Tag: συρία

Αναθεωρητής με άποψη…

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Στην ετήσια και μαραθώνια συνέντευξή του το αφεντικό της Μόσχας είχε φιλοφρονήσεις προς την Ουάσιγκτον: αυτοί φυλάνε τον isis είπε.

Έχουμε δώσει πληροφορίες στις ηπα για τρομοκράτες που καταφεύγουν απ’ την συρία στο γειτονικό ιράκ… Αλλά δεν έχει υπάρξει αντίδραση απ’ τη μεριά τους. Γιατί; Επειδή αυτοί σκέφονται ότι οι τρομοκράτες μπορούν ακόμα να χρησιμοποιηθούν στη μάχη κατά του Άσαντ. Αυτό είναι απλή δουλειά, αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνη δουλειά, ακόμα και για εκείνους που την κάνουν…

Θα μπορούσε να το πει εντελώς διαφορετικά: απ’ τον χαρακτήρα, την φυλετική / πατερναλιστική δομή και τα στενά συμφέροντά τους διάφοροι «τρομοκράτες» στη συρία μπορούν να περνάνε στις γραμμές των ypg· βρίσκοντας εκεί ασφαλές καταφύγιο, σαν ρεζέρβες για μελλοντική χρήση.

Τελικά, με κάμποση τύχη και ακόμα περισσότερη πονηριά, διάφοροι τέτοιοι ένοπλοι μπορούν να ανεβάσουν θεαματικά την τιμή τους: αρκεί να γίνουν περιζήτητοι…

Αλλά να το παίζει ενοχλημένος ο Πούτιν για μερικούς ψωροτρομοκράτες; Εδώ τους κατατρόπωσε όλους μαζί· οι λίγοι θα του γλυτώσουν;

Ψιλικατζήδες ίσως, αλλά στη σωστή μεριά

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Το γεγονός ότι ο “εθνικός εργολάβος προώθησης όπλων και πυρομαχικών” και άνθρωπος της εμπιστοσύνης του ψεκασμένου υπ.αμ. (και της φαιορόζ κυβέρνησης και, ουσιαστικά, όλου του βαθέος κράτους) ελέγχεται για προώθηση πυρομαχικών “έως τον isis” έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ότι φαίνεται. Κυρίως επειδή αυτοί οι «κολλημένοι» που λέγονται Conflict Armament Research και ασχολούνται με τον εντοπισμό της unofficial (για να το πούμε κομψά) τροφοδοσίας μη κρατικών «παικτών» με όπλα και πυρομαχικά, αυτοί που ανακάλυψαν τα ίχνη του κυρ Βασίλη (Παπαδόπουλου) στη Ράκκα, δεν το έκαναν επειδή είχαν καϋμό με την olympic industries. Τις δουλειές της cia είχαν στο στόχαστρο! Με αφετηρία, συνήθως, τα βαλκάνια. Μέσα σ’ αυτό το γενικό ερευνητικό project προέκυψε και ο «έλληνας σύνδεσμος».

Ανακάλυψαν, για παράδειγμα, αντιαρματικούς πυραύλους τύπου 9Μ111Β βουλγαρικής κατασκευής, για λογαριασμό των ηπα με προορισμό (υποτίθεται) είτε τον αμερικανικό στρατό είτε τους εργολάβους του, που μέσω παρένθετων και ενδιάμεσων (όπως γίνεται με τα φράγκα ένα πράγμα…) κατέληξαν στον isis.

Είναι λογικό: το δίκτυο της διακίνησης όπλων και πυρομαχικών προς την μέση Ανατολή (και την βόρεια Αφρική) δεν το εφηύρε ο γνήσιος έλλην κυρ Βασίλης. Κι αυτό το εύλογο τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους βάση: ο κάθε κυρ Βασίλης μόνο με μια έννοια θα μπορούσε να σταθεί σ’ αυτήν την μπίζνα: σαν άνθρωπος μυστικών υπηρεσιών, είτε της cia είτε άλλων εθνικών συνεργατών της (π.χ. ευπ)· είτε και των δύο μαζί.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα κολασμένα 300 (χιλιάδες βλήματα) που τελικά ξέμειναν: είτε για την σαουδική αραβία πρόκειται είτε για την αραβοσαουδία, κανείς δεν κάνει μπίζνες στα πέριξ χωρίς τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Τι μπορεί να στραβώσει και τι όχι σ’ αυτές τις ιστορίες μην μας ρωτήσετε· δεν ξέρουμε…

Αλλά το θεωρούμε πια απόλυτα δεδομένο ότι με το συγκεκριμένο deal (προφανώς και άλλα που εμφανίζονται ακόμα σαν «νόμιμα», ή μπορεί και να είναι τέτοια…) το ελληνικό υπ.αμ., το ελληνικό υπ.εξ. και οι λοιπές κυβερνητικές δυνάμεις δεν έψαχναν τα μερικές δεκάδες μύρια ευρώ. Αυτά είναι καλά· όχι όμως ο κύριος στόχος. Ο κύριος στόχος είναι η στρατιωτική διπλωματία, στην παρακρατική, μαφιόζικη έκφανσή της· πάντα στα πλαίσια συγκεκριμένων «συμμαχικών σχέσεων»…

(φωτογραφία: Μωρέ τίνος είσαι, τίνος είσαι;… Το συγκεκριμένο κομμάτι φορτώθηκε για τον αμερικανικό στρατό τον Δεκέμβρη του 2015, και βρέθηκε στα χέρια του isis τον Φλεβάρη του 2016. Σβέλτες δουλειές, που προφανώς έκαναν πιο έμπειροι απ’ τον κυρ Βασίλη και τον κυρ Πάνο…)

Ρωσία εξπρές

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Δεν κινδύνευε από jet lag. Ωστόσο η ταχύτητα της μονοήμερης περιοδείας του στη μέση Ανατολή αξίζει προσοχής. Προσγειώθηκε και απογειώθηκε τρεις φορές: το πρωί στη ρωσική αεροπορική βάση στο Khmeimin, στη συρία, έξω απ’ τη Latakia· το μεσημέρι στο Κάιρο· το απόγευμα στην Άγκυρα.

Ο Πούτιν έκανε έναν γρήγορο γύρο και σε κάθε στάση του είχε μια δικαιολογία. Στη βάση στη συρία ανήγγειλε την αποχώρηση (ενός μέρους) του ρωσικού στρατού (είδε και την παρέλασή του…). Στο Κάιρο υπέγραψε με τον φασιστοκαραβανά Σίσι την συμφωνία για κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρισμού στην Dabaa, στον αιγυπτιακό βορρά, καμιά 150αριά χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξάνδρειας. Και στην Άγκυρα, πάλι συμφωνίες για δουλειές: πρώτα τις τελευταίες λεπτομέρειες για το deal με τους S-400, κι ύστερα ό,τι άλλο ενδιαφέρον…

Μα είναι δυνατόν κοτζάμ Πούτιν να έκανε, τέτοια εποχή, αυτό το αεροπορικό 400άρι σαν εμπορικός αντιπρόσωπος; Όχι – λέμε, κι ίσως φταίει η καχυποψία μας. Με τον Άσαντ θα πρέπει να υπήρχαν σοβαρότερα ζητήματα να κουβεντιαστούν απ’ την «αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων» (κι ενώ είχαν αγκαλιαστεί πριν 3 μόνο βδομάδες στο Sochi). Η οποία μπορεί να είναι και εικονική, χρήσιμη σαν «καλό παράδειγμα» απέναντι στην Ουάσιγκτον που επιμένει ότι έχει στρατιωτικές δουλειές στην ypgκρατούμενη συρία. Παρότι οι καθαρά επιθετικές δραστηριότητες του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να έχουν περιοριστεί (κυρίως) στο Idlib, εκείνος που επείγεται να μειώσει την στρατιωτική παρουσία του στο συριακό πεδίο μάχης είναι η Χεζμπ’ αλλάχ· όχι η Μόσχα.

Εν τω μεταξύ είναι γνωστό ότι ο συριακός στρατός δεν φτάνει μόνος του για να κρατήσει τις περιοχές που έχει ανακαταλάβει. Στο πεζικό οι ιρανοί (είτε σαν «φρουροί της επανάστασης» είτε σαν μισθοφόροι) και τμήματα των ιρακινών πολιτοφυλακών pmu είναι εντελώς απαραίτητοι. Αν, τώρα, αποσυρθούν κάποια αεροπλάνα ή μερικοί ρώσοι μισθοφόροι, ε, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι ο κύριος λόγος για να προσγειωθεί ο Πούτιν στην Khmeimin και να συναντηθεί με τον Άσαντ.

Στο Κάιρο; Ο.Κ. με την συμφωνία για τον πυρηνικό σταθμό (την κατασκευή του οποίου θα χρηματοδοτήσει με δάνειο, στο 85% του κόστους, η Μόσχα). Όμως ρωσία και αιγυπτιακή χούντα έχουν κοινές δουλειές στην ανατολική λιβύη, με τον στρατηγό Haftar, που φέρεται να κατέχει τα 2/3 της συριακής επικράτειας και σημαντικά πετρελαϊκά κοιτάσματα. Είναι προφανές ότι το ρωσικό καθεστώς ενδιαφέρεται να ελέγξει («νόμιμα» ή μη δεν έχει πια σημασία στον τωρινό καπιταλιστικό κόσμο) την διακίνηση και των λιβυκών πετρελαίων (είναι μια προσέγγιση μέσα στην αλλαγή του καπιταλιστικού ενεργειακού παραδείγματος που θα πρέπει να παρουσιάσουμε κάποια στιγμή…)· και η χούντα του Σίσι δεν θα είχε αντίρρηση αν έπαιρνε το μερδικό της plus μια σχέση με την Μόσχα τέτοια που να ισορροπεί τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον και το Παρίσι. Δεν θα είπαν δυο κουβέντες και για την Ιερουσαλήμ; Ε, κάτι θα είπαν. Αλλά το κράτησαν για τους εαυτούς τους…

Όσο για το ραντεβού με τον Ερντογάν; Το γεγονός ότι το άφησε για τελευταίο θα πρέπει να είχε και μια πληροφοριακή σκοπιμότητα· χωρίς να ξέρουμε τι μοιράστηκε ο Πούτιν με τον εκπρόσωπο του τουρκικού καθεστώτος. Πάντως κι εδώ, όπως και στο Κάιρο, οι δηλώσεις για την αμερικανική πολιτική στη μέση Ανατολή ήταν τόσο φειδωλές ώστε είμαστε σίγουροι ότι αυτό ήταν το κυρίως θέμα – μακρυά απ’ την έστω εθιμοτυπική τελετουργία φλύαρων κοινών δηλώσεων.

Ταξίδι χαλάρωσης

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Ενόσω ο ελληνικός εθνικισμός και το βαθύ κράτος πίσω του ψάχνουν “αν έπαθαν κάτι” απ’ την επίσκεψη του Ερντογάν (ενώ πουλιούνται με το κιλό σ’ όποιον δώσει καλή τιμή…), το αφεντικό του τουρκικού καθεστώτος ξανάπιασε δουλειά, την ίδια ημέρα που έφυγε απ’ την Κομοτηνή: τηλέφωνο με τον Πούτιν.

Απ’ την ανακοίνωση της Μόσχας σχετικά με την επικοινωνία της 8ης Δεκέμβρη προκύπτει κάτι που θα πρέπει να κρατήσετε, επειδή είναι λογικό: Μόσχα και Άγκυρα (και δεν είναι μόνες τους) τοποθετούν την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του ισραήλ μέσα στον ευρύτερο χάρτη των πιο πρόσφατων αμερικανικών κινήσεων, στην περιοχή και όχι μόνο: την επιβολή νέων κυρώσεων κατά της Τεχεράνης και της Μόσχας, την αναμενόμενη “έξοδο” των ηπα απ’ την συμφωνία 5 + 1 για τα ιρανικά πυρηνικά, την στάση της Ουάσιγκτον στον οηε, και τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης.

Πράγματι, όλα αυτά είναι αλληλένδετα μεταξύ τους· όμως έχει σημασία η σύνδεση που κάνει το “μπλοκ της Αστάνα” (διακριτικά και το Πεκίνο) και η τακτική που θα αναπτύξει απέναντι τους. Σήμερα ο Πούτιν πετάει στην Άγκυρα για συζήτηση από κοντά για όλα αυτά· όμως δεν είναι σίγουρο ότι οι ανακοινώσεις μετά την επαφή θα μας κάνουν σοφότερους.

Αύριο ο Ερντογάν θα προεδρεύσει σε έκτακτη σύνοδο του “οργανισμού ισλαμικής συνεργασίας”, με θέμα την Ιερουσαλήμ και όλα τα σχετικά· τα όσα συμφωνήσουν σήμερα με τον Πούτιν θα έχουν τον ρόλο τους αύριο, παρότι κατ’ αρχήν δεν περιμένουμε τίποτα περισσότερο από σκληρές δηλώσεις. Ωστόσο όσο περισσότερα “μαζεύονται” στο μεσανατολικό πεδίο μάχης τόσο περισσότερο εξαπλώνεται το πεδίο της, ας την πούμε έτσι, “επιφυλακής”. Κι όσο περισσότερο απλώνεται το “μέτωπο” της καταδίκης της Ουάσιγκτον (ακόμα κι αν είναι μόνο σε “διπλωματικό επίπεδο”) τόσο περισσότερο δυσκολεύουν οι κινήσεις των όποιων καθεστώτων προσβλέπουν στον ισραηλινό μιλιταρισμό. Ας πούμε του τοξικού πρίγκηπα ή του μέντορά του στα εμιράτα…

Ας το συνυπολογίσει κανείς: οι ηπα στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα δεν είναι πια οι ηπα των ‘90s· ούτε καν των ‘00s… Καθώς το Πεκίνο (κατά κύριο λόγο) και η Μόσχα με την Τεχεράνη και την Άγκυρα αναδύονται σαν «ουσιαστικοί δράστες» στη μέση Ανατολή (ή σ’ όλη την κεντρική Ασία «μέχρι τη μέση Ανατολή») προκαλούνται και θα προκαλούνται διαδοχικές συνέπειες στις επιλογές και τους προσανατολισμούς διάφορων καπιταλιστικών κρατών…

Μιλήσε κανείς για “αποεδαφικοποίηση” του καπιταλισμού;

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Μετά από δύσκολη και αιματηρή αναμέτρηση με την γενναία οπισθοφυλακή του isis, ο συριακός στρατός ‘n’ friends (ίσως περισσότερο οι friends) πέτυχε να εξασφαλίσει την χερσαία διαδρομή απ’ την συνοριακή Abu Kamal στην Deir ez-Zor. Ήταν αναμενόμενο αργά ή γρήγορα· και μια τακτική αποτυχία της Ουάσιγκτον και των δικών της συμμάχων μέσα σε μια γενικότερη ήττα. Τώρα, θεωρητικά και κατ’ αρχήν τουλάχιστον, οι νταλίκες (φορτωμένες με οτιδήποτε….) μπορούν να ξεκινούν απ’ την Τεχεράνη και διασχίζοντας το ιρακινό έδαφος μέσω Βαγδάτης να περνάνε τα ιρακινο-συριακά σύνορα δίπλα στον Ευφράτη, να ανηφορίζουν προς την Deir ez-Zor, από κει στη Δαμασκό και, τελικά στον λίβανο και στη Μεσόγειο.

Αλλά οι νταλίκες είναι κάπως αδιάφορες, ακόμα κι αν κουβαλούν όπλα. Θα τις αναλάβουν τα ισραηλινά βομβαρδιστικά… Ο αγωγός ιρανικού και καταριανού φυσικού αερίου (με κατασκευή της gazprom, με ό,τι αυτό σημαίνει…) που κοντά στη Δαμασκό θα αποκτάει ένα κλάδο προς τουρκία και, από εκεί, «μπαίνοντας» στον turk stream θα μπορεί να οδηγηθεί προς τα ανατολικά ή τα δυτικά βαλκάνια – αυτός είναι το ζήτημα!!

Οπότε «η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραήλ»!… Ή, για να το πούμε διαφορετικά, ο ισραηλινός στρατός αναλαμβάνει επίσημα να είναι η «μεσανατολική διοίκηση» του αμερικανικού πενταγώνου (και της “ενεργειακής πολιτικής” του). Παρακαλούμε, μην ρίξετε στην «τύχη» την ιστορική στιγμή της απόφασης της παρακμιακής αυτοκρατορίας: αναγκάζεται να «εσωτερικεύσει» τους μοχλούς της αποσταθεροποίησης όλης αυτής της ζώνης επειδή οι «εξωτερικές» προσπάθειές της απέτυχαν. Με δυο λόγια: η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του τοπικού μιλιταριστικού βραχίονα ΕΠΕΙΔΗ ο isis δεν έχει πια κράτος… Η Ιερουσαλήμ βαφτίζεται «πρωτεύουσα» επειδή «χάθηκε» το Aleppo και, στη συνέχεια, η Deir ez-Zor…

Η Ιερουσαλήμ, κηρυγμένη σαν “πρωτεύουσα” ενός παρακμιακού κράτους χωροφύλακα, είναι μια απ’ τις τελευταίες ζαριές της μεσανατολικής χωροφυλακής: μ’ έναν τρόπο που διαφεύγει απ’ το πόπολο οι σύμμαχοι της Αθήνας οπισθοχωρούν και οχυρώνονται σε ολοφάνερες (και όχι κρυμμένες) προβοκάτσιες. Και οι πόλεις (επιλεγμένες πόλεις…) είναι αναγκασμένες να τις υποστούν αυτές τις προβοκάτσιες…

Αυτό δεν ήταν που μάθαμε απ’ το απίστευτο και ηρωϊκό Sarajevo στο πρώτο μισό των ‘90s;

Συρία

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Μπορεί το ψόφιο κουνάβι να παραμένει η βιτρίνα, μέχρι νεωτέρας, αλλά ο “τρελός σκύλος” είναι ανάμεσα σ’ αυτούς που κυβερνούν πραγματικά. Ο αμερικάνος υπ.αμ. James Mattis, λοιπόν, εξήγγειλε την συνέχιση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας (συγκαλυμένης κατοχής) πίσω απ’ τους ypg στο ¼ περίπου της συριακής επικράτειας· αλλά, όπως θα έλεγε και ένας έλληνας πρωθυπουργός, «για καλό σκοπό».

… Οι μάχες τελειώνουν, με την έννοια της ανάγκης για επιθετική ικανότητα. Συνεπείς σ’ αυτή την εξέλιξη θα τροποποιήσουμε την σύνθεση των δυνάμεών μας προς κάτι που θα υποστηρίζει τους διπλωμάτες και την διαδικασία στη Γενεύη… Οπότε αυτό που κάνουμε είναι να αλλάξουμε την αποστολή μας, ώστε να υποστηρίξουμε τους διπλωμάτες. Μ’ άλλα λόγια, πηγαίνουμε από μια προσπάθεια καθοδηγούμενη απ’ τον στρατό … στο να διαμορφώσουμε τις συνθήκες για να υπάρξει μια διπλωματική λύση… Οπότε αλλάζει η αποστολή του στρατού μας… Αυτό ισχύει και για τους συμμάχους μας… Όπως βλέπετε ο Ευφράτης είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις του καθεστώτος και στις δυνάμεις που υποστηρίζουμε εμείς για να ηττηθεί ο isis…

Τι σημαίνουν αυτά τα αμερικανικά καραβανοκορακίστικα; Ότι το πεντάγωνο θα κρατήσει τις βάσεις του στην ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία με το πρόσχημα ότι αυτό είναι απαραίτητο για να επιτευχθεί «διπλωματική λύση». Εν τω μεταξύ χρειάζεται και «λίγος isis» ακόμα. Γι’ αυτό το λόγο έχει γίνει συμφωνία να παραχωρηθεί (απ’ τις ypg και τους αμερικάνους διοικητές τους) στους ένοπλους του isis μια έκταση ερήμου στα σύνορα με το ιράκ, ώστε να παρκάρουν εκεί.

Όπως ήταν αναμενόμενο: ο αμερικανικός στρατός δεν σκοπεύει να φύγει απ’ τη συρία· σίγουρα όχι «με το καλό». Πρόκειται για καθαρή κατοχή (οι ypg είναι μόνο η απαραίτητη βιτρίνα)· καθώς δεν υπάρχει καν το τυπικό της άδειας απ’ την κυβέρνηση (όπως συμβαίνει με το γειτονικό ιράκ).

Υπάρχει περίπτωση να αναλάβει κάποιος / κάποιοι την ευθύνη να ζορίσει/ουν (έμμεσα προφανώς) αυτόν τον αμερικανικό τσαμπουκά, με επίθεση στην ypgκρατούμενη ζώνη; Δεν ξέρουμε. Ωστόσο αυτή η κίνηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού, με εγκατάσταση χερσαίων βάσεων, είναι αναβαθμισμένη σε σχέση με οτιδήποτε στο παρελθόν, αφού δεν κρατάει κανένα πρόσχημα (οι ypg δεν είναι «κρατική οντότητα»). Και σαν τέτοια δεν «κλείνει» τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, αλλά ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο.

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Αυτό το καινούργιο μέτωπο το ανοίγει με ενεργητικό τρόπο το Τελ Αβίβ, απ’ την δυτική μεριά της συριακής επικράτειας. Ο ισραηλινός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον Ron Dermer, συνεντευξιαζόμενος στο site “politico” χτες, υποσχέθηκε ότι «δεν θα αφήσουμε το ιράν να πλησιάσει τα σύνορά μας»… Όπως είναι γνωστό αυτή η «ζώνη συνοριακής ασφάλειας» που θεωρεί δικαίωμά του το ρατσιστικό / μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς φτάνει ως τον ινδό ποταμό.

Σ’ αυτή τη φάση η ισραηλινή αεροπορία επιτίθεται σε «ιρανικούς στόχους» στο συριακό έδαφος: πιο σωστά, σε στόχους που το ίδιο έχει ονομάσει «ιρανικούς», για να διακοσμεί τις επιθέσεις του. Να υποθέσουμε ότι οι ασκήσεις που έχει κάνει η ισραηλινή αεροπορία στο ελλαδιστάν δεν πάνε χαμένες; Να το υποθέσουμε: με τον ψεκασμένο και τον ογκόλιθο μπροστάρηδες όλες οι φαιορόζ βιτρίνες (και πίσω τους το ελληνικό βαθύ κράτος) θα πρέπει να καμαρώνουν.

Δεν ξέρουμε όμως πόσο θα καμαρώσουν (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία…) αν σήμερα ο «μεγάλος σύμμαχός τους», η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον, αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ· όπως ανακοινωθεί ή έχει διαρρεύσει. Η ανατολική Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967 (στο «πόλεμο των 6 ημερών») και εδώ και χρόνια το ισραηλινό καθεστώς διώχνει τους άραβες / παλαιστίνιους απ’ την υπόλοιπη πόλη με κάθε δυνατό μέσο· πάντα δια της βίας.

Σύμφωνα με τα πάμπολλα «ψηφίσματα του οηε» ο ισραηλινός στρατός θα έπρεπε να έχει φύγει (εξίσου πάμπολλες φορές…) απ’ την Ιερουσαλήμ, αφού είναι κατοχικός. Στο εντελώς θεωρητικό ενδεχόμενο μιας κάποιας μελλοντικής «λύσης» η Ιερουσαλήμ δεν θα ήταν πρωτεύουσα κανενός αλλά μια διεθνής – πολυθρησκευτική πόλη.

Οι φασίστες της κυβέρνησης του ισραήλ «πιέζουν» την Ουάσιγκτον να αναγνωρίσει την πόλη σαν πρωτεύουσά τους: έτσι θα νομιμοποιήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός την ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, και την «εθνοκάθαρση» των παλαιστινίων.

Αν όμως η Ουάσιγκτον νομιμοποιήσει αυτήν την ιστορική και πολλαπλά καταδικασμένη κατοχή, τότε οι έλληνες σύμμαχοι και των ηπα και του ισραήλ θα πρέπει να ξεγράψουν το ιδεολογικό παραμύθι τους περί «κατεχόμενης βόρειας κύπρου» και «αποχώρησης του τουρκικού στρατού» από εκεί. Πρακτικά, βέβαια, προτιμούν την διαίρεση του νησιού· το έχουν δείξει με κάθε τρόπο, κι όχι μόνο μία φορά. Όμως η στενή πολιτικοστρατιωτική συμμαχία τους με τους δυο «πρωταγωνιστές» αυτής της ελεεινής νομιμοποίησης θα τους στερήσει κάθε βάση για ιδεολογική προπαγάνδα.

Η ε.ε. (σε επίπεδο θεσμών) διαφωνεί με την αναμενόμενη διακήρυξη του ψόφιου κουναβιού. Στα λόγια το Βερολίνο (μέσω δηλώσεων του γερμανού υπ.εξ. Sigmar Gabriel) ήταν μάλλον «αυστηρό»:

…Η γερμανική στάση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα παραμένει σταθερή: η λύση στο θέμα της Ιερουσαλήμ μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών [σ.σ.: εννοεί παλαιστίνιους και ισραηλινούς]. Οτιδήποτε οξύνει την κρίση είναι αντιπαραγωγικό… Σε κάθε περίπτωση η γερμανία δεν μπορεί να περιμένει τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον ή απλά να περιμένει να ανακοινωθούν και ύστερα να τις σχολιάζει. Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τις δικές μας θέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις – ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στους συμμάχους μας – να ξεκαθαρίσουμε τα όρια της αλληλεγγύης μας απέναντί τους…

Βλήματα μικρού βεληνεκούς

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Δεν είναι η “δουλειά” μας τα νταραβέρια οποιουδήποτε είδους· πρέπει όμως να το σημειώσουμε: πολύ γρήγορος όταν επρόκειτο για κλείσιμο deal με το υπουργείο του ψεκασμένου· και εξαιρετικά αργός όταν έσκασε το σούσουρο του deal. Ο λόγος για τον «εθνικό μεσολαβήτη» (ο χαρακτηρισμός έχει μια δόση υπερβολής) Β. Παπαδόπουλο. Άργησε, άργησε πολύ· αλλά τελικά εμφανίστηκε επί σκηνής.

Και έκανε την προσπάθειά του «να πάρει την υπόθεση επάνω του»: ότι αυτός ήταν που πίεζε το υπουργείο να ξεφορτωθεί τις μπαγιάτικες οβίδες· και όχι το ανάποδο· ότι αυτός ήταν που έψαχνε κάπου να τις πουλήσει κτυπώντας πόρτες δεξιά κι αριστέρα· και όχι, δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο εξωτερικής πολιτικής καρφιτσωμένο πάνω στις 300 (χιλιάδες οβίδες).

Συμπαθητική η προσπάθεια. Προφανώς χρειάστηκε αρκετή προετοιμασία, εξ ου και η καθυστέρηση των εξομολογήσεών του. Ωστόσο δεν εξηγεί γιατί ο ψεκασμένος έπαθε «κόψιμο» (με την μεταφορική έννοια πάντα…) το πρωί της 13 Ιούνη, όταν προέκυψε έγκυρα και οριστικά ότι η σαουδαραβική χούντα δεν είχε τον «εθνικό μεσολαβητή» για «εκπρόσωπό» της, και έβαλε κοτζάμ c-130 για να στείλει άρον άρον τους δικούς του εκπροσώπους να υπογράψουν μαζί του, στο αεροδρόμιο της Σαλονίκης, το deal με τις 300 (χιλιάδες οβίδες) – έτσι, στα τυφλά…

Του είχε, άραγε, τέτοια εμπιστοσύνη ότι ακόμα κι αν δεν ήταν το Ριάντ κάποιον, τέλος πάντων, θα έβρισκε να αγοράσει τα ψιλοληγμένα βλήματα (και μάλιστα σε τιμές καινούργιων), ότι και τον αγοραστή και τα λεφτά θα εύρισκε· και δεν ήθελε (ο ψεκασμένος…) να περιμένει καν μπας και αυτοί οι παλιοσαουδάραβες αγόραζαν έστω ένα μέρος του φορτίου με, έστω, χαμηλότερη τιμή;

Είναι να ανατριχιάζει κανείς με την τόση αγνή, εμπορική φούρια!

Βλήματα ακόμα μικρότερου βεληνεκούς

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Προφανώς είναι το ευκολότερο και ουσιαστικά έχει επιτευχθεί: τα πιο διάσημα βλήματα στην πρόσφατη ιστορία του ελλαδιστάν έχουν φύγει απ’ το εθνικά ωφέλιμο λαθρεμπόριο προς μέση Ανατολή μεριά (και, λέμε, τα συγκεκριμένα όχι προς τον isis… – μην μπερδευτούμε: το timing έχει σημασία σ’ αυτές τις δουλειές) και, κατά συνέπεια, απ’ την «στρατιωτική διπλωματία» του ελληνικού κράτους.

Όμως ο ψεκασμένος, σαν πολιτική βιτρίνα που είναι, μιλάει. Δήλωσε, για παράδειγμα, ότι «η τουρκία εξελίσσεται σε δεύτερο ιράν» – και δεν το είπε για καλό. Ο ψεκασμένος, που σαν καίριος υπουργός των φαιορόζ σταθερός στο πόστο του εκφράζει, με τον τρόπο του, την «εθνική γραμμή», θεωρεί το ιράν «κακό πράγμα»… Δεν θα έλεγε ποτέ «α, τι ωραία που η τουρκία γίνεται τόσο αντιαμερικάνικη σαν το ιράν, είναι στο σωστό δρόμο»!

Θεωρώντας την Τεχεράνη «κακό πράγμα» απλά επιβεβαιώνει την θέση του ελλαδιστάν στην καρότσα της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ. Αναμενόμενο – έχει περάσει όλες τις εξετάσεις (του επιπέδου του) για το τι υπηρετεί. Όμως αφού έτσι έχουν τα πράγματα πόσο αδιάφορος θα ήταν για το που θα καταλήξουν οι 300 (χιλιάδες οβίδες); Και πόσο «εν λευκώ» θα τις πούλαγε σε κάποιον γυρολόγο έμπορο; Δεν θα τον ένοιαζε, ας πούμε, αν κατέληγαν στους Houthi ή στον proxie της Άγκυρας fsa; Με τι μούτρα θα αντίκρυζε τους συμμαχικούς του προϊστάμενους (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ) αν μαθαινόταν ότι πουλάει βλήματα στους εχθρούς; Το παίζει «τρελόπαιδο»;

Συμπαθητική, λοιπόν, η προσπάθεια του «μεσάζοντα» να πείσει ότι το ελληνικό υπουργείο άμυνας κάνει, απλά, εισαγωγές / εξαγωγές, κι ό,τι κάτσει…. Συμπαθητική η προσπάθειά του να «χώσει» απ’ τη μια μεριά τον ψεκασμένο (που νταραβερίζεται με «μεσάζοντες») εξαφανίζοντας ταυτόχρονα απ’ την άλλη οποιαδήποτε υπόνοια ότι ο ψεκασμένος απλά κάνει την δουλειά του ασκώντας «εθνική πολιτική»… Θα πετύχει η προσπάθεια επειδή, απλά, το πόπολο δεν σκοτίζεται. Και μέσα στο επιμελημένο χάος της δημαγωγίας χασμουριέται για οτιδήποτε βρίσκεται μακρύτερα απ’ τη μύτη του.

Αλλά το ελληνικό βαθύ κράτος είναι βαθύτερο από έναν ατζέντη του που δασκαλεύτηκε τι να πει (και, κυρίως, τι να μην πει) – ας μην το υποτιμάει κανείς τόσο πολύ!

(φωτογραφία: Όταν ο ψεκασμένος, τον Σεπτέμβρη του 2015, τιμούσε με σπαραγμό καρδιάς τους πεσόντες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είναι ένας ψυχάκιας ακροδεξιός. Λάθος: θύμιζε πόσο «κακό πράγμα» ήταν οι πέρσες· οι σημερινοί ιρανοί!)

Συρία

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Αν (λέμε “αν”…) το Τελ Αβίβ πολεμάει στη συρία, σταθερά και με μια τάση κλιμάκωσης, αυτό θα το μάθουμε στο ελλαδιστάν πως; Απ’ τα καθεστωτικά μήντια; Απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση; Απ’ την εθνικά υπεύθυνη αντιπολίτευση; Από κανάν πανεπιστημιακό / υπάλληλο της ευπ; Από ποιον;

Πες μου ποιος είναι ο σύμμαχός σου να σου πω ποιος είσαι!

Πες μου για τι βγάζεις τον σκασμό να σου πω τι κάνεις!