Tag: συρία

Τετάρτη 29 Μάρτη. Την περασμένη Κυριακή η γαλλική καθεστωτική εφημερίδα Le Monde σέρβιρε στο κοινό της αποσπάσματα από μια ιντριγκαδόρικη ιστορία: το πως στελέχη των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, που δούλευαν σε ένα project με συναδέλφους τους της ισραηλινής mossad, έγιναν τελικά πράκτορες αυτής της τελευταίας.

Η υπόθεση πάει πίσω στο 2010, όταν γάλλοι και ισραηλινοί πράκτορες δούλεψαν από κοινού σε ένα σχέδιο στρατολόγησης ενός ανώτατου στελέχους του συριακού καθεστώτος, ώστε να βρουν στοιχεία για τα χημικά όπλα του Άσαντ.

Το σχέδιο πέτυχε· τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η διαρροή στη Monde. Το θέμα είναι ότι μερικοί απ’ τους γάλλους πράκτορες του project συνέχισαν σαν πράκτορες της mossad, αυτή τη φορά εναντίον όχι του συριακού αλλά του γαλλικού καθεστώτος.

Πως εντοπίστηκε αυτό το «δεύτερο σχέδιο» των μυστικών υπηρεσιών του ισραήλ; Επειδή μια άλλη γαλλική μυστική υπηρεσία, με αρμοδιότητα την αντικατασκοπεία, παρακολουθούσε τόσο τους γάλλους όσο και τους ισραηλινούς που δούλευαν το «πρώτο σχέδιο»…

Θα πείτε: και τι μας νοιάζει εμάς αυτή η ιστορία; Χμμμμ… Μήπως επειδή οι θερμά φιλικές και στρατοασφαλίτικες σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Καΐρου ασφαλώς και σημαίνουν ότι οι «άνθρωποι της mossad» αλωνίζουν στα μέρη μας; Και, προφανώς, δεν κάνουν διακοπές;

Το τι θα καταφέρουν να στρατολογήσουν δεν το ξέρουμε. Αλλά δεν μας φαίνεται τίποτα αδύνατο όταν υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια – και δυνατό know how…

Παρασκευή 24 Μάρτη. Έφτασε ο ψεκασμένος στο αμέρικα; Συνάντησε τον “τρελό σκύλο”; Του έσφιξε το χέρι; Του ψιθύρισε στ’ αυτί “μην στεναχωριέσαι που σκότωσες γυναίκες και παιδιά, και λίγοι ήταν”;

Δεν ξέρουμε μεν, αλλά ουσιαστικά αυτό θα γίνει. Πρώτον επειδή ο “τρελός σκύλος” είναι σκληρός αντιτρομοκράτης, και μιλώντας γενικά, το να δολοφονούνται “μουσουλμάνοι” άμαχοι με τις δεκάδες και τις εκατοντάδες δεν είναι τρομοκρατία. (Τρομοκρατία είναι μόνο ό,τι λένε οι λευκοί πρωτοκοσμικοί. Προφανώς επειδή τα αφεντικά τους ξέρουν…)

Και δεύτερον επειδή αυτή εδώ η φτωχή και τίμια χώρα προσπαθεί να πουλήσει για άλλη μια φορά την γεωγραφική της θέση σ’ όσους δίνουν τα περισσότερα. Προς το παρόν ούτε η Ουάσιγκτον πληρώνει. Αν, όμως, πεις σ’ έναν τρελό σκύλο “είσαι γαμώ τα άτομα” μπορεί να σου πετάξει κανά κόκκαλο. Έτσι δεν είναι;

(Κι όπως είπαμε “αριστεροί πατριώτες”, ε; Ραντεβού στα οδοφράγματα των παρελάσεων.

Ή όχι;)

(η φωτογραφία και το ρεπορτάζ αναφέρονται σε δύο διαφορετικές μαζικές δολοφονίες· απ’ τα αμερικανικά βομβαρδιστικά, στο συριακό πεδίο μάχης. Ο ψεκασμένος θα πρέπει να δώσει δύο φορές τα συγχαρίκια. Το δικαιούται! Δεν κάνει κι αυτός ό,τι μπορεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Κάνει…)

Πέμπτη 23 Μάρτη. Ο αμερικανικός στρατός ξεκίνησε ήδη την στρατιωτική του δράση στο συριακό έδαφος (“αντιτρομοκρατικά” πάντα) με έναν εύκολο και αναίμακτο ελιγμό στα δυτικά της Raqqa. (Φυσικά, για τον «πολύ κόσμο», δεν είναι τα αμερικανικά κομμάντα που δρουν με αμερικανικά ελικόπτερα αλλά το μέχρι χτες ελαφρά οπλισμένο πεζικό των ypg and friends που, με ένα μαγικό ραβδί, απέκτησε την απαιτούμενη εκπαίδευση…)

Τις ίδιες ώρες αντικαθεστωτικοί αντάρτες που εξοπλίζονται ποιος ξέρει απο που, μαζί με τον βομβαρδισμό της Δαμασκού έχουν ξεκινήσει και επίθεση στα βόρεια της Hama· ενώ ένοπλοι του isis (ναι, υπάρχει ακόμα…) προσπαθούν να αποκόψουν την επικοινωνία Δαμασκού – Aleppo. Αυτά προκαλούν κάποιον πονοκέφαλο στη συμμαχία Δαμασκού – Χεζμπ’ Αλλάχ – Τεχεράνης – Μόσχας…

Ούτε που μας περνάει απ’ το μυαλό ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της επιτίθενται ταυτόχρονα, και με κάθε διαθέσιμο όνομα, σε διάφορα σημεία στο συριακό πεδίο μάχης (ακόμα και εναντίον αμάχων, πάντα «κατά λάθος»)… Ούτε που μπορούμε να διανοηθούμε τέτοιο πράγμα…

Τετάρτη 15 Μάρτη. Φυσικά το θέαμα είναι απαίσιο· από αισθητική άποψη. Αναφερόμαστε στον ολλανδο-τουρκικό verbal war. Αλλά είναι πολλών χρόνων η ροπή του θεάματος (γενικά, και όχι μόνο του πολιτικού) προς την σκουπιδίλα. Συνεπώς μπορεί κανείς να συμβιβαστεί με το πικρό συμπέρασμα ότι δεν διαλέγουμε την εποχή στην οποία θα ζήσουμε.

Κατά τα υπόλοιπα το τουρκικό καθεστώς «το παίζει σωστά» σαν αντι-φα· δεδομένου ότι δεν απευθύνεται σε πρωτοκοσμικούς αντιφασίστες αλλά σε ένα πολύ ευρύτερο (όχι μόνο μέσα αλλά και έξω απ’ την τουρκία) μουσουλμανικό ακροατήριο, το οποίο ξέρει πολύ καλά ότι έχει ποινικοποιηθεί προκαταβολικά και μαζικά απ’ τους δυτικούς πρωτοσκομικούς· σίγουρα τους κρατούντες, αλλά και σημαντικά τμήματα των κοινωνιών (εκτός αν νομίζει κανείς ότι τα εκτός πρώτου κόσμου μήντια δεν αναφέρονται στους λευκούς φασίστες και ρατσιστές…)

Έως τώρα μόνο το ιρανικό καθεστώς είχε κάνει κάτι τέτοιο, αλλά σε πολύ χαμηλότερους τόνους και χωρίς να επιδιώξει (ή να έχει την τύχη) οι δυτικοί καθεστωτικοί να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ο Ερντογάν, απ’ αυτήν την άποψη, δεν είναι πιο τυχερός αλλά μάλλον πολύ πιο ικανός: άρπαξε την ευκαιρία που του προσέφερε η (προεκλογική) ολλανδική κυβέρνηση (ακόμα δεν το έχουμε φάει: σίγουρα δεν είχαν συνεννοηθεί;) και την τράβηξε τόσο καλά και πετυχημένα, όσο πριν λίγα χρόνια είχε διαολοστείλει τον ισραηλινό πρωθυπουργό, σε διεθνή εκδήλωση, με θέμα την μεταχείριση των παλαιστινίων και τον αποκλεισμό της Γάζας.

Παρότι ορισμένα απ’ τα οφέλη αυτής της τακτικής θα φανούν στο συνταγματικό δημοψήφισμα στην τουρκία στις 16 Απρίλη, υπάρχουν άλλα που εκτείνονται πολύ πέρα απ’ τα τουρκικά συνόρα. Στον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο, πρώτα απ’ όλα τους άραβες, αλλά όχι μόνον σ’ αυτούς. Η εκλογή του φασιστοψόφιου κουναβιού, φανατικού φίλου του ισραήλ, και η δημιουργία ενός επιτελείου καραβανάδων που είναι δηλωμένοι φασιστορατσιστές κατά του ισλαμικού κόσμου (εκτός αν κυβερνιέται από σεΐχηδες και χουντικούς) έχει διαβαστεί σωστά απ’ το επιτελείο των τούρκων χριστιανοδημοκρατών: λείπει μια μουσουλμανική «ηγετική φυσιογνωμία» που να τα χώνει έξω απ’ τα δόντια στους «λευκούς».

Φυσικά ο Ερντογάν δεν έχει ανοίξει ακόμα λογαριασμό με την καινούργια αμερικανική διοίκηση. Περιμένει. Προς το παρόν κινείται στο «βλέποντας και κάνοντας». Αλλά αυτή η αναμονή δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί γενική αδράνεια, τέτοιους καιρούς, ειδικά εφόσον δόθηκαν αφορμές καθόλου ασήμαντες. Οι ολλανδικές πολιτικές βιτρίνες (και σε δεύτερο πλάνο οι γερμανικές) είναι ένας καλός αν και όχι ο κυριολεκτικός στόχος. Το ζητούμενο είναι ένα show αποφασιστικότητας από έναν μουσουλμάνο ηγέτη που δεν φοβάται να απαντάει (κατ’ αρχήν στα λόγια) στους δυτικούς με 10 εκεί που του έκαναν 2. (Εξού και η ιδιαίτερα εύστοχη υπενθύμιση του ρόλου των ολλανδών κυανοκράτων στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα: οι δυτικοί έχουν θάψει γενικά την σφαγή στη βοσνία και τον ρόλο τους σ’ αυτήν, όχι όμως και οι μουσουλμάνοι…)

Δεν είναι άσκηση ύφους! Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, ο Ερντογάν (και σε προηγούμενη φάση ο Νταβούτογλου) έκαναν πολύ και δύσκολη δουλειά για να αποκατασταθεί η τουρκική πολιτική στα μάτια και τα μυαλά των αραβικών πληθυσμών. Δεν πέτυχαν παντού, ειδικά μετά τις αντεπαπαναστάσεις εναντίον της αραβικής άνοιξης. Έσπασαν ωστόσο τον χρόνιο πάγο και την πολλών δεκαετιών αραβική δυσπιστία απέναντι στους (αλλόφυλους και πρώην αυτοκράτορες) τούρκους.

Τώρα, με το ένα μάτι στο συριακό πεδίο μάχης, το τουρκικό καθεστώς έχει το άλλο (και σωστά) σε υπαρκτούς «ανταγωνιστές» για την άμεση επιρροή ειδικά στους σουνίτες άραβες: τα σεϊχάτα και τους πράκτορές τους απ’ την μια· το Κάιρο απ’ την άλλη. Προς το παρόν η επιρροή του φασιστοκαθεστώτος Σίσι είναι μικρή έως αμελητέα· και δεν στέκεται καν το ίδιο, με σταθερότητα, στην επικράτειά του. Ωστόσο η Άγκυρα (προληπτικά…) μπορεί να διαβλέπει ότι ο αιγύπτιος χασάπης (που έχει αλλάξει γραμμή και έχει γίνει «φιλοΆσαντ»…) μπορεί να σπρωχτεί μεσοπρόθεσμα απ’ τους δυτικούς φίλους του (you know who…) για να κόψει την τουρκική επιρροή στη συρία και όχι μόνο…. Με το πλεονέκτημα, φυσικά, της «αραβικότητάς» του.

And the show goes on… Όπως και ο πόλεμος…

Κυριακή 12 Μάρτη. Τα πιο σοβαρά της συνάντησης και των πολύωρων συζητήσεων μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν τις προηγούμενες μέρες (στις 9 και 10) δεν θα τα μάθουμε – εννοείται. Οι εφτά υπουργοί (συν τον υπ.εξ. Cavusoglu) που συνόδευαν τον πρώτο για συζητήσεις με τους ρώσους ομολόγους τους μπορεί και να μην είναι το σημαντικότερο γεγονός στον πλανήτη. Όλα αυτά, όμως, στη συγκεκριμένη συγκυρία;

Οι σχέσεις τουρκίας – ρωσίας είναι μεν ουσιαστικές και με προοπτική, αλλά δεν θα πρέπει να μυθοποιούνται. Δείκτης κρίσιμος είναι οι σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον· και στη Μόσχα αυτά τα ξέρουν «απ’ έξω κι ανακατωτά». Όσο καιρό ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έμενε, με την «φυσική έννοια» (των πεζοναυτών), μακριά απ’ το συριακό πεδίο μάχης, που είναι κομβικό για τα τουρκικά συμφέροντα, η Άγκυρα μπορούσε να φωνάζει. Μπορούσε να φωνάζει, ας πούμε, για την μη έκδοση του Γκιουλέν, προσπαθώντας να εκβιάσει (;) μια κάποια αποστασιοποίηση της Ουάσιγκτον απ’ τις ypg.

Όταν, όμως, ο αμερικανικός στρατός, αποφασίζει ότι πρέπει να αναλάβει αυτοπρόσωπη παρουσία δίπλα στις ypg, τα περιθώρια της Άγκυρας περιορίζονται· στο βαθμό που δεν σκοπεύει να κηρύξει πόλεμο στις ηπα. Πρέπει να αναζητήσει μήπως υπάρχει και «φιλικός τρόπος» για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της στο νότο· «φιλικός» απέναντι στην ψιφιοκουναβική διοίκηση.

Πούτιν και Ερντογάν γνωρίζονται καλά εδώ και πολλά χρόνια. Είναι και οι δυο σκληρά, ωμά πραγματιστές. Ο ρώσος πρόεδρος δεν μπορεί να ζητήσει απ’ τον τούρκο κάτι που θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση σε σχέση με τα περιθώρια ελιγμών που πρέπει να έχει. Μάλλον το αντίθετο. Μπορεί να τον βοηθήσει.

Αυτό σημαίνει πως ενώ το τι κουβέντιασαν και συμφώνησαν είναι «απόρρητο», προς τα έξω μπορούν να εμφανίζονται φίλοι μεν, αλλά όχι και αδέλφια. Σα να λέμε: η ρωσία παίρνει πίσω τις εμπορικές κυρώσεις της στην τουρκία (για την κατάρριψη του Su-24 τον Νοέμβρη του ’15) με το σταγονόμετρο.

Κι ίσως χρειαστεί μελλοντικά να ξανακάνουν τους τσακωμένους…

Παρασκευή 10 Μάρτη. Το έχουμε χαρακτηρίσει (όλη τη μέση Ανατολή) δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου. Δεν έχουμε κανένα δεδομένο για να αλλάξουμε την εκτίμησή μας. Τότε τι συμβαίνει τώρα που αμερικάνοι, ρώσοι και τούρκοι καραβανάδες «κουβεντιάζουν για την αντιτρομοκρατική εκστρατεία κατά του isis;» Τι συμβαίνει τώρα που το αμερικανικό πεντάγωνο διπλασιάζει (σε πρώτη φάση…) τους πεζοναύτες και τα κομμάντα του στην κουρδοκρατούμενη ζώνη της συρίας, με την έγκριση (υποθέτουμε) τόσο της Μόσχας όσο και της Άγκυρας; Τέλειωσε η ενδικαπιταλιστική αναμέτρηση με την μορφή της «αντιτρομοκρατίας»; Είναι όλοι στην ίδια μεριά, στη μεριά του «καλού»;

Έχουμε αναφερθεί κάμποσες φορές απ’ τις σελίδες του Sarajevo στις διπλές και τριπλές «ατζέντες» όσων εμπλέκονται στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτό πρέπει να το ξαναθυμίσουμε. Γιατί η «ενσωματωμένη δημοσιογραφία» (δημαγωγία) που αυτές τις ημέρες παρουσιάζει σαν κάτι «φυσικό» το να θέλουν όλοι την ανακατάληψη της Raqqa απ’ τον isis, αύριο ή μεθαύριο θα πουλάει κάτι άλλο. Με την ίδια φυσικότητα.

Ο αμερικανικός στρατός έχει μεταφέρει, λοιπόν, απ’ τις βάσεις του στην αραβική χερσόνησο (μπαχρέιν) στην κουρδοκρατούμενη ζώνη μια χιλιάδα «σκληροπυρηνικούς» κομμάντο, καθώς και κάμποσα βαριά όπλα (πυροβολικό, τεθωρακισμένα)· αλλά (λέει…) δεν θα εμπλακεί σε μάχες σώμα με σώμα για την ανακατάληψη της Raqqa. Αυτό θα τον κάνουν οι ypg. Οι οποίες, όμως, (λέει…) δεν θα μείνουν στην πόλη… Η διοίκησή της θα δοθεί σε άραβες (σύριους), που επίσης θα συμμετάσχουν, με πολύ μικρότερα μεγέθη, στην επιχειρήση. Η δουλειά των αμερικάνων θα είναι να βομβαρδίζουν από απόσταση και εκ του ασφαλούς…. Με άλλα λόγια: αν «όλα πάνε καλά» κάποιοι θα ματώσουν κυριολεκτικά, οι «τρομοκράτες» θα ηττηθούν, και θα νικήσουν … οι αμερικάνοι! Που θα έχουν να περηφανεύονται ότι δεν ήταν μόνο οι ρώσοι που «απελευθέρωσαν» το Aleppo, αλλά και αυτοί που «απελευθέρωσαν» τη Raqqa.

Ερώτηση κρίσεως τώρα: τι συμφέρον έχουν η Μόσχα, η Άγκυρα, η Δαμασκός, η Τεχεράνη (ακόμα και το μακρινό Πεκίνο) να «πάνε όλα καλά» για τον αμερικανικό στρατό στην επιχειρήση Raqqa;

Παρασκευή 10 Μάρτη. Μπορεί να είμαστε ανόητοι, αλλά δεν μπορούμε να βρούμε ένα τέτοιο συμφέρον. Πολύ περισσότερο που αν “όλα πάνε καλά”, το αμερικανικό πεντάγωνο θα έχει ένα (έστω σιωπηλό) o.k. απ’ τον πληθυσμό στις ηπα να παραμείνει (για «αντιτρομοκρατικούς» λόγους πάντα) στο συριακό έδαφος. Συμφέρει αυτό την Δαμασκό; Συμφέρει την Τεχεράνη; Συμφέρει την Μόσχα (που έχει ήδη τις δικές τις απώλειες στο συριακό έδαφος); Συμφέρει την Άγκυρα;

Δεν το βλέπουμε. Αντίθετα συμφέρει το Τελ Αβίβ και το Ριάντ… Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, ο isis (και όχι μόνο) ήταν βιτρίνα του σχεδίου για την διάλυση (και) της συρίας. Αν αντί για τον isis κατέχει (έστω έμμεσα και ανεπίσημα) εδάφη (και, προφανώς, βάσεις) ο αμερικανικός στρατός, ποιο το πρόβλημα για το σχέδιο; Κανένα! Ας το θυμήσουμε, δεν είναι ακριβώς λεπτομέρεια: ο αμερικανικός στρατός ΔΕΝ έχει προσκληθεί απ’ την νόμιμη κυβέρνηση της συρίας. (Όπως και ο τουρκικός άλλωστε). Τυπικά είναι εισβολέας.

Ορισμένοι αναλυτές τονίζουν ότι η άμεση εμπλοκή αμερικανικού πεζικού στον «αντιτρομοκρατικό πόλεμο» (και) στη συρία δείχνει ότι το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του ήταν ειλικρινείς όταν έλεγαν ότι «αλλάζουν γραμμή», και ότι δεν τους ενδιαφέρει πλέον η αλλαγή καθεστώτος στη συρία αλλά μόνο η συντριβή της «τρομοκρατίας». Χμμμμ… Πολύ γλυκούλι ακούγεται! Τι παρεξήγηση είχε γίνει τόσα χρόνια, ε;