Tag: συρία

Η μέση Ανατολή γεμάτη “ειρηνοποιούς”…

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Σίγουρα δεν έχετε διαβάσει οτιδήποτε που να συσχετίζει την «ειρηνοποιό» διάθεση του ψόφιου κουναβιού με το «κύμα φιλίας» προς το καθεστώς Άσαντ που έχει σηκωθεί απ’ όλους τους άραβες καθεστωτικούς, οι οποίοι μέχρι πριν όχι πολύ καιρό έλεγαν ότι είναι ένα κάθαρμα (είναι!) που πρέπει να του κοπεί το κεφάλι (με ηλεκτρικό πριόνι…)… Ε;

Κι όμως! Το ένα μετά το άλλο διάφορα αραβικά καθεστώτα, σειχάτα, εμιράτα, χούντες, κλπ, έχουν ξεκινήσει την «αποκατάσταση των σχέσεών τους» με τον διάβολο Άσαντ. Το συριακό καθεστώς θα κληθεί στην επόμενη σύνοδο των αραβικών κρατών (απ’ όπου είχε πεταχτεί με τις κλωτσιές πριν 7 χρόνια), ενώ όλοι αυτοί οι χρυσοντυμένοι ποντικοί της ευρύτερης περιοχής έχουν αρχίσει τα βήματα για το ξανα-άνοιγμα των πρεσβειών τους στη Δαμασκό. Το κόλπο διάλυσης της συρίας έληξε, και όλοι προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα… Άλλος πιο γρήγορα κι άλλος πιο αργά.

Ο μόνος που φαίνεται «αδικημένος» είναι το ισραηλινό καθεστώς… «Φαίνεται»… Είναι; Αν, για παράδειγμα, μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτευούσας του, το ψόφιο κουνάβι του αναγνωρίσει τους επόμενους μήνες και τα (κατεχόμενα απ’ το 1967 συριακά) «υψώματα του Γκολάν» σαν δικό του έδαφος, θα εξακολουθεί να νοιώθει «αδικημένο»; Για όνομα του μεγαλοδύναμου: όχι!!! (Αυτό θα είναι, άλλωστε, προκαταβολή άλλων αναγνωρίσεων…)

Προσοχή: δεν θα στραβώσει η Δαμασκός που η Ουάσιγκτον κάνει δώρο στο Τελ Αβίβ συριακό έδαφος; Φυσικά!!! Προέχει όμως ο ρεαλισμός: για να πάρει το συριακό καθεστώς τα εδάφη του («υψώματα του Γκολάν») θα πρέπει να νικήσει κατά κράτος το ισραηλινό. Υπάρχει τέτοια περίπτωση σε μια ένας-μ’-έναν αναμέτρηση; Όχι, ούτε γι’ αστείο! (Σ’ έναν all out παγκόσμιο πόλεμο ίσως – αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει σ’ αυτόν…)

Οπότε: η Ουάσιγκτον λέει «στο Τελ Αβίβ πάρτε τα», παραβιάζει άλλη μια φορά δεκάδες αποφάσεις του οηε (αλλά ποιος τον …. τον οηε;), η Δαμασκός θυμώνει, η Μόσχα την συμβουλεύει «αυτοσυγκράτηση, πρώτα η ανασυγκρότηση…», το ίδιο και η Τεχεράνη… Κι έτσι η εδαφική / πολιτική πραγματικότητα παραμένει μεν θολή κι αμφισβητούμενη, αλλά …

… Αλλά ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει η φράση «μεταβατική περίοδος»; Ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει «αύξηση εκκρεμοτήτων» στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Ο εθνικισμός κάνει καλή δουλειά… 1

Τετάρτη 26 Δεκέμβρη. Στην αρχή νομίζαμε ότι θα ήταν κάτι σαν εξαίρεση. Καθώς περνούν οι μέρες ωστόσο το πράγμα δείχνει να έχει αξιόλογη έκταση. Επ’ αφορμή της μισοαποχώρησης του αμερικανικού στρατού απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές της συρίας διάφοροι (προς τα παρόν με μισόλογα) τείνουν να καταγγείλουν την Ουάσιγκτον – επειδή «εγκαταλείψει τις ypg στις ορέξεις της Άγκυρας»….

Μιας και αρκετοί απ’ αυτούς τους «διάφορους» συμβαίνει να δηλώνουν «της αριστέρας» (του κράτους και του κεφάλαιου πάντα) φαίνεται ότι χάρη στα εθνικά συμφέροντα έχει συντελεστεί μια ολοκληρωτική μετάλλαξη. Που δεν περιορίζεται μόνο στο γκουβέρνο. Οι «αμερικάνοι φονιάδες των λαών» έχουν μετατραπεί σε «αμερικάνους σωτήρες των λαών» – κι ας έχουν κάνει αλλεπάλληλα εγκλήματα απ’ το 2001 και μετά· κι ας είναι εξαιτίας αυτών των εγκλημάτων που συνεχίζουν να έχουν τον στρατό τους και στη μέση Ανατολή, αλλά όχι μόνο.

Υπάρχει, βέβαια, εξήγηση: Για να έχει αξία η ελληνική συμμετοχή στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ πρέπει να είναι (έστω και υπόγεια) αντιτουρκική. Η ερμηνεία που οι ίδιοι οι ντόπιοι δημαγωγοί δίνουν για την απόφαση του ψόφιου κουναβιού (ότι, δηλαδή, φεύγει απ’ τη συρία και παρατάει τους κούρδους είτε λόγω «πίεσης» είτε μετά από συμφωνία με το καθεστώς Ερντογάν), αν και αντιστρέφει πλήρως τους συσχετισμούς δύναμης, τους θυμίζει ωστόσο αυτό που θα έπρεπε να ξέρουν. Σ’ αυτήν την συμμαχία «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» δεν έχουν όλοι οι συνεταίροι τους ιδιους εχθρούς! Ποτέ δεν είπε ή δεν εννόησε η Ουάσιγκτον ότι συμφωνεί με τον ελληνικό αντιτουρκισμό! Ούτε καν ο άλλος σύμμαχος, το Τελ Αβίβ, δεν έχει την ίδια άποψη για το τουρκικό καθεστώς – κι ας βρίζονται κάθε τόσο Netanyahou και Erdogan: μιας και βασικό ζητούμενο για το τουρκικό καθεστώς είναι η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στους (άραβες) σουνίτες, πρέπει οπωσδήποτε να λέει κάτι για τους παλαιστίνιους. Πρακτικά ίσως το ιρανικό καθεστώς κάνει περισσότερα γι’ αυτούς· ή, έστω, τα προβάλει..

Ο ελληνικός εθνικισμός σε όλους του τις αποχρώσεις για έναν μόνο λόγο “νοιαζόταν” και “νοιάζεται” για τους κούρδους: στο βαθμό που είναι αντιτούρκοι. Ήλπιζαν στ’ αλήθεια οι ιερείς και οι πιστοί του ότι μετά την ήττα στο συριακό πεδίο μάχης η Ουάσιγκτον θα στρεφόταν κατά της Άγκυρας; Τόσο παρανοϊκοί είναι; (Ναι! Εδώ και χρόνια βλέπουν τακτικά οράματα διάλυσης της τουρκίας…)

Τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν τον απασχολεί η Άγκυρα! Η Τεχεράνη τον απασχολεί, κυρίως επειδή το απαιτεί ένας συμμαχός του, ένας άλλος ιμπεριαλισμός της περιοχής, ο ισραηλινός – με τον οποίο διατηρεί ακόμα ειδικές σχέσεις. Αλλά η Αθήνα δεν έχει αντι-ιρανικές καούρες απ’ την μεριά της: να που οι διαφορές προτεραιοτήτων και στόχων είναι αμοιβαίες!

Πρακτικά, αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως δείχνουν τώρα, ούτε οι κούρδοι της συρίας έχουν να χάσουν οτιδήποτε άλλο πέρα απ’ τον μεγαλοϊδεατισμό των εθνικιστών ηγετών τους! Η παραμονή τους στο εσωτερικό μιας ενιαίας συρίας, με αφοπλισμό και μια κάποια αυτοδιοίκηση όπως είχαν πριν το 2011 δεν τους απειλεί. Ούτε η Άγκυρα τους απειλούσε τότε – τα πράγματα άλλαξαν όταν προσπάθησαν να κατακτήσουν τουρκικά εδάφη, στο νότο, εφαρμόζοντας μάλιστα τις τακτικές του isis – επειδή είχαν πλάτες στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ.

Η επιστροφή στο status quo ante σε ότι αφορά τις πραγματικά κουρδικές περιοχές στη βόρεια συρία (πολύ μικρότερες απ’ αυτές που κατέχουν τώρα) μόνο την Αθήνα και το Τελ Αβίβ θα χαλάσει!

Ε!! Ας κάνουν μήνυση στη Μόσχα! (Ή μήπως οι έλληνες μπαίνουν στον πειρασμό να «κάψουν» αυτήν την ρημαδοσυμφωνία των Πρεσπών, για να δουν οι παλιοαμερικάνοι πόσα απίδια βάζει ο σάκος;)

Ο ψόφιος “ειρηνοποιός”

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Όσοι βιάζονται να απονείμουν στο ψόφιο κουνάβι το νόμπελ ειρήνης (επειδή ανακοίνωσε μια μισοαπόσυρση του στρατού του απ’ το συριακό πεδίο μάχης και επειδή «κουβεντιάζει» λίγη ειρήνη στα αφγανικά υψίπεδα) ας θυμηθούν ότι πρόκειται για δύο θέσεις της γραμμής αντιπαράθεσης Μεσόγειος / Ειρηνικός στις οποίες ο αμερικανικός ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός δέχεται σοβαρές «πιέσεις». Γράφουμε «σχεδιασμός» και όχι «στρατός» επειδή, πράγματι, ούτε στη συρία ούτε στο αφγανιστάν (ούτε στο ιράκ) οι αμερικανικές βάσεις / εγκαταστάσεις βρίσκονται σε άμεση απειλή. Σε κάθε περίπτωση δεν βρίσκονται στις παραμονές μιας αναγκαστικής φυγής όπως τους συνέβη στο βιετνάμ.

Πρακτικά το μόνο πλεονέκτημα της «γραμμής» που υποτίθεται ότι εκφράζει το ψόφιο κουνάβι είναι ότι οι αντίπαλοί του εντός ηπα (και είναι πολλοί και σημαντικοί) δεν μπορούν να προτείνουν ανοικτά και καθαρά το αντίθετο: μια μεγάλη στρατιωτική συγκέντρωση και στα δύο αυτά πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Πιθανόν να είναι να ανέφικτο κάτι τέτοιο όταν έχουν ανοικτά τόσα επιμέρους μέτωπα. Δεν προτείνουν, δηλαδή, ότι μετά τον isis πρέπει να «διαλυθεί» και το καθεστώς Άσαντ (σαν κρίκος του μπλοκ της Αστάνα…) με την στρατιωτική κατάληψη της Δαμασκού· ούτε προτείνουν ότι πρέπει και είναι εφικτό να νικηθούν οι ταλιμπάν αρκεί να πάνε εκεί 150.000 αμερικάνοι πεζοναύτες.

Πρόκειται, εν τέλει, για μια περίοδο τακτικής ασάφειας για την Ουάσιγκτον που έχει προκληθεί απ’ την διπλή πίεση του μπλοκ της Αστάνα (στη συρία) και του μπλοκ του Ινδοκούς (στο αφγανιστάν). Για την συρία ο σχεδιασμός ήταν μια “φτηνή λύση”, μέσω proxies – ειδικά εφόσον πλήρωνε και ο τοξικός… Δεν πέτυχε.

Υπάρχει κι ένα τρίτο σημείο πίεσης: η κορεατική χερσόνησος. Αν θυμάστε κι εκεί το ψόφιο κουνάβι εμφανίστηκε σαν «ειρηνοποιός» – μέχρι που φρέναρε (ή τον φρέναραν) κρατώντας το ζήτημα στον «αέρα». Κι εκεί το μπρος – πίσω προκλήθηκε απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· το πάγωμα ήταν ό,τι καλύτερο μπόρεσε να πετύχει ως τώρα ο αμερικανικός σχεδιασμός.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι τόσο η 11η Σεπτέμβρη του 2001 (σαν πρόσχημα εισβολής στο αφγανιστάν και στο ιράκ) όσο και ο isis (σαν πρόσχημα ενίσχυσης της στρατιωτικής δράσης του άξονα στη μέση Ανατολή) ήταν πρωτοκοσμικές κατασκευές. Αμερικανικές και όχι μόνο. Η “απάντηση” ονομάστηκε «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» – ένας πόλεμος που βοήθησε μεν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να αυξήσει κατά πολύ τις βάσεις και τις δράσεις του όχι μόνο στην ασία αλλά και στην αφρική· αλλά έχει ξεπεραστεί πια απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Το 2018 δεν ήταν «καλή χρονιά» για τις ηπα και τους συμμάχους τους… Ακόμα και ο πιο πολεμοκάπηλος δεν θα μπορούσε να το αρνηθεί: χρειάζεται ένας κάποιος (έστω εν μέρει) ανασχεδιασμός. Γι’ αυτό ο «ειρηνοποιός» δεν αποσύρει τον στρατό του ούτε απ’ την ανατολική Ευρώπη ούτε απ’ τον δυτικό Ειρηνικό· ούτε, βέβαια, απ’ την αφρική· και από καμμία θάλασσα και κανέναν ωκεανό.

Επιπλέον το ψόφιο κουνάβι είναι εύκολο να αποδειχθεί προσωρινό στην καρέκλα του.

Όψιμος, αλλά ρεαλισμός…

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Εν όψει της όποιας απόσυρσης του αμερικανικού στρατού απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές, οι ηγέτες των σχετικών κουρδικών πολιτικο-στρατιωτικών οργανώσεων απευθύνονται στην εναλλακτική λύση: στο μπλοκ της Αστάνα. Στην Δαμασκό και στη Μόσχα, για να εμποδίσουν την τουρκική εισβολή (!).

Μπορεί να θαυμάσει κανείς την πολιτική ευφυία των συγκεκριμένων “ηγετών”, ή τον καιροσκοπισμό τους (το δεύτερο είναι που κατέχουν σε απεριόριστες ποσότητες εδώ και δεκαετίες). Σε κάθε περίπτωση όλα τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα διαπραγματεύονται από θέση ισχύος. Για παράδειγμα το καθεστώς Άσαντ απορρίπτει οποιοδήποτε ενδεχόμενο χωριστού “κουρδικού στρατού”. Μόνο κουρδικές μονάδες στον ένα και ενιαίο συριακό στρατό, υπό αραβική διοίκηση δέχεται. Λογικό. Η Μόσχα δέχεται επίσης (σε συνεργασία με το καθεστώς Άσαντ) να πείσει (;) την Άγκυρα να μην εισβάλει, αλλά μόνο αν ο έλεγχος των συρο-τουρκικών συνόρων περάσει σε μικτά ρωσικά / συριακά περίπολα.

Όλα αυτά είναι υπό διαμόρφωση και σε εξέλιξη, αλλά μπορεί κανείς να υποθέσει (αν δεν μεσολαβήσουν απρόοπτες εξελίξεις) ότι οι πραγματικά κουρδικές περιοχές, πολύ μικρότερες απ’ την τωρινή ζώνη στα ανατολικά του Ευφράτη, θα γυρίσουν αργά ή γρήγορα στην κατάσταση που ήταν πριν την συριακή εξέγερση του 2011 και την βάρβαρη καταστολή της απ’ το χασάπικο καθεστώς Άσαντ, που άνοιξε τον δρόμο για τα υπόλοιπα. Θα είναι, δηλαδή, μια περιοχή της συρίας, με ενισχυμένη αυτοδιοίκηση – και ως εκεί.

Μόνο που για να οριστικοποιηθεί αυτό θα πρέπει να φύγει και η τελευταία αμερικανική αρβύλα· ενώ ο πλούσιος εξοπλισμός που έχει παραδόσει η Ουάσιγκτον στις ypg θα πρέπει να πέρασει στα χέρια του συριακού καθεστώτος. Αυτά εύκολα γράφονται αλλά δύσκολα γίνονται.

Συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε.

(Στην Θεαματική κωμωδία των καιρών, με τα διαρκή μονόπρακτα, ένα ακόμα: ο ρημαδοΠανάγος – you know who – συμπαρίσταται στους κούρδους που «εκφράζουν την δυσφορία τους για την πρόθεση των ηπα να τους εγκαταλείψουν»…

Καθάρματα αμερικάνοι – εγκαταλειψίες των λαών!…)

Όχι και τόσο “απόσυρση”

Κυριακή 23 Δεκέμβρη. Καλά έκανε η ασταμάτητη μηχανή στη δυσπιστία της. Μιας και κανένας δεν θα κάτσει να μετράει έναν έναν τους αμερικάνους πεζοναύτες που θα φεύγουν απ’ την βόρεια / βορειοανατολική συρία, το χθεσινό ρεπορτάζ των καθεστωτικών new york times (μας) φαίνεται λογικό και κοντά στην πραγματικότητα:

…Το Πεντάγωνο σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει μικρές μονάδες των ειδικών δυνάμεων για αποστολές κατά του isis μέσα στη συρία, μετά την απόσυρση του στρατού… Κάτω απ’ το νέο σχέδιο, οι δυνάμεις των ηπα στη συρία, που υπολογίζονται σε 2.000, θα μεταφερθούν στο ιράκ…. Το σχέδιο επιτρέπει επίσης στο Πεντάγωνο να συνεχίσει την υποστήριξή του στις SDF και την αεροπορική δράση κατά του isis στη συρία…

Υποτίθεται ότι αυτό είναι προς το παρόν ένα σχέδιο, και πρέπει να το υπογράψει το ψόφιο κουνάβι. Γιατί να μην το κάνει; Στο κάτω κάτω ο αμερικανικός στρατός δρα «μισόκρυφα» (δηλαδή: χωρίς ιδιαίτερη δημοσιότητα…) σε διάφορα μέρη του πλανήτη…

Από τεχνική / στρατιωτική άποψη η μείωση των 2000 (κάποιοι λένε πως ο αληθινός αριθμός είναι διπλάσιος) σε 200, σε μια έκταση όση η κροατία, δεν κάνει σπουδαία διαφορά. Έτσι κι αλλιώς η σχεδόν μοναδική δουλειά του u.s. army στη συρία είναι να βομβαρδίζει από αέρα. Αν υπάρχει το κατάλληλο know how από κούρδους των ypg στο σωστό «προσδιορισμό θέσης στόχων» δεν χρειάζονται παντού αμερικάνοι πεζοναύτες.

Η διαφορά στον αριθμό δεν είναι τόσο επί του εδάφους όσο στους συμβολισμούς. Ο “τρελός σκύλος” Mattis ήθελε αύξηση του αμερικανικού στρατού στη βόρεια συρία… ένα τυπικό σχέδιο «κλιμάκωσης». Η παραίτησή του δραματοποιεί τις αντιθέσεις τακτικής στα υψηλά κλιμάκια του ψοφιοκουναβιστάν. Αλλά δεν είναι στη μια μεριά μόνο του το ψόφιο κουνάβι και απέναντι όλοι οι άλλοι. Για παράδειγμα ο αμερικάνος αρχικαραβανάς Curtis Scaparrotti, διοικητής της eucom («ευρωπαϊκού στρατού», στην αρμοδιότητα του οποίου ανήκει και η τουρκική επικράτεια) είχε δηλώσει απ’ την περασμένη άνοιξη (τόσο στον «τρελό σκύλο» όσο και στον Joseph Votel, ομόβαθμό του διοικητή της centcom στην οποία υπάγεται και το συριακό πεδίο μάχης) την ξεκάθαρη αντίθεσή του στις αμερικανικές επιλογές στη συρία – εφόσον προκαλούν τριβές με την Άγκυρα.

Συνεπώς η «πίεση» δεν προέρχεται απ’ την μεριά της Άγκυρας με τον τρόπο που παρουσιάζεται. Προέρχεται απ’ τις συμμαχίες της, και συγκεκριμένα απ’ το μπλοκ της Αστάνα σα σύνολο. Εν τέλει, αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο αμερικανικός στρατός φεύγει απ’ την βόρεια συρία για να μπουκάρει με την ησυχία του ο τουρκικός, θα πρέπει τώρα να εξηγήσουν γιατί, μετά την ανακοίνωση της (περίπου) απόσυρσης, η Άγκυρα ανέβαλε επ’ αόριστον τα σχέδια εισβολής!!! Γιατί «τώρα που όλα είναι πιο εύκολα» δεν εισβάλει; (Σιγά μην εξηγηθεί τίποτα!!!) Κι αν, τελικά, η Manbij παραδοθεί απ’ τις ypg στον Άσαντ, πως όλοι αυτοί οι «σοφοί» (ειδική στην παραχάραξη) θα δικαιολογήσουν την ευχαρίστηση της Άγκυρας για μια τέτοια εξέλιξη;

Η ασταμάτητη μηχανή επιμένει: ο ελιγμός της «απόσυρσης» έχει να κάνει άμεσα με την προφύλαξη του αμερικανικού στρατού απ’ την εξέγερση των αράβων στην ypgκρατούμενη ζώνη, και όχι με την οριστική εγκατάλειψη των αμερικανικών σχεδίων για την μέση Ανατολή. Επιπλέον (παρά τις ελληνικές φαντασιώσεις…), μετά τη νίκη του μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης, δεν μπορεί να υπάρξει οποιοδήποτε αμερικανικό σχέδιο για την μέση Ανατολή που να έχει την Άγκυρα καθαρά απέναντί του – ακόμα κι αν διάφορες φράξιες του ψοφιοκουναβιστάν επιμένουν ότι γίνεται. Το αμερικανικό πεντάγωνο το πήγε αρκετά μακρυά όταν «κούρντισε» (με το αζημίωτο, φυσικά) τις ypg αρχικά να πολεμήσουν και να καταλάβουν μια εντελώς συρο-αραβική πόλη (την Raqqa) και, στη συνέχεια, να καταλάβουν όλες τις αραβικές κωμοπόλεις και χωριά στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, απ’ την al Hasakah ως την Abu Kamal: θεώρησε ότι πληρώνοντας τους τοπικούς άραβες «φυλάρχους» θα έχει ήσυχο το κεφάλι του. Υπάρχουν, όμως, και οι αντίπαλοι που πληρώνουν…

Συμβολικά δημιουργήθηκε, όντως, ζήτημα. Όμως δεν θα πρέπει να μεγαλοποιούνται οι συμβολισμοί. Έχουν παραιτηθεί κι έχουν παραιτηθεί απ’ το ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο… Αλλά στον στάβλο του αμερικανικού ιμπεριαλισμό υπάρχουν άφθονοι «τρελοί σκύλοι».

…ούτε, όμως, και μαζική φύλαξη του ισραήλ…

Κυριακή 23 Δεκέμβρη. Στο Τελ Αβίβ έχουν θορυβηθεί με την ανακοίνωση του ψόφιου κουναβιού. Σύμφωνα με την προχθεσινή Ha’aretz η μεγαλύτερη ανησυχία είναι η απόσυρση του αμερικανικού στρατού όχι μόνο απ’ τα βόρεια και τα βορειοανατολικά της συρίας αλλά και απ’ την al-Tanf, στα νότια, στα σύνορα με το ιράκ (και την ιορδανία). Οι πολεμοκάπηλοι του ισραηλινού καθεστώτος θεωρούν ότι αν «χαθεί» αυτός ο αμερικανοκρατούμενος θύλακας, θα ανοίξει ο κύριος δρόμος μεταξύ Βαγδάτης, Δαμασκού (και Βηρυττού). Οπότε η Τεχεράνη θα μπορεί να μεταφέρει εύκολα οπλισμό στην Χεζμπ’ αλλάχ.

Ωστόσο αυτό το κάνει ήδη το ιρανικό καθεστώς! Είτε αεροπορικά (Τεχεράνη – Δαμασκός, και απο κει λίβανος) είτε οδικά απ’ την πιο μακρινή μεν αλλά υπαρκτή και λειτουργική διαδρομή μέσω Abu Kama και Deir ez-Zor. Το πιο σημαντικό είναι πως η Ουάσιγκτον δεν έκανε (και δεν μπορούσε να κάνει) τίποτα εναντίον της εγκατάστασης των S-300 στη δυτική συρία. Οπότε εδώ και μήνες δεν υπάρχει πια «ξέφραγο αμπέλι» στη συριακή επικράτεια, και κατά συνέπεια το Τελ Αβίβ δεν μπορεί να κτυπάει ιρανικές θέσεις και stuff προς την Χεζμπ’ αλλάχ.

Το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς κάνει, εδώ, έναν σωστό υπολογισμό: όσο λιγότερη Ουάσιγκτον υπάρχει (έστω φανερά) στο συριακό πεδίο μάχης, τόσο θα υπάρχουν περισσότερες Μόσχα και Τεχεράνη. Το Τελ Αβίβ έχει πολύ στενά όρια «επίδρασης» στη Μόσχα – τι θα κάνει, λοιπόν; Θα προσπαθήσει να σπρώξει ακόμα πιο δυνατά υπέρ κάποιου είδους επίθεσης (άλλων…) στην Τεχεράνη; Ή θα «ανταμοιφθεί» με την ανακοίνωση του αμερικανικού «deal του αιώνα»;

Τις δολοφονίες παλαιστίνιων διαδηλωτών θα τις συνεχίσει πάντως. Έχει πλάκα να σκοτώνεις – όπως είχε δηλώσει κάποτε ο «τρελός σκύλος» πρώην αμερικάνος υπ.αμ….

Διαφορική εξουσία

Σάββατο 22 Δεκέμβρη. Ήταν εκείνος που είπε ότι ο Putin είναι αργόστροφος. Τελικά ο «τρελός σκύλος» Mattis που είχε τόση και τέτοια υψηλή αντίληψη βγήκε στη σύνταξη· η αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin) όχι. Φυσικά δεν ήταν, ούτε θα μπορούσε να είναι μια αναμέτρηση man to man. Αν στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, στην Άγκυρα και στη Δαμασκό (μπλοκ της Αστάνα) χαίρονται με την (εν μέρει, επιμένουμε) ανάκληση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία· κι αν, απ’ την άλλη μεριά, βασικοί μηχανισμοί του αμερικανικού κράτους βγάζουν αφρούς για την ψοφιοκουναβική απόφαση, αυτά ναι. Σίγουρα δεν είναι man to man!

Πολλοί σημειώνουν ότι η ψοφιοκουναβική απόφαση είναι αυθαίρετη, και ότι το ψόφιο κουνάβι δεν ρώτησε κανέναν – με αποτέλεσμα να υπάρχει ένταση στο ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο. Γιατί όχι: αντίπαλοι μηχανισμοί συγκρούονται μέσα ή έξω απ’ το παλάτι…

Όμως δυο λεπτά. Μήπως το (ιδεατό) μοντέλο στη βάση του οποίου κρίνονται οι αντιθέσεις μέσα σε έναν και τον ίδιο κρατικό / καπιταλιστικό μηχανισμό της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης», το μοντέλο της συμπαγούς και αυστηρής πυραμίδας εξουσίας, είναι προ πολλού ξεπερασμένο; Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι κυκλώματα των αμερικανικών υπηρεσιών δρουν ανεξέλεγκτα, δίνοντας λογαριασμό (όταν δίνουν…) μόνο σε φράξιες των πολιτικών βιτρινών, συνωμοτικά.

Θα ήταν σοκ αν το μοντέλο κρατικής διοίκησης στις ηπα (και όχι μόνο…) δεν είναι αυτό της μιας και μοναδικής πυραμίδας εξουσίας αλλά ένα άλλο, πολλών πυραμίδων, άλλες απ’ τις οποίες είναι σαν την ρωσική μπαμπούσκα, και άλλες διάσπαρτες σε διάφορους μηχανισμούς;

Παρότι ένα τέτοιο post- μοντέλο είναι δύσκολο να αναλυθεί με τα μοντέρνα κριτήρια, δεν αποκλείεται να είναι μια χαρά λειτουργικό. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι η cia και το αμερικανικό υπ.αμ. χρηματοδοτούσαν διαφορετικές ένοπλες αντιΆσαντ οργανώσεις στο συριακό πεδίο μάχης. Κι αν αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί «ιμπεριαλιστικός πλουραλισμός», το γεγονός ότι οι οργανώσεις που χρηματοδοτούσαν οι μεν συνέβαινε να πολεμούν εναντίον των οργανώσεων που χρηματοδοτούσαν οι δε, δεν ήταν «πλουραλισμός». Παρέμενε, πάντως, ιμπεριαλισμός!

Αυτά συνέβαιναν επί διοίκησης Ομπάμα όπου υπήρχε κεντρική γραμμή. Αν το ψόφιο κουνάβι λέει ότι θα αποσύρει τον στρατό του ενώ οι υπηρεσίες και το υπ.αμ. του λένε το αντίθετο, τότε απλά θα κάνει ο καθένας τη δουλειά του! Ο μεν θα γυρίζει πίσω χ καραβανάδες, και οι δε θα συμπληρώνουν τα κρίσιμα κενά με διάφορους τρόπους.

Στο κάτω κάτω οι πρόεδροι είναι προσωρινοί· οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί όχι. Αν, σε περιόδους «σχάσης» των βεβαιοτήτων και των τακτικών, η ιστορία ερμηνεύεται με βάση τις ατομικές αποφάσεις ψόφιων κουναβιών ή τρελών σκύλων και όχι με βάση τις δομές καπιταλιστικής εξουσίας και την όποια κρίση / αναδιάρθρωση αναλογεί σε κάθε εθνικό / διεθνικό σετ τέτοιων δομών, τότε ίσως ο καπιταλισμός να έχει εξαφανιστεί απ’ τον πλανήτη.

Γίνεται;

Ακόμα και μια ιμπεριαλιστική «μεγάλη δύναμη» μπορεί να πέφτει σε κενά αέρα

Σάββατο 22 Δεκέμβρη. Λέγεται, από αξιόπιστες πηγές, ότι το ψόφιο κουνάβι ρώτησε συμβούλους και υπουργούς αν ο isis έχει ηττηθεί στη συρία. Του το επιβεβαίωσαν. Παρότι το ίδιο ψόφιο κουνάβι πριν 2 βδομάδες είχε δηλώσει ότι «θα παραμείνουμε στη συρία για την ασφάλεια του ισραήλ», ήταν αρκετή η επιβεβαίωση της ήττας του isis για να ξεχάσει (το ψόφιο κουνάβι) τι του είχαν πει να λέει, και να σαλπίζει την αποχώρηση. Mission accomplished…(Είχε ακούσει, πάντως, και το άλλο: πως αν δεν μαζέψει τον στρατό του τα επόμενα δύο χρόνια θα έχει μπλέξει σε “αιώνιο πόλεμο”, πράγμα εντελώς αυτοκτονικό ενόψει εκλογών το 2021…)

Έτσι αναδεικνύονται στο εσωτερικό της παρακμάζουσας άλλοτε μόνης υπερδύναμης δυο διαφορετικές «κρίσεις». Πρώτον το ερώτημα ποιος αποφασίζει τι (και, διατυπωμένο αλλιώς: αν είναι πάντα παραγωγικό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό το να έχει απόλυτη εξουσία στις στρατιωτικές κινήσεις ένα εκλέξιμο άτομο, άνθρωπος, μισάνθρωπος ή ψόφιο κουνάβι). Και δεύτερον ποια είναι τα κριτήρια της κάθε φορά απόφασης.

Παρότι το δεύτερο θα μπορούσε να ανατεθεί σε κάποια τεχνητή (ιμπεριαλιαστική) νοημοσύνη, το πρώτο θα παρέμενε σαν ερώτημα για όσο καιρό θα θεωρούνταν απαράδεκτο η διακυβέρνηση να γίνεται από μηχανές.

Το ψόφιο κουνάβι έδωσε πολλές υποσχέσεις όταν συναντήθηκε πρώτη φορά με τον Kim «little rocket man», και στη συνέχεια οι σωματοφύλακές του έτρεχαν να το μαζέψουν (πράγμα που κάπως κατάφεραν). Τώρα πρέπει να κάνουν το ίδιο, σε άλλες συνθήκες. Χωρίς “τρελό σκύλο”.

Το πρόβλημα είναι ότι η αοριστία για το ποιος, τελικά, αποφασίζει τι διαβρώνει το ίδιο το σύστημα. Αν η (πρώην) μία και μοναδική πυραμίδα διαβίβασης εντολών αρχίσει να μετατρέπεται φανερά σε δυο, και τρεις και τέσσερεις, τότε θα γίνουν και πέντε, και έξι και εφτά.

Είναι λίγο πριν την ιστορική στιγμή (αν έχετε υπόψη τα βασικά της παρακμής διάφορων αυτοκρατοριών) όπου οι «συνοριακοί διοικητές» αρχίζουν να δρουν κατά βούληση. Τηρουμένων τα αναλογιών…

Μέση Ανατολή 1

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Φεύγει; Μένει; Μενοφεύγει; Μέχρι πριν λίγες μέρες επώνυμοι κι «ανώνυμοι» αξιωματούχοι του ψοφιοκουναβιστάν επαναλάμβαναν κατηγορηματικά ότι ο αμερικανικός στρατός θα παραμείνει στην βόρεια και βορειοανατολική συρία («φιλοξενούμενος» των ypg) … είτε επειδή ο φθονερός isis δεν έχει ηττηθεί… είτε επειδή και ηττημένος μπορεί να νεκραναστηθεί… είτε επειδή το ιράν βρίσκεται ήδη στη συρία και πρέπει να ξεκουμπιστεί…. Με καμιά δεκαπενταριά βάσεις σ’ όλη αυτή την έκταση (ίση, σε μέγεθος, με την κροατία) εκ των οποίων οι τέσσερεις αεροπορικές, το αμερικανικό πεντάγωνο δούλευε στη συριακή επικράτεια το ίδιο που κάνει στην ιρακινή (και την αφγανική): μόνιμη παραμονή, με προσχήματα ή όχι.

‘Ωσπου χτες το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε κάτι του είδους Veni, vidi, vici (εντελώς συμπτωματικά η μάχη για την οποία ο Ιούλιος Καίσαρας, το 47 π.χ. ήταν τόσο λακωνικός έγινε περίπου στον ίδιο μεσημβρινό με την Afrin, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, στην βόρεια τουρκία). Και, κατά συνέπεια, αναγγέλθηκε η γρήγορη επιστροφή των αμερικάνων πεζοναυτών στα σπίτια τους… να κάνουν γιορτές σαν άνθρωποι. Τι τρέχει;

Ίσως θυμάστε (έχει περάσει καιρός…) πως είχαμε γράψει ότι σε μεγάλο μέρος της ypg- (και αμερικανο-) κρατούμενης συριακής επικράτειας είχαν ξεκινήσει διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις τμημάτων του αραβικού πληθυσμού… Αυτή η αντίδραση σ’ ότι αυτοί οι σύριοι ονομάζουν (σωστά) «κατοχή» κλιμακώθηκε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, φτάνοντας σε ένοπλη εξέγερση· με κέντρο την Raqqa, αλλά όχι αποκλειστικά εκεί. Ένας παράγοντας που τροφοδότησε και τροφοδοτεί αυτήν την σύγκρουση είναι οι εξαιρετικά βίαιες προσπάθειες καταστολής απ’ τις ypg (καμμία σχέση με τα «κομμουνιστιλίκια» που πλασσάρονται…). Η Raqqa και η κατάσταση εκεί έχει αποδειχθεί κρίσιμη: όχι μόνο είναι η μακράν πολυπληθέστερη αραβική πόλη στη ζώνη ελέγχου / κατοχής από ypg / αμερικανικό στρατό… Αλλά, επίσης, καταστράφηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στη διάρκεια της πολιορκίας και της ανακατάληψής της απ’ τον isis· ωστόσο, παρά τις υποσχέσεις για ανοικοδόμηση (με χρηματοδότηση του τοξικού και των εμιράτων) δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό. Πριν μόλις μια βδομάδα (στις 14 Δεκέμβρη) η καθεστωτική Washington Post έγραφε μεταξύ άλλων:

…Μακριά απ’ τα μέτωπα, η ηρεμία που ακολούθησε το διώξιμο του Ισλαμικού Κράτους απ’ την Raqqa και την γύρω περιοχή έχει αρχίσει να ξεφτίζει. Μια σειρά μυστηριωδών βομβών και δολοφονιών σε μερικές απ’ τις περιοχές που ανακτήθηκαν απ’ τους ισλαμιστές εδώ και τρία χρόνια έχουν τεντώσει τα νεύρα. Η ευθύνη για τις περισσότερες απ’ αυτές τις επιθέσεις αναλαμβάνεται απ’ το Ισλαμικό Κράτος και ένας εκπρόσωπος του αμερικανικού στρατού, ο συντ/χης Sean Ryan λέει ότι δεν υπάρχει λόγος να πιστεύει ότι πρόκειται για ψέμματα. «Ξέρουμε ότι ξανασυγκροτούνται σ’ αυτές τις περιοχές»….

Ως εδώ το συμπέρασμα θα έπρεπε να είναι: ο isis δεν έχει ηττηθεί οριστικά, άρα ο αμερικανικός στρατός παραμένει για να τον καταπολεμήσει. Όμως αμέσως μετά το ρεπορτάζ συνεχίζει:

…Ωστόσο υπάρχουν εκτεταμένες υποψίες ότι όλες οι περιφερειακές δυνάμεις που είναι αντίθετες στην αμερικανική παρουσία και στην κουρδική αυτοδιοίκηση μπορεί να ψάχνουν τρόπους να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή, βρίσκοντας συμμάχους ανάμεσα στους δυσαρεστημένους Άραβες που δεν συμφωνούν με την προοπτική να κυβερνούνται μακροπρόθεσμα απ’ τους Κούρδους…

… Ο εκνευρισμός μεγαλώνει, εξαιτίας της απόλυτης έλλειψης κονδυλίων για την ανοικοδόμηση… Νωρίτερα φέτος ο Trump έκοψε τα 200 εκατομμύρια που προορίζονταν για τις βασικές επισκευές στις πιο κατεστραμμένες περιοχές. Αν και αυτό το ποσό αναπληρώθηκε από δωρεές της Σαουδικής Αραβίας και των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων, είναι ένα ελάχιστο μέρος απ’ τα δισεκατομμύρια δολαρίων που απαιτούνται…

Ο θυμός στους δρόμους είναι εμφανής. Μερικοί κάτοικοι είναι ανοικτά εχθρικοί στους ξένους… Ακόμα κι αυτοί που υποστηρίζουν την στρατιωτική παρουσία του SDF και των αμερικάνων έχουν θυμώσει απ’ το γεγονός ότι οι ηπα και οι σύμμαχοί τους, που κατέστρεψαν την πόλη, δεν κάνουν τίποτα για την ανοικοδόμησή της. Και είναι πολλοί εκείνοι που δεν υποστηρίζουν τους νέους αφέντες. «Δεν θέλουμε τους αμερικάνους. Έχουν κάνει κατοχή» λέει ένας ράφτης. … Κι όλοι λένε ότι δεν υπάρχει ασφάλεια πλέον…

(φωτογραφίες: Απ’ την Raqqa, πριν μια βδομάδα).

Μέση Ανατολή 2

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Προκύπτει ότι υπάρχει ένας διχασμός στους μηχανισμούς εξουσίας στην Ουάσιγκτον. Υπάρχουν πάντα εκείνοι που θέλουν ακόμα πιο έντονη στρατιωτική κατοχή της περιοχής. Έχουν τα (γεωπολιτικά) επιχειρήματα, έχουν και την απαίτηση για αύξηση της χρηματοδότησης (απ’ το αμερικανικό υπ.αμ.). Υπάρχουν όμως και άλλοι που φοβούνται ότι ο αμερικανικός στρατός στη βόρεια και βορειοανατολική συρία κινδυνεύει να γίνει στόχος ενός αντάρτικου, το οποίο στηριζόμενο φανερά ή κρυφά είτε απ’ την Δαμασκό είτε απ’ τους συμμάχους της, θα καταλήξει σ’ ένα αιματοκύλισμα που η Ουάσιγκτον δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει. Γιατί όσο εύκολο κι αν είναι να μιλάει κανείς για «σταγονίδια του isis», άλλο τόσο εύκολο είναι να αποδειχθεί ότι πρόκειται, σε κάθε περίπτωση, για ντόπιους αντικατοχικούς. Υπάρχει ένα φάντασμα πάνω απ’ τις πόλεις και τα χωριά της κατεχόμενης απ’ τις ηπα συρίας: η Βαγδάτη του 2005. Δεν είναι καιρός για επανάληψη αυτής της ιστορίας!

Μια πρόσφατη (πριν 3 ημέρες) αμερικανική έκθεση για το θέμα κατέληγε ως εξής:

… Η προοπτική για την αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία του να βρεθεί πιασμένη στη μέση μιας απ’ τις πιο σύνθετες συγκρούσεις που μπορεί να θυμηθεί κανείς, με στόχους που αλλάζουν διαρκώς και αμφίβολο τέλος, αντιμετωπίζεται με αδιαφορία απ’ το κογκρέσσο και απάθεια απ’ την κοινή γνώμη. Ενώ εμφανίζονται από καιρό σε καιρό δημοσιογραφικές αναφορές στον «αιώνιο πόλεμο» στο Αφγανιστάν, σε σχέση με απώλειες αμερικάνων στρατιωτών ή σημαντικές επιθέσεις εναντίον αφγανών αμάχων και των σωμάτων ασφαλείας, στη Συρία έχει αρχίσει η ανάδυση άλλης μιας μακρόχρονης στρατιωτικής εμπλοκής με λιγοστές προοπτικές επιτυχίας…

Το φάντασμα του αφγανιστάν και της ήττας εκεί…. Χμμμ…. Μ’ αυτά τα δεδομένα συμπεραίνουμε ότι η «γρήγορη απόσυρση» του αμερικανικού στρατού απ’ την κατεχόμενη βόρεια / βορειοανατολική συρία είναι «εν μέρει». Θα αποχωρήσει ένα μέρος του αμερικανικού κατοχικού στρατού, εκείνο που είναι περισσότερο εκτεθειμένο στο αντικατοχικό αντάρτικο· ή σε “επιβουλές” που θα εμφανιστούν σαν proxie… Θα παραμείνουν όμως «σύμβουλοι», όπως και οι μισθοφόροι (αν ο τοξικός βάλει το χέρι στην τσέπη, θα αυξηθούν). Και θα παραμείνουν επίσης κάποιες αεροπορικές βάσεις. Το μοντέλο «άλλοι είναι το πεζικό / εμείς βάζουμε τον αέρα» δεν είναι, άλλωστε, καινούργιο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Επιπλέον, ας μην το ξεχνάμε: ακόμα κι αν υπάρχει διαπάλη στο εσωτερικό των μηχανισμών του αμερικανικού κράτους, για το μεσανατολικό πεδίο μάχης βαρύνοντα ρόλο και λόγο έχουν και οι σύμμαχοι: το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…

Κι αυτοί, ασφαλώς, δεν θέλουν να δουν την ολοκληρωτική νίκη του μπλοκ της Αστάνα.