Tag: συρία

Τρίτη 3 Απρίλη. Πρέπει επιγραμματικά να τονίσουμε εδώ ότι ένα τέτοιο μοντέλο, «ομοσπονδιακό» σε κάποιο βαθμό, μπορεί να φαίνεται οικείο στον καπιταλιστικό βορρά αλλά είναι άγνωστο στη μέση Ανατολή όπως και αλλού. Τα δήθεν «εθνικά» κράτη που κατασκευάστηκαν σ’ αυτήν την περιοχή, κυρίως μετά τον β παγκόσμιο, δεν ήταν ποτέ τέτοια – οι άραβες είναι ένας ενιαίος πολιτισμός με πολλές μικρές «τοπικότητες». Συνεπώς, μια κάπως «ομοσπονδιακή» διαμόρφωση ενός ενιαίου αραβικού – εδώ του συριακού – κράτους απαιτεί «εγγυητές»: για να αποφευχθεί η μετατροπή της μιας ή της άλλης επιμέρους «ομόσπονδης» διοικητικής (ή θρησκευτικής, ή φυλετικής) «ταυτότητας» σε «νεο-εθνική», εναντίον των υπόλοιπων.

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον (κατά την γνώμη μας) project, που έρχεται να απαντήσει και να υπερφαλαγγίζει τον αμερικανικό (και όχι μόνο) σχεδιασμό για την διάλυση και την μικρο-ανασύσταση των κρατών της μέσης Ανατολής (και όχι μόνο). Για την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) το ζητούμενο ήταν (και παραμένει) ο κατακερματισμός, η δημιουργία αδύναμων «θρησκευτικών κρατών», που να ελέγχονται απ’ τον αμερικανικο, τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, και τους συμμάχους του. Τύπου τοξικός πρίγκηπας…

Το μπλοκ της Astana (όπου συμμετέχει ένα κράτος με εμπειρία ομοσπονδιακής διάρθρωσης – η ρωσία – και δύο χωρίς – η τουρκία και το ιράν) έχει διαμορφώσει μια διαφορετική προσέγγιση: σταθερότητα των τωρινών συνόρων, διατήρηση των υπαρχουσών «κεντρικών εξουσιών», και διοικητική «αποκέντρωση». Εννοείται υπό την προστασία τους.

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τώρα: δηλαδή η Άγκυρα δεν θέλει να καταλάβει,να «αρπάξει» συριακά εδάφη; Γιατί, τότε, «σκαλίζει» την συνθήκη της Λωζάνης;

Η γνώμη μας είναι ότι όχι, η Άγκυρα, δεν θέλει εδαφική κατάκτηση και προσάρτηση· κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ σοβαρά την Μόσχα, που δεν ξεχνάει τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της Άγκυρας στα ‘90s στον Καύκασο… Αυτό που έχει συμφωνηθεί και είναι ισορροπημένο μεταξύ των τριών «εγγυητριών δυνάμεων» στη συρία είναι ζώνες επιρροής και ελέγχου. Με πολιτικά αλλά και στρατιωτικά μέσα. Η Μόσχα και η Τεχεράνη έχουν ήδη στρατιωτικές βάσεις. Για την Άγκυρα δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο – είναι δίπλα.

Όσο για το «σκάλισμα» της συνθήκης της Λωζάνης; Με τα ως τώρα δεδομένα εκτιμάμε ότι γίνεται για εσωτερικούς, ιδεολογικούς λόγους του τουρκικού καθεστώτος. Η ιδεολογική του συγκρότηση, ιστορικά, είναι εντελώς διαφορετική απ’ την ελληνική! Εδώ η “Μεγάλη Ιδέα” και οι “σκλάβες πατρίδες” είναι ψωμοτύρι· που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για “διεθνείς συνθήκες” αλλά, οποιαδήποτε στιγμή τα αφεντικά και οι μικροαστοί λακέδες τους θεωρήσουν ότι τους παίρνει, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την “απελευθέρωση”…. (Τα φάγαμε στη μάπα αυτά, στα ’90s…). Αντίθετα, στο τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας, για να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική εισβολή στο συριακό (ή και στο ιρακινό) έδαφος, που θα συνοδεύεται με κάποια στρατιωτική “κατοχή” για κάποιο καιρό, και θα έχει δεκαδες νεκρούς φαντάρους, δεν είναι αρκετό το επιχείρημα της “αντιτρομοκρατίας”. Επικουρικά μπορεί να προστίθεται και το ότι “τα σύνορα που έχουμε μας τα επέβαλλαν”…

Η κατηγορία εναντίον του τουρκικού καθεστώτος ότι «ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας» (όπως και το “σουλτάνος”…) προέρχεται απ’ το Τελ Αβιβ, είναι κατασκευασμένη εκεί, και είναι ανάλογη των κατηγοριών που εκτοξεύει ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κατά της Τεχεράνης. Το πολιτικό προσωπικό του τουρκικού καθεστώτος έχει μεγάλη παράδοση γεωπολιτικού ρεαλισμού (σε αντίθεση με το ελληνικό). Και ξέρει, όπως ξέρουν και πολλοί άλλοι, ότι το σχέδιο «σουνίτες εναντίον σιιτών» έχει πρωτοκοσμική προέλευση και εξαιρετικά δόλιους έως καταστροφικούς σκοπούς. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η ανασύσταση μιας αυτοκρατορίας που κάποτε κατέρρευσε. Αλλά η αποκατάσταση μιας (καπιταλιστικής / κρατικής) σταθερότητας σε μια μεγάλη ζώνη του κόσμου όπου πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί σπέρνουν “δημιουργική καταστροφή”. Εννοείται με τα ανάλογα οικονομικά οφέλη για το τουρκικό (ή και το ιρανικό, το ρωσικό, το κινεζικό) κεφάλαιο…

Η συμμαχία της Άγκυρας με την Τεχεράνη είναι μια παραλλαγή εκείνου που ονειρευόταν ο συκοφαντημένος μηχανικός bin Laden: την υπέρβαση των ενδο-θρησκευτικών εντάσεων στον μουσουλμανικό κόσμο, και την δημιουργία ενός ενιαίου αντι-δυτικού αλλά οικονομικά βιώσιμου μπλοκ.

Το γεγονός ότι η πραγματοποίηση εντός τέτοιου σκοπού χρειάζεται την υποστήριξη από κατ’ εξοχήν «μεγάλες (δηλαδή οπλισμένες με πυρηνικά) δυνάμεις» όπως η Μόσχα και το Πεκίνο, επειδή στρέφεται καθαρά εναντίον της στρατηγικής των ηπα και των συμμάχων τους, το ξέρουν καλά όχι μόνο το τουρκικό ή το ιρανικό καθεστώς αλλά ακόμα και οι αφγανοί ταλιμπάν…

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μπορεί ο τοξικός να έμαθε απ’ το ταξίδι του στην Ουάσιγκτον και τις συναντήσεις με τους φίλους του, αμερικάνους και ισραηλινούς, ότι θα χρειαστεί ένας πόλεμος κατά του ιράν… Απ’ την άλλη όμως φαίνεαι ότι κάτι πιο τοις μετρητοίς πήρε τ’ αυτί του. Συνεντευξιαζόμενος στο καθεστωτικό time (τι στο διάολο σημαίνει μια τέτοια επίσκεψη αν δεν ενημερωθεί ο κόσμος μέσω time και newsweek;) το είπε:

Ο Bashar (γνωστός σαν Άσαντ της συρίας…) θα παραμείνει. Αλλά πιστεύω ότι το συμφέρον του Bashar δεν είναι το να αφήσει τους ιρανούς να κάνουν ό,τι θέλουν.

Βαθιά πολιτική σκέψη (ως προς τι συμφέρει τον … Bashar…) από έναν «ηγέτη» που ονειρεύεται να αλλάξει τον πλανήτη· κι ύστερα ξαναπέφτει στα σκονάκια του. Ίσως ήθελε να πει «Ε, αφού θα μείνει, να τα βρουμε και μ’ αυτόν… Πόσα θέλει;» Αλλά αυτό το «o Bashar θα παραμείνει» δεν είναι ένα συμπέρασμα που το κατέβασε ο ρεαλισμός του. Πιο σωστά: ισοδυναμεί (και αντιστρόφως που λένε στις μαθηματικές εξισώσεις) με το: ηττήθηκα και ηττηθήκαμε χωρίς να σηκώνει αμφισβήτηση.

«Αλλά μην χάσουμε και τα σώβρακα!!» Στην ίδια συνέντευξη ο τοξικός πρίγκηπας ξεκαθάρισε όχι τι συμφέρει τον Bashar, αλλά τι συμφέρει τον ίδιο και όχι μόνο: πιστεύω ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να παραμείνει στη συρία μεσοπρόθεσμα αν όχι και μακροπρόθεσμα. Είναι η τελευταία δυνατότητα να σταματήσει η επιρροή του ιράν…

Το πλεονέκτημα του τοξικού είναι ότι έχει λεφτά, πολλά λεφτά – και νομίζει ότι μπορεί να αγοράσει τα πάντα. Το μειονέκτημα του τοξικού είναι ότι δεν μπορεί να αγοράσει την λήθη των άλλων, να αγοράσει το να ξεχάσουν ποιος είναι, τι κάνει, και τι συμφέροντα έχει. Παραδέχεται έμμεσα ότι έχασε το colpo grosso στην συρία και στο ιράκ· και (φταίνε τα σκονάκια…) συνεχίζει να παριστάνει τον «εγώ, ωστόσο, μπορώ να αγοράσω ακόμα και τον Bashar».

Όμως δεν μπορεί να αγοράσει την Τεχεράνη. Δεν μπορεί να αγοράσει την Άγκυρα. Δεν μπορεί να αγοράσει καν εκείνους που κρέμασε ανάποδα για να τους πάρει φράγκα. Η δική μας εκτίμηση είναι: η έμμεση αναγνώριση της ήττας του είναι η αρχή του επικήδειού του… Μόλις κάποιοι παραστήσουν ότι «ο.κ., έκανες ένα λάθος, να τα βρούμε βρε αδερφέ» και θα νοιώθει ασφαλής, θα έχει σκάψει το τελευταίο μέτρο του λάκου του.

Όπως αυτός κρέμασε ανάποδα τους ανταγωνιστές του στο βασιλικό μαντρί, έτσι υπάρχουν κι εκείνοι που τον περιμένουν με το σκοινί περασμένο. Και, παρά τις θριαμβολογίες του, πλησιάζει προς τα εκεί…

Κυριακή 1 Απρίλη. Ούτε στον verbal μιλιταρισμό δεν τα καταφέρνει καλά το φαιορόζ γκουβέρνο· μέσω του «αρμόδιου» ακροδεξιού ψεκασμένου υπ.αμ. Αυτός «απειλεί» την Άγκυρα με … επανάληψη του 1821 (πάμε γερά: αγία λαύρα και ξερό ψωμί!)… και το τουρκικό καθεστώς του θυμίζει το 1922… Σαν πιο πρόσφατο «μετράει περισσότερο», έτσι δεν είναι;

Όσα κι αν είναι τα γαυγίσματα απο ‘δω κι απο ‘κει, στην Άγκυρα έχουν σοβαρές δουλειές. Σε τρεις ημέρες, στις 4 Απρίλη, θα γίνει συνάντηση κορυφής των «τριών εγγυητριών δυνάμεων» για την συρία. Πούτιν, Ρουχανί, και φυσικά Ερντογάν, το “μπλοκ της Astana”. Το timing δείχνει ιδανικό: ο μεν τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του πέτυχε στην Afrin, ενώ ο συριακός και οι σύμμαχοί του στην ανατολική Ghouta. Επιπλέον, το ψόφιο κουνάβι, σ’ ένα απ’ τα γνωστά σολαρίσματά του, ανακοίνωσε ότι «ο αμερικανικός στρατός θα φύγει πολύ γρήγορα» απ’ την συρία – δεν εννοούσε τρέχοντας… Κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά, αλλά η δήλωσή του είναι αρκετή για να προκαλέσει ανησυχία έως σύγχιση στις τάξεις του pkk και, υποθέτουμε, ξενέρωμα σε όσους κούρδους (και μη…) στη συρία έχουν επιλέξει να είναι το πεζικό του αμερικανικού πενταγώνου. Το γεγονός ότι προχτές το ψόφιο κουνάβι “πάγωσε” ένα “πακέτο βοήθειας” 200 μυρίων δολαρίων προς τις ypg, προσθέτει ανατριχίλα… Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι αγχώδεις σ’ αυτόν τον τομέα του συριακού πεδίου μάχης. (Η ασταμάτητη μηχανή, “κόντρα στο ρεύμα”, τα έχει πει έγκαιρα αυτά…)

Ο Πούτιν θα βρίσκεται στην τουρκία μια μέρα πριν, απ’ τις 3 Απρίλη. Πρόκειται να παραβρεθεί στη θεμελείωση του (ρωσικής κατασκευής) πυρηνικού σταθμού στο Akkuyu, στον τουρκικό νότο. Και, επιπλέον, να συμμετάσχει (ή να ευλογήσει) μια ακόμα σύνοδο, έβδομη κατά σειρά, του “τουρκο-ρωσικού συμβουλίου συνεργασίας”, που θα συνεδριάσει κι αυτό στις 3 Απρίλη.

Θα πει καμιά “καλή κουβέντα” ο Πουτινάκος για το φλέγον ελληνικό “εθνικό θέμα”, τους δύο κρατούμενους καραβανάδες; Ίσως πει κάτι προσφιλές στην ελλάδα, αγαπημένο απ’ το θέμα των 8 χουντοκαραβανάδων: “ας αφήσουμε την δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της”…

Σάββατο 31 Μάρτη. Κατά τους καθεστωτικούς Los Angeles Times (27 Μάρτη) η «άτυπη» αμερικανίδα υπ.εξ. Nikki Haley (πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε) θύμωσε πολύ με την εξέλιξη της κατάστασης στην ανατολική Ghouta. Για την ακρίβεια έχει θυμώσει πολύ με την συνθηκολόγηση των αντικαθεστωτικών ενόπλων…. Πολιορκία. Πείνα. Και παράδοση… (είπε μιλώντας σε σύσκεψη του συμβουλίου ασφαλείας). Αυτός είναι ο φρικτός, ασταμάτητος ρυθμός του Συριακού πολέμου. Καθώς βρισκόμαστε εδώ το τρίτο βήμα – η παράδοση – συμβαίνει τώρα στην ανατολική Ghouta.

Τι έγινε, άραγε, στη Raqqa; Τι έγινε άραγε στην Manbij; Το ίδιο «φρικτό»: πολιορκία, πείνα, παράδοση… Αλλά τότε οι πολιορκητές ήταν «καλοί» ο αμερικανικός στρατός και το ypg πεζικό του.

Είναι σίγουρο ότι η σιδηρά κυρία Haley για άλλο πράγμα έχει θυμώσει: επειδή ο στρατός που εκπροσωπεί δεν πρόλαβε να τιμωρήσει το συριακό καθεστώς για την «γενοκτονία» που κάνει στην ανατολική Ghouta. Αφού φεύγουν απο εκεί οι αντικαθεστωτικοί, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να περιμένει (για να φτιάξει…) άλλη “ευκαιρία”…

Παρασκευή 30 Μάρτη. Τα μάθατε τα νέα; Το ψόφιο κουνάβι το ανακοίνωσε χτες, μπροστά σε κοινό (όχι τιτιβίζοντας): Φεύγουμε σύντομα, πολύ σύντομα, απ’ την συρία! Ας αναλάβουν άλλοι!!!

Το υπουργείο των εξωτερικών του (υπό νέα διεύθυνση) ρωτήθηκε και απάντησε ότι “δεν ξέρει τίποτα”… Το υπουργείο της άμυνάς του (υπό την παλιά διεύθυνση του “τρελού σκύλου”) έχει απαντήσει πριν λίγες ημέρες: δεν πρόκειται να φύγουμε απ’ την συρία – όχι πριν οριστικοποιηθούν οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Δηλαδή: εκεί θα κάτσουμε…

Βγαίνει άκρη; Αφού θυμηθείτε τα περί “εναλλακτικών πραγματικοτήτων” τα οποία έχει επίσημα υποστηρίξει το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού μετά τις αμερικανικές εκλογές, βάζετε σε ένα μπλέντερ τα πάντα… και θα πάρετε ένα ρεαλιστικό κοκτέιλ: κάποιοι αμερικάνοι πεζοναύτες (απ’ τους επίσημα 2.000, ανεπίσημα άγνωστο πόσους) θα επαναπατριστούν απ’ την συρία, θα πάνε όμως άλλοι, μπορεί και περισσότεροι, σαν “ιδιωτικά συμβόλαια” (που θα πληρώνει, πιθανόν, ο τοξικός… Γιατί όχι; Μπίζνες είναι…).

Έτσι, στις μεταμοντέρνες εποχές μας, θα ισχύουν όλα: και ο αμερικανικός στρατός θα έχει φύγει εν μέρει απ’ την συρία· και θα είναι εκεί σε ικανή ποσότητα και ποιότητα για να φυλάει τις αμερικανικές βάσεις· και θα μειωθούν τα επίσημα έξοδα του αμερικανικού υπ.αμ.· και θα αυξηθούν τα έξοδα του αμερικανικού υπ.εξ. αλλά και του Ριάντ…

Πώς σας φαίνεται;

(φωτογραφία: Μιας και το έφερε η κουβέντα: τον κύριο στ’ αριστερά τον αναγνωρίζετε; Είναι ο τοξικός πρίγκηπας του Ριάντ, χωρίς την στολή – της – δουλειάς! Σε αμερικανικό έδαφος, σε επαφές με κάθε «χρήσιμο» – κυρίως με τα ακροδεξιά ισραηλινά λόμπυ των ηπα…)

Κυριακή 25 Μάρτη. Μπορεί ο λόγος να είναι η αποτελεσματικότητα του ηλεκτρονικού πολέμου εκ μέρους του ρωσικού στρατού στη συρία… Υπάρχει όμως κάποιος σοβαρότερος που (όπως δείχνουν οι εξελίξεις) ανέστειλε ταυτόχρονα τις απειλές της Ουάσιγκτον (και του Παρισιού) ότι “θα κτυπήσουν τον Άσαντ αν χρησιμοποιήσει χημικά όπλα» και την πιθανολογούμενη απ’ τη Μόσχα «χημική προβοκάτσια / δικαιολόγηση της επίθεσης»: είναι η ταχύτητα με την οποία αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν οι 2 (ως τώρα) απ’ τις 3 ένοπλες ισλαμιστικές οργανώσεις (η Ahram al-Sham και η Faylaq al-Rahman) που δρούσαν στα ανατολικά προάστεια της Δαμασκού («ανατολική Ghouta»).

Η αναγνώριση της ήττας είναι ένας παράγοντας γι’ αυτή την συνθηκολόγηση. Ειδικά, όμως, για την περίπτωση της  3ης, της Jaish al-Islam, το ζήτημα είναι κάπως πιο σύνθετο: πρόκειται για την μεγαλύτερη απ’ τις τρεις, την οργάνωση στην οποία κυρίως βασιζόταν το Ριάντ ενισχύοντάς την με κάθε διαθέσιμο τρόπο.

Αν και η «μεσολάβηση» (έτσι λέγεται το «θα σου κάνω μια πρόταση που δεν μπορείς να την αρνηθείς…») του ρωσικού στρατού για την συνθηκολόγηση και αποχώρηση και της Jaish al-Islam δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, φαίνεται πως το μόνο εμπόδιο είναι το που θα πάνε οι ένοπλοι και οι οικογένειές τους. Αρνούνται το Idlib, επειδή βρίσκεται υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Άγκυρας και φιλικών της ενόπλων. Ούτε η Άγκυρα, όμως, θέλει να πάνε εκεί· θα χαλάσουν τους συσχετισμούς που με κόπο έχει πετύχει μεταξύ των αντι-Άσαντ οργανώσεων.

Συνεπώς, η πολιορκία και η εκκαθάριση των ανταρτοκρατούμενων θυλάκων στην ανατολική Δαμασκό, όπως εξελίχθηκε και, κυρίως, όπως ΔΕΝ εξελίχθηκε (με τις αμερικανικές απειλές και τους σχετικούς στρατιωτικούς σχεδιασμούς) είναι μια επιτυχία του Άσαντ και των συμμάχων του ανάλογη, ίσως, εκείνης στο ανατολικό Aleppo. Όχι σκέτα “στρατιωτική” αλλά μάλλον “πολιτικοστρατιωτική”. Ίσως, μάλιστα, από κάποιες απόψεις να ήταν δυσκολότερη: στο Aleppo, η Ουάσιγκτον (κυβέρνηση Obama τότε) περίμενε ως την τελευταία στιγμή ελπίζοντας ότι θα γίνει «τάφος των ρώσων», και δεν έπαιξε το χαρτί «θα κτυπήσω γιατί είσαστε παλιάνθρωποι». Τώρα, στην ανατολική Ghouta, το ψοφιοκουναβιστάν προετοιμάστηκε· όμως ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε σίγουρα δεν πρόλαβε.

Μένει τώρα να φανεί αν η νίκη του τουρκικού στρατού συν το f.s.a. πεζικό του στην Afrin (ο «κλάδος ελαίας» τελείωσε…) και η νίκη του συριακού συν ρωσική και ιρανική βοήθεια στην ανατολική Ghouta (δύο επιχειρήσεις που είχαν έναν «εσωτερικό» πολιτικό συντονισμό) θα αδυνατίσουν την θέση του pkk (σαν proxy της Ουάσιγκτον) και των τελευταίων proxies του Ριάντ στην προσωρινά «φρεναρισμένη» πολιτική πλευρά της διαδικασίας της συριακής ειρήνευσης, που έχει αναλάβει το μπλοκ της Astana. Θα φανεί, επίσης, πως, αν και ως πιο βαθμό η Ουάσιγκτον θα συνεχίσει να στηρίζει και να στηρίζεται απ’ τις ypg…

Μέσα στον Απρίλη Πούτιν, Ερντογάν και Ρουχανί θα κουβεντιάσουν face to face στην Istanbul κάνοντας τον σχετικό απολογισμό…

(φωτογραφία: Άμαχοι αλλά και οι αντάρτες, μόνο με τα φορητά τους όπλα, φεύγουν απ’ την ανατολική Ghouta…)

Κυριακή 25 Μάρτη. Οι κάθε είδους έλληνες εθνικιστές, ακόμα και μέσα στην πανθολογούμενη παρακμή του ελλαδιστάν, κολακεύονται να παραμυθιάζονται ότι το τουρκικό καθεστώς δεν έχει άλλο σοβαρό θέμα να το απασχολεί … απ’ τους δύο έλληνες καραβανάδες «ομήρους»… (για παράδειγμα). Και ότι το ελλαδιστάν είναι τόσο σημαντικό – για όλον τον γαλαξία – ώστε η Άγκυρα τι μπορεί να κάνει για να το αντιμετωπίσει; Πόλεμο…

Ο ελληνικός εθνο-μεγαλο-μανιακο-κεντρισμός δεν γιατρεύεται. Έτσι, όμως, «για την ιστορία»: Στην επάνω φωτογραφία είναι ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu και ο ρώσος Lavrov, κατά την επίσκεψη του πρώτου στη Μόσχα στις 14 Μάρτη 2018, για την συνάντηση της «ρωσο-τουρκικής ομάδας στρατηγικού σχεδιασμού»… Ακούασατε κάτι επ’ αυτού; Μπα…

Η κάτω φωτογραφία είναι δυο ημέρες μετά, στις 16 Μάρτη, στην Astana του καζακστάν, όπου οι δύο συναντήθηκαν με τον τρίτο «εγγυητή της συρίας» (και όχι μόνο της συρίας – λέμε…) ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif. Για έναν πρώτο απολογισμό, και για τον σχεδιασμό της συνάντησης κορυφής του Απρίλη. Όλοι είναι σοβαροί (στην φωτό) και ο μεσαίος δείχνει θυμωμένος. Ήταν απο εκεί που ο Lavrov δήλωσε:

Αυτοί που, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες της διεθνούς νομοθεσίας, παραβιάζοντας την απόφαση 2254 του οηε, προφανέστατα θέλουν να διαιρέσουν την συρία, να αντικαταστήσουν το καθεστώς έτσι ώστε αυτή η σημαντική χώρα της μέσης Ανατολής να αντικατασταθεί από μικρές οντότητες που θα ελέγχονται από εξωτερικές δυνάμεις, σίγουρα δεν χαίρονται με αυτό που κάνουμε στην Astana, μ’ αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στην Astana. … Αμερικανικές, γαλλικές, αγγλικές ειδικές δυνάμεις βρίσκονται ‘επί του εδάφους’ στη συρία. Συνεπώς δεν πρόκειται πλέον για ‘proxy war’ αλλά για κατευθείαν εμπλοκή σε πόλεμο…

Περί αυτού πρόκειται, δυστυχώς, άσχετα με τον ρυθμό που θα κλιμακωθεί η αναμέτρηση σ’ αυτό ή σε οποιοδήποτε άλλο απ’ τα πεδία μαχών του 4^ου παγκόσμιου πολέμου.

Συνεπώς ο ελληνικός εθνο-μεγαλο-μανιακο-κεντρισμός δεν είναι απλά μια μαζική ιδεολογική παράκρουση, που συμβαίνει εν κενώ. Είναι πολιτική θέση (άσχετα με το τι καταλαβαίνει το ποιμνίο) σ’ αυτόν ακριβώς τον πόλεμο· ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΗΔΗ – εδώ δίπλα! Πολιτική θέση ενεργητική όσο επιτρέπουν τα δεδομένα και οι ελληνικές δυνατότητες αυτή τη στιγμή.

Και ποια είναι η ελληνική ενεργητική πολιτική θέση σ’ αυτόν τον εξελισσόμενο πόλεμο ως αυτή την στιγμή; Ας το επαναλάβουμε: α) προσπάθεια για πρόσκληση (διπλωματικής) φθοράς στο τουρκικό καθεστώς, ακόμα και με τις πιο ηλίθιες αφορμές· β) διακριτικό αλλά σαφές αβαντάρισμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (βάσεις) και του pkk συμμάχου του· γ) αβαντάρισμα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, με προώθηση κάθε είδους «συνεργασίας» μαζί του (οικονομικής, στρατιωτικής, τεχνοεπιστημονικής), με απόλυτη σιωπή για την βίαιη καταστολή της 3^ης intifada στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά και για τις επιθέσεις του κατά της συρίας.

Μπορεί να μην είναι «πολλά» (ως τώρα) – δεν είναι όμως και «λίγα»… Και σίγουρα δεν είναι καθόλου το «Εμείς; Καμμία σχέση!»….

Στην Ιστορία αυτά τα μιξοκλαψουρίσματα του είδους «αααα, δεν ήξερα…», «μωρέ διάβαζα και δεν κατάλαβα τι έγινε…» δεν χωράνε…

Σάββατο 24 Μάρτη. Πριν 4 ημέρες (Τετάρτη 21 Μάρτη – Συρία) αναφερόμασταν στις δυνατότητες ηλεκτρονικού jamming εκ μέρους της ρωσίας, απ’ τις συριακές βάσεις της, που θα μπορούσαν να αποτρέψουν μια αμερικανική πυραυλική επίθεση εκεί. (Τα σχόλια της ασταμάτητης μηχανής γράφονται μια μέρα νωρίτερα· άρα το σχετικό είχε γραφτεί στις 20 Μάρτη…)

Την ίδια ημέρα όμως, την Τετάρτη 21 Μάρτη (μετά την σχετική ανάρτηση εδώ…) ο νοτιοκυπριακός καθεστωτικός «φιλελεύθερος» είχε στο site του αυτήν την είδηση (πιο πάνω φωτογραφία) με το εξής περιεχόμενο (επιβεβαιώνοντας αυθημερόν την ασταμάτητη μηχανή!):

Πρωτοφανές σοβαρό πρόβλημα στην αεροπορία όλης της ανατολικής Μεσογείου αντιμετωπίζεται από αεροπλάνα, των οποίων «συγχύζονται» τα ηλεκτρονικά συστήματα εντοπισμού θέσης, τα γνωστά μας GPS. Τόσο οι Αρχές Πολιτικής Αεροπορίας της Κύπρου, όσο και της Τουρκίας έχουν εκδώσει έκτακτες ειδοποιήσεις για την αεροναυτιλία – Notam.

Συγκεκριμένα η Notam που εξέδωσε το Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας της Κύπρου, με αρ.  A0356/18, αναφέρει: «Έχουν παρατηρηθεί από κυβερνήτες πτήσεων στο FIR Λευκωσίας, οι διακοπές του σήματος GPS  σε ορισμένες περιοχές. Οι κυβερνήτες αεροσκαφών που δραστηριοποιούνται στο FIR Λευκωσίας καλούνται να είναι προσεκτικοί μέχρι νεωτέρας ενημέρωσης».

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Φ», οι Αρχές Ασφάλειας Αεροπορίας και όχι μόνο σε χώρες της περιοχής, περιλαμβανομένης και της Κύπρου, βρίσκονται σε συναγερμό για να εξακριβώσουν τα αίτια του σοβαρού προβλήματος, που είτε προέρχονται από συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, είτε από πρόβλημα σε κάποιους από τους δορυφόρους του συστήματος GPS που καλύπτουν την περιοχή μας.

Προβλήματα με διακοπές λειτουργίας του συστήματος GPS στο FIR Λευκωσίας έχουν αναφερθεί αλλά σε πολύ λίγες περιπτώσεις το τελευταίο δίμηνο, αναφέρουν οι πληροφορίες του «Φ», ωστόσο, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες και το τελευταίο 48ωρο έχουν αυξηθεί σημαντικά τέτοιες αναφορές από πιλότους τόσο επιβατικών όσο και ιδιωτικών αεροπλάνων. 

 Εντύπωση προκαλεί η διαπίστωση ότι το πρόβλημα παρουσιάζεται σε διαφορετικά διαστήματα σε διαφορετικές περιοχές του FIR Λευκωσίας, δηλαδή σε περιοχές και νότια και βόρεια και δυτικά της Κύπρου.

 Το πρόβλημα παρουσιάζεται με δύο μορφές, είτε με διακοπή του σήματος, είτε με λανθασμένη ένδειξη θέσης. Γεγονός που οδήγησε και στην έκδοση της NOTAM από πλευράς των Αρχών, για λόγους ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας. Να σημειωθεί, πάντως, ότι τα αεροπλάνα διαθέτουν και εναλλακτικά συστήματα εντοπισμού θέσης πέραν του γνωστού GPS. 

 Έρευνα του «Φ» δείχνει ότι αυτή την περίοδο στην ευρύτερη περιοχή πετούν τόσο αμερικανικά όσο και ρωσικά ειδικά πολεμικά αεροπλάνα που θα μπορούσαν δυνητικά να προκαλέσουν πρόβλημα, ωστόσο το πρόβλημα δεν φαίνεται να προέρχεται από αυτά.

Παρότι εντοπίσαμε αυτήν την ενδιαφέρουσα πληροφορία έγκαιρα αποφύγαμε να την παρουσιάσουμε για λίγες ημέρες, περιμένοντας να δούμε αν (και πότε) τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια θα την εμφάνιζαν. Δεν το έκαναν (άλλη μια περίπτωση αποπληροφόρησης) και μπορούμε να υποθέσουμε τους λόγους. Πρώτον, δεν θα γινόταν να χρεωθεί μ’ αυτά τα “περίεργα παράσιτα” η Άγκυρα, που ως γνωστόν είναι η μόνη πηγή δεινών στην εθνικά ευαίσθητη ανατολική Μεσόγειο… Και δεύτερον, η εθνικά χρήσιμη παράσταση για εσωτερική κατανάλωση για την περιοχή είναι αυτή ενός «παρανοϊκού άρπαγα» (της Άγκυρας) και μιας «ήρεμης δύναμης με πολλούς συμμάχους που έχει όλα τα δίκια με το μέρος της» (του ελλαδιστάν) και – σε καμμία περίπτωση!!! – η εξελισσόμενη σύγκρουση «μεγάλων δυνάμεων» στην οποία το ελλαδιστάν και ο όποιος ιμπεριαλισμός του είναι εξάρτημα (κι ούτε καν βασικό) της μίας πλευράς, της αμερικανο-ισραηλινής…

Γιατί να ξύνονται πληγές λοιπόν; Ας το να πάει στον γεροδιάβολο…