Tag: τουρκία

Ταξίδι χαλάρωσης

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Ενόσω ο ελληνικός εθνικισμός και το βαθύ κράτος πίσω του ψάχνουν “αν έπαθαν κάτι” απ’ την επίσκεψη του Ερντογάν (ενώ πουλιούνται με το κιλό σ’ όποιον δώσει καλή τιμή…), το αφεντικό του τουρκικού καθεστώτος ξανάπιασε δουλειά, την ίδια ημέρα που έφυγε απ’ την Κομοτηνή: τηλέφωνο με τον Πούτιν.

Απ’ την ανακοίνωση της Μόσχας σχετικά με την επικοινωνία της 8ης Δεκέμβρη προκύπτει κάτι που θα πρέπει να κρατήσετε, επειδή είναι λογικό: Μόσχα και Άγκυρα (και δεν είναι μόνες τους) τοποθετούν την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του ισραήλ μέσα στον ευρύτερο χάρτη των πιο πρόσφατων αμερικανικών κινήσεων, στην περιοχή και όχι μόνο: την επιβολή νέων κυρώσεων κατά της Τεχεράνης και της Μόσχας, την αναμενόμενη “έξοδο” των ηπα απ’ την συμφωνία 5 + 1 για τα ιρανικά πυρηνικά, την στάση της Ουάσιγκτον στον οηε, και τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης.

Πράγματι, όλα αυτά είναι αλληλένδετα μεταξύ τους· όμως έχει σημασία η σύνδεση που κάνει το “μπλοκ της Αστάνα” (διακριτικά και το Πεκίνο) και η τακτική που θα αναπτύξει απέναντι τους. Σήμερα ο Πούτιν πετάει στην Άγκυρα για συζήτηση από κοντά για όλα αυτά· όμως δεν είναι σίγουρο ότι οι ανακοινώσεις μετά την επαφή θα μας κάνουν σοφότερους.

Αύριο ο Ερντογάν θα προεδρεύσει σε έκτακτη σύνοδο του “οργανισμού ισλαμικής συνεργασίας”, με θέμα την Ιερουσαλήμ και όλα τα σχετικά· τα όσα συμφωνήσουν σήμερα με τον Πούτιν θα έχουν τον ρόλο τους αύριο, παρότι κατ’ αρχήν δεν περιμένουμε τίποτα περισσότερο από σκληρές δηλώσεις. Ωστόσο όσο περισσότερα “μαζεύονται” στο μεσανατολικό πεδίο μάχης τόσο περισσότερο εξαπλώνεται το πεδίο της, ας την πούμε έτσι, “επιφυλακής”. Κι όσο περισσότερο απλώνεται το “μέτωπο” της καταδίκης της Ουάσιγκτον (ακόμα κι αν είναι μόνο σε “διπλωματικό επίπεδο”) τόσο περισσότερο δυσκολεύουν οι κινήσεις των όποιων καθεστώτων προσβλέπουν στον ισραηλινό μιλιταρισμό. Ας πούμε του τοξικού πρίγκηπα ή του μέντορά του στα εμιράτα…

Ας το συνυπολογίσει κανείς: οι ηπα στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα δεν είναι πια οι ηπα των ‘90s· ούτε καν των ‘00s… Καθώς το Πεκίνο (κατά κύριο λόγο) και η Μόσχα με την Τεχεράνη και την Άγκυρα αναδύονται σαν «ουσιαστικοί δράστες» στη μέση Ανατολή (ή σ’ όλη την κεντρική Ασία «μέχρι τη μέση Ανατολή») προκαλούνται και θα προκαλούνται διαδοχικές συνέπειες στις επιλογές και τους προσανατολισμούς διάφορων καπιταλιστικών κρατών…

Μάχες ετοιμότητας

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Εν τω μεταξύ ο Ερντογάν φρόντισε να αναθερμάνει την αντιπαράθεση με το ισραηλινό καθεστώς. Μιλώντας στην Sivas χτες ανέβασε τους τόνους:

Το ισραήλ είναι ένα κράτος κατοχής και κράτος τρομοκράτης… Δεν θα αφήσουμε την Ιερουσαλήμ στη μεταχείριση ενός κράτους που σκοτώνει παιδιά. Η Ιερουσαλήμ είναι το φως μας. Δεν θα την αφήσουμε στα χέρια ενός κράτους που οι μόνες αξίες του είναι η κατοχή και η λεηλασία. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα αποφασιστικά μέσα στα όρια των νόμων και της δημοκρατίας… Θα συνεχίσουμε να είμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων.

Ο Νετανιάχου απάντησε σε ανάλογο ύφος, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Οι μόνοι που είναι ακροατές του αυτή τη στιγμή είναι εκείνοι που πρόλαβε να στρατολογήσει: οι ypg (ή όσοι κούρδοι έχουν ανέβει στην αμερικανικο-ισραηλινή καρότσα) – και φυσικά οι έλληνες… Αντίθετα ο Ερντογάν προσπαθεί να θεμελειώσει ηγετική θέση μέσα στον μουσουλμανικό κόσμο και έχει συγκεκριμένες γεωγραφικές εστιάσεις, που ενοχλούν έντονα και την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ:

…Ο αραβικός σύνδεσμος θα είναι παρόν στις 13 Δεκέμβρη (είπε για την έκτακτη σύνοδο του ο.ι.σ.) Ο πρόεδρός του αυτήν την περίοδο, ο βασιλιάς της ιορδανίας Abdullah ο Β, σκέφτεται όπως εμείς. Τα ισλαμικά κράτη πρέπει να αποκτήσουν ενιαία στάση για το θέμα… Οι διαιρέσεις και τα εσωτερικά προβλήματα του ισλαμικού κόσμου διευκόλυναν τις ηπα να πάρουν αυτήν την απόφαση. Το τι έγινε στο ιράκ και στη συρία είναι γνωστό. Η λιβύη, η αίγυπτος και η υεμένη αντιμετωπίζουν επίσης σοβαρά προβλήματα. Αυτό το βήμα που έγινε με την Ιερουσαλήμ δείχνει πως μερικοί επωφελούνται απ’ αυτήν την κατάσταση. Πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα σαν μουσουλμάνοι…

Τέτοιες εκκλήσεις ενότητας είναι πρακτικά ατελέσφορες όταν στον ισλαμικό κόσμο περιλαμβάνονται και η σαουδική αραβία, τα εμιράτα, ή η χούντα της αιγύπτου. Σε κάθε περίπτωση η αντιπαράθεση δεν είναι θρησκευτική, αλλά κρατικο-καπιταλιστική. Και τα συμφέροντα δεν οπαδοποιούνται με βάση τα «ιερά βιβλία»… Ωστόσο το Ριάντ έχει αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να «ξαναμιλάει» με την Ντόχα (που μέχρι προχτές είχε επικηρύξει)· ενώ ίσως και το πακιστανικό καθεστώς συνυπολογίσει τις εξελίξεις στις (στρατιωτικές) σχέσεις που θέλει να έχει με την σαουδική αραβία.

Αυτά στο φόντο της ως τώρα αντι-αμερικανικής / αντι-ισραηλινής επιτυχίας στη συρία· και των δρόμων του μεταξιού που προχωρούν…

Ο “αιώνιος εχθρός” των ελλήνων 1

Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος (και οι πολιτικές του βιτρίνες) δεν ήθελαν την επίσκεψη Ερντογάν. Όπως πάντα στην ιστορία των 2 τελευταίων αιώνων πιστεύουν τα παραμύθια τους· και το παραμύθι της “διεθνούς απομόνωσης της τουρκίας” (έστω: απ’ την ευρώπη…) δεν βολευόταν απ’ αυτήν την επίσκεψη. Απ’ την άλλη μεριά φαίνεται ότι την είχαν τρενάρει για καιρό. Συνεπώς την αποδέχτηκαν ελπίζοντας ότι δεν θα σημαίνει κάτι που να μην μπορούν να διαχειριστούν. Όπως και έγινε, παρά τον “πατριωτικό θόρυβο” (ή και χάρη σ’ αυτόν) περί “συνθήκης της Λωζάνης”.

Η συγκεκριμένη συνθήκη, του 1923, αφορά την δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους· ή, ειπωμένο διαφορετικά, την τελική μορφή της διάλυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας· δεν πρόκειται για “ελληνοτουρκική” υπόθεση. Αντικατέστησε την συνθήκη των Σερβών (του 1920) που ήταν ιδιαίτερα κακή για το κράτος που δημιουργούσε ο Ατατούρκ. Το γιατί οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες κατά καιρούς μιλούν για “αναθεώρηση” ή “επανερμηνεία” της επιδέχεται πάνω από μία εξηγήσεις. Ωστόσο μια διεθνής συνθήκη δεν αλλάζει παρά μόνο από μια διάδοχη εξίσου διεθνή. Πράγμα που σημαίνει ότι οι σχετικές κορώνες της Άγκυρας είναι, σε μεγάλο βαθμό, “λεκτική κατανάλωση” – αν και δείχνουν διαγώνια πραγματικά ζητήματα.

Το σίγουρο είναι ότι το τουρκικό κράτος δεν επιδιώκει αλλαγή των ελληνοτουρκικών συνόρων. Αν υπάρχει συνοριακό ζήτημα με πραγματική υλική μορφή που να αφορά την τουρκία αυτό βρίσκεται στο νότο της, και την κατασκευή των “ανεπίσημων” κουρδικών ημι-κρατικών περιοχών στη συρία και στο ιράκ. Θεωρούμε σχεδόν βέβαιο ότι η Άγκυρα θα ήθελε μια διεθνή συμφωνία που θα απέκλειε την κατασκευή μιας αντίστοιχης “οντότητας” μέσα στην δική της κρατική επικράτεια: μια τέτοια συμφωνία θα ήταν, όντως, “αναθεώρηση” (ή “συμπλήρωση”) της συνθήκης της Λωζάνης. Και έχει σοβαρούς λόγους να θέλει μια τέτοια συμφωνία για τον 21ο αιώνα.

Όλα τα υπόλοιπα, απ’ την μεριά της Αθήνας, είναι η ηχώ της αμηχανίας του ελληνικού βαθέος κράτους για την ραγδαία αλλαγή των δεδομένων και των συσχετισμών σ’ αυτήν την περιοχή του πλανήτη όπου η Αθήνα ελπίζει ότι “κάτι μπορεί να βγάλει” πουλώντας το παραμύθι της “όασης σταθερότητας”…

Το πόσο “όαση” είναι το δείχνει η συμπεριφορά των πιο στενών συμμάχων της: του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον.

Ο “αιώνιος εχθρός” των ελλήνων 2

Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Το τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου έχει περάσει εξαιρετικά δύσκολες στιγμές την τελευταία 6ετία. Από τις 20 Σεπτέμβρη του 2011 τουλάχιστον 956 άτομα έχουν σκοτωθεί (και 4717 έχουν τραυματιστεί) σε πάνω από 80 επιθέσεις “τρομοκρατικού” είδους! Οι πιο φονικές επιθέσεις έχουν γίνει στην Istanbul και την Ankara – είναι μια αιματηρή συνέπεια της άμεσης ή έμμεσης εμπλοκής της Άγκυρας στον «επανασχεδιασμό» του χάρτη της μέσης Ανατολής απ’ τις ηπα, το ισραήλ και τους συμμάχους τους.

Δεύτερον, αντιμετώπισε την πολύ επικίνδυνη μεταφορά της τακτικής του isis στο τουρκικό έδαφος, απ’ το pkk: κατάληψη τμημάτων πόλεων με σκοπό την ένωσή τους και την δημιουργία «κράτους» α λα «χαλιφάτο». Το στρατοαστυνομικό τουρκικό σύμπλεγμα της ασφάλειας κατάφερε να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή με επιτυχία· βασιζόμενο κυρίως στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κουρδικού πληθυσμού στη νότια τουρκία δεν στήριξε εκείνη την ολοφάνερα υποστηριζόμενη απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ εκστρατεία του pkk. Όμως τα φαντάσματα των ‘80s και των ‘90s ζωντάνεψαν για μια σύντομη περίοδο ιστορικού χρόνου… Και δεν θυμόμαστε ποτέ, ούτε τότε ούτε τώρα, το ελληνικό βαθύ κράτος να υπεραμύνθηκε της συνθήκης της Λωζάνης, δηλαδή της συνέχειας της τουρκικής επικράτειας και της ισχύος των συνόρων της, όταν (στα ‘90s…) απ’ τη Μόσχα ως την ε.ε. και ως την Ουάσιγκτον όλοι μιλούσαν για την διάλυση του τουρκικού κράτους.

Τέλος, το τουρκικό καθεστώς αντιμετώπισε το περσινό πραξικόπημα· του οποίου οι υποστηρικτές σχεδόν δεν κρύβονται. Κατάφερε να το ξεπεράσει και αυτό… Κι όχι μόνο “κατάφερε”: ενώ οι ελληνάρες βολεύονται να πιστεύουν ότι η αντιμετώπιση των πραξικοπηματιών διέλυσε τον τουρκικό στρατό (!!!) η Άγκυρα έχει ακονίσει τον ιμπεριαλισμό της αποκτώντας, για πρώτη φορά στην ιστορία της, δύο στρατιωτικές βάσεις εκτός συνόρων: στο κατάρ και στη σομαλία. Ενώ παραμένει στους g20…

Αν το 1/100 απ’ όσα έγιναν στην τουρκία τα τελευταία 6 χρόνια είχε συμβεί στην ελλάδα είτε το ελληνικό κράτος θα είχε διαλυθεί, είτε η λέξη «χούντα» δεν θα έφτανε για να περιγράψει το «καθεστώς σωτηρίας» που θα είχε προκύψει! Ένας ψυχρός παρατηρητής θα παραδεχόταν ότι το τουρκικό καθεστώς κατάφερε να σταθεί μέσα σε τέτοιου είδους, έκτασης και μεθόδευσης κινδύνους με επιτυχία· και με τις μικρότερες κατά το δυνατόν απώλειες. Ναι, είναι αλήθεια, έγινε αυταρχικότερο· δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Μόνο που δεν μιλάει κανείς για τον αυταρχισμό του γαλλικού βαθέος κράτους, που έχει κάνει μόνιμη την κατάσταση «αντιτρομοκρατικής έκτακτης ανάγκης», έτσι δεν είναι; Ούτε μιλάει κανείς για τον αυταρχισμό του αμερικανικού κράτους, όπου οι έγχρωμοι πυροβολούνται και δολοφονούνται … επειδή δεν σταμάτησαν σ’ ένα αστυνομικό μπλόκο…

Ο “αιώνιος εχθρός” των ελλήνων 3

Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Ο ίδιος ψυχρός παρατηρητής θα ρωτούσε το γιατί η Άγκυρα παρασύρθηκε στους αμερικανικούς και ισραηλινούς σχεδιασμούς για την διάλυση της μέσης Ανατολής· και γιατί εγκατέλειψε την τακτική των “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες”. Η απάντηση είναι σύνθετη, κι εδώ δεν μπορούμε να την εκθέσουμε στην έκταση που πρέπει. Εν μέρει όμως ισχύει ότι η τουρκική επικράτεια, με τα εκατοντάδες χιλιόμετρα νότιων συνόρων, θα ήταν αδύνατο να οχυρωθεί αποτελεσματικά απέναντι αυτό το είδος ανορθόδοξου, proxie πολέμου που εγκαινιάστηκε στη συρία και στο ιράκ, και να τον κρατήσει εντελώς έξω απ’ την επικράτειά της· ακόμα κι αν αυτό ήταν που ήθελε. Ωστόσο δεν είναι μόνο η πρακτική αδυναμία αποστασιοποίησης η εξήγηση…

Σε κάθε περίπτωση: αναπροσαρμόζοντας έγκαιρα τις συμμαχίες του το τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου κατάφερε να ανήκει ως τώρα στους νικητές του μεσανατολικού σκέλους του 4ου παγκόσμιου πολέμου. «Κτυπημένο» μεν αλλά όρθιο και σε καλή κατάσταση. Κι αυτή η πραγματικότητα (που απεύχονταν απ’ τα βάθη των βρώμικων ψυχών τους το ελληνικό βαθύ κράτος και οι λακέδες του) έχει προκαλέσει μεγάλη αμηχανία στην Αθήνα. Με ή χωρίς «επίσκεψη Ερντογάν».

Η τελευταία φαντασίωση του ελληνικού εθνικισμού είναι ότι πέρα απ’ τις ηπα η Άγκυρα θα τα «σπάσει» για μεγάλο χρονικό διάστημα και με την ε.ε. / Βερολίνο. Φρούδες ελπίδες!!! Η «επαναπροσέγγιση» έχει ξεκινήσει, και σ’ αυτήν το ελληνικό κράτος δεν μπορεί καν να παραστήσει τον «μεσολαβητή»: Βερολίνο και Άγκυρα «μιλάνε απευθείας», όπως ξέρουν να κάνουν εδώ και δεκαετίες… Είτε το δείχνουν είτε όχι…

Για να γίνει ακόμα μεγαλύτερη η αμηχανία της «χρυσής βίδας» του πλανήτη (το ελληνικό εθνικό παραμύθι) προσέξτε τον ρόλο που επεφύλαξε η πανούργα Ιστορία στην συγκυρία της συγκεκριμένης επίσκεψης του Ερντογάν: μετά την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραηλινού ρατσιστικού κράτους, ποιος απ’ τους δύο βρέθηκε στη «σωστή μεριά της Ιστορίας»; Η Αθήνα με την εκτεταμένη στρατιωτική «σχέση» της με το Τελ Αβίβ ή η Άγκυρα με το ανοικτό μέτωπο προς τα εκεί και την σταθερά υποστηρικτική στάση της απέναντι στους παλαιστίνιους;

Ο “αιώνιος εχθρός” των ελλήνων 4

Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι συστατικό / αιχμή του ελληνικού αντιτουρκισμού η ιδέα ότι το Καστελόριζο “έχει αοζ” (και η τουρκία όχι….) φτάνει απο μόνο του για να εξηγήσει την τεράστια απόσταση ανάμεσα στον πρακτικό ρεαλισμό του τουρκικού καθεστώτος και την μικροαστική παράνοια του ελληνικού. Κι αυτό το χάσμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις φαντασιώσεις έχει μετατραπεί ήδη σε ισχυρή γεωπολιτική ανισότητα· υπέρ της Άγκυρας φυσικά. Το ελληνικό βαθύ κράτος ηττάται “κατά κράτος” εκεί που νόμιζε ότι υπερέχει: σαν μαγαζί γωνία…

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν έχει την άνεση να καλεί απ’ την Κομοτηνή τους οπαδούς του να σεβαστούν την ελληνική σημαία θα μπορούσε, επίσης, (συμβολικά) να επιβεβαιώνει ορισμένα πράγματα για τους πραγματικούς συσχετισμούς. Απ’ την άλλη μεριά το ότι υπάρχουν (όχι ασήμαντες) επιρροές του Γκιουλέν στη δυτική Θράκη τις οποίες οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες προσπαθούν να αξιοποιήσουν είναι, ας πούμε, μια ακόμα απόδειξη του τι πραγματικά θα ήθελε και η Αθήνα τον Ιούλη του ‘15.

Για τον Ερντογάν το ταξίδι του στην Αθήνα (και στην Κομοτηνή) ήταν μια εύκολη βόλτα (μέσα στην συνεχιζόμενη και ίσως εντεινόμενη “αναταραχή” στης μέσης Ανατολής). Για το ελληνικό καθεστώς ήταν κάτι που δεν ήθελε· και θα φροντίσει να ξεχάσει, κρατώντας (όπως πάντα) μερικά βολικά πλαστογραφημένα tips.

Και η Ιστορία θα συνεχίσει…

Ένας Ερντογάν στην Αθήνα

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Αν είναι να κρατήσουμε κανά δυο πράγματα απ’ την επίσκεψη του τούρκου προέδρου στην Αθήνα, το ένα είναι η ελληνική ξυνίλα (αναμενόμενη…) που δεν κρύφτηκε. Το άλλο είναι ότι … η Ουάσιγκτον “διαφωνεί με την επικαιροποίηση της συνθήκης της Λωζάνης”. Πρόκειται για την ίδια Ουάσιγκτον που κήρυξε χτες πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ, παραβιάζοντας ένα βουνό διεθνείς αποφάσεις· άλλαξε την υπογραφή της στην διεθνή συμφωνία για το κλίμα· αποχώρησε απ’ την συμφωνία του οηε για τους πρόσφυγες· φεύγει απ’ την συμφωνία που η ίδια έκανε για τα πυρηνικά του ιράν· χειροκροτάει τον τοξικό πρίγκηπα που ανέβασε το “χούντα” σε νέα επίπεδα… Σα να λέμε είναι μια Ουάσιγκτον που “ξέρει από συνέπεια στους διεθνείς κανόνες”, ε; (Ο ορισμός του εθνικιστικού “αναθεωρητισμού” έχει γίνει η πρώην μόνη υπερδύναμη· κι αυτό λέει πολλά για το πως αντιμετωπίσει τις “διεθνείς συμφωνίες”…).

Έχει, δηλαδή, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός όλα τα προσόντα για να στηριχτεί πάνω του ο ελληνικός εθνικισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός…

Το ελληνικό βαθύ κράτος κάνει “like” και συνεχίζει…

(A… Πριν απογειωθεί για την Αθήνα ο Ερντογάν είχε συνάντηση με τον ιορδανό βασιλιά και τηλεφώνημα με τον Πούτιν – για την αμερικανική απόφαση περί Ιερουσαλήμ. Που σημαίνει: έχει σοβαρότερα πράγματα στο κεφάλι του απ’ την «καθαρή έξοδο απ’ το μνημόνιο»…)

Η Ουάσιγκτον είναι ο εμπρηστής

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δείτε την φωτογραφία: η εικονικότητα σαν εξουσία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ανάβει τα φυτίλια; Πίσω του ακριβώς βρίσκεται αυτός που θα τον αντικαταταστήσει, αν και όταν χρειαστεί: ο αντιπρόεδρος Pence… Συνεπώς η απόφαση δεν είναι προσωπική (δεν θα μπορούσε άλλωστε!)· είναι όλης της συμμορίας.

Ναι και όχι λοιπόν. Ναι με την έννοια πως είναι το ενεργούμενο, η μάσκα, ο εντεταλμένος, ο κλόουν – εκπρόσωπος της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όχι με την έννοια πως αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ναι και όχι με την έννοια ότι ο γαμπρός του είναι ο “σύνδεσμός” – αλλά, διάολε! Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν μεθοδεύεται από “σόγια”! (Ή, μήπως, στην εξέλιξή τους ορισμένες καπιταλιστικές ζώνες ξαναγίνονται φεουδαρχικές;)

Το ότι ανακήρυξε “πρωτεύουσα του ισραήλ” την Ιερουσαλήμ, “ξεπαγώνοντας” μια αμερικανική απόφαση του 1995 (“προληπτική” απόφαση!!!) είναι κατευθείαν συνέπεια της τωρινής ήττας του αμερικανικού (και ισραηλινού και σαουδαραβικού) ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την συρία και το ιράκ. Κι ενώ μιλάμε για ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι αυτό: ο 4ος παγκόσμιος. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανάβει ένα φυτίλι στη μέση Ανατολή, είναι – απλά – επειδή δεν είναι το πρώτο! Το project isis ήταν το προηγούμενο.

Η αντικατάσταση του isis με τις ypg φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Δεν είναι αρκετή για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ αφού το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η διακρατική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης, που έπρεπε να αποφευχθεί πάσει θυσία σύμφωνα με τον γκουρού Brzezinski, έχει εδραιωθεί – με αφορμή (αλλά όχι αιτία…) το συριακό πεδίο μάχης. Και, ακόμα χειρότερο, με την προσθήκη της Άγκυρας.

Η Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι μια πόλη – σύμβολο εδώ και δεκάδες αιώνες. Η ακτή της Μεσογείου δίπλα της είχε, όλους αυτούς τους αιώνες, γεωπολιτική σημασία πρώτης τάξης. Καθώς αυτή υποχωρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έκρινε (όχι άδικα απ’ την μεριά του) ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει σαν προσάναμμα – αφού απέτυχε με άλλες ιστορικές πόλεις, την Βαγδάτη, την Δαμασμό, το Χαλέπι… Ένα προσάναμμα στα μέτρα του χωροφύλακα: του μιλιταριστικού / ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Μέση Ανατολή 3

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Ο Ερντογάν δήλωσε χτες ότι αν η Ουάσιγκτον αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ σαν ισραηλινή πρωτεύουσα, “θα περάσει την κόκκινη γραμμή για τους μουσουλμάνους”. Αν παρθεί τέτοια απόφαση (είπε) “η τουρκία θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις της με το ισραήλ”. Δεν είπε, ωστόσο, τι θα κάνει απέναντι στις ηπα…

Το Τελ Αβίβ έχει φιλαράκι την Αθήνα, και δεν νοιάζεται για την Άγκυρα και τον Ερντογάν. Έχουν ξανατσακωθεί άλλωστε, ο ισραηλινός στρατός έχει σκοτώσει τούρκους ακτιβιστές (“mavi marmara”, το 2010), οπότε έχει βάση αυτό που δήλωσε, σαν απάντηση, ο ισραηλινός υπουργός παιδείας , ότι δηλαδή “προτιμάμε την Ιερουσαλήμ απ’ την συμπάθεια του Ερντογάν”. Και δεν ήταν μόνον αυτός απ’ τους ισραηλινούς καθεστωτικούς που ανταποκρίθηκε με διάφορες διπλωματικές παραλλαγές του “χέσε μας”… Το Τελ Αβίβ μπορεί να στηρίζεται στο γεγονός ότι οι φραστικές καταδίκες σε βάρος του, εδώ και δεκαετίες, έχουν γίνει βουνό από χαρτί. Πρακτικά όμως εκτός απ’ τους ίδιους τους παλαιστίνιους κανείς άλλος δεν το εμπόδισε ποτέ.

Μπορεί άραγε να αισιοδοξεί πως το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θα επαναληφθεί σαν πρώτο μισό του 21ου; Μυωπικό το λιγότερο – θα λέγαμε…

(Κουίζ: Ποιο θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για την ελληνική “εθνική γραμμή”; Το ταξίδι του Ερντογάν στη Θράκη ή το να κάνει αντι-ισραηλινές και αντι-αμερικανικές δηλώσεις απ’ την Αθήνα;)

Άγκυρα

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Μπορεί να είναι για εσωτερική κατανάλωση· το ακροατήριο ήταν άλλωστε κομματικό. Πάντως ευρισκόμενος στο περιφερειακό συνέδριο του κόμματος του, στην μικρή πόλη της Ανατολίας Agri, o Ερντογάν κήρυξε, σχεδόν, «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» – κατά των αμερικάνων και των συνεργατών τους. Θα τον ζήλευε και ο εξοχότατος ψόφιος κοριός με την ροζ παρέα του· πολύ παλιά όμως…

…Οι ηπα προσπαθούν να μας τιμωρήσουν, να μας δικάσουν, να μας κάνουν αναξιόπιστους, επειδή δεν ενδίδουμε σ’ αυτά τα σενάρια. Το σενάριο και το σχέδιο είναι προφανή και τα δουλεύουν μαζί με τους συνεργάτες τους στη χώρα μας. Τα δουλεύουν με τον οργανισμό του Gulen. Δεν πρόκειται να μας λυγίσετε, θα πρέπει να το ξέρετε δήλωσε. … Όλα έχουν στόχο το ίδιο πράγμα: να γονατίσουν την τουρκία και να μας στρέψουν τον ένα κατά του άλλου. Μπορούν να προσπαθήσουν όσο θέλουν: θα αποτύχουν…

Η Ανατολία είναι κατ’ εξοχήν φιλική προς τον Ερντογάν· ωστόσο κι εκεί, όπως παντού, μπορεί ο καθένας να ανησυχεί για την περίπτωση που η Ουάσιγκτον πράγματι προσπαθεί να γονατίσει το τουρκικό καθεστώς. Το Agri είναι μόλις 140 χιλιόμετρα απ’ τα τουρκο-ιρανικά σύνορα, και η οικονομική του ανάπτυξη οφείλεται σ’ αυτό που η Ουάσιγκτον κατηγορεί τον Ερντογάν: στο εμπόριο (ακόμα και στο κρατικά ελεγχόμενο λαθρεμπόριο) με την Τεχεράνη.

Είναι προφανές ότι το τουρκικό καθεστώς δεν πρόκειται να θυσιάσει τις οικονομικές και γεωπολιτικές του σχέσεις για χάρη μιας όλο και αμφίβολης συν-μαχίας με την Ουάσιγκτον. Είναι δεδομένο, επίσης, ότι θα προτιμούσε να αποφύγει «μια κρίση χωρίς γυρισμό». Αυτό το τελευταίο είναι ακόμα ζήτημα ανοικτό στις εξελίξεις, παρά τις φραστικές κορώνες.

(Θα περίμενε κανείς ότι ο γενναίος, παχύς και αδιάλλακτος ελληνικός «αντιαμερικανισμός» της αριστεράς θα υποδεχόταν τον Ερντογάν σε τρεις ημέρες με τιμές, τουλάχιστον, Μαδούρο.

Αλλά δεν υπάρχει πια· τον πάτησε το τραίνο. Έτσι κι αλλιώς κρατικοποιημένος ήταν, ακόμα και στις δόξες του… Όπως είχε πει κάποιος (που τώρα έχει πολύ υψηλό αξίωμα, ονόματα δεν λέμε…), πριν κάτι παραπάνω από 30 χρόνια, την άνοιξη του 1986, σαν υποδοχή του τότε αμερικάνου υπ.εξ. Τζορτζ Σουλτς στην Αθήνα, «οι αναρχικοί έσωσαν την τιμή της αριστέρας»: είμασταν οι μόνοι που έκαναν σοβαρή συγκέντρωση (και προσπαθήσαμε διαδήλωση) εναντίον… Έπεσε πολύ ξύλο μόλις πατήσαμε την άσφαλτο μπροστά απ’ τα Προπύλαια – εξελίχτηκε σε σύντομη κατάληψη της πρυτανείας… (Α, ναι, την προηγούμενη ημέρα οι της «ανανεωτικής αριστέρας» είχαν κάνει ένα χάπενινγκ στη Συγγρού, με την βοήθεια των «καπελλάκηδων» της ελ.ας. – photo-opportunity…)

Αναρχικοί; Σίγουρα η αφρόκρεμα του πεζοδρομίου και της πλατείας το ’84 και το ’85… Και σιγά μη θέλαμε να σώσουμε την τιμή των τσατσορούφιανων!! Σιγά!!!)