Tag: συρία

Οι φίλοι της Ουάσιγκτον

Τρίτη 2 Μάη. Ο άντρας στη μέση της φωτογραφίας είναι ο Abdi Ferhad Sahin, κούρδος, αξιωματικός του pkk. Ο άλλος δεξιά, με το γυαλί, είναι (τι άλλο;) αμερικάνος καραβανάς. Είναι σε συριακό έδαφος, κοντά στα σύνορα με την τουρκία.

Είναι μάλλον δευτερεύον το τι κάνουν εκεί, όπως και το ποσό με το οποίο έχει επικηρύξει η Άγκυρα τον Sahin εδώ και χρόνια. Είναι επίσης δευτερεύον ακόμα και το ότι η Ουάσιγκτον θεωρεί πάντα το pkk «τρομοκρατική οργάνωση»… Το βασικό είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν διστάζει να ντοκουμεντάρει απέναντι στην Άγκυρα τις επιλογές των συμμαχιών του (των υποτακτικών του πιο σωστά) στο συριακό πεδίο μάχης. Αμερικανικά τεθωρακισμένα περιπολούν φανερά σε ορισμένα σημεία των συρο-τουρκικών συνόρων, σε περιοχές ελεγχόμενες απ’ τις κουρδικές ypg, εν είδει «προστασίας» – κι αυτές οι περιπολίες δεν έχουν καμία σχέση με την «καταπολέμηση του isis”.

Μοιάζει ότι το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται μπροστά σε σταυροδρόμι. Είτε θα συμβιβαστεί μ’ αυτό που θεωρεί προδοσία εκ μέρους της Ουάσιγκτον, μια προδοσία που ωστόσο προστίθεται στις υποψίες (μόνο υποψίες;) ότι πίσω απ’ το περσινό πραξικόπημα υπήρχε, επίσης, αμερικανικός δάκτυλος. Είτε θα δοκιμάσει τις «αντοχές» των αμερικάνων εισβάλλοντας σε κάποιο σημείο της κουρδοκρατούμενης βόρειας συρίας, με την «δικαιολογία» ότι ο στρατός του κατευθύνεται προς την Raqqa.

Θα φανεί. Ίσως υπάρχουν κι άλλα δεδομένα… Απομένει (κατά την φτωχή μας άποψη) αυτό: οι κούρδοι της συρίας θα έπρεπε να είναι σοφότεροι έχοντας επίγνωση ότι οι λυκοφιλίες (και μάλιστα με την Ουάσιγκτον…) καταλήγουν πάντα σε βάρος του πιο αδύνατου…

Αλλά δεν είναι. Δίνουν «γη και νερό» στον στρατό που έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη απ’ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μετά, σε κάποιες περιπτώσεις (προκειμένου να κάνει την δουλειά του) τρώγοντας τους ίδιους τους συμμάχους του.

Τέτοιες επιλογές δεν λέγονται «ρεαλισμός».

Μόνο κλόουν

Παρασκευή 28 Απρίλη. Συνηθιζόταν να ισχύει ότι ο αμερικάνος πρόεδρος είναι ο ανώτερος αρχηγός του στρατού. Αυτό ήταν μια πρόνοια ώστε να ελέγχεται ο αμερικανικός στρατός απ’ τους πολιτικούς, την κυβέρνηση κατ’ αρχήν. Οι αμερικάνοι καραβανάδες, επί της προεδρίας Ομπάμα, γκρίνιαζαν ωστόσο ότι “η κυβερνητική γραφειοκρατία τους δένει τα χέρια”.

Όχι πια. Το ψόφιο κουνάβι παραχώρησε πριν 8 μέρες αποφασιστικές αρμοδιότητες αποκλειστικά στον “τρελό σκύλο” Mattis, που είναι πρώην αρχικαραβανάς και επαγγελματίας δολοφόνος στην κατοχή του ιράκ. Τώρα πια ο αμερικανικός στρατός, με στολή και με κουστούμι θα αποφασίζει πως και πότε θα μεταφέρει δυνάμεις και όπλα στη συρία και στο ιράκ.

Και οι καραβανάδες τρίβουν τα χέρια τους, που λύθηκαν. Όσο για το ψόφιο κουνάβι; Ας μην είναι τόσο αρχιστράτηγος. Ας μείνει κυρίως κλόουν.

Μόνο καραγκιόζης

Παρασκευή 28 Απρίλη. Ο άγγλος υπ.εξ. Boris Johnson έχει κι αυτός, εκ μέρους της κυβέρνησης των συντηρητικών, μια φαγούρα. Συνηθιζόταν να είναι απόφαση του αγγλικού κοινοβουλίου αν ο στρατός της αυτού μεγαλειότητας θα «κτυπήσει» κάποιους που δεν απειλούν την αγγλία, και μάλιστα χωρίς κάποια διεθνή επίσημη απόφαση (του οηε ας πούμε). Εξαιτίας αυτής της ανόητης (για καιρό πολέμου…) συνήθειας, το 2013 το κοινοβούλιο είχε απορρίψει την πρόταση του Cameron για βομβαρδισμό του καθεστώτος Άσσαντ ως υποτιθέμενου ενόχου για επίθεση με χημικά.

Αλλά τώρα ο Johnson νοιώθει ότι είναι καλύτερα οι αποφάσεις για τον αγγλικό στρατό και την δράση του να λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον. Θα είναι δύσκολο αν οι ΗΠΑ μας κάνουν μια πρόταση για κάποια μορφή δράσης σε σχέση με χρήση χημικών όπλων, αν μας ζητήσουν να τους στηρίξουμε – μάλλον με πυραύλους Κρουζ από υποβρύχια στη Μεσόγειο, έτσι νομίζω – θα είναι δύσκολο λοιπόν να τους πούμε όχι. Αυτά είπε κοτζάμ άγγλος υπουργός εξωτερικών.

«Στους πολέμους λέμε ναι» – και χωρίς δημοψηφίσματα. Προφανώς είναι συνέπεια της καινούργιας «εθνικής ανεξαρτησίας» της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας. Υπό την έννοια της ξαναμοιρασιάς του κόσμου με τον μόνο έγκυρο τρόπο που ταιριάζει στα αφεντικά: δια πυρός και σιδήρου.

Συρία…

Παρασκευή 14 Απρίλη. Ενόσω το ψόφιο κουνάβι αποδεικνύεται καλό στο να σπέρνει την σύγχυση (σε όσους νομίζουν ότι θα καταλάβουν την αμερικανική ιμπεριαλιστική τακτική κοιτώντας τον στο στόμα!) υπάρχουν στην Ουάσιγκτον κάμποσοι που έχουν σταθερούς προσανατολισμούς. Να ένα μικρό απάνθισμα από κουβέντες τους, όλες υπό τον όρο της ανωνυμίας:

Α): Ο μόνος τρόπος να λύσουμε το συριακό πρόβλημα είναι με 200.000 πεζοναύτες που θα καταλάβουν την Δαμασκό, θα ρίξουν τον Άσαντ και θα προσπαθήσουν να ξαναφτιάξουν το κράτος. Έχε υπόψη σου ότι στο ιράκ δεν υπήρχε ρωσία. Πρέπει να σκεφτούμε προσεκτικά: αυτό το σχέδιο δεν δούλεψε καλά το 2003 και δεν πρόκειται να δουλέψει ούτε τώρα.

Β): Ένα μόνο κράτος κερδίζει όσο βομβαρδίζουμε την συρία· και σίγουρα όχι η συριακή αντιπολίτευση ή οι αθώοι άνθρωποι που πεθαίνουν εκεί. Κι αυτό το κράτος είναι η κίνα.

Γ): Η συρία θα μπορούσε να γίνει ο τάφος της αμερικανικής δύναμης· και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για να αλλάξουμε το αποτέλεσμα εκεί. Έχουμε χαλάσει πολύ αίμα και χρήμα στη μέση Ανατολή. Απ’ το αφγανιστάν ως το ιράκ και την συρία. Που θα τελείωσει αυτό;

Δ): Το μέλλον του πλανήτη διαμορφώνεται στην περιοχή της ασίας και του Ειρηνικού. Πρέπει να αφιερωθούμε στο να εξασφαλίσουμε ότι η κίνα θα αναπτυχθεί ειρηνικά και δεν θα μετατρέψει την περιοχή σε δική της σφαίρα επιρροής. Πρέπει να σιγουρέψουμε ότι η βόρεια κορέα δεν θα συνεχίσει να αναπτύσει ακόμα πιο αποτελεσματικά όπλα. Πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε έξυπνες στρατηγικές επιλογές. Οι διεθνείς υποθέσεις είναι σκληρή δουλειά, και μια προσέγγιση σε στυλ μπουφέ, κάνουμε κάτι λίγο εδώ και κάτι λίγο εκεί, δεν οδηγεί πουθενά. Είναι μια στρατηγική καταστροφής.

Ο κοινός τόπος αυτών και άλλων παρόμοιων παρατηρήσεων είναι αυτός: το κύριο και το αποφασιστικό μέτωπο για το παρόν και το μέλλον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται στην ανατολική ασία και στον ειρηνικό. Οποιαδήποτε σοβαρή (στρατιωτική) ενασχόληση με τη μέση Ανατολή είναι κάτι παραπάνω από «σπατάλη δυνάμεων»: είναι παγίδα! Όσο περισσότερο «κολλάει» εκεί η Ουάσιγκτον τόσο περισσότερο αδυνατίζει στο κυρίως μέτωπο…

Συμφωνούμε, δεν είναι δύσκολο. Με μια διαφορά όμως. Αν η Ουάσιγκτον «χάσει» την αλυσίδα αφγανιστάν – ιράκ – συρία πάνω στην οποία έχει επενδύσει στρατιωτικά / κατοχικά εδώ και πάνω από 15 χρόνια, τότε θα χάσει και στο κυρίως μέτωπο! Και τώρα βρίσκεται μπροστά στη σοβαρή ανάγκη να προσπαθήσει να κρατήσει αυτήν την αλυσίδα, «σπαταλώντας» σημαντικές δυνάμεις…

Η παγκόσμια (αμερικανική) ηγεμονία έχει γίνει πολύ δύσκολη υπόθεση. Και θα γίνει ακόμα δυσκολότερη αν οι επιμέρους αντιπαλοί της ενώσουν τις δυνάμεις τους· ή, απλά, παραμερίσουν τις διαφορές τους μπροστά στην Ουάσιγκτον.

Δημαγωγία και α-πληροφορικός βομβαρδισμός

Παρασκευή 14 Απρίλη. – Η ρωσία έβαλε βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, σε πρόταση για έρευνα για τους δράστες της επίθεσης με χημικά στην Khan Sheikhoun…

– Χμμμμ… Κάτι προσπαθούν να κρύψουν οι ρώσοι…

Το πρώτο είναι χτεσινή είδηση, που θα μπορούσε να την διαβάσει κανείς (πανομοιότυπη) σε δεκάδες ευρωπαϊκά και αμερικανικά media πρώτης γραμμής. Το δεύτερο είναι το συμπέρασμα του πρώτου, που δεν γράφτηκε συστηματικά· αφέθηκε στη «νοημοσύνη» των πελατών… Αντίθετα, γράφτηκε (πάλι πανοποιότυπα): … Είναι η όγδοη φορά που η Μόσχα βάζει βέτο σε αποφάσεις σχετικά με την συρία που είναι εναντίον του Άσαντ… Οπότε; «Ο νοών νοείτω»…

Ωστόσο ο «νοών» θα έπρεπε να αναρωτηθεί για το πρώτο, την είδηση περί ρωσικού βέτο: Γιατί; Γιατί η Μόσχα έβαλε βέτο σε μια απόφαση για έρευνα των αιτίων (και των αυτουργών) της επίθεσης με τα χημικά, ειδικά όταν η ίδια έλεγε ότι αυτό είναι που πρέπει να γίνει;

Τα καθεστωτικά μήντια μιας μεγάλης γκάμας «εθνικοτήτων» δεν θεώρησαν απαραίτητο να δώσουν μια κάποια εξήγηση για την ρωσική άρνηση. Το σερβίρισμα της «είδησης» έγινε έτσι ώστε να υπάρχει, επίτηδες, ένα λογικό κενό. Αυτό το λογικό κενό, ύστερα, θα μπορούσε να γεμίσει εύκολα με υπονοούμενα και ασκήσεις συνωμοσιολογίας. Πράγμα που έγινε.

Κάτι βρώμαγε (για την μύτη μας). Ψάξαμε (με δυσκολία) και βρήκαμε τι είχε συμβεί. Η πρόταση (στην οποία έβαλε βέτο η Μόσχα αλλά δεν έπεισε κι έναν μικρό αριθμό κρατικών αντιπροσώπων απ’ τα 15 μη μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε) ΔΕΝ πρότεινε την σύσταση μιας επιτροπής έρευνας, αλλά:

– Κατηγορούμε το καθεστώς Άσαντ για την επίθεση με τα χημικά, και
– Απαιτούσε απ’ αυτό να συνεργαστεί στη διεξαγωγή μιας έρευνας στην Khan Shekhoun…

Αυτό ΔΕΝ λέγεται «πρόταση για έρευνα»! Και έγινε για να απορριφθεί, έτσι ώστε μετά να πουληθεί κατάλληλα «ο ύποπτος ρόλος της Μόσχας στην υπόθεση των χημικών του Άσαντ». Απ’ την μεριά της Μόσχα το βέτο ήταν λογικό: δεν είναι δυνατόν να κατηγορείται κάποιος σαν ένοχος και, ύστερα, να του ζητιέται να συνεργαστεί για την έρευνα…

Πρόκειται για ένα τελευταίο κατόρθωμα… Το είπαμε πριν 2 μέρες, θα το ξαναπούμε: η συστηματική παραπληροφόρηση απ’ τα καθεστωτικά μήντια (όχι μόνο τα δυτικά, αλλά και τα ρωσικά, τα κινέζικα, κλπ) και απ’ τον πυκνό γαλαξία των «εναλλακτικών cyber μήντια» που είναι δορυφόρος τους, έχει αποκτήσει πολεμική πυκνότητα και καθολικότητα. Είναι συστηματικό, δομικό στοιχείο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία.

Προετοιμαζόμαστε για να βρεθούμε απέναντι σε καταστάσεις που θα είναι φρικιαστικές από διανοητική και ηθική άποψη: συλλογικές παράνοιες, εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας λογικής αναζήτησης αιτίων και λογικής συσχέτισης με αποτελέσματα, πλήρη διανοητική, ηθική, και ψυχοσυναισθηματική παράδοση των πληθυσμών, θεωρίες συνωμοσίας σαν απάντηση στα προηγούμενα, άλλες παράνοιες εκεί, κλπ κλπ.

Εσείς;

Συμφώνησαν ότι διαφωνούν

Πέμπτη 13 Απρίλη. Οπωσδήποτε οι γριές αλεπούδες (πρώτα ο Lavrov και μετά το Putin) είχαν την ευκαιρία «να πάρουν τα μέτρα» live του ψοφιοκουναβικού υπ.εξ. Tillerson, που μπορεί να ήταν «πετυχημένος ceo», αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τις ικανότητες του στον πόλεμο με άλλα μέσα – αυτός δεν είναι ένας ορισμός της (καθεστωτικής) πολιτικής;

Το τι και πως κουβέντιασαν δεν θα το μάθουμε. Οι δηλώσεις προς τα μήντια ας μπουν σε παρένθεση. Το ενδιαφέρον (και δείγμα της τρικυμίας στο κρανίο του) ήταν το ότι ο Tillerson δήλωσε ότι «έχει τεκμηριωθεί ο ρόλος της Μόσχας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές»!

Δηλαδή είπε: δουλέψατε για να βγει ο Τραμπ… Αυτός που με έκανε υπουργό εξωτερικών (!!!!)

Τι του λες, δηλαδή, ενός τέτοιου τύπου;

America, america

Τετάρτη 12 Απρίλη. Υπάρχουν κάποιοι που, στα σοβαρά, υποστηρίζουν ότι η πρόσφατη αμερικανική επίθεση (ή, έστω, μισο-επίθεση…) στη συρία είναι «στροφή 180 μοιρών» στην εξωτερική πολιτική που είχε υποσχεθεί προεκλογικά το ψόφιο κουνάβι. Δεν είμαστε σίγουροι αν κοροϊδεύουν συνειδητά ή έχουν κάψει τα εγκεφαλικά τους κύτταρα. Το “america first” είναι αδιανόητο και αδύνατο αν δεν είναι ηγεμονικό! Κατά συνέπεια ο πυρήνας του «america first» είναι το «america everywhere»! Παντού όπου αμφισβητούνται ή διακυβεύονται τα αμερικανικά συμφέροντα, όπως αυτά εννοούνται κάθε φορά.

Η πρόσφατη σύνοδος των g7 την ιταλία έμοιαζε, περισσότερο από ποτέ ως τώρα, σαν απομίμηση (ή φάρσα) πολεμικού συμβουλίου. (Να θυμίσουμε ότι οι g7 ήταν g8, με την συμμετοχή και της Μόσχας. Η οποία «διώχτηκε» απ’ το σουαρέ, τον Μάρτη του 2014, λόγω της προσάρτησης της Κριμέας. Στους g7 συμμετέχουν γαλλία, ιταλία, γερμανία, ηπα, καναδάς και ιαπωνία· συν την ε.ε….). Ο υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν Rex Tillerson δήλωσε ότι «οι ηπα θα τιμωρούν οποιονδήποτε εγκληματεί κατά αθώων οπουδήποτε στον πλανήτη». Και ότι η Μόσχα θα πρέπει να συνετιστεί και να σταματήσει τα κολλητιλίκια με την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Είναι βέβαια πιθανό ότι δεν πρέπει να παίρνει κανείς στα σοβαρά τις δηλώσεις του συγκεκριμένου αμερικάνου αξιωματούχου· λέει και ξε-λέει σε ρυθμούς που θα ζήλευε και ο κυρ Γιάνης. Ωστόσο οι υπόλοιποι υπ.εξ. του τραπεζιού, ειδικά οι ευρωπαίοι, έκαναν ότι τον ακούνε. Απ’ την μια δεν ήθελαν να του χαλάσουν τα κέφια, απ’ την άλλη όμως δεν ήθελαν ούτε να τον ενθαρρύνουν. Τελικά κατέληξαν όλοι μαζί στο ότι “Assad must go” και στο ότι “θα ήταν αντιπαραγωγικές καινούργιες κυρώσεις στη Μόσχα για τον ρόλο της στη συρία” (;;) – παρά την πρόταση του “global Britain” Boris Johnson – αλλά, επίσης, στο ότι “ο Πούτιν θα πρέπει να σταματήσει την υποκρισία του στη συρία”… (Το γεγονός ότι αυτό το τελευταίο το “έσπρωξε” ο γάλλος υπ.εξ. Jean-Marc Ayrault, με τις πάντα υπαρκτές υπόγειες σχέσεις με το καθεστώς Άσαντ, δείχνει τι σημαίνει να ξέρει κανείς καλά από υποκρισία!!!)

Ειδωμένη σαν «πολεμικό συμβούλιο» η τελευταία σύνοδος των g7 ήταν συναυλία λυκοφιλίας.

Τι θα κάνει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον; Ακριβώς αυτό που υποσχέθηκε το ψόφιο κουνάβι: θα σπρώξει, θα κλωτσήσει, θα πατήσει σε σβέρκους και, κυρίως, σε πτώματα· προσπαθώντας να μείνει «πάνω πάνω» στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

(Επειδή το θέαμα δεν έχει όρια: το τελευταίο που κυκλοφορεί στην global δημαγωγία είναι ότι το ψόφιο κουνάβι βομβάρδισε το αεροδρόμιο στη συρία … επειδή αυτό του εισηγήθηκε η κόρη του!.. Πριν κάτι δεκαετίες έγινε της μόδας μια άλλη θεωρία: ότι ο Κλίντον έριξε παρόμοιους πυραύλους στο σουδάν για να «καθαρίσει» κάτι λεκέδες στο παντελόνι του…

Πλάκα έχουν αυτά τα οικογενειακά των ενοίκων του άσπρου σπιτιού. Απλά η αναγωγή τους σε αιτίες έχει στόχο, κρυφό ή φανερό αδιάφορο, να νομίζουμε ότι ζούμε τα καπρίτσια και τα βίτσια των δωματίων κάποιου παλατιού… Τόλμη και γοητεία ένα πράμα… )

Άντε, λοιπόν, να δούμε τι θέλει η κυρά Ιβάνκα για την βόρεια κορέα… Επίσης ας μαθευτεί ποιες οικογενειακές σχέσεις διαμορφώνουν τις σκέψεις και τις αποφάσεις του επιτελείου του ψόφιου κουναβιού… Καπιταλισμός; Μπααααα…. Αναβίωση της αριστοκρατίας!!!)

Πολεμική αποπληροφόρηση

Τετάρτη 12 Απρίλη. Είναι ένα ζήτημα στο οποίο θα επανερχόμαστε τακτικά: παρά τις ρητορείες περί «ελεύθερης πληροφόρησης» και «αντικειμενικής δημοσιογραφίας» ακόμα και τρανταχτά ονόματα των παγκόσμιων media κάνουν πλέον άγρια αποπληροφόρηση / παραπληροφόρηση· πέρα απ’ ό,τι «είχαμε συνηθίσει» εδώ και χρόνια. Η εκτίμησή μας είναι ότι αυτό συμβαίνει επειδή πράγματι ο καπιταλιστικός κόσμος μπαίνει βαθύτερα στα σκοτάδια της πολεμικής διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης.

Συνεπώς ένα απ’ τα πολλά που κρύφτηκαν σε σχέση με την αμερικανική επίθεση στη συρία ήταν οι «αντιδράσεις της άλλης πλευράς» – πέρα απ’ την αναμετάδοση λίγων δηλώσεων, για να διασωθούν τα προσχήματα.

Ενδεικτικά λοιπόν: μετά την επίθεση εντατικοποιήθηκαν οι επαφές μεταξύ Μόσχας, Τεχεράνης, Δαμασκού και Χεζμπ’ Αλλάχ. Την Κυριακή το πρωί ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani τηλεφωνήθηκε με τον Assand. Ύστερα τηλεφωνήθηκε με τον Putin. Παράλληλα, την προηγούμενη ημέρα, είχαν επικοινωνήσει ο ιρανός αρχηγός του στρατού Mohammad Hossein Baqeri με τον ρώσο Valeri Gerasimov, αλλά και οι επικεφαλής των συμβουλίων εθνικής ασφάλειας Ali Shamkhai και Ratrushev. Ξαναμίλησαν και την Κυριακή. Οι υπ.αμ. ρωσίας, συρίας και ιράν μίλησαν μεταξύ τους χτες.

Το τι κουβεντιάζουν βάσιμα το υποθέτει κανείς. Το ότι υπάρχει κι αυτή η πλευρά είναι σκόπιμο να παραλείπεται. Απ’ τα μάτια του κοινού: αφού πάντα (πάντα!) γίνεται ένας πόλεμος του «καλού» με το «κακό» (όπου το «καλό» είναι στην δική μας μεριά) το να προβάλλεται το «κακό» σαν σκιώδες και αμφίβολο είναι μέρος της απόδειξης … της κακίας του….

Προβοκάτσια στη συρία: μια πρώτη αποτίμηση

Δευτέρα 10 Απρίλη. Απ’ την στενά εννοημένη γεωπολιτική άποψη, απ’ την σκοπιά δηλαδή του ζητήματος σε ποιο βαθμό η Ουάσιγκτον κατάφερε με την πρόσφατη πυραυλική επίθεση να ξαναεδραιωθεί στο συριακό πεδίο μάχης, δεν θα βιαστούμε να δώσουμε οριστική απάντηση. Κι αυτό το πεδίο, όπως επίσης το ιρακινό, το αφγανικό και το υεμενίτικο, είναι «ανοικτό» εδώ και χρόνια: θέατρα ενός αργού, φονικού και μακρόσυρτου πολέμου όπου μπορούν να συμβαίνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες αλλαγές συσχετισμών…

Από «ψυχο-πολιτική» άποψη όμως η προβοκάτσια / επίθεση ήταν, κρίνουμε, επιτυχημένη. Κι αυτό φαίνεται απ’ το πως μπορεί να δουλέψει σαν «προηγούμενο» για μια (ευρύτερη) απειλούμενη ή πιθανή επίθεση στη βόρεια κορέα (για παράδειγμα…).

Α) Το καθεστώς της Δαμασκού, για ελάχιστο ιστορικό χρόνο, φάνηκε ότι βγαίνει απ’ το στόχαστρο της Ουάσιγκτον. Αντίθετα εκείνο της Pyongyang είναι κηρυγμένο επίσημα και μόνιμα σαν «στόχος», απ’ την εποχή του Μπους του Β, αν όχι νωρίτερα. Συνεπώς η ιδεολογική προεργασία (για τη νομιμοποίηση μιας επίθεσης) εναντίον του δεύτερου είναι υπερώριμη, σε αντίθεση με την συριακή περίπτωση.

Β) Το καθεστώς της Δαμασκού κατηγορήθηκε για «χρήση χημικών» στο πόδι, και χωρίς καμία απόδειξη. Αντίθετα εκείνο της Pyongyang κατηγορείται για κατοχή πυρηνικών, και υπάρχουν αρκετές αποδείξεις γι’ αυτό. Συνεπώς δεν χρειάζεται «σκηνοθεσία της επικινδυνότητας».

Γ) Το καθεστώς της Δαμασκού δεν έχει στοχοποιήσει αμερικανικό «πολεμικό υλικό» (ζωντανό ή «πάγιο»…). Αντίθετα εκείνο της Pyongyang αναπτύσσει σταθερά την πυραυλική του τεχνολογία (χωρίς να το κρύβει) και θεωρείται πως έχει ήδη στην ακτίνα δράσης του αμερικανικές βάσεις στην ιαπωνία, στη νότια κορέα, και στον ειρηνικό. Θεωρητικά θα μπορούσε, κάνοντας ένα άλμα, να αποκτήσει βαλιστικούς πυραύλους που να φτάνουν στο σύνολο της αμερικανικής επικράτειας. Συνεπώς ενώ το συριακό καθεστώς είναι αντίπαλος δεύτερης ή τριτης σειράς για την Ουάσιγκτον, το βορειοκορεατικό είναι πρώτης.

Δ) Τέλος η βόρεια κορέα ανήκει στο «μέτωπο του ειρηνικού», που είναι το βασικό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Αφού, λοιπόν, το ψοφιοκουναβικό καθεστώς κατάφερε το ελάσσον (την επίθεση στη συρία) με απόλυτα καουμπόικο τρόπο και, παρ’ όλα αυτά, είχε την χαρά να απολαύσει απλόχερα υποστήριξη ή, έστω, συμπάθεια, τι εμπόδιο θα συναντήσει αν επιδιώξει το μείζον (μια επίθεση στην βόρεια κορέα);

Αυτό είναι το εμπόδιο: εκεί, στον Ειρηνικό, στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, είναι κι άλλοι «με το όπλο παρα πόδα». Όχι αμελητέοι: το Πεκίνο και η Μόσχα. Δεν επιδιώκουν, βέβαια, μια μετωπική αναμέτρηση με την Ουάσιγκτον· πόσο αδρανείς όμως μπορούν να μείνουν στις πολεμικές «πρωτοβουλίες» της; Στον Ειρηνικό ο 4ος παγκόσμιος είναι κυριολεκτικός: διακρατικός, χωρίς proxies, χωρίς προσχήματα.

Σε κάθε περίπτωση, το «ψυχοπολιτικό» κέρδος της Ουάσιγκτον μεταξύ των «δυτικών πληθυσμών» αποτελεί ένα είδος ιδεολογικού κεφαλαίου. Το πως και πότε ακριβώς θα επιχειρήσει να το αξιοποιήσει (ή, απλά, να το φρεσκάρει) είναι κάτι που μένει να το δούμε. Ωστόσο δεν θα το αφήσει να πάει χαμένο…

(φωτογραφία: Δικέ μου τους βλέπεις αυτούς τους τομαχώκ που ρίχνω στη συρία; Έχω και καλύτερους για τη γούνα σου!…)

Παραλειπόμενα μιας προβοκάτσιας 1

Κυριακή 9 Απρίλη. Δεν το ξέραμε προχτές, τώρα το ξέρουμε. Εντελώς συμπτωματικά (…) το στρατιωτικό αεροδρόμιο του Άσαντ (al Syairat) που κτύπησε η Ουάσιγκτον, στα περίχωρα της Hom, έχει άμεση σχέση με την αποτροπή της ισραηλινής επιδρομής στην Palmyra στις 19 Μάρτη: το «μεσαίας ποιότητας» σύστημα αεράμυνάς του ήταν αυτό που εντόπισε τα ισραηλινά αεροπλάνα, και εκτόξευσε εναντίον τους έναν τουλάχιστον πύραυλο. Σατανική σύμπτωση: σαν να συμμετείχε και ο Lieberman στην επιλογή του στόχου απ’ την Ουάσιγκτον…

Λιγότερο συμπτωματικό, ας πούμε «συμβολικό»: αυτό το αεροδρόμιο (που δεν έπαθε σοβαρές ζημιές, χρησιμοποιήθηκε απ’ την συριακή αεροπορία λίγες ώρες μετά την αμερικανική επίθεση…) είναι το βασικό hub για την υποστηρίξη του θύλακα στην Deir Ezzor. Είναι μια θέση στην ανατολική συρία, όπου πριν κάτι μήνες η αμερικανική αεροπορία σκότωσε «κατά λάθος» 60 στρατιώτες του Άσαντ, επιτρέποντας ταυτόχρονα στους ένοπλους του isis να ανακαταλάβουν σε βάρος τους στρατηγικής σημασίας λόφους.

Μετά απ’ αυτές τις συμπτώσεις και όχι συμπτώσεις μπορεί κανείς να συμπεράνει: όσο πιο πολύ εξελίσσεται τεχνολογικά ο αμερικανικός στρατός, τόσο πιο “ό,τι κάτσει” γίνεται η δράση του…

Ή μήπως όχι;