Κυριακή 26 Νοέμβρη. Όσο παιρνούν οι μήνες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας φαίνεται καθαρότερα ο ρόλος που του εχει επιβληθεί, χωρίς να το έχει διαλέξει και ίσως χωρίς καν να το ξέρει, με αντάλλαγμα να χορτάσει την μεγαλομανία του. Για όσο χρειάζεται να μείνει στο πόστο. Το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται ή απειλεί, ελεεινολογεί ή δικαιολογεί, αλλά αυτό είναι ξεκάθαρα “επίπεδο βιτρίνα”. Πίσω του άλλοι αποφασίζουν τι θα γίνει και τι όχι.
Είναι αυτό μια τυπική διαδικασία απάτης; Όχι απλά αυτό. Φαίνεται μάλλον σα μια μεταμοντέρνα τακτική “δύο επιπέδων”, που έχει σκοπό να δημιουργεί την μέγιστη κατά το δυνατόν σύγχιση (ως προς τις προθέσεις – τίνος όμως;) σε φίλους και εχθρούς. Απειλεί, για παράδειγμα, το ψόφιο κουνάβι, ότι θα κάνει ταψί την βόρεια κορέα. Στον παλιό μοντέρνο κόσμο, στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, μια τέτοια δήλωση θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου· και οι πολεμικές μηχανές θα έπαιρναν μπροστά μέσα σε ώρες ή ελάχιστες μέρες. Όχι πια. Το ψόφιο κουνάβι βρυχάται, οι 3 καραβανάδες σωματοφύλακες πίσω του μεθοδεύουν αλλιώς τις πρακτικές κινήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, κι έτσι απομένει μόνο η σύγχιση (ελλείψει, προφανώς, βαθύτερων ικανοτήτων κριτικής ανάλυσης).
Ή, το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται στον Ερντογάν ότι “ναι, θα σταματήσουμε να εξοπλίζουμε τις ypg”. Ακόμα κι αυτό είναι γελοίο: αν δεν οι ypg δεν εξοπλίζονται κατευθείαν απ’ την Ουάσιγκτον, μπορούν να εξοπλίζονται απ’ το Τελ Αβίβ, το Ριάντ… ακόμα και την Αθήνα. Ύστερα δεν είναι μόνο το θέμα του εξοπλισμού. Κυρίως είναι το θέμα των αμερικανικών βάσεων στη βόρεια συρία, με την κάλυψη των ypg. Επ’ αυτού; «Τα λέμε, μη χαθούμε»…
Η κρατική (ή παρακρατική) κίνηση σε δύο ή περισσότερα επίπεδα, με δηλώσεις, πράξεις, παραλείψεις σκόπιμες, ανασκευές δηλώσεων, κλπ, έχει και ιστορική επικαιρότητα και ίσως μια κάποια χρησιμότητα· αν και όχι χωρίς σοβαρές απώλειες. Η ιστορική επικαιρότητα έγκειται σ’ αυτό που ονομάστηκε «μεταμοντερνισμός» και «κοινωνία του θεάματος». Η χρησιμότητα (και το ισραήλ είναι απ’ τα κράτη που έχουν δουλέψει πολύ αυτην την τακτική) έγκειται στο να εμποδίζεις τους αντιπάλους σου να διαμορφώσουν έγκαιρα μιαν απάντηση· (εκτός αν είναι κι αυτοί «μεταμοντέρνοι», με έναν άλλο τρόπο, οπότε χάνεις «κατά κράτος»).
Οι απώλειες; Τα ήξεις αφήξεις μπορεί να μην σε κάνουν πιο επιβλητικό και απειλητικό. Μπορεί να σε κάνουν, απλά, πιο αναξιόπιστο και γελοίο. Σ’ αυτό έχει δημιουργήσει σχολή και το ελλαδιστάν, τόσο με τις προηγούμενες όσο και με τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες. Ο λόγος είναι απλός: στοιχειώδης ανάλυση της καπιταλιστικής συγκυρίας («το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα» – να δείτε ποιος το είπε, ποιος το είπε;…) δείχνει ότι είναι πιθανότερο αυτοί που δεν ξέρουν τι τους γίνεται να εκδηλώνονται δημόσια με αντιφάσεις και μπρος πίσω· παρά να είναι τόσο ικανοί στο να δημιουργούν σύγχυση στους άλλους ενώ οι ίδιοι σχεδιάζουν και μεθοδεύουν μέσα στη λαμπρότητα μιας εύστοχης διαύγειας…
