Tag: στρατός

Δεν πολεμάμε για κανέναν! 2

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Την ίδια περίοδο που το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, με «μπροστάρη» τον ογκόλιθο, έτρεχε (και τα σάλια έτρεχαν) να δει πόσα μπορεί να «πιάσει» απ’ την καινούργια δεξιά ψοφιοκουναβική διοίκηση (αφού η προηγούμενη, του Ομπάμα, έδειχνε ελάχιστο ενδιαφέρον για τα ελληνικά γεωπολιτικά προσόντα)· την ίδια περίοδο που το ισραηλινό λόμπυ στις ηπα φρόντιζε για τις ελληνοαμερικανικές επαφές (αλλά και την μεταγενέστερη επίσημη επίσκεψη του τενεκεδένιου εξοχότατου στην Ουάσιγκτον), ο ίδιος ογκόλιθος σε συνεργασία με τον δεξιό Αναστασιάδη φρόντιζαν να βουλιάξει άλλη μια οηέδικη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού», σε διάφορα ελβετικά θέρετρα.

Το εργαλείο του βουλιάγματος ήταν η ελληνική / ελληνοκυπριακή απαίτηση (εντελώς προβοκατόρικη με βάση την συμφωνία ίδρυσης του κυπριακού κράτους…) πρώτα να συμφωνήσει η Άγκυρα ότι θα αποσύρει όλον τον στρατό της απ’ τη βόρεια κύπρο και μετά να γίνει η συμφωνία για τα υπόλοιπα… Το βούλιαγμα έγινε (δεν ήταν δύσκολο…), αλλά την παρτίδα την κέρδισε τότε ο Erdogan. Ο οποίος μέχρι την οριστικοποίηση του βουλιάγματος πρότεινε κάτι λογικό: την σταδιακή αποχώρηση του τουρκικού στρατού καθώς θα προχωράει η θεσμική συγκρότηση του (νέου / ενιαίου) κυπριακού κράτους. Είχαμε υποστηρίξει τότε απ’ τις σελίδες του χάρτινου Sarajevo (και εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε) ότι η ελληνική τακτική, πέρα απ’ τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ήταν σημαντική εκδούλευση και στα αγγλικά: το «βούλιαγμα» εξασφάλισε την παραμονή των αγγλικών βάσεων στην κύπρο, το μοναδικό μιλιταριστικό asset της αυτού μεγαλειότητας σ’ όλη την ευρύτερη μέση Ανατολή…

Ένα – ενάμισυ χρόνο μετά, με τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις να οξύνονται και στην ανατολική Μεσόγειο, έρχεται να επιβεβαιωθεί πως «η εκδίκηση είναι πιάτο που τρώγεται κρύο». Ο Erdogan δηλώνει τώρα πως όχι μόνο δεν θα μειώσει τον στρατό του στη βόρεια κύπρο, αλλά θα τον αυξήσει κιόλας! Λέει επίσης (αυτό το είχαμε υποστηρίξει απο δω πριν μερικές βδομάδες) ότι δεν χρειάζεται στρατιωτική βάση (προφανώς αεροναυτική) στη βόρεια κύπρο, αλλά αν χρειαστεί θα την φτιάξει. Τόμπολα για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό! Φόλα στις «γεωπολιτικές αναλύσεις» των ειδικών του!

Δεν χρειάζεται το τουρκικό καθεστώς να αυξήσει τον στρατό του στη βόρεια κύπρο. Διαθέτει μακράν τον μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο πολεμικό στόλο σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο κράτος στην ανατολική Μεσόγειο· ναυπηγεί (με τουρκικό know how σε μεγάλο βαθμό) το πρώτο του «πλοίο αμφίβιας επίθεσης» (θεωρείται «ελαφρύ αεροπλανοφόρο»), που πρόκειται να καθελκυστεί του χρόνου· ναυπηγεί ή εκσυχρονίζει με δικά του μέσα διάφορα πολεμικά πλεούμενα· έχει ήδη ναυτική στρατιωτική βάση στην Μαρμαρίδα αλλά και στην Mersin (απέναντι απ’ την κύπρο)… Παρόμοια η κατάσταση στην αεροπορία, αλλά και στην πυραυλική τεχνολογία. Προσθέτει κανείς και την πιθανή εγκατάσταση των S-400, και…

Δεν πολεμάμε για κανέναν! 3

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό, η ωμή πραγματικότητα που τον αναγκάζει να παρακαλάει τον αμερικανικό, σε μια εποχή όμως που ο κυνισμός είναι φανερά και αδιαπραγμάτευτα η δεσπόζουσα ιμπεριαλιστική αρετή για όλους – και για τις στριμωγμένες ηπα. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός φλέγεται μόνιμα απ’ τον αντι-τουρκισμό του· όμως αυτός ο προσανατολισμός δεν βολεύει καθόλου τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα! Αν η Ουάσιγκτον χάσει (για κάποιο ικανό χρονικό διάστημα) την Άγκυρα υπέρ της Μόσχας (και του Πεκίνου…), τότε θα χάσει αυτόματα τόσο τον Εύξεινο Πόντο όσο και την ανατολική Μεσόγειο – ασυζητητί!! Και δεν πρόκειται ούτε το ελλαδιστάν ούτε η χούντα της αιγύπτου ούτε το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς να αποτελέσουν αντίβαρο, όσο κι αν συμμαχήσουν! Το ελλαδιστάν είχε μια αξία σαν νατοϊκός partner όταν και η Άγκυρα ήταν νατοϊκός partner! (Ακόμα και στον β παγκόσμιο είχε μεγάλη σημασία για την αγγλική θαλάσσια ηγεμονία στην ανατολική Μεσόγειο το γεγονός ότι η τουρκία έμεινε ουδέτερη, εκτός πολέμου….)

Όπως το ελλαδιστάν δεν έχει διευκολύνει την Ουάσιγκτον (που πάντα καλοβλέπει την δυνατότητα μόνιμου στρατιωτικού παρκαρίσματος στην κύπρο, όμως αυτό το απορρίπτει μετά βδελυγμίας το Λονδίνο) έτσι και το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να αγοράσει τον ελληνικό αντιτουρκισμό και να στηρίξει μια «μικρασιατική εκστρατεία 2.0», όπως ονειρεύεται κρυφά το ντόπιο φασισταριό.

Οπότε;;;;;

Bright star 2018

Σάββατο 8 Σεπτέμβρη. Η άσκηση γίνεται (τυπικά) υπό την αιγίδα του αιγυπτιακού στρατού – της χούντας Sisi δηλαδή. Συνεπώς δεν είναι καθόλου παράξενο ότι σ’ αυτήν εκτός απ’ τις ηπα, την σαουδική αραβία, τα εμιράτα, και την ιορδανία, συμμετέχει και το ελλαδιστάν.

Παρότι η συγκεκριμένη άσκηση είναι σε μεγάλο βαθμό «επιτελική» («επί χάρτου») έχει και τμήμα «δράσης»: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / μιλιταρισμός προσπαθεί να μαζέψει «ρούμπους» απ’ τον μεγάλο του σύμμαχο.

Εντελώς συμπτωματικά, λοιπόν, αυτές τις ημέρες, απ’ την Σαλονίκη ως τα νότια της Κρήτης, δύο σημαίες με γραμμές δίπλα δίπλα θα θυμίζουν το επερχόμενο θυσιαστήριο…

Ένας καλός γείτονας…

Πέμπτη 6 Σεπτέμβρη. Δημοσιοποιήθηκε προχτές απ’ την ισραηλινή καθεστωτική εφημερίδα Jerusalem Post· και εξαφανίστηκε μετά από λίγες ώρες, για «λόγους εθνικής ασφάλειας»… Το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ παραδέχεται ότι χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε αντικαθεστωτικούς ένοπλους στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτούς τους «τζιχαντιστές», τους «τρομοκράτες», τους «πρωτόγονους» – τους εκλεκτούς του Ριάντ.

Σύμφωνα με το σύντομο δημοσίευμα, μέσω της «επιχείρησης καλός γείτονας» ο ισραηλινός στρατός έδωσε απ’ το 2016 σε εφτά τουλάχιστον διαφορετικές ομάδες «τζιχαντιστών» 1.524 τόνους τροφίμων, 250 τόνους ρούχων και στολών, 947.520 λίτρα καυσίμων, 21 γεννήτριες, 30.000 παλέτες ιατρικού εξοπλισμού και φαρμάκων. Αλλά και χρήματα. Και όπλα. Και πυρομαχικά. Το δημοσίευμα δεν έχει νούμερα γι’ αυτά. Αλλά μνημόνευε την σχετική παραδοχή του ισραηλινού επιτελείου. Αν προσθέσει κανείς και τις πάνω από 200 (πυραυλικές κατά κύριο λόγο) επιθέσεις που το ίδιο επιτελείο ανακοίνωσε ότι έχει κάνει τον τελευταίο 1,5 χρόνο – όχι κατά των «τζιχαντιστών», αλλά κατά του συριακού στρατού και των συμμάχων του… – έχει ένα καλό πανόραμα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού.

Από την άποψη του κρατικού / καπιταλιστικού ρεαλισμού δεν υπάρχει κανένα ζήτημα! Το ισραηλινό κράτος είναι ένα κανονικό ιμπεριαλιστικό κράτος, με τους εργολάβους του, τους proxies του… Κανονικότατα. Το ζήτημα δημιουργείται στην ιδεολογία / ρητορική που θέλει να πουλάει το Τελ Αβίβ, όχι μόνο στο εσωτερικό του αλλά (κυρίως) εκτός συνόρων, στην προσπάθειά του να προβοκάρει και να καταστείλει την εναντίον του πρακτική, κινηματική κριτική. Το ζήτημα είναι τα θεωρήματα περί «ειρηνικού κράτους», που «είναι μόνιμα αμυνόμενο», καθώς «απειλείται απ’ τον μουσουλμανικό πρωτογονισμό που το κυκλώνει»… Το ζήτημα είναι τα θεωρήματα περί “σεξιστών και τρομοκρατών παλαιστινίων”… Μ’ αυτόν ακριβώς τον πρωτογονισμό στην μόνη καθαρή και επίσημη εκδήλωσή του, τον ουαχαβιτισμό, συμμαχεί! Αυτόν ενισχύει με κάθε τρόπο!

Και, φυσικά, δεν το κάνει για λόγους άμυνας, ούτε μέσα ούτε έξω από εισαγωγικά. Ούτε ο συριακός στρατός ούτε οι σύμμαχοί του επιτέθηκαν στο ισραήλ… Αντίθετα το Τελ Αβίβ επιτίθεται, απρόκλητα. Ωμότητα; Ασφαλώς, Καμμία σχέση με την «αθωώτητα» πάντως!!!

Κανονικά οι ανά τον κόσμο πρόθυμοι υπερασπιστές του ισραηλινού μιλιταρισμού / ρατσισμού / ιμπεριαλισμού θα έπρεπε να έχουν ανοίξει βαθιές τρύπες στο χώμα για να κρυφτούν. Δεν θα το κάνουν – θα συνεχίσουν την θρασύδειλη δουλειά τους, με τις πλάτες διάφορων υπηρεσιών.

Ποια «προκοπή» περιμένουν άραγε; (Εεεε, όλο και κάτι βρίσκεται για τους υπηρέτες – δεν ξέρετε;)

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 3 Σεπτέμβρη. Καλού κακού υψηλόβαθμοι καραβανάδες απ’ το ιράκ, το ιράν, την συρία και την ρωσία συναντήθηκαν χτες στη Βαγδάτη. Δεν τολμάμε καν να σκεφτούμε τι κουβέντιασαν στο κοινό επιχειρησιακό αρχηγείο τους… Μήπως για την έλλειψη παιδικών σταθμών στην Αθήνα; Μήπως για τους ιταλούς φασίστες;

Μπαααα…. Οι δουλειές τους είναι εκεί γύρω…

(φωτογραφία: αυτό το ανθοστόλιστο πτώμα μες τη μέση τίνος είναι;)

Ανατολική Μεσόγειος

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Μια ντουζίνα (και βάλε) ρωσικά πολεμικά πλοία έχουν μαζευτεί στην ανατολική Μεσόγειο, έξω απ’ τα συριακά παράλια. Έχουν μαζευτεί (υποτίθεται) επειδή η Ουάσιγκτον τρώγεται για πυραυλική επίθεση στη συρία, μόλις γίνει ξανά «επίθεση με χημικά» απ’ τον συριακό στρατό, στο Idlib αυτή τη φορά. Η Μόσχα έχει καταγγείλει ετοιμαζόμενη προβοκάτσια, η Ουάσιγκτον (και μαζί Λονδίνο και Παρίσι) έχει αναγγείλει ετοιμαζόμενη τιμωρία…. Déjà vu.

Αλλά τι θα κάνει ο ρωσικός στόλος στην περίπτωση που…; Θα αρχίσει κανονίδια με τον αμερικανικό; Όχι – λέμε. Θα κάνει μια ακόμα άσκηση, με πραγματικά δεδομένα, σε «θερμά νερά». Επι του πρακτέου θα είναι τα αντιαεροπορικά (του συριακού στρατού, με ρωσικές βοήθειες) που θα αναλάβουν να αποκρούσουν τους tomahawk, αν και εφόσον εκτοξευτούν.

Ωστόσο τόσα ρωσικά πολεμικά σ’ αυτήν την περιοχή θα πρέπει να φέρνουν σε δύσκολη θέση την Αθήνα. Και τα όνειρά της για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου». H ιδέα στηριζόταν σε εντελώς διαφορετικούς συσχετισμούς, και – για να το πούμε κομψά – έχει χρεωκοπήσει.

Φυσικά έχει απομείνει η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Οι έλληνες είναι σημαντικός και φυσικός στρατηγικός εταίρος… Κάποιος έπρεπε να γεμίσει το κενό όταν σταματήσαμε να κάνουμε ασκήσεις με τους τούρκους δήλωσε ισραηλινός καραβανάς στην καθεστωτική Jerusalem Post με αφορμή την άφιξη στη Χάιφα του ελληνικού πολεμικού συνοδείας «Προμηθέας» πριν σχεδόν 10 ημέρες – για ασκήσεις φυσικά.

Είπε τους έλληνες «γλάστρα» ο ισραηλινός καραβανάς ή μας φάνηκε;

Κορέες

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Να κάτι σημαντικό (απ’ τα πολλά που δεν ξέρουμε): σε περίπτωση πολέμου ο στρατός της νότιας κορέας δεν διοικείται από το νοτιοκορεατικό αρχηγείο…. αλλά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο!

Είναι μια απ’ τις πολλές «κληρονομιές» της κορεατικής χερσονήσου, απ’ τον πόλεμο εκεί. Το 1950 η Ουάσιγκτον ανέλαβε την διοίκηση του νοτιορεατικού στρατού για να αντιμετωπίσει τους κομμουνιστές του βορρά… Και δεν την επέστρεψε ποτέ, αφού τυπικά ο πόλεμος εκείνος δεν έχει τελειώσει ακόμα… Δεν την επέστρεψε ούτε μετά την σφαγή στη νοτιοκορεατική Gwangju το 1980, όπου ο (αμερικανοδιοικούμενος) νοτιοκορεατικός στρατός κατέστειλε μια μεγάλη αντι-χουντική διαδήλωση (στη νότια κορέα η χούντα κράτησε απ’ το 1950 ως το 1987) σκοτώνοντας πάνω από 200 διαδηλωτές. Το μόνο που άλλαξε μετά το 1987 ήταν ότι η Ουάσιγκτον παραχώρησε στη Σεούλ το δικαίωμα να διοικεί τον στρατό της μόνο σε καιρό ειρήνης.

Το 2005 ο τότε αριστερός νοτιοκορεάτης πρόεδρος Roh Moo-hyun (μέντορας του τωρινού προέδρου Moon Jae-in) ζήτησε απ’ την συμμαχική Ουάσιγκτον την «επιστροφή του στρατού» του… Ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις που δεν κατέληξαν πουθενά… Το ίδιο ζητάει και ο Moon τώρα… έχουν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις… και ο αμερικάνος στρατηγός Vincent Brooks, που είναι ο διοικητής (και) του νοτιοκορεατικού στρατού (πάντα σε περίπτωση πολέμου…) δήλωσε χτες ότι «μπααα… δεν είναι ακόμα καιρός για τέτοια…»

Μ’ αυτό το δεδομένο αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημασία αφενός το αίτημα της Πγιονγκγιάνγκ προς την Ουάσιγκτον να υπογραφτεί η λήξη του πολέμου (της δεκαετίας του ’50…), το οποίο η Ουάσιγκτον αρνείται να κάνει, αφετέρου η πρόθεση του Moon να υπογράψει με κάθε επισημότητα αυτό το τέλος του πολέμου με τον Kim· ίσως στο ερχόμενο ραντεβού τους.

Αν τελειώσει και τυπικά αυτός ο (τελειωμένος ουσιαστικά) πόλεμος η Ουάσιγκτον δεν θα έχει δικαιολογία για να κρατάει όμηρο τον στρατό της νότιας κορέας. Η κήρυξη του τέλους ανάμεσα στις δύο κορέες δεν είναι βέβαια όλη η ιστορία αλλά σίγουρα θα λειτουργήσει πιεστικά προς την Ουάσιγκτον να κάνει το ίδιο…

Όμως «πιέζεται» πια η Ουάσιγκτον από άλλους; Ή καθοδηγείται αποκλειστικά και ωμά απ’ τα άμεσα και επείγοντα συμφέροντά της;

(Για κάποιο άγνωστο λόγο στη φωτό ο λευκός αμερικάνος πεζοναύτης φαίνεται πιο ψηλός απ’ τους νοτιοκορεάτες. Το μπόι δεν το κάνει πιο αποδεκτό, πάντως….)

Καλύτερα να το ξανασκεφτείτε…

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Πριν μια βδομάδα (στις 14 Αυγούστου) η κινεζική καθεστωτική global times (που θεωρείται ότι απηχεί τις θέσεις του κινεζικού κ.κ.) δημοσιοποίησε μια (ακόμα) προειδοποίηση προς την Ουάσιγκτον. Αφορμή όχι μόνο ο αμερικανικός νόμος για τον στρατιωτικό προϋπολογισμό του 2019, αλλά (κυρίως) το γεγονός ότι αναφέρεται ρητά στην κίνα· ενώ περιλαμβάνει σχέδια για στρατιωτικό εξοπλισμό της ταϊβάν. Να μερικά αποσπάσματα (για να ξέρετε…):

… Ο κόσμος πιστεύει ότι ο νόμος έχει στόχο την Ρωσία και την Κίνα. Είναι ένας επιθετικός νόμος που μνημονεύει τα στενά της Ταϊβάν, τη Νότια Θάλασσα της Κίνας, τις κινεζικές επενδύσεις στις ηπα, ακόμα και τα Κομφουκιανά ινστιτούτα.

Ο νόμος αυξάνει σημαντικά την δύναμη του Πενταγώνου, κάνοντάς το το υπουργείο άμυνας με την μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο. Ίσως μόνο ο Ιαπωνικός στρατός είχε κάποτε τόσο μεγάλη δύναμη στην ιστορία, και μ’ αυτή την έννοια οι ΗΠΑ γίνονται περισσότερο μιλιταριστικές.

Δεν υπάρχει στρατός που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον αμερικανικό, ακόμα και πριν αυξήσει τον προϋπολογισμό του· για να μην πούμε τώρα.

Η Κίνα αναγνωρίζει την στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και δεν θα εμπλεκόταν ποτέ σε μια επίθεση σε μια αμερικανική στρατιωτική βάση, όπως έκαναν οι Ιάπωνες στο Pearl Harbor. Η Κίνα ποτέ δεν θα προκαλέσει στρατιωτικά τις ηπα. Πιστεύουμε ότι η Ρωσία και άλλες χώρες που θεωρούνται «εχθροί» απ’ τις ΗΠΑ σκέφονται επίσης με τον ίδιο τρόπο.

Κατά συνέπεια η εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά εξασφαλισμένη και ο αμερικανικός λαός θα πρέπει να νοιώθει ασφαλής και ευχαριστημένος. Αν μερικές αμερικανικές ελίτ νοιώθουν ανασφάλεια, τότε είναι αχόρταγες σε ότι αφορά την ασφάλεια. Η ασφάλεια που θέλουν δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι πέρα, ακόμα, κι απ’ τις δυνατότητες του Θεού.

..

Ωστόσο, αν η Ουάσιγκτον βάζει στο στόχαστρο το Πεκίνο, το θέμα αλλάζει. Αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι η καταστροφή της εθνικής ασφάλειας της Κίνας, κι όχι η προστασία της δικής της.

Αν ένας απ’ τους στόχους είναι να ελεγχθεί η Κίνα, τότε οι ΗΠΑ θα πρέπει να νικήσουν πνευματικά την Κίνα, και γι’ αυτόν τον σκοπό τα 716 δισεκατομύρια δολάρια είναι πολύ λίγα.

Ο νόμος στον οποίο αναφερόμαστε εμβαθύνει την αμυντική συνεργασία των ΗΠΑ με την Ταϊβάν. Υποστηρίζουν οι ΗΠΑ τις φιλο-ανεξαρτησιακές αρχές της Ταϊβάν και προσπαθούν να χωρίσουν το νησί απ’ την Κίνα; Αν ναι, τότε οι ΗΠΑ έχουν υποτιμήσει το κόστος, γιατί η Ταϊβάν, σαν τμήμα της Κίνας, είναι πολύ πιο ακριβή.

Ο κινεζικός στρατός δεν είχε ποτέ σκοπό να ξεκινήσει έναν πόλεμο με τις ΗΠΑ στην ανοικτή θάλασσα ή στην ξηρά, και η Κινεζική κοινωνία αγαπάει την ειρήνη. Όμως αν οι ΗΠΑ νομίζουν ότι μπορούν να προκαλέσουν καυγάδες στην πόρτα της Κίνας αυξάνοντας τον στρατιωτικό προϋπολογισμό τους, τότε ο Κινεζικός λαός έχει την αποφασιστικότητα να προστατέψει τα βασικά του συμφέροντα και να αναγκάσει τις ΗΠΑ να κρατηθούν μακρυά.

Παρότι ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της Κίνας είναι πολύ μικρότερος σε σχέση με εκείνον των ΗΠΑ, είναι αρκετός για να προστατέψει τα βασικά συμφέροντά της. Αν όχι, η Κίνα έχει την δυνατότητα να τον αυξήσει οποιαδήποτε στιγμή…

Κανένας δεν πρέπει να έχει την φιλοδοξία να νικήσει την Κίνα με τα όπλα στον 21ο αιώνα. Πριν η Ουάσιγκτον πάρει οποιαδήποτε δραστική απόφαση, θα πρέπει να ξαναζυγίσει τις δυνάμεις της.

«Κομψή», διακριτικά ειρωνική απάντηση ενός ιμπεριαλισμού απέναντι σ’ έναν άλλον, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα! Ωωωω, τι τρόποι!!! «Ομορφιές» – να τις καταγράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος…

Έχει το ενδιαφέρον της η διπλή αναφορά στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό (του β παγκόσμιου). Τι θέλει να πει ο κινέζος ποιητής στο αμερικανικό πεντάγωνο; Ότι «οι τωρινοί σας σύμμαχοι σας είχαν ξηγηθεί τότε;». Ότι «δεν είμαστε σαν αυτούς, είμαστε πολύ πιο ικανοί»; Άγνωστο….

Το γνωστό είναι πως όλοι (όλοι εκτός, ίσως, από ορισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις, τουλάχιστον μέχρι τώρα) ανεβάζουν διαρκώς στροφές στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τους. «Ναι ρε, εξοπλιζόμαστε για το καλό της ειρήνης όπως άλλοι τρώνε φασόλια για να μην κλάνουν» – που θα έλεγε κι ένας Altan…

«Σύντροφοι εν όπλοις»

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Το γελοίο δεν βρίσκεται μόνο στην ακαριαία αμηχανία / κομπλάρισμα του αντιτουρκισμού των μηχανισμών προπαγάνδας του ελληνικού βαθέος κράτους μόλις ανακοινώθηκε η απελευθέρωση των «δύο παλληκαριών». Το γελοίο δεν βρίσκεται στο ότι αυτή η «ευχάριστη έκπληξη» προκάλεσε έναν προπαγανδιστικό αχταρμά, όπου οι καμπάνες για την απελευθέρωση κτυπούσαν ανάμεσα στην «αυξημένη τουρκική επιθετικότητα» στο Αιγαίο και στην «επαπειλούμενη κατάρρευση της τουρκίας» στα δελτία ειδήσεων.

Η κορυφαία γελοιότητα βρίσκεται ότι στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν οι ντόπιοι δημαγωγοί την αιτία της ξαφνικής απελευθέρωσης, και μην μπορώντας να την αποδώσουν στην (διπλωματική) μαγκιά της Αθήνας, βρήκαν σε χρόνο dt ποιος φρόντισε για τα «δυο παλληκάρια»: η Ουάσιγκτον!!! Ναι, το ψοφιοκουναβιστάν ανάγκασε την Άγκυρα να κάνει πίσω στο θέμα των «δύο παλληκαριών»!!!

Είναι ψυχοπαθολογικό, και γνήσια ελληνικό. Δυστυχώς δεν μπορεί κάποιος να το αποτυπώσει σωστά, σ’ όλο το εμετικό μεγαλείο του. Η ελληνική ψυχοπολιτική αντίδραση ήταν κάτι σαν ακαριαία «θεωρία συνωμοσίας» εντός, όμως, της (εθνικής) γραμμής για τις εθνικές συμμαχίες. “Καλή συνωμοσία”, δηλαδή. Μόνο που χτες, την μέρα που έγινε το «θαύμα» (που λέει ο καραψεκασμένος κυβερνητικός εταίρος), στην τουρκία ήταν αυτός που φαίνεται αριστέρα στην αποπάνω φωτογραφία. Για σοβαρές κουβέντες – επί της συγκυρίας…

Δεν είχε κανένα λόγο να ευχαριστήσει την Αθήνα. Είχε όμως πολλούς λόγους να κουβεντιάσει με τον «σύντροφο εν όπλοις» πως θα ξεφορτωθεί η Άγκυρα την «σαβούρα» στις διεθνείς της σχέσεις, ειδικά με ευρωπαϊκά κράτη. Έτσι ώστε να μείνει επικεντρωμένη, αν είναι δυνατόν χωρίς τα ασήμαντα ελληνικά αφεντικά να χοροπηδάνε σαν καλικάτζαροι στην ανατολική Μεσόγειο με κάθε ευκαιρία.

Αν ακούσετε ότι απελευθερώνονται και κάποιοι γερμανοί που κρατούνται σε τουρκικές φυλακές, να ξέρετε ότι … η Ουάσιγκτον παραμένει η (μόνη) υπερδύναμη!…

Όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού 1

Τρίτη 7 Αυγούστου. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο κινεζικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός δεν αστειεύται· και πως αλλιώς θα μπορούσε; Δεν είναι μόνο οι οικονομικές συμφωνίες και τα «μεγάλα έργα» (που συνήθως αφορούν μικτές ιδιοκτησίες, κινεζικών κρατικών εταιρειών και τοπικών) που έχουν δημιουργήσει ήδη ένα δίκτυ οικονομικής και πολιτικής επιρροής με κέντρο το Πεκίνο και ακτίνα ως τη λατινική Αμερική. Είναι και ο ρυθμός του στρατιωτικού εξοπλισμού του: αποφάσισε ότι θα γίνει ναυτική δύναμη, κι αυτό σημαίνει ότι ναυπηγεί υποβρύχια τέσσερα τέσσερα, φρεγάτες τρεις τρεις· αεροπλανοφόρα το ένα μετά το άλλο· και δεν είναι όλα γνωστά… Μπορεί ο κινεζικός καπιταλισμός να υστερεί (ακόμα) σε πολεμική τεχνολογία (ή τέτοια είναι η δυτική ελπίδα…) και, οπωσδήποτε, σε πολεμική πείρα. Όμως τα ποσοτικά μεγέθη και οι ρυθμοί είναι εντυπωσιακά· και έξω απ’ τις δυτικές δυνατότητες. Αν προστεθεί το ρωσικό know how, τότε χμμ….

Για «προπολεμική περίοδο» ένας κάποιος θρήνος γι’ αυτές τις εξελίξεις είναι εύλογος…