Tag: τουρκία

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Κι έτσι στα ξαφνικά χτες οι έλληνες πατριώτες, δεξιοί κι αριστεροί, ξύπνησαν με την “είδηση” πως το ψόφιο κουνάβι είναι πολύ πιο σύμμαχος με τον Erdogan απ’ ότι με το ελλαδιστάν. Είναι τόσο σύμμαχος που επιτρέπει στον τουρκικό στρατό να εισβάλει στην ypgκρατούμενη περιοχή της συρίας, αποσύροντας τον δικό του στρατό… Όμως το τι νομίζουν οι έλληνες είναι τριτεύουσας σημασίας.

Μιας και πριν 10 μέρες (Κυριακή 29 Σεπτέμβρη, η ζώνη) υποστηρίξαμε ότι το σχέδιο του τουρκικού κράτους για την βόρεια συρία είναι από δύσκολο έως αδύνατο να πραγματοποιηθεί (πέρα απ’ το είναι απόλυτα άδικο, αν αυτό έχει κάποια σημασία) πριν απ’ όλα ρίξτε μια ματιά στους δύο χάρτες επάνω.

Στον πάνω χάρτη είναι οι περιοχές που κατοικούνται από κούρδους στη μέση ανατολή – προσέξτε το τμήμα που αφορά την συρία. Στον κάτω χάρτη είναι η περιοχή της συρίας που έχουν καταλάβει οι ypg μαζί με τους αμερικάνους (το κίτρινο χρώμα). Είναι ξεκάθαρο ότι το 1/3 της συριακής επικράτειας, ανατολικά του Ευφράτη, βρίσκεται υπό κουρδική / αμερικανική κατοχή – καμμία σχέση, ούτε καν προσχηματική, με “εθνική απελευθέρωση”.

Και τώρα μερικές ιστορικές υπενθυμίσεις. Ένα μέρος των κουρδικών πληθυσμών της συρίας ανήκαν και ανήκουν στο pkk, ένα κόμμα που τυπικά μεν εμφανίζεται σαν «πατριωτικό / μαρξιστικό / λενινιστικό», όμως ήδη απ’ τα ‘80s άρχισε να μετατρέπεται σε μια προσοδοθηρική οργάνωση, που συμμαχούσε με διάφορα οφέλη με οποιονδήποτε είχε συμφέροντα κατά του τουρκικού καθεστώτος. Σ’ αυτές τις συριακές περιοχές είχε το pkk τις επιμελητειακές του βάσεις στη διάρκεια του πολέμου μέσα στην τουρκία, ως το 1999.

Παρ’ όλα αυτά, απ’ το 2001 (όταν εκλέχτηκε για πρώτη φορά πρωθ. ο Erdogan) και μετά, χάρη στην μη-εθνικιστική πολιτική των ισλαμοδημοκρατών, το «κουρδικό πρόβλημα» – κυρίως στην τουρκία – θεωρούνταν λυμένο. Μ’ αυτή την έννοια ούτε το 2002, ούτε το 2005, ούτε το 2010 υπήρχε ένταση είτε μεταξύ τουρκικού καθεστώτος και κούρδων της συρίας, είτε μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού. Το αντίθετο: Άγκυρα και Δαμασκός είχαν αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις.

Οι συρο-τουρκικές σχέσεις άλλαξαν δραματικά μετά το 2011, όταν το τουρκικό καθεστώς εντάχτηκε στο αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο περί «νέας μέσης Ανατολής», το οποίο περιλάμβανε την δημιουργία ενός καθαρά σουνιτικού κράτους στη συρία και στο ιράκ: ήταν η επιχείρηση isis. Ωστόσο ούτε το 2012 ή το 2013 υπήρχε ένταση μεταξύ Άγκυρας και κουρδικών περιοχών της συρίας. Το 2014, όταν ο isis κατέλαβε το κουρδικό Kobani, οι κούρδοι ολόκληρης της περιοχής βρήκαν καταφύγιο στη γειτονική τουρκία. Και, παρότι το τουρκικό καθεστώς υποστηρίζε ακόμα τότε τον isis, επειδή οι σύριοι κούρδοι δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, επέτρεψε σε αρκετές εκατοντάδες ένοπλους κούρδους του ιράκ (πεσμεγκρά) να περάσουν απ’ το εδαφός του, για να ανακαταλάβουν το Kobani. Με την βοήθεια του τουρκικού πυροβολικού και αμερικανικών βομβαρδισμών, το Kobani απελευθερώθηκε… Οι κούρδοι κατοικοί του επέστρεψαν στα σπίτια τους…

Μέση Ανατολή 2

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Αυτή η μάλλον ήρεμη σχέση του τουρκικού καθεστώτος με τους κούρδους της συρίας άλλαξε άρδην απ’ το καλοκαίρι του 2015 και μετά. Σημειώστε προκαταβολικά ότι ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης τον Σεπτέμβρη του 2015. H προετοιμασία και η συνεργασία με την Τεχεράνη είχε ξεκινήσει λίγους μήνες νωρίτερα. Οι χρόνοι (και οι “συμπτώσεις”) έχουν την σημασία τους…

Το καλοκαίρι του 2015 «μυστηριωδώς» το pkk, ορμώμενο απ’ την συρία, άρχισε μετά από 16 χρόνια ένοπλη δράση στη νότια τουρκία. Μάλιστα προσπάθησε να υιοθετήσει την τακτική του isis: κατάληψη αστικών περιοχών, έστω και λίγων οικοδομικών τετραγώνων σε κάποιες πόλεις ή κωμοπόλεις, και σταδιακή επέκτασή της. Αυτό που δεν έκανε στα ’80s και στα ’90s, το pkk βρέθηκε να το κάνει το 2015: τακτική “δημιουργίας κράτους” α λα isis…

Τις επιχειρήσεις αυτές μέσα στην τουρκική επικράτεια δεν τις υποστήριζε ο τουρκικός / κουρδικός πληθυσμός… Αυτή η νέα φάση ένοπλης δράσης σε βάρος του τουρκικού καθεστώτος δεν είχε καμμία αιτία σχετική με την κατάσταση των κούρδων στην τουρκία· ήταν σαφώς «εισαγόμενη»… Από ποιούς; Γνωρίζοντας (εκ των υστέρων) ότι η στρατιωτική εμπλοκή της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης τον Σεπτέμβρη του 2015 άλλαξε εντελώς τους συσχετισμούς και ότι δύο τουλάχιστον κράτη που ως το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς υποστηρίζαν τον isis (ή παρόμοιες αντικαθεστωτικές «τζιχαντιστικές» οργανώσεις), δηλαδή η τουρκία και το κατάρ άλλαξαν θέση, είναι εύλογο για την ασταμάτητη μηχανή να εκτιμήσει ότι η «μυστηριώδης» και «απρόκλητη» επίθεση του pkk στην τουρκία ήταν παραγγελία του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Εν όψει του ενδεχόμενου (προφανώς οι μυστικές υπηρεσίες του άξονα είχαν τις πληροφορίες τους) τουρκικής στροφής στο συριακό πεδίο μάχης...

Το Νοέμβρη του 2015 ένας αριθμός πόλεων και περιοχών στην ανατολική τουρκία είχαν καταληφθεί απ’ τους ένοπλους του pkk, που είχαν τις βάσεις τους στη συρία. (Ο χάρτης επάνω, με την κίτρινη διαγράμμιση, δείχνει την κατάσταση τον Γενάρη του 2016). Το γεγονός είναι αυτό: από το καλοκαίρι του 2015 και μετά, με επιλογή του συριακού pkk (που αργότερα βαφτίστηκε απ’ την Ουάσιγκτον ypg…) και των συμμάχων του, το τουρκικό καθεστώς ξεκίνησε άμεσο ή έμμεσο πόλεμο κατά των κούρδων της συρίας· βασικά εναντίον των ypg. Θεωρώντας τους, όχι άδικα, proxies άλλων…

Πρέπει να το τονίσουμε: ένα μεγάλο μέρος των κούρδων της συρίας (υπάρχουν και κάποιες άλλες αισθητά μικρότερες οργανώσεις εκεί, που δεν υιοθετούν την πολιτική του pkk/ypg, ωστόσο δεν έχουν περιθώρια κινήσεων) επέλεξαν το καλοκαίρι του 2015 να ανοίξουν πόλεμο με την Άγκυρα, υπηρετώντας τους σχεδιασμούς των «μεγάλων» συμμάχων και χρηματοδοτών τους: της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ.

Στις αρχές του 2016 ο τουρκικός στρατός «καθάρισε» την νοτιοανατολική επικράτειά του – με τον αιματηρό τρόπο που καταλαβαίνετε. Τον Ιούλη του 2016, αφού είχαν αποτύχει αυτά τα μέσα, έγινε μια απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία. Απέτυχε κι αυτή – προς μεγάλη στεναχώρια πολλών και διάφορων (συμπεριλαμβανόμενου του ελλαδιστάν).

Υποθέτουμε πως αυτή η αλληλουχία γεγονότων σας δείχνει κάτι…

(φωτογραφία κάτω: Λαϊκή υποδοχή εκ μέρους του pkk/ypg του αμερικανικού στρατού. Τέτοιους “ελευθερωτές” ποιος ξαναείχε;)

Μέση Ανατολή 3

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Με αυτά τα δεδομένα το γεγονός ότι ο Erdogan θέλει να «ασφαλίσει» τα συρο-τουρκικά σύνορα δεν είναι ανεξήγητο. Εκείνο που είναι γκροτέσκο είναι ο τρόπος με τον οποίο λέει ότι θα το κάνει (η «ζώνη», η στρατιωτική απομάκρυνση των κούρδων απ’ τις περιοχές στις οποίες ζούν εδώ και πάμπολλες γενιές, η εγκατάσταση εκεί ενός ή δύο εκατομμυρίων σύρων αράβων προσφύγων, δηλαδή η αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης με την βία). Ισχύουν όλα αυτά;

Η ασταμάτητη μηχανή έχει σοβαρές επιφυλάξεις. Αν ξαναδείτε τον χάρτη με τις κατεχόμενες απ’ τις ypg και τον αμερικανικό στρατό εκτάσεις της συρίας, μπορείτε να σκεφτείτε ότι το πραγματικό πρόβλημα της Άγκυρας (και, από άλλες αφετηρίες, της Δαμασκού, της Τεχεράνης και της Μόσχας· δηλαδή του μπλοκ της Αστάνα) δεν είναι αυτή καθεαυτή η “στρατιωτική δύναμη” των ypg, αλλά η υποστήριξή τους απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο. Πράγματι: χωρίς την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην συριακή επικράτεια, ούτε τα λεφτά του Ριάντ ούτε η καθοδήγηση και η εκπαίδευση από το Τελ Αβίβ είναι ικανά άμεσα ή μεσοπρόθεσμα να κάνουν τους κούρδους της συρίας μη αντιμετωπίσιμη απειλή για οποιονδήποτε. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η ψευδής αίσθηση δύναμης που προσφέρει ο αμερικανικός στρατός στις ypg· με αντάλλαγμα τις βάσεις του σε συριακό έδαφος.

Μια απαραίτητη παρένθεση εδώ. Όταν οι εκπρόσωποι του μπλοκ της Αστάνα συμφώνησαν με τον γ.γ. του οηε, στην πρόφατη συνέλευση του θεσμού στη Ν. Υόρκη, την έναρξη της διαδικασίας για την δημιουργία καινούργιου συριακού συντάγματος, στην «επιτροπή» που συμφωνήθηκε να φτιαχτεί υπήρχαν αντιπρόσωποι του Άσαντ, αντιπολιτευτικών οργανώσεων και οργανώσεων της «κοινωνίας των πολιτών» – όχι, όμως, αντιπρόσωποι των κούρδων της συρίας. (Δείτε εδώ: Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη, Νικητές). Αυτή η εξαίρεση (του pkk/ypg) συμφωνήθηκε από το μπλοκ της Αστάνα παρότι τόσο η Μόσχα όσο και η Τεχεράνη ήταν μέχρι σχετικά πρόσφατα «φιλικές» προς τις ypg ως προς το θέμα της συμμετοχής τους σε μια τέτοια διαδικασία.

Το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα έχει σοβαρούς λόγους να συμφωνεί ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να τα μαζέψει απ’ την συρία. Στο βαθμό, όμως, που βρίσκεται εκεί με την «άδεια» των ypg, το «μάζεμα» μεταφέρεται τελικά στην κουρδική οργάνωση. Που σημαίνει: μόνο αν το pkk / ypg αναγκαστεί να συμφωνήσει με το καθεστώς Άσαντ ότι επιστρέφει όλες τις εκτάσεις που παράνομα κατέχει ανατολικά του Ευφράτη και ότι επιστρέφει στις «πατρώες εστίες»· μόνο αν το άτυπο κράτος του pkk/ypg διαλυθεί και τα συρο-τουρκικά σύνορα επανέλθουν στην ευθύνη του κεντρικού συριακού κράτους (αντί των κουρδικών πολιτοφυλακών, όπως ισχύει τώρα)· μόνο τότε οι κούρδοι της συρίας μπορούν να γίνουν μέτοχοι της πολιτικής ανασυγκρότησης του συριακού κράτους. Και μόνον τότε το τουρκικό κράτος μπορεί να θεωρήσει ότι ελέγχει την κατάσταση στα νότιά του.

Αυτό είναι ένα ζήτημα που απασχολεί το μπλοκ της Αστάνα εδώ και περίπου 2 χρόνια. Και φαίνεται πως, μετά από διάφορες προσπάθειες «διαλόγου» (τις οποίες ακύρωσε είτε το σαουδαραβικό χρήμα είτε η ισραηλινή / αμερικανική στήριξη προς τις ypg, είτε και τα δύο μαζί), τώρα η «λύση» (πιθανή αλλά και επικίνδυνη) που έχει επιλεγεί είναι η στρατιωτική πίεση προς το pkk/ypg.

Αν οι συλλογισμοί και οι εκτιμήσεις μας είναι σωστά, τότε η εισβολή του τουρκικού στρατού ανατολικά του Ευφράτη είναι το plan B και όχι το plan A του μπλοκ της Αστάνα. Προτιμότερο θα ήταν το pkk να λογικευτεί και να «χειραφετηθεί» απ’ τους προστάτες και χρηματοδότες του. Δύσκολο βέβαια για μια οργάνωση που εδώ και πολλά χρόνια δωροδοκείται, σίγουρα στην κορυφή της… Αν όχι…

(φωτογραφία πάνω: Στα τέλη του 2018 το ψόφιο κουνάβι ξαναήθελε να πάρει τον στρατό του απ’ την συρία… φωτογραφία κάτω: χθεσινό ρεπορτάζ· μένει να δείξει…)

Μέση Ανατολή 4

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Απομένει το βασικό: και ο αμερικανικός στρατός τι θα κάνει; Ή, πιο σωστά, η Ουάσιγκτον τι θα κάνει; Εδώ είμαστε μάρτυρες ενός είδους χειρουργικής διπλωματίας. Όπως είναι γνωστό το ψόφιο κουνάβι είχε ξανα-αναγγείλει την αποχώρηση των πεζοναυτών του απ’ την συρία, στα τέλη του 2018. Είχε, μάλιστα, προσδιορίσει και τον χρόνο: σε δύο βδομάδες (είχε πει). Τον σταμάτησαν τότε οι σωματοφύλακες.

Το ψόφιο κουνάβι (με την «απαράμιλλη σοφία» του….) θέλει κάτι τις χειροπιαστό για να επιδείξει ότι εκπληρώνει τις προεκλογικές του υποσχέσεις του 2016. Αλλά αυτό που θέλει είναι «εκτός γραμμής». Ήταν τέτοιο στα τέλη του 2018, και εξακολουθεί να είναι τέτοιο τον Οκτώβρη του 2019. Αν κάποιος πρέπει να φύγει (σύμφωνα με τους αμερικανικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς) αυτός δεν είναι ο αμερικανικός στρατός απ’ την συρία αλλά (πια) το ψόφιο κουνάβι απ’ την προεδρία των ηπα…

Όσο βρίσκεται όμως εκεί μπορεί να εγκρίνει μια κάποια «αποχώρηση» (που πρακτικά θα μπορούσε να είναι «αναδίπλωση» λίγο μακρύτερα απ’ τα συρο-τουρκικά σύνορα – και πάντα με έλεγχο του αέρα…) – κι αυτό φαίνεται πως έχει εξασφαλίσει ο Erdogan. Το εξασφάλισε, όμως, για ποιον λόγο; Μήπως σκοπεύει να πολιορκήσει και να καταλάβει το Kobani, την κουρδική πόλη που, έστω έμμεσα, συνέβαλε ο ίδιος στο να επιστρέψει στους κατοίκους της το 2014; Ποιά «ζώνη ασφαλείας» όπως την δείχνει στους χάρτες του μπορεί να υπάρξει χωρίς την «εκκένωση» του Kobani και όλων των κουρδικών χωριών και κωμοπόλεων σ’ αυτήν την περιοχή; H «αξιοποίηση» μερικών χιλιάδων fsa σαν δύναμης εισβολής δεν απαντάει σε τίποτα απ’ αυτά.

Η εκτίμησή μας είναι ότι το τουρκικό καθεστώς δεν τρώγεται για το δικό του «αφγανιστάν» στα ορεινά της βόρειας συρίας. Επιδιώκει μάλλον (με την διακριτική υποστηρίξη των υπόλοιπων μελών του μπλοκ της Αστάνα) να αναγκάσει το pkk/ypg σε μια οριστική, τελική διαπραγμάτευση με την Δαμασκό, στην επιστροφή τους στα σπίτια τους, στον αφοπλισμό τους – και στην τελική είτε αποχώρηση είτε συρρίκνωση της αμερικανικής ένοπλης παρουσίας στη συρία.

Είναι κόλπο δύσκολο και σύνθετο. Ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι λέει για τον στρατό του «φεύγουμε», το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και οι σωματοφύλακες στην Ουάσιγκτον λένε στο pkk / ypg «μην κουνηθείτε απ’ τις θέσεις σας». Όλοι, απ’ τις αντίπαλες θέσεις τους, καταλαβαίνουν ότι έχουν δύο, τρεις ή τέσσερεις μήνες στη διάθεσή τους. Για να αλλάξουν την κατάσταση στην βόρεια και ανατολική συρία· ή για να την κρατήσουν όπως είναι τώρα χειροτερεύοντάς την στο κοντινό μέλλον.

Αν το ψόφιο κουνάβι βρει στη σύνταξη, κι αν πάρει την καρέκλα του ο “προφήτης” Pence, κάποια πράγματα στην Ουάσιγκτον θα αλλάξουν…

(φωτογραφία: Απαράμιλλη σοφία ψόφιου κουναβιού. Στην ανάγκη την βάζει στην αυτοβιογραφία του με τίτλο “κουνάβια στην έρημο”, βρίσκει κι έναν καλό σκηνοθέτη, και γίνεται σουξέ…)

Η total λείπει για δουλειές

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Ο Macron, όπως ήταν αναμενόμενο, «καταδίκασε τις έκνομες ενέργειες της τουρκίας». Και ζήτησε «να τερματιστούν οι επεμβάσεις που εκφεύγουν του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου»… Αυτά τα έκανε τηλεφωνικά, κατευθείαν στο αυτί του Αναστασιάδη… Με το τουρκικό γεωτρύπανο να είναι πια στη θέση του στα βορειοδυτικά του «οικοπέδου 7» (δες χθεσινούς χάρτες), πού είναι όμως το τρυπάνι της total; Δεν θα έπρεπε να έχει τρέξει, να σπρώξει το παλιοτρύπανο το έκνομο και το έκφυλο, να το πετάξει πάνω στα αγκαθωτά συρματοπλέγματα του οικοπέδου;

Χμμμμ… Το αρμόδιο τρυπάνι της total λείπει για δουλειές. Όχι μακρυά: αυτή την εποχή τρυπάει στη λιβανέζικη αοζ. Προβλέπεται να τελειώσει κάπου τον Δεκέμβρη. Μετά θα φρεσκαριστεί (πρέπει να παίρνουν και καμμιά άδεια οι εργαζόμενοι, ειδικά καθώς θα πλησιάζουν χρονιάρες μέρες – ε;), θα πλυθεί, θα λουστεί, θα στολιστεί, και θα κινήσει για τα νοτιοκυπριακά οικόπεδα· ας πούμε κάπου στις αρχές ή στα μέσα Γενάρη.

Το yavus (δηλαδή η Άγκυρα) έχει ανακοινώσει ότι θα μείνει στο “7” μέχρι τέλη Γενάρη (εκτός να βρει κοίτασμα, οπότε “κλάφτα Χαραλάμπε”!). Αν συμπέσουν, το total τρυπάνι μπορεί να παρκάρει με την ησυχία του κάπου απέναντι στο yavus, ή μπορεί να πάει παραδίπλα· έχει και γι’ άλλα οικόπεδα άδειες, εξουσιοδοτήσεις κλπ. Μπορούν επίσης να παίξουν κρυφτό μεταξύ τους: το ένα να πηγαίνει από δω, το άλλο απο ‘κει… Γύρω – γύρω όλοι.

Υπάρχει βέβαια ο Πομπηίας, που κι αυτός «καταδίκασε». Υπάρχει και ο υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας που τρέχει σήμερα στη Λευκωσία, για να πει στ’ αυτί του Αναστασιάδη τα «εθνικά μυστικά» που προέκυψαν απ’ τον Πομπηία, και δεν πρέπει να λέγονται φωναχτά, να μην τα μάθουν οι οχτροί.

Ο τρωϊκός πόλεμος δεν έγινε για την ωραία Ελένη· και ο 4ος παγκόσμιος δεν θα κλιμακωθεί για τα ωραία (και μάλλον δυσεύρετα) νοτιοκυπριακά αέρια. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός (και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι) όταν ασχολούνται με την ανατολική Μεσόγειο δεν έχουν πόνο γι’ αυτά τα αέρια (μια ματιά στις δουλειές της total παγκόσμια είναι αρκετή για να το δείξει). Ο Macron έχει πολλές και διάφορες φούριες· το “κυπριακό” δεν είναι ανάμεσά τους. Στη μέση Ανατολή, έχοντας χάσει την παραδοσιακή “επιρροή” του στη συρία, έχει το ένα μάτι στον αμερικανικό και το άλλο μάτι στον αγγλικό ιμπεριαλισμό στην περιοχή. Θέλει να είναι παρών ανάμεσά τους με κάποιον, οποιονδήποτε τρόπο· όχι να μπλέξει σε καυγάδες.

Κατά τον νοτιοκυπριακό καθεστωτικό τύπο προχτές: …Οι φρεγάτες Ορούτς Ρέις και Γκαζιάντεπ καθώς και υποβρύχια, τορπιλάκατοι, κορβέτες, drones και περιπολικά αεροσκάφη συνοδεύουν το Φατίχ και Γιαβούζ στην ανατολική Μεσόγειο, αναφέρει σε ανακοίνωσή του το τουρκικό Υπουργείο Άμυνας…. Σαν “αντικίνητρο” για τσαμπουκάδες ακούγονται αυτά… Εξάλλου το Παρίσι έχει σοβαρότερες διαφορές με την Άγκυρα, ας πούμε στη λιβύη, όπου η εκστρατεία του στρατηγού Haftar για την κατάληψη της πρωτεύουσας Τρίπολη έχει μπλοκαριστεί χάρη στην τουρκική βοήθεια προς την «επίσημα αναγνωρισμένη κυβέρνηση» εκεί. Αλλά είναι proxy διαφορές, οπότε χρειάζεται μια κάποια λεπτότητα…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά το ηθικό στη νότια κύπρο είναι πεσμένο. Πολύ πεσμένο. Ενδεικτικά απο χθεσινό άρθρο:

…Αυτό που προκύπτει από την κατάσταση ενώπιόν μας είναι πως τα όπλα στην κυπριακή φαρέτρα, προκειμένου η Τουρκία να αποχωρήσει από την κυπριακή ΑΟΖ και τα πράγματα να επιστρέψουν σε συνθήκες ομαλότητας, είναι περιορισμένα. Στην κυπριακή δημόσια σφαίρα, τα αφηγήματα κατέρρευσαν το ένα μετά το άλλο. Η Τουρκία και τρυπάνια βρήκε, και κατόρθωσε να τα στελεχώσει με προσωπικό (από τον drilling supervisor μέχρι αυτόν με το… τσιμέντο) και, όπως τέλος πάντων το έπραξε, προέβη σε γεωτρήσεις δυτικά (Fatih) και πέριξ της Καρπασίας. Οι εμπλεκόμενες εταιρείες κολοσσοί – όπως η Total και η ΕΝΙ – μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά ως προς τις ακυρωτικές κινήσεις της Τουρκίας που εισέβαλε στο – πρόσφατα αδειοδοτημένο στη γαλλοϊταλική κοινοπραξία – «7», ενώ η πολιτική των Τριμερών με τα κράτη της περιοχής δεν απέδωσε (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές, το Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ, βασικής χώρας του σχήματος με Αίγυπτο κι Ελλάδα, δεν έχει εκδώσει επίσημη ανακοίνωση για τις παραβιάσεις, από τον Μάιο, των τουρκικών γεωτρύπανων στην κυπριακή ΑΟΖ)….

Σα να μην έφταναν αυτά, το ψόφιο κουνάβι, ο σύμμαχος και αδελφός, κάλεσε χτες τον Erdogan στην Ουάσιγκτον, το Νοέμβρη, να τα πουν από κοντά. Το ψόφιο κουνάβι λογικά θα είναι ακόμη στο πόστο του, και ο Πομπηίας είναι δεμένος τώρα πια πάνω του. Ε, αυτή η πρόσκληση δεν μοιάζει με παγίδα σε επικηρυγμένο, όπως θα ήθελε η Λευκωσία και η Αθήνα – έτσι δεν είναι;

(Εκείνος ο ογκόλιθος της πολιτικής και της διπλωματίας, ο πρώην υπ.εξ. Nick the Greek, πού έχει κρυφτεί και δεν ακούγεται; Φαιορόζ δουλειά δική του, παρέα βέβαια με τον Αναστασιάδη, δεν ήταν το βούλιαγμα των διαπραγματεύσεων για την “λύση του κυπριακού” στο Κραν Μοντανά; Δική του σατανική ιδέα δεν ήταν όλο το σχέδιο “να στριμωχτεί η τουρκία”; Αυτός δεν έτρεχε και ξανάτρεχε στην Ουάσιγκτον με τους χάρτες της ανατολικής Μεσογείου παραμάσχαλα για να πείσει το καινούργιο τότε ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο; Γιατί δεν εμφανίζεται τώρα να παρηγορήσει το νοτιοκυπριακό συνεταιράκι του, να του πει μια καλή κουβέντα, να κατεβάσει καμμιάν άλλη “εθνική ιδέα”;)

Τρύπες στο νερό

Κυριακή 6 Οκτώβρη. Μπορεί Αθήνα και Λευκωσία να “σκούζουν” για “τουρκική παρανομία”, αλλά η φασαρία είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Και αν. Εκτός συνόρων η μόνιμη συμβουλή είναι “βρείτε τα”.

Τα τωρινό “επεισόδιο” είναι η αναγγελμένη εδώ και 2 βδομάδες γεωτρητική επιχείρηση του τουρκικού Yavuz στη θέση που η Άγκυρα ονομάζει Guzelyurt-1, στα νότια της Πάφου. Όπως φαίνεται στους πάνω χάρτες το νοτιοκυπριακό κράτος, που έχει φτιάξει μια αοζ στα μέτρα του, θεωρεί τα «οικόπεδα» 1, 4, 5, 6 και 7 δική του ιδιοκτησία. Απ’ την μεριά της η Άγκυρα έχει φτιάξει την δική της αοζ στα δικά της μέτρα, και έχει καταθέσει τους σχετικούς χάρτες στον οηε εδώ και χρόνια… Σύμφωνα με τις δικές της απόψεις, τμήματα αυτών των «οικοπέδων» (με την διαγράμμιση) βρίσκονται στον δικό της υποθαλάσσιο φλοιό και, άρα, στη δική της αοζ. Είναι βέβαιο ότι η θέση Guzelyurt-1 βρίσκεται στη διαγραμμισμένη περιοχή του «7»…

Για να τα «βρουν» η Λευκωσία με την Άγκυρα πρέπει πρώτα να αλληλοαναγνωριστούν σαν κράτη… Και για να αλληλοαναγνωριστούν σαν κράτη πρέπει να «λυθεί το κυπριακό». Η ελληνική «εθνική γραμμή» είναι γνωστή (ως τώρα), όπως γνωστό είναι ότι το ελληνοκυπριακό καθεστώς, με τις πλάτες της Αθήνας, προσπάθησε να παίξει ένα βρώμικο παιχνίδι με το γκάζι και την αοζ. Ενώ εξακολουθεί να θεωρείται το μόνο νόμιμο κράτος στο νησί, έφτιαξε αοζ και έκοψε οικόπεδα αδιαφορώντας για τους τουρκοκύπριους (και, φυσικά, την τουρκία με την οποία συνορεύει), σα να είναι αυτοτελές κράτος το 60% της επικράτειας που ελέγχει (οι αγγλικές βάσεις εξαιρούνται…), και μάλιστα κάπου ανάμεσα στη Σικελία και την Κρήτη… Αυτό το έκανε με τον «πονηρό» υπολογισμό ότι χάρη στη συμμαχία με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, θα περικυκλωθεί η ανατολική Μεσόγειος για λογαριασμό του 6ου στόλου, και έτσι η Άγκυρα θα φοβηθεί. Εναλλακτικά, αντί για τον 6ο στόλο, τον ρόλο του φύλακα της «ελληνοκυπριακής νομιμότητας» θα τον αναλάμβαναν τα κράτη εκείνα εταιρείες των οποίων θα έπαιρναν άδειες ερευνητικών γεωτρήσεων στα οικόπεδα της Λευκωσίας…

Παρότι αυτό το σχέδιο έχει αποτύχει πανηγυρικά, η Λευκωσία προσπαθεί να παίξει τους τελευταίους μήνες τα ρέστα της. Το (κατά την άποψή της) ολοδικό της «οικόπεδο 7» δεν είχε δοθεί για έρευνα. Τελικά στις 18 του περασμένου Σεπτέμβρη υπογράφτηκε το deal με την γαλλική total και την ιταλική eni, που περιλάμβανε επίσης την απόκτηση απ’ την πρώτη μεριδίων απ’ την συμμετοχή της δεύτερης σε άλλα «οικόπεδα», προς τα ανατολικά. Η Λευκωσία πόνταρε στο ότι τουλάχιστον ο Macron, στον οποίο έχει δώσει ναυτική βάση, θα στείλει το αεροπλανοφόρο του να φυλάει τα «οικόπεδα» που θα τρυπήσει η total – για να φοβηθεί η Άγκυρα και να συγκινηθεί η Ουάσιγκτον. Πολύ “ψαγμένο”!…

Μόνο που η Άγκυρα, αφού εξαρχής ξεκαθάρισε και πάλι την θέση της, κινήθηκε γρήγορα. Αυτή την στιγμή στο “οικόπεδο 7” δεν υπάρχει κανένα τρυπάνι, είτε της total είτε της eni – υπάρχουν μόνο ψάρια, κοράλια και κύματα. Δεν υπάρχει, σαν να λέμε, καν και καν κάτι που να δικαιολογεί ή να χρειάζεται «γαλλική προστασία». Από αύριο στα βορειοδυτικά του οικοπέδου θα υπάρχει το Yavuz, με τουρκική στρατιωτική προστασία, που θα κάτσει εκεί κάμποσους μήνες. Φυσικά στο «οικόπεδο 7» περισσεύει αρκετός χώρος για να πάνε κι άλλα τρυπάνια, αν θέλουν – «όλοι οι καλοί χωράνε». «Κακοί» όχι: κανείς δεν θα κάνει ναυμαχία για το χατήρι της Λευκωσίας (που στην πραγματικότητα δεν θα το ήθελε καν: αν αρχίσουν οι σπρωξιές στην περιοχή, οι ελληνοκύπριοι θα πρέπει να τα ξεχάσουν τα γκάζια…)

Νερό στις τρύπες

Κυριακή 6 Οκτώβρη. Το ελληνοκυπριακό καθεστώς βρίσκεται σε μάλλον απελπιστική κατάσταση. Η σχεδόν ομολογημένη άποψη του νυν προέδρου Αναστασιάδη είναι ότι η ιδανική «λύση» θα ήταν να αλληλοαναγνωριστούν δύο κράτη στην κύπρο και να τελειώνει η ιστορία. Όμως, πέρα απ’ το ότι αυτό το απορρίπτει η ε.ε. (τουλάχιστον ως τώρα) θα θεωρούνταν προδοσία απ’ το ελληνοκυπριακό και το ελληνικό φασισταριό.

Το plan b είναι η «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία» (που είναι το ψηφισμένο απ’ τον οηε κυπριακό «γεφύρι της Άρτας»….) να μετατραπεί σε συνομοσπονδία – και η κύπρος σε «κάτι ανάμεσα» στο ένα και στα δύο κράτη. Η Άγκυρα τα συζητάει όλα, εκτός από αυτό: παράταση στην παράταση ω παράταση… Έχει τους λόγους της: αντιλαμβάνεται την δυναμική του 4ου παγκόσμιου σε ότι την αφορά, και θεωρεί ότι το θέμα “κύπρος” πρέπει να κλείσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο… Οι τσοπαναραίοι του ελληνοκυπριακού ποιμνίου ωστόσο δεν είναι σε θέση να του πουλήσουν κάτι άλλο εκτός απ’ το «θα έρθουν οι ___________να μας σώσουν» (στο κενό βάζεται το όνομα του σωτήρα).

Ενδεικτικά απόσπασμα από προχθεσινό άρθρο γνώμης στην νοτιοκυπριακή εφημερίδα «πολίτης»:

… Δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση. Μια ματιά στο χάρτη τα λέει όλα: η τουρκική απειλούμενη γεώτρηση νοτίως της Κύπρου βρίσκεται εκτός κάθε λογικής, πέραν κάθε νομιμότητας. Η ενέργεια αυτή είναι προκλητική και «έκνομη», αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Η συζήτηση κανονικά θα έπρεπε να ξεκινούσε *μετά* από αυτή τη διαπίστωση. Και όχι, δεν εννοώ πως κανονικά θα έπρεπε να είχαμε ήδη στην περιοχή πολεμικά της Γαλλίας για να προστατέψουν την επένδυση της Total. Ούτε εννοώ πως τα δικά μας τα μέτρα με τα υπερσύγχρονα Ισραηλιτικά drones θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά από το να ληφθούν ωραίες φωτογραφίες της περιοχής από ψηλά.

Εκείνο που θα έπρεπε να γινόταν είναι τουλάχιστον η αναζήτηση ευθυνών. Γιατί δεν μπορεί μια χώρα, ένα «κανονικό» κράτος, να οδηγείται σε μια τέτοια κατάσταση πλήρους ανυποληψίας και πολιτικού εξευτελισμού και να πιστεύουν οι ιθαγενείς πως αυτό οφείλεται (μόνο) στην τουρκική αδιαλλαξία και στην διαχρονική προκλητικότητα της χώρας αυτής.

Η οποία εκμεταλλευόμενη πλήρως το πολιτικό κενό της μη λύσης και την μηδενική κατοχύρωση της Κυπριακής Δημοκρατίας κάτω από το ασύλληπτα επισφαλές στάτους κβο, κάνει ό,τι θέλει και ό,τι μπορεί για να βελτιώσει τη θέση της.

Για να αντιληφθείτε καλύτερα που το πάω, ας κάνουμε ένα flashback. Όχι, δεν θα αναφερθώ στη γνωστή δήλωση του Υπουργού μας των Εξωτερικών πως στο Κραν Μοντάνα είχαμε φτάσει στο «παρά ένα της λύσης». Όχι δεν θα αναφερθώ στις περίεργες παλινδρομήσεις του προέδρου της δημοκρατίας, που ξεκίνησαν πολύ πριν το Κραν Μοντάνα και οι οποίες μας έφεραν στο σημείο να θεωρούν κάποιοι θρίαμβο το γεγονός πως ο ΠτΔ αναγκάστηκε στην τελευταία του ομιλία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να αναφερθεί στα αυτονόητα και να προσπαθήσει να πείσει πως τα εννοεί.

Προφανώς δεν έπεισε. Και προφανώς κρίθηκε πως μάλλον διαχείριση κάνει και δεν εμπνέει εμπιστοσύνη.

…

Anti-imp

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται στα σοβαρά να εναντιωθεί στον ελληνικό ιμπεριαλισμό και στις συμμαχίες του πρέπει να παρακολουθεί και να ερμηνεύει σωστά τα όσα γίνονται στην ευρύτερη μέση Ανατολή.

Ιστορικά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προς δύο κατευθύνσεις στρεφόταν. Είτε προς τα βόρεια, είτε προς τα ανατολικά. Προς βορρά οποιαδήποτε επεκτατική φιλοδοξία έχει μπλοκαριστεί· το τελευταίο κόλπο, της τραπεζικής επέκτασης και μέσω αυτής του σχετικού οικονομικού ελέγχου στα βαλκάνια κατέρρευσε και πάει. Με την εξαίρεση των «εκκρεμοτήτων» που το ελληνικό κράτος συντηρεί απέναντι στο αλβανικό, δεν υπάρχει άλλη «τριβή». (Σε ότι αφορά το κράτος της βόρειας μακεδονίας συμβαίνει και θα συμβεί αυτό που η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει απ’ την στιγμή που έγινε σαφές ότι μια κάποια συμφωνία θα υπογραφτεί: κάθε «άνοιγμα κεφαλαίου ένταξης στην ε.ε.» θα είναι ευκαιρία ελληνικών εκβιασμών.)

Προς τα ανατολικά ο «αιώνιος εχθρός» ήταν πάντα η τουρκική επικράτεια. Στα ‘80s και στα ‘90s η «ελπίδα» ήταν να διαλυθεί, εξού και η στρατηγική συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με το pkk, και το θρυλικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα»… Στις αρχές των ‘10s η «ελπίδα» ήταν είτε να χρεωκοπήσει, είτε να πετύχει το πραξικόπημα του ’16 – εξού και η ζεστή φιλοξενία στους τούρκους χουντοκαραβανάδες. Στη συνέχεια η «ελπίδα» ήταν η περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου μέσα απ’ τον υποάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – Καΐρου, με «νομιμοποίηση» το φυσικό αέριο και την υψηλή υποστηρίξη της Ουάσιγκτον.

Όλες οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές «ελπίδες» αποδείχθηκαν φρούδες. Ωστόσο το ελλαδιστάν δείχνει να εντατικοποιεί την συμμαχία του με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, διατηρεί την στρατιωτική συνεργασία και με την αιγυπτιακή χούντα και με τον ισραηλινό ρατσισμό / μιλιταρισμό, περιμένοντας τα «ανταλλάγματα». Όλα αυτά σε μια περιοχή που είναι μεν δευτερεύον πεδίο μαχών του 4ου παγκόσμιου πολέμου, αλλά έχει ήδη επεκταθεί… Ουσιαστικά η «ελπιδοφόρα» για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό προοπτική «περιφερειακών ανακατάξεων» στη μέση Ανατολή (ή/και στην ανατολική Μεσόγειο) απ’ τις οποίες σκόπευε να επωφεληθεί έχει ξεπεραστεί. Οτιδήποτε στρατιωτικό συμβαίνει (ή αναβάλλεται) εδώ είναι όλο και πιο ξεκάθαρα μέρος παγκόσμιας αναμέτρησης…

Σε τι «ανταλλάγματα» ελπίζει τώρα, αρχές της δεκαετίας του ’20, o ελληνικός ιμπεριαλισμός μέσα απ’ αυτές τις σαφώς πολεμικές συμμαχίες και μέσα σε μια κλιμακούμενη global ενδοκαπιταλιστική ένταση; Φανερά δείχνει να περιμένει «δωρεές όπλων» απ’ την Ουάσιγκτον. Όμως πέρα απ’ το γεγονός ότι το αμερικανικό κράτος έχει πάψει προ πολλού τις δωρεές, η ενίσχυση του πολεμικού εξοπλισμού είναι μέσο· όχι σκοπός. Ποιός είναι ο σκοπός; Το «βλέποντας και κάνοντας»;

Το ερώτημα ωστόσο θα μπορούσε να διατυπωθεί και διαφορετικά: μπορεί πλέον, με βάση τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών και την ένταση των «οργανικών διασυνδέσεων» διάφορων μηχανισμών με τους αντίστοιχους των «συμμάχων» να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό που κάνει – ακόμα κι αν τα «ανταλλάγματα» αποδειχθούν ασήμαντα; Μήπως, μιλώντας για ένα «κράτος μεντεσέ» η λέξη «κλείδωμα» αντιπροσωπεύει πράγματι την τωρινή κατάσταση;

Σε κάθε περίπτωση πέφτει στις πλάτες των όποιων σοβαρά ανταγωνιστικών υποκειμένων να εμποδίσουν τον ντόπιο ιμπεριαλιστικό τυχοδιωκτισμό και τις συμμαχίες του. Δεν είναι εύκολο. Η εποχή είναι ζόρικη. Ποιά είναι όμως η απάντηση στη συνείδηση του καθενός και της καθεμιάς; Ότι “μωρέ ξέρεις, θέλω να κάνω κάτι για τον εαυτό μου;”…

Πού κοιτάει ο νεκρός;

Τετάρτη 2 Οκτώβρη. Τέτοια μέρα πέρυσι ένα συνεργείο του τοξικού σκότωνε και κομμάτιαζε τον Jamal Khashoggi, στο σαουδαραβικό προξενείο στην Istanbul. Το τουρκικό καθεστώς, έχοντας προφανώς έννομο δικαίωμα, αποκάλυψε το έγκλημα – που πήρε μια διεθνή τροχιά, η οποία μοιάζει να έχει εξαντληθεί… Κάθε άλλο.

Υπάρχει ένας βετεράνος άγγλος δημοσιογράφος ονόματι Robert Fisk. Μένοντας εδώ και χρόνια μόνιμα στον λίβανο, ο Fisk έχει αποκτήσει προσωπικές σχέσεις με πολλούς σε πολλά επίπεδα στις αραβικές κοινωνίες και εξουσίες· έχει αποδείξει κάμποσες φορές πως είναι ο καλύτερα πληροφορημένος δυτικός δημοσιογράφος για το τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή. Και δεν είναι οριενταλιστής.

Κατά καιρούς ο Fisk επιμένει να κάνει υπαινιγμούς για το κεφάλι του Khashoggi. Άλλοτε ρωτάει ωμά που βρίσκεται… Πρόσφατα ρώτησε αν τάφηκε κοιτώντας προς την Μέκκα… Είναι μάλλον προφανές ότι ο Fisk ξέρει κάτι, ακόμα κι αν δεν μπορεί να το αποδείξει, για την γνωστή φράση του τοξικού «θέλω το κεφάλι του Khashoggi»…

Θα μπορούσε επ’ αυτού να ξέρει περισσότερα κάποιος άλλος. Λεγόταν Abdul Aziz al-Fagham, και ήταν ο επικεφαλής της βασιλικής φρουράς στο παλάτι του Ριάντ· και ο νο 1 σωματοφύλακας του βασιλοπατέρα Salman: όπου βρισκόταν ο βασιλιάς βρισκόταν και ο al-Fagham, 24/7. Ζούσε μέσα στο παλάτι, κοιμόταν δίπλα στον μπαμπά Salman, κλπ κλπ. Το παρατσούκλι του ήταν «το μπαστούνι του βασιλιά»: ο ορισμός του ανθρώπου δοκιμασμένης και απόλυτης εμπιστοσύνης για τέτοιες περιπτώσεις. (Μέλη της βασιλικής φρουράς την οποία διοικούσε, σκότωσαν και κομμάτιασαν τον Khashoggi).

Μόνο που πριν 3 ημέρες κάποιος του φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι. Κι αυτό έγινε αφού πρώτα είχε απολυθεί απ’ την προσωπική και την βασιλική φρουρά του Salman πατρός. Η δολοφονία του έγινε κάτω από συνθήκες των οποίων η περιγραφή απ’ το σαουδαραβικό καθεστώς είναι ελάχιστα πειστική. Κυρίως επειδή το παλάτι κάνει ό,τι μπορεί για να μη συσχετιστεί με την «απόλυσή» του. Διαρροές (που δεν μπορούν, προς το παρόν, να διασταυρωθούν) διαφωνούντων του Ριάντ υποστηρίζουν ότι ο al-Fagham «καθαρίστηκε» επειδή ήξερε κάτι για την δολοφονία του Khashoggi.

Τι; Άγνωστο. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι μπήκε κατά λάθος στο απόρρητο γραφείο του τοξικού· κι εκεί αντίκρυσε σ’ ένα ράφι μεγάλα γυάλινα βάζα φορμόλης με φρικτό περιεχόμενο.

Αν δεν φρόντισε να έχει αφήσει πίσω του την διαθήκη του, ίσως δεν μαθευτεί ποτέ γιατί έπρεπε να «απολυθεί» με έναν γνήσια μαφιόζικο τρόπο. Αντίθετα έχει μαθευτεί πως το παλάτι του Ριάντ αναδύει ένα λεπτό άρωμα σκατίλας: ο τοξικός έχει χεστεί τόσο ώστε απαγορεύει πλέον σε όσους απ’ το τεράσιο σόι των Σαούντ θεωρεί έστω και εν δυνάμει εχθρικά διακείμενους ακόμα και το να ταξιδέψουν εκτός συνόρων. “Απαγόρευση εξόδου απ’ την χώρα” έτσι, χωρίς εξηγήσεις.
Είναι, άραγε, απίθανο να βρεθεί, τελικά, το κεφάλι του Khashoggi; Δεν έχουμε απάντηση· η υπόθεση αυτή όμως καθόλου δεν έχει κλείσει…

(φωτογραφία: Ο καραβανάς αριστερά “τόφαγε το κεφάλι του”…)

Η ζώνη

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Μιλώντας στη γενική συνέλευση του οηε πριν λίγες ημέρες ο Erdogan, μ’ έναν χάρτη στα χέρια, παρουσίασε το σχέδιο του … για την ypg- (και αμερικανο-) κρατούμενη βόρεια συρία.

Δεν ήταν άγνωστο. Το τουρκικό καθεστώς θέλει να κάνει αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης στην περιοχή, εγκαθιστώντας μεγάλο μέρος απ’ τα 3 (ίσως και περισσότερα) εκατομμύρια σύρων προσφύγων που ζουν τα τελευταία χρόνια στην τουρκία· κυρίως στα νότια.

Στο σχέδιο φαίνεται λογικό, αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι. Πρώτ’ απ’ όλα αυτή η περιοχή της συρίας είναι η μόνη που κατοικείται πράγματι από κούρδους – σε αντίθεση με όλο το υπόλοιπο (και σαφώς μεγαλύτερο) κομμάτι της βόρειας και ανατολικής συρίας, που έχουν καταλάβει οι ypg με την βοήθεια και για λογαριασμό του αμερικανικού στρατού. Εκεί γίνονται διαρκώς εξεγέρσεις των ντόπιων κατά των ypg, αφού – μεταξύ άλλων – η κατοχή τους επιτρέπει να κάνουν βίαιες «επιστρατεύσεις» αράβων νεαρών….

Αν ποτέ επρόκειτο να τελειώσει η αμερικανική κατοχή αυτού του τμήματος της συρίας (κάτι που ενδιαφέρει και τον Άσαντ αλλά και το μπλοκ της Αστάνα γενικά) το μέρος που δικαιωματικά ανήκει στους κούρδους (και όπου θα έπρεπε να επιστρέψουν ζώντας ειρηνικά μέσα σε κάποιου είδους συριακή ομοσπονδία) είναι αυτό ακριβώς του οποίου την σύνθεση θέλει να αλλάξει ο Erdogan. Αντικειμενικά αυτή η “χωροταξική” διαχείριση του “προβλήματος ασφάλειας” που επικαλείται η Άγκυρα είναι αντίθετη στην “αποκατάσταση της ειρήνης” στη συρία.

Επιπλέον, ο μόνος τρόπος για να “αδειάσει” η ζώνη απ’ τους ντόπιους κούρδους είναι … να τους διώξει ο αμερικανικός στρατός, που είναι σύμμαχός τους… Ή, να εισβάλει ο τουρκικός στρατός και να σπάσει τα μούτρα του: με μήκος 400 χιλιομέτρων, η ζώνη αυτή είναι πολύ μεγάλη, και δεν υπάρχουν αρκετοί (φιλοτούρκοι) σύριοι αντικαθεστωτικοί για να επαναληφθεί η επιχείρηση στην Afrin.

Το τελευταίο αφορά τους ίδιους τους σύρους πρόσφυγες. Τι είναι εκείνο που θα έπειθε 1 εκατομύριο σύρους πρόσφυγες να κατοικήσουν 10 πόλεις και 140 χωριά σ’ αυτήν την άγνωστη για τους ίδιους ορεινή γη – αντί να γυρίσουν στα σπίτια και στις γειτονιές τους, όπου κι αν βρίσκονται;

Αν το τουρκικό καθεστώς πιστεύει ότι με τέτοιες έωλες υποσχέσεις θα «επιστρατεύσει» αυτούς τους πρόσφυγες κατά των κούρδων της βόρειας συρίας, ίσως βρεθεί στην καθόλου «ανθρωπιστική» θέση να πρέπει να στείλει τον στρατό όχι έξω αλλά μέσα στα σύνορά του, στους τωρινούς προσφυγικούς καταυλισμούς, για να τους αναγκάσει να μετακινηθούν προς τον «σωστό» προορισμό…

Υπάρχουν βέβαια, απ’ την άλλη, και οι “ελιγμοί” – που η ασταμάτητη μηχανή δεν τους καταλαβαίνει πάντα…

(φωτογραφία κάτω: Ψηφιακή μακέτα ενός απ’ τα χωριά που υπόσχεται ο Erdogan στη βόρεια συρία. Οι τουρκικές κατασκευαστικές είναι αρκετά έμπειρες στην οργανωμένη δόμηση τέτοιας κλίμακας. Χρειάζονται όμως, εκτός απ’ όλα τα υπόλοιπα, και καμμία 30αριά δισεκατομμύρια δολάρια· κι είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα πήγαιναν στις ερημιές αυτοί που μπορούν να τα «επενδύσουν»… Υπάρχουν πιο επικερδείς περιοχές για urban ανάπτυξη στη μεταπολεμική συρία… )