Tag: συρία

Δευτέρα 1 Απρίλη. Οι συμμαχίες είναι συμμαχίες και τα σχέδια είναι σχέδια. Οι πρώτες έχουν ωριμάσει αρκετά· τα δεύτερα όμως δεν θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει σα να έχουν υλοποιηθεί. Το γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ωστόσο (ή, αν το προτιμάτε, αυτή είναι η δική μας άποψη) είναι αυτό: η ανατολική Μεσόγειος κάθε άλλο παρά για μια περιοχή «για κρουαζιέρες» προαλείφεται.

Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση, που είχε ήδη την μορφή «πόλεμος στη συρία» (πράγμα που σημαίνει ότι είναι αδίστακτη, σίγουρα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ), τα γάντια έχουν βγει. Επιμένουμε ότι πρόκειται για δευτερεύον μέτωπο του 4^ου παγκόσμιου πολέμου… «Δευτερεύον», όμως, καθόλου δεν σημαίνει «αναίμακτο»! Μάλλον το αντίθετο. Σημαίνει «φτηνό αίμα» – των άλλων.

Θα είναι ηλίθιος όποιος νομίζει ότι ένας πόλεμος που αρχίζει με το «φτηνό αίμα των άλλων», ας πούμε σαν proxy war,  σταματάει με έναν κάποιον «ειρηνικό» συμβιβασμό.

Δυστυχώς ζούμε σε συνθήκες υπερπαραγωγής ηλιθίων… Που νομίζουν ότι είναι τέρατα ευφυίας.

(φωτογραφία: Η επανάληψη του χάρτη γίνεται μπας – λέμε: μπας – και γίνει κατανοητό σε ποιο μέρος του κόσμου ζούμε. Καμμία σχέση με την γεωγραφία της φαντασίας του καθενός…)

Παρασκευή 29 Μάρτη. Αν το ψοφιοκουναβιστάν απλά «αναγνωρίζει τα δεδομένα επί του εδάφους» (και κάθε κατοχή είναι «δεδομένη επί του εδάφους» – για όσο διαρκεί!..) το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ έχει ένα πιο αναβαθμισμένο «επιχείρημα» για την παράνομη προσάρτηση συριακού εδάφους: «Είναι μια ζώνη ασφαλείας εναντίον του ιράν που χρησιμοποιεί την συρία σαν βάση» λένε οι αξιωματούχοι του. Είναι παρανοϊκό το τι δικαιολογίες μπορεί να εφεύρει κάθε ιμπεριαλιστής: η προσάρτηση του συριακού Golan είναι (για το Τελ Αβίβ) μέρος του πολέμου του κατά της Τεχεράνης!!… (Και η κατοχή το 1967; Και το 1968, το 1969 και το 1970 και το 1975 και το 1980; Το ίδιο ήταν;)

Παραδόξως υπάρχει μια αντεστραμμένη αλήθεια στο ισραηλινό θεώρημα. Απ’ το καλοκαίρι του 2011 και ύστερα, καθώς ο isis δημιουργούσε και επεξέτεινε το κράτος του και στο συριακό έδαφος, το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον ήταν πανευτυχείς. Η διάλυση του συριακού και του ιρακινού κράτους και η δημιουργία μιας σκληροπυρηνικής σαλαφιστικής «οντότητας» ελεγχόμενης οικονομικά (και πολιτικά) απ’ το Ριάντ και το Ντουμπάι και στρατιωτικά απ’ το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον ήταν το «τέλειο έγκλημα» – η “τέλεια νέα μέση Ανατολή”.

Απόδειξη, αν χρειάζεται κάποια, είναι η ευρύτερη συριακή περιοχή της Dara’a στη νοτιοδυτική συρία: συνορεύει με τα κατεχόμενα απ’ το ισραήλ υψώματα του Golan. Για όσα χρόνια αυτή η κρίσιμη συριακή ζώνη ήταν υπό την κατοχή του isis ή οργανώσεων με την ίδια ιδεολογία θα υπέθετε κάποιος (άσχετος) ότι αυτή η γειτνίαση θα έπρεπε να είναι θανάσιμος κίνδυνος για το ισραηλινό κράτος: φανατικοί ισλαμιστές στα σύνορά του; Κι όμως: το ακριβώς αντίθετο συνέβαινε. Επρόκειτο για συμμάχους, κυριολεκτικά. Και τα υψώματα του Golan ήταν το έδαφος που τους προσέφερε το Τελ Αβίβ για επιμελητειακή υποστήριξη: νοσοκομεία, ανεφοδιασμός σε τρόφιμα, μεταφορά όπλων και πολεμοφοδίων, ξεκούραση… Τότε λοιπόν, «συνορεύοντας» με τους ένοπλους ουαχαβίτες του Ριάντ και του Ντουμπάι, το Τελ Αβίβ δεν είχε κανένα πρόβλημα κινδύνου, απειλών, «άμυνας»!!! Αν το σχέδιο της διάλυσης της συριακής επικράτειας ολοκληρωνόταν, το Τελ Αβίβ θα είχε το περιθώριο, οποτεδήποτε θα το ήθελε, να εισβάλει και στην Dara’a (προφασιζόμενο «απειλές») και να επεκτείνει την (κατοχική) επικράτειά του.

Παρασκευή 29 Μάρτη. Τα «δεδομένα επί του εδάφους» ήταν τόσο καλά, τόσο «τέλεια», ώστε οι ρεαλιστές παρατηρητές τους απ’ τον άξονα δεν χρειάζονταν την επίσημη παραχώρηση του Golan στο Tel Αβίβ… Όμως αυτά τα «δεδομένα επί του εδάφους» (του συριακού…) άρχισαν να χαλάνε στο τέλος του 2016, όταν το ανατολικό Aleppo ανακαταλήφθηκε απ’ τον συριακό στρατό και τους συμμάχους του (Μόσχα, Τεχεράνη και Χεζμπ’ αλλάχ) – σε μια εξέλιξη που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ ένοιωσε σαν βαριά ήττα. Και τέτοια ήταν… Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά (ας πούμε απ’ τις αρχές του 2017) ήταν ζήτημα χρόνου το πότε το μπλοκ της Αστάνα θα κατέβει νοτιότερα.

Άργησε, κάτι περισσότερο από ένα χρόνο. Τελ Αβίβ, Ριάντ και Ουάσιγκτον άρχισαν να ανησυχούν πολύ σοβαρά την άνοιξη του 2018 όταν οι πρώτοι «τζιχαντιστικοί» θύλακες, ξεκινώντας απ’ τα προάστεια της Δαμασκού, άρχισαν να πέφτουν. Ήταν τότε που σκηνοθετήθηκε στις αρχές Απρίλη του 2018 η δήθεν «χημική επίθεση του Άσαντ στη Douma», ώστε η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και ως ένα σημείο το Παρίσι να «απαντήσουν» με πυραύλους Κρουζ – μήπως φοβήσουν την Δαμασκό και την Μόσχα.

Η ανάσχεση της προέλασης προς τον συριακό νότο απέτυχε. Στις αρχές καλοκαιριού του 2018 ο στρατός του Άσαντ και οι σύμμαχοί άρχισαν την επίθεση στον θύλακα της Dara’a. Το Τελ Αβίβ θύμωσε πολύ, πάρα πολύ, και άρχισε να απειλεί ότι θα επιτεθεί στον συριακό στρατό (όχι στους «τζιχαντιστές» συμμάχους του…) – μπλοφάροντας προφανώς, μέσα στην απελπισία του: θα έπρεπε να επιτεθεί και στον ρωσικό… Απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον προέβλεπε «σφαγές αμάχων», και δήλωνε έτοιμη να ξαναεπιτεθεί με πυραύλους στο «απάνθρωπο καθεστώς». Προς μεγάλη τους θλίψη τίποτα απ’ όσα προέβλεπαν δεν έγινε. Χάρη στη «ρωσική μεσολάβηση» (της οποίας το ακριβές περιεχόμενο θα μάθουμε ίσως στο μακρινό μέλλον…) οι ένοπλοι της Dara’a, της Quneitra και της Suwaida (και οι 3 επαρχίες είναι δίπλα δίπλα) συμφώνησαν σε μια «έντιμη αποχώρηση / παράδοση», όπως είχε γίνει από ομοϊδεάτες τους και στους προηγούμενους θύλακες. Η ανακατάληψη της συριακής περιοχής που το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς θεωρούσε buffer zone για την buffer zone του Golan έγινε στις αρχές Ιούλη του 2018 εύκολα, με ελάχιστες μάχες, αναίμακτα για τους αμάχους. Έτσι ο συριακός στρατός, ενισχυμένος αυτή τη φορά από συμμάχους και πολύ πιο αξιόμαχος ακούμπησε ξανά τα συριακά «σύνορα του ‘67», δίπλα στο Golan· δίπλα στο άγιο, το ευλογημένο απ’ τον θεό και την Ουάσιγκτον κράτος…

(φωτογραφία: Ο συριακός στρατός φτάνει στο συνοριακό πέρασμα με την ιορδανία στη Nassib, έχοντας ανακαταλάβει την επαρχία της Dara’a, στις 6 Ιούλη του 2018 – και όλοι οι συναγερμοί βαράνε δαιμονισμένα στο Τελ Αβίβ…)

Παρασκευή 29 Μάρτη. Τότε και μόνον τότε, όταν το σχέδιο για την διάλυση της συρίας ναυάγησε εντελώς και οι ουαχαβίτες ένοπλοι «συνοριοφύλακες» του ισραηλινού κράτους έφυγαν (προς Idlib μεριά), το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον ξανα-ανακήρυξαν τα υψώματα του Golan «στρατηγικής σημασίας». Που σημαίνει ότι από μετόπισθεν και επιμελητειακή βάση του συριακού μετώπου του 4^ου παγκόσμιου, τα υψώματα του Golan έγιναν «πρώτη γραμμή». Ήταν στα μέσα του καλοκαιριού του 2018.

Το Τελ Αβίβ άρχισε να κλαίγεται στη Μόσχα ότι «οι φρουροί της επανάστασης είναι στα σύνορά μας» (πράγμα μόνο εν μέρει και κυρίως συμβολικά ήταν σωστό…) ζητώντας την ρωσική μεσολάβηση για την απομάκρυνσή τους. Πράγματι η Μόσχα εγγυήθηκε την αποσύρση όσων είχαν ιρανικά σήματα στις στολές τους σε απόσταση 50 χιλιομέτρων απ’ τα «σύνορα» του Golan. Η Χεζμπ’ αλλάχ αποχώρησε επίσης. Η «φύλαξη των συνόρων» απ’ την συριακή πλευρά αναλήφθηκε απ’ τον επίσημο συριακό στρατό· με κάποια ρωσική συμμετοχή σαν «εγγύηση».

Αν αυτό θα ήταν αρκετό για πραγματικά σύνορα μεταξύ δύο κρατών, δεν ήταν καθόλου αρκετό για το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Ένα φασιστικό αποικιοκρατικό κράτος, που από την κατασκευή του αποικιοποιεί και κάνει εθνοκαθάρσεις, τα μόνα σύνορα που θα μπορούσε να αναγνωρίσει είναι … η απέραντη θάλασσα – εκεί που δεν υπάρχουν άλλοι για να εξαφανίσει… Στο Golan, μετά την κατάληψή του (το 1967) το Τελ Αβίβ “εκκαθάρισε” τις 120 απ’ τις 150 χιλιάδες ντόπιων κατοίκων· τους έστειλε στην προσφυγιά… Συνεπώς υπάρχει κι εδώ το ίδιο δικαίωμα επιστροφής όπως στην υπόλοιπη Παλαιστίνη.

Υπάρχει όμως αυτή η διαφορά: σαν κατεχόμενο συριακό έδαφος τα υψώματα του Golan είναι πάντα διεκδικούμενα από ένα υπαρκτό κράτος: το συριακό. (Στη δεκαετία του ’90 διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις είχαν ψευτο-συμφωνήσει να τα επιστρέψουν. Ενώ το 2016 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Obama συμφώνησε σ’ ένα ψήφισμα του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, που «επέπληττε» τον Netanyahou επειδή δήλωνε ότι δεν θα φύγει ποτέ απ’ το Golan..). Ο ρόλος του Τελ Αβίβ στο σχέδιο διάλυσης της συρίας πρόσθεσε έναν βαρύ λόγο σύγκρουσης, σε μια υπόθεση κατοχής που πριν έτεινε να “ξεχαστεί”… Είναι εδάφη διεκδικούμενα με βάση τη “διεθνή νομιμότητα”, όμως σε ένα διαφορετικό (παγκόσμιο) περιβάλλον συσχετισμών δύναμης, και με ένα συριακό στρατό που, σαν πεζικό, είναι πια πολύ καλύτερα εκπαιδευμένος απ’ τον ισραηλινό. Μεσοπρόθεσμα λοιπόν το Golan θα μπορούσε να ανακαταληφθεί. Δηλαδή να «χαθεί» για το ισραηλινό απαρτχάιντ… Μαζί του και τα μεγάλα πετρελαϊκά κοιτάσματα του υπεδάφους του…

Βλέπουμε, λοιπόν, και ζούμε έναν ακόμα κρίκο σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου και όχι ένα μεμονωμένο περιστατικό άσχετο με άλλα. (Αυτά τα ξέρει, υποθέτουμε, και το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος· και με βάση αυτά κάνει τις ιμπεριαλιστικές επιλογές του…). Το λογικό ερώτημα που προκύπτει κατά συνέπεια είναι αυτό: παραχωρώντας το ψοφιοκουναβιστάν στο Τελ Αβίβ αυτήν την συριακή περιοχή την «κλειδώνει»; Την «εξασφαλίζει»; Η απάντηση είναι «όχι» (μάλλον το αντίθετο) – εκτός εάν… Εκτός εάν η Ουάσιγκτον αποκτήσει και δεύτερη στρατιωτική βάση στην ισραηλινή επικράτεια, στο Golan αυτή τη φορά, επίσημη ή ανεπίσημη, επιπλέον της γνωστής αεροπορικής που έχει απ’ το φθινόπωρο του 2017 στην έρημο Negev, κοντά στις ισραηλινές πυρηνικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Dimona.

Είναι ένα ενδεχόμενο που δεν θα πρέπει να αποκλειστεί. Επειδή η αμερικανική παραχώρηση του Golan στο Τελ Αβίβ από «μόνη» της κάνει την περιοχή ακόμα πιο έντονα στόχο, για τα επόμενα χρόνια…

Και επειδή ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος συνεχίζεται…

Τετάρτη 27 Μάρτη. Η παραχώρηση συριακού εδάφους απ’ την Ουάσιγκτον στο Τελ Αβίβ είχε ήδη το πρώτο πρακτικό αποτέλεσμα στη συρία: το καθεστώς Άσαντ και οι αντίπαλοί του κατήγγειλαν το deal, και οι δύο… Σίγουρα μια «καταδίκη» από μόνη της δεν λέει πολλά. Πρέπει, όμως, να θυμόμαστε ότι μετά από σχεδόν 8 χρόνια σκληρού εμφυλίου είναι η πρώτη φορά που το καθεστώς Άσαντ και οι εναντίον του ένοπλοι βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Και η παραχώρηση των υψωμάτων του Golan στο ισραηλινό καθεστώς, που είναι η αφορμή αυτής της σύμπτωσης που τώρα μοιάζει στιγμιαία, ούτε θα τελειώσει, ούτε θα ξεχαστεί. Ούτε αύριο, ούτε σ’ ένα μήνα, ούτε σ’ ένα χρόνο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αύριο ή σε ένα μήνα, ο επίσημος συριακός στρατός και οι αντικαθεστωτικοί του Idlib θα ξεκινήσουν κοινή εκστρατεία ανακατάληψης της περιοχής (μια έκταση λίγο μικρότερη απ’ την Ρόδο). Προηγούνται άλλα ζητήματα, αρκετά πιο επείγοντα. Ωστόσο, πέρα απ’ τις δύο συριακές πλευρές, υπάρχουν ήδη σ’ αυτό το μέτωπο του 4^ου παγκόσμιου «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις – ούτε αυτές πρόκειται να φύγουν. Έτσι, ενώ είναι σωστή η παρατήρηση ότι η ψοφιοκουναβική απόφαση άνοιξε τον δρόμο για έναν ακόμα πόλεμο στη μέση Ανατολή (και όχι μόνο θα προσθέταμε), είναι σχετικά μακρινό το πότε το συριακό καθεστώς θα θέλει και θα μπορεί να τον κάνει.

Στο ίδιο πεδίο μάχης περιλαμβάνεται και η Χεζμπ’ αλλάχ. Τα κατεχόμενα υψώματα του Golan συνορεύουν και με τον (νότιο) λίβανο. Ένα μέρος της κατεχόμενης απ’ το ισραήλ έκτασης (που περιλαμβάνεται στον τίτλο “υψώματα του Golan”), τα “κτήματα Shab’a, ανήκουν στο λίβανο… Πράγμα που σημαίνει ότι «αν» και «όταν» μπει στην πράξη ζήτημα ανάκτησης, η λιβανέζικη οργάνωση θα είναι παρούσα.

Όπως «παρόντα» (σαν στόχοι) θα είναι αυτά για τα οποία δηλώνουν έρωτα τα ελληνικά αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες: τα πλωτά γεωτρύπανα στην ισραηλινή αοζ….

Το ψοφιοκουναβιστάν προχωράει προβοκατόρικα και μεσοπρόθεσμα φιλοπόλεμα στην μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο μαζί με το σύμμαχό του, το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Για πόσο καιρό, άραγε, θα είναι Ο.Κ. τα «σταυρωμένα χέρια», εδώ, στα μοιρολατρικά μέρη μας, σε σχέση με τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες;