Tag: τουρκία

Νοτιοκυπριακή εθνική ενότητα

Τετάρτη 17 Ιούλη. Όπως ήταν αναμενόμενο, εν χορώ οι πολιτικές βιτρίνες της νότιας κύπρου απέρριψαν ομόφωνα την πρόταση Akinci για ισότιμη συνεκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων γκαζιού υπό την αιγίδα του οηε.

Πριν 2 μέρες σημειώναμε: …Αυτά τα δύο, τα λεφτά και η πολιτική ισότητα («παραδειγματικά» αλλά σ’ έναν κρίσιμο τομέα) βρίσκονται τώρα μπροστά τους ελληνοκύπριους, με μια μορφή: είτε δέχεστε είτε τα γεωτρύπανα συνεχίζουν (και όχι μόνο). Προφανώς θα ήθελαν να πουν ένα ξερό «όχι» – αλλά αυτό θα τους έβγαζε για άλλη μια φορά στην (διεθνή) σέντρα σαν ιδιοτελείς με περικεφαλαία…

Το είπαν τελικά το ξερό «όχι», που θα προσπαθήσουν να το σερβίρουν με διάφορες σάλτες. Απ’ τις δηλώσεις των εταίρων αυτής της εθνικής γραμμής προκύπτει ότι η συνέχεια του «όχι» θα είναι βλέποντας και κάνοντας. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του γ.γ. του ακελ Άντρου Κυπριανού, επειδή το «αριστερό» ακελ παριστάνει ότι «θέλει να σεβαστεί τα δικαιώματα των τουρκοκυπρίων» αλλά σε οποιαδήποτε στιγμή κρίσιμων αποφάσεων υιοθετεί την εθνικιστική στάση των υπόλοιπων.

Δήλωσε λοιπόν ο νοτιοκύπριος γ.γ. μιλώντας για το επίσημο σερβίρισμα του «όχι»:

… Θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το πως τοποθετείται η διεθνής κοινότητα όπως είναι αυτή τη στιγμή διαμορφωμένη. Λυπούμαι να παρατηρήσω ότι ανεξάρτητα από τις απόψεις που έχουμε εμείς εδώ στη Κύπρο, είναι προφανές ότι υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις και για την ετοιμότητα της δικής μας πλευράς για την επίλυση του Κυπριακού…

Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει «μας έχουν πάρει διεθνώς χαμπάρι ότι δεν θέλουμε λύση»… Ισχύει.

Ο Akinci απάντησε με τον τρόπο που του επιτρέπει το ξερό «όχι». Τους προτείνουμε συνεργασία και την απορρίπτουν στο όνομα της λύσης… είπε χοντρικά … πράγμα που κάνει ξεκάθαρο ότι δεν υπηρετούν την ειρήνη και την σταθερότητα στην κύπρο και στην περιοχή.

Ο τουρκοκύπριος υπ.εξ. Οζερσάι ήταν πιο καυστικός. … Αυτό το καλοκαίρι θα χαιρετάμε ο ένας τον άλλο απ’ της γεωτρητικές πλατφόρμες που είναι πλάι πλάι είπε.

Στην ανάγκη βάλτε ξαπλώστες και ομπρέλες – θα προσθέταμε…

Εμπόριο όπλων

Τετάρτη 17 Ιούλη. Το ψόφιο κουνάβι είναι πολύ δυστυχισμένο: πρέπει να ακυρώσει την πώληση των 100 (+…) f 35 στην Άγκυρα, πράγμα εντελώς αντίθετο απ’ την εμπορική του φιλοσοφία· με κόστος πολύ μεγαλύτερο για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία παρά για το τουρκικό καθεστώς.

Είμαστε σε μια κατάσταση δήλωσε χτες όπου η τουρκία είναι πολύ καλός πελάτης μας, και τώρα της λέμε ότι δεν πρόκειται να σου πουλήσουμε τα f 35 επειδή εξωθήθηκες να αγοράσεις ένα άλλο πυραυλικό σύστημα, ρωσικό… Βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Αλλά κι εμείς έχουμε μπει σε πολύ δύσκολη θέση. Αυτό δεν είναι δίκαιο.

Το ψόφιο κουνάβι έχει υιοθετήσει το θέωρημα που το χάρισε ο Erdogan: ότι αναγκάστηκε να αγοράσει τους ρωσικούς s 400 επειδή η κυβέρνηση Obama δεν του πούλησε τους patriot. Συνεπώς χρεώνει την τουρκική αγορά όχι στην Άγκυρα αλλά στον προκάτοχό του. Αυτό είναι (μιλώντας από δικηγορική άποψη) μια καλή υπερασπιστική γραμμή για το τουρκικό καθεστώς σ’ ένα αμερικανικό πολιτικό/ μαφιόζικο δικαστήριο, αλλά δεν ισχύει. Οι ρωσικοί s 400 είναι και καλύτεροι και φτηνότεροι απ’ τους αμερικανικούς patriot.

Γι’ αυτό, εξάλλου, θέλει να τους αγοράσει και το ινδικό καθεστώς, συμμαχικό των ηπα (εν μέρει…), που δεν έπεσε πάνω σε καμία Ομπαμική άρνηση για patriot! Κι αυτό κάνει την δυστυχία του ψόφιου κουναβιού ακόμα μεγαλύτερη: ασφαλώς και πρέπει να «τιμωρηθεί» το τουρκικό καθεστώς, για να υπάρχει προηγούμενο και για τους επόμενους αγοραστές ρωσικών όπλων. (Ας θυμήσουμε ότι η Ουάσιγκτον έχει βάλει «τιμωρία» και κινεζικές κρατικές εταιρείες που αγοράζουν ρωσικά όπλα· παρότι δεν θα υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να αγοράσουν αμερικανικά).

Να τιμωρηθεί, λοιπόν, η Άγκυρα, όπως και οποιοσδήποτε άλλος ενισχύει την ρωσική πολεμική βιομηχανία… Αλλά με την ακύρωση της πώλησης των f 35 το αμερικανικό καθεστώς πυροβολεί τα πόδια του. Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ως τώρα τακτική της των διεθνών «τιμωριών» («κυρώσεων») που είναι τόσο καθαρό ότι η Ουάσιγκτον είναι η πραγματικά χαμένη.

Αλλά τι να κάνεις;

Δεν μυρίζει γκάζι…

Δευτέρα 15 Ιούλη. Κάνοντας έναν ελιγμό σε σχέση με τις τρύπες που ανοίγουν το fatih και το yavuz από ‘δω κι απο ‘κει στα θαλάσσια πέριξ της βόρειας κύρου, μέσα στον θόρυβο που προσπαθούν να προκαλέσουν οι “αγανακτισμένες” Λευκωσία και Αθήνα, το τουρκικό καθεστώς πέταξε χτες το μπαλάκι στη Λευκωσία. Με μια πρόταση πακέτο (που είχε αναγγελθεί πριν 4 ημέρες), μέσω οηε, ο πρόεδρος των τουρκοκυπρίων Akinci καλεί τον Αναστασιάδη στην δημιουργία ενός κοινού μηχανισμού διαχείρισης / εκμετάλλευσης των όποιων γκαζιών 50 – 50. Τόσο σε ότι αφορά τις αποφάσεις όσο και για τα έσοδα / κέρδη. Ο κοινός μηχανισμός θα είναι υπό την εποπτεία του οηε, με δυνατότητα συμμετοχής και εκπροσώπου της ε.ε., σαν παρατηρητή.

Συμπληρωματικά, και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu, με άρθρο του στην τουρκοκυπριακή εφημερίδα kibris postasi, ξεκαθάρισε πως μέχρι να δεχτούν οι ελληνοκύπριοι την πρόταση του Akinci τα τουρκικά τρυπάνια θα συνεχίσουν να κάνουν την δουλειά τους σε περιοχές που έχουν υποδειχθεί απ’ τους τουρκοκύπριους…

Παρότι η ελληνοκυπριακή λιγούρα για τα φράγκα απ’ την εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων είναι μεγάλη, είναι δύσκολο έως αδύνατο να συμφωνήσουν (οι ελληνοκύπριοι) να κρατάνε μόνο τα μισά! Η δική τους γενναιοδωρία ήταν να δίνουν ένα χαρτζιλίκι στους τουρκοκύπριους (αν κάθονται φρόνιμοι…)· όχι και 50 – 50!!! (Ο Αναστασιάδης έχει καλέσει για αύριο «εθνική σύσκεψη», όλων των κομμάτων, για να δουν τι θα απαντήσουν).

Δεν είναι, όμως, μόνο τα φράγκα. Η πρόταση των τουρκοκυπρίων για συνεταιρισμό ίσων μεταξύ τους εταίρων στηρίζεται και νομιμοποιείται όχι βέβαια στην γεωγραφική ή στην πληθυσμιακή ανισότητα των δύο ζωνών της κύπρου, αλλά απ’ την απαίτησή τους για αναγνώριση (απ’ τους ελληνοκύπριους) της πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων, σε οποιαδήποτε μελλοντική «λύση». Ο ελληνοκυπριακός εθνικισμός το απορρίπτει αυτό μετά βδελυγμίας: θέλει να είναι το μόνο αφεντικό, πατώντας πάνω στην πληθυσμιακή υπεροχή και την διεθνή αναγνώριση.

Αυτά τα δύο, τα λεφτά και η πολιτική ισότητα («παραδειγματικά» αλλά σ’ έναν κρίσιμο τομέα) βρίσκονται τώρα μπροστά τους ελληνοκύπριους, με μια μορφή: είτε δέχεστε είτε τα γεωτρύπανα συνεχίζουν (και όχι μόνο). Προφανώς θα ήθελαν να πουν ένα ξερό «όχι» – αλλά αυτό θα τους έβγαζε για άλλη μια φορά στην (διεθνή) σέντρα σαν ιδιοτελείς με περικεφαλαία.

Η παράδοση της ελληνικής και ελληνοκυπριακής στάσης δείχνει ότι το γκουβέρνο στη Λευκωσία θα προσπαθήσει να κινηθεί παρελκυστικά. Ελπίζοντας σε τι όμως;

…αλλά ούτε και μπαρούτι…

Δευτέρα 15 Ιούλη. Σε χθεσινό της άρθρο η δεξιά καθεστωτική ελληνοκυπριακή εφημερίδα «ο φιλελεύθερος» αναφέρθηκε σε «υποψίες» της ε.ε. («υποψίες»; τι είναι αυτό;) ότι η γεώτρηση του fatih έχει κτυπήσει κοίτασμα φυσικού αερίου, και μάλιστα αρκετά μεγάλο. Προς το παρόν πρόκειται για φήμες· κάτι συνηθισμένο σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Ακόμα και χωρίς αυτό ωστόσο, η Άγκυρα έχει ένα «όπλο» που ο ελληνικός εθνο-ιμπεριαλισμός αγνόησε επιδεικτικά: την δυνατότητα να προκαλεί «αβεβαιότητα» γύρω γύρω απ’ τα θρυλικά κυπριακά οικόπεδα· πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να αρχίσει η εκμετάλλευση οποιουδήποτε κοιτάσματος, ακόμα κι αν είναι εύλογα ελληνοκυπριακό. Μ’ άλλα λόγια: ενώ η (φαιορόζ) Αθήνα και η (σκούρο μπλε) Λευκωσία νόμιζαν ότι οι εταιρείες εξόρυξης θα «πιέζουν» την τουρκία κινητοποιώντας και τα κράτη τους, στην πράξη οι εταιρείες «πιέζουν» τους ελληνοκύπριους να δεχτούν μια «λύση». Ή, σε κάθε περίπτωση, μια διευθέτηση που να εξασφαλίζει την ηρεμία – για να γίνουν οι όποιες μπίζνες.

Τέτοιου είδους είναι η πρόταση Akinci: μια επιμέρους διευθέτηση που εξασφαλίζει την ηρεμία… Οι εταιρείες αδιαφορούν για το πως θα μοιράζονται στην κύπρο οι κοινότητες τα ποσοστά τους· τα δικά τους κέρδη δεν επηρεάζονται. Η «διεθνής κοινότητα» επίσης αδιαφορεί. Επιπλέον η ελληνική (και ελληνοκυπριακή) παρελκυστική τακτική είναι γνωστή διεθνώς εδώ και πολλά χρόνια· συνεπώς οι ελληνοκύπριοι δεν μπορούν να το παίζουν «θύματα». Γι’ αυτό δεν θα μας κάνει εντύπωση αν η πρόταση Akinci θεωρηθεί (διεθνώς) «θετική».

Περιμένουμε όλο αγωνία τι σχέδια θα κάνει όχι μόνο το ελληνοκυπριακό φασισταριό αλλά και το καινούργιο αστέρι στην πόλη: ο Γου(α)δοNick!

Πύραυλοι

Κυριακή 14 Ιούλη. Αν θυμόμαστε καλά όταν (από σπόντα…) είχε έρθει στα μέρη μας, το 1998, ένα σετ ρωσικών S 300 (που χάρη σε μια σπουδαία πατριωτική έμπνευση Αθήνας – Λευκωσίας είχε αγοράσει η δεύτερη) ήταν κάτι σαν εθνικός θρίαμβος. Με τους S 300 στην Κρήτη τα τουρκικά πολεμικά δεν θα τολμούσαν να κουνηθούν (σε περίπτωση πολέμου…) Ήταν, ακόμα, η εποχή του ένδοξου «ενιαίου αμυντικού δόγματος», της αναμονής της διάλυσης της τουρκίας, και άλλα εθνοεπικά. Σπουδαίες εποχές (για το ντόπιο φασισταριό, θεσμικό και «λαϊκό»)!

Τελικά οι S 300 αξιοποιούνται για την εκπαίδευση των συμμάχων ισραηλινών πιλότων. Χαμένοι δεν πήγαν…

Τώρα το τουρκικό καθεστώς παραλαμβάνει τους S 400 (4 σετ). Αν και είναι αμυντικοί πύραυλοι, ο πάνω χάρτης (με την εμβέλειά τους) θα πρέπει να προκαλεί κατάθλιψη στον ντόπιο αντιτουρκισμό. Στην πραγματικότητα αρκούν τα ραντάρ του συστήματος: τα βλέπουν όλα (στην ακτίνα τους).

Η έσχατη ελληνική ελπίδα είναι, πια, η τιμωρία της Ουάσιγκτον – στην Άγκυρα. Όσο κι αν παρακαλάει η ελληνική ψυχή, αυτή η τιμωρία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Η τουρκική παραγγελία των 100 (+ 20) f 35 αξίζει πάνω από 11 δισεκατομύρια δολάρια. Το να την ακυρώσει ο «πλασιέ όπλων» ψοφιοκούναβος αφενός θα είναι μεγάλη ζημιά (για την κατασκευάστρια lockheed martin) και αφετέρου θα προκαλέσει σοβαρή δικαστική εμπλοκή (υπάρχουν υπογεγραμμένα συμβόλαια!) που το πιθανότερο είναι να την κερδίσει η Άγκυρα. Επιπλέον διάφορα τμήματα των f 35 κατασκευάζονται σε τουρκικά εργοστάσια. Όχι βίδες. Τμήματα των φτερών και των μηχανών. Με δυο λόγια: αν η αμερικανική τιμωρία είναι η απαγόρευση πώλησης των f 35, η ζημιά θα είναι μακράν μεγαλύτερη για την Ουάσιγκτον παρά για την Άγκυρα.

Θα ήταν δυνατόν να πάρει τελικά τα f 35 η Άγκυρα και η τιμωρία να είναι άλλου είδους; Αδιάφορο: αυτό που οι αμερικάνοι λένε ότι φοβούνται είναι η άμεση μελέτη των χαρακτηριστικών των αεροπλάνων τους απ’ τους ρώσους τεχνικούς των S 400 (που πάνε πάκετο με τους πυραύλους). Θα μπορούσε, φυσικά, να ισχύει και το ανάποδο: αμερικάνοι τεχνικοί να μελετήσουν τα συστήματα των S 400. Η Μόσχα δεν δείχνει να φοβάται· η Ουάσιγκτον ναι. Δεν βγαίνει κάποιο συμπέρασμα εδώ, έστω και για την τεχνολογική ηγεμονία;

Τα μέχρι τώρα βήματα του τουρκικού καθεστώτος (και όχι μόνο σε ότι αφορά τους πυραύλους…) δείχνουν ότι προχωράει τις μεθοδεύσεις του και σε σχέση με τις ηπα με πολύ πιο στέρεα βήματα απ’ ότι θα ήθελε ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός.

Σχέσεις 1

Κυριακή 14 Ιούλη. Πριν 3 χρόνια (για την ακρίβεια στις 15 Ιούλη του 2016…) έγινε στην τουρκία απόπειρα πραξικοπήματος. Έγινε επιχείρηση κομμάντο για να δολοφονηθεί ο Erdogan, βομβαρδίστηκε από αεροπλάνα το κοινοβούλιο, ενώ στρατός προσπάθησε να καταλάβει κεντρικά σημεία και το αεροδρόμιο της Istanbul. Έγιναν μαζικές δολοφονικές ενέργειες που ούτε στη φαντασία του ο μέσος μαλάκας έλληνας δεν μπορεί να διανοηθεί.

Το πραξικόπημα ήταν βιαστικό και πιθανότατα κακά οργανωμένο· αλλά αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την σημασία της αντίστασης του κόσμου (συμπεριλαμβανόμενων μεταναστών απ’ την συρία και πολιτικών προσφύγων απ’ την αίγυπτο…) που βγήκε κατά χιλιάδες στους δρόμους της Istanbul και της Ankara εμποδίζοντας, συχνά μόνο με τα κορμιά του, την επιτυχία του πραξικοπήματος. Οι πάνω από 260 δολοφονημένοι πολίτες (απ’ τους πραξικοπηματίες) δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Δεν αφήνουν, επίσης, κανένα περιθώριο υποτίμησής τους απ’ τους ντόπιους «επαναστάτες», που αν φάνε κανά δακρυγόνο έχουν να το λένε και στα εγγόνια τους. Με δυο λόγια οι τούρκοι έδειξαν απέναντι στους πραξικοπηματίες του 2016 ένα σθένος που οι έλληνες απλά θα ήθελαν να το φανταστούν το 1967…

Στα μέρη μας, από ειδικούς και ανειδίκευτους ακούστηκαν όλες οι βλακείες που θα μπορούσαν να ειπωθούν. Απ’ το ότι το πραξικόπημα το οργάνωσε ο ίδιος ο Erdogan, μέχρι ότι σχεδόν δεν έγινε… Ο κοινός τόπος ήταν ο γνωστός εθνικισμός. Οι ελληνάρες θα ήθελαν να έχει πετύχει το πραξικόπημα… Το ίδιο ακριβώς έδειξε πως ήθελε και το επίσημο κράτος / παρακράτος, μέσω των φαιορόζ πολιτικών βιτρινών του, διάφορων «διανοούμενων», «διαμορφωτών κοινής γνώμης», δημοσιογράφων αλλά και δικαστικών. Όταν το ίδιο βράδυ, βλέποντας την ήττα, 8 χουντοκαραβανάδες (μεταξύ των οποίων και κάποιοι απ’ τις «ειδικές δυνάμεις» που επιτέθηκαν στο ξενοδοχείο όπου έκανε διακοπές ο Erdogan) έκλεψαν ένα ελικόπτερο και προσγειώθηκαν κάπου στην Αλεξανδρούπολη, το ελληνικό κράτος / παρακράτος δεν τους έκανε πακέτο να τους στείλει πίσω· όπως ήταν η στοιχειώδης υποχρεώσή του. Τους κράτησε και έκανε μαζί τους κάποιο deal για να μην τους εκδόσει (ενδεχομένως οι 8 να ήταν πράκτορες κάποιου κράτους απ’ τους στενούς συμμάχους του ελλαδιστάν…) Τελικά τους βάφτισε σχεδόν «ήρωες». Όπως «ήρωες» ήταν και οι ντόπιοι εθελοντές χασάπηδες στη βοσνία… Όπως “ήρωες” είναι και οι φασίστες του Τελ Αβίβ και του Καΐρου…

Το συμπέρασμα είναι σαφές. Όταν, σαν κράτος και θεσμοί περιθάλπτεις εγκληματίες σημαίνει ότι συμφωνείς με τα εγκλήματά τους. Όταν περιθάλπτεις χουντοκαραβανάδες σημαίνει ότι συμφωνείς με το πραξικόπημα που επιχείρησαν. Τα υπόλοιπα είναι για μωρά.

Το γεγονός ότι το τουρκικό καθεστώς θεώρησε τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (ή κάποια φραξιά τους) συνυπεύθυνες για το εναντίον του πραξικόπημα δεν είναι ούτε άστοχο ούτε αυθαίρετο: το πραξικόπημα έγινε (κι αυτό ίσως εξηγεί την βιασύνη να γίνει) όταν το κυβερνοAKP έδειξε ότι αποχωρεί απ’ το αμερικανικό σχέδιο για την συρία και συντάσσεται με την Μόσχα, την Τεχεράνη (και την Δαμασκό). Υπάρχουν σοβαροί λογαριασμοί λοιπόν εδώ μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον, και δεν είναι καν «ηθικού τύπου» (του είδους «πήγατε να με φάτε πισώπλατα»). Οι διακυβεύσεις είναι πολύ σοβαρές: οι S 400 είναι απλά μια ένδειξη αυτής της σοβαρότητας.

Σχέσεις 2

Κυριακή 14 Ιούλη. Το ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος, ακόμα κι αν δεν είχε άμεση εμπλοκή στο πραξικόπημα (γνώση εκ των προτέρων όμως είχε;) κατάφερε να χώσει επιδεικτικά την ουρά του σ’ αυτό με τον πιο ελεεινό τρόπο, δίνοντας άσυλο με 8 χουντικούς καραβανάδες (απ’ την άλλη όποιος είναι πρόσφυγας ή μετανάστης “μπορεί και να πεθάνει απ’ το κρύο – τι να κάνουμε;”), θα έπρεπε να έχει προκαλέσει σοβαρό κύμα κινηματικής / πολιτικής εχθρότητας… (Μα τι λέμε τώρα; Εδώ άλλα κι άλλα…) Πάντως όπως παντού έτσι κι εδώ η σιωπή είναι συνενοχή.

Ωστόσο υπήρχε (το 2016, το 2017, το 2018) η προσδοκία ότι η Ουάσιγκτον θα καταφέρει να γονατίσει την Άγκυρα· και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα εισπράξει το μερίδιό του… Η συνένοχη σιωπή ήταν 110% εθνικιστική!

Τώρα; Οι ρωσικοί πύραυλοι και τα ραντάρ τους θα είναι σε επιχειρησιακή ετοιμότητα κάποια στιγμή τον Οκτώβρη – εφόσον όλα προχωρήσουν κανονικά. Είναι άγνωστο που θα τους εγκαταστήσει το τουρκικό καθεστώς· είναι όμως γνωστό ότι μετακινούνται εύκολα και άμεσα.

Συνεπώς το ότι το ελλαδιστάν χάνει πρακτικά τον εναέριο έλεγχο σ’ όλο το Αιγαίο (και όχι μόνο…) είναι το τίμημα μιας σοβαρής ήττας των ιμπεριαλιστικών του ορέξεων.

Τί θα κάνει;

Μεσόγειος 5

Παρασκευή 12 Ιούλη. Εκτός απ’ τον πόλεμο κατά των μεταναστών / προσφύγων (πόλεμο κατά της αυτονομίας της εργατικής τάξης αν μπορείτε να το καταλάβετε!) γίνεται κι άλλος πόλεμος στη Μεσόγειο;

Ναι! Ας τον χαρακτηρίσουμε (προς αποφυγή παρεξηγήσεων) “πόλεμο χαμηλής έντασης” (προς το παρόν). Είναι πάντως τμήμα του 4ου παγκόσμιου, και σ’ αυτόν συμμετέχουν πολλοί.

Ας ξεκινήσουμε απ’ την ανατολική Μεσόγειο, την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, σε συνεργασία με τον ισραηλινό και τον αιγυπτιακό φασισμό ήλπιζε να “περικυκλώσει” υπό την εποπτεία και με την εγγύηση της Ουάσιγκτον, αποκλείοντας την Άγκυρα· ένα σχέδιο που απέτυχε μεν, συνεχίζει ωστόσο να παράγει εντάσεις.

Στα πιο πρόσφατα περιστατικά: η Άγκυρα έχει “βγάλει” δύο δικά της γεωτρύπανα, το fatih και το yavuz, που κάνουν ερευνητικές γεωτρήσεις· πράγμα που η Λευκωσία και η Αθήνα θεωρούν «ευθεία παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων» του νοτιοκυπριακού κράτους. Μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη παριστάνουν επίσης ότι «πιστεύουν» το ίδιο, απειλώντας με «κυρώσεις» αν… (η Άγκυρα, κλπ)· ωστόσο η Λευκωσία δεν δείχνει καθόλου ευχαριστημένη, θεωρώντας αυτήν την επίδειξη «ευρωπαϊκής αλληλλεγγύης» ήπια….

Πού κάνουν, όμως, τρύπες στο μεσογειακό βυθό τα δύο τουρκικά γεωτρύπανα; Θα πρέπει να έχετε προσέξει ότι στα σχετικά ντόπια ρεπορτάζ δεν υπάρχουν σχετικοί χάρτες. Ιδού λοιπόν η θέση τους, με βάση χθεσινά μη ελληνικά ρεπορτάζ: ο πάνω χάρτης είναι από τουρκική πηγή, ο κάτω από ελληνοκυπριακή (εφ. «πολίτης»). Δείχνουν το ίδιο ακριβώς (αν και με εμφανώς διαφορετικό τρόπο!!!)

Όπως μπορείτε να δείτε με τα ματάκια σας, τα τουρκικά γεωτρύπανα fatih και yavuz βρίσκονται ΕΚΤΟΣ της περιοχής που η Λευκωσία έχει (αυθαίρετα) ορίσει σαν δική της αοζ (μοιράζοντάς την σε οικόπεδα)!!! Υπάρχει και ένα τρίτο τουρκικό πλοίο, το σεισμογραφικό barbaros, που κάνει έρευνες μέσα στο οικόπεδο νο 8 – με μάλλον επιδεικτικό τρόπο. Όμως αυτό δεν αναφέρεται στα εθνικιστικά ρεπορτάζ. Σαν «σκάνδαλο» θεωρούνται οι γεωτρήσεις του fatih και του yavus…

Τέτοια ανοικτή κοροϊδία; Ναι!!! Η Λευκωσία και η Αθήνα κοροϊδεύουν το πόπολο για να εξασφαλίσουν μια έστω σιωπηρή νομιμοποίηση στην καλλιέργεια μιας ορισμένης αντι-τουρκικής έντασης, χωρίς να έχουν καν και καν οποιαδήποτε, έστω και τυπική, αφορμή!!

Γιατί το κάνουν αυτό; Προσπαθούν να εξασφαλίσουν συμμάχους (που μπορεί να βρίσκονται σε κόντρα με την Άγκυρα για άσχετους με τα γεωτρύπανα λόγους – θα εξηγήσουμε πιο κάτω), προκειμένου να «εμφανιστούν ενισχυμένοι» στην αναπόφευκτη διαπραγμάτευση που θα κάνουν με την Άγκυρα, κατ’ αρχήν σε ότι αφορά τα όποια «κυπριακά κοιτάσματα».

Οι όποιοι πιθανοί σύμμαχοι ξέρουν φυσικά ακριβώς τι γίνεται. Η κοροϊδία δεν απευθύνεται σ’ αυτούς. Απευθύνεται στους ηλίθιους «πατριώτες», στην εσωτερική μάζα κάθε κράτους. Και πιάνει – δεν είναι δύσκολο.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

Μεσόγειος 6

Παρασκευή 12 Ιούλη. Ποιοί είναι αυτοί οι πιθανοί, εν δυνάμει σύμμαχοι, στις κόντρες των οποίων με την Άγκυρα (και όχι μόνο…) προσπαθούν η Λευκωσία και η Αθήνα να “χώσουν” και τα δικά τους θεματάκια; Η Ουάσιγκτον και το Παρίσι. Για την αμερικανο-τουρκική έριδα κάποια βασικά είναι γνωστά, οπότε σήμερα δεν θα αναφερθούμε. Η κόντρα Άγκυρας – Παρισιού είναι όμως άγνωστη.

Μια βασική αιτία αυτής της κόντρας είναι η “τριβή” (έως και σύγκρουση) μεταξύ του γαλλικού και του τουρκικού ιμπεριαλισμού στο Μάγκρεμπ, στην τυνησία· και, στρατιωτικά, στη λιβύη.

Όσες / όσοι παρακολουθούν συστηματικά την ασταμάτητη μηχανή θα θυμούνται ότι στο λυβικό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ο στρατηγός Haftar, υποστηριζόμενος απ’ το Παρίσι, την Μόσχα, το Κάιρο και τα εμιράτα, βρισκόταν στα περίχωρα της πρωτεύουσας, απειλώντας με μεγάλες πιθανότητες την κατάληψή της. Αν ο Haftar καταλάβει την Τρίπολη, τότε όλη η λιβύη θα περάσει στον έλεγχό του. (Στην Τρίπολη έχει την έδρα της η «αναγνωρισμένη απ’ τον οηε» κυβέρνηση, την οποία στηρίζει το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον. Στον χάρτη πάνω οι περιοχές που ελέγχει ο Haftar είναι με κόκκινο και οι περιοχές της «αναγνωρισμένης» με μπλε. Εκεί που είναι μαζεμένα τα στρογγυλά σηματάκια βρίσκεται η Τρίπολη).

Παρά το γεγονός ότι ο Haftar είχε σαφή στρατιωτική υπεροχή, έχει καθηλωθεί για πολλές βδομάδες και δεν έχει καταφέρει να νικήσει. Το ενδιαφέρον για το θέμα μας είναι ότι η «αναγνωρισμένη» έχει στο πλευρό της (και ο υποστηριζόμενος απ’ το Παρίσι Haftar απέναντί του) και την Άγκυρα, μέσω «στρατιωτικών συμβούλων»· γιατί όχι και μισθοφόρων…

Η Άγκυρα εκνευρίζει (ιμπεριαλιστικά πάντα) το Παρίσι (σε κάποιο βαθμό και την Ρώμη, αν και ο ιταλικός ιμπεριαλισμός δείχνει να έχει μείνει πίσω στον ανταγωνισμό στην περιοχή, και προσπαθεί να αποκτήσει ερείσματα στους λιβυκούς μαφιόζικους μηχανισμούς και μέσω της «επαναπροώθησης» προσφύγων / μεταναστών). Εκνευρίζει η Άγκυρα το Παρίσι, όχι όμως γύρω απ’ την κύπρο· αλλά στη λιβύη. Απ’ την άλλη μεριά το Παρίσι εκνευρίζει την Άγκυρα: έχει κάνει συμφωνία «στρατιωτικής επιμελητείας» (δηλαδή έχει αποκτήσει βάση) για τα πολεμικά της σε νοτιοκυπριακό Μαρί· μια βάση που δεν έχει σχέση με τη λιβύη· αλλά την συρία, τον λίβανο και το Σουέζ.

Αμοιβαίοι «εκνευρισμοί» με σημεία πύκνωσης που απέχουν μεν μεταξύ τους, βρίσκονται όμως μαζεμένα στη Μεσόγειο. Μήπως γίνεται πόλεμος («χαμηλής έντασης» έστω); Ε;

(φωτογραφία κάτω: Δεν είναι ένας απλός “ναύσταθμος”, δηλαδή “σταθμός πλοίων”. Είναι “ναυτικός ναύσταθμος” δηλαδή “ναυτικός σταθμός πλοίων”… Ουάου!!! Παίζουν και αεροπορικοί ναύσταθμοι;)

Μεσόγειος 7

Παρασκευή 12 Ιούλη. Δύο τουλάχιστον ερωτήματα πρέπει να απαντήσουμε. α) Τι θέλει ο τουρκικός ιμπεριαλισμός στη λιβύη; Και β) Δεν έρχεται η Άγκυρα σε αντίθεση και με την Μόσχα στο λιβυκό πεδίο μάχης αφού η δεύτερη υποστηρίζει επίσης τον Haftar;

Αυτό που λέει δυνατά το τουρκικό καθεστώς είναι ότι θέλει να κάνει συμφωνία οριοθέτησης αοζ με την λιβύη (;;;;!!!!), συνεπώς θέλει μια φιλική κυβέρνηση· και τέτοια είναι η «αναγνωρισμένη». Τα τουρκο-λυβικά όρια αοζ ανήκουν στην ίδια κατηγορία προπαγανδιστικής βλακείας με το θεώρημα περί αοζ του Καστελορίζου! Το τουρκικό καθεστώς χρησιμοποιεί αυτήν την «αιτιολόγηση» για εσωτερική κατανάλωση.

Το ΑΚP, μετά τις αραβικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις του 2011, απέκτησε προνομιακές σχέσεις με τα ισλαμικά – ισλαμοδημοκρατικά αραβικά κόμματα (ή ενίσχυσε ήδη υπαρκτές ιδεολογικές σχέσεις) σ’ όλη την αραβική ζώνη. Μπορεί να έχασε τον ισλαμοδημοκράτη Morsi στο Κάιρο (μετά την χούντα Sisi), αλλά διατηρεί σχέσεις με το “κίνημα Ennahda”, το δεύτερο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα στην τυνησία, που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό. To “κόμμα δικαιοσύνης και ανάπτυξης” στη λιβύη (κόμμα της «μουσουλμανικής αδελφότητας») δεν είναι ισχυρό όσο το τυνησιακό, και έχει διάφορα εσωτερικά προβλήματα. Ωστόσο η πλήρης επικράτηση του Haftar θα είναι δικτατορική, και θα βγάλει την μουσουλμανική αδελφότητα ξανά στην παρανομία (όπως ήταν επί Καντάφι).

Αυτό που λογικά επιδιώκει η Άγκυρα στηρίζοντας την «αναγνωρισμένη» είναι αυτό που επιδιώκει και η ίδια η «αναγνωρισμένη», και θα είναι χρήσιμο στο «κ.δ.α.»: συμβιβασμούς εκ μέρους του Haftar, τέτοιους που θα διατηρήσουν μια κάποια πειστική επίφαση δημοκρατίας στη λιβύη. Δύσκολο – εξού και η Άγκυρα είναι υποχρεωμένη να υποστηρίξει στρατιωτικά την «αναγνωρισμένη».

Εννοείται ότι αν επιτευχθεί μια τέτοια επίφαση, οι τουρκικές επιχειρήσεις θα έχουν κάποιο πεδίο δράσης στη λιβύη. Εξάλλου στην Άγκυρα μιλούν για την «πολιτική για την αφρική»: πράγματι το τουρκικό καθεστώς έχει δείξει ιδιαίτερη φροντίδα για την εξασφάλιση επενδύσεων για τα αφεντικά του τόσο στην υποσαχάρια αφρική όσο και στο Μάγκρεμπ και το σουδάν· όπου έχει εξασφαλίσει (απ’ το προηγούμενο καθεστώς) και στρατιωτική βάση.

Όσο για το ενδεχόμενο τριβής με την Μόσχα; Το ρωσικό καθεστώς είναι ρεαλιστικό και προφανώς καταλαβαίνει τα συμφέροντα των συμμάχων του. Η στήριξή του στον Haftar έχει στόχο την ρωσική «παρουσία» (άμεση ή/και έμμεση) στην κεντρική Μεσόγειο· όχι υποχρεωτικά την πλήρη επικράτησή του. Φυσικά όχι μόνο η Ουάσιγκτον αλλά και το Παρίσι και το Λονδίνο ενοχλούνται βαθύτατα με μια τέτοια προοπτική (ρωσικής εγκατάστασης, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στη λιβύη).

Συνεπώς Μόσχα και Άγκυρα δρουν μάλλον συμπληρωματικά παρά ανταγωνιστικά στο λιβυκό πεδίο μάχης.