Tag: συρία

Πλαστογραφίες υψηλού επιπέδου 2

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Για την δική μας και την δική σας πάγια καχυποψία, η αποκάλυψη αυτής της ιστορίας θα μπορούσε να είναι «σιγά τ’ αυγά!» Αλλά για το τι συμβαίνει σε διεθνείς οργανισμούς «υψηλού κύρους» (και η «επιτροπή του οηε για τον έλεγχο των χημικών όπλων» είναι σίγουρα τέτοια) το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό. Οι συγκεκριμένοι χρυσοκάνθαροι δεν είχαν βγάλει το πόρισμά τους όταν οι φύλακες του καλού έριξαν τους πυραύλους. Το έβγαλαν εκ των υστέρων. Μπορεί να μην χρέωσαν κατευθείαν το καθεστώς Άσσαντ για την επίθεση, είπαν όμως το βασικό (ότι πράγματι έγινε χημική επίθεση) αφήνοντας τα υπόλοιπα στα καθεστωτικά μήντια και στις κυβερνήσεις. Εν ολίγοις «νομιμοποίησαν» αναδρομικά τους φίλους της ειρήνης και της αγάπης.

Προκύπτει ωστόσο ότι ήξεραν πως επίθεση με χημικά δεν είχε γίνει καν και καν! Πως η ιστορία ήταν σκηνοθετημένη απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους στην Douma αλλά και – αυτό είναι το λογικό συμπέρασμα – τους διεθνείς προστάτες τους. Οι οποίοι έχουν τους ανθρώπους τους στην κοτζάμ «επιτροπή» έτσι να εξαφανίζονται στοιχεία, άλλα να χαλκεύονται, και στο τέλος να βγαίνουν τα σωστά «επιστημονικά και αδιάβλητα συμπεράσματα».

Κάποιοι ίσως θυμηθούν πως όταν ο Μπους ο δεύτερος ήταν έτοιμος να επιτεθεί στο ιράκ το 2003, με την κατηγορία ότι διαθέτει «χημικά και βιολογικά όπλα», κατασκεύασε και τα υποτιθέμενα πειστήρια. Αλλά σ’ εκείνο το show η συγκεκριμένη επιτροπή είχε μείνει απ’ έξω· υποστηρίζε μάλιστα ότι ο Χουσεΐν δεν είχε τέτοια όπλα. Μετά από 15 χρόνια αυτή η «έλλειψη συνεργασίας» εκ μέρους της είχε διορθωθεί, προφανώς με αλλαγή σύνθεσης.

Συνεπώς, με άξονα περιστροφής το τι (δεν) έγινε στην Douma πριν 1,5 χρόνο ξετυλίγεται το κουβάρι των αποδείξεων για την χειραγώγηση υποτιθέμενα «ανεξάρτητων μηχανισμών». Και μπαίνουν άλλη μια χούφτα καρφιά στο φέρετρο της «διεθνούς νομιμότητας» – πράγμα αναμενόμενο όταν βρίσκεται σε εξέλιξη ένας παγκόσμιος πόλεμος….

Διασπορά ψευδών ειδήσεων

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ αυτά – που δεν είναι καθόλου ασήμαντα – αναδεικνύεται και κάτι ακόμα. Κάτι που πιθανότατα έχετε σκεφτεί κατ’ αρχήν· αλλά οι συνέπειές του πηγαίνουν πολύ μακριά.

Είναι γεγονός ότι πρώτα το internet και στη συνέχεια τα social media έκαναν παιχνιδάκι την διασπορά φημών και ψευδών ειδήσεων, με ταχύτητα, ένταση και εμβέλεια πρωτοφανή στην ιστορία του είδους μας. Εμφανίζονται τώρα πια τόσο οι εταιρείες (που βγάζουν πολλά λεφτά απ’ αυτή τη διασπορά) αλλά και το ένα μετά το άλλο τα καπιταλιστικά κράτη, σαν κυνηγοί των ψεμμάτων και φύλακες της αλήθειας.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι τα κράτη (και τα αφεντικά) επιδιώκουν να ανακτήσουν το μονοπώλιο στη διασπορά φημών και ψευδών ειδήσεων, «εθνικοποιώντας» τον έλεγχο του τι είναι τι! Ένα μονοπώλιο που πράγματι έχασαν απ’ την στιγμή που ο κάθε πυροβολημένος μπορούσε να διαδώσει (μερικοί με επιτυχία) ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι.

Μια εκδοχή της ανάκτησης του κρατικού ελέγχου πάνω στην «πιστοποίηση της αλήθειας» είναι και εκείνη η έκθεση της επιτροπής του οηε για την επίθεση με χημικά στην Douma, μια επίθεση που δεν έγινε ποτέ. Ένα ανύπαρκτο γεγονός ανακηρύχτηκε με την βούλα του οηε σαν πραγματικό… Δεν είναι η μοναδική εκδοχή, είναι όμως χαρακτηριστική: οποιοσδήποτε την αμφισβητούσε θα χαρακτηριζόταν σαν διασπορέας «fake news», και θα είχε τις συνέπειες.

Προφανώς δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα είτε σε χίλιες πηγές ψεμμάτων είτε σε μία και καλή! Ωστόσο η εξελισσόμενη με διάφορους τρόπους «κρατικοποίηση της αλήθειας», σε περιβάλλον γενικευμένης δικτύωσης, δεν στοχεύει ούτε ξώφαλτσα σε «ψευδείς ειδήσεις». Στοχεύει σε οτιδήποτε μπορούν τα αφεντικά της «αλήθειας» να χαρακτηρίσουν «ψέμα»! Στοχεύει, εν τέλει, στην κριτική αποκάλυψη των καθεστωτικών αποπλανήσεων.

Είναι ένα δυναμικό είδος λογοκρισίας, που έχει στα υπέρ του το γεγονός ότι μπορεί να κατασκευάζει τα ψέματά του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνονται τα ίχνη της προέλευσής τους. Αυτό μας αφορά και σας αφορά. Και δεν είναι καθόλου απλό να αντιμετωπιστεί. Δεν είναι σα να κρατάς τη μύτη σου σε κάτι που βρωμάει…

Στην περίπτωση της (μη) επίθεσης στην Douma (όπως και σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις «ισλαμικής τρομοκρατίας» στον πρώτο κόσμο…) όπου το «κρατικό μονοπώλιο αλήθειας» εμφανίζεται με όλα του τα μέσα, το μόνο όπλο απέναντί του ήταν και είναι οι λογικές επεξεργασίες στη συσχέτιση αιτίων, προθέσεων και αποτελεσμάτων. Η εμπειρία της ασταμάτητης μηχανής (και του Sarajevo) δείχνει ωστόσο ότι η επιστράτευση της λογικής γίνεται όλο και δυσκολότερη σε κοινωνίες που οι συγκινήσεις και οι εντυπώσεις (αδιάφορο ποιές…) έχουν την πρώτη και την τελευταία κουβέντα.

Συνεπώς μπορεί να έρθει μια στιγμή που η κριτική, η αιχμηρή, αποφασιστική εργατική κριτική (και η ανάλογη αντιπληροφόρηση) θα αναγκαστεί να κρύβεται. Να σκάβει λαγούμια και υπόγειες στοές, σαν τον τυφλοπόντικα του subcomandante Marcos. Όχι απ’ τον φόβο της «τιμωρίας» της (ως «διασπορέα»…) όσο, κυρίως, εξαιτίας του εξοστρακισμού της απ’ την «ευπιστία» και τις «αλήθειες» της μαζικής συγκινησιακής πανούκλας.

Το έχετε σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο;

Πειρασμός

Σάββατο 28 Δεκέμβρη. 1800 ή και 2000 δολάρια τον μήνα για όχι πρωτοκοσμικό μισθοφόρο είναι πολλά· ακόμα κι αν πληρώνει η Ντόχα. Η ασταμάτητη μηχανή δεν υποκύπτει σε τέτοιες φήμες: τα μισά είναι υπεραρκετά για να πιάσουν αρκετοί πεπειραμένοι ή μη ένοπλοι δουλειά στην Tripoli.

Υπάρχουν καλοθελητές που σχετίζουν την εξέλιξη της «μάχης της Tripoli» με την «μάχη στο Idlib». Υποστηρίζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η πρόσφατη (όχι και τόσο καταλυτική) προέλαση του συριακού στρατού στα νοτιοανατολικά του θύλακα και το γεγονός ότι η Άγκυρα δεν υπερασπίζεται τους αντικαθεστωτικούς εκεί (και γιατί θα έπρεπε να το κάνει;) θα σπρώξει αρκετούς απ’ αυτούς να αναζητήσουν την «τύχη» τους στη λιβύη. Σημειώνουν ενισχυτικά κι αυτό: ότι λιβυκά όπλα και πυρομαχικά είχαν εξοπλίσει σε πρώτη φάση τους αντικαθεστωτικούς στη συρία. Σα να λέμε: υπάρχει κάποια «υποχρέωση».

Συγκινητικά ακούγονται όλα αυτά, αλλά δεν είναι καθοριστικά. Το γεγονός ότι είναι πολλοί (και ενδεχομένως αυξάνονται) όσοι βγάζουν τα προς το ζην τους σκοτώνοντας (αλλά και πεθαίνοντας…) σημαίνει «διαθέσιμο εργατικό δυναμικό θανάτου». Αλλά όπως συμβαίνει στην παραγωγή εμπορευμάτων έτσι και στην παραγωγή θανάτου δεν είναι οι «μισθωτοί της βάσης» που καθορίζουν τα σχέδια και τους προσανατολισμούς του … επιχειρείν.

Η πιθανότητα τουρκμένοι να πολεμούν τις επόμενες βδομάδες εναντίον σουδανών στα περίχωρα της Tripoli στη λιβύη, για χάρη της Άγκυρας, της Ρώμης, του Παρισιού, του Καΐρου ή της Μόσχας, πληρωμένοι οι μεν απ’ την Ντόχα και οι δε απ’ το Αμπού Ντάμπι, δείχνει το underground της «παγκοσμιοποίησης».

Όμως όποιος χαίρεται επειδή «σκουρόχρωμοι σκοτώνουν σκουρόχρωμους, και τι μας νοιάζει εμάς;» κοροϊδεύει τον εαυτό του. Το ουσιαστικό δυναμικό της δημιουργικής καταστροφής στην καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση δεν βρίσκεται στους μισθοφόρους. Βρίσκεται στην κεφαλαιοποίηση / κρατικοποίηση του. Κι αυτή απλώνεται.

Οι πειρατές του Ευφράτη

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Τα συριακά πετρελαιοπήγαδα στα ανατολικά του Ευφράτη, που προστατεύει ο αμερικανικός στρατός για να κάνουν το κομπόδεμά τους οι ypg proxie του, ήθελαν μια κάποια ανακαίνιση. Βελτίωση των υποδομών. Ειδικά οι εγκαταστάσεις που εκμεταλλεύονται το κοίτασμα στο al Omar, το μεγαλύτερο στη συρία.

Την δουλειά ανέλαβε, ποιος άλλος;, η σαουδαραβική aramco. Τεχνικοί της, μαζί με 30 φορτηγά εξοπλισμού, μπήκαν τις προηγούμενες ημέρες απ’ το ιράκ. Πριν όμως, με ελικόπτερα αποβιάστηκαν στην Deir ez Zor σαουδάραβες πεζοναύτες (πιθανόν μισθοφόροι). Που θα προστατεύουν τους τεχνικούς.

Δεν έχει ο τοξικός εμπιστοσύνη στον αμερικανικό στρατό; Ούτε στους ypg λακέδες του; Ή η χούντα του Ριάντ αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα για την δική της άμεση πολεμική συμμετοχή στην ευρύτερη μέση Ανατολή;

Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 2

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Δεν τελειώνει εδώ ο πραγματικός χάρτης των ιμπεριαλισμών που διασταυρώνονται (και) στη Μεσόγειο. Να κάτι που πιθανόν δεν έχετε προσέξει: ενώ το ελλαδιστάν έχει «αδελφοποιηθεί» με τον «στρατάρχη Haftar», κι ενώ είναι πασίγνωστο ότι στο πλευρό του βρίσκεται η Μόσχα, υπάρχουν δύο πράγματα που δεν έχει διανοηθεί το ρημαδογκουβέρνο (και σίγουρα όχι οι δημαγωγικοί του μηχανισμοί). Πρώτον να υποστηρίξει ότι η Άγκυρα έχει μετατραπεί σε εχθρό της Μόσχας (αφού η πρώτη υποστηρίζει τον Sarraj και η δεύτερη τον Haftar) οπότε, όπου νάναι, «διαλύεται αυτή η συμμαχία» – και η Μόσχα θα τιμωρήσει την Άγκυρα… Και δεύτερον, να απευθυνθεί σ’ αυτήν την de facto σύμμαχο – την Μόσχα… Γιατί δεν κάνει το ρημαδογκουβέρνο αυτά τα δύο «ευκολάκια» – αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφει; Η απάντηση είναι απλή και λογική: επειδή κάποιοι στον σκληρό πυρήνα του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου ξέρουν· ή υποψιάζονται… – αλλά δεν χρειάζεται να πονηρευτεί και ο ρημαδολαός!

Μόλις την περασμένη Πέμπτη κουβέντιασαν τηλεφωνικά … ποιοί; Ο Erdogan και ο Putin… Για ποιό θέμα; Για την λιβύη… Τι είπαν; Προφανώς δεν ξέρουμε· οι ρωσικές ανακοινώσεις αφήνουν μόνο κάποια υπονοούμενα. Περί εκεχειρίας… (Εννοείται ότι αυτό, για την ντόπια δημαγωγία, δεν είναι “είδηση πρώτου μεγέθους”!…)

Δεν χρειάζεται πάντως να κρυφακούμε τα τηλεφωνήματα των αφεντικών!!! Ας πάμε για λίγο στο συριακό πεδίο μάχης. Η Μόσχα υποστηρίζει τον Άσαντ, και η Άγκυρα διάφορους αντικαθεστωτικούς ένοπλους. Η Μόσχα και η Άγκυρα είναι, λοιπόν, εχθροί; Είναι αντίπαλοι; Στην «ορθόδοξη» (και απλοϊκή) ερμηνεία των πραγμάτων θα έπρεπε… Αλλά δεν είναι αντίπαλοι. Είναι σύμμαχοι. Συναπαρτίζουν το μπλοκ της Αστάνα. Μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική σχέση προσπαθούν, κινούμενοι από «αντίθετες κατευθύνσεις» να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το συριακό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους… Και τα έχουν καταφέρει σε ικανό βαθμό· αν και χρειάζεται «πολύ δουλειά» ακόμα…

Πίσω στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Άγκυρα υποστηρίζει τον Sarraj. Και η Μόσχα τον Haftar. (Μια μικρή παραλλαγή: στη λιβύη είναι η Άγκυρα που υποστηρίζει τη νόμιμη κυβέρνηση· στη συρία είναι η Μόσχα που κάνει το ανάλογο…). Κάνουν αυτές οι “πλάτες” εχθρούς, αντίπαλους, την Άγκυρα και την Μόσχα; Όχι! Και πάλι είναι σύμμαχοι. Ξανά: μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική τους σχέση, κινούμενοι από “αντίθετες κατευθύνσεις”, επιδιώκουν να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το λιβυκό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους!… (Μια άλλη φορά θα βρούμε την ευκαιρία να αναλύσουμε αυτήν την “διαφορική” τακτική… που εφαρμόζεται σε διάφορες πλευρές και καταστάσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας – αλλά ο “πολύς κόσμος” προτιμάει να μένει διανοητικά κανά δυο αιώνες πίσω, να παριστάνει τον “αθώο”, και να “μην καταλαβαίνει”…)
Τι επιδιώκουν λοιπόν η Άγκυρα και η Μόσχα από “αντίθετες κατευθύνσεις”; Να ορίσουν έτσι τόσο την όποια σύγκρουση όσο και τις όποιες κατά καιρούς “εκεχειρίες” κλπ, ώστε να κρατήσουν όσο πιο μακριά μπορούν … τους πραγματικούς εχθρούς τους. Την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της – κατ’ αρχήν.

Και ο βασιλεύς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Τι βιολί βαράει; Γιατί δηλώνει συνέχεια θυμωμένος με την Άγκυρα αλλά με φιλικές διαθέσεις απέναντι στη Μόσχα;

Ο βασιλεύς Macron (και οι προκατοχοί του) έχασε την προνομιακή σχέση που είχε με το καθεστώς Άσαντ· και τώρα έχει περιοριστεί στον τραγικό (για ένα “θέλω να είμαι υπερδύναμη” κράτος) ρόλο να κάνει λίγη παρέα και σκιά στους αμερικάνους πεζοναύτες (στο συριακό πεδίο μάχης). Δεν θέλει να χάσει και στο λιβυκό! Και ίσως δεν το πάθει. Τόσο το ρωσικό όσο και το τουρκικό καθεστώς έχουν αρκετό ρεαλισμό ώστε να του αφήσουν ένα κομμάτι – αλλά με ανταλλάγματα! (Θα μπορούσαν να αφήσουν και στο Λονδίνο ένα κομμάτι, πάλι με ανταλλάγματα… Αλλά ο βασιλιάς Macron θα θύμωνε με κάτι τέτοιο. Οπότε… Οπότε έχει συνέχεια νεύρα… Κι αγαπάει πολύ το ελλαδιστάν… έτσι, για να υπάρχει και λίγη τρυφερότητα στην γεωπολιτική του…)

Το βασικό είναι ποιοί (θα) είναι κουμανταδόροι στο λιβυκό πεδίο μάχης. Αυτό είναι που εξελίσσεται τώρα… Να μιλήσουμε για το “μπλοκ της Misrata”; Ίσως είναι νωρίς – ίσως όχι…

300.000

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Ποιός, άραγε, θυμάται τον ψεκασμένο υπ.αμ. και τα ζογκλερικά του; Ποιός θυμάται εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που θα αγόραζε, υποτίθεται, το Ριάντ, αλλά ίσως και όχι; Ποιός θυμάται πόσο όμορφα θάφτηκε το ζήτημα αφού φαίνεται ήταν ζήτημα «εθνικής πολιτικής» και όχι μόνο η λαμογιέ (και με μαύρο χρήμα στην ουρά) πρωτοβουλία ενός φαιορόζ ψεκασμένου υπ.αμ.;

Ο γνωστός δημοσιογράφος Robert Fisk, παρά την ηλικία του, έχει πάντα όρεξη να ψάχνει – εκεί που δεν πρέπει. Σε ένα χθεσινό άρθρο του με τίτλο «όταν ψάχνεις την γραμμή μεταφοράς των όπλων μερικές φορές καταλήγεις σε μέρη που δεν το περίμενες» έγραψε μεταξύ άλλων:

… Στη συρία, στα υπόγεια του βομβαρδισμένου αρχηγείου της Nusra-al-Qaeda στο Aleppo, βρήκα εκαντοντάδες βλήματα, μαζί με τα έγγραφα της μεταφοράς τους και τις οδηγίες του εργοστασίου. Επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν κατά του καθεστώτος Άσαντ. Αλλά ποιος ήταν ο προμηθευτής;

Είχαν κατασκευαστεί στο Novi Travnik στη Βοσνία, μια πόλη που την ήξερα καλά αφού είχα καλύψει τον πόλεμο στη βοσνία. Ένα απ’ τα έγγραφα της μεταφοράς είχε το όνομα του πωλητή: Ifet Krnjic. Ένοιωσα – σχεδόν πίστεψα – ότι μπορώ να βρω αυτόν τον άνθρωπο…. Και τον βρήκαμε, να ξεκουράζεται στο σπίτι του ένα κυριακάτικο απόγευμα, σ’ ένα κοντινό χωριό.

… Καθώς οι κάμερες είχαν στηθεί ένα γύρω, ο Krnjic πήρε το ντοκουμέντο που είχα φέρει απ’ το Aleppo, έδειξε το όνομά του, και είπε «αυτή είναι η υπογραφή μου». Σε ποιούς είχε στείλει τα βλήματα. Στους σαουδάραβες είπε. Ένας σαουδάραβας υπουργός και τρεις αξιωματικοί είχαν κάνει επίσκεψη στο εργοστάσιό του…. Νάμαστε! σκέφτηκα. Ο Krhjic ήταν αξιοσέβαστος και καλός άνθρωπος, μέλος του παλιού γιουγκοσλαβικού κομμουνιστικού κόμματος. Έλεγε την αλήθεια, και καταλάβαινε τι έψαχνα: πώς βρέθηκαν αυτά τα βλήματα στη συρία;

Είτε ή πετροχούντα του Ριάντ θα προωθούσε τα «ελληνικά βλήματα» στους μισθοφόρους της στη συρία, είτε θα τα έσπρωχνε στις ευνοούμενες ypg, είτε θα τα χρησιμοποιούσε η ίδια στην υεμένη, το βέβαιο είναι ότι ο ψεκασμένος πιάστηκε με την γίδα στην πλάτη το 2017. Μαζί με τον «ενδιάμεσο» (ως Βασίλης Παπαδόπουλος μαθεύτηκε) που θα έσπωχνε και πάνω απο 1000 βόμβες, πάλι απ’ τα «ελληνικά αποθέματα», κατ’ αρχήν στο Ριάντ.

Αλλά ίσως όχι μόνο. Φαίνεται ότι οι χουντικοί του Ριάντ ήθελαν μόνο 100 (χιλιάδες) βλήματα. Τα υπόλοιπα; Κάπου θα «χάνονταν» στη διαδρομή, κάπου θα ξεφορτώνονταν και θα ξαναφορτώνονταν (από έμπειρους και εχέμυθους έλληνες εφοπλιστές) και ίσως κατέληγαν κατευθείαν σε «εθνικά χρήσιμους» παραλήπτες. Ποιός θα τα πλήρωνε; Χμμμμ…

Το βέβαιο είναι ότι ο «μεσάζοντας» έκανε μπίζνες (εμπόριου πολεμικών αναλώσιμων) και με τα βαλκάνια. Ήξερε την δουλειά – θέλουμε να πούμε. Κανένα πρόβλημα ωστόσο. «Εθνική δουλειά» ήταν και είναι – υποθέτουμε ότι έγιναν πιο προσεκτικοί από τότε…

(φωτογραφία: Βόλτα με μαούνα… Τότε που η “σχέση” φαινόταν να είναι ακόμα στο ψήσιμο… Όσο για την καούρα του ισραηλινού προέδρου για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Μα περσικά πλοία βούλιαξαν, διάολε!!!)

Συρία: smoke on the water

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Το ότι ο αμερικανικός στρατός και οι ypg βάσαλοί του ελέγχουν τα πετρελαιοπήγαδα ανατολικά του Ευφράτη δεν σημαίνει μόνο ότι «ο αμερικανικός στρατός και οι ypg βάσαλοί του ελέγχουν τα πετρελαιοπήγαδα ανατολικά του Ευφράτη». Σημαίνει και κάπως περισσότερα.

Χτες η αμερικανική αεροπορία βούλιαξε στον Ευφράτη 4 πλοία που μετέφεραν πετρέλαιο που είχαν αγοράσει απ’ τα προστατευόμενα πετρελαιοπήγαδα. Υποθέτει κανείς ότι το είχαν πληρώσει· δεν θα μπορούσαν να το κλέψουν. Ωστόσο η αμερικανική κατοχική διοίκηση υποστηρίζει ότι θα το πήγαιναν σε μέρος ελεγχόμενο απ’ τον Άσαντ. Τίμιο εμπόριο ή «λαθρεμπόριο»; Μάλλον το δεύτερο, και η Ουάσιγκτον δεν τα γουστάρει αυτά – αν επωφελείται ο Άσαντ.

Κι έτσι βομβάρδισαν τα ποταμόπλοια, και το πετρέλαιο κάηκε. Μαζί του και τα πληρώματα τους – όλο και κάποιοι θα βρίσκονταν on board, για το μεροκάματο. Είπαμε: μην παίρνετε αθώο ύφος για να ξεγελάσετε τους κατοχικούς! Και τα λεφτά θα σας πάρουν, και σάβανα θα σας φτιάξουν…

Συρία

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Ενώ ο αμερικανικός στρατός ενισχύει τις θέσεις του στα ανατολικά του Ευφράτη, το μπλοκ της Αστάνα, εκτός από δηλώσεις δεν φαίνεται να κάνει κάτι άλλο για να αμφισβητήσει την αμερικανική κατοχή.

Σύμφωνα με δηλώσεις της ανεγκεφαλης αλεπούς (Putin ) απ’ την Μπραζίλια, μετά την εξασφάλιση των συρο-τουρκικών συνόρων, η επόμενη προτεραιότητα είναι ο θύλακας του Idlib. Όντως, ο ρωσικός στρατός έχει φτιάξει βάσεις (ή «βασούλες») κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων, συμπεριλαμβανόμενων και (μόνιμων;) αεροπορικών. Και όντως, επίσης, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί στα νότια του Idlib είναι καθημερινή ρουτίνα.

Οι καταγγελίες περί «παράνομης εισβολής και κατοχής» δεν σημαίνουν τίποτα – πάντως. Το Τελ Αβίβ ξέρει: σκότωνε, κάνε τις δουλειές σου, κι άσε τους άλλους να σε καταγγέλουν…

Ψοφιοκουναβιστάν

Πέμπτη 14 Νοέμβρη. Προφανώς το ψόφιο κουνάβι δεν έχει αντίρρηση με το πραξικόπημα στη βολιβία. Πρόλαβε να το κελαηδήσει σαν «μεγάλη μέρα για τη δημοκρατία»… Αλλά αυτό δεν πρόκειται να τον γλυτώσει. Too late που λένε στα Άνω Τζούτζουλα…

Πήγε, λοιπόν, στην Ουάσιγκτον ο αιώνιος εχθρός Erdogan για να τον βοηθήσει το ψόφιο κουνάβι, ή για τον ανάποδο λόγο; Μήπως και γίνει εφικτό να βοηθήσει αυτός το ψόφιο κουνάβι;

Μην περιμένετε απ’ την ελληνική δημαγωγία να δώσει σωστή απάντηση! Αφού η μόνη κλειδαρότρυπα μέσα απ’ την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (οπωσδήποτε οι δημαγωγοί του) «αντιλαμβάνεται τον κόσμο» είναι … ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, το ψόφιο κουνάβι είναι αναξιόπιστο καθώς – παρά τις βάσεις και λοιπές διευκολύνσεις που του έδωσε η πατρίς… – συνεχίζει να συναγελάζεται μ’ αυτόν τον παλιοτύραννο.

Όμως η πραγματικότητα είναι ανάποδη. Την ίδια ημέρα (χτες) της επίσκεψης Erdogan στο άσπρο σπίτι, ξεκινούσε η ανοικτή στο κοινό ακρόαση των μαρτύρων κατά του ψόφιου κουναβιού για το «ukrainegate» ενώπιον της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής. Γιατί οι «δημοκρατικοί» επέλεξαν την ανοικτή ακροάση; Επειδή ήδη, στην «προανάκριση», διάφοροι αξιωματούχοι μάρτυρες θάβουν κανονικά το ψόφιο κουνάβι για τις τακτικές του με την ουκρανική εξουσία· τον Zelensky συγκεκριμένα. Συνεπώς η χτεσινή μέρα ήταν η «μαύρη» αρχή μιας πολύ ζόρικης διαδικασίας κατά του ψόφιου κουναβιού, που θα το αναγκάσει απο ‘δω και πέρα να κελαηδάει συνέχεια αμυνόμενο.

Το «κάνω πίσω» του ψόφιου κουναβιού στο συριακό πεδίο μάχης μπορεί να «διορθώθηκε» με το «κάνω μπροστά για να φάω τα συριακά πετρέλαια» – αλλά το νομικό τμήμα της ψοφιοκουναβικής διοίκησης ακόμα ψάχνει να βρει «τρύπες» στη διεθνή νομοθεσία για να δικαιολογήσει την κατοχή στην ανατολική συρία μετά την αρχική υποχώρηση και την ανακοίνωση «φεύγουμε»… Οι σωματοφύλακες διακομματικά απέδωσαν οριγισμένα την πρώτη, καθαρή και ατομική ψοφιοκουναβική επιλογή στις (οικονομικές) σχέσεις του με το τουρκικό καθεστώς. Απ’ αυτήν την άποψη – στοιχειώδες! – ο Erdogan δεν επρόκειτο να συναντήσει χτες έναν «ισχυρό ηγέτη», για να ωφεληθεί απ’ αυτόν!!!

Αντίθετα το ψόφιο κουνάβι, καθώς βουλιάζει, θέλει επειγόντως να επιδείξει μια κάποια επιτυχία διεθνούς εμβέλειας. Θα ήθελε την βοήθεια του Erdogan: Μια χάρη σου ζητάω, τι είναι; Μπορείς να εξαφανίσεις τους S-400, να τους κρύψεις να μην φαίνονται, για να πω ότι είμαι ένας δυναμικός ηγέτης που σε έπεισε;

Παρότι το ψόφιο κουνάβι δήλωσε «big fan of the president» (πράγμα που θα αναγκάσει τον γενναίο και ετοιμοπόλεμο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα να αναγνωρίσει αύριο κιόλας, βγάζοντας αφρούς, τον Pence σαν νόμιμο πρόεδρο των ηπα…) ο president (Erdogan) δεν φαίνεται να του έκανε την χάρη. Και γιατί θα έπρεπε; Θα το συζητήσουμε το θέμα των S-400 (είπε ο Erdogan)… Αν φτιάξουν και καμιά τριμελή επιτροπή από πεντέ-έξι άτομα, το πράγμα σίγουρα θα προχωρήσει….

Στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις οι σωματοφύλακες του αμερικανικού imperium έχουν συσσωρεύσει εδώ και χρόνια τόσα πολλά και βαριά, ώστε το ψόφιο κουνάβι μοιάζει μια καλόκαρδη και διαφανής cartoon φιγούρα που δεν έχει καν σκιά. Όπως και το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα έχει και το τουρκικό καθεστώς θα προτιμούσε το ψόφιο κουνάβι στο άσπρο σπίτι από οποιονδήποτε άλλο· το μη χείρον βέλτιστο… Αλλά τι να δώσει και τι να πάρει πια; Υποσχέθηκε ότι ενδιαφέρεται να αγοράσει αμερικανικούς patriot, αρκεί να είναι συμφέρουσα η τιμή… Μπαγιάτικη υπόσχεση· την ώρα που οι πάντες αμφιβάλλουν για την αξία τους μετά την επίθεση στην aramco….

Δεν θα έπρεπε να αμφιβάλλει κανείς για τα φιλικά αισθήματα καθενός απ’ το μπλοκ της Αστάνα προς το ψόφιο κουνάβι, είτε τα εκδηλώνουν είτε όχι. Αλλά έτσι που έχουν έρθει οι καταστάσεις, το πολύ πολύ να του προσφέρουν αυτά που αξίζει σαν realestater· αν χάσει την καρέκλα του…

(Μα δεν υπάρχουν και μυστικές συνεννοήσεις; Γιατί όχι; Αλλά το ψόφιο κουνάβι θα έχει κέρδος μόνο απ’ τις φανερές πλευρές τους· με βάση αυτές θα μπορεί να πουλήσει την απαράμιλλη σοφία του… Συνεπώς…)

Follow the money

Παρασκευή 8 Νοέμβρη. Τα λεφτά απ’ τα πετρέλαια στη βόρεια συρία δεν τα παίρνουμε εμείς. Τα παίρνουν οι sdf… Αυτά δήλωσε ο εκπρόσωπος του αμερικανικου πενταγώνου Jonathan Hoffman χτες…

Sdf είναι το δημοσιοσχεσίστικο όνομα των ypg/pkk – των proxies της αμερικανικής κατοχής στην βορειοανατολική συρία. Αυτοί (διεθνώς) που τρώνε το πλιάτσικο και καταπίνουν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι καταδικασμένοι να δοκιμάσουν τις αντοχές τους σε πολύ περισσότερα. Γιατί, για παράδειγμα, θα ήταν βλακώδες να πιστέψει κανείς ότι η Ουάσιγκτον προσφέρει δωρεάν «προστασία» στους ένοπλους των ypg/pkk, μόνο και μόνο επειδή γλυτώνει τα έξοδα να τους πληρώνει η ίδια. Προφανώς ένα μέρος των εσόδων απ’ το λαθρεμπόριο του συριακού πετρελαίου (το οποίο, απ’ ότι φαίνεται, γίνεται μέσω ιορδανίας και με βασικό πελάτη το Τελ Αβίβ…) πηγαίνει στα χέρια κάποιων αξιωματούχων της cia που βρίσκονται στις κατεχόμενες ζώνες. Όχι για να τα τσεπώνουν, αλλά για πληρώνουν (οι “μαύρες δουλειές” των απανταχού υπηρεσιών…) «τρομοκράτες του isis» – που είναι ακόμα χρήσιμοι αν και ελάχιστοι. Τώρα: το ποια θα είναι η πρακτική χρησιμότητα αυτών των “τρομοκρατών” που θα πληρώνονται απ’ τα κατεχόμενα πετρέλαια της ανατολικής συρίας, σε συνεργασία ηπα και ypg, αυτό ΔΕΝ θα θέλαμε να το δούμε…

Είναι «σημείο των καιρών» το ότι δεν έχουν σηκωθεί όλες οι πέτρες του «πολιτισμένου κόσμου» απέναντι σ’ αυτήν την ωμή παραδοχή εκ μέρους του ψοφιοκουναβιστάν. Αναφερόμαστε στις φιλειρηνικές φράξιες του πόπολου εδώ ή εκεί. Ακόμα κι αν ο καθένας είχε εύλογες βεβαιότητες ότι οι διάφορες ιμπεριαλιστικές εκστρατείες των ηπα και των συμμάχων της (αλλά και άλλων) γίνονται με πολύ απτά και υλικά κίνητρα, είναι (νομίζουμε) η πρώτη φορά που αυτό λέγεται τόσο ωμά· σαν πατσαβούρα που εκτοξεύεται στα μούτρα των πάντων.

Για την δική μας πολιτική αντίληψη είναι εγκληματικά (έως και αυτοκτονικά) παράδοξο το να πιστεύει ο κάθε πρωτοκοσμικός πως «θα την γλυτώσει» όταν αναγγέλλεται τόσο κυνικά και χωρίς συνέπειες η εκ νέου μοιρασιά του πλανήτη – για την λεηλασία του…