Tag: τουρκία

Τρίτη 18 Αυγούστου. … Σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, στην τηλεδιάσκεψη της περασμένης Παρασκευής που έγινε πρωτίστως για τη Λευκορωσία ο Νίκος Δένδιας ζήτησε από το Ζοζέπ Μπορέλ τρία πράγματα προκειμένου να συμφωνήσει σε μια κοινή δήλωση (statement). Να εκφράζεται ικανοποίηση για την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία. Να είναι σκληρότερη απ’ όσο σχεδιαζόταν η γλώσσα για την Τουρκία. Και να μην υπάρχει αναφορά στον ελληνοτουρκικό διάλογο.

Η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από άλλες χώρες αρνήθηκε. Και οι λόγοι είναι προφανείς: έχει ενοχληθεί από το timing της υπογραφής της συμφωνίας με το Κάιρο και εξακολουθεί να επιδιώκει να καθίσουν στο τραπέζι Αθήνα και Άγκυρα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά κατ’ ανάγκη ότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε λάθος που υπέγραψε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή τη συμφωνία. Έτσι θεώρησε ότι εξυπηρετείται καλύτερα το εθνικό συμφέρον. Η επιμονή της όμως να σύρει το Βερολίνο σε μια αυτοαναιρετική διατύπωση πρέπει να οφειλόταν είτε στην υπερτίμηση των δυνάμεών της είτε στον υπολογισμό ότι η «αντίσταση» στους Γερμανούς θα αποβεί χρήσιμη στο εσωτερικό μέτωπο.

Το αποτέλεσμα ήταν, αντί για statement που απαιτεί ομοφωνία, να εκδοθεί δελτίου Τύπου (press release). Πολιτικά, η διαφορά δεν είναι μεγάλη. Η ουσία όμως είναι ότι σε αυτό το press release όχι μόνο δεν υπάρχει αναφορά στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, αλλά τονίζεται τόσο η ανάγκη επανάληψης του διαλόγου (που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ξεκινήσει μετά τις 23 Αυγούστου), όσο και η υποστήριξη των υπουργών στις προσπάθειες του Μπορέλ να διευκολυνθεί η επαναπροσέγγιση με την Τουρκία.

Τίποτα από αυτά δεν έχει εξηγηθεί επισήμως στην κοινή γνώμη που, αφού παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα τις βόλτες του «Ορούτς Ρέις» στην «ελληνική υφαλοκρηπίδα», περίμενε για μέρες το μαγικό τηλεφώνημα της Μέρκελ και ένιωσε εθνική υπερηφάνεια με τον «εξευτελισμό» του «Κεμάλ Ρέις» από την ελληνική φρεγάτα, συμπέρανε τελικά ότι ο μόνος αληθινός σύμμαχός μας είναι ο Μακρόν, οι μόνοι ηγέτες που μας καταλαβαίνουν είναι ο Σίσι και ο Νετανιάχου, ενώ όλοι οι άλλοι παίζουν βρώμικα φιλοτουρκικά παιχνίδια.

Είναι κι αυτό μια ανάλυση της πραγματικότητας. Ή ενός παράλληλου σύμπαντος.

Τάδε έφη χτες στα καθεστωτικά «νέα» ο Μιχάλης Μητσός. Αναφέρεται σ’ αυτήν την θρυλική «τηλεδιάσκεψη» που κατά τους έμμισθους εντόπιους δημαγωγούς ήταν «μεγάλη ελληνική επιτυχία»: θα την φάτε εδώ ή να σας την τυλίξω για το σπίτι;

Δεν βγάζει πολιτικά συμπέρασματα ο αρθρογράφος – απλά περιγράφει μερικά «κρατικά μυστικά» που μόνο μυστικά δεν είναι για τους παρατηρητικούς…. Αν το επιχειρούσε θα παραδεχόταν ότι υπάρχουν συγκεκριμένα κίνητρα και για την ελληνική (ιμπεριαλιστική) πολιτική και για την συστηματική παραπληροφόρηση / εθνική αποβλάκωση στο εσωτερικό. Ούτε κατά λάθος γίνονται, ούτε από βαρεμάρα…

Χτες τελειώναμε την «ωραία Ελένη» γράφοντας:

… Κι αυτό είναι ένα ζήτημα απ’ την μεριά της τάξης μας και της ανταγωνιστικής, αντικαπιταλιστικής, αντικρατικής κριτικής: αν υπάρχει περίπτωση «πολεμικού ατυχήματος» αυτό δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από εκείνους που έχουν εθνικιστικές φαντασιώσεις· κόντρα στην πραγματικότητα.

Απ’ τους εφαψίες, δηλαδή, που κάνουν «επακουμβήσεις»…

Ωστόσο το ζήτημα παραμένει ότι την πραγματικότητα (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ή ίσως έναν αντικατοπτρισμό που να πουλιέται για πραγματικότητα, την / τον κατασκευάζουν τελικά στα μέτρα τους και την / τον επιβάλλουν τα αφεντικά – όταν δεν βρίσκουν οργανωμένη αντίσταση.

(φωτογραφία: Όταν σου γλέφει η Ιστορία, από μακριά την χαιρετάς και από κοντά της λες….)

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Θα ξεχαστεί θαμμένο κάτω απ’ τον βομβαρδισμό του εθνικο/ιμπεριαλιστικού λυρισμού και των «έχουμε το δίκιο με το μέρος μας» εντυπώσεων. Ποιά είναι η «ωραία Ελένη» του πολέμου που έχει ξεκινήσει το ελλαδιστάν εδώ και χρόνια κατά του αιώνιου εχθρού; Είναι το θεώρημα ότι το Καστελόριζο έχει αοζ, και μάλιστα απεριόριστη, αχαλίνωτη – ενώ η τουρκική στεριανή επικράτεια, με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην ανατολική Μεσόγειο, έχει κάτι απολειφάδια· ότι περισσεύει απ’ την «αοζ του Καστελόριζου»…

Υπάρχει τέτοια αοζ; Όχι βέβαια! Πώς αποδεικνύεται αυτό; Από ανάλογες (ή σχετικά ανάλογες) αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης για παρόμοιες περιπτώσεις… Πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια ότι υπάρχει τέτοια αοζ; Αν εξαιρέσει κανείς τους πορωμένους ντόπιους εθνοφασίστες είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ακόμα και στα ανώτατα κλιμάκια του ελληνικού κράτους υπάρχει έστω και μισός που κατ’ ιδίαν υποστηρίζει ότι υπάρχει τέτοια αοζ…

Γιατί το ελλαδιστάν παριστάνει ότι υπάρχει; Επειδή θεωρεί ότι κοντράροντας την Άγκυρα θα μαζέψει συμμάχους που επίσης κοντράρουν το τουρκικό καθεστώς… Πόσους έχει μαζέψει ως τώρα; Τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, τον χουντοκαραβανά Sisi, τον θα-έπρεπε-να-είναι-βαθιά-στη-φυλακή Netanyahu και τους τοξικούς του Αμπού Ντάμπι και του Ριάντ. Πιστεύει κανένας από δαύτους ότι το ελλαδιστάν έχει δίκιο; Όχι – δεν είναι τόσο ηλίθιοι. Ο καθένας τους μοστράρεται πίσω απ’ το ελλαδιστάν για τους δικούς του λόγους. Ο βασιλιάς γαλλίας φοβάται την επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στην βόρεια αφρική· ο χουντοκαραβανάς και οι τοξικοί των πετροδικτατοριών φοβούνται την επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στους σουνίτες παγκόσμια· και ο υπόδικος πρωθ. του απαρχάιντ Τελ Αβίβ φοβάται την τουρκο-ιρανική υποστηρίξη (: «μπλοκ της Αστάνα») στη Χαμάς και στη Χεζμπ’ αλλάχ.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια οππορτουνιστική «συμμαχία», έναν ευκαιριακό συνασπισμό των πιο άθλιων καθεστώτων στην ανατολική ευρώπη (+ αραβική χερσόνησο) με τον βασιλιά Macron, έναν συνεταιρισμό από ύαινες που προσπαθούν να φρενάρουν τον τουρκικό στρατιωτικό, πολιτικό και ιδεολογικό ιμπεριαλισμό όπως αυτός ξεδιπλώνεται τα 4 τελευταία χρόνια, για να μην χάσουν τις εξουσίες και τα κεφάλια τους. Την «ωραία Ελένη» (την «αοζ Καστελορίζου») την αγνοούν οι πάντες· πιάνονται όμως απ’ τα μαλλιά της, τα μαλλιά που τους προσφέρει το ελλαδιστάν απ’ το 2015 και μετά, για να κρύψουν (απ’ τους υποτελείς του ο καθένας) τα πραγματικά κίνητρά του.

Πόσο μπορεί να κρατήσει αυτό το παραμύθι; Στην εποχή του ενσωματωμένου Θεάματος αυτό που πρέπει να υπολογίζει κανείς δεν είναι οι ρητορικές αλλά η τάση των συμφερόντων και της σύγκρουσής τους. Το ελλαδιστάν δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει μια «αοζ Καστελόριζου», είτε δια της βίας είτε μέσω κάποιας απόφασης της Χάγης! Η ελληνική ιμπεριαλιστική προσπάθεια έγκειται εδώ και χρόνια στο να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» για να «κτυπήσει» την Άγκυρα. Η προσπάθεια να είναι το ψοφιοκουναβιστάν αυτή η «μεγάλη δύναμη» απέτυχε ως τώρα. Απ’ την άλλη μεριά ο βασιλιάς Macron δεν είναι «μεγάλη δύναμη» – είναι μια «μεσαία» τέτοια, ειδικά αν συγκριθεί τόσο με την Μόσχα όσο και με το Πεκίνο που διακριτικά (ή όχι και τόσο) εξυπηρετούνται απ’ τον ανανεωμένο τουρκικό ιμπεριαλισμό. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να παριστάνει «επί μακρόν» (φίνο λογοπαίγνιο, ε;) τον μπαμπούλα της ανατολικής Μεσογείου εξάπτωντας, για παράδειγμα, το ιταλικό κράτος (που έχει επίσης «ιστορικές βλέψεις» και εκεί…) ή υπονοώντας ότι θα δημιουργήσει προβλήματα στην ρωσική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή…

Ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι πανούκλα. Αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά στο Ριάντ ή στο Άμπου Ντάμπι (για παράδειγμα) για να καταλάβει ότι η μόνη έξοδος απ’ αυτό το μοντέλο «αξιοποίησης της γεωγραφικής θέσης στον ενδοκαπιταλιστικό καταμερισμό εξουσίας» είναι η ριζική καταστροφή του! Απ’ αυτή την άποψη τα ντόπια αφεντικά, γαλουχημένα σε μια ιστορία σχεδόν 200 χρόνων γεωπολιτικού προσοδισμού, είναι αδύνατο να αλλάξουν πορεία και «λογική». Είναι ικανά να ελπίζουν ότι μια αλλαγή φρουράς στην Ουάσιγκτον θα κάνει τον αμερικανικό 6^ο στόλο «προστάτη των ελληνικών συμφερόντων», δηλαδή της «ωραίας Ελένης» – ο χασάπης του Κιέβου Pyatt άνετα κουρντίζει τέτοιες ελπίδες.

Κι αυτό είναι ένα ζήτημα απ’ την μεριά της τάξης μας και της ανταγωνιστικής, αντικαπιταλιστικής, αντικρατικής κριτικής: αν υπάρχει περίπτωση «πολεμικού ατυχήματος» αυτό δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από εκείνους που έχουν εθνικιστικές φαντασιώσεις· κόντρα στην πραγματικότητα.

Απ’ τους εφαψίες, δηλαδή, που κάνουν «επακουμβήσεις». Και καμαρώνουν…

Παρασκευή 14 Αυγούστου. Ως γνωστόν, μετά την πρώτη “παρέμβαση” του Βερολίνου μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας πριν 3 βδομάδες, ο βασιλιάς Macron θύμωσε τόσο πολύ ώστε ανακοίνωσε ότι θα καλέσει διάσκεψη των ευρωπαϊκών κρατών του νότου (και μόνο του «νότου»), για να επιβεβαιώσει (η διάσκεψη) ότι η Μεσόγειος είναι γαλλική λίμνη. Καταγέλαστη η απειλή, αφού Ρώμη και Βαλέτα δεν διακρίνονται καθόλου για την εύνοιά τους προς τον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Ακόμα και η Μαδρίτη είναι αμφίβολο αν θα έκανε χάρες στον βασιλιά Macron.

Η απάντηση σ’ αυτήν την γαλλική ιδέα έρχεται απ’ την Άγκυρα, πιθανότατα με την συγκατάβαση του Βερολίνου (για τον συμβολισμό της, όχι για τον ρεαλισμό της…) – και είναι ακόμα πιο εώλη. Μια διάσκεψη όλων των κρατών της ανατολικής Μεσογείου για να «μοιράσουν» δίκαια μεταξύ τους τους βυθούς. (Θα μπορούσαν να πάνε όλα μαζί στη Χάγη…) Είναι κάτι τέτοιο θεωρητικά έστω εφικτό;

Οι ντόπιοι εθνικόφρονες φροντίζουν να το αποκλείσουν επικαλούμενοι το ότι η Άγκυρα δεν αναγνωρίζει τη Λευκωσία. Ωστόσο γίνονται τακτικά επαφές μεταξύ Αναστασιάδη και Cavusoglou, ακόμα κι αν ο δεύτερος θεωρεί τον πρώτο “ηγέτη της ελληνοκυπριακής κοινότητας”. Δεν είναι, λοιπόν, εκεί το πρόβλημα. Θα δέχονταν οι ελληνοκύπριοι τους τουρκοκύπριους σαν ισότιμους συνομιλητές, ακόμα κι αν η διασκεψη ήταν “τεχνικού” τύπου; Μάλλον όχι. Θα μπορούσαν να κουβεντιάσουν εκπρόσωποι του ισραήλ με εκπροσώπους της συρίας; Το πιθανότερο όχι… Το Τελ Αβίβ έχει καταπατήσει την αοζ του λιβάνου· θα κάτσει να το κουβεντιάσει τώρα; Προφανώς όχι…. Θέλει να καταπιεί την αοζ της Γάζας – θα κάτσει να το κουβεντιάσει; Προφανώς όχι…. Εκπρόσωποι του Sarraj με εκπροσώπους του Tomruk σε συζήτηση για την ανατολική Μεσόγειο; Πολυτέλεια, ειδικά αν δεν έχει βρεθεί κάποια διαδικασία συζήτησης εντός λιβύης.

Είναι τόσοι και τέτοιοι αυτοί που αναμετριούνται και σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, ώστε η μόνη ρεαλιστική περίπτωση συζήτησης θα ήταν αφού πρώτα υπήρχαν καθαρά νικητές και καθαρά ηττημένοι. Στη γκρίζα ζώνη όπου όλοι ελπίζουν ότι θα νικήσουν δεν γίνονται συζητήσεις. Πέφτουν σφαίρες, σπρωξιές, κλωτσιές, προβοκάτσιες… Γίνονται και δηλώσεις…

Αυτό μας γυρίζει πάλι στο κουτάκι νο 1: για όσο καιρό το ευρασιατικό project (δηλαδή: Μόσχα, Πεκίνο, Άγκυρα, Τεχεράνη κ.α.) δεν εμφανίζεται στην ανατολική Μεσόγειο σε πλήρη διάταξη, εκδηλώνονται περισσότερες ηγεμονικές φιλοδοξίες απ’ όσες χωράνε πραγματικά. Αυτή η συγκέντρωση από «περιφερειακούς μάγκες» αυξάνει και τις εντάσεις και τις τριβές.

Θεωρητικά μπορούν να ζήσουν έτσι για πολύ καιρό – ειδικά επειδή υπάρχουν και αρκετά παραμύθια στην «επίδειξη δύναμης» του ενός και του άλλου. Αλλά – το υπαινιχτήκαμε πρόσφατα αναφερόμενοι στην ευρύτερη Μέση Ανατολή – υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο «κάποιοι», χωρίς καν να εκτεθούν, να εξυπηρετούνται με την καμένη γη.

«Καμένη θάλασσα»; Γιατί όχι; Έχει αρκετή γη γύρω γύρω…

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Σωστές ήταν οι απορίες μας. Προχτές: … H ασταμάτητη μηχανή αναρωτιέται αν το κατόρθωμα της τσόντας οριοθέτησης είναι, πρακτικά, περισσότερο «φιλογαλλικό» (και «αντιγερμανικό») απ’ ότι φαίνεται. Χτες: …Ήξερε κάτι [ο βασιλιάς Macron] για την υπογραφή της τσόντας συμφωνίας αοζ μεταξύ Αθήνας και Καΐρου;

Ο μεγαλοδημαγωγός διευθυντής της καθεστωτικής «καθημερινής» έγραψε χτες στην επιφυλλίδα του, στην πρώτη σελίδα, μεταξύ άλλων:

… Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ότι θα υπογραφόταν η συμφωνία με την Αίγυπτο και παράλληλα ένα σύμφωνο αμοιβαίας αμυντικής προστασίας με τη Γαλλία, που θα συνόδευε τις υπογραφές για την αγορά των δύο φρεγατών. Θα ήταν κατόπιν λογικό να αναμένει κανείς ότι στο σημερινό σκηνικό το Παρίσι θα έστελνε κάποια ναυτική δύναμη στην περιοχή, όχι προφανώς για να πολεμήσει, αλλά για να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Μπορεί αυτό να συμβεί και τώρα; Την απάντηση θα την ξέρουμε τις επόμενες ημέρες, αν όχι ώρες…

Λέει αλήθεια ο μεγαλοδημαγωγός; Ποτέ δεν πρέπει να βάζει κάποιος το χέρι του στη φωτιά για την ειλικρίνεια τέτοιων επαγγελματιών. Ωστόσο αυτό που περιγράφει αξίζει την προσοχή: είναι τόσο κωμικογελοίο ώστε θα μπορούσε, πράγματι, να είναι μέρος ενός «σχεδίου» των βιτρινών του ελληνικού ιμπεριαλισμού!

Πρώτ’ απ’ όλα: τι να σημαίνει «αμυντική προστασία» και τι να σημαίνει «αμοιβαία»; Η Αθήνα και το Παρίσι είναι μέλη του νατο – αν δεν κάνουμε λάθος. Ο μεν βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron έχει κηρύξει το τέλος αυτής της συμμαχίας· συμφωνεί και το ελλαδιστάν; Αν ναι, ας βγει να το πει καθαρά και ανοικτά· κι ύστερα ας προχωρήσει στις διμερείς νταβατζοσυμφωνίες – αφού κλείσει τις νατοϊκές βάσεις… Κι ύστερα: «αμοιβαία» η προστασία; Δηλαδή το ελλαδιστάν θα προστατεύει το βασίλειο του Macron; Ενδιαφέρον…

Σε κάθε περίπτωση αυτό το «αρχικό σχέδιο» που περιγράφει ο μεγαλοδημαγωγός έχει πάψει να ισχύει κατά το δεύτερο σκέλος του (τις φρεγάτες) εδώ και καιρό. Η αγορά τους δείχνει να έχει βουλιάξει, για διάφορους λόγους. Εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν είναι «ετοιμοπαράδοτες», η πρώτη θα είναι έτοιμη το νωρίτερο το 2023 και η δεύτερη το νωρίτερο το 2025, κι ως τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει… Αλλά και επειδή επιπλέον (και καθόλου ασήμαντο) ο μεγάλος σύμμαχος (και μεγάλος έμπορος όπλων), η Ουάσιγκτον, δεν θέλει ούτε να ακούει ότι το ελλαδιστάν θα ξοδέψει 3 δις ευρώ για να αγοράσει γαλλικά (και όχι αμερικανικά) όπλα.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το «μνημόνιο» με το Παρίσι, σαν καπάκι στην παραγγελία των 3 δις δεν παίζει, τι ρόλο είχε το πρώτο σκέλος, η βιαστική υπογραφή της τσόντας οριοθέτησης αοζ με την χούντα του Καΐρου ενόσω είχαν ξεκινήσει οι προκαταρκτικές συζητήσεις με την Άγκυρα; Στο Βερολίνο το λένε (το γράφουν…) ανοικτά, αν και όχι με τις δικές μας λέξεις: αυτό το deal και, οπωσδήποτε, το timing του, ήταν προβοκάτσια σε βάρος των γερμανικών μεσολαβητικών κινήσεων, και των συμφωνιών για συζητήσεις που είχαν γίνει μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας με τις γερμανικές ευχές. Το ίδιο λένε (και γράφουν…) και στην Άγκυρα. Αν οι δύο απ’ τους τρεις «συνομιλητές» λένε το ίδιο πράγμα και ο τρίτος (το ελλαδιστάν) σφυρίζει αδιάφορα, είναι προφανές ότι οι δύο έχουν δίκιο: ενώ το «αρχικό σχέδιο» (στο βαθμό που υπήρχε τέτοιο) είχε μείνει μισό, το ελλαδιστάν προσχώρησε στην τακτική του Καΐρου εξαιτίας της υπερβάλλουσας ελπίδας του στον γαλλικό ιμπεριαλισμό.

Σ’ αυτό το θέμα (κι όχι στην αοζ) το ελληνικό και το αιγυπτιακό καθεστώς όντως συμφωνούν!!!

(Και το ελλαδιστάν δείχνει να το τραβάει. Ο πομπηίας βρίσκεται σε αντιγερμανική περιοδεία στην ευρώπη· και ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας παρακάλεσε τον Pyatt να του κλείσει ραντεβού μαζί του, κάπου στη διάρκεια της τουρνέ του. Τελικά θα πάρει την photo opportunity που ψάχνει στη Βιέννη… Τώρα αν ο πομπηίας τραβήξει τα αυτιά του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα για τις κολεγιές με τον βασιλιά γαλλίας… δεν το ξέρουμε.

Ο δε ρημαδοΚούλης δεν τολμάει φαίνεται να τηλεφωνήσει στο Βερολίνο. Αντίθετα τα είπε χτες με τον Macron και τον Sisi… Και ο βασιλιάς είπε ότι θα στείλει “ενισχύσεις” στην ευρύτερη περιοχή. Μοιάζει να πιστεύει ότι θα αναγκάσει το Βερολίνο να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η Μεσόγειος είναι “γαλλική”…

Μάλισταααα… Το Βερολίνο ας πούμε ότι το “γράφει”… Την Άγκυρα ας πούμε ότι την “γράφει”… Την Ρώμη την ρώτησε; Την Μόσχα την ρώτησε; Μήπως έχει τίποτα ελληνικές ρίζες και ταπεραμέντο μυθομανή αυτός ο βασιλιάς Macron;)

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Έχει, όμως, να περιμένει κάτι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός απ’ τον γαλλικό στην ανατολική Μεσόγειο;

Οι καραβανάδες του βασιλιά Macron έχουν εμπλακεί στη στρατιωτική προστασία των γαλλικών επιχειρηματικών συμφερόντων στη ζώνη του Sahel· εκστρατεία που εξελίσσεται πια σε «γαλλικό αφγανιστάν». Δεν μπορούν να νικήσουν τους ένοπλους ισλαμιστές και τους Tuareg, κι ο βασιλιάς Macron απλά αυξάνει σταθερά την στρατιωτική δόση (κι άλλοι γάλλοι καραβανάδες, κι άλλοι) ψάχνοντας παράλληλα να βρει «πρόθυμους» απ’ τα αφεντικά των αφρικανικών κρατών, να στέλνουν δικούς τους φαντάρους για σκότωμα, μπας και γλυτώνουν οι δικοί του πεζοναύτες…

Στην ανατολική Μεσόγειο ο βασιλιάς νομίζει ότι έχει δει μια ευκαιρία, εξαιτίας της «απουσίας / παρουσίας» των αμερικάνων. Το όραμα μ’ αυτήν την ευκαιρία το είδε όταν το τουρκικό καθεστώς άρχισε να στέλνει στρατό στη λιβύη, ενισχύοντας τον Sarraj. Στο βαθμό που έμοιαζε σαν αντιτουρκικό ένα τέτοιο γαλλικό όνειρο, οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού έτρεξαν να το αγαπήσουν…

Όμως η καταστροφική έκρηξη στη Βηρυττό αλλάζει τα δεδομένα. Ο βασιλιάς Macron θεωρεί τώρα ότι έχει μια μοναδική πραγματική ευκαιρία να πατήσει ξανά πόδι στην παλιά αποικία. Οι όροι που βάζει (κατά της Χεζμπ’ αλλάχ) είναι υπερφίαλοι και εξωπραγματικοί. Ωστόσο έχει ο βασιλιάς μια πιθανότητα να βρει μερικά τετραγωνικά στη λιβανική επικράτεια, αν αφήσει τα μεγαλεία. Οι προνομιακές σχέσεις που έχει με την Τεχεράνη (απ’ την εποχή του Χομεϊνί…) θα βοηθούσαν σε μια «προσωρινή ισορροπία» με την σιιτική οργάνωση, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι γαλλικές εταιρείες θα αναλάμβαναν κάποια απ’ τα μεγάλα έργα ανασυγκρότησης των λιβανέζικων υποδομών χωρίς να αμφισβητεί το Παρίσι τον κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό ρόλο της Χεζμπ’ αλλάχ. Απ’ την μεριά της οργάνωσης η κάποιου είδους προσεκτική και συμμαζεμένη «γαλλική παρουσία» στη Βηρυττό θα μπορούσε να είναι μια έξτρα προστασία απέναντι στις ισραηλινές προβοκάτσιες… (Και σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται η Χεζμπ’ αλλάχ να ανεχθεί γαλλικούς τσαμπουκάδες οποιουδήποτε είδους! Θυμούνται, άραγε, στη γαλλία την 23η Οκτώβρη του 1983; Γιατί στον λίβανο την θυμούνται…)

Αν, τώρα, τον βασιλιά Macron τον απασχολεί ο λίβανος, σε συνδυασμό με τις «στρατιωτικές διευκολύνσεις» (βάσεις δηλαδή…) που έχει συμφωνήσει με το νοτιοκυπριακό καθεστώς, τότε η «αοζ Καστελορίζου» σαν πρόσχημα παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο του είναι μεσοπρόθεσμα όχι απλά αδιάφορη αλλά ακόμα και μπελάς. Πρώτον επειδή μεγαλώνει την «γραμμή σημείων προστασίας» από τον υπερήφανο γαλλικό στρατό στην ανατολική Μεσόγειο, πράγμα που δεν το σηκώνουν οι δυνατότητές του. Δεύτερον επειδή κρατάει ζεστό ένα μέτωπο αντιπαράθεσης με την Άγκυρα, δίπλα στο δικό της έδαφος και με όλα τα τεχνικά πλεονεκτήματα υπέρ της· όμως ούτε κατά διάνοια το Παρίσι δεν μπορεί να ανοίξει (ή να απειλεί ότι θα ανοίξει) δεύτερο πολεμικό πεδίο, ταυτόχρονα με εκείνο στο Sahel. Το “πολύ τρίψιμο” μ’ αυτούς τους όρους, θα ενισχύσει τελικά τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, στα μάτια όχι μόνο των υπηκόων τους, αλλά και εκατομμυρίων ακόμα αράβων που δεν ξεχνούν τι σημαίνει “γαλλία”…

Πρακτικά μάλιστα θα έλεγε κάποιος (εμείς δηλαδή!) πως αν και όταν ο βασιλιάς καταφέρει να πατήσει έτσι ή αλλιώς πόδι στο λίβανο, μάλλον θα έχει συμφέρον σε κάποιου είδους συμφωνημένη (γενική) ανακωχή με την Άγκυρα. Στο λιβυκό πεδίο μάχης η κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί εδώ και καιρό, και τα γαλλικά συμφέροντα στην ανατολική ζώνη δεν φαίνεται να κινδυνεύουν άμεσα. Γιατί, λοιπόν, να κάνει αντιπερισπασμούς κατά της Άγκυρας το Παρίσι, και μάλιστα με πρόσχημα κάτι που είναι ανύπαρκτο, όπως η “αοζ Καστελόριζου”; Έχει – για όσο καιρό υπάρχει ακόμα – και την χούντα του Καΐρου μαζί του… Προς τι λοιπόν ο βασιλιάς Macron να μην απολαύσει τα κέρδη του;

Σ’ αυτήν την εξέλιξη των πραγμάτων (μην την θεωρήσετε απίθανη) ο τόσο αγαπημένος στην Αθήνα αντιτουρκισμός του γαλλικού ιμπεριαλισμού θα μετριαστεί ή και θα ατονίσει εντελώς. Τι θα απομείνει τότε απ’ τον τόσο έντονο ελληνικό έρωτα για τον βασιλιά;

Ότι απέμεινε και απ’ τον έρωτά του με τον «τζενεράλ» Haftar…

(φωτογραφίες: Στις 23 Οκτώβρη του 1983 δύο βομβιστές αυτοκτονίας οδήγησαν δυο φορτηγά τίγκα στα εκρηκτικά πάνω στα στρατόπεδα των αμερικάνων και των γάλλων πεζοναυτών που είχαν καταλάβει τον λίβανο σαν “ειρηνευτική δύναμη”, μετά την αποχώρηση της PLO και την σφαγή χιλιάδων παλαιστινίων αμάχων στη Sabra και στη Shatila, ένα χρόνο πριν. Το κτύπημα ήταν καίριο: 241 αμερικάνοι πεζοναύτες και άλλοι 58 γάλλοι εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο – πολλοί περισσότεροι ήταν οι τραυματίες.

Μερικούς μήνες μετά, την άνοιξη του 1984, πρώτα ο αμερικανικός και αμέσως μετά ο γαλλικός στρατός αποχωρούσαν τον λίβανο: είχε γίνει πολύ επικίνδυνος… Τις βομβιστικές επιθέσεις τις είχε οργανώσει κάποια άγνωστη ισλαμιστική οργάνωση. Η Χεζμπ’ αλλάχ, έχοντας εκπαιδεύσει τους πρώτους 1.500 λιβανέζους ένοπλους της στη συρία με την ευθύνη της Τεχεράνης, εμφανίστηκε δημόσια ένα χρόνο μετά, το 1985, με δηλωμένο στόχο «το πέταγμα έξω απ’ τον λίβανο των αμερικάνων και των γάλλων ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους, και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των φασιστών χριστιανών φαλαγγιτών». Των φασιστών που είχαν κάνει πέρα απ’ τα υπόλοιπα την σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού.

Ξεχνιούνται αυτά βασιλιά Macron;)

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Υπάρχει ωστόσο ένα ακόμα θέμα. Το ρημαδογκουβέρνο έχει μία «γραμμή» (μία και αλλοπρόσαλλη) ή δύο (με την μία να βάζει τρικλοποδιές στην άλλη), ε;

Είτε το παραδέχονται είτε όχι όλες οι βιτρίνες του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους διακομματικά, μας έχουν «χώσει» σε παγκόσμιο πόλεμο. Μπορεί η εξέλιξή του να είναι σχετικά αργή – αλλά είναι παγκόσμιος. Και το πότε θα επιταχυνθεί δεν εξαρτιέται ούτε απ’ τις κατάρες ούτε απ’ τις ευχές μας. (Θα είχε την σημασία του ο αντι-εθνικιστικός αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνα μας… Αλλά δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα…)

Στη μέση Ανατολή, στη βόρεια Αφρική, στο Sahel, σ’ ολόκληρη σχεδόν τη Μεσόγειο, στην ανατολική Ευρώπη, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο και στον Ινδικό ωκεανό (δεν υπάρχουν σύνορα στις ζώνες των παγκόσμιων αναμετρήσεων!) συγκρούονται άμεσα ή έμμεσα «μεγάλοι» και «μεσαίοι» καπιταλισμοί. Και οι «μικροί», αν ψοφάνε για αίμα, μπορούν να βρουν μια θέση… Όπως κάνει πάντα έτσι και τώρα το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, που διαμορφώνει τις βασικές γραμμές του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις περισσότερες (αν και όχι σε όλες) απ’ τις «περιπέτειες» του ελληνικού κράτους από τότε που φτιάχτηκε), θεωρεί ότι έχει «ευκαιρίες». Μαζί του θεωρούν πως έχουν «ευκαιρίες» όλοι οι ντόπιοι κύριοι οφελούμενοι απ’ τον γεωπολιτικό προσοδισμό: κοτσαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες.

Οι αιώνιες «ελληνοτουρκικές διαφορές» έχουν πάψει προ πολλού να είναι «ελληνοτουρκικές διαφορές» – είναι το μόνο στο οποίο έχουν δίκιο οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες. Έπαψαν να είναι τέτοιες από τότε που οι ροζ εθνικόφρονες (της Κουμουνδούρου), παρέα με τους οριτζινάλ του ψεκασμένου, ξεκίνησαν να πουλήσουν στην Ουάσιγκτον (στο ψόφιο κουνάβι – η προηγούμενη διοίκηση δεν αγόραζε…) το σχέδιο για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Έπαψαν από τότε που όλα αυτά τα κυβερνοκαθάρματα, με σχεδόν πλήρη διακομματική συναίνεση (εξαιρείται το κκε) παρακαλούσαν το ψοφιοκουναβιστάν να φτιάξει βάσεις κι άλλες βάσεις στην ελληνική επικράτεια…

Το να κρατιέται το εθνικό κοπάδι σε κατάσταση υπνοβασίας είναι εύκολη δουλειά. Δεν χρειάζεται πολλά. Οι εθνο-ντρόγκες του είναι φτηνές. Τι επιδιώκει όμως το ρημαδογκουβέρνο; Την επιτάχυνση της πολυμερούς όξυνσης στην ανατολική Μεσόγειο και «ό,τι γίνει έγινε»; Σε τι ελπίζει άραγε; Ή ένα pause μπας και συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα στο εσωτερικό του παρακμιακού ελληνικού καπιταλισμού; Αν θέλει το δεύτερο θα έπρεπε να κάνει το αντίθετο απ’ ότι τώρα: να ξανάκανει τις “ελληνοτουρκικές διαφορές” διμερείς, να τις τραβήξει δηλαδή έξω απ’ το διεθνές μπλέντερ που βρωμάει μπαρούτι, και να συνεννοηθεί “αυτοπροσώπως” με το τουρκικό καθεστώς… Ο πολύ πιο έμπειρος Erdogan του το λέει εδώ και καιρό: άμα θες να πολεμήσεις πολέμα, άμα θες να μιλήσεις μίλα, να γκρινιάζεις μόνο πάψε!

Να το αναρωτηθούμε αλλιώς. Θέλει όντως ο ρημαδοΚούλης μια ρεαλιστική προσέγγιση με το τουρκικό καθεστώς, δηλαδή κάποια διαπραγμάτευση που θα καταλήξει στη Χάγη, διαπραγμάτευση βασισμένη ίσως στην έτοιμη συμφωνία επ’ αυτού που υπάρχει σε κάποια συρτάρια απ’ τις αρχές του 2004;

Αν η απάντηση είναι «όχι», αν η απάντηση είναι πως «παριστάνει τον ρεαλιστή αλλά είναι σκληροπυρηνικός εθνικιστής», τότε θα κρατήσει ίσως το κόμμα του αλλά θα χάσει όλα τα υπόλοιπα. Αν η απάντηση είναι «ναι», αν η απάντηση είναι ότι «όντως αποβλέπει σε κάποια λύση / εκτόνωση των τριβών», τότε ο υπουργός του επί των εξωτερικών (και όχι μόνον αυτός) τον υπονομεύει έως τον ρεζιλεύει.

Ως τώρα ο ρημαδοΚούλης εμφανίζεται στα λόγια μεν «ρεαλιστής» πρακτικά δε – σαν πρωθυπουργός – πυροβολημένος εθνικόφρονας (δεν υπάρχουν και άλλου είδους). Σε κάθε περίπτωση, είτε ισχύει το ένα (ο ρημαδοΚούλης είναι καμουφλαρισμένος φασίστας) είτε ισχύει το άλλο (είναι όμηρος του βαθέος ελληνικού κράτους) έχει ήδη «καεί» σε σχέση μ’ αυτό που λέγεται «εξωτερική πολιτική» – ή βρίσκεται πολύ κοντά σ’ αυτήν την απανθράκωση, που σημαίνει ότι σύντομα κανείς εκτός συνόρων δεν θα τον παίρνει στα σοβαρά. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες πρωθυπουργίας έχει υπογράψει τρεις «φόλες» υψηλού επιπέδου:

Πρώτον, έφαγε την ιδέα του Netanyahu, και υπέγραψε πανηγυρικά στις αρχές του 2020 για την κατασκευή του θρυλικού σωλήνα east med – που δεν θα φτιαχτεί ποτέ! Το ξέρουν και οι ξιφίες της Μεσογείου…

Δεύτερον, έκανε χαρούλες και αγκαλιές με έναν τελειωμένο καραβανά, τον Haftar, ελπίζοντας ότι αυτός θα ισοπεδώσει την Tripoli, και μαζί της τον Sarraj και το τουρκο-λιβυκό «σύμφωνο».

Τρίτον, ανέλαβε απέναντι στο Βερολίνο την ευθύνη συζητήσεων με τον Erdogan, και στη συνέχεια αθέτησε ξετσίπωτα τον λόγο του αμολώντας (;;) τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα στο Κάιρο.

Αν ήταν ποδοσφαιριστής θα έψαχνε ομάδα. Στα εμιράτα…

(φωτογραφία: Τώρα αγαπιούνται με αγκωνιές…)

Τετάρτη 12 Αυγούστου. Μωρέ καλά το είχαμε καταλάβει: αυτοί οι αιώνιοι εθνικοί εχθροί είναι εντελώς μπαγάσηδες! Βάζουν το Oruc Reis τους να ρίχνει τα καλώδιά του στον «βυθό μας», τάχα μου δήθε μου να κάνει ηχοβολιστικές έρευνες στο υπέδαφος, αλλά δίπλα του μαρσάρουν τα πολεμικά τους, που κάνουν τόση φασαρία με τις μηχανές τους ώστε το Oruc Reis δεν μπορεί να ακούσει τις επιστροφές των σημάτων! Με άλλα λόγια είναι τόσο μπουνταλάδες που βγάζουν μόνοι τους τα ματάκια μας – και φυσικά νομίζουν ότι μπορούν να κοροϊδέψουν τον ανοικτομάτη και πονηρό ελληνικό εθνικό κορμό… Αμ δε!!!

Αυτή είναι η επίσημη ελληνική θέση τώρα που το Oruc Reis κάνει έρευνες στην «ελληνική αοζ», και μάλιστα στην «αοζ Καστελόριζου» (λέμε τώρα)! Μόνο θαυμασμό μας προκαλεί αυτό το πηγαίο χιούμορ του ηττημένου ελληνικού ιμπεριαλισμού και όλων των μηχανισμών και των λακέδων του: Σιγά μωρέ μην κάνουν έρευνες! Σιγά μην τους πιστέψουμε!!!

Πριν κάτι βδομάδες βέβαια, όταν το Oruc Reis ήταν δεμένο στο λιμάνι και ΔΕΝ έκανε καμμία έρευνα σε καμμία αοζ, ο ελληνικός τσαμπουκάς πήγαινε κι ερχόταν!!! «Μην τολμήσουν να ακουμπήσουν με τα κωλοκαλώδιά τους τον βυθό μας…» είχε βρυχηθεί το ρημαδογκουβέρνο «γιατί τότε ότι και να πάθουν θα φταίνε αυτοί!!!» Και νάσου οι άσεμνες χειρονομίες προς την μεριά του αόρατου εχθρού (όχι του covid-19!), και νάσου οι πολεμοκάπηλοι να φουσκώνουν από καμάρι, και νάσου η εθνική υπερηφάνεια να βαράει ταβάνι!!!

(Τότε δεν ήταν που ο Erdogan έκανε πάσα στο Βερολίνο για να κάνει παιχνίδι;)

Καλύτερα τώρα, που βρήκαν την «αλήθεια»: Παράτα τους τους μωρέ τους παλιότουρκους, νομίζουν κι αυτοί ότι κάτι κάνουν!… Ώχου τώρα…!!!…

(Αυτό λέμε κι εμείς τα αντεθνικά ρεμάλια: Αφήστε τους να κάνουν ό,τι θέλουν!! Την ώρα τους χάνουν…)

(φωτογραφία: 24 Ιούλη: τότε που φοβήθηκαν και έκαναν πίσω… Πάντως οι ίδιοι μηχανισμοί και τα ίδια πρόσωπα, που έχουν το ψέμα σαν μοναδική τους “φύση”, είναι που προσέχουν για την καλή μας υγεία… Το λέμε για όσους τους συγχαίρουν για το δεύτερο μήνες τώρα…)