Tag: συρία

Παρασκευή 6 Μάρτη. Εισβάλοντας ο τουρκικός στρατός στον θύλακα του Idlib δεν είχε βέβαια στόχο … να φτάσει στη Δαμασκό (όπως σκόπιμα και αποπροσανατολιστικά δήλωνε η Άγκυρα). Ένας απ’ τους σίγουρους στόχους του ήταν αυτός: να «κάτσει πάνω» στους αντικαθεστωτικούς ένοπλους της HTS, που χρηματοδοτούνται απ’ το Ριάντ και δουλεύουν για τον άξονα, απορρίπτοντας κάθε προοπτική ειρήνευσης στον θύλακα. Να «κάτσει επάνω» τους την ώρα που ο συριακός στρατός ‘n’ friends, αφού περίμενε πάνω από ένα χρόνο το ενδεχόμενο η Άγκυρα να ελέγξει τους HTS με άλλα μέσα και αντίδωρα, αποφάσισε ότι αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει δια της βίας. Και εισέβαλε, κυρίως για να καταλάβει τους δύο βασικούς αυτοκινητόδρομους, τον Μ5 και τον Μ4.

Για να καταλάβετε την σοβαρότητα και την επικινδυνότητα μιας τέτοιας απόφασης θα πρέπει οπωσδήποτε να ξύσετε λίγο την μνήμη σας για να θυμηθείτε ότι ο θύλακας του Idlib (και οι χιλιάδες ένοπλοι αντικαθεστωτικοί εκεί, μαζί με τις οικογένειές τους) βρίσκονταν υπό την διακριτική ίσως αλλά και αποφασισμένη στρατιωτική προστασία όχι βέβαια του τοξικού, αλλά της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ, του Λονδίνου – και του Παρισιού. Αυτοί οι γνωστοί προστάτες των αμάχων στο συριακό πεδίο μάχης, ο καθένας με τον τρόπο του, είχαν δηλώσει ξανά και ξανά ότι αν οι άμαχοι του Idlib κακοπάθουν (δηλαδή: αν ο συριακός στρατός ‘n’ friends εισβάλει με σοβαρές εδαφικές αξιώσεις στον θύλακα) θα αναλάβουν δράση· τιμωρώντας τους «εισβολείς». Εξ αποστάσεως βέβαια, με τους πυραύλους τους… Πόσο δύσκολη θα ήταν άραγε η “αποκάλυψη” μιας καινούργιας “επίθεσης με χημικά” του Άσαντ στο Idlib, σαν εκείνη την πέτσινη στην Douma, που μια χαρά έκανε την δουλειά της; Καθόλου…

Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν να εισβάλει ο συριακός στρατός ‘n’ friends στο θύλακα, με στόχο κατάκτηση πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών (δηλαδή: με συνέπεια την δημιουργία πολλών χιλιάδων προσφύγων και τις δολοφονίες αμάχων) χωρίς να ανακατευτούν οι δυτικοί «ανθρωπιστές»; Ειπωμένο αλλιώς: πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό προπέτασμα καπνού, έτσι ώστε τα 3 μέλη του μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη) να απελευθερώσουν κρίσιμες ζώνες του θύλακα βραχυκυκλώνοντας τον άξονα; Η απάντηση ήταν αυτή, και ήταν λογική: με την βοήθεια του 4^ου μέλους. Της Άγκυρας!

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib είχε δύο στόχους, σε διαφορετικά επίπεδα. Σε τοπική κλίμακα έπρεπε να υπερφαλαγγίσει τους ένοπλους της HTS, αναγκάζοντάς τους να υπαχθούν άμεσα στην τουρκική διοίκηση (η Μόσχα το επιβεβαίωσε ήδη!). Σε κλίμακα παγκοσμίου πολέμου έπρεπε να πείσει τα κράτη μέλη του άξονα ότι ΔΕΝ χρειάζεται να επέμβουν, και ότι «θα καθαρίσει» (αντιρωσικά, αντιΆσαντ) η Άγκυρα. Για τις ανάγκες και των δύο ρόλων ο τουρκικός στρατός έπρεπε να πολεμήσει· όχι απλά να κάθεται στην άκρη. Έπρεπε να ματώσει (ή να δείξει ότι μάτωσε), να καταστρέψει μέσα του συριακού στρατού· να διαπράξει, τέλος πάντων, ό,τι περίπου προβλέπεται σ’ έναν κανονικό πόλεμο… Το έκανε (αν και έχουμε αμφιβολία για τις απώλειες που δήλωσε).

Πέτυχε και στους δύο στόχους – η ελάχιστη τιμιότητα θα επέβαλε να αναγνωριστεί ότι «η τακτική της πένσας» (όπου οι σύμμαχοι εμφανίζονται σαν αντίπαλοι) δούλεψε άλλη μια φορά υποδειγματικά! Πύρινες δηλώσεις επί πύρινων δηλώσεων (κυρίως απ’ την μεριά της Άγκυρας)· κενές νοήματος εκκλήσεις απ’ το καθεστώς Erdogan στο νατο και στις ηπα για βοήθεια· απειλές και κατάρες… Τέλεια: η Άγκυρα έπαιξε πειστικά τον ρόλο του λυσσασμένου ενάντια στον Άσαντ και στους συμμάχους του· υπέρ των αγνών αντικαθεστωτικών (του τοξικού). Και πέτυχε. Σύσσωμο κοινό και κριτικοί θα έπρεπε να αποθεώσουν τον Erdogan και τους υπουργούς του γι’ αυτήν την οσκαρικού επιπέδου ερμηνεία! (Εν τω μεταξύ, παράλληλα, το τουρκικό καθεστώς βρισκόταν σε διαρκή αλλά αθόρυβη συνεννόηση τόσο με την Μόσχα όσο και με την Δαμασκό…).

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib και το «είμαστε ΟΙ φίλοι σας· να, ματώνουμε κιόλας!» απέναντι στους μισθοφόρους του Ριάντ, η τουρκική παράσταση – δηλαδή – ότι τώρα γέρνουμε προς την μεριά του άξονα, ήταν ο ων ουκ άνευ όρος για να πετύχει η εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στον θύλακα, και η (αιματηρή) κατάληψη του Μ5!!! Αν η Αγκυρα κρατούσε αποστάσεις, τότε είναι πολύ πιθανό (έως βέβαιο) ότι πολλοί αμερικανο-αγγλο-γαλλικοί πύραυλοι θα έπεφταν σε διάφορες θέσεις… Αν η Άγκυρα δεν ανακατευόταν, τότε το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle που έκοβε βόλτες στην ανατολική Μεσόγειο κάνοντας ασκήσεις με τον αιγυπτιακό στρατό (αλλά οι ντόπιοι δημαγωγοί μας πούλαγαν ότι προστατεύει τα …κυπριακά θαλάσσια οικόπεδα!) θα σήκωνε τα πολεμικά του για να ρίξουν μερικούς γαλλικούς πυραύλους στην συριακή επικράτεια· και το ίδιο θα γινόταν απ’ το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Harry Truman, που βρίσκεται στα ανοικτά των εμιράτων, απέναντι απ’ τις ακτές του ιράν… Αν η Άγκυρα κρατούσε ουδέτερη στάση στην εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib, θα έσκαγαν «άλλα κόλπα» – για να σταματήσουν την εισβολή εμποδίζοντας την ήττα των HTS.

Αλλά το τουρκικό καθεστώς ανέλαβε τις ευθύνες του απέναντι στους συμμάχους του: να παίξει τον «κακό μπάτσο». Και το έκανε εξαιρετικά πειστικά. (Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βλακείες, σα συνέπεια αυτής της πειστικότητας, έχει διαβάσει η ασταμάτητη μηχανή – όχι μόνο από έλληνες αλλά και από διεθνείς «αναλυτές». Μπορούσε φυσικά να ξεχωρίσει τους εγκάθετους του μπλοκ της Αστάνα που απλά έκαναν την δουλειά τους· αλλά και οι άλλοι ήταν πολλοί, πολύ σίγουροι, πολύ κατηγορηματικοί, πολύ καλά πληροφορ(ιοποι)ημένοι…)

Έκανε τόσο πετυχημένα την δουλειά της η Άγκυρα στο Idlib ώστε στη χτεσινή συμφωνία της εκεχειρίας προβλέπεται (δηλαδή εγκρίνεται απ’ την Μόσχα) να αυξήσει τον στρατό της στον θύλακα! «Πάνω στους HTS»… Αυτό κι αν είναι επιβράβευση “ήττας” (μεταξύ – συμμάχων)!!!

Εντάξει ως εδώ. Πρέπει όμως να αρχίσετε να καταλαβαίνετε την συνθετότητα της πληροφοριακής διαχείρισης των πολέμων σε post modern συνθήκες!

Παρασκευή 6 Μάρτη. Το ελληνικό soft και hard φασισταριό έφτιαξε ένα θεώρημα: «επειδή ο Erdogan ηττάται στο Idlib πιέζει την ευρώπη με τους πρόσφυγες / μετανάστες». Γράφαμε χτες ότι αυτό το θέωρημα ήταν και είναι πανηλίθιο, τυπικό δείγμα της τυφλής ελληνικής εθνικιστικής προπαγάνδας, ακόμα κι αν, για χάρη της συζήτησης, γινόταν δεκτό πως ο Erdogan ηττάται στο Idlib… Συμβαίνει ωστόσο το αντίθετο: το μπλοκ της Αστάνα νίκησε τον άξονα (τους proxies του) στο Idlib χωρίς εκατόμβες· σε μεγάλο βαθμό χάρη στην Άγκυρα. Ο Erdogan ανήκει στους νικητές εκεί. Ηττημένοι ως τώρα και στο Idlib είναι οι σύμμαχοι της Αθήνας: η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. (Υποθέτουμε ότι παρότι η εκεχειρία δεν πρόκειται να είναι αυστηρή, οι συνέπειες όσων έχουν πραγματικά συμβεί στον θύλακα θα φανούν σύντομα – αλλού…)

Όμως είναι αλήθεια ότι το τουρκικό καθεστώς «πιέζει» (ή το προσπαθεί…) το Βερολίνο (και σε δεύτερη σειρά το Παρίσι)… Με έναν διαφορετικό στόχο απ’ αυτόν που παρουσιάζει η ελληνική δημαγωγία!

Εδώ και πάνω από χρόνο το μπλοκ της Αστάνα (και όχι μόνο η Άγκυρα αλλά και η Μόσχα) προσπαθεί να τραβήξει κάποιες «ευρωπαϊκές δυνάμεις» στην τελική φάση της νίκης του στο συριακό πεδίο μάχης, πάνω σε δύο δρόμους. Αφενός την συμμετοχή ευρωπαϊκών εταιρειών (ή κρατικών προϋπολογισμών…) στην ανοικοδόμηση της συρίας και, ειδικά, στην κατασκευή πόλεων και κωμοπόλεων για τα εκατομμύρια των προσφύγων που βρίσκονται στην τουρκία, στον λίβανο και στην ιορδανία· και αφετέρου την όποια ευρωπαϊκή υποστηρίξη στην διαδικασία πολιτικής ανασυγκρότησης του συριακού καθεστώτος που έχει ξεκινήσει μεν υπό τις οδηγίες του μπλοκ της Αστάνα και την αιγίδα του οηε, αλλά βολοδέρνει… Μ’ άλλα λόγια Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη και Άγκυρα προσπαθούν να πετύχουν την ανοικτή οικονομική και πολιτική υποστηρίξη ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» στα μεθεόρτια της (όχι πλήρους ακόμα) νίκης τους στο συριακό πεδίο μάχης. Εναντίον της υπαρκτής ακόμα (στρατιωτικής και όχι μόνο) παρουσίας του άξονα. Αυτό σαν αρχή μιας ευρύτερης συνεργασίας.

Το τουρκικό καθεστώς έχει μια ειδική αποστολή (και ένα ειδικό συμφέρον) μέσα σ’ αυτήν την γενική «γραμμή» του μπλοκ της Αστάνα. Αν πρόκειται να ηγεμονεύσει στους σουνίτες άραβες μεσομακροπρόθεσμα (αρχίζοντας απ’ τους σύριους και τους διεθνείς εθελοντές στη συρία) δεν φτάνει να «κάτσει πάνω στην HTS» στρατιωτικά. Πρέπει να φροντίσει για την ζωή των ίδιων και των οικογενειών τους σε συνθήκες ειρήνης. Μόνον έτσι η επιρροή της Άγκυρας θα σταθεροποιηθεί για τις επόμενες γενιές σουνιτών αράβων και μη (μέσα απ’ το παράδειγμα της συρίας). Μόνον έτσι θα εξοβελιστεί η επιρροή των ουαχαβιτών του Ριάντ και των εμιράτων.

Όταν ξεκίνησε η εισβολή του τουρκικού στρατού στη βόρεια συρία εναντίον των αμερικανοκρατούμενων ypg, ο Erdogan είχε υποσχεθεί μια «ζώνη μετεγκατάστασης 1 εκατομμυρίου προσφύγων» δίπλα στα σύνορα της συρίας με την τουρκία. Αυτό προϋπέθετε την κατασκευή χιλιάδων σπιτιών, δρόμων, υποδομών, δημόσιων κτιρίων, χώρων και μορφών εργασίας, κλπ. Κι αυτό, με τη σειρά του, προϋπέθετε πολύ μεγάλα ποσά. Δεν θα έχαναν τα λεφτά τους οι “επενδυτές” – θα έπρεπε όμως να ξεκινήσουν πληρώνοντας.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο το ότι δεν λέγεται τίποτα επ’ αυτού, αλλά το project έχει ξεκινήσει – με γερμανική κρατική χρηματική υποστηρίξη (φωτογραφία επάνω). Το Βερολίνο χρηματοδοτεί μια τουρκική ανθρωπιστική οργάνωση ονόματι IHH, που κατασκευάζει μικρά σπίτια (εμβαδού 24 έως 30 τετραγωγικών) κοντά στο χωριό Kafr Lusin, στη βόρεια συρία. Το συγκεκριμένο project αφορά το κτίσιμο καταρχήν 10 χιλιάδων τέτοιων σπιτιών (κόστους μικρότερου από 400 δολάρια το καθένα), με προοπτική, αν υπάρξει επιπλέον χρηματοδότηση, τα 20 ή και τα 30 χιλιάδες.

Αλλά και μόνο το μέγεθος αυτών των σπιτιών δείχνει ότι απέχουν απ’ αυτό που είναι στοιχειώδες σαν λειτουργικό σπίτι για οικογένειες. Επιπλέον, η διαχείριση του θύλακα του Idlib, προσέθεσε όχι μόνο  κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον πρόσφυγες στο εσωτερικό του θύλακα, αλλά και την έντονη απαίτηση μιας καινούργιας, γενναίας και ρεαλιστικής υπόσχεσης για την μελλοντική ζωή τους, εφόσον συμφωνήσουν σε ειρήνη (εντός ή εκτός εισαγωγικών) – χωρίς πια την πολεμοκάπηλη χρηματοδότηση του τοξικού. Ας το θυμίσουμε: στο Idlib βρίσκονται συγκεντρωμένοι οι πιο σκληροπυρηνικοί απ’ τους σύριους και διεθνείς ουαχαβίτες, που έχουν κάνει τον πόλεμο επαγγελματικό προσανατολισμό τους. Σκληροτράχηλοι που δεν πείθονται με λόγια. Ακόμα κι αν ο τουρκικός στρατός τους “κάνει καλά” τώρα, δεν πρόκειται να τους ελέγχει για απεριόριστο χρόνο αν δεν αποκτήσουν άλλες εναλλακτικές και, κυρίως, μια βασική ποιότητα ζωής που θα πείσει τις οικογένειές τους ότι “καλύτερα ο μπαμπάς να μην φοράει φυσεκλίκια”… Η “ειρήνη” δεν είναι μια ωραία και σπουδαία αφηρημένη ιδέα, ειδικά για ανθρώπους που βγάζουν τα προς το ζην τους με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Η ειρήνη είναι κάτι πολύ απτό και ταπεινό: περνάει απ’ το στομάχι· και, συχνά, απ’ το κρεβάτι…

Θεωρητικά και πρακτικά το ζήτημα της χρηματοδότησης αυτής της εξειδικευμένης και στοχευμένης ανοικοδόμησης θα μπορούσε να λυθεί εύκολα: απ’ το Πεκίνο και την Ντόχα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο κράτος έχουν ταμειακές δυσκολίες. Αλλά είναι γνωστό (σίγουρα στους αντικαθεστωτικούς HTS του Idlib) ότι πρόκειται για συμμάχους του Άσαντ. Αυτό που χρειάζεται είναι τα λεφτά (πρώην) εχθρών του. Όχι μόνο για το χρήμα τους αυτό καθεαυτό· αλλά επειδή η συμμετοχή του Βερολίνου (και του Παρισιού) στην «αποκατάσταση των προσφύγων» θα λειτουργήσει – εύκολο να το καταλάβετε – και σαν ένα είδος πολιτικής εγγύησης για το μέλλον τους.

Αυτός είναι ο στόχος της «πίεσης» της Άγκυρας προς την Ευρώπη· η οποία στον Έβρο είναι όσο πιο συμβολική γίνεται. Εκτός απ’ το να πείσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ότι η ευρώπη δεν πρόκειται να τους δεχτεί στο εδαφός της (η ελληνική εθνοφασιστική βοήθεια είναι απάνθρωπη, φασιστική· αλλά τακτικά χρήσιμη στο μπλοκ της Αστάνα!) και ότι η όποια προοπτική τους βρίσκεται ανατολικά του Αιγαίου, στη μέση Ανατολή, ο Erdogan δημιουργεί εκείνο το θεαματικό πλαίσιο που θα επιτρέψει στο γερμανικό (μάλλον δύσκολο στο γαλλικό) κράτος να συμφωνήσει (στο εσωτερικό του) για μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις επιστροφής των προσφύγων στην ειρηνική ζωή στη συρία. Πρακτικά μόνο το Βερολίνο έχει πολιτική για τη μέση Ανατολή χωρίς αεροπλάνα και πυραύλους (σαν εκείνη του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron) – πολιτική ωστόσο που χρειάζεται την υποστηρίξη της Άγκυρας μέσω μιας κρατικής εκδοχής “δημιουργίας καταστάσεων”… Το γερμανικό κράτος άλλωστε (όπως και άλλα στην κεντρική ευρώπη) έχει ικανό know how σε τέτοιου είδους θέματα, ήδη απ’ την δεκαετία του ’80, όταν τότε έβαλε σε εφαρμογή προγράμματα για τον επαναπατρισμό (και την επαγγελματική αποκατάσταση) τούρκων μεταναστών, οργανώνοντας την τουριστική βιομηχανία στην τουρκία…

Είναι φανερό (σύμφωνα με την ασταμάτητη μηχανή) ότι η ελληνική επικράτεια είναι απλά ένας προσωρινός γεωγραφικός μεσάζοντας στις σε εξέλιξη σχέσεις του Βερολίνου και του Παρισιού με την Άγκυρα, με την πολιτική “αξία” που έχει όχι μόνο σαν κράτος / κεφάλαιο, αλλά και σαν μέλος του μπλοκ της Αστάνα (και ευρύτερα του ευρασιατικού project), πράγμα που οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού τρομάζουν να αναγνωρίσουν. Προσωρινός μεσάζοντας και λίγο πολύ αμελητέος στις ιμπεριαλιστικές αξιώσεις του γι’ αυτήν την μεριά του κόσμου. Γι’ αυτό και εισπράτει φιλικά κτυπήματα στην πλάτη. (Πρακτικά η έσχατη ελπίδα της εθνικής θείας Λίτσας είναι ο άξονας – και μια εκτεταμένη “δημιουργική καταστροφή” που δεν θα θίγει αλλά θα υπηρετεί τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου…)

Το πως, τώρα, το ελληνικό καθεστώς προσπαθεί να αξιοποιήσει αντιτουρκικά την κίνηση των μεταναστών / προσφύγων που μεθοδεύει το τουρκικό καθεστώς για τους ευρύτερης σημασίας λόγους που εξηγήσαμε πριν, είναι ένα ενδιαφέρον θέμα. Θα το πιάσουμε προσεχώς.

Μείνετε συντονισμένοι!

Τετάρτη 4 Μάρτη. Επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε σε λίγες ημέρες στο «ερμηνευτικό κλειδί» που προτείναμε το Σάββατο 29 Φλεβάρη… Όμως το αν έχει «ηττηθεί» ή όχι το τουρκικό καθεστώς στο Idlib δεν είναι καν και καν ζήτημα «ερμηνείας». Είναι ζήτημα διαυγούς γνώσης για το τι είδους πόλεμος γίνεται στο συριακό πεδίο μάχης, και ποιοί είναι οι στόχοι του μπλοκ της Αστάνα (συνολικά και κατά κράτος).

Ενώ, λοιπόν, η «τουρκική ήττα στο Idlib» έχει γίνει καραμέλα, ενώ ο «σχεδόν πόλεμος Άγκυρας – Μόσχας» ξαναέγινε η εθνική (και «δυτική»…) κοινοτοπία, δεν μνημονεύονται γεγονότα όπως: οι συνεχιζόμενες κοινές στρατιωτικές περιπολίες ρωσικού και τουρκικού στρατού στη βόρεια συρία· ή το γεγονός ότι μερικές δεκάδες αντικαθεστωτικών ενόπλων που είχαν ξεμείνει στη συριακή Dara’a, στο νότο, μεταφέρθηκαν ΧΤΕΣ στο Idlib με ρωσική παρέμβαση· θα ακολουθήσει κι άλλη τέτοια “μεταγωγή”, από άλλη πόλη του συριακού νότου… Ως εάν η Μόσχα να ενισχύει στρατιωτικά τους εχθρούς της στον θύλακα, και οπωσδήποτε τον τουρκικό στρατό, με φρέσκα τουφέκια…

Οι πραγματικές εξελίξεις επί του εδάφους ενισχύουν την θέση μας (την ξέρετε εδώ και καιρό). Υπάρχει στον θύλακα του Idlib μια κομβική πόλη, ονόματι Saraqib, πάνω στη διασταύρωση των αυτοκινητοδρόμων Μ5 και Μ4, που είναι το επίδικο (ο Μ5 έχει καταληφθεί ήδη απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, ο Μ4 είναι το επόμενο πλάνο). Η Saraqib καταλήφθηκε απ’ τον συριακό στρατό πριν καμμιά δεκαριά ημέρες· πριν 2 ημέρες μια αντεπίθεση των αντικαθεστωτικών με την βοήθεια του τουρκικού στρατού οδήγησε στην ανακατάληψή της. Χτες ο συριακός στρατός (μαζί με αφγανούς μισθοφόρους υπό την διοίκηση των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», συν ένοπλους της Χεζμπ’ Αλλάχ, κάτω απ’ τα ρωσικά αεροπλάνα) ξαναπήραν την πόλη. Η ρωσική (το τονίζουμε: η ρωσική) στρατοαστυνομία ανέλαβε ήδη τον έλεγχο της πόλης… Κι αυτό που υπονοείται (θα είναι, πιθανότατα, μέρος της εκεχειρίας που θα συμφωνήσουν Putin και Erdogan αύριο) είναι: κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες είτε στην Saraqib είτε στον Μ4 – είτε και στα δύο…

Αυτό ΔΕΝ είναι ήττα για τον Erdogan· και δεν είναι καθόλου ήττα για το μπλοκ της Αστάνα συνολικά! Σε κάθε περίπτωση θα οδηγήσει σ’ έναν επίσημο, διπλό και ανοικτά στρατιωτικό έλεγχο των αντικαθεστωτικών στο Idlib (σ’ έναν σαφώς μικρότερο θύλακα…) απ’ τον τουρκικό στρατό, σε συνεργασία με τον ρωσικό (plus συριακό) στο υπόλοιπο τμήμα του, περίπου τα 2/5 της έκτασης που είχε πριν την έναρξη της πρόσφατης εκστρατείας.

Υπάρχουν όμως και μερικά ακόμα tips αυτής της «περιπέτειας στο Idlib» για τον τουρκικό στρατό. Μπήκε σε (σαφώς) περιορισμένες μάχες χωρίς αεροπορία (η Μόσχα κράτησε τον πλήρη έλεγχο του αέρα) αλλά με συστηματική χρήση drones. Οι γνώστες των λεπτομεριών αυτής της στρατιωτικής εμπλοκής υποστηρίζουν ότι η τουρκική χρήση των drones σαν βομβαρδιστικών ήταν εξαιρετικά επιτυχής· ήταν η ρωσική αντιαεροπορική τεχνολογία η μόνη που μπορούσε να τα εξουδετερώσει, μετά από μερικές ημέρες. Δοκιμάστηκε κι αυτή, επί τη ευκαιρία…

Για να το πούμε λιανά θα θυμίσουμε μια φράση του Putin, όταν είχε ρωτηθεί για το κόστος της επέμβασης στη συρία το 2015: … Κάθε χρόνο κάνουμε ασκήσεις που έχουν έξοδα· αυτή αξίζει τα λεφτά της αφού γίνεται σε πραγματικές συνθήκες! Ο τουρκικός στρατός, παίζοντας το παιχνίδι της δήθεν αντιπαλότητας με τον συριακό ‘n’ friends, είχε την ευκαιρία να εκπαιδευτεί σε πραγματικές (και δυσμενείς: χωρίς αεροπορία) συνθήκες: κυνικό μεν, αλλά αυτό δεν περιλαμβάνεται στα χαρακτηριστικά της «ήττας». Ε;

(φωτογραφία: Η ρωσική στρατοαστυνομία στην διαφιλονικούμενη Saraqib, χτες…)

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Σας φαίνονται κάπως “too much” οι πολύ πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, ειδικά στο Idlib, όπου ο τουρκικός στρατός φαίνεται να έχει ενεργή συμμετοχή σε επιθέσεις κατά του συριακού, με τις ανάλογες απώλειες;

Θα προτείνουμε ένα «ερμηνευτικό κλειδί» – αναλαμβάνοντας την ευθύνη (την γενική άποψή μας την ξέρετε…). Πριν λίγες ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δήλωσε ότι αποκλείεται οποιαδήποτε εκεχειρία με τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους, επειδή κάτι τέτοιο θα σημαίνει αναγνώρισή τους, και, κατά συνέπεια, έμμεση ενθάρρυνση να συνεχίσουν να δρουν… Λογικό. Η Μόσχα είχε συμφωνήσει στα τέλη του 2018 με την Άγκυρα τον αφοπλισμό τους· όχι με τους ίδιους…

Πράγμα που σημαίνει: η Μόσχα (και η Δαμασκός) δεν σκοπεύουν να υπογράψουν εκεχειρία με την HTS…. Σωστό. Με ποιόν λοιπόν θα μπορούσαν να υπογράψουν τέτοια εκεχειρία; Μα με την Άγκυρα φυσικά!

Ο.Κ. Αλλά πώς θα υπογράψει η Άγκυρα μια τέτοια εκεχειρία (και πώς θα την επιβάλει στην HTS ακόμα και δια της βίας) αν δεν πολεμήσει; Με την απλή παρουσία δεν γίνεται…

Ε;

(Επί τη ευκαιρία ο Erdogan απολαμβάνει διάφορες φιλίες. Του ψοφιοκουναβιστάν (που καταγγέλει την Μόσχα και την Δαμασκό ότι δεν τηρούν τις συμφωνίες της Αστάνα – χα!!!)… Αλλά και του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron – που ακουγόταν ότι τα είχε φτιάξει αποκλειστικά με το ελλαδιστάν, αλλά δείχνει πιο ελευθεριακός…

Σε ότι αφορά τον θόρυβο, η εποχή είναι πληθωρική και ενδιαφέρουσα…)

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Μετά την απελευθέρωση (ή κατάκτηση, όπως το βλέπει ο καθένας) ικανού εδάφους στα δυτικά του Aleppo, τόσου όσο χρειαζόταν για να εξασφαλιστεί το αεροδρόμιο της πόλης από ρουκέτες, όλμους και ό,τι άλλο επέμεναν να ρίχνουν οι αντικαθεστωτικοί της HTS, η δράση του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να επιστρέφει στο νότο, νότια του M4. Εν τω μεταξύ οι «επαφές» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, σε διάφορα επίπεδα (συμπεριλαμβανόμενης της «κορυφής»…) είναι καθημερινές· ενώ έχει αναγγελθεί για τις 5 Μάρτη μια «τετραμερής», με συμμετοχή Βερολίνου και Παρισιού (είναι αξιοθαύμαστη η υπομονή ως τότε του τουρκικού καθεστώτος που υποτίθεται ασφυκτιά στο Idlib….)

Γιατί λοιπόν, παρά τις συνεχείς συζητήσεις μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας δεν έχει συμφωνηθεί ως τώρα η πολυπόθητη (και πολλά σημαίνουσα…) εκεχειρία στο Idlib; Ένας απ’ τους λόγους, καθόλου αμελητέος, είναι ότι το τουρκικό καθεστώς πρέπει να ελέγξει με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ότι ως τώρα το «αντικαθεστωτικό δυναμικό» του θύλακα – δηλαδή την HTS. Μπορεί μεν ο συριακός στρατός ‘n’ friends να εξασφάλισε τον έλεγχο του M5 και της δυτικής πλευράς του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι αντικαθεστωτικοί δεν μπορούν να ρίχνουν προς την μεριά του δρόμου από οβίδες μέχρι drones.

Αυτό που απαιτείται απ’ την Άγκυρα (πέρα και πίσω απ’ το θέατρο των δήθεν «σκληρών μαχών» των μισθοφόρων της με τον συριακό στρατό…) είναι να εξασφαλίσει, επιτέλους, τον έλεγχο του Idlib – των 3 εκατομυρίων ενόπλων και αόπλων. Ένας τρόπος υπάρχει πια για να γίνει αυτό, κι αυτόν ακολουθεί το τουρκικό καθεστώς: χιλιάδες τούρκοι στρατιώτες στα καινούργια “σύνορα”. Και, κάτι που δεν έχει φανεί ακόμα: συγκράτηση των μισθοφόρων του τοξικού και του Τελ Αβίβ μακριά, πολύ μακριά απ’ την ακτίνα βολής κατά των ρωσικών βάσεων.

Διάφοροι διεθνείς “αναλυτές”, εγκάθετοι και μη, συνεχίζουν να ελεεινολογούν την υποτιθέμενη “ήττα” του Erdogan στο Idlib. Αποφεύγουν ωστόσο να απαντήσουν στο ερώτημα των πολλών εκατομυρίων: αν η Άγκυρα ήθελε όντως να αντιμετωπίσει την προώθηση του συριακού στρατού ‘n friends στο Idlib, γιατί μετακόμισε τουλάχιστον 5.000 απ’ τους «δικούς» της αντικαθεστωτικούς στο λιβυκό πεδίο μάχης; Γιατί αδυνάτισε τόσο συστηματικά την όποια άμυνα του Idlib, ενώ μπορούσε να στείλει στον Sarraj είτε τακτικό τουρκικό στρατό σε μεγαλύτερα νούμερα, είτε καυκάσιους μισθοφόρους – οτιδήποτε τέλος πάντων εκτός απ’ τους πολύτιμους αμυντικούς, λίμπερο και ανασταλτικούς χαφ του θύλακα;

Εγκάθετοι ή μη αυτοί που κάνουν μνημόσυνα στον τουρκικό ιμπεριαλισμό (και, έμμεσα, στο μπλοκ της Αστάνα) ούτε απαντούν, ούτε συσχετίζουν καν το λιβυκό πεδίο μάχης με το συριακό. Η αλήθεια τους είναι δυσάρεστη: η Άγκυρα έκανε ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, έναν πρώτο διαχωρισμό μεταξύ των δικών της ενόπλων (που παρά τις προσπάθειές της ήταν μειοψηφία στο Idlib – ειδικά μετά την δολοφονία διάφορων “συμβιβαστικών” οπλαρχηγών απ’ την αμερικανική αεροπορία τον περασμένο Οκτώβρη – αυτό έχει ξεχαστεί; – ναι!!!) μεταφέροντάς τους εκτός συριακού πεδίου!

Κάποιος θα έλεγε ότι ένας τέτοιος χωροταξικός διαχωρισμός των “moderate” απ’ τους “hard core” είναι εξεζητημένος – υπήρχαν όμως αποτελεσματικότερες ιδέες; Όπως και νάχει δεν είναι αρκετός. Για να είναι βιώσιμη μια εκεχειρία (άντε, με μικρές παραβιάσεις) θα πρέπει οι της HTS σχεδόν να καταθέσουν τα όπλα – έστω στην Άγκυρα. Κι αυτό δεν έχει επιτευχθεί.

Σίγουρα είναι βολικό να διαλέγει κανείς κομμάτια απ’ το συριακό πεδίο μάχης για να τα ερμηνεύει όπως τον συμφέρει. Πρέπει να θυμίσουμε πάντως ότι η συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Ντόχα δεν έγινε από ανία. Και οι αιτίες που την έκαναν αναγκαία εξακολουθούν να ισχύουν στο ακέραιο.

(Λέμε τώρα…)

(φωτογραφία: Όλοι οι πληροφοριοποιημένοι σοφοί της διεθνούς δημαγωγίας, που βλέπουν και προβλέπουν «ενδοΑστανική» σύγκρουση στον θύλακα του Idlib αποφεύγουν τον κόπο να εξηγήσουν το τι σημαντικό έχει αυτή η περιοχή για να γίνει αιτία ενός τόσο σοβαρού καυγά. Ενός ρωσο-τουρκικού πολέμου… Είναι όμως εύλογη η φυγοπονία τους: απλά το κοινό τους δεν κάνει τέτοιες απλές ερωτήσεις, αφού είναι κι αυτό πλρηοφοριοποιημένο! Που σημαίνει: πέφτουν οι σημερινές εντυπώσεις, οι αυριανές θα πατήσουν από πάνω και θα διαγράψουν τις προηγούμενες, και ούτω καθεξής…

Αφού η καθημερινότητα έξω απ’ τον στενό και ζόρικο κύκλο των συνηθισμένων ευθυνών, καθηκόντων και σχέσεων είναι η επιφάνεια μιας τεράστιας λίμνης όπου τα κυκλικά κύματα από ένα βότσαλο σβήνουν γρήγορα για να αντικατασταθούν απ’ τα επόμενα, γιατί να μην αναδύονται τέρατα απ’ τον βυθό της;)

Πέμπτη 20 Φλεβάρη. Πιθανόν να μην σας ενδιαφέρει (και γιατί άραγε θα έπρεπε;). Ωστόσο ο πυρήνας των εξελίξεων στον θύλακα του Idlib, ειδικά σε ότι αφορά την συμπεριφορά του τουρκικού στρατού, βρίσκεται σε κάτι που είναι μάλλον ασυνήθιστο στην σύγχρονη πολεμική ιστορία. Στο πως (με ποια μέθοδο και με τι προοπτικές επιτυχίας) μπορούν τα συντεταγμένα “μοντέρνα” κράτη (το τουρκικό ή το ρωσικό για παράδειγμα…) να διαχειριστούν ομάδες ενόπλων που είναι οργανωμένες πια λίγο πολύ σαν συμμορίες (ή σαν clan…) διαμορφώνοντας μια ιδιαίτερα ρευστή κατάσταση επί του εδάφους.

Μαθαίνει η ασταμάτητη μηχανή, για παράδειγμα, το εξής: το τουρκικό καθεστώς στέλνει πράγματι στρατό για να καταλάβει τις περιοχές που ελέγχουν οι αντικαθεστωτικοί, κι αυτό είναι επίσημη δήλωση του υπ.αμ. Akar πριν μια βδομάδα (13 Φλεβάρη). Με την ίδια δήλωση (που προήλθε, όσο κι αν δεν το μάθαμε, από μια πρώτη συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας για εκεχειρία), ο Akar προειδοποιούσε τους “radicals” που δεν θα υπάκουγαν στην συμφωνία – ότι ο τουρκικός στρατός θα στραφεί εναντίον τους…

Ταυτόχρονα όμως, για να συγκρατήσει απ’ την μια μεριά την επιρροή της στους «δικούς» της (syrian national army) και απ’ την άλλη να «πείσει» διάφορους ουαχαβίτες πολέμαρχους, η Άγκυρα, μέσω του στρατού τους, άρχισε να παριστάνει ότι πολεμάει κατά του συριακού στρατού στα σημεία εκείνα του μετώπου που οι «δικοί» της είχαν το πάνω χέρι· και να ασχολείται με την δημιουργία φυλακίων εκεί που όχι-δικοί της ένοπλοι είχαν την πλειοψηφία. Είναι μια λειτουργία capo που πρέπει να γίνει capo di capi…

Φαίνεται ότι υπάρχουν δεκάδες τέτοιοι πολέμαρχοι στο idlib, μια ένοπλη μικροκλίμακα που αρθρώνεται με βάση σχέσεις συγγένειας, καταγωγής ή προσήλωσης σε κάποιον οπλαρχηγό. Στον ελεγχόμενο απ’ την Άγκυρα syrian national army συνωθούνται πάνω από 40 τέτοιες ομάδες, με 100, 200, 500 ή και λίγο παραπάνω τουφέκια. Στη μεριά της ελεγχόμενης απ’ το Ριάντ HTS είναι πολλές περισσότερες (είχαν τον έλεγχο του 90% του θύλακα πριν την συριακή επίθεση)· και υπάρχουν κι άλλοι, ενδιάμεσοι «στρατηγοί», με διάφορα ονόματα οργανώσεων – που γενικά τείνουν να συμμαχούν με όποιον θεωρούν ισχυρότερο. Σε γενικές γραμμές: η «οικονομία» του idlib είναι αυτή των ένοπλων με μικρά, μεσαία και μεγάλα μαγαζιά που έχουν μάθει να επιβιώνουν όχι στη βάση «στρατηγικών σχεδιασμών» αλλά λίγο πολύ στο μεροκάματο.

Ζουν σαν μισθοφόροι (δεν υπάρχει άλλος βιοπορισμός…) και διαπραγματεύονται την «τύχη» τους από μήνα σε μήνα, από βδομάδα σε βδομάδα, ακόμα και από μέρα σε μέρα. Αυτό, τελικά, φτιάχνει ένα μεταμοντέρνο «μέτωπο» (απέναντι στον συριακό στρατό ‘n’ friends, που είναι «μοντέρνος» με την έννοια της οργάνωσης, του σχεδιασμού, της δράσης, της επιμελητείας…) σαν δαντέλα: αλλού υποχωρούμε· αλλού κάνουμε αντεπίθεση· εκεί που υποχωρήσαμε χτες σήμερα αλλάζουμε στάση· κλπ κλπ.

Σ’ αυτήν την κινούμενη άμμο, που έχει πράγματι μικρή σημασία όταν αντιλαμβάνεται κανείς στο συριακό (και το μεσανατολικό) πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου στο σύνολό του, αποκτάει όμως σαφώς μεγαλύτερη όταν πρέπει να επιβληθεί μια κάποια «ειρήνη», αυτό που συμβαίνει είναι: απ’ την μια μεριά η «γενική», «μοντέρνα» (και γι’ αυτό αποδοτική) συρο-ιρανο-ρωσική επίθεση· και απ’ την άλλη μεριά οι τουρκικές βερμπαλιστικές δηλώσεις (που ηχούν σαν αναπαράσταση του επίσης «γενικού» και «μοντέρνου» warfare… ) συνοδευόμενες απ’ το «φόρτωμα» τουρκικού στρατού πάνω όχι μόνο στους radicals (: ουαχαβίτες) αλλά, κυρίως, πάνω στην «άμμο» της κονιορτοποίησης του (εκφρασμένου με όπλα) «κοινωνικού».

Μην βιαστεί να υποστηρίξει κάποιος ότι αυτή η «κονιορτοποίηση», τα μικρο-μεσαία clan στο Idlib (και αλλού), είναι απόδειξη πρωτογονισμού… Μπορεί κάλλιστα να είναι το αντίθετο: ο τρόπος που ο νεοφιλελευθερισμός «παντρεύτηκε» με παραδοσιακές συντηρητικές μορφές και περιεχόμενα σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου…

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Ενώ συνεχίζονται οι «διαπραγματεύσεις» ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα με θέμα το Idlib (για τις οποίες δεν γίνονται ανακοινώσεις, πράγμα «σοφό» γενικά…) το ψόφιο κουνάβι υποστηρίζει ότι συνεργάζεται με τον Erdogan για την κατάσταση στον θύλακα (ή έτσι λέει η καθεστωτική daily sabah). Πολύ ενδιαφέρουσα, και πολύ πειστική αυτή η «συνεργασία» – ειδικά όταν στην βορειοανατολική συρία το ψοφιοκουναβιστάν εξοπλίζει τους ypg υπαλλήλους του εναντίον και του συριακού στρατού, και του τουρκικού, που έχει ξαναρχίσει τις κοινές περιπολίες με τον ρωσικό….

Αν ενδιαφέρει στα σοβαρά το τι συμβαίνει στο Idlib, ιδού: παρά τις δηλώσεις του τουρκικού καθεστώτος, ο συριακός στρατός ‘n’ friends επεκτείνεται διαρκώς και εύκολα στα δυτικά του Aleppo, στη βάση ενός εύλογου σχεδίου να εξασφαλίσει την ηρεμία στον αυτοκινητόδρομο M5. O τουρκικός στρατός, που έχει γίνει κάτι σαν «η δεύτερη φύση του θύλακα» (των εδαφών που έχουν απομείνει) δεν εμποδίζει την προώθηση του συριακού· απλά φτιάχνει παρατηρητήρια / φυλάκια σε θέσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν τα νέα «σύνορα»…

Στην άλλη μεριά ωστόσο, η «συναντίληψη» ανάμεσα στη Δαμασκό και την Άγκυρα (όπως δουλεύτηκε στη συνάντηση εργασίας των Hakan Fidan και Ali Mamlouk στις 13 του περασμένου Γενάρη· περισσότερα σε παλιότερη ανάρτηση, Απ’ το Idlib στο Qamshli, 5/2) δείχνει να πιάνει τόπο.

Έχουμε αναφερθεί στη συστηματική «παρενόχληση» (: τσαμπουκαλεμένη απαγόρευση) της κίνησης ρωσικών (κατά κύριο λόγο) περιπόλων στη βορειοανατολική συρία από αμερικανικά APC: «σου κλείνω τον δρόμο – κάνε μεταβολή – εδώ μόνο εμείς»!)…. Περιμέναμε την απάντηση… Και μια πρώτη δόση, ίσως ενδεικτική, ήρθε πριν 6 ημέρες, στις 13 Φλεβάρη. Ένα αμερικανικό περίπολο σταμάτησε από μπλόκο ντόπιων και του συριακού στρατού σ’ ένα χωριό στα ανατολικά περίχωρα του Qamishli. Στην αρχή οι ντόπιοι πετούσαν πέτρες στα μπλοκαρισμένα στον λασπόδρομο αμερικανικά APC… Μετά από λίγο όμως… Μετά από λίγο βγήκαν τα αυτόματα: βροχή από σφαίρες κατά του περίπολου. Που απάντησε, σκοτώνοντας έναν πολίτη και τραυματίζοντας έναν άλλο.

Όποιος νομίζει πως η Άγκυρα αδιαφορεί για τέτοιες μικρές μεν αλλά ενδεικτικές μάχες επειδή δεν κάνει δηλώσεις και δεν βγάζει φωτιές, απατάται. Αν στο Idlib η διακύβευση είναι η επιρροή της στους τελευταίους ουαχαβίτες (σουνίτες) αντικαθεστωτικούς ένοπλους, στην άλλη άκρη της συριακής επικράτειας η αντιπαράθεση είναι πιο ζωτική (και στρατηγική) για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την μια μεριά βρίσκεται όλο το μπλοκ της Αστάνα, και απ’ την άλλη όλος ο άξονας (Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) με τους ντόπιους μισθοφόρους τους, τους ypg. Αν στο Idlib χρειάζονται και μερικές δόσεις θεάτρου, στο Qamishli και στην al-Hasakah δεν υπάρχουν περιθώρια θεατρικότητας. Απ’ την μια μεριά είναι τα πετρελαιοπήγαδα που συντηρούν την εργολαβία των ypg· απ’ την άλλη μεριά είναι η ιρακινή επικράτεια, και το μέλλον των αμερικανικών βάσεων εκεί. Μια συνάρτηση ζόρικη.

Παρασκευή 14 Φλεβάρη. …[Οι πλευρές συμφωνούν] ότι για την εξασφάλιση της ελεύθερης κίνησης των κατοίκων της περιοχής και των αγαθών, καθώς επίσης και για την αποκατάσταση του εμπορίου και των οικονομικών σχέσεων, η κυκλοφορία κατά μήκος των δρόμων Μ4 (Aleppo-Latakia) και Μ5 (Aleppo-Hama) θα αποκατασταθεί πριν το τέλος του 2018…

Αυτό είναι το σημείο 8 της «συμφωνίας του Sochi» που υπογράφτηκε μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας τον Σεπτέμβρη του 2018. Κατά συνέπεια η ασταμάτητη μηχανή εκπλήσσεται άσχημα που ακόμα και όχι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι (όπως, για παράδειγμα, ο γνωστός Pepe Escobar) αδυνατούν να καταλάβουν τις εξελίξεις στο Idlib τους δύο τελευταίους μήνες. Αδυνατούν παρότι υπάρχουν συγκεκριμένες δηλώσεις απ’ όλες τις πλευρές που (σε κάθε περίπτωση) θα έπρεπε να διαβαστούν πίσω απ’ τις γραμμές…

Για χάρη της μεθόδου (μας…) πρώτα τα γεγονότα. Η επίθεση του συριακού στρατού ‘n’ friends στα ανατολικά του θύλακα του Idlib ξεκίνησε στις 25 Δεκέμβρη του 2019 (ένα χρόνο μετά απ’ την dead line της συμφωνίας του Sochi…) Αν και δεν ήταν παρέλαση, οι (ρωσικοί) αεροπορικοί βομβαρδισμοί και η σταθερή προέλαση του συριακού στρατού ήταν τέτοια ώστε η Άγκυρα αυτό που έλεγε επί εβδομάδες ήταν: … ααα, θα δημιουργηθούν νέα κύματα προσφύγων που δεν τα αντέχουμε… Πράγματι πολλές δεκάδες χιλιάδες αμάχων (οικογένειες των αντικαθεστωτικών) έφευγαν απ’ τις εμπόλεμες ζώνες και ναι, πράγματι, κινούνταν προς τα βόρεια. Όμως εάν ένα κράτος (το τουρκικό) θεωρεί ότι διακυβεύονται σοβαρά του συμφέροντα, δεν κάνει σχόλια για την προσφυγιά. Αναλαμβάνει στρατιωτική δράση – με το επιχείρημα της προστασίας των αμάχων. Αυτό η Άγκυρα δεν το έκανε· ενώ γινόταν όλο και πιο σαφές ότι η άμυνα των αντικαθεστωτικών στα ανατολικά του θύλακα κατέρρεε…

Αφού ο συριακός στρατός ‘n’ friends άρχισε να καταλαμβάνει τμήματα του Μ5· αφού οι άμυνες των αντικαθεστωτικών είχαν καταρρεύσει· κι αφού τα «κύματα των προσφύγων» είχαν κρατηθεί ως ένα βαθμό εντός θύλακα, η Άγκυρα – πριν καμμιά δεκαριά μέρες, κι ενώ ουσιαστικά η υπεροχή του συριακού στρατού είχε γίνει καθολική – αποφάσισε να κινηθεί. Στέλνοντας αρκετό στρατό στον θύλακα. Όποιος, όμως, έβλεπε που πάει αυτός ο στρατός θα διαπίστωνε ότι πέρα και παρά την όποια «αντισυριακή» (και ελάχιστα αντιρωσική) ρητορική της Άγκυρας, ο τουρκικός στρατός ΔΕΝ πήγαινε σε θέσεις που θα εμπόδιζε τον συριακό να ολοκληρώσει την κατάληψη του Μ5. Αντίθετα πήγαινε σε θέσεις όπου ουσιαστικά είχε ολοκληρωθεί η προέλαση των σύριων ‘n’ friends· για να φτιάξει καινούργια «φυλάκια» / παρατηρητήρια…. Σε απλή γλώσσα αυτό λέγεται: ο.κ., εδώ θα είναι τα νέα «σύνορα»…

Εν τω μεταξύ ο τουρκικός πατερναλισμός (υπέρ, υποτίθεται, των αντικαθεστωτικών) κέρδιζε εύκολα την διεθνή δημαγωγία. Οι δηλώσεις του Erdogan και των αξιωματούχων του για το θέμα «Idlib» ήταν τόσο ηχηρές και επαναλαμβανόμενες (την ώρα που ο συριακός στρατός έκανε την δουλειά του: ανακαταλάμβανε όλο και περισσότερες περιοχές ανατολικά και δυτικά του M5) ώστε κάποιος από άλλο πλανήτη θα νόμιζε ότι στο Idlib πρόκειται να γίνει η «μάχη της Καλλίπολης»! Αμ δε! Πέρα απ’ τις σοβαρές αμφιβολίες που υπάρχουν για το αν όντως σκοτώθηκαν μια ντουζίνα τούρκοι και σύριοι στρατιώτες από βολές πυροβολικού απ’ τη μία και την άλλη πλευρά, το μόνο πραγματικό στοιχείο αντιπαράθεσης ως τώρα είναι η κατάρριψη ενός συριακού ελικοπτέρου (εκτός αν μάθουμε στο μέλλον ότι αυτή έγινε το … 2014!)

Ο.Κ. Έχουν γίνει και χειρότερα: η κατάρριψη του ρωσικού su-24…

Παρασκευή 14 Φλεβάρη. … Στείλαμε επιπλέον στρατό για να εξασφαλίσουμε μια εκεχειρία και να την κάνουμε σταθερή, θα ελέγχουμε την περιοχή. Όλα τα απραίτητα μέτρα θα ληφθούν εναντίον όσων δεν συμμορφώνονται με την εκεχειρία, συμπεριλαμβανόμενων των ριζοσπαστών. Τα ενισχυμένα φυλάκιά μας θα συνεχίσουν να παίζουν σημαντικό έλεγχο στην επίβλεψη της κατάστασης στο έδαφος…

Αυτές ήταν οι χθεσινές δηλώσεις του τούρκου υπ.αμ. Hulusi Akar, στη σύνοδο των υπ.αμ. του νατο· εκεί, δηλαδή, που θα είχε το «ελεύθερο» να τα «χώσει» και στον Άσαντ, και στον Putin – αν ήθελε. Αλλά δεν ήθελε…

Μόλις πριν 2 ημέρες (η δουλειά έγινε!), γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Μετά την διπλή εισβολή των τελευταίων εβδομάδων, απ’ την μια απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends εναντίον των σκληροπυρηνικών αντικαθεστωτικών, και απ’ την άλλη από τον τουρκικό στρατό υπέρ, υποτίθεται, των «λογικών» αντικαθεστωτικών, η γεωμετρία της συμφωνίας του 2018 άλλαξε σε δύο σημεία. Πρώτον, ο Μ5 πέρασε στον έλεγχο της Δαμασκού. Δεύτερον, από εδώ και στο εξής, οι εκεχειρίες θα συμφωνούνται απευθείας μεταξύ των μελών του πλοκ της Αστάνα (Άγκυρα / Δαμασκός / Μόσχα / Τεχεράνη…) · χωρίς να λαμβάνονται υπόψη αυτοί οι σκληροπυρηνικοί… Γιατί έχουν πλέον από πάνω τους τον τουρκικό στρατό, και δεν έχουν πια «πολιτική ύπαρξη» έστω και κατ’ ευφημισμό ανεξάρτητη – μια «πολιτική ύπαρξη» που τους είχε αναγνωριστεί καταχρηστικά, και την χρησιμοποίησαν ανεξέλεγκτα.

Δεν είναι τέλεια (για τους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα) μια τέτοια εξέλιξη;…

Αυτό ήταν που επιβεβαίωσε ο τούρκος υπ.αμ. – την ώρα που «ειδική» τουρκική αντιπροσωπεία βρισκόταν (από χτες) στη Μόσχα για να συζητηθούν οι λεπτομέρειες αυτής της εκεχειρίας που ανήγγειλε (και καλό θα ήταν να γίνει σταθερή…) την οποία ο τουρκικός στρατός αναλαμβάνει να επιβάλει στους radicals…

Στ’ αλήθεια όμως: πού είναι το περίεργο σ’ όλη αυτή την ιστορία; Για εμάς το μόνο περίεργο (εντός εισαγωγικών) είναι πως όλο και περισσότεροι θεατές χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και παρασέρνονται απ’ τις εντυπώσεις…. Υπάρχουν πολλά πακέτα τέτοιων εντυπώσεων, που σερβίρονται για κάθε γούστο και για κάθε διανοητικό βαλάντιο.

Πολύ άσχημο αυτό!

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. Μια φορά την εβδομάδα (η πιο πρόσφατη χτες) ο Πομπηίας, ο γνωστός plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, δηλώνει ταγμένος στο πλευρό της Άγκυρας – στο Idlib! Αυτό μπορεί να προκαλεί μια κάποια ναυτία στην Αθήνα, αλλά… Θαυμάσια! Τέλεια – για το μπλοκ της Αστάνα! Διότι χτες «τέλειωσε η δουλειά» της κατάληψης του Μ5, κι αυτό χωρίς να συμβούν τα εξής: να ανακατευτεί είτε το Τελ Αβίβ είτε η Ουάσιγκτον με τίποτα πυραυλικές επιθέσεις υπεράσπισης των αμάχων του θύλακα…

Ούτε η Άγκυρα εμπόδισε αυτήν την επιχειρήση… Εκείνο που έχει κάνει – σε πρώτο επίπεδο – είναι ότι έχει καταλάβει στρατιωτικά τον υπόλοιπο θύλακα, και «υπερασπίζεται» την ίδια την πόλη του Idlib, παρότι είναι εξαιρετικά απίθανο ότι ο συριακός στρατός ‘n’ friends, που βρίσκεται αρκετά κοντά, θα έκανε τέτοια επιχείρηση κατάληψης της πόλης. Με δεδομένο ότι το τουρκικό καθεστώς δεν χρησιμοποιεί αεροπορία, η “αναμέτρησή” του με το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του είναι τόσο εικονική όσο δεν γίνεται περισσότερο. Χύνεται βέβαια κάποιο αίμα ένθεν κακείθεν (αν και υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το τι είναι παραγματικότητα και τι διόγκωση δημιουργίας εντυπώσεων, αφού δεν υπάρχουν “ουδέτεροι τρίτοι” για να καταγράφουν τα γεγονότα…). Αλλά αυτό είναι το τίμημα της πειστικότητας, η δραματουργία που απαιτούν οι περιστάσεις.

Ο Μ5 (που ήταν ο στόχος της επιχείρησης) επανακαταλήφθηκε χτες· η Άγκυρα υπερασπίζεται «αυτοπροσώπως» το Idlib· καταλαβαίνετε τις προεκτάσεις της εξέλιξης;

Με την συμφωνία του Sochi το 2018 Άγκυρα και Μόσχα είχαν συμφωνήσει για την δημιουργία μιας ικανής αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης στον θύλακα του Idlib, έτσι ώστε – μεταξύ άλλων – να αρχίσει η ομαλή και χωρίς κινδύνους χρήση των Μ5 και Μ4. Ανάμεσα στα δύο κράτη μεσολαβούσαν όμως οι ένοπλοι μέσα στο θύλακα, που έπρεπε να πειστούν.

Μετά την διπλή εισβολή των τελευταίων εβδομάδων, απ’ την μια απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends εναντίον των σκληροπυρηνικών αντικαθεστωτικών, και απ’ την άλλη από τον τουρκικό στρατό υπέρ, υποτίθεται, των «λογικών» αντικαθεστωτικών, η γεωμετρία της συμφωνίας του 2018 άλλαξε σε δύο σημεία. Πρώτον, ο Μ5 πέρασε στον έλεγχο της Δαμασκού. Δεύτερον, από εδώ και στο εξής, οι εκεχειρίες θα συμφωνούνται απευθείας μεταξύ των μελών του πλοκ της Αστάνα (Άγκυρα / Δαμασκός / Μόσχα / Τεχεράνη…) · χωρίς να λαμβάνονται υπόψη αυτοί οι σκληροπυρηνικοί… Γιατί έχουν πλέον από πάνω τους τον τουρκικό στρατό, και δεν έχουν πια «πολιτική ύπαρξη» έστω και κατ’ ευφημισμό ανεξάρτητη – μια «πολιτική ύπαρξη» που τους είχε αναγνωριστεί καταχρηστικά, και την χρησιμοποίησαν ανεξέλεγκτα.

Δεν είναι τέλεια (για τους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα) μια τέτοια εξέλιξη; (Μας θυμίζει το πως απαλλοτριώνονται απ’ τα κόμματα διάφοροι αδέσποτοι αγώνες· και ύστερα τα κόμματα «λύνουν το πρόβλημα» μεταξύ τους…)

Α, παρεπιπτόντως, σε σχέση με κάτι αμερικανικούς εκβιασμούς που σχολιάζαμε πριν λίγες ημέρες: το τουρκικό καθεστώς έχει αραιώσει την συμμετοχή του στρατού του στις κοινές περιπολίες με τον ρωσικό στη βόρεια συρία…

Σημειώστε το.