Tag: τουρκία

Η «νέα μέση Ανατολή» 1

Δευτέρα 1 Απρίλη. Χτες, τελειώναμε το «παιχνίδια με το διάολο 3» μ’ αυτήν την παρατήρηση:

Ωστόσο δεν υπάρχει κανένας νόμος της φύσης που να εξασφαλίζει ότι αυτή η τακτική, που συμπυκνώνεται στο «καταστρέφω ή μπλοκάρω τις ενεργειακές εξαγωγές των ανταγωνιστών μου – ενισχύω τις δικές μου και των στενών συμμάχων μου» είναι και θα παραμείνει μονοπώλιο της Ουάσιγκτον!!! Μπορούν, κάλιστα, να την εφαρμόσουν (για τα δικά τους συμφέροντα) και οι ανταγωνιστές της… Και αυτό ακριβώς θα κάνουν. Προς το παρόν με μισο-ήπιο τρόπο…

Καιρός να ρίξουμε λίγο περισσότερο φως στις εξελίξεις στη μέση Ανατολή, εξελίξεις που έχουν στο κέντρο τους το μπλοκ της Αστάνα, ενισχυμένο (πάντα διακριτικά) απ’ το Πεκίνο. Θα μπορούσε πολύ εύκολα αυτές οι εξελίξεις να μπουν κάτω απ’ την επικεφαλίδα “η άλλη ενεργειακή σταθερότητα”… Αλλά δεν παίζουμε με τις λέξεις…

Κάποιοι (όχι τυχαίοι) μιλούν για την συγκρότηση μιας καινούργιας μεσανατολικής συμμαχίας (για την οποία σας ενημερώνουμε εδώ και δύο περίπου χρόνια) τώρα πια ανοικτά και επίσημα: ανάμεσα στην Άγκυρα, την Τεχεράνη και την Ντόχα.

Ένα χρονικό σημείο πύκνωσης είναι το καλοκαίρι του 2017, όταν η Ντόχα βρέθηκε «τιμωρημένη» απ’ το Ριάντ και τις συμμαχικές πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, αποκλεισμένο εμπορικά, και με την απειλή στρατιωτικής εισβολής. Τότε το καθεστώς της Ντόχα υπερασπίστηκαν πρακτικά και αποτελεσματικά τόσο η Τεχεράνη όσο και η Άγκυρα. Όχι μόνο έστειλαν φορτία με τα εμπορεύματα που έλειψαν ξαφνικά λόγω του εμπορικού αποκλεισμού· η Άγκυρα έστειλε και στρατό στην (υπαρκτή ήδη) βάση της στο κατάρ.

Στο φόντο των εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης, όπου και τα τρία κράτη βρίσκονταν ήδη απ’ το 2016 στην ίδια μεριά (μαζί με την Μόσχα και την Δαμασκό), η γρήγορη «φιλική ανταπόκριση στα ζόρια» του καταριανού καθεστώτος ήταν η απόδειξη ότι μια τέτοια συνεργασία μπορεί πράγματι να είναι αποτελεσματική: ο φιλόδοξος τοξικός του Ριάντ και ο επίσης φιλόδοξος μέντορας του απ’ το Ντουμπάι, έσπασαν τα μούτρα της στην εκστρατεία «τιμωρίας» των σεΐχηδων της Ντόχα…

Η «νέα μέση Ανατολή» 2

Δευτέρα 1 Απρίλη. Πέρασαν αρκετοί μήνες με υπόγειες συνεννοήσεις, και στα τέλη Νοέμβρη του 2018 (πριν 4 μήνες δηλαδή) τα τρία κράτη υπέγραψαν στην Τεχεράνη μια συμφωνία για την δημιουργία «κοινής ομάδας εργασίας για την εξασφάλιση της διακίνησης εμπορευμάτων» μεταξύ τους. Λίγο αργότερα, στα μέσα Δεκέμβρη του 2018, στο περιθώριο του φόρουμ της Ντόχα, οι τρείς υπ.εξ. (ο Mevlut Cavusoglu εκ μέρους της Άγκυρας· ο Mohammad Javad Zarif εκ μέρους της Τεχεράνης· και ο Muhammad bin Αbdulrahman al-Thani, της κυβερνητικής δυναστείας, εκ μέρους της Ντόχα) υπέγραψαν τα έγγραφα μιας νέας συμμαχίας που – κατά την Ντόχα – θα αντικαταστήσει το γέρικο (40 χρόνων) και ξεπερασμένο “συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου”. Πρόκειται για σκάνδαλο! Το ξεπερασμένο “συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου” ήταν μεταξύ των αραβικών πετροδικτατοριών. Αντίθετα, η τριμερής συνεννόηση, έχει μέσα “πέρσες” (ιρανούς) και “τούρκους”…

Στις 25 Φλεβάρη του 2019 ο Άσαντ αυτοπροσώπως επισκέφτηκε την Τεχεράνη, για να δηλώσει την συμμετοχή του σ’ αυτήν την “εγκάρδια συνεννόηση”. Στις αρχές Μάρτη υπογράφτηκαν ακόμα μερικές επιμέρους συμφωνίες, για κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις. Το γεγονός ότι ο διοικητής των επίλεκτων μονάδων των “φρουρών της επανάστασης” Qassem Soleimani έπαιξε έναν ιδιαίτερο ρόλο σ’ αυτές τις εξελίξεις (πράγμα που οδήγησε στη βράβευσή του στις 11 Μάρτη του 2019 απ’ τον Khamenei με ένα παράσημο που δεν έχει δοθεί ποτέ σε κανέναν απ’ την επανάσταση του 1979 και μετά) δείχνει ότι η στρατιωτική πλευρά αυτής της «εγκάρδιας συνεννόησης», στην οποία προσχώρησε και η Βαγδάτη (άρα πρόκειται για ένα μπλοκ Άγκυρας – Δαμασκού – Βαγδάτης – Ντόχα – Τεχεράνης) δεν είναι καθόλου αμελητέα… (Το Αμμάν επίσης κοιτάει προς τα εκεί…)

Στις 18 Μάρτη του 2019, οι αρχικαραβανάδες του ιράν, της συρίας και του ιράκ συναντήθηκαν στη Δαμασκό, υπό τις ευλογίες του Άσαντ, για να συζητήσουν (αυτό ανακοινώθηκε επίσημα) τις κοινές αντιτρομοκρατικές δράσεις τους. Τις ίδιες ημέρες, στην Άγκυρα, ο αντιπρόεδρος της ιρανικής κυβέρνησης Hussein Zulfiqari και ο τούρκος ομόλογος του Muhterem Ince κουβέντιαζαν και υπέγραφαν συμφωνία με αντίστοιχο «αντιτρομοκρατικό» περιεχόμενο. (Προσέξτε ότι η Άγκυρα αποφεύγει ακόμα μια απευθείας επαφή υψηλού επιπέδου με την Δαμασκό. Και ο λόγος είναι το Idlib…)

Πιστές συμμαχίες

Παρασκευή 29 Μάρτη. «Δικαιολογώντας» την απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν για την παραχώρηση των υψωμάτων του Golan στο ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς, ο υπ.εξ. Pompeo δήλωσε πριν 4 μέρες:

…Εμείς απλά αναγνωρίζουμε τα δεδομένα επί του εδάφους και της πραγματικότητας, και κάνουμε το σωστό…

Μάλιστα… Το πρώτο κράτος που θα έπρεπε να βγει να καταγγείλει με λύσσα την ψοφιοκουναβική απόφαση… ποιό είναι; Όχι το συριακό… Όχι το τουρκικό… Το ελληνικό! Γιατί; Επειδή ακριβώς στη βάση αυτού του ψοφιοκουναβικού ρεαλισμού περί facts on the ground, που έδειξε ήδη την αποφασιστικότητά του, είναι εύλογο να αναγνωριστεί η βόρεια κύπρος σαν τμήμα της τουρκικής επικράτειας… Ποια είναι η διαφορά σύμφωνα με την ελληνική καθεστωτική ρητορική περί «κατοχής» της βόρειας κύπρου; Μόνο το ότι ξεκινάει το 1974 και όχι το 1967, όπως η ισραηλινή κατοχή στη δυτική Όχθη, στη λωρίδα της Γάζας, και στα υψώματα του Golan…

Έτσι έχουν τα πράγματα. Ακούσατε τίποτα; Ακούσατε κάποια οργισμένη καταγγελία των «αμερικάνων φονιάδων των λαών» για την παραχώρηση του Golan; Ακούσατε ότι ο υπ.εξ. κόκκινος Κατρού κάλεσε τον πρεσβευτή Pyatt για να του πει ότι αν δεν ανακληθεί η απόφαση για το Golan είναι ανεπιθύμητος; Όχι… Ούτε απ’ το φαιορόζ γκουβέρνο, ούτε απ’ την ρημαδοΚουλική δεξιά αντιπολίτευση, ούτε από κανέναν άλλον καθεστωτικό… Γιατί; Επειδή πάνω απ’ όλα είναι οι σύμμαχοι!!! Η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ… Η συμμαχία αυτή είναι μεγάλο κόλπο, κι αυτό αποδεικνύεται απ’ τις «ανοχές» της. Αυτό το λένε και το δείχνουν τα ντόπια αφεντικά, αυτό το λένε και το δείχνουν οι πολιτικές βιτρίνες τους, ακόμα κι όταν γρυλίζουν. Φαίνεται λοιπόν ότι τα κατά τον ψοφιοκουναβικό ρεαλισμό facts on the ground δεν θα κολυμπήσουν στην ανατολική Μεσόγειο. Κάποιες έξτρα «διευκολύνσεις» προς τους συμμάχους τόσο απ’ την Αθήνα όσο και απ’ τη Λευκωσία εγγυώνται πως το real estate του ψοφιοκουναβιστάν δεν θα επεκταθεί σε «εθνικά ευαίσθητα» ζητήματα…

Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος εξοχότατος πρωθυπουργός ήταν άλλωστε «μάρτυρας» αυτών των εξελίξεων, στην πηγή τους. Η παραχώρηση του οικοπέδου Golan πρωτοανακοινώθηκε απ’ το ισραηλινό καθεστώς τις μέρες και ώρες που η συμμορία των 3 + 1 συνεδρίαζε και χαριεντιζόταν στην Ιερουσαλήμ / al Guds. Όσο lower κι αν είναι τα αγγλικά του π.ε.τ. κάποιος απ’ το επιτελείο του θα το πήρε χαμπάρι τι παίζει και πως εξελίσσεται η «regional stability» στην ανατολική Μεσόγειο, που διαφημίζει (και) ο ελληνικός ιμπεριαλισμός… Ουάου: ίσως είναι μαοϊκός: μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση! Κυρίως όμως: πάνω απ’ όλα οι σύμμαχοι!!

Σε κάθε περίπτωση είτε έτσι είτε αλλιώς έχουν μαζευτεί πολλά πάνω (και μέσα) σ’ αυτόν τον υπο-άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ. Και φαίνεται ότι η Κουμουνδούρου έχει πια μια κάποια εσωτερική φαγούρα επί του θέματος (για όσο κυβερνά ακόμα)… Μερικοί βουλευτές του κόμματος κατέθεσαν αγουροξυπνημένοι «επερώτηση» για την συμμετοχή της ΣΤΑΣΥ (και της ΤΕΡΝΑ) στον διαγωνισμό για το απαρτχάιντ τραμ στην Ιερουσαλήμ / al Quds (θέμα που ανέδειξε κινηματικά το antifa community). Τέτοιες «επερωτήσεις» πάνε συνήθως στον κουβά, οπότε είναι ένας πολύ light τρόπος ξεκαρφώματος για εκείνους που τις κάνουν.

Όμως, όπως ακριβώς οι ροζ μετά από τόσα χρόνια παθιασμένης συγκυβέρνησης με τους ψεκασμένους (που συνεχίζεται, να μην ξεχνιόμαστε…) το παίζουν τώρα και ολίγον «αντιφασίστες», έτσι έχουν τον κυνισμό ώστε μετά από τόσα χρόνια παθιασμένης συμμαχίας με το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς να βγουν με κάποια αφορμή και να το παίξουν και λίγο «φιλοπαλαιστίνιοι».

Κάτι θα βρουν. Κανάν Αμπάς, κάτι…

Golan 3

Παρασκευή 29 Μάρτη. Τότε και μόνον τότε, όταν το σχέδιο για την διάλυση της συρίας ναυάγησε εντελώς και οι ουαχαβίτες ένοπλοι «συνοριοφύλακες» του ισραηλινού κράτους έφυγαν (προς Idlib μεριά), το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον ξανα-ανακήρυξαν τα υψώματα του Golan «στρατηγικής σημασίας». Που σημαίνει ότι από μετόπισθεν και επιμελητειακή βάση του συριακού μετώπου του 4ου παγκόσμιου, τα υψώματα του Golan έγιναν «πρώτη γραμμή». Ήταν στα μέσα του καλοκαιριού του 2018.

Το Τελ Αβίβ άρχισε να κλαίγεται στη Μόσχα ότι «οι φρουροί της επανάστασης είναι στα σύνορά μας» (πράγμα μόνο εν μέρει και κυρίως συμβολικά ήταν σωστό…) ζητώντας την ρωσική μεσολάβηση για την απομάκρυνσή τους. Πράγματι η Μόσχα εγγυήθηκε την αποσύρση όσων είχαν ιρανικά σήματα στις στολές τους σε απόσταση 50 χιλιομέτρων απ’ τα «σύνορα» του Golan. Η Χεζμπ’ αλλάχ αποχώρησε επίσης. Η «φύλαξη των συνόρων» απ’ την συριακή πλευρά αναλήφθηκε απ’ τον επίσημο συριακό στρατό· με κάποια ρωσική συμμετοχή σαν «εγγύηση».

Αν αυτό θα ήταν αρκετό για πραγματικά σύνορα μεταξύ δύο κρατών, δεν ήταν καθόλου αρκετό για το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Ένα φασιστικό αποικιοκρατικό κράτος, που από την κατασκευή του αποικιοποιεί και κάνει εθνοκαθάρσεις, τα μόνα σύνορα που θα μπορούσε να αναγνωρίσει είναι … η απέραντη θάλασσα – εκεί που δεν υπάρχουν άλλοι για να εξαφανίσει… Στο Golan, μετά την κατάληψή του (το 1967) το Τελ Αβίβ “εκκαθάρισε” τις 120 απ’ τις 150 χιλιάδες ντόπιων κατοίκων· τους έστειλε στην προσφυγιά… Συνεπώς υπάρχει κι εδώ το ίδιο δικαίωμα επιστροφής όπως στην υπόλοιπη Παλαιστίνη.

Υπάρχει όμως αυτή η διαφορά: σαν κατεχόμενο συριακό έδαφος τα υψώματα του Golan είναι πάντα διεκδικούμενα από ένα υπαρκτό κράτος: το συριακό. (Στη δεκαετία του ’90 διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις είχαν ψευτο-συμφωνήσει να τα επιστρέψουν. Ενώ το 2016 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Obama συμφώνησε σ’ ένα ψήφισμα του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, που «επέπληττε» τον Netanyahou επειδή δήλωνε ότι δεν θα φύγει ποτέ απ’ το Golan..). Ο ρόλος του Τελ Αβίβ στο σχέδιο διάλυσης της συρίας πρόσθεσε έναν βαρύ λόγο σύγκρουσης, σε μια υπόθεση κατοχής που πριν έτεινε να “ξεχαστεί”… Είναι εδάφη διεκδικούμενα με βάση τη “διεθνή νομιμότητα”, όμως σε ένα διαφορετικό (παγκόσμιο) περιβάλλον συσχετισμών δύναμης, και με ένα συριακό στρατό που, σαν πεζικό, είναι πια πολύ καλύτερα εκπαιδευμένος απ’ τον ισραηλινό. Μεσοπρόθεσμα λοιπόν το Golan θα μπορούσε να ανακαταληφθεί. Δηλαδή να «χαθεί» για το ισραηλινό απαρτχάιντ… Μαζί του και τα μεγάλα πετρελαϊκά κοιτάσματα του υπεδάφους του…

Βλέπουμε, λοιπόν, και ζούμε έναν ακόμα κρίκο σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου και όχι ένα μεμονωμένο περιστατικό άσχετο με άλλα. (Αυτά τα ξέρει, υποθέτουμε, και το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος· και με βάση αυτά κάνει τις ιμπεριαλιστικές επιλογές του…). Το λογικό ερώτημα που προκύπτει κατά συνέπεια είναι αυτό: παραχωρώντας το ψοφιοκουναβιστάν στο Τελ Αβίβ αυτήν την συριακή περιοχή την «κλειδώνει»; Την «εξασφαλίζει»; Η απάντηση είναι «όχι» (μάλλον το αντίθετο) – εκτός εάν… Εκτός εάν η Ουάσιγκτον αποκτήσει και δεύτερη στρατιωτική βάση στην ισραηλινή επικράτεια, στο Golan αυτή τη φορά, επίσημη ή ανεπίσημη, επιπλέον της γνωστής αεροπορικής που έχει απ’ το φθινόπωρο του 2017 στην έρημο Negev, κοντά στις ισραηλινές πυρηνικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Dimona.

Είναι ένα ενδεχόμενο που δεν θα πρέπει να αποκλειστεί. Επειδή η αμερικανική παραχώρηση του Golan στο Τελ Αβίβ από «μόνη» της κάνει την περιοχή ακόμα πιο έντονα στόχο, για τα επόμενα χρόνια…

Και επειδή ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος συνεχίζεται…

Πατριωτισμός

Πέμπτη 28 Μάρτη. Λύσσαξε η εθνικιστική δημαγωγία για την (τουρκική) «παρενόχληση» του πρωθυπουργικού ελικοπτέρου ανήμερα του “όλη η δόξα όλη η χάρη άγια μέρα ξημερώνει…”. Κοτζάμ παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος παραλίγο να βουτήξει (χωρίς αλεξίπτωτο) για να πάει κολυμπώντας στον προορισμό του (θα έβρισκε στη θάλασσα τον κυβερνοεταίρο του, που κι αυτός, σαν δεινός κολυμβητής, έχει «απειλήσει» τα ίδια). Ταυτόχρονα όμως, με σχολαστική επιμονή, τα ντόπια δημαγωγικά μήντια επέμεναν να τονίζουν ότι τα τουρκικά πολεμικά «πετούσαν 4 μίλια» απ’ το πρωθυπουργικό ελικόπτερο… Εννοώντας ότι “ξυστά πέρασαν” και ότι «απ’ του χάρου τα δόντια» γλύτωσε… Μπορεί να είναι σαδιστικό, αλλά έχει επιμορφωτικό σκοπό: τα 4 μίλια σαν “εθνικό μέγεθος” είναι “παρά τρίχα”…

4 μίλια είναι 6,5 χιλιόμετρα. Σε ευθεία 6,5 χιλιόμετρα είναι σχεδόν όση είναι η απόσταση του λόφου του Στρέφη απ’ το «κέντρο πολιτισμού» Σταύρος Νιάρχος στο παλιό Φάληρο. Δεν ξέρουμε πόσο «κοντά» ή πόσο «μακρυά» θεωρείται μια τέτοια απόσταση· ξέρουμε ωστόσο από άλλες περιπτώσεις «παρενοχλήσεων» στον αέρα του Αιγαίου ότι τα πετούμενα βρίσκονται σε απόσταση λίγων δεκάδων μέτρων. Σε σημείο οι αντίπαλοι πιλότοι να χαιρετιούνται… Αν ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος ένοιωσε «παρενόχληση» από απόσταση 6,5 χιλιομέτρων, ίσως οφείλεται στο ότι νοιώθει large. Πολύ large…

Αλλά όχι. Η σκηνοθεσία είναι ολοφάνερη για την δική μας εργατική κριτική οπτική. Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος είναι υποχρεωμένο, αναγκασμένο, να βρει πιο ρεαλιστικά «σημεία ισορροπίας» με το τουρκικό καθεστώς· ειδικά στην ανατολική Μεσόγειο – κι αυτό άσχετα από πολιτικές βιτρίνες, κυβερνήσεις, κλπ. (περισσότερα στο Sarajevo.pdf 135a, γινόμαστε μονότονοι ίσως, αλλά…).

Η διαδικασία αυτή, η υιοθέτηση δηλαδή ενός κάποιου γεωπολιτικού ρεαλισμού απέναντι στην Άγκυρα, θα «προσβάλει» όλα τα εθνικιστικά στερεότυπα που με φροντίδα έχουν καλλιεργηθεί και ενσωματωθεί απ’ το πόπολο επί δεκαετίες. Ένα απ’ αυτά, για παράδειγμα, είναι το θρυλικό Καστελόριζο, και η απεριόριστη ζώνη αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης που (κατά τις εθνικιστικές φαντασιώσεις) διαθέτει, έτσι ώστε να είναι σιαμαίες η ελληνική και η ελληνοκυπριακή αοζ· και η τουρκική ανύπαρκτη… Παραμύθι ήταν πάντα αυτό το εθνικό θεώρημα, που θα χρειαστεί κάποια στιγμή να μπει στο μουσείο, μαζί με τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» και την «κόκκινη μηλιά». Πέφτει, συνεπώς, αυτούς τους καιρούς στους ώμους ενός κυβερνητικού βουλευτή και υφυπουργού, οικολόγου κατά τα υπόλοιπα (του κυρ Τσιρώνη), να «πει κάτι» για το Καστελόριζο, «από γεωγραφική άποψη». Σε μια δειλή τακτική «μισό βήμα μπροστά – κάτι λιγότερο από μισό πίσω», μπας και σιγά σιγά αρχίσει το πόπολο να συνηθίζει στην ιδέα ότι η ανατολική Μεσόγειος δεν είναι ελληνική λίμνη (όπως ούτε το Αιγαίο).

Επειδή δεν υπάρχει στο ελλαδιστάν ούτε κοινωνική τάξη ή στρώμα, ούτε – κατά συνέπεια – πολιτικές βιτρίνες που να είναι σε θέση να εκδηλώσουν αυτόν τον αναγκαστικό (σε σχέση με τις εθνικιστικές φαντασιώσεις) ρεαλισμό καθαρά και χωρίς περιστροφές, ο greek way είναι «φωνές και κατάρες για την τουρκική επιθετικότητα», ενόσω «η πατρίς είναι ψύχραιμη και αποφασισμένη». Στη βάση των οδηγιών αυτού του manual ο τενεκεδένιος και οι κολαούζοι του εφηύραν μια «παρενόχληση» του πρωθυπουργικού (στρατιωτικού) ελικοπτέρου· που στην πιο απειλητική στιγμή της ήταν σε απόσταση «μόνο 6,5 χιλιομέτρων» – με το ζόρι θα μπορούσε κανείς να την δει δια γυμνού οφθαλμού! Με άλλα λόγια: ο εξοχότατος πρωθυπουργός βαφτίστηκε στα νάματα της αιώνιας εχθρότητας με τον αιώνιο εχθρό (ταυτολογία!). Για να μην νομίζει κανείς ότι πρόκειται για «προδότη»…

Ακριβώς επειδή ούτε ο τενεκεδένιος ούτε το κόμμα του αντιπροσωπεύουν κάποια τάξη ή κοινωνικό στρώμα που να έχει τα μυαλά στο κεφάλι του, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο (πώς αλλιώς θα ήταν δυνατόν να συγκυβερνούν 4 ολόκληρα χρόνια με τον ψεκασμένο, σε πόστο υπ.αμ. μάλιστα;) εκείνο που κάνουν είναι το ίδιο μ’ αυτό που έκαναν με την «λύση του μακεδονικού»: τροφοδοτούν το φασισταριό για να εμφανιστούν, κάποια στιγμή, σαν «αντιφασίστες». Χοντροκομμένοι υπολογισμοί, χωρίς αύριο! Ωστόσο, η ενίσχυση του εθνικισμού, που αυτοί οι εντολοδόχοι αντιλαμβάνονται σαν «τακτική κίνηση», είναι στην πραγματικότητα η στρατηγική των πραγματικών αφεντικών του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου για να ελέγχουν την κοινωνική (και πληβειακή) βάση. Εδώ και σχεδόν δύο αιώνες!

Συνεπώς, όταν ο εξοχότατος πρωθυπουργός το παίζει «θύμα της τουρκικής επιθετικότητας» ενώ δεν έγινε κάτι τέτοιο, ρίχνει απλά το νεράκι του στον μύλο των φασιστών. Όσο για τον αναγκαστικό ρεαλισμό του ελληνικού ιμπεριαλισμού; Αν, τελικά, πλησιάσει στο σημείο να πάρει μια επίσημη και σταθερή μορφή… «βλέπουμε»…

Απ’ τα υψώματα του Golan στο Idlib

Τρίτη 26 Μάρτη. Όταν το ψόφιο κουνάβι δηλώνει ότι «ο isis τελείωσε στη συρία» βιάζεται απλά να διαφημίσει μια νίκη (του). Πολύ σημαντικότερος από μερικούς θύλακες του isis στις ανατολικές όχθες του Ευφράτη είναι αυτός του Idlib. Για τον οποίο το μπλοκ της Αστάνα έχει προσπαθήσει διάφορα, όχι με τα αναμενόμενα αποτελέσματα· και ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ επένδυσε επίσης διάφορα, χωρίς τις επιτυχίες που επιδίωκε. Ο θύλακας του Idlib και οι αντικαθεστωτικοί της Hayat Tahrir al Sham (που έχει υπερισχύσει έναντι των υπόλοιπων οργανώσεων) αποτελεί ένα είδος «μαύρης τρύπας» στη συριακή επικράτεια – και στους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα. Μήπως έχει έρθει η στιγμή να αλλάξει κάτι σοβαρά;

Είχαμε εκτιμήσει ότι η Άγκυρα θα είναι αντίθετη με την αμερικανική παραχώρηση των υψωμάτων του Golan στο ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, αλλά δεν θα το φωνάξει δυνατά. Πέσαμε έξω στο δεύτερο μισό της εκτίμησης: η Άγκυρα το φώναξε τόσο ώστε να ακουστεί καλά. Και – μέσα στην ομίχλη της διεθνούς διπλωματίας – ανέλαβε να προωθήσει καταδικαστικό ψήφισμα του οηε.

Από μόνες τους αυτές οι κινήσεις είναι συμβολικές· αλλά για την μέση Ανατολή όχι μόνο. Ήδη ακούγονται (τουρκικές) φωνές που υποστηρίζουν ότι εν όψει της κλιμακούμενης αμερικανο-ισραηλινής επιθετικότητας στη μέση Ανατολή, όπως αυτή εκδηλώθηκε πρώτα με την ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ / al Quds σαν «πρωτεύουσας του ισραήλ» και τώρα με την παραχώρηση των υψωμάτων του Golan, η Άγκυρα πρέπει να αποκαταστήσει ανοικτά τις σχέσεις της με την Δαμασκό. Έτσι κι αλλιώς θα το κάνει από θέση ισχύος.

Ξέρετε βέβαια ότι η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει σταθερά ότι τέτοιες σχέσεις υπάρχουν ήδη τα τελευταία χρόνια – υπόγειες και ανεπίσημες. Αν δεν έχουν εκδηλωθεί ανοικτά αυτό οφείλεται στο πως (και αν) μπορεί η Άγκυρα να κουμαντάρει τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους (αυτούς που τώρα είναι συγκεντρωμένοι στο Idlib). Δεν μπορείς απ’ την μια να συμπεριφέρεσαι σαν φίλος και προστάτης τους και απ’ την άλλη να έχεις ανοικτά σχέσεις με το καθεστώς Άσαντ – ειδικά όσο παραμένουν ενεργές οι σαουδαραβικές μυστικές υπηρεσίες.

Τώρα όμως, η προσάρτηση συριακού εδάφους στο ισραηλινό κράτος (και οπωσδήποτε η αμερικανική ευλογία σ’ αυτήν) προσφέρει στην Άγκυρα ένα επιχείρημα απέναντι στους σύριους αντικαθεστωτικούς «φίλους» της: ότι υπάρχει ένας πολύ χειρότερος εχθρός / αντίπαλος απ’ το καθεστώς Άσαντ, και ότι για λόγους «πατριωτισμού» θα πρέπει η προσοχή (των αντικαθεστωτικών) να επικεντρωθεί στους «πραγματικούς κινδύνους» (Ουάσιγκτον συν Τελ Αβίβ) αφήνοντας στην άκρη την έχθρα στο καθεστώς Άσαντ. Απέναντι σε μια τέτοια διαχείριση οι υπηρεσίες του τοξικού και των εμιράτων δεν (θα) έχουν πολλά να αντιπροτείνουν, από ιδεολογική άποψη: υποστηρίζουν, άραγε, την κατάκτηση αραβικού εδάφους απ’ το ισραήλ ή/και τις ηπα; Υποστηρίζουν, μήπως, και την «ισραηλινοποίηση» της Δυτικής Όχθης;

Την στιγμή που η Άγκυρα θα εμφανιστεί δημόσια να αποκαθιστά, έστω «με μούτρα» (!!!), επίσημες σχέσεις με την Δαμασκό, θα έχει πριν λύσει το «πρόβλημα του Idlib». Η Μόσχα μπορεί (και λογικά έχει κάθε λόγο να θέλει) να βοηθήσει, είτε στρατιωτικά (κτυπώντας τους αντικαθεστωτικούς παραδειγματικά) είτε «πολιτικά» (οι περισσότεροι βρίσκονται εκεί προερχόμενοι από άλλα σημεία της συρίας, ύστερα από ρωσική μεσολάβηση και ρωσικές εγγυήσεις εδώ και 2 χρόνια).

Εκτιμάμε ότι αν η εκστρατεία πειθούς «για τον πραγματικό εχθρό» προχωρήσει, μια οριστική λύση για το Idlib και μια κάποια «αποκατάσταση σχέσεων» του τουρκικού με το συριακό καθεστώς, σαν “δίδυμες” κινήσεις δεν θα αργήσουν. Θα πάμε μισό βήμα πιο πέρα: αυτές οι εξελίξεις είναι επειγόντως αναγκαίες έτσι ώστε να απομείνει στην συριακή επικράτεια μόνο το «ζήτημα των ypg»…

Αυτό ενόσω στο γειτονικό ιράκ η εκεί κυβέρνηση θα ψάχνει το αποτελεσματικότερο τρόπο για να ξεφορτωθεί τις αμερικανικές βάσεις…

(φωτογραφίες. Πάνω, το ψόφιο κουνάβι, με τον Netanyahou όρθιο πίσω του, υπογράφει το αυτοκρατορικό διάταγμά του για την αλλαγή συνόρων μεταξύ ισραήλ και συρίας. Προσέξτε την παρουσία του βασιλικού γαμπρού Kushner πίσω και στο πλάι του Netanyahou· ο τύπος αυτός δεν έχει επίσημο κυβερνητικό αξίωμα. Σα να πρόκειται για οικογενειακή υπόθεση διευθέτησης κληρονομικών…

Κάτω, ο όλο και πιο κοντά στον παράδεισο Pompeo, το ομολογεί: είναι «θεού θέλημα» τόσο το ψόφιο κουνάβι όσο και ωμή έκφραση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Ο Pompeo, όπως και ο αντιπρόεδρος Pence, δηλώνει με κάθε ευκαιρία πολύ θεοσεβούμενος. Είναι κι αυτός hard core «ευαγγελιστής»… Που σημαίνει: τα παράπονά σας στον μεγαλο-ανύπαρκτο!)

Ωωωω το εθνικό πρόβλημα!

Σάββατο 16 Μάρτη. Όμως, όσο κι αν δεν λέγεται ανοικτά στα μέρη μας (και πως θα μπορούσε;) αυτό το “να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε” αφορά όχι μόνο το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον αλλά και (από ορισμένες πλευρές κυρίως) την Αθήνα και την Λευκωσία.

Ο “κόκκινος Κατρού”, σαν υπ.εξ., άκουσε την γνώμη του Τσαβούσογλου· και ο εξοχότατος πρωθυπουργός, σαν π.ε.τ., άκουσε την γνώμη του γ.γ. του ακελ. Αυτά χτες. Το οποίο ακελ, καθεστωτικό στη νότια κύπρο όσο δεν γίνεται, βγάζοντας διακριτικά την ουρά του απ’ έξω, έχει την εξής άποψη (διατυπωμένη χτες απ’ τον βουλευτή του Γιώργο Γεωργίου):

Το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά έφερε ένα επικίνδυνο και παρατεταμένο αδιέξοδο στο Κυπριακό… Το Κυπριακό ή θα λυθεί ή θα βουλιάξουμε!. Όσοι φλερτάρουν με όποια άλλη στρατηγική λύσης, χαλαρής ή αποκεντρωμένης ομοσπονδίας, ή ακόμα και συγκαλυμμένη διχοτόμηση, οφείλουν να μιλήσουν καθαρά στον λαό για τις προθέσεις τους. Διαφορετικά δίκαια και δικαιολογημένα, ο λαός θα τους θεωρήσει ως εργολάβους λύσης δύο κρατών.

Δραματικοί τόνοι – με ένα άρωμα γκαζιού, και “ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο”! Όταν, όμως, κοτζάμ ψόφιο κουνάβι απειλεί (και θα το κάνει) με “κυρώσεις” για τον nord stream 2, το τελευταίο που θα ήθελε η Λευκωσία (ή, έστω, το «πατριωτικό» ακελ…) είναι να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην ευρασία (που θα συμπεριλαμβάνει την Άγκυρα) και στα πλεούμενα της Ουάσιγκτον, παρέα με ελληνικές και ισραηλινές φελούκες. Συνεπώς κάπως πρέπει «να λυθεί» (το «πρόβλημα»…)

Γι’ αυτά ή γύρω απ’ αυτά είναι που θα ακούσει ο Αναστασιάδης (και ο π.ε.τ.) τις «ιδέες του πομπηία» – πίσω απ’ την κουρτίνα του σωλήνα…

Μίνι απολογισμός

Τρίτη 12 Μάρτη. Η Ουάσιγκτον απαιτεί απ’ το Βερολίνο (και το Παρίσι) να φύγουν απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά της Τεχεράνης, απειλώντας με κυρώσεις.. Η Ουάσιγκτον απειλεί με κυρώσεις ευρωπαϊκές εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2… Η Ουάσιγκτον σκοπεύει να απαιτήσει απ’ το Βερολίνο (και το Τόκιο, και άλλους «συμμάχους») να πληρώνουν τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων συν ένα 50% «καπέλο» για το προνόμιο να υπάρχει us army στις επικράτειές τους… Η Ουάσιγκτον απειλεί το Βερολίνο (και το Λονδίνο και όποιον άλλον τολμήσει) με τιμωρίες αν κλείσουν δουλειές με την κινεζική Huawei… Απειλεί με δασμούς τις ευρωπαϊκές εξαγωγές στις ηπα…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον ανακηρύσσει «πρωτεύουσα του ισραήλ» την Ιερουσαλήμ / al Quds… Σταματάει την χρηματοδότηση των προγραμμάτων ανθρωπιστικής βοήθειας των παλαιστίνιων, και διώχνει τις δομές πολιτικής εκπροσώπησης της «παλαιστινιακής αρχής» απ’ τις ηπα… Ετοιμάζει «σχέδιο ειρήνης» που θα νομιμοποιεί την ισραηλινή κατοχή… Στηρίζει τον τοξικό, τον οποίο ακόμα και ακροδεξιοί ψοφιοκουναβικοί βουλευτές χαρακτηρίζουν πλέον «εντελώς γκάγκστερ»…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον απειλεί το Πεκίνο με ολοκληρωτικό πόλεμο δασμών… Ενώ ρίχνει τιμωρίες («κυρώσεις») επειδή η κίνα αγοράζει ρωσικά όπλα…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον απειλεί την Άγκυρα με «κυρώσεις» επειδή αγοράζει ρωσικά όπλα… Απειλεί το Καράκας με «όλες τις options on the table»… Απειλεί την Αβάνα και την Μανάγκουα ότι «θα είναι οι επόμενες»…

Και φυσικά: η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ, στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, και απειλεί για ακόμα περισσότερες…

Δεν είναι πολλά μαζεμένα για να δικαιολογείται οποιοσδήποτε εφησυχασμός και οποιαδήποτε αδιαφορία; Μην το ξεχνάτε: πρόκειται για μακράν τον νο 1 σύμμαχο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου…

(Το ξέραμε. Αλλά οι καθεστωτικοί new york times το δημοσιοποίησαν προχτές, με στοιχεία: ο θρυλικός «εμπρησμός της ανθρωπιστικής βοήθειας» στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας, έγινε απ’ τους οπαδούς του Guaido. Κατά λάθος είναι αλήθεια, καθώς οι μολότοφ που έριχναν απ’ το έδαφος της κολομβίας προς την αστυνομία της βενεζουέλας απέναντι, έπεσαν σε φορτηγό… Χρειάζονται εκπαίδευση ακόμα… Οι ψοφιοκουναβικοί που εν χορώ ανέμισαν αυτό το περιστατικό για να καταγγείλουν – έως και στον οηε – την βαρβαρότητα του Μαδούρο έγιναν ρόμπα· αλλά δεν ιδρώνουν τ’ αυτιά τους.

Τώρα πρέπει να μαθευτεί αν το black out στη βενεζουέλα είναι σαμποτάζ (όπως καταγγέλει το καθεστώς Μαδούρο) ή βλάβη λόγω κακής συντήρησης. Ο Guaido πήρε πάντως νέες εντολές: να επιδιώξει κήρυξη «έκτακτης ανάγκης», για να πάνε στο Καράκας όχι ηλεκτρολόγοι αλλά … ανθρωπιστική βοήθεια… Αλλιώς θα πάει στα σκουπίδια – ποιός όμως;)

(φωτογραφία: Κέφια, ε;)

Family affairs…

Σάββατο 9 Μάρτη. Έχει το ενδιαφέρον του, κάθε άλλο παρά κουτσομπολίστικο, το ενδοοικογενειακό “δράμα” στο παλάτι του Ριάντ, ανάμεσα στον πατέρα (και βασιλιά ακόμα) Salman bin Abdulaziz al Saoud και τον τοξικό γυιό (διάδοχο) του· αν τα πράγματα είναι όπως τα παρουσίασε προχτές ο καθεστωτικός guardian. Απ’ την άποψη της παλατιανής τάξης ο πατέρας μπορεί να κάνει στην άκρη τον γυιό, χωρίς να βάψει τα χέρια του με αίμα. Το ανάποδο όμως, το να ξεφορτωθεί ο γυιός τον πατέρα, θα είναι κανονικό πραξικόπημα.

Κατά τον guardian η «κρίση» που υπάρχει εδώ και μήνες, επιδεινώθηκε ραγδαία κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του πατέρα (βασιλιά) στο Κάιρο. Ο χουντοSisi φαίνεται ότι προτιμάει τον τοξικό για παρέα… Οι μπιστικοί του βασιλιά τον ειδοποίησαν ότι ενόσω θα βρίσκεται στο Κάιρο κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του από την προσωπική του φρουρά (μιας και κάποιοι είναι «πιστοί» του τοξικού) και να μην το βρει ποτέ, παρά σαν αποκαΐδια κάποιο φούρνο της πρεσβείας… Πράγμα που ανάγκασε τον πατέρα (βασιλιά) να στείλει όλη την ακολουθία του πίσω στο Ριάντ και την αντικαταστατήσει από καρατσεκαρισμένους δικούς του έμπιστους. Όλα αυτά ενώ βρισκόταν στο Κάιρο. Στην επιστροφή διεμήνυσε στο γυιό ότι «δεν θέλει να τον βλέπει στα μάτια του» – με αποτέλεσμα ο τοξικός να μην είναι στην υποδοχή του πατρός βασιλιά, κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο με βάση το πρωτόκολλο.

Μία απ’ τις βασικές αντιθέσεις σ’ αυτό το ενδοοικογενειακό δράμα προκύπτει πως είναι ότι ο τοξικός έχει αποδεχθεί το αμερικανικό και ισραηλινό «deal του αιώνα» για την παλαιστίνη· που απλά νομιμοποιεί το «μεγάλο ισραήλ» (δηλαδή την κατοχή) ελπίζοντας να εξαγοράσει τους παλαιστίνιους με «επενδύσεις» στα λίγα μπαντουστάν που θα τους απομείνουν σαν «κράτος». Ο τοξικός το έχει δείξει ξανά και ξανά: το μόνο που κοιτάει και τον ενδιαφέρει (εκτός απ’ τα γεννητικά του όργανα) είναι οι τσέπες του. Δεν καταλαβαίνει όμως πολλά ούτε καν στο ζήτημα «καπιταλιστικός κόσμος» – ας αφήσουμε τα υπόλοιπα. Είναι ένας άραβας γιάπης, και τίποτα περισσότερο. Σαν πλούσιος κληρονόμος έχει όλα τα χαρακτηριστικά τέτοιων τύπων…

Ο 83χρονος πατέρας απ’ την άλλη, χρόνια στο κουρμπέτι, ξέρει πολύ καλά: αν το Ριάντ περάσει ανοικτά στον γεωπολιτικό στάβλο του Τελ Αβίβ, οι μεγάλες μάζες των πληβείων ή/και των μεσοστρωματικών αράβων που είναι αντίθετες θα κατακτηθούν αργά ή γρήγορα απ’ την Άγκυρα (οι σουνίτες) και απ’ την Τεχεράνη (οι σιΐτες). Αυτό θα είναι δρόμος χωρίς γυρισμό: με τέτοιες κολεγιές το βασίλειο των Σαούντ θα χάσει τη νομιμότητά του στον μουσουλμανικό κόσμο γενικά σαν «προστάτης των ιερών τόπων» (της Μέκκα και της Μεδίνα), και ούτε ο ισραηλινός ούτε ο αμερικανικός στρατός θα τρέξουν να το σώσουν απ’ την διάλυση: την δουλειά τους θα την έχουν κάνει. Με δυο λόγια είναι εύλογο να θεωρεί αυτοκτονία την «πολιτική» του τοξικού. (Δεν θα μας έκανε καμμία εντύπωση αν ο πατέρας έχει μετανοιώσει που έκανε τον τοξικό γυιό του διάδοχο, κι αν έχει αρχίσει να το θεωρεί επικίνδυνα ηλίθιο…)

Είναι, όμως, 83 χρονών. Αν αύριο πάθει συγκοπή και τα κακαρώσει ποιος θα πει «τον έφαγαν τον άνθρωπο»;

Αυτός που θα μπορούσε να τον στηρίξει διακριτικά είναι, παραδόξως, η Άγκυρα. Όπως φαίνεται ότι το καταλαβαίνουν καλά στη Μόσχα, στο Πεκίνο και αλλού, για τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια είναι προτιμότερο το συστηματικό ξεδόντιασμα της όποιας ηγεμονίας των ηπα και των συμμάχων της, παρά μια «θερμή» αναμέτρηση. Σ’ αυτή την τακτική τόσο το τουρκικό καθεστώς όσο και το ιρανικό με χαρά θα έβλεπαν τον τοξικό να απολύεται, έτσι ώστε να μην τον έχουν μπροστά τους τα επόμενα χρόνια. Για τον δικό τους σχεδιασμό λίγα χρόνια ρεαλιστικής εξουσίας του τωρινού βασιλιά, που θα φρέναρε τα αμερικανικά και ισραηλινά σχέδια για την μέση Ανατολή, δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα.

Αλλά για να προσφέρει ένα τέτοιο διακριτικό στήριγμα η Άγκυρα στις ενδοΡιάντ κόντρες πρέπει να ξανασηκώσει ψηλά τη σημαία της δολοφονίας του Khashoggi. Η οποία, παρεπιπτόντως, συνεχίζει να ανεμίζει στα νομοθετικά σώματα στην Ουάσιγκτον, καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη η προώθηση όχι μόνον ενός αλλά περισσότερων νόμων για να επιβληθούν κυρώσεις κατά του Ριάντ. Όχι μόνο για την για την συγκεκριμένη δολοφονία αλλά και για τον πόλεμο στην υεμένη, τους βασανισμούς και τις δολοφονίες αντιφρονούντων, καθώς και την φυλάκιση και τον βασανισμό αντικαθεστωτικών γυναικών. Κατά την washington post θα πρέπει πλέον να μπει στη σειρά των κατηγορούμενων και το ψόφιο κουνάβι, που συνεχίζει να καλύπτει τον τοξικό…

Ας το θυμίσουμε: απ’ τον Δεκέμβρη η αμερικανική γερουσία έχει αποφανθεί ομόφωνα ότι ο τοξικός διέταξε την δολοφονία του Khashoggi…

Ας θυμίσουμε και το άλλο: εκείνη η υπόθεση με τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που έχει θαφτεί;

Οι “μοναχοφάηδες”

Πέμπτη 7 Μάρτη. Και “ξαφνικά”, ο “εκτελεστής” της πιο πρόσφατης αποτυχίας των διαπραγματεύσεων για το “κυπριακό” και σκληρός αντιτούρκος, έγινε … ρεαλιστής! Ουάου! Μιλώντας στο διεθνές φόρουμ των Δελφών ο ογκόλιθος Nick the greek δήλωσε αφενός ότι “μην τα θέλουμε όλα δικά μας, έχει και η τουρκία δικαιώματα στην ανατολική Μεσόγειο” (έεελααα;!!) αφετέρου ότι το Καστελόριζο, “ε, μπορεί να μην έχει και την αοζ που λέμε”… (τα λόγια δικά μας, το νόημα δικό του).

Δεν τσίμπισε αλογόμυγα τον ογκόλιθο. (Θα πέθαινε!) Ούτε τον κουτσούλισε το άγιο ιπτάμενο ποντίκι (: περιστέρι) να λουστεί την επιφοίτηση. Στο Sarajevo 135a τα εξηγήσαμε έγκαιρα. Εκείνο, πάντως, που επιβεβαιώνει την ανάλυσή μας, δεν είναι τα λεγόμενα ενός ογκόλιθου, ακόμα κι αν είναι πρώην υπ.εξ. και παραμένει κυβερνητικός βουλευτής. Είναι η cool (έως πολύ cool…) αντίδραση της κουλοδεξιάς αντιπολίτευσης, είτε επίσημη είτε μέσω διάφορων δημαγωγών της. Κάτι μεταξύ «αυτά δεν τα κουβεντιάζουμε στο τραπέζι την ώρα του φαγητού» και «τι εννοείτε δηλαδή;» Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο μπορούσε να διακρίνει κανείς τις προηγούμενες ημέρες, είτε πίσω απ’ τις γραμμές είτε μπροστά, μισόλογα του είδους «μα δεν είπαμε ποτέ ότι η τουρκία δεν έχει δικαίωματα… απλά είναι παλιο-μαξιμαλιστές…» ή/και “καλά, αν υπήρχε απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου θα την σεβόμασταν ακόμα κι αν ήταν εναντίον μας, αλλά δεν υπάρχει…”

Θαύμα! (Λέμε τώρα…)

Απ’ την άλλη μεριά ο υποάξονας Αθήνας – Τελ Αβίβ γίνεται διαρκώς και χοντρύτερος. Με όλα τα σημαντικά ελληνικά ιμπεριλιαστικά σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο να μπαίνουν στην κατάψυξη, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι έχει μείνει για τον ελληνο-ισραηλινό άξονα από μιλιταριστική άποψη. Η απάντηση δεν είναι (κι ούτε θα είναι μελλοντικά) απλή.

Πρώτον, επειδή δεν εξαρτιέται μόνο απ’ τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα· εξαρτιέται και απ’ τα ισραηλινά, με το Τελ Αβίβ (σε ότι αφορά το πολεμικό ναυτικό του) να είναι σε ακόμα πιο αδύναμη θέση απ’ το ελλαδιστάν. Κάποια στιγμή (θυμηθείτε το) θα εξαρτιέται κυρίως απ’ τα ισραηλινά. Και δεύτερον (το έχουμε πει) παρότι το σχέδιο «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μπορεί να χάνει την αντιτουρκική αιχμή του (που ενδιέφερε, κυρίως, το ελλαδιστάν), δεν παύει να έχει ενδιαφέρον για την Ουάσιγκτον. Συνεπώς ο ελληνικός γεωπολιτικός προσοδισμός μπορεί να χάνει το καλάθι, αλλά επιδιώκει ακόμα κανά ζευγάρι αυγά.

Οι αρμόδιοι δημαγωγοί άρχισαν να κορδώνονται με την προοπτική ελληνο-ισραηλινής κατασκευής συστήματος ραντάρ στην ανατολική Κρήτη. «Κατασκευή ραντάρ» σημαίνει και «συνδιαχείριση». Ελληνο-ισραηλινή «συνδιαχείριση ραντάρ» σημαίνει ισραηλινή στρατιωτική βάση (στην ανατολική Κρήτη). Ισραηλινή στρατιωτική βάση στην Κρήτη σημαίνει ακόμα πιο βαθιά εμπλοκή του ελλαδιστάν στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν είναι κάτι εκτός λογικής ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αυτή τη στιγμή ωστόσο δείχνει προχωρημένο. Θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να σιγουρευτούμε για το αν πρόκειται για κάτι σοβαρό ή για προπαγανδιστικό πυροτέχνημα.

Ωστόσο το γεγονός είναι ότι η ιδέα, στον πυρήνα της, αφορά ισραηλινή στρατιωτική βάση στην Κρήτη· όχι ελληνική στην έρημο Negev…

Κάτι σημαίνει αυτό, ε;