Tag: τουρκία

Ευχή και κατάρα!

Παρασκευή 1 Μάρτη. Η κατ’ αρχήν εκτίμηση για αξιοποιήσιμο εμπορικά (μεσαίου μεγέθους…) κοίτασμα φυσικού αερίου στο «οικόπεδο 10» στα νότια της νότιας κύπρου γέμισε χαρά (και γκάζι) τα πατριωτικά πνευμόνια. Κάποια απ’ αυτά έχουν αρχίσει, μάλιστα, να ανακαλύπτουν το ίδιο μεγάλα ή και μεγαλύτερα κοιτάσματα νότια της Κρήτης. Απόδειξη, αν χρειαζόταν τέτοια, ότι η ελληνική «μύτη» κάνει την δουλειά δέκα και εκατό γεωτρυπάνων.

Αλλά (όπως εξηγούμε στο Sarajevo 135a) η υπόθεση αυτή συνολικά είναι χαρμολύπη. Όσο περισσότερα ελπίζει το νοτιοκυπριακό κράτος ότι θα βγάλει απ’ το γκάζι, τόσο πιο πολύ σφίγγει γύρω του η διεθνής (επιχειρηματική και όχι μόνο) πίεση. Να τα βρει όχι απλά με τους τουρκοκύπριους αλλά με την Άγκυρα: η Άγκυρα επιδεικνύει στρατιωτικά μούσκλια στην ανατολική Μεσόγειο· η Άγκυρα είναι ο «προστάτης» των τουρκοκύπριων που έχουν δικαιώματα σ’ όλα αυτά τα έσοδα (με τις υπάρχουσες διεθνείς συμφωνίες)· η Άγκυρα είναι η προτιμότερη (και φτηνότερη) διαδρομή μεταφοράς του όποιου αερίου προς τις ευρωπαϊκές αγορές.

Υπάρχει, βέβαια, και μια «λύση 2»: να φτιαχτεί εργοστάσιο υγροποίησης κάπου στη νότια κύπρο, και να φορτώνεται το υγροποιημένο γκάζι στα (ελληνικής ιδιοκτησίας) γκαζάδικα. Αυτή η «λύση 2» δεν θα μειώσει την πίεση· και θα αυξήσει το «κόστος αξιοποίησης» του κοιτάσματος. Απ’ την άλλη αρέσει ιδιαίτερα στους έλληνες εφοπλιστές. Και δεν αρέσει στην χούντα Σίσι… (Ίσως, κάποτε στο μέλλον, όταν όλα όσα είναι τώρα στα χαρτιά αρχίσουν να υλοποιούνται, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να γίνει … αντιφά!).

Ο εκπρόσωπος της exxonmobil ήταν συγκρατημένος, πάντως, ως προς την προοπτική δημιουργίας εκ του μηδενός νοτιοκυπριακού υγροποιητή: οι ποσότητες που έχουν βρεθεί (ή εικάζεται ότι έχουν βρεθεί) νότια της κύπρου (είπε) δεν είναι αρκετές για να δουλέψει τέτοια «επένδυση». Οπότε, προς το παρόν, η πατρίς κοιτάει αφ’ υψηλού τα κοιτάσματα και ψάχνει να βρει τι θα τα κάνει…

Εν τω μεταξύ, η εταιρεία που θα κάνει την εκμετάλλευση του συγκεκριμένου κοιτάσματος (όταν έρθει η ώρα) είναι κατά 60% exxonmobil και κατά 40% qatar petroleum…

Το «όταν έρθει η ώρα» δεν είναι σχήμα λόγου. Όπως έχει συμβεί ήδη με το κοίτασμα «αφροδίτη» του οποίου την εκμετάλλευση έχει μπλοκάρει το («συμμαχικό»….) Τελ Αβίβ επειδή επικοινωνεί με το ισραηλινό κοίτασμα Leviathan (οπότε το Τελ Αβίβ θέλει οπωσδήποτε ποσοστό απ’ την «αφροδίτη») έτσι και ο τωρινός «γλαύκος 1» βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την αιγυπτιακή αοζ, όπου υπάρχει ήδη το κοίτασμα “zohr”. Αν βρεθεί κι άλλο αιγυπτιακό κοντά στον «γλαύκο 1»… μπορεί να προκύψει θέμα…

(φωτογραφία: Η Άγκυρα αμφισβητεί, δικαιολογημένα, την «ελληνοκυπριακότητα» των οικοπέδων 4 και 5 – ο πιο πάνω χάρτης της κυπριακής αοζ έχει τόση διεθνή αξία όση το «η μακεδονία είναι μία και ελληνική». Συνεπώς, απ’ αυτήν την άποψη, το οικόπεδο 10 δεν έχει πρόβλημα. Έχει, όμως, από άλλη: αφού η κύπρος θεωρείται ακόμα ενιαίο κράτος, ποιο είναι το ποσό απ’ τα έσοδα που θα πηγαίνει στους τουρκοκύπριους, και πως θα πηγαίνει; Το νοτιοκυπριακό καθεστώς θέλει να τα κρατήσει όλα (τα έσοδα) στη δική του τσέπη – αλλά αυτό δεν το αγοράζει κανείς…)

Συρία

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Όταν γράφαμε για «μισο-αποχώρηση» του αμερικανικού στρατού απ’ την συριακή επικράτεια κάποιοι γελούσαν ειρωνικά. Σκεφτόμενοι πως είτε οι αμερικάνοι θα φύγουν εντελώς, είτε δεν θα φύγουν καθόλου. Τι στοιχεία είχαμε για τις αιρετικές προβλέψεις μας;

Πέρασε λίγος καιρός – και χτες το ψοφιοκουναβιστάν ανακοίνωσε την τελική του απόφαση. Θα μείνει «ένας μικρός αριθμός ειρηνευτικού στρατού» στη συρία για «κάποιο καιρό». Πιο συγκεκριμένα: 200 πεζοναύτες στην ypgκρατούμενη ζώνη· και άλλοι 200 στον θύλακα της al Tanf στο νότο, στα σύνορα με την ιορδανία. Για καλό (και «αντιτρομοκρατικό») σκοπό, φυσικά.

Στην mainstream δημαγωγία η απόφαση αυτή χρεώνεται … στους «ευρωπαίους εταίρους». Που δεν συμφωνούν στο να καλύψουν το κενό μιας πλήρους αποχώρησης του αμερικανικού στρατού. Αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν είχε τέτοια κριτήρια όταν εκτιμούσε ότι η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να εγκαταλείψει «με το καλό» αυτά που έχει κατακτήσει στη συριακή (και στην ιρακινή) επικράτεια. Αντίθετα τονίσαμε έγκαιρα το ανομολόγητο: ότι το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να προφυλάξει τους πεζοναύτες του απ’ την εμπόλεμη οργή των αράβων στις ζώνες αμερικανικού ελέγχου. Και ένας τρόπος είναι να τους μειώσει, για να μην πολυφαίνονται.

Δεν θα μείνουν, λοιπόν, απλά 200 εδώ και 200 εκεί. Θα μείνουν περισσότεροι, αλλά «εργολαβικοί». Κι αυτό μεταφέρει βάρος στο μπλοκ της Αστάνα.

Όχι ότι πέφτει κανείς απ’ τα σύννεφα…

Μπλοκ της Αστάνα

Παρασκευή 15 Φλεβάρη. Η πιθανολογούμενη «κατά κάποιον τρόπο» αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους (;) του αμερικανικού στρατού απ’ την βόρεια και βορειοανατολική συρία είναι το καινούργιο δεδομένο που είχαν να ζυγίσουν (και να διαχειριστούν) Rouhani, Putin και Erdogan στη χθεσινή συνάντηση στο Sochi. Η «τύχη» του θύλακα του Idlib (για την οποία είχε υπάρξει συμφωνία μεταξύ Άγκυρας – Μόσχας και, άρα Δαμασκού) έχει προστεθεί στην πιο σύνθετη «τύχη» της ζώνης που κατέχουν ακόμα οι ypg· ενδεχομένως όχι για πολύ.

Κάποιοι βολεύονται να τονίζουν τις διαφορές στις προσεγγίσεις μεταξύ των μελών του μπλοκ της Αστάνα· επειδή χαλιούνται με το γεγονός ότι οι συμφωνίες είναι πολύ περισσότερες. Και, επιπλέον, το μοντέλο αυτής της ad hoc συμμαχίας επαναλαμβάνεται και αλλού στον πλανήτη.

Ποια είναι τα προβλήματα; Σε ότι αφορά τον θύλακα του Idlib οι επιθέσεις κατά των ρωσικών βάσεων με drones έχουν σταματήσει προ πολλού – συνεπώς η Μόσχα είναι κατ’ αρχήν ο.κ. Απ’ την άλλη μεριά η σχέση της Άγκυρας με την Hay’at Tahrir al-Sham (HTS), την ένοπλη οργάνωση που έχει επικρατήσει στο μεγαλύτερο μέρος του θύλακα, δεν είναι ακριβώς by the book της συμφωνίας με την Μόσχα. Ωστόσο αυτή ακριβώς η σχέση πέφτει στη ζυγαριά (η Δαμασκός την ρίχνει σίγουρα) σε συνάρτηση με τις απαιτήσεις της Άγκυρας για μια «boofer zone» σ’ όλο το μήκος των συροτουρκικών συνόρων, απ’ την Manbij ως τα σύνορα συρίας – ιράκ. Για να το πούμε πιο κομψά: είναι too much το να θέλει η Άγκυρα να κρατήσει έναν έλεγχο άμεσο ή έμμεσο σ’ όλη αυτή τη ζώνη, απ’ τη μία άκρη της βόρειας συρίας ως την άλλη· κι αυτό της το λένε οι σύμμαχοί της.

Η Μόσχα (και η Τεχεράνη) υποστηρίζουν αυτό που δεν απορρίπτει η Άγκυρα, όμως δεν μπορεί και να το διατρανώσει ανοικτά: θα πρέπει να έρθει σε απευθείας και επίσημη συνεννόηση με το καθεστώς Άσαντ, έστω κατ’ αρχή μέσω τρίτων (των συμμάχων) έτσι ώστε να βεβαιωθούν όλοι (και η Δαμασκός κατ’ αρχήν) ότι δεν θα υπάρξει de facto διαμελισμός της συριακής επικράτειας· αν και όταν φύγει ο αμερικανικός στρατός. Αν η Άγκυρα θέλει εποπτεία στις ypgκρατούμενες περιοχές (κάτι που το μπλοκ της Αστάνα το αναγνωρίζει σαν «δικαίωμά» της σε συγκεκριμένο χώρο και για συγκεκριμένο χρόνο) θα πρέπει να λύσει το ζήτημα του θύλακα του Idlib με τρόπο που θα εγγυάται ότι δεν υποβλέπει και αυτήν την συριακή περιοχή… Άρα σε συμφωνία με τη Δαμασκό. Απ’ την μεριά της η Άγκυρα θα πρέπει να «πείσει» τον προστατευόμενό της Abu Mohamad al-Joulani (επικεφαλής της HTS) ότι μια κάποια διαπραγμάτευση με τη Δαμασκό δεν είναι προδοσία. Αυτά είναι κόλπα δύσκολα· αλλά όχι αδύνατα… Τα λεφτά παίζουν πάντα τον δικό τους ρόλο….

Οι ανακοινώσεις του χθεσινού ραντεβού στο Sochi δεν διαφωτίζουν τι συγκεκριμένο συμφωνήθηκε· αλλά αυτό δεν είναι περίεργο. Εκτιμάμε (όχι αυθαίρετα…) ότι η Άγκυρα δεν έχει στρατηγικό λόγο να υπονομεύσει την «εδαφική ακεραιότητα» της συριακής επικράτειας, αφού πια ξέρει πολύ καλά ότι μια τέτοια υπονόμευση απλά ρίχνει νερό στο μύλο των αντιπάλων της. Είτε είναι η Ουάσιγκτον, είτε είναι το Τελ Αβίβ, είτε είναι το Ριάντ. Βασικός όρος (και σ’ αυτό συμφωνούν όλοι) είναι να μπουν οι κουρδικοί πληθυσμοί στη βόρεια συρία υπό τον σταθερό έλεγχο της Δαμασκού. Όταν, όμως, αυτοί οι πληθυσμοί έχουν υπάρξει καλοπληρωμένοι proxies του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και ποιος ξέρει τι θα αφήσουν πίσω τους οι αμερικάνοι;), το ζήτημα δεν λύνεται με όρκους πίστης…

Υπάρχει δουλειά ακόμα που πρέπει να γίνει…

Khashoggi case

Παρασκευή 15 Φλεβάρη. Ένα απ’ αυτά που η ασταμάτητη μηχανή δεν ήθελε να μεταφέρει σχετικά με την «τύχη» του πτώματος του Khashoggi, μετά τον διαμελισμό του, ήταν η μαρτυρία μιας γειτόνισσας του σπιτιού του προξένου, ότι είδε (και της έκανε εντύπωση επειδή δεν το είχε ξαναπετύχει) άντρες να κάνουν barbeque στην αυλή της προξενικής κατοικίας, εκείνο το απόγευμα της 2ης Οκτώβρη του 2018… Δεν ήταν ότι «δεν το πιστεύαμε»: κάποιοι που είναι ικανοί να κομματιάσουν ένα σώμα για να το εξαφανίζουν είναι, προφανώς, ικανοί να το ψήσουν κιόλας. Απλά μας φαινόταν …. καταλαβαίνετε…

Τώρα όμως είναι η τουρκική ασφάλεια που (προσεκτικά οργανωμένη ως προς το τι λέει και πότε) ανοίγει αυτό το θέμα, σαν εξήγηση της εξαφάνισης του πτώματος του Khashoggi. (Προφανώς ήξερε από τότε – απλά επιλέγει τώρα να ανοίξει αυτό το κεφάλαιο). Σύμφωνα, λοιπόν, με τις χθεσινές ανακοινώσεις της, η αυλή του σπιτιού του προξένου του Ριάντ στην Ιstanbul έχει 2 + 1 πηγάδια. Τα δύο είναι κλασσικά πηγάδια νερού. Το άλλο είναι εστία για ψήσιμο κεμπάπ. Αυτή η εστία χρησιμοποιήθηκε για ψήσιμο μερικές ώρες μετά την δολοφονία του Khashoggi. Οι «διασκεδαστές» (που ήταν το απόσπασμα θανάτου που είχε φύγει απ’ το προξενείο και είχε πάει στο διπλανό σπίτι του προξένου) είχαν παραγγείλει 32 μερίδες κρέατος από διάσημο εστιατόριο της Istanbul, οι μισές ωμές. Αυτές ψήθηκαν στο barbeque. Ήταν, μαζί μ’ αυτές, και τα κομμάτια του Khashoggi;

Μπορεί να είναι μακάβριο, αλλά το έχουν υπαινιχτεί διάφοροι, καθόλου τυχαίοι και καθόλου άσχετοι με τα ήθη του τοξικού: όχι το πτώμα του Khashoggi αλλά το κεφάλι του … που βρίσκεται;

Δεν θα βρεθεί ίσως, αν και ο υπαινιγμός είναι ότι βρίσκεται στο Ριάντ. Είναι σίγουρο όμως ότι αυτό δεν μπήκε στη σχάρα: κάποιος ήθελε να το δει, σα λάφυρο…

Ο Khashoggi ζει

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Σαν “ανοικτός φάκελος”… Η ειδική ερευνήτρια του οηε για τις «εξωδικαστικές εκτελέσεις» Agnes Callamard, αφού επισκέφτηκε την Istanbul και την Ankara (μαζί με ομάδα ειδικών) ψάχνοντας το τι έγινε με την δολοφονία του Khashoggi, κατέληξε ότι … ο κ. Khashoggi υπήρξε θύμα μιας βάρβαρης και προμελετημένης δολοφονίας, που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από αξιωματούχους του κράτους της σαουδικής αραβίας…

Η αναφορά σε «κρατικούς αξιωματούχους» δεν πρέπει να παρερμηνευτεί. Δεν κατονομάζει ούτε υπονοεί σε ποια βαθμίδα του σαουδαραβικού καθεστώτος βρίσκονταν αυτοί. Στην κορυφή; Λίγο πιο κάτω; Στη μέση; Μ’ άλλα λόγια η δήλωση αυτή είναι αρκετά πιο πίσω απ’ όσα έχουν πει απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη αμερικάνοι βουλευτές και γερουσιαστές, δηλώνοντας βέβαιοι ότι την εκτέλεση του Khashoggi διέταξε ο τοξικός αυτοπροσώπως.

Απ’ την άλλη μεριά όμως, ο υπό κατεδάφιση οηε είναι ακόμα σε θέση να δώσει στη δολοφονία μια «επίσημη» διεθνή διάσταση – ξαναβάζοντας τον τοξικό και το παλάτι του στη θέση του κατηγορούμενου. Αν όχι για τον σχεδιασμό της δολοφονίας, σίγουρα για το ότι δυσκολεύει τις ανεξάρτητες έρευνες για το ζήτημα· όπως, επίσης, δήλωσε η Callamard.

Η Άγκυρα το έκανε για ένα διάστημα, μετά το σταμάτησε, αλλά μπορεί να το ξανακάνει οποιαδήποτε στιγμή κρίνει ότι την συμφέρει: Πού είναι το πτώμα του Khashoggi κυρ βασιλιάδες του Ριάντ και του Ντουμπάι;

Μπορεί να το κάνει και ο οηε – ας πούμε μια πλειοψηφία των κρατών μελών του: Πού είναι;

Moderate rebels reloaded

Παρασκευή 1 Φλεβάρη.  Αυτά δεν είναι απλά σοβαρά. Είναι τραγικά σοβαρά, μιας και αυτοί κι αυτές που θα τα πληρώσουν δεν θα είναι οι χρυσοκάνθαροι των 12 και των 15 χιλιάδων ευρώ μισθό το μήνα (οι ευρωβουλευτές) αλλά οι φτωχοδιάβολοι στο όνομα των οποίων κλάνουν τα «χρυσά κολλάρα».

Η μεθόδευση για την «αλλαγή καθεστώτος» στη βενεζουέλα βρωμάει όλο και περισσότερο τις αμερικανικές εμπειρίες (ή, πιο σωστά, τις ψοφιοκουναβικά ερμηνευμένες εμπειρίες) απ’ το σχέδιο για τη «νέα μέση Ανατολή» – και την αποτυχία του. Αυτό το σχέδιο που προσπάθησε να αξιοποιήσει τον κανιβαλισμό του καθεστώτος Άσαντ στη συρία· και τα πήγαινε πολύ καλά μέχρι να σκάσει ο ρωσικός στρατός.

Υπάρχουν κάποιες διαφορές, μάλλον μικρές αλλά ενδιαφέρουσες. Στη μέση Ανατολή το κόλπο (του επιθυμητού μετασχηματισμού με όρους εξουσίας) ξεκίνησε απ’ την «βάση», απ’ τους ένοπλους ουαχαβίτες. Εδώ ξεκινάει απ’ το «κεφάλι», με την ανακήρυξη ενός καραγκιόζη σαν προέδρου. Εκεί ο isis άρχισε να αναγνωρίζεται (αλλά δεν πρόλαβε..) αφού πρώτα είχε εγκαθιδρύσει πραγματική εξουσία στο έδαφος. Εδώ ο Guaido δεν έχει καμία εδαφική έδραση, και προσπαθεί – με τα λεφτά και τις εγγυήσεις της Ουάσιγκτον, των συμμάχων και των ομοϊδεατών της – να εξαγοράσει τμήματα του στρατού (ενδεχομένως και των δικαστικών). Δηλαδή ψωνίζει απ’ την υπάρχουσα εξουσία. Εκεί ο άξονας μπορούσε να παριστάνει ότι παρακολουθεί από μακριά, ενισχύοντας με κάθε μέσο υπόγεια. Εδώ το ψοφιοκουναβιστάν έχει βγει στη σέντρα με το καλημέρα: έχει φτιάξει, μάλιστα, και πρόπλασμα της «μελλοντικής κυβέρνησης» στο Καράκας, από αμερικάνους βουλευτές και γερουσιαστές! Εκεί η Ουάσιγκτον παρίστανε ότι «πολεμάει την τρομοκρατία» όσο λιγότερο γινόταν. Εδώ προβάλλει ότι είναι έτοιμη να στείλει 5.000 πεζοναύτες, σαν πρώτη δόση, μπορεί και μεθαύριο (που λέει ο λόγος…)

Μερικοί, ειρωνικά ή όχι, μιλούν για τους «moderate rebels» που στα χαρτιά έχει σχεδιάσει η Ουάσιγκτον, αλλά ψάχνει τώρα να τους φτιάξει και με υλικό τρόπο στο Καράκας. Οι πρώτες μονάδες του free syrian army ήταν αληθινοί λιποτάκτες του συριακού στρατού, που είχαν όλους τους λόγους του κόσμου να πάρουν τα τουφέκια τους και να στραφούν εναντίον ενός καθεστώτος που βομβάρδιζε τις πόλεις τους. (Στη συνέχεια τους «σκούπισαν» διάφορες υπηρεσίες…) Εδώ οι τσατσορούφιανοι της Ουάσιγκτον μοιράζουν σαν τέτοιοι προκηρύξεις γεμάτες υποσχέσεις στους στρατώνες, μπας και λιποτακτήσουν κάποιοι φαντάροι και λοχίες, ώστε να δημιουργηθεί ο «free venezouela army». Και το κάνουν τόσο φόρα μόστρα ώστε δύο υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος. Είτε ότι βρίσκονται σε απελπισία, είτε ότι είναι τόσο σίγουροι για την επιτυχία τους ώστε αδιαφορούν αν τους βλέπει το σύμπαν.

Για τους πληβείους της βενεζουέλα ισχύει εκείνο που έλεγαν επί δεκαετίες οι πληβείοι του μεξικό: τόσο κοντά στην αμερική, τόσο μακρυά απ’ τον θεό. Απ’ την στιγμή που αυτή η γωνιά του πλανήτη μπήκε επίσημα στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο (κι αυτό ήταν, το ξαναλέμε, επιλογή και του καθεστώτος Μαδούρο..) η μόνη ελπίδα σε ένα αναίμακτο Χ είναι οι ελιγμοί που θα κάνει το «μπλοκ του Καράκας». Στο οποίο περιλαμβάνονται οι γνωστοί «ύποπτοι» απ’ το μπλοκ της Αστάνα, φανεροί και κρυφοί (τι σύμπτωση!) αλλά και κάποια λατινοαμερικανικά κράτη.

Όμως, σε αντίθεση με το συριακό δευτερεύον πεδίο μάχης, αυτό εδώ είναι πολύ κοντά στην αμερική – και δεν υπάρχει θεός… Αν το ψοφιοκουναβιστάν κερδίσει τελικά, θα έχει κρατήσει την «πίσω αυλή» του. Αν, όμως, χάσει, θα έχει χάσει σχεδόν τα πάντα…

(φωτογραφία: Υπάρχει και μια κωμική διάσταση σ’ όλα αυτά. Το αγγλικό καθεστωτικό περιοδικό economist μπήκε κι αυτό στη «διεθνή λεγεώνα» του Guaido… Στα social media κάποιοι ήταν υπέρ, και κάποιοι κατά. Ένας απ’ τους κατά, ονόματι «Jay Gannon», έγραψε:

Βρισκόμαστε αμυνόμενοι απέναντι σ’ ένα παράνομο πραξικόπημα. Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μου δηλώνω εκδότης του Economist. Ποιοί είναι μαζί μου;

Όταν κάποιος του απάντησε ότι «ο Guaido αναγνωρίστηκε από δημοκρατίες», απάντησε: Ή θα δείξετε σεβασμό στο νέο εκδότη του Economist, ή θα εξαφανιστείτε χάρη στη βοήθεια των φίλων μας στη cia! Και κάποιος άλλος πρόσθεσε: οι ηπα θα πρέπει να επιβάλλουν κυρώσεις στον τωρινό εκδότη του Economist μέχρις ότου ο Jay Gannon αναγνωριστεί σαν ο μόνος εκδότης.

Σ’ αυτό το αστείο εκφράζεται διαγώνια ένα ιστορικό τέλος. Που, όπως έχει συμβεί κι άλλες φορές, συνειδητοποιείται ευρύτερα όταν είναι αργά πια…)

Όχι. Μια παρακμή δρόμος είναι

Τρίτη 29 Γενάρη. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ενιαία γραμμή αντιπαράθεσης (του 4ου παγκόσμιου) Μεσόγειος – Ειρηνικός μάκρυνε τόσο ώστε να περάσει τον Ατλαντικό και να φτάσει στην Καραϊβική… Το γεγονός ότι όχι μόνο η Μόσχα ή το Πεκίνο αλλά η Άγκυρα και η Τεχεράνη (του μπλοκ της Αστάνα…) έχουν λόγο για το τι συμβαίνει στο Καράκας κάνει, πράγματι, τον καπιταλιστικό πλανήτη να δείχνει όλο και μικρότερος.

Σε μια διαφορετική ανάγνωση, το γεγονός ότι ο εθνικός σύμβουλος αμερικανικής ασφάλειας εμφανίζεται επιδεικτικά να κάνει τράμπα το αφγανιστάν με τη βενεζουέλα, θα μεταφραζόταν σε ραγδαία υποχώρηση: αν η Ουάσιγκτον “ανταλλάσσει” την “άμυνά” της στα υψίπεδα του ινδοκούς με την “άμυνά” της μερικές εκατοντάδες μίλια νότια της Φλόριντα, αυτό σημαίνει ότι αναδιπλώνεται.

Ισχύει; Κατά την (περιθωριακή) άποψη μας όχι ακριβώς. Εκείνο που ισχύει είναι ότι στην όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου ανοίγουν διαρκώς νέα “επιμέρους” μέτωπα. Η γραμμή Μεσόγειος – Ειρηνικός είναι ένα μακρύ μέτωπο, όπου αθροίζονται τουλάχιστον τρία επιμέρους (η μέση Ανατολή plus ιράν, η κεντρική Ασία, η κορεατική χερσόνησος plus νότια θάλασσα της κίνας). Η υποσαχάρια Αφρική είναι μια ακόμα αλυσίδα επιμέρους μετώπων. Η Αρκτική είναι οπωσδήποτε ένα σύνθετο πεδίο μάχης. Και, πια, προστίθεται και το βόρειο μέρος της λατινικής αμερικής.

Παράδοξο ή όχι η μπολτόνια συσχέτιση του αφγανιστάν με την βενεζουέλα δεν πρέπει να διαβαστεί κυριολεκτικά. Είναι, μάλλον, η αντεστραμμένη προβολή της (αμερικανικής) αναγνώρισης του πολλαπλασιασμού των μετώπων· σε συνδυασμό με την ψοφιοκουναβική (ψευτό)υπόσχεση της μείωσης της εξαγωγής στρατιωτικής δράσης στον πλανήτη. Ένα είδος δήλωσης «μην ανησυχείτε, δεν θα αυξήσουμε κι άλλο τα έξοδα του υπ.αμ. – απλά θα φέρουμε κοντύτερα στον στρατό μας»…. (Καλά…)

Θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν γκάφα, αφού κάτι που αφορά το εσωτερικό (εκλογικό) κοινό των ηπα προβάλλεται επί τούτου σαν διεθνούς ενδιαφέροντος. Γιατί θα ήταν εύκολο να ρωτήσει κανείς, μετά, τον ψυχοπαθή σύμβουλο: καλά, όταν φύγετε απ’ το αφγανιστάν, τι περιμένετε ότι θα κάνουν οι «αναθεωρητές» Μόσχα και Πεκίνο; Τι περιμένετε ότι θα κάνει η Ισλαμαμπάντ, η Τεχεράνη, η Άγκυρα;

Τι θα απαντούσε; Δεν ξέρουμε. Δεν τον έχει ρωτήσει ακόμα κάποιος…

Δυστυχώς τα χειρότερα

Πέμπτη 24 Γενάρη. Σ’ ένα ακόμα βήμα – με – αρβύλες στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, εν προκειμένω στη λατινική Αμερική, χτες ο Juan Guaido (επικεφαλής της αντικυβερνητικής πλειοψηφίας στη βουλή της βενεζουέλας) «ορκίστηκε πρόεδρος της χώρας», μπροστά σε μια ογκώδη συγκέντρωση οπαδών του. Τους οποίους κάλεσε σε «μάχη».

Ο Maduro παραμένει μεν πρόεδρος κι αυτός – αλλά δεν αναγνωρίζεται απ’ την Ουάσιγκτον (όπως και απ’ τον «οργανισμό αμερικανικών κρατών»…) Εννοείται πως, σαν έτοιμο και ενημερωμένο απο καιρό (!!!), το ψοφιοκουναβιστάν αναγνώρισε ήδη τον Guaido…  Ακολούθησαν, σαν πολυβόλο και χωρίς δεύτερη σκέψη, η αναγνώριση του καναδά, της βραζιλίας, της παραγουάης, της κολομβίας, της αργεντινής, του περού, του εκουαδόρ, της κόστα ρίκα και της χιλής. Αλλά και του Donald Tusk, ως προέδρου του ευρωπαϊκού συμβουλίου· και της Federica Mogherini, ως “επιτρόπου εξωτερικών” της ε.ε….

Μετά απ’ τα λάθη και τις αποτυχίες του ο Maduro βρίσκεται τώρα μπροστά στο χειρότερο: το σοβαρό ενδεχόμενο ενός κανονικού εμφυλίου. Στην απέναντι μεριά του θα βρίσκονται τα περισσότερα κράτη της αμερικανικής ηπείρου.

Ακόμα κι αν ελέγχει τον στρατό (ή το μεγαλύτερο μέρος του), αυτή τη φορά η εσωτερική καταστολή δεν θα αποδόσει. Στον σχεδιασμό περιλαμβάνεται η εισβολή (στη βενεζουέλα) στρατού απ’ την κολομβία (με αμερικανική υποστήριξη, ασφαλώς!!! – ίσως και άλλων λατινοαμερικανικών καθεστώτων) με σκοπό την «αποκατάσταση της δημοκρατίας»…

Πριν 12 μέρες, το Σάββατο 12 Γενάρη, γράφαμε μεταξύ άλλων: … Η λατινική αμερική εξελίσσεται πολύ γρήγορα σε ένα ακόμα πεδίο αναμετρήσεων του 4ου παγκόσμιου πολέμου, καθώς δεν είναι «εκτός» ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο….

Μια μέρα μετά, την Κυριακή 13 Γενάρη, σημειώναμε:…Υπάρχει, όμως, και άλλη πιθανή εξήγηση για την «χρησιμότητα» ενός τέτοιου τείχους. Έχει σχέση με το τι ετοιμάζει το αμερικανικό βαθύ κράτος (ή κάποια φραξιά του…) για την λατινική αμερική. Υπάρχει η άποψη πως ετοιμάζει έναν πόλεμο «φιλικών» κρατών εναντίον της βενεζουέλας. Ακόμα κι έτσι να μην είναι ωστόσο, η κοινωνική / οικονομική καταστροφή που έχουν προκαλέσει ή/και θα προκαλέσουν αφενός αποτυχημένοι «σοσιαλισμοί» τύπου Maduro και αφετέρου μισοκαλυμένες χούντες τύπου Bolsonaro θα ξεσπιτώσουν πολλές χιλιάδες πληβείων. Που θα αναζητήσουν καταφύγιο (που αλλού;) και μια κάπως καλύτερη «τύχη» στις ηπα.

Επιβεβαιωθήκαμε (που να μην!). Θα το επαναλάβουμε λοιπόν: τα τραγικά λάθη και οι παραλείψεις του Maduro και του καθεστώτος του έγιναν το λάδι στα γρανάζια της «μεσανατολικοποίησης» της λατινικής Αμερικής. (Είναι και η κούβα στο λογαριασμό…) Προς όφελος… πεντακάθαρα ποιών… Προηγήθηκε η εκλογή του φασίστα Bolsonaro στη βραζιλία: τα βαριά βήματα εκείνου που ερχόταν ακούγονταν όλο και πιο δυνατά…

Απ’ την αδύναμη εργατική μας θέση δεν θα εξισώσουμε τις ευθύνες· ούτε θα τις αγνοήσουμε όμως.

Δυστυχώς τα χειρότερα έρχονται και σ’ αυτήν την περιοχή του πλανήτη…

(φωτογραφία πάνω: ο Guaido.

μέση: Ο Maduro χτες, μετά την αυτοανακήρυξη του Guaido σε «πρόεδρο», στο μπαλκόνι του Miraflores Palace. “Δεν θα πάω πουθενά” διακήρυξε…

τρεις κάτω φωτογραφίες: Οι οδομαχίες στο Caracas είναι χθεσινές. Κι άλλες φορές το καθεστώς Maduro βρέθηκε μπροστά σε τέτοιες εξεγέρσεις· και τις αντιμετώπισε δια της βίας. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα μας φαίνονται διαφορετικά. Η «δυαρχία» στη βελεζουέλα είναι υπερ-διεθνοποιημένο προϊόν· και οι κοντινότεροι ισχυροί φίλοι του Maduro – τουρκία, ρωσία, κίνα – είναι πολύ μακρυά για να τον βοηθήσουν άμεσα… )

Υψηλή πολιτική!

Κυριακή 20 Γενάρη. Η άποψη του ογκόλιθου ότι “με την συμφωνία των Πρεσπών πετάμε την τουρκία έξω απ’ τα δυτικά βαλκάνια όπου έχει αρχίσει να διεισδύει σοβαρά” πάει χαμένη. Θα έπρεπε να παίζει πρωί – μεσημέρι – βράδυ, μπας και πιάσουν οι μακεδονομάχες μάζες το βαθύτερο “σχέδιο” και ηρεμήσουν.

Απ’ την άλλη μεριά, το γεγονός ότι ο (βορειο)μακεδόνας υπ.εξ. Nikola Dimitrov, με το που εγκρίθηκε η συμφωνία απ’ το (βορειο)μακεδονικό κοινοβούλιο πήγε στην Άγκυρα, ίσως σημαίνει ότι “το πέταγμα της τουρκίας έξω απ’ τα δυτικά βαλκάνια” είναι της ίδιας κλάσης ελληνική ιμπεριαλιστική φαντασίωση με “το πέταγμα της τουρκίας έξω απ’ την ανατολική Μεσόγειο”.

Οι εκπρόσωποι της σλαβικής πλειοψηφίας στην (βορειο)μακεδονική κοινωνία έχουν σοβαρούς λόγους καλών σχέσεων με την Άγκυρα. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε τους φίλους που μας συμπαραστάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια δήλωσε ο Dimitrov στην Άγκυρα. Αλλά τα συμφέροντα δεν είναι συναισθηματικά. Υπάρχουν πάντα οι μπίζνες. Υπάρχει όμως κι αυτό: το τουρκικό καθεστώς έχει φτιάξει δεσμούς με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στα δυτικά βαλκάνια (τους είχε δουλέψει για χρόνια ο Γκιουλέν…), σαν αντίβαρο στον σκληροπυρηνικό ουαχαβιτισμό του Ριάντ. Στη βοσνία, στην αλβανία… και στη (βόρεια) μακεδονία.

Οπωσδήποτε το «να πετάξουμε την τουρκία έξω» είναι ο μόνιμος ελληνικός ιμπεριαλιστικός καϋμός – καμμία αμφιβολία. Δεν φαίνεται, όμως, να έχει οποιαδήποτε ομοιότητα με το «να πετάξουμε την μπάλα έξω» – για το οποίο υπάρχει άφθονη τεχνογνωσία.

Ακόμα κι ένας ογκόλιθος μπορεί να μπερδευτεί… Όταν θα αρχίσουν οι ελληνικοί εκβιασμοί με τα κεφάλαια της ένταξης της (βόρειας) μακεδονίας στην ε.ε., εκεί να δει πόσο “θα πεταχτεί” ποιος και που….

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 14 Γενάρη. Αρχίζει να γίνεται σαφές ότι η μισο-αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την βόρεια και βορειοανατολική συρία σημαίνει (για την Ουάσιγκτον) ενίσχυση των βάσεών της στο (βόρειο και δυτικό) ιράκ. Πέρα από τους καραβανάδες και τον Pompeo η fast επίσκεψη του ψόφιου κουναβιού σε αμερικανική βάση (στην al-Asad), στο δυτικό ιράκ, σημαίνει ότι (εκτός απ’ την γερμανία) και το ιράκ θεωρείται απ’ την Ουάσιγκτον κατεχόμενη χώρα: το ψόφιο κουνάβι δεν πήγε στην Βαγδάτη, ούτε συνάντησε κάποιον ιρακινό αξιωματούχο. Πέταξε πάνω απ’ τον μισό πλανήτη για να πάει στην βάση του, για τρεισίμισυ ώρες. Δήλωσε ότι «δεν έχω σχέδια να πάρω τον στρατό απ’ το ιράκ. Αντίθετα, θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το ιράκ σαν βάση αν χρειαστεί να κάνουμε κάτι στη συρία». Τελεία και παύλα.

Εδώ, όμως, οι επιπλοκές θα είναι ακόμα σοβαρότερες απ’ αυτές στη συρία. Πρώτον, οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ είναι υπό νατοϊκή «ομπρέλλα». Πράγμα που σημαίνει (θεωρητικά κατ’ αρχήν) ότι αν άλλα κράτη – μέλη (π.χ. το Βερολίνο…) αρχίζουν να βάζουν ζητήματα mission accomplished και “τι δουλειά έχουμε εκεί;” θα υπάρξει ένας κάποιος θόρυβος. Δεύτερον, και σημαντικότερο, το ιράκ έχει κυβέρνηση: μια συμμαχία κομμάτων που θέλουν να ξεκουμπιστούν οι αμερικάνοι. Πως, άραγε, σκοπεύει η Ουάσιγκτον να “πείσει” αυτήν την κυβέρνηση να αλλάξει γνώμη;

Τρίτο και σημαντικότερο. Το 2003, όταν η Ουάσιγκτον σχεδίαζε την εισβολή στο ιράκ, η Άγκυρα (υπό τον νέο τότε πρωθ. Erdogan) απαγόρευσε στον αμερικανικό στρατό να ανοίξει δεύτερο μέτωπο, απ’ τα τουρκο-ιρακινά σύνορα. Η Άγκυρα δεν θέλει αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, και σίγουρα όχι κοντά στα σύνορά της· η Τεχεράνη επίσης· η Δαμασκός εννοείται· και η Μόσχα, φυσικά. Το μπλοκ της Αστάνα δηλαδή, το οποίο έχει προσεγγίσει και η Βαγδάτη.

Δυσκολευόμαστε σαν ασταμάτητη μηχανή και σαν άνθρωποι να καταλάβουμε αν το αμερικανικό κράτος / παρακράτος σχεδιάζει πράγματι οτιδήποτε σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης ή αυτοσχεδιάζει κυριολεκτικά, προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τους συμμάχους του στον άξονα (Τελ Αβίβ και Ριάντ) αδιαφορώντας για το αύριο.

Ας μην σχολιάσει πάντως κανείς ότι το δεύτερο «αποκλείεται». Καθόλου δεν αποκλείεται!

(φωτογραφία: Τον έχουν φάει οι έγνοιες. Έχει ρέψει…)