Tag: συρία

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Εν τέλει η μεν επίθεση «κατά στόχων στη συρία» έγινε πράγματι από 4 ισραηλινά πολεμικά, αλλά δεν καταρρίφθηκαν 2 απ’ αυτά. Κτυπήθηκε ένα – και ρωσικό. (Επίσης: οι στόχοι ήταν μόνο στη Λατάκεια).

Η Μόσχα έχει κάνει με το Τελ Αβίβ, όπως και με την Ουάσιγκτον, μια συμφωνία σε στρατιωτικό επίπεδο: έγκαιρη (αμοιβαία) προειδοποίηση ενεργειών στις περιοχές που δραστηριοποιούνται… για να αποφευχθούν «ατυχήματα». Ο ρωσικός στρατός κατηγορεί τώρα το Τελ Αβίβ ότι παραβίασε αυτή τη συμφωνία (η προειδοποίηση έγινε μόλις 1 λεπτό πριν αρχίσει η επίθεση, οπότε ήταν ουσιαστικά άχρηστη) και ότι την παραβίασε σκόπιμα, για να υπάρξει «μπέρδεμα» των ιχνών των πολεμικών του στα ραντάρ με «ίχνη» ρωσικών αεροπλάνων. Μ’ άλλα λόγια η Μόσχα κατηγορεί το Τελ Αβίβ ότι σκόπιμα έβαλε το ρωσικό (κατασκοπευτικό) Il-20 στο στόχαστρο της συριακής αεράμυνας, χρησιμοποιώντας το σαν «κάλυψη».

Ενώ το ρωσικό πεντάγωνο χρεώνει κατηγορηματικά την κατάρριψη του αεροπλάνου (και τον θάνατο των 15 μελών του πληρώματος) στον ισραηλινό στρατό, ο Putin (στις πρώτες δηλώσεις του απ’ την Βουδαπέστη) ακολούθησε μια πιο cool γραμμή: τραγικό ατύχημα…. Ωστόσο για την αποφυγή τέτοιων «τραγικών ατυχημάτων» είναι που γίνονται οι συνεννοήσεις και εγκαθίστανται οι «κόκκινες τηλεφωνικές γραμμές» – εφόσον οι συνεννοούμενοι δεν είναι διακηρυγμένα εχθροί.

Κι εδώ βρίσκεται η λεπτομέρεια που ξέρουν καλά και στη Μόσχα και στο Τελ Αβίβ: ακόμα κι αν η ισραηλινή αεροπορία δεν είχε στόχο ή σκοπό να «ανακατέψει» το ρωσικό κατασκοπευτικό στην επίθεσή της, το γεγονός ότι έδωσε μόνο 1 λεπτό περιθώριο προειδοποίησης σημαίνει ότι ήθελε να εμποδίσει το να περάσει έγκαιρα η πληροφορία της επίθεσης (και η δυνατότητα αντιμετώπισής της) απ’ τον ρωσικό στρατό στην συριακή αεράμυνα. Με άλλα λόγια φρόντισε να εξασφαλίσει την δυνατότητα να μετατρέψει το ρωσικό Il-20 σε μια κουκίδα / στόχο των συριακών αντιαεροπορικών, “μαγνήτη” των πυραύλων. Έτσι, «διαχειρίστηκε» τον ρωσικό στρατό απ’ τη μια σαν σύμμαχο του εχθρικού συριακού και απ’ την άλλη σαν «μάσκα». Δεν του επιτέθηκε, μεν, κατά μέτωπο· τον έβαλε όμως στη θέση της «παράπλευρης απώλειας»…

Ένας απ’ τους κανονικούς στόχους της ισραηλινής επίθεσης ήταν εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος στη Λατάκεια… Που θα μπορούσε να έχει σχέση και με την ομαλή λειτουργία της κοντινής ρωσικής αεροπορικής βάσης στο Khmeimin. Στο σύνολό του το βράδυ της περασμένης Δευτέρας μπορεί να ειπωθεί έτσι, με απλές κουβέντες: ενόσω η Μόσχα απωθούσε (σε συνεργασία με την Άγκυρα) τους proxies του Ριάντ (αλλά και του Τελ Αβίβ) στον θύλακα του Idlib ώστε να εμποδίζει τις επιθέσεις τους με drones στη συγκεκριμένη βάση, εμφανίστηκε ο κύριος Lieberman αυτοπροσώπως, με τα πολεμικά του, στην ίδια περιοχή, για να καλύψει συμβολικά και όχι μόνο το κενό, δηλώνοντας παρών και ετοιμοπόλεμος…

Είτε λοιπόν ειπωθεί ανοικτά είτε όχι, δεν πρόκειται να διαφύγει απ’ την προσοχή του μπλοκ της Αστάνα ότι το Τελ Αβίβ οξύνει, κλιμακώνει την αντιπαράθεση, με τον τυχοδιωκτισμό που του αναλογεί: με ή χωρίς «κόκκινα» τηλέφωνα το Τελ Αβίβ δείχνει πόσο ζορίζεται. Και – με υποδειγματικό θα λέγαμε τρόπο – «τραβάει το σκοινί» (και) απέναντι στη Μόσχα, για να δει (πιο σωστά: να διευρύνει) τα περιθώρια της δράσης του. Όμως…

… το να εγκατασταθούν, τελικά, S-300 για συριακή χρήση, μπορεί να είναι μόνο ένα μέρος απ’ τις συνέπειες…

(φωτογραφία: Χάρτης με ενδιαφέρον ή όχι, πάντως δείχνει πως τα ισραηλινά πολεμικά (μπλε γραμμή) έδρασαν δίπλα στο ρωσικό κατασκοπευτικό (κόκκινη γραμμή) βάζοντας το στο κάδρο των ρωσικών ραντάρ. Τα υπόλοιπα είναι πτώματα.)

Τρίτη 18 Σεπτέμβρη. Σε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη το μπλοκ της Αστάνα (με μπροστινούς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τους Putin και Erdogan) έφτιαξε μια «ενδιάμεση λύση» για τον θύλακα του Idlib: την δημιουργία μιας “αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης” στην περίμετρο του θύλακα, πλάτους από 15 ως 20 χιλιόμετρα, με αμοιβαία οπισθοχώρηση τόσο του συριακού στρατού όσο και όλων των αντικαθεστωτικών ενόπλων – κυρίως των proxies του Ριάντ. Στο χάρτη πάνω, η λεπτή πράσινη γραμμή αντιστοιχεί στα προηγούμενα «σύνορα», ενώ οι δύο ροζ γραμμές στα όρια της «ζώνης». Σ’ αυτήν την ζώνη θα περιπολούν μόνο ο τουρκικός και ο ρωσικός στρατός. Επιπλέον, από κοινού θα αναλάβουν την προστασία των δρόμων Aleppo – Latakia και Aleppo – Hama, ώστε να εξασφαλιστεί η κυκλοφορία… Ο συνδυασμός αυτών των δύο ρυθμίσεων (εφόσον υλοποιηθούν) σημαίνει ότι οι proxies του Ριάντ θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν βόρεια απ’ τον δρόμο Aleppo – Latakia, αφού αν μείνουν στη νότια πλευρά του θα είναι περικυκλωμένοι απ’ τον ρωσικό στρατό.

Είναι καταρχήν εύλογο ότι το κύριο βάρος εφαρμογής αυτής της συμφωνίας πέφτει στην Άγκυρα: είτε θα πείσει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) τους proxies να υποχωρήσουν / αποχωρήσουν, είτε – αν αρνηθούν – θα πρέπει να τους καταστείλει· και αυτό, πρακτικά, δεν είναι εύκολο. Υποθέτουμε ωστόσο ότι το τουρκικό καθεστώς έχει πάρει τα μέτρα του.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι οποιονδήποτε σχεδιασμό κι αν είχε ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ για το θέμα, με «χημικά» ή χωρίς, αναγκαστικά θα τον βάλει στην άκρη. Υποτίθεται πως η συμφωνία έγινε «για το καλό των αμάχων», συνεπώς δεν θα γίνουν μάχες, και σίγουρα όχι βομβαρδισμοί πόλεων (εκτός απροόπτου;).

Τι θα κάνουν τα βομβαρδιστικά των φιλάνθρωπων;

Τρίτη 18 Σεπτέμβρη. Σε κάθε περίπτωση: μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις, η ελληνική «φρεγάτα Έλλη», που είναι σε αποστολή μαντρόσκυλου έξω απ’ τις συριακές ακτές για χάρη των ελληνικών εθνικών συμφερόντων αλλά και εκείνων της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, μαζί με την ολλανδική «De Ruyter» και την καναδική «Ville de Quebec», παρέα μ΄ ένα αμερικανικό υποβρύχιο φορτωμένο πυραύλους tomahawk, μπορεί να γυρίσει σπίτι – έτσι δεν είναι; Το μπλοκ της Αστάνα ευχαριστεί το νατο για την ετοιμότητά του, και εύχεται “καλά χριστούγεννα”.

Ή όχι; Πείτε μας λυσσασμένα εθνοπατριωτικά τετράποδα: ποιος είναι ο ομορφότερος στην ανατολική Μεσόγειο;

(Πείτε μας λυσσασμένα: πόσο αυτοκέφαλο είναι το παπαδαριό στην ουκρανία;)

Τρίτη 18 Σεπτέμβρη. Αν δεν ήταν το αμερικανικό υποβρύχιο τότε ήταν (δεν χωράει «κολοκυθιά»!) ισραηλινά πολεμικά (κάποιοι λένε ότι ήταν 4, όμως σίγουρα δεν τα είδαν με τα ματάκια τους…). Η χθεσινοβραδινή πυραυλική επίθεση στη Latakia, στην Tartus, στην Homs και στη Hama θα μπορούσε να μείνει διακριτικά ορφανή ελλείψει πιασάρικης νομιμοποίησης. Ακόμα και η πολιτική εκπρόσωπος του υαινισμού, η Nikki Haley, μπορεί να δυσκολευτεί να βρει ποιοι τιμωρήθηκαν και γιατί. Όμως δίπλα στις ρωσικές βάσεις; Έτσι; Ξανά: Δίπλα στις ρωσικές βάσεις;

Το γεγονός ότι στην αντιμετώπιση της επίθεσης ενεπλάκη η ρωσική αεράμυνα (οι S-400 δηλαδή) και οι φήμες ότι κτυπήθηκαν 2 απ’ τα αεροπλάνα της επίθεσης, δεν είναι κάτι που, υποχρεωτικά, θα το διαλαλήσει επίσημα η Μόσχα. Δεν θα το διαλαλήσει, αλλά θα το ερμηνεύσει: η επίθεση έγινε μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας για το Idlib.

Είναι κανένας που έχει πρόβλημα μ’ αυτήν; Χμμμμ…

Δεν είναι παιχνίδι, ε; Σας φαίνονται αυτά μακρινά; Με τι ανταλλάγματα (που θα έλεγαν και οι ιερείς του ντόπιου γεωπολιτικού προσοδισμού) θα δεχόσασταν ότι δεν είναι;

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, απ’ τα βασικά: Λόλα να ένα μήλο. Έλλη να ένας πύραυλος…

Κυριακή 16 Σεπτέμβρη. Τηρουμένων των αναλογιών (και με δεδομένο, πάντα, ότι αναφερόμαστε σε προσωρινές καταστάσεις) φαίνεται πως και σε ότι αφορά την εκκαθάριση του θύλακα του Idlib το μπλοκ της Αστάνα ακολουθεί μια παρόμοια, «διαφορική», «μη γραμμική» τακτική.

Το μπλοκ της Αστάνα είναι σαφώς πιο επίσημο και διεθνώς γνωστό απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, και εμφανίζεται δημόσια σαν τέτοιο. Ταυτόχρονα όμως παράγει το θέαμα «εσωτερικών διαφοροποιήσεων». Δεν επιτίθεται ως τώρα κατά μέτωπο (αν και κάνει και τέτοιου είδους κινήσεις μικρής εμβέλειας, αφήνοντας ανοικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σαν απειλή) αλλά μάλλον προσπαθεί να πλαγιοκοπήσει τους proxies του Ριάντ που στηρίζονται (είναι ολοφάνερο πια) στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στο Τελ Αβίβ. Οι πλευρές των καθαρά στρατιωτικών κινήσεων (του μπλοκ της Αστάνα) είναι συνυφασμένες με ψυχολογικές και (διεθνούς εμβέλειας) προπαγανδιστικές επιχειρήσεις – με επιδιωκόμενο στόχο κάποιου είδους είτε παράδοση είτε, στη χειρότερη περίπτωση, εδαφική υποχώρηση των proxies του Ριάντ.

Κάτι ανάλογο προσπαθεί να κάνει και ο άξονας Ουάσιγκτον – Ριάντ, με ανάποδο στόχο. Και με ένα μειονέκτημα κατά τη γνώμη μας: δεν έχει επίσημα στρατό επι τόπου, συνεπώς εκτός απ’ τους «εργολάβους» δεν έχει άλλα πιόνια πάνω στο ταμπλώ. Απειλεί με βομβαρδισμούς («απ’ έξω») πράγμα που σημαίνει ότι η επί τόπου «command line» έχει κενά. Σε αντίθεση με τις αμερικανικές απειλές (απ’ τον ουρανό) οι απειλές (και οι προτάσεις συμβιβασμού) απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα είναι στο χώμα. Προφανώς οι πρώτες παίζουν ρόλο· μπορούν όμως να βραχυκυκλώσουν την τακτική πυκνότητα των δεύτερων;

Παρακολουθούμε, μαθαίνουμε – για να καταλάβουμε…

(Αλλά δεν περιμένουμε κάτι ευοίωνο…)

Παρασκευή 14 Σεπτέμβρη. Στέλνει η Άγκυρα όπλα και εξοπλισμό στο Idlib; Ναι, στέλνει. Όμως ο προορισμός τους είναι αντίθετος απ’ αυτόν που προπαγανδίζουν διάφοροι δημαγωγοί στη δύση (ό,τι, δηλαδή, αυτά προορίζονται να χρησιμοποιηθούν απ’ τους αντικαθεστωτικούς εναντίον του συριακού στρατού…). Δεν θα ήταν δύσκολο να μάθουν τι γίνεται – αλλά θα χάλαγε η psyop περί «επερχόμενης στρατιωτικής αναμέτρησης τουρκίας – συρίας» στο Idlib.

Η Άγκυρα έχει ζητήσει απ’ την Δαμασκό (μέσω Μόσχας) περισσότερο χρόνο. Ο οποίος έχει δoθεί, αν κρίνουμε απ’ τον περιορισμό των βορβαδισμών στο νότο τα τελευταία δύο 24ωρα. Η παράταση (στην καθυστέρηση της συριακής ‘n friends εισβολής) χρειάζεται στην Άγκυρα για να αναγκάσει τους proxies του Ριάντ, της Ουάσιγκτον κλπ, να «παραδοθούν». Τα όπλα και ο εξοπλισμός πηγαίνουν στους δικούς της proxies, που για χάρη συνεννόησης ας τους ονομάζουμε f.s.a. Σύμφωνα με τον τουρκικό σχεδιασμό, αν οι της h.t.s. δεν αποχωρήσουν απ’ τις περιοχές όπου υπάρχει f.s.a., τότε οι ένοπλοι του τελευταίου θα τους επιτεθούν στρατιωτικά. Είναι στη βάση αυτού του σχεδιασμού που η Άγκυρα έχει ζητήσει χρόνο. Ωστόσο δεν είναι ακόμα γνωστό που θα πρέπει να μαζευτούν οι της h.t.s. μέσα στον θύλακα…

Μοιάζει με άσκηση ισορροπίας σε τεντωμένο σκοινί, αν και αυτός ο σχεδιασμός είναι λογικός. Το να εμφανιστεί, ξανά, ένας «εμφύλιος» μέσα στον θύλακα του Idlib βραχυκυκλώνει τις αμερικανικές απειλές. Όμως μόνοι τους οι fsa είναι πιθανό να μην τα καταφέρουν. Θα χρειαστεί, πολύ πιθανόν, να εισβάλει «αόρατα» και ο τουρκικός στρατός. Από βορρά και δύση.

Ήδη εντοπίζονται τέτοιες κινήσεις εισβολής: τουρκικός στρατός βρίσκεται από χτες στη συνοριακή συριακή πόλη Bab al-Hawa, που ελέγχεται απ’ τους f.s.a… (Εκεί που είναι το μπλε σημάδι)

Πέμπτη 13 Σεπτέμβρη. Ωραία, πολύ ωραία το παίζει ο Erdogan (στα διαλείματα των συζητήσεων του μπλοκ της Αστάνα) για φύλακας των αντικαθεστωτικών ενόπλων (αν και όχι όλων) στο Idlib. Με τα σχόλια και τις εκκλήσεις του στην «παγκόσμια κοινότητα» να «αποτρέψει την σφαγή» έχει γίνει πιστευτός· κι αυτή είναι η δουλειά που του αναλογεί στο θέμα “Idlib”. Άλλωστε κανείς δεν θέλει «σφαγή», για λόγους πολύ σοβαρότερους απ’ τον «ανθρωπισμό».

Να τώρα η πραγματική βάση, η καλοκουρδισμένη συνεννόηση του μπλοκ της Αστάνα. Πριν δύο μέρες συναντήθηκαν στη Γενεύη αντιπροσωπείες των «3 εγγυητριών δυνάμεων» στη συρία (φαίνεται πως άτυπα το μπλοκ της Αστάνα έχει αναγνωριστεί…) με εκπροσώπους του οηε. Με θέμα: την δημιουργία μιας κοινά αποδεκτής λίστας των εκπροσώπων της συριακής αντιπολίτευσης που θα συμμετάσχουν (μαζί με τον Άσαντ) στη διαμόρφωση του καινούργιου συριακού συντάγματος.

Τέτοια προσπάθεια είχε γίνει και στην αρχή της χρονιάς, στην Αστάνα. «Κόλλησε» στο θέμα της αντιπροσώπευσης των κούρδων: ενώ η Άγκυρα και η Τεχεράνη απέρριπταν μετά βδελυγμίας τις ypg/pkk, η Μόσχα ήταν πιο διαλλακτική, ελπίζοντας να τους ρυμουλκήσει μακρυά απ’ την Ουάσιγκτον…

Το γεγονός ότι μετά την συνάντηση της 11^ης Σεπτέμβρη του 2018 ανακοινώθηκε η καταρχήν συμφωνία για τα «χαρακτηριστικά των υποψηφίων» σημαίνει ότι το ζήτημα με τις ypg/pkk έχει λήξει – σίγουρα σ’ αυτή τη φάση. (Και τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Κάθε βδομάδα γίνονται ακόμα πιο proxies της Ουάσιγκτον). Επιβεβαιώνει επιπλέον ότι με την τύχη του θύλακα του Idlib να είναι πάνω στον πάγκο, το μπλοκ της Αστάνα παραμένει πάντα συμπαγές· όσο θέατρο «αντιθέσεων» στο εσωτερικό του κι αν χρειάζεται, πότε εδώ και πότε εκεί.

Τρίτη 11 Σεπτέμβρη. Ωστόσο «δεν κάθονται όλα» στους συμμάχους της Αθήνας – όπως, άλλωστε, ούτε στην ίδια… Ο Richard Clark, αμερικάνος γερουσιαστής απ’ την Βιρτζίνια, ρεπουμπλικάνος μάλιστα, που φαίνεται απ’ τις επισκέψεις του στη Δαμασκό ότι είναι «φίλος του Άσαντ», βγήκε και είπε χτες, συνεντευξιαζόμενος στην Washington Post, ότι:

«… Η αγγλική M16 ετοίμαζε μια fake χημική επίθεση στο Idlib, όχι κανονική, αλλά μια κατά την οποία όντως θα μετακινούνταν άνθρωποι από μια περιοχή, και είχε εκπαιδεύσει αυτούς τους ανθρώπους να παριστάνουν τα θύματα χημικής επίθεσης…. Το σχέδιο προέβλεπε να χρησιμοποιηθούν τα ‘άσπρα κράνη’ που μόνιμα εμπλέκονται σε τέτοιες βρώμικες ιστορίες, για να προβάλλουν την επίθεση…»

Δεν τα λέει η ρωσική fsb αυτά, ούτε ο ρωσικός στρατός. Τα λέει ένας αμερικάνος ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής. Μπορείς να τον πεις «πράκτορα»; Μπορείς – αλλά έτσι μεγαλώνεις το πρόβλημα…

Αυτός ο Clark δίνει βέβαια τους άγγλους, όχι τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Η καταγγελία του κατά συνέπεια μαζεύει πολλά “like” απ’ την Μόσχα, που θα έχει ένα επιπλέον επιχείρημα να φωνάζει ότι και η περιβόητη «δηλητηρίαση των Skripal» δουλειά των ίδιων (αγγλικών) υπηρεσιών ήταν.

Απ’ την άλλη όμως δεν δημιουργείται, έτσι, μια κάποια «κρίση εμπιστοσύνης» στις γραμμές των πιστών συμμάχων, όπως είναι οι έλληνες; Όχι επειδή το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον κάνουν προβοκάτσιες – αλλοίμονο, αυτή είναι η δουλειά κάθε κράτους που σέβεται τον εαυτό του. Όμως ούτε μια σφικτή «εθνική ενότητα» βρε αδερφέ, τέτοια που να εμποδίζει τις διαρροές και τα from inside «καρφώματα»; Ούτε μια απαγόρευση για λόγους εθνικής ασφάλειας; Που πάμε έτσι;

Ώρα είναι τώρα να παραδειγματιστούν κι εδώ τίποτα αλαφροΐσκιωτοι, και να βγει κανάς βουλευτής του συ.ριζ.α. με αποκαλύψεις για τα εθνικά κομπρεμί με το Τελ Αβίβ – (λέμε, για παράδειγμα…)

Σάββατο 8 Σεπτέμβρη. Σε μια μη αναμενόμενη (από εμάς…) εξέλιξη, οι κεφαλές του μπλοκ της Αστάνα αποφάσισαν χτες στην Τεχεράνη να απευθυνθούν στη λογική των τρομοκρατών (του Idlib) καλώντας τους να καταθέσουν τα όπλα τους… Χωρίς εισβολή στο θύλακα (έστω προς το παρόν)… Που οφείλεται αυτό το “give peace a chance»;

Δεν υπάρχει επίσημη (ή «επίσημη») εξήγηση, εκτός απ’ το ότι ο Erdogan επέμεινε ότι μια δυναμική εισβολή θα προκαλέσει την προσφυγιά αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων προς την τουρκική επικράτεια. Πέρα απ’ τους αριθμούς είναι σαφές ότι η Άγκυρα δεν θα ήθελε καθόλου να φιλοξενήσει τις οικογένειες και τους συγγενείς των proxies του Ριάντ, που κουβαλάνε την ίδια ιδεολογία. Όμως είναι αυτή η αιτία της αναβολής; Γιατί αν η απάντηση είναι «ναι», τότε το μπλοκ της Αστάνα διακινδυνεύει την ενίσχυση της «αυτοπεποίθησης» των αντιπάλων του στο Idlib. Με ότι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει.

Σύμφωνα με όχι διαστραυρωμένη (απ’ την ασταμάτητη μηχανή) πληροφορία ο Erdogan πρότεινε σε Putin και Rouhani ένα σχέδιο έξι σημείων. Ένα απ’ αυτά προβλέπει την δημιουργία «ασφαλούς περιοχής» μέσα στον θύλακα για εκείνους τους αντικαθεστωτικούς που δέχονται μια «πολιτική λύση» αφήνοντας τα όπλα. Με τα τωρινά δεδομένα ωστόσο, και με βάση το γεγονός ότι οι της HTS συλλαμβάνουν ή/και εκτελούν όσους εκδηλώνονται υπέρ της ειρήνης, για να μετακινηθούν σ’ αυτόν τον θύλακα κάμποσες χιλιάδες άνθρωποι χρειάζονται την προστασία στρατού. Μόνο ο τουρκικός θα μπορούσε να αναλάβει τέτοια δύσκολη δουλειά – είναι κάτι τέτοιο στις «σημειώσεις» της χθεσινής απόφασης;

Δύο άλλα σημεία του ίδιου σχεδίου προτείνουν τον βίαιο αφοπλισμό των μελών της Hayat Tahrir al-Sham και άλλων 12 ένοπλων οργανώσεων. Ακόμα κι αν γίνει εφικτό να «διαχωριστούν» χωροτακτικά οι «καλοί» απ’ τους «κακούς» αντικαθεστωτικούς στο Idlib (δύσκολο) θα απομείνουν αρκετές χιλιάδες ντουφέκια προς αφοπλισμό… Εννοείται μαζί και μέσα σε πολύ περισσότερους αμάχους. Συνεπώς;

Πιθανόν ένας παράγοντας αναβολής (και όχι ακύρωσης) της εκκαθάρισης του θύλακα, με ή χωρίς το ένα ή το άλλο τουρκικό σχέδιο, είναι η ανακατωσούρα στο γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον. Μετά από μερικές ημέρες όπου οι αμερικανικές απειλές (κατά του συριακού στρατού) είχαν αφήσει στην άκρη την “χρήση χημικών όπλων” σαν επιχείρημα, ο Bolton και η ύαινα Nikki Haley επανήλθαν χτες, στη συζήτηση με θέμα «συρία» που έγινε στον οηε.

«Απειλές as usual» θα έλεγε κανείς. Όμως ένα ψόφιο κουνάβι στριμωγμένο από «αντιστασιακούς» μέσα στα πόδια του και βιβλία αποκαλύψεων απέναντί του, θα μπορούσε πράγματι να διατάξει κάτι πολύ χειρότερο από μια συμβολική πυραυλική επίθεση, αξιοποιώντας μια fake (ή μυστηριώδη) «επίθεση με χημικά».