Tag: τουρκία

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο 1…

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Θα σας (μας) φλομώσουν στα εθνικά ψέμματα και παραμύθια. Μάλιστα, όσο περισσότερα ξέρει κανείς σε σχέση με τον ενδικαπιταλιστικό ανταγωνισμό στο λιβυκό πεδίο μάχης, τόσο πιο ξετσίπωτα είναι αυτά τα ελληνικά εθνικά ψέμματα και παραμύθια. Όμως αυτό είναι η δημαγωγία: χαϊδεύει τα αυτιά των υποτελών, τους στραβώνει εντελώς, τους ετοιμάζει να πορευτούν σαν τους στραβούς στον Άδη· στον Άδη που θα τους διαλέξουν τα αφεντικά τους.

Πριν σχολιάσουμε κριτικά το βρυκολάκιασμα του θρυλικού east med, οφείλουμε να πούμε μερικά βασικά πράγματα για έναν απ’ τους βασικούς παράγοντες / δρώντες στο λιβυκό πεδίο μάχης: την Ρώμη.

Στις 12 και 13 του περασμένου Δεκέμβρη (2018) η τότε ιταλική κυβέρνηση (με Salvini υπ.εσ.) συγκάλεσε στο Palermo μια διεθνή συνδιάσκεψη για το μέλλον της λιβύης. Μια προσπάθεια, υπό την αιγίδα του οηε, να ξεκινήσει μια κάποια διαπραγμάτευση μεταξύ της αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Tripoli (Sarraj) και του «τσενεράλ» Haftar. Η ιταλική πρωτοβουλία ήταν απάντηση στην κίνηση του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, που τον Μάη του 2018 είχε κάνει (και προσπαθήσει) το ίδιο – χωρίς να καλέσει την Ρώμη.

Η μέσω proxies αναμέτρηση του Παρισιού και της Ρώμης στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου πάει χρόνια πίσω· πολύ πριν οι ελληνάρες και οι δημαγωγοί τους ξυπνήσουν αγκαλιά με τον «τζενεράλ». Η κυβέρνηση του Sarraj ελέγχει την «εθνική εταιρεία πετρελαίων της λιβύης» (NOC) στην οποία η ιταλική Eni έχει συμμετοχή εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον. Απ’ την μεριά της η γαλλική Total «τρέφεται» απ’ τα πετρελαιοπήγαδα που ελέγχει ο Haftar, έστω κι αν αυτό ονομάζεται «λαθρεμπόριο».

Ωστόσο η σύγκρουση Παρισιού – Ρώμης στο λιβυκό πεδίο μάχης αφορά πολύ περισσότερα απ’ τους πλούσιους λιβυκούς υδρογονάνθρακες. Για να πούμε πιο σωστά: για την Ρώμη τα λιβυκά κοιτάσματα πετρελαίου (και τα αλγερινά φυσικού αερίου) είναι ζήτημα «εθνικής ενεργειακής ασφάλειας». Για το Παρίσι απ’ την άλλη, η λιβυκή επικράτεια είναι η προέκταση του πεδίου μάχης του Sahel, στην υποσαχάρια αφρική, με κέντρο το μάλι, αλλά και τον νίγηρα, την μαυριτανία, την μπουρκίνα φάσο και το τσαντ (πρώην γαλλικές αποικίες…) όπου ο γαλλικός στρατός κάνει τον δικό του ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για τον έλεγχο όχι μόνο πετρελαίων αλλά, επιπλέον, μεγάλων κοιτασμάτων ουρανίου. Το Παρίσι δικαιολογεί τον εξοπλισμό του Haftar σαν μέρος του «αντιτρομοκρατικού πολέμου κατά των ισλαμιστών ενόπλων» του Sahel. Σ’ αυτούς τους «τρομοκράτες» περιλαμβάνεται και το απελευθερωτικό ένοπλο των Tuareg, τους οποίους το Παρίσι προσπαθεί να ρυμουλκήσει στη μεριά του.

Με την διεθνή συνδιάσκεψη του Palermo η Ρώμη υπολόγιζε να υπερφαλαγγίσει την αντίστοιχη του Παρισιού. Τριανταέξι κράτη είχαν προσκληθεί, που έστειλαν διάφορες υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες, αν και όχι πάντα ό,τι πιο κορυφαίο διέθεταν. Συμμετείχαν, επίσης, ο «τζενεράλ» και ο Sarraj αυτοπροσώπως.

H συνδιάσκεψη του Palermo δεν πέτυχε κάτι ιδιαίτερο – αυτό ήταν προβλέψιμο. Προβλέψιμη ήταν και η αποτυχία της συνδιάσκεψης στο Παρίσι που είχε προηγηθεί κάτι μήνες, που μπορεί να θεωρηθεί ακόμα πιο παταγώδης: ο ναρκισσισμός του βασιλιά Macron είχε οδηγήσει σε μια δήθεν συμφωνία για «αξιόπιστες και ειρηνικές» εκλογές στη λιβύη στις 10 Δεκέμβρη (του 2018)· μια συμφωνία που στο Παρίσι δεν υπέγραψε κανένας απ’ τους λίβυους συμμετέχοντες.

Όσο τις είδατε εσείς τις εκλογές αυτές, άλλο τόσο τις είδαν και οι λίβυοι…

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο 2…

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Τόσο στη συνδιάσκεψη του Παρισιού όσο και σ’ εκείνη της Ρώμης ήταν καλεσμένος και ο «αιώνιος εχθρός». Η Άγκυρα. Γιατί; Επειδή ήταν γνωστό (και όχι αμαρτωλό… ) ότι εκτός απ’ την Ρώμη, το Λονδίνο, την Ουάσιγκτον (διακριτικά) και τον ΟΗΕ, την κυβέρνηση Sarraj υποστηρίζε (πρακτικά…) και το τουρκικό καθεστώς.

Στο Palermo οι ιταλικές πολιτικές βιτρίνες βλέποντας ότι η «ανοικτή» διάσκεψη δεν έχει αποτελέσματα (την πρώτη μέρα, στις 12 Δεκέμβρη), κάλεσαν στην επόμενη, στις 13, μια «κλειστή συνάντηση» – με τον «τζενεράλ» και τον Sarraj, αλλά και τους «κοντινούς». Μεταξύ αυτών και τον Cavusoglu. Αλλά ο Haftar έβαλε βέτο για την τουρκική συμμετοχή, οπότε η Ρώμη ζήτησε ευγενικά απ’ τον Cavusoglu να μην επιμείνει. Η τουρκική αντιπροσωπεία έφυγε αυθημερόν – θυμωμένη. Συγκρατείστε την ημερομηνία: στις 13 Δεκέμβρη του 2018… Πριν ένα χρόνο και βάλε.

Δεν προκύπτει, σίγουρα όχι ως εκείνη την χρονική στιγμή, ότι Άγκυρα και Ρώμη βρίσκονταν σε κάποια αντιπαλότητα στο λιβυκό πεδίο μάχης. Στην πραγματικότητα μάλιστα η Άγκυρα βοηθούσε τον Sarraj εκεί που η Ρώμη δεν μπορούσε (χωρίς να προκαλέσει εσωτερικές αντιδράσεις): με όπλα, ενδεχομένως και με «συμβούλους» (ή και ενόπλους…). Το κράτος που δεν γούσταρε με τίποτα την τουρκική εμπλοκή στο λιβυκό πεδίο μάχης ήταν οπωσδήποτε το αιγυπτιακό· και ο Haftar έδρασε εν προκειμένω σαν αυτό που είναι, δηλαδή proxie και της αιγυπτιακής χούντας (πέρα από της γαλλικής δημοκρατίας…). Η αιγυπτιακή χούντα φοβάται το τουρκικό AKP και την επιρροή που έχει στην μουσουλμανική αδελφότητα, τόσο στην αίγυπτο όσο και στη λιβύη. Στην δεύτερη η μουσουλμανική αδελφότητα πολεμάει στο πλευρό του Sarraj…

Παρά την (αναμενόμενη…) αποτυχία της συνδιάσκεψης του Palermo, η Ρώμη θεώρησε ότι ξαναμπήκε στην πρώτη γραμμή των «διπλωματικών» κινήσεων (και όχι μόνο) στο λιβυκό πεδίο μάχης, κόβοντας κάπως την φόρα (και το μονοπώλιο) του βασιλιά Macron.

Και ύστερα, την άνοιξη του 2019, ο «τζενεράλ», παρά τους όρκους του «υπέρ των τίμιων εκλογών» στο Palermo, ξεκίνησε μια εκστρατεία για να καταλάβει την Tripoli – μπας και γίνει το απόλυτο αφεντικό, για λογαριασμό δικό του και όσων των υποστηρίζουν. Ο στρατός του έφτασε ως τα περίχωρα της πρωτεύουσας· κι εκεί κόλλησε. Και παραμένει κολλημένος από τότε… Δεν μπορούμε να ξέρουμε σε ποιο βαθμό η τουρκική βοήθεια συνέβαλε στην αναχαίτιση του «τζενεράλ» απ’ τον Sarraj. Είναι βάσιμο ωστόσο ότι ήταν σημαντικός, εφόσον η Άγκυρα μπορούσε να προσφέρει (και προσέφερε) πρακτική στρατιωτική βοήθεια στην Tripoli.

Οπωσδήποτε ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν δρα στο λιβυκό πεδίο μάχης σαν εργολάβος του ιταλικού· ούτε το ανάποδο συμβαίνει. Καθε κράτος έχει τους δικούς του λογαριασμούς. Ωστόσο η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί α) ότι τα τουρκικά και τα ιταλικά συμφέροντα εκεί είναι συμβατά μεταξύ τους, πιθανόν συμπληρωματικά, και πάντως όχι αντίπαλα, και β) παρά τα αντίθετα φαινόμενα, ο πραγματικός “στρατηγικός σύμμαχος” της Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης είναι ο ίδιος μ’ εκείνον στο συριακό. Η Μόσχα. Κι ας υποστηρίζει αυτή η τελευταία τον Haftar.

Την έχουμε εξηγήσει την τακτική της συμμαχίας δια της φαινομενικής αντιπαλότητας…

(φωτογραφία πάνω: «Ιταλο-λιβυκό οικονομικό φόρουμ» στην Tripoli, στις αρχές Μάη του 2018, λίγο πριν την “συνδιάσκεψη ειρήνης” στο Παρίσι…. Κατά το ρημαδογκουβέρνο “όλα τα λεφτά” είναι στον «τζενεράλ»…

φωτογραφίες κάτω, εδώ και στο πιο πάνω σχόλιο: Όπως και στο Παρίσι έτσι και στο Palermo οι εχθροί Sarraj και Haftar δεν χάνουν την ευκαιρία για «φιλικές φωτογραφήσεις». Στην ιταλική περίπτωση με τον τότε πρωθ. Giuseppe Conte.

Πόσο εχθροί είναι πια; Είναι μια μεγάλη συζήτηση για τις αντιπαραθέσεις εξουσίας όπου δίνεται η ευκαιρία για τέτοιες. Είναι γεγονός πάντως ότι οι πρώην οπαδοί του Καντάφι – καθόλου αμελητέοι αριθμητικά και κοινωνικά – υποστηρίζουν …. και τους δύο….)

Nord stream 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Μετά την ανακοίνωση τα χαράματα του Σαββάτου (μάλλον ασαφή κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής) της ελβετικής Allseas ότι «θα σταματήσει τα έργα πόντισης των σωλήνων του nord stream 2» (εκμεταλλευόμενη ωστόσο το περιθώριο 30 ημέρων που της δίνεται απ’ τις αμερικανικές απειλές), ήταν σειρά του κονσόρτσιουμ να δηλώσει κάτι. Το οποίο «κάτι», δια στόματος του εκπροσώπου Jens Muller, ήταν ότι «… θα συνεχίσουμε τις εργασίες ως την ολοκλήρωση του έργου το συντομότερο δυνατόν, καθώς έχει εξαιρετική σημασία για την ενεργειακή ασφάλεια της ευρώπης».

Ενώ ο nord stream 2 τραβάει το ενδιαφέρον (επειδή απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν στέκεται εκτός απ’ την Μόσχα και το Βερολίνο), είναι και ο turk stream 2 στο ίδιο ποινολόγιο. Και οι εταιρείες που εμπλέκονται στην κατασκευή του βρίσκονται ενώπιον των ίδιων τιμωριών με εκείνες που σχετίζονται με την χρηματοδότηση, την κατασκευή και την λειτουργία του nord stream 2.

Με δηλωμένη την κατ’ αρχήν απόφαση τόσο της Σόφιας όσο και του Βελιγραδίου να προεκτείνουν το 2020 τον turk stream 2 μέσα απ’ τις επικράτειές τους προς την κεντρική ευρώπη, σαν balkan stream (λαμβάνοντας, εννοείται, το δικό τους μερίδιο σε ρωσικό φυσικό αέριο), αυτή τη στιγμή το ψοφιοκουναβιστάν εμφανίζεται να κάνει πόλεμο εναντίον ενός μεγάλου αριθμού ευρωπαϊκών κρατών, συν – φυσικά – της Άγκυρας και της Μόσχας. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά: η Μόσχα κατά κύριο λόγο (και η Άγκυρα σε ότι αφορά τον turk stream 2) βρίσκουν ζεστούς ή χλιαρούς «ενεργειακούς συμμάχους» στο μεγαλύτερο μέρος της ευρώπης.

 

Λίγη παραπάνω εθνική αγωνία ακόμα

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Κάτω απ’ τον τίτλο «διεθνές πόκερ με το μέλλον της λιβύης» η καθεστωτική καθημερινή ανέφερε χτες μεταξύ άλλων και τα εξής (ο τονισμός δικός μας):

… Από την ημέρα ανακοίνωσης των συμφωνιών Άγκυρας – Τρίπολης, ο κ. Ερντογάν έχει συνομιλήσει τηλεφωνικά δυο φορές με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, ενώ προγραμματίζεται κατ’ ιδίαν συνάντηση των δύο ανδρών στις 8 Ιανουαρίου. Ο κ. Ερντογάν έχει ήδη γνωστοποιήσει στον Ρώσο ομόλογό του ότι επιθυμεί την ανάπτυξη τουρκικών δυνάμεων στο πλαίσιο μιας ειρηνευτικής δύναμης.

Κάτι τέτοιο, βέβαια, προϋποθέτει την κατάπαυση των εχθροπραξιών ανάμεσα στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας (GNA) της Τρίπολης και τις δυνάμεις του Εθνικού Λιβυκού στρατού (LNA) του στρατάρχη Χαφτάρ. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, βέβαια, είναι απολύτως αρνητικό για τα ελληνικά συμφέροντα, καθώς θα σημάνει την παγίωση του σημερινού συμφώνου ανάμεσα σε Τρίπολη και Άγκυρα, καθώς όποια διάδοχη κατάσταση υπάρξει θα αποτελεί προϊόν συμβιβασμού, στις διαπραγματεύσεις του οποίου η Τουρκία θα έχει θέση στο τραπέζι.

Η κατάπαυση του πυρός υποστηρίζεται εμφανώς από τη Ρωσία, αλλά και από τη Γαλλία, η οποία είναι η πλέον ενεργή ευρωπαϊκή χώρα στο πεδίο. Προ ολίγων ημερών ο κ. Πούτιν συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμανουέλ Μακρόν, ενώ χθες συνομίλησαν τηλεφωνικά επ’ αυτού… Η πρόσκληση της καγκελαρίου της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ για συζητήσεις σχετικά με το μέλλον της Λιβύης προς τον κ. Ερντογάν αποτελεί, αν μη τι άλλο, ακόμα μια ένδειξη της θέσης που εκ των πραγμάτων έχει πλέον η Τουρκία στην Ανατ. Μεσόγειο.

Είναι η πρώτη φορά που, με ανεπίσημο βέβαια αλλά καθόλου αυθαίρετο τρόπο, δημοσιοποιείται η άποψη ότι τα «ελληνικά εθνικά συμφέροντα» απαιτούν μια μαζική σφαγή· εν προκειμένω στην Tripoli της λιβύης. Γιατί μόνο σφαγή θα μπορούσε να γίνει για την κατάληψη της πρωτεύουσας απ’ τον εκλεκτό του ελληνικού ιμπεριαλισμού «στρατάρχη» Haftar… Το ελλαδιστάν ΔΕΝ θέλει κατάπαυση του πυρός στη λιβύη – θέλει ακόμα περισσότερο θάνατο εκεί. Με την ελπίδα ότι θα νικήσει αυτός που θεωρεί “δικό της” – και θα ηττηθεί ο “άλλος” και ο “σύμμαχος του άλλου”.

Είναι η πρώτη φορά που ανακοινώνεται ότι τα «ελληνικά εθνικά συμφέροντα» τρέφονται απ’ το αίμα άλλων· αλλά όχι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνουν αυτά τα «συμφέροντα» σε ότι αφορά την Παλαιστίνη…. Ξέρουμε επίσης τι σημαίνουν σε ότι αφορά την ουκρανία, μετά τις όχι απλά θρησκευτικές αλλά πολιτικές ευλογίες στον εκεί παπαδο-καυγά. Να, λοιπόν, που ο εγκληματικός χαρακτήρας του ελληνικού ιμπεριαλισμού αναδεικνύεται καθαρά, ακόμα κι αν δεν φαίνεται καθαρά το πως σκοτώνει.

(φωτογραφία: Τον γύπα vegetarian δεν τον λες, ούτε όμως και κυνηγό, φονιά και τέτοια. Όχι. Ο γύπας τρέφεται με ψοφίμια. Ή με άρρωστα, τραυματισμένα, ζώα γενικά ανήμπορα και ετοιμοθάνατα. Όπως πληροφορεί η wikipedia … aν το δέρμα του ζώου είναι πολύ σκληρό για να το σχίσουν με τα ράμφη τους, περιμένουν τον ερχομό κάποιου άλλου μεγαλυτέρου πτωματοφάγου ζώου, όπως ύαινες, τσακάλια και περιπλανώμενα αρσενικά λιοντάρια, που θα φάει πρώτο. Οι γύπες μάχονται γύρω από το πτώμα για να διεκδικήσουν ένα μερίδιο από την τροφή…

Ε, τι δεν καταλαβαίνετε με τον γύπα ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα; Γνήσιος διάδοχος του ογκόλιθου είναι, απλά στο επόμενο στάδιο πτωματοφαγίας…)

Γάιδαροι και σαμάρια

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Επειδή το ελλαδιστάν δεν μπορούσε να βαρέσει τον γάιδαρο (την Άγκυρα) δοκίμασε να βαρέσει το σαμάρι (την Tripoli), κάνοντας στο πόδι έναν μάλλον παρανοϊκό αλλά πάντως ιμπεριαλιστικό υπολογισμό: αν νικήσει ο «αντιτούρκος» Haftar στη λιβύη, τότε θα ηττηθεί η Άγκυρα…. (Πού;)

Αν συγκεντρώσει κανείς την προσοχή του στην πραγματικότητα χωρίς αστερίσκους, είναι εύκολο να καταλάβει πως εκείνο που ενοχλεί τα μέγιστα τον ελληνικό ιμπεριαλισμό ΔΕΝ είναι η λιβυκή αοζ (έτσι όπως προσδιορίστηκε μεταξύ Άγκυρας και Tripoli) αλλά η τουρκική. Όμως ακόμα κι αν ο «στρατάρχης» καταλάμβανε την Tripoli (κάτι που είναι πολύ δύσκολο να συμβεί για διάφορους λόγους)· ακόμα κι αν αναγνωριζόταν διεθνώς αυτός σαν «η νόμιμη κυβέρνηση» (;;;;)· ακόμα κι αν εξαφάνιζε το μισητό memorandum, και πάλι η Άγκυρα την ίδια αοζ θα θεωρούσε δική της – και θα την υπερασπιζόταν με κάθε μέσο. Με απλά λόγια: όσο η Αθήνα κατάφερε να εμποδίσει τα τουρκικά τρυπάνια να κάνουν τρύπες εκεί που η Άγκυρα θεωρεί ότι είναι η δική της αοζ γύρω απ’ την κύπρο, άλλο τόσο θα μπορούσε να την εμποδίσει να κάνει τρύπες ανατολικά της Ρόδου ή της Καρπάθου…

Φυσικά – θα πει κάποιος – η συμφωνία της Άγκυρας με την Tripoli προσέθεσε διεθνές κύρος στις θαλάσσιες απόψεις του τουρκικού καθεστώτος· κι αυτό ήταν μια «μαχαιριά» παραπάνω στα ελληνικά όνειρα για την ανατολική Μεσόγειο… Όντως προστέθηκε «διεθνές κύρος», σε μια εποχή που πολλά παίζονται… Αλλά πρακτικά κανένας οπουδήποτε στον πλανήτη σχετικός με το τι είναι οι «ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης» (αοζ) και πως οριοθετούνται δεν αμφέβαλλε ότι η τουρκία, με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Μεσόγειο (και στην ανατολική) έχει και παραέχει μπόλικη αοζ εκεί!

Γιατί, λοιπόν, το ελλαδιστάν έχει «χωθεί» σ’ αυτήν την ιστορία (στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου) απ’ την οποία πρακτικά δεν πρόκειται να κερδίσει κάτι σημαντικό; Μια απάντηση είναι η παρακμή – που προκαλεί αλλοπρόσαλλες επιλογές.. το έχουμε ξαναδεί στα μέρη μας, στην ιστορία. Η άλλη απάντηση είναι η εκδούλευση: το ελλαδιστάν προσπάθησε να «πουλήσει γεωπολιτική χρησιμότητα» σε κάποιον ή κάποιους που συμμετέχουν ήδη στο λιβυκό πεδίο μάχης. Σε κάποιον που βρίσκεται όχι βέβαια με την μεριά του Sarraj (οπότε Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Ρώμη βγαίνουν απ’ έξω) αλλά με την μεριά του Haftar. Δεν μπορεί να είναι η Μόσχα. Οπότε μένει (και παραμένει!) το Παρίσι.

Προσπαθεί το ρημαδογκουβέρνο να πουλήσει εκδούλευση στον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Προσπαθεί να του πουλήσει εκδούλευση ώστε (πέρα απ’ την μάλλον συμβολική «ήττα της τουρκίας» απ’ τον «στρατάρχη Haftar», που θα ταίριαζε για εσωτερική κατανάλωση) να ελπίζει σε μια «καλύτερη τιμή» είτε για την αγορά είτε για την ενοικίαση γαλλικών φρεγατών;

Δεν θα έπρεπε να αποκλείσουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Για διάφορους λόγους αλλά και γι’ αυτόν: είναι μια ρημαδοΚουλική βαριάντα, μια παραλλαγή της εκδούλευσης που προσπάθησε να πουλήσει το φαιορόζ γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον, με το σχέδιο για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»!

Και προαλείφεται να είναι το ίδιο πετυχημένη!

(φωτογραφία: Διαφήμιση των γαλλικών φρεγατών fremm πριν 1,5 χρόνο, όταν τις ποθούσε το φαιορόζ γκουβέρνο· κι εκείνος ο αμίμητος ο μπαρμπά Φώτης τις περίμενε κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο… Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αυτό το μοντέλο δεν πολυκάνει στο ελλαδιστάν, και θα ήθελε το επόμενο. Αλλά το επόμενο είναι ακόμα στα σχέδια, και θα χρειαστεί τουλάχιστον μια πενταετία για να ολοκληρωθεί…)

Η (ανατολική) Μεσόγειος είναι τρέλα 1!

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Το ισραηλινό κρατικό μηντιακό σύστημα λέγεται (στα αγγλικά) israeli public broadcasting corporation – ipbc. Το ραδιοφωνικό σκέλος του ipbc στις εκπομπές του στα εβραϊκά λέγεται kan radio.

Δείτε τώρα τι του ήρθε του kan radio να μεταδώσει πριν 4 ημέρες (στις 15 Δεκέμβρη):

Η Άγκυρα έχει εκφράσει την θέλησή της να μπεί σε διαπραγματεύσεις με την Ιερουσαλήμ για την μεταφορά ισραηλινού φυσικού αερίου στην ευρωπαϊκή ήπειρο μέσω της τουρκικής επικράτειας… Μια υψηλόβαθμη τουρκική ενεργειακή πηγή μετέφερε ένα τέτοιο μήνυμα, εξηγώντας ότι η χώρα του περιμένει τον σχηματισμό σταθερής κυβέρνησης στο ισραήλ, και τον διορισμό του καινούργιου υπουργού ενέργειας, για να γίνουν συζητήσεις επί του θέματος».

Δεν πρέπει να του ήρθε τυχαία αυτή η ιδέα του kan radio: το τουρκικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων anadolou αναμετέδωσε την ισραηλινή αναφορά λίγες ώρες αργότερα….

Εσείς μπορεί να εντυπωσιάζεσθε, αλλά κάποιος πρέπει να εμποδίσει τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, που μόλις πήρε το «εύγε» των εμιράτων για την σθεναρή αντιτουρκική στάση του, να μην δέσει μια πέτρα στο λαιμό του και πέσει απ’ το Σούνιο. Αν το κάνει, η μεν πατρίς θα χάσει έναν σπουδαίο πολιτικό άνδρα, το δε Αιγαίο θα πρέπει να μετονομαστεί σε ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικολαίο… (Τότε θα είναι 110% ελληνικό το πέλαγο!) Πριν συμβούν αυτά τα τραγικά, πρέπει να βάλουμε τέτοιες εντυπωσιακές «ειδήσεις» στη σωστή θέση τους.

Όταν ήταν στις δόξες τους τα παραμύθια για τον east med (αιωνία η μνήμη του!) οι πάντες που έχουν σχέση με την μπίζνα της μεταφοράς φυσικού αερίου ήξεραν, και αρκετοί έλεγαν, ότι ο πιο φτηνός, γρήγορος και ορθολογικός τρόπος για να μεταφερθεί το όποιο περισσευάμενο ισραηλινό φυσικό αέριο (και το όποιο περισσευάμενο νοτιοκυπριακό, «ακόμα δεν το είδαμε…») προς ευρώπη μεριά είναι μέσω αγωγών που θα «καβάλαγαν» το νησί κύπρος και θα έπιαναν τις νότιες τουρκικές ακτές. Απο κεί και πέρα, ξηρά – ξηρά, ο δρόμος θα ήταν εύκολος.

Πιο φτηνό, πιο εύκολο στην κατασκευή, και πιο γρήγορο στην κατασκευή του αυτό το σετ αγωγών… Αλλά πολιτικά δύσκολο. Η Άγκυρα είναι στα μαχαίρια με το Τελ Αβίβ. Και ενδιάμεσα υπάρχει ένα νησί του οποίου το νότιο τμήμα κατοικείται από άφθονους έλληνες, που αρνούνται κάθε «συμβιβασμό» και κάθε «διαπραγμάτευση».

Αν ο east med ήταν ένα «πολιτικό καρώτο» αδύνατο να γίνει πραγματικότητα (από τεχνική και οικονομική άποψη) οι ωφελημένοι, το έχουμε πει, θα ήταν οι μεταφορείς υγροποιημένου φυσικού αερίου, απ’ τα υγροποιητήρια της αιγύπτου. Δηλαδή (και) οι έλληνες «καραβοκύρηδες». Η άλλη λύση, μέσω τουρκικής επικράτειας, που έχει όλα τα τεχνικά και οικονομικά δεδομένα υπέρ της, είναι πολιτικά ζόρικη. Θα προβλημάτιζε, επίσης, τους έλληνες «καραβοκύρηδες». Γιατί ακόμα και το περισσευάμενο αιγυπτιακό γκάζι θα μπορούσε να «κολλήσει» σε τέτοιους σωλήνες· αν και ο αιγυπτιακός καπιταλισμός έχει κάθε συμφέρον υπέρ της υγροποίησης (διαθέτει δύο τέτοιες εγκαταστάσεις, και προφανώς δεν θα τις μετατρέψει σε φουφούδες….)

(φωτογραφία πάνω: Είναι ανατριχιαστικό το τι μπορεί να “αναγνωρίσει” αυτός ο καινούργιος γίγαντας της “ελληνικής εξωτερικής πολιτικής”, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας! Η τελευταία του επιτυχία, που μπορεί να αλλάξει τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας, έγινε πριν 2 ημέρες· και κρατήθηκε κρυφή απ’ το πόπολο επειδή, μάλλον, ο λαός δεν αντέχει τέτοιες συγκινήσεις. Λοιπόν: οι επιθέσεις στις εγκαταστάσεις της Aramco πριν πάνω από 3 μήνες “είχαν στόχο την παγκόσμια οικονομία” – είπε ο σοφός γύπας! Τώρα: αν οι χουντοπετρελαιάδες του Ριάντ αναρωτηθούν μήπως στην ελλάδα δεν υπάρχουν ούτε μήντια ούτε ρεύμα, και τα “νέα αργούν να φτάσουν”, θα έχουν άδικο;

Κάτω: ο γύπας ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας σ’ ένα στιγμιότυπο με τον ομόλογό του των εμιράτων Sheikh Abdullah bin Zayed Al Nahyan. Με το λευκό μπουρνούζι: τον έβγαλε απ’ το μπάνιο του τον άνθρωπο…)

Η (ανατολική) Μεσόγειος είναι τρέλα 2!

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Τι επιδιώκει λοιπόν η Άγκυρα κάνοντας τέτοιες «ανήθικες προτάσεις» με γκαζοσωληνοτρέλες στο ρατσιστικό, απαρχτάιντ Τελ Αβίβ, το οποίο όμως έχει συμφέρον απ’ αυτές τις τουρκικές «ιδέες»;

Το πρώτο και ολοφάνερο είναι ότι καταθέτοντας τον χάρτη με την αοζ της στην ανατολική Μεσόγειο (άσχετα με το αν η Ρόδος και η Κάρπαθος έχουν αοζ 6 μίλια ή 16…) «έκοψε» οριστικά την παρανοϊκή ιδέα ενός αγωγού (του east med) που θα πήγαινε πάτο-πάτο απ’ την μυθική νοτιοκυπριακή αοζ κατευθείαν στην ακόμα μυθικότερη ελληνική, που (κατά τα όνειρα της κάθε θείας Λίτσας) «ακούμπαγε» κυπριακή αοζ…. Κάνοντας την (ανεπίσημη) πρόταση για αλλαγή πορείας των αγωγών στο Τελ Αβίβ, από ανατολή-δύση σε νότος-βορράς, η Άγκυρα θέλει να επιβεβαιωθεί και απ’ το ισραηλινό κράτος η σοβαρότητα των τουρκικών χαρτών. Κι αυτό είναι εύκολα και εύλογα αναμενόμενο: όσο και να χτυπιέται το ελλαδιστάν, ένα πράγμα δεν μπορεί να κάνει, κι ούτε καν δηλώνει ότι το επιδιώκει στα σοβαρά: να αλλάξει την θέση των αοζ-συνόρων μεταξύ τουρκίας και αιγύπτου. Το ενιαίο αοζ δόγμα Έβρος – Λευκωσία έχει πεθάνει λοιπόν, και μόνο το πτώμα του ακουμπάει στο πάτο της ανατολικής Μεσογέιου· το Τελ Αβίβ δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το αναγνωρίσει.

Το δεύτερο, και λιγότερο φανερό άμεσα αλλά δεδομένο, είναι ότι η Ουάσιγκτον θα «ευλογούσε» ένα τέτοιο deal μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ!! Γιατί μπορεί μεν ο Πομπηίας, σαν plus one, να μουρμούριζε διάφορα για τον east med, αλλά δεν είναι τόσο ηλίθιος. Κι αν είναι, υπάρχουν οι ceo των αμερικανικών ενεργειακών επιχειρήσεων να του εξηγήσουν πόσο πολύ συμφέρει το εμπόριο του ισραηλινού φυσικού αερίου μέσω τουρκικής επικράτειας.

Φυσικά οι αμερικανικές «ευλογίες» δεν συνεπάγονται και πραγματοποίηση! Πολύ περισσότερο που εκκρεμεί το σχέδιο μεταφοράς στην ευρώπη (πάλι μέσω τουρκικής επικράτειας – και πριν ιρακινής και συριακής…) του ιρανικού και του καταριανού φυσικού αερίου (τεράστιες ποσότητες), με την «ευλογία» της gazprom! Ωστόσο, κλείνοντας το μάτι το τουρκικό καθεστώς στην προοπτική συνεργασίας με το Τελ Αβίβ, αφενός βραχυκυκλώνει ακόμα περισσότερο τις φαντασιώσεις του ελληνικού ιμπεριαλισμού· αφετέρου «δείχνει» ότι θα πρέπει να «ασκηθούν πιέσεις» στη Λευκωσία, να εγκαταλείψει τους παραδοσιακούς μεγαλοϊδεατισμούς της, και να συμβιβαστεί με την βόρεια κύπρο….

Καλού κακού η gazprom έχει επίσης τις δικές της (καθόλου ανεπεξέργαστες…) ιδέες για την πώληση των ισραηλινών περισσευμάτων σε γκάζι…

‘Ενα μέρος του κόσμου που είναι κινούμενη άμμος

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Κανείς δεν θα έπρεπε να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα. Εκτός από αυτό το ένα: ο «αρμός» της σύγκρουσης μεταξύ αντίπαλων ιμπεριαλισμών Α κλάσης (και η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος / βαλκάνια είναι τέτοιος) είναι συχνά ρευστός. Είτε λόγω αβεβαιοτήτων, είτε λόγω τακτικών. Αυτό γίνεται για όσο καιρό ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν έχει φτάσει στην κορύφωση της όξυνσής του – οπότε «κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του». Έχει ξανασυμβεί στην καπιταλιστική ιστορία· δεν είναι καθόλου πρωτότυπη η τέτοιου είδους ρευστότητα…

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού (πρώτα και καλύτερα τα νο 1, οι εφοπλιστές) κυνήγησαν και έπιασαν (όσο έπιασαν) μια «θέση» αγκαλιά με τον αμερικανικό, όντας αν όχι τα ίδια τα συγκεκριμένα αφεντικά σίγουρα η επικράτεια και η κατάσταση του ελλαδιστάν σε θέση αδυναμίας. Και βαριάς γεωπολιτικής / γεωοικονομικής υποτίμησης. Όλα τα κόλπα και όλοι οι εκβιασμοί “γεωπολιτικής αξίας” που δοκίμασαν οι φαιορόζ στο πρώτο ηρωϊκό εξάμηνό τους, το 2015, έπεσαν στο κενό. Τι Μόσχες, τι brics, τι Πεκίνα… Κανείς δεν ενδιαφερόταν πια να “αγοράσει ελλάδα”…

Θα έλεγε κανείς: εξαιτίας αυτής ακριβώς της θέσης αδυναμίας, που την ανάδειξε και την επέτεινε η 10χρονη (κι ακόμα βλέπουμε…) «διαχείριση της κρίσης / αναδιάρθρωσης» α λα ελληνικά, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βιάστηκε να πιάσει «θέση στο αμερικανικό παγκάρι». Τριμερής από δω και απο κεί, με κάθε κάθαρμα που έμοιαζε να έχει παρόμοια συμφέροντα· παρακάλια και ξαναπαρακάλια στην Ουάσιγκτον (ποιός μπορεί να ξεχάσει εκείνον το κτηνώδη όγκο πατριωτισμού, τον ψεκασμένο φαιορόζ υπ.αμ., που τον ένα μήνα έδινε στην Ουάσιγκτον πετρέλαια – του – Αιγαίου και τον άλλο μήνα έδινε βάσεις παντού; Και ποιός μπορεί να ξεχάσει τον άλλο, τον ογκόλιθο υπ.αμ. Κοτζιά, που έτρεχε με τους χάρτες παραμάσχαλα κάθε τρεις και λίγο στην Ουάσιγκτον, μόλις το ψόφιο κουνάβι ανέλαβε το χέσιμο στις τουαλέτες του άσπρου σπιτιού;)… Έχασε έτσι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός την «ευκινησία» που απαιτεί η ρευστότητα του να βρίσκεσαι στον αρμό… Στο ρήγμα… (Μπορεί να μην την έχασε για πάντα. Σίγουρα ως τώρα…)

Το τουρκικό καθεστώς, αντίθετα, όχι μόνο δεν έχασε την γεωπολιτική «ευκινησία» του, αλλά την αναβάθμισε σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί ακόμα και να κάνει προτάσεις, έστω διερευνητικές … πού; Στο Τελ Αβίβ!!! Oh mon Dieu!

Γράφαμε πριν λίγες ημέρες ότι την συμφωνία με την Tripoli η Άγκυρα την χρειαζόταν όχι μόνο για να αποκτήσει μια επίσημη σχέση με τη λιβύη (οικονομική και στρατιωτική)· αλλά κυρίως για να πρωθηθεί στο κέντρο της σκακιέρας αυτής της «ρευστής» περιοχής που λέγεται Μεσόγειος. Ενόσω το ελλαδιστάν και ο ιμπεριαλισμός του αναγορεύουν τον «στρατάρχη Haftar» σε, περίπου, συγγενή του … Κολοκοτρώνη (τόσο γελοίο όσο το ότι ο Γιάνης θα διέλυε την ευρωζώνη…) ο τουρκικός ιμπεριαλισμός συμπεριφέρεται σαν 5D: κοιτάει ταυτόχρονα στη Μεσόγειο, στα βαλκάνια, στο Ινδοκούς, στην ινδονησία, στην αραβική χερσόνησο – δηλαδή στο ευρασιατικό project (Πεκίνο – Μόσχα) συνολικά. Είναι γι’ αυτό που άλλοι ιμπεριαλισμοί τον παίρνουν στα σοβαρά…

Σαν εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή αντιλαμβάνεται τι «θα έπρεπε να γίνει» – αλλά δυστυχώς «δεν»: ευκαιρίας δοθείσης όλοι οι έλληνες πατριώτες (που δεν είναι λίγοι) να πάνε στη Βεγγάζη, υπό τις διαταγές του «στρατάρχη»… Και να κατοικηθεί η εδώ επικράτεια από μετανάστες και πρόσφυγες όλου του κόσμου… Μια χαρά θα ήταν…

Κατά τα υπόλοιπα ισχύει πάντα: ο κόσμος δεν θα ησυχάσει μέχρις ότου… (όσοι δεν ξέρετε την συνέχεια φροντίστε να την μάθετε!)

(Καταλαβαίνουμε ότι η διακρατική, ενδοκαπιταλιστική ρευστότητα προκαλεί ναυτία και πονοκεφάλους… Θα ήταν ευκολότερο αν όλα ήταν σταθερά και ακλόνητα – μια παλιά φενάκη των “απλών ανθρώπων” που καταλήγει σε συνεχιζόμενους μαζικούς πνιγμούς…)

Ζήτω ο στρατάρχης…

Τετάρτη 18 Δεκέμβρη. Πριν 4 ημέρες (14 Δεκέμβρη, Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 2) γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Πίσω στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Άγκυρα υποστηρίζει τον Sarraj. Και η Μόσχα τον Haftar. (Μια μικρή παραλλαγή: στη λιβύη είναι η Άγκυρα που υποστηρίζει τη νόμιμη κυβέρνηση· στη συρία είναι η Μόσχα που κάνει το ανάλογο…). Κάνουν αυτές οι “πλάτες” εχθρούς, αντίπαλους, την Άγκυρα και την Μόσχα; Όχι! Και πάλι είναι σύμμαχοι. Ξανά: μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική τους σχέση, κινούμενοι από “αντίθετες κατευθύνσεις”, επιδιώκουν να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το λιβυκό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους!…

Τι επιδιώκουν λοιπόν η Άγκυρα και η Μόσχα από “αντίθετες κατευθύνσεις”; Να ορίσουν έτσι τόσο την όποια σύγκρουση όσο και τις όποιες κατά καιρούς “εκεχειρίες” κλπ, ώστε να κρατήσουν όσο πιο μακριά μπορούν … τους πραγματικούς εχθρούς τους. Την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της – κατ’ αρχήν…

Οι προχθεσινές δηλώσεις του τούρκου υπ.εξ. Cavusoglou (απ’ την Doha) περί συνεργασίας μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας «με σκοπό την ειρήνη στη λιβύη» (πάντα η «ειρήνη»!..) επιβεβαιώνουν την εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής. Το ίδιο και οι ανανενωμένες προσπάθειες της Ρώμης να κάνει το ίδιο («να μεσολαβήσει για την ειρήνη»…) – σίγουρα για να μην μείνει «απ’ έξω» απ’ τις εξελίξεις. (Στην κάτω φωτο ο ιταλός υπ.εξ. Di Maio με τον τρισκατάρατο Sirraj χτες στην Tripoli).

Putin και Erdogan τα ξαναείπαν χτες (τηλεφωνικά) – για την λιβύη. Απ’ την άλλη αεροπλάνα και βαπόρια ξεφορτώνουν όπλα (και πιθανόν στρατό) στη Misrata· παρά την προσπάθεια του «στρατάρχη Haftar» να εμποδίσει την «φιλική απόβαση» υπέρ του Sarraj.

Ξεκαθαρίζει, και το αποτέλεσμα για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό θα είναι κλαυσίγελως: οι «ειδικοί» της Αθήνας θεώρησαν την κυβέρνηση του Sarraj σαν τον «ασθενή κρίκο» της κίνησης του τουρκικού καθεστώτος προς την κεντρική Μεσόγειο… Αλλά λογαριάσαν, όπως συνήθως, χωρίς τον ξενοδόχο. Διάφοροι ντόπιοι δημαγωγικοί μηχανισμοί έχουν μετατραπεί σε γραφεία τύπου του «στρατάρχη», αλλά ο ξενοδόχος είναι στη Μόσχα – και είναι αφεντικό του «στρατάρχη»… Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας τρέχει στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, πουλώντας στις διψασμένες για εκδίκηση θείες Λίτσες σα «νέες συμμαχίες» τα παλιά νταραβέρια – π.χ. με το Ριάντ… Και ο ρημαδοΚούλης βρίσκεται ξανά ενώπιον του (μισού) κόμματός του που δεν αντέχει την «προδοσία των διαπραγματεύσεων»…

Αν υπάρχει κίνδυνος (και υπάρχει…) βρίσκεται άλλοτε στις πραγματικές δυνατότητες του ελληνικού ιμπεριαλισμού· και τώρα στις φαντασιώσεις του!

Ζήτω η διπλωματική απομόνωση…

Τετάρτη 18 Δεκέμβρη. Ενώ η ντόπια δημαγωγία γλύφει την καραμέλα που μόνη της έφτιαξε, περί της «διεθνούς απομόνωσης του Erdogan», στην μακρινή Kuala Lumpur, πρωτεύουσα της μαλαισίας, «συμβαίνει κάτι» που αξίζει μια αναφορά. Από αύριο, και ως τις 21 Δεκέμβρη, γίνεται εκεί μια σύνοδος «… ηγετών, διανοούμενων, επιχειρηματιών και κληρικών απ’ τον μουσουλμανικό κόσμο… με σκοπό να βρεθούν λύσεις στα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα 1,7 δισεκατομμύρια μουσουλμάνων του πλανήτη….»

Θα μπορούσε να είναι μια αδιάφορη πολιτικά (και γεωπολιτικά) συγκέντρωση… αλλά δεν είναι. Εμπνευστές της είναι ο πρωθ. της μαλαισίας Mahathir Mohamad, ο εμίρης του κατάρ Sheikh Tamim bin Hamad al-Thani, ο πρωθυπουργός του πακιστάν Imran Khan, και …. ο «σουλτάνος». Ο γνωστός «απομονωμένος» Erdogan.

Η σημασία αυτής της πρωτοβουλίας φάνηκε απ’ την αντίδραση της σαουδικής αραβίας: η πετροχούντα φοβάται, όχι άδικα, ότι επιχειρείται να δημιουργηθεί ένα αντίβαρο του οργανισμού ισλαμικής συνεργασίας στον οποίο το Ριάντ και στο Ντουμπάι έχουν κεντρικό ρόλο (χάρη στα λεφτά τους…)

Ακριβώς γι’ αυτό πρόκειται – και έχει προφανής λόγους! Ο ο.ι.σ. έχει ξεπέσει επειδή δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε αν δεν συμφωνούν οι Salman family & co. Οι πρωτεργάτες της συγκεκριμένης συνόδου KL 2019 θέλουν να δώσουν συνδυασμένη ώθηση στο πολιτικό ισλάμ, εναντίον διάφορων δικτατοριών, φανερών ή συγκεκαλυμένων, που χρησιμοποιούν το ισλάμ σαν σημαία.

Οι Salman family & co επειδή “το βλέπουν το έργο”, εκβίασαν τον Khan (με οικονομικές απειλές), για να δηλώσει ότι τελικά «δεν θα μπορέσει να πάει στην σύνοδο» – της οποίας ωστόσο είχε την ιδέα. Αντίθετα θα πάρουν μέρος οι πρόεδροι του ιράν Rouhani και της ινδονησίας Widodo. Και πολλοί άλλοι, διαφόρων ειδών και αρμοδιοτήτων. Μεταξύ αυτών και περίπου 500 μουσουλμάνοι πανεπιστημιακοί και διανοοούμενοι από όλο τον κόσμο.

Αν αναφερόμαστε στο συγκεκριμμένο event δεν είναι επειδή θεωρούμε βέβαιη την μεσοπρόθεσμη επιτυχία του (αν και έχει σοβαρές αιτίες). Αλλά για να θυμίσουμε ότι ο καπιταλιστικός πλανήτης γη δεν είναι καθόλου το μικρό κομμάτι της «δύσης», που άλλοτε «τυρρανάει» και άλλοτε «σώζει» το ελλαδιστάν. Απ’ τoν μεσημβρινό της Αθήνας και προς τα ανατολικά υπάρχει πολύς πλανήτης, πολύς καπιταλισμός σε εξέλιξη, πολλά κράτη. Σ’ αυτήν την τεράστια ζώνη της ασίας το τουρκικό καθεστώς υπάρχει και δρα με στρατηγικό τρόπο: στη βάση της θρησκευτικής ταυτότητας και των πολιτικών της προεκτάσεων. (Προφανώς οι διάφορων ειδών λευκοί ρατσιστές / φασίστες ανατριχιάζουν και μόνο με την λέξη «ισλάμ»….)

Ακόμα κι αν οι «ειδικοί» του ντόπιου καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού δεν μπορούν να καταλάβουν καν και καν τι αλλάζει στις παγκόσμιες ισορροπίες, οι «ειδικοί» άλλων ευρωπαϊκών κρατών καταλαβαίνουν και παρακαταλαβαίνουν. Γι’ αυτό κι όταν χτυπάνε φιλικά στην πλάτη τα ελληνικά προβλήματα, συμπληρώνουν …βρείτε τα πάντως με την Άγκυρα…

(φωτογραφία: Σαν γνήσιο μεσογειακό κράτος η σαουδική αραβία ασφαλώς και θα συνδράμει το μεσανατολικό ελλαδιστάν! Όμως η πατρίς δεν θα βρει το δίκιο της, ούτε θα ανατρέψει οριστικά τους συσχετισμούς, αν δεν κληθεί στην Αθήνα εκείνος ο… πώς τον είπαμε;… ο πρόεδρας της βενεζουέλα. Ο τιμημένος Guaido. Τσάμπα τον έχρισε ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας;)