Tag: στρατός

Μέχρι πού φτάνει ο Ατλαντικός;

Δευτέρα 21 Ιούνη>> Ως τον Ειρηνικό βέβαια! Ολόκληρο! Και οπωσδήποτε περιλαμβάνει την ταϊβάν… Αυτό είναι το πολιτικο/στρατιωτικό συμπέρασμα απ’ την τελευταία σύνοδο του νατο, στις 14 του μήνα: για πρώτη φορά στην ιστορία του έχει αναφορά στο κινεζικό κράτος ως απειλή. Η παράγραφος 55 του τελικού «κειμένου» (για τους οχτρούς) γράφει επί λέξει:

Οι δηλωμένες φιλοδοξίες της Κίνας και η δυναμική συμπεριφορά της αποτελούν συστηματικές απειλές για την διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες και σε περιοχές σχετικές με την ασφάλεια της Συμμαχίας. Ανησυχούμε γι’ αυτές τις πιεστικές πολιτικές που βρίσκονται σε αντίθεση με τις θεμελειώδεις αξίες που περιλαμβάνονται στη Συμφωνία της Ουάσιγκτον. Η Κίνα επεκτείνει γρήγορα το πυρηνικό οπλοστάσιό της με περισσότερες κεφαλές και μεγαλύτερο αριθμό σύνθετων συστημάτων μεταφοράς του, για να αποκτήσει μια πυρηνική τριάδα. Είναι αδιαφανής στον στρατιωτικό εκσυγχρονισμό της και δημόσια έχει δηλώσει την σύνθεση στρατιωτικών και πολιτικών μέσων. Συνεργάζεται επίσης στρατιωτικά με την Ρωσία, συμπεριλαμβανόμενης της συμμετοχής της σε Ρωσικές ασκήσεις στην Ευρω-Αταλντική περιοχή. Ανησυχούμε με την συχνή έλλειψη διαφάνειας απ’ την μεριά της Κίνας και την χρήση παραπληροφόρησης. Καλούμε την Κίνα να τηρήσει τις διεθνείς δεσμεύσεις της και να δράσει με υπευθυνότητα στο διεθνές σύστημα, συμπεριλαμβανομένων του διαστήματος, του κυβερνοχώρου και των θαλασσών, για να κρατήσει τον ρόλο της σαν μεγάλη δύναμη.

Αυτά τα υποστηρίζει ένα κράτος που πανηγύριζε όταν έβλεπε εκατοντάδες σημαίες του στην εξέγερση του Χονγκ Κονγκ την οποία στήριξε με κάθε μέσο· που προσπαθεί να αποκτήσει «πάτημα» στην ταϊβάν· που περιπολεί στ’ ανοικτά της κίνας… Και όχι ένα κράτος που πανηγυρίζει για τις σημαίες με το σφυροδρέπανο στις διαδηλώσεις του BLM· προσπαθεί να αποκτήσει «πάτημα» στην κούβα· και περιπολεί στα ανοικτά του Joνυσταλεάν…

Η επόμενη παράγραφος, η νο 56, είναι η μισή σε μέγεθος σε σχέση με την νο 55, και μιλάει για «εποικοδομητικό διάλογο με την Κίνα όπου είναι δυνατόν». Οι δημαγωγοί (κι όχι μόνο στα μέρη μας) δείχνουν αυτήν για να βγάλουν το σοφό πόρισμα ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της «δεν είναι πολύ σκληροί» απέναντι στο Πεκίνο… Κοροϊδεύουν. Με δεδομένα τα διαφορετικά καπιταλιστικά συμφέροντα στον «δυτικό κόσμο», αυτή η νο 1 επίσημη στοχοποίηση του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου εκ μέρους του νατο ΔΕΝ θα μπορούσε να φτάσει στο σημείο να είναι κάτι πριν από κήρυξη πολέμου!..

Είναι όμως κάτι αρκετά παραπάνω από αναμέτρηση μεταξύ ηπα και κίνας: αποτελεί την βάση για να μπορούν οι «πρόθυμοι» του νατο (μπορείτε να βάλετε πρώτο πρώτο το Λονδίνο), πέρα απ’ τον usarmy, να γυροφέρνουν στη νότια θάλασσα της κίνας… Και να δοκιμάσουν να ξαναζεστάνουν την παλιά αποικιοκρατική ιστορία τους σ’ αυτήν τη ζώνη του πλανήτη που κάποτε λεγόταν «ινδοκίνα»: τη νοτιοανατολική ασία.

Εκείνοι που θέλουν να κουκουλώσουν τις δυτικές ιμπεριαλιστικές κινήσεις στο (είναι τέτοιο σίγουρα για την Ουάσιγκτον) «κύριο μέτωπο» του 4ου παγκόσμιου, στον Ειρηνικό, δείχνουν τις πιο light προσεγγίσεις (αντι-σινικές μεν αλλά όχι ακόμα κραυγαλέες) διάφορων ευρωπαϊκών κρατών. Πράγματι, δεν θα είναι το Βερολίνο που θα τρέξει πρώτο και καλύτερο να «υπερασπιστεί την ελευθερία της ναυσιπλοΐας» στα ανοικτά της Σαγκάης… Αλλά, επίσης, δεν ήταν το Βερολίνο εκείνο που «υιοθέτησε» στρατιωτικά την Βαρσοβία και τα κράτη της Βαλτικής· ούτε είναι εκείνο που κάνει και ξανακάνει στρατιωτικά γιγα-γυμνάσια στα δυτικά σύνορα της ρωσίας (αν και συμμετέχει…), με τις σημαίες του νατο, για την «υπεράσπιση της διεθνούς τάξης»… Όντως, δεν είναι όλοι οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί «αντισινικοί» στον ίδιο πολιτικό βαθμό και με την ίδια ένταση, όπως δεν είναι το ίδιο «αντιρωσικοί»…. Και τί έγινε; Έγινε ότι το Βερολίνο έπρεπε σχεδόν να πάρει την άδεια της Ουάσιγκτον και να της δώσει ανταλλάγματα να φτιάξει τον nordstream 2…

Ένα επιπλέον στοιχείο του εγκλήματος είναι το γεγονός του πως σκοπεύει να αξιοποιήσει αυτήν την «ατλαντική» στοχοποίηση του Πεκίνου για να επιταχύνει αυτό που ορέγεται σαν «ασιατικό νατο», με την συμμετοχή του Τόκιο, του Ν. Δελχί και της Καμπέρα. Με το παρατσούκλι Quad η επιχείρηση αυτή έχει ξεκινήσει απ’ τους καιρούς του ψόφιου κουναβιού, με ορισμένες δυσκολίες. Κυρίως απ’ την άποψη ότι το Τόκιο και το Ν. Δελχί ξέρουν πως μια τέτοια συμμαχία τους με την Ουάσιγκτον είναι ασύμμετρη: βρίσκονται δίπλα στην κινεζική επικράτεια, μ’ ότι αυτό σημαίνει σε περίπτωση πλήρους παγκόσμιου πολέμου…

Εντάσσοντας, τώρα, επίσημα το Λονδίνο (μέσω «ατλαντικού νατο») στην «αντιμετώπιση του εχθρού», είναι πιθανό ότι η Ουάσιγκτον ελπίζει στις ιστορικές (και αποκιακές) σχέσεις του αγγλικού κράτους τόσο με το ινδικό όσο και με το αυστραλιανό. (Ας θυμήσουμε ότι το τελευταίο, μαζί με το νεοζηλανδικό, ανήκει στην «βρετανική κοινοπολιτεία» και τυπικά έχει βασίλισσα: την σχεδόν αιωνόβια κυρία του Μπάκιγχαμ…)

SCO

Δευτέρα 21 Ιούνη>> Καθόλου τυχαία, μόλις επισημοποιήθηκε το νατοϊκό γρύλισμα προς την μεριά του, το Πεκίνο θύμισε την Συμφωνία της Σαγκάης (επίσημα: Shanghai Cooperation Organization / SCO). Πρόκειται για πολιτικο/light στρατιωτική συμμαχία στην οποία συμμετέχουν κίνα, ρωσία, καζακστάν, κιργιζιστάν, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν· κι απ’ το καλοκαίρι του 2017 το πακιστάν και η ινδία. Η συμμετοχή της τελευταίας είναι ενδιαφέρουσα αφού η Ουάσιγκτον την θέλει στη quad. Αλλά έγινε αναγκαστική εφόσον η Ισλαμαμπάντ ήταν βέβαιο ότι θα απαντούσε «ναι» στην πρόσκληση της Μόσχας πριν λίγα χρόνια. (Άλλο ενδιαφέρον επίκαιρο: το Ν. Δελχί έχει αναλάβει να δημιουργήσει εντός sco έναν οργανισμό για την παραδοσιακή ιατρική στην ασία…) Θέση “παρατηρητή” στις συνόδους του SCO έχουν η Άγκυρα και η Τεχεράνη.

Ο SCO δεν είναι ως τώρα ένα συμπαγές αντίβαρο του νατο του είδους που ήταν το «σύμφωνο της Βαρσοβίας» στην διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου. Ωστόσο είτε η επέκταση του «ατλαντικού νατο» στην ασία, είτε οι μιλιταριστικές κινήσεις της Ουάσιγκτον και των πιο στενών συμμάχων της στην περιοχή, είτε και τα δύο μαζί, μεσοπρόθεσμα θα το κάνουν πιο συμπαγές· με την εξαίρεση, προφανώς, του Ν. Δελχί. Στους δηλωμένους στόχους του SCO είναι η διεθνής ισορροπία σ’ έναν πολυ-πολικό πλανήτη· αυτό, δηλαδή, που καθαρά εχθρεύεται ο δυτικός καπιταλισμός καθώς σημαίνει αμφισβήτηση της δυτικής ηγεμονίας.

Εν τω μεταξύ, και παράλληλα με τα πιο πάνω, «τρέχει» η «μοίρα» του αφγανιστάν. Ο usarmy και οι υπόλοιποι νατοϊκοί σύμμαχοί του αποχωρούν (αν και όχι απόλυτα) ηττημένοι μετά από 18 χρόνια πολέμου και κατοχής… η Ουάσιγκτον ψάχνει για βάση ή βάσεις κάπου κοντά (και δεν βρίσκει ως τώρα)… και η Άγκυρα υποστηρίζει πως είναι η πιο κατάλληλη για να προσέχει το αεροδρόμιο της Καμπούλ…

Αυτό το τελευταίο είναι ένα ακόμα «θαύμα» της τακτικής της πένσας που ακολουθούν Άγκυρα και Μόσχα! Την έχουμε περιγράψει προβλέποντας με ακρίβεια τις εξελίξεις στο συριακό και στο λιβυκό πεδίο μάχης, όπως και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ενώ, δηλαδή, το τουρκικό καθεστώς έχει το περιθώριο να δηλώνει (ταυτόχρονα σαν μέλος του νατο και με ισλαμοδημοκρατική διακυβέρνηση…) ότι μπορεί να γίνει αποδεκτό σαν «μέρος της λύσης» για το μετακατοχικό αφγανιστάν (οι ταλιμπάν επίσημα διαφωνούν…) και «για λογαριασμό της Ουάσιγκτον», είναι γνωστό ότι οι ταλιμπάν είχαν αποκτήσει σταθερές σχέσεις τόσο με το Πεκίνο όσο και με την Μόσχα! Έτσι, ενώ οι επαγγελματίες ηλίθιοι που πληρώνονται σαν «γεωπολιτικοί αναλυτές» τόσο στα μέρη μας όσο και αλλού στη δύση, υποστηρίζουν ότι «o Erdogan τα σπάει με τον Putin και τα βρίσκει με τον Biden», Άγκυρα, Ισλαμαμπάντ, Μόσχα, Πεκίνο (εκτός απ’ την πρώτη οι άλλοι τρεις μέλη του sco…), σε συνεργασία οπωσδήποτε με τους ταλιμπάν, είναι οι πραγματικοί νικητές στα υψίπεδα. Και το νατο, που στις δηλώσεις του ονειρεύεται να φρενάρει και να ελέγξει το Πεκίνο και το ευρασιατικό project, ο ηττημένος…

Σύγχυση και αποπροσανατολισμός

Δευτέρα 21 Ιούνη>> Μια δήλωση του νυσταλέου, όταν έχει τελειώσει το ραντεβού του με την ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) στη Γενεύη την περασμένη Τετάρτη, μπορεί να μαρτυράει εκείνο το “μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσε”. Τι δήλωσε ο νυσταλέος;

… Η Ρωσία βρίσκεται σε πολύ, πολύ δύσκολη θέση τώρα… Πιέζεται σοβαρά απ’ την Κίνα… Θέλουν με μεγάλη απελπισία να παραμείνουν μια μεγάλη δύναμη…

Το θέωρημα της Ουάσιγκτον πάει ως εξής: η κίνα αναπτύσσεται συνέχεια και πάει να γίνει (και) στρατιωτική υπεδύναμη· η ρωσία έχει μεγάλα σύνορα με την κίνα και οικονομία σε κακή κατάσταση· οπότε κινδυνεύει να την καταπιεί· η μόνη της ελπίδα (της ρωσίας) είναι οι ηπα… ‘Οχι, δεν είναι σενάριο. Αυτά τα είπε ο νυσταλέος στη συνέντευξη τύπου που έδωσε…

Θα σκεφτείτε πως τα επιτελεία στην Ουάσιγκτον έχουν αρρωστήσει βαριά. Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Ο αμερικανικός μιλιταρισμός χρειάζεται κάποιο χρόνο αφενός για να στρατιωτική αναδιάρθρωσή του και αφετέρου για να “αναπτύξει” νέα όπλα αλλά και “άμυνα” απέναντι σε ορισμένα πολύ εξελιγμένα ρωσικά. Είκοσι χρόνια “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” απέτυχαν να καθηλώσουν τους ανταγωνιστές, αλλά διαμόρφωσαν τακτικές και μέσα (όπλα) που είναι ξεπερασμένα. Ένα απ’ τα θεωρούμενα σοβαρά αμερικανικά καραβανο-έντυπα το defence one, το έθεσε ως εξής (ο τονισμός δικός μας):

Ο Biden μπορεί να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος…. Έχοντας υπόψη ότι λιγότερο ακριβά επιθετικά όπλα μπορούν πάντα να αναπτυχθούν για να ξεπεράσουν, να σαμποτάρουν ή να καταστρέψουν κάθε πιθανό αμυντικό σύστημα, η διοίκησή του μπορεί να γυρίσει στην διπλωματία, να επιδιώξει αποδείξιμες αμοιβαίες μειώσεις [σ.σ.: εννοεί μειώσεις κάποιων κατηγοριών όπλων], να εμποδίσει την ανάπτυξη νέων απειλών, και να αντιμετωπίσει αυξανόμενους κινδύνους όπως η οπλοποίηση του διαστήματος και οι cyber απειλές. Αυτό θα επιτρέψει την μεταφορά χρημάτων από όπλα που δεν δουλεύουν σε προγράμματα που μπορούν να ξαναστήσουν και να ενισχύσουν την αμερικανική ασφάλεια.

Κατά την ταπεινή μας άποψη η τελευταία φράση είναι “κλειδί”. Εδώ και χρόνια η πολεμική τεχνολογία τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου ενώ είναι πολύ λιγότερο κοστοβόρα απ’ την αμερικανική αποδεικνύεται το ίδιο ή και περισσότερο αποτελεσματική. Και παρότι η Ουάσιγκτον έχει πάντα ένα ισχυρό ερευνητικό δυναμικό για στρατιωτική χρήση, όταν κάποιες “εφευρέσεις” πρέπει να μπουν στη γραμμή παραγωγής τα κόστη εκτοξεύονται δυσανάλογα σε σχέση με τα αποτελέσματα. Οι ογκώδεις (κι όλο και περισσότερο ογκώδεις) «προϋπολογισμοί άμυνας» του ψοφιοκουναβιστάν και του Joνυσταλεάν, που σημαίνουν όλο και μεγαλύτερο (κρατικό) χρέος, αυξάνουν βέβαια τα κέρδη των αμερικανικών εταιρειών πολέμου· αλλά δεν εξασφαλίζουν υπεροπλία απέναντι στη Μόσχα και το Πεκίνο· κυρίως την πρώτη. Παράδειγμα ο avangard, ένα είδος υπερηχητικού πυραύλου διαφοροποιούμενης τροχιάς, χαμηλής πτήσης, επιδεχόμενου πυρηνική κεφαλή, που παρουσίασε η ανεγκέφαλη αλεπού μαζί με άλλα πέντε στρατηγικά όπλα το 2018: έχει μπει απ’ τα τέλη του 2019 στο ρωσικό οπλοστάσιο, και ο αμερικανικός στρατός δεν έχει τρόπο να τον αντιμετωπίσει.

Απ’ την στιγμή που το ρωσικό καθεστώς δήλωσε ότι θα απαντά επιθετικά σε ό,τι παραβιάζει “τις κόκκινες γραμμές” του (μια κουβέντα που ειπώθηκε κατά την διάρκεια της πρόσφατης προετοιμαζόμενης “ουκρανικής προβοκάτσιας”…) η Ουάσιγκτον πρέπει να παραστήσει ότι “θέλει διάλογο” μαζί της, μέχρις ότου θεωρήσει ότι μπορεί να υπερφαλαγγίζει την ρωσική πολεμική τεχνολογία. Κι αυτό όχι βέβαια σε 3 τέρμινα.

Προς εσωτερική (κατά κύριο λόγο) κατανάλωση, και προς μετριασμό των πολύ έντονων αντι-ρωσικών παθών μέσα στους “δημοκρατικούς”, λανσάρεται η αναβίωση μιας παλιάς αμερικανικής τακτικής, της δεκαετίας του 1970. Ένα “διαίρει κίνα / ρωσία – και βασίλευε”. Αφού ο κινεζικός καπιταλισμός θεωρείται ήδη (και είναι) επικίνδυνος αντίπαλος, είναι απαραίτητο (έτσι πάει το πράγμα) να γίνει πιο ρηχή η στρατηγική του σχέση με τον ρωσικό. Συνεπώς θα χρειάζεται πότε πότε και κάποιο “καρώτο” προς τη Μόσχα… για να την “σώσει απ’ τον θανάσιμο εναγκαλισμό του Πεκίνου”…

Αυτό ήταν το (ας πούμε) “νόημα” των χοντροκομένων δηλώσεων του νυσταλέου. Εννοείται πως όποιος στο αμέρικα ή οπουδήποτε αλλού πιστεύει σε τέτοιες “εκτιμήσεις”, καλύτερα να περιμένει σωτηρία απ’ τον batman…

Επαύξηση…

Δευτέρα 17 Μάη. Αν σε σέρνουν (απ’ το μανίκι ή απ’ τη μύτη…) κι εσύ κοιτάς διαρκώς πίσω, αποκλείεται να καταλάβεις που βρίσκεσαι και που σε πηγαίνουν. Συνεπώς θα περάσουν χρόνια, μπορεί να χρειαστεί μια γενιά, μπορεί και παραπάνω μέχρις ότου ένας ικανός ανθρώπων καταλάβει ότι η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και οι “γιατριές” που λανσάρει το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα αυτούς τους καιρούς μόνο προσχηματική σχέση έχουν μ’ αυτό που κάποτε λεγόταν “υγεία”. Ενώ έχουν οργανική σχέση με τις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· στενή τεχνολογικο-πολιτική σχέση.

Δείτε, εντελώς ενδεικτικά, τις παρακάτω πολύ πρόσφατα διατυπωμένες αναγγελίες:

…Τον περασμένο αιώνα ο δυτικός πολιτισμός μεταμορφώθηκε από κοινωνία βασισμένη στη βιομηχανία σε κοινωνία βασισμένη στην πληροφορία, αλλά σήμερα βρισκόμαστε στο χείλος μιας νέας εποχής: την εποχή της ανθρώπινης επαύξησης… Στη δουλειά μας … είναι επιτακτικό το να αγκαλιάσουμε αυτή τη νέα εποχή, διαφορετικά να βρεθούμε πίσω απ’ τους στρατηγικούς ανταγωνιστές μας…

Ποιός είναι αυτός που τα λέει; Και τι δουλειά κάνει; Ο τύπος λέγεται Joel Mozer, είναι δόκτορας και μάλιστα εξαιρετικά εξειδικευμένος. Η δουλειά του είναι “η εθνική ασφάλεια” των ηπα· εργοδότης του το αμερικανικό πεντάγωνο· και ειδικότητά του “ο πόλεμος στο/από το διάστημα”.

Πολλοί, από άγνοια ή αφέλεια, θα αναρωτηθούν: Μα τι λέτε τώρα; Τι σχέση έχει ο κορονοϊός με τον πόλεμο, το διάστημα, και την «ανθρώπινη επαύξηση»; Πράγματι, ο κορονοϊός είναι «αθώος του αίματος» – η διαχείρισή του καθόλου. Όταν, για παράδειγμα, γράψαμε με στοιχεία κι αποδείξεις ότι για τις έρευνες χρήσης των πλατφορμών γενετικής τροποποίησης των κυττάρων (: mRNA για παράδειγμα…) η αμερικανική DARPA, ο τεχνολογικός βραχίονας του αμερικανικού στρατού, έχει ρίξει πολλά λεφτά (και έχει πολλά όνειρα και σχέδια) οι pfizerοι κοιτούσαν τον αφαλό τους. Ίσως οι λέξεις «έρευνες βιολογικού πολέμου» να γεφυρώσουν κάπως το υποτιθέμενο κενό ανάμεσα στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία απ’ την μια μεριά και την βίαιη επιβολή της γενετικής μηχανικής ως «θεραπευτικής» και τον πόλεμο απ’ την άλλη· τον καπιταλισμό του 21ου αιώνα δηλαδή. Ίσως…

Απ’ την άλλη μεριά δεν θα χρειαζόταν δα φιλοσοφική γνώση για να έχει υπόψη του ο καθένας το πόσα (από σχέσεις ως τεχνολογίες) δημιουργήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν στρατιωτικά πριν «διαχυθούν» σε χρήσεις μη άμεσα πολεμικές (κρατώντας τα βασικά τους χαρακτηριστικά) τον 20ο αιώνα. Ίσως να χρειαζόταν λιγότερος κομφορμιστικός ναρκισσισμός για να ξέρουν πολλοί και διάφοροι ότι αυτό που έχουν ιεροποιήσει / μυθοποιήσει και λέγεται «επιστήμη» και «οι ειδικοί της» έχει πάψει προ πολλού να είναι αποκλειστικά ο αγνός φύλακας της ανθρωπότητας· σίγουρα εδώ και 100 γεμάτα χρόνια, απ’ την εποχή των χημικών αερίων…

Καταλαβαίνουμε: είναι πολύ δύσκολο να ζεις σε εποχές τόσο άγριας μετάβασης σαν τις τωρινές χωρίς να χάνεις τον προσανατολισμό σου. Το να αφήνεσαι να σε σέρνουν κοιτώντας μόνο και διαρκώς πίσω σου έχει κάτι «ξεκούραστο»: όλα είναι γνωστά (;) απ’ το παρελθόν, και υπακούοντας νομίζεις ότι αποφασίζεις για το μέλλον (σου)…

Να, λοιπόν, ένα μικρό, ένα τόσο δα μικρό κομματάκι αυτού του βίαια επερχόμενου παροντο-μέλλοντος, διατυπωμένο μόλις 3 χρόνια πριν (2018), από ένα άλλο στρατηγείο, αγγλικό αυτή τη φορά:

…Μας ενδιαφέρει η «ανθρώπινη ενίσχυση» μέσω τεχνικών όπως η γενετική τροποποίηση, η φυσική και συνειδησιακή προσθετική και η φαρμακολογική ενίσχυση … ώστε να επεκτείνουμε τα όρια της ανθρώπινης απόδοσης … και να πετύχουμε την βέλτιστη συσχέτιση ανθρώπων και μηχανών…

«Το μέλλον αρχίζει τώρα» ήταν ο τίτλος εκείνης της έκθεσης για λογαριασμό του αγγλικού υπουργείου πολέμου. Έτσι συμβαίνει εδώ και καιρό: το καπιταλιστικό «μέλλον αρχίζει και ξαναρχίζει και ξαναρχίζει» σπέρνοντας θάνατο. Και είναι τόσοι πολλοί εκείνοι που από τεμπελιά και φιλαυτία δεν το έχουν πάρει χαμπάρι· ούτε καν όταν αυτό το «μέλλον» περνάει από πάνω τους…

Κεντρική ασία

Δευτέρα 10 Μάη. Καθώς οι ηλίθιοι έχουν συγκινηθεί με την ανθρωπιστική persona του νυσταλέου, άλλοι στο γκουβέρνο του ψάχνουν που να παρκάρουν τον στρατό που αποσύρουν απ’ το αφγανιστάν, στην περίπτωση που «δεν κάτσει» το Ν. Δελχί.

Μια προσπάθεια (δείγμα αβεβαιότητας έως απελπισίας!) γίνεται με το ουζμπεκιστάν και το τατζικιστάν. Είναι «πιασμένα» βέβαια: το δεύτερο είναι πλήρες μέλος της (υπό την Μόσχα) «συμφωνίας για την συλλογική ασφάλεια» στον «μετασοβιετικό χώρο», ενώ το πρώτο είναι μέλος του συμφώνου της Σαγκάης, και επίσης παρατηρητής στην «ευρασιατική οικονομική ένωση». Θα δείξει ο killer της Μόσχας κατανόηση στα αμερικανικά προβλήματα όπως είχε κάνει το 2001 και το 2002; Αποκλείεται!

Ποιά βάσκανος μοίρα σπρώχνει, λοιπόν, το Joνυσταλεάν να κτυπάει τέτοιες πόρτες; Είναι μόνο η νοσταλγία των μακρινών εποχών, στα ‘90s και στα early ‘00s, που η Μόσχα ήταν ερείπιο και η Ουάσιγκτον εμφανιζόταν σ’ αυτά τα κράτη σαν «πληρώνουμε και μας κάνετε υποκλίσεις»; Τι ψάχνει το Joνυσταλεάν πέρα απ’ την «αδελφοσύνη των λαών» αν είναι να τρυπιούνται με την αμερικανική γενετική μηχανική; Κατά πρώτο λόγο αεροδρόμια. Αν δεν του δώσει η Ισλαμαμπάντ (με αδρά ανταλλάγματα) ή το Ν. Δελχί, θα αναγκαστεί να τραβήξει τα ιπτάμενα μέσα του δυτικότερα: είτε στην τουρκία (με ακόμα πιο μεγάλο τίμημα…) είτε (ακόμα χειρότερα σαν απόσταση) στην αραβική χερσόνησο, στην επικράτεια του πάντα φιλόξενου τοξικού. Πρακτικά η μισοπαραδοχή της ήττας στο αφγανιστάν δημιουργεί σοβαρά προβλήματα logistics εφόσον ο στόχος παραμένει πάντα το «μαλακό υπογάστριο» της κίνας (η επαρχία Xinjang), της ρωσίας και του ιράν.

Για να το πούμε απλά: σίγουρα στο αφγανιστάν θα μείνουν «συνεργάτες» της Ουάσιγκτον, μισθοφόροι ή ντόπιοι. Σίγουρα επίσης, σαν αντίβαρο, το Joνυσταλεάν θα προσπαθήσει να ενισχύει την (και στρατιωτική) παρουσία του στα άλλα μέτωπα, στην ανατολική ευρώπη, στη νότια θάλασσα της κίνας και στην αφρική. Όμως ακόμα κι αυτή η μερική αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν δεν είναι σ’ αυτή τη φάση τίποτα λιγότερο από υποχώρηση. Και, φυσικά, η αφγανική επικράτεια δεν θα μείνει «γεωπολιτικά άδεια»…

(Φωτογραφία: Οριστική υποστολή σημαίας στο αμερικανικό στρατόπεδο “camp Anthonic” στην Helmand του αφγανιστάν, πριν μια βδομάδα).

Είναι δύσκολο να είσαι πρώην 1

Δευτέρα 26 Απρίλη>> Φεύγει ο αμερικανικός στρατός απ’ το αφγανιστάν; Αφού το είπε (πριν σχεδόν 2 βδομάδες, στις 14 του μήνα) το ίνδαλμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ο νυσταλέος, έτσι θα είναι: φεύγει, σε αργή κίνηση…

Αλλά όχι. Μια μέρα μετά την ανακοίνωση του νυσταλέου οι καθεστωτικοί new york times έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους: οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, το πεντάγωνο, και ορισμένοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (να υποθέσουμε ότι το όνομά τους αρχίζει από Λ- και τελειώνει σε -ονδίνο;) ψάχνουν να βρουν τρόπους που η «αποχώρηση» να είναι «περίπου». Τόσο «περίπου» ώστε να συνεχίσει να καλύπτεται η αναγκαιότητα της στρατιωτικής κατοχής του αφγανιστάν εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, η οποία (αναγκαιότητα) τώρα λέγεται με το όνομά της: ρωσία, ιράν και κίνα.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτές οι πιρουέτες; Και τι σημαίνουν γεωπολιτικά; Κατ’ αρχήν στην κατοχή του αφγανιστάν «συνεργάζονται» εκτός απ’ τους επίσημους στρατούς και άλλοι: λεγεωνάριοι /  μισθοφόροι, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών καθώς και καμμιά χιλιάδα «ειδικές δυνάμεις» του αμερικανικού στρατού που ποτέ δεν αναφέρονται – για «λόγους ασφαλείας». Υπάρχουν επίσης οι τζιχαντιστές του isis που μ’ έναν «αεροπλανικό» κυριολεκτικά τρόπο (με έξοδα του u.s. army…) βρίσκουν τρόπο να πηγαίνουν απ’ την συρία στο αφγανιστάν σε λίγες ώρες. Μια ιδέα είναι λοιπόν ότι ενώ, κούτσα κούτσα, οι «επίσημοι» αμερικανοί κατοχικοί πεζοναύτες (3.500) και οι υπόλοιποι του νατο θα φύγουν, θα βρεθεί ένας τρόπος (κάποια συμφωνία με τη νομαρχία της Καμπούλ υπό τον Ghani που τρέμει στην ιδέα ότι θα μείνει χωρίς τους «αντιτρομοκράτες» συμμάχους) για να μείνουν οι υπόλοιποι. (Οι ταλιμπάν έχουν στείλει τις προειδοποιήσεις τους πάντως…)

Μια άλλη ιδέα, συμπληρωματική, είναι ότι κι εκείνοι οι κατοχικοί που κούτσα κούτσα θα φύγουν απ’ το αφγανικό έδαφος δεν θα πάνε μακριά. Θα παρκάρουν στα πέριξ, έτοιμοι για όλα. Αυτό, βέβαια, είναι δύσκολο. Ποια κράτη στην κεντρική ασία είναι διατεθειμένα να «φιλοξενήσουν» αμερικανικές βάσεις σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;

Ίσως η μοναδική υποψηφιότητα, απελπισμένη σίγουρα, είναι το Νέο Δελχί. Στις 19 Απρίλη ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας τα είπε τηλεφωνικά με τον αντίστοιχο ινδό Subrahmanyam Jaishankar για να «συμφωνήσουν ότι η σχέση τους και η συνεργασία τους είναι σημαντική για το θέμα του αφγανιστάν» – όπως δήλωσε ο πρώτος. Η Ουάσιγκτον ψάχνει συμμάχους και ελπίζει να κεφαλαιοποιήσει το γεγονός ότι στο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται «υψίπεδα του αφγανιστάν» έχουν νικήσει ως τώρα δύο εχθροί του ινδικού καθεστώτος: το πακιστανικό και το κινεζικό.

Ωστόσο δεν είναι καθόλου απλό πράγμα για τον Modi να δεχτεί αμερικανική βάση (ή βάσεις) στο ινδικό έδαφος όταν μάλιστα είναι ξεκάθαρο τι σκοπό έχουν. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι κοιτούν (και) σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου, και όλοι βλέπουν. Το ρωσικό υπ.εξ. δήλωσε πριν λίγες ημέρες ότι «υπάρχουν επίμονες αναφορές ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανόμενου του isis, στο αφγανιστάν, και ότι σχεδιάζουν να διατηρήσουν εκεί τις μυστικές τους υπηρεσίες ενόσω θα πάρουν τον στρατό τους… Υπ’ αυτές τις συνθήκες υπάρχει μεγάλη ανησυχία στη ρωσία όπως και σε άλλα κράτη της περιοχής. Και περιμένουμε εξηγήσεις απ’ την αμερικανική πλευρά». Τα «άλλα κράτη» είναι συγκεκριμένα: ο Shangai Cooperation Organization, η ασιατική «αντιτρομοκρατική» συμμαχία, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το Πεκίνο: τον περασμένο Γενάρη ο SCO είχε ανακοινώσει ότι «ένας αυξανόμενος αριθμός ενόπλων του isis μεταφέρονται απ’ την συρία στο αφγανιστάν»… Σα να ήταν λίγα αυτά, ο πακιστανός υπ.εξ. Shad Mehmood Qureshi πετάχτηκε την περασμένη Τετάρτη ως την Τεχεράνη για να συντονίσουν (τα δύο κράτη) την στάση τους σε σχέση με το αφγανιστάν. Το Πεκίνο και η Μόσχα έχουν δώσει τις ευλογίες τους (και) σ’ αυτήν την συνεργασία…

Η προσπάθεια του νυσταλέου να απεμπλακεί από έναν πόλεμο χαμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να κρατήσει και την πίτα ολόκληρη και τον (ιμπεριαλιστικό) σκύλο χορτάτο προκαλεί τους αντιπάλους του. Και δεν φαίνεται ως τώρα να έχει βρει η Ουάσιγκτον το «κλειδί»: ελπίζει, απλά, στη βοήθεια των συμμάχων της. Αλλά κι αυτοί κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς – και έχουν λόγους σοβαρούς…

Μαύρη Θάλασσα 1

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Είναι απ’ τα θέματα που έχουμε θίξει ξανά και ξανά. Μια ενδεικτική επανάληψη, όχι για να θυμίσουμε (όποιος θυμάται το κάνει και μόνος του…) αλλά για χάρη της ιστορικής συνέχειας.

28 Νοέμβρη 2018: Θα μπορούσε το πρόσφατο νταβαντούρι στα στενά του Kerch να αφορά και τον turkstream; Είναι, ίσως, νωρίς για να το συμπεράνουμε με απόλυτη σιγουριά· δεν είναι, όμως, καθόλου νωρίς για να το υποθέσουμε λογικά και βάσιμα. Υπάρχουν ορισμένες εκτιμήσεις ότι απ’ την λειτουργία του nord stream 2 και του turkstream το σε άθλια κατάσταση ουκρανικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου θα χάσει γύρω στο 5% του αεπ του – εξαιτίας της σημαντικής μείωσης του «ενοικίου» (των προσόδων δηλαδή) απ’ την διέλευση του προς ευρώπη ευρωπαϊκού γκαζιού απ’ την ουκρανία και τις σωληνώσεις της ουκρανικής naftogaz. Την δεκαετία του ’90 (με αισθητά μικρότερες ποσότητες πάντως) απ’ το ουκρανικό έδαφος περνούσε το 93% του ρωσικού αερίου προς ευρώπη. Το 2014 το ποσοστό είχε πέσει στο 49%. Και όταν θα αρχίσει η λειτουργία των nord stream και turkstream θα πέσει στο 10 με 15%.

Συνεπώς το Κίεβο έχει τους δικούς του λόγους να θέλει μια Μαύρη Θάλασσα σε τρικυμία, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ήδη, πριν περίπου 10 ημέρες και πριν την φαγούρα στην Αζοφική (στις 19 Νοέμβρη) ο Poroshenko δήλωσε την αντίθεσή του στον turkstream. Συμπίπτει με τα αμερικανικά συμφέροντα – περίεργο ε;. Και άλλωστε όταν η Ουάσιγκτον ρητορεύει κατά του nord stream βάζει το πολωνικό κράτος μπροστά – κάτι ανάλογο ισχύει και για τον turkstream και το ουκρανικό.

Όμως για να «διαταραχτεί» η ασφάλεια παροχής αερίου μέσω αγωγών που είναι στον πάτο της θάλασσας χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα από «φωνές», «διαμαρτυρίες» και τζαρτζαρίσματα στρατιωτικών ακάτων. Η (ομολογημένη απ’ το ίδιο το Κίεβο, δεν γινόταν κι αλλιώς αφού τους έδεσαν οι ρώσοι!) παρουσία αξιωματικών των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών πάνω σ’ αυτές τις ακάτους μουτζουρώνει φυσικά την «ουκρανική αθωώτητα» στο πρόσφατο σπρωξίδι. Κρουαζιέρα πήγαιναν;

Δεν ξέρουμε πόσο μακρυά θα μπορούσε να πάει όχι το Κίεβο αλλά η Ουάσιγκτον σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, όπου ούτε το τουρκικό καθεστώς θα της βάλει πλάτη, ούτε το βουλγαρικό βλέπει να καλό μάτι τις «φασαρίες».

Απ’ την άλλη μεριά κρίνουμε ότι εκκρεμεί η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα: ως πότε η Μόσχα θα ανέχεται τον ταραχοποιό που λέγεται Κίεβο; Αυτό το (και αμερικανοκίνητο) κόλπο δεν θα πρέπει κάποτε να τελειώσει;

7 Απρίλη 2019: Μέχρι να “τελειώσει το νατο” ο κόκκινος Κατρού προλαβαίνουν τα αφεντικά του θα δείξουν την συμμαχική τους πειθαρχία και προσήλωση… Που; Στη Μαύρη Θάλασσα. Η νατοϊκή άσκηση “θαλάσσια ασπίδα 2019” ξεκίνησε εκεί προχτές και θα διαρκέσει ως τις 13 Απρίλη.

Αν και είναι καθιερωμένη ετήσια άσκηση, φέτος γίνεται μετά την απόφαση του νατο “να ενισχύσει την ουκρανία και την γεωργία”. Έτσι, παρότι το Κίεβο και η Τυφλίδα δεν ανήκουν στο νατο, θα συμμετάσχουν λιγάκι στη «θαλάσσια ασπίδα 2019». Αυτό είναι καινούργιο – και προβοκατόρικο.

Το θίξαμε στο παρελθόν, ας το θυμήσουμε: η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η Μαύρη Θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα.

Έχει ξαναπάρει μέρος ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σε τέτοια κόλπα. Ήταν το 1919 και η «εκστρατεία της Κριμαίας» ήταν μέρος της δυτικής επίθεσης κατά των μπολσεβίκων. Αν και η πρωτοβουλία ερχόταν απ’ το Παρίσι, ο γίγαντας Βενιζέλος χάρηκε τόσο πολύ που (αρχικά) προσέφερε περισσότερο στρατό απ’ όσο θα έβαζαν οι γάλλοι…. Τελικά συμβιβάστηκε να στείλει περίπου τον ίδιο (2 μεραρχίες, συν 4 πολεμικά). Ο ελληνικός στρατός, όμως, αποδείχθηκε πιο πορωμένος απ’ τον γαλλικό: κάμποσες εκατοντάδες γάλλοι ναύτες στασίασαν και σηκώνοντας την κόκκινη σημαία ενώθηκαν με τους μπολσεβίκους της Σεβαστούπολης. Ποιοι ανέλαβαν να τους «συνετίσουν»; Ένας ελληνικός λόχος…

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα εκείνης της «περιπέτειας»; Ατυχές λέει η επίσημη ιστορία, λέξη που είναι ο ευφημισμός της δεινής ήττας – και δεν περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη της σχολικής ιστορίας… Ήταν «συντριβή μετ’ ιμπεριαλιστικών συμμαχικών επαίνων» – αλλά οι σχεδόν 400 (απ’ τον ελληνικό στρατό) που άφησαν τα κοκκαλάκια τους για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν το γιόρτασαν.

Εκατό χρόνια μετά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι υπηρέτες του συνεχίζουν να τρίβονται… Εύκολο: ποιός τους εμποδίζει;

16 Νοέμβρη 2020: …Στο πιο πάνω χάρτη δείχνουμε πολύ χοντρικά και σχηματικά το γιατί κανένας δυτικός ιμπεριαλισμός (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) δεν πρόκειται να επιδιώξει διαζύγιο με τον τουρκικό, εφόσον ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος έχει σαν έναν βασικό πόλο του του ευρασιατικό project. Με πράσινο χρώμα υποδεικνύουμε τις περιοχές επιρροής (ή αυξημένης επιρροής) της Άγκυρας· με κόκκινο εκείνες της επιρροής της Μόσχας· και με μπλε τις κινήσεις / τάσεις του άξονα (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον) στη βαλκανική, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα….

2 Μάρτη 2021: …Μπορεί να θαυμάσει κανείς την συνέχεια και την συνέπεια της ελληνικής «εξωτερικής» ιμπεριαλιστικής τακτικής ανάμεσα στους φαιορόζ και στο ρημαδογκουβέρνο που τους διαδέχτηκε. Όπως και την λεπτή διαφορά στο στυλ: ο ψεκασμένος φαιός υπ.αμ. (τότε) διαλαλούσε την προσφορά στρατιωτικών βάσεων στο (τότε) ψοφιοκουναβιστάν σα μανάβης σε λαϊκή: «πάρε πάρε!!!»· τώρα η δουλειά γίνεται πιο διακριτικά. Ωστόσο πρόκειται για συμμαχική προσφορά στην ίδια Ουάσιγκτον, που ανησυχεί για την υεμένη, το ιράκ, στην συρία, την ουκρανία, τα βαλτικά κράτη… αλλά και για την κίνα, την ρωσία, το ιράν, την τουρκία….

Ο ίδιος δημοσιογράφος / εκπρόσωπος τύπου του ελληνικού υπ.αμ., στο ίδιο άρθρο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράψει κι αυτά, όλο καμάρι για την χρησιμότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού:

… Ο τουρκικός εκνευρισμός αφορά βεβαίως την αμερικανική προσπάθεια να διαλύσει την «ανίερη» συμμαχία Άγκυρας, Μόσχας, Τεχεράνης, αλλά και τη δραστηριοποίηση των ΗΠΑ αρκετά δυτικότερα. Οι Τούρκοι είναι ιδιαιτέρως ενοχλημένοι από τη χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης … για τη μεταφορά αμερικανικών ελικοπτέρων στη Ρουμανία, αλλά και για μια σειρά επικείμενων ασκήσεων στην περιοχή της Θράκης, ιδιαίτερα στο νομό Ξάνθης.

Η “Defender 2021” θα εξελιχθεί τον Μάρτιο, ενώ αμερικανικά στρατεύματα, ελικόπτερα και τεθωρακισμένα θα συμμετάσχουν και σε μια σειρά από ασκήσεις σε αυτή την ακριτική περιοχή της Ελλάδας τον Απρίλιο και τον Μάιο…

Από πρώτη ματιά αυτό το μιλιταριστικό φορτσάρισμα έχει στόχο την Μόσχα, όχι την Άγκυρα. Από πρώτη ματιά… Από δεύτερη;

Sahel

Δευτέρα 8 Μάρτη. Στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη οι πολιτικές βιτρίνες του μάλι, της μπουρκίνα φάσο, του τσαντ, του νίγηρα και της μαυριτανίας συναντήθηκαν στην πρωτεύουσα του τσαντ N’Djamena για να κουβεντιάσουν και να συντονίσουν την αντιμετώπιση των «ισλαμιστών τρομοκρατών» στα κράτη τους. Αυτά τα 5 κράτη της υποσαχάριας Αφρικής είναι ιδιαίτερου ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος για τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, σαν του τωρινού εκπροσώπου των συμφέροντων μεγάλων τμημάτων του γαλλικού καπιταλισμού. Χωρίς κίνδυνο λάθους ή υπερβολής: μετά την απώλεια των ερεισμάτων του στη μέση Ανατολή, μετά τα προβλήματα που δημιούργησε η γαλλική υποστήριξη στην χούντα του Ben Ali στην τυνησία ενώ είχε ξεσπάσει η εναντίον του επανάσταση στα τέλη του 2010 αλλά και την πετυχημένη απόβαση της Μόσχας και της Άγκυρας στη λιβύη, η ζώνη του Sahel είναι το τελευταίο μέρος του πλανήτη όπου ο γαλλικός ιμπεριαλισμός παίζει τα «χαρτιά» της ισχύος του. Η παρουσία 5.000 γάλλων πεζοναυτών και κάμποσων γαλλικών βάσεων σ’ αυτήν την περιοχή είναι αρκετή σαν απόδειξη: ο «αντιτρομοκρατικός πόλεμος στην αφρική» είναι η γαλλική version του «αντιτρομοκρατικού πολέμου παντού» της Ουάσιγκτον. Συνεπώς ο βασιλιάς Macron δεν θα μπορούσε να λείπει απ’ την Ν’Djamena στις 16 Φλεβάρη.

Συμμετείχε, τόσο όσο να δηλώσει την παρουσία του… Αλλά από μακρυά… Απ’ το προεδρικό παλάτι στο Elysee… Tηλέ-…. Χαιρέτισε τις αφρικανικές πολιτικές βιτρίνες και τις συμβούλεψε (ή τις διέταξε): καμμία διαπραγμάτευση με τους τρομοκράτες!.. Δήλωσε αργότερα σε γάλλους δημοσιογράφους ότι θα υπακούσουν…

Αλλά όχι! Δυο μέρες μετά ο προσωρινός πρωθ. του μάλι Mictar Quane ανακοίνωσε ότι έχει δημιουργήσει μια επιτροπή για συνομιλίες με τις ένοπλες οργανώσεις: Όλο και περισσότερες φωνές στο μάλι ζητούν να μιλήσουμε με τα αδέλφια μας που συμμετέχουν στις ριζοσπαστικές ομάδες δήλωσε. Στον ίδιο δρόμο προχωρούν και οι πολιτικές βιτρίνες στη μπουρκίνα φάσο. Ο πρωθυπουργός της Christophe Dabire δήλωσε τον περασμένο Γενάρη ότι …. Αν θέλουμε να τελειώσει η κρίση ασφάλειας θα πρέπει να βρούμε μονοπάτια και τρόπους να μιλήσουμε μ’ αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τρομοκρατικές επιθέσεις έτσι ώστε να ζήσουμε ειρηνικά… Ακόμα και οι μη θρησκευόμενες, «κοσμικές» ελίτ στα κράτη της υποσαχάριας αφρικής βλέπουν τον γαλλικό (και όχι μόνο, αλλά κυρίως αυτόν) στρατό να αυξάνεται χωρίς να πετυχαίνει τους «αντιτρομοκρατικούς» στόχους του. Έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε που οι τότε εκπρόσωποι του γαλλικού κράτους είχαν δηλώσει ότι «η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι υπόθεση λίγων εβδομάδων»· και η κατανόηση των πραγματικών κινήτρων του Παρισιού γίνεται όλο και περισσότερο διαταξική κοινοτοπία πια κάτω απ’ την Σαχάρα.

Η ιδέα μυστηριωδών οργανώσεων «ισλαμικής τρομοκρατίας» που, σαν Λερναίες Ύδρες βγάζουν κεφάλια οπουδήποτε συμφέρει δυτικούς ιμπεριαλισμούς είναι εδραιωμένη στις δυτικές κοινωνίες – χωρίς το δεύτερο σκέλος, το συμφέρον. Κι όπως πολλές άλλες δυτικές ιδέες έτσι κι αυτή δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, ειδικά με την πραγματικότητα στη ζώνη του Sahel. Αυτό που συμβαίνει εκεί είναι η ταυτόχρονη εξέγερση των Τuareg και κοινοτήτων φτωχών αγροτών – κατά των κρατών και των κυβερνήσεων που, όπως καταλαβαίνετε, ζουν και υπάρχουν μέσα στις πολιτικές και τις γεωπολιτικές προσόδους. Ειδικά οι Τuareg εξεγείρονται τακτικά και πάντα για τους ίδιους λόγους – άσχετους με θρησκεία ή «τρομοκρατία». Η προηγούμενη εξέγερσή τους στο μάλι τελείωσε το 2015 με μια συμφωνία που η κεντρική κυβέρνηση δεν τήρησε.

Εννοείται πως η διάδοση / εξάπλωση του θρησκευτικού συντηρητισμού / εξτρεμισμού που χρηματοδοτούσαν επί δεκαετίες οι ουαχαβίτικες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου έπαιξε κάποιο ρόλο (ή προσπάθησε να εγκατασταθεί) και στο Sahel, αν όχι στους Tuareg σίγουρα στις φτωχές αγροτικές κοινότητες. Αλλά η προσπάθεια να δημιουργηθεί «isis» σ’ αυτήν την περιοχή πνίγηκε απ’ τους ίδιους τους εξεγερμένους, μια απόδειξη πως από ιδεολογική άποψη η θρησκευτική ακρότητα είναι ξένη προς τους ντόπιους πληθυσμούς. Ουσιαστικά η εξέγερση εκεί, που έχει απλωθεί μετά την ενοποίηση διάφορων οργανώσεων υπό τον Iyad Ag Ghali (επικεφαλής των εξεγερμένων Tuareg), είναι μια μορφή κοινωνικού / ταξικού πολέμου, με βαθιά αίτια και μια λεπτή θρησκευτική επικάλυψη – όπως είναι της μόδας διεθνώς.

Τι ρόλο έχει παίξει, παίζει και θα παίξει η παρουσία των rivals (της Άγκυρας, της Μόσχας, του Πεκίνου) στην αναζήτηση (απ’ τις πολιτικές βιτρίνες των κρατών του Sahel) ενός άλλου δρόμου που απομακρύνεται απ’ τον γαλλικό (και τον πρωτοκοσμικό ευρύτερα) μιλιταρισμό, ενός δρόμου συζήτησης και διαπραγματεύσεων με τους εξεγερμένους; Δεν έχουμε ακόμα αποδείξεις, αλλά μπορούμε να το συμπεράνουμε λογικά. Στο βαθμό που «κι άλλες πορτοκαλιές κάνουν πορτοκάλια» είναι εύλογο ότι οι τοπικές ελίτ δεν έχουν λόγο πια να στηρίζονται αποκλειστικά, κυρίως ή έστω και λίγο στον βασιλιά Μacron και τον στρατό του. Επιπλέον τόσο τα τουρκικά όσο και τα κινεζικά αφεντικά ενδιαφέρονται για «δουλειές» και στο Sahel. «Δουλειές» σημαίνουν λεφτά, και μάλιστα από μεριές που είτε ευνοούν την απελευθέρωση των μουσουλμανικών πληθυσμών απ’ τους σχεδιασμούς των τοξικών και των συμμάχων τους (: Άγκυρα) είτε ευνοούν την υπέρβαση των εσωτερικών αντιθέσεων σε κάθε κράτος μέσω καπιταλιστικής ανάπτυξης (: Πεκίνο).

Αν και είναι νωρίς ακόμα για να υπάρξουν οριστικά αποτελέσματα, δεν είναι καθόλου νωρίς στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό και σε ότι αφορά την Αφρική. Ο βασιλιάς Macron προσπάθησε πρόσφατα να παραστήσει τον φιλάνθρωπο προτείνοντας να δώσουν τα ευρωπαϊκά κράτη το 5% των εμβολίων τους στην αφρική· … διαφορετικά η ρωσία και η κίνα θα αμφισβητήσουν αποτελεσματικά την επιρροή μας… Αν δεν κάνουμε λάθος πήρε ήδη μια απάντηση απ’ τη Ρώμη που, μην έχοντας πρώην αποικίες στη δυτική αφρική, δεν έχει λόγους φιλανθρωπίας· οπότε ζητάει την απαγόρευση της εξαγωγής «εμβολίων» που παράγονται από εργοστάσια εντός ευρώπης…

Με ή χωρίς εμβολιαστική καλωσύνη τι θα κάνει με την «φιλοδημοκρατική» απόβαση του στρατού του στο Sahel ο βασιλιάς Macron αν, στην προοπτική σοβαρών «επενδύσεων» από μη πρωτοκοσμικούς, οι εκεί ελίτ βρούν σημεία ισορροπίας με τους εξεγερμένους; Εκτός από προβοκάτσιες (στις οποίες οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες έχουν την δική τους μεγάλη ιστορία…) δεν μπορεί να κάνει πολλά.

Η αναγνώριση της πραγματικότητας και ο συμβιβασμός μαζί της είναι πάντα μια κάποια έξοδος κινδύνου· που δεν αρέσει όμως στους μεγάλους βασιλιάδες και στους μεγάλους «απελευθερωτές»…

(φωτογραφία: Ο βασιλιάς έτοιμος να πυροβολήσει με το χέρι (;) στην αεροπορική βάση του στη Niamey, στον νίγηρα, στις 22 Δεκέμβρη του 2017. Τότε νόμιζε ότι θα κατακτούσε τον “άγριο Νότο”…).

Απαρτχάιντ (οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ιδιοκτήτες)

Δευτέρα 22 Φλεβάρη. Ελάχιστες εικόνες του Γενάρη του 2021 απ’ την κατεχόμενη Παλαιστίνη (απ’ το site electronic intifada):

Διαδήλωση στις 8 Γενάρη, νότια της Χεβρώνας, προς τον εποικιστικό «οικισμό» του Avigail, μια βδομάδα μετά τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του 24χρονου Harun Abu Aram απ’ τον ισραηλινό στρατό. Ο Harum προσπάθησε να τους εμποδίσει να κατάσχουν την γεννήτρια ενός γείτονα· και τον πυροβόλησαν στο λαιμό. Ο Harum νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση· κι αν ζήσει θα είναι παράλυτος.

Παλαιστίνιοι εργάτες στο checkpoint Eyan κοντά στην πόλη Qalqilya τα χαράματα της 10ης Γενάρη, καθώς πάνε για δουλειά στο ισράηλ. Το ρατσιστικό καθεστώς τους απαγόρευσε να γυρίσουν πίσω για δύο βδομάδες, για «υγιειονομικούς λόγους», οπότε θα κοιμούνται στις δουλειές. Αντίθετα οι ισραηλινοί θα περνάνε τα checkpoints κανονικά.

Ένας παλαιστινιος αγρότης και στο βάθος μια στρατιωτική μπουλντόζα καταστρέφει καλλιεργήσιμη γη στην Khan Younis, στα βόρεια της λωρίδας της Γάζα. 13 Γενάρη.

Γείτονες σ’ ένα κατεστραμμένο σπίτι στον προσφυγικό καταυλισμό της Maghazi, στη λωρίδα της Γάζα. Το απαρτχάιντ καθεστώς βομβάρδισε με βολές τανκς την περιοχή για δεύτερη νύχτα. 20 Γενάρη.

Δακρυγόνα του ισραηλινού στρατού εναντίον νεαρών παλαιστίνιων που πετάνε πέτρες διαμαρτυρόμενοι για έναν καινούργιο εποικιστικό οικισμό στην Deir Jariri, κοντά στη Ramalah, στις 22 Γενάρη. Τέτοιες οδομαχίες γίνονται κάθε βδομάδα στην ευρύτερη περιοχή.

Τα δέντρα στην Αθήνα μπορεί να πέφτουν απ’ το χιόνι, αλλά στην Παλαιστίνη τα καταστρέφει ο κατοχικός στρατός. Εδώ η Ainoun, ανατολικά της πόλης Tubas, στη Δυτική Όχθη. Η δικαιολογία είναι ότι φύτρωσαν σε ζώνη στρατιωτικών ασκήσεων: σε όποιες περιοχές της Δυτικής Όχθης το απαρτχάιντ καθεστώς δεν φυτεύει εποικιστές, τις χαρακτηρίζει ζώνες στρατικών ασκήσεων, και τις αποψιλώνει… – 27 Γενάρη.

Δακρυγόνα εναντίον Παλαιστίνιων διαδηλωτών στη διάρκεια οδομαχιών ενάντια στην «απαλλοτρίωση» παλαιστινιακής γης στο χωριό Kafr Qaddum, κοντά στη Nablus, στη Δυτική Όχθη. 29 Γενάρη.

Οι φρουροί της πατρίδας

Δευτέρα 15 Φλεβάρη. Οι παλιοί (ίσως “πολύ παλιοί”…) ξέρουν τι ήταν στα μέρη μας τα τάγματα ανεπιθυμήτων. Μπορεί να πέρασαν απο κει…

Πώς είναι τα αντίστοιχα πόστα στον κινέζικο στρατό; Το παρακάτω video διαφημίζει τους «εξωσκελετούς» που έχουν αρχίσει να εντάσσονται κανονικά στις στολές ορισμένων κατηγοριών κινέζων φαντάρων. Ρίξτε όμως μια ματιά και στο τοπίο: είναι κάπου στο Θιβέτ, σε περιοχή που διεκδικείται και απ’ το ινδικό κράτος. Υψόμετρο; Μόνο 5.000 μέτρα πάνω απ’ τη θάλασσα. Το καλοκαίρι θα πρέπει να έχει δροσούλα εκεί, ε; Δεν θα χρειάζεται και σκιά… (Όσο για τον χειμώνα;)

(Πόσα χρόνια φυλακή να κάνουν στο κινεζικό καθεστώς, άραγε, οι αρνητές στράτευσης;)