Tag: συρία

Πέμπτη 18 Μάη. Έχουμε ακόμα κάποια μικρή επιφύλαξη, αλλά το λέμε από τώρα: φαίνεται ότι ο αμερικανικός στρατός έχει ξεκινήσει «σιγά σιγά» εισβολή στο νοτιοανατολικά της συρίας. Στα σύνορα με το ιράκ (ένα σημείο) και στα σύνορα με την ιορδανία (δεύτερο σημείο). Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για περιοχή δίπλα στον Ευφράτη. Τυπικά οι (ως τώρα) συνοριακές επιχειρήσεις μοιάζουν να στρέφονται κατά του isis. Ο πραγματικός στόχος όμως φαίνεται ότι είναι ο θύλακας της Deir ez-Zor, που ελέγχεται απ’ τον στρατό του Άσαντ πολιορκούμενος απ’ τον isis (είναι η περιοχή που “κατά λάθος” η αμερικανική αεροπορία είχε σκοτώσει πάνω από 60 στρατιώτες του Άσαντ, επιτρέποντας στον isis να καταλάβει τις θέσεις τους…): γίνεται ήδη μια προσπάθεια του συριακού στρατού και των συμμάχων του, συμπεριλαμβανόμενης της Μόσχας, απ’ τα ανατολικά της Palmyra να προωθηθεί ως την Deir ez-Zor, μια απόσταση αραιοκατοικημένη, πάνω από 150 χιλιόμετρα.

Η Ουάσιγκτον δείχνει ότι θα ήθελε να προλάβει αυτήν την προώθηση… Γιατί αν ο στρατός του Άσαντ καταφέρει να φτάσει ως εκεί, τότε θα είναι εύκολο να δημιουργηθεί μελλοντικά, κάποια στιγμή, μια οδική επαφή με σιιτικά εδάφη του ιράκ και μέσω αυτών με το ιράν. Αυτό, δηλαδή, που δεν θέλει με τίποτα ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε το Ριάντ…

Αν όντως ο αμερικανικός στρατός έχει εισβάλει και απ’ το νότο ή αν «καλύπτει» και ενισχύει σ’ αυτή τη συνοριακή ζώνη της συρίας με την ιορδανία και το ιράκ αντικαθεστωτικούς αντάρτες (όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι), αυτό σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους παίρνουν πλέον ανοιχτά τον ρόλο του isis, στο συριακό πεδίο μάχης…

Κι αυτό δεν είναι «καλό»…

Σάββατο 13 Μάη. Τελικά ο εξοχότατος πρωθυπουργός και η συνοδεία του (ξανα)πήγαν στο Πεκίνο, για την διεθνή συνάντηση “μια ζώνη ένας δρόμος” (αν και η αρχική πρόσκληση απευθυνόταν στον πρόεδρο Πάκη…) Αυτή τη φορά το ταξίδι θα είναι κάπως καλύτερο από μερικές απόψεις: δεν θα τον αφήσει το κινεζικό καθεστώς να περιμένει κάνοντας βόλτες και τουρισμό κανά διήμερο, μέχρι να τον υποδεχθεί επίσημα – όπως έγινε την προηγούμενη φορά.

Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που τα ντόπια καθεστωτικά μήντια κάθε είδους, πατριωτικά καθώς είναι, δεν θα τα αναφέρουν. Στο Πεκίνο βρίσκεται και ο Ερντογάν (“ο σουλτάνος”, της “υπό διάλυση τουρκίας”, για να μην ξεχνιόμαστε…) και θα τα πει (και) με τον εξοχότατο. Αλλά ο Ερντογάν έχει σοβαρότερη δουλειά στο Πεκίνο απ’ το να δώσει βάση σ’ έναν φλύαρο και ψωνισμένο ψευτάκο: θα συμμετάσχει σε τριμερή συνάντηση με τον Πούτιν και τον Σι Τσινπίνγκ…

Η σοβαρότητα αυτής της τριμερούς ξεκινάει με το καλημέρα: είναι η πρώτη φορά που Μόσχα και Πεκίνο οργανώνουν από κοινού συνάντηση, με οποιονδήποτε. Επιπλέον είναι μια ρωσο-κινεζική “κοινή πρωτοβουλία” έξω απ’ τα τωρινά πλάσια του “συμφώνου της Σαγκάης”. Το ανακοινωμένο μενού της συνάντησης είναι “θέματα εμπορίου και οικονομικής συνεργασίας”… Και περιφερειακά ζήτηματα· με το “συριακό ζήτημα” πάνω πάνω. Συνεπώς, ειπωμένο με ελληνική ορολογία, αυτή η τριμερής είναι “σημαντική διεθνής πολιτική αναβάθμιση” για το τουρκικό καθεστώς. Το οποίο μόνο οι έλληνες “βλέπουν να καταρρέει όπου νάναι”…

Το έχουμε ξαναπεί: το Πεκίνο ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μέση Ανατολή, και όχι μόνο λόγω “δρόμου του μεταξιού”. Υποθέτουμε ότι τα τρία αφεντικά θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν γνώμες για τον ρόλο της Ουάσιγκτον σ’ όλη την ασία. Και όχι μόνον εκεί. (Το που θα καταλήξουν δεν θα μας το πουν). Την ίδια ώρα ο εξοχότατος θα έχει γυρίσει στην Αθήνα για να ξαναπέσει στα δυσάρεστα και καθόλου “φευγάτα”…

Απ’ το Πεκίνο ο Ερντογάν θα πετάξει για την Ουάσιγκτον. Εκεί υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες…

Σάββατο 13 Μάη. …Υπάρχει ακόμα μια μεταβατική διαδικασία στις ηπα. Το βλέπουμε. Θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί και ευαίσθητοι εξαιτίας αυτής της εξελισσόμενης μεταβατικής περιόδου… Αυτό είπε μεταξύ άλλων χτες ο Ερντογάν σε δημοσιογράφους (σε σχέση με το ταξίδι του στις ηπα) πριν φύγει για την κίνα.

Οι σχετικά χαμηλοί τόνοι που προς το παρόν κρατάει το τουρκικό καθεστώς (σε αντίθεση με τους υψηλούς που χρησιμοποιούν διάφοροι δικοί του “σύμβουλοι” αρθρογραφώντας) σημαίνει ότι απ’ την στιγμή που δεν κινδυνεύει άμεσα απ’ τον εξοπλισμό των ypg και την ζεστή φιλία τους με το αμερικανικό πεντάγωνο, θα ελιχθεί. Θα προσπαθήσει να «κερδίσει» τα δυνατόν περισσότερα απ’ την Ουάσιγκτον (σαν υποτιθέμενα «αντίβαρα»). Προς το παρόν παριστάνοντας ότι ο εξοπλισμός των ypg ήταν απόφαση της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα) που απλά υλοποιεί η τωρινή…

Όμως, στην πράξη, η Άγκυρα ξέρει πολύ καλά τι επιδιώκουν οι αμερικάνοι στη μέση Ανατολή, και πως το μεθοδεύουν. Ακόμα και εναντίον της. Και επειδή «αγριεύει» αυτή η μεθόδευση, προτιμάει να απαντήσει πρακτικά αντί, απλά, να γαυγίζει μόνο…

Έτσι, αν καταλαβαίνουμε σωστά τα υπονοούμενα διάφορων (καθεστωτικών) αρθρογράφων σε τουρκικά μήντια, η Άγκυρα θα συνεχίσει να κινείται «εκτός αμερικανικής γραμμής», ακόμα κι αν αυτό θυμώνει την Ουάσιγκτον…

Τρίτη 9 Μάη. Ποια είναι η στρατιωτική σκοπιμότητα της ανακήρυξης των 4 “ζωνών αποκλιμάκωσης” στο συριακό έδαφος απ’ την συμμαχία Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Άγκυρας (δες σχόλιο 5 Μάη), ε; Αυτό που μισολέγεται είναι ότι έτσι η πλευρά του Άσαντ θα μπορέσει να συγκεντρώσει δυνάμεις για να επιτεθεί στον isis, απ’ την Palmyra που βρίσκεται τώρα ως τον θύλακα της Deir ez-Zor. Είναι μια απόσταση 200 χιλιομέτρων, αραιοκατοικημένη, ελεγχόμενη απ’ τους ουαχαβίτες σκληροπυρηνικούς…

Ωστόσο θα μπορούσαν να υπάρχουν κι άλλοι υπολογισμοί. Πρώτον, η δυνατότητα να επιστρέψει ένα μέρος των ένοπλων της Χεζμπ’ αλλάχ πίσω στα σπίτια τους, στο νότιο λίβανο, όπου πολλοί περιμένουν ισραηλινή επίθεση. Δεύτερον, μια αναδιάταξη των στρατών της πλευράς του Άσαντ, προς το νότο, απ’ την Darra και για 150 χιλιόμετρα περίπου προς τα ανατολικά: στο ιορδανικό έδαφος που βρίσκεται ακριβώς απο κάτω «παρατηρούνται κινήσεις και συγκέντρωση αμερικανικού και ιορδανικού στρατού». Η Δαμασκός, η Τεχεράνη και η Μόσχα εικάζουν (και φοβούνται) εισβολή του αμερικανικού στρατού και του όποιου «φιλικού» πεζικού και απο εκεί. Ειδικά η Τεχεράνη (που έχει, ως τώρα, περίπου 1000 νεκρούς απ’ την συμμετοχή των «φρουρών της επανάστασης» στον πόλεμο στη συρία) σκέφτεται να στείλει κι άλλο στρατό στη συρία, ακριβώς για να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Αλλά πως θα αντιμετωπιστεί; Με ανοικτή ιρανο-αμερικανική σύγκρουση;

Η «ζώνη αποκλιμάκωσης» στην Daraa, που είναι μεταξύ άλλων «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» οποιουδήποτε, φαίνεται ότι έχει σκοπό να εμποδίσει την δράση είτε της αμερικανικής, είτε της ισραηλινής αεροπορίας· είτε και των δύο. Παρότι η συγκεκριμένη συμφωνία (στην Astana) έχει γίνει δεκτή θετικά απ’ τον γ.γ. του οηε, η Ουάσιγκτον δεν την δέχεται. (Και ποιος χέζει τον οηε;). Σίγουρα το αμερικανικό πεντάγωνο δεν γουστάρει να του επιβάλλουν απαγορεύσεις οι αντίπαλοί του!

Κοιτώντας τον χάρτη της συρίας η χρησιμότητα που καταλαβαίνουμε σε μια τέτοια πιθανή αμερικανική εισβολή απ’ το νότο είναι να «ενωθεί» η ελεγχόμενη από δαύτους νότια ζώνη (όταν την καταλάβουν) με την από βορρά προώθησή τους (μαζί με τους συμμάχους των ypg), που προς το παρόν λέει ότι έχει στόχο την Raqqah. Ώστε να κοπεί η δυτική συρία που ελέγχει ο Άσαντ απ’ την ανατολική. Απ’ την όποια μελλοντική σύνδεση με το ιράκ και μέσω αυτού με το ιράν. Απ’ αυτήν την άποψη ο δρόμος Palmyra – Deir ez-Zor είναι κρίσιμος. Αλλά δεν είναι μόνον αυτός κρίσιμος· και φαίνεται ότι με τα τωρινά δεδομένα η συμμαχία γύρω απ’ τον Άσαντ και, κυρίως, ο δικός του στρατός, δεν έχει την δυνατότητα να δρα σε πολλά μέτωπα. (Απ’ την μεριά της η Βαγδάτη στέλνει εσπευσμένα ενισχύσεις στα σύνορα του ιράκ με την συρία και την ιορδανία, θεωρώντας την προστασία τους προτεραιότητα για το επόμενο διάστημα…)

Το σίγουρο είναι ότι καθώς οι «τζιχαντιστές τρομοκράτες» στη συρία χάνουν την στρατηγική σημασία του (απομένουν μόνο σαν όπλα τακτικής) όλοι οι «επίσημοι» εμπλεκόμενοι, σίγουρα η Τεχεράνη, η Μόσχα και η Ουάσιγκτον αυξάνουν τους στρατούς τους εκεί.

Καλό δεν το λες…

Παρασκευή 5 Μάη. Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη και Δαμασκός επιβεβαίωσαν την συμμαχία τους στον τελευταίο ως τλωρα (τέταρτο) γύρο “διαπραγματεύσεων” στην Astana του καζακστάν. Το τελευταίο τους κατόρθωμα είναι η αναγγελία δημιουργίας (τεσσάρων) «ζωνών αποκλιμάκωσης» στις οποίες θα γίνουν (λένε) προσπάθειες κατάπαυσης του πυρός. Σε ένδειξη καλή διάθεσης θα απαγορεύονται (πάνω απ’ αυτές) οι πτήσεις πολεμικών αεροπλάνων· κάτι που δεσμεύει την Δαμασκό και την Μόσχα ουσιαστικά.

Ή μήπως όχι μόνο; Σ’ αυτόν τον τελευταίο γύρο οι όποιοι εκπρόσωποι των «μη τζιχαντιστών» έφυγαν τσαντισμένοι για την ιδέα / πρόταση των «ζωνών αποκλιμάκωσης», χωρίς να είναι σαφές το γιατί τους ενοχλεί. Στα λόγια δήλωσαν αντίθετοι με την συμμετοχή της Τεχεράνης στη συμφωνία· αλλά αυτό είναι πρόσχημα…

Ίσως υπάρχει ένα θεματάκι στα νότια της συριακής επικράτειας, κοντά στα σύνορα με την ιορδανία. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι εκεί το Tel Aviv προετοιμάζεται να υποστηρίξει τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες για να καταλάβουν την Daraa. Θα μπορούσε η ιδέα της «αποκλιμάκωσης» να εμποδίσει ένα τέτοιο σχέδιο (αν υπάρχει πράγματι);

Σε κάθε περίπτωση οι ως τώρα «συμφωνίες εκεχειρίας» στη συρία έχουν αποδειχθεί μόνο διαλείματα. Ενώ ο συριακός νότος, που ως τώρα ήταν εκτός ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, ίσως «πάρει φωτιά» αν το Tel Aviv ή η Ουάσιγκτον, ή και οι δύο μαζί, με ή χωρίς την κουκούλα «μετριοπαθών ανταρτών», πρόκειται να αναλάβουν κι εκεί «αντιτρομοκρατική δράση» – δηλαδή κατάκτηση εδαφών…

Πέμπτη 4 Μάη. Ερώτηση (δημοσιογράφου): Τι θα λέγατε για τις ηπα; Λειτουργούν σαν ασπίδα για τρομοκράτες απ’ το pkk. Είναι μια ασπίδα που μας απαγορεύει να τους κτυπήσουμε; [εννοεί: τους «τρομοκράτες»].

Απάντηση (του Ilnur Cevik, βασικού συμβούλου του Erdogan): Το γεγονός ότι ο αμερικανικός στρατός πήγε εκεί δεν σημαίνει τίποτα… αν οι τρομοκράτες του pkk συνεχίσουν να δρουν στην τουρκία, και όπως ξέρετε εξορμούν απ’ την βόρεια συρία. Μπαίνουν στη χώρα μας απ’ αυτή την περιοχή.

Τι έγινε με τον isis; Μια μέρα ξαφνικά τους επιτεθήκαμε· σταματήσαμε στην al-Bab. Το ίδιο ισχύει για την βόρεια συρία. Αν οι δυνάμεις μας προχωρήσουν αρκετά και υπάρχουν ήδη εκεί αμερικανικά οχήματα… μπορεί να δείτε κάμποσους πυραύλους να τα κτυπάνε…

Προσπάθεια (δημοσιογράφου) να μαζέψει αυτές τις κουβέντες: Αυτά που λέτε είναι πολύ σοβαρά.

Ο σύμβουλος δεν το μαζεύει: Αν συμπεριφέρονται έτσι τι θα έπρεπε να κάνουμε δηλαδή;

Οι (χτεσινές) δηλώσεις του Ilnur Cevik σε συνέντευξη σε τουρκικό ρ/σ (cri-fm) θα μπορούσαν κάλιστα να προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση. Άλλωστε, σε συστηματικά «τιτιβίσματά» του μετά την συνέντευξη, προσπάθησε να «στρογγυλέψει» το πράγμα: η τουρκία θα κτυπήσει όλους τους τρομοκράτες στη συρία έτσι ώστε κανένας δεν θα κάνει τους συμμάχους μας τους αμερικάνους ασπίδα για πάρτη του (!!!)… οι φίλοι δεν συνεργάζονται με τρομοκράτες που σκοτώνουν τους φίλους τους, γιατί αν το κάνουν αποξενώνονται απ’ τον τουρκικό λαό… η τουρκία δεν απειλεί ούτε θα κτυπήσει συμμάχους και φίλους· αυτό ισχύει και για τους αμερικάνους (πάλι καλά που το διευκρίνισε…).

Προφανώς (θα προσθέταμε), υπό τις παρούσες συνθήκες, ο τουρκικός στρατός δεν θα κτυπούσε τον αμερικανικό! Θα μπορούσε όμως, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να δοκιμάσει το ανάποδο: μια εισβολή στις κουρδοκρατούμενες περιοχές ώστε να έχει το αμερικανικό επιτελείο το πρόβλημα (αν θα κτυπήσει σύμμαχο του νατο ή όχι).

Δεν είναι βέβαιο ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο παρα-ένα. Ωστόσο ακόμα και από δηλώσεις που ύστερα στρογγυλεύονται μπορεί κανείς να υποθέσει βάσιμα ότι στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου βρίσκονται σε εξέλιξη «ελιγμοί» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) που δεν αφορούν καθόλου πεζικάριους «τζιχαντιστές». Αφορούν δυνάμεις μεγάλες (ηπα, ρωσία, κίνα), μεσαίες (τουρκία, ιράν, ισραήλ), ακόμα και μικρές (ιορδανία, σαουδική αραβία). Αν ερμηνεύουμε σωστά αυτούς τους ελιγμούς έχουν όλοι τους σκοπό (από διαφορετικές και αντίθετες αφετηρίες) την εξασφάλιση των μέγιστων πλεονεκτημάτων χωρίς μείζονα σύγκρουση.

Ευγενής σκοπός!! Αλλά είναι εφικτός; Τους χωράει όλους το γήπεδο; Ή θα κοιτάξουν να το μεγαλώσουν;