Tag: στρατός

Άλλος για μάλι;

Τετάρτη 15 Γενάρη. Δεν είναι μόνο το γαλλικό κράτος με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Είναι και το γερμανικό: η στρατολόγηση έχει μπει στη δημόσια ζωή και εκεί. Για την υποσαχάρια αφρική υποτίθεται, όπου το αυθεντικό μαύρισμα εναλλάσσεται με «αμμόλουτρα»· και φέρετρα. Ποιός, όμως, είναι τόσο ανόητος; Μπες εσύ στο χακί, και μην σε νοιάζει· πάντα θα υπάρχει «περιπέτεια»…

Πολύς καιρός πέρασε από τότε που στη γερμανία υπήρχε ένα δυναμικό αντιπολεμικό (και αντιπυρηνικό, και… και…) κίνημα… Για να μπορεί τώρα η bundeswehr να μοστράρεται σαν καριέρα, και για να μπορεί να διαφημίζει τόσο δημόσια, ανοικτά και πρόστυχα ότι υπάρχουν νεαροί και νεαρές με «κλίση» στον μιλιταρισμό, πάει να πει ότι πολύς καιρός πέρασε…

Άλλοτε έλεγαν: «Κατατάξου! Η πατρίς σε χρειάζεται!». Πέρασε καιρός όμως, κι αυτά τα παλιά είναι αντιεμπορικά. Τώρα λένε:

Καθοδήγησε / ακολούθησε την κλίση σου…

Αγωνίσου / ακολούθησε την κλίση σου…

Τεχνολογία / ακολούθησε την κλίση σου…

Και το τελευταίο κτύπημα: τα video games στα καλύτερά τους! Σκοτώστε αληθινά!!

Είναι σαφές το πολιτικό νόημα σ’ όλη την ευρύτητά του;

(Στ. η μηχανή ευχαριστεί!)

Κι άλλος διαλεκτός σύμμαχος

Δευτέρα 13 Γενάρη. Εντελώς συμπτωματικά, και παρότι πρέπει να είμαστε απόλυτα σίγουροι / ες ότι ζούμε «τον αιώνα της ειρήνης», ένας ακόμα σύμμαχος του ελλαδιστάν δείχνει τις μιλιταριστικές ροπές του. Ο γαλλικός στρατός συνεχίζει να ψάχνει για εθελοντές / μισθοφόρους, για το «καλό της πατρίδας» πάντα – κάπου στην Αφρική και όπου αλλού… – με σλόγκαν που προσπαθούν να χαϊδέψουν την «έφεση στην περιπέτεια» εκείνων που κτύπησαν ρεκόρ στα video games και τώρα θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην άμμο.

Σύντομα θα αρχίσει και στα μέρη μας η δημαγωγική «εξοικείωση» και με την «μαύρη ήπειρο». Η αρχή έγινε: λιβύη…

Επί τη ευκαιρία: ας αρχίσουν οι προετοιμασίες για αλλαγές στην εντόπια στρατιωτική θητεία. Μια προεργασία χρειάζεται, χωρίς βερμπαλιστικές υπερβολές… Πριν δούμε διαφημίσεις στις στάσεις… (Τί; Δεν το έχετε καταλάβει; «Η πατρίς κινδυνεύει»!!!)

(φωτογραφία: Καθοδηγώ τους άντρες μου για να τους πάω πιο μακρυά (γαμώ τις φάσεις!) – Tony. – Υπαξιωματικός εν ενεργεία.)

Ο στρατός του θεού

Σάββατο 11 Γενάρη. Ήταν, μεν, αναμενόμενο· αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε την ημερομηνία: 10 Γενάρη 2020. Από χτες ο αμερικανικός στρατός στο ιράκ είναι στρατός κατοχής! Επίσημα.
Ο ιρακινός πρωθ. Adel Abdul Mahdi ζήτησε τηλεφωνικά απ’ τον Πομπηία να «στείλει αντιπροσωπεία στο ιράκ ώστε να δημιουργηθεί ένας κοινός μηχανισμός για την ασφαλή αποχώρηση του αμερικανικού στρατού» – σύμφωνα με την απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου. Και ο Πομπηίας του απάντησε ότι «είναι δικαίωμά τους» να παραμείνουν στο ιράκ, επειδή «είναι μια δύναμη του καλού». «Αντί να συζητήσουμε την αποχώρησή μας καλό θα ήταν να συζητήσουμε την δίκαιη, σωστή στρατιωτική παραμονή μας στην μέση Ανατολή» είπε ο σύμμαχος της Αθήνας. Τι άλλο θα μπορούσε να απαντήσει ένας θεοσεβούμενος ακροδεξιός υπουργός εξωτερικών του ψοφιοκουναβιστάν που πιστεύει πως είναι βοηθός του «απεσταλμένου του θεού»;

Ίσως γίνουν μερικές ακόμα προσπάθειες απ’ την Βαγδάτη· που θα συναντήσουν την ίδια κατηγορηματική άρνηση απ’ την Ουάσιγκτον (εκτός αν ξυπνήσει μέσα στο ψόφιο κουνάβι το ειρηνιστικό κτήνος που κρύβει!). Πράγμα που σημαίνει ότι τον λόγο θα τον έχουν υποχρεωτικά τα όπλα: ο πόλεμος τριβής που είναι σε θέση να κάνουν οι ιρακινοί «τρομοκράτες»…

(Ωστόσο αυτοί οι «τρομοκράτες» θα πρέπει να λύσουν και τα προβλήματα της κεντρικής εξουσίας στη Βαγδάτη. Οπωσδήποτε: τον φατριασμό μεταξύ τους… Ένα κράτος που θέλει να διώξει τον αμερικανικό στρατό απ’ την επικράτειά του δεν μπορεί να είναι «σουρωτήρι» – από πολιτική άποψη…)

Αυτά είναι τα ωραία!

Τρίτη 7 Γενάρη. Τι γεμάτη από αμερικανική δράση η χθεσινή ημέρα, ε; Στην αρχή το ψόφιο κουνάβι κελάηδησε σαν τσίχλα που βρυχάται: Να φύγουμε απ’ το ιράκ; Δεν πάμε πουθενά αν δεν μας πληρώσουν τα δισεκατομύρια που δώσαμε για να φτιάξουμε τις βάσεις μας! Κι αν αναγκαστούμε να φύγουμε θα τους βάλω κάτι ξεγυρισμένες κυρώσεις που δεν θα ξέρουν από που τους έρχονται!!! Σκέφεται κανείς: ε, βέβαια, ένας real estater, ακόμα και δολοφόνος, παραμένει real estater…

Ύστερα το reuters κυκλοφόρησε (παγκόσμια) το πιο πάνω γράμμα. Που στάλθηκε απ’ τον επικεφαλής του στρατού ημικατοχής του ιράκ στρατηγό William H. Seely III στον ιρακινό στρατηγό Abdul Amir Yarallah: σεβόμαστε την εδαφική σας κυριαρχία, κι αφού δεν μας θέλετε τα μαζεύουμε και φεύγουμε! Δώστε μας μόνο λίγο χρόνο, ημέρες ή το πολύ βδομάδες…. Το ότι αυτό το γράμμα περιγράφει τεχνικές λεπτομέρειες της αποχώρησης / αναδίπλωσης δείχνει ότι υπάρχει ένα σχέδιο, πράγματι. Αλλά στο γράμμα δεν υπάρχει υπογραφή…

Και στο τέλος βγήκε η πρωτεύουσα, το αμερικανικό πεντάγωνο και το υπ.αμ., για να ξεκαθαρίσουν: Σιγά μη φύγουμε! Ξεχάστε το!!!… Έγινε κάποιο λάθος, και στάλθηκε ένα «σχέδιο κειμένου» που δεν είχε αποφασιστεί… Αυτές οι συνοριακές φρουρές έχουν γίνει απρόσεκτες… 

Δεν ξέρουμε πόσο πρόλαβαν να χαρούν ακόμα και οι αμερικάνοι πεζοναύτες που έχουν παρκάρει στο ιράκ – και θα ήθελαν, ανθρώπινο είναι, να τους ξαναδούν οι μανούλες τους… Δεν ξέρουμε πόσο πρόλαβε να χαρεί ο γραμματέας αμερικάνος λοχίας που βρήκε πάνω σε κάποιο τραπέζι το «σχέδιο κειμένου» και βιάστηκε να το αποστείλει, όλο χαρά, στον παραλήπτη του – και στα media…

Λίγο κράτησε τελικά…

Eξοπλισμός…

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Έχουν περισσότερα ναυπηγεία απ’ ότι όλος ο υπόλοιπος πλανήτης. Ναυπηγούν τα αεροπλανοφόρα τρία – τρία, τα υποβρύχια τέσσερα – τέσσερα, και τα αντιτορπιλικά σε δεκάδες. Πρόκειται για το κινεζικό καθεστώς… Και είναι μόνο ένα θαύμα της ανθρώπινης βλακείας η ερώτηση «λέτε να υπερφαλαγγίσει το Πεκίνο την Ουάσιγκτον στη θάλασσα;». Λέτε να συμβεί τέτοιο πράγμα;

Ο θρύλος της αγγλικής ναυτικής υπερδύναμης (η αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ…) τέλειωσε «όμορφα κι ωραία»· αν και έχουμε το βαρύ προνόμιο να ζούμε σ’ ένα μέρος του πλανήτη όπου αυτό το τέλος είχε πολύ αίμα… Ο θρύλος της αμερικανικής ναυτικής υπερδύναμης συνεχίζει, αν και δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ πρακτικά εδώ και εφτά δεκαετίες. Όλο κι όλο το «ψωμί» αυτού του θρύλου είναι οι ποσότητες: αν η Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, διαθέτει 12 αεροπλανοφόρα με όλο τους το σόι το καθένα, τότε θα θεωρηθεί ισάξιος και αμφισβητίας όποιος έχει, χμμμ, τουλάχιστον 10. Το Πεκίνο απέχει αρκετά ακόμα απ’ αυτό το νούμερο (έχει έτοιμα 2 και 1 ακόμα στα τελειώματα…) – οπότε μπορεί η κουβέντα να συνεχιστεί για αρκετά χρόνια.

Αν βλέπει κανείς μοχθηρούς σχιστομάτηδες, τότε μπορεί ακόμα και να τους απωθήσει. Αν, όμως, βλέπει το καπιταλιστικό δυναμισμό μιας κοινωνίας της οποίας ο πληθυσμός είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ το άθροισμα όλων των δυτικών, και η οποία έχει (και «αναπτύσσει») know how παντού, σ’ όλους τους τομείς τεχνοεπιστημονικής αιχμής, με διαρκείς, συνεχόμενες και πολλαπλασιαζόμενες επιτυχίες πρώτης γραμμής, τότε το ζήτημα του στρατιωτικού εξοπλισμού του Πεκίνου έχει άλλα χαρακτηριστικά. Όπως και η (τεχνολογική μεταξύ άλλων) σχέση του με την Μόσχα.

Ωστόσο η απορία «μήπως μελλοντικά το Πεκίνο υπερφαλαγγίσει…» έχει μια δόλια σκοπιμότητα. Την ιδέα ότι αφού δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα μπορεί ακόμα να εμποδιστεί. Δεν έχουμε υπόψη κάποιο παράδειγμα στην ιστορία των 2 τελευταίων αιώνων όπου ένας εξαιρετικά δυναμικός καπιταλισμός «εμποδίστηκε» απ’ τους ανταγωνιστές του χωρίς πόλεμο και εκτεταμένη καταστροφή.

Και πως άραγε, ένας καπιταλιστικός τόσο δυναμικός ώστε να έχει βάσιμες προοπτικές (παγκόσμιας) ηγεμονίας χωρίς να ρίξει μια σφαίρα, θα αναχαιτιστεί μ’ έναν πόλεμο που δεν θα γίνει μόνο στα δικά του εδάφη αλλά και σ’ εκείνα όσων προσπαθούν να τον φρενάρουν;

«Θα γίνει, λοιπόν, πόλεμος»;

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Το πόπολο τρέφεται με τα σκουπίδια που του σερβίρουν, και είναι ευχαριστημένο. Σχεδόν το σύνολο της μηντιακής δημαγωγίας, και σίγουρα εκείνα τα τμήματά της που ανακατεύουν την συγκινησιακή πανούκλα των υποτελών, βρίσκεται σε … «προπολεμική» φάση. Ταυτόχρονα, αν μπορούμε να δούμε σωστά πίσω απ’ τις γραμμές, ο ρημαδοΚούλης ψάχνει να βελτιώσει (;;;) τους διεθνείς συσχετισμούς υπέρ του ελλαδιστάν, μπας και καταφέρει να διαπραγματευτεί με τον «αιώνιο εχθρό» – μια ρεαλιστική προσέγγιση.

Μοιάζει να υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην πολεμοκάπηλη ρητορική και στον (υποχρεωτικό) ρεαλισμό μιας κάποιας διευθέτησης σε σχέση με τις αοζ. Είναι αυτό το είδος του κενού ανάμεσα στην κρατική ιδεολογία για τα κεφάλια των μικροαστών και στην κρατική πολιτική – που υποδεικνύει (η γεφύρωση του κενού…) την κατασκευή ενός … «θερμού επεισοδίου»…

Σε άλλους καιρούς το «θερμό επεισόδιο» έκανε τους ντόπιους πολεμόκαβλους μικροαστούς να χεστούν, και να ανεχτούν ύστερα ανακουφιστικά τον «διάλογο». Το τουρκικό καθεστώς θα μπορούσε να ξαναπαίξει τον δικό του ρόλο σ’ αυτό το «παιχνίδι» που τόσο ανάγκη έχει το ελληνικό καθεστώς όταν αναγκάζεται να λογικευτεί (ή να παραστήσει ότι λογικεύτηκε).

Μόνο που τώρα το «σετ» έχει μεγαλώσει πολύ· κι αυτό είναι κατόρθωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που προωθήθηκε πανηγυρικά και «εθνικότατα» επί των ένδοξων ημερών των φαιορόζ, με τις υπογραφές του ογκόλιθου υπ.εξ. και του ψεκασμένου υπ.αμ. Η «ενοποίηση» του «κυπριακού», των «αοζ», των «γκαζιών» (κάτι φανταστικών eastmed ας πούμε…) και οι συμμαχίες με το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, υπό τον γενικό κωδικό «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», μεγάλωσε γεωγραφικά και γεωπολιτικά τόσο πολύ το πεδίο της αντιπαράθεσης (ή των «θεμάτων διαλόγου»…) του ελλαδιστάν με την τουρκία, και το έκανε τόσο πιο σύνθετο (σε σχέση με αυτό που ήταν πριν απ’ αυτήν την μεγαλοφυή ελληνική ιμπεριαλιστική ιδέα) ώστε τώρα κανένα εντόπιο ρημαδογκουβέρνο δεν μπορεί να συζητήσει για τα «νότια της Κρήτης» χωρίς να πρέπει να μιλήσει για τα «δυτικά της κύπρου», το «κυπριακό», την «πολιτική ισότητα» εκεί, κλπ κλπ. Και δεν μπορεί να μιλήσει για τίποτα απ’ όλα αυτά χωρίς να έρθει η κουβέντα στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες, τους τόσο πολύτιμους για το ελληνικό καθεστώς… Και, όσο νάναι, θα είναι αναπόφευκτη η διαπραγμάτευση για τις «μεταναστευτικές ροές»… Ούτε οι σύμμαχοι δεν μπορούν να στέκονται στο πλευρό της Αθήνας σ’ όλο αυτό το κουβάρι!

Με δυο λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με τον τουρκικό, αλλά κυρίως με την ίδια την εθνική γραμμή του που έχει συσσωρεύσει επί χρόνια τόσα πολλά με την μορφή της «εκκρεμότητας – επειδή όπου νάναι η τουρκία διαλύεται…» ώστε το κοινό του (οι υπήκοοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού) θα έπεφτε σε βαθιά κατάθλιψη ακόμα και μόνο με το ξεμπέρδεμά τους.

Θα μπορούσε να ελπίζει κανείς στο «κομμάτιασμα»: συμφωνούμε σε κανά δυο επείγοντα και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε για άλλη φορά… Φαίνεται παλιό, ξεπερασμένο κόλπο. Θα πρέπει το τουρκικό καθεστώς (που έχει πάρει εδώ και καιρό την πρωτοβουλία των κινήσεων) αλλά και οι σύμμαχοί του (ειδικά η Μόσχα και το Πεκίνο) να δείξει απεριόριστη καλωσύνη απέναντι σ’ ένα καθεστώς (το ελληνικό) που παρακαλάει για αμερικανικές βάσεις στο έδαφός του – απεριόριστει καλωσύνη ώστε να δεχτεί την διευκόλυνση του «κομματιάσματος».

Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει ότι δεν είναι τέτοια η ιστορική φάση του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Δεν ευννοεί, δηλαδή, την τακτική των «εκκρεμοτήτων» και του «πάλι με χρόνια με καιρούς». Το τικ – τακ ακούγεται όλο και πιο έντονα διεθνώς. Κι αφού το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) και οι ντόπιοι λακέδες του έχουν μεθοδεύσει την ελληνική εξωτερική πολιτική όπως ξέρουμε, στην πλευρά του «τικ – τακ» που ξέρουμε καλά και ξέρουν οι πάντες, σε τι μερεμέτια άραγε μπορεί να ελπίζει κανείς;

Πολλές φορές πάει η στάμνα στην πηγή – αλλά μια φορά σπάει…

(φωτογραφία: Τα «θερμά επεισόδια» (οι προβοκάτσιες δηλαδή) ήταν μια μόδα στα ‘80s, ακόμα και στα μέσα των ‘90s (Ίμια), όταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θεωρούσε ότι έχει μια κάποια στρατιωτική / μιλιταριστική ισορροπία απέναντι στον τουρκικό. Και ότι ένα «επεισόδιο» θα μείνει μεμονωμένο λόγω της αμοιβαίας καταστροφικότητας που θα προκαλούσε η γενίκευση μιας αναμέτρησης. Τα ‘80s ήταν η θρυλική εποχή του «7 προς 10» – δεν θα εξηγήσουμε εδώ τι σήμαινε, εκτός απ’ το ότι η Αθήνα ένοιωθε μια σχετική «ασφάλεια» απέναντι στην Άγκυρα απ’ την άποψη των στρατιωτικών «μέσων».

Όμως ήδη από τότε το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο ξεκίνησε ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα «εθνικοποίησης» των στρατιωτικών του εξοπλισμών. Που έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια, επί ισλαμοδημοκρατών, στη ναυπήγηση κορβετών, στην κατασκευή στρατιωτικών ελικοπτέρων (που εξάγονται…), σε τουρκική τεχνολογία πυραύλων και drones, κλπ κλπ. Συνεχίζει να διαπραγματεύεται ακόμα τα αμερικανικά f-35, έχοντας καβάτζα ρωσικά…

Ενόσω το τουρκικό καθεστώς κάνει τεστ στους ρωσικούς S – 400, το «διαμάντι» στο στόλο του, που επιβεβαιώνει ότι τα περί «γαλάζιας πατρίδας» (δηλαδή ανατoλικής Μεσογείου) δεν είναι φανφάρες τύπου ελλαδιστάν, είναι το υπό ναυπήγηση αποβατικό / ελικοπτεροφόρο / «ελαφρύ» αεροπλανοφόρο anadolu, στα ναυπηγεία Sedef στην Istanbul – φωτογραφία πάνω. Εικάζεται ότι θα είναι έτοιμο για δοκιμές στα τέλη του 2020, και «μάχιμο» κάπου το 2021.

Οι συμμαχίες με τύπους σαν τον Haftar είναι, ολοφάνερα, κάτι σαν «σπασμός»…)

Αυτοί πληρώνουν!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. Είναι τέλειος! Ο ψοφιοκούναβος! Είναι τέλειος επειδή φωνάζει αυτά που προετοιμαζόμαστε να δημοσιοποιήσουμε (καλώς εχόντων των πραγμάτων «τετράδιο για εργατική χρήση νο 5», του χρόνου), γραμμένα ήδη απ’ το 2004: …Όταν η αυτοκρατορία γίνεται νταβατζής και πληρώνεται για την «προστασία» της, έχει τελειώσει!…

Εκεί, λοιπόν, που πριν λίγες ώρες το ψόφιο κουνάβι συνεντευξιαζόταν στην Ουάσιγκτον για την «γενέθλια σύνοδο του νατο» (που δεν του άρεσε σαν πάρτυ), το ξεφούρνισε:

Ξέρετε, η σαουδική αραβία – έχουμε μετακινήσει περισσότερο στρατό εκεί. Και μας πληρώνουν δισεκατομύρια δολάρια. Ντάξει; Δεν το έχετε ξανακούσει αυτό ποτέ πριν. Δεν το έχει ξανακούσει σ’ όλη σας την ζωή!..

Όπως βλέπετε έχουμε πάει πολύ στρατό, και μας πληρώνουν δισεκατομύρια γι’ αυτό, και είναι ευχαριστημένοι που μας πληρώνουν… Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν τους ζήτησε κανείς κάτι τέτοιο, μέχρι που ήρθα εγώ. Κανείς δεν τους το ζήτησε. Ο Obama δεν τους το ζήτησε. Ο Bush δεν τους το ζήτησε. Ο Clinton δεν τους το ζήτησε. Μου είπαν «Μα κανείς δεν μας ζήτησε να πληρώσουμε». Και τους είπα: «Το ξέρω, αλλά εγώ σας το ζητάω»…

Είναι τέλειο! Πρώτον, επειδή μπορεί να εμφανιστεί κάθε ανταγωνιστής (π.χ. Putin, Xi…) και να πει στη σαουδαραβική χούντα: αν πληρώνετε για προστασία εμείς είμαστε φτηνότεροι, και σίγουρα το ίδιο καλοί – αν όχι καλύτεροι. Δεύτερον, επειδή αν ο τοξικός πληρώνει, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να παρκάρει όλον τον αμερικανικό στρατό εκεί, να αράξει στις ηπειρωτικές αμμουδιές του βασίλειου (στην έρημο…), να κάνει αμμόλουτρα – και να πλερώνουν οι σεΐχηδες. Ήδη κάνει βήματα: σκέφτεται να στείλει έως και 14.000 πεζοναύτες στη σαουδική αραβία. Τέρμα το solarium! Saudi sun!!! (Το πόσο στόχος θα γίνουν για το αντάρτικο εκεί δεν τον απασχολεί…).

Τρίτο και τελευταίο. Ξέρουμε ότι το ψοφιοκουναβιστάν ζητάει απ’ την Σεούλ να πληρώσει τα κέρατά της για τον αμερικανικό στρατό και τις βάσεις εκεί… Εδώ; Μπας και παίζει φάση και ντρέπονται να μας το πουν; Αλλά γιατί να μην πλερώνει, όχι μόνο σε είδος αλλά και cush, το ελλαδιστάν για την αμερικανική «προστασία» αφού τρώγεται να την έχει;

Ε;

(φωτογραφία: Μέσα στις ανθοδέσμες έχει επιταγές – και αρβύλες…)

Φίλοι που καίνε: αυτοί που απλά σκοτώνουν

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Η B’nai B’rith International (: Τα Παιδιά της Διαθήκης – Διεθνής) συστήνεται σαν μια απ’ τις πιο παλιές εβραϊκές εθνικιστικές / θρησκευτικο-συντηρητικές οργανώσεις στις ηπα. Εννοείται πως σαν οργάνωση είναι αφοσιωμένος υποστηρικτής του ισραηλινού κράτους από τότε που δημιουργήθηκε ως σήμερα.

Συνεπώς η πρόσφατη πρωτοβουλία της «… για την δημιουργία ενός ισραηλινο-ελληνικού φόρουμ … με τη συμμετοχή ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων για να συσφικτούν οι σχέσεις ελλάδας, ισραήλ και κύπρου και σε επίπεδο κοινωνίας πολιτών…» είναι μια θεάρεστη επιλογή. Υποθέτουμε πως θα υπάρχουν παράδες σ’ αυτήν την σύσφιξη, αφού οι έλληνες πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι μπορεί να συναγελάζονται ευχάριστα με οτιδήποτε φασιστικό επιβάλλουν τα εθνικά συμφέροντα, αλλά έχουν και «υλικές ανάγκες».

Αυτές οι ελληνοϊσραηλινές συσφίξεις παρουσιάζουν, όπως είναι γνωστό, εντυπωσιακό πληθωρισμό τα τελευταία χρόνια. Απ’ τον στρατό ως την αγορά ακινήτων, απ’ τον τουρισμό μέχρι τις πανεπιστημιακές έρευνες (δηλαδή μπίζνες), και απ’ την δημοσιογραφία / δημαγωγία ως τις μυστικές υπηρεσίες θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει τομέας που να μην έχει κατασκευαστεί ένας ωραιότατος ελληνο-ισραηλινός «κόμπος». Ένα «δέσιμο» σα να λέμε που συμπληρώνει τους άλλους, τους ελληνο-αμερικανικούς «κόμπους». Αν, τώρα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο ισχυρός και πιο ο σαφώς λιγότερο ισχυρός «εταίρος» σ’ αυτούς τους «δεσμούς» (σε ότι αφορά τα αντίστοιχα κράτη, παρακράτη, κυκλώματα, κλπ) δεν είναι δύσκολο να βρείτε την απάντηση.

Ανάλογα έχουν εξαφανιστεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ ακόμα και οι πιο ελάχιστες, έστω και προσχηματικές αναφορές στην παλαιστινιακή αντίσταση. Έχουν γίνει θαύματα! Και συνεχίζουν, όλο και περισσότερα. Η ελληνική «πολιτική κοινωνία» αποδεικνύεται τόσο κρατικοποιημένη / παρακρατικοποιημένη ώστε μπορεί να συναγωνίζεται στα ίσα την ισραηλινή! Αν για το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς η εξαφάνιση των παλαιστινίων είναι ο πυλώνας του ιμπεριαλισμού / ρατσισμού του, για το ελληνικό καθεστώς η εξαφάνιση των παλαιστινίων είναι βασικός όρος του αντι-τουρκικού (και αντι-αραβικού / αντι-μουσουλμανικού) ιμπεριαλισμού του.

(φωτογραφία κάτω: Η κονσομασιόν υπέρ της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας, άσχετα με το ποιος την χρηματοδοτεί, θα οξύνεται και θα γίνεται όλο και πιο επιθετική. Η πρόσφατη ελληνική στρατιωτική συμμετοχή στην πολυεθνική ισραηλινή άσκηση blue flag 2019, την οποία χτες διαφήμιζε πρωτοσέλιδα η καθεστωτική «καθημερινή», δεν ήταν σπουδαία.

Εκείνο όμως που δεν λέγεται – ακόμα – (και πως να λεχθεί αφού υπάρχει “σύσφιξη” και δημαγωγών;) είναι ότι μέρος της άσκησης ήταν η «διάτρηση» του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400!… Το συγκεκριμένο επεισόδιο της blue flag έγινε, φυσικά, με παραμύθια: τα όσα στοιχεία έχουν εκμαιευτεί απ’ τους ελληνικής ιδιοκτησίας S-300, plus «τεχνικές υποθέσεις» διαφόρων για τις δυνατότητες των S-400· με προσομοίωση … τους αμερικανικούς patriot…

Όμως επρόκειτο για άσκηση επίκαιρου πραγματικού πολέμου… Αυτό ο «λαός» θα το καταλάβει στο τέλος, όταν θα είναι αργά…)

Χονγκ Κονγκ

Κυριακή 17 Νοέμβρη. Αν είχατε την απορία για το πότε θα μπει ο κινεζικός στρατός στο Χονγκ Κονγκ (λέμε: «αν»…), ιδού: μπήκε. Μπήκε ο κινεζικός στρατός χτες στο Χονγκ Κονγκ, μ’ έναν τρόπο που επιβάλει την αναγνώριση της «φαντασίας στην εξουσία»: με ελαφρύ ντύσιμο, σκούπες, κουβάδες, για να καθαρίσει δρόμους της πόλης απ’ τα οικοδομικά υλικά / πολεμοφόδια των αντικινέζων διαδηλωτών. Μπήκε σαν σώμα προσκόπων…

Παρότι ο «ανθρωπισμός» (και οι «οικολογικές ευαισθησίες») όλων των πρωτοκλασσάτων στρατών του καπιταλιστικού πλανήτη είναι ευρύτερα γνωστά (ε;) η περίπτωση του Χονγκ Κόνγκ είναι κάπως διαφορετική. Εκτός απ’ τους μπάτσους που έχουν αρχίσει να σκοτώνουν, σκοτώνουν και οι διαδηλωτές. Με δυο λόγια η πολιτική καθοδήγηση των τελευταίων έχει φέρει τα πράγματα λίγο πριν την κατάσταση «πλατεία Maidan»… Ακριβώς, δηλαδή, σ’ εκείνο το «ποιοτικό σημείο» που το Πεκίνο μπορεί να δικαιολόγησει το γιατί οι σκούπες μπορεί να ξεράσουν και καυτό μολύβι αν χρειαστεί: οι διαδηλωτές έχουν ξεφύγει, η αστυνομία της πόλης δεν μπορεί να τους μαζέψει, οπότε η ειρήνη και η ευνομία πρέπει να επιβληθούν. Για να το πούμε με οικεία γλώσσα: ΟΧΙ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΣΕ Ο ΛΑΪΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ! Πού είναι το παράξενο;

Πριν αποδειχθεί ότι τα αμερικανικά στρατηγεία πέταξαν τα λεφτά τους στηρίζοντας τον «αγώνα για δημοκρατία» στο Χονγκ Κονγκ μπορείτε να απολαύσετε τι έργα ειρηνικά και προκομένα μπορεί να κάνει ένας στρατός σαν το κινέζικο.

Επειδή μάλλον δεν θα τον ξαναδείτε έτσι…

Κορεατική χερσόνησος

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Δεν παιρνούν την καλύτερη εποχή τους οι σχέσεις Σεούλ – Ουάσιγκτον. Μπορεί να περνούν και μία απ’ τις χειρότερες. Απ’ την μια το ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να «πιέζει» την κυβέρνηση Moon «να τα βρει» με το Τόκιο, και να μην επιμείνει στον τερματισμό της διακρατικής συμφωνίας «μοιράσματος πληροφοριών» – που, επίσημα, τελειώνει σε μια βδομάδα. Απ’ την άλλη μεριά επιμένει ότι η Σεούλ θα πρέπει να πληρώσει 5 δις δολάρια το 2020, για τα έξοδα του αμερικανικού στρατού («προστασίας; κατοχής;) στη νότια κορέα.

Είναι ένα διπλό πακέτο αμερικανικών απαιτήσεων που έχει μπλοκάρει ακόμα και την παραδοσιακά φιλοαμερικάνικη νοτιοκορεατική δεξιά / ακροδεξιά. Τα ερωτήματα του είδους «είναι μισθοφόροι μας οι αμερικάνοι πεζοναύτες;» δίνουν και παίρνουν, σε μια κοινωνία που έχει το οικονομικό δυναμικό πλέον να γίνει πιο εθνικιστική, είτε απ’ τα «δεξιά» είτε απ’ τα «αριστερά»· χωρίς αμερικάνους φύλακες. Επιπλέον, το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν πιέζει το Τόκιο να κάνει πίσω στις αιτίες που προκάλεσαν την διάλυση της κατασκοπευτικής συμφωνίας, δεν επιτρέπει σε καμμία νοτιοκορεατική πλευρά την εκδήλωση συμπάθειας προς τους αμερικάνους… Μιλώντας λίγο πιο γενικά, το νταβατζίδικο στυλ που είναι το προτελευταίο στάδιο της παρακμής κάθε «μεγάλης δύναμης» στην ιστορία δεν είναι καλοδεχούμενο ούτε στη νότια κορέα.

Που θα καταλήξει αυτός ο «χειμώνας» στις σχέσεις των δύο κρατών; Άγνωστο, αν και το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ευχαρίστως θα έβλεπε την πλήρη αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την κορεατική χερσόνησο. Είναι, ωστόσο, προχωρημένο ενδεχόμενο: εδώ το ψόφιο κουνάβι δεν κατάφερε να αποσύρει τους 1000 πεζοναύτες του απ’ το δευτερεύον πεδίο μάχης της συρίας· θα καταφέρει να αποσύρει 28.500 απ’ το πρωτεύον της ανατολικής ασίας;

Ποιό πιθανή θα ήταν η μείωση του αμερικανικού στρατού κατοχής· αντί για την πλήρη απόσυρσή του. Έτσι το ψοφιοκουναβιστάν θα μπορούσε να κάνει «μια καλύτερη τιμή» στη Σεούλ…

Εκτός αν αντικατασταθεί…