Tag: συρία

Τετάρτη 28 Ιούνη. Η προχθεσινή ανακοίνωση της αμερικανικής κυβέρνησης ότι «το καθεστώς Άσαντ πιθανόν να ετοιμάζει άλλη μια επίθεση με χημικά όπλα» είναι ορισμός της αναγγελμένης προβοκάτσιας. Ο αμερικανικός σχεδιασμός για την συρία έχει «κολλήσει» μετά τις πετυχημένες προωθήσεις του Άσαντ και των συμμάχων του. Που συνεχίζονται. Κι αυτό δεν είναι πια μυστικό. Συνεπώς η Ουάσιγκτον ψάχνει δικαιολογία για να κτυπήσει ξανά, αυτή τη φορά ακόμα πιο επιθετικά, θέσεις του Άσαντ. (Η συγκεκριμένη ανακοίνωση έγινε απ’ το «άσπρο σπίτι», ισχυρίζονται διάφοροι «ειδικοί», εν αγνοία του αμερικανικού υπ.εξ., του πενταγώνου και των μυστικών υπηρεσιών… Γι’ αυτά στο επόμενο σχόλιο).

Γιατί, όμως, αναγγέλει η Ουάσιγκτον την «πιθανή χημική επίθεση» του Άσαντ; Επειδή, απλούστατα, δεν υπάρχει τέτοια· όμως χρειάζεται μια δικαιολογία για αμερικανική επίθεση χωρίς να έχει γίνει «άλλη μια…»: κτυπήσαμε για να προλάβουμε…

Υποθέτουμε πως αν η Ουάσιγκτον κτυπήσει, θα το κάνει με πυραύλους απ’ την Μεσόγειο· είναι η πιο «ακίνδυνη» για τον στρατό της εκδοχή. Όμως θα είναι πετυχημένη μια τέτοια επίθεση; Παραμένει ακόμα ασαφές το γιατί στην προηγούμενη, στις αρχές Απρίλη, έφτασαν οι μισοί πύραυλοι στον στόχο τους· ή αυτό υποστήριξαν οι ρώσοι, χωρίς να μπορεί να τους διαψεύσει ο αμερικανικός στρατός…

Σε μια παράλληλη εξέλιξη πάντως, προχθές, ο γνωστός δημοσιογράφος Seymour Hersh παρουσίασε ισχυρά στοιχεία ότι το αμερικανικό πεντάγωνο ήξερε με βεβαιότητα ότι ο συριακός αεροπορικός βομβαρδισμός στις 4 Απρίλη σε κτίριο της Khan Sheikhoun ΔΕΝ έγινε με “βόμβα χημικών” αλλά με καθοδηγούμενη βόμβα υψηλής ακρίβειας που ο ρωσικός στρατός στη συρία έδωσε στην αεροπορία του Άσαντ αποκλειστικά για την συγκεκριμένη επίθεση. Οι αποκαλύψεις του Hersh είναι εντυπωσιακές επειδή αφορούν και την ως τότε συνεργασία μεταξύ αμερικανικού και ρωσικού πενταγώνου, για να αποφευχθούν «ατυχήματα».

Είναι πλέον τεκμηριωμένο ότι το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του, ειδικά ο «τρελός σκύλος» υπ.αμ. Mattis και ο επικεφαλής του πενταγώνου ναύαρχος Joseph Dunford, «χρησιμοποίησαν» στις αρχές Απρίλη μια ψευδή, κατασκευασμένη πληροφορία εν γνώσει τους, προκειμένου να εγκαινιάσουν τις επιθέσεις κατευθείαν κατά του Άσαντ.

Και τώρα επανέρχονται…

(Ενδιαφέρον κι αυτό: ο Hersh απευθύνθηκε σε αμερικανικά καθεστωτικά μήντια προκειμένου να εκθέσει τα στοιχεία του. Το απέκλεισαν. Σε απλά ελληνικά: τον έκλασαν. «Δεν μπορούμε να γράψουμε κάτι που θα θεωρηθεί συνηγορία στον Άσαντ και στη Μόσχα» είπαν: για τσατσορούφιανους και μόνο η δικαιολογία στέκει.

Τελικά τα δημοσιοποίησε η γερμανική Die Welt την περασμένη Κυριακή…)

Τετάρτη 28 Ιούνη. Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Είναι σαφές πια (στην ασταμάτητη μηχανή το έχουμε υποστηρίξει από πολύ νωρίς) ότι το ψόφιο κουνάβι είναι «μπροστινός» κάποιων σκληροπυρηνικών φραξιών του αμερικανικού μιλιταριστικού συμπλέγματος. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν άλλες φράξιες του ίδιου συστήματος που είτε διαφωνούν με αυτόν τον hard core μιλιταρισμό· είτε θέλουν να κάνουν «σωστά την δουλειά τους» (και δεν γουστάρουν ψέματα και παραμύθια στις πλάτες τους)· είτε, τέλος, βρίσκονται λόγω θέσης αρκετά κοντά στα ρωσικά όπλα (στο συριακό πεδίο μάχης) και φοβούνται τις πιθανές ρωσικές απαντήσεις στις αμερικανικές προπαγανδιστικές κατασκευές και δράσεις. Αν δεν υπήρχαν αυτοί ο Hersh δεν θα είχε βρει τα σημαντικά στοιχεία που δημοσιοποίησε προχτές· αυτοί του τα έδωσαν.

Συνεπώς η πλήρης εικόνα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αυτή την εποχή δεν είναι εκείνη ενός συμπαγούς μηχανισμού με συνοχή και ετοιμότητα απ’ την βάση ως την κορυφή. Είναι μάλλον αυτή ενός καπιταλιστικού κράτους / κεφάλαιου σε βαθιά εσωτερική κρίση, όπου οι πιο επιθετικές φράξιες επείγονται να «δράσουν» («τραβώντας» πίσω τους και όλους τους υπόλοιπους μέσα απ’ την δημιουργία τετελεσμένων) θεωρώντας ότι έτσι θα σώσουν την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία.

Στο βαθμό που αυτό έχει αρχίσει να γίνεται σαφές διεθνώς απ’ τους ανταγωνιστές της αμερικανικής ηγεμονίας, στενεύουν έως εξαφανίζονται τα περιθώρια της διπλωματίας. Με ποιον να διαπραγματευτεί όποιος θέλει· με ποιον απ’ όλους στο αμερικανικό καθεστώς; Αυτό είχε ξεκινήσει ήδη απ’ την προηγούμενη διοίκηση, όταν ο υπ.εξ. Kerry εμφανιζόταν ανίκανος να ελέγξει δράσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που είχαν άλλη «γραμμή». Αλλά τότε, ακόμα, θα μπορούσε κανείς να αναρωτιέται για το αν τα συστατικά του βαθέος αμερικανικού κράτους κινούνται ημιανεξάρτητα μεταξύ τους ή αν ο Kerry βολευόταν με το παιχνίδι του «καλού μπάτσου / κακού μπάτσου».

Τώρα πια είναι σαφές ότι οι σκληροπυρηνικές μιλιταριστικές φράξιες (και των δύο κομμάτων) συγκλίνουν πίσω απ’ την εικονική προεδρία του ψόφιου κουναβιού· χωρίς ωστόσο να έχουν εξασφαλίσει την «εσωτερική εθνική ενότητα». Βιάζονται, και πέφτουν σε λάθη.

Εννοείται πως οι εκτός συνόρων αντίπαλοί τους τα βλέπουν όλα αυτά…

(φωτογραφία: ο Άσαντ σε χθεσινή επίσκεψή του στη ρωσική βάση στο Hmeimim. Η σκηνή έχει κάτι αλληγορικό: σημαδεύοντάς τον μπορεί άνετα κάποιος να πετύχει … τον ρωσικό στρατό…)

Σάββατο 24 Ιούνη. Ακολουθώντας βελτιωμένες και αναβαθμισμένες τις τακτικές που στο παρελθόν χρησιμοποίησαν οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι (και ο isis), κινούμενοι τη νύχτα στην έρημο για να μην γίνονται αντιληπτοί, οι σύμμαχοι του Άσαντ επεκτείνουν με αιφνιδιαστικούς ελιγμούς τον έλεγχό τους στα συρο/ιρακινά σύνορα, στα νότια· εκνευρίζοντας, είναι σίγουρο, το αμερικανικό Πεντάγωνο.

Σ’ αυτήν την περιοχή (όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής και ανατολικής συρίας) δεν υπάρχουν σε γενικές γραμμές πόλεις ή χωριά που να συνιστούν εμπόδιο από στρατιωτική άποψη. Υπάρχουν μόνο συστάδες πετρελαιοπήγαδων και εγκαταστάσεις για όσους δουλεύουν σ’ αυτά. Έτσι, το φιλοΆσαντ πεζικό (συριακός στρατός, ιρακινοί, ιρανοί και Χεζμπ’ αλλάχ), με την αεροπορική κάλυψη της Μόσχας, προχωρούν γρήγορα από «συστάδα σε συστάδα», χωρίς να συναντούν ιδιαίτερη αντίσταση. Καταλαμβάνουν εδάφη και πηγάδια, στερώντας τα (μαζί με τα όποια έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο) απ’ τον isis. Απέχουν τώρα (σ’ αυτήν την συνοριακή γραμμή) περίπου 150 χιλιόμετρα απ’ την κωμόπολη Al Qa’im, που βρίσκεται στις όχθες του Ευφράτη, εκεί που περνάει απ’ την συρία στο ιράκ. Σ’ αυτή την διαδρομή το μόνο αξιόλογο, κάπου στη μέση, είναι ένα μικρό στρατιωτικό αεροδρόμιο…

Εκτός απ’ την Raqqa και λίγες ακόμα κωμοπόλεις, στον isis στη συρία έχει απομείνει τώρα κυρίως η έρημος· και, φυσικά, η κατοχή ενός μέρους της Deir ez-Zor και η πολιορκία του υπόλοιπου. Με τα σημερινά δεδομένα, όπου καμιά «ισχυρή δύναμη» δεν κάνει κάτι φανερά υπέρ του, η πλήρης κατάρρευση του «χαλιφάτου» στη συρία είναι θέμα χρόνου.

Αυτό δεν αρέσει σε πολλούς…

Παρασκευή 23 Ιούνη. Ο καινούργιος επίσημος «διάδοχος του θρόνου» και πραγματικό αφεντικό της σαουδαραβικής χούντας, ο γιάπης – με – τα – όλα – του (και οπωσδήποτε τις γκριμάτσες της μύτης…) Mohammed bin Salman, είναι αυτός που εκπροσωπεί πιο καθαρά από οποιονδήποτε άλλον στα παλάτια του Ριάντ την επιθετική, πολεμοκάπηλη προσπάθεια επιβίωσης ενός καθεστώτος που δεν έχει πια διεθνή λόγο ύπαρξης. Αυτός ο “πρίγκηπας” θα δώσει μορφή στην για πρώτη φορά στην ιστορία ανοικτή (και) στρατιωτική συμμαχία ισραήλ – σαουδικής αραβίας. (O ακροδεξιός υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Lieberman την ανακοίνωσε ήδη, με τον δικό του τρόπο…) Εννοείται πως ένα απ’ τα κεφάλαια αυτής της συμμαχίας (θα) είναι το να ξεφορτωθεί τους παλαιστίνιους· ή, πιο σωστά, να συνεχίσει να χρηματοδοτεί το Ριάντ μόνο τα πιο κραυγαλέα εθελόδουλα τμήματα της παλαιστινιακής κοινωνίας / εξουσίας.

Αλλά επίσης, αυτός ο «πρίγκηπας» μπορεί θαυμάσια να γίνει τμήμα παλατιανών πραξικοπημάτων και αντιπραξικοπημάτων· συμβαίνουν αυτά κατά κόρον και στις καλύτερες οικογένειες σε περιόδους παρακμής και αβεβαιότητας…

Η “απαλλαγή απ’ το παλαιστινιακό πρόβλημα” συμβαίνει ήδη· αλλά δεν είναι μια επιλογή αποδεκτή γενικά απ’ τους αραβικούς πληθυσμούς. Η σαουδαραβικο -ισραηλινή παρακμή (η οποία, φυσικά, μπορεί να εκφραστεί με τον πιο δολοφονικό τρόπο, κάπως σαν το φινάλε της ταινίας Scarface…) δημιουργεί ήδη κενά ηγεμονίας σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου, ουσιαστικά στην μέση Ανατολή και την αραβική βόρεια Αφρική, που τα «γεμίζουν» άλλοι: η Τεχεράνη, η Άγκυρα, και από πιο ψηλά η Μόσχα ή/και το Παρίσι. Δεν ενδιαφέρονται για τα πετρέλαια αυτοί· ενδιαφέρονται για την διάλυση της αμερικανικής αυτοκρατορίας συνολικά. 

Τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου την έχουν δει αλλιώς. Ο μόνος πραγματικός λόγος για την επιλογή τους να συνταχτούν με το μπλοκ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι η θέση που έχουν (και ευελπιστούν να βελτιώσουν) στην παγκόσμια οικονομία του εγκλήματος. Ένα failed state μπορεί να γίνει ευκολότερα πειρατικό κράτος παρά «κανονικό», με τις προδιαγραφές του «λευκού» καπιταλιστικού 21^ου αιώνα…

Η μεγάλη, υπόγεια και ανείπωτη «ελληνική κληρονομιά» των ‘90s χάνει το ένα μετά το άλλο τα «φύλλα συκής» της…

Τρίτη 20 Ιούνη. Δεν θα το ζητούσαμε (δεν έχουμε τέτοιο δικαίωμα), αλλά όσες / όσοι έχετε το 1ο τετράδιο για εργατική χρήση θα πρέπει να λάβετε υπόψη σας κι αυτό (που ακολουθεί).

– Στις 16 Σεπτέμβρη του 2016 αμερικανικά και δανέζικα πολεμικά κτύπησαν “κατά λάθος” θέσεις του συριακού στρατού κοντά στο αεροδρόμιο της Deir ez-Zor. Σκότωσαν «κατά λάθος» πάνω από 100 σύρους στρατιώτες, και «κατά λάθος» βοήθησαν τον isis που έχει περικυκλώσει την περιοχή να καταλάβει τις θέσεις που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει ο βομβαρδιζόμενος συριακός στρατός. Η νίκη δεν ήταν οριστική, αλλά: ήταν Σεπτέμβρης του 2016, πρόεδρος ήταν ο Ομπάμα, και η Deir ez-Zor ήταν ένα άγνωστο μέρος στην άγνωστη ανατολική συρία.

– Στις 7 Απρίλη του 2017 το ψόφιο κουνάβι μεράκλωσε «που σκοτώνουν τόσο όμορφα μωρά στη συρία» (ο Άσαντ και τα χημικά του) και διέταξε μια επίθεση με 59 πυραύλους Tomahawk κατά του αεροδρομίου Shayrat, στην Homs. Φήμες λένε ότι δεν έφτασαν όλοι στο στόχο τους, και άλλες φήμες σχολιάζουν το πως και αν χάθηκαν. Το γεγονός είναι ότι η ζημιά για την αεροπορία του Άσαντ ήταν ελάχιστη. Πολλοί και διάφοροι είπαν (ή υπονόησαν) ότι το ψόφιο κουνάβι δεν ήθελε να το κάνει αυτό, αλλά τον έμπλεξε η κόρη του ή/και οι σύμβουλοί του. Στις αρχές Απρίλη του 2017 το ψόφιο κουνάβι ήταν ακόμα ένα «καλό» ψόφιο κουνάβι, που θα φάει τους παλιοτρομοκράτες…

– Στις 18 Μάη του 2017 ο αμερικανικός στρατός κτύπησε φιλοΆσαντ στρατό, κοντά στην συνοριακή κωμόπολη al-Tanf. Επειδή θεώρησε ότι κινδυνεύει.

– Στις 6 Ιούνη του 2017 ο αμερικανικός στρατός ξαναέκανε το ίδιο.

– Στις 8 Ιούνη του 2017 το ίδιο, για τρίτη φορά. Παρόλα αυτά δεν κατάφερε να αποφύγει την γρήγορη παράκαμψη των θέσεών του.

– Την Κυριακή 18 Ιούνη του 2017 ο αμερικανικός στρατός κατέρριψε ένα συριακό Su-22. Επειδή θεώρησε ότι κινδυνεύει.

Εκτός απ’ την ηθογραφική πλευρά του ζητήματος (ο «καλός» ψοφιοκούναβος που κοιμόταν και ξυπνούσε με την αγωνία να εξαφανίσει τους τρομοκράτες του isis είτε δεν ασχολείται μ’ αυτό είτε δεν ελέγχει τον στρατό του) υπάρχει και μια πολιτική: ποια τρομοκρατία, ποιος isis; Αυτά είναι «περσινά ξινά σταφύλια». Ό,τι ήταν να δώσει η «λούμπεν (ας μας επιτραπεί) τρομοκρατία» των «άγνωστων και μυστηριωδών τζιχαντιστών» το έδωσε. Τώρα υπάρχουν κανονικοί πρωτοκοσμικοί στρατοί στη σκηνή. Όχι ένας, όχι δύο, όχι τρεις, όχι τέσσερεις…

Φυσικά εδώ κι εκεί εμφανίζονται διάφοροι με βανάκια που πέφτουν πάνω σε πρωτοκοσμικούς, ή σε μπάτσους, ή σε μουσουλμάνους. Αλλά αυτά υπηρετούν την ανάγκες της δημόσιας τάξης και των «έκτακτων συνθηκών» στις μητροπόλεις· τίποτα άλλο.

Προσέξτε τώρα: η Ιστορία δεν κολώνει εξαιτίας της μαζικής βλακείας, ευπιστίας ή ότι άλλο. Προχωράει σκάβοντας· όπως την οδηγούν οι κάθε φορά νικητές.

Το ξαναλέμε: η Ιστορία προχωράει σκάβοντας. Τάφους…