Tag: συρία

Κυριακή 18 Μάρτη. Με μια σειρά μάλλον αναπάντεχων (και οπωσδήποτε εντυπωσιακών) δηλώσεών του ο αμερικανός «4στερος» στρατηγός Joseph Votel, επικεφαλής της «κεντρικής διοίκησης του αμερικανικού στρατού» (που περιλαμβάνει την ευρώπη αλλά και τη μέση Ανατολή), έδειξε ότι οι διαδοχικές «μικρές ήττες» της Ουάσιγκτον έχουν πράγματι προκαλέσει μια σοβαρή «κρίση γραμμής».

Μιλώντας στην επιτροπή για τον στρατό της αμερικανικής γερουσίας την μέρα που το ψόφιο κουνάβι απέλυε τιτιβίζοντας τον Tillerson (μεταξύ άλλων και επειδή είναι “ενδοτικός” με το ιράν…), ο αρχικαραβανάς Votel υποστήριξε:

– ότι η συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν πρέπει να διατηρηθεί γιατί αν οι ηπα αποχωρήσουν να πρέπει να βρουν άλλο τρόπο να τα ελέγξουν, κάτι που θα είναι δύσκολο·

– ότι ο Άσαντ, χάρη στη βοήθεια της ρωσίας και του ιράν έχει νικήσει στον πόλεμο στη συρία·

– ότι ο καλύτερος τρόπος για να αναχαιτιστεί η ρωσική προώθηση στη συρία είναι με πολιτικά και διπλωματικά μέσα (αν και έσπευσε να συμπληρώσει ότι «αν υπάρχουν άλλα μέσα που εξετάζονται, θα κάνουμε ότι μας διατάξουν»…)

– ότι ο αμερικανικός στρατός δίνει βοήθεια με διάφορους τρόπους στο Ριάντ στον πόλεμό του στην υεμένη, αλλά δεν ξέρει πως την χρησιμοποιεί (πόσους άμαχους σκοτώνει δηλαδή)…

Η αλήθεια είναι ότι ο Votel μπήκε στη θέση που έχει τώρα απ’ την κυβέρνηση Ομπάμα· συνεπώς θα μπορούσε να υποστηρίζει την «προηγούμενη γραμμή». Επιπλέον δεν είναι «πολιτικός», και δεν είναι στις αρμοδιότητές του η χάραξη μιας άλλης. Ωστόσο δεν παύει να είναι πολύ ψηλά στην ιεραρχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…

Κυριακή 18 Μάρτη. Την ίδια στιγμή ωστόσο ο στρατός του Votel συμμετείχε σε δύο ασκήσεις παρέα με τον ισραηλινό (Juniter Cobra και Home Front Command) στα βασικά σενάρια των οποίων περιλαμβανόταν και το ενδεχόμενο ενός πολέμου (του Τελ Αβίβ) εναντίον της Χεζμπ’ αλλάχ, ο οποίος «επεκτείνεται» και στη συρία με την (αντίπαλη) εμπλοκή και του ρωσικού στρατού… Στο σενάριο αυτό η άσκηση ήταν «επιτελική», δεν περιελάμβανε δηλαδή συμμετοχή στρατιωτών. Ίσως γι’ αυτό ανακοινώθηκε: «σαν προειδοποίηση ότι η σχέση μας με τις ηπα δεν είναι απλά στρατηγική, αλλά επιχειρησιακή ανά πάσα στιγμή» – όπως δήλωσε το ισραηλινό πεντάγωνο.

Ούτε το Τελ Αβίβ ούτε η Ουάσιγκτον θεωρούν υπαρκτό κίνδυνο οποιαδήποτε επίθεση της Χεζμπ’ αλλάχ στο ισραήλ!!! Αν κάνουν ασκήσεις για έναν «περιορισμένο» ή «όχι περιορισμένο» πόλεμο στο λίβανο είναι επειδή το Τελ Αβίβ θέλει να επιτεθεί… Επειδή, δε, η Χεζμπ’ αλλάχ δεν θα ηττηθεί ούτε σε μία μέρα, ούτε σε μία βδομάδα, ούτε σε ένα μήνα, η επέκταση του πολέμου στη συρία θα είναι ισραηλινή «πρωτοβουλία»· στην πράξη, άλλωστε, ήδη τον κάνει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε άμεσα με αεροπορικούς βομβαρδισμούς (αν και η κατάρριψη του f-16 έχει αναστείλει τις σχετικές ενέργειες) είτε έμμεσα μέσω «εργολάβων» επί του εδάφους.

Και φυσικά στα «ενδεχόμενα» μιας τέτοιας πολεμικής αλληλουχίας δεν είναι μόνο η εμπλοκή της Μόσχας… Αν ο Lavrov προειδοποιεί την Ουάσιγκτον ότι οποιαδήποτε επίθεση στη συρία θα έχει «σοβαρές συνέεπιες», το να λέει ο Ερντογάν (με το δικό του στυλ) θα γίνει 3^ος παγκόσμιος (με αφορμή το συριακό πεδίο μάχης) είναι πολύ διαφορετικό μέσα, έστω, στην υπερβολή του;

Παρασκευή 16 Μάρτη. Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις έχουν κάπου στον υπολογιστή τους το Sarajevo 124b, απ’ την τελευταία βδομάδα του περασμένου Γενάρη. Το νέο αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» είναι απόλυτα σαφές. Και η πρακτική προσαρμογή του στις διαρκείς εξελίξεις σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός δεν θα πρέπει να αφήνει αμφιβολίες για τους λόγους που «επιβάλλουν» την «δυσφήμιση» των δύο «αναθεωρητικών δυνάμεων». Της Μόσχας και του Πεκίνου. Είναι οι εξελίξεις στη συρία, όπου η Άγκυρα απ’ την μεριά της και η Δαμασκός με τους συμμάχους της απ’ την δική τους (σε υπόγεια συνεργασία) συνεχίζουν την ανατροπή των αμερικανο-ισραηλινών (plus σαουδική αραβία και λοιποί) σχεδιασμών… Είναι το αφγανιστάν όπου το Πεκίνο και η Ισλαμαμπάντ (η δεύτερη μέσω των ταλιμπάν), με την Μόσχα και την Τεχεράνη ακριβώς δίπλα, σπρώχνουν την Ουάσιγκτον… Και φυσικά είναι η κορεατική χερσόνησος…

Παρότι το Πεκίνο και ο κινεζικός καπιταλισμός είναι η νούμερο 1 θανάσιμη απειλή για τον αμερικανικό, η Μόσχα και ο ρωσικός είναι πιο «ώριμοι» στόχοι από στρατιωτική άποψη για ασύμμετρο πόλεμο: βρίσκεται «εκεί», στο ουκρανικό μέτωπο, όπως επίσης βρίσκεται «εκεί», στο συριακό. Αν ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το Παρίσι να μπαινοβγαίνει «χαλαρά»…) επείγεται να αναδείξει το «κακό» για να “δέσει” τα κοινωνικά μετόπισθέν του, κάτι τέτοιο είναι αυτή τη στιγμή πιο εύκολο να ονομάζεται «ρωσία» παρά «κίνα». Δεν είναι, άραγε, η πρώτη που πάει και ανακατεύεται στις εκλογές των άλλων και χειραγωγεί τους αθώους ψηφοφόρους; Δεν είναι αυτή που βγάζει γλώσσα και απειλεί;

Ίσως η (virtual) επίδειξη των νέων ρωσικών όπλων να έχει επιταχύνει τις εξελίξεις, ίσως όχι. Σε κάθε περίπτωση, αν «κάποιοι» ετοιμάζονται να ξαναζεστάνουν το μέτωπο στη νοτιοανατολική ουκρανία, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι «μοχθηρή και φονική» – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Αν “κάποιοι” θέλουν να κτυπήσουν τον συριακό στρατό, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι “μοχθηρή και φονική” – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Κι αν δεν κάνουν τίποτα τελικά, απλά η περίπτωσή του θα ξεχαστεί.

Γιατί, απ’ την άλλη μεριά, υπάρχει κι ένας κάποιος φόβος: μήπως «κάτι» ξεκινήσει σαν ασύμμετρη αντι-ρωσική κίνηση και γυρίσει ανάποδα… Αλλά οι «αναγκαιότητες» του 4^ου παγκόσμιου δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστον… Ε;

(φωτογραφία: Με τον τοξικό πρίγκηπα στο πλάι της, απ’ την πρόσφατη επίσκεψή του για δουλειές στο Λονδίνο, ασφαλώς η κυρία May ξέρει πολλά από “χημείες”. Επιπλέον αυτός ο καλός κύριος είναι και καλός πελάτης…)

Πέμπτη 15 Μάρτη. Κάτι λέγαμε χτες…. «Εργαστήκαμε με τον Tillerson σε μια φάση που οι σχέσεις μας είχαν φτάσει σ’ ένα κρίσιμο σημείο. Κρατήσαμε την επικοινωνία μας ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές…. Η συνάντηση που είχε κανονιστεί για τις 19 Μάρτη μπορεί να καθυστερήσει αφού ο Tillerson έφυγε. Οι φίλοι μας στην Ουάσιγκτον είναι στη διαδικασία να αποφασίσουν αν η συνάντηση θα γίνει ή όχι. Περιμένουμε την απάντησή τους».

Αυτά δήλωσε ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu ευρισκόμενος στη Μόσχα, για κουβεντούλα με τον ρώσο υπ.εξ. Lavrov. (Αφού ο έλληνας ογκόλιθος δεν έριξε τα μούτρα του να σηκώσει το τηλέφωνο και να ζητήσει την ρωσική βοήθεια, αποκλείουμε Lavrov και Cavusoglu να ασχολήθηκαν με τα δύο παλληκάρια που απασχολούν τους έλληνες…). Προφανώς Άγκυρα – Μόσχα – Τεχεράνη – Δαμασκός (και Πεκίνο, και Σεούλ, και Πγιονγκγιάνγκ, και Ισλαμαμπάντ, και Καμπούλ, και Βερολίνο…) έχουν διάφορα να πουν τώρα που «μπετονάρεται» η Ουάσιγκτον.

Ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. Mike Pompeo έχει αφήσει ήδη το ψηφιακό του ίχνος ώστε να τον αγαπήσει η Άγκυρα: μόλις είχε φανεί ότι απέτυχε το πραξικόπημα του Ιούλη του ’15, χολωμένος, φρόντισε να τιτιβίσει ότι «η τουρκία είναι μια ολοκληρωτική ισλαμική δημοκρατία». Προφανώς ανήκει σ’ εκείνους που είχαν βάλει τα λεφτά τους για τον «εκδημοκρατισμό της τουρκίας» σε μια χούντα… (Και ο ογκόλιθος το ίδιο κάνει, με την χούντα του Καΐρου…).

Ωστόσο η Αθήνα και ο μπλοκαρισμένος ιμπεριαλισμός της δεν πρέπει να βιαστούν να πιστέψουν ότι στο πρόσωπο του Pompeo θα βρουν έναν «αληθινό φίλο»: η γεωπολιτική υποτίμηση του ελλαδιστάν είναι δεδομένη, «ανεξάρτητα από πρόσωπα»…

(φωτογραφία: η Άγκυρα δεν έχει λόγο να βιάζεται στο deal της με την Ουάσιγκτον. Στον θύλακα της Afrin η άμυνα των ypg έχει καταρρεύσει, και η μοιρασιά της περιοχής με την Δαμασκό προχωράει…)

Τετάρτη 14 Μάρτη. Στις 8 και 9 Μάρτη τουρκικές και αμερικανικές αντιπροσωπείες είχαν συναντήσεις στην Άγκυρα και στην Ουάσιγκτον, με θέμα την απόσυρση των ypg απ’ την Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη, στην κυρίως ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία. Απ’ την αμερικανική πλευρά την δουλειά είχε αναλάβει …. ο Tillerson. Ο οποίος, θα υπέγραφε την σχετική συμφωνία με τον τούρκο υπ.εξ. Mevlut Cavusoglu, στην Ουάσιγκτον, σε πέντε ημέρες. Στις 19 Μάρτη.

Τώρα «πάει» ο Tillerson… Δεν έχουμε κάποιο δεδομένο αυτή τη στιγμή που να δείχνει ότι η συμφωνία που είχε πετύχει με την Άγκυρα για την Manbij θα υπογραφτεί πράγματι. Υποτίθεται πως το αντάλλαγμα για την αποχώρηση των ypg απ’ την δυτική όχθη του Ευφράτη θα ήταν το σταμάτημα της επιχείρησης «κλάδος ελαίας», της εισβολής του τουρκικού στρατού plus f.s.a. στον θύλακα της Afrin. Βέβαια, με τον ρυθμό που προωθείται ο τουρκικός στρατός, ως τις 19 Μάρτη θα έχει καταλάβει ουσιαστικά όλα τα εδάφη που τον ενδιαφέρουν, αφήνοντας μια κυκλωμένη και αποκλεισμένη «τρύπα» στη μέση, με την πόλη της Afrin στην άκρη της. Εννοούμε: είτε έτσι είτε αλλιώς σε 5 ημέρες για τις ypg του θύλακα θα έχει απομείνει μια λωρίδα στα ανατολικά. Όπου, υποτίθεται, παραδίδουν διάφορα «φυλάκια» στον συριακό στρατό…

Υπάρχουν αντίθετα άλλες «εκκρεμότητες» που περιμένουν τον Pompeo και μπορεί να έχουν άμεση ή έμμεση σχέση και με τις σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον. Η σκληροπυρηνική Haley απείλησε προχτές με αμερικανική επίθεση στο συριακό στρατό αν δεν σταματήσει την δράση του εναντίον των αντικαθεστωτικών στα ανατολικά προάστεια της Δαμασκού, στον θύλακα της Ghouta. Η πρόφαση είναι η γνωστή: «ο Άσαντ χρησιμοποιεί χημικά αέρια»· μάλιστα, τώρα, η Ουάσιγκτον βαριέται καν και καν να δείχνει κάποιες «αποδείξεις». Απλά λέει “χημικά!” Αλλά το ενδιαφέρον είναι πιο ωμό: στα περίχωρα της Δαμασκού υπάρχουν ακόμα ένοπλοι του Ριάντ…

Μόνο που στην επιχείρηση στην Ghouta συμμετέχει και ο ρωσικός στρατός. Σίγουρα η αεροπορία, αλλά επίσης και «χερσαίοι σύμβουλοι» (ας τους πούμε έτσι). Συνεπώς ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δεν αστειευόταν χθες όταν είπε ότι μια τέτοια αμερικανική επίθεση θα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες – επειδή θα διακινδυνεύσει τις ζωές ρώσων…

Μέλος της τετρανδρίας ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. δεν θα κάνει «θόρυβο» όπως ο προηγούμενος, αλλά θα πρέπει να κάνει ασκήσεις ισορροπίας. Ή να μην κάνει…

Πέμπτη 8 Μάρτη. Αν παρακολουθεί κανείς συστηματικά τα ισραηλινά καθεστωτικά μήντια (τα αγγλόφωνα ισραηλινά site μπορούμε εμείς), ειδικά μάλιστα αυτά που είναι πατενταρισμένα δεξιά / ακροδεξιά, το ξέρει: θέλουν (και ειδησειογραφικά / σχολιαστικά το προσπαθούν) να είναι «η τουρκία στριμωγμένη στην Afrin», «η ρωσία στριμωγμένη στη συρία», και τα λοιπά. Καταλαβαίνουμε: η πραγματικότητα δεν αρέσει καθόλου στο ισραηλινό καθεστώς και προσπαθεί να την ξορκίσει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ακροδεξιός πρωθυπουργός Netanyahu (φίλος αδελφικός του ψόφιου κουναβιού και της αμερικανικής συντηρητικής κυβέρνησης, αλλά και των ελλήνων, αρχίζοντας απ’ τους φαιορόζ) είναι βουτηγμένος τόσο πολύ σε διάφορες βρωμιές ώστε τα στοιχήματα για το αν θα καταλήξει φυλακή είναι 3:1 – δεν είναι, άραγε, στρίμωγμα αυτό; Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι η ισραηλινή ηγεσία πετάγεται κάθε τρεις λίγο στη Μόσχα και όχι το ανάποδο· ποιος να είναι, άραγε, ο στριμωγμένος;

Αυτό που για την ισραηλινή καθεστωτική προπαγάνδα είναι «αχ πόσο θα θέλαμε!» (να έχουν στριμωχτεί η Άγκυρα και η Μόσχα) για την ελληνική καθεστωτική προπαγάνδα είναι απόλυτα βέβαιο!!! Ο ελληνικός εθνικισμός (σε όλες τις παραλλαγές του…) είναι άλλη κλάση. Ακούει κανείς τους ειδικούς «γεωπολιτικούς αναλυτές», επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, πανεπιστημιακούς ή μη, που έχουν αναλάβει την τόνωση του ντόπιου ηθικού (ή απλά της παράνοιάς τους) και ανακαλύπτει ότι βρίσκεται όχι σε άλλο μέρος του κόσμου, αλλά σε άλλον πλανήτη. Η «πειστικότητα» των θεωρημάτων τους, π.χ., για τo στρίμωγμα της Άγκυρας, οφείλεται σ’ αυτό το αμίμητο, μοναδικό αλλά βαθιά ελληνικό: τον συνδυασμό εθνικής μικροαστικής έπαρσης («να σου πω εγώ!!!» “ξέρεις ποιος είμαι ρε; έλα να σου δείξω!!!”) και αμάθειας / ημιμάθειας· ποιος ξέρει τι είναι το χειρότερο απ’ τα δυο;

Το πως επικοινωνούν μεταξύ τους η ισραηλινή, η ελληνική, η αμερικανική και δεν ξέρουμε ποια άλλη προπαγάνδα δεν είναι δύσκολο να το βρει κανείς. Το ότι η Άγκυρα, όμως, δρα σπασμωδικά, επειδή είναι ένα «στριμωγμένο κράτος ταραξίας» (που έχει συμμαχήσει με κάτι χρεωκοπημένους σαν την Μόσχα, την Τεχεράνη, το Πεκίνο, την Ντόχα…) αυτό σα σύλληψη είναι, πράγματι, στα όρια του ακατόρθωτου! Όχι τίποτα άλλο, αλλά: την ίδια ώρα που η Άγκυρα είναι υποτίθεται στριμωγμένη (στην Afrin, όπως θέλει η ελληνικότατη παράνοια με ισραηλινή και αμερικανική υποστήριξη..), όπου ας το θυμίσουμε, ο τουρκικός στρατός έχει κάνει εισβολή και πόλεμο, με αίμα, όχι μόνο των αντιπάλων, την ίδια στιγμή λοιπόν που υποτίθεται ότι η τουρκία “την πατάει στο Afrin”, ο μεν Ερντογάν κάνει τουρνέ σε διάφορα αφρικανικά κράτη (όπου υπογράφει συμφωνίες για επενδύσεις του τουρκικού κεφάλαιου…), ο δε υπ.εξ. Νταβούτογλου πετάγεται ως το Βερολίνο για τις λεπτομέρειες της πλήρους (και οικονομικής) αποκατάστασης των σχέσεων τουρκίας – γερμανίας. Αν αυτό είναι το στρίμωγμα ενός κράτους / περιφερειακής δύναμης που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, τότε ποιο είναι το αντίθετο, το “ξεστρίμωγμα”;  Μήπως είναι το πόσα κιλά επιτήρηση θα έχει το ελληνικό κράτος όταν τελειώσει η προηγούμενη, επειδή παραμένει σταθερά failed state; Χμμμμ… Αυτό θα πρέπει να είναι το αληθινό “ξεστρίμωγμα”! (Χα – χα – χα!!!)

Θα ρωτούσαμε τι πίνουν όλοι αυτοί οι ντόπιοι βαθυστόχαστοι αναλυτές, αλλά είναι γνωστό. Διατίθεται απλόχερα στην αγορά… (Μπορεί και να πληρώνονται για το σνιφάρισμα εθνικίνης, ας πούμε απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών ή απ’ τις υπηρεσίες – δεν θάναι η πρώτη φορά…)

Πάντως, εντελώς πληροφοριακά, ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του φαίνεται να βρίσκεται (διασταυρωμένα…) 8 με 12 χιλιόμετρα σε ευθεία έξω απ’ την πόλη της Afrin. Έτσι ώστε η σχετική συζήτηση διεθνώς να μην είναι το «αν» αλλά το «πότε» θα πέσει η πόλη. Μπορεί να γίνει σφαγή· αλλά έχει τέτοια διεθνή κάλυψη (ο καθένας για δικούς του λόγους, συχνά αντίθετους μεταξύ τους…), ώστε τον τουρκικό ιμπεριαλισμό μόνο για «στριμωγμένο» δεν τον λες…

Τετάρτη 7 Μάρτη. Η τουρκία δεν έχει διαλυθεί ακόμα (όπως θα ήθελαν τα ελληνικά όνειρα), δεν έχει σπάσει τα στρατιωτικά μούτρα της στην εισβολή στην Afrin (μάλλον εκπαιδεύει τον στρατό της σε πραγματικές συνθήκες πολέμου, και ξανά μάλλον με επιτυχία ως τώρα…), δεν έχει μπει στην παγκόσμια απομόνωση (το αντίθετο: «τα βρίσκει» με το Βερολίνο, όπως είχαμε εκτιμήσει έγκαιρα, πολύ καιρό πριν), και σε γενικές γραμμές, πέρα απ’ την εσωτερική απολυταρχία, δεν παθαίνει τίποτα απ’ αυτά που θα έδιναν μια έστω μικρή χαρά στον ελληνικό εθνικισμό.

Αντίθετα, στις 16 Μάρτη, ο τούρκος υπ.εξ. Mevlut Cavusoglu θα ξανασυναντηθεί στην Astana με τους Sergei Lavrov (υπ.εξ. ρωσίας) και Mohammad Javad Zarif (υπ.εξ. ιράν), για να κουβεντιάσουν “κεκλεισμένων των θυρών” για την συρία· υποθέτουμε όχι μόνο γι’ αυτήν. Σίγουρα για το σύνολο της μέσης Ανατολής· γιατί όχι και για την ανατολική Μεσόγειο; Δίπλα είναι… (Το γεγονός ότι δεν θα συμμετέχουν στη συνάντηση εκπρόσωποι του Άσαντ δεν σημαίνει κάτι περισσότερο απ’ το ότι «εκπροσωπείται» απ’ τους φίλους του, όσο και όπως μπορεί να εκπροσωπηθεί κάποιος που ήταν μισοπεθαμένος και σώθηκε απ’ αυτούς).

Ως τις 16 Μάρτη μένουν 9 ημέρες. Είναι αρκετός καιρός για να αποφασίσουν οι έλληνες ότι οι δύο καραβανάδες («το δίδυμο της Edirne») έπιναν καφέ στην Κατερίνη όταν τους απήγαγαν τουρκικά κομμάντο μεταμφιεσμένα καρναβαλίστικα, τους μετέφεραν κρυφά μέσα σε νταλίκα / ψυγείο, και τους άφησαν ζαλισμένους 253,7 μέτρα μέσα στο τουρκικό έδαφος, στον Έβρο, για να τους δέσουν αμέσως μετά με την ησυχία τους (και τα λοιπά και τα λοιπά…)

Φαίνεται, όμως, ότι αυτές οι 9 ημέρες είναι ικανός χρόνος και για τα εξής: να έχει «καθαρίσει» ο Άσαντ ‘n’ friends την ανατολική Ghouta (με το γνωστό σύστημα: σκοτώστε τους όλους), και να έχει προχωρήσει ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του ως τα περίχωρα της πόλης της Afrin.

Αν δεν κάνει ο ογκόλιθος τις σωστές κινήσεις (προς την Μόσχα, να θυμίσει ας πούμε τα παλιά του πονήματα για την δικτατορία στην πολωνία…) μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι σ’ αυτήν την συνάντηση ο Lavrov δεν θα ζητήσει από τον Cavusoglu την απελευθέρωση των 2 «παιδιών μας»… Κατά τα υπόλοιπα, η ιστορία της περιοχής θα συνεχίσει τον δρόμο της, χωρίς να ασχολείται με τα ελληνικά ψυχοδράματα…

(φωτογραφία: οι 3 του «μπλοκ της Αστάνα» σε μια προηγούμενη συνάντησή τους, στην Antalya, στις 19 Νοέμβρη του 2017. Οι εκφράσεις τους είναι χαρακτηριστικές καθεστώτων που τρέμουν μην τα λιώσει το ελλαδιστάν και οι σύμμαχοί του… Αν έσκαγε ο ογκόλιθος παρέα με τον ψεκασμένο, θα έπεφταν στα γόνατα!)

Παρασκευή 2 Μάρτη. Θεωρητικά (το τονίζουμε αυτό!) κτύπημα κάτω απ’ τη μέση απέναντι στη Μόσχα και το Πεκίνο, με βάση το νέο αμερικανικό “αμυντικό δόγμα”, θα μπορούσε να είναι μια επίθεση (μέσω των ουκρανών proxies – γιατί, άλλωστε, να εξοπλίζονται και να εκπαιδεύονται;) κατά του ρωσοκρατούμενου θύλακα στο Donbass. Και, «ακόμα καλύτερα», με όλες τις υπογραφές ευανάγνωστες, κατά του ιράν. Αεροπορική, πυραυλική αυτή η τελευταία – με σκοπό την μέγιστη καταστροφή, το γρηγορότερο. Ειδικά αν η Ουάσιγκτον θεωρήσει ότι χάνει επικίνδυνα έδαφος στην κορεατική χερσόνησο (αλλά και στην κεντρική ασία: αφγανιστάν, πακιστάν…)

Με δεδομένο ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορεί να νοιώθει ήδη στριμωγμένος, είναι στη μέση Ανατολή και όχι στην ανατολική Ασία που θα του ήταν πιο εύκολο να δοκιμάσει άμεσα (ή έμμεσα: με μια ισραηλινή πρωτοβουλία…) την επίδειξη πυγμής που χρειάζεται επειγόντως, μετά την κατάρρευση του κόλπου “αντιτρομοκρατία”.

Ας το ξαναπούμε: αυτό προκύπτει απ’ την θεωρητική ανάλυση – όχι από “αποκλειστικές πληροφορίες”. Επίσης δεν φαίνεται (ή δεν ξέρουμε) να γίνονται τέτοιες προετοιμασίες· αν και λογικά θα πρέπει να γίνουν (αν πρόκειται να γίνει “πέσιμο” στο ιράν) με τέτοιον τρόπο ώστε να αιφνιδιάσουν…

Θα μας ήταν εξαιρετικά ευχάριστο αν μπορούσαμε να το αποκλείσουμε σαν ενδεχόμενο. Δυστυχώς δεν μπορούμε. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι το “χρονικό περιθώριο” να γίνει ή να μην γίνει κάτι τέτοιο δεν είναι ημερών ή βδομάδων, αλλά μηνών…