Tag: τουρκία

Άγκυρα Ουάσιγκτον, ένα θέατρο δρόμος

Πέμπτη 18 Μάη. Κατά την τουρκική καθεστωτική (και φιλοκυβερνητική) Daily Sabah, η συνάντηση του Ερντογάν με το ψόφιο κουνάβι ήταν φιλική (χωρίς εισαγωγικά). Αυτό που συνέβη στον Λευκό Οίκο την Τρίτη (γράφει) ήταν ότι δύο στενοί σύμμαχοι μίλησαν τίμια για τις διαφορές τους, αναγνωρίζοντας ο ένας την ειλικρίνεια του άλλου, καθώς είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν την συνεργασία τους στα ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος.

Το τουρκικό «θεώρημα» είναι ότι ο (καϋμένος, αυτό είναι δικό μας!) ο ψοφιοκούναβος δεν έχει βάλει ακόμα τους δικούς του ανθρώπους στο Πεντάγωνο, το οποίο συνεχίζει τους σχεδιασμούς της (προηγούμενης) διοίκησης Ομπάμα σε ότι αφορά το συριακό πεδίο μάχης και την συμμαχία με τις ypg. Όταν, όμως, αντικαταστήσει τους Ομπαμικούς και διαμορφώσει την δική του πολιτική για τη μέση Ανατολή, τότε τα πράγματα θα φτιάξουν – λέει το «θεώρημα»…

Είναι δυνατόν αυτό το πράγμα να το πιστεύει το τουρκικό καθεστώς; Λέμε (και δεν το θεωρουμε αυθαίρετο!) απερίφραστα όχι. Ας ψάξει κανείς οτιδήποτε άλλο. Όπως, για παράδειγμα, ότι το χρησιμοποιεί σαν προπέτασμα καπνού· και σαν τέτοιο έχει περιορισμένη διάρκεια.

Το γιατί πρόκειται για παραμύθι είναι προφανές. Πρώτον, επειδή η λογική της κυβέρνησης Ομπάμα ήταν η αποφυγή της άμεσης, φανερής και κυρίως χερσαίας στρατιωτικής εμπλοκής στο συριακό πεδίο μάχης· το αντίθετο απ’ ότι συμβαίνει τώρα. Δεύτερον, επειδή η τακτική της κυβέρνησης Ομπάμα δεν άρεσε στο Τελ Αβίβ, σε αντίθεση απ’ αυτό που συμβαίνει τώρα. Τρίτον, επειδή η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού είναι η πιο στρατιωτικοποιημένη (πρώην υψηλόβαθμοι καραβανάδες σε υπουργικά πόστα) εδώ και δεκαετίες. Και τέταρτο επειδή «ο κόσμος τόχει τούμπανο κι αυτός κρυφό καμάρι»: πίσω απ’ την βιτρίνα του ψόφιου κουναβιού κυβερνάει (και) το αμερικανικό Πεντάγωνο· ενώ στην διοίκηση Ομπάμα η επιρροή του ήταν μοιρασμένη με εκείνη των μυστικών υπηρεσιών, που συχνά «φτιάχνουν» την δική τους γραμμή. Ειδικά για τη συρία.

Σε κάθε περίπτωση η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού συνεχίζει (και κλιμακώνει) την αμερικανική ιμπεριαλιστική δράση της προηγούμενης μόνο εκεί που συμφωνεί. Αλλά δεν είναι «κατεχόμενη»!!!

Είναι δυνατόν αυτά να μην τα ξέρει το τουρκικό καθεστώς; Το θεωρούμε αδύνατο. Τι επιδιώκει λοιπόν με το να μην τα «σπάει» ανοικτά με την Ουάσιγκτον παρά τις απειλές και τις διακηρύξεις; Ίσως το ίδιο απ’ την ανάποδη με την περίπτωση του «ανοικτού σπασίματος» με την Μόσχα, με την κατάρριψη του Su-35. Τότε είχαμε υποστηρίξει (και είμασταν οι μοναδικοί, κόντρα στο ρεύμα) ότι ο καυγάς ήταν fake. Το ίδιο εκτιμάμε ότι συμβαίνει και τώρα: η «φιλία» της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον είναι fake. Τόσο fake όσο χρειάζεται στην Άγκυρα να δοκιμάσει τις (όποιες) τακτικές της στην ypgκρατούμενη βόρεια συρία χωρίς να φωνάζει (και να χρειάζεται να δράσει) κατά του αμερικανικού στρατού.

Αν έχει συμμάχους η Άγκυρα οπουδήποτε, είτε στη Μόσχα, είτε στην Τεχεράνη είτε στο Πεκίνο, αυτό θεωρούμε ότι θα την συμβούλευαν: κράτα απόσταση λόγων και έργων για να έχεις χώρο για ελιγμούς…

Ο καθένας τη δουλειά του;

Τετάρτη 17 Μάη. Η συνάντηση Ερντογάν – Τραμπ έγινε, ήταν σύντομη (επιβεβαίωσε deal που είχαν ήδη δουλευτεί;) και απ’ τις δηλώσεις τους μισά συμπέρασματα μόνο μπορούμε να βγάλουμε. Και θα ήταν λάθος. Για παράδειγμα θα ηρεμήσει το τουρκικό καθεστώς αν πάρει καινούργια αμερικανικά όπλα; Γι’ αυτό γίνεται ο καυγάς;

Ο τούρκος πρωθυπουργός Yildirim ίσως είναι πιο κατατοπιστικός. «Αν δεν δωθούν οι απαραίτητες διαβεβαιώσεις ξέρουμε τι θα κάνουμε. Είμαστε αποφασισμένοι και θα κάνουμε ότι είναι απαραίτητο για να ξεμπερδέψουμε με την τρομοκρατία, είτε μέσα είτε έξω απ’ τα σύνορά μας δήλωσε στο κοινοβουλίο, χτες. Αυτό που υπονοούσε ήταν ότι ο τουρκικός στρατός θα συνεχίσει να βομβαρδίζει τους «τρομοκράτες» και, ίσως, κάνει και κάποια χερσαία εισβολή στον συριακό ypgκρατούμενο βορρά.

Θα μπορούσαν τέτοιες δηλώσεις να είναι απλά λεκτικοί λεονταρισμοί. Θα δείξει. Μια καλή αφορμή για σκέψη όμως: και σε τι θα χαλιόταν, άραγε, η Ουάσιγκτον, αν ο τουρκικός στρατός (μαζί με το συριακό πεζικό του) έμπαινε σε κάποια σημεία της ypg ζώνης μετά το τέλος της «επιχείρησης Raqqa”, αν και όποτε αυτή τελειώσει;

Σ’ αυτό το ρευστό πάρε / δώσε που είναι η νόρμα στο δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται «συρία», οι ελιγμοί πάντα βρίσκουν τις δικαιολογίες τους…

Κατά τα άλλα θα συνεχίσει ο βομβαρδισμός από ντόπιες βαθυστόχαστες αναλύσεις “ειδικών”…

Ουάου!

Τρίτη 16 Μάη. …Η τυφλή εχθρότητα που εκφράζει η Άγκυρα ενάντια στους Κούρδους, οδηγεί το νέο Σουλτάνο της Τουρκίας σε ολοένα και μεγαλύτερη απομόνωση, τόσο στο εσωτερικό της χώρας του όσο και διεθνώς…

Αυτό είναι το επιμύθιο άρθρου / ανάλυσης στο καθεστωτικό (φιλοκυβερνητικό) tvxs.gr. Μετάφραση άρθρου με την υπογραφή του Ragip Duran, τούρκου δημοσιογράφου. Πιο «φιλοαμερικάνικο» πεθαίνεις (το άρθρο) και υποθέτουμε ότι ο κύριος Duran ανήκει στην αντιπολίτευση στην τουρκία.

Καλά κάνει. Αλλά το site του ευρωβουλευτή Κούλογλου; Θα συμφωνούσε υποθέτουμε, επειδή θα τον βόλευε: αν η ενημέρωση για αυτά που συμβαίνουν στην Αθήνα γινόταν μέσω (μεταφράσεων) της αθρογραφίας του κυρ Πρετεντέρη, θα τα έπαιρνε άσχημα. Στο κρανίο. Το ανάποδο; Never mind. Όταν πρόκειται για τις τεχνικές της εξουσίας ας μην ανακατεύονται ζητήματα ηθικής…

Άρα; Οι σοφοί που περίμεναν να προκόψουν οι φασίστες στην ευρώπη για να βγάλουν το εθνικό (και προσωπικό, από «πολιτική» άποψη) κάτι τις τους στα μέρη μας, ηγούνται της άσβεστης εθνικής επιθυμίας: η τουρκία είναι απομονωμένη – είναι απονομωμένη – είναι απομονωμένη!!!

Σωστά. Αν βλέπεις τον κόσμο απ’ την Ουάσιγκτον έτσι συμβαίνει. Όπως αν βλέπεις τον κόσμο απ’ τον Λονδίνο η «ήπειρος έχει απομονωθεί» μετά το brexit…

Ας το επαναλάβουμε: αν βλέπεις τον κόσμο από Ουάσιγκτον μεριά… Τρεχούμενος φιλοαμερικανισμός!!! Η αναβίωση της προστασίας των “εθνικών συμφερόντων”.

Ουάου! Που θα έλεγε και ένας άλλος ατζέντης του ίδιου ιδεώδους…

Συμμαχικές λυκοφιλίες

Δευτέρα 15 Μάη. Η «γραμμή» του τουρκικού καθεστώτος απέναντι στο αμερικανικό, υπό το ψόφιο κουνάβι, είναι ότι πραγματικό κουμάτνο κάνουν ακόμα «σταγονίδια» της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα). Και ότι το ψόφιο κουνάβι πρέπει να καταλάβει το πραγματικό συμφέρον των ηπα στη μέση Ανατολή· που θα του το δείξει η Άγκυρα.

Πιστεύει στ’ αλήθεια τέτοια πράγματα ο Ερντογάν και το επιτελείο του; Όχι. Στη συνέντευξη που έδωσε στο Πεκίνο παρουσίασε την αυριανή επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον σαν, περίπου, «τελευταία ευκαιρία» για να δείξουν οι αμερικάνοι αν είναι ακόμα σύμμαχοι:

… Θα έχουμε τώρα την τελική συνάντηση, και μετά θα πάρουμε την τελική μας απόφαση. Αν είμαστε στρατηγικοί εταίροι, θα πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις σα σύμμαχοι. Αν η συμμαχία έχει επισκιαστεί, τότε θα φροντίσουμε τους εαυτούς μας. Επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω ότι δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε αντι-τουρκικές προσεγγίσεις να πνίξουν αυτή τη συμμαχία… Αυτό το θέμα [εννοεί με τις ypg στη συρία] έχει τραβήξει πολύ καιρό. Δεν έχουμε την υπομονή να το αφήσουμε να συνεχίσει…

Τι ακριβώς περιμένει απ’ την υποτιθέμενη «απελευθέρωση» της συντηρητικής αμερικανικής διοίκησης το τουρκικό καθεστώς; Ότι ο αμερικανικός στρατός στη συρία θα διώξει τις ypg και θα τις αφοπλίσει; Ότι θα τις αντικαταστήσει απ’ τον τουρκικό στρατό και το fsa πεζικό του;

Τι άραγε;

Τουρισμός στο Πεκίνο

Σάββατο 13 Μάη. Τελικά ο εξοχότατος πρωθυπουργός και η συνοδεία του (ξανα)πήγαν στο Πεκίνο, για την διεθνή συνάντηση “μια ζώνη ένας δρόμος” (αν και η αρχική πρόσκληση απευθυνόταν στον πρόεδρο Πάκη…) Αυτή τη φορά το ταξίδι θα είναι κάπως καλύτερο από μερικές απόψεις: δεν θα τον αφήσει το κινεζικό καθεστώς να περιμένει κάνοντας βόλτες και τουρισμό κανά διήμερο, μέχρι να τον υποδεχθεί επίσημα – όπως έγινε την προηγούμενη φορά.

Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που τα ντόπια καθεστωτικά μήντια κάθε είδους, πατριωτικά καθώς είναι, δεν θα τα αναφέρουν. Στο Πεκίνο βρίσκεται και ο Ερντογάν (“ο σουλτάνος”, της “υπό διάλυση τουρκίας”, για να μην ξεχνιόμαστε…) και θα τα πει (και) με τον εξοχότατο. Αλλά ο Ερντογάν έχει σοβαρότερη δουλειά στο Πεκίνο απ’ το να δώσει βάση σ’ έναν φλύαρο και ψωνισμένο ψευτάκο: θα συμμετάσχει σε τριμερή συνάντηση με τον Πούτιν και τον Σι Τσινπίνγκ…

Η σοβαρότητα αυτής της τριμερούς ξεκινάει με το καλημέρα: είναι η πρώτη φορά που Μόσχα και Πεκίνο οργανώνουν από κοινού συνάντηση, με οποιονδήποτε. Επιπλέον είναι μια ρωσο-κινεζική “κοινή πρωτοβουλία” έξω απ’ τα τωρινά πλάσια του “συμφώνου της Σαγκάης”. Το ανακοινωμένο μενού της συνάντησης είναι “θέματα εμπορίου και οικονομικής συνεργασίας”… Και περιφερειακά ζήτηματα· με το “συριακό ζήτημα” πάνω πάνω. Συνεπώς, ειπωμένο με ελληνική ορολογία, αυτή η τριμερής είναι “σημαντική διεθνής πολιτική αναβάθμιση” για το τουρκικό καθεστώς. Το οποίο μόνο οι έλληνες “βλέπουν να καταρρέει όπου νάναι”…

Το έχουμε ξαναπεί: το Πεκίνο ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μέση Ανατολή, και όχι μόνο λόγω “δρόμου του μεταξιού”. Υποθέτουμε ότι τα τρία αφεντικά θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν γνώμες για τον ρόλο της Ουάσιγκτον σ’ όλη την ασία. Και όχι μόνον εκεί. (Το που θα καταλήξουν δεν θα μας το πουν). Την ίδια ώρα ο εξοχότατος θα έχει γυρίσει στην Αθήνα για να ξαναπέσει στα δυσάρεστα και καθόλου “φευγάτα”…

Απ’ το Πεκίνο ο Ερντογάν θα πετάξει για την Ουάσιγκτον. Εκεί υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες…

«Ευαισθησίες» στην Ουάσιγκτον…

Σάββατο 13 Μάη. …Υπάρχει ακόμα μια μεταβατική διαδικασία στις ηπα. Το βλέπουμε. Θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί και ευαίσθητοι εξαιτίας αυτής της εξελισσόμενης μεταβατικής περιόδου… Αυτό είπε μεταξύ άλλων χτες ο Ερντογάν σε δημοσιογράφους (σε σχέση με το ταξίδι του στις ηπα) πριν φύγει για την κίνα.

Οι σχετικά χαμηλοί τόνοι που προς το παρόν κρατάει το τουρκικό καθεστώς (σε αντίθεση με τους υψηλούς που χρησιμοποιούν διάφοροι δικοί του “σύμβουλοι” αρθρογραφώντας) σημαίνει ότι απ’ την στιγμή που δεν κινδυνεύει άμεσα απ’ τον εξοπλισμό των ypg και την ζεστή φιλία τους με το αμερικανικό πεντάγωνο, θα ελιχθεί. Θα προσπαθήσει να «κερδίσει» τα δυνατόν περισσότερα απ’ την Ουάσιγκτον (σαν υποτιθέμενα «αντίβαρα»). Προς το παρόν παριστάνοντας ότι ο εξοπλισμός των ypg ήταν απόφαση της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα) που απλά υλοποιεί η τωρινή…

Όμως, στην πράξη, η Άγκυρα ξέρει πολύ καλά τι επιδιώκουν οι αμερικάνοι στη μέση Ανατολή, και πως το μεθοδεύουν. Ακόμα και εναντίον της. Και επειδή «αγριεύει» αυτή η μεθόδευση, προτιμάει να απαντήσει πρακτικά αντί, απλά, να γαυγίζει μόνο…

Έτσι, αν καταλαβαίνουμε σωστά τα υπονοούμενα διάφορων (καθεστωτικών) αρθρογράφων σε τουρκικά μήντια, η Άγκυρα θα συνεχίσει να κινείται «εκτός αμερικανικής γραμμής», ακόμα κι αν αυτό θυμώνει την Ουάσιγκτον…

Κρίμα μωρέ… Κρίμα

Παρασκευή 12 Μάη. Πάνω που θα διαλυόταν (η τουρκική επικράτεια), επειδή αυτό είδαν στον ύπνο τους όλοι οι έλληνες δεξιοαριστεροί πατριώτες και οι υπάλληλοι των υπηρεσιών, κι άλλωστε το έχει προβλέψει και ο γέρων γιουβέτσιος… Πάνω που διαλυόταν, λοιπόν, ο προαιώνιος εχθρός και το ελλαδιστάν θα γινόταν των πολλών θαλασσών και ηπείρων, ήρθαν τα κακά νέα: η δοκιμή ενός made by turkey βαλλιστικού πυραύλου, φορητού, εδάφους εδάφους, με βεληνεκές 280 χιλιόμετρα. Που, μάλλον, είναι πολύ περισσότερα (μερικοί λένε: 1000 χιλιόμετρα…). Με όνομα; “Bora”. Μπόρα, δηλαδή. “Καρέκλες”….

Τα νέα είναι κακά για δύο λόγους. Πρώτον, ο προφανής και γενικός: οι καπιταλιστικοί στρατοί εξοπλίζονται… για «εντελώς ειρηνικούς λόγους», έτσι δεν είναι; Ο δεύτερος είναι επίσης προφανής και ειδικός: από στρατιωτική άποψη οι συσχετισμοί (τεχνολογικοί και αριθμητικοί) είναι τέτοιοι που ούτε σαν εφιάλτη δεν θα πρέπει να βλέπουν (στον ύπνο τους) οι ελληνάρες «στρατιωτική αναμέτρηση» με την Άγκυρα, «περικύκλωσή» της, κλπ κλπ.

Αυτό το δεύτερο, είναι αλήθεια, είναι καλό από πολλές πλευρές. Μπορεί να χάσουν μερικοί τα φαντάσματά τους, αλλά ο ρεαλισμός δεν είναι κακός σύμβουλος. Ειδικά αν στο πραγματικό βεληνεκές της “μπόρας” είναι και η Αθήνα…

Μωραίνει ο κύριος…

Πέμπτη 11 Μάη. Μια υπόγεια και ανομολόγητη ανατριχίλα διαπερνά από χτες το ντόπιο εθνικοφασισταριό (συμπεριλαμβανόμενων των φαιορόζ, και των φαιών και των ροζ, κυβερνητικών παραφυάδων του): “Ουάου!!! Οι αμερικάνοι εξοπλίζουν τις ypg!!! Την πάτησε ο σουλτάνος!»….

Για την ανοικτή υποστηρίξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στους κούρδους «βασσάλους» του σας έχουμε ενημερώσει ήδη. Ο τελευταίος που θα έπρεπε να ξαφνιάζεται είναι η Άγκυρα – προφανώς υπάρχουν συζητήσεις και αναλύσεις τόσο πάνω όσο και κάτω απ’ τα τραπέζια.

Σε τι ελπίζουν οι έλληνες «βάσσαλοι»; Στο ότι η Άγκυρα θα χαθεί για τους αμερικάνους και το νατο, οπότε το ελλαδιστάν θα γίνει το αγαπημένο συνοριακό παιδί της Ουάσιγκτον. Το πιστεύουν, δεν είναι αστείο! Κοκορεύονται και κολακεύονται με την ιδέα ότι, επιτέλους, το «οικόπεδο ξαναέχει αξία» – για τους φονιάδες των λαών… Οι καραγκιόζηδες.

Κανονικά θα έπρεπε να τρέμουν με μια τέτοια προοπτική· και να την απεύχονται. Σε κάθε περίπτωση θα μείνουν με τις ελπίδες. Η τουρκική επικράτεια είναι πολύ σημαντική (και για τους αμερικάνους) για να την χάσουν για χάρη των ypg… Όμως, επειδή και η Ουάσιγκτον έχει μπλέξει σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, και επειδή το μπλέξιμο δεν θα λυθεί από (αμερικάνους) πεζοναύτες plus καλά εξοπλισμένους κούρδους πρόθυμους, θα στοιχίσει κάπως ακριβά (στην Ουάσιγκτον) η «μη φυγή» της Άγκυρας. Θα στοιχίσει ακριβότερα και στους κούρδους, όταν πια δεν θα χρειάζονται – ας πρόσεχαν! Δεν βλέπουν τους άλλους, του isis; Κι αυτοί “αγαπημένοι” ήταν κάποτε, στη συρία…

Εν τω μεταξύ, επειδή το τουρκικό καθεστώς έχει το δικό του γεωπολιτικό και διπλωματικό ιστορικό βάθος (το οποίο οι έλληνες εθνοφασίστες είτε αγνοούν είτε υποτιμούν), μία απ’ τις κινήσεις που ήδη έχει ξεκινήσει είναι η επαναπροσέγγιση με την ε.ε., και τις βασικές της πρωτεύουσες: Βερολίνο κατ’ αρχήν, και στη συνέχεια Παρίσι. Ακριβώς το γεγονός ότι έχει προκύψει άλλος ένας γύρος καυγά μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον δίνει χαρτιά «για ευρωπαϊκή χρήση» στην πρώτη· και θα τα αξιοποιήσει.

(φωτογραφία: – (αριστέρα): Και πως το είπες αυτό το τραγούδι; – (δεξιά): Sweet home Alatrumpa….)

Συρία

Πέμπτη 11 Μάη. Είναι, λοιπόν, πραγματικός κίνδυνος για την Άγκυρα τα όπλα που δίνουν οι αμερικάνοι στις ypg; Όχι δα!!! Είναι στοιχειώδες: χωρίς αεροπορία, και μάλιστα advanced, δεν πάει κανείς πουθενά.

Αυτό που είναι δευτερεύον από καθαρά στρατιωτική / τεχνική άποψη είναι όμως μια καλή ευκαιρία από πολιτική – για την Άγκυρα. Και θα το χρησιμοποιήσει. Πολύ περισσότερο που οι ypg έχουν χάσει το μέτρο των συσχετισμών και νομίζουν ότι καβάλα στις πλάτες του αμερικανικού πενταγώνου θα πάνε μακρυά. Ξέρουν κάποιον που να το έκανε; Όχι, δεν υπάρχει κανένας.

Τι θα κάνει, λοιπόν, το τουρκικό καθεστώς; Θα ανεβάσει ακόμα περισσότερο την γεωπολιτική «τιμή» του!!! Θα προχωρήσει τις σχέσεις του με την Μόσχα και την Τεχεράνη (και πιο σεμνά και διακριτικά με την Δαμασκό), το κάνει ήδη· θα προχωρήσει τις σχέσεις του με το Πεκίνο, το κάνει ήδη· και θα «στρώσει» τις σχέσεις του με το project europe, και μάλιστα για δύο βασικούς λόγους: πρώτον επειδή (και) αυτό “καίει” την Ουάσιγκτον, και δεύτερον επειδή ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού έχει τις ευρω-τουρκικές σχέσεις σαν βασικό κριτήριο.

Αυτό το τελευταίο, η αποκατάσταση των σχέσεων με την ε.ε., δεν θα είναι τόσο εύκολο ίσως, αλλά δεν θα είναι και δύσκολο όσο θα ήθελαν οι χρεωκοπημένοι της Αθήνας.

(Θα τα πούμε προσεχώς πιο αναλυτικά…)

Πεζοδρόμιο: ο κόσμος μας

Δευτέρα 8 Μάη. Μια ιρανοεβραία συνθέτης και τραγουδίστρια (η Michal Elia Kamal) ένας τούρκος σαντουρί-στας (o Metehan Çifçi) και ένας γάλλος κιθαρίστας (ο Julien Demarque) παίζουν στην Istiklal, στην Istanbul. Μια μπάντα του δρόμου, μια μπάντα του κόσμου. Είναι οι Light in Babylon. Εδώ σ’ ένα ερωτικό τραγούδι.

Ποιος, άραγε, γνώρισε τον Κόσμο και δεν τον αγάπησε; Ποιος γνώρισε τον Κόσμο και δεν μίσησε τα σύνορα κι όλους τους διαχωρισμούς, όλες τις ταξινομήσεις, όλες τις ιεραρχήσεις;

(Καλή βδομάδα αλάνια και αλήτισσες!)