Tag: τουρκία

Δευτέρα 25 Ιούνη. Κατά τα άλλα το AKP στις χθεσινές εκλογές τα πήγε όπως ήταν αναμενόμενο (απ’ κάθε άλλον εκτός απ’ τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγούς). Σημαντικό (για όσους / όσες δίνουν σημασία στις κοινοβουλευτικές εκπροσωπήσεις…) είναι ότι πέτυχε το HDP να εκλέξει 67 βουλευτές (στην βουλή των 600 καθισμάτων), εκφράζοντας την κοινωνική αριστέρα στην τουρκική κοινωνία.

Ωστόσο, για άλλη μια φορά, μαζί απ’ τον Erdogan νίκησε η ιδεολογική (σε πρώτη και τελευταία ανάλυση και πολιτική) καθήλωση της τουρκικής κοινωνίας. Το 2022 και το 2023, εκείνες κι εκείνοι που θα είναι τότε 25 και 30 χρονών δεν θα θυμούνται τίποτα άλλο (στην κεντρική πολιτική σκηνή) εκτός απ’ τους ισλαμοδημοκράτες.

Από ένα σημείο και μετά τέτοιες «συνήθειες» λειτουργούν υποδόρεια… – είναι αποδεδειγμένο.

Τρίτη 19 Ιούνη. Για όποιον θα αναγνώριζε κάποια αξία στις κάλπες και στις ψήφους (a big “if”)… και θα συμμετείχε στις επερχόμενες τουρκικές εκλογές, τότε το HDP και ο κρατούμενος Selahattin Demitras σαν υποψήφιος πρόεδρος είναι μια έντιμη επιλογή. Ακόμα και σαν “ψήφος διαμαρτυρίας”.

Το HDP είναι το μόνο υπολογίσιμο κόμμα στην τουρκική πολιτική σκηνή που μπορεί να θεωρηθεί σαν «αριστερή σοσιαλδημοκρατία». Όχι με κριτήρια το «πρόγραμμα» του (αν είσαι ένα κόμμα του 8% ή του 10% μπορείς να έχεις ό,τι «κυβερνητικό πρόγραμμα» γουστάρεις) αλλά με κριτήριο τα πολιτικο-πολιτιστικά χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων του. Όχι μόνο των κούρδων αλλά και των τούρκων.

Ο Demitras κάνει την προεκλογική του εκστρατεία ενόσω είναι προφυλακισμένος (δεν του έχουν στερηθεί τα πολιτικά δικαιώματα), βασικά μέσω twitter. Δεν είναι, ωστόσο, το μέσο που διαμορφώνει το μήνυμα! Είναι, κυρίως, η έκφραση μιας liberal αριστερής ιδεολογίας, που αφορά και εκφράζει ένα τμήμα της τουρκικής κοινωνίας. Ίσως διαταξικό, αλλά με κέντρο βάρους τμήματα της μεσαίας τάξης.

Ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα για το HDP και τον Demistras δεν ανησυχεί το AKP και τον Erdogan. Δεν «τραβάνε» απ’ την δική τους εκλογική δεξαμενή. Αντίθετα, αδυνατίζει άλλους «αντι-ερντογανικούς» υποψήφιους. Κι εκεί είναι το πρόβλημα (όχι του HDP): ότι η πολιτική κουλτούρα του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους των ψηφοφόρων στην τουρκία, μετά απ’ την 15ετία (και βάλε) της «ανάπτυξης και της ευημερίας» υπό τον Erdogan, έχει ξαναπροσωποποιηθεί / γηπεδοποιηθεί. Υπέρ ή κατά του νυν προέδρου: τελικά η φυσιογνωμία του και η πολιτική του παρουσία είναι ηγεμονική, ακόμα και σαν «αυτό που αγαπάμε να μισούμε».

Το HDP διαφέρει, εν μέρει επειδή έχει κουρδική αφετηρία, εν μέρει επειδή το έχει αγκαλιάσει ένα τμήμα της κοινωνικής αριστέρας στην τουρκία. Όμως το κοινωνικό υποκείμενο (συμπεριλαμβανόμενων τμημάτων της νέας εργατικής τάξης: υπάρχει τέτοια και στην τουρκία!) στο οποίο αναφέρεται το HDP είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ το 8%. Κι ως τώρα αυτό το υποκείμενο έχει επιδείξει εντυπωσιακή αδυναμία στο να επεξεργαστεί αφενός τα κατάλληλα κινηματικά και αφετέρου τα κατάλληλα πολιτικά / οργανωτικά δεδομένα που θα του επιτρέψουν να γίνει αποτελεσματική (σε μέγεθος και ποιότητα) κοινωνική / πολιτική αντιπολίτευση απ’ τα κάτω.

Το αν θα κερδίσει το AKP / ο Erdogan απ’ τον πρώτο ή απ’ τον δεύτερο γύρο· και το αν το HDP θα ξεπεράσει ή όχι το 10% δείχνει (έτσι λέει η ασταμάτητη μηχανή) μια «παλαιοκομματική» αντίληψη για την πολιτική και τον ανταγωνισμό. Έως πρωτόγονη. Η δυναμική βρίσκεται στο κοινωνικό (πεδίο) – αρκεί τα υποκείμενα να μην κάνουν το τραγικό λάθος της «υπερπολιτικοποίησης», όπως έγινε στον δίκαιο αγώνα για το πάρκο Gezi (ο οποίος, παρεπιπτόντως, ήταν νικηφόρος στο συγκεκριμένο μέτωπο που άνοιξε: το πάρκο σώθηκε… )

Οι πολιτικές περσόνες, όσο επιδραστικές κι αν είναι, περνάνε και φεύγουν. Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί είναι διαρκείς – και πάντα ανολοκλήρωτοι, πάντα ανοικτοί στην Α ή στην Β εξέλιξη…

Σάββατο 16 Ιούνη. Τι κάνει ένα κοινοβούλιο για να προστατέψει τον εαυτό του όταν ένας κουβάς βοθρολύματα / μέλη του αποφασίσει να διακηρύξει ότι «ήρθε η ώρα του στρατού»;

Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη! Επειδή μπορεί το ίδιο κοινοβούλιο, μέσω της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης» του, να έχει δώσει ήδη πολιτικό άσυλο σε σχεδόν μια 10άδα χουντο-καραβανάδες εναντίον ενός άλλου κοινοβουλίου, κάπου στα πέριξ…. Μπορεί λέμε, το ίδιο κοινοβούλιο και ο λαός που το εκλέγει, να έχουν ήδη υποστηρίξει «την ώρα του στρατού» στα νότια (στο Κάιρο) και στα ανατολικά (στην Άγκυρα)· ακόμα κι αν η τελευταία «ώρα» απέτυχε.

«Part time δημοκράτης» δεν γίνεται… Υποστηρικτής φασιστικών καθεστώτων και πραξικοπημάτων για «λόγους εθνικού συμφέροντος» γίνεται! Μόνο που έτσι νομιμοποιείται ο οποιοσδήποτε να προτείνει και εντός έδρας την ίδια «θεραπεία» (πάντα για «λόγους εθνικού συμφέροντος»).

Δεν αρέσει βέβαια αυτή η πραγματική συγγένεια· αλλά συμβαίνει και στις καλύτερες (ελληνικές) οικογένειες…

Τρίτη 12 Ιούνη. Το ότι ο καθαρματοΚούλης πήγε να επιβεβαιώσει την συνέχεια της δουλειάς του καθαρματοΑλέξη (να «φιλήσει χεράκι» και στο Τελ Αβίβ, για να πάρει το ο.κ. δηλαδή…) την ώρα που οι ισραηλινές μπουλντόζες ξεκινούσαν να εξαφανίσουν το μισό μουσουλμανικό νεκροταφείο στην παλιά Ιερουσαλήμ και ο ισραηλινός στρατός σκοτώνει ότι και όπως γουστάρει στη Γάζα, δεν είναι τόσο σύμπτωση όσο φαίνεται. Με την έννοια πως όταν η ιστορία πυκνώνει (λόγω της έντασης της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης) πράξεις και λόγια πέφτουν έτσι κι αλλιώς το ένα πάνω στο άλλο.

Η ελληνοϊσραηλινή φιλία, λοιπόν, δυναμώνει, την ίδια περίοδο που η Αθήνα σηκώνει την πιο μεγάλη πέτρα που θα μπορούσε: οριστικά και αμετάκλητα έκρινε τους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες σχεδόν «αγωνιστές της ελευθερίας»· και, για χάρη τους (όχι για χάρη κανενός άλλου…) έχει κινητοποιήσει τον στρατό της. Να τους φυλάει, σαν το «άγιο φως». Σαν πολύτιμα asset. “Με τιμές αρχηγών κράτους”…

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι πρόκειται για μια παρορμητική επιλογή του ελληνικού αντιτουρκικού ταμπεραμέντου!!! Καμμία σχέση!!! Έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τότε που οι 8 χουντικοί καραβανάδες την έκαναν, αργά το βράδυ του πραξικομήματος της 15^ης Ιούλη ή νωρίς το επόμενο πρωΐ, όταν χαμπάριασαν ότι έχουν ηττηθεί. Αρκετό διάστημα, δηλαδή, για να μελετήσει το ελληνικό βαθύ κράτος τα «υπέρ» και τα «κατά» της πολιτικής και ποινικής αθώωσης των χουντοκαραβανάδων.

Το κάνει συνειδητά το ελληνικό βαθύ κράτος!!! Συνειδητά επιλέγει να φτύσει στα μούτρα του Erdogan (τον οποίο προσπάθησαν να δολοφονήσουν κάποιοι απ’ τους «8»…) και στα μούτρα των εκλεγμένων και ξαναεκλεγμένων ισλαμοδημοκρατών στην τουρκία. Συνειδητά επιλέγει να δηλώσει «ναι, εμείς είμαστε με το πραξικόπημα του ’16, και με κάθε άλλο που θα καταφέρει να ανατρέψει τον Erdogan»… Αλλά, αυτό, δεν είναι μια διένεξη μεταξύ των δύο κρατών, του είδους «υφαλοκρηπίδα» ή «κυπριακό»… Όχι!!! Αν το ελλαδιστάν ήταν μόνο του απέναντι στην Άγκυρα θα έκανε εκείνο που υποσχέθηκε ο ψόφιος κοριός στον Erdogan στην αρχή: θα στους παραδώσω σύντομα. Δεν θα μπορούσε κάτι άλλο…

Όχι λοιπόν. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο από μόνο του δεν έχει τα «κυβικά» να αθωώνει τούρκους χουντοκαραβανάδες! Έχει σημασία: δεν επεδίωξε καν να εξασφαλίσει εσωτερική (κοινωνική) συναίνεση γι’ αυτήν την αθώωση, πράγμα που σημαίνει ότι το ελληνικό βαθύ κράτος δεν θεώρησε το ζήτημα “υπόθεση εσωτερικής ιδεολογικής θέρμανσης”! Απλά τα πρακτόρικα μήντια (και οι λοιποί «συνεργάτες») ψιλοέκαναν μια εκστρατεία υπέρ τους. Συλλαλητήρια, διαδηλώσεις, ενέργειες «υπέρ των 8», δημοσιογραφικά αφιερώματα για το πόσο δίκιο είχαν, απειλές του είδους “αν τους δώσετε είστε προδότες” δεν έγιναν. Η θεία Λίτσα αγνοεί (σχεδόν) την περίπτωσή τους. Σαμπουάν και κωλόχαρτα για τους “αγωνιστές” δεν συγκεντρώθηκαν. Ούτε ο sky.fm ούτε ο real.fm, ούτε το “κόκκινο” έκαναν εκστρατεία για τα “δίκαια των χουντικών”, σε στυλ “όλοι μαζί μπορούμε” ή “coup pride”….

Είναι εύλογο το γιατί. Το ελλαδιστάν πουλάει άγριο τσαμπουκά απέναντι (ακόμα και στην ψόφια «αριστερή» ηθική, κυρίως όμως) στο τουρκικό καθεστώς, όχι επειδή βασίζεται στους εσωτερικούς συσχετισμούς… Αλλά επειδή έχει συνεννοηθεί επ’ αυτού με τους συμμάχους. Του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Η μάζα των προβάτων απλά μένει στο μαντρί της – αυτά τα ζητήματα, που είναι για το καλό της, είναι δουλειά των ειδικών…

Χωρίς την συγκατάθεση, το ο.κ., της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, η Αθήνα δεν θα τολμούσε να κάνει κάτι τόσο άθλια προκλητικό – όσο κι αν το ήθελε….

(φωτογραφία: Μια χαρά φαίνονται. Σχεδόν stars! Μπορεί να διαλέξει ο καθένας ποιούς αγαπημένους του χουντικούς θα ήθελε να είναι τόσο σένιοι…)

Τρίτη 12 Ιούνη. Η περίπτωση των 8 διαφέρει από κάθε άλλη ατόμων που, ευρισκόμενοι εκτός τουρκικής επικράτειας (σε πρεσβείες, σε διπλωματικές αποστολές, σε πόστα του νατο, κλπ) κατηγορήθηκαν απ’ την Άγκυρα σαν «γκιουλενιστές», και ζητήθηκε η έκδοσή τους. Οι 8 χουντοκαραβανάδες είναι οι μόνοι που αποδεδειγμένα συμμετείχαν άμεσα, υλικά, πρακτικά στο πραξικόπημα! Δεν είναι «συμπαθούντες» ή «ίσως συμπαθούντες»… Είναι «αυτουργοί»!

Πάτησαν σκανδάλη, πως να το πούμε; Γι’ αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει καμία σύγκριση με άλλες περιπτώσεις όπου διάφορα ευρωπαϊκά κράτη αρνήθηκαν την έκδοση (των κατηγορούμενων σαν «γκιουλενιστών»). Στην ελληνική επικράτεια ήρθαν «καραμπίνα» χουντικοί, άμεσα χωμένοι στο πραξικόπημα – και ήρθαν «καπάκι», τα χαράματα εκείνης της νύχτας, μόνο για να σώσουν τα τομάρια τους. Καραβανάδες που σκότωσαν – και ευτυχώς ηττήθηκαν – αλλά, φυσικά, το κεφάλι τους το ήθελαν…. Καραβανάδες που πρόδοσαν τους όρκους και στράφηκαν κατά της (τουρκικής) δημοκρατίας…

Γι’ αυτό και η άγρια προβοκάτσια της αθώωσης των 8 μπορεί να εννοηθεί μόνο μ’ έναν τρόπο: σαν μια ακόμα ελληνική συμβολή στον πολεμικό άξονα της Ουάσιγκτον και σία, σαν ένας κρίκος της αλυσίδας της ελληνο-αμερικανο-ισραηλινής φιλίας και συμμαχίας! Μόνο έτσι η ελληνική προβοκάτσια μπόρεσε να διαπραχθεί και να έχει ένα νόημα: να «σπρώξει» το τουρκικό καθεστώς σε πράξεις αντιποίνων τέτοιες που, στη συνέχεια, θα αξιοποιηθούν όχι μόνο (ή όχι τόσο) απ’ το ελλαδιστάν αλλά και απ’ το ψοφιοκουναβιστάν ή/και το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς. Ή, σε μια άλλη εκδοχή, για να νομιμοποιήσει προκαταβολικά τους πιθανούς επόμενους πραξικοπηματίες. (Τα αντίποινα δεν θα δουλέψουν όπως θα βόλευε, αλλά αυτό είναι η επόμενη ιστορία…)

Το ίδιο το (αποτυχημένο) πραξικόπημα του Ιούλη του 2016 ήταν άμεσα εγγεγραμμένο στην αμερικανο-ισραηλινή στρατηγική για τη μέση Ανατολή. Απ’ την στιγμή που οι ισλαμοδημοκράτες της Άγκυρας άλλαξαν συμμαχία, εγκατέλειψαν το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο για την συρία και την μέση Ανατολή και προσχώρησαν το ρωσο-ιρανικό, «έπρεπε να πεθάνουν». (Τα ίδια συμβαίνουν τώρα και στην ιορδανία, θα τα πούμε σύντομα). Υπήρχαν κάποια εσωτερικά ερείσματα υπέρ της κατεδάφισης των ισλαμοδημοκρατών, αλλά αποδείχθηκαν εξαιρετικά αδύναμα τις πρώτες ώρες: είναι του είδους που χειροκροτούν μια χούντα αφού πρώτα νικήσει και εδραιωθεί. Δεν ματώνουν για πάρτη της…

Το πραξικόπημα, είτε επειδή δεν ήταν καλά σχεδιασμένο, είτε επειδή η Μόσχα πρόλαβε να ειδοποιήσει έγκαιρα τον Erdogan, είτε (κατά την γνώμη μας: κυρίως!) επειδή το μεγαλύτερο μέρος της τουρκικής κοινωνίας, ακόμα και ένα μέρος εκείνων που είναι αντίπαλοι του Erdogan, δεν ανέχεται πλέον, ξανά, στρατιωτική εξουσία, απέτυχε. Δεν βγαίνει έτσι ο κόσμος στους δρόμους, απέναντι στα τανκς και στα πολυβόλα, αν δεν έχει να υπερασπιστεί κάτι ανώτερο!!! Και στην τουρκία τον Ιούλη του ‘16, δεξιοί κι αριστεροί, εργάτες και αστοί, τούρκοι, κούρδοι, σύριοι πρόσφυγες, αιγύπτιοι φυγάδες, είχαν να υπερασπιστούν απέναντι στα τανκς κάτι πολύ ανώτερο. (Αντίθετα, η δήθεν «ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη», το μόνο που υπερασπίζεται είναι τους μισθούς των εγκάθετων, των κυκλωμάτων, των μηχανισμών… – και τα τουρκικά τανκς!!!)

Η αποτυχία του πραξικοπήματος και πάλι εγγράφεται στις εξελίξεις (στα σχέδια και στα αντι-σχέδια) για την μέση Ανατολή. Οι 8 κοπανατζήδες αυτού του πραξικοπήματος πως θα έπρεπε να θεωρηθούν; Σαν οι φουκαράδες μετανάστες που ψάχνουν μια καλύτερη ζωή; Όχι βέβαια!!! Είναι τα υλικά αποτυπώματα, άμεσα, μιλιταριστικά, κατηγορηματικά αποτυπώματα, αυτού του πραξικοπήματος· και της ήττας του. Συνεπώς η αθώωσή τους (και η περιφρούρηση της καλής τους «τύχης» απ’ τον ελληνικό στρατό) δεν είναι η πάγια τακτική του ελληνικού κράτους απέναντι στους μετανάστες / πρόσφυγες που φτάνουν σε ελληνικό έδαφος με ελικόπτερα – ή, άντε, με πλαστικές βάρκες!!!

Όχι!!! Είναι μέρος της ειδικής τακτικής του άξονα Ουάσιγκτον – Ριάντ απέναντι στο μπλοκ της Αστάνα… Είναι η ειδική μεταχείριση που επιφυλάσσεται στους πράκτορες, στους αρτζέντηδες, στους “ανθρώπους μας”! Όπου, ούτε οι ντόπιες ιδεολογίες (σκατά στην αριστεροσύνη τους!!) ούτε οι ηθικές («μα είναι φονιάδες»!!!) παίζουν ρόλο. Δουλειά έχουν τα εθνικά συμφέροντα και τα καθαρόαιμα καθάρματα!!!

Μόνο που την τεράστια πέτρα που σήκωσε το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο με την μορφή της αθώωσης των «8» δεν μπορεί να την κρατήσει. Θα πέσει απ’ τα χέρια του, αν όχι για άλλους λόγους γι’ αυτόν: επειδή οι συμμαχίες σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο είναι αρκούντως κυνικές, κι «αν έχεις εσωτερικά προβλήματα φιλαράκο, λύστα μόνος σου, δεν μπορούμε να ασχοληθούμε, έχουμε αλλού μέτωπα»… . Και δεν θα πέσει η τεράστια πέτρα ούτε επάνω στον ψόφιο κοριό, ούτε πάνω στον ψεκασμένο, ούτε πάνω στον ογκόλιθο, ούτε πάνω στα ντόπια και διεθνή αφεντικά τους. Αυτοί θα την έχουν κάνει έγκαιρα…

Θα πέσει πάνω μας. Το ξέρουμε πως είναι εύκολο να απωθήσετε αυτήν την αλήθεια. Όταν, όμως, την δείτε με τρόμο, μην πείτε «δίκιο είχατε».

Θα είναι αργά…

Παρασκευή 8 Ιούνη. Η Άγκυρα «πάγωσε» την διμερή συμφωνία ελλάδας – τουρκίας για την «επανεισδοχή παράνομων μεταναστών» (σαν αντίποινα για την οριστική απελευθέρωση, μετά τιμών και ασύλου, των 8 χουντοκαραβανάδων). Και η Αθήνα κάνει το κουνέλι! «Σιγά μωρέ, το θέμα» λέει το φαιορόζ γκουβέρνο. «Η συμφωνία έχει παγώσει απ’ το 2016» λέει…

Είναι γνωστά καθάρματα – συνεπώς το να πούμε άλλη μια φορά ότι κοροϊδεύουν δεν προσθέτει κάτι. Χρωστάμε στο εγχείρημα «γιατί φοράς κλουβί;» της Πάτρας που μας άνοιξε τα μάτια, τα όσα ξέρουμε (και ψάξαμε) γι’ αυτήν την «διμερή συμφωνία» Αθήνας – Άγκυρας. Το ότι δεν καταφέραμε ως τώρα να κάνουμε την αναλυτική παρουσίαση που οφείλαμε το χρεωνόμαστε – αλλά…

Να, ενδεικτικά, ένα απ’ τα αναμφισβήτητα στοιχεία, που αποδεικνύουν τα καθεστωτικά ψέματα. Είναι απόσπασμα από συνέντευξη του (τότε) τούρκου πρεσβευτή Κερίμ Ουράς, στην καθεστωτική «καθημερινή» στις 14 Αυγούστου του 2016 (μέσα στα «μπάνια του λαού» τέτοιου είδους υλικό περνάει σίγουρα ντούκου!):

Ερώτηση: Ανεξαρτήτως των πιθανών εξελίξεων μεταξύ Ε.Ε. – Τουρκίας, θα λειτουργήσει η συμφωνία για τους πρόσφυγες σε διμερές επίπεδο με την Ελλάδα;

Απάντηση: Έχουμε ήδη ένα διμερές πρωτόκολλο που υπεγράφη μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας, το 2001, πολύ πριν από την οριστικοποίηση της συμφωνίας επανεισδοχής μεταξύ της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το οποίο λειτουργεί καλά. Ισως δεν είναι τόσο ορατό στη σκιά της τρέχουσας έμφασης που δίνεται στα νησιά, αλλά σύμφωνα με αυτό, από τις αρχές του 2016, 1.098 παράνομοι μετανάστες έχουν ήδη επανεισαχθεί στην Τουρκία από τα σύνορα στους Κήπους. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη το διμερές πρωτόκολλο Τουρκίας – Ελλάδας λειτουργεί καλύτερα απ’ ό,τι εκείνο της Τουρκίας – Ε.Ε. Είμαστε φυσικά σε στενή επαφή με τις ελληνικές αρχές σε όλα τα επίπεδα και το διμερές πρωτόκολλο εφαρμογής της συμφωνίας Τουρκίας – Ε.Ε. επανεισδοχής είναι επίσης σε εξέλιξη μεταξύ των δύο χωρών μας.

Τον Αύγουστο του 2016, λοιπόν, που κατά τα κυβερνοκαθάρματα «η συμφωνία είχε παγώσει», το ελλαδιστάν είχε στείλει «δεμένους» πίσω στην τουρκία 1.100 «παράνομους μετανάστες». Ως το τέλος της χρονιάς; Την επόμενη; Την μεθεπόμενη ως τώρα;

Το γεγονός είναι ότι οι φαιορόζ, παριστάνοντας τους ανθρωπιστές, κάνουν ότι και οι προηγούμενοι. Χρησιμοποιούν την «διμερή συμφωνία» κατά κύριο λόγο, και όχι την συμφωνία «ε.ε. – τουρκίας», για να απελαύνουν τους «παράνομους», για τους εξής λόγους:

Α) Οι «επαναπροωθήσεις» μ’ αυτό το deal είναι αόρατες. Κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.

Β) Η συμφωνία ε.ε. – τουρκίας, όταν ο λόγος πάει στα νούμερα, φαίνεται κολοβή και αχαμνή. Αυτό επιτρέπει στην Αθήνα να ρίχνει στην ε.ε. το φταίξιμο (για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης) και να ζητάει διάφορα ανταλλάγματα.

Γ) Το δήθεν «ανθρωπιστικό προφίλ» (του στυλ «εμείς δεν κυνηγάμε τους μετανάστες») μένει ατσαλάκωτο. Ως γνωστό οι ίδιοι οι μετανάστες απαγορεύεται να έχουν φωνή στα μέρη μας.

Για έναν (όχι και τόσο…) περίεργο λόγο, αυτή η συμφωνία (που αποτελεί, ας το επαναλάβουμε, την βασιλική οδό των απελάσεων) «διέφυγε της προσοχής» διάφορων που δηλώνουν «φίλοι των μεταναστών». Οι οποίοι, υπηρετώντας την φτηνή πολιτική τους ατζέντα, ήθελαν οπωσδήποτε να υπάρχει ε.ε. μέσα στις απελάσεις· και δεν ήθελαν με τίποτα (γιατί άραγε;) να υπάρχει σκέτο ελληνικό κράτος… Που κάνει την δουλειά…

Δεν είναι ηλίθιοι στην Άγκυρα να σταματήσουν μια συμφωνία που δεν παίζει εδώ και 2 χρόνια!!! Σταματάνε κάτι που ισχύει!!! Όσο για τον φαιορόζ ρατσισμό; Μια χαρά την έχει βγάλει!!! Αφού τράβηξαν (τυχαία; εσκεμμένα;) όλη την «προσοχή» του ντόποιου αντιφασισμού οι μ.κ.ο. (καθόλου άμοιρες ευθυνών!) και όχι το ελληνικό κράτος και παρακράτος, δηλαδή το «επιτελείο», τι μπορεί να πει η ασταμάτητη μηχανή;

Μίλησε όταν έπρεπε. Φώναξε…. Μάταια.

Παρασκευή 8 Ιούνη. Κοιτάξτε τους δρόμους τους… Είναι υπανάπτυχτοι… Τάδε έφη ο Erdogan προεκλογικά, κάνοντας σύγκριση τουρκίας – ελλάδας. Μπορεί να μην αρέσει, αλλά η ασταμάτητη μηχανή, έχοντας οδηγήσει όχι σε εκατοντάδες αλλά σε χιλιάδες χιλιόμετρα στην τουρκική επικράτεια, δυτικά, ανατολικά, βόρεια και σ’ ένα τμήμα του νότου, σε πόλεις και σε εξοχές, πάνω σε δύο ρόδες (ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβεις τον δρόμο…) το λέει με κάθε βεβαιότητα: έχει δίκιο! (Που να κοιτάξει κανείς την Πατησίων πριν και μετά την πλ. Αμερικής: όλη η ευρώπη στην άσφαλτο! Βουνά, λαγκάδια, κοιλάδες, όλα είναι εκεί!)

Αυτό που στο ελλαδιστάν είναι καμάρι, ας πούμε η «εθνική οδός» Κορίνθου Πατρών ή Αντίρριου – Ιωαννίνων (δρόμοι που έχουν πληρωθεί πολλαπλάσια απ’ το κόστος τους… θα τα πούμε με άλλη αφορμή), δηλαδή ένας κλειστός δρόμος διπλής κατεύθυνσης με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, συν λ.ε.α., στην τουρκία είναι οι επαρχιακοί δρόμοι. Κι ούτε καν: συνήθως αυτοί οι επαρχιακοί έχουν τρεις λωρίδες plus λ.ε.α. Αυτό που στην τουρκία θεωρείται «οτοστράντα» έχει από τρεις έως πέντε λωρίδες κυκλοφορίας (plus λ.ε.α.) και, οπωσδήποτε, πλήρεις «σταθμούς εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών» κάθε 50 χιλιόμετρα. Σε κάθε κατεύθυνση. Δεν θα μιλήσει η ασταμάτητη μηχανή για την διαρκή συντήρηση των δρόμων εκεί… Θα πει όμως αυτό: διόδια; Λιγότερα δεν γίνονται!Ένα όταν βγαίνεις απ’ την Istanbul, κι άλλο ένα όταν μπαίνεις στην Ankara, μετά από 450 χιλιόμετρα… Κι αν είναι μέρες γιορτών και άρα μεγαλύτερης κίνησης; Όλα είναι free pass.

Ό,τι και να σκέφτεται κανείς για τον τουρκικό καπιταλισμό, οι δρόμοι (και, άρα, η κυκλοφορία ανθρώπων και εμπορευμάτων) δεν είναι πεδίο ιδιωτικής κερδοφορίας. Παρότι κατασκευάζονται από ιδιωτικές εταιρείες, οι δρόμοι είναι δημόσιοι…

Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό, που απλά μπορεί να κάνει την σύγκριση με το ελλαδιστάν ακόμα χειρότερη σε βάρος του. Λόγω εδαφικής έκτασης και ταξικής διαστρωμάτωσης αλλά και πολιτιστικής ποικιλομορφίας, τα τουρκικά καθεστώτα (φανερές ή κρυμμένες χούντες) έδωσαν μεγάλη έμφαση σε δύο τομείς, προκειμένου να διαμορφωθεί μια ορισμένη εθνική ενότητα / συνείδηση. Στους δρόμους (και τα τραίνα) σ’ όλη την επικράτεια· και στην τηλεόραση, όταν αυτή ήταν ο κυρίαρχος ιδεολογικός μηχανισμός.

Απ’ τις αρχές του 21^ου αιώνα, όταν το τέλος του 3^ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου και, άρα, η ανάπτυξη του εμπορίου στην Ανατολία (προς τον Καύκασο και όχι μόνο) δημιούργησε μια δυναμική μικρο-μεσοαστική τάξη εκεί που πριν ήταν “η άκρη”, μια τάξη φραγκάτη αλλά και συντηρητική που ψήφιζε δαγκωτό ισλαμοδημοκράτες (: Erdogan), τα έργα οδοποιίας (και όχι μόνο) αναπτύχθηκαν εκρηκτικά κατά μήκος και κατά πλάτος της τουρκικής επικράτειας. Κι όχι μόνο η άσφαλτος, τα διαχωριστικά, ή οι «ροτόντες» διασταυρώσεις, που επιτρέπουν εύκολη έξοδο απ’ την ταχεία κυκλοφορία… Αλλά και η οδική σήμανση.

Εκείνο που εντυπωσιάζει κάθε ξένο οδηγό στους τουρκικούς δρόμους είναι ότι για να χαθεί πρέπει να είναι και στραβός και βλάκας· το καθένα μόνο του δεν είναι αρκετό! Το αντίθετο συμβαίνει στο ελλαδιστάν: αν είσαι ξένος και πλησιάζεις την Αθήνα απ’ την μεριά της Λαμίας, είναι πιθανότερο να καταλήξεις στον Πειραιά, παρά να οδηγηθείς στο κέντρο της Αθήνας. (Αυτό είναι εθνικό μυστικό!!!) Στην τουρκία, αντίθετα, σε οποιονδήποτε δρόμο, υπάρχει σαφέστατη σήμανση που σε στέλνει στο (εμπορικό) κέντρο μεγαπόλεων, μεσαίων πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών – ακόμα και οικισμών: sehir merkezi…

Επιπλέον («άχρηστη πληροφορία»;) σε κάθε αστική συγκέντρωση, πόλη ή κωμόπολη, υπάρχει σήμανση για το υψόμετρο και τον πληθυσμό…

Προφανώς όλα αυτά δείχνουν τη σχέση ανάμεσα στο τουρκικό «κατασκευαστικό κεφάλαιο» (ιδιαίτερα αναπτυγμένο, σε πολλούς και δύσκολους τομείς, άγνωστους στους έλληνες εθνικούς εργολάβους…) και στο τουρκικό κράτος, διαχρονικά. Η ελληνική εκδοχή αυτής της σχέσης δεν είναι ο κανόνας!!! Δρόμοι τύπου Εγνατία (όπου είτε είσαι ξένος είτε όχι είναι πολύ πιθανό να μείνεις από βενζίνη, αφού δεν υπάρχουν ούτε σταθμοί ούτε βενζινάδικα) ή Ιόνια οδός («ναι μωρέ, τώρα, όπου νάναι, θα τους φτιάξουμε τους σ.ε.α….»), που πέφτουν τα διόδια “κατά σύσταση και συρροή” επειδή τα αφεντικά έχουν ζόρια, θεωρούνται ντροπή για τον τουρκικό καπιταλισμό.

Μπορείς να τα «τρως» (ασφαλώς…) – αλλά όχι σε βάρος των πελατών…

(φωτογραφία: πάνω τουρκική οτοστράντα, κάτω επαρχιακός δρόμος, στα οροπέδια…)

Τρίτη 5 Ιούνη. Δεν μας κάνει καμία εντύπωση που (μπορεί και με «σφιγμένη καρδιά»… αλλά, ξέρετε τώρα, «η εξωτερική πολιτική είναι δύσκολο πράγμα»… ελεείστε, λοιπόν, τους εθνικόφρονες!) το ελλαδιστάν έκανε ό,τι περισσότερο μπορούσε για να δείξει σ΄ όλο τον γαλαξία ότι όταν κάποιος κάνει πραξικόπημα σε «αιώνιο εχθρό» (ή σκέτο εχθρό) μπορεί να υπολογίζει βάσιμα στην ελληνική υποστήριξη. Ούτε ότι τους 8 «αγωνιστές της χούντας» τούρκους καραβανάδες θα τους προστατεύουν οι ειδικές δυνάμεις της στρατοαστυνομίας μέχρι να φύγουν (αν φύγουν) μας κάνει εντύπωση. Το έχουμε γράψει άλλωστε: «έδωσαν» οι τύποι ό,τι ήξεραν για τον τουρκικό στρατό, και για αντάλλαγμα πήραν την «φιλία» του ελληνικού καθεστώτος. It’s a deal…

Εκείνο που μας κάνει εντύπωση είναι ότι το τουρκικό καθεστώς πίστεψε, έστω και προς στιγμήν, ότι ο ψόφιος κοριός (ή οποιοσδήποτε άλλος απ’ την ελληνική καθεστωτική πολιτική σκηνή) έχει «λόγο τιμής»!!! Μην κουβεντιάσουμε καν γι’ αυτόν τον βροντόσαυρο που λέγεται «δημοκρατική συνείδηση» – αυτό το είδος εξαφανίστηκε προ πολλού ρεεεεεεε!

Σιγά!!!

(Φωτογραφία: Μαλακία τους που παραδόθηκαν! Αν δοκίμαζαν να έρθουν στο ελλαδιστάν, μα 100 θα ήταν; μα 1000; τώρα θα είχαν καβατζωθεί σαν ήρωες….

Για να το πούμε όπως ακριβώς το νοιώθει η ελληνική εθνική ψυχή αλλά ντρέπεται να το φωνάξει: Ερντογάν, δώσε μας όλους τους χουντικούς σου και πάρε πίσω τους πρόσφυγες και τους μετανάστες!!!)