Tag: χριστιανισμός

Ιδεολογία 2 (ειδική αναφορά)

Τρίτη 8 Γενάρη. Ο (πραγματικός) αντισημιτισμός, αυτό θα έπρεπε να είναι κοινότοπη γνώση, είναι έργο του χριστιανικού κόσμου, αποκλειστικά και μόνο! Και δεν είναι ένα στιγμιαίο έργο. Είναι έργο αιώνων. Το Ολοκαύτωμα ήταν η φρενιασμένη κορύφωση ενός μαζικού εγκλήματος που έκαναν χριστιανοί εναντίον εβραίων στην ευρώπη επί τουλάχιστον 10 αιώνες.

Αντίθετα, οι μουσουλμάνοι, ποτέ δεν ήταν αντισημίτες! Το αντίθετο: όχι μόνο οι επικράτειές τους (π.χ. η οθωμανική αυτοκρατορία) υπήρξαν καταφύγιο διωκώμενων εβραίων, αλλά ακόμα και διωκώμενων χριστιανών (όπως οι μονοφυσίτες). (Γι’ αυτό, ακριβώς, το Τελ Αβίβ βγάζει το Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου στην παρανομία – δες παλιότερη αναφορά).

Το γεγονός, λοιπόν, ότι ο αντεστραμμένος αντισημιτισμός προσπαθεί να αθώωσει τους φασίστες λευκούς χριστιανούς και να ενοχοποιήσει τους μουσουλμάνους γενικά (ή τους άραβες παλαιστίνιους ειδικά) είναι ιδεολογική επίθεση / αντιστροφή· μεγάλης κλίμακας η ίδια, τμήμα επιπλέον μιας ακόμα μεγαλύτερης ιδεολογικής επίθεσης / αντιστροφής σε πολλά επίπεδα και επιμέρους ζητήματα.

Θα καταφύγουμε στην Ιστορία. Και σε λίγα επιλεγμένα αποσπάσματα απ’ το πολύ χρήσιμο βιβλίο του Νόρμαν Κον (εκδόσεις Νησίδες) Αγώνες για την έλευση της χιλιετους βασιλείας του θεού: επαναστάτες χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του μεσαίωνα. Το θέμα του Κον δεν είναι ούτε οι εβραίοι ούτε ο αντισημιτισμός (που σαν ορολογία είναι δημιούργημα των μέσων του 19ου αιώνα). Το θέμα του Κον είναι οι ευρωπαίοι χριστιανοί στον 8ο, στον 9ο, στον 10ο, στον 11ο, στον 12ο αιώνα….

… Τον δρόμο είχε ετοιμάσει η Καθολική διδασκαλία. Η Εκκλησία εμφάνιζε πάντα την τάση να θεωρεί την Συναγωγή επικίνδυνη επιρροή και μέχρι δυνητικό αντίπαλο, και ποτέ δεν έπαψε να καταπολεμά με μένος τον εβραϊσμό. Επι γενιές ολόκληρες οι λαϊκοί είχαν συνηθίσει ν’ ακούν από άμβωνος βαριές καταδίκες των Εβραίων – ήταν διεστραμμένοι, ξεροκέφαλοι και αχάριστοι, επειδή αρνούνταν να παραδεχτούν την θεϊκότητα του Χριστού, ήταν και φορείς μιας τερατώδους κληρονομικής ενοχής για την δολοφονία του Χριστού.

Επιπλέον, η εσχατολογική παράδοση είχε από πολύν καιρό συνδέσει τους Εβραίους με τον Αντίχριστο. Ήδη κατά τον 2ο και 3ο αιώνα, πολλοί θεολόγοι προέλεγαν ότι ο Αντίχριστος θα ήταν Εβραίος της φυλής του Δαν· και η άποψη αυτή έγινε τόσο πλατιά αποδεκτή, ώστε κατά τον Μεσαίωνα την δέχονταν ως και οι σχολαστικοί, όπως ο Θωμάς ο Ακινάτης. Έλεγαν ότι ο Αντίχριστος θα γεννιόταν στην Βαβυλώνα· θα μεγάλωνε στην Παλαιστίνη και θ’ αγαπούσε πάνω απ’ όλους τους λαούς τους Εβραίους· θα ξανάκτιζε τον Ναό γι’ αυτούς και θα τους συγκέντρωνε από την Διασπορά τους. Από την μεριά τους οι Εβραίοι ήταν οι πιστότεροι οπαδοί του Αντίχριστου, που τον δέχονταν ως Μεσσία ο οποίος θ’ ανασυγκροτούσε το έθνος τους.

Και αν ορισμένοι θεολόγοι προσδοκούσαν έναν γενικό προσηλυτισμό των Εβραίων, άλλοι υποστήριζαν ότι η τύφλα τους θα κρατούσε μέχρι το τέλος και ότι, κατά την Έσχατη Κρίση θα στέλνονταν, μαζί με τον Αντίχριστο, παντοτινά στα μαρτύρια της κόλασης. Στην σύνοψη της Αντιχριστιολογίας, που έκανε τον 10ο αιώνα ο Άντσο του Μοντιέρ-αν-Ντερ και που παρέμεινε η κλασσική αυθεντία κατά τον Μεσαίωνα, ο Αντίχριστος, ενώ παρέμενε Εβραίος της φυλής του Δαν, έγινε ακόμα πιο μυστηριώδης και ολέθριος. Τώρα ήταν γόνος μιας πόρνης και ενός ταλαίπωρου ακαμάτη…

Ιδεολογία 3 (ειδική αναφορά)

Τρίτη 8 Γενάρη. … Όταν παρέλαβαν τις παλιές εσχατολογικές προφητείες τα πλήθη του ύστερου Μεσαίωνα, όλες αυτές οι φαντασιώσεις αντιμετωπίστηκαν με άκρα σοβαρότητα και εξελίχθηκαν σε μιαν αλλόκοτη μυθολογία. Γιατί, όπως ακριβώς η ανθρώπινη μορφή του Αντίχριστου εμφάνιζε την τάση να συγχωνευτεί με την παντελώς δαιμονική μορφή του Σατανά, έτσι και οι Εβραίοι εμφάνιζαν την τάση να θεωρηθούν δαίμονες που υπηρετούν τον Σατανά. Στα θεατρικά έργα και τις εικόνες παρουσιάζονταν συχνά σαν διάβολοι με γεννειάδα και κέρατα τράγου, ενώ στην πραγματική ζωή οι εκκλησιαστικές και κοσμικές αρχές επιχείρησαν να τους αναγκάσουν να βάλουν τα κέρατα στα καπέλα τους. Όπως στους άλλους δαίμονες, τους φαντάζονταν κι αυτούς και τους απεικόνιζαν μαζί με πλάσματα που συμβόλιζαν λαγνεία και βρομιά – κερασφόρα κτήνη, γουρούνια, βατράχους, σκουλίκια, φίδια και σκορπιούς. Αντιστρόφως, ο Σατανάς είχε κατά κανόνα εβραϊκά χαρακτηριστικά και ονομαζόταν “πατέρας των Εβραίων”.

Ο λαουτζίκος ήταν πεπεισμένος ότι στην Συναγωγή οι Εβραίοι λάτρευαν τον Σατανά με την μορφή γάτας ή φρύνου και ζητούσαν την βοήθειά του για να κάνουν μαύρη μαγεία.

… Γράφηκαν θεατρικά έργα, που έδειχναν πως οι εβραίοι δαίμονες θα βοηθούσαν τον Αντίχριστο να κυριεύσει τον κόσμο ώσπου, λίγο πριν από την Δευτέρα Παρουσία και τις απαρχές της Χιλιετούς Βασιλείας του Θεού, Αντίχριστος και Εβραίοι θα αφανίζονταν φέρνοντας αγαλλίαση στους χριστιανούς. Όταν παίζονταν τέτοια θεατρικά έργα, ένοπλοι ορίζονταν να προστατεύουν τις εβραϊκές συνοικίες από τον εξοργισμένο όχλο. Πάπες και Συμβούλια μπορεί να επέμεναν ότι, καίτοι οι Εβραίοι έπρεπε ν’ απομονώνονται και να εξευτελίζονται μέχρι να γίνουν χριστιανοί, δεν έπρεπε βέβαια να δολοφονούνται – τέτοιες λεπτότητες άφηναν παντελώς αδιάφορες τις αναστατωμένες μάζες, που τις σάρωναν εσχατολογικές ελπίδες και φόβοι και που, όπως νόμιζαν, είχαν ήδη ξεκινήσει τους φοβερούς αγώνες των Τελευταίων Ημερών…

Ιδεολογία 4 (ειδική αναφορά)

Τρίτη 8 Γενάρη. … Το μίσος για τους Εβραίους αποδόθηκε τόσο συχνά στον ρόλο τους ως τοκογλύφων δανειστών, ώστε αξίζει να τονίσουμε πόσο λίγο συνδεόταν μ’ αυτόν. Η φανταστική εικόνα του δαιμονικού Εβραίου υπήρχε πριν την πραγματικότητα του τοκογλύφου δανειστή Εβραίου και συνέβαλε στην δημιουργία της. Καθώς, κατά τους χρόνους των σταυροφοριών, η θρησκευτική μισαλλοδοξία ολοένα μεγάλωνε, η οικονομική κατάσταση των Εβραίων γοργά χειροτέρευε.

Η Σύνοδος του Λατερανού το 1215, απαγόρευσε στους Εβραίους ν’ ασκούν πολιτικά και στρατιωτικά λειτουργήματα και να κατέχουν γη· οι αποφάσεις αυτές εντάχτηκαν στο Κανονικό Δίκαιο. Και ως έμποροι οι Εβραιοι ήταν σε ακόμα μειονεκτικότερη θέση, γιατί δεν μπορούσαν πια να ταξιδέψουν χωρίς να φοβούνται μη δολοφονηθούν. Άλλωστε, οι ίδιοι οι χριστιανοί άρχισαν να στρέφονται στο εμπόριο και πολύ σύντομα ξεπέρασαν του Εβραίους, που είχαν αποκλειστεί από την Χανσεατική Λίγκα και δεν μπορούσαν βέβαια ν’ ανταγωνιστούν τις ιταλικές και τις φλανμαδικές πόλεις.

Για τους πλουσιότερους Εβραίους ο δανεισμός χρημάτων ήταν το μοναδικό πεδίο οικονομικής δραστηριότητας, που έμενε ανοιχτό. Όντας δανειστές χρημάτων μπορούσαν να μένουν στο σπίτι τους και να μην επιχειρούν επικίνδυνα ταξίδια· και κρατώντας σε ρευτό στα πλούτη τους, μπορούσαν, αν χρειαζόταν, να φύγουν δίχως να χάσουν τα πάντα. Επι πλέον, στην ραγδαία επεκτεινόμενη οικονομία της δυτικής Ευρώπης ήταν μόνιμη και επιτακτική η ανάγκη για πίστωση. Το Κανονικό Δίκαιο απαγόρευε στους χριστιανούς να δανείζουν χρήματα με τόκο – πράγμα που στιγματίστηκε με τ’ όνομα τοκογλυφία. Οι Εβραίοι, που φυσικά δεν τους αφορούσε η απαγόρευση, ενθαρρύνονταν και μέχρι αναγκάζονταν από τις αρχές να δανείζουν τα χρήματά τους με εγγυήσεις και τους συστηνόταν να εκτελούν την απαραίτητη αυτήν λειτουργία.

Ο δανεισμός χρημάτων από τους Εβραίους, όμως, είχε μόνο παροδική σημασία για την μεσαιωνική οικονομική ζωή. Καθώς αναπτυσσόταν ο καπιταλισμός, οι ίδιοι οι χριστιανοί ολοένα και πιο αποφασιστικά αγνοούσαν την απαγόρευση να δανείζουν χρήματα. Ήδη περί τα μέσα του 12ου αιώνα, οι κεφαλαιοκράτες των Κάτω Χωρών έκαναν μεγάλα δάνεια με τόκο και οι Ιταλοί ήταν εξαίρετοι τραπεζίτες. Τους ανθρώπους αυτούς αδυνατούσαν να τους ανταγωνιστούν οι Εβραίοι.

Πόλεις, φεουδάρχες και βασιλείς φορολογούσαν βαριά τους Εβραίους – συχνά η συνεισφορά των Εβραίων στο βασιλικό θησαυροφυλάκειο ήταν δεκαπλάσια απ’ όση δικαιολογούσε ο αριθμός τους. Για μιαν ακόμα φορά, οι Εβραίοι βρέθηκαν σε απελπιστικά μειονεκτική κατάσταση. Μονολόγοι εβραίοι δανειστές χρημάτων ως άτομα κατόρθωναν κάθε τόσο, ιδίως στις καθυστερημένες χώρες, να μαζέψουν πολύ μεγάλες περιουσίες, η αυθαίρετη φορολογία πολύ σύντομα τους ξανάριχνε στην φτώχεια. Και οι πλούσιοι Εβραίοι δεν ήταν ποτέ πολλοί: οι περισσότεροι ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα κατώτερη μεσαία τάξη, ενώ πολλοί ήταν γνήσιοι φτωχοί. Περί τα τέλη του Μεσαίωνα, υπήρχε πολύ λίγος εβραϊκός πλούτος στην βόρεια Ευρώπη για να συμμετάσχει στην τρομερή ανάπτυξη που ακολούθησε την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου…

Ιδεολογία 5 (ειδική αναφορά)

Τρίτη 8 Γενάρη. Τι σημασία έχουν αυτά τα “παλιά” σήμερα; Μεγάλη. Κατ’ αρχήν σκιαγραφούν πειστικά αφενός τον παρανοϊκό πυρήνα του χριστιανισμού σαν θρησκείας· και αφετέρου το μεγάλο χρονικό / ιστορικό βάθος των μαζικών εγκλημάτων κατά των ευρωπαίων εβραίων.

Επιπλέον, θα χρειαζόταν μικρή μόνο προσπάθεια για να αντικατασταθούν οι παλιές κατηγορίες κατά των εβραίων με τις τωρινές κατηγορίες κατά των μουσουλμάνων. Ο πραγματικός αντισημιτισμός αιώνων διευρύνθηκε ή μετασχηματίστηκε (επειδή έχει πάντα την ίδια καταγωγή: την χριστιανική, λευκή, πρωτοκοσμική ιδεολογική παράνοια) και τώρα πια, με την ίδια αυθαιρεσία που κατηγορούσε άλλοτε τους εβραίους ότι “πίνουν αίμα παιδιών”, κατηγορεί τους μουσουλμάνους ότι “δέρνουν τις γυναίκες τους”.

Ο πρακτικός ρόλος (και η βία) των πρωτοκοσμικών ιδεολογιών (παραφυάδες ενός γενικά κοινού ρεύματος) δεν έχει εκλείψει καθόλου. Και ο αντεστραμμένος αντισημιτισμός είναι, ακριβώς, μια τέτοια παραφυάδα.

Ωωωω η πίστη!

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Παρότι αυτό δεν αναφέρεται στα επίσημα ιδεολογικά πρωτοκοσμικά manual η πίστη, θρησκευτική άμεσα ή έμμεσα, εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στον καπιταλιστικό πλανήτη, και μάλιστα στις πιο “αναπτυγμένες” εκδοχές του.

Μέρα που είναι, μια ελάχιστη περιδιάβαση.

Θαύματα και παραμύθια

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Όλες οι θρησκείες περιστρέφονται γύρω από «υπερβατικά κατορθώματα». Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς ερευνώντας τον φετιχισμό και την μεταφυσική του εμπορεύματος: μπορεί ο καπιταλισμός σαν ιδεολογία να μην αναγνωρίζει την «θρησκευτικότητά» του, αλλά αυτή είναι εύκολο να διαπιστωθεί αντι-καπιταλιστικά!

Απ’ τις τρεις θρησκείες (η μία διάδοχη της άλλης) που κατασκευάστηκαν στη μέση Ανατολή και επεκτάθηκαν σε μεγάλο μέρος του κόσμου, μόνο ο χριστιανισμός έχει διπλή, συνεστραμμένη μεταφυσική. Διατείνεται πως είναι «μονοθεϊστική» θρησκεία ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο: πολυθεϊστική, ειδωλολατρική, γεμάτη σύμβολα και φετίχ.

Η αφετηρία της «υπερβατικής» νομιμοποίησης των χριστιανικών αξιωμάτων είναι αυτό που οι χριστιανοί γιορτάζουν σήμερα: η γέννηση ενός παιδιού που είχε «μυστηριώδη» σύλληψη. Η ιδέα είναι ξεσηκωμένη κατευθείαν απο προηγούμενες (πολυθεϊστικές) θρησκείες, και τους μύθους για τα ζευγαρώματα θεών με ανθρώπους· κυρίως αρσενικών θεών με γυναίκες. Η ιδέα του «ημίθεου» προέρχεται απ’ τις «επιτυχίες» (ή τους βιασμούς…) του Δία και άλλων παρόμοιων. Συνεπώς με το καλημέρα ο χριστιανισμός κατασκευάστηκε με ειδωλολατρικά υλικά.

Γιατί όμως οι κατασκευαστές αυτής της θρησκείας (ο Παύλος και οι υπόλοιποι) δεν περιορίστηκαν στην εκδοχή ενός προφήτη (όπως πολύ νωρίτερα ο ιουδαϊσμός με τον Μωϋσή και αργότερα ο μουσουλμανισμός με τον Μωάμεθ) και επεδίωξαν να κατασκευάσουν έναν «ανώτερης τάξης» καθοδηγητή, «ημίθεο», που μάλιστα τον πούλησαν σαν «γυιό του αφεντικού»; Γιατί κατέφυγαν σε copy paste της μυθολογίας του Διονύσου (ή και άλλων θεοτήτων στην ευρύτερη περιοχή); Η απάντηση φαίνεται απλή: επειδή ήθελαν να διεκδικήσουν (και αργότερα να επιβάλλουν) μια ανωτερότητα ονόματος προέλευσης εξ αρχής – και εξ εφόδου. Προφήτες κυκλοφορούσαν πολλοί σ’ όλη αυτή τη ζώνη της ανατολικής Μεσογείου εκείνους τους ταραγμένους καιρούς… Γυιοί του μεγαλοδύναμου όμως; (Αυτή η α.ο.π. αποδείχθηκε η ιδεολογική βάση / νομιμοποίηση για να γίνει ο χριστιανισμός και οι οπαδοί του μακράν η πιο φονική, εγκληματική και ανόσια θρησκεία / συμμορία στην ιστορία του πλανήτη).

Και να που – με τα σημερινά κριτήρια – ο χριστιανισμός είναι η μόνη απ’ τις 3 «μεγάλες» θρησκείες που απ’ την κατασκευή της είναι σεξιστική, μισογυνική! Η ιδέα μιας αιώνιας «παρθένου», δηλαδή ασεξουαλικής γυναίκας, μιας γυναίκας – αντικείμενο, που «τιμήθηκε» απ’ το μεγάλο αφεντικό με έναν κρίνο, ίσια ίσια για να γίνει η (ανθρώπινη) μήτρα για να γεννηθεί ο «γυιός» του, είναι συνολικά παρανοϊκή ακόμα και για τα ειδωλολατρικά δεδομένα (ο Δίας, για παράδειγμα, δεν έσπερνε γυιούς και, σε καμμία περίπτωση, διαδόχους και σωτήρες. Ήταν απλά, ας το πούμε λαϊκά, «μπερμπάντης», «ηδονιστής»… Δεν είναι σκοπό την «αναπαραγωγή του είδους του». Ο θεός των χριστιανών όμως έτσι εμφανίζεται: σαν ιδιοκτήτης ανθρώπινης κλωσσομηχανής…)

Άντε, τώρα, πήγαινε να πεις στους χριστιανούς «αντί να βρίζετε τις άλλες θρησκείες για κατώτερες, αντί να κατηγορείτε τον μουσουλμανισμό για μισογυνικό, σεξιστικό, και ό,τι άλλο σας βολεύει, δεν κοιτάτε καλύτερα τα μαύρα σας τα χάλια;»

Πήγαινε να τους το πεις να δεις με πόση αγάπη και αυτοκριτική διάθεση θα σε κοιτάξουν…

(Ισχύει λοιπόν πάντα το παλιό φεμινιστικό σύνθημα: αν η Μαρία μπορούσε να κάνει έκτρωση, θα είχαμε γλυτώσει τόσους αιώνες παπαδοκρατίας!)

Ακράδαντες αποδείξεις

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Και, για να γελάσει το χειλάκι σας, να ένα παλιό ανέκδοτο (του γερμανικού «χώρου»):

Ερώτηση: Ποιοί είναι οι 5 λόγοι που αποδεικνύουν ότι ο Χριστός ήταν έλληνας;

Απάντηση: Α) δεν έφυγε ποτέ απ’ το σπίτι του·

Β) δούλεψε πρώτη φορά στα 30 του·

Γ) όταν αποφάσισε να δουλέψει έκανε την δουλειά του πατέρα του·

Δ) πίστευε ότι η μάνα του είναι παρθένα· και

Ε) η μάνα του πίστευε ότι είναι θεός….

(φωτογραφία: O γνωστός φασίστας πλασιέ παρεξηγήθηκε επειδή ο Χριστούλης χαρακτηρίστηκε «μετανάστης»… Που να μάθαινε και το άλλο: ότι ήταν “αγνώστου πατρός”…)

“Η μεγάλη αντικατάσταση”

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Τον περασμένο Απρίλη ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron κάλεσε τους καθολικούς παπάδες να «ξαναεμπλακούν» με την «πολιτική σκηνή», και να «ανακατασκευάσουν» τις σχέσεις ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος. «Ένας γάλλος πρόεδρος που δεν ενδιαφέρεται για την εκκλησία και τους καθολικούς κινδυνεύει να αποτύχει στα καθήκοντά του» δήλωσε.

Μοιάζει παράξενη η έκκληση της σοασιαλφιλελεύθερης πολιτικής βιτρίνας, αν ληφθεί υπόψη ότι το γαλλικό κράτος είναι ανεξίθρησκο απ’ την εποχή της επανάστασης, το 1789. Όχι πια! Διακριτικά το γαλλικό καθολικό παπαδαριό ξανακαλείται να «πράξει το εθνικό του καθήκον»: απέναντι στην «μεγάλη απειλή» που λέγεται μετανάστες / πρόσφυγες μουσουλμανικού θρησκεύματος…

Το χριστιανικό παπαδαριό αναβαθμίζεται σε στρατηγικό εταίρο του πρωτοκοσμικού, ευρωπαϊκού ρατσισμού – και δεν μιλάμε για το ελλαδιστάν όπου αυτή η στρατηγική σχέση βρίσκεται, σε όλη της την έκταση, εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια στον πυρήνα του κράτους / παρακράτους. Οι πολιτικοί και οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες στη γαλλία έχουν την ευθύνη να φροντίζουν ότι τα παιδιά στα σχολεία θα τρώνε τακτικά χοιρινό· ότι δεν θα υπάρχουν πισίνες αποκλειστικά για γυναίκες (μουσουλμάνες, προφανώς…) και ότι τα ψιλικατζίδικα θα πουλάνε οπωσδήποτε αλκοόλ, έστω μπύρες. Τα μήντια προωθούν την «απειλή» της «μεγάλης αντικατάστασης», της «αντικατάστασης» υποτίθεται των λευκών ευρωπαίων από τους μουσουλμάνους εισβολείς. Και, φυσικά, το γαλλικό σύμπλεγμα της ασφάλειας κρατάει σε μόνιμη ισχύ το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης»: αρκεί η διαμαρτυρία ενός λευκού γάλλου και οι «ανησυχίες» του για τους μουσουλμάνους γείτονές του για να εισβάλει η αστυνομία για «έλεγχο ριζοσπαστικοποίησης»…

Για το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο και την μάζα των κοινωνικών λακέδων τους υπάρχει ειδικός λόγος να επαναλαμβάνουν αυτά που ξέρουν από παλιά, βελτιωμένα – απ’ τους ένδοξους καιρούς της αποικιοκρατίας τους στην αλγερία. Τώρα η ζώνη στρατιωτικής έντασης του γαλλικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται κάτω απ’ την Σαχάρα, στη ζώνη του Sahel. Σενεγάλη, μαυριτανία, μάλι, μπουρκίνα φάσο, τσαντ είναι μερικά μόνο απ’ τα κράτη στα οποία ο γαλλικός στρατός (μαζί ή διακριτικά χώρια απ’ τον αμερικανικό) έχει αναλάβει την προάσπιση των αναγκών του γαλλικού καπιταλισμού σε στρατηγικές πρώτες ύλες: πετρέλαιο, ουράνιο, κλπ. Αυτή η «σιωπηλή» κατοχή / αποικιοποίηση αλληλοστηρίζεται με αυταρχικά καθεστώτα· πράγμα που ενισχύει τον άγριο πολιτικό προσοδισμό τους. Η φτώχια και η μιζέρια του μεγαλύτερου τμήματος των γηγενών είναι το γνωστό επακόλουθο: να τι προκαλεί την «εισβολή» στο ευρωπαϊκό κάστρο…

Παρά την (λίγο πολύ υπερτιμημένη, λόγω Μάη του ’68) «φήμη» πολιτικού ανταγωνισμού στην γαλλική κοινωνία, και παρά τα κατά καιρούς επιμέρους κοινωνικά ξεσπάσματα, ο βασικός πυρήνας της καπιταλιστικής ομαλότητας στη γαλλία παραμένει μόνιμα στο απυρόβλητο. Όπως συμβαίνει όλο και περισσότερο σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο για τα «εθνικά» αφεντικά και την μάζα των μικροαστών λακέδων τους, ο αντιμουσουλμανικός ρατσισμός είναι πολεμικό σχέδιο. Απέναντι σ’ αυτόν ο φιλομεταναστευτικός ανθρωπισμός δεν είναι (και ούτε θα μπορούσε να είναι) το αντισχέδιο. Παρότι μπορεί, υπό κάποιες προϋποθέσεις, να προσφέρει κρίσιμες και χρήσιμες ανάσες στους «ανεπιθύμητους», είναι αναγκασμένος ακόμα και να υποχωρεί όταν τα κράτη βάζουν σε εφαρμογή «τα μεγάλα κόλπα» τους. Όσο πρακτικά χρήσιμος κι αν είναι ο ανθρωπισμός είναι υπερβολικά φιλειρηνικός για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις διανοητικές, ιδεολογικές και θεσμικές ερπύστριες του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού (και τα συμφέροντα που τις καθοδηγούν).

Petro γερά!

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Εν τω μεταξύ, μετά τις ευλογίες του αρχιτράγου Istanbul στην εθνικιστική διάσπαση του χριστιανικού ποιμνίου της ουκρανίας, οι ασφαλίτες του Κιέβου έχουν αρχίσει το κυνήγι του παπαδαριού που παραμένει πιστό στο αρχιτραγάτο Μόσχας.

Αναμενόμενο, και είναι μόνο η αρχή. Θυμηθείτε το: θα έχει κακή συνέχεια αυτή η ιστορία. Τα λεφτά είναι πολλά· και δεν είναι μόνα τους…

Eastern

Παρασκευή 30 Νοέμβρη. Μπορεί το ουκρανικό καθεστώς να ζητάει επειγόντως στρατιωτική βοήθεια απ’ τους συμμάχους του και να βρίσκεται στο «περίμενε», η συμμορία με τα μαύρα όμως βοηθάει τοις μετρητοίς. Ο αρχιτράγος Istanbul υπέγραψε το (δεν ξέρουμε πως λέγεται στην αργκώ του χριστιανισμού, ας το πούμε λοιπόν) «διάταγμα» που επιτρέπει το πολυπόθητο απ’ τον Poroshenko και τους φασίστες σχισματάκι στο ουκρανικό ποιμνίο. Το «διάταγμα» της αυτοκεφαλίας, δηλαδή της «ανεξαρτησίας» απ’ το αρχιτραγάτο Μόσχας.

Εκτός από κάτι μολότωφ σε μια τουλάχιστον εκκλησία δεν έχουμε αντιληφθεί ως τώρα άλλη εμφυλιοπολεμική κατάσταση μεταξύ των ουκρανών πιστών. Ποτέ δεν είναι αργά: υπάρχει μεγάλη ακίνητη και κινητή (χρυσάφια, κειμήλια) περιουσία στον πάγκο του χασάπη. Και, ως γνωστόν οι πάντες στον χριστιανισμό είναι «υπεράνω χρημάτων»….