Tag: συρία

Αν τα φοβερά σχέδιά του απέτυχαν τι θα αποκάνει το ελλαδιστάν; (1)

Δευτέρα 28 Οκτώβρη (00.06) >> Μια διευκρίνιση πριν απ’ όλα (επειδή είναι σίγουρο πως έχουν γίνει παρεξηγήσεις). Η κατάληξη -σταν που χρησιμοποιείται εκτεταμένα στα ανατολικά σημαίνει «κράτος». Καζακ-στάν: το κράτος των κοζάκων… Τατζικι-στάν: το κράτος των τατζίκων… Τουρκμενι-στάν: το κράτος των τουρκμένων… κ.ο.κ.

Επιπλέον, στην τουρκική επικράτεια, το ελληνικό κράτος αποκαλείται «γιουνανιστάν». Που σημαίνει: το κράτος των Ιώνων. Τους έλληνες τους αποκαλούν «γιουνάν», δηλαδή Ίωνες.

Η εκ μέρους μας χρήση της κατάληξης -σταν (ελλαδιστάν) δεν είχε ούτε έχει το νόημα της «υποτίμησης» (ή της ανατίμησης…) του ελληνικού κράτους∙ αλλά της δυσάρεστης υπενθύμισης προς την κυρίαρχη εθνική (δυτικόφιλη / κομπλεξική) ιδεολογία του ότι από πάρα πολλές απόψεις τόσο η μορφή κράτος όσο και η κοινωνία είναι ουσιαστικά μεσανατολίτικοι σχηματισμοί∙ έχοντας πετάξει στα σκουπίδια, οπωσδήποτε η κοινωνία, όσα θετικά είχε αυτό…

Καπιταλιστικοί σχηματισμοί – φυσικά!

Είναι υποτίθεται γνωστό (;) πως εδώ και μια τουλάχιστον 10ετία η «εθνική γραμμή» του ελληνικού ιμπεριαλισμού ήταν η «συνεταιρική κατάκτηση» και οπωσδήποτε ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου, για λογαριασμό των συνεταίρων σ’ αυτήν την εκστρατεία και, οπωσδήποτε, για λογαριασμό και των «μεγάλων συμμάχων» της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Αυτό μας επέβαλε να μιλάμε (και να γράφουμε) για «άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ», με διάφορα συμπληρώματα και προεκτάσεις.

Αυτή η «εθνική γραμμή» ήταν κατευθείαν συνέπεια των συμφερόντων του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», των εφοπλιστών. Και είχε μια σειρά στόχων: για το ελλαδιστάν (αλλά και για τους υπόλοιπους «τοπικούς» εταίρους) στόχος άμεσος ήταν η Άγκυρα. Επιπλέον όμως για την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο στόχος ήταν η Μόσχα, η κρίσιμη (και τελικά πετυχημένη) απόβασή της στο συριακό πεδίο μάχης, και οι δύο στρατιωτικές βάσεις της στη Λατάκεια (αεροπορική) και στην Tartus (ναυτική).

Η εκστρατεία «κατάληψης / ελέγχου» της ανατολικής Μεσογείου ήταν (και παραμένει) χωρίς αμφιβολία τμήμα του 4ου παγκόσμιου πολέμου! Και είχε διάφορα «επίπεδα». Για το ελλαδιστάν, για παράδειγμα, είχε το κωμικο-γελοίο «επίπεδο» της ελληνικής αοζ – που άφηνε στο τουρκικό καθεστώς (με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο) νερό ίσα για να γεμίσει μερικές μπανιέρες!! Το ελληνικό θράσος ήταν απίστευτο, και έμοιαζε να είναι με άγνοια οποιουδήποτε κινδύνου: το θεώρημα της «αοζ του Καστελορίζου» έσπαγε όλα τα κοντέρ, αλλά ενέπνεε τον ντόπιο εθνικισμό επί χρόνια:

Για να δείξουμε το βάρος, την έκταση και την ένταση αυτής της εκστρατείας για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό, όπως και το βάρος, την έκταση και την ένταση των συμμαχιών του σ’ αυτήν, θα έπρεπε να γράψουμε βιβλίο. Τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής για κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες. Για να εικογραφήσουμε (έστω) αυτό το βάρος / έκταση / ένταση (έτσι ώστε να αναρωτηθούμε μεγαλόφωνα: και τώρα τι ω ελλαδιστάν;) κάνουμε ένα φωτογραφικό μίνι-αφιέρωμα. Δείτε το σαν στατικό ντοκυμαντέρ (θα μπορούσε να είναι και κανονικό… αν είχαμε χρόνο…). Επιπλέον: δεν πρόκειται για γεγονότα του παρελθόντος, περασμένα – ξεχασμένα! Αλλά για γεγονότα που έχουν διαμορφώσει το παρόν!

Οπωσδήποτε σαν υλικό τεκμηρίωσης δεν είναι αρκετό. Είναι ενδεικτικό. (Μετά το τέλος του οι … απορίες μας…)

(Αυτό το στατικό ντοκυμαντέρ θα παρουσιαστεί, λόγω χώρου, σε δύο συνέχειες. Σήμερα – και την επόμενη Δευτέρα).

Έχοντας μόλις διασωθεί κυβερνητικά (και έχοντας μόλις συντρίψει την αναιδή εε – ε;) ο έλληνας πρωθ. (το παρατσούκλι που του δώσαμε: τενεκεδένιος…) συναντιέται τον Σεπτέμβρη του 2015 με τον χασάπη του Καϊρου Sisi. Για την «πρώτη-φορά-κάτι…» η χούντα της αιγύπτου και οι χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι που εξοντώνονταν (και εξοντώνονται…) στα κάτεργά της δεν είχαν καμία αξία. Ή μπορεί να ήταν λάδι-στα-γρανάζια των «ελληνικών επενδύσεων» στον αιγυπτιακό καπιταλισμό και, φυσικά, στην μεγάλη εθνική αντιτουρκική εκστρατεία της ανατολικής Μεσογείου. Στην φωτο διακρίνονται αριστερά ο αγγλόφιλος ογκόλιθος της εξωτερικής πολιτικής και ο «αντ’ αυτού».

Σ’ αυτά τα κόλπα μια φορά είναι καμία… Τέσσερεις μήνες μετά, τον Δεκέμβρη του 2015, ξανά αγκαλιές με τον χασάπη…

Εν τω μεταξύ, απ’ τον Σεπτέμβρη του 2015, η Μόσχα, σε συνεργασία με τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και την Hezb’ Allah (ο στρατός του καθεστώτος Άσσαντ είχε τα χάλια του…) αρχίζει το ξήλωμα του αμερικανο-αγγλο-γαλλικού σχεδίου για τη «νέα μέση Ανατολή», δηλαδή το «κράτος isis»… Για λογαριασμό του Άσσαντ, αλλά και για να προστατέψει τις βάσεις της στις ακτές της συρίας.

Η κατάσταση στη συριακή επικράτεια τον Σεπτέμβρη του 2015 ήταν αυτή:

Με μαύρο το «κράτος isis», με κίτρινο το «κράτος ypg»… Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν ως τότε… Η “νέα μέση Ανατολή” στα καλύτερά της!

Mέση Ανατολή: παλιοί χειμώνες…

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (01.15) >> Μπορεί την δεκαετία του ’80 να απέτυχαν, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν! Τι; Ότι η ισλαμική επανάσταση στο ιράν κρατικοποίησε το 1979 τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στερώντας τα απ’ την agglo-persian oil company, που συστάθηκε το 1909 για να εκμεταλλεύεται αυτά ακριβώς τα κοιτάσματα: μετά αυτήν την τεράστια απώλεια η εταιρεία ονομάστηκε «british petroleum» – BP…

Όταν, για παράδειγμα, το 2001 η Ουάσιγκτον ξεκίνησε τον «μακρύ, προληπτικό, αντιτρομοκρατικό πόλεμο», η Τεχεράνη ήταν στη λίστα των 7 κρατών που ο us army σκόπευε να «καθαρίσει». Αμέσως μετά την αμερικανική εισβολή στο ιράκ (άλλο μέλος της λίστας…) η Ουάσιγκτον ετοιμαζόταν για την συρία, τον λίβανο και το ιράν:

Κάποιοι θα πρέπει να τον θυμούνται τον αμερικάνο στρατηγό Wesley Clark: ήταν ο ανώτατος διοικητής του νατο στα τέλη της δεκαετίας του ’90… Αυτός ο τύπος λοιπόν, στην αποστρατεία πια, διηγείται (η συνέντευξη είναι το 2007) πως ανακάλυψε τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη του 2001 ότι ο us army επρόκειτο να “τακτοποιήσει” 7 (ολογράφως: επτά) κράτη, μέσα σε 5 χρόνια: ιράκ, συρία, λίβανο, λιβύη, σομαλία, σουδάν∙ and last but not least ιράν…

Παρά τις θριαμβευτικές δηλώσεις η κατοχή του ιράκ δεν πήγε καθόλου καλά για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς, σχεδόν εξ’ αρχής. Η «τακτοποίηση» της Τεχεράνης και της Δαμασκού αναβλήθηκε, αλλά δεν εγκαταλείφθηκε! Με τις «δυσκολίες» της κατοχής του ιράκ (αλλά και του αφγανιστάν) να οξύνονται, η Ουάσιγκτον έπρεπε να βρει έναν «εργολάβο», να κάνει τη βρώμικη δουλειά της “δημιουργίας της νέας μέσης Ανατολής”… Ένας που δημιουργήθηκε ήταν ο isis, αλλά από καθαρά στρατιωτική άποψη είχε περιορισμένα μέσα. Ένας πληρέστερος και καλύτερος ήταν επίσης εύκολος: το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς ήταν πρόθυμο και διατεθειμένο – πάντα για λόγους «αυτοάμυνας». To 2005:

Αλλά ακόμα και το 2019:

το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς μπορούσε να ποντάρει στο ιμπεριαλιστικό βαθύ κράτος των ηπα (και το ανάποδο) αν θεωρούσε/σαν ότι υπάρχει μια «ευκαιρία». Υπάρχει;

Ένα γαλλικό φασιστόμουτρο «νέος φιλόσοφος» κάποτε, θεωρεί πως «ναι»:

Το ισραήλ δεν έχει εισβάλει στον λίβανο – τον απελευθερώνει…

Ένα αμερικανικό φασιστόμουτρο, «πολιτικός σχολιαστής», θεωρεί το ίδιο:

Και ένα γνωστό παράσιτο, ο βασιλικός σώγαμπρος (του ψόφιου κουναβιού) Kushner, που ονειρεύεται μια άδεια Γάζα ώστε να φτιάξει εκεί ακριβές τουριστικές βίλες με θέα στη θάλασσα, θέλει κι αυτός «να τελειώνει η δουλειά» (και με το ιράν…)

Αυτοί βέβαια είναι μεμονωμένα πρόσωπα μέσα σε πολλά άλλα μεμονωμένα πρόσωπα του ίδιου φυράματος (και του ίδιου πελατολογίου…) Οι μηχανισμοί, οι κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί, ειδικά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο, θεωρούν ότι η βροχή-από-ιρανικούς-πυραύλους στις 1 Οκτώβρη είναι μια «ευκαιρία»;

Ή μήπως οι πνιγμένοι (του ουκρανικού πεδίου μάχης) προσπαθούν να πιαστούν απ’ τα μαλλιά τους; Μήπως νομίζουν ότι βρήκαν το λίγο «Περλ Χάρμπορ» που τους βολεύει, χωρίς νεκρούς μεν, αλλά…;

Η άλλη κατοχή: της συρίας

Δευτέρα 19 Αυγούστου (00.20) >> Στη σκιά του αίματος και του πόνου της Παλαιστίνης, οι ιρακινές και οι συριακές πολιτοφυλακές σημαδεύουν (και «θυμίζουν») το αφεντικό-του-χωροφύλακα με τακτικές πλέον πυραυλικές επιθέσεις: την Ουάσιγκτον. Η συριακή επικράτεια ανατολικά του Ευφράτη κατέχεται απ’ τον αμερικανικό στρατό, στο όνομα μιας κάποιας υποτιθέμενης «αντιτρομοκρατίας» (κατά του isis) – η οποία ήταν ακριβώς το αντίθετο. Το 2015 οι αμερικάνοι πεζοναύτες που είχαν παρκάρει σ’ αυτήν την περιοχή ήταν μόλις 50. Αλλά τότε εμφανίστηκε ο ρωσικός στρατός (και η αρχή του τέλους του isis…) – οπότε μέσα σε δύο χρόνια, ως τα τέλη του 2017, οι 50 είχαν γίνει 2.000. Συν τις πολλές χιλιάδες των βασάλων της Ουάσιγκτον, των ypg.

Η πρώτη χρονικά αμερικανική βάση ήταν (και είναι)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Παλαιστίνη, μέση Ανατολή 2

Δευτέρα 29 Ιούλη (00.16)>> H «Διακήρυξη του Πεκίνου» ανακοινώθηκε στις 23 Ιούλη. Πέντε ημέρες νωρίτερα, στις 18 Ιούλη (λαμβάνοντας ίσως υπόψη αυτό που θα ερχόταν απ’ την κίνα) η βουλή του απαρτχάιντ, θεοναζί καθεστώτος με ψήφους 68 υπέρ, 9 κατά, και την αποχή της «κοσμικά» φασιστικής αντιπολίτευσης του Yair Lapid (αποχή που οφείλεται μόνο στο ότι δεν ήθελε να «εκτεθεί», όχι στο ότι διαφωνούσε…) αποφάσισε ότι …Οποιοδήποτε παλαιστινιακό κράτος αποτελεί υπαρξιακή απειλή για το ισραήλ και τους πολίτες του, θα επιμηκύνει την σύγκρουση ισραήλ – παλαιστινίων και θα αποσταθεροποιήσει την περιοχή… Με άλλα λόγια «κανένα παλαιστινιακό κράτος ποτέ και πουθενά – παντού απαρτχάιντ και μόνον αυτό!»

Στις 21 Ιούλη, 3 ημέρες μετά την θεοναζί απόφαση, ο αρχιχασάπης έκανε την βόλτα του απ’ την παρακμιακή σύμμαχο (: ηπα) για να εισπράξει συμπαράσταση, χειροκροτήματα, οπωσδήποτε όπλα και πυρομαχικά, ίσως και μελλοντικές «δουλειές». Υποτίθεται ότι η αδιαπραγμάτευτη «γραμμή» του αμερικανικού καθεστώτος είναι η «λύση των δύο κρατών»∙ κανείς όμως δεν αμφισβήτησε την απόφαση του θεοναζί καθεστώτος, τόσο φρέσκια ώστε να είναι αδύνατο να παραληφθεί… Ούτε έγιναν δημόσιες δηλώσεις για την «προώθηση» του ειρηνοποιού Πεκίνου∙ ως να μην υπάρχει… Αντίθετα η αποθέωση του αρχιχασάπη απ’ το αμερικανικό «εκτελεστικό» (μαζί και η ντροπαλή «αποχή» διάφορων «δημοκρατικών» που απλά σκέφτονται τις επερχόμενες κάλπες και το κίνημα υπέρ της Παλαιστίνης) όχι μόνο δεν έχει ιστορικό προηγούμενο αλλά ήταν η πιο εμφατική βουτιά-στο-αίμα που θα μπορούσε να υπάρξει ως σήμερα. Εν τω μεταξύ η ρωσική βουλή «καταδίκασε έντονα» την θεοναζί απόφαση (θυμίζοντας το πτώμα: “αυτή η απόφαση είναι αντίθετη με τις «συμφωνίες του Όσλο»”) και καλώντας τον πλανήτη να καταδικάσει επίσης…

Ας μην περάσει απαρατήρητο κι αυτό: στις 19 Ιούλη, την επόμενη ημέρα της θεοναζί απόφασης, το «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» (ICJ), ο δικαστικός βραχίονας του οηε, ανακοίνωσε τελεσίδικα και ομόφωνα ότι η «παράνομη κατοχή» της Παλαιστίνης είναι πλέον απαρτχάιντ. (Πράγμα που σημαίνει ότι είναι καθήκον κάθε κράτους στον πλανήτη να επιβάλει εμπάργκο, κυρώσεις, τιμωρίες… κλπ… Υποθέτουμε ότι στην πρώτη γραμμή θα βρεθεί το ελλαδιστάν, γιατί πρωί – μεσημέρι – βράδυ ορκίζεται στη “διεθνή νομιμότητα”… Με την “διεθνή νομιμότητα” κοιμάται, με την “διεθνή νομιμότητα” ξυπνάει…)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Who will care for you america?

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Οι αμερικάνοι δημοκρατικοί, ως γνωστόν, απασχολούνταν ως χτες με το αν ο νυσταλέος Jo αντέχει να κατέβει στον στίβο στις 5 Νοέμβρη, να νικήσει και να σταθεί ως κεντρική πολιτική βιτρίνα άλλα 4 χρόνια, ως το τέλος του 2028.

Μόνο που υπάρχει ένα διαφορετικό, πιο άμεσο προβληματάκι. Ο νυσταλέος Jo είναι υποχρεωτικά πρόεδρος ως το τέλος της χρονιάς, για άλλους 5,5 μήνες δηλαδή. Πρέπει να διαχειριστεί οτιδήποτε προκύψει εσωτερικά αυτούς τους 5,5 μήνες∙ με αυτό το «εσωτερικά» να τρίζει έντονα….

Οι γνωστοί rivals παρακολουθούν. Όχι για να επιτεθούν στην Ουάσιγκτον ή για να χαλάσουν την «γιορτή της δημοκρατίας»! Απλά η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη έχει πολλά «ανοίγματα», σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Η εκδήλωση οξυμένων εσωτερικών προβλημάτων είναι ιδανική για την «αύξηση των εξωτερικών πιέσεων» σε κάποια απ’ αυτά τα σημεία.

Όπως λένε διάφοροι σοφοί-με-το-κιλό: 5,5 μήνες είναι πολύς καιρός πολιτικά. Και γεωπολιτικά θα προσθέταμε: κάποιες κινήσεις όχι ευχάριστες για την Ουάσιγκτον διαγράφονται ήδη στον ορίζοντα…

Μεσανατολικό πεδίο μάχης (γεω-ιστορικές σημειώσεις 1)

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.13) >> Ένας χωροφύλακας που αντί να προστατεύει τα αφεντικά του χρειάζεται την ενεργή, άμεση, τοις μετρητοίς δική τους προστασία για να συνεχίσει να υπάρχει είναι ένας χωροφύλακας ξεπερασμένος… μπελάς… μπορεί και επικίνδυνος.

Η μεγάλη χρησιμότητα για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς της εποικιστικής αποικιοκρατίας που μορφοποιεί το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς στη μέση Ανατολή άρχισε να ατονεί απ’ τα ‘90s και μετά: όταν η Ουάσιγκτον απέκτησε, για πρώτη φορά στον 20ο αιώνα, δικές της βάσεις στην αραβική χερσόνησο, μετά την «καταιγίδα της ερήμου». Θυμίζουμε την reason d’etre της δημιουργίας, μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, του ισραηλινού κράτους: ο δυτικός στρατιωτικός έλεγχος στην αραβική χερσόνησο και στα πετρέλαιά της – και στη διώρυγα του Σουέζ.

Μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου και την γρήγορη αμερικανο-αγγλική στρατιωτική απόβαση στην αραβική χερσόνησο, η σημασία του δυτικού χωροφύλακα άρχισε να σχετικοποιείται.

Ήταν τότε, το 1992, που το δημοκρατικό γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον υπό τον Clinton, υποχρέωσε το Τελ Αβίβ και τον Αραφάτ να υπογράψουν τις (στην πραγματικότητα άθλιες για τους Παλαιστίνιους) «συμφωνίες του Όσλο». Εκείνο που επεδίωκε ουσιαστικά η Ουάσιγκτον έχοντας αποβιβαστεί πια «αυτοπροσώπως» στις ακτές-των-βαρβάρων (άρα με σαφώς μικρότερη ανάγκη για έναν χωροφύλακα…), ήταν να μετατρέψει την κατοχή της Παλαιστίνης από διεθνές ζήτημα (όπως ήταν ως τότε επί δεκαετίες, ακόμα πιο έντονα μετά την πρώτη intifada) σε διμερές, μεταξύ Τελ Αβίβ και «παλαιστινιακής αρχής». Στην μεγάλη κλίμακα ήταν ένα είδος υποτίμησης-του-χωροφύλακα, κάτι που οι αποικιοκράτες / κατοχικοί του Τελ Αβίβ κατάλαβαν εύκολα: θα μπορούσαν μεν να βασίζονται στην δυτική ανοχή (ακόμα και να την αγοράζουν!!!) ενεργώντας αποκλειστικά για δικό τους λογαριασμό (δηλαδή: επιταχύνοντας το απαρτχάιντ) αλλά δεν επρόκειτο να έχουν την γεωπολιτική αξία των ‘60s, των ‘70s και των ‘80s.

Εκτιμάμε πως εξαιτίας αυτής της σχετικής μείωσης-της-γεωπολιτικής-αξίας του χωροφύλακα της δύσης στη μέση Ανατολή άρχισε απ’ την δεκαετία του 1990 και μετά η όλο και πιο βίαιη μετατροπή του δυτικού χωροφύλακα / αποικιοκράτη σε «θεοναζί κράτος για τον εαυτό του». Η εθνικιστική διάσταση του project ισραήλ έπρεπε όχι απλά να υπερκαλύψει την διεθνή έκπτωση της (δυτικής) αξίας του αλλά, επιπλέον, να του δώσει μια καινούργια διεθνή / ρατσιστική αξία, ως προπύργιο του πρωτοκοσμικού «πολιτισμού» απέναντι στην «μουσουλμανική / ισλαμική βαρβαρότητα», την καπιταλιστικά πρωτόγονη Ανατολή.

H «επίσκεψη» (η εισβολή δηλαδή) του φασίστα (και μετέπειτα πρωθυπουργού) Ariel Saron, των μπράβων του και όλης της κουστωδίας του στο al Aqsa τον Σεπτέμβρη του 2000 (που προκάλεσε την 2η intifada, ως το 2005), εισβολή που τυπικά απαγορευόταν επί δεκαετίες (το al Aqsa είναι ο 3ος σε παγκόσμια σημασία ιερός τόπος για τα σχεδόν 2 δις μουσουλμάνων του πλανήτη) υπήρξε μια κομβική στιγμή αυτής της εκστρατείας αυτο-επιβεβαίωσης και αυτο-νομιμοποίησης του χωροφύλακα∙ εκστρατεία που κλιμακώνεται ως σήμερα.

Απ’ την άλλη μεριά η αμερικανική (δυτική) «γραμμή» για την «τύχη-του-χωροφύλακα» άρχισε να γίνεται αναγκαστικά τακτικίστικη αφού χανόταν πια η στρατηγική σημασία του:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μεσανατολικό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 1 Απρίλη (ανάρτηση: 00.56)>> Ενόσω το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς αποτυγχάνει να υποτάξει την παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα, προσπάθει να ανοίξει με βολικό για το ίδιο τρόπο χειρότερους λογαριασμούς με την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ. Ποιος είναι ο βολικός τρόπος; Να «δικαιολογήσει» την μαζική χρήση αεροπορικών βομβαρδισμών, όχι μόνο στο νότιο λίβανο αλλά οπουδήποτε γουστάρει∙ να «μετατρέψει την Βηρυτό σε Γάζα» όπως έχει απειλήσει.

Ως τώρα η λιβανέζικη οργάνωση έχει καταφέρει να επιβάλλει την τακτική της: έχει αναγκάζει το θεοναζί καθεστώς να αδειάσει εδώ και μήνες μια ζώνη 20 χιλιομέτρων στο βορρά του∙ και παρά τις προκλητικές επιθέσεις του στη Βηρυτό, η Χεζμπ’ Αλλάχ επιμένει να κτυπάει οποιαδήποτε στρατιωτική συγκέντρωση κυρίως μέσα σ’ αυτή τη ζώνη. Με δυο λόγια χρησιμοποιεί το πιο «ελαφρύ» μέρος των πυραύλων της (και άλλου είδους ανάλογα όπλα) με αποτελεσματικότητα. Αν και το Τελ Αβίβ παραδέχεται μόνο 10 νεκρούς στρατιώτες του σ’ αυτές τις μάχες, ο πραγματικός αριθμός ξεπερνάει τους 230∙ έναντι περίπου 260 απωλειών της Χεζμπ’ Αλλάχ.

Ποια είναι η απάντηση του ισραηλινού στρατού σ’ αυτήν την αφόρητη «καθήλωσή» του; Εκείνη που θα περίμενε κανείς από έναν αχαλίνωτο μιλιταρισμό: επέκταση και όξυνση των επιθέσεων επί συριακού εδάφους! Όχι μόνο στη Δαμασκό αλλά και στο Aleppo…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μεσανατολικό πεδίο μάχης (1)

Δευτέρα 5 Φλεβάρη>> Την προηγούμενη εβδομάδα γράφαμε (τα πρώτα φέρετρα):

… Υπάρχει άλλη επιλογή για την Ουάσιγκτον; Προσωρινά ίσως: βαρύς βομβαρδισμός θέσεων των ανταρτών… Όμως θα ακολουθήσουν κι άλλες επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις, κι άλλοι νεκροί πεζοναύτες∙ ο χρόνος δεν κυλάει υπέρ της… 

Το πρώτο έγινε ήδη, με την απειλή ότι θα ξαναγίνει. Παρά την βαριά και εντυπωσιακή σκηνοθεσία (αμερικανικά «στρατηγικά βομβαρδιστικά» που κτυπάνε από πολύ μεγάλη απόσταση, για λόγους ασφαλείας…) πρόκειται για συμβολικές επιθέσεις. Η Ουάσιγκτον είναι υποχρεωμένη να ειδοποιεί έγκαιρα και με ακρίβεια για τους στόχους της: αν είναι στη συριακή επικράτεια πρέπει να ειδοποιεί την Μόσχα, μην και βρεθεί κάποιος ρώσος στρατιώτης στο στόχο και προκύψουν άλλα∙ αν είναι στην επικράτεια του ιράκ πρέπει να ειδοποιεί την Βαγδάτη, μην και βρεθεί κάποιος ιρακινός στρατηγός σε λάθος σημείο… Μ’ αυτό το δεδομένο οι επιθέσεις αφορούν υποδομές (αυτές που δεν είναι υπόγειες: τούνελ υπάρχουν παντού σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου!) και έχουν ελάχιστες ανθρώπινες απώλειες.

Δεν παύουν ωστόσο να είναι κανονικές επιθέσεις. Συνοδευόμενες – στη συγκεκριμένη περίπτωση – από ισραηλινό βομβαρδισμό του αεροδρομίου της Δαμασκού: κάτι σαν καταμερισμός αρμοδιοτήτων. Για την Ουάσιγκτον δεν είναι σωστό και πρέπον να κτυπάει στη Δαμασκό, επειδή αυτό θα θεωρηθεί επίθεση κράτους – σε – κράτος∙ για το θεοναζί, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ οι επιθέσεις στη Δαμασκό είναι απλά η συνηθισμένη βρωμοδουλειά, που την κάνει ευχαρίστως (μέχρι να βάλει «stop» η Μόσχα…).

Όμως δεν τελειώνει εδώ η ιστορία: οι μικρότερες ή μεγαλύτερες αμερικανικές βάσεις στη συριακή και στην ιρακινή επικράτεια παραμένουν πάντα στόχος. Και το ζητούμενο λέγεται όλο και πιο ανοικτά και καθαρά, τόσο δυνατά μάλιστα ώστε στην Ουάσιγκτον παραδέχονται (έμμεσα κατ’ αρχήν) ότι το έχουν υπόψη τους: yankees go home!!! Μήπως μια προεδρία ψόφιου κουναβιού θα τα μάζευε και θάφευγε, αφού άλλωστε το ήθελε και στην προηγούμενη θητεία;

Χμμμ… Το ζήτημα είναι πια ιδιαίτερα περίπλοκο.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μεσανατολικό πεδίο μάχης (2)

Δευτέρα 5 Φλεβάρη>> Η τακτική των προβοκατσιών απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ (αλλά και του Λονδίνου…), για να χρησιμοποιηθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεν είναι καθόλου άγνωστη διεθνώς. Η πιο πρόσφατη «βόμβα στο ψαχνό» στο ιράν και η «επανεμφάνιση του … isis» μπορεί να αποδειχθεί η σταγόνα-που-ξεχύλισε-το-ποτήρι, κι όχι μόνο για την Τεχεράνη: τέτοιου είδους «κτυπήματα» είναι αδύνατο να αντιμετωπίζονται πάντα έγκαιρα. Έτσι ορισμένες κινήσεις όχι κατ’ αρχήν (ή όχι μόνο) στρατιωτικές αλλά μάλλον πολιτικο-στρατιωτικές φαίνεται να επιταχύνονται.

Στις 24 και στις 25 Γενάρη συναντήθηκαν στην Αστάνα εκπρόσωποι της Μόσχας, της Τεχεράνης και της Άγκυρας (: «μπλοκ της Αστάνα», μην το ξεχνάτε!) με θέμα την Γάζα – αλλά και την συρία. Στην τελική ανακοίνωση μεταξύ άλλων υπέδειξαν έμμεσα αλλά καθαρά ως ζητούμενό τους την εκδίωξη του us army απ’ την συριακή επικράτεια. (Η Ουάσιγκτον, σε συνεργασία με τους υπεργολάβους της των ypg έχουν καταλάβει περίπου το ¼ της συριακής επικράτειας, ανατολικά του Ευφράτη).

Δυο βδομάδες αργότερα η Δαμασκός (που είναι το «αόρατο» μέλος του μπλοκ της Αστάνα) έβγαλε ανακοίνωση για το ίδιο θέμα, μιλώντας πιο καθαρά και συγκεκριμένα για την χρήση του isis απ’ την Ουάσιγκτον.

Λόγια-του-αέρα; Όχι ακριβώς: πρόκειται για την πολιτική κάλυψη της τρέχουσας δράσης των ένοπλων οργανώσεων κατά των αμερικανικών βάσεων τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ∙ πολιτική κάλυψη που προέρχεται απ’ την Τεχεράνη, την Δαμασκό, αλλά και την Μόσχα και την Άγκυρα!!! Ακόμα περισσότερο: πολιτική κάλυψη οποιασδήποτε κλιμάκωσης που θα έχει αυτόν τον στόχο: να αδειάσει η Ουάσιγκτον τουλάχιστον αυτές τις δύο επικράτειες, του ιράκ και της συρίας…

Αυτά συμβαίνουν ενόσω εκτός απ’ την αναμενόμενη ανακοίνωση της εμβάθυνσης της στρατιωτικής σχέσης Τεχεράνης – Μόσχας έρχεται και η επίσημη αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Δαμασκού και Άγκυρας! Έχει γίνει αρκετή προεργασία (κυρίως σε ότι αφορά την «διαχείριση» του Idlib), ουσιαστικά ποτέ δεν διακόπηκαν οι «υπόγειες» σχέσεις μεταξύ τους, και εκείνο που εκκρεμεί τώρα είναι η πανηγυρική συνάντηση του Erdogan με τον παλιόφιλο Assad.

Συμφωνούν, αυτό είναι ξεκάθαρο: yankees go home! (Αρκεί να διαφανεί κάτι τέτοιο στον ορίζοντα για να γυρίσουν οι ypg στα χωριά τους στη βορειοανατολική συρία επιστρέφοντας τις πετρελαιοπηγές απ’ τις οποίες κάνουν τώρα λαθρεμπόριο στο νόμιμο ιδιοκτήτη τους, στη Δαμασκό…) Μια τέτοια επίσημη «αποκατάσταση σχέσεων» μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού θα συμπληρώσει τις ήδη τρέχουσες εξελίξεις: η πετροχούντα των εμιράτων άνοιξε και πάλι την πρεσβεία της στη Δαμασκό, μετά από 13 χρόνια∙ ενώ ο άλλος πετροχουντικός, ο τοξικός του Ριάντ, έχει στείλει ήδη τον πρεσβευτή του και μια ομάδα διπλωματών στη Δαμασκό… Μόλις τελειώσει η ανακαίνιση της σαουδαραβικής πρεσβείας στην πρωτεύουσα της συρίας, θα φύγει απ’ το ξενοδοχείο που τώρα είναι η ανεπίσημη έδρα του και θα εγκατασταθεί όμορφα κι ωραία.

Η συριακή και η ιρακινή επικράτεια ήταν καίριες στο αμερικανικό / δυτικό σχέδιο για τη «νέα μέση Ανατολή» απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’10, μέσω της διάλυσης των κρατών και της δημιουργίας διάφορων «φυλετικών» κρατιδίων, με μεγαλύτερο εκείνο του isis. Η «νέα μέση Ανατολή» μοιάζει τώρα σαν ένας εφιάλτης που απομακρύνεται στο βάθος της ιστορίας∙ γι’ αυτό η «επανεφεύρεση» του isis είναι ένας ελεεινός αναχρονισμός απ’ την μεριά της χρεωκοπημένης υπερδύναμης και των συμμάχων της.

Όταν θα έχει γίνει ολοφάνερο τι είδους καταλύτης ήταν η «εισβολή του al Aqsa», και γιατί δολοφονούνται με τέτοια λύσσα τόσες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά στη Γάζα (και στη Δυτική Όχθη), πολλοί θα πρέπει να καταπιούν όχι μόνο τις γλώσσες τους αλλά και τα κεφάλια τους…

Τα πρώτα φέρετρα

Δευτέρα 29 Γενάρη>> Οι πονοκέφαλοι της Ουάσιγκτον θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Μόλις χτες έφτασαν τα επίσημα μαντάτα για τους πρώτους 3 νεκρούς αμερικάνους πεζοναύτες, από επίθεση drone στη μίνι-βάση τους (ονόματι «Tower 22») κοντά στο τριεθνές σύνορο ιορδανίας, συρίας, ιράκ. Πάνω από 25 τραυματίστηκαν, κάποιοι σοβαρά.

Η συγκεκριμένη μίνι-βάση ανήκει σ’ ένα σύμπλεγμα αμερικανικών βάσεων που έχουν σκοπό να ελέγχουν την οδική σύνδεση μεταξύ δυτικού ιράκ και κεντρικής συρίας. Όλες οι βάσεις στην “area 55” είναι σαφής στόχος της αντικατοχικής αντίστασης…

Τι κάνεις τώρα ω νυσταλέε αρχιστράτηγε; Εδώ και μέρες οι πλέον πολεμοκάπηλοι στην Ουάσιγκτον περίμεναν τον «πρώτο νεκρό» κάπου στη συρία ή στο ιράκ, για να κηρύξουν πόλεμο … στο ιράν. Μετά από 100 τουλάχιστον επιθέσεις διάφορων αντιστασιακών οργανώσεων σε αμερικανικές βάσεις στην περιοχή προέκυψαν τρεις μαζί…

Το μοιρολόι του νυσταλέου Jo δεν παραλείπει να υποδείξει ότι πρόκειται για «ριζοσπαστικές ομάδες υποστηριζόμενες απ’ το ιράν»:

Όμως άλλο να το λες (ότι θα «εκδικηθείς» το ιράν) και άλλο να το κάνεις:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.