Tag: συρία

Idlib

Πέμπτη 16 Μάη. Κάπως μακριά (ως τώρα) απ’ την «πρώτη γραμμή» της διεθνούς δημαγωγίας, ο συριακός στρατός (με την βοήθεια των ρωσικών βομβαρδιστικών) έχει ξεκινήσει μια κάποια εισβολή στον θύλακα του Idlib, απ’ το νότο. H επίθεση, που ξεκίνησε στις 28 Απρίλη, έχει πιέσει τους αντικαθεστωτικούς «τζιχαντιστές» της Hayat Tahrir al-Sham (η μακράν ισχυρότερη ένοπλη οργάνωση μέσα στον θύλακα) που σε κάποιες περιπτώσεις εγκαταλείπουν τις θέσεις τους αμαχητί.

Κάποιοι «πονηροί» (ή, απλά, πληρωμένοι) θέλουν να βλέπουν σ’ αυτήν την εισβολή «ρήξη» στις σχέσεις ανάμεσα στην Άγκυρα (που υποστηρίζει υποτίθεται την HTS) και την Μόσχα (που την βομβαρδίζει). Εκείνο που κανείς δεν αναφέρει είναι ότι η HTS κατηγορεί την Άγκυρα – ότι δεν κάνει κάτι για να την προστατέψει! Και πράγματι, ο τουρκικός στρατός που υπάρχει στην περίμετρο του θύλακα είναι επιεικώς “ουδέτερος”· ακόμα κι όταν κατά λάθος κτυπήθηκαν απ’ το συριακό πυροβολικό δυο τουρκικά «παρατηρητήρια». Ας δούμε λοιπόν περιληπτικά τι συμβαίνει στο Idlib.

Οι ένοπλοι που έχουν συγκεντρωθεί στον θύλακα σαν ηττημένοι σε όλους τους υπόλοιπους στη συριακή επικράτεια ελέγχονται (ακόμα σε ικανό βαθμό) όχι απ’ την Άγκυρα αλλά απ’ τον τοξικό και τον μέντορά του στο Ντουμπάι. Η Άγκυρα θα ήθελε να τους σκουπίσει· και εμφανίστηκε όντως σαν «προστάτης» τους μέσα στο μπλοκ της Αστάνα. (Η προστασία ήταν φυσικά υπό όρους).

Παρά την έκθεση του σαουδαραβικού καθεστώτος μετά την δολοφονία του Khashoggi και την πίεση που άσκησε η Άγκυρα στον τοξικό γι’ αυτήν την υπόθεση, ο άλλος «τοξικός», των εμιράτων, κατάφερε να διαφύγει τον κίνδυνο του στριμώγματος. Και φαίνεται πως μαζί με τον υποβαθμισμένο μεν αλλά υπαρκτό τοξικό του Ριάντ εξακολουθούν να έχουν (χρηματική…) επιρροή στους «τζιχαντιστές» της HTS στο Idlib.

Πως αποδεικνύεται αυτό; Απ’ τις πρόσφατες επιθέσεις τους κατά της ρωσικής αεροπορικής βάσης στο Khmeimim, όχι μόνο με drones αλλά, για πρώτη φορά, και με πυραύλους! Οι επιθέσεις αναχαιτίστηκαν, αλλά προέκυψε ότι ο θύλακας του Idlib και οι θέσεις της HTS σ’ αυτόν «παραείνα κοντά”, σε απόσταση βολής απ’ την ρωσική βάση.

Οι επιθέσεις αυτές ήταν σαφέστατη παραβίαση των όρων που είχε βάλει η Άγκυρα (και μέσω αυτής το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα) για να μην ισοπεδώσουν το Idlib. Συνεπώς η σε εξέλιξη επίθεση έχει έναν σαφή στόχο: να «ανεβάσει» τους αντικαθεστωτικούς προς τα βόρεια, τόσο όσο χρειάζεται για να μην απειλούν το Khmeimin, καταστρέφοντας τις υποδομές τους. Εξηγείται έτσι μια χαρά το γιατί η Άγκυρα δεν ανακατεύεται: προφανώς συμφωνεί με την επίθεση, και πολύ θα ήθελε να δει την HTS να εγκαταλείπει τις μακρινές φιλίες της με τις πετροχούντες των “bin”, και να συχρονιστεί μαζί της.

Φυσικά το καθεστώς Erdogan δεν μπορεί να πει ανοικτά «γειά σας χέρια σας» στον στρατό του Άσαντ και του Putin! Θα πρέπει να συνεχίζει να το παίζει ο «ιδανικός προστάτης» του Idlib…. Έτσι, ενώ εμποδίζει όσους ένοπλους αντικαθεστωτικούς ελέγχει στα βόρεια να πάρουν μέρος στην “υπεράσπιση του θύλακα” κάνοντας επιθέσεις σε συριακές θέσεις, απ’ την άλλη κατηγορεί το καθεστώς Άσαντ (ποιον άλλον;) ότι “προσπαθεί να υπονομεύσει τις σχέσεις Άγκυρας – Μόσχας”. Αστεία δήλωση αφού τα ρωσικά βομβαρδιστικά κάνουν την κυρίως δουλειά στην εκκαθάριση στα νότια του θύλακα απ’ τον στρατό του Άσαντ!

Εννοείται πως αυτοί οι βομβαρδισμοί σκοτώνουν και άμαχους. Υπολογίζονται σε 170 ως τώρα. Περίπου 150.000 έχουν ξεσπιτωθεί απ’ τα νότια, για να γλυτώσουν τις βόμβες, και έχουν μετακινηθεί προς το κέντρο του θύλακα. Ο μιλιταριστικός κυνισμός προβλέπει, όντως, την εκκένωση αυτής της νότιας ζώνης και απ’ τους άμαχους – αφού άλλωστε είναι οι οικογένειες των ενόπλων της HTS.

Θα είναι ωστόσο προτιμότερο οι οπλαρχηγοί εκεί να κάνουν μια καινούργια συμφωνία και να την τηρήσουν· παρά να γαργαλάνε τα “φιλάνθρωπα ένστικτα” του ψόφιου κουναβιού στην μακρινή Ουάσιγκτον.

Αλλά ο κόσμος δεν είναι λογικός. Αν οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου θεωρούν ότι δεν έχουν ηττηθεί στο συριακό πεδίο μάχης, έχουν το χρήμα να συνεχίσουν να αγοράζουν οπαδούς… Κι αν αυτοί σκοτώνονται; Σιγά!

300 χιλιάδες (βλήματα) 1

Πέμπτη 25 Απρίλη. Το θυμάστε; Εμείς ναι. Έχει μπει κάτω απ’ το χαλί – αλλά αυτό δεν το κάνει ασήμαντο. Δείτε γιατί.

Πριν ένα μήνα εκδόθηκε στη γαλλία ένα βιβλίο με τίτλο La guerre de l’ombre en Syrie (Ο σκιώδης πόλεμος στη συρία), του Maxime Chaix. Ο τύπος θεωρείται «ανεξάρτητος δημοσιογράφος» ειδικευμένος στις «μυστικές επιχειρήσεις»… (Προφανώς είναι απ’ τους δημοσιογράφους για τους οποίους δεν μπορείς να είσαι σίγουρος από που κρατάει η σκούφια τους…)

Ωστόσο το βιβλίο αυτό θεωρείται τεκμηριωμένο. Η τεκμηρίωση του πως διάφορες δυτικές και όχι μόνο μυστικές υπηρεσίες υποστηρίξαν με κάθε μέσο τις «τζιχαντιστικές» οργανώσεις μπορεί, πράγματι, να προέλθει από διάφορες μεριές – με δεδομένα πρώτον το πολύ μεγάλο μέγεθος της συγκεκριμένης επιχείρησης («4ος παγκόσμιος πόλεμος: πεδίο μάχης συρία») που ενέπλεξε πολύ κόσμο, και δεύτερον το ότι στην εξέλιξή της κάποιοι άλλαξαν θέση.

Αυτός ο Maxime Chaix έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη. Να μερικά χρήσιμα αποσπάσματα:

Ερώτηση: Κατ’ αρχήν παρακαλώ ας φρεσκάρουμε την μνήμη μας. Τί είναι η “επιχείρηση Timber Sycamore”;

Απάντηση: «Timber Sycamore» είναι ο κωδικός μιας μυστικής επιχείρησης που εγκρίθηκε επίσημα απ’ τον Obama τον Ιούνη του 2013, για την μεταφορά όπλων και τον εξοπλισμό της αντι-Άσαντ εξέγερσης, αλλά που στην πραγματικότητα είχε ξεκινήσει τον Οκτώβρη του 2011, όταν η CIA δρούσε μέσω της βρετανικής MI6 για να αποφύγει να δώσει λογαριασμό στο Κογκρέσσο ότι εξοπλίζει τους αντάρτες στη συρία. Στην πραγματικότητα η CIA και η MI6 οργάνωσαν ένα δίκτυο εφοδιασμού απ’ την λιβύη στη συρία – στο οποίο ενεπλάκησαν και οι μυστικές υπηρεσίες της σαουδικής αραβίας, του κατάρ και της τουρκίας.

Το 2012, κατά πάσα πιθανότητα την άνοιξη, ο Obama υπέγραψε απρόθυμα μια top-secret διαταγή για την οποία λίγα είναι γνωστά, εκτός απ’ το ότι ανέθετε στην CIA να εξοπλίσει με «μη φονικά μέσα» στους αντάρτες στη συρία. Πατώντας πάνω σ’ αυτήν η CIA έφτιαξε ένα δίκτυο με τους συμμάχους της απ’ την σαουδική αραβία και το κατάρ, που τους συνέδεσε με κατασκευαστές όπλων στα βαλκάνια. Με την υποστηρίξη του ΝΑΤΟ, που ελέγχει τις εξαγωγές όπλων απ’ τα βαλκάνια μέσω της eufor, οι μυστικές υπηρεσίες του κατάρ και της σαουδικής αραβίας άρχισαν να αγοράζουν όπλα και πυρομαχικά απ’ αυτές τις χώρες και να εξοπλίζουν παράνομα μ’ αυτά τους αντι-Άσανατ αντάρτες.

Μερικούς μήνες αργότερα, τον Οκτώβρη του 2012, οι New York Times αποκάλυψαν ότι αυτή η διευθυνόμενη απ’ την CIA μεταφορά όπλων προοριζόταν για τον εξοπλισμό των τζιχαντιστικών ομάδων στη συρία· ενόσω οι μεταφορές όπλων από αέρα αυξάνονταν, με τα όπλα να πηγαίνουν στη συριακή επικράτεια μέσω του FSA και τοπικών λαθρεμπόρων, με την εποπτεία «κέντρων επιχειρήσεων» στη τουρκία και στην ιορδανία.

Τελικά προέκυψε ότι αυτά τα «κέντρα επιχειρήσεων» ήταν στελεχομένα από 15 δυτικές και μεσανατολικές μυστικές υπηρεσίες, περιλαμβανόμενης της γαλλικής DGSE και της βρετανικής MI6, παρότι δεν ξέρουμε ακόμα με ακρίβεια τον ρόλο που είχαν αυτές οι υπηρεσίες στον συγκεκριμένο μυστικό πόλεμο. Αυτό που είναι ξεκάθαρο και το τεκμηριώνω αδιαμφισβήτητα στο βιβλίο μου, ήταν ότι δεκάδες χιλιάδες τόνοι όπλων και εκατομμύρια κομμάτια πυρομαχικών μεταφέρθηκαν στο συριακό πεδίο μάχης μέσω αυτής της επιχείρησης. Έχει αποδειχθεί επίσης ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού του εξοπλισμού προοριζόταν για τις τζιχαντιστικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης της τρομοκρατικής οργάνωσης που αυτοχαρακτηρίστηκε “ισλαμικό κράτος” τον Ιούνη του 2014.

300 χιλιάδες (βλήματα) 2

Πέμπτη 25 Απρίλη. Ερώτηση: Τι ακλόνητες αποδείξεις έχουμε που να δείχνουν ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες υποστηρίξαν τις τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές στη Συρία;

Απάντηση: Ο συντονιστικός ρόλος των υπηρεσιών που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2011 είναι πια αποδεδειγμένο γεγονός, απ’ την καθυστερημένη επιβεβαίωση, τον Ιούνη του 2018, του Ben Rhodes, που ήταν ο επικεφαλής σύμβουλος του Obama απ’ το 2009 ως το 2017. Στη δάρκεια συνέντευξης, ο Rhodes υποστήριξε ότι η τοποθέτηση του «μετώπου al-Nusra» στον κατάλογο του αμερικανικού υπ.εξ. με τις τρομοκρατικές οργανώσεις τον Δεκέμβρη του 2012 ήταν «σχιζοφρενική» κίνηση, αφού ήταν σαφές ότι η συγκεκριμένη οργάνωση ήταν “η μεγάλη μπουκιά» της αντι-Άσαντ αντιπολίτευσης – αυτόν τον όρο χρησιμοποίησε. Στη διάρκεια εκείνης της συνέντευξης ο δημοσιογράφος Mehdi Hasan όχι μόνο εκμαίευσε ότι η CIA έπαιξε ρόλο συντονιστή σ’ αυτή την μεγάλη μεταφορά όπλων, αλλά επιπλέον ότι η αμερικανική εμπλοκή σ’ αυτόν τον σκιώδη πόλεμο ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι νομίζαμε.

Σύμφωνα με την Washington Post επρόκειτο για μια απ’ τις «μεγαλύτερες υπόγειες επιχειρήσεις» της CIA στην ιστορία της. Τον Γενάρη του 2016, οι New York Times το επιβεβαίωσαν, σημειώνοντας ότι οι ελιγμοί της CIA για την ανατροπή του Assad ήταν μέρος μιας πολυεθνικής εκστρατείας χρηματοδοτημένης με δισεκατομύρια πετροδολαρίων απ’ τα κράτη του Κόλπου, ειδικά απ’ την σαουδική αραβία.

…

Ερώτηση: Για να το ξεκαθαρίσουμε: κατά την γνώμη σου η γαλλία συμμετείχε σε μια μυστική επιχείρηση υποστηρίζοντας οντότητες που στη συνέχεια οργάνωσαν επιθέσεις στη γαλλία;

Απάντηση: Όπως εξηγώ στο βιβλίο μου, το γαλλικό κράτος και οι βασικοί δυτικοί σύμμαχοί του δεν υποστηρίξαν άμεσα τον Daesh, αλλά επέβλεπαν ένα σύστημα που τροφοδοτούσε μαζικά το αντι-Άσαντ τζιχαντιστικό γαλαξία, στον οποίο γεννήθηκε αυτό που ονομάστηκε «ισλαμικό κράτος» στη συριακή επικράτεια, για να εξελιχθεί στην κατευθυντήρια δύναμη. Δε νομίζω ότι το γαλλικό κράτος ή οι σύμμαχοί του, πραγματοποιώντας αυτήν την επιχείρηση, μπορούσαν να φανταστούν ποτέ ότι ο Daesh θα κατέληγε να κάνει επίθεση στο Παρίσι στις 13 Νοέμβρη του 2015.

Απ’ την άλλη μεριά είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνησή μας μαζί με τους βρετανούς, αμερικάνους και ισραηλινούς συμμάχους της συνειδητά εξόπλιζαν τζιχαντιστικές οργανώσεις… Ακόμα περισσότερο, σ’ ένα βιβλίο το οποίο δεν κατηγορήθηκε ποτέ για ψεύδη απ’ τον τότε γάλλο υπ.εξ. Laurent Fabious, οι δημοσιογράφοι Georges Malbrunot και Christian Chesnot υποστηρίξαν ότι οι επικεφαλής της διπλωματίας μας ήξεραν πολύ καλά ότι η σαουδική αραβία και το κατάρ προωθούσαν μέσα στα ιδιωτικά δίκτυα χρηματοδότησης της al-Nusra «πληρωμένους πράκτορες, επαγγελματίες εκπαιδευτές, γνωστούς σαν οι αξιωματικοί της DGSE»….

…

«Δεν νομίζει (ο Maxime Chaix) ότι υποστηρίζοντας τα δυτικά κράτη τους τζιχαντιστές φαντάζονταν ότι αυτοί θα “κτυπήσουν” στα δικά τους εδάφη”; Ο μόνος λόγος για να λέει κάτι τέτοιο είναι ότι αν έλεγε το αντίθετο θα έπρεπε να το αποδείξει· και γρήγορα, πριν καταλήξει σε κανά χαντάκι.

Στη συνέχεια, όμως, της συνέντευξής του λέει αυτό:

… Μιλώντας στο κανάλι της γαλλικής βουλής ο [δεξιός] βουλευτής Claude Goasguen δήλωσε τον Ιούνη του 2015 ότι το γαλλικό κράτος βοηθούσε την «al-Qaeda στη συρία». Την επόμενη χρονιά ο [σοσιαλιστής] βουλευτής Gerard Bapt μου επιβεβαίωσε «την υπόγεια υποστηρίξη του γαλλικού κράτους προς διάφορες ισλαμιστικές οργανώσεις στη συρία…» Και πρόσθεσε ότι «η γαλλική υποστήριξη στους αντάρτες στη συρία και πιο γενικά η δυτική υποστηριξη σ’ αυτούς συνέχισε ακόμα και μετά τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo και στην αγορά Hyper Cacher, παρότι την ευθύνη γι’ αυτές την ανέλαβε η al-Qaeda».

300 χιλιάδες (βλήματα) 3 – and more

Πέμπτη 25 Απρίλη. Κατ’ αρχήν το «εθνικό» ζήτημα: στα πλαίσια του υποάξονα Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ θεωρούμε βέβαιο ότι το ελληνικό βαθύ κράτος προσπάθησε να πουλήσει 300.000 βλήματα υπό την προϋπόθεση ότι θα τα πλήρωνε το Ριάντ – κι ας πήγαιναν όπου ήθελαν… (Ήταν τα μέσα του 2017, όπου ο αμερικανικός στρατός είχε περιορίσει την ζώνη ελέγχου του στις ypgκρατούμενες περιοχές). Δεν ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε καθόλου να αποκλείσουμε την πιθανότητα το ελλαδιστάν (κάποιοι εφοπλιστές του) να πληρώθηκαν σε διάφορες φάσεις σαν λαθραίοι μεταφορείς όπλων είτε προς την σαουδική αραβία είτε προς την ιορδανία, με τελικό προορισμό τους αντι-Άσαντ αντάρτες. Είναι έμπειροι εδώ και δεκαετίες σε κάθε είδους λαθρεμπόριο… Ούτε μπορούμε να αποκλείσουμε το να είχαν πουληθεί απ’ το ελλαδιστάν νωρίτερα άλλες ποσότητες πυρομαχικών, ενδεχομένως μέσω άλλης διαδρομής και υποτιθέμενων «αγοραστών».

Όχι μόνο η ίδια η υπόθεση των 300 χιλιάδων (βλημάτων) που αποκαλύφθηκε κυριολεκτικά «κατά λάθος» αλλά, επιπλέον, το «εθνικό κουκούλωμα» που ακολούθησε μετά από το αρχικό ξάφνιασμα, μας πείθει: στα μέτρα των δυνατοτήτων του (όχι μεγάλες…) το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος συμμετείχε όντως στον πόλεμο στη συρία… Και είναι συνυπεύθυνο για ό,τι έγινε εκεί· ακόμα κι αν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας «λοχίας». Όλα αυτά έγιναν διακομματικά, τόσο απ’ την τωρινή όσο και από προηγούμενες κυβερνήσεις. «Εθνικά συμφέροντα» γαρ…

Υπάρχει , ύστερα, το ακόμα χειρότερο ζήτημα των «σφαγών στο ψαχνό» σε ευρωπαϊκά κράτη… Κράτη με ιμπεριαλιστική και αποικιακή ιστορία αιώνων αποκλείεται να περιοριστούν στο ρόλο του «χρηματοδότη», του «προμηθευτή όπλων και πυρομαχικών» και του «εκπαιδευτή», αφήνοντας τα κέντρα των («τρομοκρατικών») αποφάσεων να δρουν ανεξάλεγκτα, όπως και όποτε νομίζουν! Επιπλέον όλες αυτές οι ευρωπαϊκές αποικιακές / ιμπεριαλιστικές μυστικές υπηρεσίες (γαλλική, αγγλική και βελγική σίγουρα) έχουν πολύ μεγάλη ιστορία οργάνωσης και εκτέλεσης προβοκατόρικων σφαγών στο ψαχνό – στο δικό τους έδαφος! Αν οι γάλλοι υπήκοοι αγνοούν, για παράδειγμα, την ιστορία της καθοδήγησης απ’ τις γαλλικές και τις αλγερινές μυστικές υπηρεσίες της «ισλαμικής τρομοκρατίας» (και σε γαλλικό έδαφος) με προέλευση το Μάγκρεμπ, έχουν σοβαρό πρόβλημα!

Αυτά έχουν γίνει γνωστά στη γαλλία (και έχουν θαφτεί επιμελώς).

Μπλοκ της Αστάνα

Πέμπτη 18 Απρίλη. Ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif βρέθηκε χτες στην Άγκυρα, για τετ α τετ συνάντηση πρώτα με τον τούρκο υπ.εξ. Cavusoglu και μετά με τον Erdogan. Περιεχόμενο; Σύμφωνα με τον Zarif:

Είχα μια μακριά συζήτηση με τον Bashar Assad. Θα μεταφέρω τις λεπτομέρειες αυτής της συζήτησης στον κ. Erdogan. (Εύλογα, με την συγκατάθεση του Assad….)

Παρότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού εδώ και χρόνια «σε επίπεδο ειδικών αντιπροσώπων» είναι η πρώτη φορά, αν δεν κάνουμε λάθος, που η Τεχεράνη εμφανίζεται στο ανώτατο “επίπεδο” σαν ταχυδρόμος μεταξύ των δύο καθεστώτων.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια τις εξελίξεις. Θεωρούμε πιθανό ωστόσο ότι το μπλοκ της Αστάνα πρέπει να επιταχύνει την εξομάλυνση στο συριακό έδαφος, με πρώτο ζήτημα τον θύλακα του Idlib. Όσο η Δαμασκός έχει αυτήν την τρύπα στην αποκατάσταση της κυριαρχίας της (η βόρεια – βορειοανατολική συρία, υπό τις ypg και τον αμερικανικό στρατό, είναι διαφορετική ιστορία) τόσο ζητήματα όπως η ισραηλινή προσάρτηση του Golan θα δείχνει δευτερεύον ζήτημα. Αλλά αυτή η προσάρτηση (και ό,τι άλλο ακολουθήσει) είναι μέρος της αμερικανο-ισραηλινό-σαουδαραβικής (κάποια ερωτηματικά γι’ αυτήν την τελευταία) τακτικής· και, κατά συνέπεια, το να ξοδεύονται δυνάμεις στο Idlib εμποδίζοντας την πολιτική ομαλοποίηση στη επικράτεια του Άσαντ (ένα σχέδιο ειρήνευσης, εκλογές, κλπ) λειτουργεί αντικειμενικά υπέρ αυτής της τακτικής.

Οι «λεπτομέρειες» που μνημόνευσε χτες ο Zarif θα πρέπει να αφορούν οπωσδήποτε και τον θύλακα του Idlib, με τους υποστηριζόμενους απ’ την Άγκυρα ένοπλους…

Μέση Ανατολή – και όχι μόνο

Τρίτη 9 Απρίλη. Όταν η Τεχεράνη έκλεινε την συμφωνία με την Δαμασκό για το λιμάνι στη Λατάκεια, υποθέτουμε ότι δεν περίμενε ένα ζεστό χειροκρότημα απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ!

Ωστόσο, απ’ την μια μεριά το στρίμωγμα του άξονα και των συστατικών του κρατών· κι απ’ την άλλη η πολύπλευρη αξιοποίηση της ως τώρα νίκης στο συριακό πεδίο μάχης απ’ το μπλοκ της Αστάνα, (εκτιμάμε ότι) προκαλεί την επέκταση (και την εντατικοποίηση) της γραμμής αντιπαράθεσης “ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός”.

Κατ’ αρχήν, στη δυτική άκρη της, αυτή η γραμμή φτάνει ήδη στη λιβύη – σχεδόν με συνεχή τρόπο. Στο κέντρο της, στα υψίπεδα του Ινδοκούς, οι ταλιμπάν, είτε με είτε χωρίς διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον είναι σε θέση μεσοπρόθεσμα να “σπάσουν” την αμερικανική διάταξη. Και πέρα απ’ την κορεατική χερσόνησο (που ήταν ως τώρα η φανερή ανατολική άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης) προστίθεται τώρα και η ταϊβάν. Ενώ, στην άλλη άκρη του πλανήτη, η βενεζουέλα (και το μπλοκ του Καράκας).

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρκετά μειονεκτήματα σ’ αυτή τη φάση, έχει όμως ένα τακτικό πλεονέκτημα: ένα μόνο (τυπικά τουλάχιστον) κέντρο σχεδιασμού και αποφάσεων, στην Ουάσιγκτον. Χάρη σ’ αυτό μπορεί να προκαλεί “τριβές” σε διάφορα σημεία όλων των γραμμών αντιπαράθεσης (συνήθως αποτυχημένες μεν, δημιουργώντας “εκκρεμότητες” δε…) σχετικά εύκολα. Απ’ την άλλη μεριά, οι αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί, πρέπει να συντονίζουν τις προτεραιότητες (και τις δυνατότητές) τους μέσα απ’ την συνεννόηση πολλών και διάφορων πρωτευουσών. Πεκίνο, Μόσχα, Σεούλ, Πγιονγιάνγκ, Τεχεράνη, Βαρδάτη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός, Τομπρούκ (για τον λίβυο Haftar), Καράκας, Αβάνα, Μανάγκουα…

Στο βαθμό που δεν υπάρχει ενοποιημένο «κέντρο αποφάσεων» απ’ αυτήν την μεριά, είναι πιθανό να εμφανίζονται κάποιες «ασυνέχειες» πρακτικά. Αυτό αφορά ειδικά τη μέση Ανατολή, όπου το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μοιάζει να προσπαθεί – με βιασύνη – να αξιοποιήσει τα όποια «τακτικά κενά» εμφανίζει το μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα: επειδή η Μόσχα (κατ’ αρχήν στρατιωτικά) και το Πεκίνο (κατ’ αρχήν οικονομικά) βρίσκονται παντού, σε όλα αυτά τα επιμέρους μέτωπα, η όποια ενοποίηση (των τακτικών κινήσεων) ή/και ο συντονισμός τους θα προκύψει κατ’ αρχήν γύρω απ’ αυτά τα καθεστώτα, στο βαθμό που μια δράση σε ένα σημείο (θα) επηρεάζει την κατάσταση σ’ ένα άλλο. Κι αυτό οδηγεί την ασταμάτητη μηχανή στο ερώτημα αν υπάρχει περίπτωση ο ρωσικός στρατός να εμφανιστεί (πάντα μέσα από διακρατικές συμφωνίες…) είτε στο ιράκ, είτε στο λίβανο, είτε και στα δύο κράτη…

Λατάκεια 1

Σάββατο 6 Απρίλη. Γράφαμε μόλις πριν 5 ημέρες, την Δευτέρα 1 Απρίλη (η “νέα μέση Ανατολή”) μεταξύ άλλων:

…Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών…

Συνεπώς δεν ξαφνιαστήκαμε (το ίδιο ευχόμαστε και σ’ εσάς!) με την χθεσινή ανακοίνωση: η Δαμασκός νοικιάζει ένα τμήμα του λιμανιού της Λατάκειας στην Τεχεράνη – για εμπορική χρήση. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, κάτι παραπάνω: το λιμάνι είναι δίπλα στην ρωσική αεροπορική βάση στο Hmeimin, και λίγο νότια απ’ την ρωσική ναυτική βάση στην Tartus…

Δεν ξαφνιαστήκαμε ούτε με τις οιμωγές που άρχισαν να ακούγονται (δημαγωγικά) με το άκουσμα της είδησης: η Τεχεράνη (λένε οι ατζέντηδες του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) θα χρησιμοποιήσει το λιμάνι για στρατιωτικούς σκοπούς. Είναι, απλά, γελοίο: για να πηγαινοέρχονται ιρανικά πολεμικά στη Λατάκεια θα πρέπει να πλέουν σ’ όλη την Ερυθρά Θάλασσα, να διασχίζουν την διώρυγα του Σουέζ (υπό τον έλεγχο του εχθρικού προς την Τεχεράνη χουντοκαραβανά Sisi…), να περνάνε στα ανοικτά του ισραηλινού κράτους… Που σημαίνει: άστο!!!

Δεν θέλει, λοιπόν, στρατιωτική βάση στη Λατάκεια η Τεχεράνη (και, σίγουρα, δεν μπορεί να την αποκτήσει). Ούτε το μπλοκ της Αστάνα έχει ανάγκη μια τέτοια βάση εκεί. Φτάνουν οι ρωσικές. Όμως…

Λατάκεια 2

 

Σάββατο 6 Απρίλη. Όμως, καθώς ο άξονας είναι μπροστά σε εξελίξεις που δεν μπορούσε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του να φανταστεί πριν από 4 χρόνια, θα “αρρωστήσει” ακόμα πιο βαριά. Ο νο 1 υποψήφιος υψηλού πυρετού με καντήλες είναι το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, και οι επόμενες (μετά τις εκλογές σε 3 μέρες) πολιτικές του βιτρίνες. Μπορεί να είναι ο αναγνωρισμένα φασίστας Netanyahou. Μπορεί να είναι ο «κεντρώος» φασίστας στρατηγός Gantz. Όποιος και νάναι, τους ίδιους αφρούς θα βγάζει.

Τον Μάη του 2018, σε μια απ’ τις γνωστές συναντήσεις της συμμορίας των 3 στη Λευκωσία, ο Netanyahou είχε προφητέψει ότι:

… Το ιράν ελπίζει να φτιάξει ναυτική βάση στη Μεσόγειο, για τα πολεμικά του και τα υποβρύχιά του, που θα αποτελούν «χειροπιαστή απειλή» για τους πάντες… Εννοείται (με τον Τσίπρα και τον Αναστασιάδη δίπλα του) ότι συνέχισε με το πόσο αποφασισμένος είναι να το εμποδίσει…

Αυτή θα είναι η «γραμμή» που θα παίξει ο άξονας, για να δικαιολογήσει τα «μέτρα» που θα πάρει (μέτρα στρατιωτικά προφανώς…), παρότι θα λέει ψέμματα: η συμφωνία Δαμασκού – Τεχεράνης μιλάει για την ενοικίαση μιας ζώνης του λιμανιού με 23 αποθήκες για οικονομικούς λόγους. Και εξηγήσαμε το γιατί δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Όμως – αυτή είναι η διακύβευση – αν εδραιωθεί η εμπορική χρήση του λιμανιού με ιρανική συμμετοχή και υπό την ρωσική στρατιωτική προστασία, απλά θα διευκολυνθεί να φτάσει εκεί κάποιος αγωγός. Πετρελαίου, αερίου… Όταν υπάρξει “ειρήνη”…
Δείτε, λοιπόν, τον χάρτη: η στιγμή που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα κληθεί να δώσει πρακτικά (δηλαδή: πολεμικά) τα διαπιστευτήριά του στους συμμάχους του, πλησιάζει. Και τα επείγοντα πολιτικά καθήκοντα που μας αφορούν γίνονται, και θα γίνουν, ακόμα πιο σημαντικά.

Σε ότι αφορά την ασταμάτητη μηχανή; Όσα έχουμε πει από εδώ τα τελευταία χρόνια, τηλεγραφικά ή αναλυτικά, ισχύουν…

Η «νέα μέση Ανατολή» 2

Δευτέρα 1 Απρίλη. Πέρασαν αρκετοί μήνες με υπόγειες συνεννοήσεις, και στα τέλη Νοέμβρη του 2018 (πριν 4 μήνες δηλαδή) τα τρία κράτη υπέγραψαν στην Τεχεράνη μια συμφωνία για την δημιουργία «κοινής ομάδας εργασίας για την εξασφάλιση της διακίνησης εμπορευμάτων» μεταξύ τους. Λίγο αργότερα, στα μέσα Δεκέμβρη του 2018, στο περιθώριο του φόρουμ της Ντόχα, οι τρείς υπ.εξ. (ο Mevlut Cavusoglu εκ μέρους της Άγκυρας· ο Mohammad Javad Zarif εκ μέρους της Τεχεράνης· και ο Muhammad bin Αbdulrahman al-Thani, της κυβερνητικής δυναστείας, εκ μέρους της Ντόχα) υπέγραψαν τα έγγραφα μιας νέας συμμαχίας που – κατά την Ντόχα – θα αντικαταστήσει το γέρικο (40 χρόνων) και ξεπερασμένο “συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου”. Πρόκειται για σκάνδαλο! Το ξεπερασμένο “συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου” ήταν μεταξύ των αραβικών πετροδικτατοριών. Αντίθετα, η τριμερής συνεννόηση, έχει μέσα “πέρσες” (ιρανούς) και “τούρκους”…

Στις 25 Φλεβάρη του 2019 ο Άσαντ αυτοπροσώπως επισκέφτηκε την Τεχεράνη, για να δηλώσει την συμμετοχή του σ’ αυτήν την “εγκάρδια συνεννόηση”. Στις αρχές Μάρτη υπογράφτηκαν ακόμα μερικές επιμέρους συμφωνίες, για κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις. Το γεγονός ότι ο διοικητής των επίλεκτων μονάδων των “φρουρών της επανάστασης” Qassem Soleimani έπαιξε έναν ιδιαίτερο ρόλο σ’ αυτές τις εξελίξεις (πράγμα που οδήγησε στη βράβευσή του στις 11 Μάρτη του 2019 απ’ τον Khamenei με ένα παράσημο που δεν έχει δοθεί ποτέ σε κανέναν απ’ την επανάσταση του 1979 και μετά) δείχνει ότι η στρατιωτική πλευρά αυτής της «εγκάρδιας συνεννόησης», στην οποία προσχώρησε και η Βαγδάτη (άρα πρόκειται για ένα μπλοκ Άγκυρας – Δαμασκού – Βαγδάτης – Ντόχα – Τεχεράνης) δεν είναι καθόλου αμελητέα… (Το Αμμάν επίσης κοιτάει προς τα εκεί…)

Στις 18 Μάρτη του 2019, οι αρχικαραβανάδες του ιράν, της συρίας και του ιράκ συναντήθηκαν στη Δαμασκό, υπό τις ευλογίες του Άσαντ, για να συζητήσουν (αυτό ανακοινώθηκε επίσημα) τις κοινές αντιτρομοκρατικές δράσεις τους. Τις ίδιες ημέρες, στην Άγκυρα, ο αντιπρόεδρος της ιρανικής κυβέρνησης Hussein Zulfiqari και ο τούρκος ομόλογος του Muhterem Ince κουβέντιαζαν και υπέγραφαν συμφωνία με αντίστοιχο «αντιτρομοκρατικό» περιεχόμενο. (Προσέξτε ότι η Άγκυρα αποφεύγει ακόμα μια απευθείας επαφή υψηλού επιπέδου με την Δαμασκό. Και ο λόγος είναι το Idlib…)

Η «νέα μέση Ανατολή» 3

Δευτέρα 1 Απρίλη. Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών. (Ο χάρτης βοηθάει να φανταστείτε αυτές τις “γραμμές”…)

Χρειάζεται, άραγε, να το θυμίσουμε; Η κατασκευή (και η εκμετάλλευση) των αγωγών θα είναι δουλειά της αρμόδιας εταιρείας: της gazprom. Όσο για το σύνολο των project έχουν κάτι πολύ περισσότερο απ’ τις ευλογίες του Πεκίνου, σαν τμήμα των «δρόμων του μεταξιού». Έχουν, εύλογα, και τις προοπτικές της απαραίτητης χρηματοδότησης. Στις 19 Μάρτη του 2019 ο κινέζος υπουργός εμπορίου Zhong Shan δήλωσε ότι «το ιράν είναι στρατηγικός εταίρος της κίνας στη μέση Ανατολή»… Συμμπληρώνοντας ότι «… Η κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και εισαγωγέας ιρανικού πετρελαίου» – η έσχατη “αμαρτία”, αυτό που προσπαθεί να μπλοκάρει η Ουάσιγκτον… Το Πεκίνο όμως δεν κάνει δωρεάν φιλοφρονήσεις.

Εννοείται πως άμεσα ή έμμεσα η Μόσχα είναι παρούσα σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις. Είναι απαραίτητη, καθώς, μετά από έναν πόλεμο με τόσο αίμα στο ιράκ και στη συρία (που δεν έχει τελειώσει) στη βάση των αμερικανικών – ισραηλινών – σαουδαραβικών σχεδιασμών, κανείς δεν είναι αφελής: η ανατροπή των δεδομένων, και αυτή η «σπονδυλωτή» επέκταση του μπλοκ της Αστάνα, αργά ή γρήγορα θα ξαναοδηγήσει σε σύγκρουση· αυτή τη φορά ίσως πολύ χειρότερη.

Λέμε «άμεσα ή έμμεσα» η Μόσχα είναι παρούσα σ’ αυτές τις εξελίξεις. Για παράδειγμα στις 19 Μάρτη, ενώ συνεχιζόταν η συνάντηση των αρχικαραβανάδων ιράκ, ιράν και συρίας στη Δαμασκό, ο ρώσος υπ.αμ. Sergei Shoigu ταξίδεψε κι αυτός στη Δαμασκό. Εκτός απ’ τον Άσαντ και τους ρώσους καραβανάδες στη συρία, συναντήθηκε με όλο το συριακό επιτελείο. Και δεν κουβέντιασαν για τις προόδους των παιδιών τους στο σχολείο – το λέμε κατηγορηματικά.

Στις «τοπικές αντιπαλότητες» της μέσης Ανατολής, η Μόσχα ως τώρα κρατάει μια στάση παρόμοια μ’ εκείνη απέναντι στο Τόκιο, σαν μέλος του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ: προσπαθεί είτε να «αποσπάσει» είτε να «ουδετεροποιήσει» το Τελ Αβίβ. Με δεδομένο ότι εκτός απ’ τις ypg (και από στρατιωτική άποψη πολύ περισσότερο απ’ αυτές) η άκρη του αμερικανικού μιλιταριστικού βραχίονα στην μέση Ανατολή (όπως την κοιτάει κανείς απ’ την μεριά της Μεσογείου) είναι το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, η Μόσχα ξέρει (και οι πάντες καταλαβαίνουν) πως έχει μεγάλη σημασία οι όποιες συμμαχίες, επενδύσεις και εξελίξεις να προχωρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς περιττές «προκλήσεις» σε βάρος του Τελ Αβίβ. Φυσικά όλοι καταλαβαίνουν και το ανάποδο: ότι αυτές οι «προκλήσεις» έρχονται απ’ την μεριά του ισραήλ και των ηπα…

Εν τέλει, αυτές οι εξελίξεις, έχουν ηχηρές συνέπειες και στο Ριάντ. Ο πατέρας βασιλιάς Salman έχει μισο-απολύσει τον διάδοχο τοξικό γυιό του (και κολλητό του αμερικάνου σώγαμπρου Kushner), αφαιρώντας του κρίσιμες αρμοδιότητες… Και φαίνεται να ψάχνει τον τρόπο για να κάνει μια κάποια στροφή προς τη «νέα πραγματικότητα», χωρίς να διακινδυνέψει την οργή τόσο του Τελ Αβίβ όσο και της Ουάσιγκτον…

Τοξικό θα ψάχνουμε και τοξικό δεν θα βρίσκουμε… Αλλά όλο και περισσότερα γίνονται τοξικά!