Tag: στρατός

Δημαγωγική υποθερμία

Τρίτη 6 Νοέμβρη. Ενώ η αμερικανική “παιδαγωγική μέθοδος” παροξύνεται σε ότι αφορά το ιράν, στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης, στη βορειοανατολική ασία / κορεατική χερσόνησο, οι εξελίξεις δεν αξιώνονται ιδιαίτερης προσοχής.

Και όμως, είναι ενδιαφέρουσες. Στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη, στην Ουάσιγκτον, ο νοτιοκορεάτης υπ.αμ. Jeong Kyeonf-doo και ο αμερικάνος James Mattis («τρελός σκύλος») υπέγραψαν κάτι σα «νέα αμυντική συμφωνία» μεταξύ Σεούλ και Ουάσιγκτον, που αφορά ζητήματα κρίσιμα για το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Η συμφωνία υπογράφτηκε μια μόλις μέρα μετά την εγκαθίδρυση ζώνης «απαγόρευσης πτήσεων» πάνω απ’ την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη / σύνορο των δύο κορεών αλλά και την κοντινή θάλασσα και απ’ τις δυό μεριές της χερσονήσου, όπως είχε αποφασιστεί στην τελευταία συνάντηση Moon – Kim στην Πγιονγκγιάνγκ. Ήταν ένα σημείο της συμφωνίας μεταξύ των δύο κορεατικών αφεντικών που είχε στόχο τις ηπα· πράγμα που προκάλεσε έντονο εκνευρισμό στη νοτιοκορεατική (φιλοαμερικανική) αντιπολίτευση – εκτός, φυσικά, απ’ τις ηπα.

Τα καινούργια «alliance guiding principles» επιτρέπουν μεν την συνέχιση της στρατοπέδευσης 28.500 αμερικάνων πεζοναυτών σε χερσαίες βάσεις στη νότια κορέα· αλλά προβλέπουν την αλλαγή διοίκησης του νοτιοκορεατικού στρατού σε περίπτωση πολέμου: δεν θα είναι αμερικάνος ο διοικητής όπως ως τώρα εδώ και δεκαετίες, αλλά νοτιοκρεάτης· με αμερικάνο υποδιοικητή. Παρότι δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα γι’ αυτήν την «εθνική στρατιωτική απελευθέρωση» της Σεούλ απ’ την Ουάσιγκτον, το γεγονός ότι ο «τρελός σκύλος» υπέγραψε ότι αυτή κάποια στιγμή θα γίνει ενισχύει τον Moon, στο να προσπαθήσει να την επιταχύνει όποτε θεωρήσει ότι μπορεί. Στην ίδια συμφωνία προβλέπεται η ακύρωση των κοινών αεροπορικών ασκήσεων του ερχόμενου Δεκέμβρη (με όνομα “Vigilant Ace”) – πράγμα που σημαίνει πως πρακτικά η στρατιωτική συμμαχία που επιβεβαίωθηκε τις προάλλες βρίσκεται υπό την (δυσάρεστη για τις ηπα, πλην αναπόφευκτη με τους τωρινούς συσχετισμούς) “ομηρία” των ειρηνευτικών συζητήσεων Moon – Kim.

Αυτό είναι πλέον γεγονός.

Κορεατική χερσόνησος

Τρίτη 6 Νοέμβρη. Ο Moon υπέγραψε αυτή τη συμφωνία που φαίνεται να διαιωνίζει τις αμερικανικές βάσεις στη νότια κορέα για την επόμενη 50ετία, για δύο λόγους. Πρώτον επειδή πέτυχε να μειώσει αισθητά και άμεσα τις δραστηριότητές τους. Και δεύτερον επειδή, προκειμένου να προχωρήσει την τακτική του (τακτική συνολικά του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) χωρίς τις ηπα, χρειαζόταν κάτι για να φρενάρει την δεξιά, φιλοαμερικανική αντιπολίτευση στο εσωτερικό της νότιας κορέας. Αυτή η δεξιά συντηρητική αντιπολίτευση, ενισχυμένη φανερά ή κρυφά απ’ την Ουάσιγκτον, μπορεί να τον υπονομεύσει· συνεπώς ο Moon χρειαζόταν κάτι για να στομώσει τους κυνόδοντές της. (Αυτή η αντιπολίτευση έτεινε να τον χαρακτηρίσει σχεδόν προδότη, που «θέλει να ξεφορτωθεί τις ηπα και παραδίδει τον νότο στον βορρά»).

Διάφοροι συντηρητικοί της αντιπολίτευσης κατηγορούν τον Moon ακόμα και μετά την υπογραφή της συμφωνίας, υποστηρίζοντας ότι επιτρέπει την μελλοντική μείωση ή και αποχώρηση του αμερικανικού στρατού. Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά προς το παρόν διατυπώνουν μελλοντολογικές εικασίες, που ελάχιστα επηρεάζουν την τακτική των Moon – Kim.

Ποια είναι αυτή; Η ακόμα πιο έντονη και πρακτική «συνεργασία» των δύο κορεών ερήμην της Ουάσιγκτον. Η εγκαθίδρυση της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων ήταν ένα πρώτο, ηχηρό βήμα. Είναι εύλογο ότι κανείς απ’ τους δύο, και επίσης ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο, σκοπεύει να πέσει στα γόνατα μπροστά στο αμερικανικό άσπρο σπίτι, περιμένοντας να συγκινήσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό με την εκστρατεία γοητείας εδώ και 10 μήνες. Όλοι είναι ρεαλιστές και καταλαβαίνουν.

Εκκρεμεί η επίσκεψη του Kim στη Σεούλ, που θα είναι η πρώτη ever βορειοκορεατικού αφεντικού στο νότο. Ο συμβολισμός είναι βαρύς και επιτρέπει προβολή πολλαπλάσια εκείνης των χειμερινών ολυμπιακών αγώνων. Αν γίνει η επίσκεψη, θα είναι η κορύφωση μιας χρονιάς γεμάτης ελιγμούς, συμβολισμούς, δημόσιες σχέσεις – και υπόγειες συνεννοήσεις σ’ όλο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Όλα δείχνουν πως οι σχετικές προετοιμασίες γι’ αυτήν γίνονται είτε υπάρξει είτε δεν υπάρξει νέα συνάντηση ψόφιου κουναβιού – little rocket man· είτε υπάρξει οποιαδήποτε (συμβολική) εξέλιξη απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον είτε όχι.

Εν τω μεταξύ αύριο και μεθαύριο πρόκειται να γίνει στην Ουάσιγκτον συνάντηση του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo με τον αντιπρόεδρο της κεντρικής επιτροπής του βορειοκορεατικού καθεστωτικού κόμματος Kim Yong-chol. Παρότι πρώην διευθυντής της cia ο αμερικάνος υπ.εξ. εκτιμάμε ότι δεν πιάνει χαρτωσιά μπροστά στη γριά αλεπού που είναι νο 2 στο βορειοκορεατικό καθεστώς. Αν η ιδέα είναι ότι κάπως η Ουάσιγκτον θα ξεγελάσει την Πγιονγκγιάνγκ, έχει χάσει απ’ τα αποδυτήρια.

Οδηγίες

Παρασκευή 2 Νοέμβρη. Το κακό νέο είναι ότι το αφεντικό της κίνας, ο πρόεδρος Xi Jinping, ζήτησε απ’ το αρχηγείο στρατού της «νότιας ζώνης» να κάνει κάθε προετοιμασία που χρειάζεται, για πόλεμο… Το καλό νέο (αν μπορεί κανείς να το πει έτσι…) ήταν πως η διαταγή δεν αφορούσε το σύνολο του κινεζικού στρατού. Αλλά μόνο το επιτελείο της μιας απ’ τις πέντε κινεζικές στρατηγικές ζώνες πολέμου. Που επιβλέπει την νότια θάλασσα της κίνας, και την ταϊβάν.

Ήταν ασυνήθιστο ως τώρα να βγαίνει η λέξη «πόλεμος» απ’ την κορυφή της κινεζικής εξουσίας· στη δύση είναι κάπως πιο συνηθισμένο. Αυτό μπορεί να αλλάζει, στον βαθμό που ο κινεζικός ιμπεριαλισμός θεωρεί πως ο αμερικανικός «ψάχνεται», και μάλιστα όχι συμβολικά.

Όμως είναι πιθανό το Πεκίνο να επιδιώκει έναν πόλεμο με τις ηπα; Η γνώμη μας είναι πως όχι. Το «όχι» δεν αφορά τον υποτιθέμενο μη-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του· το αντίθετο. Ωστόσο ο κινεζικός καπιταλισμός είναι σε τέτοια παραγωγική / τεχνολογική θέση και δυναμισμό ώστε μπορεί να καταλαμβάνει διαρκώς μεγαλύτερα τμήματα της «παγκόσμιας αγοράς» με ειρηνικό τρόπο.

Αυτοί που επιδιώκουν μια στρατιωτική «τελική αναμέτρηση» είναι αυτοί που χάνουν απ’ την «ειρηνική μοιρασιά». Είχε χάνουν πελάτες, είτε χάνουν πρώτες ύλες, είτε χάνουν «ποιότητα» – είτε όλα αυτά μαζί. Ο πόλεμος στον καπιταλισμό είναι η πιο κατηγορηματική διευθέτηση (ή επαναδιευθέτηση) της αγοράς: εργασίας, εμπορευμάτων, πρώτων υλών.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, ειδομένα στην μεσοπρόθεσμη προοπτική, έχει βάση η χθεσινή «αισιοδοξία» του ψόφιου κουναβιού ότι, τελικά, θα βρεθεί ειρηνική λύση στον «εμπορικό πόλεμο» που έχει ξεκινήσει κατά του Πεκίνου; Κατά την γνώμη της ασταμάτησης μηχανής όχι. Η παραγωγική / τεχνολογική βάση που έχει ήδη, αυτή τη στιγμή, η κινεζική καπιταλιστική μηχανή (σα σύνολο) έχει πολύ μεγαλύτερο δυναμικό απ’ ότι η αμερικανική. Το 2020 ή το 2025 τα δεδομένα θα είναι ακόμα χειρότερα (σε βάρος της Ουάσιγκτον). Το μόνο πλεονέκτημα που έχει ακόμα ο αμερικανικός καπιταλισμός είναι το καταστροφικό δυναμικό του. Αλλά κι αυτό το «αμερικανικό πλεονέκτημα», με τον ρυθμό που εξοπλίζεται το Πεκίνο και το είδος των πολεμικών τεχνολογιών που εξελίσσει, σε ελάχιστα χρόνια θα έχει ξεπεραστεί.

Η κινεζική προετοιμασία για πόλεμο δεν είναι λοιπόν για αύριο ή μεθαύριο. Είναι, μάλλον, ένα είδος «ραντεβού» σε λίγα, πολύ λίγα χρόνια…

(Ο.Κ., το ξέρουμε ότι το θέμα αγχώνει…. Αλλά δεν έβαλε η ασταμάτητη μηχανή τα λόγια στο στόμα του Xi – όλα κι όλα!!!)

Ποιά ραντάρ;

Πέμπτη 1 Νοέμβρη. Η στρατιωτική άσκηση φαίνεται να έγινε στις 23 και στις 24 Οκτώβρη. Συμμετείχαν ελληνικά πολεμικά ελικόπτερα, αλλά δεν είναι βέβαιο αν συμμετείχαν και ισραηλινά. Το βέβαιο είναι πως (ό,τι και να ήταν) πέρασαν πάνω απ’ τη νότια κύπρο και έφτασαν στο ισραήλ… πετώντας σε χαμηλό ύψος… για να μην εντοπιστούν (λέει) από ραντάρ… Ποιά ραντάρ;

Οι ντόπιοι στρατόκαβλοι γιορτάζουν:

… Όντως επρόκειτο για ελικόπτερα της ελληνικής Αεροπορίας Στρατού και είχαν κατεύθυνση προς το Ισραήλ για να συμμετάσχουν σε άσκηση. Οι στόλοι των ελικοπτέρων των δυο χωρών, πλέον συνεκπαιδεύονται πολύ συχνά, καθώς οι δυο πλευρές… απορροφούν τα επιχειρησιακά διδάγματα και τις εμπειρίες, η μια της άλλης!

Πλέον, έχοντας περάσει μερικά χρόνια τέτοιων ανταλλαγών με εκπαιδευτικό περιεχόμενο, έχει αναπτυχθεί εμπιστοσύνη μεταξύ των δυο πλευρών και το επίπεδο της εκπαίδευσης, με έμφαση στην πολυπλοκότητα των σεναρίων που εκτελούνται, θα μπορούσε με ασφάλεια να υπογραμμιστεί, ότι θα το ζήλευαν ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες…

Ας φροντίσουν, λοιπόν, να σκοτωθούν με την πρώτη ευκαιρία· μόνοι τους και ηρωϊκά – χωρίς να ανακατέψουν άλλους. Να τους ζηλέψουν και οι αμερικάνοι!

Απ’ την μεριά μας θα το γιορτάσουμε δεόντως…

Οίστρος ψοφιοκουναβικός

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Αποφασισμένο φασιστόμουτρο το ψόφιο κουνάβι, έχοντας μπροστά του σε λίγες μέρες και τις “ενδιάμεσες εκλογές”, αυξάνει τον στρατό που θα στείλει στα αμερικανομεξικανικά σύνορα. Για να σταματήσει την “εισβολή” από λίγες χιλιάδες λατινοαμερικάνους μετανάστες.

Όλοι ξέρουν πως ο αμερικανικός στρατός απαγορεύεται να κάνει οτιδήποτε κατά των “εισβολέων” (η θηριώδης “εθνική φρουρά” έχει την αρμοδιότητα και, φυσικά την όρεξη…) – δεν έχει σημασία… Σημασία έχει η προβολή ενός “στιβαρού” προέδρου που προτάσσει με γενναιότητα τα φαρδιά του στήθη στους “εισβολείς”.
Παίζοντας εύκολα και φτηνά με την στολή του στρατηγού το ψόφιο κουνάβι θα συγκινήσει τους ψηφοφόρους του. Πρακτικά έχει εύκολη δουλειά: οι “εισβολείς” θα φτάσουν στα σύνορα πολύ μετά την 5η Νοέμβρη…

Πως να μην είναι το ψόφιο κουνάβι και το καθεστώς του πηγή έμπνευσης για κάθε φασίστα που θέλει να καθαρίσει τον πλανήτη απ’ τους μαύρους, τους μουσουλμάνους – και τους εβραίους που τους κάνουν πλάτες; Πως να μην είναι πηγή έμπνευσης για κάθε Orban και κάθε Salvini;

Πως να μην είναι σύμμαχος κάθε ελληνικής κυβέρνησης, με τους ροζ ειδικά να δείχνουν τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου; Πως να μην είναι σύμμαχος κάθε Sisi, κάθε Netanyahu και Lieberman, κάθε Salman;

Στον κανιβαλισμό τα ομώνυμα συχνά έλκονται.

Η αυτού μεγαλειότης στην άμμο

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. Κάτι ψάχνει ο αγγλικός στρατός, τι όμως; Πριν 2 βδομάδες ξεκίνησε την μεγαλύτερη άσκηση που έχει κάνει εκτός συνόρων εδώ και πάνω από 20 χρόνια, στο μαγευτικό Ομάν. Πεντέμισυ χιλιάδες άγγλοι πεζοναύτες (και αρκετά περισσότερες χιλιάδες ομανέζων μισθοφόρων) θα ταλαιπωρούνται για 3 μήνες στην έρημο.

Δηλωμένος σκοπός απ’ την μεριά του Λονδίνου είναι να εκπαιδευτούν έμψυχα και άψυχα (δηλαδή τανκς, ελικόπτερα, αεροπλάνα, φορτηγά, κλπ) στις «εχθρικές», γεμάτες ζέστη και σκόνη, συνθήκες της ερήμου…

Την αραβική έρημο έχει κατά νου το αγγλικό πεντάγωνο σαν (πιθανό) μελλοντικό πεδίο πολέμου όπου θα δράσει; Ή την αφρικανική; Η λιβύη είναι, ίσως, ένα πιθανό ζήτημα, απ’ την στιγμή που ο φίλος του Παρισιού (και της Μόσχας, και του Καΐρου, και της Ντόχα) αλλά όχι και του Λονδίνου στρατηγός Haftar έχει πάρει το πάνω χέρι…

(φωτογραφία: Και «νερό που καίει» φαίνεται να είναι μέρος της άσκησης – που δεν είναι ουίσκι…)

Αεροπλανοφόρο μεν, αλλά λιανά

Κυριακή 14 Οκτώβρη. Η αποκάλυψη (;) ότι το αμερικανικό πεντάγωνο είχε για 4 χρόνια, απ’ το 2013 ως το 2017, αεροπορική βάση στην κύπρο, δεν ήταν άξια προσοχής για την ελληνική καθεστωτική δημαγωγία. Υποθέτουμε για σοβαρούς λόγους. Ίσως επειδή ισχύουν πράγματα «περίπλοκα» για την εντόπια γεωπολιτικο-προσοδική λογική: όταν ο ψεκασμένος εκφράζει δυνατά και γκροτέσκα αυτό που σκέφτεται το σύνολο του ελληνικού βαθέος κράτους, «αμερικάνοι πάρτε, εδώ οι καλές τοποθεσίες για βάσεις!» ελπίζοντας σε ικανά ανταλλάγματα, μπορεί να εκδηλώνει ένα κάποιο εθνικό διαζύγιο με την πραγματικότητα. Δεν είναι το πρώτο, δεν είναι ούτε το τελευταίο…

Τι βάση ήταν αυτή η αμερικανική στην κύπρο; Μέσα στην αγγλική βάση στο Ακρωτήρι, ο αμερικανικός στρατός είχε «πιάσει» χώρο και υποδομές για καμιά 10αριά πολεμικά ελικόπτερα. Η εξήγηση που δόθηκε ήταν ότι θα χρησιμοποιούνταν σε «περίπτωση ανάγκης» για την εκκένωση από αμερικάνους της Βηρυτού. (Αν θέλετε το πιστεύετε: 4 χρόνια περίμεναν την “περίπτωση ανάγκης”; Και δεν συμμετείχαν τα ελικόπτερα σε καμία απ’ τις πολλές νατοϊκές ή μη αεροναυτικές ασκήσεις που έχουν γίνει στην περιοχή αυτά τα χρόνια;). Εννοείται πως μετά την πολύ πρόσφατη αποκάλυψη της βάσης (η οποία έγινε στις ηπα) το ελληνοκυπριακό γκουβέρνο δηλώνει ότι «δεν ήξερε τίποτα»… (Και πώς διέσχιζαν τα αμερικανικά απάτσι τον νοτιοκυπριακό ενάεριο χώρο; Μήπως το κανόνισε κανάς «σύμβουλος»; Συμβαίνουν κι αλλού, γι’ αυτό ρωτάμε…)

Σε κάθε περίπτωση ήταν μια ευέλικτη και πάντως όχι μόνιμη εγκατάσταση του αμερικανικού στρατού, απέναντι απ’ την συριακή επικράτεια. Κι έτσι προκύπτει όσο πιο καθαρά και τεκμηριωμένα γίνεται η post-modern αντίληψη (και) του αμερικανικού πενταγώνου για το τι συγκροτεί τις επιμελητειακές υποδομές του. Σταθερές και μόνιμες εγκαταστάσεις όσες χρειάζονται· ακριβώς οι απαραίτητες και όχι περισσότερες. Απο ‘κει και ύστερα «ευκαιριακά συμβόλαια» χρήσης εδάφους, θάλασσας ή αέρα, πότε εδώ και πότε εκεί, για όσο και όπου προκύπτουν επιχειρησιακές ανάγκες. Απ’ την μια μεριά: όλος ο πλανήτης διαθέσιμος σαν μια βάση. Απ’ την άλλη: πρακτικά εδώ ή εκεί, όταν χρειάζεται, με το ελάχιστο δυνατό κόστος…

(Να ένα παράδειγμα που θα κάνει πικραμμένο κάθε καμμένο και ψεκασμένο: παρότι έχουν μόνιμη και σταθερή βάση στο κόσοβο, οι αμερικάνοι θέλουν άλλη μία σε αλβανικό έδαφος. Ε, θα ξοδέψουν 50 μύρια δολάρια για να την φτιάξουν στο παλιό και παρατημένο αεροδρόμιο της Kucova, λίγα χιλιόμετρα βόρεια του Berat).

Δεν θα έπρεπε να παραξενεύει αυτό το «πλουραλιστικό» μοντέλο των «διευκολύνσεων» αντί για μόνιμες βάσεις. Είναι ευέλικτο απ’ την άποψη ότι προσαρμόζεται εύκολα σε εξελισσόμενες στρατιωτικές αναγκαιότητες. Είναι σαφώς πιο οικονομικό με την έννοια ότι δεν χρειάζονται τα έξοδα μόνιμων εγκαταστάσεων που δεν δουλεύουν πάντα και συχνά υπολειτουργούν. Είναι και τεχνολογικά επίκαιρο επειδή είτε οι αλυσίδες εφοδιασμού είτε οι πολεμικές επιχειρήσεις οργανώνονται μέσα απ’ την αναζήτηση, όπου είναι εφικτό, εναλλακτικών, που θα «μετατρέπουν τον χώρο σε χρόνο» – όπως υποδεικνύει το καπιταλιστικό δόγμα σε κάθε μείζονα τεχνολογική αναδιάρθρωσή του.

Εκείνοι που θέλουν να πουλάνε συμμαχικές εκδουλεύσεις έναντι «σοβαρών εθνικών ανταλλαγμάτων» μπορεί και να προβληματίζονται. Άλλο να «πουλάς» μόνιμη εγκατάσταση στον αμερικανικό στρατό, κι άλλο να «πουλάς» πέντε ώρες προσγείωσης / απογείωσης κάθε δέκα μέρες…

Δυστυχώς δεν ισχύει στην παροχή τέτοιου είδους «διευκολύνσεων» η απόδοση του airbnb, παρότι από λειτουργική άποψη το πράγμα μοιάζει. Η «χρονομίσθωση» είναι πιο κερδοφόρα από τα ετήσια συμβόλαια μόνο αν έχεις πολλούς (και διαφορετικούς) πελάτες. Αν έχεις τον ίδιο, αν παίζει «μονοψώνιο»….. Οιμέ! Την τιμή την καθορίζει ο ένας και μοναδικός πελάτης κι όχι ο ιδιοκτήτης! Ίσως, λοιπόν, αν είσαι τέτοιος ιδιοκτήτης, να αναγκαστείς ν’ ανέβεις στα κεραμίδια φωνάζοντας ότι διατίθεσαι, προκειμένου να «κάθεται περισσότερο» ο ενοικιαστής, να του δώσεις για καθε δύο διανυκτερεύσεις άλλες δύο δώρο, και τσάμπα relax στο σπίτι στο χωριό…

Ακόμα και την συζυγική σου κρεβατοκάμαρα… αν ο «έρωτας» προχωρήσει…

(Πού είναι εκείνες οι καλές, μοντέρνες, ψυχροπολεμικές εποχές; Πού είναι εκείνα τα ηρωϊκά ‘80s με το «εφτά προς δέκα»; Πού είναι εκείνοι οι καιροί που ο Παπαντρέου ο Β “ανέβαζε την τιμή” του οικοπέδου παριστάνοντας ότι θα διώξει τις βάσεις; Τώρα το βαθύ κράτος θέλει κι άλλες, όσο περισσότερες γίνεται, μπας και πιάσει κανά ντάλαρ…)

Έβρος – κύπρος: το “ενιαίο αμυντικό δόγμα” … της Ουάσιγκτον (1)

Πέμπτη 4 Οκτώβρη. Ποιοί άραγε να θυμούνται τα ηρωϊκά ‘90s του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με το «ενιαίο αμυντικό δόγμα έβρος – κύπρος» και την «στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας» σε συμμαχία με το pkk και την αρμενία; Ποιοί να θυμούνται, άραγε, τις ηρωϊκές δηλώσεις των στρατηγών Άκη (Τσοχατζόπουλου) και Γεράσιμου (Αρσένη) για τον βομβαρδισμό και την καταστροφή των βιομηχανικών υποδομών στην Izmir; Ε, λοιπόν, ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιοι με μνήμη, αυτά που ήξεραν να τα ξεχάσουν… Τώρα το «δόγμα» είναι της Ουάσιγκτον. Η Αθήνα οφείλει να προσαρμοστεί· και το κάνει.

… Οι ηπα ενδιαφέρονται επίσης για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Η στρατηγική θέση αυτού του λιμανιού είναι ολοκάθαρη πια: στοιχεία της 10ης Combat Air Brigade του αμερικανικού στρατού το χρησιμοποιούν σαν περιοχή διέλευσης ελικοπτέρων blackhawk και φορτίων που επιστρέφουν στις ηπα απ’ την ρουμανία. Αυτό δείχνει, όπως συζήτησα νωρίτερα το φετεινό καλοκαίρι με τον δήμαρχο της Αλεξανδρούπολης, τις δυνατότητες αυτού του λιμανιού που μπορεί να παίξει πολύ μεγαλύτερο ρόλο στις υποδομές και στις διασυνδέσεις της ευρύτερη περιοχής…

Αυτά έλεγε πριν ένα χρόνο περίπου, στις αρχές Νοέμβρη του 2017, ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα (ο άνθρωπος «τα χέρια μου στο αίμα της Meidan») Geoffrey Pyatt – μιλώντας στο πιο κατάλληλο μέρος: σε εφοπλιστικό συνέδριο.

O Pyatt έχει κάνει την Αλεξανδρούπολη «εξοχικό» του: κάθε δυο ή τρεις μήνες εκεί. Όλο και πιο «αισιόδοξος». Η χτεσινή του επίσκεψη και οι δηλώσεις του δεν μπορεί παρά να έκαναν χαρούμενους πολλούς. Μαζί με τον (καινούργιο) αμερικάνο πρόξενο στη Σαλονίκη, και δυο στελέχη της πρεσβείας στην Αθήνα (ειδικούς για την άμυνα και τα οικονομικά), ανανέωσε τις επαφές του· επιβεβαιώνοντας τους αμερικανικούς σχεδιασμούς:

Αυτή η ευρεία ομάδα αντικατοπτρίζει τη δέσμευση των ΗΠΑ για σθεναρή εμπλοκή στην περιοχή, αλλά και την εκτίμηση για τη στρατηγική σημασία του Έβρου, μία περιοχή για την οποία είμαστε ευγνώμονες που χρησιμοποιούμε για να διευκολύνουμε τις μετακινήσεις κάποιων τμημάτων των Ενόπλων Δυνάμεών μας (rotation of some of our military forces), μία περιοχή που προορίζεται να γίνει ένα σημαντικό ευρωπαϊκό ενεργειακό κέντρο (hub), καθώς μία σειρά από έργα υλοποιούνται, όπως ο αγωγός TAP που θα μπει σε επιχειρησιακή λειτουργία τον επόμενο χρόνο, ο διασυνδετήριος αγωγός Ελλάδας-Βουλγαρίας IGB, ο οποίος προχωράει με τη βοήθεια των πρωθυπουργών Τσίπρα και Μπορίσοφ, και ελπίζουμε την επικείμενη ανάπτυξη του πλωτού σταθμού επαναεριοποίησης, κάτι που θα βοηθήσει στην επαύξηση της ενεργειακής ασφάλειας για όλη την Ευρώπη…

“Σθεναρή” η “εμπλοκή” της Ουάσιγκτον στον Έβρο, ε;

Έβρος – κύπρος: το “ενιαίο αμυντικό δόγμα” … της Ουάσιγκτον (2)

Πέμπτη 4 Οκτώβρη. Η Ουάσιγκτον θέλει πολλά – όσο πιο κοντά στα Δαρδανέλια αλλά και στα ανατολικά βαλκάνια τόσο το καλύτερο. Στον στρατιωτικό της προϋπολογισμό για το 2019 προβλέπονται 27 μύρια δολάρια για έργα “αναβάθμισης” ενός κέντρου εκπαίδευσης στο Novo Selo της βουλγαρίας (6,5 μύρια) και, κυρίως, μιας αεροναυτικής βάσης κοντά στο λιμάνι της ρουμανικής Constanta (21,5 μύρια). Επιπλέον στη ρουμανία ο αμερικανικός στρατός σκοπεύει να εγκαταστήσει το 2019 αντιαεροπορικά / αντιπυραυλικά συστήματα Aegis.

Απ’ αυτή τη μεριά, λοιπόν, των ανατολικών βαλκανίων, η Αλεξανδρούπολη είναι “η έξοδος στη Μεσόγειο” του αμερικανικού στρατού. Υπάρχει και η άλλη μεριά, της ανατολικής Μεσογείου. Ο “πλωτός σταθμός επαναεριοποίησης” προορίζεται για το υγροποιημένο γκάζι που θα μεταφέρουν πλοία LNG απ’ την αίγυπτο· γκάζι αιγυπτιακής, ισραηλινής και νοτιοκυπριακής προέλευσης. Είναι προφανές ότι κατά κύριο λόγο ο 6ος στόλος (και δευτερευόντως οι σύμμαχοί του) θέλουν να εγγυώνται την «ειρήνη» και τις «ενεργειακές ροές» στην ανατολική Μεσόγειο· δηλαδή να εμποδίσουν το ευρασιατικό project… Συνεπώς, απ’ αυτή τη μεριά, η Αλεξανδρούπολη είναι η άκρη μιας γραμμής που φτάνει μέχρι το Τελ Αβίβ και το Σουέζ – την Ερυθρά Θάλασσα, κι ακόμα μακρύτερα.

Στρέφεται κατά της τουρκίας το αμερικανικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα έβρος – κύπρος», όπως το ελληνικό στα ‘90s; Κατ’ αρχήν όχι: ο κύριος στόχος είναι η Μόσχα. Η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να διστάσει να κάνει το Αιγαίο πεδίο αστυνόμευσης, ακόμα και πεδίο μάχης, προκειμένου να ανακόψει την κάθοδο του ρωσικού στρατού στα «θερμά νερά», αυτό δηλαδή που έχει ήδη ξεκινήσει μετά την πετυχημένη συμμετοχή της Μόσχας, δίπλα στη Δαμασκό, στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Στο βαθμό, όμως, που η Άγκυρα συνεχίσει να κάνει την «δύσκολη» απέναντι στην Ουάσιγκτον, προφανώς υπάρχει και γι’ αυτήν μια μερίδα πίεσης και απειλών.

Γι’ αυτό ακριβώς η Άγκυρα όχι μόνο κάνει τακτικά δηλώσεις εναντίον οποιασδήποτε αμφισβήτησης των «δικαιωμάτων της στην ανατολική Μεσόγειο» (απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχεται) αλλά εξοπλίζεται σε ικανό βαθμό και ναυτικά. Το νατο έχει ναύσταθμο στην Izmir, αλλά προφανώς η Ουάσιγκτον θέλει να μπετονάρει ακόμα περισσότερο την παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή. Οι ελληνικές προσφορές (με την ελπίδα, όπως το ξεκαθάρισε ο τενεκεδένιος πρωθ., της «γεωπολιτικής αναβάθμισης» του ελλαδιστάν) είναι αυτό που αξιοποιεί.

(Αν ο αμερικανικός στρατός σημάδευε την Άγκυρα η Αθήνα θα ήταν πανευτυχής. Αλλά, φυσικά, δεν πρόκειται γι’ αυτό. Ας το επαναλάβουμε: η Ουάσιγκτον δεν θέλει να χάσει την Άγκυρα· γιατί αν συμβεί αυτό τότε η ανατολικότερη «γραμμή άμυνας» θα είναι η Αδριατική… Απ’ τη άλλη μεριά η Μόσχα (και το Πεκίνο) σαν στόχος της Ουάσιγκτον και στην ανατολική Μεσόγειο είναι δυσανάλογα μεγάλος για τα ελληνικά κυβικά… Όμως έτσι είναι οι συμμαχίες. Σε αντίθεση με τις εθνικές αυταπάτες των epic ‘90s, τώρα και στο μέλλον ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ούτε μία στο εκατομύριο δυνατότητα να κινηθεί αυτοτελώς «εκβιάζοντας» την υποστηρίξη των συμμάχων του. Τώρα είναι αναγκασμένος να ελπίζει στα ψίχουλα που θα πέσουν απ’ τον πάγκο του 4ου παγκόσμιου πολέμου…)

(φωτογραφία: Τον περασμένο Ιούνη ο Pyatt πάλι αγνάντευε το Αιγαίο απ’ την Αλεξανδρούπολη. Τότε είχε συνάντηση και με το παπαδαριάτο, τον αρχιτράγο της περιοχής Άνθιμο: «σφαιρική» πολιτική…)

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Θέλει όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια, όλο και μεγαλύτερο σφίξιμο στο κλείσιμο των ματιών, για να παριστάνει ο καθένας ότι δεν βλέπει: γίνεται πόλεμος στην ανατολική Μεσόγειο· και σ’ αυτόν συμμετέχει και το ελλαδιστάν! Όχι σαν δύναμη πρώτης γραμμής ως τώρα, λίγο πιο πίσω. Αλλά συμμετέχει.

Το Τελ Αβίβ καμαρώνει ότι έχει κάνει διακόσιες (200) αεροπορικές επιθέσεις κατά της Δαμασκού· εναντίον ενός γειτονικού κράτους, απέναντι στο οποίο δεν έχει κηρύξει καν επίσημα τον πόλεμο. Όμως περί πολέμου πρόκειται…

Όταν η ισραηλινή αεροπορία εκπαιδεύεται στο ελλαδιστάν και βομβαρδίζει στη συρία, το ελλαδιστάν δεν βρίσκεται σε θέση ουδετερότητας. Συμμετέχει επιμελητειακά. Σε αυτό τον πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα». Όταν το ελλαδιστάν στέλνει πολεμικά του να κάνουν περιπολίες στα ανοικτά της συρίας (ως «νατοϊκή υποχρέωση») δεν είναι για λόγους ουδετερότητας, αλλά για το ανάποδο. Συμμετέχει σ’ έναν πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα».

Κι όταν ο αμερικάνος αρχιαρχικαραβανάς Dunford συζητάει στην ελλάδα με τον έλληνα αρχικαραβανά Αποστολάκη για την αντιμετώπιση της ρωσικής ναυτικής παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο, το ελλαδιστάν συμμετέχει: σ’ έναν πόλεμο «που δεν έχει κηρυχτεί επίσημα».

(Υπενθύμιση: Η ασταμάτητη μηχανή και το Sarajevo έχουν κάνει πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν για να προειδοποιήσουν έγκαιρα για το τι συμβαίνει – μέσα σε συνθήκες αδιαφορίας και δυσανεξίας…)

(φωτογραφία: Στο βάθος αριστέρα ο Dunford, δεξιά ο Apostolakis, στην άκρη αριστερά ο πρεσβευτής Pyatt, πίσω στα κάδρα οι έλληνες καραβανοήρωες, γύρω γύρω επιτελείς, στη μέση υπολογιστές – ουφ! Το ελληνικό υπ.αμ. στις 4 Σεπτέμβρη του 2018, στα καλύτερά του!

Λείπει Εκείνος, αλλά είναι οσεί παρών: ο υπ.αμ. ο ψεκασμένος…)