Tag: συρία

Κινήσεις επί του εδάφους 2

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Στην αραβική χερσόνησο η Τεχεράνη έχει ενάμισυ σύμμαχο (κατάρ, Houthis / προσεχώς «βόρεια υεμένη»), δύο σχετικά ουδέτερα κράτη (κουβέιτ και ομάν) και τρεις δηλωμένους εχθρούς: σαουδική αραβία, εμιράτα, μπαχρέιν. Παρότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ προσπαθεί να αμφισβητήσει την πραγματική ιρανική υπεροχή στον περσικό κόλπο, η Τεχεράνη δεν κάνει ό,τι κάνει για να κρατήσει αυτήν την υπεροχή. Την θεωρεί δεδομένη, και έχει δίκιο (εκτός, ίσως, από έναν γενικευμένο πόλεμο με πλήρη αμερικανική συμμετοχή). Ακόμα και χωρίς αεροπορία ο ιρανικός στρατός δεν έχει υπολογίσιμο τοπικό αντίπαλο γύρω απ’ αυτήν την θαλάσσια ζώνη.

Το forward, εκείνο που ενδιαφέρει το ιρανικό ιμπεριαλισμό και στο οποίο στερεώνεται η συμμαχία του με την Άγκυρα, την Μόσχα και το Πεκίνο, είναι η “ασφαλής έξοδος” στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι ακριβώς το αντίθετο «βέλος» σε σχέση με εκείνο του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, που επιδιώκει να κατοχυρώσει σαν «συνοριακή» ζώνη του την γραμμή απ’ την κασπία ως τον περσικό.

Η αμερικανική εισβολή στο ιράκ το 2003 και η από τότε στρατοπέδευση του αμερικανικού στρατού εκεί· και η δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη συρία υπό την ζεστή φιλοξενία των ypg, έχει πολύ μικρότερη σχέση με τον περσικό και πολύ μεγαλύτερη μ’ αυτήν την χερσαία ζώνη, απ’ το ιράν μέχρι απέναντι απ’ την κύπρο. (Το ίδιο ισχύει για τις αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν, παλιές και καινούργιες… Αλλά γι’ αυτά άλλη φορά…)

Ακριβώς αυτός ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός-σαουδαραβικός σχεδιασμός είναι που υπέστη στρατηγική ήττα στις 14 Σεπτέμβρη. Γιατί; Επειδή το εμπόδιο για να «τιμωρήσει» η Ουάσιγκτον την Τεχεράνη είναι, ακριβώς, αυτές οι βάσεις και το πόσο εκτεθειμένες είναι στους ιρανικούς πυραύλους! Αν η Ουάσιγκτον απέσυρε όλο της τον στρατό απ’ το ιράκ, την συρία, τη σαουδική αραβία, το κατάρ και το αφγανιστάν, «θα λύνονταν τα χέρια της» για να ισοπεδώσει το ιράν· αλλά θα έχανε τον έλεγχο όσο και όπως τον κρατάει ακόμα σ’ αυτές τις περιοχές. Αν, απ’ την άλλη μεριά, κρατήσει αυτές τις βάσεις, δεν μπορεί να ισοπεδώσει την ιρανική επικράτεια: αποτελούν, κόντρα στον αμερικανικό σχεδιασμό, την εγγύηση ασφάλειας του ιράν!

Ταυτόχρονα ο ιρανικός και ο ρωσικός στρατός, οι τοπικοί σύμμαχοι και οι μισθοφόροι τους, μπορούν να κινούνται αν όχι εντελώς ελεύθερα σίγουρα με σχετική άνεση σ’ όλη αυτήν την περιοχή.

Προσεχώς και ο κινεζικός…

Νικητές

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Καθόλου συμπτωματικά, εκπρόσωποι των τριών του μπλοκ της Αστάνα, συναντήθηκαν πριν λίγες ημέρες στη Ν. Υόρκη με τον γ.γ. του οηε, ο οποίος ανήγγειλε την δημιουργία της «επιτροπής για το συριακό σύνταγμα» – με τις προδιαγραφές του μπλοκ και υπό την αιγίδα του.

Παρότι η αφετηρία αυτής της πολιτικής διαδικασίας για το μέλλον της συρίας δεν εξασφαλίζει ένα αίσιο και σχετικά σύντομο τέλος, από μόνο του το γεγονός είναι μια επίσημη επισφράγιση της νίκης του μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης. Πιο σωστά της «σχετικής» νίκης, αφού το ¼ της συριακής επικράτειας κατέχεται ακόμα απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του ypg.

Σύμφωνα με όσα έχει συμφωνήσει το μπλοκ της Αστάνα (και αποδέχτηκε ο γ.γ. Guterres) 150 σύριοι επιλεγμένοι απ’ τον Άσαντ, την αντιπολίτευση (εκτός εκείνων που συνεχίζουν τον πόλεμο στο Idlib) και διάφορες οργανώσεις πολιτών (από 50 κάθε πλευρά) θα αποτελέσουν το σώμα της επιτροπής. Κάθε 50άδα θα επιλέξει σύντομα 15 άτομα (συνολικά 45) που θα αρχίσουν την συγγραφή του νέου συντάγματος. Αξιωματούχοι των κρατών του μπλοκ της Αστάνα και του οηε θα υποστηρίζουν συμβουλευτικά την διαδικασία.

Δεν αποκλείεται το “συριακό” να “λυθεί” πριν το “κυπριακό”…

Το κλίμα…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Αν υπάρχει σήμερα βεβαιωμένα μια περιοχή «υπερθέρμανσης του πλανήτη» αυτή είναι η ευρύτερη μέση Ανατολή. Η «θερμότητα» εδώ δεν αφορά μόνο όσα συμβαίνουν. Όσο, κυρίως, ότι διαρκώς συσσωρεύονται όλο και περισσότερες «εκκρεμότητες». Η σύγκρουση των περιφερειακών ιμπεριαλισμών (Τελ Αβίβ και Ριάντ απ’ την μια μεριά, Άγκυρα και Τεχεράνη απ’ την άλλη) εγγράφεται στη σύγκρουση πλανητικών ιμπεριαλισμών (Ουάσιγκτον απ’ την μια, Μόσχα και Πεκίνο απ’ την άλλη) σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου…. Αλλά ως τώρα δεν προκύπτουν «νέες ισορροπίες» απ’ αυτήν την σύγκρουση, εξαιρετικά φονική εδώ και 18 χρόνια. Αντίθετα συσσωρεύονται οι «ανισορροπίες». Ας θυμίσουμε επιγραμματικά:

– Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ επιδιώκει να επεκταθεί και, ταυτόχρονα, να καθιερωθεί σαν “μεγαλύτερο ισραήλ” – σε βάρος των παλαιστίνιων (αλλά και της συρίας). Δεν το έχει πετύχει, αλλά στηρίζεται στην ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον· σχεδόν αποκλειστικά. Και θα συνεχίσει.

– Η συρία του Άσαντ θα ήθελε να ξαναγίνει ένα κανονικό κράτος, εφόσον το σχέδιο isis ηττήθηκε. Αλλά δεν μπορεί. Δεν είναι μόνο ο θύλακας του Idlib που εμποδίζει. Είναι και η υβριδική κατάσταση στα βόρεια και ανατολικά του Ευφράτη όπου η Ουάσιγκτον διατηρεί στη ζωή μια ψευδοκρατική οντότητα (τους ypg/pkk) χωρίς, φυσικά, να την αναγνωρίζει επίσημα. Η Άγκυρα προσπαθεί να εμποδίσει αυτήν την εξέλιξη, αλλά ακόμα μπαλατζάρει ανάμεσα σε μια εισβολή (που θα της στοιχίσει πολύ) και σε μια «συνεννόηση» με την Ουάσιγκτον – που έχει εντελώς αντίθετους στόχους.

– Το ιράκ θα ήθελε να ξαναγίνει κανονικό κράτος, αλλά δεν μπορεί. Το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει απο κεί τον στρατό του, επειδή εξακολουθεί να υπάρχει κίνδυνος «τρομοκρατίας». Εννοώντας την Τεχεράνη.

– Η Τεχεράνη είναι ένα «τζίνι» που έχει βγει εδώ και καιρό απ’ το μπουκάλι, και δεν πρόκειται να ξαναμπεί εκεί παρ’ εκτός ύστερα από μια γενική στρατιωτική ήττα σ’ όλη την ζώνη απ’ τον λίβανο ως το αφγανιστάν. Κανείς αντίπαλος της Τεχεράνης δεν μπορεί να επιβάλει τέτοια ήττα· και επιπλέον υπάρχουν δύο σύμμαχοι (η Μόσχα και το Πεκίνο) που κάνουν το αδύνατο ακόμα πιο αδύνατο.

– Το Ριάντ (και τα εμιράτα) προσπάθησαν να αναδειχθούν σε «περιφερειακή δύναμη» και απέτυχαν πανηγυρικά. Ηττήθηκαν. Ωστόσο δεν το παραδέχονται, και για όσο καιρό διαθέτουν χρήμα δεν θα το παραδεχτούν. Πιθανότερο είναι να καταφεύγουν σε όλο και πιο τυχοδιωκτικές και ριψοκίνδυνες ενέργειες.

Μια εύλογη ερώτηση θα ήταν η εξής: αν η συσσώρευση τέτοιων και τόσων «περιφερειακών» εκκρεμοτήτων στην ευρύτερη μέση Ανατολή προμηνύει κάποιου είδους «αλλαγή συνόρων» – μέσω πολέμων φυσικά. Στην πραγματικότητα τέτοιο ήταν στο σχέδιο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (μέσω, κυρίως, του isis) – που ηττήθηκε. Απ’ την απέναντι μεριά η επιλογή του ευρασιατικού μπλοκ (που περιλαμβάνει το μπλοκ της Αστάνα, το μπλοκ του Ινδοκούς, και όλο τον σινικό και σινορωσικό σχεδιασμό για τους «δρόμους του μεταξιού») υπέρ της ενίσχυσης των υπαρχόντων συνόρων δεν είναι (κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής) ένα «ιερό ζήτημα αρχής». Είναι, μάλλον, η υποχρεωτική τακτική επιλογή απέναντι στον σχεδιασμό της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της για την ρευστοποίηση των συνόρων και την δημιουργία μόνιμων εστιών αποσταθεροποίησης.

Το έδαφος…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Τα σύνορα, λοιπόν, δεν έχουν αλλάξει (εκτός απ’ την προσπάθεια του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να επεκταθεί σε βάρος της συρίας – υψώματα του Golan – και των παλαιστινίων). Ακόμα και το τουρκικό καθεστώς, που έχει καταλάβει στρατιωτικά ένα τμήμα της συριακής επικράτειας, δεν την διεκδικεί για δικό του έδαφος. Δεν το χρειάζεται. Θα ήθελε να ελέγχει τις κινήσεις σ’ αυτό.

Ταυτόχρονα όμως, και χωρίς αλλαγή συνόρων, η αναμέτρηση της ηγεμονίας (και των υλικών βάσεών της) οξύνεται. Ορισμένα τεχνικά μέσα (αεροπλάνα, πύραυλοι, drones, δορυφόροι, συστήματα γεωεντοπισμού) επιτρέπουν αυτή η όξυνση να εξελίσσεται ως τώρα χωρίς μετακινήσεις στρατών επί του εδάφους. Το Τελ Αβίβ βομβαρδίζει στόχους / σημεία χιλιάδες χιλιόμετρα απ’ τα σύνορά του (στη συρία και στο ιράκ) ή δίπλα (στον λίβανο). Οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» έχουν απλωθεί σ’ όλη αυτή τη ζώνη, σε επιλεγμένες θέσεις· αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι η Τεχεράνη διεκδικεί έδαφος απ’ τον λίβανο, την συρία, το ιράκ ή την υεμένη. Οι υεμενίτες Houthis είναι σε θέση να κάνουν σοβαρές ζημιές πολύ μακριά απ’ τις βάσεις επιδιώκοντας, ουσιαστικά, την δημιουργία ενός χωριστού κράτους, περίπου στα όρια του άλλοτε κράτους της βόρειας υεμένης. Ίσως η μόνη «εδαφική» κρατική κίνηση μεγάλου μεγέθους σε εξέλιξη να είναι στη θάλασσα: η Άγκυρα διεκδικεί την αοζ της στην ανατολική Μεσόγειο (ενάντια στους ελληνο – ελληνοκυπριακούς σχεδιασμούς). Παράδοξο ή όχι οι βυθοί έχουν αποκτήσει την «plane» αξία που κάποτε είχαν οι στεριές…

Η σύγκρουση δεν έχει την τυπική μορφή «διεκδίκηση / κατάληψη εδάφους» (του είδους, π.χ., ο ιρακινός στρατός καταλαμβάνει το κουβέιτ). Όχι ακόμα, όχι στην έκταση που θα μπορούσε να περιμένει κανείς. Γίνεται, όμως, σαν χαράξεις επί του εδάφους· με την μορφή της εξασφάλισης, του ελέγχου και της προστασίας ροών. Χερσαίων ή/και θαλάσσιων. Ροών καυσίμων, ροών εμπορευμάτων, ροών εργασίας, ροών νομισμάτων…

Μοιάζει οξύμωρο, αλλά δεν είναι. Ο μεν άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ επεδίωξε να ρευστοποιήσει τα τυπικά, υπάρχοντα σύνορα (και διεθνείς θεσμούς συγκροτημένους πάνω σ’ αυτά), για να εξουδετερώσει αυτές τις ροές (ακόμα και τις χρηματικές!) μεταξύ ασίας απ’ την μια και ευρώπης και αφρικής απ’ την άλλη· το δε ευρασιατικό μπλοκ επιδιώκει να εξασφαλίζει αυτά τα τυπικά, υπάρχοντα σύνορα, για να διευκολύνει αυτές τις ροές. Οι πρώτοι επιχείρησαν (και ίσως δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα την προσπάθεια) να εδαφικοποιήσουν την αποσταθεροποίηση των επικίνδυνα ανταγωνιστικών ροών· οι δε δεύτεροι επιδιώκουν την σταθεροποίησή τους οργανώνοντας την τυπική εδαφική μορφή «μπλοκ». Αγωγοί, τραίνα, δρόμοι, θαλάσσιες πλεύσεις: αυτές είναι οι γραμμές που ξανά και ξανά εικονογραφούν τα επίδικα της σύγκρουσης.

Τυφλόμυγες;

Τρίτη 17 Σεπτέμβρη. Ουάσιγκτον και Ριάντ ψάχνουν να βρουν πόσο τοις εκατό συμμετοχή είχε το ιράν τις επιθέσεις του περασμένου Σαββάτου. 10% με 20% σημαίνει Houthis… 50% με 60% σημαίνει pmu, την ιρακινή πολιτοφυλακή… 100% σημαίνει… (Άστο).

Κινούμενο στην γραμμή «ποιο ελάφι;» το ψόφιο κουνάβι έκανε έναν ελιγμό που, δήθεν, πέρασε απαρατήρητος. Δήλωσε: περιμένουμε να ακούσουμε απ’ το βασίλειο το ποιος πιστεύει ότι ήταν η αιτία της επίθεσης και για το με ποιους όρους θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε… Με άλλα λόγια η Ουάσιγκτον ανέθεσε στο Ριάντ να βγάλει την «γραμμή», να βγάλει το «κατηγορητήριο» και να πει «εμπρός γενναίοι μου!» Σεβασμός στην ανεξαρτησία των κρατών… Δηλαδή άδειασμα!

Πρώτον, επειδή το ψοφιοκουναβιστάν παριστάνει τον φύλακα της παγκόσμιας παραγωγής και διανομής πετρελαίου, εξού και ως προχτές έψαχνε «πρόθυμους» για να φυλάει τα στενά του Ορμούζ. Αλλά τώρα; Τώρα είναι το Ριάντ που θα πει τι θα γίνει!…

Δεύτερον, επειδή τι μπορεί να πει το έρμο το Ριάντ; Η σαουδική αραβία είναι μια μεγάλη έρημος με μετρημένες (και εύκολα διακριτές) πόλεις και πετρελαϊκές εγκαταστάσεις. Αν ο τοξικός τολμούσε να πει «η Τεχεράνη μας την έπεσε, εμπρός γενναίοι αμερικάνοι σύμμαχοί μας πάμε να τους δείξουμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος», άσχετα με το πως θα εξελισσόταν αυτή η παιδαγωγική εκστρατεία, απ’ την σαουδαραβική επικράτεια θα απέμεναν μόνο η Μέκκα και η Μεδίνα. Τα υπόλοιπα θα γίνονταν άμμος μέσα στην άμμο.

Το Ριάντ θα ήθελε την απάντηση (και την ευθύνη) ενός τέτοιου πολέμου να την αναλάμβανε κάποιος άλλος… Το όνειρο του τοξικού και των σκληροπυρηνικών του σογιού του ήταν να σκάσουν 3 ή 4 αμερικανικά αεροπλανοφόρα στον ινδικό και να βομβαρδίζουν το ιράν ενόσω αυτός και η παρέα του θα κάθονται στην ταράτσα κάποιου παλατιού και να σνιφάρουν τα σκονάκια τους απολαμβάνοντας το θέαμα χωρίς να ανακατεύονται (εκτός απ’ το να πληρώνουν). Ο εφιάλτης του τοξικού είναι να κηρύξει ο ίδιος τον πόλεμο στην Τεχεράνη…

Ηττήθηκε στη συρία (εκτός σε ότι αφορά τους ypg…), ηττήθηκε στο ιράκ, ηττήθηκε στο αφγανιστάν, ηττήθηκε στην υεμένη, ηττήθηκε στο κατάρ, ηττήθηκε στον λίβανο: είναι ο απόλυτος looser ο τοξικός. Το ότι το ψόφιο κουνάβι του πετάει την ευθύνη να υποδείξει τον «ένοχο» είναι καλό για το ψόφιο κουνάβι· και κακό γι’ αυτόν. Ένα είδος νέμεσις.

Εν τω μεταξύ, από μια σατανική σύμπτωση, το μπλοκ της Αστάνα είχε χτες μια ακόμα συνάντηση, στην Άγκυρα, για το μέλλον της συρίας. (Υπάρχει ακόμα το μπλοκ της Αστάνα…) Το πως θα πάει το θέμα Idlib θα φανεί στην πράξη· αν και ήδη υπάρχουν κάποιες εξελίξεις (γι’ αυτές άλλη φορά). Έχει ενδιαφέρον όμως το τι δήλωσαν οι Erdogan και Putin με αφορμή τις επιθέσεις.

Και οι δύο μίλησαν … για την υεμένη. Ο Erdogan δήλωσε ότι το Ριάντ ξεκίνησε τον πόλεμο, οπότε πρέπει τώρα να αποδεχθεί ειρηνευτικές συνομιλίες… Ο Putin δήλωσε ότι οι υεμενίτες έχουν υποφέρει πολλά… Όχι και σπουδαία συμπάθεια για την αναξιοπαθούσα σαουδική αραβία δηλαδή, εκτός απ’ το αστείο του Putin «πάρτε τους πυραύλους μας να έχετε ήσυχο το κεφάλι σας»… Και εκτός απ’ το σοβαρό ότι την περασμένη Κυριακή (αμέσως μετά την επίθεση) ο ρώσος πρεσβευτής στο Ριάντ Sergei Kozlov είχε τετ α τετ συζήτηση με τον τοξικό, για την οποία το μόνο που ανακοινώθηκε ήταν ότι «συζητήθηκαν θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος»…

Με άλλα λόγια: ένα συμπέρασμα για 10% – 20% ευθύνη της Τεχεράνης (δηλαδή: Houthis) θα ήταν το μόνο διαχειρίσιμο, και για το ψόφιο κουνάβι και για τον τοξικό. Είναι άβολο βέβαια (καθότι σε μια τέτοια περίπτωση οι Houthis έχουν το δίκιο με το μέρος τους…) αλλά τουλάχιστον έχει σαφή «έξοδο κινδύνου». Απ’ την υεμένη ο τοξικός και οι σύμμαχοί του (Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Παρίσι) μπορούν να φύγουν ηττημένοι, αλλά αυτός μπορεί να ελπίσει ότι θα συνεχίσει να έχει τα παλάτια του, τα σκονάκια του, και το κεφάλι του στη θέση του. Οποιαδήποτε άλλη απάντηση σημαίνει χοντρό καυγά· καινούργιο· επιπλέον μέτωπα. Όμως ένας μόνιμα looser δεν πρέπει να τρώγεται να παίξει τα ρέστα του… Εκτός αν κοιμηθεί μέσα σ’ ένα τσουβάλι άσπρη σκόνη: το πρωί θα ξυπνήσει «ανίκητος»…

Αλλιώς μπορεί κάποια στιγμή να κάνει εκείνο που έκανε ο καθοδηγητής του, ο τοξικός των εμιράτων, ο MBZ: μια επίσκεψη στην Τεχεράνη, για να ζητήσει έμπρακτα συγγνώμη… Μπορεί να τον πείσει ο πατέρας του πως αυτό πρέπει να κάνει…

Δεν είναι ντροπή.

Πόλεμοι πετροχαρακωμάτων 1

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Πρέπει να έχει κανείς υπ’όψη του, σαν “φόντο”, αυτή τη διπλή διαδικασία “απο-δολαριοποίησης” και “απο-υδρογονανθρακοποίησης” (ακόμα κι αν δεν υπάρχει ταύτιση σημείο προς σημείο μεταξύ τους) αν θέλει να καταλάβει την σημασία γεγονότων όπως ο προχτεσινός βομβαρδισμός κεντρικών εγκαταστάσεων του Ριάντ. Δεν υπάρχει γραμμική σχέση της επίθεσης με αυτή την διπλή διαδικασία· όμως η ταυτοχρονία τους δεν είναι συμπτωματική.

Είναι γνωστό ότι η πετροχούντα του Ριάντ, αντιλαμβανόμενη ότι η εποχή του πετρελαίου θα τελειώσει (όχι επειδή θα τελειώσει το πετρέλαιο), έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια μια προσπάθεια “εμπλουτισμού” των εξαγωγών της, ώστε να κρατήσει την γεωπολιτική σημασία που απολάμβανε στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου. Το βασικό μη πετρελαϊκό είδος που εξήγαγε διεθνώς το Ριάντ ήταν η αποσταθεροποίηση (μέσω ιδεολογικών / θρησκευτικών ταυτοτήτων) υπέρ εκείνων που ήθελαν να αγοράσουν αυτό το “είδος”. Οι βασικοί αγοραστές “ισλαμικής τρομοκρατίας” ήταν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ (το Παρίσι έχει την δική του παραγωγή).

Επιπλέον, υπό τον τοξικό, το Ριάντ επιχείρησε να αναδυθεί σαν “τοπική ιμπεριαλιστική δύναμη” στη μέση Ανατολή, μέσω των ένοπλων ουαχαβιτών (στη συρία και στο ιράκ οπωσδήποτε), και πάλι συνεισφέροντας σε σχεδιασμούς αμερικανο-αγγλο-ισραηλινούς. Το τελευταίο βήμα της εναλλακτικής ως προς την πετρελαϊκή “μονοκαλλιέργεια” για την χούντα του Ριάντ ήταν η εισβολή στην υεμένη, μαζί με τον άλλο τοξικό, των εμιράτων. Με σκοπό τον έλεγχο του στρατηγικής σημασίας λιμανιού του Aden και των στενών του Bab al Mandab. Μ’ αυτόν τον τρόπο τα δύο καθεστώτα θα ανέβαζαν την “γεωπολιτική αξία” τους, όχι με πετρελαϊκούς όρους…

Η εισβολή στην υεμένη δεν ήταν “όλη η ιστορία”. Ήταν αυτό που μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν άμεσα και φανερά οι δύο τοξικοί εναντίον του ιράν (εναντίον, δηλαδή, ενός καπιταλισμού με όμοια υδρογονανθρακική “μονοκαλλιέργεια” ως προς τις εξαγωγές του, αν και με πολύ περισσότερες δυνατότητες) νοούμενου πως άλλες πλευρές του στριμώγματος και εν τέλει του γονατίσματος του ιράν θα τις αναλάμβαναν οι σύμμαχοι. Οι ηπα και το ισραήλ. Με δυο λόγια η σαουδική αραβία (και τα εμιράτα) εισέβαλαν το 2015 στην υεμένη πολεμώντας εναντίον του ιράν· μαζί με το ψοφιοκουναβιστάν και το ισραηλινό απαρτχάιντ.

Θυμηθείτε: το 2015, πριν την ρωσική απόβαση στη συρία, ο isis ήταν έτοιμος να στριμώξει τον Άσαντ σε μια στενή λωρίδα γης στα παράλια της Μεσογείου… Ήταν έτοιμος να διαπραγματευτεί την «αναγνώριση του κράτους του» – στις ηπα είχαν αρχίσει οι σχετικοί προπαρασκευαστικοί προβληματισμοί… Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Πόσο παλιά φαίνεται πια εκείνη η εποχή!!!

Η ρωσική απόβαση και η αλλαγή γραμμής απ’ την Άγκυρα και την Ντόχα έφεραν τα πάνω κάτω… Μετά από 4 χρόνια το Ριάντ εξακολουθεί μεν να πολεμάει την Τεχεράνη στην υεμένη· αλλά οι συσχετισμοί δύναμης έχουν αντιστραφεί. Τώρα οι Houthis μεταφέρουν εύκολα τον πόλεμο όχι απλά στο εσωτερικό της σαουδικής αραβίας αλλά σε βάρος εκείνων των (πετρελαϊκών) περιουσιακών στοιχείων της που παραμένουν ακόμα με κάποια αξία· αφού, εν τω μεταξύ, η εξαγωγή αποσταθεροποίησης αγοράστηκε μεν αλλά δεν φτούρισε!

Με έναν συμβολικό αλλά και ουσιαστικό τρόπο, η εισβολή στην υεμένη, που ήταν τμήμα ενός ευρύτερου σχεδιασμού για την απαξίωση του ιρανικού πετρελαίου (και τον έλεγχο όλων των υπόλοιπων, αρχίζοντας απ’ το ιράκ και φτάνοντας ως το φυσικό αέριο του κατάρ…), αρχίζει να μετατρέπεται στο αντίθετο: σε απαξίωση του σαουδαραβικού πετρελαίου! Απ’ την άποψη του απρόσωπου καπιταλισμού δεν υπάρχει θέμα… Απ’ την άποψη, όμως, του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού υπάρχει και παραυπάρχει! Το είπαμε νωρίτερα: ποιός και πως βγαίνει στην άκρη του παιχνιδιού ή εντελώς έξω; Ποιός κερδίζει απ’ αυτό;

Εκείνος που θα είχε σοβαρό πρόβλημα με μια τέτοια απαξίωση σήμερα, αύριο, μεθαύριο, θα ήταν ο κινέζικος καπιταλισμός. Όχι μόνο εξαιτίας της μεγάλης ανόδου της τιμής (που αναμένεται από σήμερα…) αλλά και λόγω της έλλειψης. Με πρώτη την ρωσία (16% των εισαγωγών το 2018) το Ριάντ είναι ο δεύτερος προμηθευτής αργού στο Πεκίνο (13%). Τι σημαίνει όμως η συμφωνία μεταξύ Πεκίνου και Τεχεράνης για να αγοράζει με έκπτωση (το συντομότερο δυνατόν) το πρώτο ακόμα και όλη την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου της δεύτερης· και επιπλέον να αναλάβει την «ανάπτυξη» των σχετικών εγκαταστάσεων εξόρυξης; Το Πεκίνο, που απέχει ακόμα από μια εκτεταμένη «απο-υδρογοναθρακοποίηση» δείχνει ότι, τελικά, για παραπάνω από έναν λόγους, έχει αποφασίσει ότι ανάμεσα στους δύο ανταγωνιστές «μονοκαλλιεργητές» υδρογονανθράκων θα στηρίξει το ιράν, ακόμα και με στρατό. Αν, έτσι, το Πεκίνο «ξεγράφει» προοπτικά το συμμαχικό στην Ουάσιγκτον Ριάντ είναι βέβαια επειδή βλέπει μπροστά. Μια τέτοια εξέλιξη είναι για το Ριάντ ένα διαφορετικό αλλά ακόμα πιο οδυνηρό κτύπημα σε σχέση με την προχθεσινή επίθεση των Houthis. Και η σύμπτωση αυτών των κτυπημάτων είναι ιστορική.

Αυτό μπορεί να φανεί αμέσως. Αν το Ριάντ αναγκαστεί να ρίξει στο μισό την πετρελαϊκή παραγωγή του λόγω της επίθεσης τις επόμενες ημέρες / εβδομάδες, δύο μόνο κράτη στον κόσμο (εκτός απ’ τις ηπα) έχουν περισσευάμενη παραγωγική δυνατότητα που μπορεί να καλύψει την έλλειψη. Μαντέψτε ποια… Η βενεζουέλα και το ιράν… Που είναι υπό τις αμερικανικές “τιμωρίες”… Αλλά πουλάνε “παράνομα”…

(φωτογραφία: Στην υεμένη κανείς δεν πεθαίνει μόνος του εδώ και χρόνια…)

Ναι… Αλλά όχι εκεί που είμαι εγώ

Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Η Μόσχα απαγορεύει, λοιπόν, στο Τελ Αβίβ να “κάνει ό,τι θέλει” στην συριακή ή στη λιβανέζικη επικράτεια. Κάποιοι θα φωνάξουν “ζήτω: ιδού ο άξονας της αντίστασης…”

Όμως η Μόσχα δεν απαγορεύει στο Τελ Αβίβ να “κάνει ό,τι θέλει” απέναντι στην παλαιστινιακή αντίσταση· ας πούμε απέναντι στις διαδηλώσεις της Μεγάλης Επιστροφής στη Γάζα… Δεν απαγορεύει την φυλάκιση 1,5 εκατομυρίου παλαιστίνιων στη Γάζα, ούτε το απαρτχάιντ στη δυτική Όχθη… Εκεί ο ισραηλινός φασισμός μπορεί να σκοτώνει ελεύθερα.

Είναι υπενθύμιση: κανένα κράτος δεν πρόκειται να σώσει τους παλαιστίνιους, ό,τι και να διακηρύσσει. Τα κράτη είναι όργανα αφεντικών παντού· έχουν τα δικά τους συμφέροντα, αυτά υπηρετούν. Το πολύ πολύ που κάνουν τα κράτη που υποτίθεται “στηρίζουν” τους παλαιστίνιους, είναι να τους δίνουν λεφτά… (Λεφτά τους υπόσχονται και οι σύμμαχοι του Τελ Αβίβ…) Αλλά δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουν ούτε μια κεραία απ’ τα συμφέροντά τους για δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες δολοφονημένους παλαιστίνιους.

Είναι υπενθύμιση: ο αγώνας ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ αφορά (και πρέπει να αφορά) κοινωνικά ανταγωνιστικά, κινηματικά υποκείμενα. Σ’ όλον τον κόσμο. Κι αυτά, με την σειρά τους, μόνο να διαφθείρουν την συνείδησή τους μπορούν περιμένοντας κάποιο “κράτος ελευθερωτή”.

Όποιος βλέπει “άξονες αντίστασης” εκεί που υπάρχουν διακρατικές, ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και μόνο τέτοιες, βλέπει σίγουρα και τον Batman. Είναι υποχρεωτικό, απ’ την άλλη, να πάψουν οι πάντες να θεωρούν το δίκαιο των παλαιστινίων ανδρών και γυναικών σαν το «υπόλοιπο» τέτοιου είδους αντιθέσεων και αναμετρήσεων.

Χάνονται τα σήματα

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Βρέθηκε όμως το πλοίο. Αυτή η ιστορία με το Adrian Darya 1, το καταραμένο τάνκερ, είναι το πιο «βαρύ» ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων. Ένας δορυφόρος το ανακάλυψε (είχαν αραιώσει κάπως τα σύννεφα) να κάθεται ανέμελα δυο μίλια απέναντι απ’ το λιμάνι της Tartus (και που να πήγαινε το έρμο;) και υποθέτουμε ότι έχει ξεφορτώσει. Οπότε;

Σ’ αυτόν τον ζόρικο κόσμο, οι παλιολαμαρίνες έβγαλαν ακόμα κι αυτές την γλώσσα στον Pompeo: αν ήθελε να πείσει ότι το ψοφιοκουναβιστάν “ελέγχει” την Μεσόγειο (είτε γενικά είτε ειδικά την ανατολική) τότε απλά απέτυχε. Πράγμα που ήταν και το πιθανότερο – γιατί, λοιπόν, όλη η φασαρία; Άγνωστο. (Μπορεί να μην ξέρει ούτε το ψοφιοκουναβιστάν. Γαυγίζει επειδή αυτό μπορεί και ξέρει να κάνει…)

Κι ένα άλλο σήμα έχει χαθεί: καμμία γεώτρηση απ’ αυτές που η Λευκωσία θα ήθελε να γίνονται δεν προχωράει. Τα μόνο γεωτρύπανα που τρυπάνε όπου κρίνουν γύρω γύρω είναι τα τουρκικά. Αντίθετα οι εταιρείες στις οποίες το νοτιοκυπριακό καθεστώς παραχωρεί οικόπεδα το έχουν ξεκαθαρίσει: καμμία τρύπα (και καμμία εκμετάλλευση) χωρίς σταθερότητα για τα επόμενα χρόνια. Αλλιώς “γκάζι γιοκ”!

Η αποτυχία όλου εκείνου του φοβερού σχεδίου που προωθούσαν οι φαιορόζ εκφράζεται τώρα με την εκκωφαντική σιωπή για όσα φοβερά και τρομερά θα πάθαινε η Άγκυρα αν τολμούσε να…

Έχοντας και τα προσωπικά του προβλήματα (με τα ξεπλύματα) ο έρμος πλέον Αναστασιάδης αιωρείται πλέον ανάμεσα στην αναγνώριση της πραγματικότητας (και άρα την επίσημη διχοτόμηση) και σε μάλλον ατέρμονες συζητήσεις για μια κάποια “λύση” που έχει απορριφθεί ήδη απ’ το ελληνοκυπριακό φασισταριό: είναι γνωστό ότι δεν σκοπεύει να μοιραστεί τίποτα. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις; (Προσφέρεις παρασκηνιακά το 30% των εσόδων απ’ την εκμετάλλευση του αερίου στους τουρκοκυπρίους και τους παρακαλάς γονατιστός να μεσολαβήσουν στην Άγκυρα μπας και αρχίσουν οι δουλειές… Αυτό γίνεται. Αλλά ΔΕΝ πιάνει η δωροδοκία…)

Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή εμφανίστηκε διακριτικά κι αθόρυβα στην ελληνική καθεστωτική “καθημερινή” (στις 3 Σεπτέμβρη) ο πάνω χάρτης. Τον συνοδεύει μια “βαριά” υπογραφή: του προφέσορα Άγγελου Συρίγου, που τώρα δεν είναι μόνο πατριώτης καθηγητής παντειακής γεωπολιτικής και μηντιακός μαϊντανός αλλά και κυβερνητικός βουλευτής.

Προσέξτε, λοιπόν, σε ποιές περιοχές ο πατριώτης (αλλά και ρεαλιστής…) προφέσορ βλέπει τις “ακραίες διεκδικήσεις”, α) της τουρκίας σε βάρος του ελλαδιστάν (μόνο νοτιοανατολικά της Κρήτης) και β) των τουρκοκυπρίων σε βάρος των ελληνοκυπρίων (νότια της Κύπρου). Οι “δήθεν” διεκδικήσεις είναι στο βορρά, οπότε αφορούν την τουρκία.

Αν αυτά ήταν «προδοτικά», τότε θα είχε σηκωθεί κουρνιαχτός κατά του κυβερνητικού βουλευτή και “οργανικού” προφέσορα· θα είχε φάει επίπληξη, μπορεί και διαγραφή. Τίποτα δεν έγινε… Cool. Έτσι, πολύ απλά, ο προφέσορ φαίνεται να εκφράζει μια κάποια (ελληνική) ευρύτερη παραδοχή ότι τα υπόλοιπα – το κόκκινο χρώμα – δεν είναι “ακραίες διεκδικήσεις” της Άγκυρας. Δηλαδή ότι δικαιούται αυτήν την αοζ. (Εννοείται: ποια “αοζ του Καστελόριζου” οέο;)

Ας συνοψίσουμε λοιπόν τα “σπασμένα σήματα” σ’ αυτήν την ιστορική φάση: Η ανατολική Μεσόγειος ΔΕΝ είναι μια ελληνο-ισραηλινο-αμερικανική λίμνη· η ελληνική αοζ ΔΕΝ έχει σύνορα με την ελληνοκυπριακή· καμμία ιδιωτική εταιρεία ΔΕΝ βασίζεται σε πολεμικά για να κάνει τρύπες και δουλειές στην περιοχή· και η όποια μοιρασιά στην κύπρο αφορά τους νοτιοκύπριους (που ας ξεμπλέξουν όπως μπορούν).

Σημαίνουν αυτά “ειρήνη στην περιοχή”; Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι…

(φωτογραφία πάνω: στα αριστερά ίσα που διακρίνεται κάτω απ’ τα σύννεφα κάτι που μπορεί να είναι το καταραμένο τάνκερ· στα δεξιά είναι σίγουρα η καταραμένη Tartus…)

Συρία

Τρίτη 3 Σεπτέμβρη. Φαίνεται πως οι υποψίες μας ήταν σωστές. Σύμφωνα με χτεσινές δηλώσεις σύριου καθεστωτικού βουλευτή (που είναι τόσο εξειδικευμένες ώστε δεν προορίζονταν για ευρεία, προπαγανδιστική κατανάλωση…) ο Erdogan ξανα-ανέλαβε την αποστολή (απέναντι στον Putin λέει ο βουλευτής Safwan al-Qorbi, σαν μέλος του μπλοκ της Αστάνα λέμε εμείς) να «συμμαζέψει» τις αντικαθεστωτικές οργανώσεις στο Idlib, μετά την πετυχημένη προώθηση του συρο-ρωσικού στρατού στα νότια του θύλακα. Πρόκειται για τρεις κυρίως οργανώσεις: την Tahrir al-Sham al-Hay’at (η μεγαλύτερη) και τις Horras al-Din και Ansar al-Touhid…

Η ξαφνική αμερικανική «έφοδος απ’ τον ουρανό» καθάρισε 40 αξιωματικούς αυτών των δύο, μικρότερων οργανώσεων… Και επειδή οι επίσημες «εξηγήσεις» για την επίθεση είναι αμφίβολο αν θα έπειθαν ακόμα και «αμερικανάκια», ενώ οι διαμαρτυρίες της Μόσχας (δες χτεσινή αναφορά) έχουν πολλά υπονοούμενα, θεωρούμε ότι ο ψοφιοκουναβικός στρατός, δρώντας σαν «μυστικές υπηρεσίες» (ή μαφία, πράγμα που συχνά είναι το ίδιο) «καθάρισε» τους μεν (που πιθανότατα θα εξέταζαν τους όρους της συνθηκολόγησής τους) για να προειδοποιήσει τους δε, της Tahrir al-Sham, που είναι και η σαφώς πολυπληθέστερη οργάνωση… «Να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα». Η προειδοποίηση θα μπορούσε να επευθύνεται στη βάση της οργάνωσης…

Αν προσθέτει κάτι στα πιο πάνω, υπάρχει κι αυτό (το οποίο, πάντως, η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να διασταυρώσει). Η αραβική εφημερίδα al-Watan, επικαλούμενη πηγές της μέσα απ’ την Tahri al-Sham, έγραψε χτες ότι το αφεντικό της οργάνωσης (ονόματι Abu Mohammed al-Jolani) έδωσε στην Ουάσιγκτον την πληροφορία ότι οι δύο οργανώσεις (Horras al-Din και Ansar al-Touhid) τα έσπασαν με την “γραμμή” της ένοπλης αναμέτρησης με τον συριακό στρατό μετά από τουρκικές πιέσεις· όπως επίσης και στοιχεία για το σημείο που θα συγκεντρώνονταν οι αξιωματικοί τους. Κατά την al-Watan η αμερικανική επίθεση είχε στόχο να εμποδίσει την Άγκυρα απ’ το να επιβάλει την συνθηκολόγηση των αντικαθεστωτικών στο Idlib…

Δεν μας κάνει καμμία εντύπωση το ότι ο al-Jolani έχει πάρε – δώσε με την Ουάσιγκτον. Όμως σίγουρα έχει ακόμα περισσότερα με πιο κοντινούς: στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ…

Συνδυάστε, τώρα, αυτές τις εξελίξεις με την υποτιθέμενη «καλωσύνη» του ψόφιου κουναβιού, που θέλει δήθεν να «χαλαρώσει» την απόλυτη πίεση στην Τεχεράνη. Όταν ούτε οι πιο «κατεστραμμένοι» μισθοφόροι δεν μένουν ζωντανοί αν προσπαθήσουν να παραβιάσουν την γνωστή ιμπεριαλιστική γραμμή της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της, περιμένει κανείς στα σοβαρά αλλαγή γραμμής;

Συρία

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη. Επειδή έχει άμεση σχέση με την χθεσινή απορία μας για το από που ξεφύτρωσαν οι αμερικάνοι και κτυπάνε στο Idlib, το σημειώνουμε να υπάρχει εδώ· ίσως ξανάρθουμε το γεγονός.

Η Μόσχα εμφανίστηκε θυμωμένη («διπλωματικά» πάντα…) για την αμερικανική επίθεση / εκκαθάριση καμμιά 40αριά αξιωματικών αντικαθεστωτικών οργανώσεων. Υπονομεύει τις προσπάθειες για τον τερματισμό των εχθροπραξιών… Η επίθεση έγινε παραβιάζοντας όλες τις συμφωνίες και χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση των κύριων δυνάμεων που πολεμούν στην περιοχή δήλωσε ο βουλευτής Konstantin Kosashev, πρόεδρoς της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της ρωσικής βουλής. Και συνέχισε: Η επίθεση στη ζώνη αποκλιμάκωσης στο συριακό Idlib έγινε με σκοπό, πρώτα απ’ όλα, να δείξει ότι η Washington δεν σχεδιάζει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν άλλον και δεύτερον, ότι έχει έναν ενεργό ρόλο στην συριακή διαδικασία….

Για δυο λεπτά κυρ Kosashev.. Μπορεί να πρόκειται απλά για μια κουβέντα, σε στύλ «μην πάρετε αέρα και αρχίσετε τα σούρα φέρτα στο Idlib – ντάξει;» Αλλά επειδή κι εσείς τους βομβαρδίζατε μέχρι προχτές, αν το αμερικανικό κτύπημα «υπονομεύει τις προσπάθειες για τερματισμό των εχθροπραξιών» σημαίνει μήπως αυτό ότι οι εκκαθαρισθέντες και πεσόντες ήταν υπέρ του τερματισμού;

Κι αυτό το «δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν» η Ουάσιγκτον πως ακριβώς το εννοείτε; Μήπως ότι επίτηδες δεν (σας) ειδοποίησε για να μην προλάβετε να γλυτώσετε τους συγκεκριμένους αντικαθεστωτικούς;

Χμμμ…  (Πάντως αν συμβαίνουν τέτοια καταχθόνια πράγματα, μπορείτε κυρ Kosashev να πείτε στους επιζώντες αντικαθεστωτικούς: επειδή είτε θα σας σκοτώσουμε εμείς είτε αυτοί (οι «άλλοι»…), ελάτε υπό την προστασία μας και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουμε εμείς…)