Tag: τουρκία

Μέση ανατολή 4

Τετάρτη 16 Μάη. Μ’ αυτά τα δεδομένα, το γεγονός ότι ένα κράτος απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές / αιχμαλώτους το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τους σφάξει, όχι μόνο δεν είναι «νίκη» του ισραήλ αλλά δείχνει και την δική του αδυναμία και την γύμνια της αμερικανικής υποστήριξης με την μεταφορά της πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ / Quds.

Στον πρώτο κόσμο η σφαγή θα ξεχαστεί γρήγορα, αυτό είναι εύκολο. Όχι, όμως, στις αραβικές κοινωνίες· σε μερικά απ’ τα κράτη των οποίων στηρίζεται ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ. Ποιο αραβικό καθεστώς, χούντα ή καμουφλαρισμένη χούντα, μπορεί να βγει τώρα ή τους επόμενους μήνες να πει «να τα βρούμε, βρε αδελφέ, με το Τελ Αβίβ» χωρίς να διακινδυνεύει την ίδια του την ύπαρξη; Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα αποτελέσματα των εκλογών στο λίβανο και στο ιράκ σαν απόδειξη εκείνου που συμβαίνει ήδη, είναι αρκετό το σφαγείο της Γάζας για να εξασφαλίσει ότι τα επόμενα χρόνια όποιος δηλώνει «φίλος του ισραήλ» στον αραβικό / μουσουλμανικό κόσμο, θα σκάβει τον λάκο του.

Κι αυτό, μην έχετε αμφιβολία, ενισχύει – φανερά και κρυφά – την επιρροή του μπλοκ της Αστάνα plus: της Τεχεράνης, της Μόσχας, της Άγκυρας, του Κατάρ, της Χεζμπ’ αλλάχ, του Πεκίνου.

(Ορισμένοι βολεύονται να υποστηρίζουν ότι «επίτηδες το έκανε η Χαμάς και έστειλε κόσμο πάνω στον φράκτη». Το μόνο που δεν λένε είναι ότι πράκτορες της Χαμάς έσπρωχναν του ισραηλινούς στρατιώτες / χασάπηδες να ρίχνουν στο ψαχνό… Πάταγαν και την σκανδάλη οι παλιοπράκτορες, ενώ οι αθώοι φαντάροι ήθελαν να φύγουν… Μήπως η Χαμάς ή η Χεζμπ’ αλλάχ ή η Τεχεράνη έχουν κατακτήσει ήδη το ισραηλινό κράτος κι αυτό δρα σαν ενεργούμενό τους χωρίς να το καταλαβαίνει; Μένει να τα ακούσουμε κι αυτό…

Κατά τα άλλα, η παροιμία που λέει πως «όταν έχεις ένα σφυρί όλα τα προβλήματα σου φαίνονται πρόκες», απόδειξη μιας βαθύτερης διανοητικής ένδειας, δείχνει το γιατί το παρακμιακό ισραηλινό καθεστώς, που φτιάχτηκε κόντρα στην εβραϊκή ιστορία και κόντρα στην μεσανατολική γεωγραφία σαν «απόφυση» της χριστιανικής δύσης, πριονίζει το κλαδί του σ’ ένα δέντρο δυτικής ηγεμονίας στον πλανήτη, που πέφτει σε αργή κίνηση…)

(Φωτογραφία: Η μεγαλύτερη και μαζικότερη διαδήλωση / προσπάθεια απόδρασης αιχμαλώτων που είναι γνωστή στην ιστορία: λωρίδα της Γάζας, 14 Μάη 2018.

Εντυπωσιακή η ντόπια συγκατάνευση στους στρατόματσους / δεσμοφύλακες, ε; Και γιατί; Επειδή το ελληνικό κράτος είναι σύμμαχός τους, και επειδή έχουμε γεμίσει τσατσορούφιανους…

That’s why!!!)

Άξονες και διαφορικά 2

Κυριακή 13 Μάη. Θυμάται, άραγε, κανείς τον θρυλικό «αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης»; Μεσουράνησε απ’ τα μέσα των ‘90s ως και τις αρχές των ‘10s στην ντόπια δημαγωγία, σέρνοντας πίσω του τόμους αναλύσεων για την «σημασία» του: το ρωσικό πετρέλαιο (έτσι ήθελε ο θρύλος) θα έφτανε στα βουλγαρικά παράλια (με πλοία…), θα συνέχιζε ως την Αλεξανδρούπολη, όπου θα φορτωνόταν σε τάνκερ (συγκρατείστε το please!) που θα παρέκαμπταν μέσω Αιγαίου και Ιονίου την ελληνική χερσόνησο για να το μεταφέρουν / ξεφορτώσουν κάπου στην ιταλία ή στην γαλλία.

Στοιχειώδης γνώση τόσο της γεωγραφίας όσο και των ζητημάτων σχετικά με τα κόστη της μεταφοράς υδρογοναθράκων θα απορούσε (όταν ο «Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη» ήταν κοινοτοπία…) γιατί να γίνεται τόσος κόπος και έξοδα με φορτώσεις και εκφορτώσεις σε τάνκερ (είπαμε: συγκρατείστε το!) και να μην συνεχίσει ο αγωγός απ’ τα βουλγαρικά παράλια προς τα δυτικά, τουλάχιστον ως τις ακτές της Αδριατικής; Σωστά!!! «Γιατί όχι;»

Ο αγωγός δεν φτιάχτηκε ποτέ, κι ούτε υπήρχε σοβαρός λόγος να φτιαχτεί. Εξαιτίας της πιο πάνω λογικής απορίας / παρατήρησης. Ο «αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη» αποδείχθηκε ότι ήταν μόνο μια επιδίωξη των ντόπιων εφοπλιστών, που συνδύαζε «εθνικούς σκοπούς» (παράκαμψη των Δαρδανελίων και του τουρκικού εδάφους) με cash κέρδη για πάρτη τους. Απ’ το φόρτωμα και ξεφόρτωμα του πετρελαίου στα τάνκερ τους.

Ενώ, λοιπόν, ο θρυλικός σωλήνας απ’ το βουλγαρικό Μπουργκάς ως την ελληνική Αλεξανδρούπολη ήταν ένα έργο “too much” από πρακτική άποψη, από ιδεολογική την έκανε μια χαρά την δουλειά του. Συντηρούσε το θέαμα, άρα επιβεβαιώνε ότι οι έλληνες εφοπλιστές είναι το “κέντρο” της ντόπιας καπιταλιστικής ανάπτυξης (αλλά και του διακριτικού “αντιτουρκισμού”), όπως επίσης της “ελληνορωσικης φιλίας”. Τελικά αυτή ήταν η δουλειά του θρύλου του “Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη”: να επιβεβαιώνει την κεντρικότητα του εθνικού εφοπλισμού στο ελληνικό «γίγνεσθαι ενεργειακό hub» για λογαριασμό της ευρώπης… Με το συνακόλουθο: όχι απλά να μένει ο ντόπιος εφοπλισμός στην φορολογική κι όχι μόνο ασυλία του σαν εθνικό asset (αυτό είναι το υλικό συμφέρον, αλλά για σχετικά λίγους ντόπιους εφοπλιστές…), αλλά επιπλέον να τεκμαίρεται «λογικά» η εθνική αναγκαιότητα, η εθνική χρησιμότητα, της συμμαχίας με την θαλασσοκράτειρα Ουάσιγκτον… Αφού ελληνικός εφοπλισμός χωρίς «μεγάλο προστάτη» δεν νοείται, εδώ και αιώνες…

(φωτογραφία: Από εθνικά υπερήφανους χάρτες, πάντως, έλλειψη δεν υπήρχε!!! Πως στο διάολο να κτιστεί μια εθνική ιδεολογία γύρω από φανταστικούς σωλήνες χωρίς χάρτες;)

Εμπόριο όπλων, γενικά

Δευτέρα 7 Μάη. Προφανώς η Ουάσιγκτον έχει σοβαρό πρόβλημα αν η Άγκυρα έχει μαζί ρωσικούς s-400 και αμερικανικά f-35. Εκείνοι που θα εκπαιδευτούν και θα βελτιώσουν την απόδοση των συστημάτων θα είναι οι (κατ’ αρχήν) ρώσοι χειριστές των ρανταρ· και σίγουρα όχι οι κατασκευαστές των «αόρατων» (;) πολεμικών.

Μ’ αυτό το δεδομένο η απειλή να αποκλειστεί η Άγκυρα απ’ την αγορά (και την κατασκευή τμημάτων;) των f-35 είναι εύλογη. Όμως στ’ αλήθεια ελπίζουν στην Ουάσιγκτον πως έτσι θα αναγκάσουν τον Erdogan να παραιτηθεί απ’ την αγορά του καλύτερου ίσως αντι-αεροπορικού και αντι-πυραυλικού συστήματος που κυκλοφοράει στην πιάτσα; Δύσκολο, πολύ δύσκολο να γίνει τέτοια υποχώρηση, ειδικά όταν ο εκβιασμός γίνεται δημόσια. Το πολύ πολύ η Άγκυρα να στραφεί στην ρωσική παραγωγή και αεροπλάνων… (Τα “5ης γενιάς” su-57 δεν είναι διαθέσιμα ακόμα. Αλλά σε κανά χρόνο; Αν υπάρχει καλή παραγγελία μπορούν να στηθούν επιπλέον γραμμές παραγωγής. Άλλωστε και τα f-35 πότε θα τα παραλάμβανε η Άγκυρα; Αύριο ή μεθαύριο;)

Έχουμε πάντως την υποψία (πιο σωστά: την εκτίμηση) ότι η Ουάσιγκτον έχει μεγαλύτερη ανάγκη την Άγκυρα απ’ ότι το αντίστροφο. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ισοδύναμη εναλλακτική στην ευρύτερη μέση Ανατολή (και στη μαύρη θάλασσα…) αν χάσει κάθε σχέση με το τουρκικό καθεστώς. Αντίθετα ο τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει διπλωματικές και οικονομικές εναλλακτικές στη “δύση”: στην ευρώπη.

Συνεπώς αυτός ο «προπαγανδιστικός» πόλεμος που πάει να ανοίξει στην Ουάσιγκτον, και οι συνέπειες που έχει και θα έχει, μάλλον προς την απέναντι μεριά του Ατλαντικού θα κτυπήσουν.

(Όσο για τους έλληνες που ονειρεύονται ότι θα μπορούσαν να είναι το συμμαχικό υποκατάστατο για την Ουάσιγκτον, και ότι έτσι «μεγαλώνει» ξανά η γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου, καλύτερα να προλάβουν να ξυπνήσουν. Πριν είναι αργά…)

Εμπόριο συμμάχων, γενικά

Δευτέρα 7 Μάη. Το γεγονός, ωστόσο, ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται σ’ αυτό το σημείο (να απειλεί με «κυρώσεις» ένα μέλος του νατο, τέτοια εποχή και σε τέτοιο μέρος…) δείχνει την άσχημη θέση στην οποία βρίσκεται. Άλλες εποχές, όταν η αμερικανική πλανητική ηγεμονία ήταν αναμφισβήτητη, κανένα τουρκικό καθεστώς (ούτε οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες) δεν θα σκεφτόταν ότι έχει το «δικαίωμα» να συνδυάσει αμερικανικά πολεμικά με ρωσικά αντιαεροπορικά.

Όταν, για παράδειγμα, το ελληνικό καθεστώς σκέφτηκε ότι μπορεί να αγοράσει η νότια κύπρος s-300 (που ήταν τότε το τελευταίο μοντέλο του είδους) το ξέχασε γρήγορα, και αναγκάστηκε να τους παρκάρει κάπου στην Κρήτη (έχοντας παραλάβει μάλλον κάποια ξεδοντιασμένη παραλλαγή) – για να εκπαιδεύονται οι «σύμμαχοι».

Η Άγκυρα δεν θέλει τους s-400 για να εκπαιδεύονται οι νατοϊκοί. Κι αν κανείς αναρωτηθεί «ποια πολεμική αεροπορία φοβάται και θέλει τέτοια αναβαθμισμένα συστήματα;» (παρότι έχει ήδη δική της αντιπυραυλική παραγωγή), η μόνη υποψήφια σ’ αυτήν την φάση είναι εκείνη του ισραήλ· εκτός απ’ την αμερικανική, φυσικά.

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 7 Μάη. Ενώ η Ουάσιγκτον ζει με τις οποιες δυσκολίες της σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου (κανείς δεν είναι τέλειος!), οι αντιπαλοί της τα καταφέρνουν καλύτερα. (Ή, έστω, έτσι δείχνουν).

Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει εδώ και πολύ καιρό ότι η «αντιπαλότητα» ανάμεσα στην Άγκυρα και την Δαμασκό είναι «για τα μάτια του κόσμου» – ουσιαστικά για τα μάτια των σουνιτών αντικαθεστωτικών που έχουν περάσει υπό την «προστασία» της Άγκυρας. Με δεδομένο ότι Άγκυρα και Ντόχα έχουν αποκτήσει μια ιδιαίτερη συμμαχία, ποιές είναι οι σχέσεις της Ντόχα με την Δαμασκό, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι για αρκετά χρόνια η Ντόχα (μαζί με το Ριάντ) χρηματοδοτούσε τις αντι-Άσαντ οργανώσεις, ειδικά τις πιο «σκληροπυρηνικές» τύπου al-Nusra ή και isis, σε αρμονία με το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο;

Πριν μερικές ημέρες (μεταδίδει ο γνωστός Robert Fisk) ο Άσαντ κάλεσε σε ιδιωτική συνάντηση τους σύριους δημοσιογράφους. Για να τους ενημερώσει ότι «οι σχέσεις του με την Ντόχα βελτιώνονται» – αν και προς το παρόν κινούνται σε «χαμηλά επίπεδα». Που σημαίνει ότι ο Άσαντ και ο εμίρης του κατάρ Tamin δεν θα συναντηθούν ούτε θα αγκαλιαστούν σύντομα… Δεν χρειάζεται άλλωστε…

Αν ο Άσαντ θεώρησε σωστό να ενημερώσει «ιδιωτικά» τους δημοσιογράφους του (που σήμαινε: δεν θα έπρεπε να δημοσιοποιήσουν αυτά που τους είπε…) αυτό μόνο μια λογική εξήγηση έχει: οι σχέσεις Δαμασκού – Ντόχα έχουν προχωρήσει σε πιο ψηλά επίπεδα, οπότε αργά ή γρήγορα «κάτι θα φανεί». Συνεπώς οι επαγγελματίες δημαγωγοί του συριακού καθεστώτος θα πρέπει να είναι έτοιμοι, και να προετοιμάζουν το έδαφος της «κοινής γνώμης»… (Το al Jazeera θα κάνει φυσικά το μέρος της δουλειάς που του αντιστοιχεί…)

Η στροφή 180 μοιρών του κατάρ έγινε όταν ξεκαθαρίστηκε ότι το «κόλπο isis» θα αποτύχει στη συρία και στο ιράκ λόγω της ρωσικής εμπλοκής· και πάντως πριν η ήττα γίνει οφθαλμοφανής. Αυτή η στροφή εκνεύρισε αφάνταστα το Ριάντ και τα εμιράτα, που αφού προσπάθησαν να οργανώσουν πραξικόπημα στην Ντόχα και απέτυχαν, περιορίστηκαν τελικά σε κάτι σαν «σιωπηλό ημι-πόλεμο», με «κυρώσεις», «αποκλεισμό» και άλλα τέτοια ωραία και αμερικάνικα.

Σε κάθε περίπτωση η Ντόχα πέρασε με την μεριά του «μπλοκ της Αστάνα», διακόπτοντας την χρηματοδότηση των αντι-καθεστωτικών· ενώ δέχτηκε πλουσιοπάροχη ανθρωπιστική βοήθεια απ’ την Τεχεράνη και στρατιωτική απ’ την Άγκυρα όταν ο τοξικός άρχισε να «μαρσάρει» εναντίον της. Προφανώς θα χρηματοδοτήσει / επωφεληθεί απ’ την συριακή ανοικοδόμηση, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Το σημαντικότερο είναι ότι η διανομή των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου (σίγουρα προς την ευρώπη) φαίνεται ότι θα γίνεται σε συνεργασία και όχι σε ανταγωνισμό με την Τεχεράνη… Υπό την τεχνική επίβλεψη (τίνος άλλου;) της ρωσικής gazprom… (Να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά, ε;…)

Αυτά θα μπορούσαν να ονομαστούν «αργές αλλά σταθερές κινήσεις τεκτονικών πλακών» στη μέση Ανατολή… Όταν τέτοιες τεκτονικές πλάκες αρχίσουν να σπρώχνονται, είναι η χειρότερη στιγμή τόσο για την Ουάσιγκτον όσο και για το Τελ Αβίβ και το Ριάντ να αυξάνουν τους αντιπάλους τους εκεί…

Ε;

(φωτογραφία: Ένας τουρίστας αυτοφωτογραφίζεται μπροστά στο μουσείο ισλαμικής τέχνης στην Ντόχα, με φόντο μια απ’ τις πολλές αναπαραστάσεις του εμίρη του κατάρ… Παρά τα σχέδια του τοξικού και του μέντορά του των αραβικών εμιράτων, το κατάρ εμφανίζεται live ‘n’ kicking στην αρένα του δευτερεύοντος πεδίου μάχης – και όχι μόνο…)

Συγχαρητήρια

Σάββατο 28 Απρίλη. Όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά συμβαίνουν κι αυτά. Αυτός ο αχαρακτήριστος «εθνικός εχθρός», ο Erdogan, αφού τιτίβισε ότι «καλωσορίζει την συνάντηση» των δύο κορεατών συμπλήρωσε ότι «θα κουβεντιάσω και αυτό το σοβαρό ζήτημα με τον πρόεδρο Moon κατά την επίσκεψή μου στη Σεούλ στις 2 Μάη».

Ούτε τώρα θα διαλυθεί η τουρκία; Αμάν πια!!!

(Μήπως το ότι η τουρκική τουριστική βιομηχανία έκανε ρεκόρ όλων των εποχών το πρώτο τρίμηνο του 2018, με 5,1 μύριο πελάτες, σημαίνει ότι όπου νάναι η οικονομία της Άγκυρας πάει για φούντο; Οι αξιωματούχοι του τουρκικού καθεστώτος έχουν άλλη άποψη πάντως, αισιόδοξη: ότι τα καθαρά έσοδα της τουριστικής βιομηχανίας θα «κλείσουν» από μόνα τους το συνολικό εμπορικό έλλειμμα του 2018…)

Πολιτικά αδιέξοδα

Σάββατο 28 Απρίλη. Η προσπάθεια διάφορων αντιπολιτευόμενων «προσωπικοτήτων» ή και κομμάτων (κυρίως του συντηρητικού SP), στην τουρκία, να πείσουν τον Abdullah Gul να είναι υποψήφιος πρόεδρος και άρα αντίπαλος του Erdogan στις ερχόμενες εκλογές έχει το ενδιαφέρον της. Επειδή επιβεβαιώνει την άποψή μας, ότι το βασικό πολιτικό πρόβλημα της τουρκικής κοινωνίας δεν είναι ο Erdogan, οι ισλαμοδημοκράτες και ο συντηρητισμός τους, αλλά το γεγονός ότι μέσα σ’ αυτά τα 16 χρόνια πολιτικής ηγεμονίας τους δεν έγινε κατορθωτό να φτιαχτεί ένα αξιόπιστο και σύγχρονο αντιπολιτευόμενο «σοσιαλδημοκρατικό» κόμμα (αυτό που στην ευρώπη λέγεται «κεντρώο» ή «κεντροαριστερό») με έναν «πειστικό» ηγέτη.

Ο Gul είναι απ’ τους βασικούς συνιδρυτές του AKP, “brother in arms” του Erdogan επί πολλά χρόνια, και φυσικά έχει διατελέσει πρόεδρος της τουρκίας εκλεγμένος απ’ το AKP. Φαίνεται να διαφωνεί με διάφορα της πολιτικής του Erdogan τα τελευταία χρόνια (ειδικά μετά το πραξικόπημα), κι αυτό θεωρείται αρκετό για να τον χρήσει «αντι-Erdogan». (Αναμένεται πως σήμερα θα ανακοινώσει αν θα κατέβει στις εκλογές ή όχι).

Με ή χωρίς την υποψηφιότητα Gul ωστόσο η κοινωνική αριστέρα στην τουρκία (υπάρχει τέτοια, και δεν είναι αμελητέα) εξακολουθεί να είναι αδύναμη να παράξει την αναγκαίο και σύγχρονο εναλλακτικό σχέδιο (και τον «φορέα» / κόμμα του) απέναντι στην συμπαγή εκλογική βάση των ισλαμοδημοκρατών και στον σχεδιασμό του AKP. Το μεγαλύτερο αντιπολιτευόμενο κόμμα, το CHP, που θεωρείται «σοσιαλίζον», είναι old fashion έκφραση του κεμαλικού εθνικισμού· με οργανικές σχέσεις με το παλιό (και ξεπερασμένο) «κεμαλικό κατεστημένο» / βαθύ κράτος….

Συρία

Παρασκευή 27 Απρίλη. Στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης, στη μέση Ανατολή, και ειδικά στο συριακό πεδίο μάχης, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της εξακολουθούν να ελπίζουν στην κρυψώνα που τους προσφέρει το pkk/ypg στη βορειοανατολική συρία… Φαίνεται, όμως, ότι τα πράγματα είναι δυσκολότερα απ’ ότι διαδίδεται (και στα μέρη μας…)

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στη βορειοδυτική συρία και η κατάληψη του θύλακα της Afrin, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο ιρακινό κουρδιστάν, έχουν εντείνει τις διαλυτικές τάσεις ακόμα και εντός των ypg· πολύ περισσότερο τις αντιθέσεις στον συροκουρδικό πληθυσμό· κι ακόμα εντονότερα απ’ την μεριά των αράβων που έχουν μείνει στη βόρεια και ανατολική συρία.

Το κουρδικό «δημοκρατικό ενωτικό κόμμα» με επικεφαλής τον Salih Muslim, το οποίο είναι υπέρ της αυξημένης αυτονομίας εντός μιας ενιαίας συριακής κρατικής οντότητας (αυτό, δηλαδή, που υποστηρίζει το μπλοκ της Astana και, φυσικά το καθεστώς Άσαντ) κερδίζει σταθερά επιρροή, αν και όχι με γραμμικό τρόπο – εναντίον των ονείρων της κομματικής γραφειοκρατίας του pkk υπό τις αμερικανικές υποσχέσεις για «ανεξάρτητο κουρδικό κράτος». Επιπλέον, οι σύριοι άραβες που είχαν προσληφθεί υπό τις διαταγές του pkk/ypg, έτσι ώστε προς τον έξω κόσμο να δημιουργείται σύγχιση για το τι συμβαίνει στη βόρεια συρία, αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο απ’ τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ): κάποιου είδους αντάρτικο στην ypgκρατούμενη και αμερικανοκρατούμενη ζώνη αναγνωρίζεται πλέον (ανεπίσημα…) και απ’ την Ουάσιγκτον. Ειδικά στη raqqa, όπου υπάρχει σε εξέλιξη εξέγερση κατά των ypg και των αμερικάνων…

Η απάντηση της Ουάσιγκτον σ’ αυτά τα προβλήματα είναι η ακόμα πιο εντατική στρατιωτικοποίηση των συροκούρδων, μέσω της δημιουργίας «σωμάτων ασφαλείας». Ωστόσο το ότι η αμερικανική ατζέντα (που για τους δικούς του λόγους έχει υιοθετήσει και το pkk) εκθέτει τον κουρδικό πληθυσμό σε διαρκείς πολέμους τόσο με την Άγκυρα όσο και με το καθεστώς Άσαντ και την Τεχεράνη (υπό την διακριτική επίβλεψη της Μόσχας) δεν διαφεύγει απ’ τον «απλό κόσμο» στα βόρεια και στα ανατολικά της συρίας. Η κατάληψη της Afrin είχε αυτήν την επιτυχία: έκανε χειροπιαστή και πραγματική την απειλή ενός δύσκολου πολέμου, άσχετα με το αν και πότε θα επιτεθεί ποιος στρατός στην κυρίως ypgκρατούμενη ζώνη. Απ’ την αντίθετη μεριά μια συμφωνημένη (με την Δαμασκό) ενισχυμένη αυτοδιοίκηση των κουρδικών περιοχών (και μόνο αυτών) καλύπτει τις ανάγκες των ανθρώπων· όχι, όμως, και τον τυχοδιωκτικό εθνικισμό / μεγαλοϊδεατισμό του pkk ή κάποιων φραξιών στο εσωτερικό του.

Έτσι, ενώ η αμερικανική συνταγή είναι συνεπής με το “όταν έχεις ένα σφυρί όλα τα προβλήματα τα βλέπεις σαν πρόκες”, εντείνει μάλλον τις αντιθέσεις στη βορειοανατολική συρία παρά τις αμβλύνει. Το πράγμα γίνεται (ή θα γίνει) ακόμα χειρότερο αν η Ουάσιγκτον επιμείνει να εκπαιδεύει “κάπου στη βόρεια αφρική” κούρδους για να δράσουν εντός της τουρκίας. (Υπάρχει η άποψη ότι η εισβολή στον θύλακα της Afrin ήταν εκ μέρους της Άγκυρας απάντηση και σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς…)

Η αμερικανο/pkk συμμαχία στη βόρεια και ανατολική συρία μπορεί να φτάσει ακόμα και σε κατάρρευση αν και όταν εμφανιστούν μαζικά μισθοφόροι, πληρωμένοι απ’ το Ριάντ, στη θέση του αμερικανικού στρατού. Είναι προφανές ότι θα πρόκειται για κάποιου είδους καθάρματα· κι αυτό μάλλον θα δυσκολέψει τα πράγματα…

Με τα πόδια στον αέρα

Υπάρχει, στα μέρη μας, με την μορφή δήθεν «ανθελληνισμού», ένας αναποδογυρισμένος εθνικισμός, που συναντιέται με τον maistream: η πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι ένα «ισχυρό κράτος», που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μπορεί ακόμα και πόλεμο κατά του αιώνιου εχθρού να επιχειρήσει (με βάσιμες ελπίδες να τον κερδίσει φυσικά).

Μια τέτοια προσέγγιση για την ισχύ του ελληνικού κράτους (όπως και οποιουδήποτε άλλου) είναι αν-ιστορική, αντιδιαλεκτική και, τελικά, μεταφυσική. Δεν υπάρχει (στην ανθρώπινη ιστορία) μορφή κρατικής οργάνωσης που να μην πέρασε περιόδους ακμής και περιόδους παρακμής. Το πόσο διαρκούν οι μεν και πόσο οι δε, όπως και οι αιτίες τους, είναι το κάθε φορά συγκεκριμένο καθήκον της ανάλυσης.

Το ελλαδιστάν (και, κατά συνέπεια, ο ιμπεριαλισμός του) πέρασε πράγματι μια περίοδο «δόξας», απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’00 (οι ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα το 2004 δεν έγιναν στην κορύφωση της ακμής αλλά μάλλον στην αρχή της παρακμής). Όμως σ’ αυτήν την δεκαετία έγιναν πράγματα μοναδικά σ’ όλη την ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά και της ευρύτερης περιοχής:

– μια σειρά κράτη, «παραδοσιακοί εχθροί» του ελλαδιστάν προς τα βόρεια (βουλγαρία, αλβανία) κατέρρευσαν σε ιστορικό χρόνο dt, με αποτέλεσμα την διάλυση των θεσμών, της κοινωνικής συνοχής, την μαζική φτώχια και την μαζική μετανάστευση·

– ο άλλος «αιώνιος εχθρός», το τουρκικό κράτος, σπαρασσόταν από έναν όλο και πιο αιματηρό εσωτερικό πόλεμο· και μάλιστα το pkk υποστηριζόταν τόσο απ’ τους «νικητές» του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου (ηπα, ευρωπαϊκά κράτη), όσο και απ’ τον μεγάλο ηττημένο σ’ αυτόν (ρωσία) – για διάφορους και διαφορετικούς λόγους που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ·

– η συμμετοχή της Αθήνας στην ε.ο.κ/ε.ε. (έστω και με τον τρόπο που γινόταν) εξασφάλιζε διαρκείς ροές χρήματος (μέσω διάφορων ευρωπαϊκών προγραμμάτων) μεταμορφώνοντας τον «παρία» της ευρώπης σε «μικρή αμερική» για τους βαλκάνιους και άλλους “ανατολικούς” μετανάστες / προλετάριους·

– η συμμετοχή της Αθήνας στο νατο έκανε το ελλαδιστάν να δείχνει όχι απλά «νησίδα σταθερότητας» αλλά ακόμα και κορυφή μιλιταρισμού (σε σχέση, ειδικά, με τα βαλκανικά κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ).

Τέτοιος συνδυασμός παραγόντων οικονομικής, στρατιωτικής, γεωπολιτικής και πολιτικής αναβάθμισης του ελληνικού κράτους (χωρίς το ίδιο να κάνει οτιδήποτε) εξαιτίας της ταυτόχρονης κατάρρρευσης ενός αριθμού κρατών στα βόρεια και στα ανατολικά του είναι ιστορικά μοναδικός σε ότι αφορά το νέο ελληνικό κράτος!! Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική παράνοια των ελλήνων, που εκφράστηκε αρχικά με την ελληνοσερβική φιλία, την συμμετοχή στη σφαγή των βοσνίων και το «εμπάργκο» στο καινούργιο κράτος της μακεδονίας, και στη συνέχεια με τις προβοκάτσιες και το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» κατά της τουρκίας, ήταν αντανάκλαση (για άλλους συνειδητά και άλλους ασυνείδητα) αυτής της ιστορικής μοναδικότητας!!! Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο ηγεμονικός μικροαστισμός αντιλήφθηκε την ανέλπιστη υπεροχή του στα περίξ, και την εκδήλωσε με κάθε μορφή βίας και μνησικακίας που διέθετε.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι πολιτικές βιτρίνες σαν τον Σημίτη ή τον Πάγκαλο μιλούσαν (στο πρώτο μισό των ‘90s) για την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», ανακαλώντας την «μεγάλη ιδέα» των μέσων του 19ου αιώνα, έδειχνε την ιδεολογική παράκρουση (αλλά και σύγχιση…) που είχε προκαλέσει όχι μόνο στην κοινωνική βάση αλλά και στην «πολιτική κορυφή» αυτή η ξαφνική (και μοναδική) ιστορική «σύμπτωση»…

“Τους πήρε η χαρά από κάτω”…

Απ’ τα tanks στις banks…

Τετάρτη 25 Απρίλη. Όμως ακόμα κι εκείνη την περίοδο (πρώτο μισό των ‘90s), που ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός απολάμβανε (με όνειρα χασάπη…) την μοναδική ιστορική ευκαιρία και εμφανιζόταν σαν εντελώς «ανεξάρτητος», ικανός να βρίζει πατώκορφα την γερμανία («γίγαντα με μυαλό νάνου» την είχε αποκαλέσει ο «ογκόλιθος με μυαλό κιμά» Πάγκαλος…), να κάνει «εμπορικό μποϋκοτάζ» στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια (επειδή τα αντίστοιχα κράτη δεν έκαναν τα ελληνικά χατήρια για το «όνομα της μακεδονίας»…), δεν ήταν ικανός από μόνος του (ή, έστω, μέσω της περιφερειακής συμμαχίας του με την μαφιόζικη, εθνικιστική «μεγάλη σερβία» του αδελφού Μιλόσεβιτς…) να επιβληθεί. Στηριζόταν στην διακριτική και σιωπηλή μεν αλλά στρατηγική υποστήριξη της Ουάσιγκτον (και ως ένα βαθμό του Λονδίνου).

Αυτή η «ων ουκ άνευ» οργανική συμμαχία / υποστήριξη του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις πιο κορυφαίες εκδηλώσεις του απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στην κύπρο απ’ τον αμερικανικό και τον αγγλικό αποδείχθηκε περίτρανα αν και αντεστραμμένα δύο φορές μέσα στα epic ‘90s. Πρώτα με την επιβολή στην Αθήνα (απ’ την Ουάσιγκτον) της «ενδιάμεσης συμφωνίας» με το κράτος της μακεδονίας· ένα deal για το οποίο η Αθήνα δεν έβγαλε κιχ (σε αντίθεση με ό,τι είχε κάνει νωρίτερα με ευρωπαϊκά σχέδια «λύσης του προβλήματος» πολύ πιο “φιλελληνικά”…). Και δεύτερον, το 1996, με την αμερικανική εμπλοκή στην ελληνική προβοκάτσια / κρίση των Ιμίων. Εκεί, η «επιστροφή στο status quo ante» ήταν μια ανακούφιση που μόνο μ’ ένα «ευχαριστούμε τις ηπα» μπορούσε να εκφραστεί· και ας εισέπραξε ο πρωθ. Σημίτης που το ξεστόμισε την χλεύη της «αριστερής εθνικοφροσύνης»… (Υπήρχαν και πολύ χειρότερα ενδεχόμενα απ’ το «ευχαριστούμε τις ηπα» εκείνες τις νύχτες…)

Η διπλή αποτυχία του ελληνικού στρατιωτικού ιμπεριαλισμού στα ‘90s, ενώ είχε βρεθεί στο καλύτερο σημείο ever απ’ την άποψη των συσχετισμών, άφησε μόνο μια ρεαλιστική δυνατότητα ιμπεριαλιστικής επέκτασης για το ελλαδιστάν: οικονομική. Αρκετά πριν η υιοθέτηση του ευρώ τοποθετήσει το ελλαδιστάν στο πιο πολλά υποσχόμενο οικονομικό κλαμπ του πλανήτη, την ευρωζώνη, η εθνική ρητορική είχε μετακομίσει απ’ το «σύνορα με την σερβία» στο «η ζώνη της δραχμής»: η δραχμή (θα) ήταν το ισχυρό νόμισμα σε μια μεγάλη ακτίνα στα βαλκάνια, ένα είδος «περιφερειακού διεθνούς νομίσματος», που θα προσέφερε έξτρα οφέλη (πέρα απ’ την λεηλασία της εργασίας των βαλκάνιων μεταναστών και την λεηλασία των πόρων στα κράτη τους) στον ελληνικό καπιταλισμό.

Μ’ άλλα λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έγινε χρηματοπιστωτικός, ευθυγραμιζόμενος πια με το αμερικανικό και αγγλικό «υπόδειγμα» που ήταν ήδη σε ισχύ. Οι ελληνικές τράπεζες όρμησαν να κατακτήσουν αυτά που δεν είχαν καταφέρει τα ελληνικά τανκς.

Και το πράγμα προχώρησε. Χρηματοπιστωτικά, εμπορικά, και μαφιόζικα.