Tag: συρία

Τρίτη 23 Οκτώβρη. Μπορεί το ισλαμοδημοκρατικό καθεστώς να υποχώρησε το 2013 μετά το πραξικόπημα στην αίγυπτο· μπορεί νωρίτερα, τον Μάη του 2010, να διαπίστωσε πέρα από κάθε αμφιβολία, το τι είναι διατεθειμένα να κάνουν τα πρωτοκοσμικά καθεστώτα (και ειδικά Ουάσιγκτον και Λονδίνο) προκειμένου να υπερασπίσουν τις «κτήσεις» τους σ’ αυτή τη ζώνη του πλανήτη, με την σφαγή στο πλοίο Mavi Marmara απ’ τον ισραηλινό στρατό· αλλά δεν συμβιβάστηκε.

Ειδικά μετά το πραξικόπημα του Ιούλη του 2016, όλα ήταν ξεκάθαρα – σε όποιον ήθελε να καταλάβει. Είναι τέτοια η πρωτοκοσμική αποικοκρατική / ιμπεριαλιστική γεωγραφία στη μέση Ανατολή και στη βόρεια αφρική, και τέτοια η πρωτοκοσμική αγωνία και ένταση για την απώλεια θέσεων και επιρροής απ’ το Πεκίνο, ώστε οι «αιρετικοί» ισλαμοδημοκράτες στην Άγκυρα θα έπρεπε να βγουν απ’ την μέση. Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, χρονικό σημείο όπου το τουρκικό καθεστώς θεώρησε (σωστά) ότι του έχει κηρυχτεί κανονικός πόλεμος στην επικράτειά του (όχι στην Παλαιστίνη, όχι στο Κάιρο – στα δικά του εδάφη), αναπροσάρμοσε τις τακτικές του και τις συμμαχίες του, σκλήρυνε σχεδόν δικτατορικά (εμπόλεμα θα λέγαμε…) στο εσωτερικό του – και πέρασε στην έργω αντεπίθεση.

Κατ’ αρχήν στο συριακό πεδίο μάχης. Το μπλοκ της Αστάνα δεν είναι βέβαια «συνέλευση επαναστατών»· ούτε καν «σύνοδος δημοκρατών»! Είναι πρώτα και κύρια συμμαχία κρατών / καπιταλισμών που έχουν πλέον την ισχύ να αμφισβητούν πρακτικά την προέκταση της πρωτοκοσμικής μοιρασιάς του κόσμου (απ’ τα ‘90s και μετά) στον 21^ο αιώνα. Ειπωμένο αλλιώς: θέλουν τα δικά τους μερίδια επιρροής. Ο καθένας απ’ τους εταίρους του μπλοκ, η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Άγκυρα, μπορεί να διηγηθεί το πως βρέθηκε στη θέση του «υπόλοιπου για να διαμοιραστεί» μετά το τέλος του 3^ου παγκόσμιου, απ’ τις αρχές των ‘90s. Μπορεί να διηγηθεί ποια είναι η μοίρα των “ηττημένων”, ή των “περιττών” ή των “μη εντάξιμων”… Αλλά μπορεί, επίσης, να αποδείξει ότι αξίζει καλύτερη θέση. Και αυτό ακριβώς κάνει.

Με την υποστήριξη της Μόσχας και της Τεχεράνης (και τις απαραίτητες μικρής κλίμακας μοιρασιές επιρροής) το πιο δύσκολο μέρος της αντεπίθεσης της Άγκυρας στο συριακό πεδίο μάχης ήταν να τραβήξει απ’ την οικονομική και ιδεολογική σφαίρα του Ριάντ τους σουνίτες αντικαθεστωτικούς. Η ρωσική αεροπορία βομβάρδιζε και το ρωσικό πεζικό (επίσημοι αξιωματικοί ή ανεπίσημοι μισθοφόροι) πολεμούσαν στο χώμα· οι μισθοφόροι της Τεχεράνης και οι αξιωματικοί των «φρουρών της επανάστασης» καθώς και οι ένοπλοι της Χεζμπ’ αλλάχ πολεμούσαν και μάτωναν επίσης στο χώμα· αλλά την «διαχείριση» των σουνιτών αντικαθεστωτικών μόνο η Άγκυρα θα μπορούσε να πετύχει· ή όχι. Το «μέτωπό» της ήταν σαφές: κατ’ αρχήν το Ριάντ και σε δεύτερο βαθμό το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον.

Η «τελική μάχη που δεν έγινε», η μάχη του Idlib, ήταν η τελική νίκη των ισλαμοδημοκρατών της Άγκυρας. Σ’ αυτόν τον θύλακα ήταν συγκεντρωμένος (μετά από επιμέρους συμφωνίες «παύσης του πυρός / υποχώρησης» σε όλα τα υπόλοιπα σημεία του συριακού πεδίου μάχης, συμπεριλαμβανόμενου του Aleppo) όλος ο πληθυσμός, ένοπλοι και άμαχοι, που είχε υποστηριχτεί / χρηματοδοτηθεί απ’ το Ριάντ και τα υπόλοιπα χουντοεμιράτα της σαουδαραβικής επιρροής, είχαν εξοπλιστεί απ’ την δύση και είχαν καθοδηγηθεί από πράκτορες κάθε είδους και προέλευσης, κυρίως όμως αμερικάνους, ισραηλινούς, άγγλους και γάλλους, απ’ το 2011 και μετά.

Το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός, ή οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, ή οι τουρκικές απειλές, ή το τουρκικό χρήμα, κατέφεραν να τους πείσουν (στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους) να βγουν απ’ τον σχεδιασμό του «άξονα», δεν ήταν απλά μια τοπική «διπλωματική επιτυχία», περιορισμένης αξίας. Ήταν ένα «μήνυμα» που έφτασε πολύ μακριά: ο σύνθετος (οικονομικός, ιδεολογικός, στρατιωτικός) σχεδιασμός του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ νικήθηκε. Όχι «στενά στρατιωτικά». Αλλά με όρους ενεργητικής, δυναμικής ηγεμονίας. Ίσως το μπλοκ της Αστάνα να είχε κάνει την μισή δουλειά αν νικούσε μεν στις μάχες που έδωσε αλλά δεν είχε καταφέρει να νικήσει στη «μάχη που δεν έγινε»…

Από εκείνη την χρονική στιγμή και μετά (δηλαδή απ’ τις αρχές του περασμένου Οκτώβρη…) ο τοξικός και το σόι του δεν ήταν απλά ηττημένοι. Ήταν στο χείλος της γεωπολιτικής συντριβής σε ότι αφορά την ευρύτερη μέση Ανατολή. Το ότι του ήρθε η ωραία ιδέα να κάνει κομμάτια, σε τουρκικό έδαφος, έναν μετριοπαθή αμφισβητία δημοσιογράφο με αμερικανικά διαπιστευτήρια (όχι και τόσο «καθαρό», έτσι κι αλλιώς) στις 2 Οκτώβρη, είναι ίσως αυτό που λέγεται Άτη.

Άτη με κοσμική, καπιταλιστική, εμπόλεμη μορφή: το καθεστώς Erdogan κρατάει πλέον στο χέρι το σαουδαραβικό…

Σάββατο 13 Οκτώβρη. Ακόμα σημαντικότεροι είναι οι αντίπαλοί του Ριάντ εκτός συνόρων: Τεχεράνη, Ντόχα, Άγκυρα. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομύριο να αφήσουν ανεκμετάλλευση τόσο την (βέβαιη) ενοχή του υπό τον τοξικό σαουδαραβικού καθεστώτος, όσο και οποιαδήποτε αναταραχή διαδοχής του «πρίγκηπα» στα κυβερνητικά πόστα. Και είναι κυρίως η Άγκυρα και η Ντόχα που μπορούν να κρατήσουν το ζήτημα της δολοφονίας ανοικτό διεθνώς, ακόμα κι αν τα βαθέα κράτη στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο προσπαθήσουν, για τους δικούς τους λόγους (: εμπόριο όπλων…) να το σπρώξουν κάποια στιγμή κάτω απ’ το χαλί…. «λόγω αμφιβολιών».

Στον ειδικό πόλεμο για τον έλεγχο των σουνιτών (κατ’ αρχήν της συρίας) η Άγκυρα και η Ντόχα νίκησαν καθαρά το Ριάντ, αυτό είναι βέβαιο. Απο ‘δω και στο εξής, με μοχλό την δολοφονία του Khashoggi, έχουν αποκτήσει πολλές δυνατότητες να «επιτεθούν» (όχι με όπλα) στην ίδια την σαουδαραβική πρωτεύουσα, στην «καρδιά» της χούντας εκεί. Να κάνουν, κατά κάποιον τρόπο, εξαγωγή της νίκης τους στη συρία…

Η πολιτική αναβάθμιση και των δύο καθεστώτων (ειδικά όμως την Άγκυρας), όχι μόνο σε ότι αφορά τους σουνίτες αλλά γενικότερα στους σχεδιασμούς για την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο, είναι μια απ’ τις συνέπειες της τόσο brutal δολοφονίας του Khashoggi σε τουρκικό έδαφος και της αναμενόμενης «καταβαράθρωσης» του Ριάντ. Το σαουδαραβικό καθεστώς, που είχε ήδη πολλά και σοβαρά προβλήματα, μοιάζει όλο και περισσότερο με dead man walking. Με ή χωρίς τον τοξικό…

Ενδεχομένως να αναβαθμιστεί και η χούντα του Καΐρου… Θα ήταν μια ελπίδα για το Τελ Αβίβ, που δεν πρέπει να νοιώθει καλά με το μέλλον του συμμάχου του στο Ριάντ.

(Κατά το cnn και άλλα αμερικανικά καθεστωτικά μήντια κάποιες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ήξεραν, μέσω τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, τα σαουδαραβικά σχέδια, σίγουρα για απαγωγή του Khashoggi, και βίαιη μεταφορά του στο Ριάντ… Όμως δεν τον ειδοποίησαν…

Έχει προκύψει έτσι μια αμιγώς αμερικανική «ουρά» στο ζήτημα της δολοφονίας, που λογικά θα γίνει προσπάθεια να κουκουλωθεί…)

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Δούλεψε, τελικά, η πολύπλευρη και πολύμορφη «πίεση» των τουρκικών υπηρεσιών στους αντικαθεστωτικούς φιλο-Ριάντ ένοπλους στο Idlib. Χρειάστηκαν, φυσικά, και μερικές δολοφονίες σκληροπυρηνικών οπλαρχηγών από μυστηριώδεις (και άγνωστους) ελεύθερους σκοπευτές ή σαμποτέρ. Χρειάστηκε, επίσης, και μια εσωτερική στρατιωτική πίεση προς τους σκληροπυρηνικούς της HTS, κάτι σαν σποραδικός εμφύλιος. Το αποτέλεσμα πάντως είναι που μετράει: η ζώνη – χωρίς – βαριά – όπλα που συμφωνήθηκε μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας είναι από χτες γεγονός.

Δεν τέλειωσαν όλα, φυσικά, στον θύλακα του Idlib. Με μικρότερη έκταση να μοιραστούν μεταξύ τους, και με σαφή τα πλεονεκτήματα όσων πέρασαν με την μεριά της Άγκυρας, οι εσωτερικοί καυγάδες για τις όποιες προσόδους είναι πιθανό να ενταθούν.

Όμως αυτό ήταν απ’ την αρχή στο λογαριασμό. Δεν χαλάει κανέναν (απ’ το μπλοκ της Αστάνα). Αν συνυπολογίσει κανείς τα ζόρια που απέκτησε ο τοξικός μετά την δολοφονία του Khashoggi στην πρεσβεία στην Άγκυρα (τα σκονάκια είναι κακοί σύμβουλοι!) οι πελάτες του στη συρία θα στριμωχτούν ξανά και ξανά.

Και όχι μόνον αυτοί.

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. “Πριν στεγνώσει το μελάνι” (που λέει ο λόγος): σε χθεσινή ανακοίνωσή του το ρωσικό υπ.αμ. Sergei Shoigu ανακοίνωσε ότι «…Μέσα σε δύο βδομάδες ο συριακός στρατός θα προμηθευτεί αντι-αεροπορικά συστήματα S-300, που μπορούν να εντοπίσουν απειλές από τον αέρα σε απόσταση μεγαλύτερη από 250 χιλιόμετρα, και μπορούν να κτυπήσουν ταυτόχρονα πολλούς τέτοιους στόχους».

Το ακόμα πιο ενδιαφέρον όμως, το είπε στη συνέχεια: «Τα κέντρα ελέγχου του συριακού στρατού και των μονάδων αεράμυνας θα εφοδιαστούν με αυτόματο σύστημα ελέγχου, το οποίο χρησιμοποιεί μόνο ο ρωσικός στρατός. Αυτό θα επιτρέψει την κεντρική διαχείριση όλων των μονάδων της συριακής αεράμυνας, μέσα απ’ τον έλεγχο του εναέριου χώρου επιτρέποντας έτσι την ταυτοποίηση των στόχων. Ακόμα πιο σημαντικό, θα εξασφαλίσει την ταυτοποίηση όλων των ρωσικών αεροπλάνων απ’ τις συριακές δυνάμεις αεράμυνας».

Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι καινούργιοι S-300 θα ενσωματωθούν στο υπό ρωσικό έλεγχο σύστημα των ήδη εγκατεστημένων S-400 (που περιφρουρούν τις ρωσικές βάσεις στη συρία). Ή, ειπωμένο με άλλα λόγια, η Μόσχα επιβάλλει άτυπα ζώνη απαγόρευσης πτήσεων για τα ισραηλινά πολεμικά στον συριακό ενάεριο χώρο, κάτω από δύο σημαίες. Μια ρωσική και μία συριακή.

Αν αυτό ήταν που φόβιζε τόσο το Τελ Αβίβ όσο και την Ουάσιγκτον το πέτυχε! (Φυσικά έχουν πάντα την δυνατότητα πυραυλικών επιθέσεων από «διεθνή» αέρα ή θάλασσα… Οι ρωσικές αντιαεροπορικές συστοιχίες αντιμετωπίζουν πάντως και πυραυλικές επιθέσεις).

Σε δύο βδομάδες λοιπόν;

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. Ο Shoigu είπε κι άλλα. Ότι, για παράδειγμα, η Μόσχα δεν έδωσε τους S-300 στη Δαμασκό το 2013 έπειτα από αίτημα του Τελ Αβίβ· αλλά τα δεδομένα άλλαξαν «όχι με ευθύνη της Ρωσίας».

Είπε επίσης ότι «Η ρωσία θα τζαμάρει δορυφόρους πλοήγησης, ραντάρ και συστήματα επικοινωνιών των πολεμικών αεροπλάνων που κάνουν επιθέσεις σε στόχους στην συριακή επικράτεια, στις περιοχές της Μεσογείου που γειτονεύουν με την συρία».

Με δύο λόγια η Μόσχα δηλώνει επίσημα πως ξεκινάει ηλεκτρονικό πόλεμο σ’ ένα καλό μέρος της ανατολικής Μεσογείου.

«…. Πιστεύουμε ότι η εφαρμογή αυτών των μέτρων θα ηρεμήσει τους θερμοκέφαλους και θα εμποδίσει ενέργειες που απειλούν τον στρατό μας. Αν χρειαστεί κάτι επιπλέον θα αναγκαστούμε να απαντήσουμε ανάλογα με την περίπτωση….»

Χμμμμμ….

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. Η εγκατάσταση στη συρία του πιο πλήρους (ως τώρα) ρωσικού συστήματος αεράμυνας (ένα σετ από S-300 και S-400 αλλά και μικρότερου βεληνεκούς πυραύλους) πρώτης γραμμής· και η δηλωμένη επέκταση του ηλεκτρονικού πολέμου σε μια ζώνη της ανατολικής Μεσογείου που εκτείνεται ως τα νότια της κύπρου, δεν είναι η τελευταία λέξη στην αναμέτρηση σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου. Είναι οπωσδήποτε μια σοβαρή κλιμάκωση, που ξεκίνησε απ’ την έμμεση ισραηλινή κατάρριψη του Il-20. Δεκαπέντε ρώσοι στρατιώτες νεκροί κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι κάτι καθόλου αμελητέο.

Ας θυμίσουμε – επειδή γενικά υπάρχει αδύνατη μνήμη:

– Ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» είναι πλέον τριτεύον στοιχείο της αναμέτρησης στη μέση Ανατολή.

– Ο πόλεμος έχει μετατραπεί, και κλιμακώνεται σ’ αυτή την μορφή του, σαν πόλεμος μεταξύ κρατών. Δαμασκός, Τεχεράνη, Μόσχα, Άγκυρα (και στο βάθος Πεκίνο) βρίσκονται απ’ την μια μεριά· Τελ Αβίβ, Ουάσιγκτον, Ριάντ και Αθήνα βρίσκονται απ’ την άλλη.

– Η αναβάθμιση / κλιμάκωση των τελευταίων ημερών και η δημιουργία de facto «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» απ’ την Μόσχα στην ανατολική Μεσόγειο είναι too much για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. (Τα ραντάρ των S-300 θα βλέπουν τα ισραηλινά πολεμικά απ’ την στιγμή της απογείωσής τους…) Θα πρέπει να αντιδράσουν (και θα το κάνουν) αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε πως.

– Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, όπως και το νοτιοκυπριακό, είναι σύμμαχοι τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Τελ Αβίβ. Θα χρειαστούν οι υπηρεσίες της Αθήνας και της Λευκωσίας; Θα τρέξουν να τις προσφέρουν μόνες τους;

Ο αρχισύμβουλος εθνικής ασφάλειας Bolton πρόλαβε να δηλώσει ήδη ότι «η παράδοση των S-300 είναι μεγάλο λάθος» επειδή θίγει το ισραηλινό δικαίωμα «αυτοάμυνας κατά του ιράν» (ως τον Ειρηνικό κι ακόμα μακρύτερα…). Μάλλον αμήχανη δήλωση, αλλά ο Bolton δεν είναι για περισσότερα…

Η πρώτη επίσημη αντίδραση του Τελ Αβίβ αναμένεται σήμερα. Ωστόσο πριν κάτι μήνες ο φίλος των ελλήνων mad dog Avigdor Liberman, υπ.αμ. του Τελ Αβίβ, είχε δηλώσει πως “αν κάποιος κτυπήσει τα αεροπλάνα μας θα τον καταστρέψουμε. Μας είναι αδιάφορο αν θα είναι με S-300 ή με S-700”… Τώρα θα πρέπει να το ξανασκεφτεί αυτός ο σκληρός πρώην πορτιέρης…

Τι είπαμε ότι κάνουμε εμείς; Κοιτάμε;

(Παρένθεση, για την ντόπια εθνικιστική / ιμπεριαλιστική πανούκλα. Όταν στις 24 Νοέμβρη του 2015 τουρκικό πολεμικό κατέρριψε ένα ρωσικό Su-24 στα βόρεια σύνορα συρίας – τουρκίας όλη η πατριωτική σοφία, ανώνυμη κι επώνυμη, επί μήνες, ήταν σίγουρη ότι η Μόσχα θα επιτεθεί στην Άγκυρα… Κάποιοι πιο προχώ έβλεπαν, κιόλας, ότι το «ξανθό γένος» μετά την νίκη του θα κάνει δώρο την Istanbul στο «μαλλιαρό γένος».

Δεν θα ακούσετε ούτε θα διαβάσετε τίποτα παρόμοιο τώρα. Η πιο σοβαρή (απ’ την άποψη των νεκρών) κατάρριψη του Il-20 με ευθύνη του Τελ Αβίβ «δεν θα οδηγήσει σε πόλεμο»…. Γιατί; Έτσι! Επειδή το ισραήλ είναι σύμμαχος του ελλαδιστάν…

Πόσο εύκολα χωνεύονται τα σκατά του ντόπιου ιμπεριαλισμού; Πόσο εύκολα;)

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. Στο βαθμό που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ δεν καταφέρει να εμποδίσει την εγκατάσταση των S-300 στη δυτική συρία, θα γίνει δυσκολότερο να «κτυπήσει» με αφορμή το Idlib, αν κάτι τέτοιο «χρειαστεί».

Θα χρειαστεί όμως; Δύο απ’ τις οργανώσεις των αντικαθεστωτικών στο Idlib, η Jaysh al-Izza και η κάπως μεγαλύτερη National Front for Liberation δήλωσαν ότι εγκρίνουν την ρωσο-τουρκική συμφωνία, και πως νοιώθουν μεγάλη αγάπη για τους «αδελφούς τούρκους». Λογικό αφού πρόκειται για οργανώσεις που έχουν δημιουργηθεί και εξοπλιστεί απ’ τις τουρκικές υπηρεσίες τους τελευταίους μήνες.

Μία άλλη οργάνωση, σχετικά μικρή, η Horas al-Din, ανήκει στους proxies του άξονα, και απέρριψε ήδη σαν «προδοσία» και «συνωμοσία» την συμφωνία. Απομένει η σημαντικότερη, μακράν μεγαλύτερη σε μέγεθος και εμπειροπόλεμη Hayat Tahrir al-Sham, το μόνο υπολογίσιμο «εργαλείο» του Ριάντ που έχει απομείνει στη συρία. Η οργάνωση αυτή δεν έχει κάνει ακόμα επίσημη ανακοίνωση για την δημιουργία αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης… Κι όλοι καταλαβαίνουν το γιατί: οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες δίνουν τον «υπερ πάντων αγώνα» για να πείσουν την ηγεσία της να την δεχτεί· εγκαταλείποντας, ουσιαστικά, τα προηγούμενα αφεντικά της για τα καινούργια απ’ την Άγκυρα…

Εννοείται πως το τουρκικό καθεστώς δεν μένει μόνο στα λόγια, αφού η HTS μπορεί κάλιστα να αξιοποιήσει αυτόν το «κενό» χρόνο των διαπραγματεύσεων, για να εξοπλιστεί καλύτερα… «Φορτώνει» διαρκώς τα 12 φυλάκια / παρατηρητήριά της με στρατό, τεθωρακισμένα, τανκς και λοιπά, έτσι ώστε να δημιουργήσει έναν «πειστικό» ατσάλινο κλοιό στον θύλακα το Idlib… Για την περίπτωση που η HTS δεν πεισθεί…

Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Το μπλοκ της Αστάνα έχει παραχωρήσει τον έλεγχο (και την όποια καταστολή χρειαστεί) στον θύλακα του Idlib στην Άγκυρα, με την ρωσική αεροπορία σε επικουρική διαθεσιμότητα. Το φιλοτουρκικό πεζικό του θύλακα (οι οργανώσεις που αναφέραμε στην αρχή) εξοπλίζεται κι αυτό, in case of…

Δευτέρα 24 Σεπτέμβρη. Συνδέεται η (προχθεσινή) πολύνεκρη ένοπλη επίθεση σε παρέλαση των “φρουρών της επανάστασης” στην ιρανική Ahvaz με την ισραηλινή εμπλοκή στην κατάρριψη του ρωσικού Il-20· και, κατά συνέπεια, με το γεγονός ότι η διαχείριση του μπλοκ της Αστάνα στο πρόβλημα του Idlib δεν επιτρέπει (τουλάχιστον προς το παρόν) δράση του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ;

Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτή τη σύνδεση, εκτός απ’ την χρονική σύμπτωση. Ωστόσο το ιρανικό καθεστώς ξέρει – εδώ και πολύ καιρό – ότι οι επιτυχίες του τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία θα αντιμετωπιστούν με έναν «πόλεμο τριβής» που θα προέρχεται απ’ τα δυτικά του σύνορα. Το ρήμα «αντιμετωπιστούν» παραπέμπει σε κάποιο «αντίπαλο υποκείμενο»· και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιο είναι αυτό. Στο κάτω κάτω όταν στην Ουάσιγκτον μιλάμε κάθε τρεις και λίγο για «ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος» και στο Τελ Αβίβ για «εξαφάνισή του με πυρηνικά όπλα» είναι παιδαριώδες το να απορεί κανείς για το αν αυτά τα κράτη (συν εκείνο του σαουδάραβα τοξικού) χρησιμοποιούν «πιο ήπιες» τακτικές. Του είδους αντάρτικες οργανώσεις ενόπλων είτε κουρδικής είτε αραβικής προέλευσης.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, μετά το «τραγικό ατύχημα» με τους 15 νεκρούς του Il-20, είναι υποχρεωμένος να κοιτάξει αρκετά αυστηρά προς την μεριά του ισραηλινού, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι (γενικά μιλώντας) πρώτη προτεραιότητά του. Το ρωσικό υπ.αμ. ξανακατηγόρησε χτες το Τελ Αβίβ πως όχι μόνο σκόπιμα καθυστέρησε να ενημερώσει για την επίθεση που είχε ξεκινήσει, αλλά πως επίσης σκόπιμα είπε ψέμματα για το που θα γινόταν. Συγκεκριμένα ο εκπρόσωπος τύπου στρατηγός Igor Konashenkov υποστήριξε σε συνέντευξη τύπου πως η (μόλις ένα λεπτό πριν) ισραηλινή «ενημέρωση» ήταν για επίθεση στα βόρεια της συρίας· και όχι στα δυτικά, όπου και έγινε.

Είναι βάσιμοι οι ρωσικοί ισχυρισμοί; Ναι. Για ένα λόγο: είναι γνωστή η τακτική του ισραηλινού μιλιταρισμού να οδηγεί τα πράγματα στα άκρα, ελπίζοντας ότι θα «καθαρίσει» (με τις αμερικανικές πλάτες). Το πιθανότερο είναι ότι η Μόσχα δεν θα αρχίσει να καταρρίπτει τα ισραηλινά πολεμικά. (Θα μπορούσαν να το κάνουν όμως δικοί της τεχνικοί της αντιπυραυλικής άμυνας, κάτω από την συριακή σημαία).

Αρκεί να εγκατασταθούν S-300 στη συρία.