Tag: τουρκία

Τρίτη 3 Απρίλη. Πρέπει επιγραμματικά να τονίσουμε εδώ ότι ένα τέτοιο μοντέλο, «ομοσπονδιακό» σε κάποιο βαθμό, μπορεί να φαίνεται οικείο στον καπιταλιστικό βορρά αλλά είναι άγνωστο στη μέση Ανατολή όπως και αλλού. Τα δήθεν «εθνικά» κράτη που κατασκευάστηκαν σ’ αυτήν την περιοχή, κυρίως μετά τον β παγκόσμιο, δεν ήταν ποτέ τέτοια – οι άραβες είναι ένας ενιαίος πολιτισμός με πολλές μικρές «τοπικότητες». Συνεπώς, μια κάπως «ομοσπονδιακή» διαμόρφωση ενός ενιαίου αραβικού – εδώ του συριακού – κράτους απαιτεί «εγγυητές»: για να αποφευχθεί η μετατροπή της μιας ή της άλλης επιμέρους «ομόσπονδης» διοικητικής (ή θρησκευτικής, ή φυλετικής) «ταυτότητας» σε «νεο-εθνική», εναντίον των υπόλοιπων.

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον (κατά την γνώμη μας) project, που έρχεται να απαντήσει και να υπερφαλαγγίζει τον αμερικανικό (και όχι μόνο) σχεδιασμό για την διάλυση και την μικρο-ανασύσταση των κρατών της μέσης Ανατολής (και όχι μόνο). Για την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) το ζητούμενο ήταν (και παραμένει) ο κατακερματισμός, η δημιουργία αδύναμων «θρησκευτικών κρατών», που να ελέγχονται απ’ τον αμερικανικο, τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, και τους συμμάχους του. Τύπου τοξικός πρίγκηπας…

Το μπλοκ της Astana (όπου συμμετέχει ένα κράτος με εμπειρία ομοσπονδιακής διάρθρωσης – η ρωσία – και δύο χωρίς – η τουρκία και το ιράν) έχει διαμορφώσει μια διαφορετική προσέγγιση: σταθερότητα των τωρινών συνόρων, διατήρηση των υπαρχουσών «κεντρικών εξουσιών», και διοικητική «αποκέντρωση». Εννοείται υπό την προστασία τους.

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τώρα: δηλαδή η Άγκυρα δεν θέλει να καταλάβει,να «αρπάξει» συριακά εδάφη; Γιατί, τότε, «σκαλίζει» την συνθήκη της Λωζάνης;

Η γνώμη μας είναι ότι όχι, η Άγκυρα, δεν θέλει εδαφική κατάκτηση και προσάρτηση· κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ σοβαρά την Μόσχα, που δεν ξεχνάει τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της Άγκυρας στα ‘90s στον Καύκασο… Αυτό που έχει συμφωνηθεί και είναι ισορροπημένο μεταξύ των τριών «εγγυητριών δυνάμεων» στη συρία είναι ζώνες επιρροής και ελέγχου. Με πολιτικά αλλά και στρατιωτικά μέσα. Η Μόσχα και η Τεχεράνη έχουν ήδη στρατιωτικές βάσεις. Για την Άγκυρα δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο – είναι δίπλα.

Όσο για το «σκάλισμα» της συνθήκης της Λωζάνης; Με τα ως τώρα δεδομένα εκτιμάμε ότι γίνεται για εσωτερικούς, ιδεολογικούς λόγους του τουρκικού καθεστώτος. Η ιδεολογική του συγκρότηση, ιστορικά, είναι εντελώς διαφορετική απ’ την ελληνική! Εδώ η “Μεγάλη Ιδέα” και οι “σκλάβες πατρίδες” είναι ψωμοτύρι· που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για “διεθνείς συνθήκες” αλλά, οποιαδήποτε στιγμή τα αφεντικά και οι μικροαστοί λακέδες τους θεωρήσουν ότι τους παίρνει, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την “απελευθέρωση”…. (Τα φάγαμε στη μάπα αυτά, στα ’90s…). Αντίθετα, στο τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας, για να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική εισβολή στο συριακό (ή και στο ιρακινό) έδαφος, που θα συνοδεύεται με κάποια στρατιωτική “κατοχή” για κάποιο καιρό, και θα έχει δεκαδες νεκρούς φαντάρους, δεν είναι αρκετό το επιχείρημα της “αντιτρομοκρατίας”. Επικουρικά μπορεί να προστίθεται και το ότι “τα σύνορα που έχουμε μας τα επέβαλλαν”…

Η κατηγορία εναντίον του τουρκικού καθεστώτος ότι «ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας» (όπως και το “σουλτάνος”…) προέρχεται απ’ το Τελ Αβιβ, είναι κατασκευασμένη εκεί, και είναι ανάλογη των κατηγοριών που εκτοξεύει ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κατά της Τεχεράνης. Το πολιτικό προσωπικό του τουρκικού καθεστώτος έχει μεγάλη παράδοση γεωπολιτικού ρεαλισμού (σε αντίθεση με το ελληνικό). Και ξέρει, όπως ξέρουν και πολλοί άλλοι, ότι το σχέδιο «σουνίτες εναντίον σιιτών» έχει πρωτοκοσμική προέλευση και εξαιρετικά δόλιους έως καταστροφικούς σκοπούς. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η ανασύσταση μιας αυτοκρατορίας που κάποτε κατέρρευσε. Αλλά η αποκατάσταση μιας (καπιταλιστικής / κρατικής) σταθερότητας σε μια μεγάλη ζώνη του κόσμου όπου πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί σπέρνουν “δημιουργική καταστροφή”. Εννοείται με τα ανάλογα οικονομικά οφέλη για το τουρκικό (ή και το ιρανικό, το ρωσικό, το κινεζικό) κεφάλαιο…

Η συμμαχία της Άγκυρας με την Τεχεράνη είναι μια παραλλαγή εκείνου που ονειρευόταν ο συκοφαντημένος μηχανικός bin Laden: την υπέρβαση των ενδο-θρησκευτικών εντάσεων στον μουσουλμανικό κόσμο, και την δημιουργία ενός ενιαίου αντι-δυτικού αλλά οικονομικά βιώσιμου μπλοκ.

Το γεγονός ότι η πραγματοποίηση εντός τέτοιου σκοπού χρειάζεται την υποστήριξη από κατ’ εξοχήν «μεγάλες (δηλαδή οπλισμένες με πυρηνικά) δυνάμεις» όπως η Μόσχα και το Πεκίνο, επειδή στρέφεται καθαρά εναντίον της στρατηγικής των ηπα και των συμμάχων τους, το ξέρουν καλά όχι μόνο το τουρκικό ή το ιρανικό καθεστώς αλλά ακόμα και οι αφγανοί ταλιμπάν…

Κυριακή 1 Απρίλη. Ούτε στον verbal μιλιταρισμό δεν τα καταφέρνει καλά το φαιορόζ γκουβέρνο· μέσω του «αρμόδιου» ακροδεξιού ψεκασμένου υπ.αμ. Αυτός «απειλεί» την Άγκυρα με … επανάληψη του 1821 (πάμε γερά: αγία λαύρα και ξερό ψωμί!)… και το τουρκικό καθεστώς του θυμίζει το 1922… Σαν πιο πρόσφατο «μετράει περισσότερο», έτσι δεν είναι;

Όσα κι αν είναι τα γαυγίσματα απο ‘δω κι απο ‘κει, στην Άγκυρα έχουν σοβαρές δουλειές. Σε τρεις ημέρες, στις 4 Απρίλη, θα γίνει συνάντηση κορυφής των «τριών εγγυητριών δυνάμεων» για την συρία. Πούτιν, Ρουχανί, και φυσικά Ερντογάν, το “μπλοκ της Astana”. Το timing δείχνει ιδανικό: ο μεν τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του πέτυχε στην Afrin, ενώ ο συριακός και οι σύμμαχοί του στην ανατολική Ghouta. Επιπλέον, το ψόφιο κουνάβι, σ’ ένα απ’ τα γνωστά σολαρίσματά του, ανακοίνωσε ότι «ο αμερικανικός στρατός θα φύγει πολύ γρήγορα» απ’ την συρία – δεν εννοούσε τρέχοντας… Κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά, αλλά η δήλωσή του είναι αρκετή για να προκαλέσει ανησυχία έως σύγχιση στις τάξεις του pkk και, υποθέτουμε, ξενέρωμα σε όσους κούρδους (και μη…) στη συρία έχουν επιλέξει να είναι το πεζικό του αμερικανικού πενταγώνου. Το γεγονός ότι προχτές το ψόφιο κουνάβι “πάγωσε” ένα “πακέτο βοήθειας” 200 μυρίων δολαρίων προς τις ypg, προσθέτει ανατριχίλα… Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι αγχώδεις σ’ αυτόν τον τομέα του συριακού πεδίου μάχης. (Η ασταμάτητη μηχανή, “κόντρα στο ρεύμα”, τα έχει πει έγκαιρα αυτά…)

Ο Πούτιν θα βρίσκεται στην τουρκία μια μέρα πριν, απ’ τις 3 Απρίλη. Πρόκειται να παραβρεθεί στη θεμελείωση του (ρωσικής κατασκευής) πυρηνικού σταθμού στο Akkuyu, στον τουρκικό νότο. Και, επιπλέον, να συμμετάσχει (ή να ευλογήσει) μια ακόμα σύνοδο, έβδομη κατά σειρά, του “τουρκο-ρωσικού συμβουλίου συνεργασίας”, που θα συνεδριάσει κι αυτό στις 3 Απρίλη.

Θα πει καμιά “καλή κουβέντα” ο Πουτινάκος για το φλέγον ελληνικό “εθνικό θέμα”, τους δύο κρατούμενους καραβανάδες; Ίσως πει κάτι προσφιλές στην ελλάδα, αγαπημένο απ’ το θέμα των 8 χουντοκαραβανάδων: “ας αφήσουμε την δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της”…

Κυριακή 1 Απρίλη. Δεν είναι μυστικό: το ελληνικό βαθύ κράτος πολύ θα ήθελε την επιτυχία του πραξικόπηματος στην τουρκία, τον Ιούλη του 2016. Με μια (καινούργια) χούντα η τουρκία είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα κυλούσε σε εμφύλιο πόλεμο, αφού η “βάση” των ισλαμοδημοκρατών είναι πολύ “μπετοναρισμένη” και δεν θα υπέκυπτε στους μαζικούς διωγμούς που θα έκανε εναντίον της η χούντα: μια μόνιμη και βαθιά “εσωτερική κρίση” α λα ’90s ήταν ο απώτερος στόχος όχι υποχρεωτικά των ίδιων των χουντικών αλλά της Ουάσιγκτον και όσων άλλων βρίσκονταν πίσω τους.

Για “κακή τύχη” και των ελλήνων (αν και όχι μόνον αυτών) το πραξικόπημα ηττήθηκε, μέσα σε λίγες ώρες. Εννοείται ότι όση “δημοκρατία” κι αν τρέχει στις φλέβες των ελλήνων (σύμφωνα με τους δικούς τους ισχυρισμούς) δεν επρόκειτο να στηρίξουν ούτε στο ελάχιστο την μεγάλης έκτασης “αποχουντοποίηση” που επιχείρησε το καθεστώς Ερντογάν. Μαζική “απο-γκιουλενοποίηση”, αφού είναι πια πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο πρώην σύμμαχος του Ερντογάν συνεργάστηκε και με τις αμερικανικές υπηρεσίες στην οργάνωση του πραξικοπήματος. (Αξίζει να θυμίσουμε ότι προκειμένου να ΜΗΝ γίνει στην ελλάδα αποχουντοποίηση, μετά το 1974, η χούντα του ’67 χαρακτηρίστηκε “στιγμιαίο αδίκημα” – μια “στιγμή” που κράτησε πάνω από 7 χρόνια, με διαρκή βία, αίμα… Αλλά με το “στιγμιαίο” χαρακτηρισμό δικάστηκαν μόνο οι “πρωταίτιοι”· οι εκατοντάδες χιλιάδες “πατριώτες” ακροδεξιοί υποστηρικτές του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη έμειναν στο απυρόβλητο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…)

Αυτό ήταν που έκανε, λοιπόν, το ελληνικό καθεστώς: θεώρησε “στιγμιαίο” και το τουρκικό πραξικόπημα, οπότε μερικά δευτερόλεπτα μετά, όσοι το έκαναν έγιναν “αγωνιστές της ελευθερίας”! Τους 8 “καραμπίνα” χουντοκαραβανάδες που πρόλαβαν να την κάνουν μόλις κατάλαβαν ότι το πραξικόπημα αποτυγχάνει (ανάμεσά τους και κάποιοι απ’ αυτούς που προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Ερντογάν…) τους έχει ανάγει σε “ιερό άγαλμα” της υποτιθέμενης “ανεξάρτητης ελληνικής δικαιοσύνης”… Στην πραγματικότητα σε σύμβολο μιας παρανοϊκής και χωρίς τα ελάχιστα προσχήματα μεγαλοϊδεατικής εξωτερικής πολιτικής. Η Ουάσιγκτον δεν εκδίδει (αντίθετα προστατεύει) τον Gulen· και η Αθήνα από κοντά δεν εκδίδει (αντίθετα προστατεύει) 8 χουντικούς που έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα…

Υποψιαζόμαστε (με βάση την λογική…) ότι οι συγκεκριμένοι χουντοκαραβανάδες έκαναν ένα deal με το ελληνικό βαθύ κράτος (και όχι με την «ανεξάρτητη»…): έδωσαν όσα ήξεραν για τον τουρκικό στρατό, (συμπεριλαμβανομένων, προφανώς, των γνωριμιών τους με άλλους πραξικοπηματίες…) με αντάλλαγμα την προστασία τους. Υποθέτουμε (πάντα με βάση την λογική…) ότι το συγκεκριμένο deal ενδιέφερε / ενδιαφέρει κι έναν τουλάχιστον σύμμαχο της Αθήνας: το Τελ Αβίβ…

Σε κάθε περίπτωση η τελευταία παρηγοριά που απέμεινε για τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό, μετά την ήττα του πραξικοπήματος, ήταν οι μεγάλες εκκαθαρίσεις που έκανε το καθεστώς Ερντογάν (και) στον στρατό. Τώρα δεν έχει στρατό (ο Ερντογάν) έλεγαν και ξαναέλεγαν τα παπαγαλάκια με φανερή ικανοποίηση. Ως εάν αυτό το «δεν έχει στρατό» να άνοιγε τον δρόμο για να περάσει, νικητής αυτή τη φορά, το ελληνικό ιππικό τον Σαγγάριο…

(Προφανώς είναι παντελώς αδιάφορο στα μέρη μας το ότι η προστασία καραβανάδων πραξικοπηματιών απέχει ελάχιστα, αν απέχει, απ’ την ανοικτή παραδοχή της πολιτικής υποστηρίξης του πραξικοπήματος, ακόμα και εκ των υστέρων. Είναι παντελώς αδιάφορο, επιπλέον, ότι η Αθήνα δεν θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο αν δεν είχε τις πλάτες της Ουάσιγκτον…)

Κυριακή 1 Απρίλη. Ώσπου ήρθαν πρώτα η «επιχείρηση ασπίδα του Ευφράτη» (εναντίον του isis) και στη συνέχεια η «επιχείρηση κλάδος ελαίας» (εναντίον των ypg/pkk). Ειδικά αυτή η δεύτερη. Η εισβολή στο συριακό έδαφος και η κατάληψη της Afrin κράτησαν 58 ή 59 ημέρες. Απ’ αυτές τουλάχιστον τις 55 η ντόπια δημαγωγία διέδιδε (και το εθνικόφρον πόπολο πίστευε) ότι «ο τουρκικός στρατός έχει σπάσει τα μούτρα του στην Afrin»…. Παρότι θα ήταν εύκολο στον καθένα να παρακολουθεί τις εξελίξεις εκεί από ανεξάρτητες πηγές, το internet, ως γνωστόν, είναι μέσο μόνο για την επιβεβαίωση της κάθε μικρόνοιας και της καθε εμμονής.

Από στενά στρατιωτική άποψη τα νέα είναι λοιπόν εξαιρετικά δυσάρεστα για τον ελληνικό μιλιταρισμό (και τα επιτελεία του το ξέρουν με ακρίβεια…): όχι μόνο οι συσχετισμοί δύναμης έχουν χειροτερέψει πολύ σε βάρος του ελλαδιστάν τα τελευταία χρόνια, αλλά επιπλέον αυτό που αναμένεται είναι να χειροτερεύουν κι άλλο, χρόνο με τον χρόνο: η τουρκική πολεμική βιομηχανία είναι ιδιαίτερα “αναπτυγμένη” αλλά και “αυτοδύναμη”. Κι αν δεν έχει φτάσει ήδη εκεί βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο να αρχίσει να παράγει μόνη της μαζικά διάφορα όπλα “υψηλής τεχνολογίας”, τουρκικού σχεδιασμού και κατασκευής. Επιπλέον με τις ιμπεριαλιστικές του επιτυχίες στο συριακό πεδίο μάχης αλλά και τις διεθνείς συμμαχίες του (με τον ρωσικό και τον ιρανικό) ο τουρκικός στρατός έχει αποκτήσει και πραγματική πολεμική εμπειρία· σε διάφορα επίπεδα.

Γιατί έχουν αμολυθεί, λοιπόν, και γαυγίζουν τα εθνικόφρονα μεγάφωνα; Ίσως επειδή το καραβάνι έχει κολλήσει… Και θα ήθελε να ελπίζει σε μια καινούργια “φιλελληνική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων” α λα Ναυαρίνο…

Κυριακή 1 Απρίλη. Απ’ την δημιουργία του την ίδια το σύγχρονο ελληνικό κράτος έφτιαξε και εξοπλίστηκε με μια εθνική ιδεολογία που είναι μόνιμα στραμμένη προς τα πίσω. Προς το παρελθόν και την μυθοποίησή του. (Κι όσο πιο πίσω τόσο καλύτερα!) Έτσι στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του το σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας είναι ταυτόχρονα ανιστόρητο και οπισθοδρομικό. Όχι τώρα. Εδώ και σχεδόν 2 αιώνες. Πρόκειται για μια μόνιμη κατάσταση εθελοτυφλίας και ανορθολογισμού, που περνάει απ’ την μια γενιά στην άλλη, σε όλες τις κλίμακες της ζωής.

Έχει, λοιπόν, έστω και ελάχιστη «εγκυρότητα» η ελπίδα ότι κάποιες «μεγάλες δυνάμεις» θα στείλουν ξανά τους στόλους τους (και τα αεροπλάνα, και τους πυραύλους τους) για να … προστατέψουν τα «ελληνικά δίκαια»;

Η βασική ελληνική εθνική ελπίδα αφορά τον αμερικανικό στόλο. Η ρωσία έχει αποκλειστεί σαν «σωτήρας» (παρότι το φάντασμα του «ξανθού γένους» παραμένει ζωντανό στην σάπια ελληνική μικροαστική φαντασία)· η ε.ε. (με οποιαδήποτε μορφή) ξέρει πια καλά τι είναι το ελλαδιστάν και πόσο κοστίζει απλά το να κρατάει το κεφάλι του πάνω απ’ το νερό· και η κίνα είναι πολύ μακριά.

Όμως για τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα α) η τουρκική επικράτεια είναι πολύ περισσότερο σημαντική απ’ ότι η ελληνική – ακόμα κι αν επρόκειτο να είναι «ουδέτερη», και β) το ελλαδιστάν δεν μπορεί να γίνει «υποκατάστατο» της απώλειας (απ’ την Ουάσιγκτον) της Άγκυρας, αν ποτέ υπάρξει τέτοια με οριστικό τρόπο. (Ούτε καν για τον ισραηλινό μιλιταρισμό δεν είναι υποκατάστατο η Αθήνα σε σχέση με την απώλεια της Άγκυρας: κι αυτό φαίνεται καθαρά στο συριακό πεδίο μάχης).

Συνεπώς οι έλληνες εθνικόφρονες απ’ την μια μεριά «χαίρονται» αν, για παράδειγμα, το αμερικανικό πεντάγωνο μεταφέρει μερικά «εργαλεία» του απ’ την βάση του Incirlik στην ελληνική επικράτεια… Απ’ την άλλη μεριά όμως όσοι έχουν περισσότερες ευθύνες in case of emergency μάλλον δαγκώνονται (σιωπηλά): ο σκοπός των «μεγαλοφυών» σχεδίων για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου ήταν να γίνει γρήγορα και «αιφνιδιαστικά» – και πάντως χωρίς πραγματική αναμέτρηση με ένα ανταγωνιστικό μπλοκ (στο οποίο θα συμμετέχει και η Μόσχα και το Πεκίνο).

Αν ο αμερικανικός στρατός σκοπεύει πράγματι να αναδιπλωθεί μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικότερα απ’ το σημείο που βρίσκεται τώρα (π.χ. στο Incirlik), με δεδομένο το “ενδιαφέρον” του για την μέση Ανατολή, αυτό σημαίνει ότι πιέζεται και (έστω για λόγους τακτικής) υποχωρεί. Αυτό σημαίνει, με την σειρά του, ότι η σημερινή τουρκία δεν είναι “η μεγάλη ασθενής” (σύμφωνα με την ορολογία των “μεγάλων δυνάμεων” στον 19ο αιώνα) που θα ήθελε ο ελληνικός εθνικισμός αλλά κάτι αρκετά πιο σοβαρό… Αν ήταν “ασθενής” ο “γιατρός” (η Ουάσιγκτον) θα είχε άνεση κινήσεων εκεί…

Υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην ελληνική ιστορία, τόσο του 19^ου όσο και του 20^ου αιώνα. Διάφοροι διεθνείς (πραγματικοί…) φίλοι του ελλαδιστάν συμβούλευαν σταθερά και μονότονα τις διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις και «αυλές» να σταματήσουν να ονειρεύονται επεκτάσεις και «στρατιωτικές κατακτήσεις», και, αντί να τρέφουν και να τρέφονται απ’ τον μεγαλοϊδεατισμό τους να φροντίσουν να φτιάξουν ένα κανονικό, λειτουργικό κράτος και μια κανονική (καπιταλιστική) «λευκή οικονομία».

Έχουμε την εντύπωση ότι η τελευταία φορά που συμβούλεψαν κάτι τέτοιο (και απέτυχαν για πολλοστή φορά…) ήταν … αύριο. Είναι όμως συμπτωματικό ότι το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, ταιριαστό με το πόπολο, είναι διάφορες εναλλασόμενες βιτρίνες του ιστορικού βαθέος κράτους;

Το να γαυγίζει ο ψεκασμένος, ή το να προσπαθεί ο ογκόλιθος να επιβάλει στους σλαβομακεδόνες να μην λέγονται «μακεδόνες» (επειδή … ο μεγΑλέκος – έτσι θέλει η αγρυπνούσα εθνικόφρων πλειοψηφία), ή το να προσπαθεί το αντίστοιχο ελληνοκυπριακό καθεστώς να πείσει ότι είναι δυσυπόστατο, είναι μόνιμα «ιστορικά ατυχήματα»…

Έτσι ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα προβλέπει «αναταράξεις» τους επόμενους δύο μήνες. Λέγεται Geoffrey Pyatt και είναι βεβαιωμένα ικανός να συμμετέχει στη δημιουργία τους. Το αποδεικνύει η ακριβώς προηγούμενη θητεία του, στο Κίεβο.

Άφησε καμμενη γη όμως εκεί… Και η «ευόδωση των εθνικιστικών ονείρων» των ουκρανών σημαίνει αυτό που όλοι ξέρουν…

(φωτογραφίες: Πάνω, ο Pyatt, με την fuck e.u. Nulan, μοιράζουν κόκα κόλες στους “αγωνιστές της ελευθερίας στη Maidan” στο Κίεβο.

Κάτω με τον fuck e.u. “αντ’ αυτού”… Τι μοιράζει εδώ;)