Tag: τουρισμός

Κυριακή 6 Αυγούστου. Υπάρχει ένα σκληρό μάθημα εδώ, σε διάφορους ντόπιους μαθητευόμενους μάγους (αυτούς που θεώρησαν το καθεστώς της βενεζουέλας επιθυμητό διεθνές στήριγμα, αλλά και τους αντίθετους): οι καπιταλιστικές μονοκαλλιέργειες υπόκεινται σε (ή προκαλούν αργά ή γρήγορα) αστάθειες· σ’ έναν κόσμο που κανείς δεν αγοράζει «εθνικές επικράτειες» πια, δεν «επενδύει» σε τέτοιες, αλλά μόνο σε επιλεγμένα σημεία τους. Αφήνοντας το υπόλοιπο «στη μοίρα» του.

Η ντόπια καπιταλιστική μονοκαλλιέργεια δεν είναι η βιομηχανία του πετρελαίου. Είναι η βιομηχανία του τουρισμού. Όταν ο ένας στους τρεις μισθωτούς δουλεύει άμεσα ή έμμεσα σ’ αυτήν, ας μην υπάρχει αμφιβολία… Αρκούν όμως δύο μισο-σεισμοί και μερικά κυβικά τσούχτρες (πέρα απ’ τους ανταγωνιστές…) για να θυμίσουν ότι το «εθνικό προϊόν», η παροχή τουριστικών υπηρεσιών, είναι ιδιαίτερα «ευαίσθητο» σε παράγοντες μη ελέγξιμους.

Κυριακή 23 Ιούλη. Νεκροί, σακατεμένοι… Σεισμός. Κι όμως η επωδός τους είναι η ίδια: η τουριστική βιομηχανία μας! Οιμέ! Φεύγουν πανικόβλητοι οι τουρίστες! Τι θα απογίνουμε τώρα; Πόσοι θα φύγουν; Πόσοι θα μείνουν; Πόσοι ακύρωσαν; Πόσοι θα έρθουν; Μέτρα κεφάλια!!!

Πρόκειται για τους ίδιους τύπους (τους ίδιους «φορείς») που έκαναν ό,τι μπορούσαν να πετάξουν τους πρόσφυγες πίσω στη θάλασσα, για να μην χαλάσουν οι μπίζνες τους. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς τύπους (τους ίδιους «φορείς») που όταν ο οηε πλήρωνε τα δωμάτια των ξενοδοχείων τους για να στεγαστούν οικογένειες προσφύγων, απαντούσαν ότι «δεν είναι δυνατόν να έχουμε μουσουλμάνους στο ένα δωμάτιο και τουρίστες στο άλλο» – θα χαλάσει το image των μαγαζιών μας (έλεγαν). Πρόκειται για τους τύπους που εξασφάλισαν τον μισό φπα (που δεν τον πληρώνουν καν) για τα μαγαζιά τους απ’ την φιλάνθρωπη φαιορόζ κυβέρνηση, επειδή είναι, λέει, «προσφυγόπληκτοι»…

Τους διέφυγε (σε όλους τους μπίζνεσμεν διαφεύγει, πολύ περισσότερο σ’ αυτούς που έχουν ειδικότητα αρπαχτές) ότι όλα όσα είναι κάτω απ’ τον ουρανό είναι πάνω σε φλούδες πέτρας που επιπλέουν. Που συγκρούονται, πιέζονται, στριμώχνονται, σπάνε, διαλύονται, βουλιάζουν, ανυψώνονται. Τους διέφυγε ότι η μπίζνα για χάρη της οποίας γίνονται όσο πιο απάνθρωποι μπορούν, είναι πολύ ευαίσθητη: στον φόβο.

Ο τουρισμός… Η «εθνική βιομηχανία»… Όμως οι φλούδες πέτρας συνεχίζουν να επιπλέουν. Πάνω στο μάγμα… Και οι μπίζνες αποδεικνύονται πότε πότε πύργοι στην άμμο.

Σάββατο 15 Ιούλη. Η δολοφονία του νεαρού αμερικάνου από σέρβους μπράβους και τους φίλους τους αποδόθηκε … στο αλκοόλ (συν την «κακιά στιγμή»). Μερικοί αληθινοί πατριώτες την απέδωσαν στην οργή των σέρβων για τους (σικέ) νατοϊκούς βομβαρδισμούς του 1999. Εν ολίγοις, κούτσα κούτσα, οι σερβοφασίστες, σαν μπράβοι και «προστασία» μαγαζιών, σκοτώνοντας έναν αμερικάνο εδώ και έναν αμερικάνο εκεί, θα ρεφάρουν…

Υπάρχουν όμως παράγοντες που κανείς δεν θέλει να τους ξέρει. Ένας απ’ αυτούς: κοκαΐνη. Η κόκα «φτιάχνει» βεβαιωμένα την συμπεριφορά του να σκοτώσεις για πλάκα. Υπάρχουν και διάφορα υποκατάστατα που κάνουν την ίδια δουλειά. Συμβαίνουν τέτοια πράγματα;

Η πολύ mainstream και πολύ βολική ιδέα είναι ότι η τουριστική βιομηχανία στην ελλάδα είναι μια «καθαρή» μπίζνα, με μόνο πρόβλημα την φοροδιαφυγή και το πολύ ξύδιασμα των πελατών. Συμβαίνουν και τα δύο· αλλά πόσοι είναι ηλίθιοι για να το φάνε πως μόνο αυτά συμβαίνουν; Τουριστική βιομηχανία σημαίνει, επίσης, κάθε είδους ντρόγκα· όπως σημαίνει και σωματεμπορία, σε κάθε επίπεδο και τιμολόγιο.

Η ανθηρή ελληνική τουριστική βιομηχανία ούτε θέλει ούτε μπορεί να αποφύγει αυτήν την «παροχή υπηρεσίων». Μπορεί να είναι παράνομες, αλλά ο πελάτης έχει πάντα δίκιο στις απαιτήσεις του. Αυτή η τουριστική βιομηχανία δεν είναι «λευκή», όπως μας την παρουσιάζουν, με μόνες κηλίδες την φοροδιαφυγή και τον αλκοολισμό. Αυτή η τουριστική βιομηχανία, απ’ την ισπανία ως την ελλάδα, είναι σφικταγκαλιασμένη με τους ναρκοβαρώνους και την σωματεμπορία· με το ξέπλυμα μέσω real estate· με την βιομηχανία των αναβολικών κάθε είδους (στα οποία η ελληνική φαρμακοβιομηχανία κατέχει υψηλή θέση παγκόσμια)· και ποιος ξέρει τι άλλο.

Η δολοφονία του Χέντερσον στη Ζάκυνθο θα κουκουλωθεί όσο περισσότερο γίνεται, για να προφυλαχτεί το “καλό όνομα” της τουριστικής βιομηχανίας στο νησί αλλά και στην ελλάδα γενικά. Όμως ποιος απ’ όσους δεν αρμέγουν αυτήν την ιερή αγελάδα έχει λόγο να γίνεται συνένοχος – λόγω – αφέλειας;

Σάββατο 15 Ιούλη. Είναι διεθνώς γνωστό ότι η τουριστική βιομηχανία σε περιοχές σαν την Μεσόγειο είναι αποφασιστικός παράγοντας για την ερημοποίηση μεγάλων χερσαίων και νησιωτικών ζωνών.

Τι συμβαίνει; Τα υδάτινα υποθέματα στο χείλος της Μεσογείου όχι μόνο δεν είναι απεριόριστα αλλά είναι, συνήθως, λειψά. Επιπλέον υπόκεινται στις κλιματολογικές διακυμάνσεις. Σε διάφορες περιπτώσεις είναι οριακά.

Ανάμεσα στα άλλα ο τουρισμός είναι μια φάμπρικα έντασης κατανάλωσης γλυκού νερού. Πολλές έρευνες αλλά και η κοινή εμπειρία δείχνουν ότι οι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι και γενικά οι τουρίστες χρησιμοποιούν (ή, πιο σωστά, σπαταλούν) πολλαπλάσιες ποσότητες νερού όταν κάνουν διακοπές σε σχέση με την υπόλοιπη συνηθισμένη ζωή τους, στα σπίτια τους. Αυτό, συν διάφορες κυριλέ «δραστηριότητες» όπως τα γήπεδα γκολφ σε πεντάστερα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, στραγγίζουν τα υδάτινα υποθέματα σε περιοχές που, σε γενικές γραμμές, δεν κολυμπάνε στο καθαρό νερό· το αντίθετο.

Σε διάφορα ελληνικά νησιά αυτή η κατάσταση εμφανίζεται και φέτος σαν λειψυδρία. Δεν πρόκειται για τις συνηθισμένες ανάγκες των ντόπιων, αλλά για τις έκτακτες μαζικές ανάγκες των τουριστών. Το πρόβλημα λύνεται μέσα από το εμπόριο νερού («νερουλάδικα») ή τις εγκαταστάσεις αφαλάτωσης, που ωστόσο δεν αφορούν το πόσιμο νερό – εκεί το εμπόριο (εμφιαλωμένου) ανθεί, με μεγάλα κέρδη.

Αυτό θα έπρεπε να θεωρηθεί απλά κουκούλωμα μιας διαδικασίας εμπορευματοποίησης που αφαιρεί και φυσικούς πόρους από διάφορα σημεία της επικράτειας και τους μεταφέρει (μέσω της τουριστικής κατανάλωσης), με την μορφή κερδών, στις τσέπες των μικρών, μεσαίων και μεγάλων επιχειρηματιών τουρισμού.

Πέρα απ’ την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας τα αφεντικά της τουριστικής βιομηχανίας εκμεταλλεύονται το ίδιο άγρια τα φυσικά υποθέματα. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε διάφορα τέτοια ελληνικά παραδείγματα, αλλά το ζήτημα είναι (και γίνεται όλο και πιο έντονα) γενικό.

Σάββατο 15 Ιούλη. Στην υπερτουριστική και υπερεμπορευματοποιημένη Βαρκελώνη έφτασε έτσι η κατάσταση ώστε η ριζοσπάστρια δήμαρχος και ένα μεγάλο μέρος των ντόπιων (που δεν «ζουν» απ’ την μπίζνα) να στρέφονται πια εναντίον της συγκεκριμένης βιομηχανίας. Πρόκειται για ένα καλό παράδειγμα κοινωνικής αντίθεσης, που δεν έχει στόχο τους τουρίστες σαν φυσικά υποκείμενα (δεν γίνεται, δηλαδή, νέου είδους ρατσιστικό μίσος) αλλά ένα επιχειρηματικό μοντέλο που μέχρι πρόσφατα δοξαζόταν σαν πανευρωπαϊκό (το λιγότερο) παράδειγμα.

Δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες και τον προοπτικό σχεδιασμό του συγκεκριμένου καταναλικού κινήματος. Ωστόσο όλα δείχνουν ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ελληνική εκδοχή της τουριστικής μπίζνας σαν εχθρική, σε όλες τις πλευρές της. Απ’ τα μεροκάματα ψίχουλα και τις άθλιες συνθήκες εργασίας μέχρι τις άμεσες και έμμεσες οικολογικές ζημιές· απ’ την άγρια καπιταλιστική κερδοφορία μέχρι την «κοινωνικοποίηση των ζημιών»· απ’ την κρατικοποίηση του οργανωμένου εγκλήματος μέχρι την κατάπτωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας…

(φωτογραφία: Αυτό είναι ένα πλάνο από τουριστική ατραξιόν στην κίνα. Ας στρέψουμε όσους θέλουν οπωσδήποτε «μαγευτικά ακρογιάλια» – στα οποία, έτσι κι αλλιώς, δεν μπαίνουν – στα αξιοθέατα αυτού του μεγάλου και καλά οργανωμένου κράτους! Είναι πάμπολλα και ποιοτικά.

Δεν πειράζει: ας έρχονται λιγότεροι στα μέρη μας… )

Τετάρτη 14 Ιούνη. Αυτό που σκοτώνει, σίγουρα, σε καιρούς ειρήνης, είναι η στενομυαλιά. Προσέξτε. Το πείραμα έχει πετύχει 110% στα Εξάρχεια: τουρισμός αδρεναλίνης, με τα σέα του και τα μέα του (τα ματ του εν προκειμένω). Το είχαμε προτείνει κάποτε μετά την εξέγερση του 2008, έγινε όπως έγινε (τέλος πάντων) αλλά, όποιος έχει καθαρό βλέμμα, μπορεί να καταλάβει. Δεν υπάρχει άλλη πρωτοκοσμική πρωτεύουσα που να μπορεί να προσφέρει ένα «εκεί που συμβαίνει» με τις μολότοφ του, τα δακρυγόνα του, κι αυτές τις σταγόνες (ακίνδυνης) αδρεναλίνης που τόσο πολύ λείπουν απ’ τις τακτοποιημένες πρωτοκοσμικές ζωές. Στο προκείμενο η Αθήνα έχει ένα παγκόσμιο «συγκριτικό πλεονέκτημα» – από την άποψη του τουριστικού profil.

Αυτό είναι το ένα, το ντόπιο, το ελληνικό know how. Σεβαστό. Υπάρχει κι άλλο, μακρινό: οργανωμένες εκδρομές στις βραζιλιάνικες φαβέλες. Υπό την προστασία των τοπικών κυκλωμάτων / μαφιών, και φυσικά με το αζημίωτο. Συμβαίνει κάτι τέτοιο; Ναι! Υπάρχει τέτοια τουριστική ατραξιόν; Υπάρχει! Θα βρισκόταν ένας ικανός αριθμός τουριστών που θα πλήρωνε καλά για να πάρει μια τζούρα εγκλήματος; Ασφαλώς και βρίσκεται! Και θα συνεχίσει να βρίσκεται! Και θα πολλαπλασιάζεται!!!

Μετά από όλα αυτά, τι καθωσπρεπείστικες και λεγκαλιστικές μαλακίες είναι αυτές που λέγονται, με ύφος χιλίων αγίων Πέτρων, για το Μενίδι, το Ζεφύρι, τον Ασπρόπυργο και τα άνω Λιόσια; Τι στενόμυαλα παπατζιλίκια είναι αυτά; Εδώ, κύριοι, υπάρχει ένας Θησαυρός, με κεφαλαίο «θ»!

Τι σκατά βλέπουν οι τουρίστες που κάνουν τα οργανωμένα τουρ με πούλμαν ταρατσάτα στο κέντρο της Αθήνας; Τίποτα. Βαθιά χασμουρητά. Για σκεφτείτε το όμως: εκδρομή στο Ζεφύρι! Με τις σφαίρες να πέφτουν σαν το χαλάζι (προς τον ουρανό αλλά, αν το εισιτήριο και η κλάση των επισκεπτών είναι πιο high, ακόμα και ξυστά πάνω απ’ τα κεφάλια τους!), με την παρακμή επιμελώς επιδεικνυόμενη, με ξεναγήσεις του είδους “εκεί πυροβόλησαν έναν μπάτσο”, “εδώ οι μπάτσοι αντεπιτέθηκαν”, “εδώ έκλεψαν ένα περιπολικό”, “εδώ κάνουν τα νταραβέρια”, “εκεί σκοτώθηκε κατά λάθος ένας παππούς”, κλπ κλπ., κι όλα τα υπόλοιπα. Που δεν είναι βέβαια όπως στις βραζιλιάνικες φαβέλες, αλλά στο κάτω κάτω της γραφής το αεροπλάνο για την Αθήνα, απ’ οπουδήποτε στην ευρώπη, είναι φτηνότερο απ’ ότι για το Ρίο ντε Τζανέιρο! Ε, ότι πληρώνεις παίρνεις!!!

Εννοείται πως όλα θα ήταν τοις μετρητοίς! Και οι δυναμικοί (ένοπλοι) κάτοικοι θα έπαιρναν το ποσοστό τους… Και οι αρχές (αυτές λιγότερα)… Και οι tour operators… Και οι πελάτες θα ήταν κατενθουσιασμένοι! Ένας θα πήγαινε, σε 10 και 100 θα σύστηνε την εμπειρία!!!

Ξεκολάτε ρε με την Ακρόπολη και τα μαγευτικά ακρογιάλια!!! Ξεκολάτε με τον greek mouzaka και την «χωριάτικη»!!!! Ξεκολάτε με τα στερότυπα του 20^ου αιώνα!!! Δεν είναι οι ταβερνιάρηδες εκπρόσωποι του “ελληνισμού του 21ου αιώνα”, αυτού του μαφιόζικου, προσοδικού παροξυσμού! Συμμετέχουν ενεργά μεν, αλλά δεν είναι η αιχμή!! Ο δυναμικός τουρισμός είναι ο τουρισμός της παρακμής και του κινδύνου! Ακόμα δεν το έχετε καταλάβει;

Το Μενίδι, το Ζεφύρι, ο Ασπρόπυργος, και κάμποσα ακόμα μέρη στην ελλάδα είναι χρυσωρυχεία!!! Σταματείστε να βρίζετε τους ανθρώπους εκεί επειδή είστε συντηρητικοί και τρώτε την σκόνη της τολμηρής ιδιωτικής πρωτοβουλίας!!!!

11/2/2017. Πως ακριβώς “δουλεύουν” καπιταλιστικοί κλάδοι που είναι εσωτερικής κατανάλωσης, όπως η “εστίαση”; Η ανακύκλωση του χρήματος (μέσω της κυκλοφορίας του) δεν είναι επαρκής εξήγηση: ακόμα και με την εκτεταμένη και άγρια φοροκλοπή και εισφοροκλοπή των αφεντικών (να γιατί “ανεβαίνουν” και τα λογιστικά γραφεία!) υπάρχει μια κάποια “κατακράτηση” ποσών (: κέρδη που εξάγονται εκτός συνόρων, μίνιμουμ φόροι). Χρειάζεται, λοιπόν μια τουλάχιστον αντίστοιχη (και στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη) εισαγωγή χρήματος στο κύκλωμα.
Μια τέτοια “εισροή” γίνεται μέσω τουρισμού. Πράγματι, τα έξοδα των τουριστών για φαΐ, ποτά, καφέδες, κλπ είναι “καινούργιο χρήμα” που μπαίνει στο ελληνικό κύκλωμα της εστίασης, και διαχέεται σ’ αυτό. “Καινούργιο χρήμα” είναι αυτό που μπαίνει και σε άλλα κυκλώματα απ’ την τουριστική βιομηχανία, ένα μέρος του οποίου καταναλώνεται ύστερα από τους ντόπιους (και στον επισιτισμό και αλλού). Δεν ξέρουμε τον όγκο αυτής της “εισροής”, σίγουρα πάντως δεν είναι αμελητέος. Άλλη πηγή “εισροής” χρήματος στο κύκλωμα του “επισιτισμού” είναι οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις για “νέους επιχειρηματίες”.
Ούτε κι αυτά είναι, όμως, όλη η αλήθεια.