Tag: τουρκία

Σάββατο 7 Μάρτη. Πριν 3 ημέρες, την Τετάρτη 4 Μάρτη (να θυμάστε ότι τα κείμενα αναρτώνται αργά τη νύχτα της προηγούμενης), μια μέρα πριν την συνάντηση Putin – Erdogan στη Μόσχα και την «υπογραφή εκεχειρίας», γράφαμε μεταξύ άλλων (Idlib):

… Κι αυτό που υπονοείται (θα είναι, πιθανότατα, μέρος της εκεχειρίας που θα συμφωνήσουν Putin και Erdogan αύριο) είναι: κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες είτε στην Saraqib είτε στον Μ4 – είτε και στα δύο…

Δεν το είχε διαβάσει κάπου η ασταμάτητη μηχανή (η κατάσταση παρουσιαζόταν σαν «εμπόλεμη»…)· το συμπέρανε λογικά – αναλυτικά. Με την βεβαιότητα που μπορεί να προσφέρει η ανάλυση… Χτες επιβεβαιώθηκε: από τις 15 Μάρτη θα αρχίσουν κοινές τουρκο-ρωσικές περιπολίες στον M4 (που δεν έχει καταληφθεί απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, αν και αυτός βρίσκεται κοντά) έτσι ώστε να προστατεύεται από τους ένοπλους αντικαθεστωτικούς. Να θυμίσουμε: ο Μ4 συνδέει το Aleppo με την Latakia. (Η φωτο είναι απόσπασμα απ’ το κείμενο της συμφωνίας):

Παρότι θα υπάρχουν «περιστατικά παραβίασης της εκεχειρίας», το νερό του θύλακα του Idlib μπαίνει στο αυλάκι. Α) οι αυτοκινητόδρομοι Μ5 και Μ4 θα χρησιμοποιούνται απ’ το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του (φυσικά και απ’ τους υπηκόους) όντας τα καινούργια «σύνορα» του κατοικούμενου πάντα από αντικαθεστωτικούς θύλακα. Και Β) αυτοί οι αντικαθεστωτικοί θα υπακούουν στην Άγκυρα και στον στρατό της είτε τους αρέσει (στην μειοψηφία τους: national liberation army) είτε όχι (στην πλειοψηφία τους: HTS). Η ουαχαβίτικη οργάνωση απέρριψε την εκεχειρία· αλλά τώρα θα πρέπει να δίνει λογαριασμό στον τουρκικό στρατό…

Κι ας μείνει η φήμη για τουρκικό στραπάτσο… (Έρχονται εξελίξεις και στη λιβύη…)

(Όποιος έτυχε να δει το βιντεάκι με τις προκαταρκτικές δηλώσεις των Putin και Erdogan θα πρόσεξε πως με δυσκολία κατάφερναν να κρύψουν την χαρά τους…)

Παρασκευή 6 Μάρτη. Ας γυρίσουμε, λοιπόν, στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου, και ειδικότερα στον θύλακα του Idlib. Όχι μόνο επειδή ο εκεί πόλεμος παραμένει ανάμεσα στο μπλοκ της Αστάνα και στον άξονα (Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ, με την προσθήκη του Λονδίνου…) αλλά και επειδή η ντόπια εθνικιστική δημαγωγία επιμένει πως όσα συμβαίνουν στα τουρκοελληνικά σύνορα με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες «οφείλονται στο ότι ο Erdogan έχει στριμωχτεί στο Idlib, όπου ηττάται οικτρά».

Έχει ηττηθεί λοιπόν ο Erdogan στο Idlib; Ηττήθηκε απ’ τα υπόλοιπα μέλη του μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη); Ήρθε η μέρα να ξεκαθαριστεί.

Χτες υπογράφτηκε στη Μόσχα η εκεχειρία (την οποία η ασταμάτητη μηχανή περίμενε νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσε να ξέρει τις ακριβείς λεπτομέρειες του πραγματικού πολέμου που έγινε και θα συνεχίσει να γίνεται εκεί…) ανάμεσα στον Putin και στον Erdogan. Και, προσέξτε παρακαλούμε την πιο πάνω εικόνα: με βάση αυτήν την συμφωνία η Άγκυρα ΘΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΗΣ στον θύλακα! Τι σόι ήττα είναι αυτή που έπαθε; (Ακούμε ήδη τις πνιχτές γαργάρες των ντόπιων εθνικά υπερήφανων δημαγωγών / “αναλυτών” – αλλά και των διεθνών, που δεν υστέρησαν σε “γνώση” και “βεβαιότητες” περί επικείμενου “διαζυγίου” έως και πολέμου ανάμεσα σε Άγκυρα και Μόσχα). Η χθεσινή συμφωνία οριστικοποιήθηκε μετά από 3 ώρες συζήτηση face to face των δύο συμμάχων, και άλλες 3 ώρες μαζί με τα επιτελεία τους. Αν δεν έπαιζαν κάποιο απ’ τα καλά επιτραπέζια παιχνίδια συναναστροφών κι αν δεν ασχολήθηκαν και με το λιβυκό πεδίο μάχης, σίγουρα θέλησαν να δώσουν έναν «δραματικό τόνο» στην επεξεργασία της συμφωνίας. Γιατί κατά την αναιδή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής η συμφωνία είχε γίνει προ πολλού!…

Ανατρέχουμε για λογαριασμό κάποιων πολιτικών (: πολεμικών) δεδομένων που θα παρουσιάσουμε πιο κάτω, σε δυο παλιότερα σχόλια. Πρώτα στις 5 Φλεβάρη, με τίτλο Από το Idlib στο Qaminsli απ’ όπου αναδημοσιεύουμε ένα αρχικό απόσπασμα (προτείνουμε πάντως να το ξαναδιαβάσετε ολόκληρο…) μαζί με την συνοδευτική εικόνα:

…Πολύ πιο σημαντική σα γεγονός απ’ την πιο πάνω «μεταχείριση» είναι ωστόσο μια συνάντηση που έγινε ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, στις 13 Γενάρη στη Μόσχα. Ανάμεσα στον επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Hakan Fidan, και τον αντίστοιχο των συριακών Ali Mamlouk. Τέτοιες επαφές γίνονταν ήδη απ’ το 2015, αλλα σπάνια υπήρχε έστω νύξη γι’ αυτές (η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο σας είχε ενημερώσει…). Η διαφορά τώρα είναι ότι τουλάχιστον μια τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (η daily sabah) και το κρατικό συριακό πρακτορείο ειδήσεων αναφέρθηκαν στο περιεχόμενο αυτού του καθόλου αμελητέου ραντεβού:

… Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για την βοήθεια της Δαμασκού στην αντιμετώπιση των ypg· και η Δαμασμός θέλει την συνεργασία της Άγκυρας για την απομάκρυνση των ενόπλων και των βαρέων όπλων απ’ το Idlib και την επαναλειτουργία των στρατηγικών αυτοκινητοδρόμων Μ4 και Μ5…

Μοιάζει σαν «αμοιβαία επωφελής» συνεργασία, αφού και οι δύο πλευρές συμφωνούν στα βασικά (ωστόσο μην περιμένετε να προχωρήσει με «ορθόδοξο» τρόπο)….

Και, ύστερα, στις 29 Φλεβάρη, με τίτλο Idlib· το παραθέτουμε ολόκληρο:

Σας φαίνονται κάπως “too much” οι πολύ πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, ειδικά στο Idlib, όπου ο τουρκικός στρατός φαίνεται να έχει ενεργή συμμετοχή σε επιθέσεις κατά του συριακού, με τις ανάλογες απώλειες;

Θα προτείνουμε ένα «ερμηνευτικό κλειδί» – αναλαμβάνοντας την ευθύνη (την γενική άποψή μας την ξέρετε…) Πριν λίγες ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δήλωσε ότι αποκλείεται οποιαδήποτε εκεχειρία με τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους, επειδή κάτι τέτοιο θα σημαίνει αναγνώρισή τους, και, κατά συνέπεια, έμμεση ενθάρρυνση να συνεχίσουν να δρουν… Λογικό. Η Μόσχα είχε συμφωνήσει στα τέλη του 2018 με την Άγκυρα τον αφοπλισμό τους· όχι με τους ίδιους…

Πράγμα που σημαίνει: η Μόσχα (και η Δαμασκός) δεν σκοπεύουν να υπογράψουν εκεχειρία με την HTS…. Σωστό. Με ποιόν λοιπόν θα μπορούσαν να υπογράψουν τέτοια εκεχειρία; Μα με την Άγκυρα φυσικά!

Ο.Κ. Αλλά πώς θα υπογράψει η Άγκυρα μια τέτοια εκεχειρία (και πώς θα την επιβάλει στην HTS ακόμα και δια της βίας) αν δεν πολεμήσει; Με την απλή παρουσία δεν γίνεται…

Ε;

(Υπάρχουν κι άλλα σχόλια τους τελευταίους μήνες που αφορούν το θέμα, με την γνωστή επιμονή της ασταμάτητης μηχανής – αλλά δεν είναι σωστό να τα αναπαράγουμε όλα εδώ).

Παρασκευή 6 Μάρτη. Εισβάλοντας ο τουρκικός στρατός στον θύλακα του Idlib δεν είχε βέβαια στόχο … να φτάσει στη Δαμασκό (όπως σκόπιμα και αποπροσανατολιστικά δήλωνε η Άγκυρα). Ένας απ’ τους σίγουρους στόχους του ήταν αυτός: να «κάτσει πάνω» στους αντικαθεστωτικούς ένοπλους της HTS, που χρηματοδοτούνται απ’ το Ριάντ και δουλεύουν για τον άξονα, απορρίπτοντας κάθε προοπτική ειρήνευσης στον θύλακα. Να «κάτσει επάνω» τους την ώρα που ο συριακός στρατός ‘n’ friends, αφού περίμενε πάνω από ένα χρόνο το ενδεχόμενο η Άγκυρα να ελέγξει τους HTS με άλλα μέσα και αντίδωρα, αποφάσισε ότι αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει δια της βίας. Και εισέβαλε, κυρίως για να καταλάβει τους δύο βασικούς αυτοκινητόδρομους, τον Μ5 και τον Μ4.

Για να καταλάβετε την σοβαρότητα και την επικινδυνότητα μιας τέτοιας απόφασης θα πρέπει οπωσδήποτε να ξύσετε λίγο την μνήμη σας για να θυμηθείτε ότι ο θύλακας του Idlib (και οι χιλιάδες ένοπλοι αντικαθεστωτικοί εκεί, μαζί με τις οικογένειές τους) βρίσκονταν υπό την διακριτική ίσως αλλά και αποφασισμένη στρατιωτική προστασία όχι βέβαια του τοξικού, αλλά της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ, του Λονδίνου – και του Παρισιού. Αυτοί οι γνωστοί προστάτες των αμάχων στο συριακό πεδίο μάχης, ο καθένας με τον τρόπο του, είχαν δηλώσει ξανά και ξανά ότι αν οι άμαχοι του Idlib κακοπάθουν (δηλαδή: αν ο συριακός στρατός ‘n’ friends εισβάλει με σοβαρές εδαφικές αξιώσεις στον θύλακα) θα αναλάβουν δράση· τιμωρώντας τους «εισβολείς». Εξ αποστάσεως βέβαια, με τους πυραύλους τους… Πόσο δύσκολη θα ήταν άραγε η “αποκάλυψη” μιας καινούργιας “επίθεσης με χημικά” του Άσαντ στο Idlib, σαν εκείνη την πέτσινη στην Douma, που μια χαρά έκανε την δουλειά της; Καθόλου…

Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν να εισβάλει ο συριακός στρατός ‘n’ friends στο θύλακα, με στόχο κατάκτηση πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών (δηλαδή: με συνέπεια την δημιουργία πολλών χιλιάδων προσφύγων και τις δολοφονίες αμάχων) χωρίς να ανακατευτούν οι δυτικοί «ανθρωπιστές»; Ειπωμένο αλλιώς: πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό προπέτασμα καπνού, έτσι ώστε τα 3 μέλη του μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη) να απελευθερώσουν κρίσιμες ζώνες του θύλακα βραχυκυκλώνοντας τον άξονα; Η απάντηση ήταν αυτή, και ήταν λογική: με την βοήθεια του 4^ου μέλους. Της Άγκυρας!

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib είχε δύο στόχους, σε διαφορετικά επίπεδα. Σε τοπική κλίμακα έπρεπε να υπερφαλαγγίσει τους ένοπλους της HTS, αναγκάζοντάς τους να υπαχθούν άμεσα στην τουρκική διοίκηση (η Μόσχα το επιβεβαίωσε ήδη!). Σε κλίμακα παγκοσμίου πολέμου έπρεπε να πείσει τα κράτη μέλη του άξονα ότι ΔΕΝ χρειάζεται να επέμβουν, και ότι «θα καθαρίσει» (αντιρωσικά, αντιΆσαντ) η Άγκυρα. Για τις ανάγκες και των δύο ρόλων ο τουρκικός στρατός έπρεπε να πολεμήσει· όχι απλά να κάθεται στην άκρη. Έπρεπε να ματώσει (ή να δείξει ότι μάτωσε), να καταστρέψει μέσα του συριακού στρατού· να διαπράξει, τέλος πάντων, ό,τι περίπου προβλέπεται σ’ έναν κανονικό πόλεμο… Το έκανε (αν και έχουμε αμφιβολία για τις απώλειες που δήλωσε).

Πέτυχε και στους δύο στόχους – η ελάχιστη τιμιότητα θα επέβαλε να αναγνωριστεί ότι «η τακτική της πένσας» (όπου οι σύμμαχοι εμφανίζονται σαν αντίπαλοι) δούλεψε άλλη μια φορά υποδειγματικά! Πύρινες δηλώσεις επί πύρινων δηλώσεων (κυρίως απ’ την μεριά της Άγκυρας)· κενές νοήματος εκκλήσεις απ’ το καθεστώς Erdogan στο νατο και στις ηπα για βοήθεια· απειλές και κατάρες… Τέλεια: η Άγκυρα έπαιξε πειστικά τον ρόλο του λυσσασμένου ενάντια στον Άσαντ και στους συμμάχους του· υπέρ των αγνών αντικαθεστωτικών (του τοξικού). Και πέτυχε. Σύσσωμο κοινό και κριτικοί θα έπρεπε να αποθεώσουν τον Erdogan και τους υπουργούς του γι’ αυτήν την οσκαρικού επιπέδου ερμηνεία! (Εν τω μεταξύ, παράλληλα, το τουρκικό καθεστώς βρισκόταν σε διαρκή αλλά αθόρυβη συνεννόηση τόσο με την Μόσχα όσο και με την Δαμασκό…).

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib και το «είμαστε ΟΙ φίλοι σας· να, ματώνουμε κιόλας!» απέναντι στους μισθοφόρους του Ριάντ, η τουρκική παράσταση – δηλαδή – ότι τώρα γέρνουμε προς την μεριά του άξονα, ήταν ο ων ουκ άνευ όρος για να πετύχει η εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στον θύλακα, και η (αιματηρή) κατάληψη του Μ5!!! Αν η Αγκυρα κρατούσε αποστάσεις, τότε είναι πολύ πιθανό (έως βέβαιο) ότι πολλοί αμερικανο-αγγλο-γαλλικοί πύραυλοι θα έπεφταν σε διάφορες θέσεις… Αν η Άγκυρα δεν ανακατευόταν, τότε το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle που έκοβε βόλτες στην ανατολική Μεσόγειο κάνοντας ασκήσεις με τον αιγυπτιακό στρατό (αλλά οι ντόπιοι δημαγωγοί μας πούλαγαν ότι προστατεύει τα …κυπριακά θαλάσσια οικόπεδα!) θα σήκωνε τα πολεμικά του για να ρίξουν μερικούς γαλλικούς πυραύλους στην συριακή επικράτεια· και το ίδιο θα γινόταν απ’ το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Harry Truman, που βρίσκεται στα ανοικτά των εμιράτων, απέναντι απ’ τις ακτές του ιράν… Αν η Άγκυρα κρατούσε ουδέτερη στάση στην εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib, θα έσκαγαν «άλλα κόλπα» – για να σταματήσουν την εισβολή εμποδίζοντας την ήττα των HTS.

Αλλά το τουρκικό καθεστώς ανέλαβε τις ευθύνες του απέναντι στους συμμάχους του: να παίξει τον «κακό μπάτσο». Και το έκανε εξαιρετικά πειστικά. (Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βλακείες, σα συνέπεια αυτής της πειστικότητας, έχει διαβάσει η ασταμάτητη μηχανή – όχι μόνο από έλληνες αλλά και από διεθνείς «αναλυτές». Μπορούσε φυσικά να ξεχωρίσει τους εγκάθετους του μπλοκ της Αστάνα που απλά έκαναν την δουλειά τους· αλλά και οι άλλοι ήταν πολλοί, πολύ σίγουροι, πολύ κατηγορηματικοί, πολύ καλά πληροφορ(ιοποι)ημένοι…)

Έκανε τόσο πετυχημένα την δουλειά της η Άγκυρα στο Idlib ώστε στη χτεσινή συμφωνία της εκεχειρίας προβλέπεται (δηλαδή εγκρίνεται απ’ την Μόσχα) να αυξήσει τον στρατό της στον θύλακα! «Πάνω στους HTS»… Αυτό κι αν είναι επιβράβευση “ήττας” (μεταξύ – συμμάχων)!!!

Εντάξει ως εδώ. Πρέπει όμως να αρχίσετε να καταλαβαίνετε την συνθετότητα της πληροφοριακής διαχείρισης των πολέμων σε post modern συνθήκες!

Παρασκευή 6 Μάρτη. Το ελληνικό soft και hard φασισταριό έφτιαξε ένα θεώρημα: «επειδή ο Erdogan ηττάται στο Idlib πιέζει την ευρώπη με τους πρόσφυγες / μετανάστες». Γράφαμε χτες ότι αυτό το θέωρημα ήταν και είναι πανηλίθιο, τυπικό δείγμα της τυφλής ελληνικής εθνικιστικής προπαγάνδας, ακόμα κι αν, για χάρη της συζήτησης, γινόταν δεκτό πως ο Erdogan ηττάται στο Idlib… Συμβαίνει ωστόσο το αντίθετο: το μπλοκ της Αστάνα νίκησε τον άξονα (τους proxies του) στο Idlib χωρίς εκατόμβες· σε μεγάλο βαθμό χάρη στην Άγκυρα. Ο Erdogan ανήκει στους νικητές εκεί. Ηττημένοι ως τώρα και στο Idlib είναι οι σύμμαχοι της Αθήνας: η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. (Υποθέτουμε ότι παρότι η εκεχειρία δεν πρόκειται να είναι αυστηρή, οι συνέπειες όσων έχουν πραγματικά συμβεί στον θύλακα θα φανούν σύντομα – αλλού…)

Όμως είναι αλήθεια ότι το τουρκικό καθεστώς «πιέζει» (ή το προσπαθεί…) το Βερολίνο (και σε δεύτερη σειρά το Παρίσι)… Με έναν διαφορετικό στόχο απ’ αυτόν που παρουσιάζει η ελληνική δημαγωγία!

Εδώ και πάνω από χρόνο το μπλοκ της Αστάνα (και όχι μόνο η Άγκυρα αλλά και η Μόσχα) προσπαθεί να τραβήξει κάποιες «ευρωπαϊκές δυνάμεις» στην τελική φάση της νίκης του στο συριακό πεδίο μάχης, πάνω σε δύο δρόμους. Αφενός την συμμετοχή ευρωπαϊκών εταιρειών (ή κρατικών προϋπολογισμών…) στην ανοικοδόμηση της συρίας και, ειδικά, στην κατασκευή πόλεων και κωμοπόλεων για τα εκατομμύρια των προσφύγων που βρίσκονται στην τουρκία, στον λίβανο και στην ιορδανία· και αφετέρου την όποια ευρωπαϊκή υποστηρίξη στην διαδικασία πολιτικής ανασυγκρότησης του συριακού καθεστώτος που έχει ξεκινήσει μεν υπό τις οδηγίες του μπλοκ της Αστάνα και την αιγίδα του οηε, αλλά βολοδέρνει… Μ’ άλλα λόγια Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη και Άγκυρα προσπαθούν να πετύχουν την ανοικτή οικονομική και πολιτική υποστηρίξη ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» στα μεθεόρτια της (όχι πλήρους ακόμα) νίκης τους στο συριακό πεδίο μάχης. Εναντίον της υπαρκτής ακόμα (στρατιωτικής και όχι μόνο) παρουσίας του άξονα. Αυτό σαν αρχή μιας ευρύτερης συνεργασίας.

Το τουρκικό καθεστώς έχει μια ειδική αποστολή (και ένα ειδικό συμφέρον) μέσα σ’ αυτήν την γενική «γραμμή» του μπλοκ της Αστάνα. Αν πρόκειται να ηγεμονεύσει στους σουνίτες άραβες μεσομακροπρόθεσμα (αρχίζοντας απ’ τους σύριους και τους διεθνείς εθελοντές στη συρία) δεν φτάνει να «κάτσει πάνω στην HTS» στρατιωτικά. Πρέπει να φροντίσει για την ζωή των ίδιων και των οικογενειών τους σε συνθήκες ειρήνης. Μόνον έτσι η επιρροή της Άγκυρας θα σταθεροποιηθεί για τις επόμενες γενιές σουνιτών αράβων και μη (μέσα απ’ το παράδειγμα της συρίας). Μόνον έτσι θα εξοβελιστεί η επιρροή των ουαχαβιτών του Ριάντ και των εμιράτων.

Όταν ξεκίνησε η εισβολή του τουρκικού στρατού στη βόρεια συρία εναντίον των αμερικανοκρατούμενων ypg, ο Erdogan είχε υποσχεθεί μια «ζώνη μετεγκατάστασης 1 εκατομμυρίου προσφύγων» δίπλα στα σύνορα της συρίας με την τουρκία. Αυτό προϋπέθετε την κατασκευή χιλιάδων σπιτιών, δρόμων, υποδομών, δημόσιων κτιρίων, χώρων και μορφών εργασίας, κλπ. Κι αυτό, με τη σειρά του, προϋπέθετε πολύ μεγάλα ποσά. Δεν θα έχαναν τα λεφτά τους οι “επενδυτές” – θα έπρεπε όμως να ξεκινήσουν πληρώνοντας.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο το ότι δεν λέγεται τίποτα επ’ αυτού, αλλά το project έχει ξεκινήσει – με γερμανική κρατική χρηματική υποστηρίξη (φωτογραφία επάνω). Το Βερολίνο χρηματοδοτεί μια τουρκική ανθρωπιστική οργάνωση ονόματι IHH, που κατασκευάζει μικρά σπίτια (εμβαδού 24 έως 30 τετραγωγικών) κοντά στο χωριό Kafr Lusin, στη βόρεια συρία. Το συγκεκριμένο project αφορά το κτίσιμο καταρχήν 10 χιλιάδων τέτοιων σπιτιών (κόστους μικρότερου από 400 δολάρια το καθένα), με προοπτική, αν υπάρξει επιπλέον χρηματοδότηση, τα 20 ή και τα 30 χιλιάδες.

Αλλά και μόνο το μέγεθος αυτών των σπιτιών δείχνει ότι απέχουν απ’ αυτό που είναι στοιχειώδες σαν λειτουργικό σπίτι για οικογένειες. Επιπλέον, η διαχείριση του θύλακα του Idlib, προσέθεσε όχι μόνο  κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον πρόσφυγες στο εσωτερικό του θύλακα, αλλά και την έντονη απαίτηση μιας καινούργιας, γενναίας και ρεαλιστικής υπόσχεσης για την μελλοντική ζωή τους, εφόσον συμφωνήσουν σε ειρήνη (εντός ή εκτός εισαγωγικών) – χωρίς πια την πολεμοκάπηλη χρηματοδότηση του τοξικού. Ας το θυμίσουμε: στο Idlib βρίσκονται συγκεντρωμένοι οι πιο σκληροπυρηνικοί απ’ τους σύριους και διεθνείς ουαχαβίτες, που έχουν κάνει τον πόλεμο επαγγελματικό προσανατολισμό τους. Σκληροτράχηλοι που δεν πείθονται με λόγια. Ακόμα κι αν ο τουρκικός στρατός τους “κάνει καλά” τώρα, δεν πρόκειται να τους ελέγχει για απεριόριστο χρόνο αν δεν αποκτήσουν άλλες εναλλακτικές και, κυρίως, μια βασική ποιότητα ζωής που θα πείσει τις οικογένειές τους ότι “καλύτερα ο μπαμπάς να μην φοράει φυσεκλίκια”… Η “ειρήνη” δεν είναι μια ωραία και σπουδαία αφηρημένη ιδέα, ειδικά για ανθρώπους που βγάζουν τα προς το ζην τους με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Η ειρήνη είναι κάτι πολύ απτό και ταπεινό: περνάει απ’ το στομάχι· και, συχνά, απ’ το κρεβάτι…

Θεωρητικά και πρακτικά το ζήτημα της χρηματοδότησης αυτής της εξειδικευμένης και στοχευμένης ανοικοδόμησης θα μπορούσε να λυθεί εύκολα: απ’ το Πεκίνο και την Ντόχα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο κράτος έχουν ταμειακές δυσκολίες. Αλλά είναι γνωστό (σίγουρα στους αντικαθεστωτικούς HTS του Idlib) ότι πρόκειται για συμμάχους του Άσαντ. Αυτό που χρειάζεται είναι τα λεφτά (πρώην) εχθρών του. Όχι μόνο για το χρήμα τους αυτό καθεαυτό· αλλά επειδή η συμμετοχή του Βερολίνου (και του Παρισιού) στην «αποκατάσταση των προσφύγων» θα λειτουργήσει – εύκολο να το καταλάβετε – και σαν ένα είδος πολιτικής εγγύησης για το μέλλον τους.

Αυτός είναι ο στόχος της «πίεσης» της Άγκυρας προς την Ευρώπη· η οποία στον Έβρο είναι όσο πιο συμβολική γίνεται. Εκτός απ’ το να πείσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ότι η ευρώπη δεν πρόκειται να τους δεχτεί στο εδαφός της (η ελληνική εθνοφασιστική βοήθεια είναι απάνθρωπη, φασιστική· αλλά τακτικά χρήσιμη στο μπλοκ της Αστάνα!) και ότι η όποια προοπτική τους βρίσκεται ανατολικά του Αιγαίου, στη μέση Ανατολή, ο Erdogan δημιουργεί εκείνο το θεαματικό πλαίσιο που θα επιτρέψει στο γερμανικό (μάλλον δύσκολο στο γαλλικό) κράτος να συμφωνήσει (στο εσωτερικό του) για μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις επιστροφής των προσφύγων στην ειρηνική ζωή στη συρία. Πρακτικά μόνο το Βερολίνο έχει πολιτική για τη μέση Ανατολή χωρίς αεροπλάνα και πυραύλους (σαν εκείνη του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron) – πολιτική ωστόσο που χρειάζεται την υποστηρίξη της Άγκυρας μέσω μιας κρατικής εκδοχής “δημιουργίας καταστάσεων”… Το γερμανικό κράτος άλλωστε (όπως και άλλα στην κεντρική ευρώπη) έχει ικανό know how σε τέτοιου είδους θέματα, ήδη απ’ την δεκαετία του ’80, όταν τότε έβαλε σε εφαρμογή προγράμματα για τον επαναπατρισμό (και την επαγγελματική αποκατάσταση) τούρκων μεταναστών, οργανώνοντας την τουριστική βιομηχανία στην τουρκία…

Είναι φανερό (σύμφωνα με την ασταμάτητη μηχανή) ότι η ελληνική επικράτεια είναι απλά ένας προσωρινός γεωγραφικός μεσάζοντας στις σε εξέλιξη σχέσεις του Βερολίνου και του Παρισιού με την Άγκυρα, με την πολιτική “αξία” που έχει όχι μόνο σαν κράτος / κεφάλαιο, αλλά και σαν μέλος του μπλοκ της Αστάνα (και ευρύτερα του ευρασιατικού project), πράγμα που οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού τρομάζουν να αναγνωρίσουν. Προσωρινός μεσάζοντας και λίγο πολύ αμελητέος στις ιμπεριαλιστικές αξιώσεις του γι’ αυτήν την μεριά του κόσμου. Γι’ αυτό και εισπράτει φιλικά κτυπήματα στην πλάτη. (Πρακτικά η έσχατη ελπίδα της εθνικής θείας Λίτσας είναι ο άξονας – και μια εκτεταμένη “δημιουργική καταστροφή” που δεν θα θίγει αλλά θα υπηρετεί τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου…)

Το πως, τώρα, το ελληνικό καθεστώς προσπαθεί να αξιοποιήσει αντιτουρκικά την κίνηση των μεταναστών / προσφύγων που μεθοδεύει το τουρκικό καθεστώς για τους ευρύτερης σημασίας λόγους που εξηγήσαμε πριν, είναι ένα ενδιαφέρον θέμα. Θα το πιάσουμε προσεχώς.

Μείνετε συντονισμένοι!

Τετάρτη 4 Μάρτη. Επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε σε λίγες ημέρες στο «ερμηνευτικό κλειδί» που προτείναμε το Σάββατο 29 Φλεβάρη… Όμως το αν έχει «ηττηθεί» ή όχι το τουρκικό καθεστώς στο Idlib δεν είναι καν και καν ζήτημα «ερμηνείας». Είναι ζήτημα διαυγούς γνώσης για το τι είδους πόλεμος γίνεται στο συριακό πεδίο μάχης, και ποιοί είναι οι στόχοι του μπλοκ της Αστάνα (συνολικά και κατά κράτος).

Ενώ, λοιπόν, η «τουρκική ήττα στο Idlib» έχει γίνει καραμέλα, ενώ ο «σχεδόν πόλεμος Άγκυρας – Μόσχας» ξαναέγινε η εθνική (και «δυτική»…) κοινοτοπία, δεν μνημονεύονται γεγονότα όπως: οι συνεχιζόμενες κοινές στρατιωτικές περιπολίες ρωσικού και τουρκικού στρατού στη βόρεια συρία· ή το γεγονός ότι μερικές δεκάδες αντικαθεστωτικών ενόπλων που είχαν ξεμείνει στη συριακή Dara’a, στο νότο, μεταφέρθηκαν ΧΤΕΣ στο Idlib με ρωσική παρέμβαση· θα ακολουθήσει κι άλλη τέτοια “μεταγωγή”, από άλλη πόλη του συριακού νότου… Ως εάν η Μόσχα να ενισχύει στρατιωτικά τους εχθρούς της στον θύλακα, και οπωσδήποτε τον τουρκικό στρατό, με φρέσκα τουφέκια…

Οι πραγματικές εξελίξεις επί του εδάφους ενισχύουν την θέση μας (την ξέρετε εδώ και καιρό). Υπάρχει στον θύλακα του Idlib μια κομβική πόλη, ονόματι Saraqib, πάνω στη διασταύρωση των αυτοκινητοδρόμων Μ5 και Μ4, που είναι το επίδικο (ο Μ5 έχει καταληφθεί ήδη απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, ο Μ4 είναι το επόμενο πλάνο). Η Saraqib καταλήφθηκε απ’ τον συριακό στρατό πριν καμμιά δεκαριά ημέρες· πριν 2 ημέρες μια αντεπίθεση των αντικαθεστωτικών με την βοήθεια του τουρκικού στρατού οδήγησε στην ανακατάληψή της. Χτες ο συριακός στρατός (μαζί με αφγανούς μισθοφόρους υπό την διοίκηση των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», συν ένοπλους της Χεζμπ’ Αλλάχ, κάτω απ’ τα ρωσικά αεροπλάνα) ξαναπήραν την πόλη. Η ρωσική (το τονίζουμε: η ρωσική) στρατοαστυνομία ανέλαβε ήδη τον έλεγχο της πόλης… Κι αυτό που υπονοείται (θα είναι, πιθανότατα, μέρος της εκεχειρίας που θα συμφωνήσουν Putin και Erdogan αύριο) είναι: κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες είτε στην Saraqib είτε στον Μ4 – είτε και στα δύο…

Αυτό ΔΕΝ είναι ήττα για τον Erdogan· και δεν είναι καθόλου ήττα για το μπλοκ της Αστάνα συνολικά! Σε κάθε περίπτωση θα οδηγήσει σ’ έναν επίσημο, διπλό και ανοικτά στρατιωτικό έλεγχο των αντικαθεστωτικών στο Idlib (σ’ έναν σαφώς μικρότερο θύλακα…) απ’ τον τουρκικό στρατό, σε συνεργασία με τον ρωσικό (plus συριακό) στο υπόλοιπο τμήμα του, περίπου τα 2/5 της έκτασης που είχε πριν την έναρξη της πρόσφατης εκστρατείας.

Υπάρχουν όμως και μερικά ακόμα tips αυτής της «περιπέτειας στο Idlib» για τον τουρκικό στρατό. Μπήκε σε (σαφώς) περιορισμένες μάχες χωρίς αεροπορία (η Μόσχα κράτησε τον πλήρη έλεγχο του αέρα) αλλά με συστηματική χρήση drones. Οι γνώστες των λεπτομεριών αυτής της στρατιωτικής εμπλοκής υποστηρίζουν ότι η τουρκική χρήση των drones σαν βομβαρδιστικών ήταν εξαιρετικά επιτυχής· ήταν η ρωσική αντιαεροπορική τεχνολογία η μόνη που μπορούσε να τα εξουδετερώσει, μετά από μερικές ημέρες. Δοκιμάστηκε κι αυτή, επί τη ευκαιρία…

Για να το πούμε λιανά θα θυμίσουμε μια φράση του Putin, όταν είχε ρωτηθεί για το κόστος της επέμβασης στη συρία το 2015: … Κάθε χρόνο κάνουμε ασκήσεις που έχουν έξοδα· αυτή αξίζει τα λεφτά της αφού γίνεται σε πραγματικές συνθήκες! Ο τουρκικός στρατός, παίζοντας το παιχνίδι της δήθεν αντιπαλότητας με τον συριακό ‘n’ friends, είχε την ευκαιρία να εκπαιδευτεί σε πραγματικές (και δυσμενείς: χωρίς αεροπορία) συνθήκες: κυνικό μεν, αλλά αυτό δεν περιλαμβάνεται στα χαρακτηριστικά της «ήττας». Ε;

(φωτογραφία: Η ρωσική στρατοαστυνομία στην διαφιλονικούμενη Saraqib, χτες…)