Πρόβες;

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Φούσκωσε γρήγορα, από ώρα σε ώρα, πριν μια βδομάδα, το Σάββατο 1/2: «η Άγκυρα προκαλεί στέλνοντας ένα ερευνητικό πλοίο στα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, νότια του Καστελόριζου»… Μια ελληνική φρεγάτα είναι έτοιμη για… Ο δημαγωγικός βομβαρδισμός κατασκευάζε την ομίχλη εν δυνάμει «θερμού επεισοδίου»· μ’ όλες τις εθνοπατριωτικές κορώνες… Δυστυχώς δεν μπορούμε εδώ να αναπαράξουμε την δραματουργία – αλλά σας διαβεβαιώνουμε: ήταν βγαλμένη απ’ τα καλύτερα διαθέσιμα εγχειρίδια των ελληνικών κρατικών υπηρεσιών για psy-ops… (Μέχρι και βίντεο “ανέβασε” ο γνωστός έμπορος θεϊκής αλληλογραφίας, με πύραυλο να βυθίζει το άθλιο εχθρικό πλοίο· προφανώς, σαν άνθρωπος των μηχανισμών, το είχε έτοιμο…)

Ύστερα το πράγμα ξεφούσκωσε. Ένας απ’ τους εθνικούς αρχιδημαγωγούς (που προς το παρόν εμφανίζεται σαν «ρεαλιστής») έγραφε στην καθεστωτική «καθημερινή» μετά από μέρες, την περασμένη Τετάρτη, κάτω απ’ τον τίτλο «επικίνδυνη άγνοια»:

Πριν διχαστούμε ανάμεσα σε προδότες και πατριώτες για το αν πρέπει να προσφύγουμε στη Χάγη και άλλα πολλά, καλό θα ήταν να είμαστε σίγουροι για το ακριβώς μιλάμε. Η άγνοια είναι επικίνδυνο πράγμα, ειδικά όταν χαρακτηρίζει δήθεν ειδικούς ή απλά «ξερόλες».

Ακούσαμε και διαβάσαμε, για παράδειγμα, ότι τουρκικό ερευνητικό σκάφος μπήκε και βγήκε από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Το εν λόγω σκάφος βρισκόταν όμως πάνω από 150 μίλια νότια από το Καστελλόριζο. Τα ελληνικά χωρικά ύδατα βρίσκονται στα 6 μίλια. Ακούσαμε επίσης ότι παραβιάστηκε η ελληνική αοζ. Η οποία δεν έχει οριστεί ακόμη… Και τέλος, διαβάσαμε σε επίσημη ανακοίνωση ότι το «Ορούτς Ρέις» βγήκε εκτός του ελληνικού FIR, λες και ήταν αεροσκάφος… Η ευκολία με την οποία αναμασώνται κλισέ και λανθασμένα στερεότυπα από ραδιόφωνα, σάιτ και τηλεοράσεις είναι πραγματικά εντυπωσιακή…

Το ότι η εφημερίδα της οποίας είναι διευθυντής ο εν λόγω «ρεαλιστής» συμμετείχε στην παραπληροφόρηση δεν είναι, πάντως, καθόλου εντυπωσιακό! Αν είσαι επαγγελματίας ψεύτης μπορείς να κοροϊδεύεις ακόμα και τους πελάτες σου.

Έχει όμως σημασία (έστω: για εμάς) ότι κανένας εθνικός δημαγωγός δεν έγραψε ή μετέδωσε οποιοδήποτε παραμύθι για την (ανύπαρκτη) «εισβολή» και την «πρόκληση» του τουρκικού ερευνητικού επειδή βρισκόταν κάπου εκεί γύρω… και το είδε… Όλοι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί εκείνες τις ώρες της περασμένης Παρασκευής / Σαββάτου πήραν οδηγίες (και «non papers»…), δηλαδή «γραμμή», είτε απ’ το ελληνικό υπουργείο πολέμου, είτε απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, είτε και απ’ τα δύο. Συνεπώς, αντίθετα απ’ τα λεγόμενα του εθνικού αρχιδημαγωγού, το ζήτημα εμφανίστηκε μεν βαρύ κι ασήκωτο στα μήντια – αλλά (τίποτα εντυπωσιακό…) διαμορφώθηκε κατάλληλα προς εσωτερική κατ’ αρχήν κατανάλωση απ’ το ρημαδογκουβέρνο.

Για ποιο λόγο; Την Παρασκευή 31 Γενάρη (μερικές ώρες πριν κτυπήσει ο “εθνικός συναγερμός”), γράφαμε μεταξύ άλλων (Αφού φέτος δεν έχει κάνει κρύα, ποιός γουστάρει φωτιά στη θάλασσα;) κι αυτό:

… Αν, για παράδειγμα, το ελλαδιστάν προκαλούσε μια προβοκάτσια, ένα «θερμό επεισόδιο», νότια της Κρήτης ας πούμε, έχοντας εξασφαλίσει τις πλάτες του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron – και την μεσολαβητική ουδετερότητα του ψοφιοκουναβιστάν; Αν το ελληνικό κράτος / παρακράτος προκαλούσε ένα τέτοιο «θερμό επεισόδιο» (υπερασπίζοντας, as usual, το εθνικό και το διεθνές δίκαιο – ξέρετε τώρα…) παριστάνοντας (με μια κάποια γαλλική βοήθεια…) ότι επίκειται «γενική πολεμική ανάφλεξη»… και μετά πήγαινε το πράγμα σε διαπραγματεύσεις Αθήνα Άγκυρας μέσω μιας θεαματικής (με το «θ» κεφαλαίο…), δηλαδή εικονικής τροποποίησης των συσχετισμών; Δεν θα ήταν αυτό καλύτερο και πιο αποδεκτό ακόμα και για τις αιωρούμενες θείες Λίστες;

Συμπτωματικά ή όχι, αυτές οι «περιθωριακές» απόψεις της ασταμάτητης μηχανής είχαν αξία πρόβλεψης μέσα σε λίγες ώρες: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο απέδειξε ότι πάει γυρεύοντας. Στην περίπτωση του Ουρούτς Ρέις, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα, ίσως από υπερβάλλοντα ζήλο, έβαλε μπροστά την δημαγωγική μηχανή του – αλλά «δεν έκατσε».

(φωτογραφία: Ο γνωστός καλός τσαμπουκαλεμένος χάρτης, με την όχι οριοθετημένη ελληνική αοζ να δίνει φιλάκια στην όχι οριοθετημένη νοτιοκυπριακή αοζ – απ’ την εφημερίδα του εθνικού αρχιδημαγωγού… Τα πολεμικά είναι, προφανώς, για να συνηθίζει το πόπολο στην ιδέα…

Προσέξτε την λεπτομέρεια του σκηνοθέτη: οι τουρκικές φρεγάτες είναι πάνω στη υποτιθέμενη συνοριακή γραμμή, ενώ οι ελληνικές σε σαφώς πιο αμυντική θέση. Αν υπάρχει VAR για τέτοιες περιπτώσεις, στελεχωμένο με τους κατάλληλους ανθρώπους, σίγουρα θα δώσει πέναλντι – υπέρ του ελλαδιστάν…)

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Το «ξεφούσκωμα» της υπόθεσης «Ουρούτς Ρέις» (και τα σχετικά κωμικά, συμπεριλαμβανόμενων διάφορων γελοίων δηλώσεων του υπ.αμ.) σημαίνει, μήπως, ότι κάηκε η ελληνική ιμπεριαλιστική μεθόδευση; Όλα (μας) δείχνουν πως όχι.

Συνεντευξιαζόμενος χτες στην κρατική ερτ ο γύπας υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έβαλε τα πράγματα στη θέση τους:

…Κληθείς να απαντήσει για το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Oruc Reis, ο υπουργός Εξωτερικών ανέφερε πως δεν υπήρξε επεισόδιο γύρω από το πλου του συγκεκριμένου πλοίου και απάντησε ρητά πως δεν ήταν τεστ των ελληνικών αντανακλαστικών. «Δεν νομίζω ότι αριστεύσαμε στην επικοινωνία στο συγκεκριμένο θέμα» παραδέχθηκε.

Σε ερώτηση για την ανακοίνωση του εκπροσώπου της τουρκικής προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν ότι η Τουρκία θα κάνει έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο στις περιοχές που κατά την άποψή της ορίζονται από το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, έστειλε το μήνυμα να μην συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο. «Θα ευχόμουν και θα εισηγούμουν στην Τουρκία να μην το κάνει αυτό. Φιλική μου συμβουλή προς την Τουρκία θα ήταν να μην συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο» διεμήνυσε ξεκάθαρα…

Το να λέει ένας γύπας ότι «δεν αριστεύσαμε στην επικοινωνία» σημαίνει κάτι του είδους «τινάξαμε τα φτερά μας κάνοντας φασαρία χωρίς να έχουμε μπροστά μας κρέας»… Το να δίνει όμως φιλικές συμβουλές ο σφουγγοκωλάριος του Guaido, του Haftar, του Sisi, των Salman και του Netanyahu σημαίνει (στη γλώσσα των ανθρωποφάγων) ότι η εθνική μηχανή περιμένει μια επόμενη ευκαιρία – για να βρει κρέας…

Αν γίνει έτσι, να είστε σίγουροι: κανένας εθνικός αρχιδημαγωγός δεν πρόκειται να πει …μα δεν έχει οριστεί ελληνική αοζ νότια (ή ανατολικά) της Κρήτης…

(φωτογραφία: Να ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί ο “νέος εθνικός διχασμός” του ποδοσφαιρικού είδους … πάνω απ’ τη Λαμία είναι βουλγαρία…)

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. ...Η τουρκία απέρριψε το αμερικανικό σχέδιο για τη μέση Ανατολή, που προωθεί την κατοχή της παλαιστίνης και τον σφετερισμό της Ιερουσαλήμ. Μίλησα με τον Mahmoud Abbas τηλεφωνικά, και συνάντησα τον ηγέτη της Hamas Ismail Haniyeh πρόσωπο με πρόσωπο στην Istanbul… Η ισχυρή αντίδραση της τουρκίας ανάγκασε διάφορα αραβικά κράτη να κάνουν πίσω στην υποστήριξή τους στο σχέδιο. Δυστυχώς τώρα οι ηπα απειλούν εμένα και τον επικεφαλής των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας. Επιπλέον, διάφοροι οικονομικοί οργανισμοί στην τουρκία απειλούνται. Κάντε ό,τι μπορείτε, δεν θα πετύχετε…

Αυτά είναι χθεσινές δηλώσεις του Erdogan στο αμερικανικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο bloomberg. Έχουν ενδιαφέρον, επειδή δείχνουν την απάντηση του τουρκικού καθεστώτος στους αμερικανικούς εκβιασμούς (σε ότι αφορά το συριακό πεδίο μάχης) με αιχμή τα εξοντωτικά πρόστιμα στην κρατική τράπεζα Halkbank (περισσότερα πριν δυο μέρες, στο Απ’ το Idlib στο Qamishli). Ο Erdogan «μεταφέρει» την αιτιολόγηση των αμερικανικών απειλών απ’ την συμμαχία του με τη Μόσχα (και την Τεχεράνη και την Δαμασκό…) στο πολύ πιο ευαίσθητο και με μεγάλη σημασία σ’ όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, «deal του αιώνα». Πετυχημένο…

Δεν θα σώσει όμως ο Erdogan τους παλαιστίνιους και τις παλαιστίνιες· και κανένας άλλος παρόμοιος. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι η κατοχή εκεί είναι αξιοποιήσιμη στο ταμπλώ των ευρύτερων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων (και το πιο πάνω είναι απλά μια μικρή απόδειξη…), δείχνει – για όσους θέλουν να καταλάβουν – την κεντρικότητά της.

Και ΔΕΝ δείχνει αυτό που μουρμουρίζουν διάφοροι κανάγιες. Ότι «αφού είναι έτσι ας μην ανακατευόμαστε…» Γιατί αν νοιώθουν ότι είναι μικροί, πολύ μικροί για να αλλάξουν τον κόσμο (ενάντια και στους νταβάδες και στους σωτήρες του), ας λουφάξουν· ας πάνε κάπου κρυφά να κλαίνε… να φοβούνται…

Κάντο να μοιάζει αληθινό…

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Το τουρκικό πυροβολικό κτυπάει θέσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends (που προελαύνουν απ’ τα ανατολικά στον θύλακα του Idlib) – και αντιστρόφως. Αυτό είναι αρκετό για να αναβιώσουν τα αγαπημένα θεωρήματα: όπου νάναι η Άγκυρα θα στραφεί εναντίον της Μόσχας… Για όσους βολεύονται έτσι, super: το σύννεφο καπνού δουλεύει!!!

Μιας και η ασταμάτητη μηχανή έχει καιρό να αναφερθεί στο τι συμβαίνει στο συριακό πεδίο μάχης, αναγκαστικά τώρα η αναφορά θα είναι συμπυκνωμένη. Τα βασικά γεγονότα που θα πρέπει να έχετε υπόψη σας για να καταλάβαιτε τι πραγματικά συμβαίνει εκεί είναι αυτά:

– Ο συριακός στρατός ‘n’ friends (υπάρχουν ενισχύσεις τόσο απ’ την Χεζμπ’ Αλλάχ όσο και από μισθοφόρους των ιρανών φρουρών της επανάστασης), με την δραστήρια δράση των ρωσικών βομβαρδιστικών, έχει «σπάσει» τις άμυνες των χρηματοδοτούμενων απ’ τον τοξικό αντικαθεστωτικών (της Hay’at Tahrir al-Sham, hts), έχει καταλάβει μεγάλο μέρος του αυτοκινητόδρομου Aleppo – Δαμασμός (M4) και προωθείται για να καταλάβει και τον M5, που οδηγεί στη Λατάκια (όπου υπάρχει ρωσική βάση). Στο βαθμό που αυτή η επιχειρήση ολοκληρωθεί (και τα τωρινά δεδομένα αυτό δείχνουν) ο «ανταρτοκρατούμενος» θύλακας του Idlib θα συρρικνωθεί τουλάχιστον κατά τα 2/5 της έκτασής του· ενώ θα αποκατασταθεί η επικοινωνία του Aleppo με την Δαμασκό και την Λατάκια· και η ασφάλεια της ρωσικής βάσης εκεί…

– Ο αμερικανικός στρατός παρεμποδίζει συστηματικά τις κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες στο ανατολικό τμήμα των συρο-τουρκικών συνόρων…

– Η Άγκυρα μεταφέρει σταθερά (με την πειθώ των μεγάλων μισθών) αντικαθεστωτικούς σύρους ένοπλους στη λιβύη…

Πώς σχετίζονται αυτά (και άλλα γύρω γύρω) που φαινομενικά μοιάζουν άσχετα; Ένα ένα, στη συνέχεια.

(φωτογραφία: Αμερικανικά τεθωρακισμένα μπλοκάρουν ρωσικά στη βόρεια συρία. Face to face σ’ ένα δευτερεύον πεδίο μάχης: είναι κάποια αναγγελία, κάποια εισαγωγή στα «προσεχώς»;

Πείτε την γνώμη σας…)

Idlib

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Με την «συμφωνία του Sochi» (Σεπτέμβρης 2018) η Άγκυρα είχε αναλάβει να «μαζέψει» οριστικά τους ένοπλους της hts, «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο»· και να φροντίσει να δημιουργηθεί μια «μη εμπόλεμη ζώνη» στα νότια και στα ανατολικά του θύλακα του Idlib, επιτρέποντας έτσι την ανεμπόδιστη χρήση των Μ4 και Μ5 στο καθεστώς Άσαντ και σ’ όλους τους συμμάχους του.

Ο Erdogan απέτυχε σ’ αυτήν την αποστολή, και τον λόγο τον έχουμε αναφέρει έγκαιρα: ο τοξικός, που χρηματοδοτεί την hts δεν έχει κάνει πίσω στο συριακό πεδίο μάχης (όπως ούτε και στο υεμενίτικο). Πράγμα που σήμαινε και σημαίνει ότι η «λύση 2» ήταν / είναι αυτή που ξετυλίγεται τώρα: η στρατιωτική νίκη και κατάκτηση των εδαφών που με την «συμφωνία του Sochi» θα έπρεπε να έχουν αδειάσει ειρηνικά / συναινετικά (με την παρέμβαση σε διάφορα επίπεδα της Άγκυρας…).

Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov το διατύπωσε καθαρά συνεντευξιαζόμενος χτες:

…Δυστυχώς, σ’ αυτή τη φάση, η τουρκική πλευρά απέτυχε να ικανοποιήσει δύο βασικές δεσμεύσεις της που ελπίζαμε ότι θα έλυναν το πρόβλημα του Idlib. Πρώτον, απέτυχε να χωρίσει την ένοπλη αντιπολίτευση που συνεργάζεται με τους τούρκους και είναι έτοιμη για διάλογο με την κυβέρνηση, απ’ τους τρομοκράτες του Nusra Front που τώρα έχουν γίνει η «Hayat Tahrir al-Sham»… Πρέπει να υπογραμμίσω ξανά ότι λαμβάνοντας υπόψη όλους τους παράγοντες, η ρωσία δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα μόνη της, αλλά μπορεί να πολεμήσει για την άνευ όρων και προσεκτική εφαρμογή των συμφωνιών για το Idlib. Αυτό είναι που συζητάμε με τους τούρκους εταίρους μας…

Όσες φορές η Άγκυρα επιχείρησε και κατάφερε (μόνο εν μέρει) να αποσπάσει κάποιους ένοπλους απ’ την hts, ήταν επειδή ο συριακός στρατός με την βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας “πίεζε” τον θύλακα, καταλαμβάνοντας εδάφη στην περίμετρό του. Απ’ την στιγμή που ξεκαθαρίστηκε ότι η Άγκυρα έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της μ’ αυτές τις “μικρές πιέσεις”, οι συνεταίροι της στο μπλοκ της Αστάνα, η Δαμασκός, η Μόσχα και η Τεχεράνη, προχώρησαν σε κανονική εισβολή στον θύλακα· αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες.

Είναι πραγματικά αντίθετη η Άγκυρα σ’ αυτήν την εξέλιξη; Λέμε: φυσικά και όχι! Δεν μπορεί, βέβαια, να την επικροτήσει ανοικτά· είναι αναγκασμένη να την “καταδικάζει”. Και, εφόσον, η εισβολή είναι σοβαρή και οι επιτυχίες του συριακού στρατού σημαντικές, για να συνεχίσει να εμφανίζεται (η Άγκυρα) σαν “φίλη” των αντικαθεστωτικών του Idlib πρέπει να ρίξει και καμμιά κανονιά (κατά του συριακού στρατού).

Όμως αυτό που κάνει ήδη το τουρκικό καθεστώς είναι να αξιοποιεί αυτήν την εισβολή! Καθώς οι οικογένειες των ενόπλων της hts ψάχνουν καταφύγιο σε εδάφη βορειότερα, ελεγχόμενα απ’ τον τουρκικό στρατό (: θύλακας του Afrin), τις συλλαμβάνει και τις κρατάει σαν ομήρους, για να αναγκάζει έναν έναν αυτούς τους ένοπλους να περάσουν στο δικό του μισθολόγιο… Το κόλπο δουλεύει. Αργά αλλά δουλεύει. Φαίνεται ότι η Άγκυρα εγκατέλειψε την «συλλογική» διαχείριση της μεταστροφής των ενόπλων της hts, και περνάει στην «εξατομικευμένη». Αν είναι έτσι, είναι τακτική συνεπέστατη με τους μεταμοντέρνους καιρούς!!!

Απ’ το Idlib στο Qamishli

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Πολύ πιο σημαντική σα γεγονός απ’ την πιο πάνω «μεταχείριση» είναι ωστόσο μια συνάντηση που έγινε ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, στις 13 Γενάρη στη Μόσχα. Ανάμεσα στον επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Hakan Fidan, και τον αντίστοιχο των συριακών Ali Mamlouk. Τέτοιες επαφές γίνονταν ήδη απ’ το 2015, αλλα σπάνια υπήρχε έστω νύξη γι’ αυτές (η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο σας είχε ενημερώσει…). Η διαφορά τώρα είναι ότι τουλάχιστον μια τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (η daily sabah) και το κρατικό συριακό πρακτορείο ειδήσεων αναφέρθηκαν στο περιεχόμενο αυτού του καθόλου αμελητέου ραντεβού:

… Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για την βοήθεια της Δαμασκού στην αντιμετώπιση των ypg· και η Δαμασμός θέλει την συνεργασία της Άγκυρας για την απομάκρυνση των ενόπλων και των βαρέων όπλων απ’ το Idlib και την επαναλειτουργία των στρατηγικών αυτοκινητοδρόμων Μ4 και Μ5…

Μοιάζει σαν «αμοιβαία επωφελής» συνεργασία, αφού και οι δύο πλευρές συμφωνούν στα βασικά (ωστόσο μην περιμένετε να προχωρήσει με «ορθόδοξο» τρόπο). Συμφωνούσαν, άλλωστε, ήδη όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στη βόρεια συρία, για να δημιουργήσει μια «ζώνη ασφαλείας» εκεί, διώχνοντας τις ypg. Αρχικά εκείνη η όχι-ανακοινωμένη-συνεργασία ανάμεσα στην Άγκυρα, στη Μόσχα και στη Δαμασκό, φάνηκε να δουλεύει: οι ypg έτρεξαν να βρουν προστασία στο καθεστώς Άσαντ… Αν οριστικοποιούνταν εκείνη η εξέλιξη θα είχε ευεργετικές συνέπειες και στον θύλακα του Idlib: οι μισθοφόροι του τοξικού (hts) θα έβλεπαν ότι οι «άλλοι» μισθοφόροι του (ypg) δεν έχουν άλλο μέλλον εκτός απ’ το να συμβιβαστούν με το μπλοκ της Αστάνα… Όμως, ως γνωστόν, γρήγορα το αμερικανικό βαθύ κράτος «φρέναρε» αυτήν την εξέλιξη· και μαζί πήρε ανάσα ο τοξικός: ο αμερικανικός στρατός απλά μετακόμισε λίγο, οι ypg ξαναγύρισαν στον παλιό στρατιωτικό τους προστάτη (το αμερικανικό πεντάγωνο), και ο σύνθετος σχεδιασμός για εξαναγκασμό τόσο των ypg όσο και των hts να διαπραγματευτούν με το μπλοκ της Αστάνα κόλλησε.

Ο «άξονας» δεν έμεινε σ’ αυτά. Δεν του ήταν αρκετό να κολλήσει ο σχεδιασμός του μπλοκ της Αστάνα. Όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο έτσι και τώρα η «ισοπαλία» είναι προσωρινή φάση. Ο τοξικός συνεχίζει να πληρώνει τους εγκάθετούς του στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης, ενώ έχει στείλει και μισθοφόρους του στην ανατολική συρία, για να βοηθούν τον αμερικανικό στρατό και τις ypg στην «προστασία» των πετρελαιοπηγών… Το αμερικανικό βαθύ κράτος αξιοποιεί το κενό της δίκης του ψόφιου κουναβιού και δρα «αθόρυβα», χωρίς τιτιβίσματα και κελαηδίσματα, στην ίδια γεωγραφική ζώνη: απ’ την Qamishli ως το Idlib (εδώ, ως τώρα, μέσω τοξικού…). Στη βορειοανατολική συρία ο αμερικανικός στρατός εμποδίζει τις περιπόλους του ρωσικού και του τουρκικού, με χοντροκομμένο και προκλητικό τρόπο. Είναι αυτό που λέγεται «τσαμπουκάς»: εδώ μόνο εμείς!!

Ακόμα πιο εμφατική σε σχέση μ’ αυτά τα μπλόκα ήταν η επίσκεψη του αμερικάνου αρχικαραβανά Tod Wolters (επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την ευρώπη και επίσης αρχικαραβανάς του νατο….) στις 30 του περασμένου Γενάρη, στην Άγκυρα. Στόχος του ήταν να «αποσπάσει» το τουρκικό καθεστώς απ’ την συμμαχία του με το ρωσικό, αρχίζοντας απ’ την «ζώνη ασφαλείας» στη βορειοανατολική συρία! Να σταματήσει, δηλαδή, η Άγκυρα τις κοινές περιπολίες της με την Μόσχα… Με αντάλλαγμα τι άραγε;

Με αντάλλαγμα, ίσως, την «ήπια» μεταχείριση της κρατικής τράπεζας Halkbank… Η συγκεκριμένη τράπεζα κατηγορείται απ’ το αμερικανικό κράτος ότι συμμετείχε στο σπάσιμο του εμπάργκο κατά της Τεχεράνης… Αρνήθηκε να παρουσιαστεί στο σε βάρος της δικαστήριο, κι αυτό θεωρείται επιπλέον αδίκημα… Τώρα εκκρεμεί μια δικαστική απόφαση για πρόστιμο 1 εκατομμυρίου δολαρίων για κάθε μέρα που αρνείται να «συνεργαστεί», το οποίο θα διπλασιάζεται κάθε βδομάδα. Γρήγορα θα γίνει αστρονομικό…

Είναι αδύνατο να υπάρξει τέτοια «συνεργασία» εφόσον μαζί με την Halkbank εμπλέκονται στην υπόθεση διάφοροι υπουργοί του Erdogan, ακόμα και ο γυιός του. Το σπάσιμο του εμπάργκο και η συμμαχία με την Τεχεράνη ήταν (και παραμένει) στρατηγική επιλογή για το τουρκικό καθεστώς· και όχι η “αρπαχτή” ενός διοικητή τράπεζας… Απ’ την άλλη, αν επιβληθεί το πρόστιμο όπως έχει ζητηθεί, η συγκεκριμένη τράπεζα θα «πεταχτεί έξω» απ’ το αμερικανοκρατούμενο swift, με σοβαρές συνέπειες για όλο το τουρκικό τραπεζικό σύστημα.

Η Ουάσιγκτον έστειλε τον αρχιστράτηγό της στην Άγκυρα για να εκβιάσει, με την απειλή του «λιβανέζικου μοντέλου» (όπου η «τιμωρία» μιας τράπεζας κτύπησε το σύνολο του λιβανέζικου τραπεζικού συστήματος…) ώστε η Άγκυρα να τα σπάσει με την Μόσχα και την Τεχεράνη. Θα υποκύψει στον εκβιασμό ο Erdogan;

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι πως δεν θα υποκύψει… Κι αυτό επειδή η αναμέτρηση (στην οποία συμμετέχει συνειδητά, υπέρ των συμφερόντων του τουρκικοού κεφάλαιου) αποκτάει όλο και περισσότερο στρατηγικό χαρακτήρα· στο βαθμό που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της όχι μόνο δεν «αυτοπεριορίζονται» στη συρία και στο ιράκ, αλλά μάλλον προσπαθούν να αντεπιτεθούν…. Ίσως αναγκαστεί (ο Erdogan) να παραστήσει ότι υποκύπτει, για να κερδίσει κάποιο χρόνο· κι απ’ αυτή την άποψη μερικές κανονιές στο Idlib μοιάζουν να παίζουν σ’ αυτό το show… Μια δήλωση για την Κριμαία (;;;) το ίδιο…

Ωστόσο η γενική κατάσταση στο συριακό πεδίο μάχης (και όχι μόνο σ’ αυτό) δείχνει όξυνση. Όχι ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα αλλά ανάμεσα στο μπλοκ της Αστάνα και στον άξονα…

Απ’ το συριακό στο λιβυκό πεδίο μάχης

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Ειδωμένη απ’ την γεωγραφική θέση του Idlib η (τουρκική) μεταφορά σύρων αντικαθεστωτικών ενόπλων στη λιβύη για λογαριασμό του Sarraj, είναι μέρος της προσπάθειας της Άγκυρας να αδυνατίσει την άμυνα του θύλακα (με το προφανές όφελος να ενισχύσει την άμυνα του Sarraj). Το κίνητρο είναι οικονομικό. Ο Sarraj πληρώνει τα τετραπλάσια απ’ αυτά που πληρώνει ο τοξικός· και, επιπλέον, στη λιβύη οι ένοπλοι ενδέχεται να πολεμήσουν πολύ λιγότερο απ’ ότι στο Idlib· άρα να ζήσουν.

Στο λιβυκό πεδίο μάχης ο “τζενεράλ” Haftar όχι μόνο έχει αποτύχει να καταλάβει την Tripoli· έχει σταματήσει καν να το προσπαθεί. Απασχολεί τους δικούς του μισθοφόρους γύρω απ’ τη Σύρτη, χωρίς ωστόσο αποτελέσματα άξια λόγου. Ουσιαστικά στο λιβυκό πεδίο μάχης η προέλαση του «τζενεράλ» έχει σταματήσει προ πολλού· και είναι απίθανο να επαναληφθεί οποτεδήποτε στο μέλλον.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά έχουν αντικαθεστωτικοί του συριακού πεδίου μάχης στη λιβύη. Είναι μια ερώτηση που αξίζει απάντηση για την υποκειμενική πλευρά της· πέρα απ’ τον γεωπολιτικό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Αρκετοί απ’ τους αντικαθεστωτικούς του συριακού πεδίου μάχης είναι λίβυοι! Πέρα απ’ αυτό, μετά από μια σχεδόν δεκαετία proxies πολέμων τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην αφρική, έχει διαμορφωθεί ένας όγκος πολλών δεκάδων χιλιάδων για τους οποίους ο μόνος τρόπος βιοπορισμού είναι ο πόλεμος. Είτε απ’ τους μισθούς τους, είτε απ’ τις λεηλασίες και τα λαθρεμπόρια που κάνουν.

Τα «ιδεολογικά» ζητήματα και οι σχετικές επιλογές, γι’ αυτό το είδος ανθρώπων που δεν έχουν (ή δεν βλέπουν) πια κανένα μέλλον εκτός απ’ το να είναι μισθοφόροι (και που δεν έχουν κανένα άλλο συμφέρον εκτός απ’ το να υπάρχει ζήτηση για αυτό που μπορούν να προσφέρουν…), υποχωρούν πολύ εύκολα μπροστά στο ζήτημα του μισθού του νοικιασμένου οπλοφόρου. Αυτό είναι το όχι και τόσο παράπλευρο αποτέλεσμα του (αμερικανοκρατούμενου) «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»: διαμόρφωσε πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που, ακόμα κι αν ξεκίνησαν με ιδεολογικά (ουαχαβίτικα) κίνητρα, βρίσκονται πλέον σε ένα παγκοσμιοποιημένο limbo: δεν μπορούν να τα παρατήσουν και να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους (γιατί θα καταλήξουν σε μπουντρούμια σαν «τρομοκράτες»), και δεν μπορούν να ζήσουν τους εαυτούς τους και τις όποιες οικογένειες έχουν με άλλο τρόπο εκτός απ’ τα κουπόνια του πολέμου.

Σαν «επαγγελματίες» πια, κάνουν μια χαρά σε κάθε academi του οποιουδήποτε Eric Prince. Υπάρχουν πάντως πολύ περισσότεροι και διαφορετικοί εργοδότες. Τελικά, το να μετακομίσει κάποιος που επί 9 χρόνια βιοπορίζεται με το όπλο στο χέρι απ’ το συριακό στο λιβυκό ή στο αφγανικό πεδίο μάχης (ή και σε οποιοδήποτε άλλο) δεν είναι «σκάνδαλο». Είναι η φυσιολογική «επαγγελματική» κινητικότητα σ’ αυτό το είδος δουλειάς…

Σχεδόν 20 χρόνια «προληπτικού πολέμου κατά της τρομοκρατίας» (που μόνο τέτοιος δεν ήταν…) έχουν κατασκευάσει δεκάδες χιλιάδες guns for hire. Απ’ τον «πρώτο» κόσμο, απ’ τον «τρίτο» – από παντού. Ένα απ’ τα κατορθώματα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στον 21ο αιώνα είναι αυτό: η μαζική κατασκευή μισθοφορικών σκυλιών του πολέμου. Πολύ περισσότερο από τους διακηρυγμένους στόχους αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια έχουν δημιουργήσει μια χειροπιαστή λούμπεν επαγγελματική προοπτική, που παρά τα «εργατικά ατυχήματά» της εξακολουθεί να είναι η μόνη εκδοχή (ή η βασική προτίμηση…) για εκατοντάδες χιλιάδες αρσενικών σε πάμπολλα μέρη του κόσμου.

Αυτή η στρατιωτικοποίηση, που είναι ιδιωτική, «εθελοντική» και «απ’ τα κάτω», δένει μια χαρά με την στρατιωτικοποίηση «απ’ τα πάνω». Που έχει διάφορες μορφές. Απ’ το πρωτοκοσμικό «κατατάξου για να ζήσεις την περιπέτεια» (ή “για να πληρώσεις τα δίδακτρα του πανεπιστημίου σου”) μέχρι την (συχνά επίσης πρωτοκοσμική) αξιοποίηση του διάχυτου δυναμικού που λέγεται «ο θάνατος των άλλων είναι η ζωή μου».

Έχει φτάσει το σημείο εκείνο στο οποίο η «προσφορά» δολοφονικής εργασίας είναι τόσο μαζική ώστε να αποκτήσει και την δυνατότητα πολιτικών πρωτοβουλιών, με άλλα λόγια να συντηρεί πολέμους που θα μπορούσαν να έχουν λήξει; Δύσκολη ερώτηση και ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Φαίνεται ωστόσο πως για όσο καιρό υπάρχουν εργοδότες ή «πόροι προς λεηλασία» (κι εδώ η πιο γνωστή περίπτωση είναι οι ypg και τα συριακά πετρέλαια, αλλά υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις και στην αφρική) το Παράδειγμα του τριαντακονταετούς πολέμου στη ευρώπη, όπου οι μισθοφόροι (καθώς πληρώνονταν με το κεφάλι…) είχαν αυτονομήσει σε κάποιο βαθμό την «επαγγελματική δεοντολογία» τους απ’ τα στενά συμφέροντα των εργοδοτών τους, αυτό λοιπόν μπορεί να επαναλαμβάνεται – σε διάφορα μέρη του κόσμου και σε διάφορες παραλλαγές.

Φυσικά τώρα το σύστημα λέγεται καπιταλισμός και όχι φεουδαρχία. Σωστά. Γι’ αυτό και δεν αναμένεται μια “συνθήκη της Βεστφαλίας”!… Αν αυτός ο καπιταλισμός είναι τώρα σε μεγάλο βαθμό μαφιόζικος (είναι!), αν δηλαδή στο χείλος της 4ης βιομηχανικής επανάστασης ένα απ’ τα βασικά ζητούμενα είναι και πάλι η άγρια, πρωταρχική συσσώρευση (κάτι που κατά τη γνώμη μας ισχύει!), τότε οι αναλύσεις που στηρίζονται αποκλειστικά στα «νόμιμα» χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής λειτουργίας δεν ισχύουν…

(φωτογραφία: Ο Άσαντ στο Idlib τον περασμένο Οκτώβρη…)

Οι καλοί, οι κακοί – και οι νεκροί

Σάββατο 1 Φλεβάρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης μπορεί να κατηγορεί όσο θέλει το τουρκικό καθεστώς για «παραβίαση του εμπάργκο όπλων προς τη λιβύη». Καλό θα ήταν όμως να βελτιώσει τη μνήμη του· θα ήταν ζημιά για έναν βασιλιά να ξεφτιλιστεί και μάλιστα τόσο εύκολα.

Οι φωτογραφίες πάνω θυμίζουν το καλοκαίρι του 2016, όταν έφτασαν κακά μαντάτα στο Παρίσι και στον τότε πρόεδρο Holland: τρεις γάλλοι «special forces» γύρισαν στην πατρίδα σε οριζόντια στάση όταν αντίπαλοι του «τζενεράλ» – υπέρ του οποίου δρούσαν οι «special forces»… – έριξαν στη Βεγγάζη το ελικόπτερό τους…

Τότε ακόμα ο «τζενεράλ» κατείχε ένα μικρό μέρος της βορειοανατολικής λιβύης. Και προφανώς ο γαλλικός στρατός τον βοηθούσε να επεκταθεί. Αυτή η βοήθεια ήταν διεθνώς γνωστή (στα όρια του «αυτονόητου»…)· έτσι ώστε το γαλλικό κράτος να μην χρειάζεται καν να απολογηθεί για οποιαδήποτε «παραβίαση» των αποφάσεων του οηε … που ίσχυαν και τότε.

Έτσι έχουν τα πράγματα – για τον εταίρο της «στρατηγικής σύσφιξης» του ελλαδιστάν… Αν, τώρα, το ξανασκέφτεται, κι αν θα ήθελε να αποφύγει οπωσδήποτε να σκοτωθούν τίποτα «special forces» του από σύριους «free libya army», αυτό δεν παραγράφει τις επιλογές του γαλλικού ιμπεριαλισμού…

“Ελλάς – Γαλλία – Ναυμαχία”

Παρασκευή 31 Γενάρη. Να το πρώτο καλό της «στρατηγικής σύσφιξης» μεταξύ του γαλλικού πολεμικού ναυτικού και του ελλαδιστάν: Το κόσμημά του, το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, καθώς επέστρεφε απ’ την αραβική θάλασσα, αρχικά έδωσε λαβή για εθνικόφρονες (ελληνικές), δηλαδή βολικές παρεξηγήσεις. Ότι τάχα ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron στέλνει τη ναυαρχίδα του να φυλάει την νοτιοκυπριακή αοζ· ενώ ίσχυε το αντίθετο: το Charles de Gaulle γυρνούσε σπίτι απ’ την θαλάσσια περίμετρο της αραβικής χερσονήσου, πέρασε κανονικά το Σουέζ, κι έτσι βγήκε στην ανατολική Μεσόγειο… Τι στο διάολο; Από πού θα πήγαινε δήλαδη;

Κανείς εκτός απ’ τους υπήκοους δεν έδωσε σημασία. Μετά όμως, πάντα στο δρόμο για το σπίτι, εκεί ανάμεσα στην ιταλική μπότα και στον κόλπο της Σύρτης, ανακάλυψε (το Charles de Gaulle, η ναυαρχίδα του βασιλιά) τί νομίζετε; Όχι, αν μπορείτε βρείτε το!

Ας το πάρει το ποτάμι: ανακάλυψε μια τουρκική φρεγάτα!… Ουάου!! Κρίμα μωρέ μωρέ! Κρίμα τον κόπο της ναυαρχίδας! Αν το Παρίσι (;) ή οι έλληνες φίλοι του φρόντιζαν να ενημερώνονται, θα είχαν βρει και τις φωτογραφίες των φρεγατών στα ανοικτά της λιβύης – πριν ανακαλύψει μία ο καπετάνιος της ναυαρχίδας.

Δεν πειράζει. Κατανοητή είναι η σύγχυση ιμπεριαλισμών (των εκπροσώπων τους) που ζορίζονται. Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή, με εντελώς κακές προθέσεις (αντι-μιλιταριστικές και αντι-ιμπεριαλιστικές) μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση, με τις δύο πιο πάνω φωτογραφίες.

Η μεσαία δείχνει ένα τουρκικό πολεμικό «δεμένο» στο λιμάνι της Tripoli: βασιλιά Macron, please, ΜΗΝ στείλεις τη ναυαρχίδα σου να ανακαλύψει ΚΑΙ αυτό! Άσε… Iσχύει…

Η κάτω είναι από ένα άρθρο μιας βδομάδας παλιό· το φυλάγαμε για έκπληξη. Εκεί, λοιπόν, στη χούντα του Καΐρου, φαίνεται ότι κάνουν δεύτερες σκέψεις σχετικά με τον ευνοούμενό τους, τον «τζενεράλ». Δεν θα εκπλαγείτε: αυτές οι δεύτερες σκέψεις έχουν αποστολέα με όνομα και διεύθυνση: Putin, Μόσχα. Η ανεγκέφαλη αλεπού Putin «πιέζει» τον χουντοκαραβανά Sisi να συμμαζέψει τον «τζενεράλ» που είναι κάπως ατιθασούλης στα βαθιά του γεράματα, και σηκώθηκε να φύγει στη ζούλα απ’ τη Μόσχα ενώ τον είχαν να υπογράψει εκεχειρία· προσβάλοντας τους οικοδεσπότες του. Δεν φεύγεις έτσι κύριε!

Mετά την τσογλανιά του «τζενεράλ» ο Putin είπε δυο κουβέντες στον Sisi. Κι εκείνος επ’ ευκαιρία ανακάλυψε, όχι χωρίς πόνο ψυχής, ότι ο «τζενεράλ» απέτυχε στην αποστολή του (να καταλάβει την Tripoli), ότι δηλαδή είναι αποτυχημένος σαν «τζενεράλ» παρά την πλουσιοπάροχη βοήθεια που πήρε, και ότι αφού δεν κατέλαβε την πρωτεύουσα και, κατά συνέπεια, δεν εμπόδισε την τουρκική στρατιωτική βοήθεια / παρουσία στη λιβύη, το μόνο πράγμα που κάνει (αν κάνει κάτι…) είναι να σέρνει το αιγυπτιακό καθεστώς σε στρατιωτική αναμέτρηση με το τουρκικό· κάτι που ακόμα και οι χασάπηδες (του Καΐρου) καθόλου δεν θα ήθελαν να τους συμβεί! (Με μια εκτεταμένη και έτοιμη να εκραγεί κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση να σημαδεύει την πλάτη τους δεν έχουν άδικο…)

Και οι μπουρμπουλήθρες όταν σκάνε θόρυβο κάνουν

Παρασκευή 31 Γενάρη. Όλα αυτά αφήνουν κατακάθια στα μαξιλάρια και στα σεντόνια του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Να θυμήσουμε – επειδή οι χρονικές αλληλουχίες έχουν μεγάλη σημασία στην πραγματική ιστορία: Ο «τζενεράλ» έβγαλε γλώσσα σε Μόσχα και Άγκυρα στις 13 προς 14 Γενάρη· στη συνέχεια πέταξε στο Κάιρο, όπου έφτασε στις 14· ήταν ήδη «ξεγραμμένος», κι αυτό το υπέδειξε η ανεγκέφαλη αλεπού Putin στον φασίστα Sisi την ίδια ημέρα· κι έγινε δεκτός μετά τιμών «αδιόριστου αρχηγού κράτους» στην Αθήνα, στις 17 Γενάρη… Όπου ανέλαβε και καθήκοντα άτυπου υπ.εξ. του ελλαδιστάν στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου… (Οι ντόπιοι δημαγωγοί είπαν μετά ότι τα κατάφερε εξαιρετικά… Αν ανοίξουν διορισμοί στο ελληνικό υπουργικό συμβούλιο, έχει προοπτικές…)

Με δυο λόγια ο «τζενεράλ» ήταν ήδη walking dead την ώρα που έγερνε στη ζεστή αγκαλιά του ρημαδοΚούλη και του υπ.εξ. ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα…. Οι οποίοι, φυσικά, τέρατα ευφυίας καθώς είναι, δεν είχαν πάρει χαμπάρι· πράγμα το οποίο όμως δεν πρέπει να εκπλήσσει, αφού έτσι συμβαίνει με τους γύπες: τρέφονται με ψοφίμια, που τα θεωρούν γκουρμεδιές.

Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Ο «τζενεράλ» ήταν ευνοούμενος και του Παρισιού. Φαίνεται ωστόσο ότι ο βασιλιάς Macron και το καθεστώς του κατάλαβαν έγκαιρα, ας πούμε απ’ τα τέλη της περασμένης χρονιάς, ότι ανάμεσα σ’ έναν Haftar σε θρόνο στην Tripoli πάνω σε σωρούς δολοφονημένων αμάχων απ’ την μια και στο όποιο μέλλον των σχέσεών τους με την Μόσχα απ’ την άλλη, δεν υπήρχαν διλήμματα. Κι έτσι ο βασιλιάς Macron άρχισε να κρατιέται διακριτικά σε απόσταση ασφαλείας απ’ αυτό που έγινε απ’ τις αρχές του 2020 «το όνειρο των καλικάτζαρων» στην Αθήνα: ο «τζενεράλ» στο προεδρικό μέγαρο στην Tripoli, να κάνει κομφετί το ανίερο «μνημόνιο» του Sarraj με τον Erdogan…

Αφού το θεματάκι μ’ αυτό το ανίερο “μνημόνιο” έχει λήξει ουσιαστικά (με την έννοια ότι η υπογραφή του Sarraj παραμένει στη θέση της, οπότε…), αφού η συμμαχία της Αθήνας με τον «τζενεράλ» δεν έχει πλέον περιεχόμενο (που ήταν να αναγκάσει τον Sarraj να φάει το συμβόλαιο με τον Erdogan), τι αντικείμενο έχει η ελληνογαλλική «στρατηγική σύσφιξη» με όρους πολεμικού στόλου; Με ποιον σκοπεύουν να ναυμαχήσουν;

That’s a good question – που λένε και στο βασίλειο της αρμονίας, στο μπουτάν…