Tag: χρέος

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Το ξέρουν και οι πέτρες, γι’ αυτό και η υπόθεση είναι μια συμπύκνωση της ελληνικής παράνοιας τροφοδοτημένης κατάλληλα από επιμέρους «στενά συμφέροντα». Όλο κι όλο το θέμα σχετικά με το δικαστικό κυνήγι (ανελέητο θα χαρακτηριζόταν αν αφορούσε «πολιτική υπόθεση»…) του πρώην προέδρου της ελστατ αφορά το γεγονός ότι οι λεγόμενοι «καραμανλικοί» της ν.δ., που συγκυβερνούν στο φαιορόζ σχήμα (δεν το έχετε προσέξει; αλήθεια;) δεν θέλουν να αναγνωριστεί επίσημα στο εσωτερικό του ελλαδιστάν το τεράστιο έλλειμμα που άφησαν αφήνοντας το γκουβέρνο, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, για να μην δικαιωθεί ο καταραμένος Παπαντρέου ο Γ (σ’ αυτό συμφωνούν κι άλλοι!). Και δεύτερον, για να μην ανοίξει η όρεξη για καμιά έρευνα για το πως και γιατί δημιουργήθηκε ένα τέτοιο έλλειμμα μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, κάτι που θα μπορούσε να παρασύρει και να γκρεμίσει ακόμα και τον νυν πρόεδρο της δημοκρατίας.

Επειδή, λοιπόν, αυτά ΔΕΝ πρέπει να συμβούν, έχει βρεθεί η λύση: ο συνωμότης πρόεδρος της ελστατ, το 2010, «φούσκωσε το έλλειμμα» του 2009, καθ’ υπόδειξη των τρισκατάρατων ξένων. Βέβαια το ελλαδιστάν ήταν ήδη σε «μνημονιακή κατοχή», απ’ τον Μάη του 2010 – ο τελικός υπολογισμός για το έλλειμμα του 2009 έγινε εκ των υστέρων, προς το τέλος του καλοκαιριού… Αλλά τι σημασία έχει;

Οπότε γύρω απ’ το σούρσιμο από δικαστήριο σε δικαστήριο του Γεωργίου (δούλευε και στο δντ ο μπαγάσας!) και την πρόσφατη καταδίκη του (για «πάρεργο της προδοτικής στάσης του») διατάσσονται όλα τα βαριά όπλα. Ειδικά εκείνα που ανακαλύπτουν στην καταδίκη την γνήσια έκφραση της «ανεξαρτησίας της ελληνικής δικαιοσύνης», την οποία «ανεξαρτησία» είχαν χάσει σε κάτι προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις…

Εννοείται ότι απ’ την μεριά τους έχουν σκαλώσει άσχημα και οι τρισκατάρατοι δανειστές. Παρατηρούν με ενδιαφέρον αλλά και απορία το γεγονός ότι μερικοί δεν πηγαίνουν φυλακή ακόμα και για (οικονομικά) κακουργήματα (ας πούμε στις τράπεζες) ενώ είναι κυνηγημένος κάποιος που εφάρμοσε τα ευρωπαϊκά μοντέλα μετρήσεων χαλώντας τα greek statistics. Αυτοί που φούσκωσαν τους λογαριασμούς είναι αόρατοι· ενώ εκείνοι που τους μέτρησαν δακτυλοδεικτούμενοι – πως κι έτσι;

Δεν έχουν καταλάβει οι έρμοι ότι του έλληνος ο δάκτυλος πυροβολεί τον ταχυδρόμο αν δεν του αρέσει το περιεχόμενο του γράμματος…

Πέμπτη 27 Ιούλη. Κάποιοι φίλοι της ασταμάτητης μηχανής ζήτησαν να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι σε σχέση με το χθεσινό σχολιό μας, για την θρυλική «έξοδο στις αγορές 2.0». Ειδικά σε σχέση με τις κατηγορίες μας κατά των φαιορόζ (“μαλάκες” τους αποκαλέσαμε…). Ας το επιχειρήσουμε, λοιπόν.

Κατ’ αρχήν η ορολογία «αγορές» είναι σκόπιμα μεταφυσική. Φτηνά μεταφυσική. Δεν υπάρχουν «αγορές». Υπάρχουν έμποροι χρήματος. Τράπεζες, ιδιώτες, funds ιδιωτών, επιχειρήσεις, ακόμα και ασφαλιστικά ταμεία εργαζόμενων. Απ’ την θέση του ο καθένας, όταν δανείζει, επιδιώκει το μέγιστο κέρδος.

Δεύτερον, το εμπόριο χρήματος δεν είναι πια η ήρεμη θάλασσα όπου κάθε κράτος μπορούσε να πλέει, άλλο με το γιώτ του κι άλλο με την πιρόγα του. Ήταν άλλωστε αυτό το διεθνές εμπόριο χρήματος που πέταξε τον πελάτη του ελλαδιστάν στα βράχια, στις αρχές του 2010. Είχαν σοβαρές δικαιολογίες γι’ αυτό οι έμποροι χρήματος, καμία αμφιβολία. Όπως είχαν και ένα συγκεκριμένο και αδιαπραγμάτευτο κίνητρο: το κέρδος τους. Με μεγάλη λύσσα, τότε. Μπορεί και αύριο. Κτυπώντας εδώ ή εκεί – δεν έχει σημασία…

Τρίτον, όλες σχεδόν οι πολιτικές βιτρίνες της διαχείρισης της κρίσης (και ανάμεσά τους οι τωρινές) βογγάνε για τα «ζόρια» των διαπραγματεύσεων του πολιτικού δανεισμού τους απ’ την ευρώπη. Στις «αγορές», όμως, δεν υπάρχουν «διαπραγματεύσεις»! Γλυτώνεις τον μπελά, αλλά πληρώνεις! Ή, αν δεν έχεις, σε παίρνει ο διάολος. Απόδειξη, αντεστραμμένη ίσως, είναι αυτό το γελοίο: και οι φαιορόζ και όλο το σύμπαν των «αγανακτισμένων» αποκαλούν τοκογλύφους τους ευρωπαίους δανειστές του 1,2% ή 1,3% επιτόκιο (του esm), ακόμα και το 3,5% του δντ ή το λίγο μικρότερο της ε.κ.τ. – και ταυτόχρονα θεωρούν «απελευθερωτικό» το 4,65% του προχθεσινού δανεισμού… Τι να πει κανείς; Και ο θεός, αν υπήρχε, θα σήκωνε τα χέρια.

Τέταρτον. Το ρολάρισμα του ομολόγου των φαιοπράσινων, του 2014, μείωσε μεν λίγο το επιτόκιο (από 4,95% σε 4,65%) αλλά αύξησε την διάρκεια της αποπληρωμής· άρα και το συνολικό ποσό των τόκων που θα πληρωθούν. Το ομόλογο του 2014 έληγε το 2019 (έχουν πληρωθεί τόκοι 3 χρόνων…) το προχτεσινό θα λήξει το 2022. Τρία χρόνια παραπάνω. Κάποιοι «ειδικοί» υποστηρίζουν ότι μ’ αυτήν την «πετυχημένη έξοδο στις αγορές» το ελληνικό δημόσιο θα επιβαρυνθεί (δηλαδή θα πληρώσει παραπάνω) γύρω στα 40 μύρια ευρώ – αυτό θα είναι επιπλέον κέρδος για τους εμπόρους χρήματος. Οι δικοί μας πρόχειροι υπολογισμοί δείχνουν ότι για κάθε 1000 ευρώ του ομολόγου του 2014, μετά το προχθεσινό ρολάρισμα, θα πληρωθούν 132 ευρώ παραπάνω τόκοι. Το νούμερο αυτό δείχνει να συμπίπτει με τους υπολογισμούς των «ειδικών», στο βαθμό που το σύνολο των παλιών ομολογιούχων των 3 δις του 2014 έκαναν τράμπα με το καινούργιο ομόλογο. Δεν είμαστε όμως σίγουροι ότι έγινε αυτό. Συνεπώς η τελική συνολική ζημιά μπορεί να είναι μικρότερη απ’ τα 40 μύρια. Μπορεί να είναι 30 ή 20.

Αυτό έχει σχετικά μικρή σημασία – οι έλληνες, ως γνωστόν, είναι χουβαρντάδες. Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι όποιος παρακολούθησε από ουδέτερη θέση την περήφανη «έξοδο στις αγορές» δεν μπορεί παρά να παρατήρησε ότι μ’ αυτόν τον τρόπο το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε. Κατά 40 μύρια; Κατά 30; Κατά 20; Πάντως αυξήθηκε. Ίσως κάποτε στο μέλλον, έξοδο την έξοδο και ρολάρισμα το ρολάρισμα, τα επιτόκια να πέσουν τόσο ώστε να μειωθεί… Ως τότε όμως αυτός ο ουδέτερος μπορεί να αναρωτιέται αυτό που έκανε φωναχτά μια γερμανική καθεστωτική εφημερίδα: μα καλά… αυτοί ζητούν να μειωθεί το χρέος τους προς τα ευρωπαϊκά κράτη και ταυτόχρονα το αυξάνουν προς ιδιώτες; Πάνε καλά;

Τι σημαίνει αυτό; Ενόσω τα (δημαγωγικά) εσωτερικά αποτελέσματα της «εξόδου στις αγορές» είναι αμφίβολα, ενόσω τα καθαρά οικονομικά αποτελέσματα δεν μπορούν να θεωρηθούν ευχάριστα μεσοπρόθεσμα, υπάρχει ένα τουλάχιστον άμεσο «διεθνές» αποτέλεσμα: άλλη μια απόδειξη ότι οι έλληνες (οπωσδήποτε οι πολιτικές τους βιτρίνες) κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Υπάρχει αντίλογος; Ναι. Η φαιορόζ κυβέρνηση χρειαζόταν επειγόντως ρευστό για να πληρώσει το μερδικό της στα χρέη της σε προμηθευτές της, ώστε να βάλουν και οι καταραμένοι δανειστές το δικό τους μερδικό. Δεν ξέρουμε αν στέκει· έστω. Όμως αυτό δεν είναι για πανηγύρια. Έχει περισσότερη σχέση μ’ αυτό που σχολίασε κάποιος: πληρώσαμε με την μία κάρτα φεσώνοντας την άλλη…

Τετάρτη 26 Ιούλη. Εύλογη η προσπάθεια των φαιορόζ να πουλήσουν κάτι σαν «επιτυχία». Δοκίμασαν την «αναδιάρθρωση του χρέους» (ενώ ήξεραν ότι αυτή ΔΕΝ θα γινόταν την περασμένη άνοιξη), ύστερα δοκίμασαν την «συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση της ε.κ.τ.» (ενώ ήξεραν επίσης ότι αυτή ΔΕΝ θα γινόταν την περασμένη άνοιξη), δοκίμασαν με τα ψέμματα δηλαδή. Και τώρα να: με 4,62% ρολάρουν το ομόλογο του 4,95% που είχαν βγάλει (για τους ίδιους λόγους: για να πουλήσουν success) οι φαιοπράσινοι το ’14. Γιατί, όμως, πιστεύουν ότι αυτή τους η (αγχωμένη) «έξοδος στις αγορές» θα αγοραστεί απ’ το πόπολο; Αν το πόπολο καταλάβαινε από τέτοια είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα χαιρόταν. Αλλά ότι θα θύμωνε.

Να πως έχουν τα πράγματα. Το ελλαδιστάν έχει δανειστεί με τόσο χαμηλό επιτόκιο (1 και κάτι) το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος όσων χρωστάει (απ’ τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης – esm) ώστε είναι εντελώς απίθανο να βρει ποτέ αγοραία επιτόκια τόσο χαμηλά, όταν με το καλό «απελευθερωθεί απ’ τα δεσμά των μνημονίων». Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όταν θα δανείζεται (απ’ τους εμπόρους χρήματος) για να ρολάρει τα χρέη του προς τον esm το «εθνικό χρέος» θα μεγαλώνει – και δεν θα μικραίνει! Όταν δανείζεσαι με 3,5%, ή 3%, ή και 2,5% (ανάβεις καπνογόνα τότε!) για να ξεχρεώσεις δανεικά με 1,3% το χρέος σου μεγαλώνει. Στοιχειώδες.

Υπάρχει ένας, και μόνον ένας τρόπος για να μην συμβεί αυτό. Αν πρέπει να ξεχρεώσει η Αθήνα 1000 την Χ στιγμή να μην δανείζεται ξανά 1000 (με μεγαλύτερο επιτόκιο) αλλά π.χ. 800 (πάντα με το μεγαλύτερο επιτόκιο). Και τα υπόλοιπα να τα συμ-πληρώνει απ’ τα έσοδά της. Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος θα πρέπει να έχει σταθερά, κάθε χρόνο, επί πολλές δεκαετίες πλεονάσματα! Υπ’ αυτήν και μόνον αυτήν την προϋπόθεση θα γίνει εφικτό το δημόσιο χρέος να μειώνεται, ακόμα κιαν τα (καινούργια) αγοραία δάνεια έχουν αισθητά μεγαλύτερο επιτόκιο απ’ τα (παλιά) πολιτικά δάνεια, του esm.

Είναι, όμως, εφικτό το να έχει το ελληνικό κράτος μόνιμα, σταθερά, κάθε χρόνο, για τις επόμενες δεκαετίες, πραγματικά (και όχι λογιστικά / εικονικά, όπως τώρα) πλεονάσματα; Στη θεωρία, και μόνο στη θεωρία, κάτι τέτοιο είναι πιθανό αν αυτά τα πλεονάσματα δεν (πρέπει να) είναι υψηλά – και ο παγκόσμιος καπιταλισμός προχωράει σε ίσιωμα κι όχι σε “χώμα”. Εκεί, στο θέμα του ύψους των αναγκαίων πλεονασμάτων, υπάρχει η αντίθεση εκτιμήσεων και προβλέψεων μεταξύ δντ και ευρωπαίων…

Στην ιστορία όμως, στην ιστορία του ελληνικού κράτους, αυτό είναι απλά αδύνατο! Η ιστορία του ελληνικού κράτους και του πολιτικού προσοδισμού του, η ιστορία για το πως “κρατιούνται” οι εσωτερικές ισορροπίες και πως γίνονται οι εκδουλεύσεις, είναι μια ιστορία μόνιμων ελλειμμάτων και χρεών. Ακόμα κι αν για ένα, δύο, ή τρία χρόνια εμφανίζει λογιστικό πλεόνασμα (όπως κάνει τώρα), αυτό είναι ένα διάλειμμα, του στυλ “κάνω τον φρόνιμο”. Οι εσωτερικοί συσχετισμοί συνταχνιακών συμφερόντων και η ηθική του προσοδισμού θα νικήσουν ξανά, όπως κάνουν εδώ και 180 χρόνια.

Γίνεται ακόμα πιο αδύνατο το να υπάρχουν μόνιμα πλεονάσματα ως το 2060 εξαιτίας του γεγονότος ότι καμία απ’ τις “μνημονιακές κυβερνήσεις” δεν φρόντισε να εξορθολογίσει τόσο τα έσοδα όσο και τα έξοδά της, ώστε να εξασφαλίσει μακροβιότητα στα κρίσιμης σημασίας πλεονάσματα. Οι εφοπλιστές έχουν καθαρίσει, οι παπάδες έχουν καθαρίσει, το κτηματολόγιο σέρνεται, κλπ κλπ.

Αυτά όλα τα ξέρουν πολύ καλά τόσο οι ευρωπαίοι εταίροι, όσο και οι διεθνείς έμποροι χρήματος. Οι πρώτοι δείχνουν ότι θέλουν να ξεφορτωθούν πια το ελλαδιστάν, κατ’ αρχήν απ’ τον πολιτικό δανεισμό. Οι δεύτεροι περιμένουν, και θα περιμένουν πάντα. Μπορεί να μην είναι το ίδιο λυσσασμένοι όσο το 2009 και το 2010 και το 2011, αλλά δεν θα είναι ποτέ “γενναιόδωροι”! Εκτός αν μεσολαβήσει κάποια τόσο μεγάλη παγκόσμια καταστροφή, ώστε τα δάνεια προς το ελλαδιστάν να γίνουν παντελώς αδιάφορα σαν “απόδοση”.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Και το μόνο για το οποίο μπορούν να πανηγυρίζουν πραγματικά οι φαιορόζ είναι ότι κάποια στιγμή θα αντικατασταθούν, οπότε δεν θα έχουν μπελάδες με τις “αγορές” που τώρα υμνούν σαν όαση απελευθέρωσης – σαν μαλάκες που είναι (και με το συμπάθειο δηλαδή)!!!

Κανονικά τα επιτόκια με τα οποία τους δάνεισαν χτες και τα όποια μελλοντικά, ακόμα κι αν είναι κάπως χαμηλότερα, θα έπρεπε να τους θυμίζουν ότι η επόμενη “μεγάλη κρίση χρέους” του ελλαδιστάν είναι κάπου μπροστά. Αλλά, προφανώς, ακόμα κι αν ζουν τότε, θα έχουν κάνει τα κουμάντα τους…

Παρασκευή 21 Ιούλη. Το δντ ανακοίνωσε τελικά την πολυ-αναμενόμενη στάση του σε ότι αφορά την συμμετοχή του στο «πρόγραμμα διάσωσης της ελλάδας»: φεύγει, σε αργή κίνηση. Δεν λέει «φεύγω» άμεσα. Απλά βάζει τους γνωστούς όρους του για το «θα μπορούσα να μείνω» που όλοι ξέρουν ότι δεν πρόκειται να ευοδωθούν. Είναι «θέμα χρόνου» που θα έλεγαν και οι εσκιμώοι.

Τυπικά το συμβούλιο του δντ έδωσε την έγκρισή του για πιθανή συμμετοχή του δντ, με ένα δάνειο 1,8 δις δολαρίων εάν το ελληνικό χρέος γίνει διαχειρίσιμο. Αλλά οι όροι διαχειρισιμότητας που βάζει είναι οι γνωστοί. Όχι μόνο κάποιου είδους «ξαλάφρωμα» αλλά και οι θρυλικές «μεταρρυθμίσεις» που η Αθήνα δεν πρόκειται να κάνει. Συνεπώς, πίσω απ’ τις γραμμές της ανακοίνωσης, και χωρίς κραυγαλέες διατυπώσεις, το δντ υποδεικνύει το αναμενόμενο: συνεχίστε την διάσωση χωρίς εμάς.

Αυτό που περιμένουμε από σήμερα είναι το βολικό «χαμένοι στη μετάφραση». Παρά τον όποιο ντόρο κάνει η ντόπια δημαγωγία (έχει αυτό το φτωχό ταλέντο του να κάνει το μαύρο άσπρο) δεν έχει, και δεν θα μπορούσε να έχει κάποια σημασία. Σημασία (θα) έχει η δντ επιβεβαίωση ότι η Αθήνα δεν μπορεί να δανειστεί «απ’ τις αγορές» αν δεν βρει τρόπο (με τους δανειστές της) να γίνει πειστική στο ξεχρεώμα των φιλικών πολιτικών δανείων που έχει κάνει ήδη.

Χωρίς δράματα, με διακριτικότητα, αυτό θα περιπλέξει την «ελληνική σωτηρία» τους επόμενους μήνες. Ορισμένοι βάζουν χρονικό όριο την ημερομηνία των γερμανικών εκλογών, λες και την επόμενη ημέρα δεν θα ασχοληθούν με τίποτα άλλο στο Βερολίνο απ’ το πως θα συνεχιστεί η «στήριξη της μικρής ασθενούς». Μια γερμανική κυβέρνηση συνεργασίας θα χρειαστεί κάποιο χρόνο για να σχηματιστεί. Κι αν είναι μεταξύ συντηρητικών και φιλελεύθερων η Αθήνα θα πρέπει να δαγκώνει όχι τα νύχια της αλλά τις σόλες της: οι φιλελεύθεροι είναι οπαδοί του … grexit.

Η απόφαση του Βερολίνου έχει σημασία στο βαθμό που η καινούργια κυβέρνηση (και το καινούργιο κοινοβούλιο) θα θέλει σαν εγγύηση για την “ελληνική σωτηρία” την συμμετοχή του δντ – με λεφτά. Δεν είμαστε προφήτες· είναι πολλοί όμως εκείνοι που υποστηρίζουν ότι δεν θα θέλει, υπό την προϋπόθεση ότι ο esm γίνει το ευρωπαϊκό δντ. Κάτι τέτοιο, λογικά, θα χρειαστεί ακόμα περισσότερο χρόνο απ’ το να δημιουργηθεί η καινούργια γερμανική κυβέρνηση…

Ευτυχώς που η Αθήνα δεν βιάζεται – με την έννοια ότι δεν έχει σοβαρές πληρωμές τον επόμενο ενάμισυ χρόνο. Απ’ την άλλη μεριά όχι ο ενάμισυ χρόνος αλλά ακόμα και ο ενάμισυ μήνας είναι υπεραρκετός για να επιβεβαιώσει αυτό που υπόλοιποι «εταίροι» της ξέρουν: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο είναι ανεπίδεκτο ορθολογικών αναδιαρθρώσεων…

Τρίτη 18 Ιούλη. Κάτι τσάκισε με τα επιτόκια που θα δανειζόταν (συμβολικά πάντα) το ελληνικό δημόσιο, και το σουαρέ αναβάλλεται. Σε μια επιχείρηση “μασάζ” στους υποτελείς, ένα επιτόκιο ψηλότερο από εκείνο του καταραμένου δεξιο-φασίστα πρωθ. το 2014 (4,75%) θα ήταν συντριβή. Όμως κάτι τέτοιο βρέθηκε μπροστά στους φαιορόζ. Για όχι τυχαίους λόγους…

Σωστή η ακύρωση της “εξόδου”. Άμα δεν σε παίρνει, κάνεις πίσω, όσα παχιά κι αν έχεις διακηρύξει. Ένα μόνο ζήτημα: έχει σχέση με την πραγματικότητα η φαιορόζ προπαγάνδα; Όχι. Γιατί αν είχε, θα σκεφτόταν ότι ακόμα κι αν πετύχαινε ένα δάνειο με επιτόκιο 4,6%, θα το τραγουδούσε με ζουρνάδες και νταούλια η εναντίον της αντιπολίτευση· κι ας ήταν μικρότερο κατά τι απ’ αυτό του ’14. Με απλά λόγια: αυτό που θέλουν να πουλήσουν (σαν «επιτυχία») οι φαιορόζ, δεν μπορεί πια να είναι λιγουλάκι καλύτερο απ’ αυτό που πούλαγαν οι φαιοπράσινοι πριν 3 χρόνια! Ας σκούζουν, ας φωνάζουν, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει πια με τόσο φτηνά κόλπα. Ή θα καταφέρουν (πως; καλή ερώτηση…) να πέσουν σ’ ένα επιτόκιο κάτω από 4%, σε ένα επιτόκιο που να έχει το νούμερο 3 μπροστά (και πάλι πολύ αλμυρό θα είναι…) για να πιάσει μερικούς το παραμύθι του “βγαίνουμε από το τούνελ – βγαίνουμε!”,  ή ας συνεχίσουν να πουλάνε «μείωση της ανεργίας».

Σκάβεις τον λάκο σου όταν δείχνεις την προπέτειά σου. Κι αυτήν την τελευταία την έχουν καταλάβει σ’ όλο τον πλανήτη…

Παρασκευή 14 Ιούλη. «Μόνο πολιτική σκοπιμότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες… εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή η έξοδος στις αγορές» εκτιμά ο Γιώργος Σταθάκης, σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Επικαλείται τρεις λόγους που δεν πρέπει να γίνει τώρα η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές: «Πρώτον, αποδυναμώνει την αναγκαιότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους το οποίο παραμένει εξόφθαλμα μη βιώσιμο. Δεύτερον, προσθέτει αντί να αφαιρεί στο δημόσιο χρέος, καθώς κάθε ευρώ με το οποίο θα δανειστεί γίνεται με επιτόκιο πολύ υψηλότερο από το επίπεδο δανεισμού, το οποίο έχει αυτή τη στιγμή η χώρα. Το τρίτο μειονέκτημα αυτής της επιλογής είναι ότι δημιουργεί την εντύπωση, αν όχι την ψευδαίσθηση, ότι η αξιολόγηση του ελληνικού δημόσιου χρέους έχει πάψει να είναι αυτό που θεωρούν και εξακολουθούν να θεωρούν ως μη βιώσιμο οι οίκοι αξιολόγησης, που το αξιολογούν στην κατώτερη βαθμίδα ακόμη και σήμερα».

Όχι, ο κυρ Σταθάκης δεν βάζει φουρνέλο στην φαιορόζ κυβέρνηση. Αυτά τα έλεγε πριν 3 χρόνια, το 2014. Τότε ήταν βουλευτής της αντιπολίτευσης. Φυσικά θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς ποιος απ’ τους 3 λόγους που επικαλέστηκε τότε δεν ισχύει σήμερα. Ισχύουν όλοι.

Αλλά τώρα είναι υπουργός. Άλλο πόστο, άλλος μισθός, άλλη χάρη…

Πέμπτη 22 Ιούνη. Ευτυχώς που ο εξοχότατος πρωθυπουργός διαβλέπει κύμα επενδύσεων. Πρόκειται για το ίδιο άτομο που νωρίς την άνοιξη του 2016 διέβλεπε (με την ίδια κατηγορηματικότητα) ότι «το ελατήριο της ελληνικής ανάπτυξης» πρόκειται να εκτονωθεί / εκσφενδονηθεί μετά το Πάσχα (του 2016). Ε, δύο χρόνια πάνω δύο κάτω, μέσα είναι…

Για έναν περίεργο και προφανώς ανθελληνικό λόγο οι διεθνείς ατζέντηδες του εμπορίου χρήματος κρίνουν τα πράγματα αλλιώς. Κάτι τους έχει πιάσει: συνιστούν ο ένας μετά τον άλλο στο δντ (τελευταίο ως τώρα το καταραμένο bloomberg) να την κάνει απ’ το ελληνικό πρόγραμμα· και να την κάνει χτες!

Είναι βαλτοί (απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση, λογικά… Ε;). Δεν αποκλείεται (να νομίζουν ότι) θα κάνουν ζημιά στην ευρωζώνη με μια τέτοια αποχώρηση. Δεν αποκλείεται να είναι οπαδοί του Γιάνη. Δεν αποκλείεται… τίποτα…

Αβάσιμο εντελώς δεν είναι – πάντως. Το θεώρημα (ευχή καλύτερα) για το τι κακό θα συμβεί στην ευρώπη αν όλες αυτές οι συμφωνίες είναι μαλακίες…. Θα πέσει η διεθνής ισοτιμία του ευρώ – «ζημιά»!!!

Όσο για τα υπόλοιπα; Με όλο το θάρρος, και με δεδομένο ότι είμαστε περιθωριακοί: αφού εξοχότατε βλέπεις κύμα, τι κύμα; τσουνάμι αληθινό με παράδες, δεν κάνεις κανά πρόχειρο μάθημα surf; Να σε βλέπει ο λαός να σε χαίρεται, έτσι, που όλο χάρη, θα αφήνεις τα κύματα (των επενδυτών) να σκάνε στις ψωραλέες κορμάρες μας ενώ εσύ, αγέρωχος, πάντα στην κορυφή…

Ε;

Πέμπτη 22 Ιούνη. Αν οι αγγλοαμερικάνοι «φίλοι» (δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, ειδικοί, δημαγωγοί, εγκάθετοι, ξανά δημαγωγοί, κλπ) που ως και πολύ πρόσφατα θεωρούνταν σύμμαχοι της φτωχής πλην τίμιας (ελλάδας) στον αγώνα της ενάντια στα τέρατα της ευρωζώνης τώρα, για την συμφωνία που πάνω πάνω, με χρυσά γράμματα, γράφει «πήραμε αυτά που θέλαμε» λένε ρε τι μαλακίες είναι αυτές!… Αν η «αγγλοαμερικανόσφαιρα» αμφισβητεί αυτό που το ελληνικό κυβερνοάγχος θεωρεί «επιτυχία» (που ανοίγει τον ορίζοντα για «κύματα επενδύσεων»)… Αν, με δυο λόγια, οι αναμενόμενοι κυματιστοί επενδυτές δεν είναι με ντάλαρς και στέρλινς (και ποιος ξέρει με τι νόμισμα θα είναι…), τότε υπάρχει ένα πρόβλημα. Όχι για τις «επενδύσεις» – τέτοιες γίνονται ακόμα και στα πιο φρικαλέα μέρη του κόσμου. Γίνονται και με σφαίρες αντί για χρήμα.

Το πρόβλημα σχετίζεται με το μέλλον του yunanistan…. Από κρατική και καπιταλιστική άποψη. Από παρακρατική δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, όσο καταλαβαίνουμε…

Τρίτη 20 Ιούνη. Αν παρακολουθείτε το θέμα (έχουμε τις αμφιβολίες μας, με όλο το συμπάθειο…) σίγουρα θεωρείτε ότι το δντ είναι η Lagarde, και άμα αυτή πει κάτι, πάει τέλειωσε.

Ντάξει, βολικό. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Η Lagarde είναι «εκτελεστική ceo» και οι ιδέες της πρέπει να εγκρίνονται από το δ.σ. Το οποίο (σύμφωνα με την καθεστωτική δημοσιογραφία)… έως τις 27 Ιουλίου αναμένεται να εγκρίνει την “επι της αρχής” νέα δανειακή συμφωνία – αυτήν με τον κωδικό “πήραμε αυτά που θέλαμε”.

27 Ιουλίου; Τι είναι αυτό; Καλό ή κακό; Μέχρι τις 19 Ιούλιου πρέπει να έχει πέσει το παραδάκι της “δόσης”!!! Και το δντ θα αποφασίσει αν συμφωνεί ή όχι (με όλες τις αλυσιδωτές συνέπειες στην περίπτωση του “όχι”) πότε;

Αααααα… Μετά, ε; Πονηρούτσικα!!!

Τετάρτη 14 Ιούνη. Έκανε την ρητορική ερώτηση, η απάντηση όμως που έδωσε θα πρέπει να διδάσκεται στις σχολές οδηγών σαν παράδειγμα για το πως να καθαρίζει κανείς τα παπούτσια του μετά από πεζοπορία. (;;! Ε, ναι!). Είπε και ελάλησε ρωτώντας:

– Κάναμε καλά που ανοίξαμε το θέμα του χρέους; Μήπως αυτοεγκλωβιστήκαμε;



Είπε και ελάλησε απαντώντας:

– Κάναμε άριστα, στο βαθμό που σεβόμαστε τον εαυτό μας και δεν είμαστε υποκριτές όπως οι προηγούμενοι… Χωρίς διευθέτηση του χρέους, αναστέλλεται επ΄ αόριστον η αυτοδύναμη έξοδος στις αγορές και μαζί η έξοδος από μνημόνια και κρίση.

Ο εξοχότατος πρωθυπουργός είναι αυτός ο πλατωνικός φιλόσοφος. Αυτό που υποστηρίζει είναι βλακώδες, στοιχειωδώς βλακώδες. Και ανιστόρητο, αν και θα ήταν πολυτέλεια να περιμένει κανείς από post modern ελληνικές πολιτικές βιτρίνες να έχουν σοβαρή και συνεκτική σχέση με την ιστορία. Το “χρέος” ήταν πάντα η “αφορμή” (και για την ντόπια γενική επίθεση των αφεντικών εναντίον μας σαν σύγχρονων εργατών ήταν το πρόσχημα)! Ποτέ δεν ήταν η “αιτία” (που οι “αγορές χρήματος” ξέρασαν το ελλαδιστάν)!!! Ούτε το 2009, ούτε το 2010. Ούτε καν το 2012 όταν το “χρέος” προς τους ιδιώτες κόπησε στο μισό (το μεγαλύτερο “κούρεμα χρέους” στην παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία, μην το ξεχνάτε!) και άλλαξε χέρια… Ούτε τότε ήταν η “αιτία”. Η αιτία, οι αιτίες πιο σωστά, έχουν σχέση, χμμμμ, ας πούμε ενδεικτικά: με το λαθρεμπόριο καυσίμων (και πολλά άλλα, παρόμοια και κρατικά επιδοτούμενα)… Κι αν δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει την αιτία (τις αιτίες) τότε…

Δεν ήταν η “αιτία” το χρέος ούτε όταν ο κυρ Δραγασάκης δήλωνε (ή κάνουμε λάθος;) ότι και να μας το διαγράψουν ολόκληρο το χρέος σε λίγα χρόνια πάλι θα χρωστάμε έναν περίδρομο – έτσι που έχουμε φτιάξει το μαγαζί… (Οι τελευταίες 7 λέξεις είναι δικές μας, όχι όμως το νόημά τους).

Αν ο εξοχότατος πρωθυπουργός ετοιμάζεται, αύριο, να κατέβει στο γήπεδο του eurogroup όπως δηλώνει, δηλαδή με το υπερόπλο “ή μας υποσχόσαστε ότι πάλι κάτι θα μας χαρίσετε απ’ το χρέος ή θα σας πάω απ’ το αυτί στους κηδεμόνες σας, στη ‘σύνοδο κορυφής’” τότε είναι και υποκριτής (πέρα από χρήσιμος ηλίθιος, όπως είναι εδώ και πάνω από 5 χρόνια): παίζει έναν ρόλο του οποίου τις συνέπειες θα ξεφορτωθεί… ξέρουμε σε ποιούς ακριβώς… Παριστάνει άλλη μια φορά τον terminator, αυτή τη φορά χωρίς Γιάνη… Solo!

Σε κάθε περίπτωση: «τικ τακ» είναι ο ήχος των δεικτών του ρολογιού· του παλιού, με τα γρανάζια και τους δείκτες. Δεν τον προσέχει κανείς παρά μόνο όταν είναι αργά…