Tag: συρία

Δευτέρα 22 Γενάρη. Στέλνει κατά βούληση τον στρατό του στις αφρικανικές πρώην (;) κτήσεις του κράτους του – για “αντιτρομοκρατικούς” λόγους φυσικά. Στο εσωτερικό ασφαλτοστρώνει τους εργάτες, μπας και οι γαλλικές εταιρείες καταφέρουν να ανέβουν στο ύψος του διεθνούς ανταγωνισμού στον 21ο αιώνα. Όμως, όλα κι όλα: “κάτω τα χέρια απ’ την Afrin”!

Τα διεθνιστικά αισθήματα του γάλλου σοσιαλφιλελεύθερου Macron είναι, πράγματι, πολύ συγκινητικά. Πολύ περισσότερο που θα «φέρει το θέμα» (της τουρκικής εισβολής) στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε. Επειδή όμως δείχνει τακτικά το εθνικό λαχάνιασμα που εκπροσωπεί, κινδυνεύει να γελοιοποιηθεί. Κι αυτό γιατί ενώ ήταν (σαν καθεστώς) «φίλος του Άσαντ», δεν έστειλε ούτε μισό στρατιώτη να πολεμήσει μαζί του, κατά του isis (και όχι μόνο). Η Μόσχα, η Τεχεράνη και η Χεζμπ’ αλλάχ ήταν που μάζεψαν φέρετρα (χωρίς να σκοτιστούν) – όχι το Παρίσι.

Τι σκαρφίστηκε τώρα; Να χαϊδέψει τους ypg που είναι στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον; Να δηλώσει «είναι και η γαλλία εδώ» για την μέση Ανατολή, όπου δεν φαίνεται να χωράει ούτε το αεροπλανοφόρο του; Ή να ξεκαρφωθεί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων που ετοιμάζει;

Μήπως εκτός απ’ το αμερικανικό παρακμάζει και το γαλλικό «εθνικό μεγαλείο», και μήπως ο Macron προσπαθεί να αντιγράψει τον ψοφιοκουναβισμό αλλά ντρέπεται να το πει;

Κυριακή 21 Γενάρη. Η επιχείρηση / εισβολή στον θύλακα της Afrin προχωράει στη δεύτερη μέρα της, με κάτι κοντά σε carpet bombings – όπως ήταν αναμενόμενο. Σύμφωνα με τις αναγγελίες από σήμερα θα αρχίσει η χερσαία εισβολή… Εκείνο που δεν είχαμε φανταστεί είναι ότι η επιχείρηση θα βαφτιζόταν απ’ την Άγκυρα «κλάδος ελαίας»… Ένας όρος που προέρχεται, 100%, απ’ τη «νέα ομιλία» του Οργουελιανού «1984».

Υπάρχει ανάμεσα στους κούρδους της συρίας κάποιος υπολογίσιμος αριθμός που να καταλαβαίνει, έστω αυτή την ύστατη στιγμή, τι ακριβώς σημαίνει η συμμαχία / παράδοση στην Ουάσιγκτον; Υπάρχουν κούρδοι μέσα και έξω απ’ τον θύλακα της Afrin που να έχουν το κουράγιο να συνειδητοποιήσουν ότι οι «επαναστατικές» ηγεσίες τους και ο δικός τους εθνικισμός τους έχουν πουλήσει στους αμερικάνους και στους ισραηλινούς, και πως αυτό που θα γίνει στην Afrin (μελλοντικά μπορεί και αλλού) είναι το τίμημα της εθελοτυφλίας και της υποδούλωσης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς; Υπάρχουν κούρδοι που να συνειδητοποιούν πόσο πρόστυχα είναι τα εδαφικά μεγαλεία που τους έχουν επιτρέψει τα αφεντικά τους απ’ το αμέρικα και το Τελ Αβιβ; Πόσο ματωμένα είναι τα δολάρια που παίρνουν απ’ το Ριάντ; Και ότι είναι τα εθελοντικά βατράχια στον καυγά των ιπποπόταμων;

Φοβούμαστε πως όχι. Ακόμα κι αν υπάρχουν θα πρέπει να είναι λίγοι, πολύ λίγοι. Οι πολλοί έχουν στραβωθεί απ’ τις χάντρες και τα καθρεφτάκια που τους πουλάει τώρα ο Mattis και ο McMaster… Όμως δεν έχουν καμμία δικαιολογία, απολύτως καμμία, που έφαγαν το παραμύθι. Υπήρχε κι άλλη δυνατότητα μπροστά τους…

Ναι, ο τουρκικός ιμπεριαλισμός είναι που εισβάλει στον θύλακα της Afrin. Αλλά η Ουάσιγκτον «φουσκώνει» τα κουρδικά μυαλά με υποσχέσεις, όπλα και εκτάσεις εκεί που την συμφέρει – μόνο για να κάνει την δουλειά της. Κι όταν δεν θα θέλει ή δεν θα μπορεί ή θα την συμφέρει αλλιώς κάποιοι θα ξαναγλύφουν τις πληγές τους.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός (και γυναικός) σοφού/σοφής. Το τρις;

Κυριακή 21 Γενάρη. Ορισμένοι πιστεύουν (ή βολεύονται να πιστεύουν) ότι η τουρκική επίθεση στον κουρδικό θύλακα της Afrin σηματοδοτεί ένα είδος τελικής, οριστικής ρήξης ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσιγκτον. Διαφωνούμε. Η Ουάσιγκτον ρητά άφησε ακάλυπτο τον θύλακα, και μπορεί να κάνει το ίδιο και για τις ypgκρατούμενες περιοχές δυτικά του Ευφράτη. Παρά τις βαριές κουβέντες (κυρίως απ’ την μεριά της Άγκυρας) κανείς απ’ τους δύο δεν έχει συμφέρον σε οριστικό διαζύγιο για όσο καιρό μπορούν να βρεθούν προσωρινές, συναινετικές λύσεις. Κι αυτό είναι εφικτό· υπό την προϋπόθεση ότι η Ουάσιγκτον θα κρατήσει (και θα επεκτείνει) τις βάσεις της στη βόρεια και ανατολική συρία.

Φυσικά ούτε η Άγκυρα, ούτε η Μόσχα ούτε η Τεχεράνη ούτε η Βαγδάτη ούτε το Πεκίνο χαίρονται με τις αμερικανικές βάσεις. Είτε στη συρία βρίσκονται, είτε στο ιράκ, είτε στο κατάρ, είτε στο αφγανιστάν… Προηγείται, όμως ο ρεαλισμός. Αυτό το είδος της επίμονης (αμερικανικής) στρατιωτικής παρουσίας είναι δύσκολο να το ξηλώσει μια κι έξω κανείς χωρίς έναν all out πόλεμο – ή την σοβαρή απειλή του. Ο ρεαλισμός συμβουλεύει λοιπόν την έστω «βήμα βήμα» βελτίωση των θέσεων του καθενός. Λιγότερο ή περισσότερο ευχαριστημένοι, αυτοί την στιγμή, όλοι έχουν κερδίσει κάτι (όχι ασήμαντο) στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι μια οριστική μοιρασιά; Μεσομακροπρόθεσμα όχι, δεν είναι…

Εν τω μεταξύ, όπως είχε πει κι εκείνος ο Κέυνς, «μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί»…

(φωτογραφία: παρά την τουρκική σημαία, αυτοί που ποζάρουν είναι free syrian army… Απ’ την μεριά της A’zaz…)

Κυριακή 21 Γενάρη. Το καταλαβαίνουν όλοι – εκτός απ’ τα καθε φορά βατράχια του βάλτου. Η διάρκεια των “κερδών” στο συριακό και το ιρακινό πεδίο μάχης θα κριθεί αλλού. Το καταλαβαίνει απόλυτα το σκληρά πραγματιστικό τουρκικό καθεστώς: αν είχε κανείς το ενδιαφέρον να παρακολουθήσει την μεθόδευσή του, εδώ και πολλούς μήνες, γι’ αυτήν την εισβολή που ξεκίνησε χτες, θα παραδεχόταν ότι τα αφεντικά του ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, πως και πότε.

Οι εκτιμήσεις περί άμεσης εισβολής γυρόφερναν στις γνώμες των κάθε είδους ειδικών εδώ και πολλούς μήνες. Δεν δώσαμε σημασία, και σωστά: έλειπαν οι “παράπλευρες” προϋποθέσεις, που έχουν σημασία. “Δέκα μέτρα – μία κόβε” έλεγε μια παλιά παροιμία των ραφτάδων· περί αυτού πρόκειται. Και ακριβώς γι’ αυτό εικάζουμε ότι η πορεία κατάληψης του θύλακα της Afrin θα έχει “διέσεις” και “υφέσεις”…

Παρότι ήδη κατέχει συριακή επικράτεια (για χάρη των σύριων proxies της φυσικά) η Άγκυρα, και παρότι θα την επεκτείνει ευκολότερα ή δυσκολότερα, θα συντάσσεται μελλοντικά όπως κάνει ήδη με εκείνους (Μόσχα, Τεχεράνη) που θα ζητούν με κάθε ευκαιρία την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Του αμερικανικού στρατού που κάνει ακριβώς το ίδιο: «απρόσκλητος» απ’ την Δαμασκό κατέχει γη για χάρη των δικών του proxies.

Γιατί; Επειδή στρατηγικά (και όχι κατ’ ανάγκην τακτικά, αν και αυτό έχει συμβεί) η Άγκυρα είναι αντίθετη με το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο ηγεμονίας μέσω του χάους στη μέση Ανατολή – και όχι μόνο.

Μην παραξενευτείτε αν ακούσε κάποια στιγμή στο σχετικά κοντινό μέλλον ότι κάποιοι απ’ τους μπαρουτοκανισμένους σύριους proxies της Άγκυρας πολεμούν στις γραμμές των αφγανών ταλιμπάν… Και μάλιστα στις «ειδικές δυνάμεις» τους…

(Αααα… Εννοείται ότι η αντιαεροπορική άμυνα του Άσαντ, που απειλούσε – δήθεν – ότι θα ρίξει όποιο τουρκικό αεροπλάνο περάσει την μεθόδιο, κάνει ότι δεν βλέπει… Μόνο 72 αεροπλάνα ήταν αυτά που βομβάρδισαν θέσεις των ypg. Ούτε καν 73, να αγανακτίσεις λέγοντας «ως εδώ!»… Τι λέγαμε; )

Παρασκευή 19 Γενάρη. Το καθεστώς Άσαντ “προειδοποίησε” την Άγκυρα ότι τα αντιαεροπορικά του συστήματα θα ρίξουν τα τουρκικά αεροπλάνα που θα “παραβιάσουν τα συρο-τουρκικά σύνορα” στην επιχείρηση κατά του κουρδικού φύλακα της Afrin. Συγκινητικό, αλλά δεν θα μπορούσε να μουρμουρίσει κάτι άλλο. Για την ακρίβεια το ίδιο είχε πει όταν ξεκίνησε η τουρκική + proxies επιχείρηση «ασπίδα του Ευφράτη», που κατέλαβε μια κρίσιμη ζώνη στη βόρεια συρία, χωρίζοντας την κυρίως ypgκρατούμενη επικράτεια στα ανατολικά απ’ τον θύλακα της Afrin στα δυτικά. Ε, απλά ο τουρκικός στρατός δεν χρειάστηκε αεροπλάνα ακριβώς πάνω απ’ το κεφάλι του. Υπάρχουν και πύραυλοι διάολε!!!

Απ’ την άλλη μεριά χτες ταξίδεψαν στη Μόσχα ο τούρκος αρχιασφαλίτης Hakan Fidan, και ο αρχηγός του τουρκικού στρατού Hulusi Akar. Γιατί έκαναν τον κόπο, άραγε; Για να συζητήσουν με το ρωσικό καθεστώς τις λεπτομέρειες της εισβολής στον θύλακα της Afrin – τα βασικά έχουν ήδη συζητηθεί. (Κάποιες δεκάδες ρώσοι καραβανο«σύμβουλοι» που βρίσκονταν στον θύλακα έφυγαν πριν την αρχή της χρονιάς). Εννοείται ότι η Μόσχα δεν έχει εκδηλώσει καμία διαφωνία για την επιχείρηση. Και, υποθέτουμε, θα «πείσει» τον Άσαντ και τα αντιαεροπορικά του να μην δώσουν σημασία αν κανά τουρκικό βομβαρδιστικό πέρασει τα σύνορα.

Ακόμα και η Ουάσιγκτον ζήτησε (κομψά και γλυκά είν’ η αλήθεια) απ’ την Άγκυρα να μην περισπάται με τον θύλακα και να μείνει συγκεντρωμένη στην καταπολέμηση του isis… Κι αυτό συγκινητικό.

Το μόνο πραγματικό πρόβλημα που έχει ο τουρκικός στρατός (και το proxy πεζικό του) είναι πως όταν κάποιοι είναι περικυκλωμένοι από παντού (κι αυτή είναι η περίπτωση των κούρδων στην Afrin) είναι «καταδικασμένοι» να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων· και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το τουρκικό καθεστώς μπορεί να σηκώσει μεγάλο αριθμό απωλειών (ωστόσο ίσως είναι αναγκασμένο να το δοκιμάσει…). Υποθέτουμε ότι γι’ αυτό το λόγο θα προτιμήσει κατά κύριο λόγο επιθέσεις – από – απόσταση, δηλαδή βομβαρδισμούς, βομβαρδισμούς, βομβαρδισμούς. Αλλά αυτή η τακτική δεν είναι νικηφόρα από μόνη της· το ξέρουν οι πάντες. Απ’ τους αμερικάνους και τους ρώσους μέχρι τους ισραηλινούς…

(φωτογραφία: απ’ την χθεσινή στρατο-ασφαλίτικη τουρκο-ρωσική συνάντηση στη Μόσχα…)

Τετάρτη 17 Γενάρη. …Αυτοί που μας χτυπάνε πισώπλατα παριστάνοντάς τους συμμάχους μας … δεν μπορούν να μας εμποδίσουν… Η επιχείρηση στην Afrin θα γίνει μαζί με αντικαθεστωτικές οργανώσεις. Αυτή η μάχη είναι δική τους. Εμείς βοηθάμε τ’ αδέλφια μας να προστατέψουν τις περιοχές τους…

Χθεσινές δηλώσεις του Ερντογάν σε κοινοβουλευτικούς ρεπόρτερ. Την ώρα που ο επικεφαλής του τουρκικού στρατού Hulusi Akar ενημέρωνε όμοιούς του απ’ το νατο στις Βρυξέλες για την επικείμενη επίθεση. Ο γραμματέας του οποίου (νατο) φέρεται να δήλωσε ότι «οι ηπα δεν είχαν διαβουλευτεί με την συμμαχία πριν ανακοινώσουν την δημιουργία κουρδικού στρατού». Και ότι «καταλαβαίνει τις τουρκικές ανησυχίες για το θέμα αυτό»…

Δεν μαθαίνουμε κάτι καινούργιο. Εκτός απ’ αυτό: πρόκειται για την επισημοποίηση ενός προσανατολισμού (που τον έχουμε περιγράψει έγκαιρα) που, πρακτικά, θα «ισορροπήσει» (άγνωστο για πόσα χρόνια) έναν de facto κατακερματισμό της συριακής επικράτειας. Μπορεί να μην είναι αυτό που είχαν φανταστεί η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ, δεν παύει όμως να είναι διαμελισμός! Όχι ο χειρότερος για τα συμφέροντά τους! Το μεγαλύτερο κομμάτι (με τις μεγαλύτερες πόλεις) στον Άσαντ και στους συμμάχους του, μια ζώνη στα βορειοδυτικά σε κάποιους απ’ τους αντικαθεστωτικούς υπό την προστασία του τουρκικού στρατού, και ο υπόλοιπος βορράς μαζί με την περιοχή ανατολικά του Ευφράτη στις ηπα και στους proxies της, τις ypg και τα υπόλοιπα του εκεί isis.

Ειναι σταθερό αυτό το σχήμα; Και, κυρίως: είναι μεσομακροπρόθεσμα ρεαλιστικό; Όλα θα κριθούν απ’ το μέλλον (και μάλιστα όχι το ιδιαίτερα μακρινό) των ηπα και της global ηγεμονίας τους… Σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης, ως τον Ειρηνικό.

Εντελώς συμπτωματικά, στο μενού τις διήμερης καραβανο-συνόδου του νατο (χτες και σήμερα), είναι και η πορεία της «αποστολής» του στο αφγανιστάν…

Τετάρτη 17 Γενάρη. Μόλις χτες γράφαμε: Η Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται τον θύλακα της Afrin! Τελεία και παύλα!!! Μπορεί, μάλιστα, να κάνει πρακτικά το κορόιδο σε μια εκκαθάριση (μαζί με καταγγελίες, αυτό είναι τσάμπα…) για να εξευμενίσει (κατ’ αρχήν) την Άγκυρα. Για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό μια «μετακίνηση πληθυσμών», απ’ το Afrin στο κυρίως κουρδικό «υποκράτος», είναι κάτι χωρίς κόστος· μόνο με όφελος. Θα νοικιάζει ακόμα περισσότερα διαθέσιμα «χέρια» για τις δικές της ανάγκες….

Μερικές ώρες αργότερα χτες, νωρίς το βράδυ, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού στρατού στις ypgκρατούμενες περιοχές της βορειοανατολικής συρίας συνταγματάρχης Ryan Dillon, σε γραπτή δήλωσή του στο τουρκικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο anadolu, ξεκαθάριζε:

… Η αποστολή της συμμαχίας δεν έχει αλλάξει: είναι να ηττηθεί ο isis σε συγκεκριμένες περιοχές του ιράκ και της συρίας, και να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για μεταγενέστερες επιχειρήσεις έτσι ώστε να βελτιωθεί η περιφερειακή ασφάλεια…

… Δεν επιχειρούμε στην Afrin. Υποστηρίζουμε τους εταίρους μας στην αντιμετώπιση των υπολειμμάτων και των θυλάκων του isis κατα μήκος της κοιλάδας του Ευφράτη, ιδιαίτερα στις περιοχές βόρεια της Abu Kamal, στην ανατολική όχθη…

Πρόκειται για τον ίδιο καραβανά που ανήγγειλε πριν λίγες ημέρες την δημιουργία (την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό δηλαδή) της κουρδικής «συνοριοφυλακής». Άρα τα λεγόμενά του έχουν βάρος.

Συνεπώς το πρώτο μισό της χθεσινής μας γνώμης επιβεβαιώνεται απ’ τους «αρμόδιους»: δεν είμαστε στην Afrin, δεν είναι μέρος της αποστολής μας, δεν μας αφορά το θέμα… Το δεύτερο; Μάλλον προκύπτει, μέσα απ’ την αιματηρή ιμπεριαλιστική λογική…

Και, προφανώς «αυτοί που παριστάνουν τους συμμάχους δεν θα μας εμποδίσουν», όπως φωνάζει ο Ερντογάν. Γιατί να εμποδίσουν; Αφου έχουν πάρει το κομμάτι που τους ενδιαφέρει, μαζί με τους βασσάλους του!

Αν η κατάληψη της Afrin γίνει, θα ακολουθήσει σε εύλογο χρονικό διάστημα, μετά απ’ τις απαραίτητες συνεννοήσεις, η κατάληψη της Manbij…. – τα έχουμε πει…

Τρίτη 16 Γενάρη. Στην ίδια συνέντευξη ο ρώσος υπ.εξ. εκδήλωσε την διαφωνία της Μόσχας με την πρόσφατη αμερικανική ανακοίνωση περί δημιουργίας “συνοριοφυλάκων” στις ypgκρατούμενες περιοχές: …Είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που προκαλεί ανησυχία ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ο διαμοιρασμός της συρίας…

Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Και οι κούρδοι κάνουν όχι για πρώτη, ούτε για δεύτερη αλλά για τρίτη φορά το ίδιο λάθος: συνδέουν το μέλλον τους με τον αμερικανικό (και τον ισραηλινό) ιμπεριαλισμό. Το έκαναν πρώτη φορά οι κούρδοι του ιράκ, στη διάρκεια και μετά την «καταιγίδα της ερήμου», την αμερικανική επίθεση στο ιράκ το 1991: πίστεψαν ότι η Ουάσιγκτον θα εξασφάλιζε την δημιουργία δικού τους κράτους. Εννοείται ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αδιαφορούσε (όπως αδιαφορεί). Αυτοί εξεγέρθηκαν περιμένοντας την αμερικανική αεροπορία να τους προστατέψει· αλλά οι ελπίδες τους αποδείχθηκαν αιματηρά εκτός πραγματικότητας. Τους έσφαξε κυριολεκτικά ο στρατός του Χουσεΐν, και δεν έτρεξε τίποτα. Το έκαναν δεύτερη φορά, σαν pkk στην τουρκία, όταν ήλπιζαν ότι «μεγάλες και μικρές» δυνάμεις θα συνέβαλαν στη διάλυση της τουρκικής επικράτειας. Αυτό ήταν πράγματι η γραμμή για μεγάλο μέρος της δεκαετίας του ‘90· όταν, όμως, άλλαξε ο διεθνής ιμπεριαλιστικός προσανατολισμός, ο Οτσαλάν έψαχνε μέρος να κρυφτεί – και δεν έβρισκε. Κι αν είναι ζωντανός ακόμα, αυτό οφείλεται στην τακτική του τουρκικού καθεστώτος· όχι στον δικό του ηρωϊσμό ή στα όπλα του pkk.

Τώρα οι ypg έχουν καβαλήσει ξανά το ίδιο καλάμι, που γράφει made in usa. Αν είχαν στοιχειώδη λογική (κι αν είχαν μάθει πέντε πράγματα απ’ την δική τους ιστορία) θα είχαν ευχαριστήσει τους αμερικάνους για την «βοήθεια» που του έδωσαν κατά του isis, θα τους είχαν διώξει, θα είχαν επιστρέψει μεγάλες περιοχές που έχουν καταλάβει στο συριακό καθεστώς, και θα συζητούσαν με δαύτο και τους συμμάχους του ένα ομοσπονδιακό σύνταγμα, σε ένα ενιαίο συριακό κράτος, μέσα στα αναγνωρισμένα διεθνή του σύνορα.

Αντί γι’ αυτό πιστεύουν ότι θα φτιάξουν δικό τους κράτος. Νομίζουν ότι είναι καλύτεροι και πιο ικανοί από άλλους… Τι κράτος θα φτιάξουν; Μια εκδοχή υπάρχει μόνο: παράρτημα της Ουάσιγκτον και του Ριάντ. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Μπορεί να ποντάρουν ότι κανείς δεν θα τολμήσει να επιτεθεί «στα ίσια» στις αμερικανικές βάσεις στο «έδαφός τους», οπότε κάπως θα την βγάλουν… Απ’ τον ανορθόδοξο πόλεμο που γινόταν τόσα χρόνια στη συριακή επικράτεια δεν πήραν χαμπάρι τίποτα; Πιστεύουν ότι η κοινωνία τους αντέχει «τρομοκρατικές επιθέσεις» από μυστηριώδεις δράστες; Και έχουν τόσο λίγο μυαλό ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι η αμερικανική υποστηρίξη που απολαμβάνουν τώρα είναι μέρος του σε εξέλιξη 4^ου παγκόσμιου πολέμου, στην όξυνση του οποίου θα είναι απλά το φτηνό κρέας για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς;

Ναι, έτσι συμβαίνει. Τα χρόνια της σταλινοεθνικιστικής αποβλάκωσης του κόμματος του Οτσαλάν και του ίδιου αυτοπροσώπως φαίνεται ότι έχουν κάνει μόνιμη ζημιά… Πολιτική οξυδέρκεια; Κάτω απ’ το μηδέν!…

Τρίτη 16 Γενάρη. Το τουρκικό καθεστώς ενισχύει την πολιορκία του κουρδικού θύλακα στην Afrin. Όλα δείχνουν προετοιμασία για εισβολή από όλες τις μεριές, χωρίς να είναι σαφές το timimg. Παρότι το μεγαλύτερο μέρος της χερσαίας βρωμοδουλειάς θα το αναλάβουν οι proxies της Άγκυρας, οι f.s.a. της βόρειας συρίας, οι κούρδοι της Afrin θα υπερασπίζονται τα σπίτια τους – και ως προς αυτό θα έχουν κάθε δίκιο. Αυτό σημαίνει αίμα, πολύ αίμα.

Όμως, αν ξεκινήσει αυτή η επίθεση, θα πρέπει να αποδώσουν ένα σοβαρό μέρος της ευθύνης στους ομοϊδεάτες τους στο Kobani, αυτούς που μοιράζουν πόστα, μισθούς και εξουσίες κάτω απ’ την αμερικανική διοίκηση και τον σχεδιασμό της cia και της mossad. Η Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται τον θύλακα της Afrin! Τελεία και παύλα!!! Μπορεί, μάλιστα, να κάνει πρακτικά το κορόιδο σε μια εκκαθάριση (μαζί με καταγγελίες, αυτό είναι τσάμπα…) για να εξευμενίσει (κατ’ αρχήν) την Άγκυρα. Για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό μια «μετακίνηση πληθυσμών» απ’ το Afrin στο κυρίως κουρδικό «υποκράτος», είναι κάτι χωρίς κόστος· μόνο με όφελος. Θα νοικιάζει ακόμα περισσότερα διαθέσιμα «φτηνά χέρια» για τις δικές της ανάγκες….

Αυτά συμβαίνουν (ή είναι πολύ πιθανό να συμβούν) όταν οι ασήμαντοι νομίζουν ότι απέκτησαν αξία επειδή τους κλείνουν το μάτι τα αφεντικά. Αν οι κούρδοι της συρίας δεν έμαθαν απ’ την «τύχη» του χαλιφάτου – στο – λεβάντε τι σημαίνει να είσαι τσιράκι, αν δεν έμαθαν απ’ αυτά που έγιναν δίπλα τους, θα μάθουν οδυνηρά στα ίδια τους τα μέρη.

Για το τουρκικό καθεστώς η ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον του θύλακα της Afrin είναι μεν δύσκολη τεχνικά· αλλά έτσι όπως κινούνται οι ηπα και το ισραήλ είναι σχεδόν μονόδρομος. Η δημιουργία ενός αξιόλογου σε έκταση σουνιτικού θύλακα (υπό τον άμεσο ή έμμεσο τουρκικό έλεγχο) στα βορειοδυτικά της συρίας δεν είναι απάντηση, μόνο, στους αμερικανικούς σχεδιασμούς μέσω των ypg. Είναι, επίσης, απάντηση στο ερώτημα της μεταπολεμικής πληθυσμιακής χωροταξίας της συρίας: οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι που έχουν επιζήσει κάπου θα πρέπει να μένουν…

Δευτέρα 15 Γενάρη. Επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο: η βορειοανατολική συρία είναι η 53η πολιτεία των ηπα – μέχρι νεωτέρας. Και χωρίς δικαίωμα ψήφου, εννοείται! Όχι ότι υπήρχε αμφιβολία, δηλαδή.

Ούτε η Μόσχα, ούτε η Τεχεράνη (ούτε το Πεκίνο) έχουν χαρεί. Αλλά δεν πρόκειται να επιχειρήσουν, με τα τωρινά δεδομένα, να διώξουν τον αμερικανικό στρατό απ’ τις άνετες θέσεις που απέκτησε αγοράζοντας (υποθέτουμε όχι ακριβά, και όχι με έξοδα του αμερικανικού προϋπολογισμού!) τις ypg.

Υπάρχει, βέβαια, και η Άγκυρα. Θα έλεγε κανείς ότι (μέσα στο μπλοκ της Astana) έχει έναν πρώτο λόγο. Παραδόξως το να φτιάχνει η Ουάσιγκτον «συνοριοφυλακή» 30.000 ατόμων για να προσέχει τα σύνορα της 53^ης πολιτείας της με την τουρκική επικράτεια (με μισθούς πληρωμένους απ’ το Ριάντ; Why not?) δεν είναι το χειρότερο. Άλλωστε και η Άγκυρα έχει φτιάξει τείχος σε κάποια έκταση των συγκεκριμένων συνόρων.

Εκείνο που έχει στο μάτι είναι δύο περιοχές. Πρώτον, ο ypgκρατούμενος θύλακας της Afrin. Και δεύτερον οι ypgκρατούμενες περιοχές δυτικά του Ευφράτη, γύρω απ’ την Manbij. Την πρώτη περιοχή την πολιορκεί κανονικά, από στρατιωτική άποψη. Η τύχη της δεύτερης (υποθέτουμε ότι) θα είναι προϊόν υπόγειων διαπραγματεύσεων με την Ουάσιγκτον: έχει μια βάση στη Manbij…

Από στρατιωτική άποψη η κατάληψη των εδαφών του θύλακα της Afrin φαίνεται δύσκολη υπόθεση, παρότι οι proxies της Άγκυρας (f.s.a. του βορρά) δηλώνουν έτοιμοι για την επίθεση, εδώ και καιρό. Η «για τα μάτια του κόσμου» διαμαρτυρίες της για τις επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends στην ακριβώς από κάτω, νότια, στην περιοχή του Idlib, θα μπορούσε να σημαίνει, μεσοπρόθεσμα (;) μια συμφωνία (εντός του μπλοκ της Astana): ότι οι ένοπλοι που τώρα βρίσκονται στο Idlib θα ανέβουν βορειότερα, σε βάρος των ypg. Ωστόσο αυτό είναι μια υπόθεσή μας, και μένει να φανεί αν είναι σωστή.

Κατά τα υπόλοιπα το συνέδριο στο Sochi, που αρχικά είχε κανονιστεί για μέσα στον περασμένο Δεκέμβρη, δείχνει να σούρνεται. Υποθέτουμε ότι οι “επί του εδάφους” λεπτομέρειες θα πρέπει να τείνουν σε κάποια οριστικότερη (απ’ ότι τώρα) ρύθμιση πριν γίνουν συζητήσεις…

Η αντίθεση, πάντως, στην ευρύτερη κλίμακα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου παραμένει, ακέραια: οι αμερικανικές βάσεις στην βόρεια συρία και στο ιράκ είναι κρίκος της ίδιας αλυσίδας με τις αντίστοιχες στο αφγανιστάν…