Tag: τουρκία

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 5

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι έχει την άποψη «τι δουλειά έχουμε εμείς μ’ αυτούς τους φυλετικούς πολέμους εκεί όπου η άμμος φτάνει για να παίζουν όλοι οι γύρω;», ο προκάτοχός του Obama είχε μια παρόμοια άποψη, φυσικά πολύ πιο εκλεπτυσμένη στις εκδηλώσεις της. Γι’ αυτό είχε στηρίξει την συμφωνία 5+1 για την πυρηνική τεχνολογία της Τεχεράνης: ας υπάρχει στη μέση Ανατολή μια σχετική ισορροπία τρόμου, για να ασχοληθούμε εμείς οι αμερικάνοι με το κύριο πρόβλημά μας, την ανατολική ασία.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι έχουν άλλη άποψη: ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει θηριώδη υγεία, και ότι μπορεί να κρατήσει άμεσα ή έμμεσα όλα τα μετωπά του – εναντίον της ευρασίας. Έχουν αυτήν την πεποίθηση, όχι όμως και τον τρόπο να την πραγματοποιήσουν χωρίς πυρηνικά. Έτσι ώστε το ψόφιο κουνάβι να τους ειρωνεύεται: γιατί δεν αποφασίζει το κογκρέσσο σας [που με καταδικάζει για την απόσυρση του στρατού απ’ την βόρεια συρία] επίσημα κήρυξη πολέμου κατά της συρίας, του ιράν ή/και της τουρκίας; κελάηδησε.

Κι εδώ υπάρχει ένα στοιχείο πραγματικότητας σε ότι αφορά την Παλαιστίνη, αλλά θεαματικά αντεστραμμένο. Τα αποικιοκρατικά καθεστώτα μέσω εποίκων του 20ου αιώνα χρειάζονται διεθνή υποστήριξη για να υπάρχουν, αφού η εσωτερική βία προκαλεί μιας τέτοιας έντασης αντιβία εκ μέρους των ιθαγενών πληθυσμών ώστε θα τινάζονταν όλα στον άερα αν δεν υπήρχε διεθνές βαρύ κάθισμα πάνω στο καπάκι.

Αυτό ίσχυε για το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής· ισχύει και για το ισραηλινό, με την εξής προέκταση. Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς δεν είναι μόνο εσωτερικής δράσης αλλά έχει και εκτός συνόρων ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Έχει άρα πολλούς λόγους παραπάνω για να βασίζεται στις διεθνείς συμμαχίες του.

Αν, τώρα, αυτές οι διεθνείς συμμαχίες (κυρίως η αμερικανική αλλά από τσόντα και η ελληνική) δεν μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, τότε τι αξία έχουν;

Απ’ την άλλη μεριά αν ο άξονας παρακμάζει κομμάτι – κομμάτι (ή/και συνολικά) πόσο αίμα αξίζουν οι μιλιταριστικές φαντασιώσεις του;

Η πίσω όψη

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Μακριά απ’ τις εξελίξεις στην βόρεια συρία (όπου η εισβολή του τουρκικού στρατού και του συριακού πεζικού του λειτουργεί όπως είχε σχεδιαστεί να λειτουργήσει) στα δύο «κεντρικά σημεία» νοτιότερα, στα οποία η ασταμάτητη μηχανή έχει συγκεντρώσει την προσοχή της (Τρίτη 15 Οκτώβρη, Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 1) η κατάσταση είναι ακριβώς αντίστροφη. Στην ανατολική όχθη του Ευφράτη στην Deir ez-Zor και στην Abu Kamal οι ypg εξακολουθούν να «δουλεύουν» σαν το πεζικό της Ουάσιγκτον. Και σε συνεργασία με την αμερικανική αεροπορία κτυπούν τις θέσεις του συριακού στρατού (Άσαντ) προσπαθώντας να τον εμποδίσουν να περάσει το ποτάμι και να προχωρήσει ανατολικά! Εκεί, σε συγκεκριμένες στρατηγικές θέσεις για τον αμερικανικό – ισραηλινό σχεδιασμό να επιτηρείται ή/και να εμποδίζεται η χερσαία / οδική σύνδεση Βαγδάτης – Δαμασκού, οι ypg/pkk εξακολουθούν να είναι η «βιτρίνα» της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.

Το ότι η ηγεσία της κουρδικής οργάνωσης παραμένει ακόμα αρκετά υπάκουη στα αμερικανικά αφεντικά της παραβιάζοντας τις υπογραφές που η ίδια έβαλε (: να παραδώσει τον έλεγχο όλων των συνόρων στο καθεστώς Άσαντ) θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Ειδικά επειδή αυτή η συνεχιζόμενη συνεργασία κουκουλώνεται απ’ την δήθεν «προδοσία» των αμερικάνων γενικά· ή του ψόφιου κουναβιού ειδικά. Είναι αμφίβολο αν το ψόφιο κουνάβι μαθαίνει τι ακριβώς συμβαίνει κατά μήκος του Ευφράτη απ’ την Deir ez-Zor ως τα συρο-ιρακινά σύνορα. Το πιο πιθανό (για την ασταμάτητη μηχανή) είναι ότι οι «σωματοφύλακες» και οι μηχανισμοί του αμερικανικού βαθέος κράτους δρουν με κάποια σχετική «ανεξαρτησία» απ’ το ψόφιο κουνάβι, και κρυφά. Το στρατηγικά κρίσιμο σημείο γι’ αυτούς είναι το να εμποδίσουν το ψόφιο κουνάβι να διατάξει την γενική αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Ως τώρα γίνονται επι μέρους αποχωρήσεις / αναδιπλώσεις, από σημεία της βόρειας ζώνης. Αυτό καθόλου δεν εμποδίζει το να συνεχιστεί για άγνωστο διάστημα η ypg/αμερικάνικη κατοχή στο νοτιοανατολικό συριακό τρίγωνο απ’ τον Ευφράτη ως τα συρο-ιρακινά ανατολικά σύνορα (χάρτης κάτω).

Αυτή η περιοχή είναι αρκετά μακρυά απ’ τα συρο-τουρκικά σύνορα· συνεπώς δεν μπορεί να «δουλέψει» η τουρκική εισβολή ή η απειλή της. Λογικά, για να ανακαταλάβει αυτήν την περιοχή το καθεστώς Άσαντ ‘n’ friends (όπως και την άλλη, στα σύνορα με την ιορδανία, που επίσης ελέγχεται απ’ τον αμερικανικό στρατό, εδώ με τζιχαντιστές proxies, όχι κούρδους – ο θύλακας με το πράσινο χρώμα στον πάνω χάρτη) θα χρειαστεί διαφορετική μέθοδος.

Πράγμα που σημαίνει: οι ανακατάξεις στη βόρεια συρία δεν είναι το τέλος αλλά η μέση των κινήσεων του μπλοκ της Αστάνα… Όχι, δεν τέλειωσε ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος στη μέση Ανατολή…

Οι τσάτσοι 1

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Με παράδειγμα τα εθνικιστικά κροξίματα της τελευταίας εβδομάδας, πρέπει να χωρίσουμε την παραγωγή και την κατανάλωση εθνικής βλακείας και δολιότητας σε τρία χοντρικά επίπεδα. Στο χαμηλότερο βρίσκεται η μάζα, που αποτελείται από εκατοντάδες χιλιάδες «να σου πω εγώ». Πρόκειται για την μάζα που μπορεί (και θέλει) να είναι «ειδική» στη σεισμολογία, στην οικονομολογία (του καπιταλισμού), την κοινωνιολογία, στην εθνολογία, στη διεθνή πολιτική, στην παιδαγωγική, στην οικολογία, και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή της· και βγάζει πάντα το ίδιο συμπέρασμα: πόσο σπουδαία είναι (ατομικά και συλλογικά). Αυτή η μάζα που παλιά τρεφόταν απ’ τα σκουπίδια των παραδοσιακών μήντια τώρα έχει προσθέσει στη διανοητική της διατροφή και τα άπειρα σκουπίδια του κυβερνοχώρου.

Στο ενδιάμεσο επίπεδο βρίσκονται οι «ιμάντες μεταφοράς» της κρατικής προπαγάνδας, της παραπληροφόρησης και της αποπληροφόρησης. Παραδοσιακά ήταν οι «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι». Ειδικά για τα ζητήματα «εθνικής πολιτικής» τα αφεντικά τους (εκδότες, καναλάρχες) παίρνουν κατευθείαν γραμμή απ’ τις υπηρεσίες και το υπ.εξ., και την μεταφέρουν στους στάβλους των υπαλλήλων τους «διαμορφωτών κοινής γνώμης». Ανάλογα με την ένταση και την σημασία του θέματος πληρώνονται «μετρητά» και αυτοί του μεσαίου επιπέδου (τα θρυλικά «μυστικά κονδύλια» του υπ.εξ. στη διάρκεια της ελληνοσερβικής φιλίας είναι μια γνωστή περίπτωση· αν και, εννοείται, θάφτηκε βαθιά το ποιοί δημοσιογράφοι/δημαγωγοί πήραν πόσα. Αυτό το βιολί συνεχίζεται, καθώς υπάρχουν διάφοροι «ειδικοί κωδικοί» – μυστικοί λογαριασμοί δηλαδή – σε κάθε προϋπολογισμό, και κανείς δεν ξέρει ποιος τους διαχειρίζεται για να πληρώνει ποιούς).

Δίπλα στους παραδοσιακούς «αλήτες – ρουφιάνους» που ήταν περσόνες και κατά συνέπεια είχαν υποχρεωτικά όνομα και φάτσες, τα «νέα μήντια» έχουν προσφέρει την σπουδαία δυνατότητα της καλλιέργειας των ανώνυμων / ψευδώνυμων και αόρατων trolls. «Φάρμες trolls» μπορούν να διαθέτουν (και διαθέτουν) απευθείας διάφοροι μηχανισμοί, απ’ το υπ.εξ., το υπ.αμ. και την εκκλησία, μέχρι τις διάφορες υπηρεσίες. Και (προσοχή!) όχι μόνον οι ντόπιες υπηρεσίες… Αλλά και οι “συμμαχικές”… Η εντατική καλλιέργεια και δράση των trolls έχει αυξήσει την «απορροφητικότητα» της εθνικοφροσύνης και κάθε άλλου είδους παραπληροφόρησης, απόκρυψης, διαστρέβλωσης. Το αποτέλεσμα είναι ήπιες (προς το παρόν) μαζικές εκδηλώσεις διανοητικής παράκρουσης.

Στην κορυφή αυτής της διάταξης βρίσκονται οι «ειδικοί». Οι «ειδικοί εξωτερικής πολιτικής» είναι όλοι (όλοι!) εξαρτήματα των μηχανισμών του βαθέος κράτους· διαφορετικά δεν θα είχαν πανεπιστημιακές καρέκλες, δεν θα είχαν «κύρος», θα ήταν εντελώς άγνωστοι. Οι «ειδικοί» είναι μετρημένοι στα δάκτυλα. Η δουλειά τους είναι η αναπαραγωγή της «αυθεντίας» – και η (γενικά προσεκτική αν και όχι ιδιαίτερα ευφυής) παραγωγή ψεμμάτων.

Δείτε, για παράδειγμα, τον «ειδικό» καθηγητή (και δεξιό βουλευτή) Α. Συρίγο. Κατά την αποψάρα του ο Erdogan στραπατσαρίστηκε εισβάλλοντας στη συρία… Γιατί δεν θα πετύχει εκείνο που έλεγε, δηλαδή μια ζώνη μήκους 900 χιλιομέτρων και πλάτους 30 «χωρίς κούρδους» στα σύνορα συρίας – τουρκίας ανατολικά του Ευφράτη… Και γιατί έπαθε τέτοιο κάζο ο εθνικός εχθρός; Επειδή, πάντα κατά τον σοφό καθηγητή, ο Erdogan δεν έλαβε υπόψη του την ρωσία και την συρία… Μάλιστα!!! (Αυτά έλεγε χθες δημόσια στο καθεστωτικό κανάλι sky…)

Γιατί λέει τέτοιες βλακείες ο «ειδικός»; Επειδή η συγκεκριμένη δουλειά που έχει αναλάβει την συγκεκριμένη στιγμή είναι «να καθησυχάσει» την μάζα, που τις προηγούμενες ημέρες πήγαινε πέρα δώθε ανάμεσα στην «γενοκτονία κατά των κούρδων» και στην «στρατιωτική ήττα που θα υποστεί ο Erdogan απ’ τους κούρδους». Μιας και τίποτα απ’ τα δύο δεν έγινε (αλλοίμονο…) πρέπει στο μαντρί να πέσει άλλο ηρεμιστικό: στραπατσαρίστηκε ο «σουλτάνος» – χα!

Οι τσάτσοι 2

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Ένας άλλος «ειδικός», ο Θ. Ντόκος (γενικός διευθυντής του γνωστού think tank ελιαμεπ αυτός…) έγραφε χτες στην καθεστωτική “καθημερινή” τα εξίσου καθησυχαστικά:

… Η τουρκική εμπλοκή στη Συρία δεν επηρεάζει άμεσα τα προβλήματα Ελλάδας και Κύπρου με τον δύσκολο γείτονά τους…

Αλλά χρειάζεται (λέει ο “ειδικός”) μια “νέα στρατηγική” σε σχέση με την τουρκία. Εδώ ο “ειδικός” λαχανιάζει στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει την μάζα με τις γνώσεις του γι’ αυτήν την “νέα…”· σε σημείο να γίνεται αξιολύπητος:

… Στοιχεία μιας τέτοιας στρατηγικής θα μπορούσαν να αποτελέσουν η ενίσχυση της δυνατότητας στρατηγικού σχεδιασμού και διαχείρισης κρίσεων, η ενεργοποίηση πολυεπίπεδων διαύλων επικοινωνίας με την άλλη πλευρά και μια πολιτική “χαμόγελου με σιδερένια δόντια” που προϋποθέτει μια ευρύτατη αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, ανανέωση εξοπλισμού με σώφρονα διαχείριση εθνικών πόρων και στήριξη από ελληνική επιχειρηματική / εφοπλιστική κοινότητα, ρεαλιστικές προσδοκίες και βέλτιστη αξιοποίηση ευκαιριών στο πλαίσιο συμμαχιών, διαχειριση μεταναστευτικού σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εμπλοκή τουρκοκυπρίων στο ενεργειακό μέσω μιας άτυπης επιτροπής, με αντάλλαγμα τον τερματισμό των τουρκικών ενεργειών στην κυπριακή αοζ και επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για κυπριακό. Χρησιμότατος σε όλα αυτά θα ήταν και ο μη συμβατικός τρόπος σκέψης.

Και οι εφοπλιστές να βοηθήσουν (βοηθάνε, βοηθάνε!!!), και οι τουρκοκύπριοι να γίνουν κορόιδα, και “χαμόγελο με σιδερένια δόντια” θέλει ο “ειδικός”. Δεν φαίνονται καθόλου “νέα” αυτά – είναι παραδοσιακά ελληνοπρεπή… Μήπως θα ήταν καλύτερο, έτσι για αλλαγή, εκείνο το τσίγκινο σωβρακάκι με παραπλανητική…. ξέρετε τι;

Ζήτω οι εθνικοί φωστήρες!

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Μέχρι χτες ήταν σίγουροι, διέδιδαν, και τα κοπάδια των υπηκόων έτρωγαν ευχαρίστως, ότι «ο Erdogan θέλει να κάνει εθνοκάρθαρση σε βάρος των κούρδων, γιατί έτσι κάνουν πάντα οι τούρκοι»… Από χτες, με την χαριτωμένη άνεση του απατεώνα που αλλάζει συνταγή ταΐσματος σε ζωντόβολα κι αυτά συνεχίζουν ευχαριστημένα γλύφωντας τα χέρια του, άλλοι έχουν ανακαλύψει ότι «ο Άσαντ είναι ο μεγάλος κερδισμένος απ’ την τουρκική εισβολή» (!!!), άλλοι ότι «ο Putin είναι ο μεγάλος κερδισμένος απ’ την τουρκική εισβολή» (!!!), άλλοι ότι «ο Putin έχει δεμένο τον Erdogan» (!!!) και, δύσθυμα είναι η αλήθεια, ότι «κανείς στην περιοχή δεν θέλει ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο έδαφος της συρίας» (πράγμα που σημαίνει πως παραδέχονται, μέσα απ’ τα δόντια, ότι αυτό δουλευόταν τα τελευταία χρόνια απ’ την συμμαχική Ουάσιγκτον).

Όχι, δεν διαβάζουν την ασταμάτητη μηχανή. Είναι δύσκολη για τα δόντια τους. Απλά το παραμύθι της «μεγάλης σφαγής» (και της «εθνοκάθαρσης» – μέχρι ότι η βόρεια συρία θα γίνει Σρεμπρένιτσα ειπώθηκε από διάφορα καθάρματα, απ’ αυτά εδώ τα ντόπια που έκαναν ό,τι μπορούσαν για την σφαγή των βόσνιων ανδρών και γυναικών…) θέλει οπωσδήποτε εκατοντάδες, χιλιάδες πτώματα. Και τέτοια, ευτυχώς, δεν υπάρχουν· επειδή απλά δεν επρόκειτο απ’ την αρχή για τέτοια «επιχείρηση».

Το μπλοκ της Αστάνα δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμα, θα τους καθόταν στο λαιμό. Ούτε έχουν ανακαλύψει την παρουσία της Τεχεράνης σ΄αυτήν την πιο πρόσφατη φάση της σύγκρουσης στο συριακό μεδίο μάχης… (Η ασταμάτητη μηχανή ξέρει, αλλά δεν έχει σημασία…) Κάνουν, τελικά, το μοναδικό που μπορούν: πλύση εγκεφάλου· πετυχημένη αναμφίβολα, αφού το πόπολο αυτό ακριβώς θέλει… Βολικά ψέμματα…

(φωτογραφία πάνω: Το δημοσίευμα είναι 1,5 χρόνο παλιότερο, αλλά έτσι είναι οι προειδοποιήσεις των φίλων και συμμάχων: μιλούν έγκαιρα στην καρδιά!

Φωτογραφία κάτω: η θεία Λίτσα εν δράσει – αν και συνεχίζει να αιωρείται στη στρατόσφαιρα…)

Ποιά «λύση» οέο;

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Ενόσω το τουρκικό καθεστώς κάνει το «καθήκον» του στο συριακό πεδίο μάχης από ξηρά και αέρα, έχει απλώσει το πολεμικό του ναυτικό στα πέριξ του χρυσοπράσινου-φύλλου-ριγμένου-στο-πέλαγο, κοντά στο τρυπάνι στα βορειοανατολικά του «οικοπέδου 7», ίσια για να θυμίζει στους «αιθεροβάμονες» ότι η τουρκία έχει αοζ, καθόλου αμελητέα, στη Μεσόγειο.

Αυτό, περισσότερο απ’ την ελληνοκουρδική φιλία, είναι το ζήτημα που βάζει φωτιά στον ντόπιο εθνικισμό / αντιτουρκισμό· και, σχεδόν, δεν ξέρει πια που να πει τον πόνο του. Η τουρκική εισβολή στη συρία έχει επισκιάσει κατά πολύ τα ελληνοκυπριακά οικοπεδάκια· κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προτάξει τα στρατιωτικά του στήθη για να υπεραπιστεί την ελληνοκυπριακή ιδιοκτησία τους (αφού, άλλωστε, είναι συζητήσιμη). Ούτε καν η πολιτική βιτρίνα Macron, που έχει γίνει η «τελευταία ελπίδα».

Να, όμως, πως οι εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης μεταφέρονται με την ταχύτητα του φωτός στο «κυπριακό», αναγκάζοντας τους εκεί πατριο-φασίστες να πατάνε τις δικές τους μπανανόφλουδες. Ο πρόεδρος του τουρκοκυπριακού κράτους (παγίως «ψευδο-») Mustafa Akinci βρήκε και διαχωρίστηκε δημόσια απ’ τον Erdogan για την εισβολή στη βόρεια συρία!

Bingo!!! Στον γενικό ιδεολογικό, εθνικιστικό, αντιτουρκικό ορίζοντα Αθήνας και Λευκωσίας, ο Akinci έγινε «ήρωας»! Έγινε «φίλος», έγινε «αδελφός»!!! Έγινε η προσωποποίηση του αγώνα ενάντια στον «νεο-οθωμανισμό», αυτός που αν ζούσε στην τουρκία θα σάπιζε ήδη σε ανήλιαγα μπουντρούμια! Με δυο λόγια: «είναι δικός μας»!!!!

Ναι… Αλλά στον ορίζοντα της «λύσης του κυπριακού» ο κεντροαριστερός Akinci είναι ένας «φευδο-», που προτείνει διάφορα απαράδεκτα για τον κοινό έλεγχο και την μοιρασιά των όποιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου, απαράδεκτος επίσης επειδή επιμένει στην πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων· και γενικά μιλώντας είναι με το ζόρι ανεκτός, επειδή «εμείς οι ελληνοκύπριοι είμαστε καλόψυχοι». Ακόμα πιο συγκεκριμένα; Είναι ξεπερασμένος! Ο εξοχότατος πρόεδρος Nick the cypriot Αναστασιάδης, αυτός που μαζί με τον ογκόλιθο Nick the greek Κοτζιά βούλιαξε τις διαπραγματεύσεις στο Κραν Μοντανά, συζητάει πια κατευθείαν με την Άγκυρα μια κάποια διευθέτηση – τον Akinci τον έχει, απλά, για το ξεκάρφωμα.

Μια ομορφιά! Με ποιον να προσπαθήσεις, σαν έλλην πατριώτης, να βρεις τρόπο μπας και ξεμπλοκαριστούν τα όποια γκάζια σου; Με τον αριστερό Akinci που Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή είναι «ψευδο-» και Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο είναι «ήρωας», αλλά δεν το συζητάει για την συνδιαχείριση των όποιων κοιτασμάτων; Με τον δεξιό Cavusoglu που αυτή τη βδομάδα είναι «φονιάδες των λαών» αλλά την επόμενη μπορεί να είναι ένας ρεαλιστής που θέλει να παρακάμψει τον αριστερό κυπροκεντρικό (ανάθεμά τον!) Akinci; Κι αν ο Akinci ξαναβγεί πρόεδρος στις προεδρικές εκλογές στο βορειοκυπριακό κράτος τον Απρίλη του 2020; Να λες «ψευδο-» κι αυτόν, και τις εκλογές, και τους ψηφοφόρους του, και όλο του σόι; Να λες ότι τον χρησιμοποιεί o Erdogan; Και με την πολιτική ισότητα και την μοιρασιά των εσόδων απ’ τα γκάζια πως να τον κάνεις καλά; Αλλά, απ’ την άλλη, με τον Erdogan πως να διαπραγματευτείς που φέρνει τα τρυπάνια του, το ένα μετά το άλλο, μέσα σ’ αυτό που θεωρείς κρεβατοκάμαρά σου;

Ααααααχχχχ! Τί ωραία που θα ήταν αυτές οι «τριμερείς» με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, με την ενίσχυση του plus one Pompeo, να είχαν πετάξει την Άγκυρα στη Μαύρη Θάλασσα!… Ααααχχχχ! Τί ωραία θα ήταν να υπήρχε κράτος του isis στη συρία και στο ιράκ, και να μοστράραμε σαν «πυλώνες σταθερότητας» στην ανατολική Μεσόγειο!!! Τι ωραία που τα είχαν ονειρευτεί οι φαιορόζ!!!

Έσκασαν μετά αυτοί οι μπιιιπ… Και μας το χάλασαν… (Άντε μπας κι έρθει ο Pence και μαζέψει τα ασυμμάζευτα…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 1

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Όσο κι αν δυσαρεστούνται οι νεκρόφιλοι πατριώτες που θέλουν οπωσδήποτε σφαγές στη βόρεια συρία (διότι αλλιώς πως να υποστηρίξεις το πόσο εγκληματίας είναι ο Erdogan;) χτες δεν έγιναν ουσιαστικά μάχες στη βόρεια συρία. Έγιναν, όμως, πολλές τελετές παράδοσης – παραλαβής· περισσότερες απ’ αυτές που είχαν ανακοινωθεί προχτές. Ο συριακός στρατός (του Άσαντ) μπήκε στην Manbij, αλλά επίσης στη Raqqah (σημαντική πόλη και σημείο καθότι εκεί υπάρχουν πετρελαιοπηγές), την κωμόπολη Ayn Isa (πάνω στον βασικό δρόμο / όριο M4)· και (σημαντικό) στις ανατολικές πόλεις Hasakah, Tan Hamis, Yaaroubia (στα σύνορα συρίας – ιράκ, πάνω στην οδική και σιδηροδρομική Μοσούλης – Qamishly) και Qamishly (στα σύνορα συρίας – τουρκίας, πάνω στον Μ4). Απ’ την μεριά τους ο τουρκικός στρατός και το συριακό πεζικό του έχουν σταθεροποιήσει και επεκτείνει τον έλεγχό τους σε μια έκταση μήκους 100 και πλάτους 30 χιλιομέτρων στη μέση της «ζώνης», σε χωριά και κωμοπόλεις κατοικούμενες κυρίως από άραβες, που ως το 2015 δεν περιλαμβάνονταν στις κουρδο/κατοικούμενες περιοχές στη βόρεια συρία.

Με δυο λόγια ο σχεδιασμός του μπλοκ της Αστάνα και όχι απλά της Άγκυρας (αφήνουμε τους διάφορους ηλίθιους στις φαντασιώσεις τους…) για την βορειοανατολική συρία και την αποκατάσταση του ελέγχου του καθεστώτος Άσαντ πάνω στο ypg/αμερικανο-κατεχόμενο 1/3 της επικράτειας ανατολικά του Ευφράτη, προχωράει ομαλά και κανονικά ως τώρα.

Πλέον όμως η προσοχή της ασταμάτητης μηχανής στρέφεται σε δύο σημεία αυτής της κατεχόμενης περιοχής που είναι κρίσιμα για το πως και αν θα ολοκληρωθεί η επανακατάκτηση της περιοχής· και ο ρόλος των ypg. Το ένα σημείο είναι η ανατολική όχθη του Ευφράτη απέναντι στην Deir ez Zor. Και το δεύτερο είναι η ανατολική όχθη του ποταμιού απέναντι στην συνοριακή στρατηγική πόλη Abu Kamal (στα σύνορα συρίας – ιράκ).

Αν και ο συριακός στρατός ‘n’ friends έχει ένα μικρό προγεφύρωμα απέναντι απ’ την Deir ez Zor (η πόλη βρίσκεται στη δυτική όχθη) οι ypg και, κυρίως, ο αμερικανικός στρατός έχουν κάνει αρκετά «κτυπήματα» τα δύο προηγούμενα χρόνια για να εμποδίσουν την προώθησή του προς τα ανατολικά σ’ αυτήν την περιοχή. Έχουν βομβαρδίσει ρώσους μισθοφόρους, έχουν καταστρέψει γέφυρες· και με κάθε τρόπο ypg και us army έχουν δείξει ότι θέλουν να είναι τα αφεντικά εκεί. Μπορεί κανείς να πει ότι η Deir ez Zor είναι το βασικότερο έως το μοναδικό σημείο στη συρία που έχει υπάρξει σύγκρουση (και όχι μόνο μία φορά) μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και ypg απ’ την μια μεριά, και συριακού στρατού ‘n’ friends απ’ την άλλη.

Η Abu Kamal είναι εξίσου στρατηγικής σημασίας. Βρίσκεται ελάχιστα χιλιόμετρα βορειότερα απ’ την ιρακινή al Qa’im, στα σύνορα, πάνω στον δρόμο που ενώνει την Βαγδάτη με την Δαμασκό, που έχει ανοίξει πρόσφατα με την ευθύνη και την φύλαξη των ιρακινών πολιτοφυλακών pmu. Η περιοχή κτυπήθηκε δυο φορές αεροπορικά το καλοκαίρι απ’ το Τελ Αβίβ· για να εμποδιστεί αυτή η οδική σύνδεση. Σε μικρή απόσταση στην ανατολική όχθη ο αμερικανικός στρατός έχει φτιάξει βάση…

Η “τύχη” αυτών των δύο σημείων συνδέεται με την πλήρη και οριστική αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Συνεπώς πρέπει να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις πιο συγκεκριμένα.

(φωτογραφίες: Σε δύο κομμάτια η κατάσταση στη βόρεια συρία σήμερα νωρίς το πρωί, 3.00 τα χαράματα ώρα ελλάδας. Ξενάγηση: με σκούρο μπλε είναι οι κουκίδες που αφορούν τον τουρκικό στρατό / το συριακό πεζικό του· με μωβ η περιοχή που ελέγχει· με κόκκινο ο συριακός στρατός (Άσαντ) και με πορτοκαλί οι περιοχές στις οποίες ανακτά τον έλεγχο· με κίτρινο οι ypg και η περιοχή που ελέγχουν· και με πιο ανοικτό μπλε, στο κάτω κομμάτι του χάρτη πάνω δεξιά είναι οι άγγλοι αξιωματικοί / “σύμβουλοι” / πράκτορες που φεύγουν προς ιράκ μεριά…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 2

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Τα όσα συμβαίνουν στην βορειοανατολική συρία έχουν άμεση σχέση με όσα συμβαίνουν (ή δεν συμβαίνουν) στον θύλακα του Idlib. Ο θύλακας έγινε ένα είδος «αποθήκης» για τους σκληροπυρηνικούς σαλαφιστές και τις οικογένειές τους στις νικηφόρες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n friends στην υπόλοιπη συρία. Μια «ζώνη παρκαρίσματος» για τους αντικαθεστωτικούς, δηλαδή, που πληρώνονται απ’ το Ριάντ.

Το μπλοκ της Αστάνα θα ήθελε να έχουν συμβιβαστεί με την ήττα τους και να έχουν παραδώσει τα όπλα τους ώστε να ενταχτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (σίγουρα οι σύριοι στις γραμμές τους) στην πολιτική διαδικασία αναδιάρθρωσης του καθεστώτος. Την δουλειά της «πειθούς» ανέλαβε η Άγκυρα, στην οποία παραχωρήθηκε το δικαίωμα («διαπραγματευτικό χαρτί» απέναντί τους) να τους προστατεύει μέσα στο συριακό έδαφος… Έχουμε εξηγήσει παραπάνω από μία φορά το γιατί ένα σουνιτικό κράτος (σαν το τουρκικό) ήταν το πιο αρμόδιο ανάμεσα στα μέλη του μπλοκ της Αστάνα να συνετίσει τους ουαχαβίτες σουνίτες…

Ως πρόσφατα οι προσπάθειες της Άγκυρας είχαν αποτύχει: υπήρχε ένας σημαντικός αριθμός ενόπλων στην οργάνωση HTS, που συνέχιζαν τον πόλεμο ή, πιο σωστά, την «παρενόχληση» του συριακού στρατού ‘n’ friends, χρηματοδοτούμενοι κανονικά απ’ τον τοξικό.

Μετά την κατάληψη της Khan Shaykhun στα νότια του θύλακα, το περασμένο καλοκαίρι, απ’ τον συριακό και τον ρωσικό στρατό, υπήρξαν διάφορες εξελίξεις στο εσωτερικό του θύλακα· και οι επιθέσεις των αντικαθεστωτικών ουσιαστικά σταμάτησαν. Ωστόσο παραμένουν πλήρως εξοπλισμένοι και εφοδιασμένοι. Η Άγκυρα δεν θέλει στρατιωτική εκκαθάρισή τους, γιατί αυτό θα στείλει χιλιάδες πρόσφυγες στα εδάφη της· κι αυτή τη φορά δεν θα είναι ο free syrian army, αλλά σαλαφιστές ελεγχόμενοι απ’ το Ριάντ.

Αν, όμως, πετύχει η ανακατάληψη της βορειοανατολικής συρίας και η οπισθοχώρηση των ypg/pkk στα σπίτια τους, τότε αυτό θα είναι ίσως το προτελευταίο καρφί στο φέρετρο της «πολεμικής διάθεσης» των σαλαφιστών αντικαθεστωτικών στο Idlib. H έστω και μερική αναδίπλωση του αμερικανικού στρατού (κι ακόμα καλύτερα η πλήρης αποχώρησή του) υποδεικνύει σ’ αυτούς τους περικυκλωμένους πως η μοναδική τους «μοίρα» είναι να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα· και, κατ’ αρχήν, την Άγκυρα…

Για να το πούμε διαφορετικά: η επιχείρηση του μπλοκ της Αστάνα, μέσω του τουρκικού και του (πρώην ;…) αντικαθεστωτικού συριακού στρατού, είναι πολύ πιο σύνθετη, αφορά περισσότερα επιμέρους μέτωπα στο συριακό πεδίο μάχης, και σίγουρα δεν έχει καμμία σχέση με τις φαντασιώσεις του game of thrones που έχουν οι ηλίθιοι-μάζα μέσα στα άδεια κεφάλια τους!

(φωτογραφία: Αυτό που δεν καταλαβαίνετε τι είναι, είναι διυλιστήριο! Στην ypgκρατούμενη Deir ez Zor με τα πετροπήγαδά της. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση κι αλλού.

Μην πείτε κουβέντα για «οικολογικές ευαισθησίες». Στην πραγματικότητα οι ypg/pkk κάνουν λαθρεμπόριο το crude oil – μέσω τουρκίας αν έχετε απορία για τις διαδρομές… – αφήνοντας ελάχιστο για τις τοπικές ανάγκες. Συνεπώς, το να γίνεται διύλιση του πετρελαίου έτσι, για να βγει η πολύτιμη βενζίνη για τα αγροτικά των αράβων της περιοχής, είναι το αντίστοιχο του να βγάζεις νερό από πηγάδι με κουβά για να ποτίσεις το μποστάνι σου…)

Θυματοποίηση;

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Το να αυτο-προβάλλεται κάποιος ατομικά – κι ακόμα χειρότερα συλλογικά – σαν «θύμα» συνωμοσιών, προδοσιών, κλπ είναι εύκολο. Και βαθιά δεξιό, συντηρητικό, για να μην πούμε τίποτα χειρότερο.

Στην ιστορία τους οι κούρδοι έχουν πολύ αιματηρές εμπειρίες του πως οι «πολιτικές ηγεσίες» τους έδειξαν έπαρση και αλλοφροσύνη – και ύστερα επικαλέστηκαν σαν δικαιολογία την «προδοσία». Συγκεκριμένα των αμερικάνων.

Όταν το αμερικανικό ιμπέριουμ αποφάσισε πως, αξιοποιώντας το τέλος του 3ου («ψυχρού») πολέμου και την εξαφάνιση της εσσδ, μπορεί και πρέπει να εγκατασταθεί στρατιωτικά αυτοπροσώπως στην πετρελαϊκή μέση Ανατολή, οργάνωσε την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» τον Γενάρη του 1991. Ήταν η πρώτη επίθεση κατά του ιράκ, του ως τότε συμμάχου των ηπα Saddam Hussein. Για να διευκολύνει την αποδιάρθρωση του ιρακινού καθεστώτος η Ουάσιγκτον υποδαύλισε μια εξέγερση των κούρδων του βόρειου ιράκ. Όσο κι αν βολεύει η λήθη ήταν ο ίδιος ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Bush ο Α που μέσω δημόσιων ομιλιών του την 15η Φλεβάρη και την 1η Μάρτη του 1991 κάλεσε σε εξέγερση κατά του Hussein στο ιράκ. Όταν κοτζάμ αμερικάνος πρόεδρος, αφεντικό της μόνης υπερδύναμης του πλανήτη, σου λέει να εξεγερθείς … κάνεις τι;

Στοιχειώδης λογική και, ας μας επιτραπεί, στοιχειώδης αξιοπρέπεια απ’ την μεριά των «ηγετών» (φεουδαρχών…) των κούρδων του ιράκ (δεν ήταν το pkk) θα επέβαλε μια σειρά απλών συλλογισμών. Ο Hussein είχε υπάρξει για χρόνια στρατηγικός σύμμαχος των ηπα, ειδικά στη διάρκεια του πολέμου κατά του ιράν. Όταν αποφάσισε να εισβάλει στο κουβέιτ ζήτησε πριν την αμερικανική συγκατάθεση – και την πήρε. Μόνο που αμέσως μετά η Ουάσιγκτον τον κήρυξε εχθρό· και του επιτέθηκε…

Όταν βλέπεις την «μόνη υπερδύναμη» να μετατρέπει τους συμμάχους της σε «χαλάκι για να σκουπίσει τα πόδια της», οφείλεις να σκεφτείς (και το οφείλεις πρώτα και κύρια σ’ αυτούς που «καθοδηγείς») ότι είναι ένα κράτος που κάνει τις δουλειές του με όποιον τρόπο το βολεύει, και όχι ο «πρωτοπόρος της ελευθερίας» σου. Η ηγεσία των κούρδων του ιράκ το είδε αλλιώς όμως: ο Μπους της έταζε κράτος. Και εξεγέρθηκε τον Μάρτη του 1991… Ο Houssein έπνιξε την εξέγερση στο αίμα, με χιλιάδες νεκρούς… Χρησιμοποίησε τα χημικά αέρια που του είχαν πουλήσει οι αμερικάνοι και οι ευρωπαίοι για χρήση κατά του ιράν· του είχαν περισσέψει ποσότητες… Κανένας αμερικανικός στρατός δεν έτρεξε να βοηθήσει εκείνους που ο Bush ο A είχε αυτοπροσώπως καλέσει να εξεγερθούν.

Ήταν «προδοσία» εκ μέρους των αμερικάνων; Όχι. Ήταν υποδειγματικός τρόπος για το πως τα ιμπεριαλιστικά κράτη, και σίγουρα άλλοτε το Λονδίνο και σαν διάδοχός του η Ουάσιγκτον, κάνουν τις δουλειές τους. Η ηγεσία των ιρακινών κούρδων δεν έπαθε τίποτα· αυτοί που σφάχτηκαν ήταν οι πληβείοι… Θα ήταν ωστόσο αρκετή η αιώνια μνήμη της άνοιξης του 1991 για να «απαγορεύεται» οποιαδήποτε καινούργια συμμαχία κούρδων (και οποιουδήποτε άλλου) με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ – για να μην πούμε τίποτα για την πετροχούντα του Ριάντ…

Όχι όμως: ο καιροσκοπισμός είναι πάντα γλυκός… Και αποδοτικός…

(φωτογραφία: Ιρακινές πετρελαιοπηγές που καίγονται και σε πρώτο πλάνο ένα κατεστραμμένο ιρακινό τανκ, απ’ την «καταιγίδα της ερήμου» το 1991. Ένας παγκόσμιος πόλεμος που ξεκίνησε τότε, αμέσως με την λήξη του 3ου, και συνεχίζεται κλιμακούμενος…

Τότε, το 1991, στα μέρη μας γίνονταν διαδηλώσεις κατά της αμερικανικής επίθεσης στο ιράκ. Τώρα γίνονται σχεδόν υπέρ μιας αμερικανικής επίθεσης στην τουρκία· απλά δεν τολμάει κανείς να το πει καθαρά…

Πέρασε καιρός, ε; Άλλαξαν τα “κόλπα”…)

Συρία

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Πριν 4 ημέρες (Πέμπτη 10), λίγο μετά την εκκίνηση της τουρκικής εισβολής στη βόρεια συρία, γράφαμε:

Αν έχετε απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια χρονική στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να πείσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη:

Α) Παραχώρηση στη Δαμασκό όλων των εδαφών που δεν κατοικούνται από κούρδους, δηλαδή το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του 1/3 της συρίας που ελέγχουν τώρα.

Β) Αφοπλισμός από όλα τα βαριά όπλα, τα οχήματα, κλπ. Πιθανόν να τους επιτραπεί να κρατήσουν αυτό που λέγεται «προσωπικός οπλισμός» στην προοπτική σχηματισμού μελλοντικά μιας «τοπικής αστυνομίας» στις κουρδικές περιοχές.

Γ) Απόδοση όλων των συνοριακών ελέγχων, και προς την τουρκία και προς το ιράκ, στο συριακό καθεστώς.

Δ) Κλπ κλπ.

….

Εν τω μεταξύ (κανείς δεν πρόκειται να το υποδείξει), η Άγκυρα έχει παραλείψει να ασχοληθεί με την ypg/αμερικανοκρατούμενη περιοχή δυτικά του Ευφράτη. Την περιοχή της Manbij, που είχε στο στόχαστρο για πολύ καιρό! Γιατί την «ξέχασε»; Γιατί δεν έκανε επίθεση εκεί, που είναι και ευκολότερο;

Υπάρχουν πληροφορίες ότι ο συριακός στρατός συγκεντρώνεται στα νότια όρια του «θύλακα της Manbij», και ετοιμάζεται να εισβάλει εκεί!!! Φυσικά το «εισβάλει» είναι καταχρηστικό. Θα πρόκειται για μια πρώτη συμφωνία των ypg να παραδώσουν την περιοχή στον συριακό στρατό και τους συμμάχους του, «εναντίον της τουρκίας» (που δεν επιτίθεται εκεί…)

Αν συμβεί αυτό, αν δηλαδή το καθεστώς Άσαντ αποκαταστήσει τον έλεγχό του πάνω στην Manbij (κάτι που από καιρό ζητούσε απ’ τις ypg, οι οποίες απλά αδιαφορούσαν κρυμμένες πίσω απ’ τους αμερικάνους πεζοναύτες) θα έχουμε χειροπιαστό το πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής: την ενδυνάμωση του συριακού καθεστώτος…

Αυτό το «χειροπιαστό πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής» διαγράφεται ήδη καθαρά: μετά από «συμφωνία μεταξύ ypg και Δαμασκού» o συριακός στρατός θα αναλάβει το έλεγχο της Manbij (ίσως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να βρίσκεται ήδη μέσα στην πόλη) και, μαζί, το έλεγχο ολόκληρου του ως χθες ypg/αμερικανοκρατούμενου θύλακα δυτικά του Ευφράτη. Υπάρχουν ορισμένες πληροφορίες πως το ίδιο θα γίνει (με το ίδιο deal) και για το συνοριακό Kobani. Μάλλον πρόκειται για μια επιμέρους συμφωνία· εκκρεμεί η γενική τέτοια…

Αυτό που εμφανίζεται σαν άμεση προοπτική στη κεντρική / δυτική μεριά της «ζώνης» που είχε παρουσιάσει ο Erdogan, είναι μια μοιρασιά μεταξύ του επίσημου συριακού στρατού και του «εθνικού συριακού στρατού» (πρώην free syrian army) που είναι το συριακό πεζικό της Άγκυρας στη συγκεκριμένη εισβολή. Καθώς ο ε.σ.σ. έχει κόψει τον βασικό δρόμο (M4) ανατολής / δύσης στη βόρεια συρία (αυτός ο δρόμος είναι το νότιο όριο της «ζώνης») περίπου τα 2/3 αυτής της «ζώνης» θα περάσουν τις επόμενες ημέρες στον έλεγχο της Δαμασκού είτε άμεσα είτε έμμεσα, μέσω Άγκυρας: πρακτικά είναι η αρχή του τέλους της δημιουργίας «κουρδικού κράτους» σε συριακό έδαφος…

Φυσικά είναι πάμπολλοι εκείνοι που περιμένουν (ελπίζουν είναι η πιο σωστή λέξη…) πως ο συριακός και ο τουρκικός στρατός θα αρχίσουν να πολεμούν μεταξύ τους… Poor minds… Μπορεί μερικές κανονιές να πέσουν απ’ την μια και την άλλη μεριά, ίσια για το μελοδραματισμό του πράγματος. Μερικές epic δηλώσεις θα γίνουν επίσης, όπως οι χθεσινές, για παράδειγμα, που προέρχονται από έναν κούρδο καραβανά (στρατηγός;), τον Ismet Sheikh Hasan: συριακός και ρωσικός στρατός θα μπουν στο Kobani και στην Manbij για να προστατέψουν αυτές τις πόλεις απ’ την τουρκική εισβολή…

Σαν περιθώριο, η ασταμάτητη μηχανή οφείλει απλά να θυμίσει πως τουρκικός και συριακός στρατός βρίσκονται ήδη ο ένας απέναντι στον άλλον στον θύλακα του Idlib – και ΔΕΝ πολεμούν μεταξύ τους… Κάνει ο καθένας την δουλειά του, στον καταμερισμό που έχει συμφωνηθεί… Επιπλέον κάπου χρειάζεται να παίξει τον ρόλο της και η Μόσχα: τι καλύτερο απ’ το ότι «μεσολαβεί ανάμεσα στην Δαμασκό και την Άγκυρα (συμμάχους της δηλαδή) για να μην τσακωθούν μεταξύ τους»; Πολύ συγκινητικό… Δυστυχώς ο Putin έχασε το φετεινό νόμπελ ειρήνης…

Εν τω μεταξύ ο αμερικάνος υπ.αμ. Mark Esper ανακοίνωσε ότι θα «αποσύρει ηθελημένα» άλλους 1000 πεζοναύτες του απ’ την βόρεια συρία, για να μην βρεθούν σε διασταυρούμενα πυρά. Δεν είπε που θα τους παρκάρει. Υποθέτουμε νοτιότερα, μέσα στην κατεχόμενη ανατολική συρία.

(Σε κάθε περίπτωση, εκείνο το βλήμα που έσκασε καμμιά 500αριά μέτρα από ένα αμερικανικό φυλάκιο στο Kobani, το οποίο στα μέρη μας παρουσιάστηκε σαν «επίθεση του τουρκικού στρατού στον αμερικανικό» καθότι η βλακεία και η προπαγάνδα δεν έχουν όρια…, αυτό λοιπόν το βλήμα δικαιολόγησε το έξοδό του. Έπεισε το αμερικανικό υπ.αμ. ότι κινδυνεύει από «διασταυρούμενα πυρά»…)