Tag: τουρκία

Κυπριακό γκάζι 1

Κυριακή 25 Φλεβάρη. Τα ελληνικά εθνικιστικά παραληρήματα είναι αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση· και είναι κολλητικά. Σαν αιώνια επιδημία. Στη νότια κύπρο όμως υπάρχουν και κάποιοι (άγνωστο πόσοι, πάντως όχι δυο τρεις!) που επειδή ζουν από πρώτο χέρι αυτά που στην Αθήνα πακετάρονται για εθνοθεραπεία, μιλάνε έξω απ’ τα δόντια. Το παρακάτω είναι ενδεικτικό: απόσπασμα από άρθρο της νοτιοκυπριακής εφημερίδας “πολίτης”, στις 21 Φλεβάρη:

… Ο «σκληρός» Νικόλας [Αναστασιάδης] διεμήνυσε πως η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει, λέει, «πάση θυσία» να προχωρήσει με τους ενεργειακούς της σχεδιασμούς.

Εκείνο το «πάση θυσία» ακουγόταν ακόμα πιο επικίνδυνο από το στόμα ενός ανθρώπου ο οποίος έχει καταστήσει πλέον το όνομά του συνώνυμο της αποτροπής κάθε προσπάθειας για επίλυση του Κυπριακού, εν μέσω μάλιστα των πιο καταγέλαστων μεγαλοϊδεατισμών για Νέες Στρατηγικές που παραπέμπουν σε κατά φαντασίαν υπερδυνάμεις και μόνο. Και δεν ήταν ο μόνος για να είμαι δίκαιος.

Γιατί ο όποιος στοιχειωδώς σώφρων άνθρωπος είναι σε θέση να καταλάβει αν μη τι άλλο τα βασικά και τα αυτονόητα: πρώτον, πως εμείς, όσο κι αν δεν μας αρέσει δεν έχουμε καμία, μα καμία άλλη πολυτέλεια από τη διπλωματική οδό και την προσπάθεια διασφάλισης των συμφερόντων μας με λεπτούς χειρισμούς…

… δεύτερον, ότι χωρίς τη λύση του Κυπριακού αέριο – πέραν αυτού που βγάζει ο ίδιος και διάφοροι άλλοι και το οποίο δυστυχώς δεν είναι εμπορεύσιμο αλλιώς θα είχαμε χεσ… στο τάλιρο, μετά συγχωρήσεως – δεν πρόκειται να βγάλουμε ποτέ, εκτός κι αν αναγκαστούμε να ζήσουμε με τη διχοτόμηση και της χώρας αλλά και της ΑΟΖ μας…

… και τρίτον, ότι το «πάση θυσία» είναι πολύ μεγάλη κουβέντα για να την πει κανείς, όταν η θυσία άλλους είναι που αφορά. Όχι εκείνους που θα έχουν την πολυτέλεια της πτήσης σε ώρα ανάγκης για το… Ντουμπάι ή για κάπου αλλού.

Άλλοι είναι που θα μείνουν εδώ. Και αυτοί θα πληρώσουν τη… θυσία.

Για να δανειστώ, με σεβασμό και με τις απολογίες μου πάντα δεδομένου του παραλληλισμού κάτι από την αθάνατη Ντε Μποβουάρ, απλοχεριές με το Αίμα των Άλλων δεν κάνουμε, αγάπη μου.

…

Κυπριακό γκάζι 2

Κυριακή 25 Φλεβάρη. Αν τα πιο πάνω φαίνονται “χαριτωμένα”, υπάρχουν κι άλλα, πολύ πιο σοβαρά – που για “εθνικούς λόγους” ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΛΕΓΟΝΤΑΙ στα μέρη μας. Στην ίδια εφημερίδα την ίδια ημέρα, υπήρχε ένα άλλο άρθρο, με τα εξής ενδιαφέροντα:

… Ακόμα και αν η ΕΝΙ επιθυμεί να τιμήσει το συμβόλαιό της με την Κυπριακή Δημοκρατία, θα πρέπει να επαναπρογραμματίσει τη γεώτρηση περί τα τέλη Απριλίου και αυτό υπό προϋποθέσεις και σοβαρά ερωτηματικά. Ο ίδιος ο γενικός της διευθυντής κ. Ντεσκάλτσι δήλωσε ότι τα θέματα ασφαλείας στην κυπριακή ΑΟΖ είναι η Κυπριακή Δημοκρατία που τα διαχειρίζεται και όχι η εταιρεία.

Τη δήλωση Ντεσκάλτσι ήρθε να διευκρινίσει περαιτέρω το Υπουργείο Εξωτερικών της Ιταλίας. Όπως αναφέρει σε τηλεγράφημά του το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ANSA επικαλούμενο πηγές του ιταλικού ΥΠΕΞ, «η κρίση στην κυπριακή ΑΟΖ δεν αφορά τις διμερείς σχέσεις μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας, αλλά τις σχέσεις και τις ισορροπίες μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και του βόρειου τμήματος του νησιού». Εν ολίγοις η Ιταλία κάνει σαφή λόγο για την ανάγκη λύσης του Κυπριακού και, για να μην υπάρξουν καθόλου παρερμηνείες ότι αυτό εννοεί, προσθέτει ότι οι δύο πλευρές στην Κύπρο οφείλουν να συνεννοηθούν, διότι μπορούν να συμβούν και χειρότερα: «Ένα πιθανό αρνητικό αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων προσπαθειών για τον καθορισμό συμφωνημένων διαδικασιών στις ερευνητικές δραστηριότητες θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο το δυναμικό ανάπτυξης και τα οφέλη για ολόκληρη την περιοχή».

Η δήλωση αυτή δεν συνιστά τίποτε άλλο από λευκή πετσέτα στο ρινγκ για την ιταλική κυβέρνηση, αφού έρχεται να ταυτισθεί με τις θέσεις που εξέφρασαν τις τελευταίες μέρες οι κύριοι Όζερσαϊ και Ναμί. Οι οποίοι ζήτησαν επιτακτικά τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στη χάραξη της ενεργειακής πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας κάνοντας αναφορά στα δικαιώματα της τ/κ κοινότητας.

Η δήλωση αυτή των Ιταλών προφανώς έχει και άλλες προεκτάσεις.

Συγκεκριμένα, με βάση τη δήλωση, ηχεί απόλυτα λογικό ότι σε νέα περίπτωση γεώτρησης η ΕΝΙ θα απευθυνθεί στην Κυπριακή Δημοκρατία και θα ζητήσει διασφαλίσεις για την ομαλότητα μιας νέας προσπάθειας. Μπορεί η Κυπριακή Δημοκρατία να παράσχει τέτοιου είδους διασφαλίσεις; Ποιος, δηλαδή, θα της εγγυηθεί ότι ακόμα και αν επανέλθει στην περιοχή δεν θα εκδοθεί νέα navtex από την Τουρκία; Την ίδια στιγμή λογικό ηχεί και ένα άλλο ενδεχόμενο. Ότι η ιταλική ΕΝΙ είναι πολύ πιθανό να διαβουλευτεί και με την Τουρκία ή την τουρκοκυπριακή πλευρά, κάτι βεβαίως που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Σε περίπτωση αρνητικών απαντήσεων στα ερωτήματα της ΕΝΙ, επίσης λογικό επακόλουθο θα μπορούσε να ήταν ο τερματισμός της δράσης της ΕΝΙ στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και του κυπριακού ενεργειακού προγράμματος αφού η ΕΝΙ πλην του οικοπέδου 10 δραστηριοποιείται είτε από μόνη είτε σε συνεργασία σε όλα σχεδόν τα αδειοδοτημένα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ.

Σε τελευταία ανάλυση η ΕΝΙ δεν έχει συμφέροντα μόνο στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και στην Τουρκία. Ως γνωστόν η ιταλική εταιρεία έχει υπογράψει συμφωνία διάθεσης φυσικού αερίου με την τουρκική εταιρεία Altinbas Holding’s, ενώ την ίδια στιγμή είναι στρατηγικός εταίρος στον αγωγό Σαμψούντας -Τζεϊχάν για μεταφορά πετρελαίου σε συνεργασία με τις ρωσικές εταιρείες Transneft and Rosneft.

…

Να χειροκροτήσουμε την σπουδαία δουλειά του ογκόλιθου υπ.εξ. Nick the greek πριν κανά χρόνο στην ελβετία, όταν τορπίλισε (μαζί με τον δεξιό Αναστασιάδη, εννοείται) την πιο πρόσφατη δυνατότητα συνεννόησης της Λευκωσίας με τους τουρκοκύπριους και την Άγκυρα; Δεν χρειάζεται: η ελληνική ιμπεριαλιστική λιγούρα μπορεί να οδηγεί σε διάφορες καταστροφές (εκτός εισαγωγικών) αλλά οι σχεδιαστές της πάντα την γλυτώνουν. Και διαιωνίζονται.

(φωτογραφία: Η κόκκινη λουρίδα αντιστοιχεί στη θαλάσσια ζώνη που δέσμευσε χτες η Άγκυρα με διακοίνωση για στρατιωτικές ασκήσεις – navtex. Σας θυμίζει κάτι; Θα έπρεπε: αντιστοιχεί στην τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο την οποία παράλογα και παράνομα αρνείται η Αθήνα, με το «θεώρημα του Καστελόριζου»…)

Κυπριακό γκάζι 3

Κυριακή 25 Φλεβάρη. Υπάρχουν, όμως, κι ακόμα χειρότερα μαντάτα. Οι σύμμαχοι στο μεγαλοφυές σχέδιο της “περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου” που οι έλληνες σχεδιαστές προσπαθούν να πουλήσουν στην Ουάσιγκτον για να αναβαθμιστούν γεωπολιτικά, έχουν τους δικούς τους λογαριασμούς και τα δικά τους συμφέροντα. Άλλο απόσπασμα απ’ το ίδιο με πριν άρθρο:

… Στο περιθώριο των navtex δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας η συμφωνία Ισραήλ – Αιγύπτου ύψους 15 δις δολαρίων για αγορά αερίου από την αιγυπτιακή ιδιωτική εταιρεία Dolphin. Η συμφωνία αυτή στην πράξη έρχεται να καταδείξει από τη μια τις προοπτικές συνεργασίας που υπάρχουν αλλά και την αδυναμία συνεννόησης όλων των κρατών της Ανατολικής Μεσογείου για πολύπλευρη εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην περιοχή. Η επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας, η υποκριτική συμπεριφορά του Ισραήλ το οποίο, μη αποδεχόμενο τη συμφωνία ενιαιοποίησης του οικοπέδου 12, μας έχει δέσει τα χέρια για την αξιοποίηση του κοιτάσματος, η έλλειψη ηγεσίας με όραμα στην Κύπρο, η μη λύση του Κυπριακού και κατ’ επέκταση η αδυναμία της χώρας μας να αποτελέσει τον ενδιάμεσο κρίκο συνεννόησης με όλους τους παίκτες της περιοχής με βάση τον αρχικό σχεδιασμό που έγινε για την περιοχή κυρίως από πλευράς ΗΠΑ και ΕΕ, στην ουσία οδηγεί προς το παρόν σε αποσπασματικές κινήσεις. Εταιρείες του βεληνεκούς της Noble, ακόμα και της ΕΝΙ, απέδειξαν ότι δεν μπορούν να συνεισφέρουν σε έναν ευρύτερο γεωπολιτικό σχεδιασμό. Ίσως η παρουσία της αμερικανικής Exxon το δεύτερο εξάμηνο στην περιοχή υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν σημαντικά ευρήματα να αλλάξει τη ροή των δεδομένων. Σε διαφορετική περίπτωση το κυπριακό φυσικό αέριο μέλλει να μείνει εγκλωβισμένο στα έγκατα της Μεσογείου.

Το κοίτασμα του «οικοπέδου 12» είναι ενιαίο με το γειτονικό του ισραήλ. Αν γίνουν δύο τρύπες θα τραβούν και οι δύο πλευρές απ’ το ίδιο γκάζι· κι αυτό θα μπορούσε να είναι αιτία ακόμα και για καυγά. Πιθανόν η Λευκωσία να ονειρευόταν κάποιου είδους επίσημη μοιρασιά με το Τελ Αβίβ, αλλά το ισραηλινό κράτος δεν κάνει τέτοια χουβαρνταλίκια – και γιατί θα έπρεπε; Έτσι την ελληνοκυπριακή «αξιοποίηση του οικοπέδου 12» δεν την εμποδίζει η μοχθηρή τουρκία, αλλά το συμμαχικό ισραήλ – που θέλει το κοίτασμα για πάρτη του!!!

Δυο λεπτά όμως; Ποιος καπιταλιστικός νόμος λέει ότι αν σε κάποια χ δουλειά υπάρχουν, ας πούμε, 10 αφεντικά, μόλις εμφανιστεί ορεξάτος ένας 11κατος, να ανοίξει ίδιο μαγαζί, οι υπόλοιποι θα τον αγκαλιάσουν και θα τον χειροκροτήσουν; Ποιος καπιταλιστικός νόμος λέει ότι το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, ή η χούντα του Καΐρου, που έχουν βρει ήδη μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου στις αοζ τους (τα οποία φυσικά θέλουν να μπορούν να πουλάνε) θα καλοδεχτούν τους ελληνοκύπριους (ή ακόμα και τους έλληνες) σαν ανταγωνιστές τους; Γιατί να το κάνουν αυτό; Βρείτε μας, please, έναν λόγο που να στέκει…

Συνεπώς, δεν είναι η μοχθηρή τουρκία ο πραγματικός αντίπαλος! Είναι ο συνδυασμός της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής ιμπεριαλιστικής οπτικής με τα συμφέροντα των συμμάχων (στην ανατολική Μεσόγειο…) που τρίβονται στα μούτρα των επίδοξεων ντόπιων σεΐχηδων!!! (Για να μην αναφερθούμε στα συμφέροντα των υπερδυνάμεων στο φυσικό αέριο, δηλαδή την Μόσχα, την Τεχεράνη και την Ντόχα, που είναι βέβαια «απέναντι»…)

Και γιατί, δηλαδή, ο «μεγάλος αμερικάνος φίλος και σύμμαχος» θα έπρεπε να τσακωθεί με το Τελ Αβίβ για τα «μάτια της Λευκωσίας» – και το πιθανό γκάζι της;

Δεν πειράζει. Οι ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις και οι εθνικιστικοί μεγαλοϊδεατισμοί είναι μια χαρά αναισθητικά για τις ταξικές αντιθέσεις. Τουλάχιστον εκεί τα ντοπια αφεντικά και οι πολιτικοί και μηντιακοί λακέδες τους την ξέρουν την δουλειά.

Εύκολη δουλειά, όταν δεν έχουν ανταγωνιστές…

Ως την ερχόμενη άνοιξη

Παρασκευή 23 Φλεβάρη. Στα μέσα του ερχόμενου Μάη το ψόφιο κουνάβι θα πρέπει να πραγματοποιήσει (ή όχι…) τις απειλές του του περασμένου Γενάρη κατά της Τεχεράνης: θα πρέπει να αποσυρθεί οριστικά απ’ την 5 + 1 συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα επιβάλλοντας καινούργιες (και “πλούσιες”) κυρώσεις· ή να ξανα – ματαδώσει μια ακόμα παράταση, “τελευταία ευκαιρία” για τα υπόλοιπα μέλη της συμφωνίας να συνταχτούν με την αμερικανική τακτική. Αυτό το τελευταίο είναι το λιγότερο πιθανό, αφού θα γελοιοποιούσε εντελώς την Ουάσιγκτον.

Μια “διαρροή” των αμερικανικών προετοιμασιών που δημοσιοποίησε το reuters δείχνει ότι η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εκβιάσει το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο επί του θέματος. Με τα τωρινά δεδομένα δεν φαίνεται ελπίδα επιτυχίας του εκβιασμού· απομένουν ωστόσο 3 σχεδόν μήνες ακόμα…

Δεν θα αποκλείαμε το να είναι τα μέσα Μάη μια στιγμή «ορόσημο» τόσο για την Μόσχα όσο και για την Τεχεράνη και την Άγκυρα (το «μπλοκ της Αστάνα») σε ότι αφορά τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Εν όψει της αυξημένης πιθανότητας (έως βεβαιότητας) ότι η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει απ’ τον Μάη και μετά να κινητοποιήσει κατά της Τεχεράνης «λιτούς και δεμένους» (δηλαδή τον εξής έναν: το Τελ Αβίβ) θα μας φαινόταν λογικό στο συριακό πεδίο μάχης να έχουν μορφοποιηθεί με στέρεο τρόπο οι καλύτερες κατά το δυνατόν αντιαμερικανικές συνθήκες.

Κάτι αντίστοιχο, απ’ την άποψη των χρονοδιαγραμμάτων, θα μπορούσε να αφορά και την κορεατική χερσόνησο… Αλλά για εκεί προσεχώς (απ’ την ασταμάτητη μηχανή).

Το τρυπάνι «άντε γειά»!

Παρασκευή 23 Φλεβάρη. Το ότι το πλωτό γεωτρύπανο της ιταλικής eni είδε και αποείδε και τελικά αποχαιρετά το «έγινε διάσημο για μια μονάδα ιστορικού χρόνου» οικόπεδο 3 της νοτιοκυπριακής αοζ, πηγαίνοντας (για να τρυπήσει; για να αράξει;) στην άλλη άκρη της Μεσογείου, στο μαρόκο, είναι ήττα πρώτου μεγέθους για τους σχεδιασμούς τόσο της Λευκωσίας όσο και της Αθήνας. Το τουρκικό καθεστώς έκανε τσαμπουκά, προσέχοντας να είναι νομότυπος – δεν υπάρχει αμφιβολία.

Όμως το επιχείρημα της Άγκυρας, ότι δηλαδή δεν μπορεί το νοτιοκυπριακό κράτος άλλοτε να συμπεριφέρεται σαν χωριστό απ’ τον βορρά (χωρίς να έχει αναγνωρίσει τουρκοκυπριακό κράτος) προσδιορίζοντας «οικόπεδα» που θα τα εκμεταλλευτεί για την πάρτη του, και άλλοτε να επωφελείται σαν το «μοναδικό κράτος στην κύπρο» (όροι της ένταξης στην ε.ε. και την ευρωζώνη), δεν είναι απλά λογικό. Είναι και πειστικό οπουδήποτε ξέρουν ότι τα απανωτά «ναυάγια της λύσης του κυπριακού» οφείλονται στα κόλπα της Λευκωσίας και της Αθήνας – δηλαδή σ’ όλο τον κόσμο εκτός απ’ τα μέρη μας. Ογκόλιθε και λοιποί: τώρα είναι η σειρά σας να σκάψετε για το γκάζι στο “3”: με κασμάδες και βατραχοπέδηλα!…

Είναι προφανές ότι η eni αποφάσισε ότι βαρέθηκε να περιμένει, κι ότι έχει κι άλλες δουλειές, αφού πρώτα ζήτησε την γνώμη των δικηγόρων της· και του ιταλικού κράτους. Το οποίο ούτε καν συμβολικά δεν ήταν διατεθειμένο να παίξει (σίγουρα όχι τώρα) στα παιχνιδάκια των ελλήνων και των ελληνοκυπρίων στην ανατολική Μεσόγειο. Δεν συμμετέχει στην «περικύκλωσή της», ενεργειακή, στρατιωτική ή ό,τι άλλο!

Τα ελληνικά φασιστόμουτρα έχουν διατυπώσει μια ανατριχιαστική θεωρία: πως επειδή κάνουν deal με διάφορες μεγάλες εταιρείες έχουν, αυτόματα, και την κάλυψη των αντίστοιχων κρατών. Είναι ηλίθιοι! Αγνοούν, για παράδειγμα, ότι οι μεγάλες αμερικανικές πετρελαϊκές πίεζαν σκληρά τις κυβερνήσεις τους (πρώτα εκείνη του Κλίντον και μετά, για λίγο, εκείνη του Μπους του Β) να άρουν τις κυρώσεις κατά του καθεστώτος της Βαγδάτης (του μακαρίτη Χουσεΐν) για να κάνουν πετροδουλειές με τα ιρακινά κοιτάσματα· τρώγοντας την μία πόρτα μετά την άλλη, ως τα τέλη του 2001… Αγνοούν ότι τα κράτη είναι συχνά γενικοί εκπρόσωποι των καπιταλιστικών συμφερόντων, και όχι του ενός ή του άλλου κλάδου.

Η ήττα στο οικόπεδο 3 δεν είναι, λοιπόν, στρατιωτική· παρότι το τουρκικό καθεστώς χρησιμοποίησε και στρατιωτικά μέσα. Είναι πολιτική / γεωπολιτική: οι «χρυσές βίδες» δεν έχουν καταλάβει ότι η μεγάλη ιδέα που έχουν για τους εαυτούς τους είναι για τα μπάζα!

Πάντως, για να μην πέσουν στην κατάθλιψη οι έλληνες και οι ελληνοκύπριοι, το γεωτρύπανο (η eni δηλαδή) υποσχέθηκε ότι θα ξαναγυρίσει. Κι αν δεν τρυπήσει ελληνοκυπριακά οικόπεδα, μπορεί να ανοίξει τίποτα σαμπάνιες!

Συρία

Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Ο David Paul Goldman, αμερικάνος οικονομολόγος και δημοσιογράφος (γνωστός με την υπογραφή Spengler απ’ τα άρθρα του στο site Asia Times) είναι σκληροπυρηνικός υποστηρικτής των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι γράφει από μια ιουδαϊκό-χριστιανική σκοπιά. Οι απόψεις του είναι (κατά την γνώμη μας) ισχυρά ιδεολογικές: υπέρ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, ακόμα και με το ζόρι. Συνεπώς οι πρώτες παράγραφοι του χθεσινού του άρθρου (κάτω απ’ τον – θεωρούμε υπερβολικό – τίτλο: η Afrin είναι το σημείο κατάρρευσης της αμερικανικής επιρροής στη συρία) έχουν το ενδιαφέρον τους:

Εγκαταλελειμένες απ’ την Ουάσιγκτον και βομβαρδιζόμενες απ’ τον τουρκικό στρατό, οι πολιορκούμενες κουρδικές δυνάμεις στη βόρεια συριακή πόλη της Afrin ζήτησαν, και έλαβαν, βοήθεια απ’ την ρωσία. Ένας εκπρόσωπος της κουρδικής πολιτοφυλακής ypg ανακοίνωσε στις 20 Φεβρουαρίου ότι η υποστηριζόμενη απ’ την ρωσία κυβέρνηση του Bashar al-Assad θα στείλει ενισχύσεις στο Afrin για να βοηθήσει τους κούρδους. Το France24 ανέφερε ότι ένα κονβόι από φιλοΆσαντ δυνάμεις που έμπαιναν στην Afrin δέχτηκε πυρά του τουρκικού πυροβολικού, και ότι ο τούρκος πρόεδρος Recep Erdogan δήλωσε ότι οι συριακές δυνάμεις πρέπει να γυρίσουν πίσω.

…

Όπως έγραψε ο Alfred Hackenberger στη γερμανική καθημερινή εφημερίδα Die Welt στις 19 Φεβρουαρίου: «Η ρωσία θα ανήκει στους νικητές στην περίπτωση μιας συρο-κουρδικής στρατιωτικής συμμαχίας. Θα επεκτείνει τον ρωσικό στρατιωτικό έλεγχο επί της χώρας αξιοσημείωτα. Και η τουρκία θα πρέπει να σταματήσει την εισβολή της στην Afrin, μιας και μια σύγκρουση με τους σύριους στρατιώτες θα συνεπάγεται κατευθείαν σύγκρουση με την ρωσία…

“Βοήθεια”; Όλα είναι σχετικά… Μέχρι και χτες το βράδυ οι μερικές εκατοντάδες ένοπλοι (και όχι κανονικός στρατός) παρέμεναν στα σύνορα του θύλακα της Afrin, εκτός από έναν μικρό αριθμό τους που έφτασε στην Afrin. O (χθεσινός) χάρτης της περιοχής (με γαλάζιο και μωβ χρώμα είναι τα εδάφη που έχουν καταληφθεί απ’ τον τουρκικό στρατό συν το fsa πεζικό του, με το πορτοκαλί ο θύλακας) δείχνει ότι η Άγκυρα έχει φτιάξει ήδη έναν κλοιό στα βόρεια και στα δυτικά του θύλακα, αν και οι αρβύλες της (όχι, όμως, και το πυροβολικό της) απέχουν ακόμα απ’ την Afrin την ίδια: είναι η μεγάλη κουκίδα στη μέση, με τα μεγαλύτερα αραβικά γράμματα.

Συνεπώς (κι αυτό θα φανεί τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες) μπορεί κάλιστα να έχει ήδη επιτευχθεί υπόγεια μια τουρκο-συριακή συμφωνία (με την επίβλεψη της Μόσχας) για κάποια «μοιρασιά» του θύλακα…

Όσο για την απώλεια της εμπιστοσύνης των ypg στην Ουάσιγκτον; Θεωρούμε πολύ βιαστικό το συμπέρασμα. Ειδικά επειδή το pkk του Kobani έχει κάνει τους δικούς του κυνικούς υπολογισμούς.

Θα πρέπει πάντως να το θυμίσουμε, επειδή είναι βασικό. Πριν την τουρκική εισβολή η Μόσχα είχε προτείνει στους («συμβουλεύσει» πιο σωστά τους) ypg της Afrin να εγκαταλείψουν την περιοχή πηγαίνοντας στην κυρίως κουρδική ζώνη ανατολικότερα, και να παραδώσουν τον έλεγχο στον Άσαντ.

Εκείνοι αρνήθηκαν…

Μέση Ανατολή

Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Η Μόσχα (είναι λογικό να) έχει εκνευριστεί με ορισμένα πρόσφατα περιστατικά στο συριακό πεδίο μάχης: την κατάρριψη του sukhoi-25 στην Idlib στις αρχές του μήνα· και τον βομβαρδισμό φιλοΆσαντ ενόπλων στην Deir ez Zor λίγες ημέρες μετά. Το δεύτερο έγινε επίσημα από αμερικανικά όπλα και σκότωσε άγνωστο μεν αλλά όχι μικρό αριθμό ρώσων μισθοφόρων. Της εταιρείας Wagner Group. Για τους οποίους η Μόσχα δήλωσε ότι «ναι μεν δεν ήταν επίσημος ρωσικός στρατός, αλλά δεν παύουν να είναι ρώσοι πολίτες». Όσο για το πρώτο, η Μόσχα υποψιάζεται (μόνο;) ότι οι αντικαθεστωτικοί στο Idlib έχουν εξοπλιστεί απ’ την Ουάσιγκτον με αναβαθμισμένους φορητούς πυραύλους εδάφους – αέρα… (Οι ρωσικές μισθοφορικές εταιρείες και τα «σκυλιά του πολέμου», αν και ιδιωτικού δικαίου, υπάγονται κατευθείαν στον έλεγχο της ρωσικής κυβέρνησης. Για να μην κάνουν ακρότητες, ή, πράγμα κοντινό, για να μην τις βιντεοσκοπούν….)

Μιλώντας την περασμένη Δευτέρα (19/2) στο διεθνές συνέδριο της «λέσχης προβληματισμού Valdai» για την μέση Ανατολή, ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov προειδοποίησε την Ουάσιγκτον ότι «παίζει με την φωτιά»:

Ανησυχούμε βλέποντας τα σχέδια που έχουν αρχίσει να υλοποιούν οι ηπα επί του εδάφους, κυρίως στα ανατολικά του Ευφράτη, στις μεγάλες εκτάσεις ανάμεσα στο ποτάμι και τα συριακά σύνορα με το ιράκ και την τουρκία… Καλώ ξανά τους αμερικάνους εταίρους να μην παίζουν με τη φωτιά και να μετράνε τα βήματά τους όχι απ’ τις άμεσες ανάγκες στο σημερινό πολιτικό περιβάλλον, αλλά με βάση τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του συριακού λαού και όλων των λαών της περιοχής, είτε στη συρία, είτε στο ιράκ, είτε σε άλλα κράτη της περιοχής.

Αργότερα την ίδια ημέρα, μιλώντας σε δημοσιογράφους στη Μόσχα, ο Lavrov τόνισε την παρουσία γάλλων και άγγλων μισθοφόρων και «ειδικών δυνάμεων» στη βορειοανατολική συρία, στην ypgκρατούμενη ζώνη, που «δουλεύουν» σε συνεργασία με τον αμερικανικό στρατό εκεί.

Μιας και το ελλαδιστάν έχει συμμαχήσει με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ τέτοιες «ειδήσεις» δεν περνούν απ’ τα εθνικά υπεύθυνα καθεστωτικά μήντια. Είναι προφανές όμως ότι η Μόσχα (όπως το ίδιο η Τεχεράνη, η Άγκυρα και η Δαμασκός) θεωρούν ότι το αμερικανικό παρκάρισμα πίσω απ’ τις ypg στην βόρεια και την ανατολική συρία δεν είναι «στατικό». Και ότι η Ουάσιγκτον, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πραγματοποιεί ήδη επιθέσεις σε βάρος τους.

Συνεπώς μας φαίνεται λογικό ότι η Μόσχα (και όχι μόνον αυτή) θεωρεί επείγον όχι τόσο το να ανταποδώσει τα κτυπήματα των ηπα και των συμμάχων τους, όσο το να μεθοδευτεί ο συστηματικός, σταθερός και μεσοπρόθεσμος περιορισμός της στρατιωτικής παρουσίας τους τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ. Κι αυτός δεν μπορεί να γίνει χωρίς περιορισμό (είτε στρατιωτικό είτε, ακόμα καλύτερα, πολιτικό) των ypg συμμάχων τους.

(φωτογραφία: ένοπλοι του f.s.a. στο χωριό Deir Sawwan, στο θύλακα της Afrin, χτες).

Ελληνικές μαγκιές

Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Είχαμε δίκιο όταν υποψιαζόμασταν πριν καμιά δεκαριά μέρες ότι το περιπολικό του ελληνικού λιμενικού που ήταν “ακίνητο μέσα στη νύχτα” κοντά στα Ίμια κάποια “βρωμοδουλειά” έκανε· εξού και του την έπεσε το τουρκικό πολεμικό – για να μην την πέσουν τίποτα τουρκικά ελικόπτερα, και γίνουν άλλα ντράβαλα… Κατά την Άγκυρα (έβγαλε και video…) είχε ρίξει βατραχάνθρωπους προς τη μεριά της ξέρας… Τι έκαναν άραγε οι λιμενοβάτραχοι; “Άσκηση”; Θα φύτευαν καμιά σημαία; Δεν θα το μάθουμε: στράβωσε η δουλειά…

Επίσημα, εννοείται, η φαιορόζ κυβέρνηση δεν παραδέχεται τίποτα. Ανεπίσημα όμως; Ένα χθεσινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής “καθημερινής”, με τίτλο λιμενικό – πολεμικό ναυτικό σε στενή συνεργασία είναι υπερδιαφωτιστικό. Προσέξτε:

Στενότερη συνεργασία μεταξύ των ειδικών δυνάμεων του λιμενικού και του πολεμικού ναυτικού αποφασίστηκε στον απόηχο των πρόσφατων γεγονότων στα Ίμια… Λίγες ώρες μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο αρχηγείο του λιμενικού και την προτροπή του για διεύρυνση της συνεργασίας με το πολεμικό ναυτικό, η ηγεσία του σώματος κατέληξε σε μια πρώτη δέσμη μέτρων τα οποία αφορούν κυρίως θέματα εκπαίδευσης, ενώ έπεται συνέχεια.

Καλά ενημερωμένη πηγή αποκάλυψε στην “Κ” ότι σε κλειστή σύσκεψη στο αρχηγείο του λιμενικού… αποφασίστηκε η αύξηση της συμμετοχής των ανδρών της ελληνικής ακτοφυλακής στα “σχολεία πολέμου” του πολεμικού ναυτικού, καθώς επίσης η ενίσχυση της παρουσίας της μονάδας υποβρύχιων αποστολών (ΜΥΑ) του λιμενικού στο κέντρο εκπαίδευσης ναυτικής αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) του πολεμικού ναυτικού, στη νατοϊκή βάση της Σούδας…

Αν οι βατραχάνθρωποι του λιμενικού δεν ήταν μέσα στο νερό “στο πρόσφατο γεγονός στα Ίμια” τότε πως ξεφύτρωσε απ’ αυτό το “πρόφατο γεγονός” ζήτημα βελτίωσης της εκπαίδευσής τους, και μάλιστα στρατιωτικού τύπου, σε νατοϊκό κέντρο; Ε; Γιατί το λιμενικό αποφάσισε να εκπαιδεύσει τους “ΜΥΑ” του και όχι τους ασυρματιστές του; Και τι ελπίζει το ελληνικό κράτος / παρακράτος ότι θα πετύχει όταν θα έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα οι “ΜΥΑ” του;

Μια εξήγηση βλέπουμε μόνο: ότι οι αρχικαραβανάδες διαπίστωσαν ότι “έγιναν λάθη” στη συγκεκριμένη επιχείρηση (στα Ίμια) και ότι τους πήρε χαμπάρι το τουρκικό πολεμικό… Οπότε, σαν γνήσιοι κλαψοκάτι, έκαναν γαργάρα την αποτυχία τους και άρχισαν να περιφέρουν το video του «διεμβολισμού», μπας και τους λυπηθεί κανείς… (Πέρα απ’ το “κλαψοκάτι” κατάφεραν να κρύψουν και την αιτία του καυγά…)

(φωτογραφία: Στις 10 και μισή – 11 παρά κάτι, ένα βράδυ χειμωνιάτικο και σκοτεινό, στις 12 Φλεβάρη, το λιμενικό “γαύδος” πιάστηκε στα πράσα να έχει ρίξει τους “ΜΥΑ” του για να κάνουν ψαροντούφεκο παράνομα – λέμε τώρα…

Τίνος ήταν η εντολή; Μήπως του ψεκασμένου; Μήπως; Μήπως ο “κύριος Πάνος”, συνεργάτης των υπηρεσιών από παλιά, ζήλεψε την δόξα του κυρ Αρσένη του 1996, τώρα με πολύ χειρότερους διεθνείς συσχεστισμούς (αλλά τι να περιμένει κανείς από ψεκασμένους;), ε; Μήπως, λέμε “μήπως”, το ελληνικό βαθύ κράτος τρίβεται στη γκλίτσα του τσοπάνη ελπίζοντας ότι θα σκάσουν οι αμερικάνοι να το γλυτώσουν, σε βάρος της Άγκυρας; Μήπως οι λακέδες ψάχνουν κανά δίφραγκο; Ε;)

Ελληνικές σιωπές

Πέμπτη 22 Φλεβάρη. Μαγκιές – ξεμαγκιές, το ελληνικό καθεστώς, το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος / παρακράτος, το ελληνικό κεφάλαιο, τα ντόπια μικρομεσαία αφεντικά, οι πολυφωτισμένες πολιτικές βιτρίνες, τα χρεωκοπημένα μήντια και τα ακμαία social media, “όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί”, μπορούν να πουλάνε την “τουρκική επιθετικότητα” (ποτέ, όμως την ισραηλινή!), μπορούν να πουλάνε την διεθνή “συνωμοσία” υπέρ της δημοκρατίας της μακεδονίας (χωρίς συμπληρωματικό όνομα συζύγου – και η θεία Λίτσα φρικάρει)… Όμως ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ πρέπει να παρουσιάζουν το μενού τους ΞΕΚΟΜΜΕΝΟ, με άψογο “ελληνοκεντρικό” τρόπο.

Με τίποτα, επί ποινή μόνιμης περιθωριοποίησης, δεν πρέπει να περάσει έστω και η υποψία απ’ τα μυαλά των υποτελών ότι το ελλαδιστάν έχει χωθεί ήδη σ’ έναν πόλεμο που δεν είναι καν περιφερειακός: η αμερικανική (τυπικά “νατοϊκή”) βάση της Σούδας έχει ανεβάσει έντονα στροφές, αλλά κανείς δεν πρέπει (να θέλει) να ξέρει τι, πως, που.

Το ελλαδιστάν είναι ΗΔΗ το αμερικανικό back up για «το παιχνίδι με τη φωτιά» στη μέση Ανατολή, κατά τα λεγόμενα του Lavrov. Το ελλαδιστάν είναι ΗΔΗ το ισραηλινό back up για ό,τι αποφασίσει το Τελ Αβίβ, όταν θεωρήσει ότι «το παίρνει». Το ελλαδιστάν ΗΔΗ ψάχνει να βρει καμιά τρύπα μπας και βγάλει κανά γεωπροσοδικό δίφραγκο…

Οι ελληνικές αντιτουρκικές «μαγκιές» είναι, για να είμαστε προσγειωμένοι, μάλλον μαζεμένες· αναγκαστική συνέπεια της ελληνικής παρακμής. Κάτω από την αμερικανική συμμαχική φτερούγα, και μάλλον χωρίς την άδεια της Ουάσιγκτον, η Αθήνα ψάχνει να βρει, να μετρήσει, να ζυγίσει, το αν μπορεί να επωφεληθεί απ’ την τριβή (αν και όχι ανοικτή σύγκρουση) της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον. Ως τώρα δεν βγαίνει ελληνικό κέρδος, αφού η Ουάσιγκτον δεν θέλει να θεωρήσει την Άγκυρα «χαμένη υπόθεση». Και το Τελ Αβίβ (που θα ήθελε) κρατιέται στην άκρη, γιατί έχει μια συρία και έναν λίβανο στη μέση…

Απ’ την μεριά της η Άγκυρα (και οι πολιτικές της βιτρίνες, ειδικά της αντιπολίτευσης στον Ερντογάν) κάνουν πύρινες εθνικιστές δηλώσεις περί νησίδων στο Αιγαίο: αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχουν σκεφτεί για να «σκεπάσουν» την εισβολή στον θύλακα της Afrin. Ας το ξεκαθαρίσουμε: αυτή η επιχείρηση, με τις αναμενόμενες απώλειες, ήταν σοβαρό ρίσκο για το τουρκικό καθεστώς, σε ότι αφορά πιθανές εσωτερικές αντιδράσεις – για τα φέρετρα. Έχοντας φτιάξει την δική τους «εθνική ενότητα» στην Άγκυρα οι αντιπολιτευόμενοι στον Ερντογάν πετάνε την μπάλα έξω, όσο πιο έξω μπορούν: στο Αιγαίο.

Αλλά αυτά είναι θόρυβος. Το ελλαδιστάν συμμετέχει, με light τρόπο αλλά καθαρά, στο διευρυμένο πεδίο του 4ου παγκόσμιου που λέγεται «μέση Ανατολή – ανατολική Μεσόγειος». Κανονικά (όμως ποιος το ορίζει αυτό το «κανονικά»;) θα έπρεπε να γίνονται κάθε δεύτερη μέρα διαδηλώσεις εναντίον αυτής της επιλογής των ντόπιων αφεντικών και των πολιτικών βιτρινών / λακέδων τους. Εναντίον της συμμαχίας με τις ηπα, το ισραήλ / απαρτχάιντ, την αιγυπτιακή χούντα. Εναντίον της έστω light (προς το παρόν) συμμετοχής στον 4ο παγκόσμιο.

Το ότι δεν γίνονται καθόλου δεν σημαίνει ότι πρέπει, σαν σύγχρονοι εργάτες / εργάτριες, να πάμε για ύπνο. Θα ξημερώσουν, αργά ή γρήγορα τέρατα – από μια τέτοια παραίτηση.

Το «καμπανάκι» έχει κτυπήσει ήδη. Όποιος δεν το ακούει (και δεν αναλαμβάνει τα πολιτικά καθήκοντα που του αναλογούν σ’ αυτές τις πρωτοφανείς περιστάσεις) δεν είναι κουφός. Απλά απωθεί την πραγματικότητα.

Πιο ελληνικό δεν γίνεται!!!

(φωτογραφία: η ελληνική πρωθυπουργική βιτρίνα χαίρεται – το 2016 – αλλά το δεξιά στη φωτο φιλαράκι του, ο ισραηλινός πρωθ., μετράει μέρες πλέον· έτσι λένε πολλοί, κι όχι άδικα. Ότι έχει βουλιάξει στο βούρκο των δώρων που έχει πάρει από ισραηλινούς businessmen, αυτό είναι γεγονός. Πάντως η Αθήνα δεν φαίνεται να ανησυχεί: και ο επόμενος ισραηλινός πρωθυπουργός απ’ το ίδιο ρατσιστικό και μιλιταριστικό καλούπι θα βγει….)

Συρία 1

Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Θα πρέπει να το θεωρείτε αυτονόητο: ο μακράν χειρότερος τρόπος για να μαθαίνει κανείς τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή είναι τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια!!! (Αλλά και τα αγγλο-αμερικανικά…)

Λοιπόν: “μπήκε – ή προσπάθησε να μπει – συριακός στατός στο ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin, για να υπερασπιστεί τις ypg και να αντιμετωπίσει τον τουρκικό στρατό plus friends”; Περίπου! Δηλαδή κάτι πολύ λιγότερο (και πολύ διαφορετικό) απ’ αυτό που «είδαν» στο ελλαδιστάν!

Πράγματι, χθες το μεσημέρι, περίπου 150 ένοπλοι (και σε καμμία περίπτωση ο στρατός του Άσαντ…) με περίπου 20 pick up και όχι παραπάνω από 5 φορτηγά και κάμποσες συριακές σημαίες προσπάθησαν να μπουν στον θύλακα κατευθυνόμενοι προς το χωριό Shatal az Ziyareh. Όπου δέχτηκαν “πυρά πυροβολικού” (του τουρκικού) και υποχώρησαν. Το μέγεθος και ο οπλισμός τους ανήκουν στην κατηγορία “συμβολική ενέργεια”: ούτε θα μπορούσαν να ενισχύσουν σοβαρά τις ypg, ούτε, φυσικά, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό στρατό, που έχει εισβάλει με τανκς, αεροπλάνα· και έχει πολύ μεγάλες εφεδρείες. Κατά μία πληροφορία επρόκειτο για σιΐτες πολιτοφύλακες· απ’ αυτούς που παίρνουν διαταγές απ’ την Τεχεράνη…. (Το τουρκικό καθεστώς είπε ότι “έκαναν του κεφαλιού τους”. Χμμμμ….)

Να, τώρα, τα βασικά δεδομένα. Πρώτον, ακόμα κι αν ο Άσαντ ήθελε, πράγματι, να «προστατέψει» με χερσαίο τρόπο τις ypg στο Afrin, απλά δεν έχει διαθέσιμο στρατό για τέτοια δουλειά! Τα κυρίως μέτωπα του συριακού στρατού ‘n’ friends βρίσκονται στην επαρχία του Idlib, στα περίχωρα της Δαμασκού και, νοτιότερα, στη Dara’a. Ειδικά εκεί ο συριακός στρατός ‘n’ friends έχει να αντιμετωπίσει κάτι καθόλου ασήμαντο: τις προσπάθειες του Τελ Αβίβ να «αποκτήσει μεγαλύτερο βάθος» μέσα στη συριακή επικράτεια, μέσω των δικών του αντικαθεστωτικών proxies. Επιπλέον ο συριακός στρατός πρέπει να κρατάει σοβαρή παρουσία στην Deir ez Zor, στην άλλη μεριά, στον Ευφράτη, για διάφορους λόγους. Κι όλα αυτά ενόσω (ο συριακός στρατός) έχει μεγάλη λειψανδρία.

Δεύτερον, πέρα απ’ τους όποιους αντικαθεστωτικούς στο Idlib και διάφορες «αναβιώσεις» πυρήνων του isis εδώ κι εκεί, η Δαμασκός πρέπει να έχει μόνιμα την προσοχή της στην ισραηλινή αεροπορία. Κι αυτό σχετίζεται με το επόμενο:

Τρίτον, αν το καθεστώς Άσαντ σκόπευε να προστατέψει τις ypg στο Afrin, ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να το δοκιμάσει θα ήταν με τα αντιαεροπορικά του συστήματα: χωρίς τα αεροπλάνα του ο τουρκικός στρατός μπορεί και να μην εισέβαλλε καν. Αλλά (παρά τις όποιες φραστικές απειλές) το καθεστώς Άσαντ δεν χρησιμοποιεί τα αντιαεροπορικά του κατά των πολεμικών της Άγκυρας. Τα κρατάει στραμμένα κατά των ισραηλινών. Και έχει λόγους σοβαρούς γι’ αυτόν τον προσανατολισμό: απ’ το ισραήλ κινδυνεύει, όχι απ’ την τουρκία.

Συνεπώς η παρέλαση λίγων δεκάδων φιλοΆσαντ ενόπλων στον θύλακα της Afrin δεν ήταν, ούτε και θα μπορούσε να είναι, αυτό που θα ήθελε να φαντασιώνεται το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πελάτες του.