Tag: τουρκία

Τζενεράλ, τζενεράλ, πού κρύφτηκες;

Δευτέρα 25 Μάη. Αυτό όμως η ασταμάτητη μηχανή το ήξερε (το είχε καταλάβει). Και σας το είχε μαρτυρήσει πριν σχεδόν 4 μήνες. Στις 31 Γενάρη (: “και οι μπουρμπλουλήθες όταν σκάνε θόρυβο κάνουν”) γράφαμε μεταξύ άλλων (με την γνωστή αντεθνική αναίδεια):

… Ο «τζενεράλ» έβγαλε γλώσσα σε Μόσχα και Άγκυρα στις 13 προς 14 Γενάρη· στη συνέχεια πέταξε στο Κάιρο, όπου έφτασε στις 14· ήταν ήδη «ξεγραμμένος», κι αυτό το υπέδειξε η ανεγκέφαλη αλεπού Putin στον φασίστα Sisi την ίδια ημέρα· κι έγινε δεκτός μετά τιμών «αδιόριστου αρχηγού κράτους» στην Αθήνα, στις 17 Γενάρη… Όπου ανέλαβε και καθήκοντα άτυπου υπ.εξ. του ελλαδιστάν στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου… (Οι ντόπιοι δημαγωγοί είπαν μετά ότι τα κατάφερε εξαιρετικά… Αν ανοίξουν διορισμοί στο ελληνικό υπουργικό συμβούλιο, έχει προοπτικές…)

Με δυο λόγια ο «τζενεράλ» ήταν ήδη walking dead την ώρα που έγερνε στη ζεστή αγκαλιά του ρημαδοΚούλη και του υπ.εξ. ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα…. Οι οποίοι, φυσικά, τέρατα ευφυίας καθώς είναι, δεν είχαν πάρει χαμπάρι· πράγμα το οποίο όμως δεν πρέπει να εκπλήσσει, αφού έτσι συμβαίνει με τους γύπες: τρέφονται με ψοφίμια, που τα θεωρούν γκουρμεδιές….

Αυτά λέγαμε στον μακρινό, προ covid-19, Γενάρη του 2020… Ήταν θέμα χρόνου να “σχολάσει” επίσημα ο αγαπημένος του ελληνικού ιμπεριαλισμού στρατηγός Haftar… (Να σχολάσει και αυτός πρέπει να πούμε, γιατί έχει σχολάσει προ πολλού ο θρυλικός Guaido και αργά ή γρήγορα θα σχολάσουν και κάτι τοξικοί πετροχουντικοί στο Ριάντ και στα εμιράτα…)

Η κατάσταση στη (δυτική) λιβύη έχει έρθει τα πάνω – κάτω (όπως ήταν εύλογο να συμβεί…), ο «τζενεράλ» όχι μόνο δεν έκατσε πάνω στα ερείπια της Tripoli για να καταργήσει μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο το άθλιο «μνημόνιο» Sarraj – Erdogan αλλά τα μαζεύει κι απο εκεί – ήδη έφυγαν οι μισθοφόροι της ρωσικής wagner group, οι οποίοι τους τελευταίους μήνες πρέπει να έπαιζαν χαρτιά, μπάλα, κάτι για να κινούνται…

Τέλειωσαν όλα με τον αγαπημένο των ελλήνων; Μόνο σαν άγαλμα στο Σύνταγμα μπορεί να ζήσει; Ίσως όχι. Μπορεί να ξεκινήσει προχωρώντας με τα γόνατα (μόνο με τα γόνατα!), να πάρει τον δρόμο μέσω αιγύπτου, ισραήλ (σύμμαχοι) συρίας, τουρκίας (εχθροί) και να φτάσει, μετά από κανά χρόνο, γονατιστός στη Μόσχα, για να ζητήσει συγγνώμη για την αχαριστία του… Ως τότε, φυσικά, θα έχει αντικατασταθεί από κάποιον άλλο συνεννοήσμο και συνεργάσιμο…

Τι έγινε πασιφανές λοιπόν στη λιβύη, και γιατί το ρημαδογκουβέρνο και οι “ειδικοί γεωπολιτικοί” λακέδες / αναλυτές του τρέχουν και δεν φτάνουν; Έγινε αυτό για το οποίο σας είχαμε ενημερώσει τόσο έγκαιρα ώστε να θεωρηθεί ακόμα και άσκοπο!… Μόσχα και Άγκυρα, παριστάνοντας τους εχθρούς, έπιασαν σαν πένσα, για πάρτη τους, αυτό το κομμάτι της βόρειας αφρικής / κεντρικής Μεσογείου· κλείνοντας το μάτι ο πρώτος προς τον βασιλιά Macron και ο δεύτερος προς τη Ρώμη· με το Βερολίνο στο βάθος, και το Λονδίνο μακρυά, πολύ μακρυά… Βορειότερα της Μάγχης. (Και το ψοφιοκουναβιστάν; Εεεεε…)

Οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού έχουν κάνει τις δικές τους επιλογές – και χάνουν… Τώρα φοβούνται μην τυχόν η Άγκυρα αποκτήσει στρατιωτικό αεροδρόμιο στη λιβύη… Μα το έχει ήδη! Κι όχι μόνο αεροδρόμιο, αλλά και ναυστάθμο! Ποιο είπαμε ήταν το ελληνικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο πριν μόλις 4, 3, 2 χρόνια; Η περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου; Ε, ηττήθηκε πανηγυρικά! Κρίμα οι χάρτες του ογκόλιθου Κοτζιά! Κρίμα οι δημόσιες σχέσεις και οι PR εκστρατείες του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα!!.. Τώρα (πατριώτες!) να κρατηθεί με κάθε κόστος ο Ευβοϊκός – και βλέπουμε…

Γιατί το κρύβουν απ’ το πόπολο; Μια χαρά θα ταίριαζε το social distancing με τις πλερέζες: πένθος το ένα, πένθος και το άλλο…

(οι φωτογραφίες είναι παλιές… Ενθύμια λαμπρών εποχών…)

Η άλλη αρένα – λιβύη

Τρίτη 21 Απρίλη. Για να αποκατασταθεί μια αξιόπιστη προσέγγιση για το πως η τσαχπίνης covid-19 παίζει (ή μπορεί να παίξει) σημαντικό ρόλο στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, είτε στην «οικονομική» είτε στην «γεωπολιτική» διάστασή του (έναν ανταγωνισμό που καθόλου δεν έχει σταματήσει, το αντίθετο), πρέπει βιαστικά να περάσουμε (και να ξανα-αρχίσουμε μια κάποια σταθερή ενημέρωση…) για διάφορα σημεία του κόσμου / πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Σ’ αυτά τα πεδία, της καπιταλιστικής «οικονομίας» ή/και «γεωπολιτικής» και του διακρατικού ανταγωνισμού, ο covid-19 και η πανδημία δεν είναι αυτό το αλυσιδωτό πραξικόπημα που τυρρανάει τόσα εκατομμύρια ζωές· είναι όλα τα υπόλοιπα!

Πρώτος σταθμός η λιβύη. Τα νέα είναι πολύ άσχημα για τον τζενεράλ Haftar (και τους έλληνες φίλους του). Χάρη σ’ έναν συνδυασμό προσπαθειών των δύο συμμάχων Μόσχας και Άγκυρας (η πρώτη να «αδυνατίσει» τον τζενεράλ και η δεύτερη να ενισχύσει τον Sarraj), ο στρατός του δεύτερου (με την κρίσιμη υποστηρίξη της τουρκικής αεροπορίας) έχει ανακαταλάβει όλη την ζώνη ανάμεσα στην Tripoli και στα λιβυο-τυνησιακά σύνορα, σε ένα πλάτος περίπου 30 χιλιομέτρων. Έχει εξασφαλίσει έτσι την οδική επικοινωνία ως τον τυνησιακό νότο. Πέρα απ’ την «ψυχολογική» σημασία της εξέλιξης (είναι η πρώτη φορά εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια που η αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Tripoli αντιστρέφει τους συσχετισμούς δύναμης), αυτός ο διάδρομος επιτρέπει την στρατιωτική ενίσχυση του Saraj απ’ την Άγκυρα μέσω νότιας τυνησίας (αν η συντηρητική και φιλομουσουλμανικηαδελφότητα κυβέρνησή της το επιτρέψει, φανερά ή κρυφά).

Η αλλαγή του momentum φαίνεται απ’ την επίθεση που έχει ξεκινήσει ο στρατός του Saraj προς την κωμόπολη Tarhuna, κάμποσα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Tripoli, κατεχόμενη τώρα απ’ τους ένοπλους του Haftar. Προς το παρόν προελαύνει· αργά αλλά προελαύνει. Μένει να φανεί αν ο αγαπημένος των ελλήνων (μόλις πριν 3,5 μήνες διάολε, δεν πέρασε και κανάς αιώνας!!) τζενεράλ έχει τα ντουφέκια και το ηθικό να κρατήσει τις θέσεις του, ή θα αρχίσει να υποχωρεί «ελαφρώς άτακτα».

Το βέβαιο είναι πως τα ελληνικά όνειρα περί συντριπτικής νίκης του τζενεράλ (μέσω κατάληψης / ισοπέδωσης της Tripoli) αποδεικνύονται όνειρα χειμέριας νυκτός. Εκείνος ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, ο γίγαντας υπ.εξ. Δένδιας, τον οποίο η λαίλαπα του covid-19 έριξε απ’ το φωταγωγημένο βάθρο της επίδειξης (και απ’ τα όνειρα της θείας Λίτσας by the way…), θα χρειαστεί ίσως να μείνει σε καραντίνα για αρκετούς μήνες: τι σκατά να κάνει πια για να καταστρέψει το τουρκο-λυβικό σύμφωνο για την οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ; Να πάρει το ντουφέκι του και να πάει να πολεμήσει αυτοπροσώπως;

(φωτογραφία: Η μπλε περιοχή – μέχρι το σύμβολο της σκηνής στα αριστέρα του χάρτη – είναι αυτή που έχει ανακαταληφθεί απ’ την λιβυο-τουρκική συμμαχία. Τα συγκεντρωμένα μπλε «κουμπιά» δεξιά αντιστοιχούν στην επίθεση προς την Tarhuna: βρίσκεται εκεί που είναι το πορτοκαλί «κουμπί» με τη ντουντούκα. Οι ροζ επιφάνειες και τα πορτοκαλί «κουμπιά» είναι του τζενεράλ…)

Η άλλη αρένα – συρία

Τρίτη 21 Απρίλη. Μετά την συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας για την «τύχη» του θύλακα του Idlib (σύμφωνα με την ελληνική δημαγωγία ήταν άλλη μια «συντριβή» του Erdogan….) συμβαίνει αυτό που ήταν αναμενόμενο· και ιδιαίτερα ενοχλητικό για ένα κράτος μέλος του άξονα, όπως το ελλαδιστάν: ο τουρκικός στρατός πολεμάει εναντίον διάφορων φραξιών της HTS, που εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται απ’ το Ριάντ. Ο στρατηγικός αυτοκινητόδρομος M4, ανάμεσα στην Saraqib και την Latakia, παραμένει μπλοκαρισμένος απ’ αυτές τις φράξιες, και οι κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες περιορίζονται προς το παρόν περίπου στο 1/5 του μήκους του. Αλλά είναι θέμα timing να αρχίσει η εκκαθάρισή του, ενδεχομένως με κοινές ρωσο-τουρκικές επιχειρήσεις.

Τα άσχημα νέα (για τον άξονα, και οπωσδήποτε για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ) έρχονται απ’ τις άλλες μεριές της συριακής επικράτειας, στα ανατολικά και στα νότια. Στην ανατολική επαρχία της Hasakah, κοντά στα σύνορα με το ιράκ, «μυστηριώδεις» ντόπιοι ένοπλοι (προσκείμενοι στον Άσσαντ…) έχουν αρχίσει να το κάνουν συνήθεια να μπλοκάρουν αμερικανικές περιπολίες. Και να τις πυροβολούν κατά βούληση…

Στα νότια πάλι, στο θύλακα της At Tanf όπου ο αμερικανικός στρατός έχει εκπαιδεύσει αντικαθεστωτικούς και κρατάει για λογαριασμό τους (και, φυσικά, για λογαριασμό του άξονα) μια ικανή έκταση ώστε να μην υπάρχει οδική επικοινωνία μεταξύ συρίας και ανατολικού ιράκ, μερικές δεκάδες απ’ αυτούς τους ένοπλους αποφάσισαν ότι δεν έχουν μέλλον με τέτοιες παρέες. Και παραδόθηκαν στον στρατό του Άσαντ, μαζί με τα όπλα τους. Το να είναι πειστικότερη η Δαμασκός απ’ την Ουάσιγκτον (και το Ριάντ, πάντα!) για τέτοιους μισθοφόρους τέτοιες εποχές δεν είναι αισιόδοξο για τους αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικους σχεδιασμούς – έτσι δεν είναι;

Idlib

Πέμπτη 12 Μάρτη. Το «ηττημένο» τουρκικό καθεστώς και το «νικητήριο» ρωσικό κανόνισαν χτες μερικές απ’ τις λεπτομέρειες της εκεχειρίας στο Idlib. Ιδιαίτερης σημασίας είναι η απελευθέρωση του αυτοκινητοδρόμου Μ4 απ’ τους αντικαθεστωτικούς ενόπλους (ο άλλος σημαντικός αυτοκινητόδρομος, ο Μ5, έχει καταληφθεί έτσι κι αλλιώς απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends).

Όπως συμβαίνει πάντα μεταξύ ηττημένων και νικητών (ε;;;) η συμφωνία που υπογράφτηκε προβλέπει μοιρασιά: ο ρωσικός στρατός θα περιπολεί στη ουδέτερη ζώνη των 6 χιλιομέτρων στη νότια πλευρά του Μ4 – και ο τουρκικός στη ουδέτερη ζώνη των 6 χιλιομέτρων στη βόρεια πλευρά του δρόμου. Ο Μ4 είναι λοιπόν de facto το καινούργιο σύνορο του θύλακα (αν και υπάρχει μια μικρή έκταση ακόμα νοτιότερα, στην «πλάτη» σα να λέμε των ρωσικών περιπολιών, όπου υπάρχουν ακόμα αντικαθεστωτικοί).

Δεν φαίνεται άσχημο deal – και φυσικά είναι μεταξύ νικητών! Ειδικά το τουρκικό καθεστώς, εγκαθιστώντας με την άδεια και την συμφωνία Μόσχας, Δαμασκού και Τεχεράνης 12.000 στρατιώτες του στον θύλακα, «έχει κάτσει» πάνω στους ένοπλους της HTS που δεν είναι αριθμητικά πολύ περισσότεροι: η «τέλεια ήττα» της Άγκυρας!!! Αλλά σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που καλπάζει όλο και πιο γρήγορα στις “παράλληλες” και τις “εναλλακτικές” πραγματικότητες (ο καθένας ό,τι γουστάρει δηλαδή…) οι παρόλες για την ήττα του “αιώνιου εχθρού” στη συρία συνεχίζονται. Εδώ κι εκεί.

Ένα απ’ τα πολλά που κουκουλώνουν όλοι οι ντόπιοι καθεστωτικοί επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγοί είναι αυτή η απλή απορία: αν η Άγκυρα σκόπευε να “νικήσει” στο Idlib με τον τρόπο που το εννοούν αυτοί (δηλαδή να «κατατροπώσει τον ρωσικό και τον συριακό στρατό»…) γιατί μετακόμισε 4.500 με 5.000 αντικαθεστωτικούς ένοπλους απ’ το Idlib στην Tripoli, για λογαριασμό του Sarraj; Γιατί αδυνάτισε την άμυνα του θύλακα; Ε;

«Δεν βαριέσαι;» Στον κόσμο που ζούμε και θα ζήσουμε η βλακεία δεν θα είναι ένα απλό φαινόμενο. Είναι και θα είναι εθνικό καθήκον και κοινωνική υποχρεώση…

(φωτογραφία: Η ζώνη του Μ4: ο δρόμος διακρίνεται σαν γκρίζα γραμμή ανάμεσα στις μπλε γραμμές. Δεξιά και αριστέρα με ροζ χρώμα είναι οι περιοχές που ελέγχει ο Άσαντ ‘n’ friends).

Τί ακριβώς είναι ο Έβρος;

Δευτέρα 9 Μάρτη. … Την Δευτέρα, με την κορύφωση της κρίσης στον Έβρο, ο Μπορίσοφ βρέθηκε στην Άγκυρα σε επίσημο δείπνο με τον Ερντογάν και μεταξύ άλλων τον ευχαρίστησε για το ότι τηρεί την συμφωνία ε.ε. – τουρκίας στα βουλγαροτουρκικά σύνορα. Γιατί όχι; Από τη Σόφια μεταδιδόταν ότι η πίεση στη μεθόριο με την τουρκία είναι μηδενική την ώρα που λίγο παρακάτω από τον μεθοριακό σταθμό του Καπετάν Αντρέεβο στις Καστανιές, γινόταν «κόλαση».

Η φιλία μεταξύ των ηγετών έχει τη δική της αξία, αλλά τα συμφέροντα ως γνωστόν στις διεθνείς σχέσεις υπερισχύουν…

Αυτά έγραφε την περασμένη Τετάρτη η καθεστωτική «καθημερινή», με μια έντονη δόση ειρωνείας για τις σχέσεις ανάμεσα στην Άγκυρα και στην Σόφια…. Δεν ήθελε (ο αρθρογράφος) να γίνει πιο συγκεκριμένος για το ποια συμφέροντα επιτρέπουν τις καλές σχέσεις ανάμεσα στα δύο κράτη (σε σύγκριση με τα συμφέροντα που παράγουν τις κακές σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας…). Τουλάχιστον θύμισε ότι υπάρχουν κι άλλα σύνορα μεταξύ ευρώπης και τουρκίας, εκτός απ’ τα ελληνοτουρκικά: τα βουλγαροτουρκικά… Γιατί ο παλιάνθρωπος εθνικός εχθρός των ελλήνων δεν «πίεσε» κι εκεί αν όντως το μόνο που θέλει είναι τα «πιέσει την ευρώπη»; Ποιά άραγε είναι τα συμφέροντα που κάνουν το ελληνικό κράτος εχθρικό προς το τουρκικό (και το ανάποδο) σ’ αυτήν την γεωγραφική περιοχή ενώ μεταξύ Σόφιας και Άγκυρας υπάρχει φιλία; Η καθεστωτική εφημερίδα και οι συντάκτες της κρατάνε καλά κρυμμένο το μυστικό. Πυκνό μυστήριο καλύπτει την υπόθεση!!!

Όμως αυτά τα πράγματα δεν κρύβονται… Πριν 2 ημέρες (το περασμένο Σάββατο) ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Geoffrey Pyatt (ο συνυπεύθυνος για την σφαγή στην πλατεία Maidan του Κιέβου, για να μην ξεχνάμε τις επιτυχίες του ανδρός..) μαζί με αμερικάνο υφ.υπ.εξ. Matthew Palmer (αρμόδιο για θέματα ευρώπης και ευρασίας), επισκέφτηκε την «ταραγμένη περιοχή». Για την ακρίβεια την αγαπημένη Αλεξανδρούπολη… Και δεν παρέλειψε να υποδείξει κάτι τις που λέγεται συμφέροντα, εμπόλεμα συμφέροντα. Δήλωσε μεταξύ άλλων:

… Η παρουσία μου, η παρουσία του Ματ (ο Palmer) εδώ είναι μια χειρονομία αλληλεγγύης προς τον λαό της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, τον λαό του Έβρου, ο οποίος δοκιμάζεται από την πρόσφατη κλιμάκωση της μεταναστευτικής κρίσης στα σύνορα, αλλά αντικατοπτρίζει επίσης την ισχυρή στρατηγική εστίαση που έχει θέσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη…

Δεν είναι κρίμα που (από ιμπεριαλιστική σεμνότητα προφανώς…) το ελληνικό γκουβέρνο δεν επέδειξε την συγκεκριμένη επίσκεψη με την ίδια ένταση που το έκανε για την επίσκεψη της κυρίας Ursula von der Leyen…;;; Πάντως δεν είναι καθόλου κρίμα που (το γκουβέρνο και οι δημαγωγικοί μηχανισμοί του) παριστάνουν ότι ο Έβρος είναι «σύνορο της ευρώπης» (και μάλιστα το μοναδικό) – ενώ εξελίσσεται σε «σύνορο των ηπα»!

Όχι, αυτή η «παρεξήγηση» δεν είναι ούτε λάθος ούτε κρίμα….

Τί ακριβώς είναι η «πίεση»;

Δευτέρα 9 Μάρτη. Για κακή τύχη της ελληνικής εθνικιστικής / ιμπεριαλιστικής ρητορικής υπάρχει κι άλλο «σύνορο ευρώπης – τουρκίας». Στην κύπρο! Είναι μια μέτρια περίπτωση για όσους μετανάστες και πρόσφυγες θέλουν να πατήσουν ευρωπαϊκό έδαφος σαν βήμα νο 1. Απ’ την τουρκία στην βόρεια κύπρο ταξιδεύει κανείς πολύ απλά. Και απ’ την βόρεια κύπρο περνάει στη νότια με τα πόδια – δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο.

Θα αναρωτηθεί κανείς: και γιατί τότε οι πρόσφυγες / μετανάστες δεν ακολουθούν αυτόν τον εύκολο δρόμο; Πρώτον, επειδή είναι ένας δρόμος που δεν αφήνει κέρδη για τα «γραφεία παράνομων ταξιδίων» – άρα δεν προτείνεται σ’ αυτούς τους ανθρώπους που δεν ξέρουν τις λεπτομέρειες της γεωγραφίας στην ανατολική Μεσόγειο. Και δεύτερον, επειδή απ’ τη νότια κύπρο μπορεί κανείς να διαφύγει προς την κεντρική ευρώπη μόνο αεροπορικά: είναι ο σχετικά πιο ακριβός τρόπος, άρα αφορά ανθρώπους που έχουν (ή μπορούν να βρουν) το αναγκαίο χρήμα για πλαστά διαβατήρια, λαδώματα, κλπ. Αυτή την στιγμή πρέπει να υπάρχουν στη νότια κύπρο τουλάχιστον 8.000 πρόσφυγες / μετανάστες, κυρίως σύριοι· απ’ αυτούς κάτι περισσότεροι από 1000 έχουν αναγνωριστεί σαν πολιτικοί πρόσφυγες.

Όμως το ότι η νότια κύπρος είναι ως τώρα “special” ευρωπαϊκό σύνορο / έδαφος δεν θα εμπόδιζε καθόλου τον «κακούργο» Erdogan να κατευθύνει τις «ροές» προς τα εκεί!!! Ε; Αφού είναι παλιάνθρωπος, αφού καταρρέει, αφού – αφού – αφού… Μπορείτε να φανταστείτε εύκολα τι θα ακουγόταν αν μερικές χιλιάδες πρόσφυγες / μετανάστες περνούσαν απ’ την βόρεια στη νότια κύπρο: ο «κακούργος», που εκβιάζει την ευρώπη για μια λύση στο κυπριακό στα μέτρα του, που εκβιάζει τους αθώους ελληνοκύπριους πότε με την αοζ και πότε με τους μετανάστες, ο μπήξε και ο δείξε… Αλλά – εντελώς ανεξήγητα… – ο «κακούργος» δεν επέλεξε αυτήν την εκδοχή!!!

Μια μικρή ανακεφαλαίωση τώρα. Υπάρχουν 4 (τέσσερεις) ζώνες που θα μπορούσαν να ονομαστούν «σύνορα τουρκίας – ε.ε.». Τα τουρκοβουλγαρικά σύνορα· τα τουρκοελληνικά στον Έβρο· τα τουρκοελληνικά στο ανατολικό Αιγαίο· τα σύνορα μεταξύ βόρειας και νότιας κύπρου. Απ’ αυτές τις 4 (τέσσερεις) ζώνες ο αιώνιος εχθρός, που «πιέζει την Ευρώπη», διάλεξε μία και μόνο μία· και υποδειγματικά απέφυγε ή και εμπόδισε τις άλλες τρεις… Διάλεξε τον Έβρο, και μάλιστα όχι οποιοδήποτε σημείο του, αλλά το μόνο οχυρωμένο, όπου το πέρασμα των μεταναστών θα ήταν αδύνατο: τις Καστανιές…

Τι έχει άραγε ο Έβρος (όχι σαν ποτάμι αλλά σαν ελληνικός νομός…) που τον έκανε τόσο «ελκυστικό για την άσκηση πίεσης στην ε.ε.»; Έχει σχέση η «ιδιαιτερότητά» του με την αμερικανική «στρατηγική εστίαση» της Ουάσιγκτον στην Αλεξανδρούπολη; Έχει σχέση αυτό το κάτι τις του Έβρου με τις καλές σχέσεις Σόφιας – Άγκυρας (και τις εχθρικές Αθήνας – Άγκυρας);

Κι αν ναι τι σχέση έχει το show με τους μετανάστες / πρόσφυγες κι απ’ τις δυο μεριές των συνόρων με αυτήν την «ιδιαιτερότητα» του Έβρου;

Ε;

H γεωπολιτική….

Δευτέρα 9 Μάρτη. Η «ιδιαιτερότητα» του Έβρου έχει γίνει βαριά και γεωπολιτική: βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ανταγωνιστικούς, αντίπαλους, εχθρικούς αγωγούς φυσικού αερίου. Ο ένας, υπό κατασκευήν, είναι ο transbalkan, που θα αποτελεί συνέχεια του turkstream 2 και μέσω βουλγαρίας και σερβίας θα παροχετεύει ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη (φωτογραφία επάνω). Ο άλλος, στα σχέδια ακόμα, είναι ο IGB, που σύμφωνα με τον σχεδιασμό θα παίρνει αέριο απ’ την πλωτή εγκατάσταση εξαέρωσης υγροποιημένου αερίου (LNG) έξω απ’ την Αλεξανδρούπολη, για να το διοχετεύει επίσης προς βορράν… (φωτογραφία κάτω).

Δεν θα εκπλαγείτε αν θυμίσουμε ότι τον πρώτον σωλήνα τον προωθούν / στηρίζουν η Μόσχα, η Άγκυρα, ένα μεγάλο μέρος των αφεντικών στη Σόφια (και ο Μπορίσοφ αυτοπροσώπως), το Βελιγράδι, και οι τελικοί αποδέκτες του αερίου στην κεντρική ευρώπη· ενώ τον δεύτερον η Ουάσιγκτον, η Αθήνα, οι έλληνες εφοπλιστές / γκαζάδες (που καθορίζουν εν προκειμένω τους προσανατολισμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού), και δεν ξέρουμε ποιος άλλος. Δεν θα εκπλαγείτε αν συμπεράνετε πως οι καλές σχέσεις μεταξύ Μπορίσοφ και Ερντογάν οφείλονται και στον υπό κατασκευήν transbalkan· ούτε αν μάθετε ότι η προέκταση του turkstream 2 (σαν χάραξη) παρέκαμψε την ελληνική επικράτεια (πηγαίνοντας κατευθείαν στην βουλγαρική) επειδή στο ελλαδιστάν υπάρχει too much «Pyatt» – δηλαδή «αμερικανική στρατηγική εστίαση» στην Αλεξανδρούπολη και σ’ όλη την ζώνη προς βορρά – και όχι μόνο… Εν τέλει δεν θα ξαφνιαστείτε αν θυμίσουμε ότι στην Αλεξανδρούπολη ο αμερικανικός στρατός φτιάχνει αεροναυτική βάση, με τις ευλογίες τόσο του προηγούμενου φαιορόζ γκουβέρνου, όσο και του τωρινού ρημαδό-…

Με δυο λόγια: η 1 (μία) απ’ τις 4 (τέσσερεις) συνοριακές ζώνες «ε.ε. – τουρκίας», και μόνον αυτή, έχει αυτό το προσόν: προορίζεται για αμερικανο(ελληνική) επιχειρησιακή βάση εναντίον τόσο των pipe project Άγκυρας και Μόσχας προς τα βαλκάνια και την κεντρική ευρώπη, όσο και εναντίον κάθε κράτους χωριστά. Πολύ κοντά στην Μαύρη Θάλασσα, κι ακόμα κοντύτερα στα Δαρδανέλια (: ρωσικός στόλος…) αλλά και στην έξοδο του καναλιού που φτιάχνει ο Ερντογάν ώστε να υπάρχει δεύτερη θαλάσσια διαδρομή απ’ την Μαύρη Θάλασσα στο βόρειο Αιγαίο και ανάποδα – που δεν θα υπάγεται στη διεθνή Συνθήκη του Μοντρέ…

Εντελώς συμπτωματικά εκεί “παίχτηκε το δράμα”… Εντελώς… Κοίτα να δεις κάτι πράματα…

… και η «εργαλειοποίηση», φανερή και κρυφή

Δευτέρα 9 Μάρτη. Όπως με την σύνδεση των μεταναστών / προσφύγων στην τουρκική πλευρά του Έβρου με το Idlib η ντόπια εθνικιστική δημαγωγία προσπάθησε να θολώσει τα νερά παρακάμπτωντας οποιαδήποτε πραγματική εξήγηση για τα κίνητρα του τουρκικού καθεστώτος, το ίδιο επεδίωξε και πέτυχε παραλείποντας οποιαδήποτε εξήγηση του γιατί αυτός ο άθλιος εθνικός εχθρός δεν «βομβάρδισε» με γυναίκες και παιδιά τη Σάμο ή το Καστελόριζο· τη νότια κύπρο ή την βουλγαρική επικράτεια… Κάτι σοβαρό έπρεπε να κρυφτεί – κι αυτό δεν μπορεί παρά να αφορά το «ειδικό» παρόν (και ακόμα περισσότερο το «ειδικό» μέλλον) αυτής της περιοχής. Στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Παραμένει όμως ακόμα ένα κενό. Με ποιόν τρόπο αφενός το τουρκικό καθεστώς και αφετέρου το ελληνικό χρησιμοποίησαν τους μετανάστες / πρόσφυγες σε μια τέτοια light και έμμεση σύγκρουση σχετικά με τον ενεργειακό και στρατιωτικό έλεγχο αυτής της μικρής μεν αλλά κρίσιμης ζώνης;

Εδώ η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει ακόμα κάτι ακλόνητο να καταθέσει! Μόνο μια υπόθεση εργασίας που, το παραδέχεται, δεν έχει αυτήν την στιγμή ατσάλινα επιχειρήματα υπέρ της. Σπρώχνοντας το τουρκικό καθεστώς μερικές εκατοντάδες πρόσφυγες / μετανάστες πάνω στο φράχτη του Έβρου (το επαναλαμβάνουμε: το πιο οχυρωμένο σημείο του συνοριακού ποταμού) πέρα απ’ το να τραβήξει το Βερολίνο (και όποιον άλλον) στο ζήτημα της αποκατάστασης / ανοικοδόμησης της συρίας, προσπάθησε να κάνει την ζώνη του νομού Έβρου «περισσότερο ευρωπαϊκή υπόθεση» – κόντρα στην (ελληνο)αμερικανοποίησή της. Και, αντίστροφα, το ελληνικό καθεστώς, ακολουθώντας υποδειγματικά την πιο σκληρή απ’ τις παραλλαγές της αντιμεταναστευτικής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών, κατασκεύασε μια προσομοίωση του «τραμπισμού» (: της λογικής του τείχους στα σύνορα με το μεξικό και της στρατιωτικής διαχείρισης των λατίνων μεταναστών) σε τυπικά «ευρωπαϊκό έδαφος». Μ’ άλλα λόγια «αμερικανοποίησε» το ζήτημα – παρόλες τις «εκκλήσεις» για «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», που απαιτούν πάντως την ενίσχυση αυτής ακριβώς της στρατιωτικοποίησης ολόκληρης της χερσαίας ζώνης στα δυτικά του ποταμού.

Η στρατιωτικοποίηση της «διαχείρισης των ροών» δεν είναι άγνωστη στα «ήθη» της «ευρώπης κάστρου»! Είναι γνωστή τόσο στα βουλγαροτουρκικά σύνορα· όσο και στους ισπανικούς θύλακες στο μαρόκο· με έναν διαφορετικό τρόπο είναι γνωστή και στην τακτική της Ρώμης που ενισχύει τις λιβυκές ένοπλες συμμορίες για να κάνουν την δουλειά της «αποτροπής» για λογαριασμό της. Είναι γνωστή επίσης και στο κυνήγι των διεθνών μκο στη Μεσόγειο και στον ανατολικό Αιγαίο – που τώρα μοιάζει να έχει κοπάσει, αλλά έφτασε σε ακραίες καταστάσεις μέχρι και πριν λίγους μήνες.

Ωστόσο είναι ψέμα ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε παρά να ρίχνει διακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες εναντίον άοπλων μεταναστών / προσφύγων – προκειμένου να «προστατέψει τα σύνορα της ευρώπης»!!! Αν ήθελε κάτι τέτοιο απλά θα χρειάζονταν άμεσες επαφές και συνεννοήσεις με το τουρκικό καθεστώς! Ακόμα και μια έκτακτη και ακαριαία επείγουσα συνάντηση ευρωπαίων και τούρκων αξιωματούχων, ήδη απ’ το Σάββατο 29 Φλεβάρη, θα μπορούσε να έχει απαιτήσει. Οι ανοικτές «πολιτικές διαβουλεύσεις» με την Άγκυρα θα αφαιρούσαν απ’ την ιστορία (και την όποια «κακόβουλη» τουρκική μεθόδευση) το στοιχείο του συζητήσιμου αυθορμητισμού των προσφύγων / μεταναστών – στην προκειμένη περίπτωση. Και θα έβαζαν το ζήτημα εξ αρχής σε πολιτική (με όρους κρατών) και όχι σε στρατιωτική βάση.

Δεν έκανε όμως αυτό το ρημαδογκουβέρνο! Δεν «πολιτικοποίησε», αλλά αντίθετα στρατιωτικοποίησε ακαριαία την εμφάνιση μερικών εκατοντάδων ανθρώπων στο συνοριακό πέρασμα. Κι εκεί βρίσκεται το “μυστικό”, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Αν το τουρκικό καθεστώς «εργαλειοποίησε ανθρωπιστικά» μερικές εκατοντάδες φυγάδων απ’ την μια μεριά του ποταμού υποδεικνύοντάς τους σχεδόν το «αδύνατο», την επίθεση σ’ ένα φράχτη που από πίσω είχε στρατοαστυνομία, το ελληνικό καθεστώς έκανε το ίδιο σε πολύ χειρότερη version απ’ την άλλη μεριά του ποταμού, χαρακτηρίζοντάς τους «εισβολείς» και αντιμετωπίζοντάς του ανάλογα. «Άοπλη εμπροσθοφυλακή του εχθρού»! Πρόκειται για πλήρη και ακριβέστατη αντιγραφή της ρητορικής του ψόφιου κουναβιού!

Και ασφαλώς ένας Pyatt και ένας Palmer εκτίμησαν αυτή τη στάση, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Όχι μόνο για την ρατσιστική έκφανση της ελληνικής «εργαλειοποίησης» των μεταναστών και των προσφύγων. Όχι μόνο για την επιστράτευση κάθε λαϊκοφασιστικού κατακαθιού, απ’ αυτά που πάντα είναι πρόθυμα να δουλέψουν για κάποιο project «stay behind»… Αλλά και επειδή κυρίως – το λένε με κάθε τρόπο πια – η ζώνη στα δυτικά του Έβρου είναι «ζωτικός χώρος» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· και ο «σουλτάνος» δεν είναι σύμμαχός του…

Υποθέτουμε ότι θα θεωρήσετε τολμηρή την προσέγγισή μας. Εμείς την θεωρούμε κοινότοπη. Κι αυτό επειδή όταν το ελληνικό κράτος καλούσε την frontex και, κυρίως, το νατο (το νατο!!!) να αναλάβουν να εμποδίζουν τις «ροές» μεταναστών και προσφύγων απ’ τα τουρκικά παράλια προς τα ελληνικά νησιά (θυμάστε πόσα χρόνια τώρα;) αυτό ακριβώς έκανε: εργαλειοποιούσε τους πρόσφυγες / μετανάστες με σκοπό την άτυπη και στρατιωτική κατοχύρωση όχι απλά των θαλάσσιων συνόρων του προς τα ανατολικά· αλλά, κυρίως, την κατοχύρωση του ότι υπάρχει μια συνεχής (θαλάσσια) συνοριακή γραμμή στο ανατολικό Αιγαίο, απ’ την Αλεξανδρούπολη ως το Καστελόριζο· έμμεσα, δηλαδή, την άτυπη μεν αλλά ισχυρή συμβολικά «επιβεβαίωση» του ότι το τουρκικό κράτος δεν έχει αοζ στο Αιγαίο… Αυτήν την εργαλειοποίηση την έκανε το ελλαδιστάν με «δικαιολογία» ότι και η τουρκία, «αφήνοντας ροές», θέλει το ελληνικό κακό. Το κόλπο δεν έπιασε, απλά κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να μπλέκει σε τέτοια κόλπα. Προσπαθήθηκε όμως!

Το να υπάγει τους μετανάστες / πρόσφυγες σε γεωπολιτικές επιθετικές αξιώσεις δεν είναι καθόλου άγνωστο ή ξένο για την ελληνική αντι-μεταναστευτική πολιτική. Από τότε που οι «σκούπες» κατά των μεταναστών απ’ την αλβανία και το «ξαπόστελμά τους πίσω» παρακολουθούσε την όποια «ανυπακοή» των Τιράνων απέναντι στην Αθήνα – θυμάστε τα ‘90s; Όσες / όσοι έχετε την ηλικία δεν θα πρέπει να τα ξεχνάτε: αν το ένα μάτι του ντόπιου ρατσισμού / κανιβαλισμού γυάλιζε πάντα απ’ την εκμετάλλευση της φτηνής δουλειάς των βαλκάνιων προλετάριων, το άλλο γυάλιζε απ’ τις δυνατότητες να χρησιμοποιηθούν σαν «μάζα κρέατος» για να αποσπαστούν νταβατζιλίδικα πρόσοδοι απ’ τα κράτη καταγωγής τους. Κι αυτό γινόταν συστηματικά επί χρόνια με το αλβανικό κράτος…

Όχι λοιπόν. Παρότι παραδεχόμαστε ότι δεν έχουμε αυτή τη στιγμή ακλόνητα στοιχεία για την θέση μας, μόνο τολμηρή δεν είναι… Το μόνο τολμηρό σ’ αυτήν είναι η συνολική απόρριψη των «αληθειών» του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου.

Αυτό; Ναι… Το εννοούμε! Μοναχικά ξεμοναχικά δεν το διαπραγματευόμαστε!

(φωτογραφία: Ο ορισμός του “οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται”… Απ’ την Παλαιστίνη στον Έβρο και πάλι πίσω. Οι εγκάθετοι πίσω απ’ την ανάρτηση λένε πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζουν…)

Το νόημα… (1)

Κυριακή 8 Μάρτη. Αφού η συμφωνία στο εσωτερικό του μπλοκ της Αστάνα για μια μοιρασιά του θύλακα του Idlib (μεταξύ τους) τέτοια που να μεγαλώσει (και να κάνει αποτελεσματικότερο) τον έλεγχο της Άγκυρας πάνω στους φιλοσαουδαραβικούς ενόπλους ΔΕΝ μπορεί να εξηγηθεί απ’ όλους εκείνους τους «ειδικούς» και «αναλυτές» που ήταν σίγουροι ότι εκεί γινόταν πόλεμος μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας (τον οποίο χάνει η δεύτερη), συνεχίζουν απτόητοι τον χαβά τους. Κι αν επρόκειτο για έλληνες αυτό θα ήταν φυσιολογικό: περιμένουν εδώ και χρόνια την διάλυση, την κατάρρευση, την καταστροφή του «αιώνιου εχθρού», και πληρώνονται για να την αναγγέλουν όπου νάναι. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι, εκτός συνόρων – κάποιοι ανάμεσά τους στοιχειωδώς σοβαροί. Τρολάρουν; Δεν καταλαβαίνουν; Ποιός ξέρει;

Είναι ευκαιρία, λοιπόν, να πούμε όσο πιο τηλεγραφικά γίνεται δυο κουβέντες μεθοδολογικού (και εν τέλει πολιτικού) περιεχομένου. Μια μέθοδος κριτικής ανάλυσης (του καπιταλισμού, του κράτους, επιμέρους πλευρών τους) είναι να έχει κανείς κατ’ αρχήν έναν γενικό αναλυτικό μπούσουλα, ας πούμε κάτι σαν «οι βασικές αρχές λειτουργίας» (απάνθρωπων) συστημάτων… Και, αφού πρώτα αυτόν τον αναλυτικό μπούσουλα τον ελέγξει ξανά και ξανά χωρίς προκαταλήψεις και μυθοποιήσεις και τον αναβαθμίσει έτσι ώστε να περιλαμβάνει τα βασικά χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, στη συνέχεια να προχωράει (αναλυτικά / κριτικά) σε «μικρότερες» κλίμακες, να «εστιάζει» σα να λέμε. Προσπαθώντας όχι απλά (και συχνά όχι μόνο) να αναλύσει αυτά που του εμφανίζονται σαν γεγονότα, αλλά να καταλαβαίνει (μέσα απ’ την αναζήτηση ορθολογικών αιτίων και αποτελεσμάτων) τι μπορεί να αποκρύπτεται· σκόπιμα, τυχαία, κλπ.

Μια άλλη μέθοδος, που εμφανίζεται σαν κριτική αλλά δεν είναι καθόλου τέτοια είναι να συγκεντρώνει κανείς επιμέρους γεγονότα (και «πληροφορίες» διαφόρων ειδών και προελεύσεων) και να προσπαθεί, μέσω της «συγκόλλησής» τους, να συνθέσει την «μεγαλύτερη εικόνα». Είναι αναμενόμενο ότι σ’ αυτή την διαδικασία, είτε από βιασύνη, είτε από δόλο, είτε από εύλογη τεμπελιά, θα παραμεριστούν γεγονότα που δεν «ταιριάζουν» με άλλα· ούτε με την επιθυμητή «μεγαλύτερη εικόνα». Είναι εκείνο που συμβαίνει σε κάθε είδους mainstream «επιστημονικούς ερευνητές»: οι παρατηρήσεις τους που δεν ταιριάζουν σ’ αυτό που επιδιώκουν πετιούνται στην άκρη. (Πολύ παραστατικά έχει περιγράψει αυτήν την διαδικασία ο Thomas Kuhn στο «Η δομή των επιστημονικών επαναστάσεων»).

Η δεύτερη μέθοδος εμφανίζεται να έχει ορισμένα πλεονεκτήματα: το να παραθέτεις (επιλεγμένα) γεγονότα υπονοώντας (συχνά) την ερμηνεία τους ταιριάζει σε επαγγελματίες (δημαγωγούς ή όχι)· κι ακόμα περισσότερο ταιριάζει σε μια πληροφοριοποιημένη εποχή, όπου η (πολιτική, κριτική) ανάλυση εξοβελίζεται απ’ την «επίδειξη πληροφοριών»· και την παράθεση «εντυπώσεων». Είναι ένα είδος κουτσομπολιού, σε μια ανώτερη βαθμίδα. Η πρώτη, απ’ την άλλη, έχει σίγουρα ένα μειονέκτημα σε εποχές ταχύτητας: στην πραγματικότητα είναι σχετικά αργή· και για αρχάριους εκνευριστικά αργή έως φανερά βαρετή… Δεν αποφέρει άμεσα αποτελέσματα, γρήγορη «αναγνώριση», τόνωση του ναρκισσισμού. Και επιδέχεται αμφισβήτηση – απ’ τις εντυπώσεις.

Καμμία απ’ τις δύο μεθόδους δεν εγγυάται προκαταβολικά την προσέγγιση της Αλήθειας – ειδικά σ’ έναν κόσμο γενικευμένης πλαστοποίησης. Με την πρώτη μέθοδο μπορούν να γίνουν λάθη. Αλλά η ύπαρξη ενός γενικού και ιστορικά επιβεβαιωμένου κριτικού / αναλυτικού background επιτρέπει τον εντοπισμό τους και την διόρθωσή τους. («Επιτρέπει» – δεν «επιβάλει»: πρέπει να θες να βρίσκεις τα λάθη σου για να τα εντοπίσεις!) Αντίθετα, κατά την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής, με την δεύτερη μέθοδο όχι μόνο τα λάθη είναι ο κανόνας· αλλά, κυρίως, αυτό που εμφανίζεται σαν «ανάλυση» είναι η «ακτινοβολία των εντυπώσεων». Κάποιου είδους αντανάκλαση των αληθειών των αφεντικών…

Πάρτε, για παράδειγμα, το ζήτημα του παγκόσμιου πολέμου, για τον οποίο όχι η ασταμάτητη μηχανή (απ’ το 2016), όχι το χάρτινο Sarajevo (στην περιοδική μορφή του απ’ το 2006), αλλά αρκετά πιο πριν (σίγουρα απ’ το τέλος του 2001) επιμένουμε να γράφουμε σταθερά. Είναι αμφίβολο αν μας πήρε ποτέ κάποιος στα σοβαρά· κι ο λόγος είναι απλός και ξεπερνάει τις ατομικές προθέσεις: στην επιφάνεια των εντυπώσεων (στην κατανάλωσή τους δηλαδή…) προσφέρονταν πάντα μερικές δύνατες δόσεις «πραγματικότητας»: ο πόλεμος είναι ανέφικτος πια λόγω της οικονομικής διαπλοκής των πάντων με τους πάντες («παγκοσμιοποίηση»)· ή: οι ηπα είναι παντοδύναμες· ή: ο καπιταλισμός έχει αλλάξει, έχει γίνει άυλος, οπότε η κριτική της πολιτικής οικονομίας του είναι ξεπερασμένη· ή: αφού δεν υπάρχουν σκηνές (σαν αυτές των ταινιών περί) Β παγκοσμίου πολέμου τι βλακείες είναι αυτές;

Αν τέτοια ήταν η πραγματικότητα τότε οποιαδήποτε έρευνα για τα «μη ορθόδοξα» (με την παραδοσιακή έννοια του «συνηθισμένου», του «κλασσικού») μέσα διεξαγωγής αυτού του πολέμου θα ήταν μια περιττή, εξεζητημένη, «κολληματική» ενασχόληση… Αν τέτοια ήταν πραγματικότητα τότε στα τέλη του 2001, το 2002, το 2003 (με την εισβολή στο ιράκ) η Ουάσιγκτον έκανε όντως έναν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»… Αν τέτοια ήταν πραγματικότητα τότε αυτό που ονομάστηκε «ισλαμική τρομοκρατία» θα ήταν η αδέσποτη μανία και ο φανατισμός κάποιων θρησκόληπτων που θέλουν να καταστρέψουν τον «πολιτισμένο κόσμο»· και το πιο «αριστερό» που θα μπορούσε να κάνει κάποιος θα ήταν να αναλογιστεί μήπως υπάρχει κάποιος ήπιος τρόπος για να συνετιστούν… Αν, τελικά, τέτοια ήταν η πραγματικότητα εκείνο το τεύχος του περιοδικού 3η γενιά, με ημερομηνία Οκτώβρης του 2001 και ένα μονοθεματικό κείμενο με τίτλο «one way ticket», θα ήταν, απλά, η απόδειξη του πόσο παρανοϊκός είναι εκείνος που το έγραψε!… Κρίση; Παγκόσμιος πόλεμος; Ανταγωνιζόμενα κρατικά μπλοκ; Τον Οκτώβρη του 2001; Μόνο «αλλοπαρμένος» θα μπορούσε να αμφισβητεί την «πραγματικότητα»! Την τότε και την μετέπειτα…

Μιας και εκείνη η «τρελή» ανάλυση έχει αναδημοσιευτεί αυτούσια στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1 (τρομοκρατία: ο «πόλεμος 4ης γενιάς», Απρίλης 2017 – τα γραπτά μένουν…) μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να την διαβάσει, για να διαπιστώσει όχι μόνο ότι δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα ουσιαστικά λαθεμένο σ’ αυτήν· όχι μόνο ότι αποδείχθηκε σε μεγάλο βαθμό ακριβής σαν πρόγνωση· όχι μόνο ότι η «επιφάνεια των εντυπώσεων» (πολύ γυαλιστερή και πολύ πλούσια αναμφίβολα!) είναι διαρκώς αποπροσανατολιστική εδώ και σχεδόν μια 20ετία (πρακτικά πολύ περισσότερο)… Αλλά, κυρίως, αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο απ’ όλα: ότι η ύπαρξη (και η προσεκτική, σωστή χρήση) ενός γενικού και ιστορικά επιβεβαιωμένου κριτικού / αναλυτικού background είναι, πράγματι, η μόνη μέθοδος ανάλυσης και κριτικής της πραγματικότητας που αξίζει· από εργατική, προλεταριακή θέση. Ακόμα κι αν “πραγματικότητα” είναι ένας σε εξέλιξη παγκόσμιος πόλεμος.

Αν το θέλετε: κυρίως επειδή αυτό συμβαίνει.

(φωτογραφία: Τις προάλλες στη Μόσχα: ο ορισμός της εχθρότητας!)

Το νόημα… (2)

Κυριακή 8 Μάρτη. Είναι γεγονός ότι η φροντίδα για την κριτική γνώση και ανάλυση των γενικών χαρακτηριστικών του καπιταλιστικού κόσμου, με συνεκτικό τρόπο, άρχισε να «χάνεται» στον δυτικό κόσμο ήδη απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων την είχαν κατά κάποιον τρόπο «σπουδάσει» στα νιάτα τους την πούλησε για διάφορων ειδών καριέρες, «αυτοπραγματώσεις», κλπ. Ο νεοφιλελευθερισμός από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά δεν ήταν απλά ένα οικονομικό δόγμα· ούτε απλά ένα σετ πολιτικών εργαλείων σε διάφορα επίπεδα εξουσίας. Ήταν (και παραμένει) ένας «οντολογικός» τρόπος αυτός ο καπιταλιστικός κόσμος «να γίνεται λιανά» – υπηρετώντας «τα καλά και συμφέροντα ημών».

Αλλά παραμένει άγρια καπιταλιστικός (ο κόσμος). Πράγμα που σημαίνει πως όσο «σε λιανά» κι αν τον θέλουν «τα καλά και συμφέροντα ημών» αυτός ανασυντίθεται: πότε σαν απειλητικές επιδημίες / πανδημίες· πότε σαν πολεμικά γεγονότα· πότε σαν «επεισόδια κρίσης»… Ανασυντίθεται σε καταστάσεις μεγάλης κλίμακας· σε καταστάσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τις ατομικές, παρεΐστικες, οικογενειακές μικροσφαίρες. Ανασυντίθεται στην κλίμακα και στο βάθος που του αναλογεί (σαν σύστημα εκμετάλλευσης και πειθάρχησης), συμπιέζοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλες τις ιδιωτικές (και ιδιοτελείς) μικροσφαίρες απόρριψης, ιδιωτικοποίησης ή/και διαστρέβλωσης του γενικού.

Κι αυτές οι καταστάσεις γίνονται τρομακτικές! Όχι μόνο εξαιτίας του συγκεκριμένου χαρακτήρα τους. Αλλά κυρίως εξαιτίας του ότι έχουν χαθεί απ’ τα μυαλά τα διανοητικά εκείνα μέσα κριτικής, αναλυτικής κατανόησης των αλληλουχιών που δημιουργούν (και πάντα δημιουργούσαν) τέτοιες «μεγάλες κλίμακες» πολιτικο-ιστορικών γεγονότων.

Το κενό έρχονται να το καλύψουν εύκολα (έως ευχάριστα…) όλοι οι ανορθολογισμοί: απ’ τις θεωρίες συνωμοσίας μέχρι την κατανάλωση· μέχρι τον ακόμα πιο μανιακό παλιμπαιδισμό. Αυτός ο τελευταίος είναι η ληθαργική απώθηση της πραγματικότητας που (ο θρύλος λέει ότι) κάποιος ονόματι Zbigniew Brzezinski ονόμασε tittytainment στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Κι όχι απλά ονόμασε· πρότεινε…

Τι σχέση έχουν όλα αυτά τα «γενικόλογα» με το … Idlib; Έχουν και παρέχουν. Αν κάποιος «απλός άνθρωπος» δεν καταλάβει ότι εξελίσσεται παγκόσμιος πόλεμος (ο 4ος στη σειρά λέμε…) και ότι αυτός γίνεται και με μέσα που είτε είναι «ανορθόδοξα» (π.χ.: συγκεκριμένοι σύμμαχοι εμφανίζονται περιοδικά σαν αντίπαλοι…) είτε κινούνται σε διάφορα επίπεδα (π.χ.: προπαγάνδα, social media, κλπ) τότε όχι μόνο μένει στο σκοτάδι για όσα έχουν γίνει ως τώρα· ωθείται σε ακόμα βαθύτερο σκοτάδι για όσα θα ακολουθήσουν.

Στο συριακό (και στο διπλανό ιρακινό) πεδίο μάχης (στο σύνολο του εδάφους που ονομάζεται Μέση Ανατολή…) εξακολουθεί να εξελίσσεται όχι ένας «περιφερειακός» αλλά ο παγκόσμιος πόλεμος!!! Του οποίου τα μέτωπα εκτείνονται και στην ανατολική Μεσόγειο, και στην κεντρική Μεσόγειο, και στην βόρεια Αφρική, και στην υποσαχάρια Αφρική…

Η φράση η Άγκυρα και η Μόσχα δεν μπορούν να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους αφού είναι σύμμαχοι θεωρήθηκε ξεπερασμένη, κάτω απ’ την «λάμψη των πληροφοριών» (και των ενταλμένων ή μη αναλύσεων του κώλου), για να διαστρέψει την πολύ πιο σημαντική φράση η Άγκυρα και η Μόσχα είναι σύμμαχοι τόσο όσο επιβάλει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια για «περιφερειακούς» πολέμους! Κι όποιος δεν μπορεί να δει (και στο Idlib) την Τεχεράνη, την Βηρυττό, το Πεκίνο και απ’ την άλλη μεριά την Ουάσιγκτον, την Αθήνα, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, είναι απλά θεόστραβος…

Συνεπώς: αν δείτε το «νέο Idlib», το τόσο χοντροκομμένα μυθοποιημένο, να κτυπάει ταυτόχρονα στη λιβύη και στη σαουδική αραβία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μην παραξενευτείτε. Κι αν, πάλι, δεν το δείτε, εδώ είμαστε για να τραβήξουμε την προσοχή σας…

(Το «βάλσαμο» του 3ου («ψυχρού») παγκόσμιου (των «περιφερειακών πολέμων» που εκτονώνουν τις βασικές ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις) έχει τελειώσει προ πολλού. Ποιός, όμως, έχει συμφέρον σε τέτοια «καθησυχαστικά» παραμύθια;)