Tag: τουρκία

Ο αιώνιος εχθρός

Πέμπτη 15 Οκτώβρη. Πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο στο Καστελόριζο (για έρευνες στον βυθό) το τουρκικό καθεστώς δεν παραβιάζει κανένα διεθνή νόμο. Το μόνο δεδομένο σ’ αυτήν την περιοχή είναι η ζώνη των ελληνικών χωρικών υδάτων, σε απόσταση ως 6 ναυτικά μίλια απ’ τις ακτές. Από ‘κει και πέρα τα νερά (και ο βυθός) είναι διεθνή, και ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι νομίζει.

Οι ελληνικές “φωνές” περί “προκλητικότητας” με βάση το θεώρημα ότι η περιοχή που έχει “κλείσει” η Άγκυρα (από τα 6,5 ναυτικά μίλια απ’ τις ακτές του Καστελόριζου και πέρα) θα μπορούσε να βρίσκεται σε χωρικά ύδατα 12 μιλίων (αλλά δεν βρίσκεται, αφού δεν έχει κηρυχτεί τέτοια ζώνη ελληνικών χωρικών υδάτων…) ή ακόμα και στην (ανύπαρκτη) ελληνική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο (που είναι μόνο φαντασιώσεις) είναι καλές για εσωτερική κατανάλωση. Οι υπόλοιποι, εκτός συνόρων, ξέρουν καλά τι συμβαίνει – είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν. Και είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν όχι από συμπάθεια στο ελλαδιστάν αλλά επειδή, αν έχουν θάλασσα, ξέρουν και τη διεθνή νομοθεσία.

Τότε προς τι οι διάφορες διεθνείς δηλώσεις “συμπαράστασης” προς την Αθήνα και την Λευκωσία; Λόγια… Λόγια που έχουν σχέση κυρίως με το γεγονός ότι ο τουρκικός ιμπεριαλισμός αψηφά την παλιά δυτική ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή. Αυτός ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν εκδηλώνεται βέβαια νότια του Καστελόριζου· εκδηλώνεται στο συριακό πεδίο μάχης, στο λιβυκό πεδίο μάχης, και τώρα τελευταία στη συμμαχία με το Baku.

Με ανομολόγητο σε μεγάλο βαθμό εκνευρισμό, «παραδοσιακοί ιμπεριαλισμοί» που θεωρούσαν αυτές τις περιοχές ιστορικό δικαίωμά τους, όπως ο αμερικανικός, ο γαλλικός ή/και ο αγγλικός, βλέπουν την Άγκυρα να «ανεβαίνει πίστα». Βλέπουν τις συμμαχίες της, βλέπουν και την ανορθόδοξη αλλά αποτελεσματική μεθοδολογία που ακολουθιέται. Καμμία απ’ τις άλλοτε «μεγάλες δυνάμεις» δεν θέλει νέους ανταγωνιστές στην περιοχή, αλλά και καμμία δεν μπορεί να τους σταματήσει… ούτε καν ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ταγμένα με φανατισμό στον “άξονα”, προσπαθούν να επωφεληθούν – “μάζευε κι ας είναι και λόγια”! Εσωτερικά επωφελούνται: η “εθνική συνοχή” καλά κρατεί. “Μέσα πάνε καλά”… κι ως εκεί…

(φωτογραφία: Να και μια ρεαλιστική παραδοχή… Αλλά τότε προς τι οι νταλκάδες για τις τουρκικές navtex;)

Άλλος ένας (ρωσοτουρκικός) πόλεμος που δεν λέει να γίνει!

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Αυτή τη φορά το είχαν για σίγουρο. Αφού η Άγκυρα υποστηρίζει το Baku και η Yerevan είναι χριστιανική όπως η Μόσχα, τότε δεν μπορεί: η Μόσχα και η Άγκυρα θα βρεθούν (επιτέλους!) στρατιωτικά αντιμέτωπες!!!

Τόσα ξέρουν, τόσα καταλαβαίνουν… Πέρα απ’ την έντονη (και ενοχλητική) φιλοαμερικανική «στροφή» που προσπαθεί η αρμενική κυβέρνηση του Nikol Pashinian απ’ το 2018 και μετά, ο Putin έχει πολύ καλές σχέσεις με τον αζέρο (πρόεδρο) Aliyev. Του έχει πουλήσει και διάφορα αναβαθμισμένα όπλα. Πρακτικά, αν έπρεπε να ζυγιστούν οι σχέσεις του ρωσικού καθεστώτος με τους δύο αντιπάλους γύρω απ’ το Nagorno Karabakh, η ζυγαριά γέρνει σαφώς προς την μεριά του Baku εδώ και καιρό. Ακόμα κι η θρησκευτική συγγένεια ρώσων – αρμενίων είναι μύθος: η αρμενική χριστιανική εκκλησία δεν είναι ορθοδόξη αλλά μια φράξια του μονοφυσιτισμού, μιαφυσίτικη. Εν τέλει το Nagorno Karabakh είναι διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφος του αζερμπαϊτζάν – κι αυτό μερικές φορές έχει την σημασία του.

Αλλά οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες των θεατών είναι αδιάφορες για την Ιστορία. Το γεγονός είναι ότι το ρωσικό καθεστώς κατάφερε να ρυμουλκήσει πριν λίγες ημέρες και τις δύο πλευρές σε μια συμφωνία σύντομης εκεχειρίας για ανθρωπιστικούς λόγους (ανταλλαγή νεκρών). Μπορεί να μην κρατήσει πολύ, μπορεί να αντικατασταθεί από μια επόμενη… Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο. Αλλά προκύπτει πως η Μόσχα έχει την εξουσιοδότηση τόσο του Baku όσο και της Άγκυρας για να μεσολαβήσει, στον βαθμό και με τον τρόπο που κρίνει. Που κρίνει τι; Ότι μπορεί να μαζέψει (ή να συμβάλει στην ανατροπή) του Pashinian.

Η Τεχεράνη επίσης, την οποία η διεθνής δημαγωγία εμφανίζει σαν «φίλη της Yerevan», είναι μια εφεδρεία δίπλα στη Μόσχα. Πόσο «φίλη» και τι «είδους» είναι απέναντι στην αρμενία; Περίπου 20 εκατομμύρια αζέροι ζουν στο ιράν (με ιρανική υπηκοότητα) και έκαναν μεγάλες διαδηλώσεις, ειδικά στην ιρανική επαρχία «νότια αζερμπαϊζάν» κατά της αρμενικής στρατιωτικής παρουσίας στο Nagorno. Η Τεχεράνη, το έχουμε ήδη πει, έχει εκνευριστεί με τις φιλο-αμερικανικές και φιλο-ισραηλινές πολιτικές επιλογές του αρμενικού καθεστώτος. Και εξ αντικειμένου συμφωνεί με το τράβηγμα των αυτιών του Pashinian.

Είναι εντυπωσιακό το ότι το μπλοκ της Αστάνα εξακολουθεί να θεωρείται μια συμμαχία με το ζόρι, έτοιμη να διαλυθεί, με τα μέλη της έτοιμα να αλληλοεξοντωθούν. Αυτή η μόνιμη παρανόηση είναι μεγάλη χάρη για τις ανορθόδοξες αλλά πετυχημένες τακτικές του.

Όσοι διψάνε για έναν ρωσο-τουρκικό πόλεμο σήμερα – αύριο (και στα μέρη μας αυτοί είναι πολλοί) θα πεθάνουν διψασμένοι…

Famagusta

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Η Αθήνα ξανακαταγγέλει… και στη Λευκωσία βρίζουν… Η επί χρόνια αναγγελμένη πρόθεση του τουρκικού καθεστώτος να «ανοίξει» την απ’ το 1974 «κλειστή» πόλη της Αμμοχώστου, ξεκίνησε μ’ ένα επιμέρους «άνοιγμα». Για το ελληνοκυπριακό φασισταριό, που δεν θελει καμμία «λύση» και προτιμάει την επίσημη μοιρασιά του νησιού (αλλά ντρέπεται να το συμφωνήσει με τους τουρκοκύπριους…) αυτό το «άνοιγμα» θεωρείται «άλλη μια πρόκληση του Erdogan». Τα ίδια λέει και η Αθήνα. Ποιά είναι η πραγματικότητα;

Μια ισχυρή ένδειξη θα μπορούσε κάποιος να βρει στη δεξιά «πατριωτική» νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος» στις 19 Φλεβάρη του 2020:

… Ο Μετίν Φεϊζίογλου (πρόεδρος της Ένωσης Δικηγορικών Συλλόγων Τουρκίας) στις δηλώσεις του παραδέχθηκε τον μπελά που υφίσταται η Τουρκία λόγω των διεκδικήσεων των ελληνοκυπριακών περιουσιών στην Αμμόχωστο. Σήμερα υπάρχουν 281 υποθέσεις ενώπιον της «επιτροπής ακίνητων περιουσιών» με το κόστος για το τουρκικό δημόσιο να υπολογίζεται στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ… 

Όντως. Στο βαθμό που επίσημα η επιστροφή της Αμμοχώστου στους ελληνοκυπρίους είναι συνδεδεμένη με τη “λύση του κυπριακού” (μια λύση που δεν φαίνεται ούτε με το πιο δυνατό τηλεσκόπιο) το τουρκικό καθεστώς είναι εκτεθειμένο σε προσφυγές ελληνοκυπρίων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για αποζημιώσεις των περιουσιών τους στην πόλη.

Προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα, η Άγκυρα έχει δηλώσει εδώ και χρόνια ότι εφόσον δεν υπάρχει λύση (οι ελληνοκύπριοι δεν θέλουν καμμία!) σκοπεύει να “ανοίξει” την πόλη, υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, επιτρέποντας σε όσους ελληνοκύπριους πρώην κατοίκους της θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους κανονικά (μερικές δεκάδες έχουν δηλώσει τέτοια πρόθεση – φυσικά θεωρούνται “προδότες”). Ταυτόχρονα όμως, σκάβοντας στα αρχεία της οθωμανικής εποχής, έχει βρει (ή έχει φτιάξει…) αποδείξεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της πόλης είναι παλιά ιδιοκτησία θρησκευτικών ιδρυμάτων (κάτι θυμίζει αυτό…). Μ’ αυτή την διαχείριση (ανοίγοντας δηλαδή την πόλη και στους ελληνοκύπριους, αλλά υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση “μέχρι τη λύση”…), για την οποία έχει ενημερώσει επίσημα το διεθνές δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Άγκυρα πετυχαίνει μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Πρώτον, απαλλάσσεται απ’ την υποχρεώση αποζημιώσεων· ή, έστω, μεγάλων ποσών. Και δεύτερον, στερεί τη Λευκωσία από ένα μοχλό “πίεσης” που ήταν / είναι αυτά τα δύο δισεκατομύρια.

Είναι αυτονόητο πως τόσο η Λευκωσία όσο και η Αθήνα έχουν “σκυλιάσει”: άλλη μια απ’ τις πονηρές τακτικές τους καταρρέει. Τυπικά η Άγκυρα είναι εκτεθειμένη απέναντι στον οηε, εφόσον η Αμμόχωστος (με βάση όλες τις αποφάσεις) θα πρέπει να κατοικηθεί μια κι έξω, μαζί με τη “λύση”. Γι’ αυτό και, προς το παρόν, ανοίγει την παραλία της πόλης (για τους χειμερινούς κολυμβητές…) – όχι, όμως, και την χρήση των κτιρίων. Και, φυσικά, έχει όλες τις αποδείξεις για τον ελληνικό και ελληνοκυπριακό τορπιλισμό των πιο πρόσφατων διαπραγματεύσεων, στο ελβετικό Κραν Μοντανά…

(φωτογραφία κάτω: Είδηση του Μάρτη του 2012…)

 

Nagorno Karabakh

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Το σημείωμα αυτό είναι εμβόλιμο, επειδή οι πατριώτες όλων των αποχρώσεων λένε (όπως συνήθως) από ανακρίβειες μέχρι βλακείες. Ένα απ’ τα τελευταία διαμάντια τους είναι ότι (και) η Τεχεράνη «συμπαραστέκεται στην αρμενία» (σε λίγο το ιράν θα είναι «φίλος» τους…) οπότε…. ιδού (για άλλη μια φορά!) η «απομόνωση της τουρκίας»…

Λοιπόν. A) Το βόρειο τμήμα της ιρανικής επικράτειας (συνορεύει με τουρκία, αρμενία και αζερμπαϊτζάν) λέγεται, επίσημα, νότιο αζερμπαϊτζάν. Αυτή είναι η επίσημη ονομασία, στα πέρσικα. Χωρίζεται σε τρεις επαρχίες, το «δυτικό αζερμπαϊτζάν», το «ανατολικό αζερμπαϊτζάν» και την Ardabil προς την μεριά της Κασπίας.

B) Οι τουρκόφωνοι μεν αλλά σιίτες αζέροι κάτοικοι της περιοχής (όπως και οπουδήποτε αλλού στο ιράν) αναγνωρίζονται σαν μια απ’ τις εθνικές μειονότητες του κράτους. Γενικά μιλώντας το ιρανικό καθεστώς δεν έχει κανένα πρόβλημα στην αναγνώριση εθνικών ή/και θρησκευτικών μειονοτήτων.

Γ) Υπάρχει μια συνοριακή πόλη, μοιρασμένη μισή – μισή μεταξύ ιράν και αζερμπαϊτζάν. Λέγεται Astara.

Αυτά τα λίγα, εντελώς πρόχειρα, πιστοποιούν ότι η Τεχεράνη έχει πολύ καλές σχέσεις με το Baku. Όπως έχει και με την Yerevan. Το ζήτημα του Nagorno Karabahk για την Τεχεράνη δεν είναι ωστόσο ζήτημα «επιλογής πλευράς». Ούτε οι κινήσεις του Pashinyan. Το ιρανικό καθεστώς είχε καταγγείλει έντονα την πρόσφατη βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στην Yerevan και το Τελ Αβίβ – κανείς δεν είναι βλάκας στην περιοχή.

Η Τεχεράνη υποστηρίζει τα συμφέροντά της, κι αυτά δεν είναι συμβατά ούτε με τις επιλογές ούτε με τις προβοκάτσιες του Pashinyan. Δεν έχει λόγους να υποστηρίξει το Baku κατά της Yerevan (δεν χρειάζεται καν), ούτε την Yerevan κατά του Baku (είναι αντίθετο με τις στοχεύσεις του μπλοκ της Αστάνα). Θα κρατήσει τα όποια πλεονεκτήματα ενός ρόλου μεσολαβητή / ειρηνευτή, παρέα με την Μόσχα, ενόσω η Άγκυρα θα είναι πάντα στο πλευρό του Baku.

Πού είναι το παράξενο;

Nagorno Karabakh

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Είναι διάφοροι («επώνυμοι» και «ανώνυμοι») και όχι μόνο στο ελλαδιστάν που κατά καιρούς προφητεύουν (δηλαδή εύχονται) έναν πόλεμο ανάμεσα στη Μόσχα και στην Άγκυρα. Τον προφήτευσαν στη συρία… δεν έγινε. Τον προφήτευσαν στη λιβύη… δεν έγινε. Τώρα τον προφητεύουν στον Καύκασο… δεν γίνεται.

Το αντίθετο! Οι μάχες στο Nagorno Karabakh εξελίσσονται «κατ’ ευχήν» για το μπλοκ της Αστάνα (και, άρα, το ευρασιατικό project). Ο αζέρικος στρατός (που έτσι κι αλλιώς είχε την υπεροπλία και έχει το μονοπώλιο στον αέρα) έχει καταλάβει μικρές μεν αλλά καίριες περιοχές στα νοτιοανατολικά και στα βόρεια του θύλακα, ενώ ο στρατός του θύλακα και ο αρμενικός μέσα σ’ αυτόν έχουν αναγκαστεί να υποχωρήσουν, κάτι που παραδέχεται πλέον και η Yerevan.

Το Baku (κατά την γνώμη μας) δεν σκοπεύει να κατακτήσει στρατιωτικά όλο τον θύλακα. Σκοπεύει όμως να αναγκάσει τον φιλο-αμερικάνο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan σε μια ήττα που αφενός θα τον σπρώξει να ζητήσει την βοήθεια της Μόσχας (με τους όρους της…) αφετέρου θα υπονομεύσει την εξουσία του. Ως γνωστόν ο Pashinyan ήταν επικεφαλής κινητοποιήσεων την άνοιξη του 2018 που χαρακτηρίστηκαν «χρωματιστή επανάσταση» (ως τότε ήταν αρχηγός ενός μικρού κόμματος στο αρμενικό κοινοβούλιο), και στη συνέχεια εκλέχτηκε (όχι με μεγάλη άνεση) πρωθυπουργός. Συνεπώς μια ήττα στο Nagorno Karabakh, μετά τις προβοκατόρικες επιθέσεις που έκανε τον περασμένο Ιούλη, θα έχει ασφαλώς σημαντικό κόστος.

Το Baku (και η Άγκυρα με ιδιαίτερο πάθος) σπρώχνουν μέσω Nagorno Karabakh τον Pashinyan στην πτώση, με πιθανό ενδιάμεσο σταθμό την διπλωματική υποστηρίξη της Μόσχας σε μια εκεχειρία που θα επιτρέψει στον θύλακα να την γλυτώσει απ’ τον αζερικό στρατό… Μια κλασσική εφαρμογή της «πένσας» που έχουμε αναλύσει τόσο στη συρία όσο και στη λιβύη (και αποδειχτήκαμε πέρα για πέρα ακριβείς). Η Άγκυρα είναι με το Baku, η Μόσχα (και η Τεχεράνη) είναι με … την ειρήνη, όλοι δε οι υπόλοιποι, που είχαν έναν καλό λόγο υπέρ της ειρήνης και δηλώνουν σύμμαχοι του Pashinyan (η Ουάσιγκτον, το Παρίσι…) είναι πολύ μακριά και δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα πρακτικό υπέρ του. Συνεπώς ο Pashinyan (και όσοι εκπροσωπεί) είναι «ώριμο φρούτο».

Αν θυμάστε (και γιατί θα έπρεπε;) απ’ την αρχή αυτής της σύγκρουσης ο Erdogan ένα πράγμα δήλωσε πάνω από μια φορές: ο λαός της αρμενίας πρέπει να ανατρέψει τον Pashinyan!!! Δεν δόθηκε καμμία σημασία· αλλά το τουρκικό καθεστώς δεν κρύβεται, ειδικά όταν έχει το πάνω χέρι…

Aντικείμενο οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης θα είναι ο θύλακας. Μιας και διεθνώς αναγνωρίζεται σαν έδαφος του αζερμπαϊτζάν, η απαίτηση του Baku για αποχώρηση του αρμενικού στρατού από εκεί (έναντι ανταλλαγμάτων και δεσμεύσεων για την ασφάλεια των αρμενίων του θύλακα) θα είναι εύλογη, αν έχει νικήσει. Και θα είναι χαστούκι στον Pashinyan…

Θα φανεί πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Θυμηθείτε πάντως την χρονική “σύμπτωση” και την όχι ασήμαντη γεωγραφική αλληλουχία. Καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εδραιώσει θέσεις στα δυτικά του Εύξεινου (στα ανατολικά βαλκάνια και στο Αιγαίο), το ευρασιατικό project «καθαρίζει» την κατάσταση στα ανατολικά του Εύξεινου… (To Tbilisi, υπό τον Giorgi Gakharia από τον Σεπτέμβρη του 2019, είναι μάλλον φιλικό προς την Μόσχα).

Αν τους επόμενους μήνες ο Pashinyan πληρώσει το Nagorno, το μπλοκ της Αστάνα θα έχει «καθαρίσει» τον Καύκασο και θα προστατεύει τον Εύξεινο απ’ αυτή τη μεριά. Έτσι θα μπορεί να συγκεντρώσει την προσοχή του χωρίς περισπασμούς στην ανατολική Μεσόγειο…

Turk stream 2

Δευτέρα 5 Οκτώβρη. O turk stream 2 και η συνέχειά του στα βαλκάνια με το όνομα balkan stream είναι ένα κοινό ρωσο-τουρκικό project, για παράκαμψη αφενός της ουκρανίας και αφετέρου του ελλαδιστάν στις διαδρομές των σωλήνων. Δεν ακούγεται πολύ, αλλά βρίσκεται στην ίδια λίστα αμερικανικών «κυρώσεων» και λοιπών τιμωριών με τον nord stream 2. Φαίνεται ο,τι για το ψοφιοκουναβιστάν ο μείζων στόχος ή αυτός με την άμεση προτεραιότητα είναι το Βερολίνο. Συνεπώς απειλές κατά του turk stream 2 / balkan stream δεν έχουν ακουστεί ακόμα.

Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Η βουλγαρική επικράτεια έχει ήδη συνδεθεί με τον turk stream 2 απ’ τις αρχές του 2020· ενώ μια κοινοπραξία κατασκευάζει το δεύτερο σκέλος του αγωγού (balkan stream πια) προς την σερβία· η οποία έχει επίσης έτοιμο το δικό της δίκτυο για να τροφοδοτηθεί με το ρωσικό αέριο και, επιπλέον, να διοχετεύσει ποσότητες προς την ουγγαρία. Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς αυτό το δεύτερο τμήμα θα είναι έτοιμο ως το τέλος της χρονιάς. Απ’ τις αρχές του 2021 (αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό…) ο turk stream 2 θα δουλεύει κανονικά προς τα βαλκάνια (παρακάμπτοντας το ελλαδιστάν) και την κεντρική ευρώπη· και καμμία παγοκολώνα αμερικανικού σχιστολιθικού δεν θα μπορεί να τον εμποδίσει ή να τον αντικαταστήσει.

Αυτή η σιωπηλή εξέλιξη δίνει ορισμένες επιπλέον εξηγήσεις για τις σχέσεις της Άγκυρας τόσο με την Σόφια και την Μόσχα όσο και με την Αθήνα και την Ουάσιγκτον. Και πετάει στα σκουπίδια διάφορες ευχές και βλακείες σαν την πιο κάτω (του εθνικόφρονα συντάκτη της «καθημερινής»):

… Αυτήν την ενεργειακή «αιχμαλωσία» από τον ρωσικό εναγκαλισμό της Ευρώπης επιχειρούν να αποδυναμώσουν, φυσικά και προς το δικό τους όφελος, οι ΗΠΑ, ρίχνοντας στην αγορά της το σχιστολιθικό αέριο και τορπιλίζοντας την κατασκευή δύο επιπλέον αγωγών μεταφοράς φυσικου αερίου στη Δύση: του Nord Stream 2 μέσω Βαλτικής προς τη Γερανία και, τώρα, του Turkish Stream για τη Βαλκανική και την Κεντρική Ευρώπη. Και οι δύο αυτοί αγωγοί δεν αποκλείεται να έχουν την τύχη του αλήστου μνήμης πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπουλης, που θα έφερνε ρωσικό πετρέλαιο στη Μεσόγειο, και του South Stream για το ρωσικό αέριο στα Βαλκάνια και πιο μέσα…

Λοιπόν, απλές κουβέντες. Ο south stream θα περνούσε απ’ το ουκρανικό έδαφος, και η Μόσχα τον αντικατέστησε απ’ τον turk stream 2, που είναι σχεδόν έτοιμος στις βαλκανικές του διαδρομές!!! Το «αλήστου μνήμης» ταιριάζει σ’ έναν άλλο σωλήνα: τον εθνικά υπερήφανο east med (αλλά η εθνικοφροσύνη δεν βοηθάει την μνήμη)….

Και δεν είναι μόνο αυτό το ταίριασμα. Ο αγωγός IGB (Κομοτηνή – Στάρα Ζαγκόρα), που θα μεταφέρει τις παγοκολώνες του αμερικανικού σχιστολιθικού προς βουλγαρία μεριά («αποδυναμώνοντας τον ρωσικό εναγκαλισμό» απ’ το νότο…) θα είναι, πιθανόν, έτοιμος προς τα τέλη του 2021 – ενώ ο balkan stream θα δουλεύει ήδη μια χαρά επί πολλούς μήνες..

Σημαίνουν κάτι όλα αυτά; Ναι. Όπως συνέβαινε και με τον east med έτσι και οι «φιλοαμερικανικοί αγωγοί» στα βαλκάνια είναι στάχτη στα μάτια των ιθαγενών! Δεν ξέρουμε τι θα πετύχει το ψοφιοκουναβιστάν εναντίον του nord stream 2 και του Βερολίνου, αλλα στα βαλκάνια η «ενεργειακή ανάσχεση» έχει αποτύχει. Και το ξέρουν όλοι οι αρμόδιοι.

Συνεπώς γίνεται λόγος για δαύτην μόνο για να κουκουλωθεί ο πραγματικός στόχος της υπαγωγής διάφορων περιοχών του ελλαδιστάν στο αμερικανικό πεντάγωνο. Κι αυτός είναι καθαρά στρατιωτικός και πολεμικός – τελεία! Μόνο με στρατιωτικά μέσα, είτε με άμεσο τρόπο είτε με έμμεσο, θα γίνει (αν γίνει) η “ενεργειακή ανάσχεση” σ’ αυτήν την μεριά του κόσμου.

Ήδη έτσι επιχειρείται – για να είμαστε ακριβείς…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Δευτέρα 5 Οκτώβρη. Με εσάνς και παραμύθια «φυσικού αερίου» (και «πολλών ντάλαρς»….) εδώ και κάτι χρόνια, με διακομματική ενότητα και επιμονή, οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες ρυμουλκούν το ανίδεο και εθνικιστικό πόπολο σε όλες τις αποχρώσεις του στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, σαν κρίκος του άξονα. Και το κάνουν με νταούλια και πανηγύρια. Ξανά τα ίδια παραμύθια: το ελλαδιστάν γίνεται ενεργειακός κόμβος…

Η «ανάσχεση» (τι κομψή λέξη!!) του ευρασιατικού project που ακόμα και οι εθνικόφρονες δημαγωγοί ομολογούν, για λογαριασμό του άξονα γενικά και της αμερικανικής (πρώην) ηγεμονίας ειδικά, ταιριάζει μεν στα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών), αλλά τι σημαίνει πρακτικά αν της βγάλεις τα γκαζοπροσχήματα; Πείτε κι εσείς…

Επιπλέον. Όταν το ψοφιοκουναβιστάν μιλάει για «παπούτσια» στην Αλεξανδρούπολη και στην Καβάλα εννοώντας, φυσικά, αρβύλες, τι θα κάνει η άλλη μεριά; Θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια; Όχι. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια τα «χαλίκια» που θα πεταχτούν μέσα στις αρβύλες ή γύρω απ’ αυτές, αλλά έχετε αμφιβολία ότι θα υπάρξουν τέτοια; Φυσικά θα είναι “εχθροί” – είναι ήδη! Ε, και;

Κάπως έτσι, άβουλοι και μοιραίοι, σέρνονται οι μικροαστοί στις επιλογές των αφεντικών τους…

Nagorno Karabakh

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Γράφαμε τις προηγούμενες ημέρες… και τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφαμε. Για την ακρίβεια είναι κάπως χειρότερα.

Στις 29 Σεπτέμβρη (δεύτερη ημέρα των συγκρούσεων στον θύλακα) ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani προσέφερε (τηλεφωνικά) τις καλές του υπηρεσίες στον πρωθυπουργό της αρμενίας Nikol Pashinyan, ώστε μαζί με την Άγκυρα και την Μόσχα (το μπλοκ της Αστάνα…) να βοηθήσουν Yerevan και Baku να λύσουν τις διαφορές τους. Ο αρμένιος πρωθ. ευγενικά δέχτηκε ότι “οι εντάσεις και οι συγκρούσεις στην περιοχή αφορούν όλες τις χώρες γύρω” και εξίσου ευγενικά απέφυγε οποιαδήποτε δέσμευση.

Η Τεχεράνη διατηρεί καλές σχέσεις με την Yerevan παρότι ο Pashinyan απ’ το 2018 έχει τοποθετήσει το αρμενικό κράτος στο κλαμπ των φίλων του ψοφιοκουναβιστάν. “Παρότι;” Δηλαδή “ό,τι και να γίνει;” Όχι ακριβώς. Η πρόσφατη (21/9) απόφαση του Pashinyan να ανοίξει πρεσβεία στο ισραήλ (στο Τελ Αβίβ) σημαίνει ότι αν δεν έχει εγκατασταθεί ήδη σύντομα θα εγκατασταθεί στην Yerevan κλιμάκιο της mossad· αφού, ανταποδίδοντας, θα ανοίξει και το Τελ Αβίβ πρεσβεία στην αρμενία. Είναι η δεύτερη τέτοια απόβαση (η πρώτη είναι στo Tbilisi της γεωργίας). Και δεν θα κάνει κανέναν χαρούμενο· οπωσδήποτε όχι την Τεχεράνη και την Άγκυρα.

Δεν είναι καθόλου καλή περίοδος για «αθωώτητες» στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις· και σίγουρα οι κινήσεις τουPashinyan, απ’ τις επιθέσεις στα βόρεια του αζερμπαϊτζάν τον Ιούλη και μετά, δεν γίνονται ως «αθώες». Κι αυτό σημαίνει ότι το «μπλοκ της Αστάνα» στο σύνολό του, από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετική ένταση ίσως, θέλει να υποδείξει στο αρμενικό κράτος πως βρίσκεται «σε λάθος δρόμο». Και πως δεν έχει συμμάχους τόσο κοντά (ή τόσο αποφασισμένους) να το βοηθήσουν αν βρεθεί στα δύσκολα (όπως τώρα).

Είναι η ίδια περίοδος κατά την οποία ο εμπλουτισμός των βασάλων του άξονα (γενικά) και του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ (ειδικά) με διάφορες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου δίνει στην συμμαχία της Άγκυρας και της Τεχεράνης μια δυνατότητα: σαν οι σημαντικότεροι (κρατικοί) εκπρόσωποι του σουνιτισμού και του σιιτισμού μπορούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να γίνουν ο «πολικός αστέρας» όλων των ανταγωνιστικών μουσουλμανικών ρευμάτων στις αραβικές κοινωνίες.

Απ’ την άλλη μεριά, αφού οι «στρατηγιστές» του άξονα επιδιώκουν ένα είδος περικύκλωσης (και η αρμενική επικράτεια θα μπορούσε να γίνει ένας κρίκος δίπλα στην γεωργιανή), αφού δηλαδή ο Pashinyan και όσοι εκπροσωπεί δείχνει έφεση προς τον τυχοδιωκτισμό, το Baku δρα σαν ξυπνητήρι του μπλοκ της Αστάνα στο αυτί του αρμένιου πρωθυπουργού.

Από στρατιωτική άποψη ο αζέρικος στρατός έχει καταλάβει μικρές μόνο περιοχές του Nagorno Karabakh. Αλλά από κάθε άποψη τα μεγέθη των δύο στρατών (αρμενικού και αζέρικου) είναι δυσανάλογα υπέρ του δεύτερου. Κάποια στιγμή (καλύτερα νωρίτερα παρά αργότερα, σκοτώνεται κόσμος…) ο Pashinyan θα αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια της ανεγκέφαλης αλεπούς / Putin – με τους όρους του τελευταίου…

Κι έτσι η πένσα θα κλείσει και σ’ αυτήν την περιοχή… (Εννοείται ότι Putin και Erdogan έχουν ήδη συζητήσει τηλεφωνικά τουλάχιστον μια φορά για το θέμα…)

The dissident

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Σήμερα συμπληρώνονται 2 χρόνια απ’ την δολοφονία (και τον κανιβαλισμό) του σαουδάραβα δημοσιογράφου Jamal Khashoggi, στο κτήριο του σαουδαραβικού προξενείου στην Istanbul. Ο τοξικός του Ριάντ (και ο μέντοράς του στο Abu Dabi) την έχουν γλυτώσει ως τώρα, κι ίσως νομίζουν ότι την γλύτωσαν για πάντα.

Όχι ο τοξικός του Ριάντ, ειδικά αυτός! Κατ’ αρχήν επειδή οι φίλοι του (στο Τελ Αβίβ, στην Ουάσιγκτον, στην Αθήνα, και οπουδήποτε αλλού) δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα (μπορούν να) τον προστατεύουν για πάντα. Δεύτερον, επειδή οι άμεσοι εχθροί του (Άγκυρα, Τεχεράνη, διάφορες αραβικές οργανώσεις) συνεχίζουν να υπάρχουν. Τρίτον, επειδή στο υεμενίτικο πεδίο μάχης ηττάται (σταθερά), κι αυτό θα έχει κόστος. Και τέταρτον επειδή σε πόστα σαν το δικό του είναι σχετικά εύκολο να βρεθούν αντικαταστάτες με λιγότερο βρώμικα χέρια.

Σε δυο μέρες, την Κυριακή 4 Οκτώβρη, στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ της Ζυρίχης πρόκειται να προβληθεί η ταινία / ντοκυμαντέρ (του Bryan Fogel) Τhe Dissident. (Στις ηπα και την τουρκία η προβολή θα αρχίσει τον ερχόμενο Δεκέμβρη…) Είναι σαφές ότι η (κινηματογραφική) δραματοποίηση ενός τέτοιου γεγονότος θα μυήσει το ευρύτερο πρωτοκοσμικό κοινό στην «κουλτούρα» της πετροχούντας του Ριάντ – και δεν πρόκειται να υπάρξει μια άλλη ταινία σαν αντίδοτο, με τίτλο (ας πούμε) «ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου», που να παρουσιάσει τον τοξικό σαν αθώο θύμα σκευωρίας.

Επιπλέον σήμερα θα ανακοινωθεί επίσημα στις ηπα η δημιουργία μιας οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της οποίας η ιδέα θα αποδοθεί στον Khashoggi. Λέγεται “democracy for the arab world now” (DAWN) και ανάλογα με τους χρηματοδότες της (υποψιαζόμαστε ότι θα είναι πολλοί και καλοί, ας πούμε απ’ την Ντόχα…) έχει πολύ μεγάλα και καλά περιθώρια δράσης μέσα στα διάφορα κυκλώματα τόσο των πρωτοκοσμικών εξουσιών όσο και των πρωτοκοσμικών μήντια. (Ακόμα και η χούντα του Καΐρου θα νοιώσει την «πίεση»…)

Τέτοια μέσα ανήκουν στο ρεπερτόριο εκείνου που λέγεται “soft power”. Ο τοξικός δεν είναι συνηθισμένος σε τέτοια πράγματα, όπως και σε οτιδήποτε που δεν μπορεί να αγοράσει (ή να κομματιάσει). Ο Khashoggi θα γίνει ένα «φάντασμα» που θα πλανιέται για μεγάλο διάστημα πάνω απ’ τα παλάτιά του· με δυνατή καθοδήγηση…

Που σημαίνει: δεν έχουν παραγραφτεί ακόμα τα εγκλήματά του…

Παλιές φιλίες

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Ίσως δεν θα το θυμούνται ούτε οι παλιότεροι. Την χρυσή εποχή της “στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας”, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, τότε που το ελλαδιστάν ένοιωθε ότι επίκειται να γίνει επιτέλους “των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών” περιμένοντας την διάλυση της τουρκικής επικράτειας, πέρα απ’ την «γραμμή άμυνας» (πάντα άμυνας…) Έβρος – νότια Κύπρος – pkk υπήρχε ένας ακόμα κρίκος που θα “κτυπούσε” την Άγκυρα από βορειοανατολικά. Ήταν το αρμενικό κράτος και οι οι ένοπλοί του.

Το σχέδιο εκείνο απέτυχε, έμεινε μόνο η πίκρα – και η “συμπάθεια” για το ορθόδοξο χριστιανικό αρμενικό κράτος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που εκτός απ’ τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και διάφοροι άλλοι “κύκλοι” έχουν ήδη πάρει θέση στην αναμέτρηση στο Nagorno Karabakh – την σωστή εθνικά θέση, as usual.

Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή αντι-πληροφορεί. Συνεπώς θα επαναλάβει το μεγαλύτερο μέρος μιας αναφοράς της στις 30 του περασμένου Ιούλη (και την σχετική φωτογραφία / χάρτη), τότε που όλοι οι τωρινοί (και αυριανοί) ντόπιοι φίλοι της Yerevan δεν ήξεραν καν κατά που πέφτει, κι ούτε τους ενδιέφερε. Έτσι, για να μην σας σκουπίσει ο «εθνικός άνεμος» – για μια χούφτα δολάρια…

…Το σιιτικό αζερμπαϊτζάν είναι σύμμαχος τόσο της Τεχεράνης όσο και της Άγκυρας. Επίσης οι συνοριακές διαφορές του Bacu με την Yerevan (αρμενία) χρονολογούνται απ’ την εποχή της διάλυσης της σοβιετικής ένωσης και αφορούν το Nagorno-Karabakh. Έγινε πόλεμος σε δύο δόσεις εκεί, αλλά απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’90, με την μεσολάβηση Ουάσιγκτον, Μόσχας και Παρισιού επικρατεί μια «ειρήνη με τα δόντια σφιγμένα».

Οι σύντομες μεν αλλά φονικές μάχες μεταξύ αρμενικού και αζέρικου στρατού στις 12 και στις 14 Ιούλη φέτος θα μπορούσαν να θεωρηθούν απλά μια αναζωπύρωση αυτής της ψυχρής κατάπαυσης του πυρός στο Nagorno- Karabakh… Καμμία σχέση!! Η Yerevan «άνοιξε καυγά» στην εντελώς αντίθετη μεριά, βορειοανατολικά, στα σύνορα με την αζέρικη επαρχία Tovuz.

What for? Η Tavuz είναι ίσως η πιο στρατηγικής σημασίας περιοχή του αζερμπαϊτζάν. Απο κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Trilisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Οι αγωγοί, οι δρόμοι και τα τραίνα μεταξύ τουρκίας και αζερμπαϊτζάν θα ήταν συντομότερα αν περνούσαν απ’ το έδαφος της αρμενίας. Όμως (με επιλογή τόσο της Άγκυρας όσο και του Bacu) την παρακάμπτουν – κάνοντας την αρμενία μια μικρή «ουκρανία» ή μια μικρή «πολωνία» στους δρόμους των υδρογονανθράκων της ευρύτερης περιοχής του Καυκάσου… Δράματα!

Οι πρόσφατες στρατιωτικές ενέργειες της Yerevan είναι σαφώς προβοκατόρικες· αντιτουρκικές όσο και αντιαζέρικες. Σε μια ιστορική περίοδο που διάφοροι θα “έσπρωχναν” (ή και θα πλήρωναν) για την δημιουργία προβλημάτων σε σημαντικά assets του τουρκικού καπιταλισμού· τι θα λέγατε, ας πούμε, για τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Θεωρητικά σαν χριστιανική η αρμενία θα μπορούσε να έχει σύμμαχο και την Μόσχα· πλην όμως ο «φιλοαμερικάνος» πρωθυπουργός της Nikol Pashinyan έχει δημιουργήσει διάφορα προβλήματα σε ρώσους επιχειρηματίες· μικρομεγαλισμός που, ως γνωστόν, εκνευρίζει ιδιαίτερα την Μόσχα.

Η Άγκυρα προφανώς θα στηρίξει το Bacu. Φήμες θέλουν να στρατολογεί σύρους αντικαθεστωτικούς απ’ το Idlib για να τους στείλει στο αζερμπαϊτζάν (βιομηχανία έχει γίνει αυτή η στρατολόγηση!). Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι η Yerevan θεώρησε «απασχολημένη αλλού» την Άγκυρα – και έκανε λάθος…