Tag: τουρκία

Συρία 2

Δευτέρα 3 Σεπτέμβρη. Σε ότι αφορά την «τύχη» του θύλακα του Idlib θα ρισκάρουμε μια εικασία, ένα ενδεχόμενο, που δεν είναι αυθαίρετο αλλά ούτε μπορούμε να τεκμηριώσουμε με βεβαιότητα: μια κοινή επιχείρηση ανάμεσα σε Δαμασκό ‘n’ friends απ’ το νότο και Άγκυρα απ’ τον βορρά, με στόχο την «μοιρασιά» του θύλακα ανάμεσα σε μια ζώνη στο βορρά όπου θα κάνει κουμάντο στους «ζόρικους» σουνίτες ενόπλους η Άγκυρα και μια ζώνη στο νότο που θα περάσει στον έλεγχο του καθεστώτος Άσαντ.

Σε μια τέτοια περίπτωση το ενδιαφέρον, χρήσιμο και απαράιτητο «σύνορο», που θα περιφρουρούν και οι μεν και οι δε, είναι ο δρόμος Aleppo – Latakia (Μ5 και Μ4 για όσους διαβάζουν χάρτες), που χωρίζει τον θύλακα στα δύο, προσφέροντας μια αξιοσημείωτη (εμπορικά και στρατιωτικά) πρόσβαση του Aleppo στη Μεσόγειο, σε καλά φρουρούμενη θέση. Ο δρόμος περνάει απ’ τα νότια περίχωρα του Idlib, άρα η κατάκτησή του δεν θα χρειαστεί υπέρμετρη βία κατά της πόλης και των κατοίκων της….

Μια κουβέντα είπαμε, ε;

(φωτογραφία: το μεγαλύτερο μέρος του θύλακα του Idlib – πράσινο -, και ο σημαντικός δρόμος: Μ5, που στο Saraqib συνεχίζει δυτικά σαν M4, διασχίζοντας τα νότια της πόλης του Idlib, μέσω Muhanbal και Jisr ash-Shugur, πριν περάσει στην (ήδη) ελεγχόμενη – ροζ – απ’ το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του περιοχή, προς Latakia).

Πέσο

Σάββατο 1 Σεπτέμβρη. Το Μπουένος Άιρες δεν είναι στη μέση Ανατολή· η κυβέρνησή του δεν κάνει παρέα με τη Μόσχα, ούτε θα αγοράσει ρωσικούς S-400· επιπλέον δεν τιμωρείται με “κυρώσεις”… Τι έχει, λοιπόν, το έρμο αργεντίνικο εθνικό νόμισμα και ψοφάει στις διεθνείς του ισοτιμίες; Με την εξαίρεση των ελλήνων εθνικοφρόνων που βλέπουν στα νομισματικά προβλήματα του αιώνιου εχθρού (της τουρκίας) κάτι σαν επέλαση της «παναγιάς της ελευθερώτριας», όλος ο υπόλοιπος κόσμος ξέρει την απάντηση: η (σχετική) υποτίμηση μιας σειράς νομισμάτων (στα οποία περιλαμβάνεται και το βραζιλιάνικο real) και οι συνέπειες που έχουν αυτές οι βίαιες υποτιμήσεις έχουν αφορμή (αν και όχι πλήρη αιτία) την πολιτική της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας.

Η fed, προσπαθώντας να αντιστρέψει την επεκτατική νομισματική πολιτική που εγκαινίασε το 2009 («ποσοτική χαλάρωση», δηλαδή εκτύπωση και διάθεση στις εμπορικές αμερικανικές τράπεζες τεράστιων ποσοτήτων χρήματος – για να «σωθούν»…) αυξάνει τώρα τα βασικά επιτόκια, τραβώντας πίσω τα δολάρια που μοίρασε… Αυτή η επιτοκιακή αύξηση βελτιώνει την «απόδοση» των αμερικανικών κρατικών ομολόγων… Οι διεθνείς έμποροι χρήματος (λοιπόν) μεταφέρουν τα λεφτά τους απ’ τα όποια προβληματικά κρατικά ομόλογα καπιταλιστικών κρατών (ή τα επιχειρηματικά δάνεια) στα αμερικανικά, που θεωρούνται «ασφαλής επένδυση»… Οι αποδόσεις αυτών των περιφερειακών ομολόγων πέφτουν (κατά συνέπεια) και, μαζί τους, οι ισοτιμίες των αντίστοιχων εθνικών νομισμάτων…. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα τρέχοντα (κρατικά ή/και επιχειρηματικά) δάνεια αυτών των περιφερειακών καπιταλισμών γίνονται δυσκολότερο να αποπληρωθούν… Και μια ορισμένη «κρίση χρέους» ξαναεμφανίζεται στον ορίζοντα.

Αυτό είναι που συνδέει την «απείθαρχη» Άγκυρα με το νεοφιλεύθερο Μπουένος Άιρες, την ισλαμική Τεχεράνη με την προεκλογική Μπραζίλια (ενδεχομένως, στο κοντινό μέλλον, και με άλλες πρωτεύουσες) – παρεπιπτόντως και με την Αθήνα, σε ότι αφορά την άνοδο των δικών της επιτοκίων δανεισμού (στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, αφού κατά τα υπόλοιπα το ελληνικό κράτος δεν τολμάει να ξεμυτίσει ακόμα στις «αγορές»). Κάθε ένα απ’ τα θιγόμενα κράτη έχει τα μεγαλύτερα ή μικρότερα «προβλήματά» του· αλλά δεν υπάρχει κράτος και καπιταλισμός χωρίς προβλήματα, με πιο διάσημο το αμέρικα. Στην πράξη αυτό που παίζει ρόλο στο διεθνές εμπόριο χρήματος δεν είναι αυτά καθαυτά τα προβλήματα του ενός ή του άλλου δανειζόμενου (κράτους ή επιχείρησης) αλλά η σχέση (και η διατίμηση) αυτών των προβλημάτων σε σύγκριση με άλλα. Η «σχετική αξία», δηλαδή, των προβλημάτων, όπου στο «σχετική» μπορεί να περιλαμβάνονται όχι μόνο οι πεποιθήσεις και οι προβλέψεις των εμπόρων χρήματος (ή των υπολογιστικών συστημάτων τους) αλλά ακόμα και πολεμικές επιλογές.

Έτσι, λοιπόν, η fed δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό απ’ αυτό που κάνει – ακόμα κι αν, μ’ αυτόν τον τρόπο, απειλεί διάφορες καταρρεύσεις με άγνωστη εξέλιξη. Ακόμα κι αν, κάποια στιγμή, κτυπηθεί ο ίδιος ο αμερικανικός καπιταλισμός απ’ την αλυσίδα των συνεπειών….

Συρία 2

Παρασκευή 31 Αυγούστου. Αν ευσταθεί είναι μια σαφής ένδειξη αυτών των αντίρροπων δυνάμεων που συγκρούονται ήδη στο Idlib: ο διοικητής της Tahrir al-Sham στην πόλη Jabal και οι ένοπλοί του (καμμιά 800αριά «κάνες») αποχώρησαν απ’ την οργάνωση για να ενταχθούν σε μια άλλη, μικρότερη.

Η αποχώρηση αποδίδεται στην πίεση που ασκούν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στους επιμέρους οπλαρχηγούς της υπό σαουδαραβική χρηματοδότηση Tahrir al-Sham, να δεχτούν μια συμβιβαστική «κατάθεση των όπλων». Σύμφωνα με ρωσικές καθεστωτικές «ειδήσεις» η Άγκυρα έχει ζητήσει απ’ την Δαμασκό να αναβάλει οποιαδήποτε επίθεση στο Idlib ως τις 4 Σεπτέμβρη, μήπως και καταφέρει να διαλύσει τους proxies του Ριάντ. Μέρος αυτής της «πίεσης» εναντίον της Tahrir al-Sham είναι η διαρκής ενίσχυση των πάνω από 10 «φυλακίων» του τουρκικού στρατού, στην περίμετρο του θύλακα: δεν πρόκειται να προστατέψουν τους σκληροπυρηνικούς αντικαθεστωτικούς από μια συριακή επίθεση, αλλά μάλλον προσπαθούν να τους πείσουν ότι δεν ελέγχουν καν αυτά που νομίζουν ότι ελέγχουν, για να τους αναγκάσουν να συνθηκολογήσουν κατ’ αρχήν με το τουρκικό καθεστώς.

Dumlupinar

Παρασκευή 31 Αυγούστου. Χτες στην τουρκία είχαν «εθνική επέτειο»: την ημέρα της ανεξαρτησίας. Τέτοια μέρα το 1922 τέλειωσε νικηφόρα για τον τουρκικό στρατό η πενθήμερη μάχη του Dumlupinar. Έχει και ελληνικό όνομα το γεγονός: η μάχη του Τουμλού Μπουνάρ. Εκείνος που ηττήθηκε, οριστικά, ήταν ο ελληνικός στρατός. Μετά απ’ αυτή την ήττα όλοι οι ξένοι στρατοί (αγγλικός, γαλλικός, ελληνικός) αποχώρησαν απ’ την μικρά Ασία – ο Κεμάλ Ατατούρκ και οι νεότουρκοι είχαν νικήσει. Στις αρχές του 1923 γεννήθηκε η τουρκική δημοκρατία.

Ελληνικό και τουρκικό κράτος έχουν μια δίδυμη ρητορική (και ως ένα βαθμό ιδεολογία) εθνοκρατικής γέννεσης: γεννιούνται οι μεν σαν «ελευθερωμένοι» απ’ τους δε. Ωστόσο, ενώ στην ελληνική επέτειο εθνοκρατογέννεσης ο αντιτουρκισμός είναι πρώτο τραπέζι πίστα, στην τουρκική δεν είναι το ελλαδιστάν το κυρίως μενού. Αλλά μάλλον οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί της δύσης μετά τον Α παγκόσμιο και την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Γενικά μιλώντας η τουρκική εθνικιστική ιδεολογία μικρό βάρος δίνει στο ελλαδιστάν: το θεωρεί ενεργούμενο της αγγλίας…

Πάντως το χθεσινό θέμα του εορτασμού ήταν η τρομοκρατία. Η Άγκυρα κοιτάει κατ’ αρχήν στη συριακή επικράτεια· και έχει τους ιμπεριαλιστικούς λόγους της γι’ αυτό…

(φωτογραφία πάνω: Εκεί το λένε «ημέρα της νίκης», εδώ το λένε «καταστροφή». Γενικά λέγεται zero sum game…

Κάτω: έλληνες φαντάροι απελευθερώνονται απ’ τον τουρκικό στρατό, μετά την συνθηκολόγηση…)

Η χρεωκοπία…

Παρασκευή 31 Αυγούστου. Η ελληνική εθνική γραμμή άναψε καπνογόνα! Επιτέλους: μια σημαντική χρεωκοπία τουρκικής εταιρείας!!! Ο αιώνιος εχθρός καταρρέει!!!

Ναι; Μικρές (και καθόλου βολικές από εθνική άποψη) λεπτομέρειες: η τύχη της turk telecom είναι υπό συζήτηση με τις πιστώτριες τράπεζες εδώ και 2 χρόνια. Το επαναλαμβάνουμε: δύο (2) χρόνια. Παλιά ιστορία… Πρόκειται για κλασσική διαδικασία (ιδιαίτερα γνωστή στα μέρη μας, να αρχίσουμε να λέμε διάσημες φίρμες που χρεωκόπησαν;) και – όπως συνηθίζεται – οι τράπεζες στις οποίες χρωστάει γίνονται μέτοχοι της εταιρείας.

Άλλη λεπτομέρεια: ιδιοκτήτης της turk telecom είναι μια σαουδαραβική εταιρεία, η oger (αυτή είναι που έχει χρεωθεί…), η οποία ανήκει στην λιβανέζικη οικογένεια Hariri…. Do you know Hariri; Είναι ο πρωθ. του λιβάνου, αυτός που είχε απαγάγει πριν κάτι καιρούς ο τοξικός για να προκαλέσει εσωτερική κρίση στον λίβανο – αλλά απέτυχε. Ο πρωθυπουργός του λιβάνου (σαν επιχειρηματίας) είναι, λοιπόν, εκτεθειμένος για μια απ’ τις εταιρείες του – και μπορείτε (για λίγο) να σκεφτείτε ό,τι θέλετε επ’ αυτού. Αρκεί να είναι λογικό. (Η αλήθεια είναι ότι πολλές εταιρείες της φιλοσαουδαραβικής οικογένειας Hariri έχουν χρεωκοπήσει… Άτυχοι άνθρωποι!!!)

Τελευταία λεπτομέρεια. Στον ανταγωνισμό μεταξύ παρόχων κινητής τηλεφωνίας στην τουρκία, τον οποίο έχασε η turk telecom, νικητής είναι μια άλλη εταιρεία. Η turkcell. Με έδρα την Istanbul και πάνω από 80 μύρια συνδρομητές σε τουλάχιστον εννιά κράτη, έχει σαν κύριο μέτοχο (51%) μια σουηδική εταιρία, την Telia.

Ηθικό δίδαγμα; Ναι, εντός του καπιταλισμού υπάρχουν διάφορα προβλήματα. Αλλά αν οι έλληνες πατριώτες και οι εθνικοί δημαγωγοί τους νομίζουν ότι θα ρεφάρουν αυτό που λένε «καταστροφή» (τότε…) πλαστογραφώντας αυτά τα σημερινά προβλήματα, είναι μακριά νυχτωμένοι.

Τίποτα καινούργιο, δηλαδή…

Μέση Ανατολή

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Αν ο στόχος του Lavrov στο Ριάντ χτες ήταν να «πείσει» την πετροχούντα να μαζέψει τους proxies της στο Idlib, τότε ήταν σίγουρα μια ενδιαφέρουσα αποστολή. Το μόνο στοιχείο που έχουμε προς το παρόν είναι η δήλωση του ρώσου υπ.εξ., παρόντος του σαουδάραβα υπ.εξ. (της παρέας του τοξικού, φωτογραφία πάνω) Adel al-Jubeir, στην κοινή συνέντευξη τύπου:

… Για εύκολα κατανοητούς λόγους το Idlib είναι το τελευταίο βασικό σημείο για τους τρομοκράτες που προσπαθούν να τζογάρουν με το κράτος αξιοποιώντας την ζώνη απο-κλιμάκωσης και κρατώντας αμάχους σαν ανθρώπινες ασπίδες. Έτσι προσπαθούν να γονατίσουν άλλους ένοπλους σχηματισμούς που θέλουν να διαπραγματευτούν με την συριακή κυβέρνηση… Συνεπώς, απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσει…

Το να ονομάζει κανείς «απόστημα» τους μισθοφόρους του σαουδαραβικού χουντοπαλατιού μέσ’ τα μούτρα των εργοδοτών τους, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε ότι αυτοί οι εργοδότες πείστηκαν να μαζέψουν τους proxies τους, είτε ότι η Μόσχα έχει ράματα και για την δική τους γούνα, και δεν το κρύβει. Με δεδομένο ότι στη γύρα είναι και η Ουάσιγκτον, αν ο Lavrov μετέφερε στους άρχοντες του Ριάντ «μια πρόταση που δεν μπορείτε να αρνηθείτε» θα πρέπει να είναι στ’ αλήθεια πρόταση – game changer! (Συνυπολογείστε τις ενδο-οικογεναικές διαφωνίες του οίκου των Salman…)

Λογικό θα ήταν το πρώτο: να συνετιστεί το σαουδαραβικό αφεντικό. Όλη η «αντίσταση» στο Idlib έχει να κάνει με τα λεφτά, και μόνο μ’ αυτά: έναντι ποιας τιμής θα παραδοθεί η Hayat Tahrir al-Sham. Όσοι βρίσκονται κοντά στη διαδικασία σημειώνουν ότι η Άγκυρα έχει κάνει ειλικρινή προσπάθεια να τους πείσει να αφοπλιστούν· όχι, όμως πετυχημένη. Προκύπτει ότι το ταξίδι του Lavrov στο Ριάντ ήταν πιθανά το «αν δεν τα καταφέρεις εσύ θα το πάρω εγώ πάνω μου» της πρόσφατης συνάντησης Lavrov και Cavusoglu.

Αλλά υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις! Οπότε δεν είναι εύκολο να βγουν (ακόμα) συμπεράσματα….

Συρία

Τετάρτη 29 Αυγούστου. Και πάνω που (σύμφωνα με το ψόφιο κουνάβι…) «θα εφεύγε το συντομότερο», μένει το συντομότερο. Ο αμερικανικός στρατός δεν εγκαταλείπει την βόρεια / βορειοανατολική συρία, όπου έχει κατσικωθεί χάρη στις ypg/pkk – καθόλου παράξενο. Ενίσχυση των ήδη υπαρχουσών βάσεων, δημιουργία καινούργιων, και εγκατάσταση επιπλέον ραντάρ: δεν το λες «αποχώρηση», ε;

Τσάκισε το σχέδιο των μισθοφόρων, πληρωμένων απ’ το Ριάντ; Δεν αποκλείεται – υπήρχαν παραπάνω από ένας λόγοι για να μην δουλέψει. Οπότε μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο: η Ουάσιγκτον έχει καταλάβει ένα ικανό μέρος της (άλλοτε) συριακής επικράτειας (το ότι εκεί υπάρχουν οι εντολοδόχοι του pkk δεν αλλάζει το ποιος είναι το αφεντικό), η οποία συριακή επικράτεια πρέπει να θεωρείται διαμελισμένη για το εγγύς μέλλον – πλην απροόπτου.

Είναι ευχαριστημένοι στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ μ’ αυτό το επίτευγμα; Καθόλου σίγουρο. Ειδικά αν οι «προφητείες» της Μόσχας, περί «επίθεσης με χημικά» στον θύλακα του Idlib και, σαν τρέιλερ, αμερικανο-αγγλο-γαλλικών βομβαρδισμών των συριακών θέσεων για συνετισμό, αποδειχθούν αληθινές.

Ωστόσο ένας εξωτερικός παρατηρητής δικαιούται να αναρωτιέται για το αν αυτό το βιολί με τις «χημικές επιθέσεις» είναι υπεράνω αντιμετώπισης απ’ το μπλοκ της Αστάνα. Η αλήθεια είναι ότι η Άγκυρα έχει ζητήσει απ’ την Μόσχα και την Δαμασκό «δικαίωμα»: για να λύσει το πρόβλημα με τους proxies του Ριάντ στο Idlib εκ των ενόντων (: δηλαδή με τους δικούς της proxies). Αυτή η δέσμευση είναι προϊόν των εντατικών διαβουλεύσεων ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα· μένει, ωστόσο, να φανεί η αποτελεσματικότητά της.

Κατά τα άλλα: στις 7 Σεπτέμβρη, που δεν θα γίνει (οριστικό) η τετραμερής Βερολίνο – Παρίσι – Άγκυρα – Μόσχα, θα γίνει συνάντηση του μπλοκ της Αστάνα στην Τεχεράνη. Έχουν να γίνουν πολλά ακόμα· κι όχι μόνο (ή, ίσως, όχι κυρίως) στο συριακό πεδίο μάχης.

Βάσεις…

Τετάρτη 29 Αυγούστου. Το δημοσίευμα μιας τουρκικής εφημερίδας (της yeni safak) για το (υποτιθέμενο) αίτημα του τουρκικού ναυτικού προς το γκουβέρνο Erdogan για δημιουργία στρατιωτικής βάσης στη βόρεια κύπρο («τουρκική δημοκρατία της βόρειας κύπρου», για να συνεννούμαστε…) δεν αντέχει – κατά την γνώμη μας – να ληφθεί υπόψη τοις μετρητοίς. Ενώ θεωρούμε βέβαιο ότι η Άγκυρα δεν θα αφήσει την ανατολική Μεσόγειο στις ηπα και στους συμμάχους τους (Αθήνα και Τελ Αβίβ) άλλο τόσο βέβαιο θεωρούμε ότι έχει υπεραρκετά παράλια για να φτιάξει όχι «βάση» αλλά «βάσεις» οπουδήποτε θέλει, στις τουρκικές ακτές στη Μεσόγειο.

Είναι, όμως, εντελώς διαφορετικό ζήτημα η σημασία μιας μέτριας βάσης (ή της φήμης για την κατασκευή της) σε ότι αφορά το «κυπριακό». Κι εκεί, τα μεγαλεπήβολα έως σατανικά σχέδια του εθνικού άξονα Λευκωσίας – Αθήνας (λέγε με «ογκόλιθο»!) έχουν βουλιάξει στον χυλό των (ανύπαρκτων τελικά) υδρογονανθράκων που, υποτίθεται, θα ήταν οι game changers που θα ανάγκαζαν την Άγκυρα να υποχωρήσει κατά κράτος. Έτσι ώστε είναι αρκετή η φήμη για τουρκική βάση στο βορρά (πιο ισχυρή απ’ την ελληνική στο νότο) για να σημάνει συναγερμό.

… και γκάζια

Τετάρτη 29 Αυγούστου. Τι συμβαίνει λοιπόν; Η ελληνική εθνική γραμμή έχει βγάλει τον σκασμό, αφού τα νέα δεν είναι καλά. Το μόνο βεβαιωμένο κοίτασμα φυσικού αερίου (Αφροδίτη) δεν είναι τέτοιο για να κάνει τη νότια κύπρο σεϊχάτο. Μέτρια πράγματα. Τέσσερα τρις κυβικά δεν είναι «λίρα εκατό». Τι να τα κάνεις αυτά τα κυβικά; Να φουσκώνεις μπαλόνια;

Προχτεσινό άρθρο του καλά ενημερωμένου νοτικοκυπριακού «πολίτη» σκιαγραφεί το δράμα:

…Το συμβόλαιο της Κύπρου με τη Noble προβλέπει σε γενικές γραμμές ότι η εταιρεία μόλις ξεκινήσει η πώληση φυσικού αερίου θα αρχίσει να εισπράττει σταδιακά τα χρήματα της εξόρυξης και ανάπτυξης του κοιτάσματος και στη συνέχεια θα μοιράζει τα κέρδη με την Κυπριακή Δημοκρατία σε ποσοστό 60%:40% υπέρ της Κύπρου. Αυτά τα νούμερα είχαν υπολογισθεί, σύμφωνα με πληροφορίες, με βάση το σενάριο ότι η Κύπρος θα μπορούσε να πωλεί το φυσικό της αέριο τουλάχιστον γύρω στα 6-7 δολάρια το κυβικό μέτρο. Στην καλύτερη περίπτωση σήμερα η Κύπρος μπορεί να πωλήσει κοντά στα 4-5 δολάρια το κυβικό μέτρο, με κόστος εξόρυξης και μεταφοράς πέριξ των 3,5 δολαρίων το κυβικό μέτρο. Με λίγα λόγια, τα περιθώρια κέρδους με βάση την υφιστάμενη συμφωνία λιγοστεύουν για τις Noble-Delek, με αποτέλεσμα να ζητούν αλλαγή της συμφωνίας, διεκδικώντας στο σύνολο του κοιτάσματος επιπρόσθετα έσοδα κοντά στα 3 δισ. δολάρια…

Χάλια, ε; Υπάρχουν δύο ιδέες για την αξιοποίηση αυτών των ρημαδοκυβικών. Η μία είναι να πηγαίνουν με αγωγό στη νότια κύπρο· πράγμα που χρειάζεται χώρια επενδύσεις, καθώς και οργάνωση της «εσωτερικής αξιοποίησής τους». Με όλα τα οικονομικά / επενδυτικά απαραίτητα. Η ποσότητα είναι μεγάλη για τις ενεργειακές ανάγκες της νότιας κύπρου, αλλά μια χαρά για τις ανάγκες του συνόλου του νησιού. Ξαφνικά, εντελώς ξαφνικά (!!!) η μόνη ορθολογική ιδέα αξιοποίησης αυτών των ρημαδοκοιτασμάτων για εσωτερική κατανάλωση, θα απαιτούσε μια κάποια «λύση του κυπριακού»! Ανάθεμα δηλαδή!!!

Η άλλη ιδέα είναι να πουλιούνται τα ρημαδοκυβικά στην αίγυπτο. Τόμπολα!!! Πάντα κατά τον «πολίτη»:

.. Η θέση των εταιρειών Noble –Delek που έκλεισαν συμφωνία με τη Shell που διαχειρίζεται το τερματικό LNG στο Ιτκούκ της Αιγύπτου, είναι ότι τα οικονομικά, όπως αυτά απορρέουν από το συμβόλαιο που υπέγραψε με την Κυπριακή Δημοκρατία το 2010, δεν βγαίνουν. Η Αίγυπτος λόγω του ότι έχει ανακαλύψει τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου και είναι ήδη αυτάρκης, αλλά και σε συνδυασμό με τη διεθνή πτώση των τιμών, δεν αγοράζει σε συμφέρουσες τιμές…

Ξανά χάλια, ε; Υπάρχει και μια τρίτη ιδέα, εθνικά υπερήφανη και ουάου: να πέφτουν αυτά τα κυβικά στον θρυλικό ισραηλινο-ελληνικό east med· που, ως γνωστόν, θα σώσει την ευρώπη… Παίζει; Ο ειρωνικός “πολίτης” έχει αμφιβολίες:

… Η εμπορική αξιοποίηση του φυσικού αερίου [σ/σ/: λένε οι υπέρμαχοι αυτής της ιδέας…] θα πρέπει να γίνει στο πλαίσιο της αντίστασης του κυπριακού ελληνισμού απέναντι στην τουρκία. Έτσι η όδευση των αγωγών θα πρέπει να γίνει προς δυσμάς (east-med)… Το αέριο θα φέρει χρήμα, θα κτίσουμε συμμαχίες και άμυνα με το ισραήλ και την αίγυπτο, και θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στην τουρκία.

Ρώτησε, βέβαια, κανείς το ισραήλ και την αίγυπτο, την ΕΝΙ, την ΤΟΤΑΛ και την Shell αν συμμερίζονται αυτή την αφελή πολιτική προσέγγιση κάποιων κυπρίων πολιτικών; Η προσέγγιση αυτή έχει και κάποιες άλλες πολύ πιο σοβαρές αδυναμίες. Ο East Med είναι πολύ ακριβό έργο (6-7 δις δολάρια) και με βάση τις σημερινές τιμές δεν ξέρει κανείς αν οι εταιρείες θα μπορέσουν να έχουν κάποια κέρδη, πολύ πειρσσότερο τα κράτη που θα εμπλακούν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα βέβαια είναι οι ποσότητες. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν επαρκείς ποσότητες για να είναι βιώσιμο αυτό το project….

Όλα μαύρα λοιπόν;

Όλα τάχε η Μαργιορή, το τουρμπάνι της έλειπε

Τετάρτη 29 Αυγούστου. Φανερά ή κρυφά το μεγαλειώδες σχέδιο «θα τσακίσουμε την τουρκία» που πρόπερσι εφάρμοσε ο ογκόλιθος στο ελβετικό Κραν Μοντανά, στη διάρκεια του τορπιλισμού της δυνατότητας για μια έντιμη συμφωνία «λύσης του κυπριακού» (στη βάση εθνικής συμφωνίας / μεθόδευσης Αθήνας – Λευκωσίας) στηριζόταν στο γκάζι, στις απεριόριστες ποσότητες γκαζιού που θα ανακαλύπτονταν στα νότια της νότιας κύπρου, κάνοντας τη Λευκωσία κάτι σαν το «ευρωπαϊκό Αμπού Ντάμπι». Αφού, όμως, οι υδρογονανθρακικές ελπίδες αποδεικνύονται (σχεδόν) σκέτοι άνθρακες, το κόλπο γυρνάει ανάποδα. Αντί να στριμωχτεί η Άγκυρα, αφήνει να διαρρέουν φήμες για την δημιουργία βάσης στη βόρεια κύπρο (και ποιος θα την εμποδίσει;), που είναι ο κωδικός του «θα κάνουμε τις δικές μας γεωτρήσεις εκεί που κρίνουμε· και θάχουμε δίπλα τα πολεμικά μας… Κι αν βρούμε κάτι, ε….»

Σαν βάση αυτή καθεαυτή μια τουρκική στρατιωτική εγκατάσταση στη βόρεια κύπρο, ελάχιστα χιλιόμετρα απ’ τις απέναντι τουρκικές ακτές, δεν έχει νόημα. Σαν γεωπολιτικός συμβολισμός όμως, έχει και παρέχει!!! Τουρκικά γεωτρύπανα plus αντιτορπιλικά – υπάρχει διαφωνία; Αυτό δεν ήταν, άλλωστε, το σενάριο που ήθελε να παίξει απ’ την μεριά της η Λευκωσία, με αμερικανικά και γαλλικά κόλυβα; Ε, να τώρα!!!

Δεν πειράζει… Τουλάχιστον έχουν μείνει οι βάσεις της ακμαίας (;;;) her majesty… (Το εμπόριο γεωπολιτικής στα παλιά του standards…  Κι ό,τι βγει…)