Tag: συρία

Συρία

Σάββατο 13 Γενάρη. Η επίθεση, πριν μια βδομάδα, στη ρωσική αεροπορική βάση στη συριακή Hmeimin (και δευτερεύοντως σε εγκαταστάσεις της ναυτικής βάσης στην Tartus) έχει ένα ευρύτερο ενδιαφέρον, που δεν περιορίζεται στο συριακό πεδίο μάχης.

Η επίθεση έγινε νύχτα, με εξοπλισμένα drones. Κατά τον ρωσικό στρατό η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε δεν μπορούσε παρά να προέρχεται …από κάποια χώρα που έχει δυνατότητες υψηλής τεχνολογίας στην παροχή πλοήγησης μέσω δορυφόρων και ικανότητα βολών εξ αποστάσεως…. Μ’ άλλα λόγια η Μόσχα υπονοούσε ότι πίσω απ’ την επίθεση βρισκόταν η Ουάσιγκτον – χωρίς, ωστόσο, να την κατονομάσει.

Δεν είναι απίθανο να συμβαίνει έτσι· δεν είναι, όμως, και υποχρεωτικό. Εννοούμε ότι παρότι η Μόσχα αντιμετώπισε με επιτυχία την επίθεση, δεν υπάρχει κάτι που να την υποχρεώνει να παραδεχτεί ότι διάφοροι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι στην επαρχία του Idlib (η πιο κοντινή περιοχή απ’ όπου θα μπορούσε να οργανωθεί η συγκεκριμένη επίθεση) έχουν «από μόνοι τους» τέτοιου είδους τεχνικές δυνατότητες. Εν τέλει χθες «ρωσικοί κομμάντο» κατέστρεψαν δύο εγκαταστάσεις στην περιοχή του Idlib που, κατά την Μόσχα, ήταν οι αποθήκες, τα εργαστήρια και το «κέντρο ελέγχου» των drones…

Το ευρύτερο ενδιαφέρον έγκειται σε δύο ζητήματα. Πρώτον, ότι τέτοια μέσα (οπλισμένα drones) είναι δεδομένο πια ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε ενέργειες «τρομοκρατίας» σε οποιοδήποτε urban σημείο του πλανήτη. Όπου, σε αντίθεση με μια στρατιωτική βάση, δεν υπάρχουν εγκατεστημένα ραντάρ εντοπισμού τους και συστήματα αναχαίτισής τους. Ξεχάστε τα φτηνά και εύκολα ι.χ. ή τα φορτηγά που πέφτουν πάνω σε κόσμο! Οι κάθε είδους υπηρεσίες έχουν πια το περιθώριο να εμφανίζουν «ιπτάμενη ισλαμική τρομοκρατία», ανεμίζοντας το προηγούμενο της επίθεσης στη Hmeimin… Το αν θα το κάνουν και πότε δεν το ξέρουμε. Αλλά ο πειρασμός δεν είναι μικρός…

Δεύτερον, το ίδιο που έγινε στη συρία μπορεί να γίνει στο αφγανιστάν. Απ’ την ανάποδη μεριά: επίθεση των ταλιμπάν με οπλισμένα drones στις διάφορες αμερικανικές βάσεις. Αν συμβεί κάτι τέτοιο (θεωρούμε ότι ο αμερικανικός στρατός διαθέτει τα μέσα να τις αντιμετωπίσει…) θα είναι η σειρά της Ουάσιγκτον να καταγγείλει «κάποια χώρα που έχει δυνατότητες….» κλπ κλπ.

Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές «επιθέσεις αυτοκτονίας» οι επιθέσεις με drones είναι, απο τεχνολογική άποψη, εντελώς 4ος παγκόσμιος. Ακόμα κι αν γίνονται μέσω proxies…

Πακιστάν

Τετάρτη 3 Γενάρη. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο, όχι τους επόμενους μήνες αλλά ακόμα και τις επόμενες εβδομάδες, θα “ακουστούν” σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης των ηπα και των συμμάχων τους με την “ευρασιατική συνεννόηση”, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι. Τίποτα δεν είναι οριστικό, ούτε καν στο συριακό πεδίο μάχης· ακριβώς γι’ αυτό, στη ρευστότητα μέσα, έχουν σημασία οι δυναμικές. Το “afpak” πεδίο, δηλαδή το αφγανιστάν / πακιστάν, αποκτάει καινούργια σημασία.

Η αντίδραση του πακιστανικού καθεστώτος στον τελευταίο γύρο αμερικανικών απειλών δεν έχει τον αυτοματισμό των τιτιβισμάτων, εκτυλίσσεται κάπως πιο αργά, αλλά με τον ίδιο κοινό τόπο: μεταξύ των συμφερόντων μας στο αφγανιστάν και της συμπάθειας της Ουάσιγκτον επιλέγουμε σαφέστατα το πρώτο. Πράγμα που δεν θα το έλεγε ανοικτά η Ισλαμαμπάντ αν δεν είχε την υποστηρίξη του Πεκίνου και της Μόσχας.

Ο πακιστανός υπ.αμ Khurram Dastagir το έθεσε ως εξής: …Το πακιστάν σαν αντιτρομοκρατικός σύμμαχος των ηπα τους έδωσε δωρεάν τα εξής: χερσαίες και εναέριες επικοινωνίες, στρατιωτικές βάσεις και συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, βοήθεια που αποδεκάτισε την al-Qaeda εδώ και 16 χρόνια, αλλά δεν μας έδωσαν τίποτα άλλο από χλεύη και δυσπιστία. Αυτό που έκαναν ήταν να εποπτεύουν την διασυνοριακή ασφάλεια των τρομοκρατών που σκότωναν πακιστανούς…

Παράπονα απ’ την Ισλαμαμπάντ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ (ποτέ!) η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ινδοκούς δεν ήταν μέσα στα πακιστανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι προκειμένου να συνεργαστεί η Ισλαμαμπάντ στην αμερικανική επιδρομή στο αφγανιστάν στα τέλη του 2001, η τότε φουριόζα κυβέρνηση του Μπους του Β την απείλησε μέσω του τότε υφ.υπ.εξ. Richard Armitage) ότι αν δεν συνεργαστεί τα αμερικανικά βομβαρδιστικά θα γυρίσουν το πακιστάν στη λίθινη εποχή!!! Πολύ χοντρό ακόμα και για αμερικάνους σερίφηδες – αυτό δεν το έχουν ξεχάσει στο πακιστάν… Κι ο λόγος είναι απλός: οι ταλιμπάν (: μαθητές των ιερατικών σχολών, που σε καμία περίπτωση δεν είχαν σχέση με τις επιθέσεις της 11ης/9ου αλλά βρέθηκαν κατευθείαν στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον) ήταν (και παραμένουν) δημιουργήματα του πακιστανικού καθεστώτος.

Τώρα που οι ταλιμπάν έχουν ανασυγκροτηθεί, με την βοήθεια και της Μόσχας, και αποτελούν όχι απλά μια υπολογίσιμη δύναμη στο κατεχόμενο αφγανιστάν αλλά, ίσως, το βασικότερο στοιχείο της όποιας μελλοντικής «λύσης». συπεριλαμβανόμενης και της εκκαθάρισης του isis, γιατί η Ισλαμαμπάντ θα έπρεπε να ανέχεται τον αμερικανικό σχεδιασμό; Οι ταλιμπάν, δρώντας πλέον σαν «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το έχουν ξεκαθαρίσει: αμερικάνοι, πάρτε τις βάσεις σας and go home. Αν ήταν μόνο η Ισλαμαμπάντ που τους στηρίζει, θα έκανε ξανά δεύτερες σκέψεις και υπομονή. Αλλά εφόσον τους στηρίζουν Μόσχα, Πεκίνο (και έμμεσα η Τεχεράνη και η Άγκυρα) γιατί πρέπει (το πακιστανικό καθεστώς) να «μαζέψει» το αμερικανικό πείθωντάς το να δεχτεί τους ταλιμπάν σαν επίσημους συνομιλητές, εισπράτοντας “χλεύη και δυσπιστία”;

Υπάρχει μια λογική που έχει διατυπωθεί τόσο σχετικά με το αφγανιστάν όσο και σχετικά με την βόρεια κορέα: «οι τοπικές, περιφερειακές δυνάμεις, ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να γίνει.» Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: yankees go home! Το ότι η Ισλαμαμπάντ κλαίγεται, σε στυλ «δεν μ’ αγάπησες ποτέ σου», είναι πρόσχημα. Η αλήθεια είναι ότι αργά και βασανιστικά πλησιάζει η ώρα (ή αυτό μεθοδεύουν πολλοί) για μια αμερικανική ήττα στο αφγανιστάν (με την έννοια της πλήρους αποχώρησής του από εκεί). Δεν είναι καθόλου απλό. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά πολλά βλέμματα στρέφονται σ’ ένα τέτοιο “αντίο”!

Αν εκεί που η Ουάσιγκτον έχει ρίξει “όλα της τα λεφτά” από στρατιωτική άποψη, στην κορεατική χερσόνησο δηλαδή, αναγκαστεί σε υποχώρηση / αναδίπλωση, μπορείτε να φανταστείτε τι πάρτυ θα γίνει στην υπόλοιπη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης.

Εκτός, ίσως, απ’ την βόρεια συρία, τους ypg. Εκεί πρέπει να περιμένουμε να δούμε το πόση πειστικότητα έχουν ακόμα τα λεφτά του Ριάντ και των εμιράτων…

Συρία 1

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο πλέον: η Ουάσιγκτον αναβαθμίζει τον proxy στρατό της στη βόρεια και ανατολική συρία, αυξάνοντάς τον στα 100.000 ζευγάρια αρβύλες (έτσι λένε οι ypg…) και αλλάζοντάς του ξανά όνομα: στρατός της βόρειας συρίας (NSA) θα λέγεται τώρα. Φαίνεται πως εκείνο το «δημοκρατικός» στο προηγούμενο επίσημο όνομα ήταν για την Ουάσιγκτον στ’ αλήθεια γελοίο.

Την απορία μας «και ποιος θα πληρώνει α) 100.000 στρατιώτες, και β) την απουσία 100.000 ατόμων σε παραγωγική ηλικία απ’ την καθ’ αυτό παραγωγή», θα την κρατήσουμε για πάρτη μας… Κάπου, κάπως, θα μαθευτεί η απάντηση… Υποψιαζόμαστε πάντως ότι αυτός που θα πληρώνει δεν θα είναι το αμερικανικό κράτος…

Πέρα απ’ τα υπόλοιπα, κάποιοι στην Αθήνα ίσως φυσάνε και ξεφυσάνε: Άι, άι, άι!!! Αλί και τρισαλί!!! Τόσες χιλιάδες βλήματα είχαμε για ‘κει, και τώρα θα τα φάνε οι αποθήκες!!

(Δεν υποτιμάμε, πάντως, το ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο, ε;)

Συρία 2

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Παρότι ο Πούτιν δήλωσε πρόσφατα, απ’ την ρωσική βάση στο Hmeimeem, ότι «ο πόλεμος κατά των τρομοκρατών» τελείωσε στο συριακό πεδίο μάχης, η στρατιωτική αναβάθμιση του κουρδικού στρατού στην βόρεια και ανατολική συρία δεν προμηνύει ειρήνη.

Με δεδομένες τις απόψεις κατά κύριο λόγο της Άγκυρας και της Τεχεράνης, υπάρχει ένα διπλό ζήτημα. Αφενός πολιτικοδιπλωματικό, αφετέρου στρατιωτικό. Το πρώτο σχετίζεται με την συμμετοχή (ή μη) των ypg/pkk στους επόμενους γύρους διαπραγματεύσεων στο Sochi. Η «πατέντα» που έχει βρεθεί ως τώρα είναι να συμμετάσχουν άλλες οργανώσεις κούρδων της συρίας, που είναι αντίπαλες του pkk. Αλλά και πολύ μικρότερες. Σε τέτοια συμμετοχή συμφωνούν Άγκυρα και Τεχεράνη· αλλά ποια θα είναι η χρησιμότητά τους όταν απέναντί τους θα έχουν έναν στρατό χωρίς σπουδαία εμπειρία στο σύνολό του μεν, οργανωμένο όμως και καλά εξοπλισμένο απ’ τις ηπα;

Το στρατιωτικό ζήτημα είναι ευνόητο. Η εδαφική επικράτεια των ypg/pkk είναι τμήμα της συριακής, και αν το καθεστώς Άσαντ δεν προσφέρει κάποιου είδους «αναγνώριση» στην κουρδική εξουσία, αυτή είναι ουσιαστικά παράνομη (με βάση την «διεθνή νομοθεσία»). Όμως ο Άσαντ δεν μπορεί να προσφέρει τέτοια «αναγνώριση», γιατί αυτή συνεπάγεται έμμεση αναγνώριση και της αμερικανικής κατοχής στον συριακό βορρά.

Η εκκρεμότητα αυτή είναι σχεδιασμένη απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Και κρατάει όμηρο οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη στη συρία, κάνοντας την στρατιωτική νίκη να φαίνεται (και να είναι) κολοβή, λειψή. Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες: ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov ξαναζήτησε χτες απ’ τον αμερικανικό στρατό να φύγει απ’ την συρία, αφού η παραμονή του είναι εκτός αποφάσεων του οηε. Αλλά αυτές τις αποφάσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ τις έχουν «γραμμένες», και δεν το κρύβουν πλέον.

Μια εκδοχή εξομάλυνσης θα ήταν οι ypg/pkk (και η Ουάσιγκτον…) να παραδώσουν το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης που έχουν καταλάβει, αφού δεν έχει καμία σχέση με τον συρο-κούρδικο πληθυσμό. Αλλά ο καινούργιος στρατός που φτιάχνει το αμερικανικό πεντάγωνο περιλαμβάνει και άραβες (πρώην υποστηρικτές ή και μέλη του isis) απ’ τις κατακτημένες περιοχές· μετατρέποντας την γεωγραφία του πληθυσμού στην ανατολική συρία σε πολιτικο/στρατιωτικό επιχείρημα υπέρ της κατοχής.

Θεωρητικά μόνο (ξανά) ο πόλεμος θα έδινε «λύση» στο ζήτημα· πόλεμος στον οποίο ο αμερικανικός στρατός δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος ανοικτά, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Αλλά μετά από τόσα χρόνια, με την λειψανδρία του συριακού στρατού, σε μια τέτοια εξέλιξη θα έπρεπε να συμμετάσχουν σε μεγάλο αριθμό οι στρατοί της τουρκίας και του ιράν· ακόμα και οι pmu απ’ το ιράκ. Είναι σε θέση, από πολιτική άποψη, να το κάνουν, με δεδομένο ότι δεν θα μπορούν να τον παρουσιάσουν σαν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»; Δεν ξέρουμε.

Ωστόσο ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός και η επιμονή στην αποσταθεροποίηση της μέσης Ανατολής δεν έχουν τελειώσει. Φοβούμαστε ότι ο isis θα αποδειχθεί μόνο «Α φάση» σ’ αυτό το σχέδιο…

Εμπόριο όπλων…

Κυριακή 24 Δεκέμβρη. …«Για καλό σκοπό» όπως θα έλεγε και ο ψόφιος κοριός – αν ήξερε τι του γίνεται.

Η Ουάσιγκτον σπρώχνει όπλα. Στο ουκρανικό καθεστώς (και που θα τα χρησιμοποιήσει άραγε; εεεε;) αλλά και «στους συμμάχους μας στη συρία». Το ψόφιο κουνάβι έβαλε την υπογραφή του σε μια παροχή (αμφιβάλουμε αν θα είναι τσάμπα!!! κάποιος θα πληρώσει γι’ αυτά…) όπλων αξίας 393 εκατομμυρίων δολαρίων προς τις ypg. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται «ελαφρά» όπλα: 12.000 kalashnikov και 6.000 πολυβόλα, μαζί με μια πρώτη παρτίδα γεμιστήρων. Αλλά επίσης και χιλιάδες αντι-αρματικές ρουκέτες, πύραυλοι και εκτοξευτές ρουκετών.

Αφού ο isis έχει περιοριστεί σε μια ελάχιστη λουρίδα ερημικής γης στα σύνορα με το ιράκ, τι τα θέλουν τα επιπλέον πολυβόλα και τις αντιαρματικές ρουκέτες οι ypg; Έλα ντε!!! Μπορεί για να κάνουν παρελάσεις…

Το «μπλοκ της Αστάνα» σίγουρα θα θυμώσει· κι όχι μόνο η Άγκυρα…

(Βρε εκείνα τα 300 (χιλιάδες) παλιοβλήματα… Να μείνουν έτσι, αμανάτι… Κρίμα…)

Οι κτίστες

Τετάρτη 20 Δεκέμβρη. Το Πεκίνο σκοπεύει να ξανακτίσει την συρία· ή, οπωσδήποτε, ένα καλό κομμάτι της. Δεκάδες κινεζικές εταιρείες μεταξύ των οποίων «κολοσσοί» όπως η china energy engineering corporation και η china construction fifth engineering division έχουν κλείσει συμφωνίες (ή προσύμφωνα). Μιλάμε για κατασκευαστικές που φτιάχνουν από φράγματα, δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και σιδηροδρομικά δίκτυα, μέχρι συγκροτήματα κατοικιών, ηλεκτρικά δίκτυα και ότι παρόμοιο.

Προφανώς δεν είναι μόνο κινέζοι οι εργολάβοι: ρωσικές και ιρανικές εταιρείες θα κάνουν επίσης δουλειές. Αλλά αυτές είναι σχετικά μικρότερες απ’ τις κινεζικές. Που έχουν επιπλέον το πλεονέκτημα των μεγάλων δανείων που μπορεί να δώσει το Πεκίνο στη Δαμασκό για τέτοια μεγάλα project.

Σε τι αποσκοπεί το Πεκίνο; Όχι απλά σε κέρδη. Αλλά στην πρακτική διαμόρφωση των υλικών προϋποθέσεων για τους «δρόμους του μεταξιού» του. Συνεπώς τα όποια «μεγάλα έργα» στη συρία θα είναι η προέκταση ανάλογων τόσο στο ιράκ όσο και στο ιράν.

Παρότι θα χρειαστούν κάποια χρόνια για να ολοκληρωθούν τέτοιου μεγέθους υποδομές, δεν πρέπει κανείς να έχει σαν μέτρο την διάρκεια των «μεγάλων έργων» στην ελλάδα. Επιπλέον το Πεκίνο μπορεί να στείλει στη συρία (όπως κάνει και αλλού στον κόσμο) όση επιπλέον ζωντανή εργασία (εργάτες δηλαδή) είναι απαραίτητη για να προχωρήσουν γρήγορα οι κατασκευές.

Σε άλλες περιπτώσεις αυτοί οι «εξαγόμενοι» κινέζοι εργάτες είναι φυλακισμένοι· που εκτίουν τις ποινές τους off shore… Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει η φήμη ότι είναι στρατιώτες· που κάνουν την θητεία τους plus: αποτελούν undercover στρατιωτικές αποστολές αν και χωρίς τον βαρύ οπλισμό που τους αντιστοιχεί…

Μαντεύουμε ότι υπάρχουν κάποιοι σ’ αυτόν τον πλανήτη που δεν γουστάρουν καθόλου τέτοιες εξελίξεις. Ούτε πουθενά αλλού, ούτε στη μέση Ανατολή…

Συρία: δύσκολοι δρόμοι

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. Πανηγυρίζουν απ’ την Τεχεράνη ως την Βηρυττό: ένα πρώτο κομβόι με 20 φορτηγά άγνωστου φορτίου έκαναν την χερσαία διαδρομή απ’ το ιράν μέσω ιράκ, ύστερα μέσω της συνοριακής συριακής πόλης al – Bukamal και της Deir ez-Zor, για να φτάσουν στη Δαμασκό… Από εκεί ο λίβανος είναι δίπλα…

Όντως ο δρόμος έχει ανοίξει· αλλά απέχει πολύ απ’ το να είναι σίγουρος. Σίγουρος απέναντι στην Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και τους συμμάχους τους. Το ζήτημα της τροφοδοσίας της Χεζμπ’ αλλάχ με ιρανικά όπλα μέσω αυτής της χερσαίας διαδρομής είναι σοβαρό μεν αλλά τακτικό πρόβλημα· και αφορά μόνο το Τελ Αβίβ. Το στρατηγικό ζήτημα, που αφορά (κυρίως) την Ουάσιγκτον είναι ότι την ίδια διαδρομή μπορούν να (και ο στόχος είναι ΝΑ) ακολουθήσουν αγωγοί φυσικού αερίου (κατά κύριο λόγο, δευτερευόντως και πετρελαίου) που θα μεταφέρουν την ιρανική (πιθανόν και την καταριανή) παραγωγή στην ανατολική Μεσόγειο, και απο κεί, είτε δια θαλάσσης είτε μέσω τουρκίας και βαλκανίων στην κεντρική ευρώπη. Για να γίνει ακόμα χειρότερο αυτό το πρόβλημα: είναι η ρωσική gazprom που θα κάνει την δουλειά (και) αυτών των αγωγών αερίου· με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Θα ήταν ασυγχώρητη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι με τέτοιες διακυβεύσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ θα κάτσουν να παραδεχτούν την ως τώρα ήττα τους. Όπως είναι εγκληματικός καιροσκοπισμός (εγκληματικός σε βάρος μας ως εργατών φυσικά) το ότι το ελληνικό βαθύ κράτος και όλες οι πολιτικές του βιτρίνες θεωρούν ότι μπορούν να «χωθούν» σ’ αυτή τη εν εξελίξει σύγκρουση, με την μεριά των αμερικάνων· και να κερδίσουν… Για την ακρίβεια: εμείς θα πληρώσουμε ακριβά και τα πιθανολογούμενα (απ’ τα ελληνικά αφεντικά) κέρδη αλλά και τις ακόμα πιο πιθανές χασούρες τους.

Ο δρόμος άνοιξε μεν· αλλά (με την ευρεία έννοια) δεν θα τον αφήσουν εύκολα ανοικτό όσοι πόνταραν (και το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ανάμεσά τους…) στο να τον κρατήσουν κλειστό.

Η μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας θα συνεχίσει να απλώνεται στον αέρα…

Συρία 1

Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Η (πανηγυρική) απόφαση για ανάκληση μέρους του ρωσικού στρατού απ’ την συρία (“αποστολή εξετελέσθη!”) είχε κι αυτήν την μικρή λεπτομέρεια: την απόσυρση των περίπου 250 ρώσων στρατόμπατσων απ’ το Afrin, όπου βρίσκονταν, υποτίθεται, για να «εκπαιδεύσουν» τις εκεί ypg – άγνωστο για ποιον σκοπό… (Μάλλον για να κάνουν πολιτικές γνωριμίες πήγαν…)

Φαίνεται λογικό ότι η απόσυρση αυτή, που θα έχει ολοκληρωθεί ως το τέλος της χρονιάς (αν δεν έχει γίνει ήδη) είναι προϊόν συμφωνίας μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν: κατά τη γνώμη διάφορων “ειδικών” ανοίγει τον δρόμο για την κατάληψη του θύλακα της Afrin, στα βορειοδυτικά της συρίας, στα σύνορα με την τουρκία, απ’ τον στρατό της Άγκυρας. Ο οποίος, ως τώρα, έχει κυκλώσει την περιοχή.

Θα κάνουμε την εκτίμηση, με τον υπαρκτό κίνδυνο να κάνουμε λάθος: δεν θα είναι τέτοια η άμεση εξέλιξη. Ο τουρκικός στρατός μαζί με τους proxies του έχει μισοεισβάλει ήδη στον θύλακα, στα όριά του· αλλά δεν μας φαίνεται έξυπνη επιλογή οι μάχες με έναν αριθμό (κούρδων) ενόπλων που θα δώσουν μάχες ζωής και θανάτου, αφού δεν έχουν καν έξοδο διαφυγής.

Αντίθετα η «σφιχτή» και παρατεταμένη πολιορκία του θύλακα, με την συνακόλουθη επιδείνωση της ζωής όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν, θα μπορούσε να συμπληρώνει μια γενικότερη διαχείριση του ζητήματος “ypg”, σε όλον τον συριακό βορρά.

Αυτό είναι το ζητούμενο.

Συρία 2

Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Μιλώντας για ζήτημα “ypg” στη βόρεια συρία μιλάει κανείς για την αμερικανική παρουσία εκεί. Δεν είναι υπερβολή: αφού οι κούρδοι έκαναν το λάθος να γίνουν (για μια ακόμα φορά…) ουρά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν (για μια ακόμα φορά…) την ευθύνη των συνεπειών των επιλογών τους.

Κανείς απ’ το μπλοκ της Αστάνα δεν θέλει αμερικανικές βάσεις στη βόρεια συρία. Κανείς τους δεν θέλει, επίσης, «κουρδικό κράτος» εκεί. Διαφοροποιούνται όμως ως προς την τακτική προσέγγιση του ζητήματος. Η Άγκυρα εμφανίζεται «κάθετη»· και ένας τρόπος για να είναι πειστική είναι η περικύκλωση του θύλακα της Afrin. Η Τεχεράνη συμφωνεί, αλλά από απόσταση· έχει την δική της μερίδα αντιμετώπισης των κούρδων proxies στα σύνορά της με την τουρκία και το ιράκ. Η Μόσχα είναι πιο ευέλικτη, όχι άδικα: κάποιος πρέπει να κάνει τον «καλό μπάτσο» σ’ αυτήν την ιστορία.

Το πιο άμεσο από διπλωματική / πολιτική άποψη είναι η συμμετοχή σύρων κούρδων στον επόμενο γύρο διαπραγματεύσεων στην Αστάνα. Διαμορφώνεται μια φόρμουλα με κοινή συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης (και Δαμασκού): μπορούν να πάρουν μέρος συριακές κουρδικές οργανώσεις εκτός απ’ τις ypg. Υπάρχουν τέτοιες, είναι διατεθειμένες, δηλώνουν «αντιαμερικανικές», κάνουν κριτική απ’ τα αριστέρα στον αμερικανισμό των ypg (δεν είναι δύσκολο…) αλλά δείχνουν να είναι μειοψηφικές αυτή τη στιγμή. Αν η συμμετοχή τους κρατάει τα προσχήματα στην Αστάνα «μα να, έχει και κούρδους εδώ», δεν λύνει το βασικό: με τις ypg και τις πλάτες που κάνουν στον αμερικανικό στρατό τι θα γίνει;

Την απευθείας στρατιωτική αναμέτρηση του συριακού στρατού ‘n’ friends μαζί τους την αποκλείουμε. Απομένουν διάφορες παραλλαγές της τακτικής του «ψειρίσματος»: το αδυνάτισμα της επιρροής των ypg στην κυρίως περιοχή που ελέγχουν (Rojava) προς όφελος άλλων κουρδικών οργανώσεων, ρεαλιστικών και φιλικών στο μπλοκ της Αστάνα. Είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο (και χρήμα), αλλά έχει χρησιμοποιηθεί ήδη με επιτυχία στον γαλαξία των αντι-Άσαντ ενόπλων.

Αν τέτοια πρόκειται να είναι η «γραμμή» (κι αυτό, οπωσδήποτε, μένει θα φανεί) τότε ο θύλακας της Afrin ΔΕΝ πρέπει να γίνει Στάλινγκραντ – με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο από φυσική άποψη (απώλειες) για τον τουρκικό στρατό αλλά και από διπλωματική / πολιτική άποψη για το τουρκικό καθεστώς: ο αδύναμος (στην προκειμένη περίπτωση οι ypg στον θύλακα της Afrin) που αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών κερδίζει εύλογα την συμπάθεια· ακόμα πιο εύκολα αν έχει τις πλάτες των κυβερνήσεων και των media των ηπα, της αγγλίας, και όχι μόνο. Υποθέτουμε ότι αυτό δεν θα το ήθελε κανένας απ’ το μπλοκ της Αστάνα. Σίγουρα όχι όσοι υπερασπίζονται τους παλαιστίνιους στη λωρίδα της Γάζα και την δυτική Όχθη του Ιορδάνη: δεν είναι η εποχή να βρεθούν υπόλογοι για αυτά που κατηγορούν τον Τελ Αβιβ.

Αντίθετα, μια «αθόρυβη» πολιορκία / αποκλεισμός, που δεν παράγει εντυπωσιακά γεγονότα αλλά επιδεινώνει την ζωή του κόσμου, θα μπορούσε να ασκήσει «πίεση» στους ομοεθνείς τους στην Rojava· ακόμα και να επιταχύνει διαλυτικές (από οργανωτική και πολιτική άποψη) κινήσεις μέσα στους σύρους κούρδους. Ή να δημιουργήσει τριβές μεταξύ κούρδων και αμερικάνων επικυρίαρχων της περιοχής.

Θεωρούμε βέβαιο πως υπάρχει η συναίσθηση στους εταίρους του μπλοκ της Αστάνα ότι, σε αντίθεση με την αντιμετώπιση του isis και της al-Nusra, το ζήτημα των κούρδων της συρίας δεν επιδέχεται στρατιωτική λύση· ούτε συνολικά, ούτε κομμάτι κομμάτι. Επειδή από πίσω βρίσκεται η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ· αλλά επειδή, επίσης, οι κούρδοι της συρίας έχουν κάθε δικαίωμα να συνεχίσουν να ζουν ειρηνικά και με αξιοπρέπεια στις πόλεις και στα χωριά τους. Αφού οι ypg έγιναν ατζέντηδες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (και εφόσον επιμείνουν να είναι τέτοιοι…) θα πρέπει να χάσουν το μονοπώλιο της εκπροσώπησης του συριακού κουρδικού πληθυσμού μ’ έναν συνδυασμό στρατιωτικών πιέσεων, δωροδοκιών, πειθούς, υποσχέσεων, κλπ: αυτό είναι μια «πολύμορφη διαχείριση» για ένα όντως πολυδιάστατο ζήτημα.

Αλλά τέτοιες είναι μόνο οι δικές μας σκέψεις, για έναν πόλεμο που έτσι κι αλλιώς ειναι σε βάρος (και) των ομοίων μας, εργατών και εργατριών, άσχετα από «εθνικότητα» και «θρησκεία».

Θα φανεί τους επόμενους μήνες αν έχουν βάση ή όχι.

Αστυνομεύοντας τον πλανήτη, με τους απαραίτητους υποκατάστατους…

Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Οι φιλοδοξίες παραμένουν φιλοδοξίες, και παράγουν έργο. Οι “ειδικές δυνάμεις” του αμερικανικού στρατού έδρασαν την χρονιά που πέρασε σε 149 κράτη· τα ¾ του συνόλου των κρατών του πλανήτη. Είναι πολύ υπηρήφανες γι’ αυτό (αλλοίμονο) – ωστόσο μην φανταστείτε “μοναχικούς καταδρομείς μέσα στη νύχτα”. Κάθε άλλο. Πέρα απ’ αυτό καθ’ αυτό το όποιο “στρατιωτικό” έργο τους, αυτά τα αμερικανικά κομμάντα κάνουν “πολιτική δουλειά”. “Πολιτική” με την έννοια ότι διαμορφώνουν τις σχέσεις έως τεχνικές και πολιτικές εξαρτήσεις (μέσω των όπλων που παρέχουν) με τους κατά τόπους συμμάχους τους. Που είναι το “κρέας”, εφόσον οι ζωές των στρατιωτών με αμερικανικά διαβατήρια και διοίκηση είναι, ως γνωστόν, “πολύτιμες” (με την έννοια ότι ο θάνατός τους μπορεί να προκαλέσει εκνευρισμούς στα μετόπισθεν).

Ποιος, λοιπόν, θα ήταν ο καλύτερος να μιλήσει γι’ αυτές τις σχέσεις στη βόρεια συρία, τις σχέσεις ανάμεσα στο αμερικανικό πεντάγωνο και τους ένοπλους κούρδους, απ’ τον καθ’ ύλην αρμόδιο, των διοικητή των “αμερικανικών “ειδικών δυνάμεων” και στη συρία, τον στρατηγό Raymond “Tony” Thomas; Υποθέτουμε ότι καλύτερος δεν υπάρχει…

Στις 21 του περασμένου Ιούλη έγινε στο Aspen του Colorando ένα «συνέδριο για την ασφάλεια», από το Aspen Institute, με τίτλο SOCOM (Special Operations Command): αστυνομεύοντας τον πλανήτη. Ο Raymond Thomas ήταν βασικός ομιλητής, απαντώντας σε ερωτήσεις του προεδρείου του συνεδρίου (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

Ερώτηση: Μιας και βρισκόμαστε στο θέμα των ηγετών των τρομοκρατών, δεν έχουμε ακούσει καθόλου τον αρχηγό του isis Abu Bakr al-Baghdadi απ’ τον περασμένο Νοέμβρη…

Απάντηση: … Ακούγεται ότι είναι νεκρός, αλλά όχι, δεν είναι ακριβώς νεκρός ακόμα. Θα πρέπει να βρίσκεται στα βόρεια της Ράκκα… Μέσα απ’ το δίκτυό μας έχουμε σκοτώσει με μετριοπαθείς εκτιμήσεις 60.000 έως 70.000 απ’ τους δικούς του, τον στρατό του… Τώρα βρισκόμαστε μέσα στην πρωτεύουσα του χαλιφάτου του, την Ράκκα. Θα την καταλάβουμε σύντομα, με τους proxies μας, μια δύναμη που μας υποκαθιστά [surrotage force] 50.000 ανθρώπων που δουλεύουν για εμάς και κάνουν ότι τους πούμε….

…

Ερώτηση: … Πείτε μας για το πως διαλέγετε αυτούς που θεωρείτε ότι μπορείτε πράγματι να υποστηρίξετε και να δουλέψετε μαζί τους.

Απάντηση: Όπως ξέρετε μερικές φορές αυτό γίνεται από ανάγκη, ποιος είναι διαθέσιμος. Η περίπτωση που νομίζω ότι έχει συζητηθεί περισσότερο και έχει παρεξηγηθεί είναι η σχέση με τον εταίρο μας στη συρία, τις αυτοαποκαλούμενες Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις.

Έχει ενδιαφέρον λοιπόν πως διάλεξαν αυτό το όνομα σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, και εγώ νταραβερίστηκα μαζί τους απευθείας, είχα επίσημη σχέση μ’ αυτούς τους τύπους. Πριν λέγονταν ypg, το οποίο οι τούρκοι λένε ότι είναι το ίδιο το pkk, που το θεωρούν τρομοκρατική οργάνωση, οπότε μας έλεγαν πως μπορείτε να συμμαχήσετε μ’ αυτούς; Οπότε ουσιατικά εγώ πήγα και τους είπα ότι πρέπει να αλλάξετε την μάρκα σας, καταλαβαίνετε, πώς θέλετε να λέγεστε εκτός από ypg;, και τους έδωσα μια μέρα προθεσμία, και τότε ανακοίνωσαν ότι είναι οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Μου φαίνεται ότι κάτι τους κτύπησε στο κεφάλι και τους ήρθε να βάλουν τη λέξη δημοκρατία εκει πέρα!

Αλλά τέλος πάντων αυτό τους έδωσε λίγη αξιοπιστία και κάποιο πρόσωπο, και ήμουν τυχερός να έχω πολύ καλή συνεργασία με τον Brett McGurk [ο αμιγώς πολιτικός εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον στην περιοχή…] που ήταν μαζί μου την ίδια εποχή γιατί μου ζητούσαν πράγματα που δεν ήταν της αρμοδιότητάς μου… Ήθελαν να κάτσουν στις διαπραγματεύσεις, στη Γενεύη, ή στην Αστάνα ή οπουδήποτε αλλού γίνονταν για το μέλλον της συρίας, και επειδή ήταν pkk δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάτσουν σε τέτοια τραπέζια, οπότε ενόσω ζευγαρώσαμε μαζί τους στρατιωτικά, ο Brett McGurk φρόντισε να μένουν μέσα στις συζητήσεις και τους έδωσε την απαραίτητη νομιμοποίηση, να είναι καλοί εταίροι για εμάς.

… Οπότε το γεγονός, που δεν λέγεται, είναι ότι σ’ όλη αυτή την ιστορία εμείς είμασταν τυχεροί και χάσαμε μόνο 2 αμερικάνους στρατιώτες. Δηλαδή σ’ αυτά τα 2 – 2,5 χρόνια του πολέμου που κάνουμε εκεί, τον κάνουμε με αυτούς σαν υποκατάστατα, αυτοί έχουν χάσει χιλιάδες και εμείς μόνο δύο στρατιώτες. Δύο είναι πολλοί, αλλά, ξέρετε, είναι ανακούφιση ότι δεν έχουμε τις απώλειες που είχαμε αλλού.

Τα σχολιά μας περιττεύουν.