Tag: τουρκία

Ούτε σοφία ούτε αγία!

Σάββατο 11 Ιούλη. Τόσο αντί-θεη που είναι η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να πιάσει τον παλμό της κάθε θείας Λίτσας: όσο αργεί να ξεπαγώσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς τόσο οι «μογγόλοι» προχωρούν… Τάχουν τέτοια προβλήματα οι αντί-θεοι: δεν μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές ανάμεσα στις παρτίδες θρησκευτικού οπίου…

Παρόλα αυτά η ασταμάτητη μηχανή κοιτάει τα facts. Τα ιστορικά γεγονότα. Τα οποία έχουν ως εξής. Ένας εφοπλιστής (μέλος του κλαμπ του νο 1 εθνικού κεφάλαιου) βρίσκει τρόπο και αποφασίζει να κτίσει μια «αγιασοφιά» στο λεκανοπέδιο. Στη Ν. Φιλαδέλφεια. (Για την ασταμάτητη μηχανή πρόκειται απλά για το κίτρινο τζαμί!). Ο καταραμένος «σουλτάνος» το μαθαίνει, και σχολιάζει «Μπα, αποκλείεται… Ο δήμαρχος και η επιτροπή πολιτών ‘για την προστασία και του τελευταίου δέντρου’ δεν θα τον αφήσουν»… Ο εφοπλιστής όμως καταφέρνει να ξεπεράσει τα εμπόδια και βάζει στο οικόπεδο τις μπουλντόζες. Ο καταραμένος «σουλτάνος», πρώην πετυχημένος δήμαρχος Istanbul (κρυφοαεκτζής ή κρυφοπαοκτζής δηλαδή…), λέει μ’ όλη του την απαισοδοξία: «Καλά, γιαπί θα μείνει!» Παρόλα αυτά η περιφέρεια χρηματοδοτεί την «αγιασοφιά», και τα μπετά σηκώνονται. Ο σουλτάνος σχολιάζει «Καλάαααα…».

Ε, όταν το έργο έφτασε στην «υπογειοποίηση» του πατριάρχη Κων/νου, που στον καιρό του ήταν «ανταλλάξιμος», το σκέφτηκε απο ‘δω, το σκέφτηκε από ‘κει ο καταραμένος «σουλτάνος», και είπε: ε, αφού τελικά φτιάχνουν καινούργια «αγιασοφιά» πάει να πει ότι δεν την χρειάζονται την παλιά!!! (Δυο «αγιασοφιές»; Σα να λέμε δυο πύργοι του Άιφελ; Πέφτει κατακόρυφα η τιμή!!) Κι έτσι προχώρησε αυτή η υπόθεση.

Καταλαβαίνετε τι έγινε; Το τραγικό λάθος βρίσκεται στη Ν. Φιλαδέλφεια!!! Τους έφαγε τους έλληνες θείες Λίτσες η πλεονεξία!!!! Ενώ εμείς που απ’ την αρχή νοιώσαμε το «κίτρινο τζαμί» είμασταν – πάντα μιλώντας για τα «εθνικά συμφέροντα» – σωστοί! Πρώτον, επειδή ποτέ δεν απαρνηθήκαμε τον χαρακτηρισμό «χανούμια» – τιμή μας και καμάρι μας! Δεύτερον, επειδή ξέρουμε την πολεοδομία της «Πόλης», αναγνωρίζουμε το μπλε τζαμί – δεν το ξέρετε; Είναι ακριβώς δίπλα στην «αγιασοφιά», και είναι ταυτόχρονα τουριστικός προορισμός και τζαμί. Τρίτον, επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε χριστιανική εκκλησία που να πηγαίνει σύννεφο – απ’ τους «πιστούς» – η χριστοπαναγία και τα λοιπά σεξιστικά… Τέταρτο: Επί 600 χρόνια τζαμί ήταν η παραδοσιακή «αγιασοφιά»· με τις αγιογραφίες της, με τα όλα της – τους μιναρέδες γύρω γύρω δεν τους βλέπει κανείς; Τι μύγες τσίμπησαν τώρα τους φύλακες των μνημείων που γκρέμισαν τον μιναρέ στο μικρό τζαμί της πλατείας στο Μοναστηράκι και φύτεψαν στη θέση του καμπαναριό; Ε;

Πέμπτο και τελευταίο: είστε σίγουροι ότι αυτή η παλιά «αγιασοφιά» ήταν ποτέ πράγματι χριστιανική εκκλησία και μόνο; Η ασταμάτητη μηχανή έχει την βεβαιότητα ότι πρακτικά επρόκειτο για τράπεζα, όπως άλλωστε συνέβαινε με αντίστοιχα μαγαζιά σ’ όλο τον χριστιανικό κόσμο, τουλάχιστον μέχρις ότου η τραπεζική αναπτυχθεί ανεξάρτητα. Πιο συγκεκριμένα η «αγιασοφιά» μάζευε το χρυσάφι απ’ τους πιστούς και το δάνειζε στο παλάτι – με «τόκο» την αναγνώριση στο παπαδαριό διαφόρων δικαιωμάτων και μέρους της εξουσίας… Όχι;

(φωτογραφία πάνω: Πιο κίτρινο δεν γίνεται!! Οι τέσσερεις μιναρέδες υψώνονται διακριτικά γύρω απ’ το mosque σ’ αυτή την ονειρική απεικόνιση. Εκεί που το κράτος δείλιαζε, το ελληνικό κεφάλαιο αποφάσισε να κλείσει στόματα. Στη Ν. Φιλαδέλφεια φτιάχνεται στο μεγαλύτερο τζαμί στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου, χωρητικότητας 30.000 πιστών και βάλε!!! Μέχρι και Μέκκα το λες! “Αγία” όχι – μπορεί να γίνεται κόλαση εκεί…

φωτογραφία κάτω: Μακάρι να ήταν έτσι η αίθουσα οδηγιών του προπονητή στο κίτρινο τζαμί. Δυστυχώς τέτοια προχωρημένη αισθητική / αρχιτεκτονική έχουν μόνο τα τζαμιά στη γερμανία…)

Λιβύη

Πέμπτη 9 Ιούλη. Είτε επειδή δεν μπορεί πια είτε επειδή δεν θέλει να παραδεχτεί εντελώς την ήττα του, το ελλαδιστάν συνεχίζει να προσπαθεί να βρει «κρατήματα» στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μέσω των συμμάχων που του έχουν απομείνει. Μια (μη διασταυρωμένη) πληροφορία μιλάει για σούρτα φέρτα ελλήνων καραβανάδων (τί είδους άραγε;) στην Αλεξάνδρεια, του χασάπη φίλου και αδελφού Sisi. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα πάρει ίσως μερικούς πόντους σε ύψος συμμετέχοντας στη σύνοδο του (συμβουλίου ασφαλείας του) οηε για την λιβύη· μία απ’ αυτές τις πλέον βαρετές διεθνείς κοινωνικές εκδηλώσεις που τώρα θα γίνει μέσω video.

Ενώ η ρωσοτουρκική “πένσα” έχει δουλέψει και είναι στη θέση της (η λιβυκή επικράτεια είναι μοιρασμένη περίπου στα δύο) το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ακόμα “θεαματικά αποτελέσματα” επίσημων συμβιβασμών οφείλεται στον μεγάλο αριθμό και στις ιδιαιτερότητες όσων έχουν εμπλακεί στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κάποιοι απ’ αυτούς παίζουν τα ρέστα τους… Όμως αν η εκτίμησή μας ισχύει, τότε…

Δείτε για παράδειγμα την επίθεση στο αεροδρόμιο Al-Watiya το βράδυ της 4ης Ιούλη, στα εντελώς δυτικά της επικράτειας, σε μικρή απόσταση απ’ τα σύνορα με την τυνησία, σε περιοχή που ελέγχει τους τελευταίους μήνες ο Sarraj ‘n’ friends. Είναι τουρκική αεροπορική βάση – αλλά ποιός έκανε τέτοια επίθεση εναντίον των τουρκικών αντιαεροπορικών συστημάτων που δεν είχαν ενεργοποιηθεί ακόμα; Τα αεροπλάνα ήταν γαλλικά, σ’ αυτό συμφωνούν όλοι – ενδιαφέρον… Ο «τζενεράλ» άργησε τόσο πολύ να «αναλάβει την ευθύνη», ώστε ούτε για γραφείο τύπου του isis δεν κάνει. Οι ύποπτοι για την επίθεση (καθόλου αυθαίρετα) είναι τρεις: η γαλλία (ναι!), η αύγυπτος… και τα εμιράτα… Το πιο πιθανό είναι ότι επρόκειτο για δουλειά των εμιράτων (διαθέτουν τέτοιου τύπου γαλλικά πολεμικά), που σηκώθηκαν από αιγυπτιακό στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στα σύνορα με τη λιβύη, με μισθοφόρους (άγνωστης ταυτότητας) πιλότους, και μάλλον γαλλική τεχνική υποστηρίξη… Συμπαραγωγή δηλαδή…

Οι δράστες παραμένουν ακόμα στο ημίφως των εκτιμήσεων· η επίθεση όμως ήταν πραγματική. Είχε κάποιο λόγο η επίθεση; Στο matrix του λιβυκού πεδίου μάχης οι λόγοι άνετα μπορεί να είναι παραπάνω από ένας· αλλά το συμπέρασμα δεν είναι τόσο σύνθετο. Το Παρίσι (και το Κάιρο) θα είχαν λόγους να «τιμωρήσουν» την Άγκυρα για τις επιτυχίες της στη δυτική λιβύη. Το Αμπού Ντάμπι θα μπορούσε να νοιώθει ένα υπαρξιακό άγχος επιπλέον, αφού έχει ξεκινήσει η δίκη (ερήμην…) για την δολοφονία του Kashoghi στην τουρκία. Το συμπέρασμα δείχνει να είναι ότι: με την Μόσχα και την Άγκυρα να έχουν το πάνω χέρι, οι «ιδιαιτερότητες» άλλων εμπλεκόμενων στη λιβύη (πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου γαρ!) κρατάνε ακόμα ένα σύννεφο ομίχλης ως προς τις κόντρες, τα σπρωξίματα, και την πιθανότητα (ή όχι) μιας κάποιας εκεχειρίας εκεί.

Φυσικά εκκρεμεί η απάντηση της Άγκυρας στην επίθεση. Μπορεί να αργήσει, αλλά ποιος έχει αμφιβολίες ότι θα υπάρξει; Κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο δράστης της επίθεσης ήταν ο τοξικός των εμιράτων, λένε ότι δεν κινδυνεύει αφού είναι οχυρωμένος πίσω απ’ το ότι η τουρκία είναι μακρυά απ’ την επικράτειά του. Αλλά ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν είναι καθόλου μακρυά απ’ τον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Είναι δίπλα. Βρίσκεται στο κατάρ (όπου έχει στρατιωτική βάση). Και μέσω της συμμαχίας του με την Τεχεράνη μπορεί να βρεθεί έστω έμμεσα στην υεμένη, εκεί όπου οι Houthis εκτός απ’ το να ανακαταλαμβάνουν σταθερά έδαφος βελτιώνουν διαρκώς τις πυραυλικές και τις drone δυνατότητές τους. Αν το Αμπού Ντάμπι επιμένει ότι έχει λόγο στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε πριονίζει το κλαδί που πάνω του κάθεται…

Το ελληνικό ιμπεριαλιστικό καθεστώς, σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, δεν έχει κρύψει την συμμαχία του ούτε με τον τοξικό των εμιράτων, ούτε με το χασάπη του Καΐρου. Είναι αυτά αρκετά για να έχει κάποιες «ελπίδες»; Και τι είδους θα μπορούσαν να είναι αυτές;

Όχι – λέμε! Ο φίλος κι αδελφός του «τζενεράλ», ο ύαινας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, σαν εκπρόσωπος μιας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που έχει ηττηθεί πανηγυρικά, μόνο σαν κλόουν μπορεί να περιφέρεται είτε στην ανατολική λιβύη, είτε στις συνεδριάσεις του οηε. Είναι τόσοι και τέτοιοι εκείνοι που έχουν επενδεδυμένα συμφέροντα σ’ αυτό το πεδίο του 4ου παγκόσμιου, και τέτοιοι οι συσχετισμοί δύναμης εκεί, που το τελευταίο που χωράει είναι τα asset του ψοφιοκουναβιστάν.

Έτσι είναι. Ο καθένας έχει την κόλαση που του αναλογεί…

(ΥΓ: Η Ρώμη δείχνει μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στην τακτική της στο λιβυκό πεδίο μάχης. Και σίγουρα δεν φαίνεται να προκαλεί αβεβαιότητα. Πριν 2 μέρες, στις 7 Απρίλη, ο ιταλός υπ.αμ. Lorenzo Guerini πετάχτηκε μέχρι την Άγκυρα για να τα πει με τον Hulusi Akar. Αν η ασταμάτητη μηχανή υποψιαστεί πως οι δύο συγκεκριμένοι υπ.αμ. κουβέντιασαν για την πολιτιστική ανάπτυξη της λιβύης, θα σκίσει τις πλεξούδες της! Ο Akar, ευτυχώς, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιο χαρακίρι:

«Ας το ξεκαθαρίσουμε: μιλάμε για την ιταλία και την τουρκία, δύο μεγάλες και σημαντικές χώρες στην περιοχή της Μεσογείου. Πιστεύουμε ότι η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ μας σ’ όλους τους τομείς, ειδικά της άμυνας και της ασφάλειας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο στρατιωτικό σκέλος, θα φέρει πολύ σημαντικά οφέλη όχι μόνο για τις χώρες μας αλλά για όλη την περιοχή».

Ησυχάσαμε…)

Eastmed

Πέμπτη 9 Ιούλη. Ερώτηση: Κύριε Πρέσβη, τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα;

Απάντηση: Το ισραήλ δεν έχει νησιά. Ως εκ τούτου δεν έχει άποψη γι’ αυτό το θέμα. Δεν είναι προτεραιότητά μας. Δεν είμαστε μέρος της συνθήκης για το δίκαιο της θάλασσας. Μετά την εμφάνιση του συμφώνου συνεργασίας μεταξύ της τουρκίας και της κυβέρνησης Sarraj η θέση του ισραήλ ήταν σαφής. Καλέσαμε όλα τα μέρη να αποφεύγουν ενέργειες που θα μπορούσαν από άλλους να εκληφθούν ως προκλήσεις. Δεν έχουμε κατά συνέπεια σαφή πολιτική επί των νησιών, διότι δεν είναι προτεραιότητά μας, αλλά έχουμε πολιτική η οποία προσβλέπει στην διατήρηση της σταθερότητας της περιοχής.

Αυτή η στιχομυθία ανάμεσα στον δημοσιογράφο του πρώτου προγράμματος της ερτ και τον ισραηλινό πρέσβη στην Αθήνα Αμράνι Γιόσσι στις 2 Ιούλη ακούστηκε σαν μαχαιριά! Αντί ο κυρ Αμράνι να πει «όχι μόνο έχουν τα ελληνικά νησιά αοζ, αλλά αυτή φτάνει ως τις στήλες του Ηρακλέους, το Γιβραλτάρ δηλαδή», είπε… Τί ήταν αυτό που είπε; Έκανε πάσα στην Άγκυρα; «Επειδή δεν έχουμε νησιά δεν ξέρουμε τι γίνεται;» Μα τι λέτε κυρ Αμράνι! «Κι εμείς δεν έχουμε Παλαιστίνιους, αλλά μια χαρά συμφωνούμε να τους σφάζετε!»

Δεν είναι ούτε παράξενη ούτε «προδοτική» η σιωπή του κυρ Αμράνι. Απ’ την στιγμή που το τουρκικό καθεστώς έκανε διεθνή συμφωνία (με τον καταραμένο Sarraj) τις αξιώσεις του για αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, τις εύλογες και τις υπερβολικές, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Είτε τα Δωδεκάνησα (εκτός Καστελόριζου…) έχουν 6 μίλια «επενέργεια», είτε 12, είτε 15 είτε 25, είτε 50 μίλια, το βέβαιο είναι ότι στην πορεία του φανταστικού σωλήνα east med παρεμβάλλεται για αρκετά χιλιόμετρα βυθός υπό τουρκικό έλεγχο.

Ήτανε στραβό το κλίμα… Ο east med δεν θα φτιαχνόταν ποτέ· απλά τώρα το καταλαβαίνουν οι πάντες. Ο «φερετζές» της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας έχει σκιστεί οριστικά. Συνεπώς τί νόημα έχει οποιαδήποτε κουβέντα στο στόμα ενός ρεαλιστή κυρ Αμράνι περί «αοζ των νησιών»; Πρακτικά κανένα. Δίκαια λέει «δεν μας νοιάζει – αυτό είναι δικό σας πρόβλημα».

Υπάρχει βέβαια μια κίνηση απ’ την μεριά του ελλαδιστάν, που θα άλλαζε τα δεδομένα. Όπως ο φαιορόζ ψεκασμένος υπ.αμ. χάριζε βάσεις στους αμερικάνους στην Κάρπαθο, έτσι και το τωρινό ρημαδογκουβέρνο μπορεί να δοκιμάζει να χαρίσει κάποιο Δωδεκάνησο στον φίλο, αδελφό και σύμμαχο Ασύλληπτο. Έτσι και το απαρτχάιντ ισραήλ θα αποκτήσει νησί (ή νησιά), κάτι σαν προικοσύμφωνο ας πούμε, και θα μάθει για τις νησιωτικές αοζ…

Απλό δεν είναι;

(Μπορεί να μην απασχολεί την εντόπια δημαγωγία, αλλά η κατάσταση σ’ όλη την γραμμή απ’ τα υψίπεδα του αφγανιστάν ως και το Sahel δεν είναι καθόλου «ήρεμη». Το προκλητικό βρίσκεται στο ότι οι φανερά χαμένοι, κάτι τοξικοί πετροπρίγκηπες για παράδειγμα με μεγάλες ιμπεριαλιστικές ορέξεις, δεν παραδέχονται την ήττα τους. Κι όταν κάποιος δεν παραδέχεται την ήττα του σπρώχνει τις καταστάσεις σε ακόμα περισσότερο «ξύλο»…

Σ’ αυτές τις συνθήκες το μπλοκ της Αστάνα έχει καταφέρει να περνάει απαρατήρητο…)

Κακές κουβέντες

Πέμπτη 9 Ιούλη. Ο Josep Borrell, ισπανός σοσιαλδημοκράτης, είναι κάτι σαν υπουργός εξωτερικών της ε.ε.. Μια θέση βιτρίνα δηλαδή, αφού η ε.ε. δεν έχει κοινή «εξωτερική πολιτική»: οι ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί νοιώθουν ακόμα ικανοί να τα καταφέρουν με ad hoc συμμαχίες, ακόμα και εκτός ε.ε. Συνεπώς οι κατά καιρούς βιτρίνες της καρέκλας «επίτροπος της ε.ε. για θέματα εξωτερικής πολιτικής», με διεθνή αξία κάπως μεγαλύτερη απ’ τους ιπποκόμους διάφορων βασιλικών οίκων της ευρώπης (υπάρχουν αρκετοί), περιορίζονται σε ανακοινώσεις σε ζητήματα όπου δεν υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες ενός ε.ε.

Εκεί ήταν που προέκυψε μια κάποια ανατριχίλα στο ευρύτερο και βαθύτερο ελλαδιστάν. Ο Borrell πέταξε χτες ως την Άγκυρα για επαφές με τον Cavusoglu (πριν είχε περάσει από Αθήνα και Λευκωσία). Στιγμιαία το ρημαδογκουβέρνο θεώρησε (ή διέδωσε για μαζική χρήση) ότι ο Borrell θα τραβήξει τ’ αυτί του τούρκου υπ.εξ. για τα αίσχη που κάνει ανά την υφήλιο… Αλλά «δεν»!

Μετά την συνάντηση, αφού δήλωσε διάφορα γενικόλογα και νεφελώδη, ο Borrell χρησιμοποίησε μια λέξη που χρησιμοποίησε και ο Cavusoglu: διαμοιρασμός! «Να τα βρείτε βρε παιδί μου» εννοούσε «και να μοιράσετε τα υποθαλάσσια προικιά – όσα υπάρχουν τέλος πάντων»….

Η λέξη και η έννοια «διαμοιρασμός» είναι ανάθεμα για τα σχεδόν 10 εκατομμύρια θείες Λίτσες του ελλαδιστάν! Πρώτον επειδή το έχουν προτείνει ξανά και ξανά οι «αιώνιοι εχθροί», που είναι μπατίρηδες και θέλουν να μας φάνε τα χρυσαφικά και την ομορφιά που μας έχει κληροδοτήσει ο μεγαλ(α)δύναμος. Δεύτερον επειδή το έχουν προτείνει συγκεκριμένα οι «αιώνιοι εχθροί» για τα όποια κυπριακά γκαζοκοιτάσματα, εννοώντας ότι είναι ίσια κι όμοια το υπερκράτος της νότιας κύπρου και το «ψευδοκράτος» της βόρειας (: «πολιτική ισότητα» λέγεται αυτό…). Τρίτον και χειρότερο, επειδή όλος ο πλανήτης χρωστάει στο ελλαδιστάν (που έδωσε τα led και τις μπρίζες του πολιτισμού…) οπότε δεν θα μας πει κιόλας να δώσουμε κι άλλο!!!

Αλλά ο Borrell την είπε την κακιά κουβέντα απ’ την τουρκία… Μαύρα φίδια κύκλωσαν (προς στιγμήν…) το ρημαδογκουβέρνο: τόσος κόπος και τόση φασαρία συμμαχίας με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και να μιλάει ο ευρωυπ.εξ. για μοιρασιές;

Η αλήθεια είναι πιο πεζή. Κανείς (εκτός, ίσως, των ελλήνων gonnabe σεΐχηδων…) δεν καίγεται για πιθανά κοιτάσματα σε αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας οικόπεδα. Χωρίς μοιρασιές no holes! (Και με μοιρασιές πιθανά no holes…)

(Καλό για όλους εκτός των gonnabe… Και των εφοπλιστών…)

(φωτογραφία: Ένας υπ.εξ. και ένας περίπου τέτοιος χτες. Undercover…)

Ένας ρημαδό… πάει σε ρημαδό…

Πέμπτη 2 Ιούλη. Τελικά ακόμα και το ρημαδογκουβέρνο τον διέγραψε τον «τσενεράλ»! Ο «τρελός έρωτας» των αρχών της χρονιάς, η «κεραυνοβόλα σχέση» που έφτασε μέχρι να οριστεί ο «τζενεράλ» εκπρόσωπος του ελλαδιστάν στο συνέδριο του Βερολίνου (για το μέλλον της λιβύης…) βούλιαξε στη Μεσόγειο! Κι αν η καρδιά σας το αντέχει αυτό, σίγουρα δεν αντέχει το ότι χάσαμε τον ναύαρχό του, εκείνον τον γενναίο έλληνα…

Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας πετάχτηκε χτες ως το Tobruk. Για να γνωριστεί με τον Saleh, τον πρόεδρο του «κοινοβουλίου», του οποίου πολλά μέλη τα έχει ορίσει ο «τζενεράλ». Ο 76χρονος Saleh είναι αποδεκτός σαν συνομιλητής απ’ την κυβέρνηση Saraj και την Άγκυρα, με δεδομένο ότι είναι «πολιτικός» και όχι καραβανάς. Έχει δηλώσει επίσης καθαρά ότι είναι «άνθρωπος της Μόσχας», οπότε υποθέτουμε πως και ο βασιλιάς Macron δεν έχει αντίρρηση να εμφανιστεί ο Saleh σαν εκπρόσωπος της «ανατολικής λιβύης» στις όποιες διαπραγματεύσεις για το λιβυκό μέλλον. Απομένει ο χασάπης Sisi, που σαν χουντικός καραβανάς αφενός βλέπει τον «τζενεράλ» σαν άνθρωπο του συναφιού του, αφετέρου δυσπιστεί με τους «πολιτικούς». Αλλά τα συμφέροντα της αιγυπτιακής χούντας θα προσαρμοστούν κι αυτά στην «no Haftar» λιβυκή πραγματικότητα…

Τί μπορεί να ελπίζει το ρημαδογκουβέρνο απ’ τον Saleh; Αν είχε ποντάρει στον «τζενεράλ» ότι θα ισοπεδώσει την Tripoli και μαζί της την κυβέρνηση Saraj που τόλμησε να υπογράψει το γνωστό «μνημόνιο» με την Άγκυρα, ο Saleh θα κάνει το αντίθετο: θα αναγνωρίσει πρακτικά τον Saraj, και θα διαπραγματευτεί τις μοιρασιές εξουσίας και (πετρο)πόρων μαζί του. Το «μνημόνιο» θα μείνει κατ’ αρχήν στη θέση του, για έναν πολύ απλό λόγο: εξυπηρετεί τα λιβυκά «εθνικά συμφέροντα».

To ρημαδογκουβέρνο ίσως κρατάει ζεστή στην αγκαλιά του μια δήλωση που είχε κάνει ο Saleh τότε, ότι «η συμφωνία είναι άκυρη» εφόσον δεν είχε ψηφιστεί και απ’ το κοινοβούλιό του, στο Tobruk. Αλλά τότε ο «τσενεράλ» ήταν στα προάστεια της Tripoli, η Άγκυρα δεν είχε στείλει ακόμα στρατιωτικές ενισχύσεις και όπλα στον Saraj, και κάποιος (σαν τον Saleh) που καμάρωνε ότι θα είναι ο νικητής του εμφυλίου μπορούσε να λέει ότι γουστάρει. Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι από τότε…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: στις 27 του περασμένου Δεκέμβρη, κι ενώ είχε υπογραφτεί το τουρκολιβυκό «μνημόνιο», η κυβέρνηση Saraj με γράμμα της στον οηε κάλεσε όποια κράτη θεωρούν ότι υπάρχει πρόβλημα στην οριοθέτηση της λιβυκής αοζ να συνεννοηθούν μαζί της για να υπογράψουν από κοινού παραπομπή του θέματος στο «διεθνές δικαστήριο της Χάγης»… (Όπως συνηθίζεται μεταξύ πολιτισμένων κρατών). Η ελληνική ρημαδο-απάντηση είναι γνωστή: ζήτω ο «τζενεράλ», ζήτω η ισοπέδωση της Tripoli, θάνατος στον Saraj!!!

Γιατί όμως το ελλαδιστάν, που σκίζει τις πλεξούδες του υπέρ της «διεθνούς νομιμότητας», δεν άρπαξε την ευκαιρία που προσέφερε ο Saraj τον περασμένο Δεκέμβρη για να λυθεί το θέμα της ελληνο-συριακής οριοθέτησης αοζ πολιτισμένα; Ο λόγος είναι απλός, και φαίνεται απ’ τον χάρτη (φωτογραφία κάτω) της οριοθέτησης της αοζ μεταξύ τυνησίας και ιταλίας. Τα δυο μικρά κατοικημένα ιταλικά νησιά ανάμεσα στη Σικελία και την τυνησία, η Pantelleria και η Lampedusa, έχουν μεν κάποια μικρή αοζ, αλλά σε καμμία περίπτωση «πλήρη και κανονική». (Να σημειωθεί ότι η οριοθέτηση των αοζ είναι νομική συνέχεια της οριοθέτησης των υφαλοκρηπίδων μεταξύ τυνησίας και ιταλίας, που έγινε την δεκαετία του 1970 κοινή συναινέσει, και με δεδομένες τις διαφορές καπιταλιστικού δυναμικού μεταξύ τους τότε. Το οικονομικό ζήτημα τότε ήταν μόνο το ψάρεμα. Αν το πράγμα πήγαινε στο διεθνές δικαστήριο σήμερα, το τυνησιακό κράτος ίσως θα κέρδιζε μερικά μίλια θάλασσας επιπλέον…)

Όμως οι ιμπεριαλιστικές ορέξεις του ελλαδιστάν εννοούν ότι η Γαύδος και η Γαυδοπούλα έχουν «πλήρη και κανονική» αοζ – τόσο έναντι της λιβυκής όσο και έναντι της αιγυπτιακής! Αυτό είναι συνέπεια της φαντασίωσης ότι «αν ένα νησί ή νησάκι είναι ελληνικό τότε είναι σπουδαιότερο απ’ όλο τον πλανήτη», και αφορά – κυρίως – το αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Το οποίο, ως γνωστόν, είναι (στη φαντασία καθε θείας Λίτσας) «κλειστή ελληνική λίμνη».

Αν το ελλαδιστάν αποδεχόταν την πρόσκληση του Saraj, θα προέκυπτε μια οριστική διεθνής δικαστική απόφαση για την περιορισμένη «επήρρεια» της Γαύδου και της Γαυδοπούλας στην οριοθέτηση αοζ απέναντι από ηπειρωτικό κέλυφος (εν προκειμένω το λιβυκό / αφρικανικό) που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και για την «επίλυση των εθνικών διαφορών» με την Άγκυρα και το δικό της (ασιατικό) ηπειρωτικό κέλυφος. Κατά πάσα πιθανότητα σε ορισμένα σημεία του Αιγαίου η τουρκική αοζ θα έφτανε ως την «μέση απόσταση» απ’ το ηπειρωτικό ελλαδιστάν, δηλαδή ως την μέση του αρχιπελάγους…. Θα ήταν νόμιμη και λογική αυτή η οριοθέτηση, και θα ησυχάζαμε! Αμ δε!!! Αυτή η «επίλυση» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα!!! Οπότε απωθείται…

Με τούτα και με τ’ άλλα το ρημαδογκουβέρνο (ακολουθώντας ως τώρα την «εθνική γραμμή» που με τόσο πάθος αναβάθμισε το φαιορόζ γκουβέρνο….) πρώτα γυάλισε τις αρβύλες του «τζενεράλ» και τώρα προσπαθεί να γυαλίσει τα μανικετόκουμπα του Saleh…

Ρημαδo – γενικά

Πέμπτη 2 Ιούλη. Ο καθηγητής Ροζάκης δεν είναι «εθνοπροδότης» – το αντίθετο! Ποτέ δεν είναι αργά όμως να κηρυχτεί τέτοιος! Μιλώντας πρόσφατα στον εθνικόφρονα δημοσιογράφο του «κρήτη tv» για το θέμα «ελληνική αοζ» τόλμησε να υποστηρίξει ότι τα ελληνικά νησιά που βρίσκονται απέναντι απ’ τις τουρκικές ακτές δεν έχουν «πλήρη αοζ» αλλά «επήρρεια», και πιθανόν μικρή. Σα να μην έφταναν αυτά (και διάφοροι χαρακτηρισμοί περί «ελληνικού μαξιμαλισμού»…), σαν να μην έφτανε η αναφορά του στην περίπτωση οριοθέτησης αοζ μεταξύ μάλτας και λιβύης (η μάλτα, αν και πλήρες ανεξάρτητο κράτος, δεν πήρε κανονική αοζ· πήρε «επήρρεια»…) ξύνοντας πληγές, έφτασε να πει ότι το Καστελόριζο έχει «πολύ περιορισμένη επήρρεια» σε ελληνική αοζ! Τί ήταν αυτό απ’ το στόμα του;;;;

Δεν πρόκειται για «άποψη»!! Πρόκειται για γεγονός, πασίγνωστο στους αξιωματούχους του ελληνικού κράτους / παρακράτους! Αλλά δεν πρέπει να λέγεται! Για την ακρίβεια: πρέπει να λέγεται το αντίθετο, διανθισμένο με το μόνιμο ρεφραίν «σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο»…. Μόνο που το «διεθνές δίκαιο» πρέπει να είναι μια οπτασία στο βάθος του ορίζοντα, κάτι σαν τον «παράδεισο» των χριστιανών, που η πρακτική του χρησιμότητα ήταν και είναι μόνο το να ελέγχουν και να βασανίζουν οι παπάδες τους πιστούς. Ποτέ δεν πρέπει να φτάσει το ελλαδιστάν στην πόρτα του «διεθνούς δικαίου»· πρέπει απλά να το επικαλείται. Για να κάθεται εθνικά φρόνιμα το πόπολο… Αλληλλούια!

Όποιος, λοιπόν, όσο καθεστωτικός κι αν είναι (και ο καθηγητής Ροζάκης είναι και με το παραπάνω!) τολμήσει να πει τέτοια («αντεθνικά») προφανή, τον περιμένει η «κοινή δεξαμενή». Όχι του covid-19, αλλά της «προδοσίας».

Πίσω απ’ αυτά όμως ίσως κρύβεται ένα μεγαλύτερο δράμα. Ο ρημαδοΚούλης (υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή) είναι ξένο σώμα στο κόμμα του. Η φυσιολογική πολιτική του θέση θα ήταν στο «ποτάμι», αν δεν είχε ξεραθεί. (Αλλά αν υπήρχε “ποτάμι” και συμμετείχε εκεί, δεν θα γινόταν πρωθυπουργός….) Οι κάθε είδους δεξιοί τον έκαναν όμως αρχηγό (και ύστερα πρωθυπουργό) για τον ίδιο λόγο που έκαναν αρχηγό (και πρωθυπουργό) τον πατέρα του. Τότε τον μπαμπά Μητσοτάκη τον θεώρησαν τον καταλληλότερο για να νικήσει τον Παπαντρέου τον Β· τώρα τον υιό Μητσοτάκη τον θεώρησαν τον καταλληλότερο για να νικήσει την (κατά τη γνώμη του ίδιου) «αναβίωση» του Παπαντρέου του Β: τον παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιο.

Ιδεολογικά και πολιτικά όμως, τόσο ο γεωπολιτικός ρεαλισμός του μπαμπά σε ότι αφορούσε τότε το «μακεδονικό», όσο και ο γεωπολιτικός ρεαλισμός του υιού σε ότι αφορά τώρα τις «ελληνοτουρκικές διαφορές», είναι ξένοι και εχθρικοί σχεδόν στο σύνολο του «εθνικού φάσματος», είτε είναι κοινοβουλευτικό, είτε είναι μηντιακό, είτε είναι διαταξικό / κοινωνικό. Είναι ξένοι και προς τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών, οι οποίοι ως γνωστόν χρησιμοποιούν / αξιοποιούν την κρατική οντότητα του ελλαδιστάν σαν αποικία. Κάπως έτσι ο μπαμπάς Μητσοτάκης «βγήκε απ’ τη μέση» με συνοπτικές διαδικασίες και απεριόριστη εθνική υποστηρίξη του λαού προς την «ελληνοσερβική φιλία»… Και ο υιός κινδυνεύει ακόμα παραπάνω σ’ αυτούς τους περισσότερο ταραγμένους καιρούς, χάρη στην «παράφρονα τουρκία που μας επιτίθεται»… Ο εθνικός κορμός είναι ο ίδιος, άσχετα με το πως εκφράζεται.

Ο ρημαδοΚούλης έχει γύρω του κάποιους «συμβούλους» που ανήκουν ή τείνουν προς την ρεαλιστική γραμμή… Αλλά δεν ελέγχει το κόμμα του σε τέτοια ζητήματα, δεν έχει άρα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν ελέγχει ούτε τα μήντια στα «εθνικά ζητήματα» (παρά τα περί το αντιθέτου θρυλούμενα: οι ιδιοκτήτες τους είναι εφοπλιστές και διάφορα επιπλέον…). Και δεν φαίνεται να υπάρχει άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα για να υποστηρίξει μια ρεαλιστική διαχείριση των «ελληνοτουρκικών διαφορών».

Συνεπώς; Απομένει ο αυτόματος εθνικός πιλότος. Που οδηγεί από ήττα σε ήττα. Το σχέδιο «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» έχει πεθάνει… Το σχέδιο «ενός νοτικοκυπριακού εμιράτου» έχει πεθάνει… Τώρα ο αυτόματος πιλότος των ελληνικών ιμπεριαλιστικών προσδοκιών «γλύφει» τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron… Για να κάνει τί αυτός; Να μαλώσει τον Erdogan;

Όποιος νομίζει ότι ξεπερνάει την πραγματικότητα μπορεί, απλά, να περιμένει έναν κάποιον διαιτητή να σφυρίξει την λήξη… Μόνο που εδώ δεν υπάρχει «λήξη»…

(φωτογραφία: Οκτώβρης του 2017… Χρυσές εποχές! Ψεκασμένος (Καμμένος) και Ογκόλιθος (Κοτζιάς) αλώνιζαν τα γεωπολιτικά σαλόνια του σύμπαντος· άνοιγε η πόρτα να μπουν και τρίζαν τα πατώματα…το φαιορόζ γκουβέρνο έταζε στην Ουάσιγκτον του ψόφιου κουναβιού όσα δεν είχε καν σκεφτεί…. είχαμε δέσει την ανατολική Μεσόγειο με τον υποάξονα Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ – Κάιρο…. τρυπάγαμε και βγάζαμε αέριο να φάνε και οι κότες…

Αααααχχχχχ!!!… Ωραία χρόνια)

Ο αιώνιος εχθρός…

Σάββατο 27 Ιούνη. Ένα μικρό βήμα, επίσης, απ’ το ρημαδογκουβέρνο, που δείχνει να επιλέχτηκε να γίνει σε μια στιγμή γενικού θορύβου σε άλλα ζητήματα, ώστε να μην τραβήξει κατ’ αρχήν την εθνικόφρονα οργή: το γραφείο του ρημαδοΚούλη πήρε χτες την πρωτοβουλία ενός τηλεφωνήματος στον Erdogan…

Πρόκειται για κίνηση απ’ την μεριά του ηττημένου, που ίσως θα ήθελε να είναι ρεαλιστής αλλά το όχημα που κουμαντάρει βρίσκεται εδώ και καιρό σε συγκεκριμένες ράγες. Τι μπορεί να κάνει εκτός απ’ το να φρενάρει (πράγμα έτσι κι αλλιώς αναγκαστικό); Τι έχει να προσφέρει ο ρημαδοΚούλης στο τουρκικό καθεστώς, ζητώντας τι σ’ αυτήν την συγκυρία;

Δεν θα μάθουμε τι κουβεντιάστηκε τηλεφωνικά (αυτά με τον κορονοϊό είναι χαριτωμένα…)· είναι όμως πιθανό να έχει αποκατασταθεί ήδη μια κάποια επικοινωνία σε επίπεδο διπλωματών / τεχνοκρατών.

Τα μελλούμενα κάπως θα φανούν…

Λιβύη

Τετάρτη 24 Ιούνη. Οι εθνικοί δημαγωγοί (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν!) δεν αφήνουν ούτε μια τρίχα να πέσει κάτω όταν πρέπει να αναπαραστήσουν / διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα με τρόπο ταιριαστό στα όποια εθνικά συμφέροντα.

Το επίμαχο σημείο, πια, στο λιβυκό πεδίο μάχης, λέγεται Σύρτη – ή έτσι φαίνεται. Παρουσιάζοντας την πόλη σαν «βασικό σημείο εξαγωγής μεγάλου μέρους του λιβυκού πετρελαίου» δημιουργούν την εντύπωση ότι ο «τζενεράλ» και οι ένοπλοί του παίζουν στη Σύρτη το … κεφάλι τους. Παραμύθια!

Ο «τσενεράλ» κατέλαβε την Σύρτη μόλις στις 7 του περασμένου Γενάρη. Αυτό σημαίνει ότι για έναν πόλεμο που κρατάει χρόνια, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρόνων η Σίρτη ελεγχόταν απ’ τον Saraj. Και ούτε καν την κατέλαβε ο Haftar: του παραδόθηκε απ’ τον στρατό του Saraj. Η επίσημη εξήγηση των υπερασπιστών της πόλης ήταν «για να μην γίνει αιματοχυσία». Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ήταν παραμυθάκι. Η Σύρτη παραδόθηκε στον Haftar καθώς αυτός είχε φτάσει ήδη έξω απ’ την Tripoli (και η Άγκυρα είχε αρχίσει να στέλνει ένοπλους, συμβούλους και όπλα στον Saraj κατ’ αρχήν για να μην πέσει η πρωτεύουσα) λίγες μόνο μέρες πριν την συνάντηση Saraj και Haftar στη Μόσχα (με Putin και Erdogan) για να υπογραφτεί εκεχειρία… Ήταν (υποστηρίζουμε) δώρο προς τον «τζενεράλ», για να πεισθεί να υπογράψει μια συμφωνία που θα αναγνώριζε την πολιτική ηγεμονία ρωσίας και τουρκίας στη λιβύη. Αλλά αυτός, ημιπαράφρων και αχάριστος δεν υπέγραψε· προσβάλωντας μάλιστα τον οικοδεσπότη του (τον Putin)….

Η Σύρτη λοιπόν, με όλα της τα πετρο-προικιά, που επί χρόνια ανήκε στον Saraj και μόνο 5 μήνες ελέγχεται απ’ το Tobruk (όπου ο «τσενεράλ» περιφέρεται σαν φάντασμα), είναι ένα «δώρο» που πρέπει να επιστραφεί. Κι αυτό θα είχε γίνει ήδη…. αν δεν υπήρχε κάτι αρκετά πιο σημαντικό μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα απ’ την Σύρτη. Περίπου 300: είναι το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Jufra. Έχει μετατραπεί σε αεροπορική βάση της Μόσχας. Θεωρητικά, αν ο στρατός ‘n’ friends του Saraj ανακαταλάβει την Σύρτη, έχει «στο πιάτο» και την Jufra. Αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει· και δεν θα γίνει, αφού η Άγκυρα δεν έχει αντίρρηση να παραμείνει υπό τον έλεγχο του Tobruk (δηλαδή σε ρωσική χρήση)…

Απλά… το «μπλοκ της Σύρτης» (με μέλη ήδη την Άγκυρα και την Μόσχα) πρέπει να εμπλουτιστεί σε κάποιο βαθμό… Με μια «ορισμένη ποσότητα» Ρώμης και… Και; Παρισιού; (Μήπως και Βερολίνου;)

Εδώ φαίνεται ότι γίνονται οι υπόγειες συνεννοήσεις που, μεταξύ άλλων, επέβαλαν την αναβολή της συνάντησης Lavrov – Cavusoglou στις 14 Απρίλη. Οι δύο τους συνεχίζουν φυσικά να επικοινωνούν από τότε για την διευθέτηση της όποιας τελικής μοιρασιάς στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Ρώμη έχει ήδη στείλει μια πρώτη παρτίδα ναρκαλιευτών στην Tripoli, και φαίνεται πως δεν θα έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα συνεννόησης με την Άγκυρα… Το πρόβλημα είναι το Παρίσι. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θέλει οπωσδήποτε ναυτική και αεροπορική βάση στη λιβύη… Λογικά θα έπρεπε να διαπραγματευτεί το θέμα με την Μόσχα, εφόσον και το Παρίσι τον «τζενεράλ» υποστήριζε. Αλλά ο βασιλιάς έχει βάλει στο μάτι … την Σύρτη (σα ναυτική βάση)! Και μπλοφάροντας προσπαθεί να ενισχύσει την «διαπραγματευτική θέση» του υπονοώντας ότι θα βάλει στο κόλπο το νατο (δηλαδή την Ουάσιγκτον…) – την οποία όμως στην πραγματικότητα δεν θέλει καθόλου, όπως και κανένας άλλος απ’ το υπό δημιουργία «μπλοκ της Σύρτης»!!!

Φαίνονται too much οι γαλλικές απαιτήσεις και χοντροκομμένοι οι χειρισμοί του βασιλιά Macron· ωστόσο πρόκειται για το κέντρο της Μεσογείου και της βόρειας αφρικής, και τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν μπορούν να αγνοηθούν… Δεν μπορούν όμως, απ’ την άλλη μεριά, ούτε να υιοθετηθούν στον μαξιμαλισμό τους: το Παρίσι κάνει ήδη πόλεμο στην υποσαχάρια αφρική, έχει ήδη βάσεις στο μάλι και στο τσαντ· και άρα δεν θα ήταν φρόνιμο (απ’ την σκοπιά του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) να του δοθούν “κλειδιά” στη λιβύη έτσι…

Θα υπάρξει κάποιου είδους «συνδιαχείριση» της Σύρτης, με τον «τζενεράλ» στη σύνταξη και τον Aguila Saleh (απ’ το Tobruk), τον οποίο αποδέχονται τόσο η Άγκυρα όσο και η Τρίπολη, στη θέση του; Θα βρεθεί κάποια άλλη γεωγραφική θέση που να καλύπτει τις γαλλικές ιμπεριαλιστικές ανάγκες; O Macron μπορεί να γαυγίζει κατά της Άγκυρας· μπορεί να στέλνει κανά Rafale πάνω απ’ την Σύρτη· αλλά ξέρει καλά με ποιούς πρέπει να διαπραγματευτεί…

Όσο για το Βερολίνο; Κουβεντιάζει την δική του θέση – αλλά με τον Erdogan. Όχι με τον Macron…

Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζεται να υποδείξουμε πόσο χαρούμενο είναι το ρημαδογκουβέρνο και όλο το φάσμα της «αντιτουρκικής εθνικής ενότητας» στο ελλαδιστάν μ’ αυτές τις (αναπόφευκτες!) εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης – έτσι δεν είναι;

(φωτογραφίες: Η ζώνη που ήλεγχε ο Saraj στις 8 Μάη (πάνω) και στις 8 Ιούνη (κάτω). Παρά το μικρό αναλογικά ποσοστό επί του εδάφους, μεγάλο μέρος του λιβυκού πληθυσμού ζει σ’ αυτή την περιοχή. Ως γνωστόν το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής έκτασης είναι έρημος.)

Their genitals: η αναπαραγωγή της εξουσίας…

Τρίτη 23 Ιούνη. Όχι ότι είχαμε αμφιβολίες. Η «γοητεία της εξουσίας» βρίσκεται στα καθάρματα που μαζεύει, για να φτιάχνουν κυκλώματα και συμμορίες. Με ή χωρίς γραβάτες· με τα πουκάμισα μέσα ή τα πουκάμισα έξω· δεν κάνει καμμία διαφορά!

Διαχρονικά έτσι είναι… Απλά είναι διαφορετικό να παρατηρείς ένα κάθαρμα απ’ το να βρίσκεις… ας πούμε το ημερολόγιό του.

Δεν είχαμε λοιπόν αμφιβολίες – αλλά να που όσοι είχαν τέτοιες μπορούν να το ακούσουν ή και να το διαβάσουν: ο «αντ’ αυτού», το δεξί χέρι και ο εξ απορρήτων του παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιου (πρώην) πρωθυπουργού επιβεβαιώνει το 2016 (σ’ έναν πρώην «εκπρόσωπο του ισραηλινού στρατού» που εξηγούσε – πάνω video – το 2010 πόσο σωστή ήταν η σφαγή στο Mavi Marmara· ύστερα έγινε επιχειρηματίας…) πόσο πολύ γράφει στ’ αρχίδια του, και ο ίδιος και η κυβερνοσυμμορία του, τους παλαιστίνιους. Είναι σίγουρο ότι το φαιορόζ γκουβέρνο ήξερε καλά όχι μόνο τι είδους είναι τα γεννητικά του όργανα αλλά και, κυρίως, οι φίλοι του· και γι’ αυτό άλλωστε τους είχε για τέτοιους.

Δεν έχει βγει ο «αντ’ αυτού» στη σέντρα γι’ αυτό· αντίθετα αυτό είναι ένα απ’ τα στοιχεία της «αθωότητας» του(ς): υπηρέτησε/αν σωστά την εθνική γραμμή! Απλά εντός αυτής της εθνικής γραμμής παίζουν μερικές φορές σπρωξίματα…

Τι «έπαιζε» στις αρχές του 2015; Ότι έπρεπε, λέει, να ψηφίσουμε την «αριστερά» του κράτους και του κεφάλαιου; Χα!!! Μόνο να είχαν διάφοροι το κουράγιο (ή την περιέργεια) να διαβάσουν εκ των υστέρων όλα τα χάρτινα Sarajevo εκείνης της χρονιάς… Μόνο αυτό…

(Ευχαριστούμε τον Χ. για το video…)

Ένας ιταλός ανατολικότερα

Δευτέρα 22 Ιούνη. Ο ιταλός υπ.εξ. Di Maio υπέγραψε στην Αθήνα την οριοθέτηση ιταλικής / ελληνικής αοζ, εξασφαλίζοντας και την ιταλική αλιευτική βιομηχανία. Ανακηρύχτηκε έτσι «μέγας φίλος» του ελλαδιστάν, και παράδειγμα προς μίμηση – να τον βλέπουν οι κακόβουλοι “αιώνιοι εχθροί” και να σκάνε απ’ το κακό τους για τους κολλητούς του ελλαδιστάν…

Κι ύστερα; Κι ύστερα ο Di Maio έκανε επίσκεψη σ’ αυτούς τους κακόβουλους!! Τι να υπέγραψε άραγε κοτζάμ υπ.εξ. της ιταλίας με τους «αιώνιους εχθρούς» την περασμένη Παρασκευή; Χμμμμμ… Θα το πούμε χαμηλόφωνα, για να μην ταραχτεί ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και η ευρύτερη εθνική συναίνεση: υπέγραψε την συνεργασία Ρώμης – Άγκυρας στη λιβύη αλλά και για τις όποιες διαφορές τουρκίας – ε.ε…. Αυτό…

Χάλια νέα, ε; Δεν μπορείς πια να πουλήσεις ούτε μια τόση δα «εθνική επιτυχία»!!! Οι θερμές δηλώσεις του Cavusoglu μετά τις κουβέντες με τον Di Maio στην Άγκυρα δεν αφήνουν, δυστυχώς, περιθώρια για τις αγαπημένες εθνικές υπνοβασίες των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αντιγράφουμε:

… Συγκεκριμένα, κατά τη συνέντευξη Τύπου με τον Ιταλό ομόλογό του, ο Τούρκος ΥΠΕΞ ανέφερε ότι «εντός της ΕΕ τη μεγαλύτερη στήριξη την είχαμε από την Ιταλία. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι αυτή η στήριξη θα συνεχιστεί και από εδώ και πέρα. Αυτά συζητήσαμε σε ένα ειλικρινές κλίμα και (αποφασίσαμε) να κάνουμε από κοινού βήμα για τις δυσκολίες που έχει η Τουρκία στις σχέσεις της με την ΕΕ».

… Συνεχίζοντας είπε ότι «και η Ιταλία είδαμε ότι θέλει να διαδραματίσει ένα εποικοδομητικό ρόλο σε αυτό το ζήτημα (Αν. Μεσογείου). Εμείς αυτό το αντικρίσαμε με ικανοποίηση επειδή η Ιταλία είναι μια χώρα που διαμεσολαβεί συμπεριφερόμενη πάντοτε ισορροπημένα, δίκαια και με αντικειμενικότητα».

«Επομένως στην περίοδο που ακολουθεί εμείς είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με την Ιταλία τόσο εντός της ΕΕ όσο και για την ανατολική Μεσόγειο», ανέφερε. Πρόσθεσε ότι «από την άλλη, βρίσκουμε σημαντική για την περιοχή μας τη συμφωνία που υπέγραψε η Ελλάδα με την Ιταλία για την ΑΟΖ. Σημαίνει ότι τα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν μέσω διαλόγου και διπλωματίας. Αντί του αποκλεισμού και της παραβίασης των δικών μας δικαιωμάτων μπορεί να υπάρξει κουλτούρα διαμοιρασμού. Ασφαλώς θέλουμε η Ελλάδα να μας προσεγγίσει κι εμάς με την ίδια αντίληψη και θα συνεχίσουμε την ανταλλαγή απόψεων και στο μέλλον γι αυτά τα θέματα».

Από την πλευρά του Λουίτζι ντι Μάιο ότι «στο μεταναστευτικό εκτιμούμε τις προσπάθειες της Τουρκίας, έχει κάνει σημαντικές προσπάθειες και ελπίζουμε να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο στο πλαίσιο της διακήρυξης του Μαρτίου του 2016».

… Ο Τσαβούσογλου ευχαρίστησε την Ιταλία για τον «ισορροπημένο ρόλο» που έπαιξε στη Λιβύη. «Η Ιταλία, σε αντίθεση με ορισμένες χώρες της ΕΕ, δεν έχει πάρει θέση με τον Χαλίφα Χαφτάρ», είπε και πρόσθεσε πως «η Ιταλία έχει καταβάλει ειλικρινείς προσπάθειες για εκεχειρία και πολιτική διαδικασία».

Παράλληλα, είπε ότι η Τουρκία θα εργαστεί από κοινού με την Ιταλία για την επίτευξη σταθερής ειρήνης και μιας πολιτικής διαδικασίας που θα αποδώσει αποτελέσματα στη Λιβύη, αλλά και για την ικανοποίηση ενεργειακών αναγκών της Λιβύης, όπως ο ηλεκτρισμός και πρόσθεσε πως οι δύο χώρες σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ μπορούν επίσης να συνεργαστούν στην ανατολική Μεσόγειο…

Μιλώντας αλλού (σ’ ένα forum για τον τουρισμό στην Αντάλεια) ο Cavusoglu είπε και κάτι ακόμα. Νόστιμο:

… Εμείς είμαστε έτοιμοι για διάλογο με όλους και ειδικά με την Ελλάδα. Η κ. Μέρκελ ρώτησε γι` αυτό τις προάλλες και τον Πρόεδρό μας. Άλλωστε ο Πρόεδρός μας πέρσι και στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο πρότεινε στον κ. Μητσοτάκη ‘ελάτε να λύσουμε τα προβλήματα στη Μεσόγειο, στην ανατολική Μεσόγειο, να συνεργαστούμε και να τα διαμοιραστούμε’. Και μας ανέθεσαν καθήκοντα εμάς ως Υπουργούς Εξωτερικών αλλά εγώ όταν συνάντησα τον καλό μου φίλο Νίκο Δένδια στη Γενεύη μου είπε ‘εμείς δεν είμαστε έτοιμοι γι αυτό ακόμη’. ‘Γιατί;’ τον ρώτησα. Μου είπε ‘λόγω πίεσης της κοινής γνώμης, μη συνεργαστείτε με την Τουρκία λέει’…

Τον πιέζει η κοινή γνώμη τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα!!! Η οποία βέβαια τρέφεται απ’ την δημαγωγική εκφώνηση των οδηγιών του ίδιου, του υπουργείου του – και των γενναίων καραβανάδων… Βρε την παλιο κοινή γνώμη που σπρώχνει τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα μια στην αγκαλιά του “τζενεράλ” Haftar (που τον έμαθε αυτόν η κοινή γνώμη είπαμε;), μια στην αγκαλιά του δικτάτορα Sisi (τι ξέρει για δαύτον η παλιο κοινή γνώμη; ότι κτίζει πυραμίδες;), μια στην αγκαλιά του Ασύλληπτου (αυτόν τον ξέρουν και τον θαυμάζουν σχεδόν οι πάντες…) και μια στην αγκαλιά του τοξικού των εμιράτων (ααααα, η κοινή γνώμη τα εμιράτα τα ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά!!!)…

Κοίτα να δεις τι τραβάει ένας έλληνας υπε.ξ.!!! Θέλει να ετοιμαστεί για «διάλογο με τους αιώνιους εχθρούς», να ξυριστεί, να κουστουμαριστεί, και δεν τον αφήνουν οι θείες Λίτσες!!…