Tag: τουρκία

«Σύντροφοι εν όπλοις»

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Το γελοίο δεν βρίσκεται μόνο στην ακαριαία αμηχανία / κομπλάρισμα του αντιτουρκισμού των μηχανισμών προπαγάνδας του ελληνικού βαθέος κράτους μόλις ανακοινώθηκε η απελευθέρωση των «δύο παλληκαριών». Το γελοίο δεν βρίσκεται στο ότι αυτή η «ευχάριστη έκπληξη» προκάλεσε έναν προπαγανδιστικό αχταρμά, όπου οι καμπάνες για την απελευθέρωση κτυπούσαν ανάμεσα στην «αυξημένη τουρκική επιθετικότητα» στο Αιγαίο και στην «επαπειλούμενη κατάρρευση της τουρκίας» στα δελτία ειδήσεων.

Η κορυφαία γελοιότητα βρίσκεται ότι στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν οι ντόπιοι δημαγωγοί την αιτία της ξαφνικής απελευθέρωσης, και μην μπορώντας να την αποδώσουν στην (διπλωματική) μαγκιά της Αθήνας, βρήκαν σε χρόνο dt ποιος φρόντισε για τα «δυο παλληκάρια»: η Ουάσιγκτον!!! Ναι, το ψοφιοκουναβιστάν ανάγκασε την Άγκυρα να κάνει πίσω στο θέμα των «δύο παλληκαριών»!!!

Είναι ψυχοπαθολογικό, και γνήσια ελληνικό. Δυστυχώς δεν μπορεί κάποιος να το αποτυπώσει σωστά, σ’ όλο το εμετικό μεγαλείο του. Η ελληνική ψυχοπολιτική αντίδραση ήταν κάτι σαν ακαριαία «θεωρία συνωμοσίας» εντός, όμως, της (εθνικής) γραμμής για τις εθνικές συμμαχίες. “Καλή συνωμοσία”, δηλαδή. Μόνο που χτες, την μέρα που έγινε το «θαύμα» (που λέει ο καραψεκασμένος κυβερνητικός εταίρος), στην τουρκία ήταν αυτός που φαίνεται αριστέρα στην αποπάνω φωτογραφία. Για σοβαρές κουβέντες – επί της συγκυρίας…

Δεν είχε κανένα λόγο να ευχαριστήσει την Αθήνα. Είχε όμως πολλούς λόγους να κουβεντιάσει με τον «σύντροφο εν όπλοις» πως θα ξεφορτωθεί η Άγκυρα την «σαβούρα» στις διεθνείς της σχέσεις, ειδικά με ευρωπαϊκά κράτη. Έτσι ώστε να μείνει επικεντρωμένη, αν είναι δυνατόν χωρίς τα ασήμαντα ελληνικά αφεντικά να χοροπηδάνε σαν καλικάτζαροι στην ανατολική Μεσόγειο με κάθε ευκαιρία.

Αν ακούσετε ότι απελευθερώνονται και κάποιοι γερμανοί που κρατούνται σε τουρκικές φυλακές, να ξέρετε ότι … η Ουάσιγκτον παραμένει η (μόνη) υπερδύναμη!…

Μόνο για ενήλικες

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Έχουμε υποστηρίξει στο όχι μακρινό παρελθόν ότι η όποια φραστική / βερμπαλιστική ένταση ανάμεσα στην Άγκυρα και ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ειδικά το Βερολίνο, δεν θα έπρεπε να λαμβάνεται στα σοβαρά. Τώρα ίσως έχει φτάσει η στιγμή για να ξεκαθαριστεί ότι οι (αναγκαίοι) για την Άγκυρα «δυτικοί σύμμαχοι» βρίσκονται εκεί που βρίσκονταν πάντα στον 20ο αιώνα: στη γερμανική πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε πρόσφατες γερμανικές δηλώσεις (ας πούμε σε σχέση με την κερδοσκοπική επίθεση στην τουρκική λίρα ή τις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Άγκυρας). Πιο χαρακτηριστική είναι η αναμενόμενη συνάντηση γαλλίας, γερμανίας, ρωσίας και τουρκίας, στις αρχές Σεπτέμβρη – με «επίσημο θέμα» την συρία…

Το βασικά, σε κάθε περίπτωση, είναι αυτά: Α) Πολλά ευρωπαϊκά κράτη και οπωσδήποτε το γερμανικό βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με την Άγκυρα (αλλά και την Μόσχα) σε ότι αφορά τους αμερικανικούς εκβιασμούς με αφορμή το ιράν, και όχι μόνο. Β) Το τουρκικό κράτος δεν θα μπορούσε να τοποθετηθεί μονόπλευρα στην ευρασιατική ένωση· ούτε η Μόσχα ή το Πεκίνο θα ήθελαν κάτι τέτοιο. Οι σχέσεις (σε διάφορα επίπεδα) με «δυτικά» κράτη είναι συστατικό στοιχείο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, από τότε που δημιουργήθηκε το τουρκικό κράτος. Γ) Με την Ουάσιγκτον σαν ταύρο σε υαλοπωλείο, η Άγκυρα και οι σύμμαχοί της στο μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Τεχεράνη) το τελευταίο που θα ήθελαν είναι δευτερεύουσες τριβές με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που θα έδιναν υλικό στους «φιλοαμερικάνους» μέσα στα ευρωπαϊκά καθεστώτα· δηλαδή έξτρα πόντους στην Ουάσιγκτον. (Ήδη βλέπουν το πως το φασιστικό ισραηλινό κράτος ανακατεύεται στην πολιτική σκηνή του – κατά άλλα – “συμμαχικού” Λονδίνου. Βλέπουν κι άλλα…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα, ακόμα κι αν δεν ήταν προβλέψιμη η απελευθέρωση των δυο ελλήνων καραβανάδων, είναι απόλυτα εξηγήσιμη. Κι ακόμα πιο εξηγήσιμη θα είναι η απελευθέρωση γερμανών (ή τυχόν άλλων κατόχων ευρωπαϊκών διαβατηρίων) κρατούμενων στην τουρκία – έτσι ώστε να μείνουν στα χέρια της (πανηγυρικά! διαφωνεί κανείς;;;) «ανεξάρτητης τουρκικής δικαιοσύνης» μόνο αμερικάνοι ή υπάλληλοι της αμερικανικής πρεσβείας εκεί. Παπάδες ή κοσμικοί…

(φωτογραφία: Στην χθεσινή κοινή συνέντευξη τύπου μετά τις διήμερες συζητήσεις του με τον Lavrov, ο Cavusoglu δήλωσε μεταξύ άλλων:

… Υπάρχει σύγχιση μέσα στην αμερικανική διοίκηση. Κανείς δεν ξέρει ποιος κάνει τι, όχι μόνο εναντίον της τουρκίας αλλά γενικά· υπάρχει χάος σ’ αυτήν την διοίκηση. Αν οι ηπα θέλουν να συνεχίσουν να είναι χώρα με υπόληψη, δεν μπορεί να συνεχίσουν έτσι, μ’ αυτές τις καταχρήσεις…

Τυπική δήλωση πολιτικής βιτρίνας που αναγκάστηκε απ’ την usa να αφήσει τα «δύο παληκάρια» – δεν συμφωνείτε;)

Η «ελευθερώτρια»

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Θεωρώ ότι η σύλληψη των δύο στρατιωτικών ήταν προγραμματισμένη, προσχεδιασμένη και ήταν μια κίνηση την οποία είχαν προετοιμάσει οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις με εντολή του Ερντογάν προκειμένου να δημιουργήσουν το περιβάλλον εκείνο για να κάνουν πράξη την ομηρία που θα οδηγούσε στη συναλλαγή με τους οκτώ. Δεν θεωρώ ότι ήταν μια πράξη που έγινε κατά τύχη. Βρήκαν την ευκαιρία, μέσα σε μία νύχτα που είχε χιόνια, σε μία περιοχή δύσκολη, να κάνουν πράξη ένα προσχεδιασμένο σενάριο.

Αυτά τα είπε ο υπερψεκασμένος υπ.αμ., καιροσκόπος, βαθυκρατικός, αλλά και άνθρωπος εγνωσμένου αμερικανικού προσανατολισμού, πριν μόλις μια βδομάδα. Είναι αυτό που λέμε «στέρεα πολιτική αντίληψη»…. (Θα έβαζε η Ουάσιγκτον το μαχαίρι στο λαιμό της Άγκυρας για τα «δύο παλληκάρια» και θα το αγνοούσε ένας απ’ τους ανθρώπους της στην Αθήνα; Αποκλείεται.)

Αυτός ο τύπος, ένας αληθινός εκπρόσωπος του έθνους, θα υποδεχθεί σήμερα τα «δύο παλληκάρια» στη Σαλονίκη. Πριν φρόντισε να τιτιβίσει και μια «παναγιά ελευθερώτρια» (όχι σε γραβάτα, σε εικόνισμα…), μπας και μαζέψει κανά ψηφουλάκι σαν «άκρη» με την κυρία…

Οποιαδήποτε στοιχειωδώς λογική πολιτική βιτρίνα, εκτός συνόρων, στα πέριξ και όχι μόνο, έχει καταλάβει τι πάει να πει ελλαδιστάν. Με πεσμένη δραστικά την γεωπολιτική αξία του οικοπέδου, τι θα έλεγε οποιαδήποτε τέτοια όχι ντόπια πολιτική βιτρίνα τέτοιους καιρούς; Τι θα κουβέντιασαν επ’ αυτού Lavrov και Cavusoglu; Αυτό: Ρε, πολλή σημασία τους δίνουμε! Γάμησέ τους τους μαλάκες!!! Δεν τους χέζουμε να ησυχάσουμε; «Ναι, ναι, παιδιά είστε ο.κ.!!! Βγαίνετε, άντε, με τις υγειές σας! ΒΓΑΙΝΕΤΕ ρεεεε!!!»

Βγαίνετε απ’ το τούνελ; Βγαίνετε απ’ την φυλακή στο Edirne; Βγαίνετε για χοιρινές; Δεν έχει σημασία: βγείτε και πάτε στο καλό…. (Και να μας γράφετε…)

(Η ιστορία δεν γράφεται μόνο με μεγάλα γράμματα. Έχει και τα ψιλά της….)

Οι προφητείες του γέροντα Παστέλιου…

.

Τρίτη 14 Αυγούστου. Μιας και οι έλληνες πατριώτες έχουν βγάλει για μια ακόμα φορά κηδειόχαρτο για τον τουρκικό καπιταλισμό / κράτος, ας σημειώσουν κι αυτό: στις 7 Σεπτέμβρη πρόκειται να συναντηθούν στην Istanbul οι εξής αμελητέες πολιτικές βιτρίνες: Erdogan, Putin, Merkel και Macron. Το επίσημο θέμα είναι η συρία· μην βάλετε το χέρι σας στη φωτιά ότι δεν θα κουβεντιάσουν τίποτα άλλο… Ούτε, φυσικά, ότι ξαφνικά ανακάλυψαν πόσα τους ενώνουν στη μέση Ανατολή… (Ο Lavrov βρίσκεται ήδη στην Άγκυρα για τις λεπτομέρειες αυτού του ραντεβού και όχι μόνο.)

Εν τω μεταξύ, μνημονεύσαμε μεν το Πεκίνο σαν εν δυνάμει υποστηρικτή του τουρκικού καπιταλισμού (και καθεστώτος) ξεχάσαμε όμως – παράλειψή μας – το κατάρ. Η Ντόχα χρωστάει μεγάλη χάρη για την υποστηρίξη που είχε απ’ την Άγκυρα όταν ο τοξικός και η παρέα του ήθελε πόλεμο: ο τουρκικός στρατός πήγε άμεσα στη βάση που έχει εκεί, για να κοπεί κάθε όρεξη.

Και, φυσικά, οι εμίρηδες του κατάρ έχουν λεφτά…. Το πλεονέκτημα του Πεκίνου είναι ότι πρωτοστατεί στη δημιουργία εκείνων των διεθνούς χρήσης «εναλλακτικών» μηχανισμών διατραπεζικών σχέσεων, που θα βάλουν στη γωνία την δυνατότητα της fed (άρα της Ουάσιγκτον) να κάνει εκβιασμούς μέσω τιμωριών, ποινών, κυρώσεων, εικονικών εκτελέσεων, κλπ…

(Γιατί κανένας απ’ αυτούς δεν έσταξε το κάτι τις όταν οι φαιορόζ, φρέσκιοι στο γκουβέρνο, είχαν βγει στη γύρα και κτύπαγαν την μία πόρτα μετά την άλλη; Έλα ντε!! Μήπως επειδή το μαγαζί / οικόπεδο έχει ξεπέσει γεωπολιτικά, ενώ το απέναντι, ο αιώνιος εχθρός, όχι;)

Καταρρέει ο τουρκικός καπιταλισμός;

Σάββατο 11 Αυγούστου. Με «δημόσιο χρέος» το 2017 28,3% επί του αεπ, εξαιρετικά χαμηλό δηλαδή (το ελληνικό είναι 180% του αεπ και το ιταλικό 132%) τι ακριβώς πρόβλημα έχει ο τουρκικός καπιταλισμός;

Το πρόβλημα εμφανίζεται κατ’ αρχήν σαν πρόβλημα δανεισμού των τουρκικών επιχειρήσεων. Πράγματι, το συνολικό επιχειρηματικό χρέος των τουρκικών αφεντικών στα τέλη του 2017 ήταν 215 δισεκατομμύρια δολάρια (453 μαζί με το δημόσιο χρέος). Τα ποσά μπορεί να μην είναι τεράστια για έναν δυναμικό καπιταλισμό του τουρκικού μεγέθους· δείχνουν όμως μια υπερεπέκταση στον κατασκευαστικό τομέα («μεγάλα έργα» εντός και εκτός τουρκίας) την οποία οι διεθνείς δανειστές χρήματος δεν θεωρούν βιώσιμη. Ή δεν θέλουν να την θεωρούν: αυτό μεταφράζεται σε δυσκολίες «ανακύκλωσης» των (επιχειρηματικών) δανείων… Αν προσθέσει κανείς ότι πολλά απ’ αυτά έχουν την «κάλυψη» τουρκικών τραπεζών, κρατικών και ιδιωτικών, τότε η αδυναμία αποπληρωμής (ή «ανακύκλωσης») αυτών των χρεών τους επόμενους μήνες κινδυνεύει να μετατραπεί σε σοβαρό τραπεζικό πρόβλημα. Και ένα τραπεζικό «κράχ» κτυπάει άσχημα οποιονδήποτε (εθνικό) καπιταλισμό… (Ωστόσο μια απ’ τις μεγαλύτερες τουρκικές τράπεζες είναι ισπανικής ιδιοκτησίας…)

Εδώ το «οικονομικό» σκέλος του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού συναντάει το «πολιτικό», κι αυτό είναι αναπόφευκτο. Όσο πιθανό είναι οι διεθνείς έμποροι χρήματος να έχουν αμιγώς οικονομικά κριτήρια για το αν θα δανείσουν ή όχι τις τουρκικές επιχειρήσεις, άλλο τόσο πιθανό είναι να ερμηνεύουν κατά τα συμφέροντά τους (δηλαδή: ζητώντας μεγαλύτερα επιτόκια) ζητήματα όπως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι εντάσεις στις σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον. Συμβαίνουν κι αυτά… Δεν έχει λοιπόν εντελώς άδικο το καθεστώς Ερντογάν όταν δείχνει προς την μεριά της Ουάσιγκτον για την «αιτία του κακού». Δεν έχει, όμως, και εντελώς δίκιο: προφανώς η επιχειρηματική υπερέκθεση στον διεθνή δανεισμό είναι μια εν δυνάμει «αχίλλειος φτέρνα», ειδικά σε συνθήκες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Έχει έξοδο κινδύνου ο τουρκικός καπιταλισμός; Ορισμένοι υποστηρίζουν (όχι αβάσιμα) πως έχει. Τον κινεζικό καπιταλισμό. Κινεζικές (κρατικές) εταιρείες έχουν ήδη «δουλειές» στην τουρκική επικράτεια: η cosco έχει το 65% του 3ου σε μέγεθος λιμανιού κοντέινερ, στο Kumport, κοντά στην Istanbul, ενώ η τηλεπικοινωνιακή Huawei, σε συνεργασία με την Turk Telecom, αναπτύσσει δίκτυα 5G, cloud computing, το internet of things, και άλλα παρόμοια της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Η Alibaba επένδυσε πρόσφατα (και ενώ το «τουρκικό πρόβλημα» ήταν ήδη γνωστό, εδώ και σχεδόν 2 χρόνια) στην τουρκική πλατφόρμα ηλεκτρονικού εμπορίου Trendyol. Κι αυτές είναι οι μεγαλύτερες “δουλειές” – όχι οι μοναδικές…

Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο είναι πραγματιστικό· δεν χαρίζει λεφτά. Αλλά επίσης ποντάρει στην οικονομική (και πολιτική) «σταθερότητα» της τουρκίας, ειδικά τώρα που «ορμάει» στην ανοικοδόμηση της συρίας ελπίζοντας ότι θα εξασφαλίσει ως τις ανατολικές ακτές της Μεσογείου τους οδικούς και σιδηροδρομικούς «άξονες του μεταξιού».

Εάν υπάρχουν τομείς κινεζικού ενδιαφέροντος στον τουρκικό καπιταλισμό (και είναι αρκετά πιθανό να υπάρχουν), τότε οι κινεζικές άμεσες επενδύσεις μπορεί να εξασφαλίσουν τις τουρκικές τράπεζες· κι αυτό, με τη σειρά του, να μειώσει την «πίεση» κατά των τουρκικών αφεντικών…

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε τον διπλασιασμό των δασμών στο ατσάλι και στο αλουμίνιο που εισάγουν οι ηπα απ’ την τουρκία… Επειδή (λέει) η λίρα έχει πέσει πολύ, και οι τουρκικές πρώτες ύλες ξαναέγιναν φτηνές.

Η υποτίμηση της τουρκικής λίρας διευκολύνει πολύ τις τουρκικές εξαγωγές, στο σύνολό της, αρκεί να μην χρειάζονται εισαγόμενες – άρα ανάλογα ακριβότερες – πρώτες ύλες. Όσο για τις σχέσεις μεταξύ των δύο καθεστώτων; Ίσως ήρθε η στιγμή να επαναλάβει και ο Ερντογάν αυτό που λένε άλλοι, ειρωνικά: Μωρέ ο Τραμπ είναι καλός… Οι άλλοι δεν τον αφήνουν…)

Ανορθόδοξος πόλεμος 2

Κυριακή 5 Αυγούστου. Το ίδιο κόλπο ξεδιπλώνεται σε ότι αφορά τις κυρώσεις που έχει αποφασίσει η Ουάσιγκτον να επιβάλει απ’ τις 4 του ερχόμενου Νοέμβρη σε όποιον αγοράζει ιρανικό πετρέλαιο. Οι μεγαλύτεροι πελάτες της πετρελαϊκής βιομηχανίας της Τεχεράνης είναι το Πεκίνο, το Νέο Δελχί και η Άγκυρα. Τι να πει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον στο Πεκίνο (θεωρείται εχθρός…), στο Νέο Δελχί (θεωρείται πως μπορεί να ρυμουλκηθεί προς Ουάσιγκτον μεριά) ή στην Άγκυρα (εδώ συνεχίζεται το «ψάξιμο»…); Ότι απ’ τις 5 Νοέμβρη θα θυμώσουμε πολύ αν δεν αντικαταστήσετε το ιρανικό πετρέλαιο με αμερικανικό; Κάπως δύσκολο… Οπότε «υπάρχουν σκέψεις» στο ψοφιοκουναβικό επιτελείο, να γίνουν κι εκεί κάποιες «εξαιρέσεις» – υπό όρους φυσικα. Του είδους, για παράδειγμα, ο.κ, μπορείτε να συνεχίσετε, αλλά μόνο στο όριο ποσοτήτων που αγοράζατε ως τις 4 Νοέμβρη. Όχι περισσότερο. (Ενόψει ενός τέτοιου «ορίου» το Νέο Δελχί έχει διπλασιάσει τις αγορές του απ’ το ιράν σε σχέση με πέρυσι· το ανεβάζει τεχνητά δηλαδή).

Ως εδώ, κι αν συμπεριληφθούν στη λίστα τόσο τα εμπορεύματα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας όσο κι εκείνα των «νέων τεχνολογιών», είναι ξεκάθαρο ότι πίσω απ’ τα καραγκιοζιλίκια του οποιουδήποτε ψόφιου κουναβιού, η κινούσα αιτία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός (οπωσδήποτε η home παραγωγή) χάνει σταθερά έδαφος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Και προσπαθεί να αντεπιτεθεί με την «πολιτική των κανονιοφόρων», προς το παρόν μέσα απ’ τον έλεγχο του παγκόσμιου εμπορίου χάρη στο δολάριο αλλά και τους διεθνείς μηχανισμούς (διακανονισμού των διεθνών πληρωμών) που ελέγχονται επίσης απ’ τις ηπα, απ’ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Συρία

Παρασκευή 3 Αυγούστου. Μετά την εκκαθάριση όλης της ζώνης της Dara’a, στα νότια της συριακής επικράτειας, στα σύνορα με την ιορδανία και το ισραήλ, το συριακό καθεστώς και οι σύμμαχοί του, μπορούν να ξαναδηλώσουν ότι νίκησαν. Είτε αυτό οφείλεται στην πετυχημένη διπλωματία του Κρεμλίνου είτε όχι, ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και παρά το γεγονός ότι ακόμα ο αμερικανικός στρατός και οι δικοί του σύμμαχοι κρατάνε τις θέσεις που τους έχουν παραχωρήσει οι ypg στα βόρεια και τα ανατολικά) βγαίνει απ’ το συριακό πεδίο μάχης όχι απλά ηττημένος. Βγαίνει σχεδόν παράλυτος.

Στο ρωσικό Sochi, στα τέλη τους προηγούμενου μήνα, ξαναμαζεύτηκε το μπλοκ της Αστάνα, για να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η Μόσχα, και η Τεχεράνη, και η Άγκυρα βρίσκονται πια στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ· προς το παρόν φραστικά και με «κυρώσεις». Και, προφανώς, έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους. Ωστόσο δεν φαίνεται λογικό να υποστηριχτεί ότι η μεθοδολογία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού «όταν αναγκάζομαι σε υποχώρηση απαντάω με κυρώσεις» μπορεί να ανασχέσει τους αντίπαλους ιμπεριαλισμούς, που δοκιμάστηκαν, μάτωσαν και νίκησαν εκεί που κρίνονται, «σε τελευταία ανάλυση», οι αναμετρήσεις: στο έδαφος.

Την μεγαλύτερη ήττα, σ’ αυτή τη βάση, την έχει υποστεί το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Πολλά γράφονται για τις «συμφωνίες» ανάμεσα στον υπόδικο Netanyahou και τον Putin – κρατήστε όσο πιο μικρό καλάθι γίνεται. Υποτίθεται πως το Τελ Αβίβ εξασφάλισε την εγγύηση της Μόσχας ότι οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» θα μείνουν απεριόριστα μακρυά απ’ τα ισραηλινά σύνορα… Όμως οι «φρουροί της επανάστασης» στην περιοχή λέγονται Χεζμπ’ αλλάχ, και υπάρχουν τουλάχιστον 3 τέτοιες αξιόμαχες στρατιωτικές οργανώσεις πια. Μία στο λίβανο, μία στο ιράκ, και μία στη συρία, που είναι ο επίσημος τακτικός συριακός στρατός, έτσι όπως αναγεννήθηκε απ’ τις στάχτες του, υπό την ρωσική και ιρανική εκπαίδευση και καθοδήγηση. Συνεπώς το Τελ Αβίβ, που το 2015 πανηγύριζε (όταν ο Άσαντ στριμωχνόταν στη θάλασσα απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους) δεν είναι σε θέση να «διαπραγματεύεται» πια, με την πλήρη έννοια της λέξης. Σε μεγάλο βαθμό παρακαλάει. Την Μόσχα – αλλά και το αμερικανικό καθεστώς: να τσακίσει το ιράν.

Πρέπει να θυμήσουμε ότι ποτέ η Μόσχα, είτε σαν εσσδ είτε μετά την κατάρρευση του «σοσιαλισμού», δεν έβλεπε στο ισραηλινό καθεστώς τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που πραγματικά είναι: μια μιλιταριστική αποικία του δυτικού πρώτου κόσμου (κυρίως της αγγλίας και των ηπα) στη μέση Ανατολή. Σ’ όλους τους πολέμους στην περιοχή ως τα ‘70s στήριξε τα αραβικά καθεστώτα (συρία, ιράκ, αίγυπτο), παρότι αυτά αποδείχθηκαν ανίκανα κι όχι μόνο από στρατιωτική άποψη. Στήριξε επίσης την «οργάνωση για την απελευθέρωση της παλαιστίνης», όταν ήταν μάχιμη.

Το ότι πέρασαν 70 χρόνια απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου για να διευθύνει το ρωσικό καθεστώς άμεσα και με στρατιωτική συμμετοχή την μια πλευρά ενός πολέμου στη μέση Ανατολή (κερδίζοντάς τον) είναι κάτι που διαφεύγει της προσοχής των «ειδικών» – όχι ανεξήγητα! Μπορεί η Μόσχα και οι σύμμαχοί της του μπλοκ της Αστάνα (συν τον όψιμο σύμμαχο: την Ντόχα) να παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται, αλλά πρακτικά έχουν επιβληθεί στην περιοχή – μ’ έναν τρόπο που ήταν αδιανόητος ακόμα και πριν μια 5ετία.

Κι ενώ αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά «ειρήνη» (μάλλον το αντίθετο: ένας επόμενος γύρος απ’ την μεριά των ηττημένων καθόλου δεν πρέπει να αποκλειστεί, όταν θεωρήσουν ότι έχουν μια «ευκαιρία») προς το παρόν, για ένα άγνωστης διάρκειας διάστημα, το ευρασιατικό project (που περιλαμβάνει και το Πεκίνο…) μπορεί να αποτιμήσει θετικά τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Σε σχέση με ό,τι μεθοδευόταν απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ το 2011 και το 2012 και το 2013, το 2018 είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.

Όχι, φοβούμαστε, και το τέλος του αίματος στην περιοχή…

Ο αιώνιος εχθρός

Πέμπτη 28 Ιούνη. Πόσες φορές εδώ και ο χρόνια η θεία Λίτσα (εννοημένη σαν ο κοινός παρανομαστής του ντόποιου εθνικο/πατριωτισμού, δεξιού κι αριστερού) ευχήθηκε «μεγάλο κακό να βρει αυτόν τον παλιάνθρωπο», τον Erdogan; Πόσες φορές ειδικοί και ανειδίκευτοι, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, εγκάθετοι και σκέτοι πρόθυμοι, πράκτορες και αυθόρμητοι τσάτσοι προέβλεψαν, προφήτεψαν, “τεκμηρίωσαν” την επικείμενη διάλυση του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου και της επικράτειάς του; Πόσες φορές πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι, ταξιτζήδες και νοικοκυραίοι, «επαναστάτες» και λαμόγια, διέβλεψαν το ρίξιμο του «αιώνιου εχθρού» σε κάποιο αιώνιο γκρεμό της ιστορίας;

Και πόσες φορές απογοητεύτηκαν όλοι αυτοί (η συλλογική κρατική / παρακρατική / κοινωνική θεία Λίτσα) ανομολόγητα, με ελληνικές (δηλαδή δωρεάν) εκ των υστέρων δικαιολογίες του τύπου «ναι, αλλά…»;

Έρχεται άλλη μία διάψευση, στριφογυριστή σαν χοντρή ιδεολογική σφαλιάρα: η άρση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στην τουρκία· πριν (πολύ πριν) αυτό αρθεί στη «δημοκρατική» γαλλία…

Ε, κάποια εξήγηση θα βρει και γι’ αυτό η εθνική θεία Λίτσα. Τους χουντοκαραβανάδες πάντως, ακόμα κι αν χρειαστεί να τους κρύψει στην ποδιά της ή κάτω απ’ το κρεβάτι της, ακόμα και κάτω απ’ το στρώμα της, δεν θα τους παραδόσει!

Ζήτω οι τούρκοι χουντικοί! Ζήτω οι ελληνικές εθνικές φαντασιώσεις!! Ζήτω η κόκκινη μηλιά και η κίτρινη αχλαδιά!!! For ever!!!

(φωτογραφία: 2 χρόνια μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην τουρκία – στις 15 Ιούλη του 2016 – το ελλαδιστάν παραμένει το εγγυημένο σημείο υποχώρησης και ξεπλύματος των τούρκων χουντοκαραβανάδων. Αυτό χάρη στην πιο εξώφθαλμα εθνικιστική και βαθυκρατική κυβέρνηση απ’ την εποχή του «ζιβάγκο» πασοκ…)

Πετρέλαιο 1

Πέμπτη 28 Ιούνη. Η Ουάσιγκτον θέλει να πνίξει οικονομικά την Τεχεράνη – ολοκληρωτικός πόλεμος, προς το παρόν χωρίς βόμβες και κανόνια. Για να το πετύχει θέλει να απαγορεύσει στους αγοραστές του ιρανικού πετρελαίου να συνεχίσουν τις ιρανικές αγορές τους – απειλώντας τους με κυρώσεις (και πάλι πόλεμος χωρίς – προς το παρόν – βόμβες και κανόνια) αν δεν το κάνουν…

Η πετρελαϊκή βιομηχανία του ιράν εξάγει από 2,5 ως 2,8 εκατομμύρια βαρέλια αργού (και ισοδύναμου αερίου) την ημέρα. Συνολικά το 2017 έκανε εξαγωγή πάνω από 1 δισεκατομύρια βαρέλια. Κυριότερος πελάτης η κίνα, και ακολουθούν η ινδία, η νότια κορέα, και η ιαπωνία (το 62% των ιρανικών εξαγωγών ήταν προς την ασία). Το υπόλοιπο 38% κατευθύνθηκε προς τα δυτικά, προς ευρώπη μεριά, με κυριότερους πελάτες την τουρκία, την ιταλία, την αγγλία, την ουγγαρία και την ολλανδία.

Και τώρα (λοιπόν!) η Ουάσιγκτον εξέδωσε τελεσίγραφο: μέχρι τις 4 Νοέμβρη όλοι αυτοί θα πρέπει να έχουν μηδενίσει, εντελώς “μηδέν”, τις εισαγωγές ιρανικού πετρελαίου!!! Αλλιώς; Θα τιμωρηθούν!!!

Με άλλα λόγια: η Ουάσιγκτον θα επιβάλει στο Πεκίνο, στο Νέο Δελχί, στη Σεούλ και στην Άγκυρα από που θα αγοράζουν πετρέλαιο…

Πώς σας φαίνεται;

Μέση ανατολή

Δευτέρα 25 Ιούνη. Η μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων εβδομάδων για το τουρκικό καθεστώς δεν είναι η νίκη του στις χθεσινές εκλογές. Αλλά το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός περιπολεί (σε συνεννόηση με την Ουάσιγκτον και το Παρίσι) στα περίχωρα της συριακής Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη.

Στην ανακατάληψη της Manbij απ’ τον isis, πριν 2 χρόνια (Ιούνιος – Αύγουστος 2016) οι ypg πολέμησαν υπό την καθοδήγηση και την κάλυψη του αμερικανικού στρατού… Αλλά εκείνοι που μάτωσαν για να πάρουν την πόλη (και την ευρύτερη περιοχή) δεν ήταν οι αμερικάνοι. Ήταν οι κούρδοι. Όσο γενναίο κι αν ήταν το αντιτρομοκρατικό σκέλος της υπόθεσης άλλο τόσο ηλίθιο ήταν το φιλοαμερικανικό. Η ηγεσία του εθνικιστικού pkk έπαιξε και στα δύο, κι όλοι ξέρουν γιατί: περιμένει ένα κράτος της (γεω)πολιτικής προσόδου, σα δώρο απ’ τον «θείο απ’ την αμερική»…

Το γεγονός ότι αυτός ο θείος έχει τους δικούς του λογαριασμούς, και το επόμενο γεγονός ότι μέσα σ’ αυτούς τους λογαριασμούς θέλει μεν τις βάσεις του στα ανατολικά του Ευφράτη (στη βόρεια και στην ανατολική συρία) και τις ypg/pkk σαν βιτρίνα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να δείξει σ’ αυτούς τους ένοπλους πόσο τους εκτιμάει συμφωνώντας με την Άγκυρα ότι η Manbij, τελικά, δεν είναι για τους κούρδους, όλα αυτά θα έπρεπε να είναι πολλά χαστούκια μαζεμένα γι’ αυτήν την εθνικιστική αυταπάτη. Την αυταπάτη, δηλαδή, ότι μια χαρά είναι ο bookchinισμός στα βουνά του κουρδιστάν, αρκεί να τον προστατεύει το αμερικανικό πεντάγωνο… (το οποίο, by the way, έχει αποδείξει πόσο αδιάφορο είναι για όλα αυτά τα “εναλλακτικά”, αρκεί να κάνει την δουλειά του, απ’ το 2003, στη Βαγδάτη – αλλά τι να θυμίσουμε τώρα;).

Έτσι ο «κουρδισμός» προδίδεται για τρίτη φορά στα τελευταία 27 χρόνια απ’ τον ίδιο βασικό του σύμμαχο, τις ηπα – και εξακολουθεί να γλύφει εκεί που τον φτύνουν. Και το καθεστώς Erdogan έχει κάθε λόγο να θριαμβολογεί: ο καπιταλιστικός κόσμος δεν είναι φιλόπτωτο ταμείο…

(Όσο για εκείνους τους ντόπιους που παραμυθιάζονται ότι «και οι αμερικάνοι καλοί είναι», τι να πούμε; Γνήσιοι εκφραστές της postmodern παρακμής, ούτε από ιστορία καταλαβαίνουν, ούτε από ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Όπως οι θρήσκοι χριστιανοί, οραματίζονται κι αυτοί κάποιο πάσχα, κάποια “ανάσταση” – και μετά κάποιον “παράδεισο”…)