Tag: τουρκία

Ο αιώνιος εχθρός έχει τα χάλια του (;)

Δευτέρα 12 Απρίλη>> Μπορεί να είναι εντελώς φτηνό να ταΐζεται η εντόπια εθνικιστική προπαγάνδα με ένα (μάλλον μικρό) λάθος της ευρωπαϊκής εθιμοτυπικής γραφειοκρατείας (αναφερόμαστε στην κυρία von der Leyen και στον καναπέ που έκατσε) αλλά είναι αποτελεσματικό: οι ντόπιοι υποτελείς εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο παντοδύναμος (αν και νυσταλέος) Jo θα «ρίξει», τελικά, τον Erdogan απ’ τον θρόνο του.

Όμως συμβαίνουν σημαντικότερα (και χειρότερα) καθώς το Joνυσταλεάν προσπαθεί να κρατήσει τον δικό του θρόνο πάνω στον πλανήτη. Όντας στριμωγμένη στα υψίπεδα του αφγανιστάν ανάμεσα σε μια συμφωνία του ψόφιου κουναβιού με τους ταλιμπάν για αποχώρηση του αμερικανικού στρατού στις 1 Μάη και στις οδηγίες του σκληρού πυρήνα του αμερικανικού κράτους «δεν πρόκειται να πάμε πουθενά», η διοίκηση του νυσταλέου παρακάλεσε (αυτό ακριβώς είναι το ρήμα!) την Άγκυρα να εμπλακεί με κάποιον τρόπο στο αφγανικό πεδίο μάχης, σαν ειρηνοποιός φυσικά. Κι έτσι πιθανότατα την ερχόμενη Παρασκευή θα γίνει στην πρωτεύουσα της τουρκίας μια «ειρηνευτική συνάντηση» με την συμμετοχή εκπροσώπων και απ’ τους ταλιμπάν και απ’ την κυβέρνηση / δημαρχία της Καμπούλ.

Από μόνο του αυτό το ραντεβού και η τουρκική «μεσολάβηση» μπορεί να μην λένε πολλά. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι ότι η Άγκυρα, ενώ πρακτικά έχει κάνει σημαντικές «δουλειές» με την Μόσχα-σαν-υποτιθέμενο-αντίπαλο (και στο συριακό πεδίο μάχης, και στο λυβικό, και στο ναγκόρνο καραμπάχ)· ενώ σαφέστατα συμμετέχει στους σχεδιασμούς του Πεκίνου για τους δρόμους του μεταξιού· ενώ έχει σταθερή σχέση και συνεργασία με την Τεχεράνη· μ’ άλλα λόγια ενώ έχει πολύ ενεργή συμμετοχή στο ευρασιατικό project, καταφέρνει και πείθει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) τον πιο ορκισμένο εχθρό αυτού του project, την Ουάσιγκτον, ότι είναι αναντικατάστατος σύμμαχός της, ακόμα κι όταν δεν είναι 100% (ή 90% ή 80%…) τέτοιος.

Το τι μπορεί να «προσφέρει» το τουρκικό καθεστώς στο αμερικανικό (και μέσα από ποια υπόγεια συνεννόηση με την Μόσχα, την Τεχεράνη και το Πεκίνο που ενδιαφέρονται στον μέγιστο βαθμό για το θέμα) στο αφγανιστάν είναι το ένα ζήτημα. Το τι η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη να ζητήσει σαν χάρη απ’ την Άγκυρα (για το αφγανιστάν) για να διευκολυνθεί η ίδια είναι εντελώς εντελώς διαφορετικό. Εκείνος που έχει την ανάγκη δεν είναι η Άγκυρα· συνεπώς οποιουδήποτε είδους «μεσολάβησή» της θα διευρύνει τον κύκλο της ιμπεριαλιστικής της επιρροής (συμπληρωματικά – λέμε – ως προς την επιρροή που έχουν ήδη το Ισλαμαμπάντ, η Μόσχα και η Τεχεράνη).

Παρόμοια είναι η δουλειά του τουρκικού καθεστώτος σε σχέση με το Κίεβο. Ο κωμικός Zelensky θεωρεί τον Erdogan φίλο του, και γι’ αυτό έκανε επίσκεψη το περασμένο Σάββατο. Αλλά ο «τούρκος φίλος του» δεν του είπε αυτά που του λένε οι «αμερικάνοι φίλοι του». Του είπε το αντίθετο – φιλικά πάντα:

…Πιστεύω ότι η παρούσα κρίση πρέπει να λυθεί με ειρηνικά και διπλωματικά μέσα… ότι η κλιμάκωση θα τελειώσει το γρηγορότερο, η εκεχειρία θα συνεχιστεί και τα όποια ζητήματα θα λυθούν μέσω διαλόγου στη βάση των συμφωνιών του Minsk… Αυτό που θέλουμε είναι η Μαύρη Θάλασσα να συνεχίσει να είναι μια θάλασσα ειρήνης, σταθερότητας και συνεργασίας…

Για να τον γλυκάνει του είπε βέβαια ότι «είναι αντίθετος με την προσάρτηση της Κριμέας» – πόσο πειστικό είναι όμως αυτό όταν ο τουρκικός στρατός «φυλάει» το Idlib και μάλιστα χωρίς “δημοψήφισμα αυτοδιάθεσης”; Σε κάθε περίπτωση εκείνος που ξύνει τα νύχια του για καυγά αδιαφορώντας για τις συμφωνίες του Minsk είναι (το μαντέψατε) ο Zelensky… Κι όμως: αυτός ο κωμικός κάνει ότι μπορεί (εν γνώσει του;) για να φαίνεται το τουρκικό καθεστώς σαν αντίπαλο και αντίβαρο στο ρωσικό· την ώρα που και τα δύο θέλουν ακριβώς το ίδιο πράγμα: να μην καταλάβει ο us army και οι σύμμαχοί του την Μαύρη Θάλασσα;

Δεν είναι εντυπωσιακές αυτές οι «στρώσεις πραγματικότητας» πάνω απ’ την πραγματική πραγματικότητα;

(φωτογραφία πάνω: Φίλος έδωσε εις φίλον τριαντάφυλλον με φύλλον…

φωτογραφία κάτω: Υπερασπιστές της ουκρανικής εδαφικής ακεραιότητας… Ποιο θα ήταν το κατάλληλο όνομα γι’ αυτούς; Ουκρανοναζί; Ουκρανονατοναζί;)

Μαύρη Θάλασσα 1

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Είναι απ’ τα θέματα που έχουμε θίξει ξανά και ξανά. Μια ενδεικτική επανάληψη, όχι για να θυμίσουμε (όποιος θυμάται το κάνει και μόνος του…) αλλά για χάρη της ιστορικής συνέχειας.

28 Νοέμβρη 2018: Θα μπορούσε το πρόσφατο νταβαντούρι στα στενά του Kerch να αφορά και τον turkstream; Είναι, ίσως, νωρίς για να το συμπεράνουμε με απόλυτη σιγουριά· δεν είναι, όμως, καθόλου νωρίς για να το υποθέσουμε λογικά και βάσιμα. Υπάρχουν ορισμένες εκτιμήσεις ότι απ’ την λειτουργία του nord stream 2 και του turkstream το σε άθλια κατάσταση ουκρανικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου θα χάσει γύρω στο 5% του αεπ του – εξαιτίας της σημαντικής μείωσης του «ενοικίου» (των προσόδων δηλαδή) απ’ την διέλευση του προς ευρώπη ευρωπαϊκού γκαζιού απ’ την ουκρανία και τις σωληνώσεις της ουκρανικής naftogaz. Την δεκαετία του ’90 (με αισθητά μικρότερες ποσότητες πάντως) απ’ το ουκρανικό έδαφος περνούσε το 93% του ρωσικού αερίου προς ευρώπη. Το 2014 το ποσοστό είχε πέσει στο 49%. Και όταν θα αρχίσει η λειτουργία των nord stream και turkstream θα πέσει στο 10 με 15%.

Συνεπώς το Κίεβο έχει τους δικούς του λόγους να θέλει μια Μαύρη Θάλασσα σε τρικυμία, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ήδη, πριν περίπου 10 ημέρες και πριν την φαγούρα στην Αζοφική (στις 19 Νοέμβρη) ο Poroshenko δήλωσε την αντίθεσή του στον turkstream. Συμπίπτει με τα αμερικανικά συμφέροντα – περίεργο ε;. Και άλλωστε όταν η Ουάσιγκτον ρητορεύει κατά του nord stream βάζει το πολωνικό κράτος μπροστά – κάτι ανάλογο ισχύει και για τον turkstream και το ουκρανικό.

Όμως για να «διαταραχτεί» η ασφάλεια παροχής αερίου μέσω αγωγών που είναι στον πάτο της θάλασσας χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα από «φωνές», «διαμαρτυρίες» και τζαρτζαρίσματα στρατιωτικών ακάτων. Η (ομολογημένη απ’ το ίδιο το Κίεβο, δεν γινόταν κι αλλιώς αφού τους έδεσαν οι ρώσοι!) παρουσία αξιωματικών των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών πάνω σ’ αυτές τις ακάτους μουτζουρώνει φυσικά την «ουκρανική αθωώτητα» στο πρόσφατο σπρωξίδι. Κρουαζιέρα πήγαιναν;

Δεν ξέρουμε πόσο μακρυά θα μπορούσε να πάει όχι το Κίεβο αλλά η Ουάσιγκτον σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, όπου ούτε το τουρκικό καθεστώς θα της βάλει πλάτη, ούτε το βουλγαρικό βλέπει να καλό μάτι τις «φασαρίες».

Απ’ την άλλη μεριά κρίνουμε ότι εκκρεμεί η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα: ως πότε η Μόσχα θα ανέχεται τον ταραχοποιό που λέγεται Κίεβο; Αυτό το (και αμερικανοκίνητο) κόλπο δεν θα πρέπει κάποτε να τελειώσει;

7 Απρίλη 2019: Μέχρι να “τελειώσει το νατο” ο κόκκινος Κατρού προλαβαίνουν τα αφεντικά του θα δείξουν την συμμαχική τους πειθαρχία και προσήλωση… Που; Στη Μαύρη Θάλασσα. Η νατοϊκή άσκηση “θαλάσσια ασπίδα 2019” ξεκίνησε εκεί προχτές και θα διαρκέσει ως τις 13 Απρίλη.

Αν και είναι καθιερωμένη ετήσια άσκηση, φέτος γίνεται μετά την απόφαση του νατο “να ενισχύσει την ουκρανία και την γεωργία”. Έτσι, παρότι το Κίεβο και η Τυφλίδα δεν ανήκουν στο νατο, θα συμμετάσχουν λιγάκι στη «θαλάσσια ασπίδα 2019». Αυτό είναι καινούργιο – και προβοκατόρικο.

Το θίξαμε στο παρελθόν, ας το θυμήσουμε: η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η Μαύρη Θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα.

Έχει ξαναπάρει μέρος ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σε τέτοια κόλπα. Ήταν το 1919 και η «εκστρατεία της Κριμαίας» ήταν μέρος της δυτικής επίθεσης κατά των μπολσεβίκων. Αν και η πρωτοβουλία ερχόταν απ’ το Παρίσι, ο γίγαντας Βενιζέλος χάρηκε τόσο πολύ που (αρχικά) προσέφερε περισσότερο στρατό απ’ όσο θα έβαζαν οι γάλλοι…. Τελικά συμβιβάστηκε να στείλει περίπου τον ίδιο (2 μεραρχίες, συν 4 πολεμικά). Ο ελληνικός στρατός, όμως, αποδείχθηκε πιο πορωμένος απ’ τον γαλλικό: κάμποσες εκατοντάδες γάλλοι ναύτες στασίασαν και σηκώνοντας την κόκκινη σημαία ενώθηκαν με τους μπολσεβίκους της Σεβαστούπολης. Ποιοι ανέλαβαν να τους «συνετίσουν»; Ένας ελληνικός λόχος…

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα εκείνης της «περιπέτειας»; Ατυχές λέει η επίσημη ιστορία, λέξη που είναι ο ευφημισμός της δεινής ήττας – και δεν περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη της σχολικής ιστορίας… Ήταν «συντριβή μετ’ ιμπεριαλιστικών συμμαχικών επαίνων» – αλλά οι σχεδόν 400 (απ’ τον ελληνικό στρατό) που άφησαν τα κοκκαλάκια τους για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν το γιόρτασαν.

Εκατό χρόνια μετά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι υπηρέτες του συνεχίζουν να τρίβονται… Εύκολο: ποιός τους εμποδίζει;

16 Νοέμβρη 2020: …Στο πιο πάνω χάρτη δείχνουμε πολύ χοντρικά και σχηματικά το γιατί κανένας δυτικός ιμπεριαλισμός (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) δεν πρόκειται να επιδιώξει διαζύγιο με τον τουρκικό, εφόσον ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος έχει σαν έναν βασικό πόλο του του ευρασιατικό project. Με πράσινο χρώμα υποδεικνύουμε τις περιοχές επιρροής (ή αυξημένης επιρροής) της Άγκυρας· με κόκκινο εκείνες της επιρροής της Μόσχας· και με μπλε τις κινήσεις / τάσεις του άξονα (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον) στη βαλκανική, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα….

2 Μάρτη 2021: …Μπορεί να θαυμάσει κανείς την συνέχεια και την συνέπεια της ελληνικής «εξωτερικής» ιμπεριαλιστικής τακτικής ανάμεσα στους φαιορόζ και στο ρημαδογκουβέρνο που τους διαδέχτηκε. Όπως και την λεπτή διαφορά στο στυλ: ο ψεκασμένος φαιός υπ.αμ. (τότε) διαλαλούσε την προσφορά στρατιωτικών βάσεων στο (τότε) ψοφιοκουναβιστάν σα μανάβης σε λαϊκή: «πάρε πάρε!!!»· τώρα η δουλειά γίνεται πιο διακριτικά. Ωστόσο πρόκειται για συμμαχική προσφορά στην ίδια Ουάσιγκτον, που ανησυχεί για την υεμένη, το ιράκ, στην συρία, την ουκρανία, τα βαλτικά κράτη… αλλά και για την κίνα, την ρωσία, το ιράν, την τουρκία….

Ο ίδιος δημοσιογράφος / εκπρόσωπος τύπου του ελληνικού υπ.αμ., στο ίδιο άρθρο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράψει κι αυτά, όλο καμάρι για την χρησιμότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού:

… Ο τουρκικός εκνευρισμός αφορά βεβαίως την αμερικανική προσπάθεια να διαλύσει την «ανίερη» συμμαχία Άγκυρας, Μόσχας, Τεχεράνης, αλλά και τη δραστηριοποίηση των ΗΠΑ αρκετά δυτικότερα. Οι Τούρκοι είναι ιδιαιτέρως ενοχλημένοι από τη χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης … για τη μεταφορά αμερικανικών ελικοπτέρων στη Ρουμανία, αλλά και για μια σειρά επικείμενων ασκήσεων στην περιοχή της Θράκης, ιδιαίτερα στο νομό Ξάνθης.

Η “Defender 2021” θα εξελιχθεί τον Μάρτιο, ενώ αμερικανικά στρατεύματα, ελικόπτερα και τεθωρακισμένα θα συμμετάσχουν και σε μια σειρά από ασκήσεις σε αυτή την ακριτική περιοχή της Ελλάδας τον Απρίλιο και τον Μάιο…

Από πρώτη ματιά αυτό το μιλιταριστικό φορτσάρισμα έχει στόχο την Μόσχα, όχι την Άγκυρα. Από πρώτη ματιά… Από δεύτερη;

Μαύρη Θάλασσα 2

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Έχοντας κατά νου αυτά τα δεδομένα και αυτές τις σταθερές και συγκεκριμένες «τάσεις» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (δεν είναι τα ρωσικά πολεμικά που κόβουν βόλτες στον κόλπο του μεξικό!!..) ας δούμε τι βρίσκεται σε εξέλιξη στην ουκρανία, ειδικά στα σύνορα με το donbass, και στη Μαύρη Θάλασσα.

Κατ’ αρχήν ο επαγγελματίας κωμικός και ευκαιριακά κεντρική πολιτική βιτρίνα στο Κίεβο Volodymyr Zelensky φαίνεται πως έχει βρει στη νέα αμερικανική διοίκηση την ευκαιρία για να ανεβάσει την (γεωπολιτική) αξία του τομαριού του. (Ας θυμήσουμε ότι ο νυσταλέος Jo το κόμμα του και το σόι του είναι θεσμικά αλλά και οικονομικά χωμένοι ως το λαιμό στον ουκρανικό βούρκο, ήδη απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στο Κίεβο, το 2014. Ας θυμήσουμε επίσης ότι πρεσβευτής στην Αθήνα είναι ο τότε πρεσβευτής στο Κίεβο, ο με-τα-χέρια-στο-αίμα Geoffrey Pyatt). Και πως θα μπορούσε ο Zelensky να γίνει χρησιμότερος στην Ουάσιγκτον; «Ζεσταίνοντας» τον πόλεμο εναντίον των αυτονομιστών στο donbass, βαφτίζοντας τον όμως «αντίσταση στην εισβολή της ρωσίας». Ταιριάζει καλύτερα με τα σχέδια της Ουάσιγκτον, έστω κι αν προσπαθώντας να υπερτιμήσει το τομάρι του κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του.

Η Ουάσιγκτον, πράγματι, θέλει πολύ έναν τέτοιο Zelensky. Πρώτον επειδή «επιβεβαιώνει» την άποψή της για την ρωσική επιθετικότητα· μόνο μ’ έναν φασίστα Navalny δεν γίνεται δουλειά… Δεύτερον επειδή τη «νομιμοποιεί» να προσπαθήσει να κάνει την Μαύρη Θάλασσα αν όχι αμερικανική λίμνη σίγουρα εκδοχή της «νότιας θάλασσας της κίνας», όπου η ελεύθερη ναυσιπλοΐα χρειάζεται προστασία…. Τρίτον επειδή της επιτρέπει να σημαδεύει από κοντά τον turk stream 2, το άλλο “σκάνδαλο εξάρτησης της ευρώπης απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο” μετά τον πιο διάσημο nord stream 2… Και τέταρτον επειδή μπορεί να εντάξει, έμμεσα ή άμεσα, την ουκρανική επικράτεια (και την ουκρανική ακτογραμμή) σε “ασκήσεις” τύπου defender…

Ενόσω, λοιπόν, η Ουάσιγκτον (και άλλα κράτη μέλη του νατο) έχουν μαζέψει στη Μαύρη Θάλασσα διάφορα πολεμικά να περιπολούν παρέα με ότι έχει μείνει σαν ουκρανικός στόλος, ο Zelensky μαζεύει στρατό και βαρύ οπλισμό στα όρια του θύλακα του donbass· και η Μόσχα στέλνει αξιοσημείωτες ενισχύσεις τόσο στην Κριμαία όσο σε απόσταση βολής απ’ το donbass. Οι δηλώσεις είναι ανάλογες. Ο εκπρόσωπος του νατο δηλώνει ότι «οι σύμμαχοι ενισχύουν την παρουσία τους στη Μαύρη Θάλασσα σαν απάντηση στην παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας απ’ την ρωσία» και ο νυσταλέος ότι «οι ηπα θα δράσουν σταθερά εναντίον της ρωσικής επιθετικότητας στην περιοχή». Από την μεριά του ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov προειδοποιεί πως «έχω την μεγάλη ελπίδα ότι οι στρατιωτικοί δεν θα ακολουθήσουν τις διαταγές των πολιτικών, που παίρνουν διαταγές απ’ την Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Putin το έχει ξεκαθαρίσει και εξακολουθεί να ισχύει: αυτοί που θα προσπαθήσουν να ξεκινήσουν έναν καινούργιο πόλεμο στο donbass το μόνο που θα πετύχουν είναι η καταστροφή ολόκληρης της ουκρανίας»…

Σημαίνουν αυτά ότι θα αρχίσουν να ακούγονται «πολλά ντουφέκια» στην περιοχή; Το γεγονός είναι ότι στην ουκρανία ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μια δυνατότητα που δεν έχει αλλού: να χρησιμοποιήσει «γνήσιους proxies» (τους ουκρανούς φασίστες μέσα κι έξω απ’ τον στρατό) για να προκαλέσει την όποια άμεση αντίδραση της Μόσχας. Είναι μια πολύ φτηνή λύση (για την Ουάσιγκτον) – αλλά είναι επίσης τόσο εξώφθαλμη ώστε θεωρούμε αμφίβολο αν η Μόσχα θα εισέβαλε επίσημα στην ουκρανία σε περίπτωση νέων επιθέσεων κατά του donbass. Αντίθετα, η ενίσχυση με αναβαθμισμένα μέσα των ενόπλων του θύλακα συν την συμμετοχή / υποστηρίξη των έμπειρων μισθοφόρων της wagner group θα μπορούσαν να δώσουν ένα καλό μάθημα στον Zelensky, χωρίς να εκτεθεί η ανεγκέφαλη αλεπού. Μερικοί έμπειροι χειριστές drones θα ήταν αρκετοί για να μετατρέψουν τις φιλοδοξίες του Κιέβου σ’ ένα αιματηρό Βατερλώ… Οπότε; Πράγματι ο «τελειωμένος» Zelensky μπορεί να παρασυρθεί (απ’ τον ενθουσιασμό του…) αλλά δεν μπορεί να προκαλέσει τίποτα περισσότερο απ’ την ίδια του την καταστροφή.

Έχει την σημασία του, παρεπιπτόντως, το πως θα εκλάβει και θα χειριστεί μια πιθανή ανάφλεξη η Άγκυρα. Ακολουθώντας πάντα την τακτική της «πένσας» (σε υπόγεια συνεργασία με την Μόσχα…) το τουρκικό καθεστώς έχει φροντίσει να έχει κάποιες οικονομικές σχέσεις με το Κίεβο, ενώ από «καιρού εις καιρόν» θυμάται την μειονότητα Τατάρων στην Κριμαία. Αλλά, φυσικά, το τελευταίο που θα ήθελε είναι αμερικανικές επιτυχίες στη Μαύρη Θάλασσα, και μονιμοποίηση της στρατοπέδευσης του us army ‘n’ navy στην περιοχή. Κατάφερε να μην υπάρχουν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ· δεν θέλει να είναι ούτε στα βόρεια συνορά του… πάνω και δίπλα απ’ τον turk stream…

Τα αφεντικά της δύσης θυμούνται…

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Μπορεί οι υπήκοοι να είναι βραχυκυκλωμένοι έως βουλιαγμένοι στις συλλογικές τιμωρίες τους, αλλά οι πολιτικές βιτρίνες βρήκαν λίγο χρόνο να ορμηνέψουν τις «επί των εξωτερικών υποθέσεων» γραφειοκρατίες τους να στείλουν μια ανθοδέσμη κι ένα μπιλιετάκι στο… μπλοκ της Αστάνα! Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης στη συρία πριν 10 χρόνια.

Είναι, βέβαια, η μόνη τέτοια εξέγερση που θυμήθηκαν οι υπ.εξ. του Joνυσταλεάν, του Λονδίνου, του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ρώμης – απ’ όλο το εξεγερσιακό / επαναστατικό κύμα που σάρωσε όλον τον αραβικό κόσμο στα τέλη του 2010 και το 2011. Την εξέγερση / επανάσταση στην αίγυπτο την ξέχασαν (ρε γαμώτο…). Όπως και την εξέγερση στο μπαχρέιν που πνίγηκε στο αίμα των τανκς των δύο τοξικών (έστειλαν στρατιωτική βοήθεια) – αλλά συνεχίζεται ακόμα σποραδικά. Όπως και την εξέγερση στις ανατολικές περιοχές της σαουδαραβικής επικράτειας, απ’ τους σιιτικούς πληθυσμούς που βρίσκονται κάτω από μόνιμη μπότα…

Η επιλεκτικότητα της μνήμης των δυτικών αφεντικών δείχνει την ύπουλη γελοιότητά τους – σε μια εποχή που οι υπήκοοι των υπόλοιπων περιοχών του πλανήτη καταλαβαίνουν την δυτική παρακμή όλο και περισσότερο, έστω ενστικτώδικα.

Τι έγραψαν λοιπόν στην κοινή του δήλωση ο εξ Ουάσιγκτον Παρωπίδας, ο εκ Παρισίων Jean-Yves Le Drian, ο γερμανός Heiko Mass, ο ιταλός Luigi Di Maio και ο βρετανός Dominic Raab;

Πρώτον, ότι «δέκα χρόνια μετά τις ειρηνικές διαδηλώσεις του συριακού λαού υπέρ μεταρρυθμίσεων η συρία έχει βουλιάξει στο χάος και στην καταστροφή». Με ευθύνη, τίνος άλλου, του Άσαντ… Δεύτερον ότι «δεν θα εγκαταλείψουν τον συριακό λαό», πως «απαιτούν απ’ το καθεστώς να εμπλακεί σοβαρά στην πολιτική διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων» και ότι οι αναγγελμένες προεδρικές εκλογές μέσα στους επόμενους μήνες δεν θα είναι ούτε ελεύθερες ούτε τίμιες.

Φταίει ο Άσαντ και το καθεστώς του για την έναρξη του πολέμου (και την ευόδωση των σχεδίων του άξονα) στην συρία; Το «φταίει» είναι λίγο! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις σφαγές άοπλων διαδηλωτών και τους βομβαρισμούς πόλεων που έκανε η «προεδρική φρουρά» του, διοικούμενη απ’ τον αδελφό του – ενόσω μεγάλο μέρος των απλών φαντάρων αλλά και των αξιωματικών του στρατού του είχε στασιάσει (εξαιτίας, ακριβώς, αυτών των σφαγών…). Όχι: τους πρώτους μήνες των διαδηλώσεων και τις σφαγές του Άσαντ η ασταμάτητη μηχανή δεν τους ξεχνάει! (Εκείνοι που τον τοποθετούν στον «άξονα της αντίστασης»; Θυμούνται άραγε;). Δεν ξεχνάει κι αυτό: πώς όλα αυτά τα έκανε παρότι οι τότε συμμαχοί του, η Άγκυρα (ναι, ήταν σύμμαχός του..), η Μόσχα πολύ έντονα, η Τεχεράνη διακριτικά και η Χεζμπ’ αλλάχ σθεναρά, τον συμβούλευαν ξανά και ξανά να μην καταφύγει σε τέτοια καταστολή αλλά να κάνει μεταρρυθμίσεις και να αναγνωρίσει, μέσα σ’ ένα συμφωνημένο πλαίσιο, τμήματα τουλάχιστον της αντιπολίτευσης.

Ο Άσαντ, λοιπόν, είναι όντως εγκληματίας· ένα κάθαρμα της εξουσίας. Οι υπόλοιποι, οι «δυτικοί» είναι όμως πολύ χειρότεροι. Κι αυτό επειδή τα πραξικοπήματα, άλλα πετυχημένα και άλλα όχι, υποκινούμενα απ’ την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι, είναι η ρουτίνα της πολιτικής ιστορίας της συρίας, απ’ το 1947 κιόλας. Πάντα ο στόχος ήταν ο ίδιος: να μην περιέλθει η Δαμασκός στην «επιρροή» της σοβιετικής ένωσης. Το σοσιαλιστικό αντιαποικιακό κόμμα Ba’ath, πoυ δημιουργήθηκε σαν ενιαίο στη συρία και στο ιράκ, πήρε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία στην Δαμασκό το 1963 (την ίδια χρονιά και με τον ίδιο τρόπο πήρε την εξουσία και στη Βαγδάτη), έβαλε τέλος σ’ αυτήν την μεθοδολογία – και οι «φόβοι» των δυτικών ιμπεριαλισμών πήραν έκτοτε συγκεκριμένη μορφή. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι το 2003, όταν ο αμερικανικός στρατός και οι φίλοι του εισέβαλαν στο ιράκ για να το αποικοποιήσουν, η επιχείρηση εκείνη είχε σχεδιαστεί σαν «πρώτη φάση». Στην δεύτερη θα εισέβαλε στη συρία και στην τρίτη στο ιράν…

Αυτά ήταν σχέδια 8 χρόνια πριν την εξέγερση στη συρία… Χωρίς σοβιετική ένωση πια, στις αρχές του 21ου αιώνα η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι θεώρησαν ότι μπορούν να ξαναμοιράσουν μεταξύ τους την μέση Ανατολή. Η εγκληματικότητα του καθεστώτος Άσαντ τους διευκόλυνε απίστευτα, αφού «άνοιξε» την πόρτα για να εφαρμοστεί το σχέδιο εμφυλίου πολέμου (το οποίο στα χαρτιά υπήρχε πολλά χρόνια πριν!) και μάλιστα με χαρακτηριστικά θρησκόληπτου υπερσυντηρητισμού (ουαχαβιτισμός, isis) και την χρηματοδότηση των πετροχουντών της αραβικής χερσονήσου (που μόλις είχαν καταστείλει την εξέγερση στο μπαχρέιν…), της Ντόχα, και την επιμελητειακή υποστηρίξη της Άγκυρας, που θεώρησε ότι ο Άσαντ είναι πια χαμένη υπόθεση…

… αλλά έχουν ηττηθεί

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Το πώς ανατράπηκε ο σχεδιασμός της διοίκησης Οbama και των συμμάχων της για διάλυση τόσο του ιράκ όσο και της συρίας και την δημιουργία ενός ουαχαβίτικου “τρομοκρατικού” κράτους isis απ’ το φθινόπωρο του 2015 και μετά υποθέτουμε ότι το ξέρετε. Η Άγκυρα ξαναγύρισε στην θέση που είχε πριν το 2011, η Ντόχα επίσης διαβλέποντας την αλλαγή στη ροή του πολέμου πέρασε στη μεριά του μπλοκ της Αστάνα – και η Ουάσιγκτον, ελλείψει isis συμμάχησε ανοικτά με τους ένοπλους των ypg (που με χαρά κατέφυγαν κάτω απ’ τις αμερικανικές φτερούγες για να συνεχίσουν τα λαθρεμπόριά τους) έχοντας καταλάβει ουσιαστικά στο 1/3 της συριακής επικράτειας και το 70% των πρώτων υλών της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Είναι τόσο μεγάλη η έγνοια του δυτικού ιμπεριαλισμού για τον «συριακό λαό» ώστε επικροτεί την (ή συμμετέχει στην) πειρατεία ίσως του πιο βασικού απ’ τα (κρατικά) έσοδα της Δαμασκού· αλλά βέβαια φταίει ο Άσαντ…

Σε καθε περίπτωση εκείνο που έχει ξεκινήσει (ή κλιμακώνεται) τους τελευταίους μήνες στο συριακό έδαφος είναι ένας έμμεσος και διαφορικός πόλεμος του μπλοκ της Αστάνα κατά της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας (με την Τεχεράνη να συμμετέχει πιο διακριτικά) με στόχο τους proxies: τους ουαχαβίτες που έχουν απομείνει στον θύλακα του Ιdlib, και τους ypg στην βορειοανατολική και ανατολική συρία.

Για την πρώτη περίπτωση έχουμε γράψει ήδη. Η ρωσική (κατά κύριο λόγο) και η συριακή αεροπορία βομβαρδίζουν συστηματικά τις υποδομές (τις αποθήκες, τα στρατόπεδα) της ουχαβίτικης HTS, αναγκάζοντάς την να επιδιώξει την προστασία της Άγκυρας· κάτι που ήταν το ζητούμενο του μπλοκ της Αστάνα εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Φαίνεται ωστόσο ότι αυτή η «παράδοση» είτε δεν έχει ολοκληρωθεί είτε παραμένει αμφίβολη· συνεπώς στον θύλακα του Ιdlib συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί.

Έχουν σημασία τα κτυπήματα κατά των ypg. Οι βομβαρδισμοί των βυτιοφόρων και των αυτοσχέδιων διυλιστηρίων μέσω των οποίων γίνεται η εξαγωγή (απ’ τους proxies της Ουάσιγκτον) των πετρελαίων που κλέβουν είναι τακτικοί (έχουμε γράψει για τον πρώτο). Αυτούς τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς τους κάνουν η Μόσχα και η Δαμασκός. Η Άγκυρα επιτίθεται με πυροβολικό τις τελευταίες ημέρες στην Αyn ‘Isa, βόρεια της Raqqah – αραβική περιοχή που έχουν καταλάβει οι ypg.… Κι αυτοί, σαν αντίποινα, κατέστρεψαν χτες με ρουκέτες όλες τις βάρκες και τα πλοιάρια στην Deir Ez Zor, στη δυτική όχθη του Ευφράτη, που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για να αγοράζουν και να μεταφέρουν είδη πρώτης ανάγκης απ’ την αριστερή όχθη, δηλαδή … απ’ τους ypg… Στράφηκαν οι κούρδοι proxies κατά του καθεστώτος Άσαντ, επιβεβαιώνοντας το είδος του πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Να θυμίσουμε ότι σ’ αυτήν την δυτική όχθη, σε διάφορα σημεία, υπάρχουν σύριοι πολιτοφύλακες εκπαιδευμένοι απ’ την Τεχεράνη, και κάποιοι αξιωματικοί των “φρουρών της επανάστασης”.

Είναι δύσκολο να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή αν μια τέτοια τακτική απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα θα στριμώξει αποτελεσματικά την Ουάσιγκτον στο συριακό (αλλά και στο ιρακινό, είναι αλληλένδετα) πεδίο μάχης. Είναι ευκολότερο να εκτιμήσουμε ότι η προεδρία των «δημοκρατικών» στην Ουάσιγκτον, με ή χωρίς νυσταλέο Jo, σημαίνει όξυνση των «περιφερειακών» συγκρούσεων μεταξύ του άξονα και του ευρασιατικού project. Η μέση Ανατολή δεν είναι η μόνη τέτοια. Το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι επίσης μια ζώνη που ενδιαφέρει ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η «κοινή δήλωση» των 5 δυτικών πολιτικών βιτρινών και το ενδιαφέρον τους για την συρία θα μπορούσε να μπει στον κατάλογο με τις διεθνείς φάρσες – αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος κάποιοι από δαύτους να ονειρεύονται να αντιστρέψουν την ήττα τους…

Ματαιωμένα όνειρα 1

Σάββατο 20 Μάρτη. … Για να θέσω με μια ορολογία που πάει πίσω στην πιο βίαιη εποχή των αρχαίων αυτοκρατοριών, τα τρία μεγάλα απαραίτητα της ιμπεριαλιστικής γεωστρατηγικής είναι το να εμποδιστεί η σύγκρουση και να διατηρηθεί η εξάρτηση ασφαλείας μεταξύ των βασσάλων, να κρατηθούν οι υποτελείς ενδοτικοί και προστατευμένοι, και να μείνουν οι βάρβαροι χωρισμένοι μεταξύ τους…

Η «μεγάλη σκακιέρα» του Zbigniew Brzezinski (από εκεί είναι το απόσπασμα) εκδόθηκε το 1997 όταν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορούσε να καμαρώνει (ή να ψωνίζεται) πως είναι ο μόνος κυρίαρχος, η μόνη υπερδύναμη στον πλανήτη γη. Οι «βάσσαλοι» ήταν κατά κύριο λόγο η γερμανία και η ιαπωνία· οι «υποτελείς» βρίσκονταν κυρίως στη μέση Ανατολή και στην Αφρική· και οι «βάρβαροι» που έπρεπε να εμποδιστούν να συμμαχήσουν ήταν η ρωσία, η κίνα και το ιράν.

Σχεδόν τα πάντα έχουν αλλάξει στις (μη) ισορροπίες και στον ενδικαπιταλιστικό ανταγωνισμό απ’ το 1997, το 1998 και το 1999 όταν η «μεγάλη σκακιέρα» έγινε το ευαγγέλιο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αλλά στην Ουάσιγκτον βρυκολακιάζει πάντα ο ίδιος εφιάλτης, άσχετα από προέδρους και κόμματα: να κρατηθούν χώρια μεταξύ τους η Μόσχα, το Πεκίνο και η Τεχεράνη. Όσο περισσότερο το προσπαθούν οι διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις τόσο κοντύτερα έρχονται οι «βάρβαροι»· σα να μην έφτανε αυτό, προστίθενται στη μεριά τους και καινούργοι.

Ποιός βγήκε να κατηγορήσει τον νυσταλέο Jo για τον χαρακτηρισμό «δολοφόνος» και «άψυχος» που έριξε κατά της ανεγκέφαλης αλεπούς; Ένας «βάρβαρος»: ο Erdogan:

Οι δηλώσεις του κ. Biden κατά του κ. Putin δεν ταιριάζουν σ’ έναν πρόεδρο, και το να βγαίνει ένας πρόεδρος και να κάνει τέτοιους χαρακτηρισμούς εναντίον του προέδρου μιας χώρας σαν την Ρωσία είναι στ’ αλήθεια απαράδεκτο, δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το χωνέψει…. Κατά την γνώμη μου ο κ. Putin έκανε αυτό που έπρεπε, δίνοντας μια πολύ, πολύ έξυπνη και κομψή απάντηση…

Ότι, τηρουμένων των δεδομένων (μιλάμε για δύο πυρηνοκίνητες πολιτικές βιτρίνες), η απάντηση της ανεγκέφαλης αλεπούς ήταν έξυπνη, κομψή και ειρωνική ισχύει. Αλλά γιατί θεώρησε σκόπιμο να την χειροκροτήσει ο «βάρβαρος» της Άγκυρας, κατηγορώντας ευθέως τον νυσταλέο Jo ότι είναι απρεπής και χοντροκομμένος;

Ένα μέρος της απάντησης βρίσκεται στο ότι όλοι βλέπουν ότι ο νυσταλέος είναι μια πολιτική βιτρίνα που παραπαίει (για λόγους υγείας)· και ότι το να έχει αυτόν σαν πρόεδρο το αμερικανικό κράτος σημαίνει πως παραπαίει το ίδιο. Δεν είναι μυστικό βέβαια ότι ο νυσταλέος Jo προορίζεται να καταναλωθεί γρήγορα (όσο γρήγορα χρειαστεί) και να αντικατασταθεί απ’ την πρόεδρό του (την Kamala Harris) πριν λήξει η θητεία του. Ίσως και στη μέση της, σε δύο χρόνια.

Όμως ο χρόνος κυλάει γρήγορα, ειδικά όταν η αναδυόμενη «υπερδύναμη», το κινεζικό καθεστώς, εξελίσσεται με ταχύτητα που με βάση τα δυτικά στάνταρς θα μπορούσε να υπάρξει μόνο μετά από έναν πόλεμο. Όποτε κι αν υπάρξει μια κυβέρνηση της (τζαμαϊκανο-ασιατικής καταγωγής) Harris θα έχει σαφώς διαφορετική «όψη» απ’ αυτήν του νυσταλέου Jo ή και του ψόφιου κουναβιού. Δεν θα μπορεί όμως να έχει διαφορετική στρατηγική για την διατήρηση του αμερικανικού μεγαλείου απ’ αυτήν που έχει απομείνει: του τσαμπουκά, των απειλών, της επίδειξης (στρατιωτικών) δυνάμεων…

Διάφοροι λένε ότι ο νυσταλέος Jo κάνει πάντα (δημόσια) χοντροκομμένους χαρακτηρισμούς για όσους δεν γουστάρει. Έχει αποκαλέσει ήδη (όντας ακόμα υποψήφιος, πέρυσι) τον κινέζο πρόεδρο Xi «κακοποιό», τον βορειοκορεάτη Kim «χίτλερ» και τον Erdogan «τύρρανο». Το 2016, όταν υποψήφια ήταν η Clinton, είχε αποκαλέσει την ανεγκέφαλη αλεπού «νέο χίτλερ»… Οι δημοκρατικοί (στη συμμαχία τους πια με τους νεο-συντηρητικούς) απλά εκφράζουν με το περιορισμένο τους λεξιλόγιο την όλο και πιο ανεξέλεγκτη έχθρα τους απέναντι στους rivals.

Πίσω απ’ το θέατρο της χοντροκοπιάς ή/και της κομψότητας βρίσκονται τα αδιέξοδα της πρώην υπερδύναμης και η αυτοπεποίθηση των αντιπάλων της. Οικονομικά και γεωπολιτικά και τα μεν και η δε.

Στους καυγάδες οι βρισιές είναι απλά η εισαγωγή στα κλωτσομπουνίδια…

Ελληνική κατάθλιψη 1

Πέμπτη 18 Μάρτη. Γράφαμε πριν μέρες (Τετάρτη 10 Μάρτη, τρέξε, τρέξε!) ότι ο ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός που υπηρετεί μεν τώρα το ρημαδογκουβέρνο αλλά ωρίμασε άγρια επί φαιορόζ γκουβέρνου (2015 – 2019) τραβάει ζόρια, και ότι ο ρημαδο—–Νικόλας έτρεξε πρόσφατα να πέσει στα πόδια του φίλου κι αδελφού χασάπη του Καΐρου μπας και αποφύγει την επίσημη οριοθέτηση αοζ μεταξύ της αιγυπτιακής χούντας και του τουρκικού καθεστώτος. Η αλήθεια είναι μαύρη για την Αθήνα· και το ζήτημα της αοζ στην ανατολική Μεσόγειο είναι πια ένα κουρέλι, απομεινάρι ενός υπερ-φιλόδοξου σχεδίου που προώθησαν οι φαιορόζ απ’ το 2015 και μετά («περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», σωλήνας east med) που τώρα πια το έχουν φάει τα ψάρια.

Πέρα απ’ τις τυπικά εννοημένες μπίζνες (που παίζουν είτε έτσι είτε αλλιώς, είτε εκεί είτε παρακεί) οι “ροζ” και οι “φαιές” βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού (συριζα και ανελ για να συνεννοούμαστε), με διακομματική, εθνική συναίνεση φυσικά, πλασσαρίστηκαν σ’ έναν ημιάξονα σαφέστατα εχθρικό στο ευρασιατικό project, ποντάροντας ότι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο θα τον «ολοκληρώσουν» και θα τον ενδυναμώσουν. Η συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Καΐρου – Τελ Αβίβ – Ριάντ – Αμπού Ντάμπι («όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί»!) φαινόταν (στα μάτια των ντόπιων πολιτικών βιτρινών) πολλά υποσχόμενη τόσο γεωγραφικά όσο και οικονομικά, με νούμερο 1 ελληνικό εθνικό στόχο τον αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την ανατολική Μεσόγειο· ή, σε μια πιο «ρεαλιστική» (α λα ελληνικά) προοπτική, τον εξαναγκασμό της σε διαπραγματεύσεις από θέση αδυναμίας.

Αυτός ο σχεδιασμός ήταν τρομακτικά φιλόδοξος, εξαιρετικά επιθετικός, αλλά και τυφλός, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το 2015 και το 2016 η υπό τον Obama Ουάσιγκτον δεν φαινόταν να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα «προσόντα» του ελλαδιστάν (γι’ αυτό και, παρά τα παρακάλια και την δράση του ισραηλινού λόμπυ στην Ουάσιγκτον, ο Obama δεν δέησε να καλέσει τον τενεκεδένιο (: Τσίπρα) στην Ουάσιγκτον). Επιπλέον η εμφάνιση της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης το φθινόπωρο του 2015 εννοήθηκε απ’ τους ντόπιους ινστρούκτουρες μέσα απ’ το πρίσμα του αώνιου αντιτουρκισμού: με δυο λόγια δεν κατάλαβαν την τύφλα τους. Υποθέτουμε βάσιμα πώς όπως στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο (ο καθένας για τους λόγους του) έτσι και στην Αθήνα είχαν ποντάρει τα λεφτά τους στον isis και στους υποστηρικτές του, θεωρώντας βέβαιο ότι η Μόσχα θα υποστεί ένα ακόμα «αφγανιστάν» στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα κι όταν η Άγκυρα έκανε καθαρή «στροφή» συμμαχώντας με την Μόσχα και την Τεχεράνη (κι έτσι, ουσιαστικά αλλά κρυφά και με την Δαμασκό), υπήρχε ακόμα ακμαία η ελπίδα ότι …. η «τρομοκρατία θα νικήσει»!

Έκαναν όμως, χάρη στον εθνορατσισμό τους (και σ’ αυτά τα ζητήματα η εντόπια θεωρούμενη «αριστερά» είναι ακροδεξιά!) κάτι που ξεπερνούσε κατά πολύ ακόμα και τις τυπικές διακρατικές σχέσεις σε καιρό ειρήνης: όχι απλά έδωσαν πολιτικό άσυλο σε 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες (ανάμεσά τους και κάποιους που είχαν προσπαθήσει να σκοτώσουν τον Εrdogan στη διάρκεια του ευτυχώς αποτυχημένου πραξικοπήματος στις 15 Ιούλη του 2016) αλλά τους ανακήρυξαν “εθνικούς ήρωες” του ελλαδιστάν! Ούτε η Ουάσιγκτον δεν έχει κάνει κάτι τόσο πρόστυχο για αποτυχημένους πραξικοπηματίες! (Εκ των υστέρων υποθέτουμε βάσιμα πως επρόκειτο για καραβανάδες – πράκτορες είτε του Λονδίνου, είτε του Τελ Αβίβ, είτε της Ουάσιγκτον, είτε και της Αθήνας…)

Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά ήταν εύλογο (και δίκαιο…) ότι οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, έχοντας “λάβει το μήνυμα”, θα εγκατέλειπαν την αυτοσυγκράτησή τους (στην ανατολική Μεσόγειο) και ότι θα ξεδίπλωναν τον δικό τους ιμπεριαλισμό, που – παρεπιπτόντως… – ταιριάζει μια χαρά στο ευρασιατικό project.

Έτσι, όταν στρογγυλοκάθησε στο άσπρο σπίτι το ψόφιο κουνάβι (αρχές 2017), κι όταν ο γίγαντας, ο ογκόλιθος τότε υπ.εξ. Νick the Greek (: Κοτζιάς) έτρεχε με τους χάρτες παραπάσχαλα για να πουλήσει τα ελληνικά «κάλλη» στην Ουάσιγκτον, μπορούσε κάποιος να είναι σίγουρος (η ασταμάτητη μηχανή ήταν!) ότι όπως και στο εσωτερικό του έτσι και στην «εξωτερική πολιτική» του το ελληνικό καθεστώς βούλιαζε στην παρακμή του.

Ελληνική κατάθλιψη 2

Πέμπτη 18 Μάρτη. Οι κρίκοι της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας άρχισαν να ραγίζουν και να σπάνε όταν το σχέδιο «πένσα» απ’ την μεριά του ρωσικού και του τουρκικού ιμπεριαλισμού πέτυχε όχι μόνο στο συριακό πεδίο μάχης αλλά και στο λιβυκό. Αυτή η δεύτερη επιτυχία κτύπησε καίρια τον σύμμαχο του ελλαδιστάν που έτρεξε να παρακαλέσει ο ρημαδο—–Νικόλας: την αιγυπτιακή χούντα.

Όλοι όσοι πόνταραν στον «τζενεράλ» Haftar (το Παρίσι, το Αμπού Ντάμπι, το Κάιρο, η Αθήνα) έχασαν στο λιβυκό πεδίο μάχης· σίγουρα έχασαν σε σχέση μ’ αυτά που επεδίωκαν. Ειδικά όμως για την αιγυπτιακή χούντα η ήττα ήταν υπόδειξη ρεαλισμού: για να σταματήσει (ο υποστηριζόμενος απ’ την Άγκυρα) στρατός του Saraj έξω απ’ την Σύρτη, ο Sisi (παρά τους μιλιταριστικούς θεατρινισμούς του) έπρεπε να προσαρμοστεί στην «πένσα», άρα στους σχεδιασμούς του δίπολου Μόσχα – Άγκυρα· μ’ άλλα λόγια θα έπρεπε να διαπραγματευτεί έμμεσα με την δεύτερη. Κι αυτό ακριβώς έκανε, προς ευχαρίστηση του τουρκικού καθεστώτος. Πολύ πριν αρχίσει ο θόρυβος για την τουρκική και την αιγυπτιακή αοζ, Άγκυρα και Κάιρο είχαν βρει μια «σιωπηρή» ισορροπία στη λιβυκή στεριά…

Συνέβαιναν παράλληλα κι άλλες εξελίξεις. Η ήττα του σχεδίου του άξονα για την συρία και το ιράκ άρχισε να συμπληρώνεται με την ήττα στην υεμένη· ο τοξικός, που νόμιζε (και άλλοι νόμιζαν) ότι έχει καβαλήσει το κύμα της Ιστορίας άρχισε να στριμώχνεται στα σκοινιά· ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «ατύχησε» στον λίβανο και άρχισε να ζορίζεται στο Sahel· και το ψοφιοκουναβιστάν, προκειμένου να συγκρατήσει την όποια αμερικανική παρουσία στη μέση Ανατολή, έσπρωξε μια «συμμαχία των ηττημένων», με κέντρο το Τελ Αβίβ: οι πετροχούντες της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων (η πρώτη κάπως συγκεκαλυμένα) έκαναν το salto mortale ελπίζοντας ότι θα διασωθούν έτσι (και ότι η παλαιστίνη θα βγει στο σφυρί).

Αυτή καθ’ αυτή μια τέτοιου είδους «σύμπτυξη δυνάμεων» μπορεί να χαροποίησε το ελλαδιστάν και τον ιμπεριαλισμό του… Αλλά για την χούντα του Καΐρου το ζήτημα δεν ήταν και δεν είναι τόσο απλό. Στον πυρήνα της, ιστορικά, η εξωτερική πολιτική του αιγυπτιακού κράτους μοιάζει με την ελληνική: αναζήτηση και προσπορισμός γεωπολιτικών προσόδων. Σε αντίθεση όμως με την περίπτωση του ελλαδιστάν (όπου το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, καθορίζει τις συμμαχίες) το Κάιρο προτιμάει να πατάει, όσο μπορεί, σε δύο βάρκες. Η βασική του προίκα λέγεται Σουέζ· Σουέζ σημαίνει ταυτόχρονα Μεσόγειος και Ερυθρά Θάλασσα· κι αυτά τα δύο μαζί σημαίνουν «πρόσεχε για να έχεις»: κάποτε η χερσόνησος του Σινά (δηλαδή η μία όχθη της διώρυγας) βρέθηκε υπό την κατοχή του ισραήλ…

Τώρα η μία απ’ τις δύο βάρκες είναι «ο άξονας των ηττημένων», ενώ η άλλη (πέρα απ’ την Μόσχα με την οποία παραδοσιακά οι σχέσεις είναι καλές, και το Πεκίνο που είναι σημαντικός «επενδυτής» και στην αίγυπτο) περιλαμβάνει Άγκυρα, Ντόχα και Τεχεράνη. Τι θα έπρεπε να κάνει η αιγυπτιακή χούντα απέναντι στην πρώτη; Αυτό που κάνει: αν όχι μια «ανοικτή ειρήνη» σίγουρα μια ανοικτή τακτική «όχι τριβές». Ο χασάπης Sisi όχι μόνο βλέπει αλλά νοιώθει άμεσα (για παράδειγμα) την σαουδαραβική παρακμή: πούλησε δυο αιγυπτιακά νησάκια στην ερυθρά θάλασσα, σε στρατηγική θέση, το Tiran και το Sanafir, παρά τις σοβαρές εσωτερικές αντιδράσεις, με αντάλλαγμα σαουδαραβικές χορηγίες και δάνεια με πολλά μηδενικά· αλλά τώρα το Ριάντ ζορίζεται, και επιπλέον φαίνεται να προτιμάει σαν «επενδυτικό στόχο» το απαρτχάιντ ισραήλ… Σαν σουνιτική ιδεολογία ο ουαχαβιτισμός δεν είναι πια κάτι που πρέπει να «σέβεται» το Κάιρο· με αυξανόμενη την επιρροή των τούρκων χριστιανοδημοκρατών (και μέσω αυτών της μουσουλμανικής αδελφότητας) στους αραβικούς πληθυσμούς, καλύτερο θα ήταν να βρει τρόπους «συνεννόησης» με την Άγκυρα… Η τουρκική διπλωματία (και οι υπηρεσίες) προσφέρονται να βοηθήσουν το Κάιρο στην κρίσιμη διένεξη του με την Αντίς Αμπέμπα για το φράγμα πάνω στο Νείλο ενόσω ο τοξικός των εμιράτων κάνει το ακριβώς αντίθετο… Αν προσθέσει κανείς και την ισορροπία στο λιβυκό πεδίο μάχης, αυτά δεν είναι λίγα, όσο κι αν δεν αρέσουν στην Αθήνα…

Οπωσδήποτε ισχύει και τώρα, σ’ αυτήν την ρευστότητα, ότι μεταξύ κρατών «δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν συμφέροντα». Στην παρούσα ιστορική συγκυρία και με τους τωρινούς συσχετισμούς δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή (μέση Ανατολή, Αφρική…) τα γεωπολιτικά συμφέροντα της αιγύπτου δεν εξυπηρετούνται μέσω της πλήρους ταύτισης με την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ και τους γύρω συμμάχους τους· άρα η απόκλιση (μερικές φορές ορατή…) απ’ τους στόχους του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι κάτι παραπάνω από λογική. Κι ενώ η χούντα φοβάται πάντα την μουσουλμανική αδελφότητα στο εσωτερικό της αιγύπτου και, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να είναι σίγουρη για τις «δεύτερες σκέψεις» της Άγκυρας, είναι σοφότερο (και κατ’ αρχήν πιο χρήσιμο) να κρατάει ισορροπίες με το τουρκικό καθεστώς, παρά να βρυχάται αντιτουρκικά (με ξένα κόλυβα) σαν το ελληνικό ποντίκι…

Τι απομένει στο ελλαδιστάν; Τα προσχήματα… η astrazeneca… η pfizer… τα παραμύθια (αυτά τα τελευταία: όπως πάντα!)

Doha

Δευτέρα 15 Μάρτη. Οι συναντήσεις την προηγούμενη Τετάρτη και Πέμπτη δεν θα γινόταν θέμα στα μέρη μας (ίσως ούτε αλλού στον δυτικό κόσμο). Το να συναντηθούν οι υπ.εξ. της τουρκίας, της ρωσίας και του κατάρ δεν είναι σπουδαίο θέμα – ε;

No problem. Όπως ίσως θυμάστε έχουμε υποστηρίξει ότι μαζί (ή λίγο μετά) την Άγκυρα, στροφή 180 μοιρών σε σχέση με το συριακό πεδίο μάχης έκανε και το σεϊχάτο του κατάρ: πέρασε στο μπλοκ της Αστάνα, αν και διακριτικά. Κάπου το 2016… Το ραντεβού της περασμένης Τετάρτης (του 2021) ήταν η επισημοποίηση αυτής της συμμετοχής: η συζήτηση είχε βέβαια συρία, πολύ συρία· είχε όμως κι άλλα. Όπως: αφγανιστάν.

Αυτό που ανακοινώθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο επίσημα είναι ότι η Ντόχα θα συμμετάσχει στις προσπάθειες για πολιτική λύση στη συρία… Χρειάζεται «αποκωδικοποίηση»; Η Ντόχα ως το 2015 πλήρωνε αντικαθεστωτικούς ένοπλους στο συριακό πεδίο μάχης (: την μουσουλμανική αδελφότητα), όπως έκανε και η Άγκυρα. Οι τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι πλήρωναν τους ουαχαβίτες. Μετά η Ντόχα σταμάτησε· πράγμα που, μαζί με άλλες επιλογές, «τρέλλανε» τον τοξικό του Ριάντ που το καλοκαίρι του 2017 σχεδόν κήρυξε πόλεμο στο κατάρ, παρέα με άλλους διάσημους χουντικούς: των εμιράτων, του μπαχρέιν και της αιγύπτου. Τελικά ο πόλεμος πήρε μορφή οικονομική / εμπορική, αν και βίαιη… Η Ντόχα δεν είχε σοβαρό πρόβλημα, εξαιτίας των πολύ καλών σχέσεων με την Τεχεράνη (που ανέλαβε αμέσως την τροφοδοσία δια θαλάσσης όλων των ειδών ανάγκης που αποκλείστηκαν λόγω του τοξικού εμπάργκο) και την Άγκυρα (που αύξησε τον στρατό της στη βάση της στο κατάρ).

Πέρασε καιρός από τότε, ο τοξικός του Ριάντ είναι και δεν είναι, και το μπλοκ της Αστάνα θέλει να κλείσει όσο δυνατόν περισσότερες «τρύπες» (και) στο συριακό πεδίο μάχης, λόγω της προεδρίας του νυσταλέου Jo και των υαινών που τον ακολουθούν. Ασφαλώς η Ντόχα συμφωνεί· και η επισημοποίηση της βοήθειάς της, ενισχύει την «πειθώ» της σε όσους ένοπλους μπορεί να επηρεάσει στο Idlib. Πρακτικά ενισχύει το πολιτικό της κύρος έναντι του Ριάντ – και εναντίον του. Επιπλέον, με δεδομένο ότι το Joνυσταλεάν δεν έχει στραφεί εναντίον της Ντόχα (και ούτε πρόκειται: στο κατάρ έχει την μεγαλύτερη βάση του στη μέση Ανατολή…), η παρουσία της στην όποια διαδικασία πολιτικής λύσης στη συρία αφαιρεί απ’ την Ουάσιγκτον τα επιχειρήματα περί rivals (: Μόσχα, Τεχεράνη και αρκετή Άγκυρα) που είναι παλιοχαρακτήρες και θα καταστρέψουν τη μέση Ανατολή.

Γράψαμε «αφαιρεί απ’ την Ουάσιγκτον»; Πρέπει να προσθέσουμε: και απ’ το Λονδίνο! Πώς αντιδρά σήμερα μια πολύ πρώην αυτοκρατορία που θα ήθελε να αναβιώσει το ένδοξο κυριαρχικό παρελθόν της αλλά βλέπει κάτι πρίγκηπες του οίκου των Thani να την γράφουν για χάρη της Δαμασκού; Απειλώντας να αφαιρέσει την αγγλική υπηκοότητα απ’ την αγγλογεννημένη και αγγλοθρεμένη κυρία Asma al-Assad! Ωωωω! Το Λονδίνο έριξε κάτι πυραύλους κατά του Άσσαντ τo 2018, αλλά κράτησε το χειρότερο για τώρα… Ε;

Αυτές οι εξελίξεις στο συριακό και ευρύτερα μεσανατολικό πεδίο μάχης (που θα έχουν συνέχεια, καθώς το επόμενο ραντεβού της τριάδας θα γίνει σύντομα στην Άγκυρα) κτυπάει και την ελληνική καθεστωτική ρητορική. Οι ελληνικές συμμαχίες, εν μέρει συμφεροντολογικές και εν μέρει της απελπισίας, είναι – ως γνωστόν – με το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι. Είναι οι συμμαχίες του συμμάχου, του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος.

Όμως όταν συμμαχείς με παρακμιακούς έχεις πάντα την έγνοια της απέναντι πλευράς, του εχθρού. Σαν οικονομικός και ιδεολογικός παράγοντας στις αραβικές κοινωνίες (και όχι μόνο…) το κατάρ κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι. Συνεπώς η δημόσια αναγνώρισή του ως μέλους του μπλοκ της Αστάνα είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Κάθε τι που αδυνατίζει ή δυσκολεύει τον «μεγάλο κρίκο» του άξονα (την Ουάσιγκτον) είναι ζόρι για την Αθήνα και τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της.

Τέτοια ζόρια δεν θα είναι λίγα στο κοντινό μέλλον…

(φωτογραφία πάνω: Αριστερά ο Cavusoglu, δεξιά ο Lavrov, και στη μέση ο Mohammed bin Abdulrahman Al Thani, μασκοφορεμένος, πριν λίγες ημέρες. Η αισθητική δεν είναι η καλύτερη, αλλά ενδεχομένως η διακόσμηση να είναι επίχρυση, οπότε τα κριτήρια αλλάζουν…

φωτογραφία κάτω: Η “αγγλοσύνη” της κυρίας Άσσαντ θα ήταν, ασφαλώς, καρφί στο μάτι του Παρισιού, τους καιρούς που αυτοί οι δύο ιστορικοί ιμπεριαλισμοί, ο αγγλικός και ο γαλλικός, πίστευαν ότι μπορούν να μοιράζονται τον έλεγχο της μέσης Ανατολής… Τώρα πια θεωρείται προβληματικό ή και επικίνδυνο προνόμιο. Χάνοντας το έδαφος στη μέση Ανατολή το Λονδίνο πιστεύει φαίνεται ότι μπορεί να κρατήσει τον τουπέ του. Δεν το σκέφτηκαν όμως, αλλά αν η κυρία Άσσαντ συμμαχήσει με την κυρία Μέγκαν σε μια αντιρατσιστική βάση και σ’ ένα αντι-ιμπεριαλιστικό metoo;)

Τρέξε, τρέξε…

Τετάρτη 10 Μάρτη. Ο υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας Sameh Shoukry βρισκόταν στην Αθήνα πριν ένα μήνα ακριβώς (10 Φλεβάρη). Οπωσδήποτε δεν έγινε κάτι συνταρακτικό από τότε ως χτες για να τρέξει ο ρημαδο—–Νικόλας ξανά στα πόδια του φίλου του. Είναι γνωστό ότι η αιγυπτιακή χούντα, παρά τις σοβαρές αντιθέσεις της με την Άγκυρα δεν σκοπεύει, ούτε σκόπευε ποτέ να συγκρουστεί μαζί της για τις αοζ. Ακόμα και η επιμέρους οριοθέτηση μεταξύ Καΐρου και Αθήνας νότια της Κρήτης σταμάτησε ακριβώς στο όριο που η Άγκυρα θεωρεί αδιαπραγμάτευτο: τον 28ο μεσημβρινό (κόκκινη γραμμή δεξιά στον χάρτη επάνω). Κι αυτό έγινε με την συναίνεση του ρημαδογκουβέρνου, που φυσικά θα ήθελε κάτι καλύτερο, αλλά βιαζόταν να πουλήσει μια κάποια συμφωνία στην «ευαίσθητη» ανατολική Μεσόγειο.

Οπότε; Η Αθήνα ανησυχεί σοβαρά (έως σημείου «χεσίματος») μήπως εκείνο που ως τώρα είναι ο «σεβασμός» της αιγυπτιακής χούντας προς τις εύλογες αξιώσεις της Άγκυρας στον βυθό της ανατολικής Μεσογείου πάρει επίσημη και θεσμική μορφή, σαν συμφωνία μεταξύ τους για την οριοθέτηση του ορίου των μεταξύ τους αοζ. Πρακτικά βέβαια αυτή η οριοθέτηση συμβαίνει ήδη, άτυπα· κι αυτό είναι κατ’ αρχήν αρκετό για την Άγκυρα. Επίσημη συμφωνία μπορεί να μην υπάρχει (ακόμα) αλλά με τον τρόπο της η αιγυπτιακή χούντα δείχνει αρκετό ρεαλισμό γι’ αυτό το θέμα και δεν αναγνωρίζει ούτε πρόκειται να αναγνωρίσει ποτέ την θρυλική «αοζ του Καστελόριζου», παρασυρόμενη απ’ τις ελληνικές φαντασιώσεις.

Αυτό είναι όλο κι όλο που θα μπορούσε να παρακαλέσει ο ρημαδο—–Νικόλας τον φίλο του της αιγυπτιακής χούντας: να αφήσει το θέμα όπως έχει, ώστε να μην αναγκαστεί να παραδεχτεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα (κι όχι μόνο το τωρινό ρημαδογκουβέρνο) ότι αφού η φίλη κι αδελφή χούντα της αιγύπτου οριοθέτησε επίσημα την αοζ της με την Άγκυρα «αοζ Καστελόριζου» γιοκ!!!

Για την σωτηρία των προσχημάτων αγωνίζεται το ρημαδογκουβέρνο· και για την δυνατότητα να συνεχιστεί η εθνικιστική πλύση εγκεφάλου των υποτελών…

(φωτογραφία πάνω: Αν και πρόκειται για το μισό ρεπορτάζ σας διαβεβαιώνουμε ότι πουθενά στο σύνολό του δεν γίνεται καμμία αναφορά σε οικόπεδα και αοζ· μόνο η επιγραμματική στο κάτω μέρος της εικόνας, περί “γρήγορης εγκαθίδρυσης διμερούς συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα”. Αυτά απ’ την πλευρά της χούντας…

Υπάρχουν όμως και οι ελληνικές επενδύσεις εκμετάλλευσης των αιγύπτιων εργατών και εργατριών… Καθόλου ασήμαντο…)