Tag: τουρκία

Παλιά – και καινούργια 2

Σάββατο 18 Γενάρη. Πριν λίγες ημέρες, στις 9 του Γενάρη, όταν το ψόφιο κουνάβι καμάρωνε μετά τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ότι «σιγά, δεν έγινε τίποτα…», είπε κάτι που είναι μεν γνωστό, δεν σημειώθηκε όμως ούτε αξιολογήθηκε η «θέση» του μέσα σε ένα λίγο – πολύ πολεμικό ανακοινωθέν. Το ψόφιο κουνάβι θύμισε ότι «τώρα δεν έχουμε ανάγκη το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής, αφού έχουμε γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο». Πράγματι: το 2019 οι ηπα «έβγαζαν» 15 μύρια βαρέλια την ημέρα, η σαουδική αραβία (δεύτερη) 12 μύρια, η ρωσία σχεδόν 11 μύρια, και ακολουθούσαν το ιράκ (με 4,5 μύρια) και το ιράν (με σχεδόν 4 μύρια). Ανάλογη ήταν η κατάσταση στην παραγωγή φυσικού αερίου: πρώτες οι ηπα, δεύτερη η ρωσία, τρίτο το ιράν, τέταρτο το κατάρ και πέμπτος ο καναδάς. (Βέβαια η αμερικανική παραγωγή είναι στο μεγαλύτερο μέρος της περιβαλλοντικά καταστροφική: fracking…)

Στην πράξη οι ηπα δεν είναι εντελώς αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες. Είναι αναγκασμένες να εισάγουν ορισμένες ποσότητες πετρελαίου, λόγω ποιοτικής κατωτερότητας κάποιων δικών της κοιτασμάτων (που απαιτούν πολύ ακριβότερα διυλιστήρια). Σε γενικές γραμμές ωστόσο, προς το παρόν, ο κομπασμός του ψόφιου κουναβιού έχει υλική βάση. Τι σημαίνει όμως πρακτικά; Όχι ένα αλλά τουλάχιστον δύο σοβαρά πράγματα.

Πρώτον, όντας σχεδόν αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες οι ηπα μπορούν να αντιμετωπίζουν την μέση Ανατολή και όχι μόνο (είτε συνολικά είτε ανά περιοχή και κράτος) σαν κάτι διαφορετικό απ’ ότι πριν 20 ή 30 χρόνια: σαν προμηθευτές των εχθρών τους (της κίνας ή/και της ε.ε.). Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μπορούν να καταστρέφουν αυτά τα κράτη, και πάλι κατά βούληση, εφόσον έτσι πρόβλημα (ενεργειακό) θα έχουν οι αντίπαλοί τους και όχι οι ίδιες. Αυτό ισχύει για το ιράκ και το ιράν, θεωρητικά ισχύει και για την σαουδική αραβία, τα εμιράτα και το κατάρ (ως προς το φυσικό αέριο), όπως ισχύει για την λιβύη, την βενεζουέλα, και τα αφρικανικά κοιτάσματα. Η εναλλακτική (ή και το συμπλήρωμα) της καταστροφής υδρογονανθράκων που προορίζονται για τους αντιπάλους είναι ο έλεγχός τους απ’ τον αμερικανικό στρατό… Η πειρατεία δηλαδή.

Δεύτερον, η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα συντηρήσει το μοντέλο του «πετροδόλαρου» (της διεθνούς τιμολόγησης των υδρογονανθράκων με δολάρια) κυρίως αν επιβάλλει τις πωλήσεις της δικής της παραγωγής· ή της παραγωγής πολύ στενών (και αυστηρά ελεγχόμενων) συμμάχων. Αυτό συμβαίνει ήδη, σαν πόλεμος, με τις τιμωρίες και τις «κυρώσεις» που επιβάλλει η Ουάσιγκτον στα ευρωπαϊκά κράτη για την αγορά ρωσικού φυσικού αερίου (το οποίο θα τιμολογείται σε ευρώ / ρούβλια)· αλλά και με την αμερικανική προτίμηση σε ανατολικομεσογειακά κοιτάσματα, αν αυτά είναι ισραηλινά, ελληνικά ή/και νοτιοκυπριακά (αν και όποτε βρεθούν).

Με δυο λόγια: γίνεται ήδη πόλεμος, που δεν είναι ο τυπικός εμπορικός (“πάρε από μένα, είμαι καλύτερος”) αλλά αφορά τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης γύρω απ’ την αμερικανική ιμπεριαλιστική παρακμή.

Λιβύη 1

Παρασκευή 17 Γενάρη. Είναι τόσο πολλοί οι «μεγάλοι» και οι «σπουδαίοι» που έχουν δηλώσει συμμετοχή στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου, την ερχόμενη Κυριακή, ώστε θα μπορούσε να υποθέσει (ο μέσος άσχετος) ότι είναι μια συνάντηση για το τέλος ενός μεγάλου πολέμου! Λάθος! Είναι μια συνάντηση για την αρχή ενός μεγάλου πολέμου!!! Τι σημαίνει όμως «μεγάλος πόλεμος» εν έτει 2020; Και γιατί τόση διεθνής καούρα για τη λιβύη (σε αντίθεση, ας πούμε, με τη συρία ή το ιράκ, όπου οι λογαριασμοί λύνονται και δένονται στο έδαφος, με αίμα, σφαίρες και βόμβες;)

Θα επαναλάβουμε αυτό που έχετε ξαναδιαβάσει εδώ: η λιβύη δεν είναι «σκέτη λιβύη». Η λιβύη είναι βόρεια αφρική. Είναι ένα μέρος του βόρειου (και μεσογειακού) μετώπου στο επερχόμενο νέο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που πρόκειται να «πιάσει» το μεγαλύτερο μέρος ολόκληρης της ηπείρου. Υπάρχει, σίγουρα, ένας τόνος δραματικότητας στην πρεμούρα για «ειρήνη στη λιβύη» – πρεμούρα που ξέσπασε αμέσως μετά την κίνηση ενός μονάχα πιονιού, ενός μικρού αποσπάσματος στρατού εκ μέρους της Άγκυρας.

Όμως αν αυτή η ελάχιστη κίνηση ενός μικρού «ασιατικής / μεσανατολικής προέλευσης» αποσπάσματος στρατού στη μέση της βόρειας Αφρικής έχει προκαλέσει τόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις, δεν είναι καθόλου επειδή το ζητούμενο όλων των μεγάλων και μεσαιομεγάλων ιμπεριαλισμών (οι τελευταίοι νοιώθουν ένα περιθώριο χειραφέτησης…) είναι η «ειρήνη»! Στη λιβύη, στη βόρεια Αφρική, σ’ όλη την αφρικανική ήπειρο. Καθόλου! Το επιδιωκόμενο είναι η μοιρασιά (με τα μέγιστα οφέλη για κάθε πλευρά). Γι’ αυτό η επίσημη εμφάνιση ενός (όχι και τόσο) «καινούργιου παίκτη» (της Άγκυρας) σήμανε συναγερμό!!! Επειδή σε συνδυασμό με την τουρκο-ρωσο-κινεζική συμμαχία, αναποδογυρίζει το τραπέζι των «μοιρασιών» που ως πρόσφατα θεωρούσαν δεδομένες, σχεδόν κορεσμένες, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον, κι ως ένα βαθμό η Ρώμη. Είναι σαν υπάρχει ένας ζυγός με πολύ ευαίσθητη ισορροπία· κι ένα μικρό βαρίδι, ακόμα και πολύ μικρό κατ’ αρχήν, να κάθεται στη μια μεριά: η ισορροπία καταστρέφεται δυσανάλογα πολύ.

Η ασταμάτητη μηχανή (σας) υποσχέθηκε πριν καιρό ότι θα αρχίσει να αντι-πληροφορεί για το τι συμβαίνει στην Αφρική… Δυστυχώς δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα· συγκεντρώνει υλικό, αλλά δεν έχει προλάβει να ολοκληρώσει την επεξεργασία του. Μπορεί να σας διαβεβαιώσει πάντως: καθώς η αμερικανική ηγεμονία στη μέση Ανατολή (σε ξηρά και θάλασσα) βρίσκεται υπό διαρκή δυναμική «πίεση» / αμφισβήτηση, και καθώς οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί δεν έχουν πολλές ελπίδες εκεί, η Αφρική ακριβώς δίπλα γίνεται ραγδαία ένα μεγάλης κλίμακας πεδίο σύγκρουσης. Το Πεκίνο έχει αποβιβαστεί οικονομικά σε μια κλίμακα χωρίς προηγούμενο· η Μόσχα διατίθεται να προσφέρει το στρατιωτικό know how της και υπάρχουν πολλά αφρικανικά αφεντικά που ενδιαφέρονται γι’ αυτό· η Άγκυρα έχει κάνει ήδη συμφωνίες οικονομικές και στρατιωτικές εδώ και εκεί (δεν αναφερόμαστε στη λιβύη…)· το Παρίσι (κυρίως) και το Βερολίνο προσπαθούν να εδραιώσουν θέσεις στην κεντρική Αφρική με «αμερικανική μέθοδο», δηλαδή στρατιωτικά / «αντιτρομοκρατικά»· η Ουάσιγκτον έχει δεκάδες διάσπαρτες βάσεις και αποστολές φανερές και κρυφές, αλλά όχι ένα συνεκτικό σχέδιο «άμυνας» απέναντι στους «αναθεωρητές» – και το να γίνεσαι μισθοφόρος του ενός ή του άλλου είναι η εναλλακτική για πολλές χιλιάδες αφρικάνους, σε σχέση με το να πνίγεσαι στη Μεσόγειο ψάχνοντας μια καλύτερη – ειρηνική – ζωή στην ευρώπη…

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες (η περιληπτική αναφορά δεν σας επιτρέπει καν να τις διανοηθείτε σ’ όλο το εύρος και το βάθος τους) είναι που ένα μικρό, πολύ μικρό βαρίδι, ο τουρκικός στρατός στην Tripoli, ανατρέπει τις έτσι κι αλλιώς ευαίσθητες ισορροπίες· και έχει σημάνει αυτόν τον «διπλωματικό» συναγερμό. Εν τέλει δεν είναι μόνο η Άγκυρα που στέλνει επίσημα στρατό εκεί· όπως και αλλού. Είναι και η Ρώμη διατεθειμένη να κάνει το ίδιο· χρειάζεται όμως μια «συμφωνία ειρήνης» για να τον δικαιολογήσει σαν … επιβλέποντα. Και φυσικά η Μόσχα…

Όλα για την ειρήνη!!!

Λιβύη 2

Παρασκευή 17 Γενάρη. Τώρα που το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «ανακάλυψε» (και «ερωτεύτηκε») τον “τζενεράλ” Haftar επιβεβαιώνει, απλά, απ’ την μια τα αδιέξοδα και απ’ την άλλη την συσσωρευμένη ωμότητα του ιμπεριαλισμού του· την οργή, το μίσος και την αγριότητα μιας (ακόμα) ματαίωσης…. Ο Haftar μεσουράνησε σαν «μπροστινός» μιας ετερόκλητης συμμαχίας (Μόσχα, Παρίσι, Κάιρο, Αμπου Ντάμπι) για όσο καιρό το λυβικό πεδίο μάχης βρισκόταν στο περιθώριο του μεσανατολικού πεδίου μάχης και εκείνου στο Sahel κάτω απ’ την Σαχάρα – αν και όχι πραγματικά αποκομμένο απ’ αυτά… Στη σκιά της διεθνούς δημαγωγίας, άγνωστος και αδιάφορος γενικά, ο Haftar μπορούσε να καμαρώνει για την «πολεμική αρετή» του, επιδιώκοντας να καταλάβει όλο το λιβυκό οικόπεδο. Ήταν μια «περιφερειακή σύγκρουση» που μπορούσε να εξελίσσεται χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάρος για τους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλισμούς, απ’ την Ουάσιγκτον ως το Πεκίνο (κι όλους τους ενδιάμεσους).

Ούτε αυτός το έχει καταλάβει, ούτε οι έλληνες φίλοι του: αυτή η περίοδος τέλειωσε, και τέλειωσε οριστικά. Ο «τζενεράλ» έχει ξεπεραστεί σαν (δήθεν) «αυτοτελής ρόλος»· έχει ξεπεραστεί επίσης σαν «παίκτης». Τον ξεπέρασε εκείνη η μικρή, δηλητηριώδης κίνηση της Άγκυρας: η ανοικτή δημοσιοποίηση της στρατιωτικής συμμαχίας της με τον Sarraj. Όχι επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ο τουρκικός ιμπεριαλισμός διεθνοποίησε ξαφνικά το λιβυκό πεδίο μάχης· αλλά επειδή ανέδειξε σχεδιασμένα, έβγαλε στον αφρό με συγκεκριμένο timing την δεδομένη μεν αλλά ως τότε υπόγεια και ελλειπή διεθνοποίησή του! Ο Haftar ήταν πάντα ένας γέρος, ανόητος και βολικός πολέμαρχος / λαθρέμπορος· «βασιλιάς» ίσια ίσια της Benghazi. Τώρα, στο μεγάλο ταμπλώ, είναι απλά κλόουν. Όχι joker – σκέτα αναλώσιμος. Δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Αφρικής· δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Μεσογείου· συνεπώς δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της λιβύης…

Ο «τζενεράλ» νομίζει το ίδιο που νομίζουν οι έλληνες φίλοι του: ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Θεώρησε εαυτόν αρκετά ισχυρό ώστε να προσβάλει την Μόσχα, φεύγοντας (δραπετεύοντας στην ουσία…) απο εκεί με το ιδιωτικό του τζετ προχτές – ενώ είχε υποκριθεί ότι θέλει λίγες ώρες παράταση για να υπογράψει την συμφωνία για μια μόνιμη εκεχειρία. Με δυο λόγια νομίζει ότι μπορεί να κοροϊδεύει… Έφυγε και έτρεξε γρήγορα σ’ έναν απ’ τους υποστηρικτές του, τον χουντοκαραβανά Sisi, για να ζητήσει συμβουλές. Έχει μικρή σημασία τι τον συμβούλεψε ο χασάπης του Καΐρου: έτσι κι αλλιώς αυτός κάνει τους δικούς υπολογισμούς, και δεν είναι υποχρεωμένος να τους εξομολογηθεί σ’ έναν μέτριο καραβανά / πιόνι.

Σαν τέτοιος, τελειωμένος, ξεπερασμένος, ήρθε «μετά τιμών» (και ντόπιων οπλοπολυβόλων για να τον προστατεύουν) στην Αθήνα. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μετά την χρεωκοπία των τακτικών τους και την «πόρτα» απ’ τη σύσκεψη του Βερολίνου, νομίζουν ότι αν φωτογραφηθούν μαζί του θα αποκτήσoυν κύρος… Απλά πιάνουν κουβέντα με την ψείρα του φρουρού στον Πύργο…. Νταραβερίζονται στο επίπεδο μιας τέτοιας ψείρας· όπως ο γύπας κατεβαίνει στο «επίπεδο» του ψοφιμιού, αφού πριν έχουν φάει και χορτάσει οι κυνηγοί.

Είναι αυτό, μήπως, παρήγορο; Καθόλου! Είναι επικίνδυνο. Όχι για την ελληνική εμπλοκή στη λιβύη, που είναι ανέκδοτο. Αλλά γι’ αυτά που θα εφεύρουν και θα επιδιώξουν τα ντόπια αφεντικά στη συνέχεια… Το έχουν πάει ορθοπεταλιά ως τώρα· και δεν πρόκειται να σταματήσουν!

(φωτογραφία: Ποιός – ποιός – ποιός, ο γύπας ο θεός!!! Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας συνεχίζει το καταπληκτικό PR σερί του, και υποδέχεται τον «τζενεράλ» χτες το βράδυ… Τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους έχουν βρει τον άνθρωπό τους – και το γκουβέρνο τους: σήμερα θα είναι ο ρημαδοΚούλης που θα τα πει με τον «τζενεράλ», σε άγνωστο μέρος, σε κάποια γκαρσονιέρα της ευπ ίσως, αφού ο «τζενεράλ» δεν έχει το status για να τον υποδεχτεί μονομερώς νόμιμος πρωθυπουργός, χωρίς τον Sarraj πριν ή μετά. Έτσι είναι ο ρημαδοΚούλης: ιδιοκτήτης π.α.ε….

Πώς το είπαμε πριν; Γλύψιμο· με τήρηση των φτηνών προσχημάτων και απόκρυψη της μοχθηρής απελπισίας…)

Ακατάλληλο για ανηλίκους

Πέμπτη 16 Γενάρη. Δεν θα συζητηθούν ζητήματα θαλάσσιων συνόρων στη σύσκεψη… Μ’ αυτόν τον τρόπο το γερμανικό υπ.εξ. έκλεισε με δύναμη την πόρτα της διάσκεψης για τη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου· και της ελληνικής εθνικής γραμμής. Που έκανε τόση «φασαρία» μπας και καταφέρει να σαλτάρει, τελευταία στιγμή, στο κάρο της διεθνούς φαγούρας για το λιβυκό μέλλον (η ασταμάτητη μηχανή το είχε πει έγκαιρα…)

Κάποια παρεξήγηση πρέπει να έγινε – και, φαίνεται, ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, όντας απασχολημένος με την κατάσταση της δημοκρατίας στη βενεζουέλα, δεν κατάφερε να εξηγήσει την ελληνική στάση. Τα θαλάσσια σύνορα είναι πρόσχημα (και για το ελλαδιστάν): θα μπορούσε όμορφα κι ωραία να τα διαπραγματευτεί με την μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση, αυτήν της Tripoli, με το Sarraj δηλαδή. Αλλά όχι. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έδειξε έναν κεραυνοβόλο έρωτα για τον «τζενεράλ»· και μάλιστα άρχισε να παραφέρεται (έτσι συμβαίνει με τους πρωτάρηδες) για πάρτη του. Με άλλα λόγια το ελλαδιστάν έδειξε μια ξαφνική όρεξη για το ποιο θα είναι το γκουβέρνο στη λιβύη. Το ότι λέει πως αυτό οφείλεται στα επαίσχυντα και ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα που όρισαν οι πανάθλιοι Sarraj και Erdogan είναι βέβαια αλήθεια…. Αλλά και το ψοφιοκουναβιστάν λέει ότι κυνηγάει τον isis στη μέση Ανατολή… Το παίρνει κανείς στα σοβαρά;

Γιατί, όμως, το ελλαδιστάν ένοιωσε τέτοιον έρωτα για τον «τζενεράλ» μόλις επισημοποιήθηκε η γνωστή σχέση της Tripoli με την Άγκυρα; Εικάζουμε τον λόγο: παροχή υπηρεσιών! Προς οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να τις αγοράσει: είτε το Παρίσι, είτε η Ουάσιγκτον, είτε και οι δύο. Παροχή υπηρεσιών «αντι-μπλοκ Αστάνα»· κυρίως όμως «αντι-Άγκυρα».

Υπάρχει μια ιστορική αλληλουχία, που δεν φαίνεται μεν άμεσα αιτιακή, δεν παύει όμως να είναι αλληλουχία γεγονότων: το ελλαδιστάν υπεραντέδρασε για τη νομιμοποίηση μιας σχέσης που ήταν γνωστή από καιρό (και μάλιστα την έριξε υπεράφθονη στο πόπολο μέσω των δημαγωγικών μηχανισμών, κάτι που έχει την σημασία του) αφού πρώτα απέτυχε ουσιαστικά το κόλπο με τη νοτιοκυπριακή αοζ, τα οικόπεδα και τις total/exxon mobil· κι αφού το ζήτημα της «λύσης του κυπριακού» ξανάρχισε να αναδύεται, αλλά αυτή τη φορά με την Άγκυρα υπερενισχυμένη. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «πιάστηκε» απ’ τη λιβύη με τον φόλα αντιτουρκισμό του έχοντας την ελπίδα να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» (ή και περισσότερες) απ’ αυτές που έχουν εταιρείες με τρυπάνια δίπλα του, προς κύπρο μεριά.

Μόνο που μεσ’ την πολύ καούρα του πνίγηκε στη θολούρα του: το λιβυκό πεδίο μάχης έχει υπερ-γεμίσει με «ενδιαφερόμενους», για παραπάνω από έναν λόγους. Η «νεοφώτιστη» Αθήνα έβγαλε μεγάλη αναίδεια στην προσπάθειά της να το παίξει «άμεσα εμπλεκόμενη» (επειδή το «και πέντε» πέτυχε στον Α παγκόσμιο πόλεμο, με την μάχη του Σκρα, δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα!) Το γερμανικό υπ.εξ. θα μπορούσε να της κόψει την όρεξη (για την συμμετοχή) με πιο απλό επιχείρημα: η αίθουσα γέμισε, δεν υπάρχουν άλλες καρέκλες…

(Φυσικά το ελλαδιστάν θα συνεχίσει να κτυπιέται και να σκίζει τις πλεξούδες του μέχρι την Κυριακή… Μπας και βρεθεί κάποιος ελεήμων…)

Ω «τζενεράλ»!

Τετάρτη 15 Γενάρη. Και αχάριστος είναι και πείσματα κάνει. Υποτίθεται ότι έχει στόχο να καταλάβει την Tripoli τις επόμενες ημέρες – γι’ αυτό ζήτησε μια «παράταση χρόνου» δήθεν για να το σκεφτεί, για να υπογράψει την συμφωνία μόνιμης εκεχειρίας. Μ’ άλλα λόγια ο στρατηγός Haftar προσέβαλε όχι μόνο τον Erdogan (όπως νομίζει), αλλά και τον βασικό του κηδεμόνα: το ρωσικό καθεστώς.

Το τι είναι ο Haftar είναι γνωστό – σε όλους εκτός απ’ τους έλληνες. Πρώτον, ένα σκοπό έχει και μόνον αυτόν: να γίνει το αφεντικό της λιβύης επιβάλλοντας μια στρατιωτική δικτατορία. Δεν συζητάει τίποτα άλλο. Δεύτερον, καθώς είναι παραδοσιακός καραβανάς δεν έχει αντίληψη του τι σημαίνει «πολιτική». Είναι μονοκόμματος σε βαθμό κακουργήματος. Τρίτον, επειδή έχει λεφτά (από τα εμιράτα) και στρατιωτική υποστηρίξη (και απ’ την Μόσχα) θεωρεί ότι ελέγχει τους συσχετισμούς. Με δυο λόγια: δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο εκτός από σφαίρες και βόμβες.

Είναι αυτά προσόντα για να μακροημερεύσει σε μια εποχή και σ’ ένα γεωγραφικό περιβάλλον όπου οι σφαίρες και οι βόμβες είναι μόνο ένα μέσο ανάμεσα σε άλλα; Η ασταμάτητη μηχανή έχει τις αμφιβολίες της (φιλοσοφικά πάντα…) Ειδικά απ’ την στιγμή που ο “τζενεράλ” έχει μεγαλοπιαστεί τόσο ώστε να θεωρεί ότι μπορεί να παρεμβληθεί ανάμεσα στη Μόσχα και την Άγκυρα· και να παριστάνει ότι «θέλω να το συζητήσω με τους αξιωματικούς και τους φύλαρχους – θα σας πάρω τηλέφωνο», ενώ στην πραγματικότητα θέλει να δημιουργήσει τετελεσμένα κόντρα στα πραγματικά δεδομένα και συμφέροντα γύρω του. Τόσο στη λιβύη όσο και στην κεντρική Μεσόγειο.

Δεν ξέρουμε (και πως θα μπορούσαμε;) τι θα κάνει τις επόμενες ημέρες. Δεν ξέρουμε αν έχει την ιδέα ότι μπορεί να βγάζει γλώσσα κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, όχι στους αντιπάλους του (αυτό είναι εύκολο) αλλά στη Μόσχα, στο Βερολίνο, ή στην Ρώμη. Ξέρουμε όμως αυτό: αν χρειαστεί να βγει απ’ τη μέση (και βγει) η ιστορία δεν θα του αφιερώσει ούτε υποσημείωση.

Εδώ κοτζάμ έλληνες, κοτζάμ χρυσή βίδα του πλανήτη και τους σύμπαντος, και ψάχνουν να βρουν εισιτήριο στη «μαύρη», μπας και χωθούν από καμμιά πίσω πόρτα στη διάσκεψη του Βερολίνου…. (Επειδή, όπως λένε με θυμωμένο παράπονο οι ντόπιοι δημαγωγοί, «μα καλά, θα πάρει μέρος το κονγκό και όχι εμείς;»).

Το «ουδείς αναντικατάστατος» ποιο ψώνιο το παίρνει σοβαρά υπόψη του;

Η πένσα

Τρίτη 14 Γενάρη. Όπως τα είπαμε εδώ και μέρες αρκετές κι όπως τα ξέρετε (όσες, όσοι παρακολουθείτε τέλος πάντων): η «πένσα» (ή το «μαγνητικό πεδίο», πείτε το όπως θέλετε) Μόσχας – Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης δουλεύει. Και μάλιστα δουλεύει γρηγορότερα απ’ όσο εκτιμούσε η ασταμάτητη μηχανή.

Από μόνο του το γεγονός ότι Sarraj και «τζενεράλ» Haftar βρίσκονται στη Μόσχα μετά των κηδεμόνων τους, παρόντων πρωτοκλασσάτων τούρκων αξιωματούχων (υπ.εξ., υπ.αμ., επικεφαλής της mit) για να υπογράψουν εκεχειρία μιλάει από μόνο του. Δεν τα λέει όλα όμως. Θα μπορούσε κάποιος να ξεγελαστεί (και ξέρουμε στο ελλαδιστάν περίπου 10 εκατομμύρια τέτοιους) υποστηρίζοντας ότι «έλα μωρέ, άλλη μια θεαματική κίνηση». Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε….

Αρχίζοντας απ’ το τέλος: την ώρα που γράφονται αυτές τις γραμμές το σύμφωνο της εκεχειρίας το έχει υπογράψει ο Sarraj και κάποιοι ενδιάμεσοι. Ο Haftar ζήτησε κάποιες ώρες «να το σκεφτεί». Για να κάνει τα τηλέφωνά του στο Παρίσι, στο Κάιρο και στο Αμπού Ντάμπι… Αυτοί που έχουν απομείνει να θέλουν να καταλάβει την Tripoli είναι οι πιο αδύναμοι σ’ αυτήν την ιστορία: ο χουντικός Sisi και ο τοξικός των εμιράτων. Θα συμβιβαστούν.

Ο “τζενεράλ” Haftar έχει πάρει ήδη, άλλωστε, το «αντάλλαγμά» του για την υπογραφή και την πειθαρχία του: την Σύρτη. Κι αν συνεχίσει να κάνει τον σκληρό θα είναι αχάριστος – η αχαριστία είναι θανάσιμο αμάρτημα! Τυπικά την Σύρτη την κατέλαβε πριν μερικές μέρες. Ουσιαστικά του παραδόθηκε απ’ τους ένοπλους που πολεμούν με την πλευρά του Sarraj και αποχώρησαν αμαχητί: «για να μην υπάρξει αιματοχυσία» είπαν. Καταλάβαμε: την Tripoli απαγορεύτηκε στον «τζενεράλ» να την κατακτήσει· ίσως μάλιστα θα πρέπει να υποχωρήσει / αποχωρήσει απ’ τις περιοχές της που έχει καταλάβει… Σε αντάλλαγμα του δόθηκε η Σύρτη…. Δεν φαίνεται κακό deal.

Το δίδυμο Μόσχας – Άγκυρας έχει πια γερή έδραση στη διαχείριση του λιβυκού πεδίου μάχης· τόσο γερή ώστε ακόμα και οι ειδικοί και λοιποί δημαγωγοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου έχουν τρομάξει (περισσότερα στη συνέχεια). Δεν είναι, όμως, μόνοι τους ρωσία και τουρκία. Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη έχουν ενημερωθεί έγκαιρα, και συμφωνούν μ’ αυτήν την ρωσοτουρκική «πρωτοβουλία των κινήσεων». Γιατί;

Το Βερολίνο, που ετοιμάζει σε 5 ημέρες μια αρκετά επίσημη διάσκεψη για την «ειρήνη στη λιβύη», χρειαζόταν οπωσδήποτε μια προεργασία που να εγγυάται αν όχι την πλήρη επιτυχία της διάσκεψης σίγουρα μια κάποια «αντοχή» της στο χρόνο· προεργασία που δεν είχε τρόπο να την κάνει. Η Merkel συμφώνησε με τον Putin (και τον Erdogan…) ότι είναι πολύ καλύτερα τοποθετημένοι στο λυβικό πεδίο μάχης προκειμένου να κάνουν την προεργασία και (με ανταλλάγματα) να επιβάλλουν μια εκεχειρία που είναι ικανή προϋπόθεση για την διάσκεψη στο Βερολίνο. Το ανταλλάγματα; Είναι προφανές: επίσημη στρατιωτική παρουσία τους που να «περιφρουρεί την ειρήνη»…. Μικρές βάσεις; Ναι, γιατί όχι; (Αν φτιάξουν και το Παρίσι με τη Ρώμη, ωωωω…)

Όσο για το Παρίσι και την Ρώμη: η δεύτερη, που στηρίζει τον Sarraj, προσπάθησε φιλότιμα να αρπάξει το «χρυσό μετάλλιο της ειρήνης» στη λιβύη, αλλά απέτυχε. Το πρώτο είχε αποτύχει επίσης. Αν επρόκειτο η πρωτοβουλία να αφεθεί σ’ αυτές τις δύο ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, θα έπρεπε να λύσουν και τις μεταξύ τους διαφορές, όχι μόνο για την λιβύη, αλλά για περισσότερα σχετικά με τις ζώνες εκμετάλλευσης της Αφρικής. Η ρωσοτουρκική πρωτοβουλία των κινήσεων είναι, λοιπόν, εξυπηρετική: ναι, μεν, βάζει επίσημα στη διαχείριση της περιοχής δύο κράτη (που έτσι κι αλλιώς ήταν παρόντα ανεπίσημα), αλλά απ’ την άλλη απαλλάσσει Παρίσι και Ρώμη από μια τωρινή “face to face” αναμέτρηση / διαπραγμάτευση, που φαίνεται ότι δεν θέλουν. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για ένα «μπλοκ της Σύρτης», που είναι πιο προωθημένο γεωγραφικά και γεωπολιτικά απ’ το «μπλοκ της Αστάνα». Αυτή τη φορά αφορά το κέντρο της Μεσογείου (που, πάντως, είναι συνέχεια της ανατολικής Μεσογείου)· αυτή τη φορά συμμετέχουν και ευρωπαϊκά κράτη (κάποια απ’ τα οποία προσπαθούν να βρουν τι και πως θα κάνουν σχετικά με την 5+1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν, δηλαδή με το ιράν συνολικά…)· αυτή τη φορά, τέλος, η αμερικανική παρουσία / ηγεμονία είναι σχετικά πιο αδύναμη με όρους συμμάχων (μόνον ελλάδα, ισραήλ και νότια κύπρος) – αλλά προσπαθεί να προετοιμάσει την αντεπίθεσή της…. (προσεχώς περισσότερα…)

(φωτογραφία: Παλιότερη εγκάρδια συνάντηση του ρώσου υπ.αμ. με τον “τζενεράλ”…)

Η πλερέζα

Τρίτη 14 Γενάρη. Κακά μαντάτα για το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό του! Πολύ κακά μαντάτα!! Το τι κλάμα ανάμικτο με οργή (την γνωστή ελληνική οργή που μοιάζει σαν κακό μεθύσι…) έχει πέσει δεν λέγεται! Δικαιολογημένα: το ελλαδιστάν, επειδή δεν μπορούσε να βαρέσει το γαϊδούρι βάραγε το σαμάρι. Επειδή δεν μπορούσε να τα βάλει απευθείας με την Άγκυρα βρήκε εύκολο στόχο την Tripoli. Έδιωξε με κλωτσιές τον πρεσβευτή της, επειδή – λέει – δεν έδωσε στην Αθήνα το κείμενο της συμφωνίας με την Άγκυρα· λες και η δουλειά των πρεσβευτών είναι να ικανοποιούν τις ορέξεις των κρατών στα οποία δουλεύουν…

Κατασκεύασε, εκ των ενόντων, μια ένταση που δύσκολα έκρυβε τον πανικό, μια διεστραμμένη τακτική δύο σκελών: «καταγγέλουμε τον Sarraj, τις συμφωνίες του και τα πάντα του σαν ανύπαρκτα, για να φτιάξουμε συμμμαχίες που να καταγγέλουν τον Erdogan ότι δυναμιτίζει ‘την ειρήνη στη Μεσόγειο’….» Η τελευταία ελπίδα, το τελευταίο «καλό χαρτί» για να νοιώθει το ελλαδιστάν νικητής ήταν το ψοφιοκουναβιστάν… Αλλά ΔΕΝ…

Διαβάσατε εδώ ξανά και ξανά το πόσο ονειροβασία ήταν αυτές οι ελπίδες. Διαβάσατε εδώ ότι το λιβυκό πεδίο μάχης ήταν πολύ «σκληρό» για να κάνουν παιχνίδι τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά δόντια. Διαβάσατε εδώ… (ό,τι διαβάσατε τέλος πάντων!)

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε, χοντρικά, 4,5 χρόνια που οι διαχειριστές του ελληνικού ιμπεριαλισμού, υπηρέτες του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) και των κάθε είδους ντόπιων εθνικιστών λακέδων, σπάνε τα μούτρα τους πάνω στην πραγματικότητα. Η πρώτη φορά ήταν την διετία 2015 – 2017, επί των ένδοξων ημερών των φαιορόζ, με αποκορύφωμα την ανατίναξη των «συνομιλιών για την λύση του κυπριακού» στο ελβετικό Crans Montana, το καλοκαίρι του 2017, απ’ το «επιθετικό δίδυμο» ογκόλιθος Nick the greek υπ.εξ. Κοτζιάς και επρεπεναναισεβαθυμπουντρούμι νοτιοκύπριος πρόεδρος Αναστασιάδης. Η μεγαλοφυής ιδέα (τμήμα της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου) ήταν ότι θα βρεθεί πολύ και γάργαρο φυσικό αέριο στην υποτιθέμενη νοτιοκυπριακή αοζ, οπότε οι αμερικανο-γαλλο-ιταλικές εταιρείες, διψασμένες γι’ αυτό το γκάζι, θα παρατάξουν τα αεροπλανοφόρα και τις φρεγάτες τους έξω απ’ τα τουρκικά παράλια, για να πετάνε πίσω στη στεριά ό,τι τουρκικό θα τολμούσε να «αμφισβητήσει» την ελληνικότητα της (μισής) ανατολικής Μεσογείου. Ουάου! – που θα έλεγε κάποιος…

Αυτό το σατανικό σχέδιο απέτυχε παταγωδώς. Στηριζόταν σε γκαζοαέρινα πόδια, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η Άγκυρα αγόρασε δικά της τρυπάνια αποφασισμένη να κάνει κεφαλοτύρι τον βυθό που θεωρεί δική της αοζ. Και κανένας δεν έστειλε τα πολεμικά του να την εμποδίσουν· μάλλον το αντίθετο. Έτσι κι αλλιώς η ελληνοκυπριακή αοζ ήταν αυθαίρετη, αυτό το ήξεραν οι πάντες. Όταν η νότια κύπρος βρέθηκε κυκλωμένη από τουρκικά γεωτρύπανα και ερευνητικά πλοία, τότε έπεσαν τα πρώτα αναφιλητά σε Αθήνα και Λευκωσία. Και (υπόγειοι) καυγάδες στον μεταξύ τους ημιάξονα: εσύ φταις – όχι εσύ φταις…

Είχε όμως απομείνει το υπόλοιπο του σχεδίου: ένας σωλήνας μακρύς μακρύς και παχύς παχύς, ονόματι east med, ο οποίος όπου ακούμπαγε στο βυθό της Μεσογείου θα μύριζε ελληνικότητα, με την περιφρούρηση φυσικά του 6ου αμερικανικού στόλου. Το ότι ο Πομπηίας ευλόγησε την ιδέα της «τριμερούς» (Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ) γινόμενος ο plus one της, θεωρήθηκε «ευλογία».

Ε, αυτήν την ιδέα ήρθε να γκρεμοτσακίσει (να γκρεμοβουλιάξει πιο σωστά) η συμφωνία Άγκυρας – Tripoli (σαν τμήμα, όπως αποδεικνύεται περίτρανα πια, του ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού του “μπλοκ της Αστάνα”). Ποτέ πριν τα τελευταία 30 ή και 40 χρόνια του ελληνικού ιμπεριαλισμού μια υπογραφή δεν είχε προκαλέσει τέτοιον ανοικτά δημοσιοποιημένο πανικό· ούτε καν όταν η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών του οηε είχε αναγνωρίσει την δημοκρατία της μακεδονίας σαν «δημοκρατία της μακεδονίας».

Ξεκίνησαν να κατεβάσουν τον ουρανό στη γη ο ρημαδοΚούλης και ο γύπας, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας!!! Κάθε φιλικό κτύπημα στην πλάτη δεν το θεωρούσαν οίκτο, αλλά αναγνώριση του πόσο «διεθνές δίκαιο» έχει στις τσέπες του ελλαδιστάν! Αλλά – η μαύρη αλήθεια είναι – η οριοθέτηση αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και στην Tripoli δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα deal εκτεθειμένο στην όποια συμφωνία θα έκανε ποτέ η Αθήνα με την Tripoli απ’ την μια μεριά· και η Αθήνα με την Άγκυρα απ’ την άλλη, μπας και βρουν αμοιβαία αποδεκτά σύνορα – χωρίς αοζ Καστελορίζου βέβαια.

Τα ντόπια αφεντικά προτίμησαν να την δουν αλλιώς: ότι το ελληνικό οικόπεδο έχει τόσο μεγάλη διεθνή γεωπολιτική αξία (στον εξελισσόμενο 4ο παγκόμιο…) ώστε έχουν κατά συνέπεια και μεγάλο «διεθνές δίκαιο» με το μέρος τους – και σιγά μην κάτσουν να διαπραγματευτούν με οποιονδήποτε!…

Χτες απ’ την Μόσχα και σε μερικές μέρες απ’ το Βερολίνο έρχονται τα χαμπέρια: οποιαδήποτε κι αν είναι η έστω προσωρινή ανακωχή ανάμεσα στον «τζενεράλ» και στον Sarraj η συμφωνία με την Άγκυρα θα ισχύει. Και είναι εύλογο το γιατί: όταν κάποτε, πριν χρόνια, ακόμα και επί Καντάφι, η Αθήνα διαπραγματευόταν με την Tripoli την οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ, ήθελε να «δαγκώσει» την λιβυκή αοζ κατά βούληση… Ενώ η Άγκυρα κινήθηκε λογικά και συναινετικά. Συνεπώς, ακόμα κι αν ο ξαφνικός έρωτας της Αθήνας, ο «τζενεράλ», γινόταν ή γίνει το αφεντικό της λιβύης, την τουρκική συμφωνία θα προτιμήσει. Όχι την ελληνική βουλιμία!

Η βίδα

Τρίτη 14 Γενάρη. Οι διαδοχικές ήττες του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι κατευθείαν συνέχεια μιας άλλης ήττας, που ωστόσο ήταν πρακτικά νίκη για τα κυκλώματα των ντόπιων αφεντικών. Κοινό έδαφος είναι αυτή η αδιαπραγμάτευτη εθνική ιδέα: το ελλαδιστάν είναι η χρυσή βίδα του πλανήτη και του σύμπαντος· όλοι του χρωστάνε κι όλοι τρέμουν το τι μπορεί να κάνει· συνεπώς η ευρωζώνη πρέπει να κάτσει σούζα μπροστά στο ελλαδιστάν, και να συνεχίσει να το δανείζει χωρίς απαιτήσεις και προϋποθέσεις… αλλιώς το ελλαδιστάν θα διαλύσει και την ευρωζώνη, και την ε.ε., και το ηλιακό σύστημα!

Αυτή η φαντασίωση πρώτα καταχειροκροτήθηκε (τα “νταούλια και ζουρνάδες”…) και ύστερα εκφράστηκε με τον πιο καθαρό τρόπο απ’ τον γίγαντα Γιάνη και το φαιορόζ γκουβέρνο στο πρώτο εξάμηνο του 2015… Ήταν ωστόσο η βασική και μοναδική ιδέα περί «κρίσης» απ’ το 2010 και μετά.

Χάρη σ’ αυτή τη μεγαλειώδη ιδέα τα «μνημόνια» έπεσαν βροχή εδώ και μόνο εδώ· αλλά κατάφεραν όλα τα αφεντικά και τα κυκλώματά τους να κρατήσουν τις δομές πολιτικής προσόδου που κατείχαν πριν το 2009· και να υποτιμήσουν εύκολα και αδιαμαρτύρητα την εργασία, ως το κόκκαλο.

Σε διαφορετικό πεδίο, στο πεδίο των γεωπολιτικών προσόδων, η ιδέα της «χρυσής βίδας», της φοβερής χρησιμότητας και αξίας του ελληνικού οικοπέδου στους διεθνείς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, είναι η πραγματική ιστορία του ελληνικού κράτους, των αφεντικών και των λακέδων τους, τα τελευταία σχεδόν 200 χρόνια της ύπαρξής. Όπως οι πολιτικές πρόσοδοι είναι ο μοναδικός σκελετός ύπαρξης του ελληνικού κράτους και της νομής του πλούτου, έτσι και οι γεωπολιτικές πρόσοδοι είναι ο μοναδικός στρατηγός του ελληνικού ιμπεριαλισμού. (Κάποτε υπήρχαν επίσημα “ρωσικό”, “γαλλικό” και “αγγλικό” κόμμα…)

Υπήρξαν «εθνικές επιτυχίες» αυτού του μοντέλου απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων – χάρη σ’ αυτό το ελλαδιστάν επεκτάθηκε, και ξαναεπεκτάθηκε και ξαναεπεκτάθηκε. Υπήρξαν όμως και «εθνικές καταστροφές» καθόλου λίγες: κάθε φορά που καμμία «μεγάλη δύναμη» δεν είχε ανάγκη το ελληνικό οικόπεδο αλλά τα αφεντικά του νόμιζαν αλλιώς.

Μια τέτοια περίοδος ξετυλίγεται τώρα. Με μια επικίνδυνη διαφορά. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες «εθνικές καταστροφές», ως τώρα δεν έχει υπάρξει αίμα, δυστυχία, πόνος. Και επειδή δεν υπάρχουν αυτά, τόσο οι υπήκοοι όσο και τα αφεντικά τους απλά απωθούν την «καταστροφή». Ελπίζουν ότι στον επόμενο ή στον μεθεπόμενο γύρο θα ρεφάρουν.

Κι αυτό είναι που τους κάνει εξαιρετικά επικίνδυνος! Γιατί θα επιδιώξουν έναν επόμενο ή έναν μεθεπόμενο γύρο αν βρουν έστω και μισό «μεγάλο σύμμαχο»… Και τέτοιος υπάρχει – δυστυχώς…

Ακόμα και αποτυχημένοι είναι επικίνδυνοι! (Στην παραζάλη μιας αποτυχίας τους κάποτε φαντάστηκαν ότι θα καταλάβουν την Άγκυρα!…)

Όχι και τόσο ανυπάκουος;

Κυριακή 12 Γενάρη. Βιαστήκαμε να τον κακολογίσουμε τον «τζενεράλ» στη λιβύη; Ότι είναι ανυπάκουος, κι ενώ το δίδυμο Erdogan – Putin ανακοίνωσε τις προάλλες (από Istanbul μεριά…) εκεχειρία στη λιβύη από σήμερα, αυτός την απέρριψε;

Μπορεί, πράγματι, να τον αδικήσαμε – αν και ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι έχουν τα υπόγεια του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Πάντως εκπρόσωπος του «τζενεράλ» ανακοίνωσε χτες εκεχειρία από σήμερα τα χαράματα – υπό την προϋπόθεση ότι θα την τηρήσει και ο Sarraj. Τρία ζήτω για την “ειρήνη”, κι άλλα δεκατρία για τους προαγωγούς της!

Το πόσο θα κρατήσει είναι ένα ζήτημα. Το πόσοι (εκτός λιβύης) θα διεκδικήσουν την πατρότητά της είναι δεύτερο· αν και το δίδυμο έχει κάνει καλό πλασάρισμα για το «βάθρο της ειρήνης». Θα λέγαμε ότι έχει το χρυσό στο τσεπάκι του, αλλά ξέρουμε ότι θα κατηγορηθούμε για «φιλο-πουτιν-ερντογανισμό»! Οπότε αφήνουμε την απονομή των μεταλλίων στην κρίση της Ιστορίας…

Το πόσο κλάμα θα ρίξει ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και το κυβερνοπαρεάκι του για την ιδέα που είχαν να απελάσουν τον πρεσβευτή της λιβύης (του Sarraj δηλαδή) είναι ένα τρίτο ζήτημα.

Ειδικά μ’ αυτό δεν πρόκειται να ασχοληθεί κανείς… “Φόλα φάση”, αλλά μην το πείτε δυνατά…

Το μπλοκ της Αστάνα πιάνει βαλκάνια…

Παρασκευή 10 Γενάρη. Δεν θα ήταν το ελλαδιστάν το μέρος που θα μπορούσε κανείς να μάθει τις «επαφές» των κρατών / μελών του μπλοκ της Αστάνα την τελευταία εβδομάδα, μετά την δολοφονία του Soleimani… Η συνάντηση Erdogan – Putin δεν γινόταν να αγνοηθεί. Η επίσκεψη Cavusoglu στη Βαγδάτη, και τα τηλέφωνά του με τον ιρανό υπ.εξ. Sarif (όπως και η ακαριαία επίσκεψη του καταριανού υπ.εξ. στην Τεχεράνη αμέσως μετά την δολοφονία) ήταν πιο εύκολο: σιγά, τώρα, μην ενδιαφέρει το «κοινό» η μέση Ανατολή! Εκεί «έχουμε συμμάχους», οπότε δεν παιζόμαστε – και δεν νοιαζόμαστε. Τους γνωστούς: τον τοξικό του Ριάντ και τον μέντορά του στο Abu Dabi….

Το (κανονισμένο) ραντεβού του Erdogan με τον Putin αφορούσε όχι μόνο την μέση Ανατολή αλλά και τα βαλκάνια: τα εγκαίνια του turk stream. Με μεγάλο πόνο ψυχής (στ’ αλήθεια) η ντόπια δημαγωγία έκρυψε ότι στα εγκαίνια ήταν καλεσμένοι κι άλλοι δύο, γείτονες: ο πρωθ. της βουλγαρίας Boyko Borisov και ο πρόεδρος της σερβίας Aleksandar Vucic. Τι δουλειά είχαν αυτοί (χαλώντας την ελληνική μανέστρα της «ε, μωρε! η συνήθης σχέση» ανάμεσα στη Μόσχα και την Άγκυρα) στην τελετή; Μα επειδή ο ένας απ’ τους δύο κλάδους του turk stream προορίζεται να σπρώξει ρωσικό γκάζι μέσω βουλγαρικής και σερβικής επικράτειας προς την κεντρική ευρώπη. Και γιατί χρειάστηκε πόνος για να κρυφτεί αυτό; Επειδή η πρόοδος αυτού του σωλήνα ρίχνει σε δεύτερη μοίρα (έως κάνει περιττό) το αμερικανο-ισραηλινο-ελληνικό σχέδιο, για την μεταφορά στην Αλεξανδρούπολη υγροποιημένου ισραηλινού φυσικού αερίου, και μετά μέσω σωλήνα διάχυσή του προς βορρά… βουλγαρία και βλέπουμε…

Έχει θυμώσει κανείς με τον turk stream όπως με τον nord stream 2; Ναι. Το ψοφιοκουναβιστάν με όλες του τις φράξιες. Έχει έτοιμες τις κυρώσεις… Προσπαθεί κανείς να πνίξει την αναγνώριση της εξέλιξης αυτής; Ναι, το ελλαδιστάν, που θα ήθελε να γίνει «ενεργειακό hub»…

Εντάξει… Ψυχραιμία… Έρχεται ο east med (χα!!!)

(Η σερβία έχει έτοιμο το δίκτυο σωλήνων που χρειάζεται για την περίπτωση του turk stream. Η βουλγαρία μοιάζει να κωλυσιεργεί· τον περασμένο Νοέμβρη η Μόσχα της τράβηξε τ’ αυτί. Μετά ανατέθηκε η εργολαβία… Σαν ενδιάμεση λύση, η βουλγαρική προέκταση του turk stream θα συνδεθεί με το υπάρχον δίκτυο στη βουλγαρία, που τροφοδοτούνταν απ’ έναν άλλο αγωγό, μέσω Μαύρης Θάλασσας, απ’ την ουκρανία. Για να επισπεύσει η Μόσχα την δουλειά στην ουκρανία, θα κόψει σύντομα την τροφοδοσία αυτού του παλιού αγωγού.

Σε κάθε περίπτωση αυτό το δίκτυο είναι αρκετά πιο ώριμο απ’ τα ελληνο-αμερικανο-ισραηλινά σχέδια για «γκαζοκατάκτηση» των βαλκανίων…)