Tag: τουρκία

Συνεργασίες όλο ασφάλεια και σταθερότητα…

Παρασκευή 9 Αυγούστου. …Ο Gamal al-Qalyubi, καθηγητής μηχανικής ενέργειας και πετρελαίου στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Καίρου, είπε σε τηλεοπτική του δήλωση στις 15 Γενάρη ότι το gas forum σκοπεύει να εμποδίσει το όνειρο της Άγκυρας να γίνει περιφερειακή πηγή ενέργειας , συγκεντρώνοντας και επανεξάγοντας φυσικό αέριο μέσω του αγωγού ΤΑΝΑP, από το Αζερμπαιτζάν μέσω Ανατολίας στην Ευρώπη. Αυτό επιπλέον του turksream που θα μεταφέρει ρωσικό αέριο μέσω Τουρκίας προς την ανατολική και νότια Ευρώπη. Αυτός ο τελευταίος θα είναι έτοιμος να λειτουργήσει στο τέλος του χρόνου…  (από το προηγούμενο άρθρο).

Τα πράγματα είναι απλά. Από το ανατολικομεσογειακό gas forum λείπουν η Άγκυρα, η Βηρυττός και η Δαμασκός (είναι, όμως, πηγή αισοδοξίας το ότι συμμετέχει η…. “παλαιστινιακή αρχή”!!!!). Το τετράγωνο του διαβόλου (Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ, Κάιρο) μπορεί να ονειρεύεται ότι θα συγκρατήσει την Άγκυρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για όνειρο-μπουρμπουλήθρα. Αν τα τουρκικά γεωτρύπανα κτυπήσουν γκάζι, τότε κάπου δίπλα τους θα βρίσκεται η ρωσική gazprom. Μόνη της, ή παρέα με την γαλλική total – γιατί όχι; Συνεργάζονται κι αλλού…

Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είναι σαφείς και γνωστοί. Αν, όμως, η ιδέα είναι ότι “θα φωνάξουμε τον σερίφη να καθαρίσει για πάρτη μας” τότε, πολύ απλά, θα σκάσουν πολλοί σερίφηδες. Κι όποιος πυροβολεί γρηγορότερα…

Μένει να δούμε (και να νοιώσουμε στο πετσί μας) όχι μόνο την ένταση αλλά και την αδιαλλαξία αυτών των ανταγωνισμών.

Η εθνική διασπορά 2

Τρίτη 30 Ιούλη. Συνεχίζει το άρθρο των δύο: Το σκεπτικό μας ήταν απλό: σε μια αυξανόμενα ασταθή Ανατολική Μεσόγειο, οι ΗΠΑ χρειάζονταν αξίοπιστους συμμάχους. Το 2013, η αναδυόμενη συνεργασία μεταξύ της Κύπρου, της Ελλάδας και του Ισραήλ προσέφερε στην Ουάσιγκτον τη δελεαστική επιλογή να δουλέψει με συνεταίρους οι οποίοι μοιράζονταν τόσο τα αμερικανικά συμφέροντα όσο και τις αμερικανικές αξίες.

Δεν τα λένε καθόλου καλά τα δύο φιλαράκια! Το 2013 η Άγκυρα ήταν σύμμαχος της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης, και δεν υπήρχαν σπουδαία προβλήματα στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις (κυβέρνηση Obama)… Δεν υπήρχε, άρα, «αμερικανική ανάγκη» για αξιοποίηση μιας «αναδυόμενης συνεργασίας…», σαφώς αντιτουρκικής! (Μπορεί να υπήρχε ισραηλινή ή/και ελληνική ανάγκη όμως… )

Συνεχίζουν: Επιπλέον, πιστεύαμε πως η χάραξη της αμερικανικής πολιτικής δεν ήταν δομημένη σωστά ώστε να αξιοποιήσει τις θετικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι υπηρεσίες του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών και οι υποεπιτροπές Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσσου ήταν οργανωμένες με τέτοιον τρόπο, που η Ευρώπη αποτελούσε μια δικαιοδοσία και η Μέση Ανατολή / Βόρεια Αφρική μια άλλη. Προβλήματα που ταλάνιζαν την Κύπρο – η οποία απέχει λιγότερο από μία ώρα πτήση από το Τελ Αβίβ – αντιμετωπίζονταν από τις επιτροπές που ήταν υπεύθυνες για τη Φινλανδία και τη Γαλλία αντί από εκείνες που ασχολούνταν με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Η μόνη χώρα που συνέδεε αυτά τα διαφορετικά κομμάτια της γραφειοκρατίας της χάραξης εξωτερικής πολιτικής ήταν η Τουρκία.

Αυτό μάλιστα! Είναι αληθινό και έχει ενδιαφέρον! Πράγματι ο τρόπος που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μοιράσει την «διοίκηση» του πλανήτη ήταν (και εν πολλοίς παραμένει) τέτοιος που η ανατολική Μεσόγειος ήταν / είναι «σύνορο» ανάμεσα σε διαφορετικές διοικήσεις και όχι κάποιου είδους «κέντρο». Και πράγματι ο ενοποιητικός παράγοντας αυτών των διαφορετικών διοικήσεων ήταν η τουρκία. Αυτά θα πρέπει να τα ήξερε και να τα είχε αξιολογήσει ο Ted Deutch· λογικά όχι μόνος του. Ποιό, όμως, ήταν το ζητούμενο της συνεργασίας ελληνοαμερικανικών και ισραηλινοαμερικανικών λόμπυ μέσω της “συμμαχίας τους στο Κογκρέσσο”; Προφανώς η “μετατόπιση” της οργάνωσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έτσι ώστε να στηρίζει εκείνο που έχουμε ονομάσει περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου (από το Τελ Αβίβ, την Λευκωσία, την Αθήνα και το Κάιρο – εναντίον της Άγκυρας).

Να πως το περιγράφουν αμέσως μετά τα δύο φιλαράκια: Ευτυχώς, η CHIA και ο γερουσιαστής Μπομπ Μενέντεζ (δημοκρατικός, Νιου Τζέρσεϊ), έβαλαν στόχο να πιέσουν για τη δημιουργία μιας νέας αμερικανικής στρατηγικής στην Ανατολική Μεσόγειο. Πλέον έχουν μαζί τους τον γερουσιαστή Μάρκο Ρούμπιο (ρεπουμπλικανός, Φλόριντα) και τον βουλευτή Νταβίντ Σίσιλιν (δημοκρατικός, Ρόουντ Άϊλαντ) προκειμένου να προχωρήσουν ένα βήμα παρακάτω, δημιουργώντας πρόσφατα το Eastern Mediterranean Security and Energy Partnership Act (East Med Act).

… Για πολύ καιρό, μόλις μία χώρα διεθνώς είχε στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ – οι ΗΠΑ. Πλέον, η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν προστεθεί σε αυτή τη λίστα, ανεβάζοντας τον αριθμό των συνεργαζόμενων χωρών με το Ισραήλ σε αυτόν τον τομέα στις τρεις. Το «East Med Act» μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες συγκλίσεις μεταξύ των δυνάμεων των τεσσάρων αυτών κρατών, και τελικώς σε μία σταθεροποιημένη συμμαχία ασφαλείας στην περιοχή.

Δύσκολα συγκρατούν οι δύο φίλοι / συνεργάτες την ικανοποίησή τους που χάρη στις προσπάθειές τους αυξήθηκαν οι στρατιωτικοί σύμμαχοι του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ από «μόνο έναν» (το ψοφιοκουναβιστάν) σε «τρεις» (με την προσθήκη της Λευκωσίας και της Αθήνας)! Αλλά δεν είναι μόνο το Τελ Αβίβ κερδισμένο – ή, έστω, στα σχέδια όλοι θα κέρδιζαν το κάτι τις τους.

Αν ήταν αλλιώς δεν θα έτρεχε και θα ξανάτρεχε μόλις ανέλαβε καθήκοντα το ψόφιο κουνάβι, στις αρχές του 2017, ο ογκόλιθος Nick the Greek στην Ουάσιγκτον, με τους χάρτες της ανατολικής Μεσογείου παραμάσχαλα. Έπρεπε να πεισθούν οι αμερικάνοι για το πόσο χρειάζονται τα ελληνο-ισραηλινά σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο. Δεν ήταν αρκετή η δουλειά στο αμερικανικό κογκρέσσο· χρειαζόταν και η «προσπάθεια κορυφής»…

Η εθνική διασπορά 3

Τρίτη 30 Ιούλη. Εναντίον ποίων όλα αυτά είπαμε; Ο David Harris και ο Endy Zemenides το ξεκαθαρίζουν – με τον γνωστό δημαγωγικό τρόπο:

… Συγχρόνως, το «East Med Act» θα μπορούσε να θεωρηθεί επείγουσα ανάγκη. Οι επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου από την Τουρκία είναι ιδιαίτερα προκλητικές. Η Ρωσία έχει επεκτείνει τη ναυτική παρουσία της στην περιοχή και, παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ, απειλεί να τοποθετήσει συστήματα πυραύλων S-400 στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή, η υποστήριξη του Ιράν προς τις τρομοκρατικές ομάδες της Μεσογείου συνεχίζεται ακάθεκτη…

(Σιγά μην δεν το ξέραμε: τα σύνορα των γιουνάιτεντ στέιτς είναι παντού!) Ως εδώ η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πως υπάρχουν κάμποσα βασικά δεδομένα (ιστορικά και πολιτικά) για τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία 6 – 7 χρόνια.

α) Το αργότερο γύρω στο 2011, όταν το εθνικό σπορ στο ελλαδιστάν ήταν τα ατελείωτα μπινελίκια στην Μέρκελ, στη γερμανία και στην ε.ε., Αθήνα και Τελ Αβίβ (με τίνος την πρωτοβουλία; αυτό δεν το ξέρουμε…) θεώρησαν ότι πρέπει να αναβαθμίσουν την ως τότε συνεργασία τους σε κανονική συμμαχία, περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν την Λευκωσία και το Κάιρο, με σκοπό να «ρυμουλκήσουν» την Ουάσιγκτον προς την μεριά τους και όσο το δυνατόν μακρύτερα απ’ την Άγκυρα.

β) Δεδομένης της αβεβαιότητας που είχε αυτή η επιχείρηση, τα λόμπι που ανέλαβαν την δουλειά στο αμέρικα δεν ήταν τα πιο διάσημα. Η κατασκευή του HALC πιθανόν να είχε αυτό τον στόχο απ’ την αρχή: την ανοικτή συνεργασία με τους ισραηλινούς (τα λόμπι του Τελ Αβίβ είναι σαφώς ισχυρότερα!) – και βλέπουμε.

γ) Η επίσημη αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική δεν φαινόταν να «τσιμπάει». Ειδικά η «γραμμή» των δημοκρατικών επί Obama κάθε άλλο ευνοϊκή ήταν: στις 14 Ιούλη του 2015 (μια μέρα πριν, ας θυμηθούμε την εντόπια ιστορική συγκυρία, στις 13 Ιούλη, ο π.ε.τ. Τσίπρας είδε τον χάρο της εξόδου απ’ την ευρωζώνη με τα μάτια του και υπέγραψε το «3ο»…) ανακοινώθηκε η συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν, που απελευθέρωνε την Τεχεράνη (οικονομικά και στρατιωτικά…) απ’ τις χρόνιες αμερικανικές απειλές· κάτι που έκανε έξαλλο το Τελ Αβίβ.

Απ’ την άλλη μεριά ο Obama, ως το τέλος της θητείας του το 2016, και παρά τα παρακάλια του Τσίπρα και την πίεση των «συμμαχικών» λόμπι, αρνήθηκε να τον καλέσει στην Ουάσιγκτον.

δ) Στις 24 Νοέμβρη του 2015 ένα τουρκικό f 16 κατέρριψε ένα ρωσικό su 24 στα συρο-τουρκικά σύνορα. Επρόκειτο για ένα «πέπλο καπνού» απ’ το οποίο, λίγους μήνες αργότερα, αναδύθηκε η στρατηγική συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης. Μ’ αυτήν την εξέλιξη (προσθέτοντας την συμμετοχή της Τεχεράνης) το αμερικανικό σχέδιο για την «εύφορη ημισέληνο» έμοιαζε να τρίζει· αλλά εκείνος που πραγματικά λυσσούσε με την ανατροπή ήταν το Τελ Αβίβ.

ε) Ακριβώς ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1, στις 15 Ιούλη του 2016 και λίγο μετά την εμφάνιση της ρωσο-τουρκικής “συνενόησης”, έγινε απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία. Το είχαμε υποστηρίξει από τότε: ήταν η πιο προβοκατόρικη (αλλά και βιαστική) προσπάθεια να εμποδιστεί η αλλαγή των δεδομένων στο συριακό πεδίο μάχης· και, κατά συνέπεια, στην ανατολική Μεσόγειο. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε (με το δικαίωμα της κριτικής κατανόησης της ιστορίας) ότι διάφορες μυστικές υπηρεσίες (σίγουρα οι αμερικανικές, οι ισραηλινές και οι σαουδαραβικές…) είχαν βάλει το χέρι τους σ’ εκείνη την απόπειρα. (Για τον ρόλο των ελληνικών σιγουρευτήκαμε μετά το πανηγυρικό άσυλο που δόθηκε σε 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

στ) Το πραξικόπημα απέτυχε· και τους δημοκρατικούς του Obama διαδέχτηκαν οι συντηρητικοί του ψόφιου κουναβιού, απ’ τις αρχές του 2017. Ούτε κι αυτοί, ωστόσο, φαίνονταν διατεθειμένοι να παίξουν ανοικτά τον αντιτουρκικό ρόλο (που ήθελε το ελλαδιστάν) – σε αντίθεση με τον αντιιρανικό (που θέλει το Τελ Αβίβ). Ήταν όμως τέτοια η ελληνική αγάπη (για τον αμερικανικό στρατό) όπως γλαφυρά την εκδήλωσε και την ξαναεκδήλωσε ο ψεκασμένος υπ.αμ. των φαιορόζ ώστε το ψοφιοκουναβιστάν άρχισε να μελετάει τις δυνατότητες και τις υπηρεσίες που του προσφέρονταν απ’ την Αθήνα.

ζ) Ακόμα και σήμερα, και παρά το γεγονός ότι ο κατάλογος των «τριβών» μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον μεγαλώνει, το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι διατεθειμένο να «χάσει» την Άγκυρα! Αυτό έχει ανατρέψει εντελώς τις ελληνικές ελπίδες για αποκλεισμό της απ’ την ανατολική Μεσόγειο… (Πρακτικά, ακόμα και για το προς την ευρώπη εμπόριο του όποιου φυσικού αερίου της περιοχής, το τουρκικό έδαφος είναι η πιο αξιόπιστη και φτηνή λύση…)

Ενώ, ταυτόχρονα, οι ίδιες πολιτικές περσόνες που προώθησαν την «ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο» πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση του “east med act” που είναι δρακόντιος υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων χωρίς να προσφέρει κάτι «στρατηγικά σημαντικό» στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.

Η περιληπτική εξιστόρηση που κάναμε είναι αντίθετη με το δακρύβρεχτο «η ελλάδα θύμα» (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού). Όμως αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα – είναι πρόβλημα των εθνικιστών! Δεξιών και αριστερών…

Σ’ αυτό το χρονικό σημείο (μ’ αυτό το ιστορικό) βρισκόμαστε τώρα…

Γκούχου γκούχου (ξερόβηχας…)

Τρίτη 30 Ιούλη. Πριν λίγες μέρες (Παρασκευή 19 Ιούλη, «ανομολόγητο σοκ και δέος») γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Θα πρέπει (το ελληνικό βαθύ κράτος και όλα τα κάθε είδους τσιράκια του) να παρακαλάνε να μην βρουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα… Γιατί τότε (δεν είναι καθόλου απίθανο) θα κατέβει και η gazprom στη θαλάσσια γειτονιά που ήθελαν να απαλλοτριώσουν…

Πριν 4 ημέρες, συνεντευξιαζόμενος στο «επίσημο» τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων anadolou, ο ρώσος υπ. ενέργειας Alexander Novak είχε χαρμόσυνα νέα (και για το ελληνικό βαθύ κράτος):

… Οι ρωσικές εταιρείες έχουν εμπλακεί με επιτυχία σε ενεργειακά projects στη Μεσόγειο. Για παράδειγμα η rosneft συμμετέχει στην αξιοποίηση του zohr (αιγυπτιακό κοίτασμα αερίου). Αν αυτά τα projects οφελούν όλες τις πλευρές από εμπορική άποψη, οι ρωσικές εταιρείες μπορεί να αποφασίσουν την συνεργασία τους με την τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο…

Τόμπολα! Ο Novak είναι υπουργός, και σίγουρα καταλαβαίνει τι λέει. Η οικονομική διάσταση μιας τέτοιας συνεργασίας είναι το ένα θέμα. Η γεωπολιτική είναι το άλλο – κι αυτό δεν διαφεύγει κανενός! Αυτό που είπε μπορεί να χρειάζεται, από οικονομική άποψη, να κτυπήσουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα για να πραγματοποιηθεί, άρα αφορά το μέλλον· από γεωπολιτική άποψη όμως είναι παρόν. Και είναι σκληρό παρόν επειδή

α) δεν αναφέρθηκε καθόλου σε «αμφισβητήσεις» και «παραβιάσεις», αναγνωρίζοντας σιωπηλά αλλά σαφέστατα τη νομιμότητα των τουρκικών γεωτρήσεων·

β) αυτό το έκανε σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, και σε ότι αφορά την παραλαβή των S 400 απ’ την Άγκυρα, και σε ότι αφορά το «κυπριακό», και σε ότι αφορά τον αμερικανικό «east med act»…

Με δυο λόγια εκείνο που είπε ο Novak είναι αυτό που δεν θα ήθελε να ακούσει κανένας ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Λευκωσία, ούτε στην Ουάσιγκτον. Είπε: είμαστε κι εμείς εκεί (στην ανατολική Μεσόγειο…) μαζί με τους φίλους μας (την Άγκυρα εν προκειμένω).

Πρακτικά, τεχνικά, η ρωσο-τουρκική συνεργασία στην εκμετάλλευση πιθανόν κοιτασμάτων μέσα στην τουρκική αοζ δεν είναι κάτι που θα συμβεί αύριο – εκτός αν πρόκειται για κοινές έρευνες…. Σε κάθε περίπτωση το ρωσικό καθεστώς αποκλείεται να αφήσει τους αντιπάλους / εχθρούς του να αλωνίζουν στην ανατολική Μεσόγειο «κρυμμένοι» γύρω από γεωτρύπανα. Μπορεί να κάνει το ίδιο – και θα το κάνει με εμφατικό τρόπο, αξιοποιώντας οποιαδήποτε ευκαιρία.

Υποθέτουμε (αν μας επιτρέπεται) πως όταν το ελληνικό βαθύ κράτος λιγουρευόταν την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» με εγγύηση του 6ου στόλου δεν είχε υπόψη του το ενδεχόμενο να γίνει ροντέο όλη η θαλάσσια ζώνη απ’ το Αιγαίο και προς το νότο… Ε;

Κι όταν παραμύθιαζε με τον θρυλικό αγωγό “east med” (για να κρύψει την πολεμική συμμαχία του με το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς) δεν περίμενε τέτοιες ρωσικές δηλώσεις… Ε;

Είμαστε όλο περιέργεια (πέρα απ’ τα σαφή πολιτικά μας καθήκοντα!) για την συνέχεια…

Καλοί πελάτες

Σάββατο 27 Ιούλη. … Ενώ δεν μας δίνουν τα f 35, εμείς αγοράζουμε 100 boeing, είναι μια συμφωνία που έχει υπογραφτεί… Είμαστε καλοί πελάτες. Αλλά αν συνεχίσει αυτή η σύγκρουση μπορεί να ξαναδούμε αυτό το θέμα…

Αυτά δήλωσε χτες ο Erdogan μιλώντας στο κόμμα του. Οι τουρκικές αερογραμμές (εταιρεία παγκόσμιας εμβέλειας), στις οποίες το τουρκικό κράτος έχει το 49% των μετοχών, παρήγγειλε το 2013 75 boeing 737 max, και το 2018 άλλα 25 boeing 787-9 dreamliners. Τα 737 max είναι αυτά που δεν πετάνε πλέον, μιας και έπεσαν δύο (σκοτώνοντας κόσμο) εξαιτίας λαθών στο αναβαθμισμένο λογισμικό «ασφάλειας»… Η boeing βρίσκεται ήδη σε μεγάλα ζόρια… Θεωρητικά η Άγκυρα θα μπορούσε να κάνει αυτό που έχουν κάνει και άλλα κράτη: να παγώσει αυτήν την παραγγελία (των 75 737 max) επικαλούμενη τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα του μοντέλου.

Αλλά όχι. Σε μια επίδειξη «εμπορικού πνεύματος» απ’ αυτό που αρέσει ιδιαίτερα στο ψόφιο κουνάβι, συνδυάζοντας εμπορικές και διακρατικές σχέσεις, ο Erdogan κτυπάει εκεί που πονάει. Δεν λέει (ακόμα) “ακυρώνουμε την παραγγελία”. Λέει σας δίνουμε χρόνο να το ξανασκεφτείτε… Είμαστε καλοί πελάτες…

Το γράψαμε έγκαιρα: με την τακτική των “τιμωριών” και των “κυρώσεων” το ψοφιοκουναβιστάν έχει αρχίσει να πυροβολεί τα πόδια του. Δεν έχει, όμως, περιθώρια να αρχίσει τις εξαιρέσεις – ειδικά όταν οι “καλοί πελάτες” αγοράζουν ρωσικά όπλα πρώτης γραμμής…

(φωτογραφία: Ο Erdogan υπογράφει το 2018 στη Ν. Υόρκη την επιπλέον παραγγελία).

Σεμνά και διακριτικά…

Τρίτη 23 Ιούλη. Στην καθεστωτική πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) εκτός απ’ αυτά που λέγονται συχνά έχουν σημασία εκείνα που δεν λέγονται. Ελάχιστοι ίσως να παρατήρησαν ότι στις χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις της ρημαδοδεξιάς υπήρχε κάτι που έλειπε (όχι πως αν υπήρχε θα ήταν κάτι σημαντικό): το ζήτημα της αοζ και το «συνδεδεμένο» μαζί της «κυπριακό». Φυσικά, το αναμενόμενο θα ήταν κάποιος ύμνος στη «διεθνή νομιμότητα» (που το ελλαδιστάν έχει μόνιμα γραμμένη), στην «ήρεμη αυτοσυγκράτηση και στην αποφασιστικότητα», κλπ κλπ. Το μόνο που είπε ο ρημαδοΚούλης ήταν ότι θα καλέσει τον Erdogan σε μια «Αμοιβαία προσέγγιση… Να κάνουμε μαζί ένα τολμηρό βήμα μπροστά. Είμαστε υποχρεωμένοι απ’ τη γεωγραφία να ζούμε μαζί».

Διπολιτική διαταραχή στους διαχειριστές του ελλαδιστάν; Δεν ήταν ο Γου(α)δοΝικόλας που ζητούσε απ’ τον special one Πομπηία «την αμερικανική προστασία έναντι της τουρκίας»;

Εν τω μεταξύ ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglou ήταν χτες πολύ ομιλητικός προκειμένου να «καρφώσει» τον Αναστασιάδη (το ρεπορτάζ απ’ τον νοτιοκυπριακό «πολίτη»):

“Εμείς πάντοτε λέγαμε ναι σε μια διαπραγμάτευση ανεπίσημη. Είναι σημαντικό για να αποφασίσουμε επί τίνος θα συζητήσουμε. Ωστόσο στο Κραν Μοντάντα αλλά και νωρίτερα στη Γενεύη, είχαμε πει ότι αυτές οι διαπραγματεύσεις θα είναι οι τελευταίες για ομοσπονδία. Πριν αρχίσει η σύνοδος το είπαμε. Επομένως εμείς ως Τουρκία τις τελευταίες μας διαπραγματεύσεις για την ομοσπονδία τις κάναμε. Αλλά τώρα πρέπει να δούμε τις εναλλακτικές. Τί είναι πιο ωφέλιμο;”, είπε επί λέξει ο κ. Τσαβούσογλου.

Συνέχισε λέγοντας ότι “για παράδειγμα ο Αναστασιάδης εκεί στο Κραν Μοντάνα μου είπε ότι η καλύτερη λύση είναι η λύση δύο κρατών. Τον ρώτησα τον λόγο και μου είπε ‘επειδή οι Ε/Κ δεν θέλουν να μοιραστούν τίποτε με τους Τ/Κ’. Δεν θέλουν να διαμοιραστούν τις αρμοδιότητες. Δεν θέλουν να διαμοιραστούν την εξουσία. Και μάλιστα είναι πολύ ενδιαφέρον, δεν θέλουν να διαμοιραστούν ούτε τα νοσοκομεία’,” υποστήριξε ο Τούρκος ΥΠΕΞ.

Συνεχίζοντας και κάνοντας αναφορά στα όσα του είπε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο Τσαβούσογλου  υποστήριξε ότι ο Πρόεδρος του είπε πως: “Επομένως, μια ομοσπονδία, δεν θα λειτουργήσει. Αλλά ας το συζητήσουμε αυτό μετά τις εκλογές”.

“Μετά ήρθε στην Νέα Υόρκη (ο Νίκος Αναστασιάδης) και είπε ‘δεν κατάφερα να πάρω στήριξη από τη διεθνή κοινότητα για λύση δύο κρατών. Επομένως ας είναι συνομοσπονδία’. Εγώ του είπα ‘δεν αποκλείουμε καμιά επιλογή. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αλλά όπως είπες κι εσύ απέτυχαν οι συνομιλίες για ομοσπονδία και έκανες κι εσύ πίσω. Τώρα ας βάλουμε και τις άλλες εναλλακτικές στο τραπέζι, να δούμε ποια μας οδηγεί σε λύση και να τις συζητήσουμε’”, ανέφερε.

Ο νοτιοκύπριος πρόεδρος αντέδρασε λέγοντας ότι αυτά που του καταλογίζει ο Cavusoglou είναι «αναληθή» (στην διπλωματική αργκώ υπάρχει αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ των λέξεων «αναληθές» και «ψευδές»…). Αλλά είναι γνωστό στη νότια κύπρο (και όχι μόνο): στριμωγμένες απ’ την αποτυχία των αντιτουρκικών τους φαντασιώσεων, με τον προστάτη σύμμαχο να ζητάει «τα πάντα» και περισσότερα, και τις εταιρείες να ζητούν «ηρεμία» στα οικόπεδα, Αθήνα και Λευκωσία ψάχνουν έναν τρόπο να ξεπεράσουν τα εμπόδια του γκαζιού που έγινε «δίκοπο τρυπάνι». Έναν τρόπο που θα ικανοποιεί κάπως την Άγκυρα και τους τουρκοκύπριους… Ψάχνουν επειδή σ’ αυτή τη φάση δεν βλέπουν τίποτα άλλο βολικότερο.

Στη Λευκωσία το ξέρουν. Ο Αναστασιάδης προσπαθεί να κατεβάσει στην κούτρα του κάποια «λύση» που δεν θα είναι ομοσπονδία και ένα ενιαίο κράτος, αλλά κάτι σαν συνομοσπονδία δυο «εταίρων». Δεν μπορεί να το φωνάξει: είναι κάτι ελαφρά λιγότερο από την αναγνώριση βορειοκυπριακού κράτους. Και δεν περιλαμβάνεται σε καμία απόφαση του οηε ή «εθνική γραμμή» – ως τώρα… Αλλά εδώ που ήρθαν τα πράγματα…

Απ’ αυτή την άποψη οι χτεσινές δηλώσεις του Cavusoglou μπορεί να θεωρηθούν ψευδείς αλλά “άκομψες”, “πρόωρες”, “κτύπημα κάτω απ’ τη μέση” κλπ. Σίγουρα όχι “αποκυήματα της φαντασίας του”. Από πρακτική άποψη μοιάζει ευκολότερο να δεχτούν οι νοτιοκύπριοι την με κάποιον τρόπο επισημοποίηση αυτού που συμβαίνει ήδη, ειδικά αν πάρουν πίσω την Αμμόχωστο· σε σχέση με τους ελληνάρες, που περιμένουν πάντα την στιγμή “να πετάξουν τους τούρκους στη θάλασσα”.

Συνεπώς το τι εννοεί ο ρημαδοΚούλης σαν “τολμηρό βήμα μπροστά” (αν εννοεί κάτι…) έχει το ενδιαφέρον του…

(φωτογραφία: Δεν τους φαίνεται. Ότι ο αριστερά είναι κατά συρροήν “παραβάτης της διεθνούς νομιμότητας” ενώ, αντίθετα, ο δεξιά είναι η προσωποίηση αυτής της διεθνούς… Καθόλου δεν τους φαίνεται…)

Ινδοκούς 2

Δευτέρα 22 Ιούλη. Η μόνη (ανομολόγητη) αιτία που μπορεί να οδηγεί το ψοφιοκουναβιστάν στη σκέψη αποχώρησής του είναι ότι αυτό το εχθρικό μπλοκ έχει, πια, δημιουργηθεί. Και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με στρατό παρκαρισμένο στου διάολου τον κώλο, όταν ακόμα και η μεταφορά σαπουνιών και σαμπουάν για την καθημερινή περιποίηση του στρατεύματος εξαρτιέται από όχι-βεβαιωμένα-φιλικά κράτη· όπως το πακιστάν.

Μετά από 18 χρόνια υπάρχουν νικητές στο αφγανιστάν· πολύ πιο σημαντικοί απ’ τους ταλιμπάν. Το Πεκίνο, η Ισλαμαμπάντ – και η Μόσχα. Εκείνος ο αμερικανικός «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που είχε στόχο αφενός να μπει ο u.s. army σφήνα στο μαλακό υπογάστριο της όποιας πιθανότητας για ευρασιατικό μπλοκ και, αφετέρου, να καταστρέψει τα καθεστώτα «του άξονα του κακού» (συρία, ιράν, βόρεια κορέα) είτε απέτυχε πανηγυρικά είτε έχει καθηλωθεί. Η Ισλαμαμπάντ κάνει τα δικά της κουμάντα, και οι οικονομικές της ελπίδες βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού». Η Άγκυρα, που θεωρούνταν δεδομένη, δεν είναι πια. Το στρατηγικό τρίγωνο Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης εξελίσσεται διαρκώς· δυσάρεστα νέα για το ψοφιοκουναβιστάν και τους συμμάχους του.

Με δυο λόγια. Αν («αν»: a big if…) η Ουάσιγκτον φύγει απ’ το αφγανιστάν θα είναι μόνο επειδή είναι αναγκασμένη να αναδιατάξει τις μεραρχίες της στην περίμετρο του ευρασιατικού μπλοκ· και πάντως χωρίς «σφήνες» και «προκεχωρημένα φυλάκια» εκεί που στριφογυρίζουν κάτι περίεργες «ειδικές δυνάμεις» των ταλιμπάν, ολοφάνερα εξοπλισμένες, ντυμένες και εκπαιδευμένες από στρατηγικούς εχθρούς του ψοφιοκουναβιστάν.

Τέτοια περίμετρος είναι η ανατολική ευρώπη· είναι η Μεσόγειος, με έμφαση στο ανατολικό της τμήμα· είναι η αραβική χερσόνησος και ο ινδικός ωκεανός· είναι η θάλασσα της κίνας· το κυβερνοδιάστημα· και άλλα που μπορεί να μας διαφεύγουν.

Γουστάρετε;

Ανομολόγητο σοκ και δέος

Παρασκευή 19 Ιούλη. Με το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος» (την κύπρο και ειδικά το νότιο τμήμα της…) να μετράει τρυπάνια γύρω γύρω, και την Άγκυρα να βγάζει γλώσσα (και s 400), η ελληνική και ελληνοκυπριακή ιμπεριαλιστική πολιτική για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» μοιάζει σε (ανομολόγητη) κατάρρευση. Για την ακρίβεια: στη νότια κύπρο αρκετοί είναι αναγκασμένοι να αναγνωρίσουν την αποτυχία και την ήττα των μεγαλοφυών κινήσεων του ογκόλιθου Nick the greek Κοτζιά και του άλλου Νίκου (του Αναστασιάδη) στο Crans Montana πριν κάτι καιρούς. Άλλοι την αναγνωρίζουν άμεσα, και άλλοι έμμεσα, προσπαθώντας να δρουν τι θα επικαλεστούν για να απαντήσουν γραπτά στην πρόταση του Akinci για ισότιμη μοιρασιά των κερδών απ’ τα γκάζια, υπό την αιγίδα του οηε.

Στα μέρη μας όχι, κανείς δεν μιλάει απρεπώς. Ο ογκόλιθος θα ζήσει πάνω στις δάφνες της «συμφωνίας των Πρεσπών» – όχι στα αγκάθια της προηγούμενης ελβετικής του τουρνέ. Ο λόγος είναι απλός: επρόκειτο για εθνική γραμμή (για την οποία δεν υπήρχε καμμία αντίρρηση).

Αν η βαθιά ελληνική ψυχή, ας πούμε με την μορφή της θείας Λίτσας (που παραμένει ιπτάμενη / αιωρούμενη, σας προειδοποιούμε), μπορούσε να εκφράσει τις επιθυμίες της, θα έλεγε αυτό: αχ και να ισοπέδωνε η αμερικανική αεροπορία την Izmir, την Istanbul, την Ankara και καμμιά δεκαριά πόλεις ακόμα σαν «τιμωρία» για τους ρωσικούς πυραύλους – πριν αυτοί αρχίσουν να δουλεύουν. Αλλά που; Το μόνο δημόσιο και εξουσιαστικό ήταν η έκκληση του νέου ρημαδο-υπεξ, του Γου(α)δοΝικόλα, απ’ το αμέρικα, προς το ψοφιοκουναβιστάν: ζήτησε «προστασία», αν χρειαστεί, απέναντι στην τουρκία. Δεν ξέρουμε τι θα πάρει. Ξέρουμε ότι αν θες «προστασία» πληρώνεις· δεν σε πληρώνουν.

Θα πρέπει (το ελληνικό βαθύ κράτος και όλα τα κάθε είδους τσιράκια του) να παρακαλάνε να μην βρουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα… Γιατί τότε (δεν είναι καθόλου απίθανο) θα κατέβει και η gazprom στη θαλάσσια γειτονιά που ήθελαν να απαλλοτριώσουν…

Εν τω μεταξύ ο Γου(α)δοΝικόλας κάλεσε τον special one, τον Pompeo, να επισκεφτεί τα μέρη μας. Νομίζει ο έρμος ότι οι γκάγκστερ της εθνικής στρατηγικής συμμαχίας φοβίζουν ακόμα…

(φωτογραφία: Σκέτη ανατριχίλα!..)

Με πόνο ψυχής «για να μείνουμε αόρατοι»…

Πέμπτη 18 Ιούλη. «Οι ηπα εξακολουθούν να εκτιμούν ιδιαίτερα την στρατηγική σχέση με την τουρκία. Σαν σύμμαχοι στο νατο, η σχέση μας είναι πολυεπίπεδη, και δεν εστιάζει αποκλειστικά στα f 35».

Μ’ αυτό το δακρύβρεκτο «παρ’ όλα αυτά σ’ αγαπώ» η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε επίσημα ότι βγάζει την Άγκυρα απ’ το πρόγραμμα των f 35, στο οποίο περιλαμβανόταν και μέρος της κατασκευής τους: πάνω από 900 τμήματα των θρυλικών (και πιθανότατα υπερτιμημένων) αμερικανικών πολεμικών 4ης γενιάς επρόκειτο να κατασκευάζονται σε εργοστάσια στην τουρκία σ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος· τώρα η παραγωγή τους θα προωθηθεί σε άλλα εργοστάσια, άλλων συνεταίρων της Ουάσιγκτον. Όλοι οι τούρκοι εκπαιδευόμενοι στα f 35, πιλότοι και μηχανικοί, θα φύγουν απ’ τις ηπα· και το 20μελές γραφείο συντονισμού της παραγωγής θα αποκλειστεί από οποιαδήποτε πρόσβαση στις εγκαταστάσεις. Η “εκκαθάριση” της συνεργασίας (κατά τους αμερικάνους) θα έχει ολοκληρωθεί ως τον Μάρτη του 2020. Αυτά επιπλέον της απαγόρευσης αγοράς των 100 και βάλε αεροπλάνων.

Πολλή απ’ την δύναμη των f 35 οφείλεται στις ικανότητές τους να είναι αόρατα. Συνεπώς η δυνατότητα να ελεγχθούν αυτές οι δυνατότητες [σ.σ.: εννοεί απ’ τους ρώσους μηχανικούς των s 400] θα απειλούσε την μακροπρόθεσμη ασφάλεια του προγράμματος των f 35. Αυτά δήλωσε χτες η Ellen Lord, στέλεχος του αμερικανικού υπ.αμ.

Το ψοφιοκουναβιστάν επιμένει να υποστηρίζει ότι έχει θυμώσει με την Άγκυρα για λόγους «τεχνικούς»: για να μην βρούν οι ρώσοι τρόπους να ξεπεράσουν τα ραντάρ τους το «αόρατο» των μονάκριβων και πανάκριβων πολεμικών. Μοιάζει λογικό – εκτός εάν οι κινέζοι έχουν βρει ήδη (κατ’ αρχήν) τρόπο γι’ αυτό το ξεπέρασμα, τον οποίο ασφαλώς μελετούν και οι ρώσοι τεχνικοί! Άλλωστε και τα δύο αυτά κράτη (ρωσία και κίνα) φτιάχνουν επίσης stealth πολεμικά 4ης γενιάς – με τους ρώσους να θεωρούνται στο ίδιο τεχνολογικό επίπεδο με τους αμερικάνους.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει την άποψη ότι το ζήτημα δεν είναι τεχνικό· και λίγο αφορά το πόσο αόρατα είναι (ή δεν είναι) τα «αόρατα» πολεμικά. Το ζήτημα είναι πολιτικό: το τουρκικό καθεστώς (μπορούμε να πούμε: ο τουρκικός μιλιταρισμός) «αμάρτησε» επειδή δεν υπάκουσε σε μια παρατεταμένη διαταγή του «μεγάλου συμμάχου». «Αμάρτησε» παρατεταμένα, επί πάνω από 1,5 χρόνο, όταν η Ουάσιγκτον απαιτούσε “stop s 400”. Kαι, ακόμα χειρότερα, διαφήμισε αυτήν την ανυπακοή… Δεν είναι καιρός για τέτοια!

Πριν είχε ξανα-αμαρτήσει. Στην πράξη, απ’ το 2001 – 2002, υπό το AKP, κυλιέται σταθερά στον βούρκο μιας σχετικής (ιμπεριαλιστικής) «χειραφέτησης» απ’ τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή…

Δεν είναι αυτό ένα πολύ κακό διεθνές παράδειγμα;

Με πόνο ψυχής «είσαι καθίκι»!

Πέμπτη 18 Ιούλη. Από οικονομική άποψη θα έχει ζημιά και ο τούρκικος καπιταλισμός· μικρότερη απ’ την lockheed, αλλά αισθητή. Ωστόσο αν η Ουάσιγκτον επιμείνει, θα πρέπει να επιστρέψει τα σχεδόν 1,4 δις δολάρια που η Άγκυρα έχει ήδη πληρώσει για την αγορά.

Γεωπολιτικά ωστόσο η Άγκυρα είναι μακράν η κερδισμένη. Πρώτον επειδή μπορεί να πουλήσει ένα παράδειγμα ισλαμικής «εθνικής ανεξαρτησίας» (πέραν του ιρανικού) απέναντι σε μια απειλητική πρώην υπερδύναμη που βρίσκεται σε παρακμή αλλά επιμένει να κρατήσει την ηγεμονία της με νύχια και με δόντια. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι στον σουνιτικό ριζοσπαστισμό (και δεν αναφερόμαστε στους ουαχαβίτες) απ’ το μαρόκο ως το ιράκ (αλλά και στον μουσουλμανικό ριζοσπαστισμό ως τις φιλιππίνες) ο Erdogan προσωπικά και το κόμμα του είναι ήδη «ήρωες». Και δεύτερον, επειδή ο τουρκικός μιλιταρισμός μπορεί να βρει αλλού ισοδύναμα (και πιο φτηνά) πολεμικά 4ης γενιάς, αν τα θέλει τόσο πολύ· ο αμερικανικός όμως δεν μπορεί να βρει αλλού «τουρκία». Όσο κι αν ψάξει.

Φυσικά η Άγκυρα δεν δείχνει να σκοπεύει (τουλάχιστον ως τώρα) να περάσει μονοδιάστατα στο ευρασιατικό μπλοκ, εγκαταλείποντας οποιαδήποτε σχέση με τις ηπα. Μ’ αυτήν την έννοια, για παράδειγμα, δεν έχει απειλήσει (ως τώρα) ότι θα διώξει τον αμερικανικό στρατό απ’ την στρατηγικής σημασίας βάση του στο Incirlik. Ή, έστω, τα πυρηνικά του απο εκεί… Η πολιτική τακτική ωστόσο του τουρκικού καθεστώτος δείχνει πολύ πιο επεξεργασμένη απ’ αυτήν του αμερικανικού: στην Ουάσιγκτον οι σωματοφύλακες, έχοντας ήδη μια καλή συλλογή αποτυχιών (συρία, βενεζουέλα, υεμένη…) αντιδρούν λίγο πολύ παβλωφικά. Για να το πούμε διαφορετικά: «γραμμικά», χωρίς εναλλακτικές.

Για τα δεδομένα του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου, εκείνος με τα μικρά περιθώρια στη μέση Ανατολή δεν είναι η Άγκυρα. Είναι η Ουάσιγκτον.

Και οι σύμμαχοί της.