Tag: τουρκία

Κλακάζ

Τρίτη 17 Δεκέμβρη. Είτε έξω απ’ τα δόντια είτε μέσα απ’ τα δόντια το ελλαδιστάν ζει στη δίνη μιας, κατά κάποιον τρόπο, «εθνικής κατάθλιψης». Οι πιο πονηροί δημαγωγοί το διατυπώνουν ως εξής: μια φορά κι έναν καιρό είχαμε μια κάποια στρατηγική για την τουρκία, που βασιζόταν στο ότι ήθελε να μπει στην ε.ε… Τώρα που δεν θέλει, στρατηγική δεν έχουμε – και πρέπει να βρούμε μία… Άλλοι, κάπως πιο ωμοί (αλλά συμπληρωματικοί στους προηγούμενους) λένε (με δικά μας λόγια): μα καλά, τι μαλακία είναι αυτή να ζητάμε απ’ τον οηε να μην κοινοποιήσει την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli, αφού αποκλείεται να το κάνει, οπότε με την γκρίνια μας που θα απορριφθεί δίνουμε πόντους στον Erdogan; Οι πολλοί, σιωπηλά, σκέφτονται: μωρέ σιγά μην πάω να σκοτωθώ για τα ψάρια… Σωστά. Πολύ σωστά!

Θα είχαν κάποιο ενδιαφέρον αυτοί οι εθνικοί νταλκάδες, αν δεν είχε μεσολαβήσει το colpo grosso της «περικύκλωσης της Μεσογείου». Για το οποίο όσες / όσοι διαβάζετε αυτές εδώ τις γραμμές ξέρετε ήδη αρκετά. Όταν, για παράδειγμα, ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, του φαιορόζ γκουβέρνου, βούλιαζε μεθοδικά και προαποφασισμένα τις πιο πρόσφατες «συνομιλίες για την επίλυση του κυπριακού» στο ελβετικό θέρετρο Κραν Μοντανά τον Ιούλη του 2017, στην Αθήνα υπήρχε τόσο συμπαγής «εθνική ενότητα» ώστε (υπολογίζουμε ότι) οι και καλά «διαφωνούντες» εκείνης της εθνικής εποποιίας θα εκδηλωθούν περίπου το 2030 – εκ του ασφαλούς και του μακρόθεν.

Ήταν ένα βούλιαγμα που θα δικαιωνόταν από δεκάδες τρύπες γκαζιού στη νοτιοκυπριακή αοζ. Δεκάδες τρύπες που θα τις φύλαγαν γαλλικά, ιταλικά και αμερικανικά πολεμικά, των οποίων οι κυβερνήσεις θα πλήρωναν για την χάρη που θα τους έκανε η Αθήνα και η Λευκωσία να τις αφήσει να κινούνται στα «τρίγωνα» πότε με το Τελ Αβίβ και πότε με το Κάιρο. Ήταν ένα βούλιαγμα, επιπλέον, που το ευλόγησε ο Πομπηίας, ο plus one του τριγώνου με το ισραηλινό απαρτχάιντ.

Η ασταμάτητη μηχανή, σαν εργάτρια της εργατικής κριτικής, είχε περιγράψει έγκαιρα τόσο το ελληνικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο, όσο και το πως θα αποτύχει: όταν η Άγκυρα αποφασίσει ότι θα επιδείξει την δική της κυριότητα (αοζ) στην ανατολική Μεσόγειο, με όλα τα απαραίτητα. Αυτά τα γράψαμε μήνες πριν από τώρα – σοφία δεν χρειαζόταν. Πρακτικά ήδη απ’ την περασμένη άνοιξη το τότε φαιορόζ γκουβέρνο «το είχε δει το έργο»… Απλά, όπως και το διάδοχο ρημαδογκουβέρνο, ήθελε να ελπίζει ότι η Άγκυρα θα μείνει στις γεωτρυπανικές βόλτες γύρω απ’ την κύπρο, και δεν θα ανοίξει την «βεντάλια».

Ε, την άνοιξε, και μάλιστα μόνο την μισή. Κι έτσι συμβαίνουν αυτές οι ομορφιές: με την «εθνική γραμμή» για αποκλεισμό της τουρκίας απ’ την Μεσόγειο ναυάγιο, και χωρίς καμμία άλλη, το ρημαδογκουβέρνο προσπαθεί να πουλήσει εκδούλευση στον βασιλιά Macron (βασικά…) αγκαλιάζοντας τα genitals του «στρατάρχη Haftar».

Οπότε συμβαίνουν κι αυτά (φωτογραφία επάνω): η αρμόδια επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου ζητάει απ’ την διεθνή κοινότητα να καταδικάσει τον Haftar για την επίθεσή του στην Tripoli… (Εντάξει, έσταξε η ουρά του γαϊδάρου – αλλά αν η επιτροπή καταδίκαζε το καταραμένο «μνημόνιο» μεταξύ Άγκυρας και Tripoli, o ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα άναβε πυροτεχνήματα στο Σύνταγμα). Επιπλέον, αυτή η ανεγκέφαλη αλεπού, ο Putin, αφού τα είπε με τον Erdogan, έκανε και μια κουβέντα με την Merkel, για την προοπτική μιας «εκεχειρίας» στη Λιβύη… Ξέροντας βέβαια ότι ο Erdogan θα στείλει στρατό (ή, μπορεί, μερικές εκατοντάδες απ’ τους free syrian army, αν του περισσεύουν, που θα μετονομαστούν σε free libyan army…) στον Sarraj…

Να σας πούμε και μια εντελώς “φλου” εκτίμηση; Μεσοπρόθεσμα τον ελληνικό ιμπεριαλισμό και τα ναυαγισμένα σχέδια του για την κατάκτηση της ανατολικής Μεσογείου θα τους κυνηγάει αυτή η έγνοια: μπας και ο σύμμαχος σφαγέας της αιγύπτου, ο Sisi, κρίνει ότι τον συμφέρει να υπογράψει με την εχθρική Άγκυρα την οριοθέτηση της αοζ του – μιας και η τουρκική προσφορά είναι πολύ πιο ορθολογική και πολύ πολύ καλύτερη απ’ την ελληνική. (Θα πρέπει βέβαια να έχει υπάρξει πριν ένα momentum στη λιβύη… Ας το αφήσουμε στη ρωσική διπλωματία το να καθησυχάσει τον χουντοκαραβανά για τους κινδύνους απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα…)

Το φαντάζεσθε;

Στη σκιά της λιβύης 1

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Μπορεί να το έχετε προσέξει, μπορεί και όχι. Ενώ η Αθήνα έχει ζωστεί (μεταφορικά προς το παρόν) τ’ άρματα – τ’ άρματα γκρινιάζοντας για την χαμένη αοζ στα νότια Κρήτη (φαίνεται όμως ότι απέχει πολύ απ’ το να «κάνει μήνυση», να βρει έναν τρόπο δηλαδή να πάει στα δικαστήρια – και η αιτία είναι προφανής… Άλλωστε σε ποιόν να κάνει μήνυση; Στην Άγκυρα που δεν έχει σχέση με την αοζ νότια της Κρήτης ή στην αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Tripoli για την οποία εύχεται «αύριο να ψοφήσει»;)· ενώ, λοιπόν, οι χάρτες με την επιδιωκόμενη τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο έχουν γίνει κοινοτοπία, άκρα του τάφου σιωπή βασιλεύει στους ντόπιους δημαγωγούς για το γεγονός ότι αυτή η τουρκική αοζ τρώει κομμάτια από θρυλικά νοτιοκυπριακά οικοπεδάκια.

Είναι αυτά τα οικόπεδα για τα οποία πριν λίγους μόνο μήνες έπαιζε μεγάλος νταλκάς. Οι παράνομες (τουρκικές) γεωτρήσεις στα βόρεια του οικοπέδου 7 (το οποίο έχει παραχωρηθεί για ερευνητικές τρύπες στην γαλλική total, η οποία με την σειρά της θα μετέτρεπε το γαλλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle σε πλατφόρμα εξορύξεων, για να προστατέψει την ελληνοκυπριακή και ελληνική ερμηνεία περί «διεθνούς δικαίου»…)· αλλά και οι άθλιες τουρκικές αμφισβητήσεις για τα οικόπεδα 4, 5 («αδειοδοτημένο» κι αυτό…) και 6: αυτές δεν ήταν οι αποδείξεις της επιθετικότητας του «σουλτάνου»; Αυτά δεν ήταν τα ντοκουμέντα της βαρβαρότητας απέναντι στην οποία οι πάντες θα έσκιζαν τις πλεξούδες τους;

Ε, τώρα που οι αποδείξεις έγιναν επίσημες και χειροπιαστές, εντελώς απροειδοποίητα και χωρίς έστω ένα «γειά», η ελληνική δημαγωγία έκοψε κάθε κουβέντα για τα δίκαια των κυπρίων αδελφών! (Έκοψε και τις εθνικές βλακείες περί αοζ του Καστελόριζου – αυτό, όπως και να το δει κανείς, είναι πρόοδος).

Θα πει κάποιος: «εδώ καίγεται η γούνα μας με την Ρόδο, την Κάρπαθο και την Κρήτη, με την Λευκωσία θα ασχολούμαστε;». Σωστό. Μια άλλη διατύπωση, πιο πολιτική και πιο κοντά στην πραγματικότητα, θα ήταν: «εδώ κατέρρευσε ολόκληρος ο σχεδιασμός μας για την ανατολική Μεσόγειο, με τις γεωτρήσεις δυτικά της Πάφου θα ασχολούμαστε»; Και πάλι σωστό…

Στη σκιά της λιβύης 2

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Πότε πότε στα νοτιοκυπριακά media εμφανίζονται κάποιες απόψεις που απαγορεύεται να εμφανιστούν και στα ελληνικά. Για παράδειγμα στον χθεσινό «πολίτη» ο Διονύσης Διονυσίου, κάτω απ’ τον τίτλο «τώρα που τα κάναμε θάλασσα με την αοζ;» έγραφε μεταξύ άλλων:

Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία είναι πλέον κατανοητή η ζημιά που έχει γίνει από τη διαχείριση των εθνικών ζητημάτων. Η κριτική τελευταία, κυρίως μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία, εστιάζεται στους λεγόμενους «Τρεις Νίκους» δηλαδή τον Νίκο Αναστασιάδη, τον Νίκο Χριστοδουλίδη και τον Νίκο Κοτζιά. Οι οποίοι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, έχουν οδηγήσει τις δύο χώρες σε πραγματικά αδιέξοδα στο Κυπριακό και την Ανατολική Μεσόγειο. Οι κατηγορίες ευσταθούν, η κριτική ωστόσο είναι επιλεκτική αφού τα αδιέξοδα είναι διαχρονικά.

Το αφελές δόγμα των «Τριών Νίκων» στηρίχθηκε τα τελευταία χρόνια στο γνωστό και εν πολλοίς εύπεπτο αφήγημα έναντι της Τουρκίας. Αν θέλουμε ωστόσο να είμαστε ειλικρινείς, το περί Τουρκίας αφήγημα είναι διαχρονικό και ξεδιπλώνεται μέσα από ένα συνονθύλευμα πραγματικών ιστορικών γεγονότων, στερεότυπων, προπαγάνδας και εύκολου λαϊκισμού…

… Η αφελής αυτή προσέγγιση οδηγεί και σε αφελείς κινήσεις χωρίς συνοχή οι οποίες αφίστανται του ρεαλισμού:

– Επιτρέπει σε κάποιους να προβαίνουν σε λεονταρισμούς, να ζητούν εξοπλιστικά προγράμματα και εν γένει να προωθούν τη δημιουργία ενός ισχυρού γεωστρατηγικού αντίπαλου δέους στην Τουρκία. Οι στρατιωτικές ισορροπίες στην περιοχή, ωστόσο, είναι άνισες. Η Ελλάδα στην καλύτερη περίπτωση ίσως μπορέσει να αμυνθεί. Η Κύπρος βέβαια αυτή τη φορά θα χαθεί οριστικά.

– Επιβεβλημένη θεωρήθηκε επίσης η καλλιέργεια των τριμερών επαφών με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, με στόχο την από κοινού αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας αλλά και ειδικότερα τη θωράκιση της κυπριακής ΑΟΖ. Πρόκειται περί ανοησίας. Στην πράξη από αλλού ξεκίνησε η λογική των τριμερών, την οποία εισηγήθηκαν οι Αμερικανοί. Μεγάλο κέρδος για την Κύπρο ήταν η υπογραφή συμφωνιών για καθορισμό της ΑΟΖ της. Στόχος βέβαια ήταν οι τριμερείς να εξελιχθούν σε τετραμερείς, πενταμερείς με τη συμμετοχή της Τουρκίας, του Λιβάνου κ.λπ. Με κατάληξη η Ανατολική Μεσόγειος να μετατραπεί σε μια ασφαλή περιοχή με αιχμή του δόρατος την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Λόγω του Κυπριακού τη μεγαλύτερη ανάγκη της δημιουργίας αυτού του υποσυστήματος ασφαλείας είχε η Κύπρος και το στοίχημα ήταν η ομαλοποίηση των σχέσεών της με τη μόνη χώρα με την οποία είχε προβλήματα στην περιοχή. Σε τέτοια περίπτωση η Κύπρος σε συνεργασία με Ελλάδα και Τουρκία θα μπορούσε να αναβαθμίσει τη γεωπολιτική της αξία κατακόρυφα, αναδεικνυόμενη σε χαπ διανομής και εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου. Λειτουργώντας έτσι και ως καταλύτης για την επίλυση των επιμέρους ελληνοτουρκικών διαφορών. Αντί τούτου τις τριμερείς εκμεταλλεύθηκε κατά κύριο λόγο το Ισραήλ, εντάσσοντάς τες ως εργαλείο στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα προς όφελος του Βενιαμίν Νετανιάχου. Ο οποίος σε κάθε περίπτωση χρησιμοποιούσε αντιτουρκική ρητορική για να ενισχύσει την εκλογική του βάση. Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε στο οικόπεδο 12 το Τελ Αβίβ. Αρνούμενο να υπογράψει τη συμφωνία ενοποίησης του κοιτάσματος, με αποτέλεσμα να μην μπορεί η Κύπρος να προχωρήσει στην εκμετάλλευσή του. Αυτή είναι η ποιοτική συμμαχία με το Ισράηλ την οποία διαφημίζει ο ΥΠΕΞ Νίκος Χριστοδουλίδης…

…Όλοι σήμερα αντιλαμβανόμαστε ότι ελάχιστα επιτεύχθηκαν. Ελλάδα και Κύπρος όφειλαν να κινηθούν αξιόπιστα προς την κατεύθυνση της επίλυσης των προβλημάτων τους με την Τουρκία. Αντί τούτου ένωσαν τα προβλήματά τους με τα προβλήματα που είχαν με την Τουρκία το Ισραήλ και η Αίγυπτος…

Θα πείτε: αυτό είναι απλά μια αντιπολιτευόμενη δημοσιογραφική άποψη. Σωστό. Όταν όμως κοτζάμ πρώην πρωθυπουργός Σημίτης θυμάται να γράψει στα προχθεσινά καθεστωτικά “νέα” κάτι του είδους θα μπορούσαμε να έχουμε λύσει τα προβλήματα με την Άγκυρα απ’ το 2004· κι όταν αυτή η θέση συνοδεύεται από έναν μικρό αστερισμό παράλληλων (και ίδιας άποψης) άρθρων γνώμης απ’ τα περισσότερα “ιερά τέρατα” της ντόπιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο ίδιο μήντιο, που βγήκαν κι αυτά απ’ τη ναφθαλίνη, επιτρέπεται στην ασταμάτητη μηχανή να αναφωνίσει: πώς αλλιώς αναγνωρίζεται η ήττα στα μέρη μας (χωρίς να ονομαστεί…) αν όχι έτσι;

Χρειάστηκαν 15 χρόνια για να εκδηλωθεί η ομοβροντία για ένα “τότε, που οι δυνατότητες ήταν καλύτερες”. Υποθέτουμε ότι αυτό το “τότε, που ήταν καλύτερα” είχε μπει σε κάποιο ντουλάπι εξαιτίας ενός “μετά” που υποσχόταν περισσότερα….

Και τα περισσότερα (στα οποία κανείς πατριώτης δεν έλεγε όχι) αποδείχτηκαν αυτά: η δια της σιωπής παραδοχή πως ούτε το Καστελόριζο δικαιούται υφαλοκρηπίδα και αοζ, ούτε η νοτιοκυπριακή αοζ είναι αυτή που θα ήθελαν οι “3 Νίκοι”, τα “3 πουλάκια” – και το κακό συναπάντημα. Και η φασαριόζικη παραδοχή πως ίσως, “ίσως” λέμε, η αοζ της λιβύης και της τουρκίας “κάπου ακουμπάνε”… Αυτά προς το παρόν.

Άντε τώρα να πεισθεί ένα πόπολο που ως χτες ήταν σίγουρο ότι η ε.ε. (και ειδικά το Βερολίνο) επιβουλεύεται τον (θαμένο) πλούτο του σε υδατάνθρακες (που θα έλεγε και κοτζάμ ψεκασμένος υπ.αμ.…), ότι “ξέρετε, κάναμε μαλακία…”

Βαθύτερα…

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Τα νερά της Μεσογείου νότια της Κρήτης είναι πολύ βαθιά. Αλλά υπάρχει ένα άλλο βάθος στο οποίο το ρημαδογκουβέρνο δείχνει διατεθειμένο να μας τραβήξει (την πλειοψηφία, απ’ ότι δηλώνει, με χαρά): το βάθος του λιβυκού (περιφερειακού) πεδίου μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Ορισμένα διεθνή media εμφανίζονται σίγουρα ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει συμφωνήσει με τον «στρατάρχη» Haftar να συνεργαστούν στον μπλοκάρισμα της μεταφοράς μέσων ή/και στρατού απ’ την τουρκία στην Tripoli… Αν ισχύει κάτι τέτοιο, είναι ένα θανατηφόρο παιχνίδι του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Υπάρχουν «διεθνή ύδατα» στη Μεσόγειο, κι εκεί κανένα πολεμικό ναυτικό δεν έχει αρμοδιότητα «ελέγχων» – πολύ περισσότερο «μπλοκαρισμάτων». Επιπλέον δεν είναι δύσκολο για την Άγκυρα να συνοδεύει τα μεταγωγικά της πλοία με κάποιο πολεμικό… Ο «στρατάρχης» απ’ την μεριά του, ότι κι αν δηλώνει (ό,τι κι αν πουλάει στο εσωτερικό του ελλαδιστάν η καθεστωτική δημαγωγία) δεν διαθέτει «πολεμικό ναυτικό» ικανό να τα βάλει στα σοβαρά με οποιοδήποτε τουρκικό πλεούμενο. Εκείνο που διαθέτει είναι αεροπλάνα. Τα οποία μπορούν να δρουν (ή δρουν ήδη) εναντίον «τουρκικών στόχων» στο λιβυκό έδαφος.

Ακόμα και η «συνεργασία» σε «επίπεδο πληροφοριών» μεταξύ ελλαδιστάν και «στρατάρχη» είναι συμμετοχή σε πόλεμο. Επιδέχεται, σα να λέμε, αντίποινα.

Καταλαβαίνει κανείς πως αν αρχίσει να συμβαίνει το πρώτο θα συμβεί αργά ή γρήγορα και το δεύτερο;

Κάπως έτσι ο θεός κεφάλαιο ξαναφτιάχνει τον κόσμο…

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Με την υψηλή επίβλεψη της θείας Λίτσας – φυσικά – ξαναφτιάχνεται ο κόσμος! Προσέξτε λοιπόν, για να μαθαίνετε και να μην σαν ξεγελάσουν. Πρώτον: το ελλαδιστάν είναι το κέντρο αυτού του κόσμου. Και στο κέντρο του κέντρου είναι το δίκιο του ελλαδιστάν… Δεύτερον: οι λίβυοι είναι δυο ειδών. Οι φιλέλληνες και οι ανθέλληνες. Οι φιλέλληνες είναι ο στρατηγός Haftar, στον οποίο οι εθνικοί δημαγωγοί (τύπου μαγαζιά του Αλαφούζου) έδωσαν προαγωγή, και τον έκαναν «στρατάρχη». Αυτός ο «στρατάρχης» είναι ένα μίγμα αιΔημήτρη και μεγΑλέκου: θα σκοτώσει το ανθελληνικό φίδι (τον Sarraj) μέσα στην Tripoli, κι έτσι τα ελληνικά σύνορα θα φτάσουν ως την Σαχάρα… Τρίτον: οι ευρωπαίοι είναι φίλοι μας! Εκείνα τα τόσο αγαπημένα ότι είναι καθάρματα, εκβιαστές και μας έχουν κάνει πειραματόζωα ξεχάστε τα… Αναγνωρίζουν το δίκιο του κέντρου του κόσμου (του ελλαδιστάν δηλαδή) – τελεία και παύλα.

Κάπως σοβαρότερα τώρα. Αν η έγνοια της ε.ε. για τις αοζ της Μεσογείου και την Μεσόγειο την ίδια έχει σχέση με τα «συμφέροντα των μελών της», έχει επίσης σχέση και με τα «συμφέροντα των μη μελών της». Αν αναζητήσετε τα πορίσματα της ψαχνομηχανής πληκτρολογώντας «e.u. council on eez in mediterranean» θα βρείτε πολλές «καταδίκες της τουρκίας». Ωστόσο η πιο πρόσφατη που περιχαρής έφερε στην πατρίδα ο ρημαδοΚούλης συνέπεσε με τις εκλογές στην αγγλία· και την οριστικοποίηση της απελευθέρωσης (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) του βρετανικού λέοντα απ’ τα δεσμά της ε.ε.

Συνεπώς, αν με την πιο πάνω φράση «συμφέροντα των μη μελών της (ε.ε.)» στη Μεσόγειο το μυαλό σας πήγε στην Άγκυρα, κάνατε λάθος. Το τουρκικό καθεστώς είναι μόνιμα «καταδικασμένο» – κάτι σαν ο «συνήθης ύποπτος»…

Το Λονδίνο εννοούσαμε. Και όχι μόνο…

Μπέρδεμα;

Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 1

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Η απελευθέρωση του βρετανικού λέοντα έχει διάφορες πλευρές. Οι μορφοποιήσεις τους θα έχουν πιθανόν διαφορετικούς ρυθμούς: για παράδειγμα η διαπραγμάτευση της καινούργιας οικονομικής / εμπορικής σχέσης του λέοντα με την ε.ε. θα πάρει καιρό· όχι μήνες, ίσως χρόνια.

Εκείνο που (κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής) θα εκδηλωθεί γρηγορότερα είναι η ιμπεριαλιστική πολιτική του λέοντα, στην ιστορική φάση της «εθνικά μοναχικής υπερηφάνειάς» του. Ο σκληρός μιλιταριστικός πυρήνας του κράτους της αυτού μεγαλειότητας έχει δήλωσει ήδη τις προθέσεις του επ’ αυτού, με όλη την έπαρση που θα περίμενε κανείς. Ο Gavin Williamson για παράδειγμα που τώρα είναι υπουργός παιδείας αλλά πέρυσι ήταν «άμυνας», συντηρητικός και φανατικός brexiter, είχε δηλώσει πριν ένα περίπου χρόνο (στις 30 Δεκέμβρη του 2018) συνεντευξιαζόμενος στη «sunday telegraph»:

… Αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή μας σαν έθνος απ’ το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου, όπου θα ξανα-αυτοπροσδιοριστούμε με διαφορετικό τρόπο, για να μπορέσουμε να παίξουμε ενεργά τον ρόλο εκείνο στην παγκόσμια σκηνή που ο κόσμος περιμένει από εμάς να παίξουμε.

Για τόσο καιρό, στην πραγματικότητα επί δεκαετίες, το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής μας εστίασης χρωματιζόταν απ’ την συζήτηση για την ευρωπαϊκή ένωση. Τώρα είναι η δική μας στιγμή για να γίνουμε ένας πραγματικός παγκόσμιος παίκτης για μια ακόμα φορά – και νομίζω ότι οι ένοπλες δυνάμεις παίζουν έναν πραγματικά σημαντικό ρόλο σαν μέρος αυτού του ρόλου … Το brexit θα επιτρέψει στο ενωμένο βασίλειο να αλλάξει την πολιτική του της δεκαετίας του ’60 για απόσυρση απ’ τις περιοχές «ανατολικά του Σουέζ»…. Αναζητούμε τις ευκαιρίες όχι μόνο στην Άπω Ανατολή αλλά επίσης και στην Καραϊβική…

Ο απελευθερωμένος βρετανικός λέοντας ενδιαφέρεται και για την αφρική… Κι ούτε λόγος για το Σουέζ. Συνεπώς γι’ αυτόν η Μεσόγειος είναι στρατηγικής σημασίας· εφόσον θα ήθελε να βασιστεί (και) στα καινούργια του αεροπλανοφόρα…

«Μα…» (θα σκεφτείτε…) «… τι σχέση έχει αυτό με τις αοζ;» Ας πούμε πρόχειρα ότι «αοζ» είναι ένας (αλλά όχι ο μοναδικός) τρόπος κωδικοποίησης της κυριότητας επί (των βυθών) και της Μεσογείου – που μπορεί να έχει, αν χρειαστεί, αλυσιδωτές συνέπειες. Όπως, για παράδειγμα, η (στρατιωτική) καταστροφή θέσεων εξόρυξης αντιπάλων… (Γίνονται κι αυτά στον καπιταλιστικό κόσμο: «απαξίωση κεφαλαίου» είναι…)

Υπάρχει ωστόσο κάτι που δεν έχει τόσο συγκεκριμένη μορφή όσο το πετρέλαιο (ή το γκάζι) που καίγεται «ελεύθερα στην ατμόσφαιρα». Είναι η παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας και το πώς το Λονδίνο θεωρεί ότι έχει την ευκαιρία για να την αντικαταστήσει, εδώ κι εκεί. (Πράγματι: η «απόσυρση της δεκαετίας του ‘60» οφείλεται στην αμερικανική ηγεμονία· κι όχι, βέβαια, στην ε.ε.!) Συνεπώς η μεγαλομανία του άλλοτε υπ.αμ. Williamson στηρίζεται σ’ αυτό ακριβώς: στην επιθυμία να «κλέψει» το Λονδίνο σφαίρες επιρροής (και – αλλά όχι μόνο…) απ’ την Ουάσιγκτον.

Κι εδώ προκύπτει ένα απ’ αυτά που δεν σας (μας) λένε: το Λονδίνο και η Άγκυρα καλοβλέπονται μεταξύ τους!… Όσο ο σκληρός καθεστωτικός πυρήνας στην Ουάσιγκτον επιμένει να «τιμωρεί» το τουρκικό καθεστώς, κι όσο η ε.ε. (αν και όχι το Βερολίνο…) επιμένει να κάνει δηλώσεις «καταδίκης», τόσο «τα συμφέροντα των μη μελών της ε.ε.» στις δύο άκρες της ηπείρου μπορεί να βρίσκουν κοινούς τόπους…

Το πιάνεται το υπονοούμενο; «Καλοβλέπονται», “φλερτάρουν” – δεν πάνε για γάμο… Η σχέση θα εξαρτηθεί από διάφορα…

Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 2

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Δεν τελειώνει εδώ ο πραγματικός χάρτης των ιμπεριαλισμών που διασταυρώνονται (και) στη Μεσόγειο. Να κάτι που πιθανόν δεν έχετε προσέξει: ενώ το ελλαδιστάν έχει «αδελφοποιηθεί» με τον «στρατάρχη Haftar», κι ενώ είναι πασίγνωστο ότι στο πλευρό του βρίσκεται η Μόσχα, υπάρχουν δύο πράγματα που δεν έχει διανοηθεί το ρημαδογκουβέρνο (και σίγουρα όχι οι δημαγωγικοί του μηχανισμοί). Πρώτον να υποστηρίξει ότι η Άγκυρα έχει μετατραπεί σε εχθρό της Μόσχας (αφού η πρώτη υποστηρίζει τον Sarraj και η δεύτερη τον Haftar) οπότε, όπου νάναι, «διαλύεται αυτή η συμμαχία» – και η Μόσχα θα τιμωρήσει την Άγκυρα… Και δεύτερον, να απευθυνθεί σ’ αυτήν την de facto σύμμαχο – την Μόσχα… Γιατί δεν κάνει το ρημαδογκουβέρνο αυτά τα δύο «ευκολάκια» – αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφει; Η απάντηση είναι απλή και λογική: επειδή κάποιοι στον σκληρό πυρήνα του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου ξέρουν· ή υποψιάζονται… – αλλά δεν χρειάζεται να πονηρευτεί και ο ρημαδολαός!

Μόλις την περασμένη Πέμπτη κουβέντιασαν τηλεφωνικά … ποιοί; Ο Erdogan και ο Putin… Για ποιό θέμα; Για την λιβύη… Τι είπαν; Προφανώς δεν ξέρουμε· οι ρωσικές ανακοινώσεις αφήνουν μόνο κάποια υπονοούμενα. Περί εκεχειρίας… (Εννοείται ότι αυτό, για την ντόπια δημαγωγία, δεν είναι “είδηση πρώτου μεγέθους”!…)

Δεν χρειάζεται πάντως να κρυφακούμε τα τηλεφωνήματα των αφεντικών!!! Ας πάμε για λίγο στο συριακό πεδίο μάχης. Η Μόσχα υποστηρίζει τον Άσαντ, και η Άγκυρα διάφορους αντικαθεστωτικούς ένοπλους. Η Μόσχα και η Άγκυρα είναι, λοιπόν, εχθροί; Είναι αντίπαλοι; Στην «ορθόδοξη» (και απλοϊκή) ερμηνεία των πραγμάτων θα έπρεπε… Αλλά δεν είναι αντίπαλοι. Είναι σύμμαχοι. Συναπαρτίζουν το μπλοκ της Αστάνα. Μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική σχέση προσπαθούν, κινούμενοι από «αντίθετες κατευθύνσεις» να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το συριακό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους… Και τα έχουν καταφέρει σε ικανό βαθμό· αν και χρειάζεται «πολύ δουλειά» ακόμα…

Πίσω στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Άγκυρα υποστηρίζει τον Sarraj. Και η Μόσχα τον Haftar. (Μια μικρή παραλλαγή: στη λιβύη είναι η Άγκυρα που υποστηρίζει τη νόμιμη κυβέρνηση· στη συρία είναι η Μόσχα που κάνει το ανάλογο…). Κάνουν αυτές οι “πλάτες” εχθρούς, αντίπαλους, την Άγκυρα και την Μόσχα; Όχι! Και πάλι είναι σύμμαχοι. Ξανά: μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική τους σχέση, κινούμενοι από “αντίθετες κατευθύνσεις”, επιδιώκουν να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το λιβυκό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους!… (Μια άλλη φορά θα βρούμε την ευκαιρία να αναλύσουμε αυτήν την “διαφορική” τακτική… που εφαρμόζεται σε διάφορες πλευρές και καταστάσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας – αλλά ο “πολύς κόσμος” προτιμάει να μένει διανοητικά κανά δυο αιώνες πίσω, να παριστάνει τον “αθώο”, και να “μην καταλαβαίνει”…)
Τι επιδιώκουν λοιπόν η Άγκυρα και η Μόσχα από “αντίθετες κατευθύνσεις”; Να ορίσουν έτσι τόσο την όποια σύγκρουση όσο και τις όποιες κατά καιρούς “εκεχειρίες” κλπ, ώστε να κρατήσουν όσο πιο μακριά μπορούν … τους πραγματικούς εχθρούς τους. Την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της – κατ’ αρχήν.

Και ο βασιλεύς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Τι βιολί βαράει; Γιατί δηλώνει συνέχεια θυμωμένος με την Άγκυρα αλλά με φιλικές διαθέσεις απέναντι στη Μόσχα;

Ο βασιλεύς Macron (και οι προκατοχοί του) έχασε την προνομιακή σχέση που είχε με το καθεστώς Άσαντ· και τώρα έχει περιοριστεί στον τραγικό (για ένα “θέλω να είμαι υπερδύναμη” κράτος) ρόλο να κάνει λίγη παρέα και σκιά στους αμερικάνους πεζοναύτες (στο συριακό πεδίο μάχης). Δεν θέλει να χάσει και στο λιβυκό! Και ίσως δεν το πάθει. Τόσο το ρωσικό όσο και το τουρκικό καθεστώς έχουν αρκετό ρεαλισμό ώστε να του αφήσουν ένα κομμάτι – αλλά με ανταλλάγματα! (Θα μπορούσαν να αφήσουν και στο Λονδίνο ένα κομμάτι, πάλι με ανταλλάγματα… Αλλά ο βασιλιάς Macron θα θύμωνε με κάτι τέτοιο. Οπότε… Οπότε έχει συνέχεια νεύρα… Κι αγαπάει πολύ το ελλαδιστάν… έτσι, για να υπάρχει και λίγη τρυφερότητα στην γεωπολιτική του…)

Το βασικό είναι ποιοί (θα) είναι κουμανταδόροι στο λιβυκό πεδίο μάχης. Αυτό είναι που εξελίσσεται τώρα… Να μιλήσουμε για το “μπλοκ της Misrata”; Ίσως είναι νωρίς – ίσως όχι…

Το ελληνικό προβληματάκι

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Αν κοιτάξει κανείς αυτόν τον χάρτη που τόσο έχει σκανδαλίσει τα εντόπια «εθνικά συμφέροντα» κλείνοντας τα αυτιά και τα μάτια του στην εθνική δημαγωγία, θα διαπιστώσει κάτι απλό: η «γειτνίαση» της «παράνομης» λιβυκής και της εξίσου «παράνομης» τουρκικής στα νοτιοδυτικά της Κρήτης (η γραμμή F – E) οφείλεται σε δύο διαφορετικά μεταξύ τους ζητήματα. Α) Στο ότι δεν έχει οριοθετηθεί επίσημα αοζ μεταξύ ελλαδιστάν και λιβύης, και Β) στο ότι δεν οριοθετηθεί επίσημα αοζ μεταξύ ελλαδιστάν και τουρκίας. Αν, μετά από τέτοιες επίσημες οριοθετήσεις, το (δυτικό) όριο της τουρκικής αοζ (κοντά σε Ρόδο, Κάρπαθο και Κάσο) μετακινούνταν ανατολικότερα ή/και το (βόρειο) όριο της λιβυκής αοζ (νότια της Κρήτης) μετακινούνταν νοτιότερα, αυτή η σκανδαλώδης γραμμή F – E θα έπαυε να υπάρχει.

Ζήτημα νομικού διακανονισμού λοιπόν. Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό! Πρόκειται για το γεγονός ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει στρατευτεί με την Ουάσιγκτον. Κι αν η Άγκυρα βγει (μέσω αοζ) στην ανατολική Μεσόγειο (όπως της αναλογεί) χωρίς να εμποδιστεί, τότε η «τιμή» αυτής της ελληνικής στράτευσης πέφτει. Κι ακόμα χειρότερα: μετά απ’ αυτήν την έξοδο, οποιαδήποτε στιγμή κρίνει το τουρκικό καθεστώς, θα μπορεί να θέσει (με ανάλογα επιχειρήματα) ζήτημα αοζ στο Αιγαίο… Προσέξτε το μήκος των τουρκικών παραλίων προς αυτή τη μεριά, και την θέση (μαζί με το μέγεθος) των ελληνικών νησιών, στη γραμμή Λήμνος – Ρόδος. Νομίζει κανείς ότι με βάση το θρυλικό «διεθνές δίκαιο» η τουρκική στεριά δεν δικαιούται αοζ στο Αιγαίο;

Αν και κάτι τέτοιο δεν θα αμφισβητούσε σε τίποτα την ελληνική κυριότητα αυτών των νησιών, θα διέλυε οριστικά την εθνικιστική μυθολογία περί «Αιγαίου κλειστής ελληνικής λίμνης»! Κάτι που, βέβαια, μόνο οι έλληνες μυθομανείς πιστεύουν… (Αλλά είναι πολλοί…)

Μήπως καταλάβατε τώρα γιατί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (δια των εκπροσώπων του) αποστρέφεται, μισεί τον «νομικό διακανονισμό» (δηλαδή τις διαπραγματεύσεις…) κι αντί γι’ αυτόν προτιμάει να γυρνάει γύρω γύρω όταν ζορίζεται προσπαθώντας να μαζέψει δηλώσεις και υπογραφές συμπαράστασης, έτσι γενικά; Και μήπως καταλαβαίνετε το γιατί πληρώνει στη σωστή τιμή την μεγαλομανιακή φιλοδοξία του να «περικυκλώσει την Μεσόγειο»;

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους που κάποτε ξεκίνησε να κατακτήσει την Άγκυρα…

Πολεμικά διαγγέλματα!

Παρασκευή 13 Δεκέμβρη. Κι έτσι οι καινούργιες πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού αποφάσισαν να γίνουν μέρος του «λιβυκού προβλήματος»… Ο «πρόεδρος του λιβυκού κοινοβούλιου» (που το έχει κόψει και ράψει στα μέτρα του ο στρατηγός Haftar) ονόματι Aguila Saleh Issa, αναγνωρίστηκε χτες επίσημα απ’ την Αθήνα σαν ο “ένας και αυθεντικός εκπρόσωπος” της λιβύης· της “αληθινής λιβύης”, αυτής που γουστάρει το ελλαδιστάν… Μπορεί να είναι και η μοναδική τέτοιου είδους παγκόσμια αναγνώρισή του, αφού ισχύει ακόμα ότι η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση (απ’ τον οηε) είναι αυτή του Sarraj, στην Tripoli. (Για να το πιάσετε: είναι σαν να γίνεται επίσημα και με τιμές δεκτός στο Βερολίνο ο πρόεδρος του “ψευδοκοινοβουλίου” των τουρκοκυπρίων, σαν ο μόνος και αληθινός εκπρόσωπος της κύπρου…) Πλέον, τα πολεμικά ανακοινωθέντα του Haftar είναι επίσημο τμήμα του μενού της ελληνικής δημαγωγίας (των μήντια)· και μάλιστα ψηλά ψηλά.

Διότι ο στρατηγός διέταξε τον στρατό του να καταλάβει την Tripoli, πράγμα που θεωρείται χαρμόσυνο γεγονός για το ελλαδιστάν. (Περίεργο… Υπάρχει ιστορική εμπειρία ελληνικής κυβέρνησης που αναγνωριζόταν σαν η μόνη νόμιμη, ακόμα κι όταν βρισκόταν εντελώς εκτός επικράτειας, εξόριστη…) Βέβαια, το γεγονός είναι ότι ο Haftar προσπαθεί να καταλάβει την Tripoli απ’ τον περασμένο Απρίλη… Κι ενώ τότε οι συσχετισμοί έμοιαζαν εξαιρετικά ευνοϊκοί υπέρ του, απέτυχε – μέχρι σήμερα. Θα πετύχει τώρα ή τσάμπα η ελληνική ρημαδοχαρά;

Δεν ξέρουμε. Υπάρχει όμως ένα λογικό κενό. Αν το ελλαδιστάν έχει τέτοια και τόση «διεθνή υποστηρίξη» όπως λένε οι ντόπιοι δημαγωγοί, καθώς πρέπει και κυριλέ υποστήριξη δηλαδή, γιατί να μπλέκεται με τον στρατηγό και να χαίρεται με την επίθεσή του στην Tripoli, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είναι σφαγή αμάχων; Ο ρημαδοΚούλης παίρνει γραμμή από κάποιον γνωστό του εφοπλιστή που κάνει λαθρεμπόριο πετρελαίων απ’ τα λιμάνια του Haftar;

Η λογική λέει ότι για να θέλει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να κρεμαστεί απ’ τα genitals του στρατηγού (που προοπτικά δεν θα είναι καθόλου του χεριού του!) πάει να πει ότι νοιώθει μια αδυναμία, μια κομμάρα, μια ζαλάδα, κάτι τις τέλος πάντων…

Ας ηχήσουν, λοιπόν, οι σάλπιγγες όπως παλιά: «Η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στον κόλπο της Σύρτης!» Ή ακόμα καλύτερα: «Τρίπολη, 3.000 χρόνια γη ελληνική!» (με υποσημείωση: «το όνομά μας είναι η ψυχή μας»). Μήπως είναι καιρός για συλλαλήρια με σύνθημα “η λύση είναι μία – σύνορα με τη λιβύα”;

(Εν τω μεταξύ η θεία Λίτσα έχει αρχίσει να χάνει ύψος… Προσέξτε μήπως και σκάσει πουθενά – επάνω σας….)

Εθνική αποπληροφόρηση

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Αν και είναι αναμενόμενο ότι η εθνική δημαγωγία έχει «πιάσει δουλειά» για τα καλά γύρω απ’ το θέμα της συμφωνίας Άγκυρας – Τρίπολης (για τις αοζ τους), δεν είναι κάτι που πρέπει να το ανεχτούμε. Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή έχει καθήκον να πολεμήσει αυτήν την εκστρατεία, όσο περισσότερο και καλύτερα μπορεί.

Να λοιπόν δύο «ειδήσεις» απ’ αυτές που οι εθνικοί δημαγωγοί κρύβουν (σε άλλες περιπτώσεις απλά λένε ψέμματα). Η πρώτη αφορά το ψόφιο κουνάβι και την άποψή του για την (κατά τον ελληνικό ιμπεριαλισμό από «ανύπαρκτη» έως «μειωμένης σημασίας και αρμοδιοτήτων») κυβέρνηση του Sarraj στην Τρίπολη:

Ακόμα και με τα μετριότερα των αγγλικών (ας πούμε «αγγλικά επιπέδου Αλέξη») καταλαβαίνει κανείς ότι το ψόφιο κουνάβι τα «χώνει» στο νέο ελληνικό έρωτα, τον στρατηγό Haftar, για τις συμμαχίες του. Δεν είναι σαφές αν το ψόφιο κουνάβι ενοχλείται απ’ το Παρίσι ή την Μόσχα… Είναι όμως σαφές ότι υποστηρίζει αυτόν που η Αθήνα έχει «διαγράψει»… Τον Sarraj.

Η δεύτερη αφορά την συμμαχία της Αθήνας με την χούντα του Καΐρου. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έτρεξε αμέσως μόλις ανακοινώθηκε η υπογραφή του «αντεθνικού μνημονίου», για να πέσει στην αγκαλιά του αιγύπτιου χουντο-υπ.εξ. Sameh Shukry, να παρηγορηθεί από δαύτον, να πάρει τα πάνω του, και να τρίψει τα μούτρα τόσο του Erdogan όσο και του Sarraj. Γυρνώντας τόσο αυτός όσο και οι εθνικοί δημαγωγοί είπαν τουλάχιστον ένα ψέμα, στο οποίο αναφερθήκαμε πριν μέρες: δήλωσε ότι θα επιταχυνθεί η οριοθέτηση αοζ μεταξύ ελλαδιστάν και αιγυπτιακής χούντας – ενώ απ’ τις αιγυπτιακές ανακοινώσεις και τα ρεπορτάζ δεν προέκυπτε κάτι τέτοιο.

Στις 2 Δεκέμβρη (...και ταξίδι στις όχθες του Νείλου) μεταξύ άλλων γράφαμε:

…Όπως και νάχει, τους σφάχτες του Καΐρου το memorandum Τρίπολης – Άγκυρας τους ενοχλεί μεν· αλλά για διαφορετικούς λόγους απ’ ότι η Αθήνα… Συνεπώς το μέγιστο που θέλει και μπορεί να κάνει η χούντα του Καΐρου είναι proxy πόλεμο με την Άγκυρα. Σε λιβυκό έδαφος, όπου έχει καλούς συσχετισμούς, αφού στην ίδια πλευρά βρίσκονται Παρίσι και Μόσχα (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Τον ελληνικό αντι-τουρκισμό η αιγυπτιακή χούντα τον κτυπάει φιλικά στην πλάτη. Δεν φαίνεται διατεθειμένη να οξύνει κάποια κόντρα· είπαμε, κοιτάει διαρκώς πίσω της. Χρειάζεται μεν την Αθήνα (που μπλοκάρει διάφορα αντιχουντικά μέτρα της ε.ε.) αλλά εκτιμάμε ότι δεν πρόκειται να θυσιάσει αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» της υπογράφοντας τώρα μια οριοθέτηση που αρνείται να υπογράψει εδώ και χρόνια…

Αν νομίσατε ότι η ασταμάτητη μηχανή είναι «αυθαίρετη», να στη συνέχεια ένα δυνατό στοιχείο. O ίδιος χουντο-υπ.εξ. Shukry που «παρηγόρησε» τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, πετάχτηκε στις 7 Δεκέμβρη στη Ρώμη. Και δήλωσε καθαρά και ξάστερα αυτό που είναι προφανές για όποιους μπορούν να διαβάσουν στοιχειωδώς χάρτες: ότι η συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης για τις αοζ τους ΔΕΝ θίγει τα συμφέροντα του Καΐρου!